Tα πρωτοσέλιδα της Κυριακής (27 Ιανουαρίου 2013)

http://online-pressblog.blogspot.gr/2013/01/t-27-2013.html

συνέχεια... 

Ιδού τι έλεγε ο ανεκδιήγητος πάστορας Φώτης Κουβέλης για το μέτρο της επίταξης το 2006!

http://www.kourdistoportocali.com/articles/18045.htm

H μεγάλη ξεφτίλα του πάστορα δεν έχει όρια. 

Δείτε τι έλεγε έναςακόμη πρωταθλητής της κωλοτούμπας, ο πάστορας Κουβέλης, που στηρίζει την κυβέρνηση και ετοιμάζεται να πέσει στο λάκο των λεόντων αρκεί να παραμείνει στην εξουσία. 

Δείτε τι έλεγαν το 2006 τόσο ο ίδιος, όσο και ο Ρουπακιώτης για την επίταξη. 

Ο πάστορας Κουβέλης έλεγε τα εξής όταν η κυβέρνηση Καραμανλή προσέφυγε στο μέτρο της επίταξης>"Προκειμένου να ελεγχθεί, να χειραγωγηθεί και εν τέλει να υπονομευθεί το δικαίωμα στην απεργία, γίνεται επίκληση ενός διατάγματος που αφορά πόλεμο, που αφορά έκτακτες συνθήκες που αναφέρονται στην εθνική άμυνα..."

Τώρα ως συγκυβερνήτης ο ένας και ως υπουργός Δικαιοσύνης ο έταιρος ανέχονται την επίταξη και κάνουν την πάπια. Την ίδια στιγμή οφείλουν να γνωρίζουν ότι στηρίζουν μια κυβέρνηση η οποία είναι κώλος και βρακί με την διαπλοκή και σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να κάνει πραγματικές μεταρρυθμίσεις και αποκρατικοποιήσεις. Το μόνο που μπορούν είναι να πετσοκόβουν μισθούς και συντάξεις. Ο πάστορας Κουβέλης και η παρέα του βρίσκονται ήδη στα όρια του νόμου...Για τον Κωστή Χατζηδάκη δεν υπάρχουν σχόλια...

>Το πρωτοσέλιδο είναι από το ΧΩΝΙ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Πνεύμα Θεατρικό - από την Ηρώ Μητρούτσικου

Πνεύμα Θεατρικό     

 

 από την Ηρώ Μητρούτσικου

http://www.attikipress.gr/41079/gioi-kai-kores-mia-parastash-gia-thn-anazhthsh-ths-eytyxias

κάθε Σάββατο στην  free press "ATTIKH ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ"

 

Η Εταιρεία Θεάτρου Sforaris, μετά τις πολύ επιτυχημένες «Παραλογές ή Μικρές καθημερινές τραγωδίες», 

επανήλθε το καλοκαίρι στο Φεστιβάλ Αθηνών αναζητώντας...την ευτυχία. 

Γιοι και κόρες, μια παράσταση για την αναζήτηση της ευτυχίας 

Η παράσταση «Γιοι και κόρες», η οποία παίζεται στο Βios, βασίζεται στο υλικό 80 συνεντεύξεων που πήραν πέντε νέοι ηθοποιοί από νέους του παρελθόντος, παππούδες και γιαγιάδες δηλαδή, από όλη την Ελλάδα και την Κύπρο, από τους οποίους ζητήθηκε να θυμηθούν την ιστορία που σημάδεψε τη ζωή τους! Η αφετηρία για τη σύλληψη της συγκεκριμένης ιδέας ήταν ο πρόσφατος χαμός του παππού του σκηνοθέτη, που έζησε όλη του τη ζωή βαρήκοος, μετά τον τορπιλισμό της Έλλης, στην οποία υπηρετούσε σαν ναύτης..

Οι ήρωες της παράστασης δεν είναι πια λέξεις στο χαρτί και πρόσωπα που γέννησε η φαντασία ενός συγγραφέα, αλλά ζώντες άνθρωποι, απέναντι στους οποίους είχαν και μεγάλη ευθύνη. Ιστορίες καθημερινών ανθρώπων που σημαδεύονται από κάποιο απροσδόκητο γεγονός, ουσιαστικές και ανθρώπινες, μεταφέρονται στη σκηνή με τον κάθε ηθοποιό να ενσαρκώνει τον ηλικιωμένο/η με τον/ην οποίο/α συνομίλησε.

Οι ιστορίες αυτές, δεν εμπνέουν νοσταλγία στον θεατή, αλλά δίψα για να ακούσει το παρακάτω και φτάνουν έως το Ευρωμπάσκετ και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Ο Α΄και ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Εμφύλιος, οι σεισμοί, η ανέγερση του Τείχους στο Βερολίνο και η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, μέσα από τα απλά λόγια, απλών ανθρώπων, αλλά γεμάτων ψυχή. Ο θεατής νιώθει σα να μπαίνει μέσα στα σπίτια των ηρώων και, πίνοντας μαζί τους ελληνικό καφέ, να μπαίνει και στην ψυχή τους και να αντιλαμβάνεται τον αντίκτυπο μεγάλων ιστορικών γεγονότων πάνω σε πρόσωπα ζωντανά, προσιτά. Πώς τα μεγάλα γεγονότα της Ελλάδας άλλαξαν τη ζωή των κατοίκων της.

