Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2009
Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2009
ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΤΑΞΗ
πηγή: http://www.imdleo.gr
ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΤΑΞΗ
Γράφει ο μοναχός Αρσένιος ΒλιαγκόφτηςΡεσάλτο-τεύχος 4, Μάρτιος 2006
Χωρίς να ξεχνούμε καθόλου ότι η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού με κεφαλή τον ίδιο και μέλη όλους τους βαπτισμένους στο όνομά του Ορθοδόξως και Ανατολικώς -για να θυμηθούμε τον Μακρυγιάννη- και συγχρόνως αγωνιζομένους να ζουν όπως θέλει ο Χριστός, όμως για τις ανάγκες αυτού του άρθρου θα δώσουμε βαρύτητα στην άλλη διάσταση της Εκκλησίας, την πραγμάτωση και πορεία της δηλαδή στον ιστορικό χώρο και χρόνο για να μπορέσουμε να δούμε την Εκκλησία σε σχέση με τη λεγομένη Νέα Τάξη Πραγμάτων.
Είναι γεγονός ότι για τη Νέα Τάξη, τη Νέα Εποχή και την Παγκοσμιοποίηση έχουν γραφεί και λεχθεί πολλά από πολλούς. Αυτό που εμείς επισημαίνουμε εδώ είναι, η διπλή στοχοθεσία της Νέας Εποχής: Αφ' ενός μια Νέα Τάξη Πραγμάτων σε πολιτικοοικονομικό και γεωστρατηγικό επίπεδο, με κατάληξη μια παγκόσμια κυβέρνηση, και αφ' ετέρου μια Νέα Τάξη Πραγμάτων σε θρησκευτικό επίπεδο. Το δεύτερο έρχεται ως επακόλουθο του πρώτου, διότι αυτοί που έχουν δρομολογήσει την παγκόσμια ενοποίηση για την καλύτερη εκμετάλλευση από τους ίδιους του πλανήτη και των ανθρώπων του, έχουν αντιληφθεί ότι το γκρέμισμα των γεωγραφικών και οικονομικών συνόρων θα κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να ακυρωθεί, αν δεν ενοποιήσουν και θρησκευτικά-πολιτισμικά τον πλανήτη. Αυτό προσπαθούν να το κάνουν μέσω μιας νέας θρησκείας ή πανθρησκείας, πού θα προκύψει από το συγκρητιστικό ανακάτεμα των διαφόρων θρησκειών και της όποιας το βασικό δόγμα θα είναι η αυτοθεοποίηση του ανθρώπου.
Νέα Τάξη λοιπόν σε πολιτικοοικονομικό επίπεδο και σε θρησκευτικό επίπεδο. Αυτοί είναι οι δύο στόχοι της Νέας Εποχής.
Το πρόβλημα όμως για τη Νέα Εποχή είναι ότι κάποιοι αντιστέκονται στην προώθηση αυτών των στόχων. Ένας από τους πιο σημαντικούς χώρους πού αντιστέκονται είναι η Εκκλησία. Η αρνητική αυτή τοποθέτηση της Εκκλησίας απέναντι στη Νέα Εποχή και τη Νέα Τάξη δεν είναι ευκαιριακή, αλλά πηγάζει από την ίδια την πίστη της Εκκλησίας. Η Εκκλησία τονίζει την αξία του ανθρωπίνου προσώπου και της ελευθερίας με την οποία ο ίδιος ο Τριαδικός Θεός επροίκισε τον άνθρωπο. Έτσι όμως αποτελεί εμπόδιο στη Νέα Τάξη που επιθυμεί υπάκουα ρομπότ και όχι ελεύθερους ανθρώπους και πολίτες. Η Ορθόδοξη Εκκλησία επίσης υπήρξε κυρίως στην Ελλάδα -αλλά και σε άλλες χώρες- ένας θεσμός πού βοήθησε τα μέγιστα στη διατήρηση και της εθνικής ιδιοπροσωπίας, επειδή σέβεται εκτός από το ανθρώπινο πρόσωπο και τις ρίζες, την Ιστορία, την παράδοση και τον πολιτισμό του. Έτσι Εκκλησία και Γένος συμπορεύθηκαν και σχεδόν ταυτίσθηκαν στη συνείδηση του λαού μας, ιδιαίτερα στους δύσκολους αιώνες της τουρκικής σκλαβιάς. Λόγω αυτής της εναντιώσεως της Εκκλησίας στα νεοταξικά-νεοεποχίτικα σχέδια, ευρίσκεται και στο στόχαστρο της Νέας Τάξης ως εχθρός.
Οι παγκοσμιοποιητές της Νέας Τάξης προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την Εκκλησία-εχθρό με δύο τρόπους. Ο ένας είναι ο πόλεμος εναντίον της Εκκλησίας από έξω. Την πολεμούν συκοφαντώντας την ως φορέα τάχα αντιδραστικότητος, συντηρητισμού, φανατισμού κ.ο.κ. Βγάζουν στο φως υπαρκτά και ανύπαρκτα σκάνδαλα εκκλησιαστικών ταγών, τα οποία σχεδόν πάντα μεγαλοποιούν. Αυτή η απ’ ευθείας πολεμική εκτός του ότι στο βάθος ωφελεί και δυναμώνει την Εκκλησία, σύμφωνα και με τον λόγο του ιερού Χρυσοστόμου, δεν είναι τόσο επικίνδυνη όσο η ύπουλη τακτική πού χρησιμοποιείται για τη διάβρωση της Εκκλησίας από μέσα. Αυτός είναι ο δεύτερος τρόπος πολέμου εναντίον της Εκκλησίας.
Ο μακαριστός π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος εβεβαίωνε ότι η Νέα Εποχή δεν επιθυμεί να αδειάσουν οι Ορθόδοξοι ναοί, αλλά να γεμίσουν με ανθρώπους που θα έχουν αλλοιωμένο φρόνημα. Αυτό είναι και το πιο επικίνδυνο.
Η Νέα Τάξη δεν επιθυμεί τόσο να γκρεμίσει την Εκκλησία και τις εκκλησίες (ναούς) -αυτό εξ άλλου απεδείχθη ανέφικτο και από την πρόσφατη ιστορική εμπειρία στην πρώην Σοβιετική Ένωση και στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης- όσο επιθυμεί να μεταλλάξει την Εκκλησία σε κάτι άλλο από αυτό που είναι στην ουσία της. Δεν επιθυμεί η Νέα Τάξη να κάνει απλώς την Εκκλησία να μην αντιδρά στα σχέδιά της• επιθυμεί να την κάνει θεραπαινίδα και χειροκροτητή της. Δεν επιδιώκει να εξοβελίσει την Εκκλησία αλλά να την μεταλλάξει σε έναν άνευρο οργανισμό, ο όποιος θα ενσωματωθεί πλήρως στο σύστημα και θα δουλεύει, για λογαριασμό του, επιδιώκοντας και επιτυγχάνοντας κάποιους σκοπούς, πιο αποτελεσματικά απ' ότι το κράτος και απορροφώντας κραδασμούς πού προκαλούν ενέργειες της κοσμικής εξουσίας σε εθνικό ή παγκόσμιο επίπεδο1. Πολλοί διερωτώνται μήπως η καθιέρωση από τη διοικούσα Εκκλησία (Διαρκής Ιερά Σύνοδος) της 26ης Δεκεμβρίου ως «ημέρας του μετανάστη», αποτελεί τρόπον τινά ευθυγράμμισή της με το πολυφυλετικό, πολυθρησκευτικό και πολυπολιτισμικό μοντέλο, που η Νέα Τάξη θέλει να επιβάλει παγκοσμίως.
Η διάβρωση, εκτός από τον προσεταιρισμό ανθρώπων της Εκκλησίας σε υψηλές θέσεις, περιλαμβάνει πρωτίστως την χειραγώγηση της Εκκλησίας στην υιοθέτηση του πανθρησκειακού νεοταξικού μοντέλου, ότι δηλαδή δήθεν όλες οι θρησκείες είναι εξ ίσου θεμιτοί δρόμοι, που οδηγούν τον άνθρωπο στην Αλήθεια, δηλαδή στον Θεό, και στην προσωπική του καταξίωση.
Ο νεοεποχίτικος αυτός πανθρησκειακός συγκρητισμός (όλες οι θρησκείες είναι καλές και αληθινές) - ή ο διαχριστιανικός συγκρητισμός περισσότερο γνωστός ως οικουμενισμός - προωθείται από τη Νέα Τάξη κυρίως με το σύρσιμο σε διαθρησκειακούς διαλόγους και συμπροσευχές, οι οποίες ρητώς απαγορεύονται από τους ιερούς κανόνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Όποιοι αρνούνται να μπουν σ' αυτή τη διαδικασία στιγματίζονται από το «προοδευτικό» ιερατείο της Νέας Τάξης ως φανατικοί, φονταμενταλιστές, ρατσιστές κ.ο.κ.
Στον νεοταξικό προγραμματισμό, ο ρόλος του αρχηγού αυτής της προσπάθειας θρησκευτικής ομογενοποίησης έχει ανατεθεί ήδη από τη δεκαετία του '60 στον πάπα της Ρώμης. Δικαίως τα Μ.Μ.Ε. γι' αυτό το λόγο τον αποκαλούν θρησκευτικό πλανητάρχη.
Μετά την πτώση των διδύμων πύργων στη Νέα Υόρκη το 2001 είχαμε μία επιδημία διαθρησκειακών συναντήσεων και συμπροσευχών προκειμένου -όπως έλεγαν- οι θρησκείες να συνεργασθούν για την προώθηση της ειρήνης και την πάταξη της τρομοκρατίας. Ήταν χαρακτηριστική η κολακευτική ομολογία του Εβραίου αρχιραββίνου στη διαθρησκειακή συνάντηση της Ασσίζης, που συνεκάλεσε ο πάπας το 2002: «Μόνον εσείς μπορούσατε να μας συγκεντρώσετε εδώ• και το κάνατε», είπε ο αρχιραββίνος απευθυνόμενος στον πάπα.
Το λάθος είναι ότι και η Ορθόδοξη Εκκλησία, με συντονιστή της δράσεώς της το Οικουμενικό Πατριαρχείο, μετέχει σ’ αυτές τις συναντήσεις και τις συμπροσευχές. Μερικές φορές μάλιστα παίρνει και την πρωτοβουλία για παρόμοιες διοργανώσεις.
Το επιχείρημα που χρησιμοποιούν οι θιασώτες και απολογητές των οικουμενιστικών ανοιγμάτων και συμπροσευχών είναι ότι έτσι πραγματοποιούν μια «αγαπητική έξοδο προς τους άλλους» και δίδουν μαρτυρία Χριστού. Όμως, όπως εύκολα αποδεικνύεται από τα πράγματα, οι διαθρησκειακοί διάλογοι και οι συμπροσευχές δεν ανταποκρίνονται σε μια αυτοφυή αναζήτηση του εκκλησιαστικού σώματος αλλά αποτελούν πρακτική που επιβάλλεται έξωθεν και άνωθεν. Το ότι καταβάλλεται προοπάθεια να χρησιμοποιηθούν οι θρησκείες για να εξυπηρετηθούν άλλες σκοπιμότητες (πολιτικές, γεωστρατηγικές, νεοταξικές) και συγκεκριμένα να αστυνομευθεί ο πλανήτης σύμφωνα με τα συμφέροντα των ισχυρών της γης, φαίνεται καθαρότερα μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στις Η.Π.Α. Στο πλαίσιο αυτό υπάρχει μία διαπλοκή και με άλλες παράλληλες δραστηριότητες και με άλλους οργανισμούς και φορείς (π.χ. διαθρησκειακά οικολογικά συμπόσια και άλλα όμοια)2.
Υπάρχει επίσης μια διαπλοκή εκκλησιαστικών ανδρών και φορέων με την πολιτική εξουσία σε εθνικό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι επί των ημερών του κ. Γιώργου Παπανδρέου ως υπουργού Εξωτερικών ήταν έντονη η συμμετοχή του υπουργείου στη διοργάνωση και στη χρηματοδότηση διαθρησκειακών συναντήσεων.
Επίσης τα τρία διαθρησκειακά οικολογικά συνέδρια που έλαβαν χώρα και τελούσαν υπό την αιγίδα του Οικουμενικού Πατριάρχου κ, Βαρθολομαίου, ευρίσκοντο συγχρόνως και υπό την αιγίδα του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Αναφέρουμε επίσης την επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στις Βρυξέλλες «μετά από πρόσκληση του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κ. Ρομάνο Πρόντι για τη συζήτηση της πορείας του διαθρησκειακού διαλόγου μεταξύ Χριστιανών, Ιουδαίων και Μουσουλ¬μάνων, καθώς και της συνέχισης του»3.
Το καλό είναι ότι το σώμα της Εκκλησίας κρατάει ακόμη καλά. Η μεγάλη πλειοψηφία κλήρου και λαού δεν έχει διαβρωθεί από το πνεύμα της Νέας Εποχής και της Νέας Τάξης. Αυτό το διαπιστώνουμε κάθε μέρα συναναστρεφόμενοι με τους απλούς ανθρώπους του λαού μας. Αντιθέτως μάλιστα, συνεχώς αυξάνει η συνειδητοποίηση του τι γίνεται και πού θέλουν να οδηγήσουν τα πράγματα. Αυξάνει και το ρεύμα της αντίστασης στη Νέα Τάξη και τη Νέα Εποχή. Στόχος, το κάθε μοναστήρι και η κάθε ενορία να γίνει ένα μετερίζι αντίστασης. Οδηγούς, δόξα τω Θεώ, έχουμε πολλούς. Πατροκοσμάδες και Μακρυ¬γιάννηδες πολλοί στην ιστορία της Ρωμιοσύνης.
________________________________________
1.Βλ. σχετικά άρθρα μας «Η νήσος της εκκοσμικεύσεως» στο συλλογικό έργο «Εκκλησία και εκκοσμίκευση», εκδ. Μυριόβιβλος, Αθήνα 2003, σσ. 11-25.
2.Βλ. για περισσότερα στο βιβλίο μας «Οικουμενισμός, Νεοειδωλολατρία και Νέα Εποχή», εκδ. Παρακαταθήκη, Θεσσαλονίκη 2006, σσ. 9 κ.ε.
3.Βλ. προαναφερθέν βιβλίο μας σ.35
ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΤΑΞΗ
Γράφει ο μοναχός Αρσένιος ΒλιαγκόφτηςΡεσάλτο-τεύχος 4, Μάρτιος 2006
Χωρίς να ξεχνούμε καθόλου ότι η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού με κεφαλή τον ίδιο και μέλη όλους τους βαπτισμένους στο όνομά του Ορθοδόξως και Ανατολικώς -για να θυμηθούμε τον Μακρυγιάννη- και συγχρόνως αγωνιζομένους να ζουν όπως θέλει ο Χριστός, όμως για τις ανάγκες αυτού του άρθρου θα δώσουμε βαρύτητα στην άλλη διάσταση της Εκκλησίας, την πραγμάτωση και πορεία της δηλαδή στον ιστορικό χώρο και χρόνο για να μπορέσουμε να δούμε την Εκκλησία σε σχέση με τη λεγομένη Νέα Τάξη Πραγμάτων.
Είναι γεγονός ότι για τη Νέα Τάξη, τη Νέα Εποχή και την Παγκοσμιοποίηση έχουν γραφεί και λεχθεί πολλά από πολλούς. Αυτό που εμείς επισημαίνουμε εδώ είναι, η διπλή στοχοθεσία της Νέας Εποχής: Αφ' ενός μια Νέα Τάξη Πραγμάτων σε πολιτικοοικονομικό και γεωστρατηγικό επίπεδο, με κατάληξη μια παγκόσμια κυβέρνηση, και αφ' ετέρου μια Νέα Τάξη Πραγμάτων σε θρησκευτικό επίπεδο. Το δεύτερο έρχεται ως επακόλουθο του πρώτου, διότι αυτοί που έχουν δρομολογήσει την παγκόσμια ενοποίηση για την καλύτερη εκμετάλλευση από τους ίδιους του πλανήτη και των ανθρώπων του, έχουν αντιληφθεί ότι το γκρέμισμα των γεωγραφικών και οικονομικών συνόρων θα κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να ακυρωθεί, αν δεν ενοποιήσουν και θρησκευτικά-πολιτισμικά τον πλανήτη. Αυτό προσπαθούν να το κάνουν μέσω μιας νέας θρησκείας ή πανθρησκείας, πού θα προκύψει από το συγκρητιστικό ανακάτεμα των διαφόρων θρησκειών και της όποιας το βασικό δόγμα θα είναι η αυτοθεοποίηση του ανθρώπου.
Νέα Τάξη λοιπόν σε πολιτικοοικονομικό επίπεδο και σε θρησκευτικό επίπεδο. Αυτοί είναι οι δύο στόχοι της Νέας Εποχής.
Το πρόβλημα όμως για τη Νέα Εποχή είναι ότι κάποιοι αντιστέκονται στην προώθηση αυτών των στόχων. Ένας από τους πιο σημαντικούς χώρους πού αντιστέκονται είναι η Εκκλησία. Η αρνητική αυτή τοποθέτηση της Εκκλησίας απέναντι στη Νέα Εποχή και τη Νέα Τάξη δεν είναι ευκαιριακή, αλλά πηγάζει από την ίδια την πίστη της Εκκλησίας. Η Εκκλησία τονίζει την αξία του ανθρωπίνου προσώπου και της ελευθερίας με την οποία ο ίδιος ο Τριαδικός Θεός επροίκισε τον άνθρωπο. Έτσι όμως αποτελεί εμπόδιο στη Νέα Τάξη που επιθυμεί υπάκουα ρομπότ και όχι ελεύθερους ανθρώπους και πολίτες. Η Ορθόδοξη Εκκλησία επίσης υπήρξε κυρίως στην Ελλάδα -αλλά και σε άλλες χώρες- ένας θεσμός πού βοήθησε τα μέγιστα στη διατήρηση και της εθνικής ιδιοπροσωπίας, επειδή σέβεται εκτός από το ανθρώπινο πρόσωπο και τις ρίζες, την Ιστορία, την παράδοση και τον πολιτισμό του. Έτσι Εκκλησία και Γένος συμπορεύθηκαν και σχεδόν ταυτίσθηκαν στη συνείδηση του λαού μας, ιδιαίτερα στους δύσκολους αιώνες της τουρκικής σκλαβιάς. Λόγω αυτής της εναντιώσεως της Εκκλησίας στα νεοταξικά-νεοεποχίτικα σχέδια, ευρίσκεται και στο στόχαστρο της Νέας Τάξης ως εχθρός.
Οι παγκοσμιοποιητές της Νέας Τάξης προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την Εκκλησία-εχθρό με δύο τρόπους. Ο ένας είναι ο πόλεμος εναντίον της Εκκλησίας από έξω. Την πολεμούν συκοφαντώντας την ως φορέα τάχα αντιδραστικότητος, συντηρητισμού, φανατισμού κ.ο.κ. Βγάζουν στο φως υπαρκτά και ανύπαρκτα σκάνδαλα εκκλησιαστικών ταγών, τα οποία σχεδόν πάντα μεγαλοποιούν. Αυτή η απ’ ευθείας πολεμική εκτός του ότι στο βάθος ωφελεί και δυναμώνει την Εκκλησία, σύμφωνα και με τον λόγο του ιερού Χρυσοστόμου, δεν είναι τόσο επικίνδυνη όσο η ύπουλη τακτική πού χρησιμοποιείται για τη διάβρωση της Εκκλησίας από μέσα. Αυτός είναι ο δεύτερος τρόπος πολέμου εναντίον της Εκκλησίας.
