ΤΑΤΙΑΝΑ ΑΒΕΡΩΦ> συνέντευξη στον Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη

http://diastixo.gr/sinentefxeis/ellines/3392-tatiana-averof?utm_source=MadMimi&utm_medium=email&utm_content=diastixo_gr+|+22+%CE%99%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85+2015&utm_campaign=20150122_m124089551_diastixo_gr+|+22+%CE%99%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85+2015&utm_term=_CE_A0_CE_B5_CF_81_CE_B9_CF_83_CF_83_CF_8C_CF_84_CE_B5_CF_81_CE_B1+_C2_BB

Είναι δύσκολο να γράψει κανείς για τον πατέρα του, και ιδίως αν αυτός είναι γνωστός στο πανελλήνιο και υπήρξε από τους σημαντικότερους υπουργούς της χώρας. Η Τατιάνα Αβέρωφ, στο πέμπτο μυθιστόρημά της, ακούμπησε με σεβασμό το έργο του πατέρα της, Ευάγγελου Αβέρωφ, και κέρδισε το στοίχημα. Έγραψε ένα ιστορικό μυθιστόρημα όπου με τη βοήθεια της μυθοπλασίας ζωντανεύει τους χαρακτήρες, την ατμόσφαιρα και τα γεγονότα που σημάδεψαν την Ελλάδα το πρώτο μισό του 20ού αιώνα.
Ποια ήταν η αφορμή για να γραφεί το μυθιστόρημα Δέκα ζωές σε μία;
Είχα από πολλά χρόνια την ιδέα να γράψω ένα βιβλίο με θέμα τη ζωή του πατέρα μου – μια ζωή άκρως μυθιστορηματική, γεμάτη περιπέτειες και ανατροπές. Ήδη από το 2005, τελειώνοντας το τρίτο μυθιστόρημά μου, την Ανοιχτή γραμμή, έκανα διάφορες δοκιμές και σχεδιάσματα, αλλά δεν μπόρεσα να βρω την άκρη του αφηγηματικού μου νήματος. Στο μεταξύ προέκυψε άλλο ένα μυθιστόρημα, ο Θράσος, και μόνο αφού το ολοκλήρωσα κι αυτό, ένιωσα έτοιμη να καταπιαστώ με το Δέκα ζωές σε μία.
Ο τίτλος είναι συμβολικός ή δηλώνει κάτι κυριολεκτικά;
Είναι συμβολικός. Παραπέμπει στον πολυτάραχο βίο του κεντρικού ήρωα του μυθιστορήματος, του πατέρα μου δηλαδή, ενός ανθρώπου που ξεκίνησε επανειλημμένα τη ζωή του απ' την αρχή, και λόγω συνθηκών (πολέμων, προσωπικών συγκυριών, ασθενειών κ.λπ.), αλλά και επειδή σαν προσωπικότητα συνδύαζε πτυχές τόσο διαφορετικές, όπως η πολιτική, η αγάπη του για το γράψιμο και την Τέχνη, το πάθος για τη γη και την αγροτική ζωή, η αφοσίωσή του στο Μέτσοβο, την οικογένεια και τους ανθρώπους γενικά.

Η απόσταση, όπως και η προσωπική εμπλοκή σε κάποιο βαθύτερο επίπεδο, είναι και τα δυο απαραίτητα. Το γράψιμο απαιτεί γνήσιο συναίσθημα αλλά και μετουσίωση και προοπτική.

Δεν ήταν δύσκολο να γράψετε για τον πατέρα σας;
Ήταν όντως ένα πολύ δύσκολο βιβλίο και σίγουρα δεν είναι τυχαίο που χρειάστηκε να καταπιαστώ με τέσσερα πολύ διαφορετικά μεταξύ τους μυθιστορήματα μέχρι να νιώσω έτοιμη να γράψω το Δέκα ζωές σε μία. Ένα τέτοιο εγχείρημα απαιτούσε καταρχήν να έχω κατακτήσει σαν συγγραφέας μια κάποια τεχνική άνεση, αλλά μαζί και την απαραίτητη συναισθηματική ωριμότητα και απόσταση, ώστε η προσωπική εμπλοκή να μην αποβαίνει σε βάρος της λογοτεχνικής αρτιότητας του μυθιστορήματος. Έτσι, όπως σας είπα, μου πήρε αρκετά χρόνια μέχρι να ωριμάσει η ιδέα και να πάρει μορφή στο μυαλό μου. Από τη στιγμή όμως που βρήκα την αφηγηματική φωνή και άρχισα να γράφω, ήταν τεχνικές κυρίως οι δυσκολίες, όχι συναισθηματικές. Η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν το πώς να χωρέσω όλα αυτά που ήθελα, τα ιστορικά γεγονότα και τα δεδομένα της ζωής του, χωρίς να «βαρύνει» το μυθιστόρημα και να γίνει ένα ιστορικό-δοκιμιακό κατά βάση κείμενο μεταμφιεσμένο σε μυθιστόρημα. Η αλήθεια της μυθοπλασίας είναι για μένα πιο δυνατή, πιο συναρπαστική από τη στεγνή αλήθεια των γεγονότων. Αλλά σ' αυτό το βιβλίο έπρεπε να βρω τον τρόπο να διαχειριστώ μυθοπλαστικά και τις δυο «αλήθειες» – κάτι που γεννούσε πολλές ακόμα επιμέρους δυσκολίες στη διάρκεια της γραφής, π.χ. στο προχώρημα του χρόνου, στην επιλογή του σημείου εστίασης του φακού μου την κάθε στιγμή, θέματα οικονομίας, ανάπτυξης, σύνθεσης κ.λπ.
Το Δέκα ζωές σε μία σε ποια κατηγορία ανήκει περισσότερο; Στο μυθιστόρημα ή στη βιογραφία;
Αν πρέπει να διαλέξω ένα πράγμα, θα έλεγα μυθιστόρημα. Αλλά είναι πολλά μαζί: είναι ένα μυθιστόρημα με ήρωες υπαρκτούς και γεγονότα πραγματικά, που αξιοποιεί τη μυθοπλασία για να ζωντανέψει τους χαρακτήρες, την ατμόσφαιρα και τα ιστορικά γεγονότα που σημάδεψαν την Ελλάδα από το 1908 μέχρι τις αρχές του Εμφυλίου. Είναι δηλαδή ένα ιστορικό μυθιστόρημα καταρχήν, με τη διαφορά ότι στην κλασική τριτοπρόσωπη αφήγηση επεμβαίνει κάθε τόσο και η δική μου «φωνή», της κόρης και συγγραφέως που θυμάται, απορεί και συνομιλεί με τον μύθο που περιγράφει. Έτσι, θα έλεγα πως το βιβλίο είναι ταυτόχρονα μυθιστόρημα, βιογραφία, μαρτυρία και ένα ταξίδι αναζήτησης του Πατέρα.
Μέσα από τις σελίδες του παρουσιάζετε έναν τρυφερό άνθρωπο με πνευματικές ανησυχίες. Ποιος ήταν ο άνθρωπος Ευάγγελος Αβέρωφ-Τοσίτσας;
Ήταν «δέκα άνθρωποι σ' έναν». Κυρίαρχος θα έλεγα πως ήταν αυτός που αγαπούσε με πάθος τη χώρα του, ο «πατριώτης» − με την καλή έννοια όμως, γιατί σήμερα τις λέξεις τις έχουν σφετεριστεί τέρατα και ιδεολογίες που ελάχιστη σχέση έχουν με την αγάπη. Προφανώς και είχε πνευματικές ανησυχίες. Είχε μια ευρύτητα καλλιέργειας και σκέψης, που του επέτρεπε μια εύκολη επικοινωνία με όλους τους ανθρώπους, από τον απλό εργάτη της γης μέχρι τους υπουργούς ή τους προέδρους ξένων χωρών. Ήταν εξωστρεφής και πληθωρικός, με ανεξάντλητα αποθέματα ενέργειας, μπόλικο κοινό νου και πρακτικότητα. Αλλά και εσωστρεφής, με μια μυστικιστική σχεδόν σχέση με τη φύση, τη γη και τις καλές τέχνες γενικά. Ως πατέρας ήταν τρυφερός, αλλά και απόμακρος, γιατί ήταν τόσο πολλά πράγματα μαζί.
Τι θα συνέβαινε αν οι πολιτικοί είχαν αγάπη για την τέχνη και έγραφαν ή ζωγράφιζαν οι ίδιοι ;
Τόσο για τον πολιτικό, όσο και για τον κάθε άνθρωπο που ασκεί ένα οποιοδήποτε επάγγελμα, η εσωτερική καλλιέργεια είναι σημαντική, γιατί φέρνει την ευρύτητα και το βάθος της σκέψης, κάτι που έμμεσα ή άμεσα επηρεάζει την ποιότητα του όποιου έργου του. Ας μην είμαστε όμως ρομαντικοί... Στην κατάσταση που είμαστε σήμερα, θα μου έφτανε νομίζω αν οι πολιτικοί αγαπούσαν πραγματικά το αντικείμενο της δουλειάς τους και προσπαθούσαν να κάνουν το καλύτερο για τη χώρα. Υπάρχουν ευτυχώς και τέτοιοι, αλλά φοβάμαι πως δεν είναι η πλειοψηφία.
Γράφετε για τον πατέρα σας: «Είκοσι χρόνια πέρασαν που προσπαθώ με πείσμα να σε γνωρίσω». Αλήθεια, μήπως η απόσταση μας κάνει και βλέπουμε τα πράγματα με περισσότερη σοφία;
Σαφέστατα. Η απόσταση, όπως και η προσωπική εμπλοκή σε κάποιο βαθύτερο επίπεδο, είναι και τα δυο απαραίτητα. Το γράψιμο απαιτεί γνήσιο συναίσθημα αλλά και μετουσίωση και προοπτική.
Η οικογένεια του πατέρα σας κινήθηκε ιδεολογικά μεταξύ του κέντρου και της συντηρητικής παράταξης. Δεν ήταν δύσκολη για τον Ευάγγελο Αβέρωφ η επιλογή να ξεκινήσει από το κέντρο, δεδομένης της αντίθεσης με τον πατέρα του;
Νομίζω ότι είναι δύσκολο για μας τους Νεοέλληνες να ταυτιστούμε με τις μακρινές εκείνες εποχές του πρώτου Πολέμου και του μεγάλου Διχασμού. Ο πατέρας μου έζησε αυτόν τον άτυπο εμφύλιο μέσα στο σπίτι του – φανατικός βασιλικός ο πατέρας του, ενώ η μητέρα του και η οικογένειά της ήταν βενιζελικοί. Από την τρυφερή ηλικία των 5-6 χρόνων, δεχόταν μηνύματα κι απ' τις δυο πλευρές, έστω και έμμεσα, αφού οι γυναίκες τότε ήταν υποταγμένες φαινομενικά στον σύζυγο-αφέντη – κάτι που θα πρέπει να τον προβλημάτισε και να τον ανάγκασε από πολύ νωρίς να ψάξει συνειδητά, ώστε να διαμορφώσει τη δική του ταυτότητα. Αργότερα, στην Αθήνα, ήρθε σε επαφή με τον αδερφό του πατέρα του, που ήταν βουλευτής του Βενιζέλου (και δεν μιλιούνταν τα δυο αδέρφια) και μέσω εκείνου γνώρισε τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου, που έγινε κάτι σαν μέντοράς του. Από εκεί και πέρα νομίζω πως ο κύβος είχε ριφθεί.