Τρία κορίτσια και δύο αγόρια (Άν.Ελεφάντη, Μ.Κοσκινά, Αλ.Μπεζίκη, Κ.Ντέλλας, Γ.Παπαπαύλου), ανεπιτήδευτοι, με απλά ρούχα, χωρίς σκηνικό και με ελάχιστα χρηστικά αντικείμενα που βρίσκεις στα παλιά σπίτια (Αλ.Μπουσουλέγκα – Ρ.Υφαντίδου), γίνονται συγχρόνως και αφηγητές και ήρωες των ιστοριών και συχνά μας τραγουδούν κιόλας! Στην ουσία μας εξιστορούν τη βιαιότητα της μεγάλης ιστορίας του αιώνα που πέρασε μέσα από μικρές ιστορίες ανώνυμων ανθρώπων. Τα πρώτα τους ερωτικά σκιρτήματα εν μέσω πολέμου, προδοσίες στον Εμφύλιο, υποτιμήσεις περιουσίων, ξενιτεμοί, απιστίες στην Αθήνα του ’60, αλλά και το πως ούτε το τείχος ούτε η απόσταση Θεσσαλονίκη-Βερολίνο στέκεται εμπόδιο στη δυνατή αγάπη! Προξενιά, ανωτέρα βία, ξενιτεμοί, αγάπες που κράτησαν ή δεν κράτησαν για πάντα, παράλληλα με τα γεγονότα της πολιτικής και της ιστορίας. Η ζωή, όμως, πάντα συνεχίζεται και πάντα προσπαθούμε να την καλυτερεύσουμε, πάντα αναζητούμε την ευτυχία....

Όλη η παράσταση εμπνέει μία φυσικότητα και μια ειλικρίνεια και σου δίνει την αίσθηση του αυτοσχεδιασμού, ίσως λόγω της ανεπιτήδευτης σκηνοθεσίας του Γ.Καλαβριανού. Αυτό όμως δεν στερεί από την συγκίνηση. Δάκρυσα σε πολλές ιστορίες, γέλασα με κάποιες άλλες ή πήρα μια γλυκόπικρη γεύση.

Στο τέλος της παράστασης, σαν τίτλοι τέλους, παρουσιάζονται αποσπάσματα από τα video στα οποία οι πραγματικοί πρωταγωνιστές-συνεντευξιαζόμενοι διηγούνταν τις ιστορίες τους που πιο πριν είδαμε από τους ηθοποιούς!

Η παράσταση παίζεται στις 8.30 μ.μ, μέχρι αύριο. Θα κάνει ένα διάλειμμα τον Φλεβάρη και θα ξαναξεκινήσει τον Μάρτη πάλι στο  Βios.

 

Καύση

Στο ολοκαίνουριο θέατρο Olvio, στον Βοτανικό, παρακολούθησα την θεατρική απόπειρα του κινηματογραφικού σκηνοθέτη Στράτου Τζίτζη, σε γραφή και σκηνοθεσία! Πρόκειται για μια μαύρη κωμωδία καταστάσεων με πολιτικές προεκτάσεις. Σε μια μονοκατοικία στην σύγχρονη Αθήνα, συγκεντρώνεται μια ψυχολόγος, ο καθηγητής άντρας της και τα δύο αδέλφια του, μια νοικοκυρά και ένας αναρχικός, για να αποφασίσουν πως θα θάψουν τον αδελφό τους που πέθανε από ναρκωτικά, μην υπολογίζοντας και πολύ την αλλοδαπή κοπέλα του, τον άνθρωπο, δηλαδή, που τον φρόντιζε ως το τέλος.....  Το σκοτεινό τους παρελθόν ενώνεται με το σκοτεινό παρόν τους, τον ωχαδερφισμό τους και τις προσωπικές τους αξίες για την ζωή. Ενώ, η Αθήνα, έξω, καίγεται, λίγο ενδιαφέρει αυτό τους ήρωες, μέχρι η εξωτερική κοινωνικοπολιτική βία να εισβάλλει και στη ζωή τους και τις αποφάσεις τους.

Απλό και λιτό σκηνικό (Ισμ.Καρυωτάκη), γνωστοί ηθοποιοί και καλές ερμηνείες: Γ.Μπρέμπου, Ν.Γεωργάκης, Γ.Χρανιώτης, Β.Τρουφάκου. Ωστόσο, η ηθοποιός που με εξέπληξε με την ερμηνεία της ήταν η Ιωάννα Μαυρέα που υποδύεται την μεγαλύτερη της οικογενείας, μία μεσοαστή νοικοκυρά, λίγο άβουλη, λίγο καταπιεσμένη, κάμποσο ανασφαλής. Ίσως, και ο μόνος κωμικός ρόλος του έργου, που η Μαυρέα εμπλούτισε κιόλας, με κωμικές μικροκινήσεις.

