Επιστολή – βόμβα από τον Μίκη Θεοδωράκη: Ο ΣΥΡΙΖΑ εκμεταλλεύτηκε εμένα και τον Μ. Γλέζο για να αυξήσει την εκλογική του δύναμη

http://www.antinews.gr/POLITIKE/mikis-o-suriza-ekmetalleutike-emena-kai-ton-m-glezo-gia-na-auksisei-tin-eklogiki-tou-dunami/

Επιστολή – βόμβα από το Μίκη Θεοδωράκη κατά του ΣΥΡΙΖΑ, λίγες ώρες μετά τη δημοσιοποίηση της στήριξή του στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης υπό τον όρο να καταργήσει αμέσως τα μνημόνια.

Επιστολή – βόμβα από το Μίκη Θεοδωράκη κατά του ΣΥΡΙΖΑ, λίγες ώρες μετά τη δημοσιοποίηση της στήριξής του στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης υπό τον όρο να καταργήσει αμέσως τα μνημόνια. Ο γνωστός μουσικοσυνθέτης με το κείμενο που αναρτήθηκε στην επίσημη ιστοσελίδα του, αποκαλύπτει το παρασκήνιο της «στήριξής» του στον ΣΥΡΙΖΑ. Απαντά στο φίλο του Δ.Α. που τον ρωτά κατά πόσον ο όρος που έθεσε για να στηρίξει τον ΣΥΡΙΖΑ είναι εφικτός, αναφέρει τα εξής:

«Αγαπητέ μου Δημήτρη,

Έχεις απόλυτο δίκιο. Δηλαδή ο όρος που έθεσα στον ΣΥΡΙΖΑ είναι εν γνώσει μου ανέφικτος, γιατί θα οδηγούσε σε σφοδρή σύγκρουση με απρόβλεπτες συνέπειες. Τότε, θα με ρωτήσεις, γιατί το έπραξα; Υπάρχει προϊστορία γι' αυτό. Αν θυμάσαι, στις αρχές του 2012, ο ΣΥΡΙΖΑ δέχθηκε την πρότασή μου να δημιουργήσουμε το Μέτωπο ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α. (Ελληνική Λαϊκή Δημοκρατική Αντίσταση) συμφωνώντας ότι η απαλλαγή μας από το Μνημόνιο δεν είναι δυνατόν να λυθεί μέσα από το Σύστημα (εκλογές, Βουλή, Κυβέρνηση) χωρίς να έχουμε δημιουργήσει τις προϋποθέσεις άμυνας του Λαού στη σίγουρη αντίθεση των πιστωτών μας. Κι αυτές οι προϋποθέσεις ήσαν δύο:

Πρώτον: η δημιουργία ενός μεγάλου Πανεθνικού Παλλαϊκού Μετώπου με τη συμμετοχή της πλειοψηφίας του ελληνικού Λαού και

Δεύτερον: η αναζήτηση οικονομικών πόρων για την εξασφάλιση της ζωής και της ανάπτυξης της χώρας με τη δημιουργία κοινοπραξιών με μεγάλες οικονομικές δυνάμεις (Ανατολής και Δύσης) με στόχο την εκμετάλλευση του τεράστιου εθνικού μας πλούτου (εδαφικού, υπο-εδαφικού και υποθαλάσσιου). Τότε, αφού δηλαδή θα είχαμε εξασφαλίσει την οικονομική μας αυτοδυναμία και τη σύσσωμη παλλαϊκή υπεράσπιση σε τυχόν επιθέσεις, το Μέτωπο «ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α.» θα έπαιρνε μέρος σε εκλογές με στόχο την διακυβέρνηση της χώρας που από θέση ισχύος θα διακανόνιζε με τρόπο δίκαιο τις οικονομικές και άλλες υποχρεώσεις και δεσμεύσεις μας απέναντι σε τρίτους.

Αφού συμφωνήσαμε, η ΣΠΙΘΑ και ο ΣΥΡΙΖΑ σ' αυτές τις δύο βασικές θέσεις, καλέσαμε (ο Μανώλης Γλέζος, ο Γεώργιος Κασιμάτης κι εγώ) τον Λαό στο Σύνταγμα στις 12 Φεβρουαρίου του 2012 με στόχο να μετρήσουμε τη δύναμή μας και στη συνέχεια, εάν βρίσκαμε ανταπόκριση, να σχηματίσουμε την ηγετική ομάδα του Μετώπου που θα ξεκινούσε και θα διηύθυνε τον αγώνα.

Η ανταπόκριση του Λαού μας ξεπέρασε και τις πιο τολμηρές μας προσδοκίες, αφού οι διαδηλωτές ήταν πάνω από 500.000. Επί κεφαλής ήμασταν ο Μανώλης Γλέζος, ο Γεώργιος Κασιμάτης κι εγώ. Και οι τρεις δεχθήκαμε άγρια επίθεση από τα ΜΑΤ. Στη συνέχεια η Κυβέρνηση πανικόβλητη μετέβαλε τους χώρους της συγκέντρωσης σε κόλαση. Είχαν σωστά κατανοήσει ότι ζούσαμε μια ιστορική στιγμή, που θα μπορούσε να αλλάξει την πορεία της χώρας και να μεταβάλει το θύμα-Λαό σε ελεύθερο αφέντη της χώρας του.

Φαίνεται όμως, ότι δεν ήταν ίδια η εκτίμηση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, για την οποία όπως αποδείχθηκε, η συνεργασία μαζί μας δεν ήταν ειλικρινής αλλά απλώς μας μεταχειρίστηκε, για να αυξήσει μονομερώς την εκλογική του δύναμη και να μπει στη Βουλή, με στόχο την κατάκτηση της διακυβέρνησης μέσα από το Σύστημα εγκαταλείποντας τους δυο πυλώνες άμυνας, το Λαϊκό Μέτωπο και τον πλούτο της χώρας.

Τότε, όταν ο Λαός είδε ότι το Μέτωπο που προτείναμε και τον καλέσαμε να επικυρώσει με την παρουσία του την 12η Φεβρουαρίου ήταν ένα τέχνασμα για να βοηθήσει τον ΣΥΡΙΖΑ να μπει στην Βουλή, απογοητεύτηκε, παραιτήθηκε και αποσύρθηκε.

Στη συνέχεια μεταβλήθηκε σε μια παθητική μάζα ανθρώπων, με αποτέλεσμα να διευκολυνθεί η καταστροφική πολιτική των Μνημονίων και σήμερα να είναι ένας άβουλος παρατηρητής χωρίς ελπίδα και μέλλον.

Όταν αργότερα, ανάμεσα στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις με επισκέφθηκαν ο Μανώλης Γλέζος και ο Αλέξης Τσίπρας για να ζητήσουν τη συμμετοχή μου στις δεύτερες εκλογές (γιατί όπως μου είπαν πίστευαν ότι η συμμετοχή μου αυτή θα εξασφάλιζε την απόλυτη πλειοψηφία στην Βουλή), τους επανέλαβα ότι χωρίς τις προϋποθέσεις που είχα θέσει, δηλαδή την ύπαρξη του Παλλαϊκού Μετώπου και την εξασφάλιση των οικονομικών πόρων από την συνεκμετάλλευση του πλούτου της χώρας, θεωρώ ενέργεια τυχοδιωκτική τον τυχόν σχηματισμό Κυβέρνησης, εφ' όσον το συγκεκριμένο κόμμα θα ήθελε να αποκαλείται «Αριστερά» και να είναι πραγματικά Αριστερά και μάλιστα Ελληνική Αριστερά, με το φορτίο που αυτή κουβαλά από τους ηρωικούς αγώνες, από τις θυσίες και το αίμα που έχυσαν για τον Ελληνικό Λαό οι σύντροφοί μας. Και αρνήθηκα να συνεργαστώ ούτε και δημοσιοποίησα το περιεχόμενο της συνάντησης.

Αν το κάνω τώρα, είναι γιατί προκλήθηκα στο πιο ευαίσθητο σημείο μου. Στην ίδια την τιμή μου.

Για όλους αυτούς τους λόγους, όπως είπα και στην αρχή, όχι μόνο δεν μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να διακηρύττει από τώρα το τέλος του Μνημονίου αλλά δίχως την αναγκαία λαϊκή στήριξη της οργανωμένης λαϊκής πλειοψηφίας και της προοπτικής μιας οικονομικής αυτοδυναμίας στηριγμένης στον πλούτο της χώρας, θα του είναι στο μέλλον δύσκολο -αν όχι αδύνατο- να αμυνθεί στις αναμενόμενες σκληρές επιθέσεις των αδυσώπητων πιστωτών και άλλων ξένων δυνάμεων.

Βλέπεις λοιπόν ότι η μεταχείρισή μας με κορύφωμα την 12η Φεβρουαρίου του 2012 δεν αποτελεί μόνο μια απαράδεκτη ηθική κακοποίηση αλλά είναι ταυτόχρονα και ένα μεγάλο λάθος με απρόβλεπτες συνέπειες για τον Λαό μας.

Ομολογώ ότι δεν θα αποκάλυπτα τώρα αυτή την ζοφερή αλήθεια, αν δεν με προκαλούσε ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αφού πρώτα διέλυσε την ΣΠΙΘΑ με τη μέθοδο του φραξιονισμού, επιμένει να διατηρεί ομάδες με την ονομασία της Σπίθας, με στόχο να εκμεταλλευτεί για μια φορά ακόμα το όποιο κύρος μου, δηλαδή να ανασκαλέψει την μεγάλη πληγή που μου άνοιξαν ως τώρα.

Δυστυχώς η ηλικία μου δεν μου επιτρέπει να δράσω, όπως έκανα σε όλη τη ζωή μου και να αντιδράσω στα χτυπήματα κάτω από τη μέση, που εξακολουθώ να δέχομαι. Έχω όμως ακόμα αλώβητη τη Μνήμη και την Σκέψη μου, που μου προσφέρουν τη δύναμη να υπερασπίζομαι τον ελληνικό Λαό και τα ιδανικά της Αριστεράς, που μου προσφέρουν οι αγώνες και οι πράξεις μου για την Ελλάδα.

Σε χαιρετώ με αγάπη,

Μίκης»

ΠΗΓΗ: imerisia.gr-mikistheodorakis.gr

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΦΩΤΙΑ ΤΗΣ ΕΥΑ ΠΑΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ (ΠΡΩΗΝ ΣΥΖΥΓΟΥ ΓΑΠ): Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ψυχάκιας, αναίσθητος, Άθεος και σχιζοφρενής...

http://takalyteraedw.blogspot.gr/2015/01/blog-post_70.html

Απολαύστε πιο κάτω τις αποκαλύψεις της Εύας Γ. Παπανδρέου για τον άνθρωπο που μας κυβέρνησε και συνεχίζει να βρίσκεται στο ελληνικό Κοινοβούλιο. Αποκαλύπτει πως είναι ψυχάκιας, αναίσθητος, Άθεος και σχιζοφρενής, σε ένα βιβλίο που εκδόθηκε το 1988.

Διαβάστε λοιπόν με πολύ προσοχή τα όσα γράφει...

“Μου γράφεις να γυρίσω πίσω στην Ελλάδα. Τι να κάνω εγώ σε μία χώρα που κατοικείται από οκτώ εκατομμύρια καγκουρώ;” Ανδρέας Γ. Παπανδρέου (από επιστολή του στον κουμπάρο του Αδαμάντιο Πεπελάση το 1957)

Με πόση ευκολία μπορείς να ασελγήσεις σε μία χώρα όταν απεχθάνεσαι ΕΣΥ Ο ΙΔΙΟΣ τους κατοίκους της από κούνια;

Πόσο “ιδιωτική” είναι η ιδιωτική ζωή των δημοσίων ανδρών; Σε ποιο βαθμό δικαιούται η κοινή γνώμη να πληροφορείται για την “κρυφή” ζωή εκείνων που διευθύνουν τις....
τύχες των λαών;

Διαβάστε τις συγκλονιστικές αποκαλύψεις της Εύας Παπανδρέου, πρώην συζύγου του πρώην πρωθυπουργού και νύν πολιτευτή που ζητάει πάλι την ψήφο σου...

Ο Γιώργος γνώρισε την Εύα στο Λονδίνο. Παντρεύτηκαν, αλλά κράτησε κρυφό το γάμο τους! Όχι μόνο από τον πατέρα του, αλλά και από τη μητέρα του. Δεν τόλμησε ούτε σ’ αυτήν να το πει.

Η Εύα βοήθησε αποτελεσματικά τον Γιώργο στις σπουδές του. Και στο τέλος, η Εύα ήταν εκείνη που έγραψε την πανεπιστημιακή διατριβή με την οποία ο Γιωργάκης Παπανδρέου πήρε το περιπόθητο “χαρτί”. Ύστερα το νέο ζευγάρι αποφάσισε να έλθει και να εγκατασταθεί στην Ελλάδα. Η απόφαση αυτή ήταν για την Εύα μεγάλη θυσία, γιατί ήδη της είχε προσφερθεί μια θαυμάσια σταδιοδρομία στη Γενεύη. Ο Γιώργος όμως επέμενε να εγκατασταθούν στην Ελλάδα. Ήθελε να κάνει πολιτική καριέρα βασιζόμενος στον πατέρα του. Και η Εύα έβλεπε ότι τόσο ο άντρας της όσο και η Μάργκαρετ, παρά τις ψυχρότατες σχέσεις τους με τον Ανδρέα, δεν ήσαν διατεθειμένοι να χάσουν τη μεγάλη ευκαιρία. Έβλεπαν ότι το ΠΑΣΟΚ χτυπούσε ήδη την πόρτα της Εξουσίας.

Στην Ελλάδα, η Εύα ένιωσε γρήγορα τον πρώτο ισχυρό κλονισμό: Την πρώτη μέρα που έφαγαν στο Καστρί με τον Ανδρέα και την Μάργκαρετ, διαπίστωσε με οδυνηρή κατάπληξη ότι ο Ανδρέας και η Μάργκαρετ αγνοούσαν ότι ήταν η σύζυγος του γυιου τους. Της φερόντουσαν σαν να είχαν μπροστά τους μια … “καλή φίλη” του Γιώργου από το Λονδίνο!

Κάποια μέρα βέβαια έμαθε και το Καστρί ότι ο Γιώργος και η Εύα είχαν κάνει πολιτικό γάμο στο Λονδίνο. Εδώ όμως ήταν Ελλάδα, και καθώς το νεαρό ζευγάρι άρχιζε σιγά-σιγά να αποκτά τον δικό του κύκλο, ανέκυπτε εκ των πραγμάτων η ανάγκη να γίνει και θρησκευτικός γάμος, αφού στη χώρα μας δεν είχε ακόμα νομοθετηθεί ο πολιτικός γάμος και οι πολιτικοί γάμοι Ελλήνων που είχαν τελεσθεί στο εξωτερικό εθεωρούντο ανυπόστατοι, δηλαδή σαν να μην είχαν γίνει ποτέ.