Εμείς γνωρίσαμε την εικόνα του αστού πολιτικού Αβέρωφ και τώρα μέσα από το βιβλίο σας μαθαίνουμε μια άλλη εικόνα. Μήπως η άγνωστη πλευρά ενός πολιτικού είναι και η πιο γοητευτική, γιατί φέρνει στο φως ενδιαφέρουσες αποκαλύψεις;
Πιστεύω πως σπάνια γνωρίζουμε τον άλλο πραγματικά. Όχι μόνο τον πολιτικό, αλλά και τον οποιονδήποτε Άλλο. Η επικοινωνία μας, ακόμα και με κοντινούς μας ανθρώπους, και οι εντυπώσεις που δημιουργούμε γι' αυτούς βασίζονται σε μεγάλο βαθμό στην εξωτερική εικόνα και χρωματίζονται μέσα από τους ρόλους ή τα στερεότυπα που φέρνει ο καθένας στη σχέση. Με αυτή την έννοια, πάντα υπάρχει μια «άγνωστη πλευρά», που είναι πολύ γοητευτικό άμα καταφέρουμε να την ανακαλύψουμε. Βέβαια, τους πολιτικούς τους «γνωρίζουμε» μέσα από τα μίντια κυρίως ή τις διάφορες κομματικές κορόνες, δεν έχουμε προσωπική σχέση μαζί τους. Οπότε οι «άγνωστες πλευρές» τους ενδεχομένως να είναι ακόμα περισσότερες. Ή και όχι. Εξαρτάται απ' το αν έχει διασωθεί ο άνθρωπος πίσω απ' τον πολιτικό.
Το βιβλίο σας είναι σημαντικό, διότι αναφέρεται στα ιστορικά γεγονότα που σημάδεψαν την Ελλάδα από το 1908 μέχρι τις αρχές του Εμφυλίου. Ταυτόχρονα, δηλαδή, δεν είναι και μια μαρτυρία και ταξίδι αναζήτησης στην Ιστορία του τόπου;
Ναι. Θα έλεγα μάλλον πως είναι ένα ταξίδι αναζήτησης του ανθρώπου πίσω από την εικόνα. Και της εποχής του, φυσικά. Δεν μπορείς να καταλάβεις τον άνθρωπο ξέχωρα από την εποχή του και το περιβάλλον που τον διαμόρφωσε.
Υπάρχει ανταπόκριση του αναγνωστικού κοινού σε αυτό;
Υπάρχει πολύ μεγάλη ανταπόκριση και ενδιαφέρον, κάτι που περίμενα σε κάποιο βαθμό λόγω θέματος. Αλλά και πάλι, έχω λιγάκι εκπλαγεί.
Διδάσκετε δημιουργική γραφή. Ενδιαφέρονται οι νέοι για τη συγγραφή;
Και οι νέοι ενδιαφέρονται, και οι όχι τόσο νέοι. Είμαστε ένας λαός που γράφει. Και είναι συγκινητικό το πόσοι άνθρωποι παλεύουν να δαμάσουν σε γραπτό λόγο και να εκφράσουν λογοτεχνικά αυτά που έχουν μέσα τους. Δεν είναι εύκολο και δεν τα καταφέρνουν όλοι. Πιστεύω όμως πως όλοι παίρνουν κάτι από την εμπειρία τους αυτή στα σεμινάρια δημιουργικής γραφής. Είναι ένα ταξίδι που μπορεί να μη σε οδηγήσει απαραίτητα στον προορισμό που περίμενες, αλλά θα ανακαλύψεις στον δρόμο πολλά για το πού θέλεις τελικά να πας, και πώς.
Ποια βιβλία θα προτείνατε στους αναγνώστες μας;
Δύσκολη ερώτηση, γιατί ο καθένας διαβάζει για άλλο λόγο και καλύπτει διαφορετικές ανάγκες μέσα από το διάβασμα. Γι' αυτό, δεν θα ήθελα εδώ να ονοματίσω συγκεκριμένους τίτλους βιβλίων. Για όσους θέλουν να οξύνουν το βλέμμα τους αισθητικά-λογοτεχνικά-συναισθηματικά και ίσως να γράψουν κάποτε και οι ίδιοι, θα συνιστούσα να διαβάσουν «καλά» βιβλία, τα μεγάλα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, τα κλασικά, τα βραβευμένα, νεότερα και παλιά. Χρειάζεται να έχεις διαβάσει πολλά, ακόμα και αν δεν σου πάνε όλα. Σιγά σιγά εξοικειώνεται κανείς και απολαμβάνει όλο και πιο «δύσκολα» βιβλία. Συνήθως, βέβαια, διαβάζουμε για την απόλαυση και μόνο. Πράγμα φυσικό και ωραίο. Από εκεί ξεκινάς. Θα πρότεινα, λοιπόν, στους αναγνώστες σας να διαβάζουν ό,τι τους αρέσει και τους ευχαριστεί. Και να δοκιμάζουν. Υπάρχουν πολλά βιβλία που αξίζει να ανακαλύψουμε, τόσο Ελλήνων όσο και ξένων συγγραφέων.
Δέκα ζωές σε μία
Τατιάνα Αβέρωφ
Μεταίχμιο, 2014
520 σελ.
Τιμή € 18,80

ΕΚΛΟΓΕΣ 2015> ΗΛΙΑΣ ΛΙΒΑΝΗΣ - ΥΠΟΨΗΦΟΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΣΥΡΙΖΑ

Μην κάνεις τίποτα με μισή καρδιά!!! (Υπέροχο δίδαγμα)

http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2015/01/blog-post_519.html



Ένας ηλικιωμένος ξυλουργός κόντευε να βγει στη σύνταξη, και είπε στο αφεντικό του τα σχέδια του για να φύγει και να ζήσει πιο ξεκούραστα μαζί με τη γυναίκα του. Βέβαια δεν θα συνέχιζε να βγάζει τόσα λεφτά, όμως έπρεπε να βγει στη σύνταξη.