Οι μονόλογοι-εξομολογήσεις των ηρώων δεν με ενθουσίασαν (όχι από θέμα υποκριτικής, αλλά για την ύπαρξή τους μέσα στο έργο), όπως επίσης θεωρώ ότι η παράσταση είχε πολλά black out. Και εκεί που όλα πήγαιναν καλά και παρακολουθούσα μια αξιοπρεπή παράσταση, πάνω στην κορύφωση του έργου, η παράσταση τελειώνει.... Αν δεν έβγαιναν οι ηθοποιοί για υπόκλιση, θα νομίζαμε ότι πρόκειται για διάλειμμα!
Δεν θεωρώ ότι αυτό το τέλος ήταν για να παροτρύνει τον θεατή να σκεφτεί στο σπίτι, θα το κάνει έτσι κι αλλιώς αν θέλει, νομίζω ότι χρειαζόταν, τουλάχιστον, μια σκηνή ακόμα! Τί να σας πω....  Ίσως ήταν ένα κινηματογραφικό τέλος που κάπου “κλώτσησε”...

 

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ  (από προηγούμενα άρθρα):

 

Alarme,   Άττις

Βασανίζομαι,  Άβατον

Βρώμικα κόλπα,   Studio Κυψέλης

Δεσποινίς Μαργαρίτα,   Πράξη Επτά Studio

Γυάλινος κόσμος,   Δημήτρης Χορν

10cm up,   Rabbithole

Γιοι και κόρες μια παράσταση για την αναζήτηση της ευτυχίας, Bios

Mistero Buffo,  Θησείον

Οδύσσεια,  Εθνικό

Το καβούκι του ελέφαντα, Τρένο στο Ρουφ

Κατσαρίδα,  Αθηνών

Κήπος Στάχτες,  Νεοκλασσικό σπίτι

Λευκές νύχτες / Φόνισσα,   Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας Mια απ' τα γίδια,  Ήβη

Η πόρνη από πάνω,   Σφενδόνη

Πολιτισμένα Ζώα,  Bios

I am my own wife,   104

Βυσσινόκηπος/ Η ρομαντική ιστορία,  Θέατρο Νέου Κόσμου

Η τρυφερή σου Μολότωφ,  Ακαδήμεια

 

2 ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ: "ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ"

   «ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ»

βασισμένη στα διηγήματα του Σωτήρη Δημητρίου

 http://www.facebook.com/events/397512323664016/?notif_t=plan_user_joined

Το Θέατρο Μεταξουργείo παρουσιάζει κάθε Τρίτη την παράσταση
«ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ» σε σκηνοθετική επιμέλεια Άννας Βαγενά.

Η παράσταση αποτελείται από μονολόγους βασισμένους σε δέκα διηγήματα του Σωτήρη Δημητρίου
και ένα του Γιώργη Παπάζογλου.

Το ανέβασμα του έργου προέκυψε από ένα σεμινάριο αφηγηματικού θεάτρου, που πραγματοποιήσει η σκηνοθέτης της παράστασης και το αποτέλεσμα του οποίου ήταν εξαιρετικό.

Έντεκα νέα παιδιά, νέοι ηθοποιοί, ζωντανεύουν με ευαισθησία, χιούμορ και συγκίνηση τα πρόσωπα των διηγημάτων των δύο σημαντικών λογοτεχνών.

 

ΠΑΙΖΟΥΝ :

Σύλβια Αννουσάκη, Νικόλας Βατικιώτης, Αγγελική Γκαλμπένη, Αλεξάνδρα Γώγου,  Δέσποινα Αποστολίδου, Δήμητρα Θεοδωροπούλου, Τζένη Κοσμίδου,

Ηρώ Μητρούτσικου, Κωνσταντίνος Πολύζος, Δήμητρα Τάμπαση, Ελευθερία Χρυσικοπούλου.

 

 

 

 ΤΡΙΤΗ 29/1/ & 5/2/  ΣΤΙΣ 21:15

 

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ :

Γενική είσοδος : 12 ΕΥΡΩ

Συνταξιούχοι άνω των 65, άνεργοι (επίδειξη κάρτας ΟΑΕΔ), πολύτεκνοι, φοιτητές, μαθητές : 10 ΕΥΡΩ

 

ΔΙΑΡΚΕΙΑ : 2 ώρες (με ενδιάμεσο διάλειμμα)

 

http://athinorama.gr/theatre/data/performances/?id=10021337

Μετά τις παραστάσεις μπορείτε να συνεχίσετε στο εστιατόριο “ΑΝΝΑΣ”,
Ακαδήμου 16, δίπλα στο Θέατρο “ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ”, με ελληνική κουζίνα.

 

  

 

ΘΕΑΤΡΟ “ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ”

Δ/ΝΣΗ: Ακαδήμου 14 & Κεραμεικού, ΑΘΗΝΑ

 210-5234382  diadromi@otenet.gr, 

(ΟΠΙΣΘΕΝ ΠΑΛΑΙΟΥ ΚΤΙΡΙΟΥ ΙΚΑ, ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ)

(metro: Μεταξουργείο, Ομόνοια, Θησείο, Κεραμεικός)

«Η ΤΥΧΗ ΤΗΣ ΜΑΡΟΥΛΑΣ»

κωμειδύλλιο του Δημητρίου Κορομηλά

 
http://www.facebook.com/events/261682503957846/?context=create

ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤΙΣ 12 ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ

 

 

ΜΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑ

ΜΙΚΡΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΥΣ,

ΓΙΑ ΕΦΗΒΟΥΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
ηλικία: 6 - 106 ετών

 

Με το γνωστό έργο του Δημητρίου Κορομηλά, το Θέατρο Μεταξουργείο συστήνει στους νεώτερους θεατές το κωμειδύλλιο, ένα ελληνικό θεατρικό είδος που πρωτοπαρουσιάστηκε στα τέλη του 19^ου αιώνα, ανανεώνοντας το θέατρο της εποχής του και  βάζοντας τις ρίζες στο σύγχρονο ελληνικό θέατρο.