Ο μακαριστός π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος εβεβαίωνε ότι η Νέα Εποχή δεν επιθυμεί να αδειάσουν οι Ορθόδοξοι ναοί, αλλά να γεμίσουν με ανθρώπους που θα έχουν αλλοιωμένο φρόνημα. Αυτό είναι και το πιο επικίνδυνο.
Η Νέα Τάξη δεν επιθυμεί τόσο να γκρεμίσει την Εκκλησία και τις εκκλησίες (ναούς) -αυτό εξ άλλου απεδείχθη ανέφικτο και από την πρόσφατη ιστορική εμπειρία στην πρώην Σοβιετική Ένωση και στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης- όσο επιθυμεί να μεταλλάξει την Εκκλησία σε κάτι άλλο από αυτό που είναι στην ουσία της. Δεν επιθυμεί η Νέα Τάξη να κάνει απλώς την Εκκλησία να μην αντιδρά στα σχέδιά της• επιθυμεί να την κάνει θεραπαινίδα και χειροκροτητή της. Δεν επιδιώκει να εξοβελίσει την Εκκλησία αλλά να την μεταλλάξει σε έναν άνευρο οργανισμό, ο όποιος θα ενσωματωθεί πλήρως στο σύστημα και θα δουλεύει, για λογαριασμό του, επιδιώκοντας και επιτυγχάνοντας κάποιους σκοπούς, πιο αποτελεσματικά απ' ότι το κράτος και απορροφώντας κραδασμούς πού προκαλούν ενέργειες της κοσμικής εξουσίας σε εθνικό ή παγκόσμιο επίπεδο1. Πολλοί διερωτώνται μήπως η καθιέρωση από τη διοικούσα Εκκλησία (Διαρκής Ιερά Σύνοδος) της 26ης Δεκεμβρίου ως «ημέρας του μετανάστη», αποτελεί τρόπον τινά ευθυγράμμισή της με το πολυφυλετικό, πολυθρησκευτικό και πολυπολιτισμικό μοντέλο, που η Νέα Τάξη θέλει να επιβάλει παγκοσμίως.
Η διάβρωση, εκτός από τον προσεταιρισμό ανθρώπων της Εκκλησίας σε υψηλές θέσεις, περιλαμβάνει πρωτίστως την χειραγώγηση της Εκκλησίας στην υιοθέτηση του πανθρησκειακού νεοταξικού μοντέλου, ότι δηλαδή δήθεν όλες οι θρησκείες είναι εξ ίσου θεμιτοί δρόμοι, που οδηγούν τον άνθρωπο στην Αλήθεια, δηλαδή στον Θεό, και στην προσωπική του καταξίωση.
Ο νεοεποχίτικος αυτός πανθρησκειακός συγκρητισμός (όλες οι θρησκείες είναι καλές και αληθινές) - ή ο διαχριστιανικός συγκρητισμός περισσότερο γνωστός ως οικουμενισμός - προωθείται από τη Νέα Τάξη κυρίως με το σύρσιμο σε διαθρησκειακούς διαλόγους και συμπροσευχές, οι οποίες ρητώς απαγορεύονται από τους ιερούς κανόνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Όποιοι αρνούνται να μπουν σ' αυτή τη διαδικασία στιγματίζονται από το «προοδευτικό» ιερατείο της Νέας Τάξης ως φανατικοί, φονταμενταλιστές, ρατσιστές κ.ο.κ.
Στον νεοταξικό προγραμματισμό, ο ρόλος του αρχηγού αυτής της προσπάθειας θρησκευτικής ομογενοποίησης έχει ανατεθεί ήδη από τη δεκαετία του '60 στον πάπα της Ρώμης. Δικαίως τα Μ.Μ.Ε. γι' αυτό το λόγο τον αποκαλούν θρησκευτικό πλανητάρχη.
Μετά την πτώση των διδύμων πύργων στη Νέα Υόρκη το 2001 είχαμε μία επιδημία διαθρησκειακών συναντήσεων και συμπροσευχών προκειμένου -όπως έλεγαν- οι θρησκείες να συνεργασθούν για την προώθηση της ειρήνης και την πάταξη της τρομοκρατίας. Ήταν χαρακτηριστική η κολακευτική ομολογία του Εβραίου αρχιραββίνου στη διαθρησκειακή συνάντηση της Ασσίζης, που συνεκάλεσε ο πάπας το 2002: «Μόνον εσείς μπορούσατε να μας συγκεντρώσετε εδώ• και το κάνατε», είπε ο αρχιραββίνος απευθυνόμενος στον πάπα.
Το λάθος είναι ότι και η Ορθόδοξη Εκκλησία, με συντονιστή της δράσεώς της το Οικουμενικό Πατριαρχείο, μετέχει σ’ αυτές τις συναντήσεις και τις συμπροσευχές. Μερικές φορές μάλιστα παίρνει και την πρωτοβουλία για παρόμοιες διοργανώσεις.
Το επιχείρημα που χρησιμοποιούν οι θιασώτες και απολογητές των οικουμενιστικών ανοιγμάτων και συμπροσευχών είναι ότι έτσι πραγματοποιούν μια «αγαπητική έξοδο προς τους άλλους» και δίδουν μαρτυρία Χριστού. Όμως, όπως εύκολα αποδεικνύεται από τα πράγματα, οι διαθρησκειακοί διάλογοι και οι συμπροσευχές δεν ανταποκρίνονται σε μια αυτοφυή αναζήτηση του εκκλησιαστικού σώματος αλλά αποτελούν πρακτική που επιβάλλεται έξωθεν και άνωθεν. Το ότι καταβάλλεται προοπάθεια να χρησιμοποιηθούν οι θρησκείες για να εξυπηρετηθούν άλλες σκοπιμότητες (πολιτικές, γεωστρατηγικές, νεοταξικές) και συγκεκριμένα να αστυνομευθεί ο πλανήτης σύμφωνα με τα συμφέροντα των ισχυρών της γης, φαίνεται καθαρότερα μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στις Η.Π.Α. Στο πλαίσιο αυτό υπάρχει μία διαπλοκή και με άλλες παράλληλες δραστηριότητες και με άλλους οργανισμούς και φορείς (π.χ. διαθρησκειακά οικολογικά συμπόσια και άλλα όμοια)2.
Υπάρχει επίσης μια διαπλοκή εκκλησιαστικών ανδρών και φορέων με την πολιτική εξουσία σε εθνικό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι επί των ημερών του κ. Γιώργου Παπανδρέου ως υπουργού Εξωτερικών ήταν έντονη η συμμετοχή του υπουργείου στη διοργάνωση και στη χρηματοδότηση διαθρησκειακών συναντήσεων.
Επίσης τα τρία διαθρησκειακά οικολογικά συνέδρια που έλαβαν χώρα και τελούσαν υπό την αιγίδα του Οικουμενικού Πατριάρχου κ, Βαρθολομαίου, ευρίσκοντο συγχρόνως και υπό την αιγίδα του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Αναφέρουμε επίσης την επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στις Βρυξέλλες «μετά από πρόσκληση του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κ. Ρομάνο Πρόντι για τη συζήτηση της πορείας του διαθρησκειακού διαλόγου μεταξύ Χριστιανών, Ιουδαίων και Μουσουλ¬μάνων, καθώς και της συνέχισης του»3.
Το καλό είναι ότι το σώμα της Εκκλησίας κρατάει ακόμη καλά. Η μεγάλη πλειοψηφία κλήρου και λαού δεν έχει διαβρωθεί από το πνεύμα της Νέας Εποχής και της Νέας Τάξης. Αυτό το διαπιστώνουμε κάθε μέρα συναναστρεφόμενοι με τους απλούς ανθρώπους του λαού μας. Αντιθέτως μάλιστα, συνεχώς αυξάνει η συνειδητοποίηση του τι γίνεται και πού θέλουν να οδηγήσουν τα πράγματα. Αυξάνει και το ρεύμα της αντίστασης στη Νέα Τάξη και τη Νέα Εποχή. Στόχος, το κάθε μοναστήρι και η κάθε ενορία να γίνει ένα μετερίζι αντίστασης. Οδηγούς, δόξα τω Θεώ, έχουμε πολλούς. Πατροκοσμάδες και Μακρυ¬γιάννηδες πολλοί στην ιστορία της Ρωμιοσύνης.
________________________________________
1.Βλ. σχετικά άρθρα μας «Η νήσος της εκκοσμικεύσεως» στο συλλογικό έργο «Εκκλησία και εκκοσμίκευση», εκδ. Μυριόβιβλος, Αθήνα 2003, σσ. 11-25.
2.Βλ. για περισσότερα στο βιβλίο μας «Οικουμενισμός, Νεοειδωλολατρία και Νέα Εποχή», εκδ. Παρακαταθήκη, Θεσσαλονίκη 2006, σσ. 9 κ.ε.
3.Βλ. προαναφερθέν βιβλίο μας σ.35
Για τον δήθεν "σφαγέα" Μιλόσεβιτς...
Τέσσερα χρόνια μετά, παραμένει πάντα επίκαιρο.
Πηγή: http://www.imdleo.gr
Πλαστά στοιχεία στην δίκη Μιλόσεβιτς
Άλλη μία Νυρεμβέργη από τους ΣυμμάχουςΨεύτικα ενοχοποιητικά στοιχεία για την σφαγή της Σρεμπρένιτσα.
Την 1η Ιουλίου 2005 κατά την δίκη του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, ο κατήγορος Τζέφρευ Νάις πρόβαλε μία βιντεοκασέτα κατά την διάρκεια των ερωτήσεών του προς τον μάρτυρα υπερασπίσεως του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, Στρατηγό Ομπράντ Στεφάνοβιτς. Τα διεθνή μέσα ενημέρωσης έσπευσαν να μεταδώσουν ότι η βιντεοκασέτα αποτελεί την απόλυτη επιβεβαίωση ότι Αστυνομικοί από την Σερβία έλαβαν μέρος στην εκτεταμένη σφαγή 7.000 μουσουλμάνων από την Σρεμπρένιτσα τον Ιούλιο του 1995.
Δεν είναι σύμπτωση ότι αυτό το βίντεο προβλήθηκε ακριβώς την παραμονή της μνήμης των δέκα ετών από την σφαγή της Σρεμπρένιτσα. Παίζοντας αυτή την ταινία, ο κατήγορος, όχι μόνο αποπειράθηκε να ενοχοποιήσει όλη την Σερβία και τον πρόεδρο Μιλόσεβιτς πιο συγκεκριμένα ως υπευθύνους, αλλά εξασφάλισε επίσης και ένα κείμενο του φιλο - Αμερικανού Σέρβου προέδρου, ο οποίος απολογούνταν (αποδεχόμενος έτσι την ευθύνη) για κάτι που εδώ και δέκα χρόνια δεν έχει αποδειχθεί ότι έγινε.
Αυτή η βιντεοκασέτα μπήκε στην δικαστική διαδικασία από την πίσω πόρτα. Δεν παρουσιάστηκε ως επίσημο στοιχείο, ούτε καν ότι περιείχε αποδείξεις. Αλλά απλώς την έδειξαν στον μάρτυρα με την ερώτηση αν μπορεί να αναγνωρίσει κανέναν από τα πρόσωπα του βίντεο. Επειδή η βεντοκασέτα δεν αποτελούσε στοιχείο, απαγόρευσαν από τον Μιλόσεβιτς να έχει λόγο για την αυθεντικότητά της. Όταν αυτός προσπάθησε να ζητήσει αποδεικτικά στοιχεία για την ταινία, το δικαστήριο του διέκοψε τον λόγο και τον κατηγόρησε αμέσως ότι παρενοχλεί την διαδικασία για πολιτικές σκοπιμότητες!
Ρίχνοντας μια πιο λεπτομερή ματιά στην βιντεοταινία, διαπιστώνει κανείς ότι δεν περιέχει κανένα στοιχείο για την Σρεμπρένιτσα. Η Σρεμπρένιτσα δεν αναφέρεται πουθενά σε κανένα σημείο της ταινίας και ενώ σε όλη την ταινία υπάρχει η ημερομηνία και η ώρα της κάμερας, στα σημεία που προβάλλονται οι εκτελέσεις, αυτές οι ενδείξεις έχουν σβηστεί! Ο ήχος έχει περάσει ολοφάνερα από επεξεργασία. Σε μερικά συγκεκριμένα σημεία της ταινίας ο ήχος έχει κοπεί εντελώς, ενώ σε κάποια άλλα ακούγεται σαν να έχει αλλοιωθεί ψηφιακά. Ο χώρος όπου έχουν κινηματογραφηθεί οι εκτελέσεις δεν καταδεικνύεται πουθενά στην ταινία, παρά μόνο έχει προστεθεί ένας υπότιτλος εκ των υστέρων. Ο υπότιτλος αυτός μπορεί να έχει γραφτεί από οποιονδήποτε οποτεδήποτε.
Ο ισχυρισμός του κ. Νάις ότι οι εκτελεστές είναι Αστυνομικοί από την Σερβία, αναιρείται από την ίδια την ταινία. Τα οχήματα της ταινίας έχουν πινακίδες του αυτόνομου στρατού της Δημοκρατίας της Κράινα της Ανατολικής Σλαβονίας (Κροατία), ενώ επάνω τους έχουν ζωγραφισμένα τα σύμβολα των φημισμένων «Scorpions». Ο ίδιος ο μάρτυρας κατηγορίας Μίλαν Μιλάνοβιτς είχε μαρτυρήσει στις 14 Οκτωβρίου 2003 ότι αυτή η μονάδα προέρχεται από την Ανατολική Σλαβονία, όχι από την Σερβία. Ο Μιλάνοβιτς, ο οποίος ήταν υπουργός άμυνας της Δημοκρατίας της Κράινα, κατέθεσε ότι οι «Scorpions» δεν υπαγόντουσαν στο Βελιγράδι. Είχε πει ξεκάθαρα ότι στάλθηκαν στην Βοσνία από την κυβέρνηση της Δημοκρατίας της Κράινα.
Πολύ ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης η πηγή της βιντεοκασέτας. Είναι η κυρία Νατάσα Κάντιτς, η οποία είναι επικεφαλής της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης «Ανθρωπιστικό Νομικό Κέντρο» με έδρα το Βελιγράδι, το οποίο λαμβάνει χρηματοδότηση ευθέως από την Αμερικανική κυβέρνηση μέσω του «National Endowment for Democracy».
Αυτή τη φορά το Δικαστήριο της Χάγης δημιούργησε ένα δημοσιογραφικό «πανηγύρι». Όχι φυσικά για τους σκοπούς της δικαιοσύνης, αλλά για να ασκήσει πιέσεις στην Σερβία να αναγκαστεί να αποδεχτεί οτιδήποτε συνολικά έλαβε χώρα στην Σρεμπρένιτσα. Το δικαστήριο έχει σκοπό να γράψει την ιστορία της Σρεμπρένιτσα μια και καλή και οριστικά, παρά τα πολλά και σοβαρά ερωτηματικά που παραμένουν αναπάντητα σχετικά με το τι πραγματικά συνέβη εκεί. Θέλουν να ανοίξουν έναν τάφο και να θάψουν εκεί την αλήθεια και η ταφόπλακα να αναγράφει «Η Σερβία είναι ένοχη».
Ούτε ο Γιουγκοσλαβικός Στρατός ούτε η Σερβική Αστυνομία δεν έχουν τίποτα να κάνουν με τα γεγονότα της Σρεμπρένιτσα ή τον πόλεμο της Βοσνίας. Αυτό παραδέχονται ακόμα και οι γραπτές αναφορές των κρατών του ΝΑΤΟ. Στην κύρια αναφορά της Δανικής κυβέρνησης που δημοσιεύθηκε τον Απρίλιο του 2001, ξεκάθαρα αναφέρεται: «Δεν υπάρχει καμμία ένδειξη ότι δραστηριότητα έλαβε χώρα σε συνεργασία με το Βελιγράδι, ούτε σε βαθμό πολιτικής, ούτε και στρατιωτικής συνεργασίας.»
Αντιθέτως με ότι θέλει ο κατήγορος να πιστέψουμε, οι προσπάθειες του προέδρου Μιλόσεβιτς, κατευθύνθηκαν αποκλειστικά προς την εξεύρεση σταθερότητας και ειρήνης. Αντιθέτως από το να δώσει διαταγές για μαζική σφαγή, οι προθέσεις του Μιλόσεβιτς προς τους Μουσουλμάνους της Σρεμπρένιτσα, αποδεικνύονται από την απόφασή του να παράσχει σανίδα σωτηρίας σε 1.000 Μουσουλμάνους μαχητές της Σρεμπρένιτσα που είχαν εγκλωβιστεί στον ποταμό Ντρίνα. Με πρόταση του Κάρλ Μπίλτ, ο Μιλόσεβιτς είχε παράσχει σε αυτούς τους στρατιώτες καταφύγιο και ασφαλή διάδρομο διαφυγής προς την Ουγγαρία.
Ένα άλλο πολύ σημαντικό ζήτημα το οποίο παραμένει κρυμμένο από την κοινή γνώμη, είναι το γεγονός ότι οι Γιουγκοσλαβικές αρχές είχαν συλλάβει αρκετά άτομα που εμπλέκονταν στα γεγονότα της Σρεμπρένιτσα. Χαρακτηριστική είναι η υπόθεση του Ντράζεν Ερντέμοβιτς, ενός Κροάτη, που παραδέχθηκε ότι ο ίδιος προσωπικά είχε εκτελέσει πάνω από εκατό άτομα. Συνελήφθη στο Νόβι Σάντ της Σερβίας, το 1996 και καταδικάστηκε με κατηγορίες για δολοφονίες και εγκλήματα πολέμου. Αντιμετωπίζοντας την καταδικαστική απόφαση της Γιουγκοσλαβίας, απαίτησε την έκδοσή του στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ως Κροάτης πολίτης. Το δικαστήριο της Χάγης τον καταδίκασε σε πέντε χρόνια φυλάκισης και του παραχώρησε πρόωρη αποφυλάκιση και νέα ταυτότητα. Η κυβέρνηση Μιλόσεβιτς συνέλαβε πολλά μέλη της μονάδας του Ερντέμοβιτς, αλλά αυτοί άξαφνα αφέθηκαν όλοι ελεύθεροι από την επόμενη δυτικόφιλη κυβέρνηση μετά τον Οκτώβριο του 2000.
Όλα αυτά και ακόμη περισσότερα, καθιστούν ξεκάθαρο ότι οι κατηγορίες ότι ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς ως πρόεδρος της Σερβίας, ήταν υπεύθυνος για ότι συνέβη στην Σρεμπρένιτσα, είναι απολύτως ψευδείς. Η χρήση της βιντεοκασέτας από τους κατηγόρους δεν είχε άλλους σκοπούς παρά μόνο πολιτικούς. Θέλουν να επηρεάσουν την κοινή γνώμη λόγω της απέλπιδος θέσης τους. Εδώ και τρία χρόνια δεν έχουν καταφέρει να αποδείξουν την ενοχή του Μιλόσεβιτς ούτε για μία έστω κατηγορία.