Θα τα κατάφερναν.

Ο εργολάβος του στεναχωρήθηκε που θα έφευγε ένας τόσο καλός μάστορας, και ζήτησε από τον ξυλουργό αν θα μπορούσε να του χτίσει άλλο ένα σπίτι σαν προσωπική του χάρη.
Ο ξυλουργός είπε ναι, όμως όσο περνούσε ο καιρός δεν ήταν δύσκολο να παρατηρήσει κάποιος πως δεν δούλευε με όλη του τη καρδιά.

Χρησιμοποιούσε υλικά κατώτερης ποιότητας, και έκανε επιπόλαιη δουλειά.

Ήταν ο χειρότερος τρόπος για να τελειώσει μια καριέρα γεμάτη αφοσίωση και επιτυχίες.

Όταν ο ξυλουργός τελείωσε το έργο, ήρθε ο εργολάβος να επιθεωρήσει το σπίτι. Έδωσε το κλειδί της εισόδου στον ξυλουργό και του είπε,

"Αυτό το σπίτι είναι δικό σου, ένα δώρο από μένα για σένα."

Ο ξυλουργός έμεινε άναυδος!

Τι κρίμα!

Αν μόνο ήξερε πως έχτιζε το δικό του σπίτι, θα το είχε κάνει εντελώς διαφορετικά.

Το ίδιο συμβαίνει και με μας.

Χτίζουμε τη ζωή μας, μέρα με την μέρα, πολύ συχνά μη κάνοντας το καλύτερο μας σε αυτό που κτίζουμε.

Και μετά μένουμε εμβρόντητοι όταν αντιλαμβανόμαστε ότι πρέπει να κατοικήσουμε στο σπίτι που κτίσαμε.

Αν μπορούσαμε να το κάνουμε ξανά, θα το χτίζαμε εντελώς διαφορετικά. Να όμως που δεν μπορούμε να επιστρέψουμε ...;.

Εσύ είσαι ο ξυλουργός στη ζωή σου. Κάθε μέρα βάζεις μια πρόκα, τοποθετείς άλλη μια τάβλα, ή ορθώνεις ένα τοίχο.

Οι προθέσεις και οι επιλογές που κάνεις σήμερα χτίζουν το αυριανό σου "σπίτι" ...;

Γι' αυτό να χτίζεις με σοφία!

Ζήτησε από το Θεό να γίνει Αυτός ο εργολάβος στη ζωή σου!

Αυτός θα σου δείξει πως να φτιάξεις ένα γερό θεμέλιο για να χτίσεις το σπιτικό της ζωής σου.

Αν βιάζεσαι να δεις τον κόσμο να γίνεται καλύτερος, άρχισε από τον εαυτό σου.

Είναι ο συντομότερος δρόμος.


ΠΗΓΗ

Συνάντηση με τον Άγιο Παΐσιο λίγο πριν την κοίμηση του

http://www.diakonima.gr/2015/01/21/%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CE%90%CF%83%CE%B9%CE%BF-%CE%BB%CE%AF%CE%B3%CE%BF-%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%BD-2/

* «Έχει εισβάλει δυστυχώς το κοσμικό πνεύμα στο Άγιο Όρος» *«Θα ήθελα να μεταφέρεις στον Παναγιώτατο τη μετάνοια μου»

του Αριστείδη Βικέτου, στο Amen.gr

Ο Μητροπολίτης Φιλαδελφείας Μελίτων, μέλος της Κανονικής Επιτροπής του Οικουμενικού Πατριαρχείου, και ο  καθηγητής Ιστορίας  της Ορθόδοξης Θεολογίας και Δογματικής στην Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Γεώργιος Μαρτζέλος, ο οποίος από το Μάϊο του 1994 μέχρι τον Οκτώβριο του 1996 διετέλεσε Πολιτικός Διοικητής του Αγίου Όρους, καταθέτουν  την εμπειρία, που βίωσαν με τον Άγιο από προχθές Γέροντα Παΐσιο λίγο πριν από την κοίμηση Του.

Ο κ. Μελίτων  επισκέφτηκε τον Γέροντα Παΐσιο την Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος του 1994, στην Μονή της Σουρωτής.  Ο Γέροντας, όπως μας είπε ο κ. Μελίτων, πονούσε και δεν δεχόταν επισκέψεις, αλλά «την ελαχιστότητά μου την εδέχθη ,κατ’ εξαίρεση, παρά τις αντιρρήσεις της Ηγουμένης και των μοναζουσών». Ο Μητροπολίτης Φιλαδελφείας έμεινε  με τον Γέροντα περίπου 45 λεπτά και  είχαν  πνευματική συνομιλία. Ο Μητροπολίτης μας  είπε:  «Αφού φίλησα το χέρι Του και πήρα την ευχή Του, μου έδωσε με ειδική αφιέρωση την εικόνα του Γέροντος Του, Αγίου Αρσενίου, που είχε πάνω από το κρεββάτι του πόνου Του με ιδιόγραφη αφιέρωση, ¨εις  τον Σεβασμιότατον Φιλαδελφείας κύριον Μελίτωνα δια να εύχεται, Μοναχός Παΐσιος¨. Επίσης μου έδωσε δυο εικονίδια ξύλινα, από αυτά που έφτιαχνε ο ίδιος, ένα για τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο και ένα για τον Μητροπολίτη Σεβαστείας Δημήτριο, τα οποία τους τα παρέδωσα μόλις επέστρεψα στην Πόλη». Επίσης, ο Μητροπολίτης Μελίτωνας μας είπε ότι, όταν Γέροντας Παΐσιος ήταν στο Άγιο Όρος,  περνούσε από το κελί του στην Παναγούδα και απολάμβανε το παξιμάδι, που του πρόσφερε, κυρίως όμως τις συμβουλές Του. «Προσωπικά οφείλω πολλά στη ζωή μου και στην ταπεινή εκκλησιαστική διακονία μου στους Αγίους Πορφύριο και Παΐσιο», κατέληξε ο Μητροπολίτης Φιλαδελφείας.
Ο καθηγητής Γεώργιος Μαρτζέλος, πριν να ορκιστεί στο Ελληνικό ΥΠΕΞ ως Διοικητής του Αγίου Όρους  σκέφτηκε να περάσει από το μοναστήρι της Σουρωτής, όπου φιλοξενείτο  ασθενής ο μακαριστός Γέροντας για να πάρει την ευχή του. Όμως ήταν αδύνατο να πλησιάσει στο μοναστήρι, γιατί, όπως μας είπε, «ένα τεράστιο καραβάνι από πούλμαν και αυτοκίνητα ήταν παραταγμένο από το μοναστήρι μέχρι κάτω στο δημόσιο δρόμο, που έδειχνε ότι υπήρχε τεράστια κοσμοσυρροή από τα διάφορα μέρη της Ελλάδος. Όλος εκείνοι οι άνθρωποι  που είχαν  φτάσει εκεί ήθελαν , έστω και με ένα σημείωμα, να καταθέσουν  το πρόβλημά τους στο μακαριστό Γέροντα και να εκζητήσουν τις θερμές προσευχές του». Ο καθηγητής πήγε ακόμη δύο φορές στην Μονή. Την πρώτη δεν κατάφερε να δεί τον Γέροντα, λόγω και πάλι της κοσμοσυρροής και την δεύτερη, γιατί είχε υψηλό πυρετό και ήταν καταπονημένος.
Λίγες μέρες μετά την τρίτη επίσκεψη   ο μακαριστός Γέροντας πήγε για εξετάσεις και νοσηλεία στο Θεαγένειο Νοσοκομείο. Η φίλη του καθηγητή Μαρτζέλου , κοινωνική λειτουργός,Χριστίνα Οικονόμου, το πρωί της Πέμπτης 14 Απριλίου, πλησίασε το Γέροντα και του ανέφερε πως ο καθηγητής ήθελε να πάρει την ευχή του,πριν αναλάβει τα καθήκοντα του ως Διοικήτης του Αγ. Όρους.
Σύμφωνα με την κατάθεση του καθηγητή Μαρτζέλου ο Άγιος Παίσιος είπε στην κοινωνική λειτουργό:«Πάρε επειγόντως το Διοικητή στο τηλέφωνο και πές του να έλθει τώρα αμέσως εδώ. Πρέπει να τον δώ, για να του δώσω κάποιες οδηγίες». Ο καθηγητής Μαρτζέλος πήγε στο νοσοκομείο με άλλους συναδέλφους του, που ήθελαν και αυτοί να πάρουν την ευχή του Γέροντα. Αφού τους ευλόγησε έναν-ένα ξεχωριστά, στράφηκε προς τον κ. Μαρτζέλο  και του  είπε: «Εσύ μη φύγεις. κάθισε, γιατί έχω να σου πω κάποια πράγματα που πρέπει να γνωρίζεις ως Διοικητής στο Άγ. Όρος».
Ο καθηγητής Μαρτζέλος αναφέρει  για την κατ΄ιδιάν συνάντηση του με τον Γέροντα: «Κατ’ αρχήν», άρχισε να μου λέει με πόνο ψυχής, «πρέπει να γνωρίζεις ότι έχει εισβάλει δυστυχώς το κοσμικό πνεύμα στο Άγ. Όρος, με κίνδυνο να αλλοιωθεί το ασκητικό πνεύμα του αγιορειτικού μοναχισμού. Έχω ένα μοναχό δίπλα στο κελί μου που βγαίνει στον κόσμο και επιστρέφει στο κελί του με το τζίπ. Τί το θέλει ο ευλογημένος το τζίπ στο Άγ. Όρος; Μοναχοί είμαστε, δεν μας χρειάζονται αυτά τα πράγματα. Πρέπει λοιπόν ως Διοικητής να φροντίσεις να σταματήσει αυτή η εισβολή του κοσμικού πνεύματος στο Άγ. Όρος. Έπειτα θα πρέπει να έχεις υπόψη σου ότι οι δεκατρείς (Μονές) κήρυξαν ανταρσία κατά του Οικουμενικού Πατριαρχείου και γι’ αυτό θα αντιμετωπίσεις ως Διοικητής δύσκολα προβλήματα, αλλά για να βγείς από το αδιέξοδο, θα κάνεις ό,τι σου πεί η Ελληνική Πολιτεία και το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Γιατί δυστυχώς, πρέπει να ξέρεις ότι ο τάδε, ο τάδε, ο τάδε… (και άρχισε να μου απαριθμεί ονόματα αξιωματούχων του Αγ. Όρους και της Εκκλησίας γενικότερα) δεν επιδιώκουν το καλό του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της Ελληνικής Πολιτείας».
Μετά από ένα μήνα ο Άγιος Παίσιος βγήκε από το νοσοκομείο και πήγε και πάλι στο μοναστήρι της Σουρωτής. Ο καθηγητής Μαρτζέλος  είχε αναλάβει τα καθήκοντα του Πολιτικού Διοικητή του Αγ.Όρους και θεώρησε  καλό, πρίν πάει  στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, για να υποβάλει τα σεβάσματα του στον  Οικουμενικό Πατριάρχη  Βαρθολομαίο, να περάσει από το μοναστήρι της Σουρωτής και να πάρει και πάλι την ευχή του Παϊσίου.Τον συνόδευε ο μακαριστός Γέροντας Διονύσιος  Μικραγιαννανίτης και δύο-τρείς άλλοι  πατέρες της συνοδείας του. «Μόλις του ανέφερα  ότι επρόκειτο να μεταβώ στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, για να υποβάλω τα σέβη μου στον Οικουμενικό Πατριάρχη, μου είπε με ύφος παρακλητικό: ¨Θα ήθελα να μεταφέρεις στον Παναγιώτατο και τη μετάνοιά μου. Και να ξέρεις κάτι ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος είναι ό,τι καλύτερο έδωσε ο Θεός στην Ορθοδοξία τα τελευταία χρόνια».
Σε αυτή την τελευταία συνάντηση ο καθηγητής Μαρτζέλος ανέφερε στον Γέροντα ότι , όταν ήταν μαζί του  στο Θεαγένειο Νοσοκομείο  και συζητούσαν,  πέθανε η μητέρα του».  Ο κ. Μαρτζέλος θυμάται τα τελευταία λόγια του Αγίου Παϊσίου: «Μη στενοχωριέσαι. Γνώριζε ο Θεός τί έκανε. Το επέτρεψε, για να κάνεις καλύτερα το έργο σου».