 Μέσα από την χιουμοριστική και κεντημένη γραφή του Κορομηλά, παρακολουθούμε τη ζωή των υπηρετών, σε ένα αστικό σπίτι της Αθήνας στα τέλη 19ου αιώνα μια Ελλάδα διαφορετική, έντιμη, τα ήθη της οποίας έχουν πλέον ξεθωριάσει, γεμάτη από αρώματα, πλημμυρισμένη με αισιόδοξους ήχους και οι μεγάλοι θα διασκεδάσουν με μια παράσταση γεμάτη κέφι και μουσική!

Το έργο είναι γεμάτο μουσική, τραγούδια και χορό - άλλωστε το κωμειδύλλιο σαν θεατρικό είδος, είναι ο προπομπός  του ελληνικού μουσικού θεάτρου.

 

Η “Τύχη της Μαρούλας” ήταν μια μεγάλη προσωπική επιτυχία της Άννας Βαγενά που ανέβηκε στο Θεσσαλικό θέατρο το 1976, με την ίδια πρωταγωνίστρια στο ρόλο της Μαρούλας. Σήμερα σκηνοθετεί, αυτή τη σπουδαία παράσταση με την ίδια μουσική του Λουκιανού Κηλαηδόνη.

 

                     ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ :

Σκηνοθεσία : Άννα Βαγενά                  Μουσική : Λουκιανός Κηλαηδόνης

Σκηνικά - κοστούμια :  Κώστας Βελινόπουλος    Βοηθός σκηνοθέτη: Γιάννα Γκιώνη

 

ΠΑΙΖΟΥΝ :

Αγγελική Γκαλμπένη, Νικόλας Βατικιώτης, Γιάννης Βλαχογιάννης, Λευτέρης Δημηρόπουλος, Δήμητρα Θεοδωροπούλου,

Ηρώ Μητρούτσικου,  Κων/νος Πολύζος, Χρήστος Ροδάμης, Κων/νος Συνετός.

 

 

 ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤΙΣ 12:00.

ΕΠΙΣΗΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΠΡΩΙΝΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΣΧΟΛΕΙΑ
 ΚΑΤΟΠΙΝ ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΕΩΣ, ΜΕ ΕΙΣΟΔΟ 6 ΕΥΡΩ/ΜΑΘΗΤΗ.

 

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ :Παιδιά: 8 ΕΥΡΩ,    Ενήλικες: 12 ΕΥΡΩ

 

ΔΙΑΡΚΕΙΑ : 2 ώρες  (με ενδιάμεσο διάλειμμα)

http://athinorama.gr/child/data/performances/?id=10020889

 

Μετά τις παραστάσεις μπορείτε να συνεχίσετε στο εστιατόριο “ΑΝΝΑΣ”,
Ακαδήμου 16, δίπλα στο Θέατρο. Ανοιχτά και Κυριακή μεσημέρι.

ΘΕΑΤΡΟ “ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ”

Δ/ΝΣΗ: Ακαδήμου 14 & Κεραμεικού, ΑΘΗΝΑ

 210-5234382  diadromi@otenet.gr, 

Τι κρύβεται πίσω απ' το διακόπτη;

Όμως, ποιο είναι το αληθινό κόστος του ηλεκτρικού ρεύματος;

Κοντογιώργης: Ομολογείται ότι το Σύνταγμα είναι υπεύθυνο για την καταστροφή στην οποία οδήγησε η πολιτική τάξη τη χώρα.

http://hassapis-peter.blogspot.gr/2013/01/blog-post_7651.html

H πρόταση για την αναστολή του άρθρου 86 του Συντάγματος δεν είναι εφικτή όχι διότι δεν προβλέπεται, αλλά επειδή αποτελεί ένα από τα ισχυρά θεμέλια της λεηλατικής κομματοκρατίας. Άλλωστε, η ίδια η πολιτική τάξη δεν συναινεί στην  κατάργηση των συναφών διατάξεων του Κανονισμού της Βουλής και του νόμου περί (μη) ευθύνης των υπουργών. Αρνείται, μάλιστα, να παραιτηθεί...

και από την πασιφανή πρόκληση που συνεπάγεται η δικαστική αρμοδιότητα της Βουλής, η οποία θα ήταν απολύτως εφικτή, εάν συναινούσε να παραπέμπει στην δικαιοσύνη με συναινετικό στην εισαγγελική πρόταση διαβιβαστικό. Κατά την ίδια έννοια, εξακολουθεί να απαγορεύει την παραπομπή στη δικαιοσύνη βουλευτών για αδικοπραξίες που ανάγονται στον ιδιωτικό τους βίο.