Αυτό δημιουργούσε ψυχολογικό πρόβλημα για την Εύα, πολύ περισσότερο όταν σκεπτόταν ότι θα γινόταν και μητέρα και ήξερε ότι το παιδί τους δεν θα μπορούσε να δηλωθεί ως γνήσιο στα ελληνικά ληξιαρχεία. Έθεσε, λοιπόν, στον Γιώργο ζήτημα θρησκευτικού γάμου. Και τότε βρέθηκε μπροστά σε μια οδυνηρή έκπληξη: ο Γιώργος Παπανδρέου της δήλωσε ορθά-κοφτά ότι σε καμιά περίπτωση δεν είχε σκοπό να κάνει θρησκευτικό γάμο γιατί, όπως της είπε, ήταν εκ πεποιθήσεως άθεος! Στην παρατήρηση της Εύας ότι θα υπήρχε πρόβλημα νομιμότητας του παιδιού τους αν έμενε έγκυος, ο Γιώργος της έδωσε την απάντηση ότι αμέσως μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, ο πατέρας του θα περνούσε το νόμο για την αναγνώριση του πολιτικού γάμου και θα λυνόταν το πρόβλημα.

Άρχιζαν όμως έτσι οι απογοητεύσεις και οι ανησυχίες της Εύας. Έβλεπε ότι είχε γίνει μέλος μιας οικογένειας όπου ο μόνος θεός ήταν το συμφέρον και τίποτε άλλο. Η πλήρης αθεΐα του Γιώργου δεν ήταν μια απλή αδιαφορία ενός νέου ανθρώπου απέναντι στη θρησκεία και τις τελετουργίες της, όπως είχε υποθέσει στην αρχή η Εύα. Ήταν μια σκληρή πεποίθηση, ζυμωμένη μέσα σ’ ένα περιβάλλον άκρατου ατομισμού. “Δεν υπάρχει αγάπη σ’ αυτή την οικογένεια”, μου είπε σε κάποια στιγμή η Εύα Παπανδρέου. “Δεν υπάρχουν αισθήματα. Υπάρχει μόνο το συμφέρον του καθενός”.

Μετά τη νίκη του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 1985 ο Γιώργος παρουσιάστηκε απέναντι στην Εύα αποφασισμένος πια για οριστική ρήξη και διάλυση του γάμου τους. Επικρατούσε και πάλι κλίμα γενικής ευφορίας στο Καστρί και η Εύα έβλεπε τον άντρα της ακόμα πιο ψυχρό και αλαζονικό στις μεταξύ τους σχέσεις. Αντίθετα ο Ανδρέας Παπανδρέου φαινόταν να έχει καταλάβει ότι αυτή θα ήταν η τελευταία περίοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Η διαφορά μόνο 5% σε ψήφους από τη Νέα Δημοκρατία το 1985 αντί του 12% του 1981, σε συνδυασμό και με την κακή εξέλιξη των οικονομικών της χώρας, είχαν οδηγήσει τον Ανδρέα στη σκέψη ότι το ΠΑΣΟΚ δεν θα μπορούσε να ελπίζει ότι θα ξανακερδίσει τις εκλογές. Αυτός ήταν ένας πρόσθετος λόγος για τον οποίο ο Ανδρέας υπέφερε τώρα πιο συχνά από τις γνωστές “καταθλίψεις” του και ήταν βέβαιο ότι σύντομα θα αναζητούσε τις πρόσκαιρες “δραπετεύσεις” του από την πραγματικότητα σε μια καινούρια ερωτική περιπέτεια όπως και έγινε με τη Δήμητρα Λιάνη.

Σ’ αυτές τις “καταθλίψεις” του Ανδρέα η Εύα αποδίδει το ότι η Μάργκαρετ εμφανίζεται και πάλι ισχυρή στο πλευρό του ύστερα από κάθε εξωσυζυγική ιστορία του.

“Όταν μιλάμε για κατάθλιψη του Ανδρέα, είναι πολύ δύσκολο να φανταστεί κάποιος τι συμβαίνει σε μια τέτοια περίπτωση, αν δεν έχει δει τον Ανδρέα σ’ αυτή την κατάσταση”, λέει η Εύα. “Μόνο ένας άνθρωπος που τον ξέρει καλά από χρόνια μπορεί τότε να τον πλησιάσει και να του φερθεί όπως πρέπει και αυτό ξέρει και το εκματαλλεύεται στο έπακρο η Μάργκαρετ.”

Για τον Γιώργο Παπανδρέου, όμως, δεν υπήρχαν τέτοιου είδους… επιστροφές. Αλλά και η Εύα δεν ήταν διατεθειμένη να δέχεται αδιαμαρτύρητα την αδιαφορία, την ψυχρότητα και την άτακτη εξωσυζυγική ζωή του άντρα της, όπως της είχε συστήσει ως… συμφέρουσα λύση η πεθερά της!

Στις παραμονές των Χριστουγέννων του 1985, η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο: Ο Γιώργος ανακοίνωσε ξαφνικά στην Εύα ότι θα έφευγε “μόνος του” για τα βουνά της Ιταλίας, για να κάνει… σκι και να ξεκουραστεί!

“Τα χασα λέει η Εύα. Είχα καλέσει φίλους μας για την Πρωτοχρονιά και του είπα ότι θα γινόμαστε ρεζίλι, αλλά ο Γιώργος έφτιαχνε κιόλας τις βαλίτσες του. Κάποια στιγμή του είπα πως δεν ήταν σωστό να αφήσει το σπίτι του και το μικρό παιδί του τέτοιες μέρες. Η απάντησή του ήταν ότι το παιδί είναι ακόμα μικρό… και δεν καταλαβαίνει!”

Παρά την προειδοποίηση της γυναίκας του ότι το ταξίδι του αυτό μπορούσε να έχει σοβαρές συνέπειες, ο Γιώργος Παπανδρέου έφυγε με τη “συντροφιά” του για να περάσει τις υπόλοιπες μέρες των εορτών με τους δικούς της στο Λονδίνο, αποφασισμένη και να τους ενημερώσει για το τέλος της έγγαμης συμβίωσής της με τον Γιώργο.

Θα μεσολαβούσε όμως αναγκαστικά μια συνάντηση με όλη την οικογένεια Ανδρέα Παπανδρέου, γιατί είχε ήδη ορισθεί ένα γιορταστικό οικογενειακό γεύμα στο Καστρί. Η Εύα πήρε το παιδί της και πήγε στο Καστρί. Δεν είχε την πρόθεση να χαλάσει την ατμόσφαιρα συζητώντας ειδικά εκείνη τη μέρα το πρόβλημά της και την τροπή που είχαν πάρει οι σχέσεις της με τον Γιώργο, υπολόγιζε όμως ότι κάποιος θα ρωτούσε γιατί πήγε μόνη της, ότι κάποιος θα ενδιαφερόταν να μάθει πού είναι ο Γιώργος. Τίποτα τέτοιο δεν συνέβη. Κατάπληκτη έβλεπε να προσποιούνται όλοι τον… ανήξερο! Σαν να μην είχε γίνει αντιληπτή από κανένα η απουσία του Γιώργου Παπανδρέου από το Χριστουγεννιάτικό τραπέζι και από την Αθήνα, ενώ ήταν φανερό ότι όλοι τους ήξεραν πολύ καλά τα καθέκαστα.

Η Εύα έφυγε για το Λονδίνο, γύρισε μετά από μερικές ημέρες και είδε ότι ο Γιώργος είχε επιστρέψει στο σπίτι τους πριν απ’ αυτήν, είχε πάρει τα πράγματά του και είχε εγκατασταθεί αλλού.

Σε τέτοιες περιπτώσεις εμφανίζονται πρωτοβουλίες συγγενών και φίλων για να μη χωρίσει το ζευγάρι, ιδιαίτερα όταν υπάρχει ένα μικρό παιδί. Υπήρξαν τέτοιου είδους προσπάθειες. Γρήγορα όμως φάνηκε ότι η οικογένεια Παπανδρέου δεν ενδιαφερόταν τόσο να σωθεί αυτός ο γάμος όσο να μην υπάρξει “σκάνδαλο” που θα μπορούσε να βλάψει πολιτικά. Αυτό το συμπέρασμα βγάζει η Εύα Παπανδρέου από τις τρομερές πιέσεις και από τις απειλές που εκτοξεύτηκαν εναντίον της αλλά και από τη συμπεριφορά της οικογένειεας Παπανδρέου προς τον Γιώργο: Έμμεσα τον ενθάρρυναν να χωρίσει. Το πρώτο δείγμα ήταν η παραχώρηση στον Γιώργο του σπιτιού του Ψυχικού για να εγκατασταθεί εκεί. Ως διά μαγείας, δηλαδή οι Παπανδρέου έπαψαν να έχουν “ανάγκη” το… εισόδημα από το νοίκι! Δεν ήταν μόνο αυτό. Άφθονο έρρευσε το χρήμα για να επιπλώσει ο Γιώργος τη βίλλα του Ψυχικού, την οποία αρνιόνταν να παραχωρήσουν στο ζευγάρι τον καιρό που υπήρχε πραγματική ανάγκη. Η Εύα Παπανδρέου υπολογίζει ότι τότε δόθηκαν στο Γιώργο πάνω από 5.000.000 δραχμές για την εγκατάστασή του στο Ψυχικό. Και επί πλέον ο πατέρας του του αγόρασε καινούριο αυτοκίνητο, ένα πολυτελές GOLF GTI, το οποίο ο Γιώργος Παπανδρέου αγάπησε σαν να ήταν… ζωντανό! “Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός”, λέει η Εύα, “ότι όταν στις 29 Ιουνίου του 1986, ο Γιώργος τράκαρε αυτό το αυτοκίνητο, δεν μπόρεσε να κρατηθεί και άρχισε να κλαίει σαν μικρό παιδί”!

Ο Γιώργος Παπανδρέου είχε “ζηλέψει” εκείνο το αυτοκίνητο από τότε που είχε δει ένα παρόμοιο, με μεταλλικό ασημί χρώμα, στο πάρκινγκ της Βουλής.

“Τίνος είναι αυτό;”, ρώτησε τότε τον τροχονόμο.

“Της κυρίας Ακρίτα”.

“Ακούς εκεί! Ορίστε μας τώρα! Η Σύλβα με … GTI!”, έλεγε και ξανάλεγε ο Γιωργάκης.


Η Εύα Παπανδρέου συνάντησε τον Πρωθυπουργό πεθερό της λίγες μέρες πριν από το επίσημο ταξίδι του στην Κίνα. Αυτή τη φορά, όμως, είδε μπροστά της έναν Ανδρέα που δεν είχε ξαναδεί και που ποτέ δεν είχε φανταστεί ότι θα της φερόταν όπως της φέρθηκε εκείνη την ημέρα.

Ο Ανδρέας ήταν αγριεμένος και ιταμός. “Άκου εδώ”, της είπε, “δεν θα εκβιάσεις εσύ το γυιό μου. Θα του δώσεις και το παιδί και το διαζύγιο εδώ και τώρα. Πριν φύγω για την Κίνα θα έχεις υπογράψει τα χαρτιά. Ο γυιός μου έχει δικαίωμα να ξαναπαντρευτεί. Και μην τολμήσεις να πας στη Δικαιοσύνη. Αν πας στη Δικαιοσύνη θα σε εξοντώσω, θα σε λιώσουμε. Ο γυιός μου έχει δικαιώματα! Το νόμο τον έφτιαξα για να είναι οι άνδρες ελεύθεροι από σας τις γυναίκες!”

“Και νομίζετε ότι με 20.000 το μήνα μπορώ να ζήσω;”, ρώτησε απελπισμένη η Εύα. “Αυτό που σου λέω! Αυτά τα λεφτά και ούτε δραχμή παραπάνω!”.

Βγαίνοντας από το Καστρί η Εύα Παπανδρέου μονολογούσε: “Είναι τρελλός. Αυτός ο άνθρωπος είναι τρελλός!”

===

Δεν πάνε πολλά χρόνια από το θάνατο του στρατηγού Νικόλαου Πλαστήρα. Ο Πλαστήρας ήταν τιμημένος στρατηγός και είχε χρηματίσει δύο φορές πρωθυπουργός. Όταν πέθανε, μερικοί φίλοι και συγγενείς πήγαν στο σπίτι που κατοικούσε για να ετοιμάσουν την κηδεία του και να μαζέψουν τα πράγματά του. Εκεί βρήκαν ολόκληρη την “περιουσία” του Πλαστήρα. Ήταν μερικά παράσημα, ένα σιδερένιο κρεβάτι εκστρατείας, δύο-τρεις τριμμένες κουβέρτες και μια εικόνα του Αγίου Νικολάου!

Το φωτεινό αυτό παράδειγμα ηθικής δεν έχει ξεχαστεί. Πολλές φορές έτυχε να ακούσω να το αναφέρουν στις συζητήσεις τους ακόμα και πολιτικοί αντίπαλοι του στρατηγού. Και πέρα απ’ αυτό, όμως, κανείς από τους μέχρι το 1981 πολιτικούς μας δεν μας είχε συνηθίσει στο είδος της πολυτελούς και σπάταλης ζωής που ζει και προκλητικά επιδεικνύει ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Νυχτερινά κέντρα, μπουζούκια, αναρίθμητα σπάταλα ταξίδια με “κουστωδίες συνοδών”, πολυτελείς διακοπές, δημόσιες εμφανίσεις με “επίσημες ευνοούμενες”! Τέτοια φαινόμενα που ο τόπος αυτός δεν είχε γνωρίσει με πρωταγωνιστικές κοινοβουλευτικές δημόσιους άνδρες, παρά μόνο σ’ αυτά τα τελευταιά έξι χρόνια που κυβερνά το ΠΑΣΟΚ.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου όμως δεν είναι η μοναδική αιτία αυτής της κατάντιας. Υπάρχει και άλλη. Κι αυτήν πρέπει να την αναζητήσουμε στην κοινωνική προέλευση και σύνθεση, στη “δομή” της ηγετικής τάξης του ΠΑΣΟΚ. Αλήθεια, τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί; Πώς έφτασαν εκεί που έφτασαν;

Η πορεία που γέννησε το ΠΑΣΟΚ είναι λίγο-πολύ γνωστή. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, αφού έκανε δήλωση μετανοίας στον Παττακό, πήρε για δεύτερη φορά στη ζωή του διαβατήριο για το εξωτερικό από μια δικτατορία. Εγκατέλειψε εδώ στις φυλακές και στις εξορίες τους αγωνιστές της Δημοκρατίας για να κάνει… “αντίσταση” εκ του ασφαλούς από τη Σουηδία και τον καναδά!

Στο εξωτερικό βρισκόταν ήδη και είχε με επιτυχία υψώσει τη σημαία της πολιτικής αντίστασης ο Γραμματέας της ΕΔΗΝ (Νεολαίας της Ενώσεως Κέντρου) Νίκος Νικολαϊδης, ως εκπρόσωπος της Ένωσεως Κέντρου.

Αυτό όμως ενοχλούσε τον Ανδρέα. Δεν τον ενοχλούσε μόνο η ηπροσωπική προβολή του Νικολαϊδη, αλλά κυρίως το γεγονός ότι η Ένωση Κέντρου, το κόμμα του πατέρα του, εξακολοθούσε να έχει πολιτική ύπαρξη και μετά τη δικτατορία. Ήθελε να είναι εκείνος Αρχηγός και ήθελε κάτι καινούριο, μια οργάνωση την οποία θα μπορούσε να ελέγχει ολοκληρωτικά.