– Ο Άγιος Παίσιος έργο δια χειρός του π. Σταματίου Σκλήρη

– Το κελι του Αγίου στην Παναγούδα του Αγίου Όρους

– Το κελι του Αγίου στην Παναγούδα του Αγίου Όρους

Πηγή:amen.gr

«Ο Θεός δεν θα αφήσει τέτοια ελεημοσύνη δίχως μετάνοια…» (συγκλονιστική, διδακτική ιστορία)

http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2015/01/blog-post_716.html


«Θέλω να σας μιλήσω πάτερ για κάτι σοβαρό».

Η κοπέλα στεκόταν στην είσοδο του ιερατικού γραφείου, περιμένοντας την άδεια για να προχωρήσει. Δεν είχε παρουσιαστικό «θρησκευόμενου» ανθρώπου. Φορούσε κολλητό παντελόνι και ήταν βαμμένη έντονα.

Ο ηλικιωμένος ιερέας την κοίταξε με καλοσύνη. «Παρακαλώ. Ό,τι θέλετε!».
Η κοπέλα προχώρησε και κάθισε μπροστά στο γραφείο του ιερέα.

«Θέλω τη συμβουλή σας», είπε κοφτά και με αποφασιστικότητα. «Η μητέρα μου είναι στα τελευταία της. Έζησε μεγάλο μέρος της ζωή της δουλεύοντας τη νύχτα σε άσχημα μέρη… Ξέρω… Ίσως να σας σκανδαλίζω λίγο…». Δίστασε κοιτάζοντας τον ιερέα εξεταστικά αλλά με ειλικρίνεια στα μάτια της.

«Παρακαλώ, συνεχίστε».

«Η μητέρα μου με τα χρήματα που κέρδιζε κατάφερε να μεγαλώσει εμένα και τον αδερφό μου χωρίς να χρειαστεί να μας δώσει σε ξένα χέρια. Πατέρα δε γνωρίσαμε…

Αλλά δε μεγάλωσε μονάχα εμάς. Τα μισά της χρήματα και παραπάνω τα έδινε πάντα σε ελεημοσύνες. Πολλά παιδιά μεγάλωσαν χάρη σ’ αυτή. Κάποια μάλιστα σπούδασαν κιόλας χάρη στη μητέρα μου. Σε όλη της τη ζωή, η ελεημοσύνη ήταν πρώτιστο καθήκον… Τώρα πεθαίνει. Με δυσκολία επικοινωνεί. Θα ήθελα να εξομολογηθεί και να κοινωνήσει αλλά δεν ξέρω πώς να της το πω… Καταλαβαίνετε… δεν είχε ποτέ ιδιαίτερη σχέση με την Εκκλησία… Δεν ήταν τελείως αδιάφορη αλλά… καταλαβαίνετε…».

Ο ιερέας είχε το βλέμμα χαμηλωμένο και άκουγε με κατανόηση.

«Μη στενοχωριέστε», της είπε. «Κάνατε αυτό που έπρεπε. Τώρα θα κάνουμε και οι δυο προσευχή για τη μητέρα σας. Κι ο Θεός θα δείξει τον τρόπο. Πάντως όπως και να ’χει, να θυμάστε ότι ο Θεός δεν πρόκειται να αφήσει τέτοια ελεημοσύνη δίχως μετάνοια…».

Πέρασαν μέρες. Ο Ιερέας δεν είχε κανένα νέο από εκείνη την κοπέλα. Κι έξαφνα ένα πρωί είδε την αναγγελία θανάτου της μητέρας κολλημένη σε μια κολώνα, Πήρε απόφαση και πήγε στην κηδεία.

Στο τέλος της ακολουθίας τον πλησίασε η κοπέλα. Τον χαιρέτησε ευγενικά και τον ευχαρίστησε που ήρθε να τους συλλυπηθεί. Ήταν πολύ καταβεβλημένη.

«Στενοχωριέμαι πολύ για την ψυχή της μητέρας μου, πάτερ», του είπε.

«Να μη στενοχωριέστε. Σας είπα: αφού η μητέρα σας έδειξε στη ζωή της τέτοια ελεημοσύνη, ο Θεός αποκλείεται να την άφησε χωρίς μετάνοια και συγχώρηση. Αυτό μονάχα μπορώ να σας πω εγώ. Τα υπόλοιπα τα ξέρει μονάχα Εκείνος…».

Τους πλησίασε ένας νεαρός.

«Πάτερ, να σας γνωρίσω τον αδερφό μου». Ακολούθησαν συστάσεις. «Ο πάτερ από δω είναι στην αγία Φωτεινή… ξέρεις… λίγο πιο πάνω από το σπίτι της μαμάς…», είπε στον αδερφό. «Πάντως, πάτερ, δε σας το κρύβω πως λυπάμαι που έφυγε έτσι», ξαναστράφηκε στον ιερέα. «Ίσως έπρεπε να ήμαστε πιο επίμονοι. Δεν ξέρω… καταλαβαίνω τι μου λέτε αλλά δεν έχω τόση πίστη για να παρηγορηθώ από αυτό…».