Με το άλλοθι της "πολιτικής ευθύνης" παρακάμπτουν το αυτονόητο της αντιπροσωπευτικής αρχής, το "ελέγχειν" και το "ευθύνειν", προκειμένου να διασφαλίσουν την ατιμωρησία τους. Οι ίδιοι που οδύρονται για τη διατήρηση του άρθρου 86 του Συντάγματος, διέρχονται εν σιωπή την καταπάτηση όλων των άρθρων που ανάγονται στη λειτουργία του πολιτεύματος. Αρνούνται ακόμη και το ενδεχόμενο μιας αναθεώρησης του τρόπου της ερμηνείας του.  

Η πρόταση για την αναστολή του άρθρου 86, προφανώς δεν θα γίνει. Επιβάλλεται όμως από τις έκτακτες συνθήκες που διέρχεται η χώρα, επειδή εγγράφεται στο "σώμα" της πρωτογενούς αιτίας που επέτρεψε την καταστροφή. Η αναστολή του, όμως, θα έδινε μια δυνατή ευκαιρία στην πολιτική τάξη να ανακτήσει νομιμοποίηση, να δείξει ότι αλλάζει πορεία και αναλαμβάνει τις ευθύνες της. Κάνοντας την επανάστασή της, προλαμβάνει την κοινωνία ή, έστω, την τελική "ιμιοποίηση" της χώρας.

Σε όσους διατείνονται ότι η αναστολή του άρθρου 86 δεν είναι εφικτή, θέτω το ερώτημα, τι θα αντιτείνουν στην κοινωνία εάν υποθέσουμε ότι παρεμβαίνει δυναμικά στα πολιτικά δρώμενα ή και εξεγείρεται: ότι η εξέγερσή της δεν προβλέπεται από το Σύνταγμα; Προφανώς, δεν προβλέπεται από το Σύνταγμα η αναστολή. Μπορεί, όμως, να εφαρμοσθεί, κατ' αναλογίαν, η πρόνοια για την αναστολή ελευθεριών σε έκτακτες περιστάσεις. Θα έλεγα ότι δεν χρειάζεται καν η επίκληση της αναλογίας αυτής, στο μέτρο που, εν προκειμένω, το Σύνταγμα ομολογείται ότι είναι υπεύθυνο για την καταστροφή στην οποία οδήγησε η πολιτική τάξη τη χώρα. Πάνω σ' αυτό πάτησε για να εκφυλίσει το πολιτικό σύστημα, μεταλλάσσοντάς το σε κομματοκρατία. Για να ιδιοποιηθεί, λεηλατικώ τω τρόπω, το δημόσιο αγαθό και να μετατρέψει το κράτος σε δυνάστη της κοινωνίας.

Η λύση είναι προφανής: ομόφωνα η πολιτική τάξη να αποφασίσει την αναστολή του άρθρου 86 του Συντάγματος. Έτσι, θα επανέλθει στην επικαιρότητα το ζήτημα της κάθαρσης του παρελθόντος και του παρόντος του πολιτικού συστήματος, θεμελιώδη προϋπόθεση για εξαναγκασθεί η πολιτική τάξη να εναρμονίσει τις πολιτικές της με το συμφέρον της κοινωνικής συλλογικότητας.  

Σε κάθε περίπτωση, η πρόσκληση για την αναστολή του άρθρου 86 διατυπώνεται μάλλον προκειμένου να αναδειχθεί η υποκρισία της πολιτικής τάξης και της διανόησης που τη στηρίζει, την αιτία και το βάθος του προβλήματος, με απλή διατύπωση για να εκτεθεί. 

Από:  contogeorgis

ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΟΣΟ ΠΟΤΕ: Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΕΛΕΓΧΕΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΑΡΧΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΣΜΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ!

http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2013/01/blog-post_9232.html

Ας το διαβάσουμε με προσοχή όλοι, πολίτες και πολιτικοί (ειδικά οι δεύτεροι):

Ιωάννη Ελ. Σιδηρά

Θεολόγου - Εκκλησιαστικού ιστορικού, Νομικού

Με αφορμή την γενικότερη πνευματική, κοινωνική, πολιτική και οικονομική κρίση

   Ο Άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Αρχιεπίσκοπος ΚΠόλεως, εκθέτει σε πολλές γραπτές ερμηνευτικές ομιλίες και λόγους του επί των χωρίων της Αγ. Γραφής, τις θεολογικές απόψεις του για τους πολιτικούς άρχοντες και την κοσμική εξουσία.

   Στο παρόν άρθρο μας επιλέξαμε ορισμένες περικοπές από τις ομιλίες του ιερού πατρός σχετικές με το θέμα μας και τις δημοσιεύουμε, καθώς είναι άκρως επίκαιρες οι θέσεις του ιερού πατρός λόγω της κρίσεως του πολιτικού μας συστήματος,

1) Γιατί είναι αναγκαίοι οι άρχοντες; «Γι’ αυτό λοιπόν, υπάρχει αρχηγός, για να μην είμαστε όπως τα ερπετά. Γι’ αυτό υπάρχουν άρχοντες, για να μην κατατρώγουμε ο ένας τον άλλο σαν τα ψάρια».,

2) Σχέσεις αρχόντων - αρχομένων: «Αν λοιπόν ο καθένας προσφέρει τις υπηρεσίες του στην πολιτεία, όλα τότε μένουν σταθερά. Γιατί, όταν ο άρχοντας αγαπάει τον πολίτη, τότε όλα τακτοποιούνται. Δεν ζητούμε τόσο αγάπη από τον πολίτη, αλλά αγάπη από τον άρχοντα προς τον πολίτη, επειδή ο πολίτης οφείλει υπακοή. Από την άλλη πλευρά ο βουλευτής που είναι ο νομοθέτης πρέπει να εμπνέει τον σεβασμό, αλλά και τον φόβο και να τιμωρεί τους παραβάτες και παράνομους πολίτες».