Ίδρυσε λοιπόν το ΠΑΚ και αυτοανακηρύχτηκε αρχηγός του! Τον Ανδρέα όμως δεν τον ενδιέφερε η άμεση πτώση της δικτατορίας. Τον ενδιέφερε μόνο η προσωπική του υπόθεση δηλαδή το πώς θα εξαφάνιζε η χούντα τους παλιούς πολιτικούς και πώς σιγά-σιγά θα κατόρθωνε να έχει προβληθεί ο ίδιος ως πολιτικός ηγέτης μεγάλου τάχα διαμετρήματος και υποψήφιος κυβερνήτης της χώρας! Έτσι διέλυσε την Ένωση Κέντρου και εμφανίστηκε ως αρχηγός του “αντιστασιακού” ΠΑΚ.

[...]

Τόσο οι “Αμερικανοσπουδαγμένοι”, όσο και οι φοιτητές της Ευρώπης που πλαισίωναν τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΚ, απέβλεπαν έκτοτε στον ίδιο κοινό στόχο: Στο προσωπικό τους “βόλεμα” μετά την πτώση της δικτατορίας.


Δεν αναφέρομαι βέβαια στο σύνολο των μελών του ΠΑΚ. Μέλος του ΠΑΚ άλλωστε υπήρξα κι εγώ ο ίδιος. Και μπορώ να βεβαιώσω ότι υπήρχαν αγνοί δημοκράτες μέσα στις τάξεις του, έτοιμοι και πρόθυμοι να αγωνιστούν για την ανατροπή της δικτατορίας και για μια καλύτερη Ελλάδα.

Υπήρχαν όμως στο ΠΑΚ και πολλοί καιροσκόποι. Σκέτοι καιροσκόποι και τυχοδιώτες. Άνθρωποι που από την πρώτη κιόλας μέρα της ένταξής τους στο ΠΑΚ έβλεπαν εαυτούς τους να νέμονται την εξουσία με πρωθυπουργό τον Ανδρέα Παπανδρέου και σε τελική ανάλυση να πλουτίζουν με το χρήμα του λαού.

Αυτοί οι τυχοδιώκτες και οι καιροσκόποι επέπλευσαν μέσα στο ΠΑΚ. Ήταν τέτοιες οι προτιμήσεις, οι επιλογές, η συμπεριφορά και η τακτική του Ανδρέα, ώστε αν δεν ήσουν καιροσκόπος, τσανακογλείφτης και κόλακας δεν υπήρχει καμιά περίπτωση να διακριθείς εκεί μέσα και να ανέβεις στην “ηγετική ομάδα” που είχε δημιουργήσει.

Από τη στιγμή λοιπόν που η οργάνωση περιήλθε στον απόλυτο έλεγο του Ανδρέα και της κλίκας του, άρχισαν αμέσως και τα σκάνδαλα.

Τι έγιναν αλήθεια, εκείνα τα τεράστια ποσά των δολαρίων των μάρκων και των κορωνών που περιήλθαν στο ΠΑΚ;

Το ΠΑΚ δεν εισέπραττε μόνο τις εισφορές των μελών του. Οι πηγές χρηματοδότησής του ήσαν πολλές και άδηλες.

Δεν ήταν μόνοι οι “έρανοι” ανάμεσα στο ελληνικό στοιχείο, από την Αυστραλία μέχρι τον Καναδά και από την Καλιφόρνια μέχρι τη Γερμανία. Ήταν και οι γενναίες επιδοτήσεις από δημοκρατικά κόμματα της βόρειας Ευρώπης και φυσικά τα πλούσια αραβικά εμβάσματα των “αδελφών” Σαντάμ Χουσεϊν, Μουαμμάρ Ελ Καντάφι και Γιάρερ Αραφάτ.

Αλησμόνητος στον Ανδρέα θα μείνει ο προσωπικός εξευτελισμός του σε συνδιάσκεψη του ΠΑΚ, όταν μπροστά σε όλους τους “συνέδρους”, ο Κρις Γιόγκερσεν, εκπρόσωπος του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Δανίας, σηκώθηκε και ρώτησε τον Ανδρέα με αυστηρή γλώσσα πού πήγαν τα χρήματα που είχε δώσει το κόμμα του ως οικονομική ενίσχυση του ΠΑΚ!

Ο Ανδρέας είχε “πανιάσει” και απομείνει άλαλος! Με την ένοχη σιωπή του ομολογούσε καταντροπιασμένος μπροστά στους “συνέδρους” την αλήθεια των όσων είχαν αρχίσει δειλά-δειλά να συζητούνται ανάμεσα στα μέλη του ΠΑΚ, ότι δηλαδή τα χρήματα αυτά τα είχαν ιδιοποιηθεί ο ίδιος και η “κλίκα” του.

Είμαι, επίσης σε θέση να γνωρίζω από άμεση προσωπική αντίληψη ότι τεράστια ποσά εισπράχθηκαν από τον Ανδρέα Παπανδρέου και την “κλίκα” του για λογαριασμό του ΠΑΚ από “εφ’ άπαξ οικονομικές ενισχύσεις” πλουσίων ομογενών της Αμερικής. Εγώ ο ίδιος είχα δώσει στον Ανδρέα ένα τσεκ 17.000 δολαρίων προσφορά ομογενούς που διατηρούσε πρατηρίων βενζίνης στο Ιλλινόις.

Οι άνθρωποι αυτοί, δεν ήθελαν για διάφορους λόγους, να φαίνονται ότι βοηθούσαν τον αντιδικτατορικό αγώνα. Έδιναν λοιπόν τα χρήματά τους στον Ανδρέα ή στους κατά τόπους εκπροσώπους του ΠΑΚ κρυφά, με την καλή από μέρους τους πίστη ότι τα χρήματα αυτά θα πήγαιναν για τον ιερό σκοπό της αποκατάστασης της δημοκρατίας στην Ελλάδα! Αλλά: το ΠΑΚ εξωτερικού επί έξι ολόκληρα χρόνια δεν έκανε καμιά σημαντική πράξη αντίστασης στην Ελλάδα. Δεν ξόδεψε ούτε μια δραχμή. Αγοράστηκαν, όμως, την ίδια εποχή από τον Ανδρέα ή από ανθρώπους που ενεργούσαν για λογαριασμό του η βίλλα στο Τορόντο και τα μαγαζιά στο Μόντρεαλ.

Η αγορά της πανάκριβης βίλλας του Τορόντο έχει ομολογηθεί από τον ίδιο τον Ανδρέα. Αντίθετα, την αγορά του κτιρίου καταστημάτων στο κέντρο του Μόντρεαλ ο Ανδρέας την κρύβει. Θα πήγαινε πολύ! Όμως οι Έλληνες του Μόντρεαλ επιμένουν ότι το κτίριο ανήκει στον Ανδρέα Παπανδρέου. Δείχνουν ποιο είναι και προσθέτουν ότι στα χαρτιά φαίνεται ως ιδιοκτήτρια μια άγνωση σ’ αυτούς εταιρεία.

Συνολικά, το θέμα δεν χρειάζεται και πολλή φιλοσοφία. Διότι είναι ζήτημα αριθμών:

Ο Ανδρέας Παπανδρέου, από το 1968, μέχρι και τα τέλη του 1974, είχε πολύ περιορισμένα εισοδήματα. Είχε εργαστεί για λίγο καιρό καθηγητής σε Πανεπιστήμιο της Σουηδίας και για κάπως μεγαλύτερο διάστημα καθηγητής σε Πανεπιστήμιο του Καναδά. Κι αν ακόμα δεχτούμε ότι εργάστηκε συνεχώς και τα έξι χρόνια που έμεινε εκτός Ελλάδος (πράγμα που δεν συνέβη), αποκλείεται τα εισοδήματά του ως καθηγητή Πανεπιστημίου να του επέτρεψαν την αγορά του Τορόντο. Κι αυτό, διότι ο μεγαλύτερος μισθός που μπορούσε να έχει ως καθηγητής Πανεπιστημίου ήταν 40.000 δολάρια το χρόνο. Ζώντας σε ξένες χώρες, έχοντας τέσσερα παιδιά και ξοδεύοντας σχεδόν κάθε βράδυ χρήματα σε ολονύχτιες διασκεδάσεις με μπουζούκια και άφθονο αλκοόλ (είναι αδιαμφισβήτητα αυτά), λογικά θα έπρεπε και να δανείζεται για να μπορεί να ζει.

Αλλά κι αν ακόμα ζούσε με την οικογένειά του μια ζωή αιματηρών οικονομιών, σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσε να βάζει στην άκρη περισσότερα από 15.000 δολάρια το χρόνο. Το ποσό αυτό μας κάνει συνολικά για τα έξι χρόνια 90.000 δολάρια. Η βίλα στο Τορόντο όμως, άξιζε, πέρα από κάθε αμφιβολία, πολύ περισσότερο από 250.000 δολάρια!

Από πού βρέθηκαν αυτά τα λεφτά; Έχουμε μήπως εδώ ανάγκη και άλλων αποδείξεων πέρα από την αδιάψευστη γλώσσα των αριθμών;


“Ρεμούλες” όμως στα χρήματα του ΠΑΚ γίνονταν και από την ηγετική “κλίκα” του ΠΑΚ στη Δυτική Ευρώπη, όπου δέσποζε η ομάδα Τσοχατζόπουλου. Στο συμπέρασμα αυτό οδηγείται κανείς αβίαστα ύστερα από τρεις φοβερές καταγγελίες που έγιναν μέσα από τα βαθύτερα σπλάγχνα του ίδιου του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ.

Ένας εξάδελφος του αξέχαστου Νικηφόρου Μανδηλαρά, μέλος του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ αργότερα, δεν άντεξε! Βγήκε κάποια στιγμή ανοιχτά από τις εφημερίδες και κατάγγειλε ότι οι ιθύνοντες του ΠΑΚ Γερμανίας είχαν κατασπαταλήσει και σφετεριστεί χρήματα του ΠΑΚ.

Ο Διαμιανός Βασιλειάδης, άλλο έμπιστο και μαχητικό στέλεχος που είχε εκπαιδευτεί και στη χρήση όπλων σε στρατόπεδο Παλαιστινίων για λογαριασμό του ΠΑΚ, αποχώρησε κάποια στιγμή από το ΠΑΣΟΚ καταγγέλλοντας κι αυτός την παρέα του Άαχεν (Τσοχατζόπουλος) για λοβιτούρες στα χρήματα του ΠΑΚ.

Η τρίτη καταγγελία έγινε από τον βουλευτή τότε του ΠΑΣΟΚ και σήμερα της Νέας Δημοκρατίας Διονύση Μπουλούκο.

Ο Διονύσης Μπουλούκος, αμέσως μετά τη διαγραφή του από το ΠΑΣΟΚ, τον Νοέμβριο του 1984, έδωσε στην αίθουσα του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών συνέντευξη Τύπου και αποκάλυψε τον πόλεμο των φατριών μέσα στο “Κίνημα”. Αποκάλυψε όμως επίσης ότι η φατρία των “Γερμανών” ήταν ισχυρή και αδιάσπαστη διότι τα μέλη της συνέδεαν αόρατοι ιστοί αράχνης που είχαν αμαρτωλά υφανθεί από τα χρόνια του ΠΑΚ στο εξωτερικό.

Η καταγγελία αυτή του Διονύση Μπουλούκου αποδείχτηκε όχι μόνο αποκαλυπτική αλλά και προφητική: Στα περισσότερα και μεγαλύτερα σκάνδαλα που ήρθαν αργότερα στο φως της δημοσιότητας πρωταγωνιστές ήσαν “διακεκριμένα” μέλη της ομάδας των Γερμανών.

Είναι, λοιπόν, φανερό ότι η εξέλιξη των πραγμάτων δεν μπορούσε να είναι διαφορετική από αυτή που εμφανίζεται σήμερα. Η προϊστορία του ίδιου του Ανδρέα και των ανθρώπων της πιο έμπιστης σ’ αυτόν “φατρίας” αποτελούσε… “εγγύηση” και βάση γι’ αυτές τις εξελίξεις αποτέλεσαν και αποτελούν ο καιροσκοπισμός και ο τυχοδιοωκτισμός των περισσότερων από τους ανθρώπους που σήμερα μας κυβερνούν.

Οι βαθύτερες αιτίες των σημερινών φαινομένων βαθειάς κοινωνικής και ηθικής σαπίλας υπήρξαν και είναι ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου και η κοινωνική προέλευση και δομής της πράσινης “νομενκλατούρας” που κουβάλησε από το εξωτερικό στη δύστυχη Ελλάδα.


Από την πρώτη μέρα που το ΠΑΣΟΚ ανέβηκε στην εξουσία άρχισε από τους “ημετέρους” και τους “ημετέρους των ημετέρων” ένα άγριο κυνηγητό θέσεων στην κυβερνητική μηχανή. Η επίθεση της “πράσινης ακρίδας” στη λεία είχε κιόλας αρχίσει!

Όλοι όσοι γνωρίζαμε το ΠΑΣΟΚ από μέσα, παρακολουθούσαμε το πώς κάθε σημαίνον στέλεχος προωθούσε μέλη της οικογένειάς του ή της ομάδας του προς την κατάληψη νευραλγικών και παχυλά αμειβόμενων θέσεων. Κανένας από αυτούς που σήμερα είναι γνωστοί ως ήρωες σκανδάλων δεν ήταν ουρανοκατέβατος. Όλοι τους οφείλουν τη θέση τους και τη δύναμή της εξουσίας τους σε κάποιο πρωτοκλασσάτο στέλεχος ή σε μια δυναμική ομάδα-φατρία του Κινήματος.

Δεν είχε σταματήσει ακόμα ο απόηχος από την πρώτη εκείνη καμπανιστή δήλωση του Ανδρέα Παπανδρέου ότι η κυβέρνησή του θα είναι “κυβέρνηση όλων των Ελλήνων” και εξαπολύθηκε απνηγής διωγμός κατά των ανθρώπων που υπηρετούσαν σε κυβερνητικής ή απλές υπαλληλικές θέσεις και (κατά τεκμήριο) δεν ήσαν οπαδοί του ΠΑΣΟΚ. Έπρεπε, βλέπετε, αμέσως-αμέσως να… αδειάσουν μερικές θέσεις!

Μέσα στον πρώτο κιόλας μήνα απολύονται 70 υπάλληλοι της Εμπορικής Τράπεζας, 80 υπάλληλοι της Γενικής Γραμματείας Τύπου, 40 φύλακες μουσείων, 25 υπάλληλοι του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου Κομοτηνής, 10 υπάλληλοι του υπουργείου Οικονομικών και πριν συμπληρωθεί το περίφημο “πρόγραμμα των 100 ημερών” οι απόλυσεις για λόγους κομματικούς παίρνουν τη μορφή χιονοστιβάδας. Απολύονται 200 υπάλληλοι της Ολυμπιακής, άλλοι 50 υπάλληλοι της Γενικής Γραμματείας Τύπου, όλοι οι πρόσθετοι αστυνομικοί που φρουρούσαν τις Εφορίες και εξελίσσονται σε μαζικούς διωγμούς οι απολύσεις στην Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία, στα Ταχυδρομεία, στις Συγκοινωνίες, στα Γραφεία Τύπου του εξωτερικού και γενικά σε όλους τους τομείς της κυβερνητικής δραστηριότητας.