«Τι συνέβη;», παρενέβη ο αδερφός.

«Να, είχα πάει πριν αρκετές μέρες στον πάτερ να του ζητήσω να έρθει να εξομολογήσει και να κοινωνήσει τη μαμά αλλά διστάσαμε κάπως… δεν ξέραμε πώς θα το πάρει εκείνη… και να που τώρα δεν προλάβαμε…».

Ο αδερφός έδειξε να ξαφνιάζεται. Χαμογέλασε και είπε:

«Μη στενοχωριέσαι, προλάβαμε… Προχθές τι βράδυ που έλειπες, η μαμά σαν να ξύπνησε αίφνης από το λήθαργό της, γύρισε προς το μέρος μου και -λες και δεν ήταν άρρωστη- μου είπε: «Πήγαινε γρήγορα στον άγιο Δημήτριο και φέρε εδώ τον παπά»… Αρχικώς απόρησα. Δεν ήθελα να της χαλάσω το χατήρι αλλά δεν περίμενα και να βρω κανέναν εκείνη την ώρα στην Εκκλησία… Εντούτοις ο παπάς ήταν εκεί. Του εξήγησα και ήρθε χωρίς καθυστέρηση… Πού να φανταστώ ότι εσύ είχες έρθει σε επικοινωνία με τον ιερέα της αγίας Φωτεινής… Συγγνώμη που δε σου είπα τίποτα αλλά με την κηδεία και τις μέριμνες το παρέλειψα… ή μάλλον για να είμαι ειλικρινής, δεν ήξερα πώς θα το πάρεις κιόλας… Δε μου είχες πει ότι θα πας σε παπά… Πάντως κοινώνησε…».

Ο ιερέας χαμογέλασε. Τους χαιρέτησε ευγενικά και αποχώρησε. «Δεν αφήνει ο Θεός την ελεημοσύνη ασυνόδευτη από μετάνοια», έλεγε και ξανάλεγε μέσα του με συγκίνηση…

Απόσπασμα από το Μικρό Γεροντικό Πόλεων «Όσο μπορείς», του Βασίλη Αργυριάδη

ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΓΡΑΙΚΟΣ- ‘Ενα παράδειγμα ακεραιότητος και ήθους

http://www.diakonima.gr/2015/01/21/%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%83-%CE%BC%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%BC%CE%BF%CF%83-%CE%BF-%CE%B3%CF%81%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%83-%CE%B5%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CE%B3%CE%BC/

Μόσχα,αρχές 16ου αιώνα.Σε μια μεταβατική περίοδο σφοδρών συγκρούσεων,ένας Έλληνας λογιος φτάνει εκεί,φερμένος από το Άγιον Ορος για να διορθώσει τα ρώσικα εκκλησιαστικά βιβλία,ο Μάξιμος ο Γραικός.Ήταν πνευματικός άνθρωπος με ακέραιο χαρακτήρα και ανυποχώρητος στις ηθικές του πεποιθησεις.Ήρθε σε ρήξη με την κρατική και εκκλησιαστική εξουσία
Άπό τιμώμενο πρόσωπο μετατράπηκε σε θύμα διώξεων.Αντιμετώπισε συνομωσίες και δίκες,υπέφερε βασανιστήρια και έμεινε για δεκαετίες στη φυλακή.
Τελικά αποκαταστάθηκε,επανέκτησε την ελευθερία αλλά όχι και το ποθητό δικαιώμα να επιστρέψει στην πατρίδα του,αφού ξαναπέφτει θύμα των αλλοτρίων διαπλοκών.
Το ηθικό του ανάστημα και η πνευματικη΄του προσφορά είναι ένα τρανταχτό παραδειγμα για όλους μας



O BIOΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ-www.immspartis.gr
Ο Άγιος Μάξιμος ο Γραικός γεννήθηκε στην Άρτα το 1470. Το κοσμικό του όνομα ήταν Μιχαήλ Τριβώλης και οι γονείς του ήταν πλούσιοι και ευσεβείς. Η οικογένειά του ανήκε στη χορεία των λογίων, που συνόδευσαν τον Θωμά Παλαιολόγο κατά την έξοδό του από το Μυστρά, λίγο πριν από την πτώση του Δεσποτάτου. Φεύγοντας, λοιπόν, από το Μυστρά η οικογένεια του Αγίου Μαξίμου εγκαταστάθηκε στην Άρτα.
Από τα 14 έως τα 20 χρόνια του, οι γονείς του τον στέλνουν στην Κέρκυρα, για να μαθητεύσει κοντά στον θείο του Δημ. Τριβώλη και στον επιφανή δάσκαλο Ιωάννη Μόσχο. Στη συνέχεια πήγε στην Φλωρεντία και σπούδασε κοντά στον διαπρεπή Έλληνα Ιωάννη Λάσκαρη Θεολογία, Ιστορία, Φιλολογία, Φιλοσοφία και τις γλώσσες αρχαία Ελληνική, Λατινική, Γαλλική και Ιταλική. Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του, ο Μιχαήλ Τριβώλης, πήγε στο Άγιο Όρος και έγινε ο μοναχός Μάξιμος στη μονή Βατοπαιδίου σε ηλικία 35 ετών. Εκεί εργάσθηκε σαν απλός μοναχός για δέκα χρόνια, με ταπείνωση και σεβασμό προς τους πατέρες, ενώ το ήθος και η μόρφωσή του τον είχαν κάνει πολύ γνωστό. Αυτό ακριβώς το κύρος του αποτέλεσε και την αιτία της αποστολής του στη Ρωσία, προκειμένου να μεταφράσει τα λειτουργικά βιβλία, την Αγία Γραφή και τα βιβλία των Πατέρων, από τα ελληνικά στα ρωσικά και να διορθώσει τις σοβαρές αλλοιώσεις που είχαν υποστεί.
Έτσι, λοιπόν, ξεκίνησε μαζί με άλλους δύο μοναχούς που μιλούσαν τη ρωσική γλώσσα και έφθασε στη Μόσχα το 1518. Αμέσως έπιασε δουλειά και με τη βοήθεια των συνεργατών του ο Μάξιμος διόρθωσε, ερμήνευσε και μετέφρασε το Ψαλτήρι. Στη συνέχεια μετέφρασε τις Πράξεις των Αποστόλων, Αποστολικούς Κανόνες, Ομιλίες του Ιωάννου του Χρυσοστόμου κ.α. Με την πάροδο του χρόνου εξοικειώθηκε με το περιβάλλον, δημιούργησε πολλές φιλίες με επιφανείς φυσιογνωμίες της ρωσικής κοινωνίας, αλλά συγχρόνως άρχιζε να δημιουργεί εχθρούς, επειδή έλεγχε τα κακώς κείμενα της ρωσικής εκκλησιαστικής και κοινωνικής ζωής.
Την εποχή εκείνη υπήρχαν στη Ρωσία δύο τάσεις για τον μοναχισμό: Η μία υποστήριζε ότι τα μοναστήρια δικαιούνταν να έχουν μεγάλη περιουσία και δούλους και η άλλη έλεγε, ότι οι μοναχοί δεν πρέπει να ασχολούνται με αυτά και να αντιδικούν με τους ανθρώπους για υλικά πράγματα. Ο Μάξιμος χωρίς να ταχθεί με κανέναν υποστήριζε τις σωστές απόψεις της Εκκλησίας, δηλαδή ότι η Εκκλησία δικαιούται να έχει περιουσία για τα απολύτως αναγκαία, κτυπούσε όμως τον υπερβολικό πλούτο, ο οποίος, όπως έλεγε, διαφθείρει τον άνθρωπο και σκοτίζει το νου του.