3) Το έργο - χρέος των αρχόντων: «Οι άριστοι από τους άρχοντες πρέπει να τιμωρούν και να αποκόπτουν από το κοινωνικό σώμα τους κακούς και τους επιζήμιους για το καλό των πολλών, ενώ έχουν υψίστη υποχρέωση να προωθούν τους τίμιους και αγαθούς. (Σ.Σ. Ο,ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΔΗΛΑΔΗ!!!) Έτσι πρέπει να συμπεριφέρεται ο προϊστάμενος, να μην επιζητεί δηλαδή την δική του τιμή, αλλά προπαντός το κοινό συμφέρον. Έχει καθιερωθεί στην δημόσια πρακτική και πολιτική οι άρχοντές μας να τρέφονται από εμάς, επειδή ακριβώς φροντίζουν για τα κοινά αγαθά και ξοδεύουν όλο τον ελεύθερο χρόνο τους γι’ αυτά, και έτσι μαζί με τα κοινά σώζονται και τα ατομικά αγαθά του καθενός μας. Και για το ότι υπάρχουν άρχοντες και το ότι υπάρχουν δικαστές, πρέπει να αναπέμπουμε στον Θεό μεγάλες ευχαριστίες. Γιατί ο Θεός, φροντίζοντας για την ευταξία μεταξύ των ανθρώπων και για να μη συμπεριφέρονται οι πολλοί πιο παράλογα και από τα άλογα και άγρια θηρία, μας χάρισε τις πολιτικές εξουσίες και τους πολιτικούς, που είναι παρόμοια με την τέχνη του ηνιόχου και του κυβερνήτη του πλοίου».

4) Η ευθύνη των πολιτικών αρχόντων: «Αναρωτιέμαι, αν είναι δυνατόν να σωθεί ποτέ κάποιος από τους άρχοντες και εκπλήσσομαι βλέποντας μερικούς ακόμη και να σπεύδουν και να ρίχνονται στο μεγάλο και δυσβάστακτο βάρος της εξουσίας, παρά τη μεγάλη απειλή, ευθύνη και αδιαφορία που επικρατούν… Πράγματι πρέπει να φοβούμεθα και να τρέμουμε και εξαιτίας της συνειδήσεώς μας και εξαιτίας του βάρους της εξουσίας, και ούτε να παραιτούμεθα, όταν η εξουσία κάποτε μας ανατεθεί ούτε, εάν δεν μας ανατεθεί, να την επιδιώκουμε. Από την άλλη πλευρά όταν οι άρχοντες στερούνται της πολιτικής αρετής και δεν ελέγχονται, τότε καθίστανται οι ίδιοι πρόξενοι ανωμαλίας και κοινωνικής καταστροφής. Όταν οι άρχοντες είναι ηθικά ασθενείς, τότε και ο λαός τους μιμείται στο κακό και στο άδικο. Γιατί, όταν το κεφάλι δεν είναι υγιές, πώς είναι δυνατόν να παραμένει εύρωστο το υπόλοιπο σώμα; Πρόσεξε λοιπόν, άρχοντα, πόση ανωμαλία μπορείς να προκαλέσεις με την ανεντιμότητα στην κοινωνία.

5) Κίνδυνοι που απειλούν τους άρχοντες: «Δεν θα μπορούσε να βρει κανείς ιδιωτικό σπίτι γεμάτο από τόσες συμφορές, όσο γεμάτα από δοκιμασίες είναι τα σπίτια των πολιτικών αρχόντων. Διότι πάνω σε αυτήν την εξουσία πέφτουν προ πάντων και ορφάνιες πρόωρες και χηρείες και θάνατοι βίαιοι, πολύ πιο παράνομοι και πιο οδυνηροί από εκείνους που αναφέρονται στις τραγωδίες. Είναι μεγάλη η έπαρση και η αλαζονεία αυτών που βρίσκονται στην πολιτική εξουσία, που δεν ταπεινώνονται ούτε και με τις μεγαλύτερες συμφορές τους. Όσο μεγαλύτερο είναι το πολιτικό αξίωμα, τόσο μεγαλύτεροι είναι και οι κίνδυνοι για τον άρχοντα. Γιατί και ένα μόνο κατόρθωμα να ανεβάσει τον άρχοντα στον ουρανό της αλαζονείας, αλλά και ένα μόνο σφάλμα ή ατόπημα για να τον ρίξει ακόμη και μέσα στην ίδια την κόλαση. Πραγματικά και η κενοδοξία επιτίθεται τότε σφοδρότερα και η φιλαργυρία και η αυθάδεια, επειδή η εξουσία παρέχει τέτοια δυνατότητα που γεννά δυσαρέσκειες στον φτωχό λαό, αλαζονικές προσβολές και χλευασμούς και άπειρα άλλα».