Η πρώτη διαμαρτυρία γι’ αυτή την ανίερη αναβίωση της εποχής του Κήπου του Κλαυθμώνος και του “Τζουμπέ” ήρθε εκείνες τις μέρες από επίσημο συνδικαλιστικό όργανο των εργαζομένων, την Ομοσπονδία Υπαλλήλων ΕΛΤΑ, η οποία κατάγγειλε δημόσια ότι οι κομματικές διώξεις στον υπαλληλικό κόσμο είχαν πάρει τον χαρακτήρα πογκρόμ.

Και να σκεφτεί κανείς ότι όλα αυτά διαδραματίζονται στον κόσμο των μικρών υπαλλήλων, γιατί στο επίπεο των λεγομένων “πολιτικών” κυβερνητικών θέσεων (Νομάρχες, Γενικοί Γραμματείς, Διοικητές Τραπεζών, Οργανισμών και Επιχειρήσεων Κοινής Ωφέλειας, Διευθυντές Κρατικών Επιχειρήσεων κλπ.) η “αλλαγή φρουράς” υπήρξε καθολική, όπως βέβαια γίνεται πάντοτε όταν αλλάζει η Κυβέρνηση στην Ελλάδα.

Οι μικροί και ασήμαντοι υπάλληλοι, όμως; Τι έφταιγαν; Τι έφταιγαν οι οδηγοί και οι σταθμάρχες της ΕΑΣ ή οι φύλακες των Μουσείων και οι κλητήρες του ΟΤΕ; Οι χιλιάδες χαμηλόμισθοι υπάλληλοι που βρέθηκαν στο δρόμο;

Η επίσημη δικαιολογία ήταν ότι πραγματοποιείται ή… “αλλαγή”! Στην πραγματικότητα επρόκειτο για μια κολοσσιαία προσπάθεια να κομματικοποιηθεί η κρατική μηχανή, σε συνδυασμό με το “βόλεμα” των οπαδών, των φίλων των συγγεννών και των μελών της “ομάδας” του κάθε ισχυρού μέσα στο ΠΑΣΟΚ.

Παράλληλα προς το όργιο των απολύσεων έχουμε εκείνους τους πρώτους μήνες της εξουσίας του ΠΑΣΟΚ και τους εξαναγκασμούς σε παραίτηση. Παραμένει ακόμα μέχρι σήμερα άγνωστος ο αριθμός των υπαλλήλων που αναγκάστηκαν να παραιτηθούν γιατί βρέθηκαν για διάφορους λόγους στο στόχαστρο των πρασινάνθρωπων. Μιλάμε για χιλιάδες.

Και αρχίζει ο χορός των διορισμών. Πρώτη βέβαια έρχεται η… οικογένεια!

Άμεσα πρέπει να “βολευτούν” τα αδέλφια, τα παιδιά, οι γυναίκες, τα ανήψια, οι γαμπροί και τα ξαδέλφια. Ο Ανδρέας Παπανδρέου κάνει τη γυναίκα του Πρόεδρο των Ελληνίδων Γυναικών ενώ είναι… Αμερικανίδα υπήκοος! Τον γυιό του Γιωργάκη τον κάνει βουλευτή και αργότερα υφυπουργό! Τον άλλο του γυιό, Ανδρέα, “ειδικό σύμβουλο” στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας! Τον γαμπρό του Θ. Κατσανέβα, Διοικητή στον ΟΑΕΔ και αργότερα στο ΙΚΑ και την κόρη του Σοφία τοποθέτησε σε Επιτροπές Εργασίας της Αγροτικής Τράπεζας.

Το φαινόμενο της “οικογενειοκρατίας” παίρνει σιγά-σιγά διαστάσεις απίστευτες και πρωτοφανείς. Η … “αγία” οικογένεια οργιάζει!

Θα χρειάζονταν εκατοντάδες σελίδες για να καλφυθεί το θέμα των “οικογενειακών” διορισμών. Ας δούμε, όμως ορισμένα “αντιπροσωπευτικά” δείγματα. Τον καιρό της παντοδυναμίας του “τσάρου” Γεράσιμου Αρσένη, ο αδελφός του Βικέντιος Αρσένης ήταν Πρόεδρος της Ελληνικής Βιομηχανίας Όπλων (ΕΒΟ), η γυναίκα του Γεράσιμου Λούκα κατσέλη, Διευθύντρια του ΚΕΠΕ, η αδελφή της Νόρα Κατσέλη βουλευτίνα του ΠΑΣΟΚ, η πεθερά του Γεράσιμου, Αλέκα Κατσέλη, μέλος του Δ.Σ. του Εθνικού Θεάτρου και η γυναίκα του Βικέντιου, Λώρα, διευθύντρια του Γραφείου Παροχής Πληροφοριών για επενδύσεις!

Ο Αντώνης Τρίτσης είχε διορίσει την… αλλοδαπή γυναίκα του Σούζαν Μυλχάουζερ “ειδική σύμβουλο” στην ΕΡΤ!

Ο Άκης Τσοχατζόπουλος διόρισε τον αδελφό του Στέφανο διευθυντή του ΕΟΤ στη Βόννη! Αυτό δεν ήταν ίσως και τόσο απαράδεκτο, αν ο κ. Διευθυντής δεν ήταν, πριν διοριστεί σ’ αυτή τη θέση, σερβιτόρος σε κοσμική ταβέρνα της Θεσσαλονίκης! Αυτό είναι πραγματικά “αλλαγή”! Από σερβιτόρος, διευθυντής του ΕΟΤ!

Ο Σήφης Βαλυράκης διόρισε τον θείο του Σταύρο (πρών μπακάλη) σύμβουλο στο υπουργείο Συγκοινωνιών! Δεν άφησε όμως απ’ έξω και τα αδέλφια του! Ο Γιάννης Βαλυράκης πήγε σε ανώτερη θέση τον Οργανισμό Διεξαγωγής Ιπποδρομιών και ο Ανδρέας Βαλυράκης διευθυντής σε ασφαλιστική Εταιρεία θυγατρική της Εθνικής Τράπεζας.

Η Μελίνα Μερκούρη τοποθέτησε τον αδελφό της Σπύρο στο υπουργείο Πολιτισμού και τον άντρα της Ζυλ Ντασσέν σκηνοθέτη στο Εθνικό Θέατρο.

[...και πολλά ακόμα]

Ο Λαλιώτης τον θείο του στην Ασφαλιστική Εταιρεία “Φοίνιξ”, ο Γεννηματάς την ανηψιά του στο υπουργείο Εσωτερικών [...κλπ].

Τον Κώστα Σημίτη τον βάφτισε μέλος της βασιλικής Οικογένειας και έχει τεράστια περιουσία σε ακίνητα, ενώ ο αδελφός του Σπύρος Σημίτης, ζει στη Γερμανία, όπου είναι καθηγητής σε Πανεπιστήμιο και έχει στενές σχέσεις με τις γερμανικές μυστικές υπηρεσίες. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ίσως από προπολεμικά, οι αδελφοί Σημίτη, δεν είχαν απολύτως κανένα οικονομικό πρόβλημα. Επειδή όμως φαίνεται ότι ισχύει πάντοτε ο κανόνας “τα λεφτά πάνε στα λεφτά”, μια διαιτησία της ΔΕΗ με αντικείμενο τεράστια χρηματικά ποσά και ανάλογη αμοιβή, ανατέθηκε στον αδελφό του υπουργού και Γερμανό υπήκοο Σπύρο Σημίτη!

[...και διάφορα λοιπά]

Εκτός όμως από τα αδέλφια, τις γυναίκες και τ’ ανήψια έχουμε και τα… βλαστάρια μας! Τι γίνεται άραγε όταν τα βλαστάρια μας αυτά δεν μπορούν να μπουν στα ελληνικά Πανεπιστήμια;

Ο γυιός του Κουτσόγιωργα μεταγγρέφεται από το Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών στη Νομική Αθηνών. Η κόρη του Παρασκευά Αυγερινού από την Ατλάντα των ΗΠΑ στο Πολυτεχνείο Αθήνας. Τα παιδιά του βουλευτή Φλώρινας Στεφανίδη μπαίνουν στο Πανεπιστήμιο ως… βορειοηπειρώτες χωρίς εξετάσεις, αλλά από τις εφημερίδες αποκαλύπτεται ότι ο Στεφανίδης ήξερε την Αλβανία μόνο από τον… χάρτη και ο βουλευτής αυτός παραπέμπεται να δικαστεί για την από μέρους του κατασκευασμένη ψευδή βεβαίωση περί της δήθεν βορειοηπειρώτικης καταγωγής του!

Ο σημερινός υπουργός Δημόσιας Τάξης Δροσογιάννης, για να μετεγγράψει τον γυιό του από τη Νομική Θράκης στη Νομική Αθηνών, παρουσίασε ένα έγγραφο κατά το οποίο υπήρχε σοβαρός κίνδυνης ζωής για τα μέλη της οικογένειάς του!

Ο διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Πρωθυπουργού, Αντώνης Λιβάνης, για τον ίδιο σκοπό δηλαδή για μετεγγραφή του γυιού του, παρουσίασε έγγραφο κατά το οποίο ο γυιός του έπασχε από μελαγχολία με τάσεις αυτοκτονίας!

Όπως ήδη έχουν αντιληφθεί οι αναγνώστες ο κατάλογος των περιπτώσεων της “οικογενειοκρατίας” είναι μακρύς και ανεξάντλητος.

===

Το 1951, όταν πρωθυπουργός ήταν ο Νικόλαος Πλαστήρας, η ζυθοποιία ΦΙΞ έβαλε αγγελία στις εφημερίδες και ζητούσε έναν οδηγό αυτοκινήτου. Με την ανεργία που υπήρχε τότε, παρουσιάστηκαν δεκάδες υποψήφιοι. Ανάμεσά τους και ένας μεσόκοπος άνθρωπος του μόχθου που δήλωσε στον υπάλληλο τον επιφορτισμένο με την πρόσληψη ότι ονομάζεται Πλαστήρας.

Ο υπάλληλος του ΦΙΞ κύτταξε τον υποψήφιο πάνω από τα γυαλιά του και σκέφθηκε ότι μπορούσε να κάνει και λίγο χιούμορ.

“Τον πρωθυπουργό τι τον έχετε;”, ρώτησε γελώντας.

Ο άνθρωπος που ζητούσε δουλειά δίστασε για λίγο και μετά είπε χαμηλόφωνα, σχεδόν σαν να ντρεπόταν γι’ αυτό:

“Είναι αδελφός μου. Αλλά τόσο εκείνος, όσο κι εγώ, επιθυμούμε αυτό να μη σας επηρεάσει, αν υπάρχει κάποιος κατάλληλος γι’ αυτή τη θέση”.

Αυτή ήταν η πολιτική ηθική και η ελληνική λεβεντιά στην κοινωνία μας πριν από χρόνια. Και οπωσδήποτε πριν από τον αμαρτωλό και ανήθικο κόσμο του ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα Παπανδρέου.

Μια λεβεντιά και μια πολιτική ηθική που πρέπει ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ μια μέρα να αναστηθούν!!

Από το βιβλίο “Η Εύα Γεωργίου Παπανδρέου αποκαλύπτει”
του Δήμου Μάρκου Μπότσαρη/Εκδόσεις Ισοκράτης/1988

Το μέλλον της Ευρώπης κρίνεται στην Ελλάδα (Του Μιχάλη Ψύλου)

http://olympia.gr/2015/01/09/%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%BD-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%8E%CF%80%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%BB/

Πολύ σωστά το θέτει η γαλλική εφημερίδα Humanite. «Σπάνια οι εθνικές εκλογές είχαν γίνει ένα ευρωπαϊκό ζήτημα,όπως συμβαίνει σήμερα με την εκλογική αναμέτρηση στην Ελλάδα». Ο ισπανός ιστορικός Χουάν Β.Κούγια σε κύριο άρθρο του στην ισπανική El Pais κάνει λόγο για την «Ελληνική φωτιά» που πυρπολεί την Ευρώπη. Ο γάλλος οικονομολόγος Ζακ Σαπίρ εκτιμά ότι «αυτό που διακυβεύεται στην Ελλάδα θα επηρεάσει όλη την Ευρώπη, και ιδίως στη Γαλλία. Μπορεί ο αντίκτυπος να είναι θετικός και να ξεκινήσει ένας αγώνας μεταξύ των λαών και των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων. Μπορεί όμως οι επιπτώσεις να είναι αρνητικές σε περίπτωση μιας νέας προδοσίας» .Ο Σαπίρ προειδοποιεί ότι « αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα, είναι πρόβλημα και για την Ιταλία ,και τη Γαλλία και την Ισπανία. Ναι, το μέλλον της Ευρώπης και της δημοκρατίας θα παιχτεί στην Αθήνα και αυτό είναι άκρως συμβολικό».
Οι λόγοι είναι δύο ,λέει ο ιταλός δημοσιογράφος Αλεσάντρο Τζιλιόλι σε άρθρο του στο περιοδικό «L’Espresso»:
Το πρώτο είναι ότι , για πρώτη φορά, στην ηπειρωτική Ευρώπη μπορεί να αναλάβει τη διακυβέρνηση μιας χώρας μια πολιτική δύναμη ,που βρίσκεται έξω από το κλασσικό σχήμα κεντροαριστεράς – κεντροδεξιάς ,των δύο δυνάμεων που εναλλάσσονται για πάνω από μισό αιώνα και που σήμερα εξακολουθούν να κυριαρχούν από τη Γερμανία ως τη Γαλλία, την Ισπανία , το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ιταλία» Με άλλα λόγια ,τονίζει ο ιταλός δημοσιογράφος μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ «θα είναι η πρώτη δοκιμασία μιας κυβέρνησης, που αντιπροσωπεύει τη λεγόμενη «αόρατη’’ κοινωνική πλειοψηφία»
Ο δεύτερος ,και ακόμη πιο σημαντικός λόγος που προκαλεί πανευρωπαϊκό αντίκτυπο μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ,λέει ο ιταλός δημοσιογράφος ,είναι ότι για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό, θα έχουμε ένα ευρωπαϊκό κράτος που προσπαθεί να αλλάξει την ίδια την ΕΕ της τρόικας και γενικότερα τις κυρίαρχες οικονομικές δυνάμεις και να αποκαταστήσει σε μια χώρα τη δημοκρατία και την πολιτική κυριαρχία που της αξίζει. Αυτό αποτελεί μια επανάσταση τα τελευταία τριάντα χρόνια ,αλλά φυσικά το ερώτημα είναι αν θα αφήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ να την κάνει «.