Το τι πραγματικά συνέβη στην Σρεμπρένιτσα δεν είναι ακόμη ξεκαθαρισμένο. Υπάρχει λόγος να ερευνήσουμε την αληθινή ιστορία. Όπως και ο πρόεδρος Μιλόσεβιτς είπε στο δικαστήριο: Θέλω να φανεί όλη η αλήθεια σε σχέση με αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα, για λόγους δικαιοσύνης. Πρέπει να δοθούν εξηγήσεις πριν την όποια δημόσια ρητορεία».
Για αυτόν τον λόγο το «Κέντρο Ελευθερίας του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς» καλεί για ανεξάρτητη έρευνα αυτού του θέματος. Είναι ξεκάθαρο ότι το περίφημο Δικαστήριο της Χάγης, εξ’ αιτίας της πιεσμένης φύσης του, είναι ακατάλληλο να οδηγήσει μια τέτοια έρευνα.
Slobodan Milosevic Freedom Center
Χάγη / Άμστερνταμ 1η Ιουλίου 2005
Πηγή: http://www.imdleo.gr
Πλαστά στοιχεία στην δίκη Μιλόσεβιτς
Άλλη μία Νυρεμβέργη από τους ΣυμμάχουςΨεύτικα ενοχοποιητικά στοιχεία για την σφαγή της Σρεμπρένιτσα.
Την 1η Ιουλίου 2005 κατά την δίκη του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, ο κατήγορος Τζέφρευ Νάις πρόβαλε μία βιντεοκασέτα κατά την διάρκεια των ερωτήσεών του προς τον μάρτυρα υπερασπίσεως του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, Στρατηγό Ομπράντ Στεφάνοβιτς. Τα διεθνή μέσα ενημέρωσης έσπευσαν να μεταδώσουν ότι η βιντεοκασέτα αποτελεί την απόλυτη επιβεβαίωση ότι Αστυνομικοί από την Σερβία έλαβαν μέρος στην εκτεταμένη σφαγή 7.000 μουσουλμάνων από την Σρεμπρένιτσα τον Ιούλιο του 1995.
Δεν είναι σύμπτωση ότι αυτό το βίντεο προβλήθηκε ακριβώς την παραμονή της μνήμης των δέκα ετών από την σφαγή της Σρεμπρένιτσα. Παίζοντας αυτή την ταινία, ο κατήγορος, όχι μόνο αποπειράθηκε να ενοχοποιήσει όλη την Σερβία και τον πρόεδρο Μιλόσεβιτς πιο συγκεκριμένα ως υπευθύνους, αλλά εξασφάλισε επίσης και ένα κείμενο του φιλο - Αμερικανού Σέρβου προέδρου, ο οποίος απολογούνταν (αποδεχόμενος έτσι την ευθύνη) για κάτι που εδώ και δέκα χρόνια δεν έχει αποδειχθεί ότι έγινε.
Αυτή η βιντεοκασέτα μπήκε στην δικαστική διαδικασία από την πίσω πόρτα. Δεν παρουσιάστηκε ως επίσημο στοιχείο, ούτε καν ότι περιείχε αποδείξεις. Αλλά απλώς την έδειξαν στον μάρτυρα με την ερώτηση αν μπορεί να αναγνωρίσει κανέναν από τα πρόσωπα του βίντεο. Επειδή η βεντοκασέτα δεν αποτελούσε στοιχείο, απαγόρευσαν από τον Μιλόσεβιτς να έχει λόγο για την αυθεντικότητά της. Όταν αυτός προσπάθησε να ζητήσει αποδεικτικά στοιχεία για την ταινία, το δικαστήριο του διέκοψε τον λόγο και τον κατηγόρησε αμέσως ότι παρενοχλεί την διαδικασία για πολιτικές σκοπιμότητες!
Ρίχνοντας μια πιο λεπτομερή ματιά στην βιντεοταινία, διαπιστώνει κανείς ότι δεν περιέχει κανένα στοιχείο για την Σρεμπρένιτσα. Η Σρεμπρένιτσα δεν αναφέρεται πουθενά σε κανένα σημείο της ταινίας και ενώ σε όλη την ταινία υπάρχει η ημερομηνία και η ώρα της κάμερας, στα σημεία που προβάλλονται οι εκτελέσεις, αυτές οι ενδείξεις έχουν σβηστεί! Ο ήχος έχει περάσει ολοφάνερα από επεξεργασία. Σε μερικά συγκεκριμένα σημεία της ταινίας ο ήχος έχει κοπεί εντελώς, ενώ σε κάποια άλλα ακούγεται σαν να έχει αλλοιωθεί ψηφιακά. Ο χώρος όπου έχουν κινηματογραφηθεί οι εκτελέσεις δεν καταδεικνύεται πουθενά στην ταινία, παρά μόνο έχει προστεθεί ένας υπότιτλος εκ των υστέρων. Ο υπότιτλος αυτός μπορεί να έχει γραφτεί από οποιονδήποτε οποτεδήποτε.
Ο ισχυρισμός του κ. Νάις ότι οι εκτελεστές είναι Αστυνομικοί από την Σερβία, αναιρείται από την ίδια την ταινία. Τα οχήματα της ταινίας έχουν πινακίδες του αυτόνομου στρατού της Δημοκρατίας της Κράινα της Ανατολικής Σλαβονίας (Κροατία), ενώ επάνω τους έχουν ζωγραφισμένα τα σύμβολα των φημισμένων «Scorpions». Ο ίδιος ο μάρτυρας κατηγορίας Μίλαν Μιλάνοβιτς είχε μαρτυρήσει στις 14 Οκτωβρίου 2003 ότι αυτή η μονάδα προέρχεται από την Ανατολική Σλαβονία, όχι από την Σερβία. Ο Μιλάνοβιτς, ο οποίος ήταν υπουργός άμυνας της Δημοκρατίας της Κράινα, κατέθεσε ότι οι «Scorpions» δεν υπαγόντουσαν στο Βελιγράδι. Είχε πει ξεκάθαρα ότι στάλθηκαν στην Βοσνία από την κυβέρνηση της Δημοκρατίας της Κράινα.
Πολύ ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης η πηγή της βιντεοκασέτας. Είναι η κυρία Νατάσα Κάντιτς, η οποία είναι επικεφαλής της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης «Ανθρωπιστικό Νομικό Κέντρο» με έδρα το Βελιγράδι, το οποίο λαμβάνει χρηματοδότηση ευθέως από την Αμερικανική κυβέρνηση μέσω του «National Endowment for Democracy».
Αυτή τη φορά το Δικαστήριο της Χάγης δημιούργησε ένα δημοσιογραφικό «πανηγύρι». Όχι φυσικά για τους σκοπούς της δικαιοσύνης, αλλά για να ασκήσει πιέσεις στην Σερβία να αναγκαστεί να αποδεχτεί οτιδήποτε συνολικά έλαβε χώρα στην Σρεμπρένιτσα. Το δικαστήριο έχει σκοπό να γράψει την ιστορία της Σρεμπρένιτσα μια και καλή και οριστικά, παρά τα πολλά και σοβαρά ερωτηματικά που παραμένουν αναπάντητα σχετικά με το τι πραγματικά συνέβη εκεί. Θέλουν να ανοίξουν έναν τάφο και να θάψουν εκεί την αλήθεια και η ταφόπλακα να αναγράφει «Η Σερβία είναι ένοχη».
Ούτε ο Γιουγκοσλαβικός Στρατός ούτε η Σερβική Αστυνομία δεν έχουν τίποτα να κάνουν με τα γεγονότα της Σρεμπρένιτσα ή τον πόλεμο της Βοσνίας. Αυτό παραδέχονται ακόμα και οι γραπτές αναφορές των κρατών του ΝΑΤΟ. Στην κύρια αναφορά της Δανικής κυβέρνησης που δημοσιεύθηκε τον Απρίλιο του 2001, ξεκάθαρα αναφέρεται: «Δεν υπάρχει καμμία ένδειξη ότι δραστηριότητα έλαβε χώρα σε συνεργασία με το Βελιγράδι, ούτε σε βαθμό πολιτικής, ούτε και στρατιωτικής συνεργασίας.»
Αντιθέτως με ότι θέλει ο κατήγορος να πιστέψουμε, οι προσπάθειες του προέδρου Μιλόσεβιτς, κατευθύνθηκαν αποκλειστικά προς την εξεύρεση σταθερότητας και ειρήνης. Αντιθέτως από το να δώσει διαταγές για μαζική σφαγή, οι προθέσεις του Μιλόσεβιτς προς τους Μουσουλμάνους της Σρεμπρένιτσα, αποδεικνύονται από την απόφασή του να παράσχει σανίδα σωτηρίας σε 1.000 Μουσουλμάνους μαχητές της Σρεμπρένιτσα που είχαν εγκλωβιστεί στον ποταμό Ντρίνα. Με πρόταση του Κάρλ Μπίλτ, ο Μιλόσεβιτς είχε παράσχει σε αυτούς τους στρατιώτες καταφύγιο και ασφαλή διάδρομο διαφυγής προς την Ουγγαρία.
Ένα άλλο πολύ σημαντικό ζήτημα το οποίο παραμένει κρυμμένο από την κοινή γνώμη, είναι το γεγονός ότι οι Γιουγκοσλαβικές αρχές είχαν συλλάβει αρκετά άτομα που εμπλέκονταν στα γεγονότα της Σρεμπρένιτσα. Χαρακτηριστική είναι η υπόθεση του Ντράζεν Ερντέμοβιτς, ενός Κροάτη, που παραδέχθηκε ότι ο ίδιος προσωπικά είχε εκτελέσει πάνω από εκατό άτομα. Συνελήφθη στο Νόβι Σάντ της Σερβίας, το 1996 και καταδικάστηκε με κατηγορίες για δολοφονίες και εγκλήματα πολέμου. Αντιμετωπίζοντας την καταδικαστική απόφαση της Γιουγκοσλαβίας, απαίτησε την έκδοσή του στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ως Κροάτης πολίτης. Το δικαστήριο της Χάγης τον καταδίκασε σε πέντε χρόνια φυλάκισης και του παραχώρησε πρόωρη αποφυλάκιση και νέα ταυτότητα. Η κυβέρνηση Μιλόσεβιτς συνέλαβε πολλά μέλη της μονάδας του Ερντέμοβιτς, αλλά αυτοί άξαφνα αφέθηκαν όλοι ελεύθεροι από την επόμενη δυτικόφιλη κυβέρνηση μετά τον Οκτώβριο του 2000.
Όλα αυτά και ακόμη περισσότερα, καθιστούν ξεκάθαρο ότι οι κατηγορίες ότι ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς ως πρόεδρος της Σερβίας, ήταν υπεύθυνος για ότι συνέβη στην Σρεμπρένιτσα, είναι απολύτως ψευδείς. Η χρήση της βιντεοκασέτας από τους κατηγόρους δεν είχε άλλους σκοπούς παρά μόνο πολιτικούς. Θέλουν να επηρεάσουν την κοινή γνώμη λόγω της απέλπιδος θέσης τους. Εδώ και τρία χρόνια δεν έχουν καταφέρει να αποδείξουν την ενοχή του Μιλόσεβιτς ούτε για μία έστω κατηγορία.
Το τι πραγματικά συνέβη στην Σρεμπρένιτσα δεν είναι ακόμη ξεκαθαρισμένο. Υπάρχει λόγος να ερευνήσουμε την αληθινή ιστορία. Όπως και ο πρόεδρος Μιλόσεβιτς είπε στο δικαστήριο: Θέλω να φανεί όλη η αλήθεια σε σχέση με αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα, για λόγους δικαιοσύνης. Πρέπει να δοθούν εξηγήσεις πριν την όποια δημόσια ρητορεία».
Για αυτόν τον λόγο το «Κέντρο Ελευθερίας του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς» καλεί για ανεξάρτητη έρευνα αυτού του θέματος. Είναι ξεκάθαρο ότι το περίφημο Δικαστήριο της Χάγης, εξ’ αιτίας της πιεσμένης φύσης του, είναι ακατάλληλο να οδηγήσει μια τέτοια έρευνα.
Slobodan Milosevic Freedom Center
Χάγη / Άμστερνταμ 1η Ιουλίου 2005
Τετάρτη 26 Αυγούστου 2009
ΑΠΟ ΕΔΩ ΠΕΡΑΣΕ Ο ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑΣ…
Με την άδεια του κ. Θεόδωρου Ρίγανη, δημοσιεύω την παρακάτω αφήγησή του:
Ο Πατροκοσμάς ο Αιτωλός ήρθε στο χωριό μου την Φλωριάδα και πήγε στο Μοναστήρι το Δρυμονάρι.
Το Δρυμονάρι χτίστηκε το 1639 μέσα στο δάσος, απαρτιζόταν από δέντρα δρυς, γι’ αυτό πήρε και την ονομασία Δρυμονάρι. Το Μοναστήρι γιορτάζει 15 Αυγούστου Κοίμηση της Θεοτόκου (Το 1639 χτίστηκαν το Δρυμονάρι – Ρέθα – Ροβελίστα).
Ήταν περίπου 20 καλόγεροι, και λέγεται ότι χρησιμοποιήθηκε και ως κρυφό σχολειό.
Έμεινε ο Πατροκοσμάς εκεί αρκετές μέρες. Τους είπε να προσπαθούν να κάνουν κηρύγματα στον κόσμο για τη θρησκεία κλπ.
Τους έκανε πρόταση επειδή ήταν διασκορπισμένο το χωριό να προσπαθήσουν να κάνουν και δεύτερο μοναστήρι και εκείνοι άκουσαν τη γνώμη του Πατροκοσμά και έκαναν δεύτερο Μοναστήρι 6 χιλιόμετρα μακριά από το Δρυμονάρι και το ονόμασαν Συγγενά, δηλαδή συγγενάδια.
Ύστερα έφυγε. Όταν στο δρόμο που πήγαινε κουράστηκε, εκεί αντίκρισε τα βουνά των Τζουμέρκων και είπε:
«Ευλογημένα να είναι τα όρη αυτά, κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο πολλές ψυχές θα γλυτώσουν».
Στο δέντρο που ακούμπησε έκανε σταυρό και είπε ο Πάτροκοσμάς:
«Όταν ξεριζωθεί το δέντρο αυτό θα γίνει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος».
Το δέντρο ξεριζώθηκε το 1939 και τότε άρχισε ο πόλεμος.
Σωστή η προφητεία του Πατροκοσμά.
Σε ένα άλλο δέντρο έβαλε ένα σιδερένιο σταυρό, εκεί κάνανε εικονοστάσι και το ονομάσαμε «στο σταυρό τον σιδερένιο». Το εικονοστάσι σώζεται μέχρι σήμερα.
Από εκεί κατέβηκε στον οικισμό Καθαροβούνι. Εκεί σταμάτησε πάνω σε ένα υψωματάκι και αντίκρισε το Κομπότι.
Εκεί στο υψωματάκι, προς τιμήν του Αγίου και στη μνήμη της συζύγου μου Φωτεινής που απεβίωσε στις 5 Μαρτίου 1998, έκτισα την εκκλησία «Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός».
Τον θεμέλιο λίθο τον τοποθέτησε στις 8 Ιουνίου 1998 ο απεσταλμένος από την Ιερά Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας, αρχιερατικός επίτροπος π. Γεώργιος Ναούμης, παρόντος και του ιερέα του χωριού μας π. Ηλία Βανάκα.
Η Εκκλησία είναι Βυζαντινής εποχής με τρούλο. Ανατολικά βλέπει τη Μονή Δρυμοναρίου και το χωριό Χρυσορράχη. Δυτικά βλέπει το Κομπότι, νότια βλέπει τον Αμβρακικό και Βόρεια το χωριό Φωτεινό.
Στο εσωτερικό της έχει ξυλόγλυπτο τέμπλο, αναλόγιο, προσκυνητάρι του Χρήστου Καρατζά από τα Ιωάννινα. Οι εικόνες του τέμπλου έγιναν από τον Νίκο Καλλή από τα Ιωάννινα.
Θοδωρής Η. Ρίγανης
Ο Πατροκοσμάς ο Αιτωλός ήρθε στο χωριό μου την Φλωριάδα και πήγε στο Μοναστήρι το Δρυμονάρι.
Το Δρυμονάρι χτίστηκε το 1639 μέσα στο δάσος, απαρτιζόταν από δέντρα δρυς, γι’ αυτό πήρε και την ονομασία Δρυμονάρι. Το Μοναστήρι γιορτάζει 15 Αυγούστου Κοίμηση της Θεοτόκου (Το 1639 χτίστηκαν το Δρυμονάρι – Ρέθα – Ροβελίστα).
Ήταν περίπου 20 καλόγεροι, και λέγεται ότι χρησιμοποιήθηκε και ως κρυφό σχολειό.
Έμεινε ο Πατροκοσμάς εκεί αρκετές μέρες. Τους είπε να προσπαθούν να κάνουν κηρύγματα στον κόσμο για τη θρησκεία κλπ.
Τους έκανε πρόταση επειδή ήταν διασκορπισμένο το χωριό να προσπαθήσουν να κάνουν και δεύτερο μοναστήρι και εκείνοι άκουσαν τη γνώμη του Πατροκοσμά και έκαναν δεύτερο Μοναστήρι 6 χιλιόμετρα μακριά από το Δρυμονάρι και το ονόμασαν Συγγενά, δηλαδή συγγενάδια.
Ύστερα έφυγε. Όταν στο δρόμο που πήγαινε κουράστηκε, εκεί αντίκρισε τα βουνά των Τζουμέρκων και είπε:
«Ευλογημένα να είναι τα όρη αυτά, κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο πολλές ψυχές θα γλυτώσουν».
Στο δέντρο που ακούμπησε έκανε σταυρό και είπε ο Πάτροκοσμάς:
«Όταν ξεριζωθεί το δέντρο αυτό θα γίνει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος».
Το δέντρο ξεριζώθηκε το 1939 και τότε άρχισε ο πόλεμος.
Σωστή η προφητεία του Πατροκοσμά.
Σε ένα άλλο δέντρο έβαλε ένα σιδερένιο σταυρό, εκεί κάνανε εικονοστάσι και το ονομάσαμε «στο σταυρό τον σιδερένιο». Το εικονοστάσι σώζεται μέχρι σήμερα.
Από εκεί κατέβηκε στον οικισμό Καθαροβούνι. Εκεί σταμάτησε πάνω σε ένα υψωματάκι και αντίκρισε το Κομπότι.
Εκεί στο υψωματάκι, προς τιμήν του Αγίου και στη μνήμη της συζύγου μου Φωτεινής που απεβίωσε στις 5 Μαρτίου 1998, έκτισα την εκκλησία «Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός».
Τον θεμέλιο λίθο τον τοποθέτησε στις 8 Ιουνίου 1998 ο απεσταλμένος από την Ιερά Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας, αρχιερατικός επίτροπος π. Γεώργιος Ναούμης, παρόντος και του ιερέα του χωριού μας π. Ηλία Βανάκα.