Με αφορμή την αντίδραση του Μαξίμου του Γραικού στην ενέργεια του ηγεμόνα της Ρωσίας να χωρίσει την ορθόδοξη γυναίκα του, επειδή δεν έκανε παιδιά και να παντρευτεί μια καθολική, διατάχθηκε η σύλληψή του. Τον οδήγησαν σε δίκη και με ψεύτικες κατηγορίες τον καταδίκασαν σε εγκλεισμό στη μονή Βολοκαλάμσκ, ως αιρετικό και ως αμετανόητο αμαρτωλό. Εκεί τον οδήγησαν σιδηροδέσμιο σε απομόνωση, ενώ του απαγόρευσαν τη Θεία Κοινωνία και τη συμμετοχή του στις ακολουθίες του Ναού. Σε αυτή τη σκληρή σκλαβιά ο όσιος Μάξιμος κάθισε 6 χρόνια, σε ένα υγρό και στενό κελί, όπου υπέμεινε την πείνα τη δίψα το κρύο και την στέρηση ασχολίας. Επί πλέον του απαγόρευσαν να γράφει και του πήραν τα βιβλία. Η μόνη του παρηγοριά ήταν η θερμή και αδιάλειπτη προσευχή του.
Ο Κύριος όμως δεν τον εγκατέλειψε. Παρουσιάστηκε σ΄ αυτόν Άγγελος Κυρίου στη φυλακή ο οποίος τον στερέωσε στην υπομονή λέγοντάς του: « Υπομονή, γέροντα. Με αυτά τα πρόσκαιρα βάσανα θα λυτρωθείς από τα αιώνια ». Ο Άγιος Μάξιμος, παρέμεινε φυλακισμένος για 23 ολόκληρα χρόνια. Τελικά το 1548 απελευθερώνεται και έρχεται να ζήσει στη μονή της Αγίας Τριάδος έξω από τη Μόσχα. Έτσι έμεινε στη Ρωσία και αναπαύθηκε το1560, στις 21 Ιανουαρίου σε ηλικία 90 ετών, αφήνοντας πίσω του μεγάλο συγγραφικό έργο. Μετά το θάνατό του οι ρώσοι κατάλαβαν την αδικία τους απέναντι στον πολύτιμο αυτόν άνδρα και στην συνείδησή τους κατείχε θέση Αγίου και μάρτυρος. Τελικά ανακηρύχθηκε επίσημα Άγιος από τη Ρωσική Εκκλησία το έτος 1988.
Τέλος, αξίζει να σημειώσουμε ότι ο Άγιος Μάξιμος υπέγραφε τα κείμενά του ως εξής: Μάξιμος ο Γραικός, ο Λακεδαιμόνιος, που σημαίνει, ότι θυμόταν και ήταν υπερήφανος για την περιοχή της καταγωγής του, που όπως αναφέραμε στην αρχή ήταν η περιοχή της Λακωνίας.
Η μνήμη του τιμάται στις 21 Ιανουαρίου.


Πηγή: proskynitis.blogspot.gr

Περί εκτρώσεων - Γέροντος Επιφανίου Θεοδωρόπουλου

http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2015/01/blog-post_601.html


Μετά την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο και τους βιασμούς που έλαβαν χώρα, η Κυπριακή Εκκλησία επέτρεψε τις αμβλώσεις για τις περιπτώσεις αυτές. Ρώτησε, λοιπόν, κάποιος τον Γέροντα, αν αυτό ήταν σωστό ή όχι. Και εκείνος απάντησε:

- Όχι! Δεν είναι σωστό. Αν η βιασθείσα είναι κοσμική δεν τίθεται θέμα, διότι αυτή δεν πρόκειται να ρωτήσει την Εκκλησία τι να κάνει. Αν όμως η κοπέλα είναι πιστή, τότε θα κρατήσει τον καρπό του βιασμού της και όταν παρουσιασθεί ενώπιον του Θεού, θα Του πει: «Διά τους λόγους των χειλέων Σου εγώ εφύλαξα οδούς σκληράς» (Ψαλμ. Ιστ΄ 4). Αυτό το παιδί ήταν το όνειδός μου, το μαρτύριό μου, ο σταυρός
μου. Το κράτησα και δεν παρέβην το θέλημά Σου. σκεφθείτε με τι παρρησία θα σταθεί ενώπιον του θρόνου του Θεού μια τέτοια γυναίκα!

- Τι είναι όμως ανώτερο: η ζωή ή τιμή; Εγώ νομίζω η τιμή. Ακριβώς, λοιπόν, για ν’ αποφύγει μια τέτοια κοπέλα τη διαπόμπευση από τη γέννηση ενός νόθου παιδιού, καλό θα ήταν να προβεί σ’αυτή την έκτρωση.

- Υπάρχει όμως μια μεγάλη διαφορά, την οποία δεν λαμβάνεις υπ’ όψιν σου: Δεν έχεις το δικαίωμα να διαφυλάξεις την τιμή σου, αφαιρώντας τη ζωή του, δηλ. τη ζωή κάποιου άλλου, όπως είναι το κυοφορούμενο έμβρυο. Η ζωή και η τιμή μπορούν ενδεχομένως να συγκριθούν, αλλά μόνο όταν συμπίπτουν στο ίδιο πρόσωπο.


Αποσπάσματα από τοβιβλίο «ΥΠΟΘΗΚΕΣ ΖΩΗΣ από τη διδασκαλία του πατρός Επιφανίου» - Έκδοσις Ιερού Ησυχαστηρίου Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Τροιζήνας

Σύναξη Υπεραγίας Θεοτόκου της Παραμυθίας (21 Ἰανουαρίου / 3 Φεβρουαρίου)