Ξήλωμα των μνημονίων του Βερολίνου

Η πανευρωπαϊκή διάσταση ενδεχόμενης νίκης ή ηττας της Αριστεράς στην Ελλάδα φαίνεται άλλωστε και από τη σφοδρή ,ψυχροπολεμική αντίδραση του Βερολίνου ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ. Το Βερολίνο φοβάται ότι η Ελλάδα μπορεί τώρα να εξελιχθεί σε «πειραματόζωο» του βίαιου ξηλώματος των μνημονίων, που αποτελούν και την πεμπτουσία της γερμανικής πολιτικής για την επιβολή της οικονομικής και πολιτικής επικυριαρχίας της Γερμανίας στην Ευρώπη. Στην Ιρλανδία και την Πορτογαλία η υποτιθέμενη «έξοδος» από τα μνημόνια έγινε με συμπεφωνημένο τρόπο ανάμεσα στο Βερολίνο και τις ντόπιες πολιτικές και οικονομικές ελίτ και με όρους που δεν έθιγαν σε τίποτα την ουσία της γερμανικής πολιτικής. Στην Ελλάδα όμως οι προθέσεις της επικείμενης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ διαφορετικές και είναι αρκετοί στο Βερολίνο που έχουν χάσει τον ύπνο τους. Αν σπάσει αυτή η άνευ όρων αποδοχή των γερμανικών επιλογών έστω και σε μια μικρή χώρα –μέλος της Ευρωζώνης, «ολόκληρο το ευπαθές οικοδόμημα από τραπουλόχαρτα χρέους, διασώσεων και λιτότητας θα αρχίζει να ταλαντεύεται»,όπως προειδοποιούν οι Financial Times. Εφιάλτης για τους Γερμανούς είναι και το ενδεχόμενο διαγραφής μεγάλου τμήματος του ελληνικού χρέους που επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ. Όχι γιατί ενδεχόμενες απώλειες από μια μεγάλη διαγραφή του ελληνικού χρέους θα είναι σημαντικές για την Γερμανία και τα άλλα κράτη της ΕΕ ( περίπου το 80% του ελληνικού δημόσιου χρέους είναι σε χέρια κρατών) . Ασήμαντες θα ήταν οι απώλειες για τα ευρωπαϊκά κράτη ακόμη κι αν διαγράφονταν με πολιτική λύση φυσικά το σύνολο του ελληνικού χρέους. Ακόμη και οι Financial Times το παραδέχονται : «Μια διαγραφή χρέους για την Ελλάδα μπορεί να είναι εφικτή, αλλά το Βερολίνο γνωρίζει ότι κάτι τέτοιο θα άνοιγε διάπλατα την πόρτα για παρόμοιες απαιτήσεις από την Ιταλία, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Ισπανία, ακόμα και από τη Γαλλία» γράφει η βρετανική εφημερίδα! Αυτή είναι η πραγματική αιτία των Γερμανικών αντιδράσεων. Για σκεφτείτε να ζητήσει διαγραφή μέρους του ισπανικού δημόσιου χρέους-που ξεπερνά το ένα τρισεκατομμύριο ευρώ- μια κυβέρνηση των Podemos στην Ισπανία; Η αύριο μια αντι-γερμανική κυβέρνηση στην Ιταλία ή στην Γαλλία, τα χρέη των οποίων ξεπερνούν τα δύο τρισεκατομμύρια ευρώ;

Γι αυτό ,όπως γράφει ο γάλλος δημοσιογράφος Πολ Κινιό στο περιοδικό Le Nouvel Observateur μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα έχει να αντιμετωπίσει μια κυρίαρχη ελίτ στην Ευρώπη που «έχει δώσει στο ευρωπαϊκό όνειρο έναν μόνο προσανατολισμό: Το…ραβδί.» Όπως λέει ο Κινιό «για χρόνια τώρα ότι η Ευρώπη είναι μια παμπ που όλοι προειδοποιούν για τους κινδύνους του καπνού: Θέλει να κρατά φοβισμένους τους πολίτες. Η Ευρώπη είναι όμως πράγματι ένας πολύ άρρωστος οργανισμός που θεωρεί ότι η μόνη θεραπεία είναι η λιτότητα .Βλέπουμε όμως τα αποτελέσματα της λιτότητας και στην Ελλάδα και στην ΕΕ. Στο πλαίσιο αυτό η Ευρώπη δεν υποστηρίζει την αντίθετη άποψη ακόμη και όταν είναι δημοκρατικά εκφρασμένη. Επιβάλει τις πολιτικές της μόνο με την απειλή. Πολύ περισσότερο σήμερα θα θελήσει να το κάνει καθώς έχει κάνει την εμφάνισή της μια ριζοσπαστική αριστερά που δικαίως αμφιβάλλει για το έργο της ΕΕ και είναι ο κύριος κίνδυνος για την Ευρωπαική Ένωση» .

«Είναι σαφές ότι το θέμα δεν είναι η Ελλάδα» λέει ο γάλλος δημοσιογράφος Βενσάν Πρεσιμέ. «Αλλά ότι η Ελλάδα για τους ισχυρούς της παλαιάς Ευρώπης είναι μια πρόκληση για την ιερή και απαραβίαστη αρχή της αποπληρωμής του χρέους. Αυτό είναι το μήνυμα. Και αυτό απειλεί να προκαλέσει … εγκεφαλικό στον Μοσκοβισί, τον Σόιμπλε, τον Ολάντ και την Μέρκελ».
Ο φόβος του Βερολίνου και των συστημικών ελίτ στην Ευρώπη μεγαλώνει άλλωστε ,λόγω και του γεγονότος ότι «τα κόμματα ,όπως το Podemos στην Ισπανία και ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα έχουν διευρύνει το ακροατήριό τους σε πολύ πιο πλατιά λαικά στρώματα ,σε σχέση με το συνηθισμένο αριστερό κοινό» λέει η ιταλίδα δημοσιογράφος Μαρία Τεράνι σε άρθρο της στην Corriere della Sera.
«Η δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ και Podemos έγκειται στην περίφημη « αλλαγή παραδείγματος ». Αλλάζουν το παράδειγμα της Αριστεράς, δεν αποθαρρύνονται ούτε σύρονται πίσω από αρχαία συνθήματα και τις φιλοδοξίες παλαιών πολιτικών ηγετών, που ήταν πρόθυμοι να αλλάξουν σημαία».

Γερμανικό σχέδιο Β` ;
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που εμφανίζονται πλέον και συστημικοί παράγοντες στην ίδια τη Γερμανία που εισηγούνται στην κυβέρνηση Μέρκελ να αλλάξει στάση έναντι του ΣΥΡΙΖΑ για χάρη της ίδιας της …γερμανικής πολιτικής στην Ευρώπη .Ο πρόεδρος του ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών του Βερολίνου (DIW),Μάρτσελ Φράτσερ, εκ των πλέον σημαντικών οικονομολόγων της Γερμανίας ,σε άρθρο του στην σοσιαλδημοκρατική «Süddeutsche zeitung» με τίτλο «Η κρίση στην Ελλάδα μπορεί να είναι ευκαιρία», τονίζει:

«Η Ελλάδα δεν απαιτεί τίποτα λιγότερο από έναν πολιτικό σεισμό για να γίνει βιώσιμη χώρα και να εξελιχθεί σε μια λειτουργική δημοκρατία. Για το λόγο αυτό η τρέχουσα πολιτική κρίση θα μπορούσε να αποδειχτεί χρήσιμη. Μια πιθανή ανάληψη της διακυβέρνησης στην Ελλάδα από τον ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να έχει βραχυπρόθεσμο κόστος για την Γερμανια και την Ευρώπη, αλλά επίσης θα οδηγήσει σε ένα αναγκαίο νέο ξεκίνημα για τη χώρα» τονίζει ο γερμανός οικονομολόγος και προσθέτει: «Η απόδοση των ελληνικών κυβερνήσεων τα τελευταία πέντε χρόνια ήταν σοκαριστικά κακή . Για πολλές γενιές η ελληνική πολιτική ελίτ ήταν αγκιστρωμένη στα προνόμια της εξουσίας. Οι ελληνικές κυβερνήσεις προσπαθούσαν απλώς να εξασφαλίσουν την πολιτική και οικονομική τους δύναμη ,αλλά όχι να εφαρμόσουν τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις για να οδηγήσουν τη χώρα στο μέλλον. Πρέπει να ξεφορτωθούμε την παλιά πολιτική ελίτ και να καταλάβουμε ότι μια νέα γενιά πολιτικών είναι η ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα της χώρας»

Ο Γερμανός οικονομολόγος δεν συμφωνεί φυσικά με τον ΣΥΡΙΖΑ. «Δικαίως» λέει, «ελάχιστοι βλέπουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί την νέα γενιά πολιτικών που χρειάζεται η χώρα» Εκτιμά όμως ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε πράγματι να αντιστρέψει κάποιες από τις μεταρρυθμίσεις που έγιναν τα τελευταία χρόνια, αλλά θα κατανοήσει ωστόσο ότι ο αριστερός κυβερνητικός συνασπισμός ότι η Ελλάδα θα εξαρτάται από το ευρώ και τη βοήθεια της Ευρώπης…Θα πρέπει να συνεχίσουμε να ασκούμε πίεση στην επόμενη ελληνική κυβέρνηση να τηρήσει τις ισχύουσες συμφωνίες. Δεν υπάρχει αρκετό περιθώριο για περαιτέρω χαλάρωση των πιστωτικών συνθηκών για την Ελλάδα»

Το ενδιαφέρον είναι ότι ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών του Βερολίνου αποδέχεται τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ για «ρήτρα ανάπτυξης» στην αποπληρωμή του ελληνικού δημοσίου χρέους: «Ενα μεγάλο μέρος του σημερινού δημόσιου χρέους θα πρέπει να αναδιαρθρωθεί έτσι ώστε η αποπληρωμή του να συνδέεται με την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας. Αυτό άλλωστε είχε εξασφαλίσει και η μεταπολεμική Γερμανία με τη συμφωνία του Λονδίνου το 1953…

(περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ)

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ του Γέροντα Παϊσίου για τους Γάλλους και τις τρομοκρατικές επιθέσεις Ισλαμιστών!

http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2015/01/blog-post_88.html

Δώδεκα νεκροί από επίθεση ισλαμιστών σε εφημερίδα στο Παρίσι.

Για να θυμηθούμε και τα λόγια του γέροντα Παϊσίου όπως ακριβώς καταγράφονται στο βιβλίο Μαρτυρίες Προσκυνητών Β΄ τόμος.

Είπε χαρακτηριστικά για τους Γάλλους:

«Ας τους αυτούς, που μαζεύουν τους Μουσουλμάνους και χτίζουν τζαμιά.

Αργότερα, θα καταλάβουν τι συμβαίνει και τότε θα είναι οι πρώτοι που θα πάρουν μέτρα εναντίον τους.

Θα δείτε τι θα κάνουν.»

Τζιχάντ τώρα και στο Παρίσι και ο σκοτεινός κόσμος των Ελλήνων εφοπλιστών. (του συγγραφέα Πέτρου Αργυρίου)