6) Αρετές και προσόντα των καλών αρχόντων: «Δεν είναι μικρό είδος ευεργεσίας το να έχουν οι άνθρωποι αγαθούς άρχοντες. Ο άρχοντας δεν διακρίνεται από την χλαμύδα και την ζώνη, ούτε από την φωνή του κήρυκος που αναγγέλλει την άφιξή του, αλλά από το ότι αναζωογονεί αυτούς που έχουν καταπονηθεί και διορθώνει τα κακώς έχοντα, τιμωρεί την αδικία, δεν επιτρέπει όμως και να διώκεται το δίκαιο από την αλαζονική εξουσία. Άλλωστε, ο άριστος πολιτικός άρχοντας πρέπει να διακρίνεται για το θάρρος του, την παρρησία με την οποία πρέπει να ομιλεί, την περιφρόνηση των βιοτικών, το μίσος του κατά της πονηρίας και υποκρισίας, την ηπιότητα και την φιλανθρωπία προς τον λαό που πάσχει. Ο πολιτικός άρχοντας οφείλει να προνοεί για τους υπηκόους του, να ενδιαφέρεται και να φροντίζει για την ευημερία τους. Γιατί, αυτό που είναι ο γιατρός, αυτό είναι και ό άρχοντας, μάλλον δε περισσότερο από τον γιατρό. Ο γιατρός δηλαδή φροντίζει για την σωτηρία των ανθρώπων με την επιστήμη του, ενώ ο πολιτικός άρχοντας κινδυνεύοντας και ο ίδιος για τον λαό του.

   Επιπλέον πρέπει να διακρίνεται ο άρχοντας ως αδιάβλητος, εγκρατής, σεμνός, φιλόξενος, δάσκαλος και καθοδηγητής του λαού.

   Ο άρχοντας δεν πρέπει να υπερέχει από τους αρχομένους στις τιμές, αλλά στις αρετές. Ο άρχοντας σ’ αυτό κυρίως πρέπει να άρχει, να νικά δηλαδή με την αρετή του. Αν όμως νικάται δεν είναι πλέον άρχων. Να είναι φιλόστοργος με τον λαό με τον οποίο πρέπει να συζητεί και να διαπραγματεύεται με τρόπο περισσότερο ήπιο και φιλάνθρωπο. Όπως οι υπήκοοι οφείλουν να είναι πειθαρχικοί και υπάκουοι, έτσι και οι άρχοντες οφείλουν να είναι άγρυπνοι και προσεκτικοί υπέρ του λαού. Ν’ αναγνωρίσει την κρίση του λαού και να αποδέχεται τις επιλογές.

   Εκείνος λοιπόν που έχει τη δύναμη να ρυθμίσει την ψυχή του και την συμπεριφορά του και είναι σε θέση να άρχει και να άρχεται, αυτός θα μπορέσει να κυβερνήσει και την οικογένειά του. Εκείνος που μπορεί να κυβερνήσει το σπίτι του, θα μπορέσει να κυβερνήσει και πόλη και κράτος και όλη την οικουμένη. Αν όμως δεν είναι σε θέση να ρυθμίσει τον ψυχικό του κόσμο, πώς θα μπορέσει να κυβερνήσει την πολιτεία; Πες μας ποιο είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα του άρχοντος; Δεν είναι το να ωφελεί και να ευεργετεί αυτούς που κυβερνά; Πώς όμως θα ωφελήσει άλλους, αυτός που δεν μπόρεσε να ωφελήσει τον εαυτό του; Εκείνος που έχει στην ψυχή του άπειρα τυραννικά πάθη, πώς θα μπορέσει να αποκόψει τα τυραννικά πάθη των άλλων;

   Είναι ανάξιοι και λίαν υποκριτές εκείνοι οι πολιτικοί άρχοντες, που από το ένα μέρος απαιτούν από τους άλλους ακρίβεια βίου και από το άλλο μέρος επιτρέπουν για τον εαυτό τους την μεγαλύτερη ευκαιρία που φθάνει μέχρι την ασυδοσία. Πράττουν δηλαδή το αντίθετο από εκείνο που πρέπει να εφαρμόζει ο άριστος άρχων, να είναι δηλαδή αδυσώπητος και αυστηρός δικαστής για τον εαυτό του και τις πράξεις του, ενώ συγχωρητικός και ήμερος για τις πράξεις και ενέργειες των αρχομένων.

   Ο άρχων πρέπει να είναι λαμπρότερος από κάθε λαμπτήρα και να έχει βίο ακηλίδωτο, ώστε να τον έχουν όλοι ως παράδειγμα για να συγκρίνουν και να συμμορφώνουν την ζωή τους προς την δική του ζωή. Ούτε εκείνος που ασκεί την πολιτική εξουσία ούτε εκείνος που ασκεί την πνευματική, θα μπορέσουν να τις διαχειρισθούν δίκαια, εάν προηγουμένως δεν κυβερνήσουν τον εαυτό τους όπως πρέπει και εάν δεν τηρήσουν με μεγάλη ακρίβεια και τους πολιτικούς και τους θρησκευτικούς νόμους της πολιτείας.