Η Εκκλησία είναι Βυζαντινής εποχής με τρούλο. Ανατολικά βλέπει τη Μονή Δρυμοναρίου και το χωριό Χρυσορράχη. Δυτικά βλέπει το Κομπότι, νότια βλέπει τον Αμβρακικό και Βόρεια το χωριό Φωτεινό.
Στο εσωτερικό της έχει ξυλόγλυπτο τέμπλο, αναλόγιο, προσκυνητάρι του Χρήστου Καρατζά από τα Ιωάννινα. Οι εικόνες του τέμπλου έγιναν από τον Νίκο Καλλή από τα Ιωάννινα.
Θοδωρής Η. Ρίγανης
ΕΝΑΣ ΓΕΡΑΚΟΣ 230 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ!
Είναι απογευματάκι.
Ο καιρός ζεστός και υγρός στο Μενίδι.
Ένας ανεμιστήρας τι να σου κάνει, όταν έξω έστω κι έτσι, η φύση είναι υπέροχη...
Χωρίς να το πολυσκεφτώ βρέθηκα στην παραλία.
Περπατούσα αργά, χαζεύοντας την Κόπραινα μέσα από το ζουμ του φακού της βιντεοκάμερας που, σχεδόν μηχανικά, κουβαλάω πάντα μαζί μου.
Μετά έστεψα το βλέμμα μου μπροστά μου.
Καθώς περνούσα μπροστά από το τελευταίο παγκάκι κοντοστάθηκα.
Κάποιος καθόταν στην άκρη του.
Τον κοίταξα πιο προσεκτικά, πιο πολύ από περιέργεια, παρά από ενδιαφέρον.
Με κέντρισε η εμφάνισή του.
Πρέπει να ήταν ένας φτωχός γερο-παπάς.
Φορούσε ένα παλιό ράσο, τριμμένο σε πολλά σημεία. Ατημέλητος. Το πρόσωπό του ηλιοκαμένο αλλά χλωμό, η κάτασπρη γενειάδα του έφτανε κάτω από το λαιμό του, στα χέρια του κρατούσε ένα κομποσκοίνι και το έτριβε, λέγοντας πιθανόν κάποια προσευχή από μέσα του.
Φορούσε κάτι σαν πεδιλα, αλλά φαινόταν ότι ήταν τοσο παλιά που σε λιγο δεν θα 'χε διαφορά αν περπατούσε ξυπόλυτος.
Ήταν πολύ αδύνατος.
Πρέπει να' ταν γύρω στα ογδόντα.
Η περιέργειά μου μεγάλωσε και έκατσα ΄διπλα του στο παγκάκι. Δίπλα του είχε ακουμπισμένη μια ξεθωριασμένη και επίσης τριμμένη τιάρα.
Δεν μου έδωσε σημασία στην αρχή.
Το βλέμμα του ήταν καρφωμένο απέναντι στα Ακαρνανικά, έτριβε με τα χέρια του το κομποσκοίνι του.
Ακόμα προσεύχεται, σκέφτηκα.
Αποφάσισα να του μιλήσω.
- Καλησπέρα γέροντα, πώς κάθεσαι εδώ, μέσα στον ήλιο;
Γύρισε αργά το κεφάλι του προς το μέρος μου και κάρφωσε το βλέμμα του πάνω μου.
Ένα βλέμμα κουρασμένο, λυπημένο, αλλά καθαρό.
Μου έδειξε απέναντι τα Ακαρνανικά με το χέρι του και άρχισε να μου μιλάει.
- Τα βλέπεις αυτά τα βουνά, μου λέει με μια αδύναμη, αλλά καθαρή φωνή.
Δεν απάντησα, περιμένοντας να συνεχίσει.
- Εγώ κάποτε περπάτησα σε πιο ψηλά και κακοτράχαλα βουνά από αυτά. Πολλές φορές ξυπόλητος, νηστικός, χωρίς να ξέρω πού θα κοιμηθώ το βράδυ. Μ' ένα ραβδάκι, ίσα να με κρατάει όρθιο στα μονοπάτια και να κόβω δρόμο ανάμεσα στην πυκνή βλάστηση.
Γύρισε το κεφάλι του προς την άλλη μεριά και μου έδειξέ προς την πλευρά του Κομποτίου.
- Σ' εκείνα τα βουνά πίσω πέρα απ' το Κομπότι πέρασα μεγάλο μέρος απ' τη ζωή μου, συνέχισε, ενώ εγώ τον κοίταζα αμίλητος. Η περιέργεια άρχισε να δίνει τη θέση της στη συμπάθεια γι' αυτόν τον άνθρωπο.
- Σεργιάνησα πολύ σ' αυτά τα βουνά. Ανάμεσα σε λαγκάδια, ρεματιές, γκρεμούς, χαράδρες. Με βρόχή, με κάμα, με αγέρηδες, με χιόνια. Τίποτα δε με πτούσε. Και ξέρεις συνάντησα πολλούς ανθρώπους. Κάθε λογής ανθρώπους. Μίλησα και με γνωστικούς και με αγράμματους. Με χριστιανούς κι αλλόπιστους. Με αγάδες, με προκρίτους αλλά και με τον απλό κοσμάκη. Αλλά, ρε παιδί μου, μου 'μενε πάντα ένα παράπονο.
- Τι παράπονο γέροντα, τον ρώτησα, θέλοντας να ακούσω τη συνέχεια. Αυτός ο γεράκος μιλούσε με έναν ξεχωριστό τρόπο, χρησιμοποιώντας ίσως "παλιομοδίτικες" λέξεις για μας τους "νεώτερους", αλλά απλά και καθαρά.
Κούνησε το κεφάλι του.
- Να, ξέρεις, οι άλλοι, οι αλλόπιστοι, πολλές φορές με άκουγαν πιο πολύ από τους από δω τους δικούς μας. Έκανα πολλές φορές την ίδια διαδρομή για να τους λέω τα ίδια πράγματα. Απλά πράματα. Αλλά δεν άργησα να καταλάβω το λόγο. Και ξέρεις, πικράθηκα πολύ. Ήταν χριστιανοί αλλά δεν πίστευαν, ήταν Έλληνες αλλά δεν ξέραν από πού κράταγε η σκούφια τους, κουτσομίλαγαν τη γλώσσα τους, αλλά δεν ήξεραν να γράφουν και να διαβάζουν. Τους έλεγα συνέχεια: Σχολειά μωρέ! Φτιάξτε σχολειά να μάθετε πέντε γράμματα, αλλιώς θα τουρκέψετε τελείως! Αποχαυνωθήκατε εντελώς;Ως πότε θα στε ραγιάδες στον τόπο σας; Σχολειά!Χίλιες φορές ένα σχολειό παρά μια εκκλησιά!Τι να τα κάνετε τα βαγγέλια και τα τροπάρια αν δε μπορείτε, αν δεν ξέρετε να τα διαβάσετε; Να τα γράφετε, να πάνε και πιο πέρα να τα μάθουν κι άλλοι; Πως θα υπερασπίσετε την πατρίδα σας που κινδινεύει να χαθεί, αν δεν έχετε μέσα στην καρδιά και το μυαλό σας την ιστορία της, τον πολιτισμό της; Πως θα διαδώσετε το λόγο του Θεού παραπέρα αν δεν μπορείτε να τον διαβάσετε;
Τα μάτια του έλαμπαν, το ύφος του ζωήρεψε.
Πόσο δίκιο έχει, σκέφτηκα, νομίζοντας ότι όλα αυτά τα έλεγε για την εποχή μας μόνο. Για την κατάντια της χώρας μας σε όλα τα επίπεδα, για τους νέους μας που καταρτίζονται χωρίς να εκ-παιδεύονται, για τον πολιτισμό μας που παραπαίει και κλονίζεται, για την οικογένεια σήμερα που χάνεται, για τη γλώσσα μας που φτωχαίνει, που μπασταρδεύεται με τά greeklish και τους ακατανόητους νεολογισμούς, για μένα ακόμα, που πηγαίνοντας μια - δυο φορές το μήνα στην εκκλησία νομίζω ότι "καθάρισα" με το Θεό, που τόσα χρόνια στήνω οχυρά πίσω από την επιστήμη που σπούδασα, αντί να αντιλαμβάνομαι-ίσως και περισσότερο από τους άλλους- ότι είναι μια επιστήμη ΓΙΑ τον άνθρωπο, για τα τόσα χρόνια που έχασα ακυβέρνητος, χωρίς πυξίδα, καταλήγοντας στο τέλος καταχρεωμένος και επαίτης, για...
- Και ξέρεις, λιγο να αργούσα ακόμη θα χάνονταν τα πάντα. Θα 'χαμε τουρκέψει, με διέκοψε ο λόγος του.
"Τουρκέψει", σκέφτηκα και θυμήθηκα το δάσκαλό μου στο δημοτικό, που μας έλεγε πως τη λέξη αυτή τη χρησιμοποιούμε και σήμερα και έχει την έννοια της πνευματικής αλλοτροίωσης, του εκβαρβαρισμού. Α, ρε δάσκαλε, καλή σου ώρα όπου κι αν βρίσκεσαι...
-Ύστερα είναι και τ' αλλο, συνέχισε και ξαναέστρεψα την προσοχή μου στα λόγια του, αφήνοντας πίσω μου την αυστηρή αλλά τόσο οικεία μορφή του δασκάλου μου.
- Αντί να στέκονται στην ουσία αυτών που τους έλεγα, αυτοί ζήταγαν χρησμούς και προφητείες για το μέλλον, λες κι αυτές θα τους έδιωχναν το ζυγό από πάνω τους κι όχι οι πράξεις τους, στηριγμένες στηριγμένες στα προικιά που θα' παιρνε το μυαλό τους από τη γραφή και το διάβασμα. Τους είπα κι εγώ κάποια πράγματα, με τη χάρη του Πανάγαθου, αλλά πιο πολύ για να τους κατευθύνω να τους αφυπνίσω και όχι ως μαντείο των Δελφών. Η χάρη του Θεού είναι πάνω από κάθε Πυθία! Και για την εποχή σας είπα κάποια πράγματα. Αλλά εσείς γινήκατε τέτοιοι διαόλοι που ξεπεράσατε ακόμα και τα λόγια μου! Δεν είπα για τα σαράντα άλογα που θα δένουν σε ένα παλούκι; Κι εσείς βαλθήκατε τα σαράντα να τα κάνετε χίλια και να σκοτώνεστε έτσι, χωρίς αιτία στους δρόμους! Δεν είπα για το διάολο που θα φέρνει βόλτες από πάνω σας με το κολοκύθι του; Εσείς έχετε γιομίσει τον ουρανό με τόσα κολοκύθια, που σε λίγο δεν θα βλέπετε ούτε τον ήλιο!Και μου μου σεργιανάτε στους δρόμους με κείνα τα μικρά κολοκυθάκια με τις κεραίες, τα κινητά! Κάτω από το μαξιλάρι σας δεν τα βάνετε; Και μια εικόνα της Παναγιάς δε βάζετε στο προσκεφάλι σας, παρά την έχετε κρυμμένη στα συρτάρια μη σας μαγαρίσει!Δεν σας είπα ότι θα τα βλέπετε όλα στο τραπέζι σας και δεν θα τα τρώτε; Δεν βλέπεις τι γίνεται με τα μεταλλαγμένα τρόφιμα; Δεν σας αρκεί μωρε η ντοματούλα από τον κήπο σας, μικρή αλλά νόστιμη; Εσείς τη θάλετε σαν γεμάτο καρπούζι, χωρίς γεύση! Αλλά σε τι κήπους να φυτέψετε αυτά που σας δίνει απλόχερα ο Θεός; Έτσι που καταντήστατε το περιβάλλον με τα λιπάσματα, με τα καυσαέρια και με ό,τι άλλο σας σοφίσει ο διάολος, τι άλλο να περιμένετε; Σε λίγο καιρό όχι μόνο δεν θα τα τρώτε, ούτε κάν θα τα βλέπετε! Εγώ δεν προφήτεψα τίποτα! Να σας καθοδηγήσω ήθελα και θέλω, να σας ταρακουνήσω λίγο από τον υλικό και πνευματικό ύπνο σας, να μην τουρκέψετε κι εσείς όπως οι παλιότεροι από σας. Γιατί σας αγαπάω. Και σας αγαπάει κι ο Θεός, μωρέ! Δε βλέπετε που η Ελλάδα κατρακυλάει συνέχεια κι αντί να ρίξει μια φωτιά και να σας κάψει, όλο κάτι κάνει και δεν σας αφήνει να πάτε ολότελα χαμένοι! Αλλά δεν θα το κάνει για πολύ ακόμα! Στο τέλος θα σας αφήσει κι εσάς να αφανιστείτε όπως κι οι άλλοι! Και τότε το κρίμα στο λαιμό σας!
Όσο μίλαγε το άκουγα με προσοχή. Αυτά που έλεγε ήταν γροθιά στο στομάχι! Με έκαναν να σκύβω το κεφάλι από ντροπή! Με έκαναν να νιώθω συνένοχος!
Αλλά στάσου! Εγώ νόμιζα ότι μίλαγε μόνο για την εποχή μου! Αλλά αυτός αναφερόταν και στους "παλιότερους". Είπε "και για την εποχή μου" κάποια πράγματα. Ύστερα είπε κι εκείνο το "τουρκέψει", που λέμε και τώρα, αλλά το λέγαμε και παλιότερα, κυρίως όταν σε τούτο δω τον τόπο "όλα τα 'σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά".
Ένιωσα μέσα μου λίγο μπερδεμένος.
- Τι εννοείς γέροντα μ' αυτά που λες; ρώτησα χαζά. Εσύ πότε τα 'πες αυτά για το παρόν και το μέλλον. Και ακόμα πιο διστακτικά ρώτησα:
-Ποιος είσαι;
Με κοίταξε λυπημένα, με ένα ύφος θαρρείς πως ξόδεψε τζάμπα το χρόνο του για να μου τα πει όλα αυτά...
- Εγώ νέε μου είμαι αυτός που είμαι. Άσε με εμένα. Εσείς οι νέοι να προσέχετε γιατί σε σας πέφτει το βάρος να σηκώσετε αυτόν τον τόπο από το τέλμα του. Ο Θεός μαζί σας! Και τώρα άσε με σε παρακαλώ. Θέλω να προσευχηθώ λίγο, είπε και έστρεψε το βλέμμα του προς τη μεριά της Κόπραινας.
Είχε αρχίσει να σουρουπώνει και η φύση γύρω μου είχε αρχίσει να αποκτά μια άγρια ομορφιά.
Σεβόμενος την επιθυμία του σηκώθηκα και έφυγα αφήνοντάς τον μόνο, χωρίς να επιμείνω να μάθω ποιος είναι, που θα πάει μετά, αν έχει κάποιον άλλον παρέα...
Περπατούσα προς την καντίνα, σκεφτόμενος όλα αυτά που είχαμε συζητήσει πριν.
Ξαφνικά, λες και κάτι με είχε τσιμπήσει, σταμάτησα.
Άρχισα να φέρνω στο μυαλό μου τη μορφή του παππούλη.
Το τριμμένο ράσο του, το κομποσκοίνι στα χέρια του, το αδύνατο παρουσιαστικό του, το καθαρό βλέμμα του.
Μετά θημήθηκα εικόνες, πολλές εικόνες με τη μορφή του που είχα δει σε πολλές εκκλησίες και ξωκλήσια.
Αμέσως μετά θημήθηκα τα λόγια του.
Θυμήθηκα το χέρι του που έδειχνε προς το Κομπότι.
Τα βουνά πέρα απ' το Κομπότι που σεργιάνισε.
Τις προσπάθειές του να αφυπνίσει τους συμπατριώτες του, τώρα αλλά και ΤΟΤΕ.
Τα σχολειά που έπρεπε να φτιάξουν.
Τα σημάδια που τους έδειχνε για να τους καθοδηγήσει.
Μα αυτός είναι ο...
Όχι, αδύνατον!
Πως γίνεται, τώρα έχουμε 2009, αυτός πέθανε πριν διακόσια τόσα χρόνια!
Όχι, όχι, επέμενε κάτι μέσα μου, αυτός είναι: ο ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑΣ!!!
Χωρίς δεύτερη σκέψη άρχισα να τρέχω προς τα πίσω!
Παρά το μεγάλο βάρος μου, ένιωθα πως είχα φτερά στα πόδια μου!
Άρχισα να διακρίνω το παγκάκι.
Μέσα στο μισοσκόταδο αγωνιούσα να διακρίνω τη μορφή του να κάθεται εκεί στην άκρη του.
Τι απογοήτευση!
Δεν ήταν εκεί!
Τα πόδια μου πάνω που νόμιζα πως είχαν βγάλει φτερά, άρχισα να νιώθω πως δεν με κρατάνε άλλο!
Σωριάστηκα στο παγκάκι, εκεί που καθόταν (ή έστω νόμιζα πως καθόταν) ΑΥΤΟΣ!
Θεέ μου, σκέφτηκα με απόγνωση.
Είδα μπροστά μου τον ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑ!
Πώς είναι δυνατόν; Και χρειάστηκε να απομακρυνθώ πάνω από 500 μέτα πριν συνειδητοποιήσω ότι ήταν ΑΥΤΟΣ!
Έβγαλα από την τσέπη μου το κινητό, αυτό το κολοκυθάκι που μου είπε κι αυτός.
Είδα την ημερομηνία: 24 Σεπτεμβρίου 2009!
Ναι! Ήταν η μέρα που γιορτάζαμε τη μνήμη του!
"Γιορτάζαμε" σκέφτηκα και γέλασα πικρά. Μα εγώ δεν πήγα ούτε ένα κεράκι να ανάψω, έστω στην εκλλησία του Αποστόλου Παύλου του Μενιδίου!
Ύστερα σκέφτηκα και το άλλο που με έκανε να νιώσω ακόμα πιο ένοχος: ο κυριος Κάκης, που επισκεπτόμουν με το πρόγραμμα "Βοήθεια στο Σπίτι", είχε χτίσει ολόκληρη εκκλησιά προς τιμήν του!
Οι Φλωριαδίτες χτίσανε ολόκληρο προσκυνητάρι "στο σταυρό το σιδερένιο", εκεί όπου είχε περάσει ο Πατροκοσμάς!
Κι εγώ δεν έκανα τίποτα απολύτως!
Κι εκείνος εμφανίστηκε μπροστά μου κι εγώ τον πέρασα για έναν αγαθό, μισότρελλο γεράκο!
Πόση ντροπή ένιωσα!
Ο καιρός ζεστός και υγρός στο Μενίδι.
Ένας ανεμιστήρας τι να σου κάνει, όταν έξω έστω κι έτσι, η φύση είναι υπέροχη...
Χωρίς να το πολυσκεφτώ βρέθηκα στην παραλία.
Περπατούσα αργά, χαζεύοντας την Κόπραινα μέσα από το ζουμ του φακού της βιντεοκάμερας που, σχεδόν μηχανικά, κουβαλάω πάντα μαζί μου.
Μετά έστεψα το βλέμμα μου μπροστά μου.
Καθώς περνούσα μπροστά από το τελευταίο παγκάκι κοντοστάθηκα.
Κάποιος καθόταν στην άκρη του.