http://agriazwa.blogspot.gr/2015/01/blog-post_8.htm


Τι είναι 12 νεκροί δημοσιογράφοι στο κέντρο του Παρισιού;
Απόδειξη για το μεγαλείο του Αλλάχ.
Ξανά και ξανά έχω αναφέρει τα μοντέρνα θερμοκήπια του ισλαμικού εξτρεμισμού: Τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας με τις απαγωγές και τα βασανιστήρια του και την Αραβική Άνοιξη με αποκορύφωση τη διάλυση της Λιβύης και την αποσταθεροποίηση της Συρίας.
Είναι τώρα, ετεροχρονισμένα, καθώς ο ισλαμικός τρόμος έχει εδραιωθεί σε ημικράτος και εκδράμει σε δυτικές πρωτεύουσες παράγοντας τρόμο όπως αυτόν της επίθεσης στα γραφεία της σατυρικής καρτουνίστικης εφημερίδας Charlie Hebdo, που η Independent αναγνωρίζει αυτά που έγραφα και επιχειρηματολογεί υπέρ της συνθηκολόγησης με τον Άσσαντ.
Τώρα πια είναι αργά.
Το εξτρεμιστικό γάλα έχει χυθεί.
Από το Σαρκοζί ως τον Ολάντ, από τη διάλυση της Λιβύης μέχρι την υπονόμευση της Συρίας, η Γαλλία θυμούμενη άνευ λόγω και σχεδιασμού τον ιμπεριαλιστικό της εαυτό έγιναν οι μικρές ΗΠΑ ακολουθώντας κατά πόδας τις αυθεντικές ΗΠΑ στα σχέδια αποσταθεροποίησης και δημιουργίας αναχωμάτων κατά της κινεζικής και ρωσικής επιρροής στη Μέση Ανατολή.
Η εκστρατεία τους εκ των υστέρων στο Μάλι μαζί με τους Γερμανούς για να καταπολεμήσουν την διάχυση του ισλαμικού εξτρεμισμού δεν ήταν δυνατό να έχει αποτελέσματα μαζικής κλίμακας: η ζημιά είχε ήδη γίνει.
Οι Γάλλοι δεν έχουν μόνο τους δράστες να κατηγορήσουν: Για το πλήγμα στην καρδιά της γαλλικής δημοκρατίας υπόλογοι είναι εμμέσως και οι Σαρκοζί, Ολάντ.
Ο ισλαμικός εξτρεμισμός, αναβιωμένος από τις ΗΠΑ, Σαουδική Αραβία και τους συμμάχους τους είναι εδώ για να μείνει.
Κάθε τέτοιο χτύπημα βάζει πιο βαθειά το μαχαίρι στο κόκκαλο του δυτικού κόσμου και την πόλωση με τους ισλαμικούς πληθυσμούς εντός και εκτός Δύσης.
Η παράνοια μόνο παράνοια μπορεί να γεννήσει.
Οι τζιχαντιστές θα συνεχίσουν να επικαλούνται το θάνατο και τον τρόμο ως πολιτικό όπλο και μέσο στρατολόγησης αντί του ραφιναρισμένου, τεχνολογικού τρόπου που χρησιμοποίησαν οι δυτικοί εις βάρους τους.
Το όπλο τους είναι ο τρόμος. Η πόλωση. Η δύναμη της θεϊκής βλακείας. Η θρησκευτική παραφροσύνη.
Δεν υπάρχουν τεχνολογίες για να αντιμετωπίσουν τέτοια όπλα. Ποτέ δεν υπήρξαν. Το μόνο όπλο απέναντι σε αυτά είναι η αυτοσυγκράτηση και η μεθοδικότητα.
Τώρα λοιπόν οι Γάλλοι πολίτες γνωρίζουν τις συνέπειες της σύμπραξης με τον Αμερικανικό διάολο. Τώρα μαθαίνουν ότι οι πληγές που άνοιξε και ο Γαλλοαλγερινός πόλεμος δεν έκλεισαν ποτέ. Τώρα συνειδητοποιούν πλήρως ότι ένα κομμάτι πολιτογραφημένων Γάλλων μισούν τη Γαλλία.
Τώρα πια είναι αργά.
Έχουμε και εμείς ένα θύμα της τζιχαντιστικής αναβίωσης:
Αν 12 νεκροί Γάλλοι δημοσιογράφοι είναι απόδειξη για το ότι ο Αλλάχ είναι μεγάλος, τι είναι δύο νεκροί ναυτικοί σε ένα φλεγόμενο πλοίο έξω από την πόλη Ντέρνα της Λιβύης;
Μια σοβαρότητα ένδειξη ότι ο εκλεκτός του Αντώνη Σαμαρά Δημήτρης Μελισσανίδης κάνει λαθρεμπόριο με τους τζιχαντιστές.
Προ τριημέρου, η «επίσημη» Λιβυκή κυβέρνηση βομβάρδισε δεξαμενόπλοιο λιβεριανής σημαίας και ιδιοκτησίας Μελισσανίδη που παρά τις υποδείξεις προς το αντίθετο, επέμενε να κινείται προς το λάθος αραξοβόλι της Ντόρνα, μια από τις πολλές περιοχές που ελέγχουν ισλαμιστές εξτρεμιστές.
Αλλά ας πούμε τα πράματα με το όνομα τους: Δεν υπάρχει λιβυκή κυβέρνηση γιατί μετά την πτώση Καντάφι δεν υπάρχει Λιβύη: Οι συνωμότες πρώην συνεργάτες του Καντάφι είδαν τη χρυσή ευκαιρία να βάλουν στο χέρι τα funds της Λιβύης και σε συνεργασία με τους ισλαμιστές εξτρεμιστές και υπό την αεροπορική κάλυψη ΗΠΑ και συμμάχων έστειλαν τον Καντάφι στο διάολο και τη Λιβύη σε μια κόλαση από την οποία είναι αδύνατο να αποδράσει: Οι συνωμότες είναι σήμερα εξόριστοι στο Τομπρούκ ενώ πολύ μεγαλύτερες εκτάσεις ελέγχονται από ισλαμιστές πολέμαρχους με τον στρατηγό Χαφτάρ να επιδιώκει να γίνει ο νέος Νάσερ ή αν θέλετε ο Καντάφι στη θέση του Καντάφι.
Οτιδήποτε λοιπόν περνάει από τις περιοχές των ισλαμιστών κάνει τους συνωμότες της «επίσημης κυβέρνησης» να φοβούνται πως οι ισλαμιστές θα δυναμώσουν τόσο που θα τους οδηγήσουν στη θέση που βρίσκεται σήμερα ο Καντάφι: σκουλικοφαγωμένοι, πολλά μέτρα κάτω από τη γη.
Για αυτό και λοιπόν και βομβάρδισαν το τάνκερ του Μελισσανίδη, φοβούμενοι πως κουβαλά όπλα ή και άντρες με αντάλλαγμα πετρέλαιο.
Υπό κανονικές συνθήκες θα ξέσπαγε σοβαρότατο διπλωματικό επεισόδιο, αλλά υπάρχει μια άλλη κυβέρνηση που φοβόταν εξίσου το πλοίο του Μελισσανίδη: Η ελληνική, πάροχος προνομίων στο Δημήτρη Μελισσανίδη, ανάμεσα στα οποία και η ιδιοκτησία μέρος του ξεπουλημένου ΟΠΑΠ.
Θα ήταν μεγάλο σκάνδαλο να βρεθεί ο εκλεκτός της κυβέρνησης μπλεγμένος σε σκάνδαλο υπόθεσης λαθρεμπορίας με τζιχαντιστές, ιδιαίτερα προεκλογικά.
Δεν μας είναι άγνωστος ο ρόλος των βαρόνων του πετρελαίου στην Ελλάδα: Ήδη το ΔΝΤ μίλησε για καρτέλ πετρελαίου που κρατά τις τιμές προκλητά υψηλές, με τους Έλληνες καταναλωτές να επιβαρύνονται περί το ένα δις ετησίως εν μέσω μιας σφοδρότατης και επίσης προκλητής κρίσης, φωτογραφίζοντας τους Βαρδινογιάννη και Λάτση ως αφεντικά του Καρτέλ ενώ η πλευρά Λάτση έριξε το βάρος στο λαθρεμπόριο πετρελαίου.
Το περιοδικό Unfollow κάρφωσε τον Μελισσανίδη για το πώς συνδύαζε την φοροαπαλλαγή με το λαθρεμπόριο. Ακολούθησαν απειλές κατά της ζωής των συντακτών του περιοδικού για τις οποίες το περιοδικό μήνυσε το Μελισσανίδη σε μια υπόθεση που ανέλαβε εκ μέρους των Μελισσανίδιδων ο έμπιστος του Σαμαρά ακροδεξιός δικηγόρος ΦάυλοςΚρανιδιώτης.
Αυτοί είναι κάποιοι από τους λόγος που στο βίντεο που ακολουθεί και που ετοίμασε η ομάδα του newsmakedonias κάποιους μήνες πριν θα με ακούσετε μετά το 8,21 να αναφέρω πως ο σχετικά μικρός σήμερα Τζιχαντιστικός κίνδυνος για την Ελλάδα επάγεται ανάμεσα σε άλλα από τις σχέσεις των Ελλήνων ολιγαρχών τόσο με τους μέχρι πρόσφατα χρηματοδότες των τζιχαντιστών Σαουδάραβες αλλά και απευθείας με τους τζιχαντιστές, μέσω του λαθρεμπορίου που αποτελεί την κύρια πηγή εσόδων τους.



Ο βομβαρδισμός του τάνκερ του Μελισσανίδη στην Ντέρνα από την «Λιβυκή» κυβέρνηση αποτελεί μια καλή ένδειξη για το δεύτερο. Αν και η πλευρά Μελισσανίδη ισχυρίζεται ότι το πλοίο εκτελούσε προγραμματισμένο δρομολόγιο στα πλαίσια μια συμφωνίας ναύλωσης του προ δεκαετίας, φαίνεται να ξεχνάει ότι η κυβέρνηση Καντάφι δεν υπάρχει και ότι η Ντέρνα αποτελεί άντρο ισλαμιστών.
Ας διασαφηνίσουμε κάποια άλλα πράγματα ακόμη: Η Λιβεριανή σημαία που φοράει το πλοίο λέγεται σημαία ευκαιρίας.
Η σημαία ευκαιρίας είναι μια αμερικάνικη πατέντα που πρωτοεμφανίστηκε στον Παναμά για να μπορούν πλοία αμερικανικής ιδιοκτησίας να σερβίρουν αλκοόλ κατά τη διάρκεια της ποταπαγόρευσης.
Στη Λιβερία εφαρμόστηκε κατά τη διάρκεια του ψυχρού Πολέμου για να μπορούν αμερικανικά πλοία να φοράν «ουδέτερη» σημαία.
Φυσικά η Λιβερία κάθε άλλο παρά «ουδέτερη» χώρα είναι: Η Λιβερία υπήρξε πείραμα εποικισμού των ΗΠΑ που μετέφεραν πρώην σκλάβους αφροαμερικανούς για να τους κάνουν την Ελίτ μιας χώρας μαριονέτας.
Με την «παγκοσμιοποίηση» και την παγκόσμια απορρύθμιση προς όφελος των ιδιωτικών κεφαλαίων, οι σημαίες ευκαιρίας γίνονται πανούκλα καθώς οι χώρες που δίνουν τέτοιες σημαίες είναι διαβόητες για την έλλειψη περιβαλλοντικών ελέγχων, ελέγχων ασφαλείας, για την αδιαφορία προς τα εργασιακά δικαιώματα των ναυτικών και επιδίδονται σε έναν άνευ όρων ανταγωνισμό χαμηλής φορολόγησης.
Με αυτό τον τρόπο, εθνικοί πόροι αφαιμάζονται από τις χώρες προέλευσης των πλοιοκτητών ενώ ο παραγόμενος πλούτος από την αυξημένη εμπορική θαλάσσια κίνηση των πλωτών ναυαγίων, καταλήγει στα χέρια μιας χούφτας εφοπλιστών.
Η σημαία ευκαιρίας είναι λοιπόν η σημαία των καιροσκόπων.
Σε περιβάλλον κρίσης και μειωμένης ρευστότητας, οι εφοπλιστές γίνονται ακόμη πιο αρπαχτικοί, και οι κυβερνήσεις ακόμη πιο ενδοτικές: είναι ένας φαύλος κύκλος: όσο περισσότερο πιέζουν οι εφοπλιστές κι όσο περισσότερο ενδίδουν οι κυβερνήσεις, τόσο περισσότερο κεφάλαιο συσσωρεύουν οι πρώτοι και τόσο λιγότερους πόρους έχουν οι δεύτερες με αποτέλεσμα να γίνονται ακόμη πιο ενδοτικές και φτωχές.
Ο Παναμάς σήμερα είναι ο μεγαλύτερος στόλος παγκοσμίως όσον αφορά τις σημαίες που φέρουν τα πλοία.
Παρότι η ελληνική κυβέρνηση έκανε την έκτακτη εισφορά των εφοπλιστών προαιρετική και παρότι τα ελληνικής ιδιοκτησίας πλοία συνιστούν τη μεγαλύτερη ναυτιλιακή δύναμη από πλευράς τονάζ, λίγα από αυτά φέρουν ελληνική σημαία και εισφέρουν στην ελληνική οικονομία.
Ξεχάστε τους παλιούς εφοπλιστές ευεργέτες: Οι καινούριοι είναι μέρος των διεθνών ελίτ και λέγονται Έλληνες μόνο και μόνο για να έχουν ένα άρωμα βλαχοφολκλόρ:
Τα τελευταία δέκα χρόνια περισσότερα από 150 δις διαφυγόντα έσοδα κόστισε ο «Πατριωτισμός» των Ελλήνων εφοπλιστών στο Ελληνικό κράτος.
Τα funds των εφοπλιστών σε Ελβετία μόνο ξεπερνούν τα 60 δις.
Την περίοδο που οι Έλληνες στενάζουν, οι εφοπλιστές έχουν αυξήσει τους στόλους τους κατά 60%. Τι να κάνουμε; Είναι ένας σκληρός ανταγωνιστικός κόσμος μας λένε όταν είναι οι ίδιοι που διαμορφώνουν αυτές ακριβώς τις συνθήκες.
«Αυτοδημιούργητοι» τύποι σαν τον Μελλισανίδη και τον Μαρινάκη, μάλλον είναι οι φουνταριστοί των εφοπλιστών που επειδή είναι πολύ απασχολημένοι για να ασχοληθούν και με την Ελλάδα, δίνουν κάποιους πόρους, τεχνογνωσία και επαφές σε ντόπιους εγνωσμένης χαμηλής ηθικής αξίας για να λειτουργήσουν ως πράκτορες επιρροής στο ελληνικό πολιτικό σύστημα και την κοινή γνώμη. Αγοράζουν ομάδες, πολιτικούς, ότι μπορούν και διασφαλίζουν για τα αφεντικά τους τις καλύτερες των συνθηκών εκμαυλίζοντας ακόμη περισσότερο ένα ήδη σάπιο πολιτικό σύστημα.
Είναι μάλλον για το εφοπλιστικό κεφάλαιο ότι ήταν οι Βγενόπουλοι, Λαυρεντιάδηδες για το χρηματοπιστωτικό, με το Ρέστη και τον Πάλλη να αποτελούν υβρίδια χαμηλότερης επιρροής.
Μόνο ένας τρόπος υπάρχουν για να σταματηθούν αυτά τα αρπακτικά: λέγεται κεντρική πολιτική βούληση. Και έχουμε δύο βδομάδες για να τους την επιβάλλουμε μια και δια παντός.
Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 8/1/2014

Λαέ της Πάφου δείξε μας τον Δρόμο (από τον Όμηρο Αλεξάνδρου)

από e-mail

Την Κυριακή 11 Ιανουαρίου διεξάγονται Δημαρχιακές Εκλογές στο Δήμο Πάφου μετά την παραίτηση του υπόδικου τέως Δημάρχου Σάββα Βέργα υπό το βάρος σωρείας σκανδάλων και καλπάζουσας διαφθοράς τόσο στο Δήμο όσο και στο Συμβούλιο Αποχετεύσεως Πάφου.

Υπόδικοι στα πιο πάνω εγκλήματα είναι, εκτός από τον τέως Δήμαρχο, ο οποίος ήταν για χρόνια υψηλόβαθμο στέλεχος του κόμματος του ΔΗ.ΚΟ, (Κατά κάποιους, Του Κόμματος των ‘’Αρχών’’ και ‘’Αξιών’’, και κατά κάποιους άλλους, της Πόρνης της Πολιτικής Ζωής Της Κύπρου) και Δημοτικοί Σύμβουλοι που πρόσκεινται και στα μεγάλα κόμματα ΔΗ.ΣΥ, ΑΚΕΛ και ΕΔΕΚ.

Οι υποψήφιοι Δήμαρχοι είναι 8, κάποιοι από τους οποίους είναι κομματικές επιλογές, κάποιοι δήθεν ανεξάρτητοι που υποστηρίζονται από κόμματα και κάποιοι πραγματικά ανεξάρτητοι. Τα εκλογικά επιτελεία των υποψηφίων επιστρατεύουν όλα τα μέσα τις τελευταίες μέρες για να πείσουν τους ψηφοφόρους να πάρουν μέρος στις εκλογές της Κυριακής φοβούμενοι τεράστια αποχή.

Κοινό μυστικό και διαπίστωση όλων είναι πως ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων θα τηρήσει αποχή στις εκλογές για λόγους που σχετίζονται με όσα συνέβησαν τον τελευταίο χρόνο στην Πάφο. Τα σκάνδαλα, η διαπλοκή και το μέγεθος της διαφθοράς που είδαν το φως της δημοσιότητας έχουν προκαλέσει την οργή όχι μόνον στους πάφιους αλλά και σε όλη την κυπριακή κοινωνία. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες η επικείμενη εκλογική αναμέτρηση έχει πολλές ιδιαιτερότητες και προσωπικά αναμένω να δω να εκφράζεται μια άνευ προηγουμένου οργή των παφίων ενάντια στην κομματοκρατία και γενικότερα στο διεφθαρμένο κομματικό κατεστημένο, οι άνθρωποι και οι επιλογές του οποίου πρωταγωνίστησαν σε αυτήν την άνευ προηγουμένου λεηλασία.

Πριν από κάποια χρόνια κάποιος πάφιος συμφοιτητής μου μου είπε κομπάζοντας ότι, ‘’όσο προχωράς δυτικά της Κύπρου βρίσκεις πιο καλούς ανθρώπους και γνήσιους πατριώτες’’. Η κοινή μας αγάπη για την Κύπρο μας, μας κράτησε σε επαφή αν και πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε. Επικοινώνησα πριν λίγες μέρες μαζί του και του θύμισα τι μου είπε τότε και ανταλλάξαμε διάφορες απόψεις και προβληματισμούς για το δύσμοιρο χάλι που οδήγησαν οι πολιτικοί και τα κόμματα τους την αγαπημένη μας πατρίδα. Κοινή διαπίστωση και των δύο μας ήταν ότι, αν η Κύπρος δεν απαλλαγεί σύντομα από το υπάρχον ελεεινό κομματικό κατεστημένο θα καταστραφεί οικονομικά και θα τουρκέψει.