http://www.diakonima.gr/2015/01/21/%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%B1%CE%BE%CE%B7-%CF%85%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CF%85-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BC%CF%85-2/
(εορτάζει στις 21 Ιαν./ 3 Φεβρουαρίου εκάστου έτους)
Ανεβαίνοντας τη σκάλα που βρίσκεται στα αριστερά της κεντρικής πύλης του καθολικού της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου υπάρχει  παρεκκλήσιο αφιερωμένο στην Παναγία την Παραμυθία. Μέσα σ’ αυτό μεταφέρθηκε μετά την τέλεση του θαύματος, που θα περιγράψουμε, η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, τοιχογραφία του 14ου αι. που βρισκόταν άλλοτε στη  δεξιά άκρη τοῦ εξωνάρθηκα.
Παλαιά υπήρχε η συνήθεια, βγαίνοντας οι πατέρες από το Καθολικό, μετά το τέλος της ακολουθίας του Όρθρου, να ασπάζονται την εικόνα της Παναγίας που υπήρχε στον εξωνάρθηκα. Εκεί ο Ηγούμενος έδινε τα κλειδιά της κλεισμένης για τις βραδυνές ώρες πύλης της Μονής στον θυρωρό για να ανοίξει.
Κάποια χρονιά, αρχές του 14ου αι., στις 21 Ἰανουαρίου, τελείωσε ο Όρθρος. Οι πατέρες αποσύρθηκαν στα κελλιά τους για να αναπαυθούν, μέχρι να αρχίσουν τα καθημερινά τους διακονήματα. Τότε θα ανοιγόταν και η πύλη της Μονής. Δεν γνώριζαν ότι έξω από αυτήν παραμόνευαν πειρατές,- τότε ήταν μάστιγα στο Αιγαίο πέλαγος-, που την είχαν περιλυκλώσει, έτοιμοι να εισβάλλουν για να καταστρέψουν τα πάντα.
Στο ναό βρισκόταν μόνος ο Ηγούμενος, αφοσιωμένος στην προσευχή του. Πετάχτηκε ξαφνικά ακούοντας μια φωνή, που δεν έμοιαζε με φωνή ανθρώπου. Έντρομος κοίταξε γύρω του. Δεν είδε κανένα. Έξάλλου κανένας δεν ήταν μέσα στό ναό. Και όμως κάποιος μίλησε. Συγκέντρωσε την προσοχή του και γεμάτος φόβο κατάλαβε ότι η φωνή προερχόταν από την εικόνα της Θεομήτορος. Με ευλάβεια τέντωσε το αυτί του για να ακούσει. Άκουσε τότε τη φωνή της Παναγίας να λέει: «Μην ανοίξετε σήμερα την πύλη της Μονής, αλλά αφού ανεβείτε στα τείχη, να διώξετε τους πειρατές».
Κατάπληκτος ο Ηγούμενος προσήλωσε τα μάτια του στην εικόνα της Θεοτόκου. Αντίκρυσε τότε ένα εκπληκτικό θαύμα.
Η μορφή της Παναγίας ήταν ζωντανή. Το βρέφος Ιησούς που κρατούσε στα χέρια της πήρε και αυτό ζωή. Κίνησε το δεξί του χέρι και έκλεισε το στόμα της αγίας Μητέρας του, στρέφοντας προς αυτήν το φωτεινό πρόσωπό του.
Μια γλυκιά παιδική φωνή ακούστηκε να λέει: «Μη,  Μητέρα μου, μην τους το λες. Άφησε τους να τιμωρηθούν, όπως τους αξίζει, γιατί αμελούν τα μοναχικά τους καθήκοντα».
Τότε η Κυρία Θεοτόκος με μεγάλη μητρική παρρησία  προς τον μονογενή Υιόν της, σήκωσε ελαφρά το χέρι, συγκράτησε το χεράκι του, έκλινε λίγο προς τα δεξιά το θείο της πρόσωπο και επανέλαβε πιο έντονα : «Μην ανοίξετε σήμερα την πύλη της Μονής, αλλά αφού ανεβείτε στα τείχη, να διώξετε τους πειρατές…Και κοιτάξτε να μετανοήσετε, γιατί ο Υιός μου είναι οργισμένος μαζί σας». Επανέλαβε δε και για τρίτη φορά την προειδοποίηση: «Σήμερα, μην ανοίξετε την πύλη της Μονῆς…». Μετά το διάλογο η Κυρία Θεοτόκος και το Πανάγιο Βρέφος της αποκαταστάθηκαν πάλιν σαν εικόνα.
Ο Ηγούμενος γεμάτος θαυμασμό συγκάλεσε όλους τους Πατέρες, διηγήθηκε σ’ αυτούς τα υπερφυσικά γεγονότα που συνέβησαν και τους επανέλαβε τα λόγια που είχε ακούσει από τα χείλη της Παναγίας και του Θείου Βρέφους προς την Μητέρα του.
Όλοι με κατάπληξη στράφηκαν προς το μέρος της θαυματουργού εικόνας. Και η κατάπληξη τους αυξήθηκε. Η παράσταση της εικόνας ειχε μεταμορφωθεί. Η σύνθεση μεταβλήθηκε ολοκληρωτικά και δεν έμοιαζε καθόλου με την παλαιά εικόνα. Διατηρήθηκε η μορφή όπως φαίνεται σήμερα. Η Παναγία να κρατά το χέρι του Χριστού κάτω από το στόμα της και να κλίνει το κεφάλι της δεξιά για να το αποφύγει. Η έκφραση του προσώπου της είναι γεμάτη απέραντη επιείκεια, αγάπη, συμπάθεια και μητρική στοργή. Ο Χριστός παρόλο που παριστάνεται ως βρέφος έχει αυστηρό πρόσωπο ως Κριτής.
Η εικόνα αυτή είναι πράγματι αχειροποίητος, διότι κατασκευάστηκε στη μορφή που είναι σήμερα, όχι από ανθρώπινο χέρι, αλλά από τη Χάρη του Θεού, μετά τη θαυματουργική επέμβαση της Παναγίας μας για τη διάσωση της Μονής. Ονομάστηκε «Παναγία Παραμυθία», δηλαδή Παρηγορήτρια. Και δικαίως· διότι όπως λένε οι προσκυνητές της Μονής, που δεν χορταίνουν να την βλέπουν, η θέα της γλυκιάς έκφρασης του προσώπου της Παναγίας ξεκουράζει, αναπαύει, γαληνεύει και παρηγορεί τη ψυχή του ανθρώπου.
Με το θαύμα αυτό φανερώνεται για άλλη μια φορά η μητρική παρρησία της Θεοτόκου στο να μεσιτεύει για τις αμαρτίες των ανθρώπων «προς τον Υιόν και Θεόν της» και οι σωτήριες πρεσβείες της με τις οποίες απαλάσσονται από τα δεινά που δίκαια τους αξίζουν για το πλήθος των αμαρτιῶν τους.
Η εικόνα μεταφέρθηκε στο ιδιαίτερο παρεκκλήσιο της Παραμυθίας. Μπροστά σ’ αυτήν οι μοναχοί διατηρούν ακοίμητο κανδήλι, ψάλλουν καθημερινά Παράκληση και τελείται κάθε Παρασκευή Θεία Λειτουργία. Παλαιότερα υπήρχε η συνήθεια οι κουρές των μοναχών να γίνονται σ’ αυτό το παρεκκλήσιο.
Με αυτή την εικόνα συνδέεται και ο βίος του Ὁσίου Νεοφύτου, ο οποίος διετέλεσε «προσμονάριος», δηλαδή φύλακας και διακονητής του παρεκκλησίου  της  Παραμυθίας.
Ο Ὅσιος βρισκόταν σε αποστολή και υπηρεσία εκ μέρους της Μονής για ένα χρονικό διάστημα σε κάποιο μετόχι της, στην Εύβοια. Εκεί αρρώστησε βαρειά. Παρακάλεσε τότε την Παναγία να τον αξιώσει να πεθάνει στη μονή της μετανοίας του. Άκουσε αμέσως τη φωνή της Παναγίας να του λέει: «Νεόφυτε, πήγαινε στη μονή σου και μετά από ένα χρόνο να ετοιμασθείς για την έξοδο σου από τη ζωή». Ευχαριστώντας θερμά την Παναγία ο Όσιος για την παράταση της ζωής που του δόθηκε, είπε στον υποτακτικό του να ετοιμασθούν για την επιστροφή στη μονή.
Πράγματι, μετά την παρέλευση ενός έτους, μια μέρα αφού κοινώνησε τα άχραντα μυστήρια, ανεβαίνοντας τη σκάλα μπροστά από το παρεκκλήσιο της Παραμυθίας, άκουσε πάλι τη φωνή της Παναγίας: «Νεόφυτε, ο καιρός της εξόδου σου έφθασε». Όταν πήγε στο κελλί του αδιαθέτησε και αφοῦ έλαβε συγχώρηση από όλους τους πατέρες της αδελφότητας, παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο.

Συγκλονιστική η κλίμακα της παγκόσμιας ανισότητας

http://www.antinews.gr/ANTIMAGAZINE/sugklonistiki-i-klimaka-tis-pagkosmias-anisotitas/

Το πλουσιότερο 1 τοις εκατό είναι πιθανό να ελέγχει περισσότερο από το ήμισυ του συνολικού πλούτου του πλανήτη μέχρι το επόμενο έτος, σύμφωνα με μελέτη της φιλανθρωπικής οργάνωσης Oxfam.

Το πλουσιότερο 1 τοις εκατό είναι πιθανό να ελέγχει περισσότερο από το ήμισυ του συνολικού πλούτου του πλανήτη μέχρι το επόμενο έτος, σύμφωνα με μελέτη της φιλανθρωπικής οργάνωσης Oxfam. Η προειδοποίηση για την επιδείνωση της παγκόσμιας ανισότητας έρχεται ακριβώς τη στιγμή που η επιχειρηματική ελίτ του κόσμου ετοιμάζεται να συναντηθεί αυτή την εβδομάδα στο ετήσιο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ στο Νταβός της Ελβετίας.
Οι 80 πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο κατέχουν 1,9 δις δολάρια, διαπίστωσε η έκθεση, σχεδόν το ίδιο ποσό που μοιράζονται 3,5 δισεκατομμύρια από τους φτωχότερους κατοίκους του πλανήτη, δηλαδή περίπου ο μισός πληθυσμός της Γης. (Πέρυσι, 85 δισεκατομμυριούχοι αντιστοιχούσαν στον αριθμό αυτό). Επιπλέον, το πλουσιότερο 1 τοις εκατό του πληθυσμού ελέγχει σχεδόν το ήμισυ του συνολικού πλούτου του κόσμου, μερίδιο που αυξάνεται επίσης.
Ο τύπος της ανισότητας που χαρακτηρίζει σήμερα τις οικονομίες του κόσμου είναι σε αντίθεση με οτιδήποτε έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, εξηγεί η έκθεση. «Μεταξύ 2002 και 2010, ο συνολικός πλούτος του φτωχότερου ήμισυ του κόσμου σε δολάρια είχε αυξηθεί λίγο- πολύ με τον ίδιο ρυθμό με εκείνο των δισεκατομμυριούχων», αναφέρει. «Ωστόσο, από το 2010, έχει μειωθεί σε αυτό το διάστημα».
Η Winnie Byanyima, διευθύντρια της φιλανθρωπικής οργάνωσης, σημειώνει σε δήλωσή της ότι πάνω από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι ζουν με λιγότερο από 1,25 δολάρια την ημέρα. «Θέλουμε πραγματικά να ζούμε σε έναν κόσμο όπου το 1 τοις εκατό κατέχει περισσότερα από όσα όλοι εμείς οι υπόλοιποι μαζί;» είπε. «Η κλίμακα της παγκόσμιας ανισότητας είναι απλά συγκλονιστική».
Οι επενδυτές του οικονομικού κλάδου, της ασφάλισης και της υγείας είδαν τα μεγαλύτερα κέρδη, σύμφωνα με την Oxfam. Χρησιμοποιώντας δεδομένα από τη λίστα των δισεκατομμυριούχων του περιοδικού Forbes, η έκθεση αναφέρει ότι όσοι έχουν συμφέροντα σε βιομηχανίες φαρμακευτικής και υγειονομικής περίθαλψης είδαν την καθαρή αξία τους να εκτοξεύεται κατά 47 τοις εκατό. Η φιλανθρωπική οργάνωση αναφέρει ότι η ταχύτατα αναπτυσσόμενη περιουσία των ατόμων αυτών οφείλεται στις καμπάνιες των λόμπι, για τις οποίες δαπανώνται εκατομμύρια για την προστασία και την ενίσχυση των συμφερόντων τους.
www.nytimes.com