Τον κοίταξα πιο προσεκτικά, πιο πολύ από περιέργεια, παρά από ενδιαφέρον.
Με κέντρισε η εμφάνισή του.
Πρέπει να ήταν ένας φτωχός γερο-παπάς.
Φορούσε ένα παλιό ράσο, τριμμένο σε πολλά σημεία. Ατημέλητος. Το πρόσωπό του ηλιοκαμένο αλλά χλωμό, η κάτασπρη γενειάδα του έφτανε κάτω από το λαιμό του, στα χέρια του κρατούσε ένα κομποσκοίνι και το έτριβε, λέγοντας πιθανόν κάποια προσευχή από μέσα του.
Φορούσε κάτι σαν πεδιλα, αλλά φαινόταν ότι ήταν τοσο παλιά που σε λιγο δεν θα 'χε διαφορά αν περπατούσε ξυπόλυτος.
Ήταν πολύ αδύνατος.
Πρέπει να' ταν γύρω στα ογδόντα.
Η περιέργειά μου μεγάλωσε και έκατσα ΄διπλα του στο παγκάκι. Δίπλα του είχε ακουμπισμένη μια ξεθωριασμένη και επίσης τριμμένη τιάρα.
Δεν μου έδωσε σημασία στην αρχή.
Το βλέμμα του ήταν καρφωμένο απέναντι στα Ακαρνανικά, έτριβε με τα χέρια του το κομποσκοίνι του.
Ακόμα προσεύχεται, σκέφτηκα.
Αποφάσισα να του μιλήσω.
- Καλησπέρα γέροντα, πώς κάθεσαι εδώ, μέσα στον ήλιο;
Γύρισε αργά το κεφάλι του προς το μέρος μου και κάρφωσε το βλέμμα του πάνω μου.
Ένα βλέμμα κουρασμένο, λυπημένο, αλλά καθαρό.
Μου έδειξε απέναντι τα Ακαρνανικά με το χέρι του και άρχισε να μου μιλάει.
- Τα βλέπεις αυτά τα βουνά, μου λέει με μια αδύναμη, αλλά καθαρή φωνή.
Δεν απάντησα, περιμένοντας να συνεχίσει.
- Εγώ κάποτε περπάτησα σε πιο ψηλά και κακοτράχαλα βουνά από αυτά. Πολλές φορές ξυπόλητος, νηστικός, χωρίς να ξέρω πού θα κοιμηθώ το βράδυ. Μ' ένα ραβδάκι, ίσα να με κρατάει όρθιο στα μονοπάτια και να κόβω δρόμο ανάμεσα στην πυκνή βλάστηση.
Γύρισε το κεφάλι του προς την άλλη μεριά και μου έδειξέ προς την πλευρά του Κομποτίου.
- Σ' εκείνα τα βουνά πίσω πέρα απ' το Κομπότι πέρασα μεγάλο μέρος απ' τη ζωή μου, συνέχισε, ενώ εγώ τον κοίταζα αμίλητος. Η περιέργεια άρχισε να δίνει τη θέση της στη συμπάθεια γι' αυτόν τον άνθρωπο.
- Σεργιάνησα πολύ σ' αυτά τα βουνά. Ανάμεσα σε λαγκάδια, ρεματιές, γκρεμούς, χαράδρες. Με βρόχή, με κάμα, με αγέρηδες, με χιόνια. Τίποτα δε με πτούσε. Και ξέρεις συνάντησα πολλούς ανθρώπους. Κάθε λογής ανθρώπους. Μίλησα και με γνωστικούς και με αγράμματους. Με χριστιανούς κι αλλόπιστους. Με αγάδες, με προκρίτους αλλά και με τον απλό κοσμάκη. Αλλά, ρε παιδί μου, μου 'μενε πάντα ένα παράπονο.
- Τι παράπονο γέροντα, τον ρώτησα, θέλοντας να ακούσω τη συνέχεια. Αυτός ο γεράκος μιλούσε με έναν ξεχωριστό τρόπο, χρησιμοποιώντας ίσως "παλιομοδίτικες" λέξεις για μας τους "νεώτερους", αλλά απλά και καθαρά.
Κούνησε το κεφάλι του.
- Να, ξέρεις, οι άλλοι, οι αλλόπιστοι, πολλές φορές με άκουγαν πιο πολύ από τους από δω τους δικούς μας. Έκανα πολλές φορές την ίδια διαδρομή για να τους λέω τα ίδια πράγματα. Απλά πράματα. Αλλά δεν άργησα να καταλάβω το λόγο. Και ξέρεις, πικράθηκα πολύ. Ήταν χριστιανοί αλλά δεν πίστευαν, ήταν Έλληνες αλλά δεν ξέραν από πού κράταγε η σκούφια τους, κουτσομίλαγαν τη γλώσσα τους, αλλά δεν ήξεραν να γράφουν και να διαβάζουν. Τους έλεγα συνέχεια: Σχολειά μωρέ! Φτιάξτε σχολειά να μάθετε πέντε γράμματα, αλλιώς θα τουρκέψετε τελείως! Αποχαυνωθήκατε εντελώς;Ως πότε θα στε ραγιάδες στον τόπο σας; Σχολειά!Χίλιες φορές ένα σχολειό παρά μια εκκλησιά!Τι να τα κάνετε τα βαγγέλια και τα τροπάρια αν δε μπορείτε, αν δεν ξέρετε να τα διαβάσετε; Να τα γράφετε, να πάνε και πιο πέρα να τα μάθουν κι άλλοι; Πως θα υπερασπίσετε την πατρίδα σας που κινδινεύει να χαθεί, αν δεν έχετε μέσα στην καρδιά και το μυαλό σας την ιστορία της, τον πολιτισμό της; Πως θα διαδώσετε το λόγο του Θεού παραπέρα αν δεν μπορείτε να τον διαβάσετε;
Τα μάτια του έλαμπαν, το ύφος του ζωήρεψε.
Πόσο δίκιο έχει, σκέφτηκα, νομίζοντας ότι όλα αυτά τα έλεγε για την εποχή μας μόνο. Για την κατάντια της χώρας μας σε όλα τα επίπεδα, για τους νέους μας που καταρτίζονται χωρίς να εκ-παιδεύονται, για τον πολιτισμό μας που παραπαίει και κλονίζεται, για την οικογένεια σήμερα που χάνεται, για τη γλώσσα μας που φτωχαίνει, που μπασταρδεύεται με τά greeklish και τους ακατανόητους νεολογισμούς, για μένα ακόμα, που πηγαίνοντας μια - δυο φορές το μήνα στην εκκλησία νομίζω ότι "καθάρισα" με το Θεό, που τόσα χρόνια στήνω οχυρά πίσω από την επιστήμη που σπούδασα, αντί να αντιλαμβάνομαι-ίσως και περισσότερο από τους άλλους- ότι είναι μια επιστήμη ΓΙΑ τον άνθρωπο, για τα τόσα χρόνια που έχασα ακυβέρνητος, χωρίς πυξίδα, καταλήγοντας στο τέλος καταχρεωμένος και επαίτης, για...
- Και ξέρεις, λιγο να αργούσα ακόμη θα χάνονταν τα πάντα. Θα 'χαμε τουρκέψει, με διέκοψε ο λόγος του.
"Τουρκέψει", σκέφτηκα και θυμήθηκα το δάσκαλό μου στο δημοτικό, που μας έλεγε πως τη λέξη αυτή τη χρησιμοποιούμε και σήμερα και έχει την έννοια της πνευματικής αλλοτροίωσης, του εκβαρβαρισμού. Α, ρε δάσκαλε, καλή σου ώρα όπου κι αν βρίσκεσαι...
-Ύστερα είναι και τ' αλλο, συνέχισε και ξαναέστρεψα την προσοχή μου στα λόγια του, αφήνοντας πίσω μου την αυστηρή αλλά τόσο οικεία μορφή του δασκάλου μου.
- Αντί να στέκονται στην ουσία αυτών που τους έλεγα, αυτοί ζήταγαν χρησμούς και προφητείες για το μέλλον, λες κι αυτές θα τους έδιωχναν το ζυγό από πάνω τους κι όχι οι πράξεις τους, στηριγμένες στηριγμένες στα προικιά που θα' παιρνε το μυαλό τους από τη γραφή και το διάβασμα. Τους είπα κι εγώ κάποια πράγματα, με τη χάρη του Πανάγαθου, αλλά πιο πολύ για να τους κατευθύνω να τους αφυπνίσω και όχι ως μαντείο των Δελφών. Η χάρη του Θεού είναι πάνω από κάθε Πυθία! Και για την εποχή σας είπα κάποια πράγματα. Αλλά εσείς γινήκατε τέτοιοι διαόλοι που ξεπεράσατε ακόμα και τα λόγια μου! Δεν είπα για τα σαράντα άλογα που θα δένουν σε ένα παλούκι; Κι εσείς βαλθήκατε τα σαράντα να τα κάνετε χίλια και να σκοτώνεστε έτσι, χωρίς αιτία στους δρόμους! Δεν είπα για το διάολο που θα φέρνει βόλτες από πάνω σας με το κολοκύθι του; Εσείς έχετε γιομίσει τον ουρανό με τόσα κολοκύθια, που σε λίγο δεν θα βλέπετε ούτε τον ήλιο!Και μου μου σεργιανάτε στους δρόμους με κείνα τα μικρά κολοκυθάκια με τις κεραίες, τα κινητά! Κάτω από το μαξιλάρι σας δεν τα βάνετε; Και μια εικόνα της Παναγιάς δε βάζετε στο προσκεφάλι σας, παρά την έχετε κρυμμένη στα συρτάρια μη σας μαγαρίσει!Δεν σας είπα ότι θα τα βλέπετε όλα στο τραπέζι σας και δεν θα τα τρώτε; Δεν βλέπεις τι γίνεται με τα μεταλλαγμένα τρόφιμα; Δεν σας αρκεί μωρε η ντοματούλα από τον κήπο σας, μικρή αλλά νόστιμη; Εσείς τη θάλετε σαν γεμάτο καρπούζι, χωρίς γεύση! Αλλά σε τι κήπους να φυτέψετε αυτά που σας δίνει απλόχερα ο Θεός; Έτσι που καταντήστατε το περιβάλλον με τα λιπάσματα, με τα καυσαέρια και με ό,τι άλλο σας σοφίσει ο διάολος, τι άλλο να περιμένετε; Σε λίγο καιρό όχι μόνο δεν θα τα τρώτε, ούτε κάν θα τα βλέπετε! Εγώ δεν προφήτεψα τίποτα! Να σας καθοδηγήσω ήθελα και θέλω, να σας ταρακουνήσω λίγο από τον υλικό και πνευματικό ύπνο σας, να μην τουρκέψετε κι εσείς όπως οι παλιότεροι από σας. Γιατί σας αγαπάω. Και σας αγαπάει κι ο Θεός, μωρέ! Δε βλέπετε που η Ελλάδα κατρακυλάει συνέχεια κι αντί να ρίξει μια φωτιά και να σας κάψει, όλο κάτι κάνει και δεν σας αφήνει να πάτε ολότελα χαμένοι! Αλλά δεν θα το κάνει για πολύ ακόμα! Στο τέλος θα σας αφήσει κι εσάς να αφανιστείτε όπως κι οι άλλοι! Και τότε το κρίμα στο λαιμό σας!
Όσο μίλαγε το άκουγα με προσοχή. Αυτά που έλεγε ήταν γροθιά στο στομάχι! Με έκαναν να σκύβω το κεφάλι από ντροπή! Με έκαναν να νιώθω συνένοχος!
Αλλά στάσου! Εγώ νόμιζα ότι μίλαγε μόνο για την εποχή μου! Αλλά αυτός αναφερόταν και στους "παλιότερους". Είπε "και για την εποχή μου" κάποια πράγματα. Ύστερα είπε κι εκείνο το "τουρκέψει", που λέμε και τώρα, αλλά το λέγαμε και παλιότερα, κυρίως όταν σε τούτο δω τον τόπο "όλα τα 'σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά".
Ένιωσα μέσα μου λίγο μπερδεμένος.
- Τι εννοείς γέροντα μ' αυτά που λες; ρώτησα χαζά. Εσύ πότε τα 'πες αυτά για το παρόν και το μέλλον. Και ακόμα πιο διστακτικά ρώτησα:
-Ποιος είσαι;
Με κοίταξε λυπημένα, με ένα ύφος θαρρείς πως ξόδεψε τζάμπα το χρόνο του για να μου τα πει όλα αυτά...
- Εγώ νέε μου είμαι αυτός που είμαι. Άσε με εμένα. Εσείς οι νέοι να προσέχετε γιατί σε σας πέφτει το βάρος να σηκώσετε αυτόν τον τόπο από το τέλμα του. Ο Θεός μαζί σας! Και τώρα άσε με σε παρακαλώ. Θέλω να προσευχηθώ λίγο, είπε και έστρεψε το βλέμμα του προς τη μεριά της Κόπραινας.
Είχε αρχίσει να σουρουπώνει και η φύση γύρω μου είχε αρχίσει να αποκτά μια άγρια ομορφιά.
Σεβόμενος την επιθυμία του σηκώθηκα και έφυγα αφήνοντάς τον μόνο, χωρίς να επιμείνω να μάθω ποιος είναι, που θα πάει μετά, αν έχει κάποιον άλλον παρέα...
Περπατούσα προς την καντίνα, σκεφτόμενος όλα αυτά που είχαμε συζητήσει πριν.
Ξαφνικά, λες και κάτι με είχε τσιμπήσει, σταμάτησα.
Άρχισα να φέρνω στο μυαλό μου τη μορφή του παππούλη.
Το τριμμένο ράσο του, το κομποσκοίνι στα χέρια του, το αδύνατο παρουσιαστικό του, το καθαρό βλέμμα του.
Μετά θημήθηκα εικόνες, πολλές εικόνες με τη μορφή του που είχα δει σε πολλές εκκλησίες και ξωκλήσια.
Αμέσως μετά θημήθηκα τα λόγια του.
Θυμήθηκα το χέρι του που έδειχνε προς το Κομπότι.
Τα βουνά πέρα απ' το Κομπότι που σεργιάνισε.
Τις προσπάθειές του να αφυπνίσει τους συμπατριώτες του, τώρα αλλά και ΤΟΤΕ.
Τα σχολειά που έπρεπε να φτιάξουν.
Τα σημάδια που τους έδειχνε για να τους καθοδηγήσει.
Μα αυτός είναι ο...
Όχι, αδύνατον!
Πως γίνεται, τώρα έχουμε 2009, αυτός πέθανε πριν διακόσια τόσα χρόνια!
Όχι, όχι, επέμενε κάτι μέσα μου, αυτός είναι: ο ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑΣ!!!
Χωρίς δεύτερη σκέψη άρχισα να τρέχω προς τα πίσω!
Παρά το μεγάλο βάρος μου, ένιωθα πως είχα φτερά στα πόδια μου!
Άρχισα να διακρίνω το παγκάκι.
Μέσα στο μισοσκόταδο αγωνιούσα να διακρίνω τη μορφή του να κάθεται εκεί στην άκρη του.
Τι απογοήτευση!
Δεν ήταν εκεί!
Τα πόδια μου πάνω που νόμιζα πως είχαν βγάλει φτερά, άρχισα να νιώθω πως δεν με κρατάνε άλλο!
Σωριάστηκα στο παγκάκι, εκεί που καθόταν (ή έστω νόμιζα πως καθόταν) ΑΥΤΟΣ!
Θεέ μου, σκέφτηκα με απόγνωση.
Είδα μπροστά μου τον ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑ!
Πώς είναι δυνατόν; Και χρειάστηκε να απομακρυνθώ πάνω από 500 μέτα πριν συνειδητοποιήσω ότι ήταν ΑΥΤΟΣ!
Έβγαλα από την τσέπη μου το κινητό, αυτό το κολοκυθάκι που μου είπε κι αυτός.
Είδα την ημερομηνία: 24 Σεπτεμβρίου 2009!
Ναι! Ήταν η μέρα που γιορτάζαμε τη μνήμη του!
"Γιορτάζαμε" σκέφτηκα και γέλασα πικρά. Μα εγώ δεν πήγα ούτε ένα κεράκι να ανάψω, έστω στην εκλλησία του Αποστόλου Παύλου του Μενιδίου!
Ύστερα σκέφτηκα και το άλλο που με έκανε να νιώσω ακόμα πιο ένοχος: ο κυριος Κάκης, που επισκεπτόμουν με το πρόγραμμα "Βοήθεια στο Σπίτι", είχε χτίσει ολόκληρη εκκλησιά προς τιμήν του!
Οι Φλωριαδίτες χτίσανε ολόκληρο προσκυνητάρι "στο σταυρό το σιδερένιο", εκεί όπου είχε περάσει ο Πατροκοσμάς!
Κι εγώ δεν έκανα τίποτα απολύτως!
Κι εκείνος εμφανίστηκε μπροστά μου κι εγώ τον πέρασα για έναν αγαθό, μισότρελλο γεράκο!
Πόση ντροπή ένιωσα!
Κυριακή 23 Αυγούστου 2009
ΕΝΑ ΔΑΚΡΥ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ....
Υπεραγία ΘεοτόκεΆφησε ένα δάκρυ Σου να πέσει στην Αττική για να σταματήσει τον όλεθρο.
Εσύ μόνο μπορείς!
Εμείς οι άνθρωποι αποδειχτήκαμε ανίκανοι για όλα!
Μόνο Εσύ μπορείς, όπως ΠΑΝΤΑ, να δώσεις τη λύση που εμείς οι ανίκανοι δεν μπορούμε να δώσουμε!
Ένας αμαρτωλός δούλος Σου
Χρήστος Αλεξόπουλος
Πέμπτη 20 Αυγούστου 2009
Μικρά-μικρά αθλητικά...
-Καλός χθες ο ΠΑΟ, αλλά καλύτερη η Αθλέτικο. Αν δεν υπήρχαν οι ελλείψεις στο ρόστερ του(σε κεντρικό αμυντικό τουλάχστον), που μεταφράστηκαν σε λάθη που έγιναν γκολ για τον αντίπαλο, ίσως και να μην έχανε... Η ρεβάνς στο Βιθέντε Καλντερόν απαιτεί ένα "θαύμα", και οφείλω να πώ, αν και ΑΕΚτζής, ότι ο Ευρωπαίος ΠΑΟ μας έχει συνηθίσει σε τέτοια. Για να δούμε...
-Όσο για την ομάδα μου, την ΑΕΚ, η αλήθεια είναι σκληρή: τα τελευταία 2 χρόνια έχει "κοντύνει" σαν μέγεθος, πάει να βρεθεί κάτω από ΠΑΟΚ, Άρη (και δεν εννοώ μόνο σε επίπεδο οικονομικό και ρόστερ, αλλά κυρίως σαν εκτόπισμα, σαν ομάδα που θα προσελκύσει νέους οπαδούς). Όσο για το σημερινό ματς στη Ρουμανία; Ο Θεός να βάλει το χέρι του! Ας ευχηθούμε τουλάχιστον να πάρει ένα σκορ πρόκρισης, να μην ηττηθεί...
-Καλή επιτυχία και στον άλλο Δικέφαλο, αυτόν του Βορά! Πιστεύω ότι τους "έχει" τους Ολλανδούς.