Θέλω να πιστεύω ότι την άποψη του εκ Πάφου φίλου μου και την δική μου την ασπάζεται η συντρηπτική πλειοψηφία των Παφίων και με αυτή την ευκαιρία τους καλώ την ερχόμενη Κυριακή νααποδείξουν τον γνήσιο πατριωτισμό τους με το να γυρίσουν την πλάτη στους κομματικούς υποψηφίους. Τους καλώ να μας δείξουν το δρόμο, ούτως ώστε οι Δημαρχιακές Εκλογές της Πάφου να είναι η αφετηρία και η απαρχή για να απαλλαγεί η Κύπρος από τους εσωτερικούς εχθρούς της που δεν είναι άλλοι από το ελεεινό κομματικό κατεστημένο και αυτούς που το συνθέτουν και το προστατεύουν

Όμηρος Αλεξάνδρου

http://omirosalexandrou.blogspot.com.

Αντικοινωνική συμπεριφορά φαρμακοποιών (Πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου)

--Αντικοινωνική συμπεριφορά φαρμακοποιών

--Νέος κύκλος διαρρήξεως βόθρων

Αντικοινωνική συμπεριφορά φαρμακοποιών.

Στις 14 Νοεμβρίου, κατέθεσα ιδίοις χερσίν ένα υπερασπιστικό κείμενο σε οκτώ φαρμακεία της γειτονιάς μου (περιοχή Μεσογείων). Το κείμενο είδε το φως της δημοσιότητας στο διαδίκτυο με δική μου πρωτοβουλία και διάθεση χρόνου για την αυτοψία της λειτουργίας των φαρμακείων. Οι άνθρωποι του ΟΟΣΑ διέδιδαν στα ραδιόφωνα, ότι: «Για να βρεις φαρμακείο στην Ελλάδα περπατάς χιλιόμετρα». Ψεύδος τερατώδες. Έκανα αυτοψία στη γειτονιά μου και προέκυψε ότι σε περιμετρική απόσταση 600 μέτρων λειτουργούσαν οκτώ φαρμακεία.Μετά την ανάρτηση του κειμένου, έβγαλα φωτοτυπίες, και το ενεχείρησα στους φαρμακοποιούς, τους οποίους δεν γνώριζα. Κατέθεσα το κείμενο και έλεγα: «Σε αφορά», έχοντας επισυνάψει και την κάρτα μου με διεύθυνση και τηλέφωνο.Κανείς και καμία δεν αισθάνθηκαν την ανάγκη να κάνουν ένα τηλέφωνο και να πουν: «πως σου ήρθε η ιδέα να κάνεις κάτι που εμείς δεν σκεφθήκαμε;». ίσως νόμιζαν ότι θα ήθελα κανένα πουρμπουάρ! Ανθρωπάκια. Πόσο δίκαιο είχα όταν εδώ και 12 χρόνια έγραψα το κείμενο: «Αυτόν τον σάπιο λαό ποιος θα τον αγοράσει;» (βλ. «Πολιτικά Θέματα», της 3-10-2003). Όποιος έχει τη δυνατότητα ας στείλει τούτο το κείμενο στο Σύλλογο φαρμακοποιών.Χρειαζόμαστε τα φαρμακεία της γειτονιάς! Θέλουν να τα καταργήσουν.

Αθήνα 08/01/2015

Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

(Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως επί των Εθνικών Θεμάτων)

-Για επικοινωνία πατήστε το λινκ της επιτροπής.

Νέος κύκλος διαρρήξεως βόθρων

Όταν το σάπιο πολιτικό σύστημα τολμήσει να ξύσει την κρούστα του, ανακαλύπτει μπουμπούκια πολιτικά με εξωχώριες επιδόσεις και πιτσικαρισμένους λογαριασμούς. Είναι γνωστό ότι για τέσσερις δεκαετίες αμύνεται, γλιστρά, συσκοτίζει, αποπροσανατολίζει, κωλυσιεργεί και παίζει το ρόλο της στρουθοκάμηλου. ΔΕΝ θέλει να μάθει. Δεν τολμά ν’ αγγίζει τη διαφθορά που οργιάζει στους κόλπους του. Γνωρίζει πολύ καλά ότι αν τολμήσει να ξύσει την πέτσα θ’ αναπηδήσουν τέρατα και σημεία, που θα οδηγήσουν στηναυτοκατάρρευσή του. Θα είναι η θηλιά που θα οδηγήσει στο ξήλωμά του, όπως έγραφα εδώ και δέκα πέντε χρόνια στο άρθρο μου: «Η θηλιά ως βρόγχος του συστήματος» («Πολιτικά Θέματα», 8-12-2000). Έγραφα τότε ότι οι Ηρακλείς του βοθροποιημένου συστήματος μόλις άρχιζε η διάρρηξη κάποιου πολιτικού βόθρου έσπευδε να τον τσιμεντάρει. Από τότε είχαμε ελάχιστες βοθροδιαρρήξεις, τις οποίες το σύστημα δεν μπόρεσε να τσιμεντάρει.Αυτούς τους οποίους «θυσίασε» προσωρινά δεν μίλησαν περιμένοντας να βγουν από τα σίδερα. Έτσι είναι η συμφωνία!

Για να δούμε αν τώρα, με το νέο κύκλο βοθροδιαρρήξεων, θα μπορέσει να τις τσιμεντάρει; Για να δούμε, τι θα δούμε, αν αντέξουμε και δεν πάθουμε ασφυξία από τη βρωμιά και τη μπόχα. Θα ήταν τερατώδες, από κάθε άποψη, να προβεί ξανά και ξανά σε ημίμετρα, εφαρμόζοντας την πολιτικά και κοινωνικά ανήθικη θεωρία της «πολιτικής σκευωρίας», την οποία καταπολέμησα πριν από πολλά χρόνια. (βλ. π.χ. «Η «ποινικοποίηση» της πολιτικής και το ανεύθυνο των πολιτικών», στα «Πολιτικά Θέματα», 20-10-1991 και «Η πολιτική σκευωρία ως πολιτική, ηθική και ποινική ασυδοσία» στα ίδια, της 6-10-1995). Τρείς δεκαετίες το ίδιο τροπάριο όχι της Κασσιανής αλλά της συγκάλυψης! Ο πεινασμένος λαός απαιτεί «βραχιόλια» περισσότερα βραχιόλια και εδώλια, περισσότερα εδώλια.

Αθήνα 08/01/2015

Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

(Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως επί των Εθνικών Θεμάτων)

-Για επικοινωνία πατήστε το λινκ της επιτροπής.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Όποιος ενδιαφέρεται για περισσότερα

 θέματα, μπορεί να επισκεφθεί την ιστοσελίδα της Επιτροπής. (http://ethnikonthematon.blogspot.gr)

Μια εξήγηση του γράφοντος

Γράφω: Για να υπενθυμίζω στους εναλλασόμενους εξουσιαστές ότι δεν είμαι πολιτικός Αυστραλοπίθηκος.

Για να θυμίζω τη μνήμη εκείνων που θυσιάστηκαν άδικα για την Ελλάδα, που πρόδωσαν οι σύγχρονοι Εφιάλτες. Γιατί η σιωπή σημαίνει συνενοχή και έγκριση.

Πολίτης Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

Ο άγνωστος ασπρομάλλης «γέροντας» - Ένα συγκλονιστικό θαύμα από μια γυναίκα 37 ετών.

http://www.agioritikovima.gr/thavmata/item/51381-%CE%BF-%CE%AC%CE%B3%CE%BD%CF%89%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CF%83%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CF%82-%C2%AB%CE%B3%CE%AD%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82%C2%BB

Ένα συγκλονιστικό θαύμα από μια γυναίκα 37 ετών.
Λέει με κάθε λεπτομέρεια αυτό που βίωσε

Λέγομαι Ελένη Μάντζιου, και σας γράφω από την Καρδίτσα. Είμαι 37 χρονών. Τον Ιούνιο του 2003, παραμονή της γέννησης του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, μπήκα στο Νοσοκομείο «Παπανικολάου» της Θεσσαλονίκης, στο Αιματολογικό. Έπασχα από οξεία μυελογενή λευχαιμία. Έκαμα το πρώτο σχήμα χημειοθεραπείας.
Η ασθένεια δεν έχει ίαση. Οι γιατροί αναζήτησαν τα αδέρφια μου, για να εκθέσουν την κατάσταση και να συνεργαστούν μαζί τους για τη θεραπεία μου. Έχω άλλα τρία αδέρφια, αλλά εγώ ήμουν υιοθετημένη. Τους ειδοποίησε ο σύζυγός μου. Μετά από 20 χρόνια δέχτηκαν και ήρθαν. Είχα συμβατότητα με τη μεγάλη αδερφή μου. Έκανα άλλα δύο σχήματα. Μετά ετοιμάστηκα για τη μεταμόσχευση μυελού των οστών.

Μπήκα στις 24 Νοεμβρίου. Τα κύτταρα τα πήρα στις 2 Δεκεμβρίου. Όλα καλά! Παραμονή Χριστουγέννων γύρισα στο σπίτι μου. Μετά από δύο μήνες περίπου είδα μπροστά μου έναν ασπρομάλλη γέροντα με λευκό χιτώνα να μου λέει: «Όλα πέρασαν, δεν ήταν να το περάσεις εσύ αυτό». Επί ένα χρόνο αναζητούσα ποιος άγιος ήταν αυτός πού εμφανίστηκε και μου συμπαραστάθηκε στο πρόβλημά μου.

Όταν τα κατάφερα και πραγματοποίησα το τάμα μου στη Λέσβο, στον Άγιο Ραφαήλ, περπατούσαμε με το σύζυγό μου στην πόλη της Μυτιλήνης. Μπήκαμε στο Ναό του Αγίου Θεράποντα, στο Ναό σας, τυχαία. Εκεί ανακάλυψα ότι ο Άγιος που είχα δει τότε, ήταν ο άγιος Θεράπων, ο Επίσκοπος Κύπρου! Αυτός που είδα τότε ήταν Αυτός που προσκύνησα στην εικόνα του Ναού σας! Ειλικρινά σας λέω πως δεν γνώριζα ούτε τη μορφή του, ούτε το όνομά του, ούτε τον ήξερα δηλαδή, ούτε τον είχα ακούσει ποτέ, ούτε τον είχα προσκυνήσει. Την ώρα που ανακάλυψα ποιος ήταν ο γέροντας, ο σωτήρας μου, τα συναισθήματά μου δεν περιγράφονταν: Χαρά, δέος, λύπη, άγχος, δεν ήξερα κι εγώ η ίδια. Έκλαιγα, χαιρόμουνα! Η ψυχή μου ήταν πλημμυρισμένη από αγαλλίαση, η καρδιά μου πετάριζε! Ο σύζυγός μου με ρωτούσε τι έπαθα. Τότε του τα εξήγησα όλα - γιατί γνώριζε μόνο πως κάποιος άγνωστός μας άγιος με είχε θεραπεύσει. Μετά, όταν ηρέμησα, η ψυχή μου πετούσε από χαρά και ευγνωμοσύνη.

Όταν διάβασα το βίο του και τα θαύματά του στο βιβλίο σας, πάτερ, θεώρησα ότι είχα χρέος να σας ενημερώσω για το θαύμα Του και το πώς γνώρισα τη χάρη Του. Τον έχω πάντα στην ψυχή μου, τον έχω πάντα στην καρδιά μου. Τον ευχαριστώ και τον επικαλούμαι συνεχώς.

Με εκτίμηση,
Ελένη Μάντζιου.

Για να έχουν αποτέλεσμα οι προσευχές μας!

http://www.agioritikovima.gr/diafora/panagia/proseuches/item/51393-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%BD%CE%B1-%CE%AD%CF%87%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CF%83%CE%BC%CE%B1-%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%B5%CF%85%CF%87%CE%AD%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CF%82

Όποιος θέλει να επιτύχει το αίτημα της προσευχής του, πρέπει πάντοτε να ευχαριστεί τον Θεό
Αλλά επειδή μονάχα η κατάνυξη και τα δάκρυα δεν είναι αρκετά για να πείσουν τον Θεό να μας δώσει αυτά που του ζητούμε στις προσευχές μας αυτές, πρέπει να προσθέσουμε και κάποια άλλα στοιχεία που χρειάζονται ακόμη, για να έχουν θετικό αποτέλεσμα οι προσευχές μας. Ιδού μερικές από αυτές τις προϋποθέσεις στη συνέχεια, έξι τον αριθμό.