7) Οι κακοί και ανάξιοι άρχοντες: «Οι άνθρωποι, όταν αναλάβουν την εξουσία χρησιμοποιούν αυτή την δύναμή τους για να πράττουν αδικίες. Δεν υπάρχει τίποτε αθλιότερο από τον άρχοντα εκείνον, που δεν ωφελεί καθόλου και σε τίποτα αυτούς που κυβερνά. Είναι σημάδι πάρα πολύ μεγάλης αρρώστιας και δείγμα διαστροφής το να ενθαρρύνουν οι γιατροί τις αρρώστιες. Γιατί έργο των αρχόντων είναι να αναχαιτίζουν τις αταξίες του λαού, να τον κατευθύνουν προς το ορθό και να κάνουν τους πολίτες να είναι υπάκουοι και πειθαρχικοί στον νόμο. Όταν όμως αυτοί πρώτοι (οι πολιτικοί άρχοντες) παραβαίνουν τον νόμο, πώς θα μπορούσαν να γίνουν δάσκαλοι στους άλλους; Εάν λοιπόν η ρίζα είναι σάπια, τι καλό είναι δυνατόν να περιμένει κάποιος από τα κλαδιά;

   Εκείνοι που δεν έχουν άρχοντα, τότε στερούνται απλώς εκείνον που θα τους οδηγήσει στο ορθό. Εκείνοι όμως που έχουν κακό άρχοντα, έχουν εκείνον που τους οδηγεί στους γκρεμούς και στους βούρκους.

   Ίσως μου πει κάποιος, ότι υπάρχει και άλλο κακό, που δεν είναι άλλο από το να είναι κακός ο ίδιος ο πολιτικός άρχων. Το ξέρω κι εγώ. Δεν είναι μικρό το κακό αυτό, αλλά είναι πολύ χειρότερο και από την αναρχία, επειδή είναι προτιμότερο να μη διοικείται από κακό και τρισάθλιο ηγέτη.

   Πολλοί από τους πολιτικούς ηγήτορες, όταν κλέβουν, επιεικείς και μετριοπαθείς και καταδεκτικοί όχι επειδή το θέλουν, αλλά επειδή τους αναγκάζει η συνείδησή τους, αφού τα κλεμμένα τους αφαιρούν την παρρησία. Από την άλλη πλευρά οι αδωροδόκητοι είναι φορτικοί και κουραστικοί, επειδή ωθούνται από κάποια κενοδοξία και από την αλαζονική ιδέα ότι είναι καθαροί από παράνομα κέρδη.

   Στους πολιτικούς άρχοντες παρατηρείται και η εξής φοβερή διαστροφή και αρρώστια. Συναντούμε δηλαδή τους απερχόμενους πολιτικούς ηγήτορες να εύχονται όσοι θα έλθουν μετά απ’ αυτούς στην εξουσία να είναι φαύλοι και πονηροί. Διότι, εάν τύχει να είναι γενναίοι, αυτοί που απέρχονται, νομίζουν ότι θα δοξασθούν περισσότερο, εάν οι διάδοχοί τους στην εξουσία δεν είναι καλοί και ικανοί. Εάν πάλι είναι βάναυσοι και διεφθαρμένοι, νομίζουν ότι η κακία του επόμενου πολιτικού άρχοντος θα αποτελέσει την δικαιολογία της δικής τους κακίας. Ο δε λαός πρέπει να εκλέγει ως άρχοντές του όχι τους νεαρούς αλλά τους έμπειρους, οι οποίοι κυβερνούν με βάση τον νόμο και γι’ αυτό προτιμούν να είναι νομοταγείς και όχι αρεστοί στον λαό. Και ενώ ο λαός την κρίσιμη στιγμή της εκλογής έχει πάντοτε ορθή κρίση, εντούτοις δεν έχουν την αναγκαία γενναιότητα να εκλέξουν τους άξιους. Γιατί αναλόγως του επιπέδου του λαού εκλέγονται και οι άξιοι ή οι ανάξιοι άρχοντες.Αλλά και από την άλλη πλευρά και αν είναι ο πολιτικός άρχων πάρα πολύ ενάρετος, μόνη η δικαιοσύνη και η αρετή του δεν θα μπορέσει να σκεπάσει τα αμέτρητα παραπτώματα των υπηκόων».

8) Η τιμή του λαού προς τους άρχοντες: «Να υπακούετε στους πολιτικούς άρχοντες, ώστε να εκτελούν το έργο τους με χαρά και όχι με στενοχώρια. Διότι το να δυσφορούν και να στενάζουν οι προεστοί σας, είναι ασύμφορο για εσάς τους ίδιους(τον λαό). Εάν περιφρονείται και καταφρονείται ο πολιτικός, τότε αδρανεί και αδιαφορεί για το καθήκον και την αποστολή του. Συνεπώς, ο λογικός λαός τιμώντας τους άρχοντές του, στο τέλος δέχεται την τιμή και το όφελος από την προσφορά και το έργο των αρχόντων του. Η σχέση είναι αμφίδρομη και ο λαός έχει την ανάγκη της διοικήσεως από τους άρχοντές του, αλλά και οι άρχοντες υφίστανται και δικαιολογούν την ύπαρξή τους χάριν του λαού, που οφείλουν να διακονούν.

ΠΗΓΗ.