-Ας είχε και η ΑΕΚ έναν Καραγκούνη και έναν Σαλπιγγίδη... Όχι μόνο για την ποιότητά τους, αλλά και την ψυχή και το πάθος που βγάζουν στο παιχνίδι τους.
-Όσο για τον Κυριάκο; Όταν έχεις συμβόλαιο με μια ομάδα, το οποίο μάλιστα ορίζει και συγκεκριμένη ρήτρα αποδέσμευσης, τότε η σωστή επαγγελματική συμπεριφορά επιτάσει την όποια πρόταση έχεις από κάποια άλλη ομάδα να την γνωστοποιείς πρώτα στην ομάδα που αγωνίζεσαι και μετα κάνεις οτιδήποτε άλλο.
-Αλλά ο Κυργιάκος όχι μόνο δεν έκανε αυτό, αλλά λέγεται ότι διαπραγματεύτηκε μόνος με τη Λίβερπουλ και ούτε λιγο ούτε πολύ έθεσε προ τετελεσμένων τη διοίκηση και τον προπονητή του!
-Και όχι μόνο αυτό, αλλά έκανε το αντίθετο από αυτό που διακήρυτε την προηγούμενη βδομάδα, όταν έλεγε ότι θα τιμούσε το συμβόλαιό του με την ΑΕΚ! Πώς το λέμε αυτό; Κωλοτούμπα είπατε; Ναι, σωστά!
-Και η...χαριστική βολή: Το "Goal" αποκαλύπτει ότι ο Κυριάκος δόθηκε δανεικός χωρίς οψιόν αγοράς(!!!), έναντι 800.000 ευρώ. Δηλαδή του χρόνου ο παίκτης, αν δεν πείσει με τις εμφανίσεις του μένει ελεύθερος(!). Πέρα από τις ευθύνες του παίκτη, οποία κατάντια για την ΑΕΚ και τη διίκησή της!
-Η οποία, πέραν όλων των άλλων, ενώ ήξερε τουλάχιστον 2-3 μέρες για τις διαπραγματεύσεις του παίκτη με τη Λίβερπουλ, είχε αφήσει σε μαύρα μεσάνυχτα τον προπονητή Ντούσαν Μπάγεβιτς, ο οποίος το πληροφορήθηκε εν είδει τελεσιγράφου από τον ίδιο τον Κυργιάκο! Παράνοια δηλαδή σε όλο της το μεγαλείο!
-Μια απλή παρατήρηση θέλω να κάνω: Σίγουρα για κάθε παίχτη και δη Έλληνα, αποτελεί μεγάλη τιμή και πρόκληση στην καριέρα του να παίξει σε ένα ιερό τέρας του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, όπως η Λίβερπουλ. Κάτι που σωστά επισημάνθηκε στα έντυπα και τηλεοπτικά ΜΜΕ. Αυτό που αναρωτιέμαι όμως είναι αν θα έλεγαν τα ίδια αν ο Κυργιάκος δεν αποχωρούσε ας πούμε από την ΑΕΚ των χιλίων προβλημάτων και της γενικής απαξίωσης, αλλά από τον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό.Φοβάμαι πως όχι...
-Όσο για την ομάδα μου, την ΑΕΚ, η αλήθεια είναι σκληρή: τα τελευταία 2 χρόνια έχει "κοντύνει" σαν μέγεθος, πάει να βρεθεί κάτω από ΠΑΟΚ, Άρη (και δεν εννοώ μόνο σε επίπεδο οικονομικό και ρόστερ, αλλά κυρίως σαν εκτόπισμα, σαν ομάδα που θα προσελκύσει νέους οπαδούς). Όσο για το σημερινό ματς στη Ρουμανία; Ο Θεός να βάλει το χέρι του! Ας ευχηθούμε τουλάχιστον να πάρει ένα σκορ πρόκρισης, να μην ηττηθεί...
-Καλή επιτυχία και στον άλλο Δικέφαλο, αυτόν του Βορά! Πιστεύω ότι τους "έχει" τους Ολλανδούς.
-Ας είχε και η ΑΕΚ έναν Καραγκούνη και έναν Σαλπιγγίδη... Όχι μόνο για την ποιότητά τους, αλλά και την ψυχή και το πάθος που βγάζουν στο παιχνίδι τους.
-Όσο για τον Κυριάκο; Όταν έχεις συμβόλαιο με μια ομάδα, το οποίο μάλιστα ορίζει και συγκεκριμένη ρήτρα αποδέσμευσης, τότε η σωστή επαγγελματική συμπεριφορά επιτάσει την όποια πρόταση έχεις από κάποια άλλη ομάδα να την γνωστοποιείς πρώτα στην ομάδα που αγωνίζεσαι και μετα κάνεις οτιδήποτε άλλο.
-Αλλά ο Κυργιάκος όχι μόνο δεν έκανε αυτό, αλλά λέγεται ότι διαπραγματεύτηκε μόνος με τη Λίβερπουλ και ούτε λιγο ούτε πολύ έθεσε προ τετελεσμένων τη διοίκηση και τον προπονητή του!
-Και όχι μόνο αυτό, αλλά έκανε το αντίθετο από αυτό που διακήρυτε την προηγούμενη βδομάδα, όταν έλεγε ότι θα τιμούσε το συμβόλαιό του με την ΑΕΚ! Πώς το λέμε αυτό; Κωλοτούμπα είπατε; Ναι, σωστά!
-Και η...χαριστική βολή: Το "Goal" αποκαλύπτει ότι ο Κυριάκος δόθηκε δανεικός χωρίς οψιόν αγοράς(!!!), έναντι 800.000 ευρώ. Δηλαδή του χρόνου ο παίκτης, αν δεν πείσει με τις εμφανίσεις του μένει ελεύθερος(!). Πέρα από τις ευθύνες του παίκτη, οποία κατάντια για την ΑΕΚ και τη διίκησή της!
-Η οποία, πέραν όλων των άλλων, ενώ ήξερε τουλάχιστον 2-3 μέρες για τις διαπραγματεύσεις του παίκτη με τη Λίβερπουλ, είχε αφήσει σε μαύρα μεσάνυχτα τον προπονητή Ντούσαν Μπάγεβιτς, ο οποίος το πληροφορήθηκε εν είδει τελεσιγράφου από τον ίδιο τον Κυργιάκο! Παράνοια δηλαδή σε όλο της το μεγαλείο!
-Μια απλή παρατήρηση θέλω να κάνω: Σίγουρα για κάθε παίχτη και δη Έλληνα, αποτελεί μεγάλη τιμή και πρόκληση στην καριέρα του να παίξει σε ένα ιερό τέρας του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, όπως η Λίβερπουλ. Κάτι που σωστά επισημάνθηκε στα έντυπα και τηλεοπτικά ΜΜΕ. Αυτό που αναρωτιέμαι όμως είναι αν θα έλεγαν τα ίδια αν ο Κυργιάκος δεν αποχωρούσε ας πούμε από την ΑΕΚ των χιλίων προβλημάτων και της γενικής απαξίωσης, αλλά από τον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό.Φοβάμαι πως όχι...
ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΓΕΜΑΤΗ ΑΓΚΑΘΙΑ
Το 2005 στο Κονφεντερέισονς Καπ ήταν ο αφρικανός Φόε.
Λίγο αργότερα ήταν ο Μίκλος Φέχερ από την Ουγγαρία.
Το 2006 στη Σεβίλλη ήταν ο Αντόνιο Πουέρτα.
Πρόσφατα ήταν ο αρχηγός της Εσπανιόλ.
Άλλος την ώρα του αγώνα, παγώνοντας το αίμα χιλιάδων θεατών στο γήπεδο και εκατομμυρίων τηλεθεατών που έβλεπαν τον ποδοσφαιρικό αγώνα από την τηλεόραση.
Άλλος την ώρα της προπόνησης, αφήνοντας εμβρόνητους τους συμπαίκτες του και το τεχνικό επιτελείο της ομάδας του.
Άλλος την ώρα της ξεκούρασης στο δωμάτιο του ξενοδοχείου.
Κοινός παρονομαστής σε όλες τις περιπτώσεις: ο αιφνίδιος θάνατος, που έκοψε το νήμα της ζωής νέων ανθρώπων, που βύθισε στο πένθος τις οικογένειές τους πρώτα από όλα, τους συμπαίκτες τους, τη "μικροκοινωνία" της ομάδας τους, αλλά και σόκαρε την ευρύτερη κοινωνία του ποδοσφαίρου, του βασιλιά των σπορ.
"Εργατικά" ατυχήματα θα πει κάποιος.
Πόσα τέτοια δεν συμβαίνουν άλλωστε κάθε μέρα σε διάφορα εργασιακά περιβάλλοντα.
Και κάποιος άλλος, προχωρώντας πιο πέρα, θα υποστήριζε ότι τα "άλλα", τα λιγότερο γνωστά εργατικά ατυχήματα, αφορούν ανθρώπους του μεροκάματου, με αποδοχές ετήσιες όσες είναι οι...ωριαίες απολαβές ενός ποδοσφαιριστή και δη ονομαστού.
Ατυχήματα που πολλές φορές τα πνίγει η "συνομωσία της σιωπής" των ΜΜΕ και ο βουβός πόνος του στενού κύκλου της οικογένειας, των 2-3 καλών φίλων, της γειτονιάς.
Ναι, αλλά, βρε αδερφέ, όπως και να το κάνουμε, σε αφήνει ασυγκίνητο το θέαμα της κατάρρευσης ενός ανθρώπου-που βγάζει έστω το παντεσπάνι του-στο χορτάρι, σαν πουλί που το ρίχνει άψυχο στο έδαφος το βόλι ενός όπλου;
Αλήθεια όμως ποιο είναι το όπλο και ποιος αυτός που το κρατάει, που παραμονεύει στη γωνία να θερίσει τη λεία του;
Ποιος κρατάει το ρυθμό, σε αυτό το θανατηφόρο ταγκό;
Δεν είναι δα και λίγοι τόσοι θάνατοι ποδοσφαιριστών τα τελευταία ειδικά χρόνια.
Μήπως είναι το καρότο των υψηλών απολαβών με το μαστίγιο της ανάγκης πραγματοποίησης συνεχών νικηφόρων αποτελεσμάτων, ώστε η ομάδα να βγει στο Τσάμπιονς Λίγκ ή έστω στο νέο Γιουρόπα Λιγκ και να αποκομιστούν έτσι τεράστια κέρδη από τα "πακέτα" των τηλεοπτικών δικαιωμάτων, των διαφημίσεων και των χορηγών για τα "αφεντικά" της ομάδας;
Το τυρί των υψηλών απολαβών, παραβλέποντας όμως τη φάκα της παγίδευσης σε ένα φαύλο κύκλο (εντατικές προπονήσεις, πίεση από το τεχνικό επιτελείο, τους οπαδούς, τη διοίκηση για νίκες, που θα φέρουν τα παχυλά συμβόλαια κοκ), με μοιραίες όμως συνέπειες πολλές φορές για τους ποδοσφαιριστές, που δεν αφορούν μόνο θανάτους αλλά και σε αρκετές περιπτώσεις νευρική και ψυχική κατάπτωση του αθλητή, με επόμενο βήμα τον αλκοολισμό, τη χρήση ναρκωτικών, την περιθωριοποίηση...
Ευθύνες ίσως έχουν και πολλοί αθλητές, που στο κυνήγι της καλής μεταγραφής, μετέρχονται μεθόδων και μέσων που αντί να τους αποφέρουν χρήμα και φήμη, τους οδηγούν βήμα-βήμα στη βιολογική και ψυχολογική καταστροφή: ντόπινγκ, νταραβέρια με ιατρικά και παραϊατρικά κυκλώματα(χωρίς ΚΑΙ ΤΟ ΤΟΝΙΖΩ καμιά εμπλοκή της ομάδας τους).
Πιστεύω όμως ότι αποτελούν δευτερογενείς παράγοντες ανάλυσης σε σχέση με τον κύριο και πρωτογενή: το σφιχταγκάλιασμα της κοινωνίας του ποδοσφαίρου με τη βιομηχανία του θεάματος.
Αυτό δείχνει άλλωστε και η πορεία αυτής της στοργικής, αλλά συνάμα και μοιραίας σχέσης.
Το πάλαι ποτέ Κύπελλο Πρωταθλητριών, όπου συμμετείχαν οι πρωταθλήτριες και μόνο ομάδες της κάθε χώρας, «μεταλλάχθηκε» στο σημερινό Τσάμπιονς Λιγκ, όπου πέρα από την πρωταθλήτρια κάθε χώρας μπορούν να συμμετάσχουν μέχρι και τρεις ακόμα ομάδες από την ίδια χώρα (ανάλογα με την κατάταξή τους στην ειδική βαθμολογία της ΟΥΕΦΑ).
Το παλιό Κύπελλο Εκθέσεων, μετονομάστηκε σε Κύπελλο ΟΥΕΦΑ και εσχάτως σε Γιουρόπα Καπ, με τους πρώτους αγώνες να γίνονται αρχές…Ιουλίου!
Μια διοργάνωση που θα ήταν πιο ειλικρινές να ονομαζόταν «Τσάμπιονς Λιγκ Νο 2».
Το Κύπελλο Κυπελλούχων συγχωνεύτηκε με το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ και έτσι η Κυπελλούχος ομάδα κάθε χώρας θα συμμετέχει στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ.
Κοινός παρονομαστής όλων αυτών των εξελίξεων και «μεταλλάξεων»;
Μα τι άλλο πέρα από τη δημιουργία ενός «σούπερ μάρκετ» τηλεοπτικών δικαιωμάτων, διαφημιστικών πακέτων, χορηγιών και πάει λέγοντας.
Ένας οικονομικός ντετερμινισμός (και) στον αθλητισμό που τείνει όμως να παραμορφώσει και στο τέλος να ακυρώσει την ανθρωπιστική και χρήσιμη πλευρά του, το στοιχείο της έκπληξης, της ωραίας αθλητικής προσπάθειας, της μαγικής ντρίπλας που θα ξεσηκώσει τους θεατές, του «ευ αγωνίζεσθε», του ποδοσφαιριστή που θα αποβληθεί από τον διαιτητή και θα του δώσει το χέρι του (ας κάνει μια παρόμοια ενέργεια σαν κι αυτή του Ρότσα ένας σύγχρονος ποδοσφαιριστής: μέχρι και προδότη μπορεί να τον αποκαλέσουν οι οπαδοί της ομάδας του!).
Που είναι πια αυτή η ιδιότυπη μαγεία του ποδοσφαίρου και του αθλητισμού γενικότερα;
Που πάνε οι εποχές εκείνες που οι οπαδοί των ομάδων έβλεπαν τους αγώνες χωρίς διαχωριστικές ζώνες και πάνοπλους αστυνομικούς;
Οπαδοί μάλιστα που έχουν μετατραπεί σε αφιονισμένους ταύρους, σε ιδιότυπα αθλητικά «τάγματα εφόδου», σε οπαδούς – μονομάχους έτοιμους να κατασπαράξουν ο ένας τον άλλον στα «ραντεβού του θανάτου», οπαδοί που κάθε άλλο παρά για να παρακολουθήσουν μια αθλητική αναμέτρηση πάνε στα γήπεδα…
Κι ας μοιράζονται την υπόλοιπη εβδομάδα το ίδιο γραφείο, την ίδια αγωνία για το εργασιακό τους μέλλον, ας αμείβονται με ένα μεροκάματο του τρόμου!
Ναι λοιπόν: Τηλεόραση και αθλητισμός έχουν δυστυχώς μια σχέση στοργής, μα συνάμα και μοιραία, έχουν σφιχταγκαλιαστεί τόσο που πάνε να στραγγαλίσουν την ουσία: το θέαμα ως στιγμή και όχι ως προϊόν, τη μαγεία ως στιγμιότυπο κι όχι ως ριπλέι, τον ανταγωνισμό ως ευγενή άμμιλα και ευ αγωνίζεσθαι και όχι ως ανταγωνισμό της μορφής homo homini lupus (άνθρωπος ανθρώπω λύκος).
Τους αθλητές ως προσωπικότητες που έχουν κάτι ιδιαίτερο να δείξουν, που έχουν την δυνατότητα να εκτυλίξουν στον αγωνιστικό χώρο τα ιδιαίτερα χαρίσματά τους, που θα μαγέψουν με αυτά τον θεατή και όχι ως γρανάζια μιας καλοδουλεμένης μεν μηχανής, αλλά που θυσιάζουν τα ατομικά τους χαρίσματα για χάρη της ομάδας, θυσιάζοντας όμως έτσι και το θέαμα.
Ο αθλητής θα πρέπει να είναι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να προσφέρει τις υπηρεσίες του για το καλό της ομάδας. Αυτό δεν είναι φυσικά κακό, αλλά όταν γίνεται αυτοσκοπός, η προσωπικότητά του ως αθλητή (και ως ανθρώπου) πάει περίπατο!
Το θέαμα καθαυτό δεν ενδιαφέρει τη βιομηχανία ΜΜΕ – αθλητισμού, αλλά ως περιτύλιγμα, ως κάτι που μπορεί να προκύψει ως ενδεχόμενο, αλλά, βρε αδερφέ, ας πάρει τη νίκη ή την πρόκριση η ομάδα, να προκριθεί στους «χρυσοφόρους» ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και ας μη βλέπεται στο γήπεδο!
Έτσι μπήκαν στη ζωή μας φράσεις όπως «επαγγελματική εμφάνιση», «επαγγελματική νίκη».
Οι ομάδες πια δεν προετοιμάζονται τα καλοκαίρια για να προσφέρουν θέαμα, αλλά για έναν μαραθώνιο δεκάδων αγώνων, όπου βασικό ζητούμενο είναι η αντοχή και η φρεσκάδα.
Οι προπονήσεις είναι όλο και πιο δυνατές και σκληρές, τα διαλλείματα όλο και πιο μικρά.
Ο αθλητής έτσι «τυποποιείται», πρεσάρεται και στο τέλος αλλοτροιώνεται.
Πίεση, άγχος, ένταση, που δεν μετρούνται από τα ιατρικά εργαστήρια.
Και οι συνέπειες είναι γνωστές: όχι μόνο θάνατοι, αλλά και κατεστραμμένες και αλλοτροιωμένες προσωπικότητες (περιπτώσεις Μπεστ, Γκασκόιν, Αντριάνο, Λοκό της Παρί Σ.Ζ. – πού είχε πετύχει και τρία γκολ εναντίον της ΑΕΚ το 1997 στο…αείμνηστο Κύπελλο Κυπελλούχων).
Και όλα αυτά για το χρήμα που θα αποφέρουν τα τηλεοπτικά δικαιώματα τα διαφημιστικά πακέτα και οι χορηγοί.
Οι χορηγοί που ενίοτε έχουν λόγο ακόμα και για τις συνθέσεις των ομάδων, όπως έγινε το 1998 με την Εθνική Βραζιλίας και την απαίτηση να είναι στο αρχικό σχήμα της ομάδας ο πολυδιαφημισμένος Ρονάλντο, έστω κι αν αυτός ήταν ανέτοιμος και με επιληπτική κρίση (έτσι λεγόταν τουλάχιστον) πριν από την έναρξη του τελικού με τη Γαλλία!