α) Όποιος θέλει να πάρει θετική απάντηση στο πρώτο του αίτημα, που είναι η συγχώρηση των αμαρτημάτων του, πρέπει κι αυτός ο ίδιος, όταν προσεύχεται, να συγχωρεί τ’ αμαρτήματα που διέπραξαν εις βάρος του οι άλλοι, καθώς μας δίδαξε ο Κύριος: «όταν στέκεστε σε προσευχή, ν’ αφήνετε ότι διαφορές έχετε με κάποιον, συγχωρώντας τον, κ’ έτσι να συγχωρήσει και ο Πατέρας μας ο ουράνιος και τα δικά σας παραπτώματα» (Μαρκ. ια’ 25).
β) Όποιος ζητάει να λάβει κάτι από τον Θεό, πρέπει να το ζητάει χωρίς διψυχία και δισταγμό, αλλά με στερεή και αδίσταχτη πίστη, όπως μας λέει πρώτα ο ίδιος ο Κύριος μας: «όλα όσα ζητάτε στην προσευχή σας με πίστη, θα τα λάβετε» (Ματθ. κα’ 22) και, κατόπιν, ο αδελφόθεος Ιάκωβος: «κι αν κάποιος από σας υστερεί σε σοφία, ας τη ζητήσει από τον Θεό, που τη χαρίζει με απλότητα σε όλους, χωρίς να περιφρονεί κανέναν αλλά που να τη ζητάει με πίστη, δίχως αμφιβολία, διότι όποιος έχει αμφιβολίες ομοιάζει με το κύμα της θάλασσας, που ο άνεμος το παρασέρνει και το πηγαίνει πότε εδώ και πότε εκεί· να μην ελπίζει ποτέ πως θα πάρει κάτι από τον Κύριο ένας τέτοιος άνθρωπος δίγνωμος και άστατος σ’ όλους τους τρόπους της ζωής του» (Ιακ. α΄ 5-7).
γ) Όποιος ζητάει, πρέπει να μην παρακαλεί για ζητήματα που δεν τον συμφέρουν πνευματικά, δηλαδή για κοσμικά πράγματα που προξενούν τις ηδονές του, αλλά να ικετεύει για ζητήματα κατά Θεόν, δηλαδή που συμφέρουν κ’ ενδιαφέρουν τη σωτηρία της ψυχής του. Ακούστε και τον ονειδισμό εκ μέρους του αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου, που λέει: «ζητάτε κάτι και δεν το λαμβάνετε, διότι το ζητάτε με κακό σκοπό, δηλαδή το ζητάτε για να το κατασπαταλήσετε για τις ηδονές σας» (Ιακ. δ’ 3)
δ) Όποιος θέλει να λάβει όσα συμφέροντα για την ψυχή του ζητάει από το Θεό, πρέπει κι αυτός να εργάζεται και να κάνει όλα όσα δύνεται και μπορεί, σύμφωνα και με την κοινή παροιμία, που λέει «συν Αθηνά και χείρα κίνει»· πρέπει δηλαδή να μην αμελεί και να μην παραδίνει θεληματικά τον εαυτό του πρώτα στα πάθη, και τις επιθυμίες, κ’ έπειτα ζητάει τη θεία βοήθεια, διότι δεν θα τη λάβει ποτέ, σύμφωνα και με τον λόγο του Μεγάλου Βασιλείου: πρέπει, λοιπόν, πρώτα να προσφέρει κάνεις όλα όσα μπορεί μόνος του, και υστέρα να παρακαλεί τον Θεό να έρθει βοηθός και σύμμαχος του- διότι, όταν κάποιος παραδώσει τον εαυτό του με νωθρότητα στις επιθυμίες και παραδοθεί έτσι μόνος του στους εχθρούς, αυτόν ο Θεός δεν τον βοηθάει ούτε εισακούει τις δεήσεις του, διότι πρόλαβε ο ίδιος και με την αμαρτία του αποξενώθηκε από τον Θεό· γιατί, βέβαια, όποιος επιθυμεί να έχει τη βοήθεια του Θεού, δεν προδίδει το πρέπον και το αρμόζον· κι αυτός που δεν προδίδει το πρέπον και το αρμόζον, δεν προδίδεται και δεν εγκαταλείπεται ποτέ από τη θεία πρόνοια και βοήθεια» (Ασκητικαί Διατάξεις, κεφ. α’).
Και, ακριβώς, γι’ αυτούς λέγει ο Θεός με το στόμα του προφήτου Ησαΐα: «με αναζητούν την κάθε ημερα, κ’ επιθυμούν να γνωρίσουν τις εντολές μου, ωσάν λαός που έπραξε το δίκαιο και που δεν εγκατέλειψε την κρίση του Θεού» (Ησ. νη’ 2). Και, για να το πούμε με δυο λόγια, οποίος θέλει να εισακούσει ο Θεός τη δέησή του και να λάβει θετική απάντηση στο ζήτημά του, πρέπει να βιάζει τον εαυτό του, όσο μπορεί, για να φυλάγει τις εντολές του Θεού, ώστε να φτάσει στο σημείο να μην τον κατηγορεί η συνείδηση του ότι καταφρόνησε ή αμέλησε κάποιο πράγμα, που μπορούσε να το κάμει και δεν το έκαμε. Διότι, όπως λέει ο αγαπημένος μαθητής του Κυρίου, ο ευαγγελιστής Ιωάννης, «όταν η καρδιά μας παύει να μας κατηγορεί, τότε αποκτούμε θάρρος εμπρός στον Θεό, κι Εκείνος μας δίνει ότι Του ζητούμε, γιατί εκτελούμε τις εντολές Του, και κάνουμε όλα όσα είναι αρεστά σ’ Εκείνον» (Α’ Ιωάν. γ’ 21-22).
Και ο μέγας Βασίλειος προσθέτει:
«Είναι, λοιπόν, απαραίτητο να μη μας κατηγορεί σε τίποτε η συνείδησή μας, και τότε μονάχα μπορούμε να επικαλούμαστε τη θεία βοήθεια» (Ασκητ. Διατ., ο.π.) Και όχι μονάχα, όταν κάποιος προσεύχεται για τον εαυτό του, πρέπει να κάνει τα καθήκοντά του όσο μπορεί καλύτερα, αλλά και στην περίπτωση που κάποιος άλλος προσεύχεται για κείνον, πρέπει κι αυτός να συνεργεί προσωπικά για να καρποφορήσει η προσευχή που γίνεται για λόγου του. Αυτό ακριβώς σημαίνει ο λόγος του Αδελφοθέου, «πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργούμενη» (Ιακ. ε’ 16), τον οποίο ερμηνεύοντας ο θείος Μάξιμος ο Ομολογητής λέγει: «Πράγματι, πολύ ισχύει η δέηση του δικαίου, είτε χάρη στον δίκαιο που την κάνει, είτε και χάρη σ’ εκείνον που ζητάει από τον δίκαιο να την πραγματοποιήσει· διότι, από μεν την πλευρά του δικαίου που γίνεται η δέηση, αυτή δίνει θάρρος να παρουσιαστεί και να ζητήσει από Κείνον που μπορεί να εισακούσει τα αιτήματα των δικαίων, ενώ από την πλευρά εκείνου που ζητάει από τον δίκαιο να κάμει γι’ αυτόν τη δέηση, του δίνει την ευκαιρία ν’ απομακρυνθεί από την κακία και να εγκολπωθεί πάλι την διάθεση για ενάρετο βίο» (Ε’ εκατ. περί θεολογίας, κεφ. πδ’). Και ο ίδιος πάλι, σε άλλο σημείο, λέει: «Είναι πράγματι δείγμα μεγάλης νωθρότητας, για να μην πω παραφροσύνης, να επιζητεί κανείς τη σωτηρία του με τις δεήσεις των δικαίων, ενώ η διάθεσή του στρέφεται προς τις τέρψεις, και να ζητάει τη συγχώρεση εκείνων των αμαρτημάτων, για τα οποία σπιλώνεται με δική του διάθεση και ενέργεια. Πρέπει, λοιπόν, να μην αφήνει ανενεργή και ακίνητη τη δέηση του δικαίου…, αλλά να την ενεργοποιεί και να την ισχυροποιεί, δίνοντάς της φτερά με τις δικές του αρετές» (ο.π., κεφ. πγ’).
ε) Όποιος θέλει να εισακούσει ο Κύριος το αίτημά του, πρέπει να μην λιποψυχάει, ούτε να θλίβεται και να στενοχωριέται όταν προσεύχεται, αλλά να προσμένει με υπομονή και μακροθυμία, κι ας περνάει αρκετός καιρός αναμονής. Έτσι και ο Κύριος, για να μας διδάξει να προσμένουμε υπομένοντας και προσκαρτερώντας στην προσευχή, χωρίς να στενοχωριόμαστε καθόλου, μας αναφέρει στο κατά Λουκάν ευαγγέλιο την παραβολή της χήρας, η οποία με την επιμονή και την υπομονή της, έπεισε στο τέλος τον άδικο δικαστή να της αποδώσει το δίκιο της. «Και τους έλεγε και την παραβολή αυτή, για το ότι πρέπει πάντοτε να προσεύχονται και να μην αποκάμουν» (Λουκ. ιη’ 1).

Έχουμε, από την άλλη πλευρά, και τον λόγο του μεγάλου Βασιλείου, που λέει ότι, μπορεί στη δέησή σου πολλές φορές να ζητήσεις τα πνευματικώς συμφέροντα, όμως δεν επέμεινες αρκετά. Διότι, όπως είναι γραμμένο, «με την υπομονή σας θα σώσετε τις ψυχές σας» (Λουκ. κα’ 19). Και, «όποιος υπομείνει ως το τέλος, αυτός θα σωθεί» (Ματθ. ι’ 22). Έχουμε γι’ αυτό το θέμα παράδειγμα τον Αβραάμ, ο οποίος, αν και ήταν νέος όταν προσεκλήθη από την Ασσυρία να πάει στην Παλαιστίνη, και είχε λάβει μάλιστα και υπόσχεση από το Θεό, πως θα πληθυνθεί το σπέρμα της γενιάς του όπως τ’ αστέρια τ’ ουρανού, είδε να πραγματοποιείται η παραπάνω υπόσχεση του Θεού μόλις στα εκατό χρόνια της ηλικίας του! Επίσης, και το παράδειγμα του Ισαάκ, ο οποίος παρακαλούσε τον Θεό να του χαρίσει τέκνα, αλλά η δέησή του εισακούστηκε μόλις ύστερα’ από είκοσι χρόνια!

Ο μέγας Βασίλειος σε συμβουλεύει: «μιμήσου, λοιπόν, και σύ, αδελφέ μου, αυτούς τους Πατριάρχες και την πίστη τους· και αν περάσει κ’ ένας χρόνος, τρίτος ή τέταρτος ή περισσότερα χρόνια δίχως να λάβεις το αίτημά σου, μην αφήνεις την προσευχή, αλλά να επιμένεις με πίστη, εργαζόμενος πάντα το αγαθό». Και ο άββάς Μακάριος προσθέτει: «οποίος δεν βλέπει να εισακούεται γρήγορα η δέησή του, αλλά ν’ αναβάλλεται από το Θεό, αυτός αισθάνεται πιο φλογερή την επιθυμία της προσευχής· και όσο πιο πολύ μακροθυμεί ο Θεός, δοκιμάζοντάς μας στον πόνο, τόσο πιο πολύ έντονα οφείλει ο προσευχόμενος να επιμένει, ζητώντας την δωρεά του Θεού» (Σειρά στο Κατά Ματθαίον, κεφ. ζ’).
ς) και τελευταίον· όποιος θέλει να επιτύχει το αίτημα της προσευχής του, πρέπει πάντοτε να ευχαριστεί τον Θεό, είτε λάβει γρήγορα εκείνο που ζητά, είτε και αργότερα. Γι’ αυτό και ο απόστολος Παύλος μας λέγει: «τα αιτήματά σας να τ’ απευθύνετε στο Θεό με προσευχή και δέηση, που θα συνοδεύονται από ευχαριστία» (Φιλιπ. δ’ 6). Επειδή, πολλές φορές, ο Θεός δεν μας δίνει γρήγορα εκείνο που του ζητούμε, ή γιατί ξέρει πως θα χάσουμε αυτό που θα μας χαρίσει και, γι’ αυτόν το λόγο, θα τιμωρηθούμε περισσότερο, αφού αθετήσαμε το χάρισμα του και τη δωρεά του· ή, γιατί, γνωρίζοντας πως μόλις λάβουμε το αίτημά μας θα πάψουμε να προσευχόμαστε. Γι’ αυτό αναβάλλει το ζήτημα μας και δεν το πραγματοποιεί, θέλοντας και προνοώντας να τον παρακαλούμε πάντοτε και να βρισκόμαστε κοντά του με την προσευχή· ή, ακόμη, για να φανεί η πίστη και η αγάπη μας προς τον Θεό, ή και για άλλους λόγους που έχει ο Θεός, ακατανόητους βέβαια σ’ εμάς, αλλά δίκαιους, που αποβλέπουν πάντοτε προς το πνευματικό συμφέρον μας.

Τα βεβαιώνει όλα αυτά και ο βαθύς θεολόγος και πράγματι μέγας Βασίλειος, με όσα γράφει στο α’ κεφάλαιο των Ασκητικών του Διατάξεων, οπού συμπερασματικά μας λέγει: «Γνωρίζοντας, λοιπόν, όλα αυτά, είτε πιο γρήγορα εισακουστούμε και λάβουμε, είτε πιο αργά, ας παραμείνουμε πάντοτε με ευχαριστίες στον Κύριο, διότι όλα όσα κάνει ο Δεσπότης τα κάνει πάντοτε οικονομώντας τη δική μας σωτηρία· και να μην λιποψυχούμε, σταματώντας τις προσευχές και τις δεήσεις».

Και τί λέω; είτε λάβουμε απ’ το Θεό, είτε δεν λάβουμε τα αιτήματά μας, εμείς πρέπει να τον ευχαριστούμε πάντοτε και να επιμένουμε κρούοντας τη θύρα του Θεού και ζητώντας πάλι και πάλι με την προσευχή μας· διότι μας αρκεί και τούτο το μέγα χάρισμα που λαβαίνουμε, δηλαδή το ότι αξιωνόμαστε να συνομιλούμε με τον ίδιο το Θεό και να παραμένουμε ενωμένοι μ’ Εκείνον όταν προσευχόμαστε. Έτσι μας λέει και ο χρυσός κάλαμος του αγίου Ιωάννου, με κομψότητα και γλαφυρότητα, γράφοντας τα παρακάτω: «μεγάλο αγαθό η προσευχή, όταν γίνεται με διάνοια καθαρή και χαρούμενη, κι όταν μάθουμε τους εαυτούς μας να ευχαριστούν το Θεό πάντοτε: όχι μονάχα όταν λαβαίνουμε τα αιτήματα της προσευχής, μα κι όταν δεν τα λαβαίνουμε.

Διότι, άλλοτε μεν μας δίνει κι άλλοτε δεν μας δίνει· ωστόσο, και στις δύο περιπτώσεις είσαι κερδισμένος, αφού είτε λάβεις είτε δεν λάβεις, ήδη έχεις λάβει και μη λαμβάνοντας· κι όταν επιτύχεις το ζητούμενο κι όταν δεν το πετύχεις· ήσουν τυχερός κι όταν δεν το πέτυχες, επειδή μερικές φορές το να μη λάβεις το αίτημά σου είναι επωφελέστερο· διότι, αν δεν ήταν προς το συμφέρον μας το να μην το λάβουμε, ο Θεός θα μας το έδινε οπωσδήποτε. Και το να μην πετυχαίνουμε κάτι, όταν καταλήγει προς το συμφέρον μας, είναι όντως επιτυχία» (Εις Ανδριάντας, λόγ. α΄· και Περί ευχής, τ. ζ’). Ανάλογα έγραψε και ο άγιος Ιωάννης, που μας παρέδωκε την ουράνια Κλίμακα: «να μη λες, πως περνάς πολλή ώρα στην προσευχή, δίχως να κατορθώσεις τίποτε, γιατί ήδη έχεις κάτι κατορθώσει· διότι, ποιό άλλο αγαθό θα μπορούσε να βρεθεί καλύτερο απ’ το να βρίσκεσαι κοντά στον Κύριο και να είσαι με την προσευχή εκεί, αδιαλείπτως περιμένοντας την ένωση μ’ Εκείνον;»
Αν, λοιπόν, αδελφοί και πατέρες, συμφωνείτε με όλα όσα είπαμε πιο πάνω, και προσφέρετε στον άγιο Θεό τις προσευχές, εγώ σας πληροφορώ πως θα πλουτίσετε τις ψυχές σας με πίστη ακλόνητη, με βέβαιη ελπίδα, με αγάπη ανόθευτη, με συγχώρεση των αμαρτημάτων, και θα έχετε την απαλλαγή των ορατών και των αοράτων κακών, την απόλαυση των αιτημάτων σας, τη λύτρωση από τους πειρασμούς των δαιμόνων και την επικοινωνία και ένωση με τον Θεό και τους Αγγέλους του· επειδή, κατά τον χαριτώνυμο και χρυσόστομο κήρυκα της προσευχής: «όταν αληθινά συνομιλούμε στην προσευχή με τον Θεό, τότε γινόμαστε ένα με τους Αγγέλους» (Λόγος Περί Προσευχής). Και μ’ ένα λόγο, θέλω να σας πω, ότι με τις θείες τούτες προσευχές θ’ απολαύσετε ένα σωρό αγαθά, μια απέραντη θάλασσα από θησαυρούς, πλήθος από καλά, ολόκληρη θημωνιά από αρετές, ατελείωτη σειρά χαρισμάτων και ώριμους καρπούς πνευματικής ωφελείας.