Το Σύνταγμα έφτιαξε το λαό ή ο λαός το Σύνταγμα; Ο λαός μας πάντως δεν έφτιαξε κανένα Σύνταγμα. (του Πέτρου Χασάπη)

http://hassapis-peter.blogspot.gr/2015/01/blog-post_175.html

Το ερώτημα αυτό δεν είναι τόσο απλό ή τουλάχιστον δεν δέχεται την απάντηση που όλοι φανταζόμαστε το πολιτικό προσωπικό. Είναι όμως απόλυτα κρίσιμο για την από εδώ και πέρα πορεία του ελληνικού κράτους, να απαντηθεί οριστικά και με συνέπειες και όχι επιδερμικά το εξής: Είναι το Σύνταγμα που δημιουργεί την έννοια του λαού ή ο λαός προϋπάρχει ως αποφασιστική οντότητα και είναι αυτός που συντάσσει τον καταστατικό του χάρτη;  

Δηλαδή πριν το Σύνταγμα ο λαός τι είναι; Είναι άραγε μια μάζα

ασύνδετων μεταξύ των ανθρώπων, ανίκανων να αποφασίσουν ως σώμα και έρχεται το πολιτικό προσωπικό να φτιάξει ένα Σύνταγμα για να τους οργανώσει σε νομικό σώμα; ή ο λαός είναι μια κοινωνία ανθρώπων που αυθύπαρκτα αποφασίζει να συντάξει ένα συμβόλαιο συμβίωσης, ένα καταστατικό χάρτη που θα τον κάνει οργανωμένο κράτος, δηλαδή το Σύνταγμά του;

Το πολιτικό μας προσωπικό, παρότι προσποιητά ομνύει στο όνομα του ελληνικού λαού, εντούτοις δεν αναγνωρίζει στο λαό αυθυπαρξία, γι’ αυτό και το ισχύον Σύνταγμα (όπως και όλα τα προηγούμενα) αφενός το συνέταξαν πολιτικοί, αφετέρου όρισαν σ’ αυτό ότι αναθεωρείται μόνο από τους πολιτικούς.

Αντίθετα, αν θεωρήσουμε ότι ο λαός είναι αυθύπαρκτος, με την έννοια ότι προϋπάρχει ως αποφασιστική οντότητα, του ισχύοντος Συντάγματος, τότε μπορεί άνετα να αποφασίζει να αλλάζει το Σύνταγμά του, όποια ώρα θέλει και να φτιάξει ένα άλλο.

Μπορεί η απάντηση να θεωρείται αυτονόητη, για μας τους απλούς πολίτες, όμως το πολιτικό προσωπικό δεν την δέχεται. Δεν θεωρεί δηλαδή ότι μπορεί ο ελληνικός λαός να αποφασίζει περί του Συντάγματός του, όπως π.χ. να αποφασίσει με ένα δημοψήφισμα να καταργήσει το ισχύον Σύνταγμα και να φτιάξει ένα νέο Σύνταγμα. Θεωρεί ότι το Σύνταγμα υπερβαίνει το λαό και ότι ο λαός δεσμεύεται να μην το πειράξει. Αντίθετα, το πολιτικό προσωπικό έχει ορίσει στο άρθρο 120 την υποχρέωση του λαού να το προστατεύει.

Η απάντηση λοιπόν που θα δοθεί οριστικά στο ζήτημα αυτό, θα έχει τρομακτικές έννομες συνέπειες και προφανώς το αντιλαμβανόμαστε όλοι. Το πολιτικό προσωπικό ενταφίασε οριστικά την αναθεώρηση του Συντάγματος και κράτησε για λογαριασμό του στο διηνεκές όλες τις ασυλίες, τις ατιμωρησίας και τα προνόμια. Τι θα πρέπει να κάνει ο λαός; Να μείνει δέσμιος των ορέξεων του πολιτικού προσωπικού ή να απαιτήσει την προκήρυξη δημοψηφίσματος για ένα νέο Σύνταγμα;

Προς ΔΟΛ: Των πρακτόρων η σχολή είναι δύσκολη πολύ...

http://www.antinews.gr/KOINONIA/pros-dol-ton-praktoron-i-sxoli-einai-duskoli-polu-_1/

Νομιμοποιείται μια εφημερίδα να παίρνει μια συσκευή η οποία κοστίζει χιλιάδες ευρώ και να κάνει καταγραφές «συμβάντων»; Και ποιος μας διαβεβαιώνει ότι δεν γίνονται και άλλες καταγραφές, όπως συνομιλιών; Κι εν πάση περιπτώσει με ποιο δικαίωμα μια εφημερίδα παίζει πρακτοριλίκικο ρόλο;

Και ξαφνικά, εκεί που δεν το περιμέναμε να 'σου κι ένα σκάνδαλο υποκλοπών να σκάει εν μέσω προεκλογικής περιόδου. Αιφνιδιαστικά «Τα Νέα» αποκάλυψαν ότι περιήλθε στα χέρια των συντακτών τους ένα σύστημα, σαν κινητό τηλέφωνο που μπορεί και καταγράφει τις παρεμβολές που γίνονται στα κινητά τηλέφωνα. Όπως λέει το ρεπορτάζ, δεν κάνουν καταγραφή συνομιλιών αλλά βλέπουν που υπάρχει αύξηση της παρεμβολής στην κινητή τηλεφωνία συγκεκριμένων περιοχών.
Σαν καλοί... πράκτορες οι άνθρωποι του ΔΟΛ έκαναν 400 χιλιόμετρα στην Αθήνα και διαπίστωσαν ότι υπάρχουν «πολύ ύποπτα συμβάντα», όπως χαρακτηρίζονταν από το λογισμικό, σε μικρή απόσταση από τα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας στη Συγγρού και αμέσως μετά στην Πλατεία Κουμουνδούρου όπου βρίσκεται το αρχηγείο του ΣΥΡΙΖΑ και στην ευρύτερη περιοχή των γραφείων του ΠΑΣΟΚ, προς την πλευρά των Εξαρχείων και της Σόλωνος.
Ρεκόρ όμως στις καταγραφές ύποπτης δραστηριότητας για υποκλοπές, η οποία δεν φαίνεται να έχει σχέση με τις εκλογές της Κυριακής, εντοπίζεται στο τρίγωνο ανάμεσα στον Πύργο Αθηνών, στην αμερικανική πρεσβεία και στην οδό Παπαδιαμαντοπούλου. Δηλαδή στην αμερικανική πρεσβεία.
Για το ζήτημα αυτό ζητήθηκε κατεπείγουσα προκαταρκτική εξέταση από την Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών.
Θα διερευνηθούν τυχόν αδικήματα παραβίασης του απορρήτου της τηλεφωνικής επικοινωνίας κατ΄ εξακολούθηση, από υπαίτιο που ενεργεί κατ΄ επάγγελμα και κατά συνήθεια καθώς και παραβίασης προσωπικών δεδομένων κατ΄ εξακολούθηση, με σκοπό παράνομου περιουσιακού οφέλους και βλάβης τρίτου.
Την έρευνα, αφορμή για την οποία στάθηκαν σχετικά δημοσιεύματα, ανέλαβε ήδη ο εισαγγελέας κ. Γιώργος Καλούδης.
Έχουμε και λέμε:
1.Νομιμοποιείται μια εφημερίδα να παίρνει μια συσκευή η οποία κοστίζει χιλιάδες ευρώ και να κάνει καταγραφές «συμβάντων»; Και ποιος μας διαβεβαιώνει ότι δεν γίνονται και άλλες καταγραφές, όπως συνομιλιών; Κι εν πάση περιπτώσει με ποιο δικαίωμα μια εφημερίδα παίζει πρακτοριλίκικο ρόλο;
2.Ποιους ευνοεί άραγε να βγει ένα τέτοιο θέμα αυτή την περίοδο; Ποιος το έβγαλε και γιατί;
3.Μήπως κάποιοι θέλουν να καλύψουν κάποιο άλλο σκάνδαλο τηλεφωνικών υποκλοπών και το περνάνε με αυτό τον τρόπο στη δημοσιότητα;
4.Θέλουν να μας πείσουν ότι αυτοί που έκαναν υποκλοπές εκτός από τα κόμματα υπέκλεπταν και την αμερικανική πρεσβεία; Και γιατί αυτό μας θυμίζει έντονα το σκάνδαλο του 2004;
Η υπόθεση «βρομάει» απ' όπου κι αν την πιάσεις. Ξένες ή ελληνικές μυστικές υπηρεσίες έχουν εμπλοκή; Ότι κι αν συμβαίνει πρέπει κάποτε να μάθουμε: Μας παρακολουθούν όποιοι γουστάρουν; Υποκλέπτουν συνομιλίες πολιτικών και ποιών; Και ποιοι ωφελούνται από κάτι τέτοιο;