Έχουμε λοιπόν μια ωραία, αλλά και μοιραία σχέση του αθλητισμού και της τηλεόρασης, μια σχέση όμως που μεταλλάσει τον πρώτο και γιγαντώνει την δεύτερη.
• Που κάνει τον πρώτο και ιδιαίτερα τον δικαίως ανακηρυγμένο ως βασιλιά του – το ποδόσφαιρο – να χάνει σταδιακά τη λάμψη του και να γίνεται ετερόφωτο από τη λάμψη των προβολέων της δεύτερης (της τηλεόρασης) και περιτύλιγμα των χορηγιών και των διαφημιστικών πακέτων.
• Που μετατρέπει τους βασικούς πρωταγωνιστές, τους ποδοσφαιριστές σε «κρέας για τα κανόνια», σε μέσα που αγιάζουν τους σκοπούς των κερδών και επιτρέπει όλο και λιγότερο την ανάδειξη των ιδιαίτερων χαρισμάτων τους στους αγωνιστικούς χώρους, αναδύοντας ταυτόχρονα άλλες πιο σκοτεινές πτυχές της προσωπικότητάς τους, αν δεν τους σκοτώνει κιόλας «σαν τα σκυλιά» στα γήπεδα και τα προπονητικά κέντρα.
• Που μετατρέπει τους απλούς φιλάθλους σε παθητικούς τηλεθεατές του καναπέ, όταν δεν μετατρέπουν οι ίδιοι τα γήπεδα και τις καφετέριες σε αρένες, έτοιμοι ο ένας να βγάλει τα μάτια του άλλου για ένα σφύριγμα του διαιτητή στο κέντρο του γηπέδου.
Κι αυτά με φόντο την ευρύτερη κρίση, όχι μόνο οικονομική, όχι μόνο κοινωνική, αλλά και κρίση αξιών (για κατάπτωση όλων των αξιών έγραφε ο Γερμανός Κοινωνιολόγος Μαξ Σέλερ, για «ιζηματοποίηση» της κοινωνίας μιλούσε ο αείμνηστος δημοσιογράφος Κώστας Καλλιγάς).
Ο αθλητισμός όμως και ιδιαίτερα το ποδόσφαιρο, επιβίωσε του πρώτου παγκοσμίου πολέμου (στα χαρακώματά του μάλιστα μέσω μιας μπάλας έγινε ολόκληρη εκεχειρία!), πέρασε αλώβητο τη μεγάλη κρίση του 1929-32 και συμβόλισε όσο κανένα άλλο σπορ την ανασυγκρότηση από τα συντρίμμια του Β’ παγκοσμίου πολέμου με το θαύμα της Βέρνης το 1952 από την Δυτική Γερμανία!
Θα γλυτώσει όμως την ασφυξία και τον στραγγαλισμό του τελικά από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της λεγόμενης «βιομηχανίας του ελεύθερου χρόνου» που θέλει να του αρπάξει όλη τη λάμψη, όλη τη μαγεία που προσφέρει ως «παιγνίδι χωρίς σύνορα» και ως παγκόσμια «θρησκεία χωρίς απίστους», όπως είναι και οι τίτλοι δυο υπέροχων βιβλίων - με συγγραφείς καταξιωμένους Έλληνες δημοσιογράφους – που διάβασα πρόσφατα;
Ο χρόνος θα δείξει….
Λίγο αργότερα ήταν ο Μίκλος Φέχερ από την Ουγγαρία.
Το 2006 στη Σεβίλλη ήταν ο Αντόνιο Πουέρτα.
Πρόσφατα ήταν ο αρχηγός της Εσπανιόλ.
Άλλος την ώρα του αγώνα, παγώνοντας το αίμα χιλιάδων θεατών στο γήπεδο και εκατομμυρίων τηλεθεατών που έβλεπαν τον ποδοσφαιρικό αγώνα από την τηλεόραση.
Άλλος την ώρα της προπόνησης, αφήνοντας εμβρόνητους τους συμπαίκτες του και το τεχνικό επιτελείο της ομάδας του.
Άλλος την ώρα της ξεκούρασης στο δωμάτιο του ξενοδοχείου.
Κοινός παρονομαστής σε όλες τις περιπτώσεις: ο αιφνίδιος θάνατος, που έκοψε το νήμα της ζωής νέων ανθρώπων, που βύθισε στο πένθος τις οικογένειές τους πρώτα από όλα, τους συμπαίκτες τους, τη "μικροκοινωνία" της ομάδας τους, αλλά και σόκαρε την ευρύτερη κοινωνία του ποδοσφαίρου, του βασιλιά των σπορ.
"Εργατικά" ατυχήματα θα πει κάποιος.
Πόσα τέτοια δεν συμβαίνουν άλλωστε κάθε μέρα σε διάφορα εργασιακά περιβάλλοντα.
Και κάποιος άλλος, προχωρώντας πιο πέρα, θα υποστήριζε ότι τα "άλλα", τα λιγότερο γνωστά εργατικά ατυχήματα, αφορούν ανθρώπους του μεροκάματου, με αποδοχές ετήσιες όσες είναι οι...ωριαίες απολαβές ενός ποδοσφαιριστή και δη ονομαστού.
Ατυχήματα που πολλές φορές τα πνίγει η "συνομωσία της σιωπής" των ΜΜΕ και ο βουβός πόνος του στενού κύκλου της οικογένειας, των 2-3 καλών φίλων, της γειτονιάς.
Ναι, αλλά, βρε αδερφέ, όπως και να το κάνουμε, σε αφήνει ασυγκίνητο το θέαμα της κατάρρευσης ενός ανθρώπου-που βγάζει έστω το παντεσπάνι του-στο χορτάρι, σαν πουλί που το ρίχνει άψυχο στο έδαφος το βόλι ενός όπλου;
Αλήθεια όμως ποιο είναι το όπλο και ποιος αυτός που το κρατάει, που παραμονεύει στη γωνία να θερίσει τη λεία του;
Ποιος κρατάει το ρυθμό, σε αυτό το θανατηφόρο ταγκό;
Δεν είναι δα και λίγοι τόσοι θάνατοι ποδοσφαιριστών τα τελευταία ειδικά χρόνια.
Μήπως είναι το καρότο των υψηλών απολαβών με το μαστίγιο της ανάγκης πραγματοποίησης συνεχών νικηφόρων αποτελεσμάτων, ώστε η ομάδα να βγει στο Τσάμπιονς Λίγκ ή έστω στο νέο Γιουρόπα Λιγκ και να αποκομιστούν έτσι τεράστια κέρδη από τα "πακέτα" των τηλεοπτικών δικαιωμάτων, των διαφημίσεων και των χορηγών για τα "αφεντικά" της ομάδας;
Το τυρί των υψηλών απολαβών, παραβλέποντας όμως τη φάκα της παγίδευσης σε ένα φαύλο κύκλο (εντατικές προπονήσεις, πίεση από το τεχνικό επιτελείο, τους οπαδούς, τη διοίκηση για νίκες, που θα φέρουν τα παχυλά συμβόλαια κοκ), με μοιραίες όμως συνέπειες πολλές φορές για τους ποδοσφαιριστές, που δεν αφορούν μόνο θανάτους αλλά και σε αρκετές περιπτώσεις νευρική και ψυχική κατάπτωση του αθλητή, με επόμενο βήμα τον αλκοολισμό, τη χρήση ναρκωτικών, την περιθωριοποίηση...
Ευθύνες ίσως έχουν και πολλοί αθλητές, που στο κυνήγι της καλής μεταγραφής, μετέρχονται μεθόδων και μέσων που αντί να τους αποφέρουν χρήμα και φήμη, τους οδηγούν βήμα-βήμα στη βιολογική και ψυχολογική καταστροφή: ντόπινγκ, νταραβέρια με ιατρικά και παραϊατρικά κυκλώματα(χωρίς ΚΑΙ ΤΟ ΤΟΝΙΖΩ καμιά εμπλοκή της ομάδας τους).
Πιστεύω όμως ότι αποτελούν δευτερογενείς παράγοντες ανάλυσης σε σχέση με τον κύριο και πρωτογενή: το σφιχταγκάλιασμα της κοινωνίας του ποδοσφαίρου με τη βιομηχανία του θεάματος.
Αυτό δείχνει άλλωστε και η πορεία αυτής της στοργικής, αλλά συνάμα και μοιραίας σχέσης.
Το πάλαι ποτέ Κύπελλο Πρωταθλητριών, όπου συμμετείχαν οι πρωταθλήτριες και μόνο ομάδες της κάθε χώρας, «μεταλλάχθηκε» στο σημερινό Τσάμπιονς Λιγκ, όπου πέρα από την πρωταθλήτρια κάθε χώρας μπορούν να συμμετάσχουν μέχρι και τρεις ακόμα ομάδες από την ίδια χώρα (ανάλογα με την κατάταξή τους στην ειδική βαθμολογία της ΟΥΕΦΑ).
Το παλιό Κύπελλο Εκθέσεων, μετονομάστηκε σε Κύπελλο ΟΥΕΦΑ και εσχάτως σε Γιουρόπα Καπ, με τους πρώτους αγώνες να γίνονται αρχές…Ιουλίου!
Μια διοργάνωση που θα ήταν πιο ειλικρινές να ονομαζόταν «Τσάμπιονς Λιγκ Νο 2».
Το Κύπελλο Κυπελλούχων συγχωνεύτηκε με το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ και έτσι η Κυπελλούχος ομάδα κάθε χώρας θα συμμετέχει στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ.
Κοινός παρονομαστής όλων αυτών των εξελίξεων και «μεταλλάξεων»;
Μα τι άλλο πέρα από τη δημιουργία ενός «σούπερ μάρκετ» τηλεοπτικών δικαιωμάτων, διαφημιστικών πακέτων, χορηγιών και πάει λέγοντας.
Ένας οικονομικός ντετερμινισμός (και) στον αθλητισμό που τείνει όμως να παραμορφώσει και στο τέλος να ακυρώσει την ανθρωπιστική και χρήσιμη πλευρά του, το στοιχείο της έκπληξης, της ωραίας αθλητικής προσπάθειας, της μαγικής ντρίπλας που θα ξεσηκώσει τους θεατές, του «ευ αγωνίζεσθε», του ποδοσφαιριστή που θα αποβληθεί από τον διαιτητή και θα του δώσει το χέρι του (ας κάνει μια παρόμοια ενέργεια σαν κι αυτή του Ρότσα ένας σύγχρονος ποδοσφαιριστής: μέχρι και προδότη μπορεί να τον αποκαλέσουν οι οπαδοί της ομάδας του!).
Που είναι πια αυτή η ιδιότυπη μαγεία του ποδοσφαίρου και του αθλητισμού γενικότερα;
Που πάνε οι εποχές εκείνες που οι οπαδοί των ομάδων έβλεπαν τους αγώνες χωρίς διαχωριστικές ζώνες και πάνοπλους αστυνομικούς;
Οπαδοί μάλιστα που έχουν μετατραπεί σε αφιονισμένους ταύρους, σε ιδιότυπα αθλητικά «τάγματα εφόδου», σε οπαδούς – μονομάχους έτοιμους να κατασπαράξουν ο ένας τον άλλον στα «ραντεβού του θανάτου», οπαδοί που κάθε άλλο παρά για να παρακολουθήσουν μια αθλητική αναμέτρηση πάνε στα γήπεδα…
Κι ας μοιράζονται την υπόλοιπη εβδομάδα το ίδιο γραφείο, την ίδια αγωνία για το εργασιακό τους μέλλον, ας αμείβονται με ένα μεροκάματο του τρόμου!
Ναι λοιπόν: Τηλεόραση και αθλητισμός έχουν δυστυχώς μια σχέση στοργής, μα συνάμα και μοιραία, έχουν σφιχταγκαλιαστεί τόσο που πάνε να στραγγαλίσουν την ουσία: το θέαμα ως στιγμή και όχι ως προϊόν, τη μαγεία ως στιγμιότυπο κι όχι ως ριπλέι, τον ανταγωνισμό ως ευγενή άμμιλα και ευ αγωνίζεσθαι και όχι ως ανταγωνισμό της μορφής homo homini lupus (άνθρωπος ανθρώπω λύκος).
Τους αθλητές ως προσωπικότητες που έχουν κάτι ιδιαίτερο να δείξουν, που έχουν την δυνατότητα να εκτυλίξουν στον αγωνιστικό χώρο τα ιδιαίτερα χαρίσματά τους, που θα μαγέψουν με αυτά τον θεατή και όχι ως γρανάζια μιας καλοδουλεμένης μεν μηχανής, αλλά που θυσιάζουν τα ατομικά τους χαρίσματα για χάρη της ομάδας, θυσιάζοντας όμως έτσι και το θέαμα.
Ο αθλητής θα πρέπει να είναι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να προσφέρει τις υπηρεσίες του για το καλό της ομάδας. Αυτό δεν είναι φυσικά κακό, αλλά όταν γίνεται αυτοσκοπός, η προσωπικότητά του ως αθλητή (και ως ανθρώπου) πάει περίπατο!
Το θέαμα καθαυτό δεν ενδιαφέρει τη βιομηχανία ΜΜΕ – αθλητισμού, αλλά ως περιτύλιγμα, ως κάτι που μπορεί να προκύψει ως ενδεχόμενο, αλλά, βρε αδερφέ, ας πάρει τη νίκη ή την πρόκριση η ομάδα, να προκριθεί στους «χρυσοφόρους» ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και ας μη βλέπεται στο γήπεδο!
Έτσι μπήκαν στη ζωή μας φράσεις όπως «επαγγελματική εμφάνιση», «επαγγελματική νίκη».
Οι ομάδες πια δεν προετοιμάζονται τα καλοκαίρια για να προσφέρουν θέαμα, αλλά για έναν μαραθώνιο δεκάδων αγώνων, όπου βασικό ζητούμενο είναι η αντοχή και η φρεσκάδα.
Οι προπονήσεις είναι όλο και πιο δυνατές και σκληρές, τα διαλλείματα όλο και πιο μικρά.
Ο αθλητής έτσι «τυποποιείται», πρεσάρεται και στο τέλος αλλοτροιώνεται.
Πίεση, άγχος, ένταση, που δεν μετρούνται από τα ιατρικά εργαστήρια.
Και οι συνέπειες είναι γνωστές: όχι μόνο θάνατοι, αλλά και κατεστραμμένες και αλλοτροιωμένες προσωπικότητες (περιπτώσεις Μπεστ, Γκασκόιν, Αντριάνο, Λοκό της Παρί Σ.Ζ. – πού είχε πετύχει και τρία γκολ εναντίον της ΑΕΚ το 1997 στο…αείμνηστο Κύπελλο Κυπελλούχων).
Και όλα αυτά για το χρήμα που θα αποφέρουν τα τηλεοπτικά δικαιώματα τα διαφημιστικά πακέτα και οι χορηγοί.
Οι χορηγοί που ενίοτε έχουν λόγο ακόμα και για τις συνθέσεις των ομάδων, όπως έγινε το 1998 με την Εθνική Βραζιλίας και την απαίτηση να είναι στο αρχικό σχήμα της ομάδας ο πολυδιαφημισμένος Ρονάλντο, έστω κι αν αυτός ήταν ανέτοιμος και με επιληπτική κρίση (έτσι λεγόταν τουλάχιστον) πριν από την έναρξη του τελικού με τη Γαλλία!
Έχουμε λοιπόν μια ωραία, αλλά και μοιραία σχέση του αθλητισμού και της τηλεόρασης, μια σχέση όμως που μεταλλάσει τον πρώτο και γιγαντώνει την δεύτερη.
• Που κάνει τον πρώτο και ιδιαίτερα τον δικαίως ανακηρυγμένο ως βασιλιά του – το ποδόσφαιρο – να χάνει σταδιακά τη λάμψη του και να γίνεται ετερόφωτο από τη λάμψη των προβολέων της δεύτερης (της τηλεόρασης) και περιτύλιγμα των χορηγιών και των διαφημιστικών πακέτων.
• Που μετατρέπει τους βασικούς πρωταγωνιστές, τους ποδοσφαιριστές σε «κρέας για τα κανόνια», σε μέσα που αγιάζουν τους σκοπούς των κερδών και επιτρέπει όλο και λιγότερο την ανάδειξη των ιδιαίτερων χαρισμάτων τους στους αγωνιστικούς χώρους, αναδύοντας ταυτόχρονα άλλες πιο σκοτεινές πτυχές της προσωπικότητάς τους, αν δεν τους σκοτώνει κιόλας «σαν τα σκυλιά» στα γήπεδα και τα προπονητικά κέντρα.
• Που μετατρέπει τους απλούς φιλάθλους σε παθητικούς τηλεθεατές του καναπέ, όταν δεν μετατρέπουν οι ίδιοι τα γήπεδα και τις καφετέριες σε αρένες, έτοιμοι ο ένας να βγάλει τα μάτια του άλλου για ένα σφύριγμα του διαιτητή στο κέντρο του γηπέδου.
Κι αυτά με φόντο την ευρύτερη κρίση, όχι μόνο οικονομική, όχι μόνο κοινωνική, αλλά και κρίση αξιών (για κατάπτωση όλων των αξιών έγραφε ο Γερμανός Κοινωνιολόγος Μαξ Σέλερ, για «ιζηματοποίηση» της κοινωνίας μιλούσε ο αείμνηστος δημοσιογράφος Κώστας Καλλιγάς).
Ο αθλητισμός όμως και ιδιαίτερα το ποδόσφαιρο, επιβίωσε του πρώτου παγκοσμίου πολέμου (στα χαρακώματά του μάλιστα μέσω μιας μπάλας έγινε ολόκληρη εκεχειρία!), πέρασε αλώβητο τη μεγάλη κρίση του 1929-32 και συμβόλισε όσο κανένα άλλο σπορ την ανασυγκρότηση από τα συντρίμμια του Β’ παγκοσμίου πολέμου με το θαύμα της Βέρνης το 1952 από την Δυτική Γερμανία!
Θα γλυτώσει όμως την ασφυξία και τον στραγγαλισμό του τελικά από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της λεγόμενης «βιομηχανίας του ελεύθερου χρόνου» που θέλει να του αρπάξει όλη τη λάμψη, όλη τη μαγεία που προσφέρει ως «παιγνίδι χωρίς σύνορα» και ως παγκόσμια «θρησκεία χωρίς απίστους», όπως είναι και οι τίτλοι δυο υπέροχων βιβλίων - με συγγραφείς καταξιωμένους Έλληνες δημοσιογράφους – που διάβασα πρόσφατα;
Ο χρόνος θα δείξει….
Δευτέρα 17 Αυγούστου 2009
Η αφή τής Ολυμπιακής φλόγας και ο Χίτλερ
Πάντα επίκαιρο, αναφορικά με τους κάθε λογής αντιορθόδοξους αρχαιολάτρες, αλλά και πολλούς αρχαιολάτρες με ορθόδοξο προσωπείο (Λιακόπουλος, Α.Γεωργιάδης κλπ.)
Χ.Α.
πηγή: www.oodegr.gr
Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου. Δημοσιεύθηκε στο Βήμα, Κυριακή 15-2-2004.
Δεν θα υπήρχε πρόβλημα από μια Χιτλερική ανακάλυψη όπως η αφή τής Ολυμπιακής φλόγας, αν τοποθετείτο σε Χριστιανικές βάσεις. Όμως οι βέβηλες προσευχές σε αρχαίους δαίμονες, δείχνουν εμφανώς ότι ΤΙΠΟΤΑ δεν έχει τεθεί σε νέα βάση. Οι Χιτλερικές αυτές καταβολές εξακολουθούν να είναι βλάσφημες.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες αρχίζουν ουσιαστικά με την αφή της Ολυμπιακής φλόγας που γίνεται στην αρχαία Ολυμπία και μεταφέρεται με αθλητές στον χώρο τέλεσής τους. Εφέτος, όπως έχει γραφή στον Τύπο, η αφή της Ολυμπιακής φλόγας θα γίνει επισήμως στην αρχαία Ολυμπία, παρουσία των μελών της ΔΟΕ και των αρχών της Ελληνικής Πολιτείας την 25η Μαρτίου, η δε εθνική εορτή θα μεταφερθή την επομένη ημέρα ήτοι την 26η Μαρτίου.
Θα ήθελα στην συνέχεια να αναφερθώ πολύ σύντομα στην ιστορία και το νόημα της αφής της Ολυμπιακής φλόγας.
Η σύνδεση των Ολυμπιακών Αγώνων με την αφή της Ολυμπιακής φλόγας έγινε για πρώτη φορά το 1936, με την τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων στο Βερολίνο και τέθηκε μέσα στους σκοπούς και τις επιδιώξεις του ναζισμού. Υπάρχουν πολλά στοιχεία για το θέμα αυτό.
Κατ’ αρχάς πρέπει να αναφερθή μια εισήγηση που έγινε κατά την 16η Σύνοδο στην αρχαία Ολυμπία από τον Καθηγητή Νικόλαο Νησιώτη, που ήταν Πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Ακαδημίας και έγινε μέλος της ΔΟΕ, με τίτλο «Ολυμπισμός και Θρησκεία». Στην εισήγηση αυτή ο αείμνηστος Καθηγητής αφ’ ενός μεν κατακρίνει ως υπερβολή την ταύτιση μεταξύ Ολυμπισμού και Θρησκείας και την παρουσίαση «του Ολυμπισμού σαν θρησκευτικής ιδεολογίας» που παρατηρήθηκε από την αρχή της αναβίωσης των Ολυμπιακών Αγώνων, σύμφωνα με την οποία «η ολυμπιακή ιδέα είναι Θρησκεία με Εκκλησία, δόγμα, λατρεία... αλλά κυρίως με θρησκευτικό συναίσθημα», γι’ αυτό και γινόταν λόγος για «religio athletae» (Κουμπερτέν), αφ’ ετέρου δε διαχωρίζει τον ολυμπισμό από την θρησκεία και δέχεται την άποψη ότι ο ολυμπισμός πρέπει να παραμείνη ως μια ωραία ιδεολογία «πού εμπνέει την αδελφωσύνη μεταξύ των λαών», η δε θρησκεία «θά υπενθυμίζει στον Ολυμπισμό, ότι το θέμα της αδελφωσύνης των λαών είναι ευρύτερο, βαθύτερο και δυσκολότερο από ό,τι φαίνεται».
Στην εισήγηση αυτή όμως, μεταξύ των άλλων, εκτίθεται και η άποψη μερικών που θεωρούν τον ολυμπισμό ως Θρησκεία και οι οποίοι «ωρισμένες "τελετές" που γίνονται στην έναρξη των ολυμπιακών αγώνων, η χρησιμοποίηση της ολυμπιακής φλόγας μέσα σ’ ένα περιβάλλον κάποιου μυστικισμού» εκλαμβάνουν ως μια «έντονη θρησκευτική εμπειρία» Ο Δρ. Henri Pouret, Μέλος της Ακαδημίας αθλητισμού της Γαλλίας κατά τις εργασίες της 15ης Συνόδου στην αρχαία Ολυμπία ανέπτυξε το θέμα «η ολυμπιακή φλόξ» και εξέθεσε τις απόψεις του για τον μύθο, την ιστορία και τον συμβολισμό της Ολυμπιακής φλόγας. Ως προς τον μύθο αναφέρθηκε στον Προμηθέα που έκλεψε το ιερόν πυρ και το μετέφερε στην γή.
Ως προς την ιστορία σαφώς προσδιορίζει ότι η Ολυμπιακή φλόγα για πρώτη φορά συνδέθηκε με τους Ολυμπιακούς Αγώνες που έγιναν επί Χίτλερ στο Βερολίνο το 1936 και ήταν δημιούργημα του Δρ. Karl Diem, Προέδρου και Γραμματέως των Ολυμπιακών Αγώνων του Βερολίνου, με την έγκριση του Ιωάννου Κετσέα, μέλους της Διεθνούς Επιτροπής για την Ελλάδα. Για πρώτη φορά πραγματοποιήθηκε η αφή της Ολυμπιακής φλόγας γι’ αυτούς τους αγώνες. Ως προς τον συμβολισμό της Ολυμπιακής φλόγας κάνει λόγο για τον ενθουσιασμό του Πιέρ ντέ Κουμπερντέν για την ιδέα αυτή, ο οποίος είχε μια αδυναμία στους συμβολισμούς, και υποστηρίζει ότι η Ολυμπιακή φλόγα είναι συνδετικό σημείο μεταξύ των παλαιών και συγχρόνων αγώνων και συνιστά την ανανέωση των Ολυμπιακών Αγώνων που αντλούν την δύναμη από τους αρχαίους. Η Ολυμπιακή φλόγα, λέγει, «είναι για όλους τους ανθρώπους που έχουν καλήν θέλησιν, μία εικόνα ειρηνοποιήσεως και ανυψώσεως».
Ο Γερμανός Δρ. Norbert Mόller Καθηγητής Πανεπιστημίου στην 16η Σύνοδο στην Ολυμπία ανέπτυξε το θέμα της Ολυμπιακής ιδέας σύμφωνα με τον Coubertin και τον Karl Diem και υποστήριξε ότι για τον Κουμπερτέν «οι Ολυμπιακοί δεν ήταν παρά το θεσμικό πλαίσιο της πραγματοποιήσεως των ανθρωπομορφικών του αντιλήψεων, που ονόμαζε στην αρχή Ολυμπιακή Ιδέα, και μετά το 1912, Ολυμπισμό. Η ιδέα αυτή είχε σαν σκοπό να συγκεντρώση όσον το δυνατόν περισσοτέρους ανθρώπους μέσα σε μια Ολυμπιακή Κίνηση». Μάλιστα ο Diem διαμόρφωσε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936, σύμφωνα με τις απόψεις του Κουμπερντέν «γιά να δείξει στο κοινό, πέρα του ανταγωνισμού, τον παιδαγωγικό ρόλο της Ολυμπιακής ιδέας. Το πιο εντυπωσιακό αποτέλεσμα υπήρξε η μεταφορά της Ολυμπιακής Φλόγας από την Ολυμπία στο Βερολίνο, που πραγματοποιήθηκε με τον συνάδελφο και αγαπητό του φίλο Ιωάννη Κετσέα, τότε γενικό γραμματέα της Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων της Ελλάδος».
Επειδή η Ολυμπιακή φλόγα καθιερώθηκε για πρώτη φορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου το 1936, μπορούμε να θυμηθούμε την ανάλυση που κάνει και αυτού του γεγονότος ο Κυριάκος Σιμόπουλος, αφού, όπως είναι γνωστόν, ο Χίτλερ συνέδεσε την ολυμπιακή ιδέα με την ναζιστική ιδέα. Στο Βερολίνο η σημαία με τους ολυμπιακούς κύκλους συνδέθηκε με την «σβάστικα» του ναζισμού, μάλιστα δε η γαλλική εφημερίδα Paris Soir χαρακτήρισε την Ολυμπιάδα που διοργάνωσε ο Χίτλερ ως «θρησκευτική λειτουργία». Γράφει δε ο Σιμόπουλος: “Η Ολυμπιακή φλόγα ωραιοποιούσε το τυραννικό καθεστώς. Και παντού κυριαρχούσε το σύνθημα "η Γερμανία υπεράνω όλων στον κόσμο"»
Ο Καθηγητής π. Γεώργιος Μεταλληνός σε εισήγησή του που έκανε σε Συνέδριο της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος αναφέρθηκε και στην αφή της Ολυμπιακής φλόγας και χρησιμοποιώντας σχετική βιβλιογραφία έκανε λόγο για την σύνδεση του Γ/ Ράϊχ «μέ μια Ναζιστική εκδοχή του αρχαιοελληνικού πνεύματος και μάλιστα του σπαρτιατικού», η «δε "φλόγα", με όλο το γνωστό ειδωλολατρικό συμβολισμό που της απέδιδε ο εθνικοσοσιαλισμός, "ένωσε" χάρη σε μια αλυσίδα ευρώστων σωμάτων, την αρχαιοελληνική κοιτίδα με την πρωτεύουσα του Γ/ Ράϊχ».
Σήμερα η αφή της Ολυμπιακής φλόγας συνδέεται περισσότερο με την εμπορική εκμετάλλευση σε συνδυασμό με την αναβάθμιση των Ολυμπιακών Αγώνων. Τουλάχιστον πρέπει να γνωρίζουμε την ιστορία και αυτή η γνώση θα μας απαλλάξη από προκαταλήψεις και ιδεολογικές αγκυλώσεις που είναι μεταπρατικές και ξένες προς τους Ολυμπιακούς Αγώνες και την παράδοση του τόπου μας.
Χ.Α.
πηγή: www.oodegr.gr
Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου. Δημοσιεύθηκε στο Βήμα, Κυριακή 15-2-2004.
Δεν θα υπήρχε πρόβλημα από μια Χιτλερική ανακάλυψη όπως η αφή τής Ολυμπιακής φλόγας, αν τοποθετείτο σε Χριστιανικές βάσεις. Όμως οι βέβηλες προσευχές σε αρχαίους δαίμονες, δείχνουν εμφανώς ότι ΤΙΠΟΤΑ δεν έχει τεθεί σε νέα βάση. Οι Χιτλερικές αυτές καταβολές εξακολουθούν να είναι βλάσφημες.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες αρχίζουν ουσιαστικά με την αφή της Ολυμπιακής φλόγας που γίνεται στην αρχαία Ολυμπία και μεταφέρεται με αθλητές στον χώρο τέλεσής τους. Εφέτος, όπως έχει γραφή στον Τύπο, η αφή της Ολυμπιακής φλόγας θα γίνει επισήμως στην αρχαία Ολυμπία, παρουσία των μελών της ΔΟΕ και των αρχών της Ελληνικής Πολιτείας την 25η Μαρτίου, η δε εθνική εορτή θα μεταφερθή την επομένη ημέρα ήτοι την 26η Μαρτίου.
Θα ήθελα στην συνέχεια να αναφερθώ πολύ σύντομα στην ιστορία και το νόημα της αφής της Ολυμπιακής φλόγας.
Η σύνδεση των Ολυμπιακών Αγώνων με την αφή της Ολυμπιακής φλόγας έγινε για πρώτη φορά το 1936, με την τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων στο Βερολίνο και τέθηκε μέσα στους σκοπούς και τις επιδιώξεις του ναζισμού. Υπάρχουν πολλά στοιχεία για το θέμα αυτό.
Κατ’ αρχάς πρέπει να αναφερθή μια εισήγηση που έγινε κατά την 16η Σύνοδο στην αρχαία Ολυμπία από τον Καθηγητή Νικόλαο Νησιώτη, που ήταν Πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Ακαδημίας και έγινε μέλος της ΔΟΕ, με τίτλο «Ολυμπισμός και Θρησκεία». Στην εισήγηση αυτή ο αείμνηστος Καθηγητής αφ’ ενός μεν κατακρίνει ως υπερβολή την ταύτιση μεταξύ Ολυμπισμού και Θρησκείας και την παρουσίαση «του Ολυμπισμού σαν θρησκευτικής ιδεολογίας» που παρατηρήθηκε από την αρχή της αναβίωσης των Ολυμπιακών Αγώνων, σύμφωνα με την οποία «η ολυμπιακή ιδέα είναι Θρησκεία με Εκκλησία, δόγμα, λατρεία... αλλά κυρίως με θρησκευτικό συναίσθημα», γι’ αυτό και γινόταν λόγος για «religio athletae» (Κουμπερτέν), αφ’ ετέρου δε διαχωρίζει τον ολυμπισμό από την θρησκεία και δέχεται την άποψη ότι ο ολυμπισμός πρέπει να παραμείνη ως μια ωραία ιδεολογία «πού εμπνέει την αδελφωσύνη μεταξύ των λαών», η δε θρησκεία «θά υπενθυμίζει στον Ολυμπισμό, ότι το θέμα της αδελφωσύνης των λαών είναι ευρύτερο, βαθύτερο και δυσκολότερο από ό,τι φαίνεται».
Στην εισήγηση αυτή όμως, μεταξύ των άλλων, εκτίθεται και η άποψη μερικών που θεωρούν τον ολυμπισμό ως Θρησκεία και οι οποίοι «ωρισμένες "τελετές" που γίνονται στην έναρξη των ολυμπιακών αγώνων, η χρησιμοποίηση της ολυμπιακής φλόγας μέσα σ’ ένα περιβάλλον κάποιου μυστικισμού» εκλαμβάνουν ως μια «έντονη θρησκευτική εμπειρία» Ο Δρ. Henri Pouret, Μέλος της Ακαδημίας αθλητισμού της Γαλλίας κατά τις εργασίες της 15ης Συνόδου στην αρχαία Ολυμπία ανέπτυξε το θέμα «η ολυμπιακή φλόξ» και εξέθεσε τις απόψεις του για τον μύθο, την ιστορία και τον συμβολισμό της Ολυμπιακής φλόγας. Ως προς τον μύθο αναφέρθηκε στον Προμηθέα που έκλεψε το ιερόν πυρ και το μετέφερε στην γή.
Ως προς την ιστορία σαφώς προσδιορίζει ότι η Ολυμπιακή φλόγα για πρώτη φορά συνδέθηκε με τους Ολυμπιακούς Αγώνες που έγιναν επί Χίτλερ στο Βερολίνο το 1936 και ήταν δημιούργημα του Δρ. Karl Diem, Προέδρου και Γραμματέως των Ολυμπιακών Αγώνων του Βερολίνου, με την έγκριση του Ιωάννου Κετσέα, μέλους της Διεθνούς Επιτροπής για την Ελλάδα. Για πρώτη φορά πραγματοποιήθηκε η αφή της Ολυμπιακής φλόγας γι’ αυτούς τους αγώνες. Ως προς τον συμβολισμό της Ολυμπιακής φλόγας κάνει λόγο για τον ενθουσιασμό του Πιέρ ντέ Κουμπερντέν για την ιδέα αυτή, ο οποίος είχε μια αδυναμία στους συμβολισμούς, και υποστηρίζει ότι η Ολυμπιακή φλόγα είναι συνδετικό σημείο μεταξύ των παλαιών και συγχρόνων αγώνων και συνιστά την ανανέωση των Ολυμπιακών Αγώνων που αντλούν την δύναμη από τους αρχαίους. Η Ολυμπιακή φλόγα, λέγει, «είναι για όλους τους ανθρώπους που έχουν καλήν θέλησιν, μία εικόνα ειρηνοποιήσεως και ανυψώσεως».
Ο Γερμανός Δρ. Norbert Mόller Καθηγητής Πανεπιστημίου στην 16η Σύνοδο στην Ολυμπία ανέπτυξε το θέμα της Ολυμπιακής ιδέας σύμφωνα με τον Coubertin και τον Karl Diem και υποστήριξε ότι για τον Κουμπερτέν «οι Ολυμπιακοί δεν ήταν παρά το θεσμικό πλαίσιο της πραγματοποιήσεως των ανθρωπομορφικών του αντιλήψεων, που ονόμαζε στην αρχή Ολυμπιακή Ιδέα, και μετά το 1912, Ολυμπισμό. Η ιδέα αυτή είχε σαν σκοπό να συγκεντρώση όσον το δυνατόν περισσοτέρους ανθρώπους μέσα σε μια Ολυμπιακή Κίνηση». Μάλιστα ο Diem διαμόρφωσε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936, σύμφωνα με τις απόψεις του Κουμπερντέν «γιά να δείξει στο κοινό, πέρα του ανταγωνισμού, τον παιδαγωγικό ρόλο της Ολυμπιακής ιδέας. Το πιο εντυπωσιακό αποτέλεσμα υπήρξε η μεταφορά της Ολυμπιακής Φλόγας από την Ολυμπία στο Βερολίνο, που πραγματοποιήθηκε με τον συνάδελφο και αγαπητό του φίλο Ιωάννη Κετσέα, τότε γενικό γραμματέα της Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων της Ελλάδος».
Επειδή η Ολυμπιακή φλόγα καθιερώθηκε για πρώτη φορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου το 1936, μπορούμε να θυμηθούμε την ανάλυση που κάνει και αυτού του γεγονότος ο Κυριάκος Σιμόπουλος, αφού, όπως είναι γνωστόν, ο Χίτλερ συνέδεσε την ολυμπιακή ιδέα με την ναζιστική ιδέα. Στο Βερολίνο η σημαία με τους ολυμπιακούς κύκλους συνδέθηκε με την «σβάστικα» του ναζισμού, μάλιστα δε η γαλλική εφημερίδα Paris Soir χαρακτήρισε την Ολυμπιάδα που διοργάνωσε ο Χίτλερ ως «θρησκευτική λειτουργία». Γράφει δε ο Σιμόπουλος: “Η Ολυμπιακή φλόγα ωραιοποιούσε το τυραννικό καθεστώς. Και παντού κυριαρχούσε το σύνθημα "η Γερμανία υπεράνω όλων στον κόσμο"»
Ο Καθηγητής π. Γεώργιος Μεταλληνός σε εισήγησή του που έκανε σε Συνέδριο της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος αναφέρθηκε και στην αφή της Ολυμπιακής φλόγας και χρησιμοποιώντας σχετική βιβλιογραφία έκανε λόγο για την σύνδεση του Γ/ Ράϊχ «μέ μια Ναζιστική εκδοχή του αρχαιοελληνικού πνεύματος και μάλιστα του σπαρτιατικού», η «δε "φλόγα", με όλο το γνωστό ειδωλολατρικό συμβολισμό που της απέδιδε ο εθνικοσοσιαλισμός, "ένωσε" χάρη σε μια αλυσίδα ευρώστων σωμάτων, την αρχαιοελληνική κοιτίδα με την πρωτεύουσα του Γ/ Ράϊχ».
Σήμερα η αφή της Ολυμπιακής φλόγας συνδέεται περισσότερο με την εμπορική εκμετάλλευση σε συνδυασμό με την αναβάθμιση των Ολυμπιακών Αγώνων. Τουλάχιστον πρέπει να γνωρίζουμε την ιστορία και αυτή η γνώση θα μας απαλλάξη από προκαταλήψεις και ιδεολογικές αγκυλώσεις που είναι μεταπρατικές και ξένες προς τους Ολυμπιακούς Αγώνες και την παράδοση του τόπου μας.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!
.jpg)