Οι μύθοι για τη Νέα Διεθνή Τάξη (Του Τάκη Φωτόπουλου)

http://hassapis-peter.blogspot.gr/2014/12/blog-post_655.html

Περίληψη: Το άρθρο αυτό εξετάζει μερικούς από τους μύθους σχετικά με τη σημερινή Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, και δείχνει ότι, στην πραγματικότητα, οι διαφορές μεταξύ των μελών της Υπερεθνικής Ελίτ που τη διαχειρίζεται είναι μόνο διαφορές τακτικής, και ποτέ στρατηγικής. Δηλαδή, ποτέ δεν αφορούν στους ίδιους τους στρατηγικούς στόχους αυτών των ελίτ για την αναπαραγωγή και επέκταση της υπερεθνικής πολιτικής και οικονομικής τους δύναμης. Κατά συνέπεια,

οι διαφορές αυτές είναι μη-ανταγωνιστικές και έχουν ελάχιστη σχέση με τις ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, οι οποίες αναφέρονται στη μαρξιστική βιβλιογραφία. Αυτή είναι μια βασική ποιοτική διαφορά μεταξύ της προ-παγκοσμιοποιητικής Διεθνούς Τάξης που βασιζόταν στα έθνη–κράτη, και της Νέας Διεθνούς Τάξης που αναδύθηκε την εποχή της παγκοσμιοποίησης.

Ένα βασικό χαρακτηριστικό της σημερινής εποχής της παγκοσμιοποίησης είναι η πολλαπλή σύγχυση σχετικά με την έννοια και τη σημασία της Νέας Διεθνούς Τάξης (ΝΔΤ) και του ρόλου που διαδραματίζουν σήμερα τα κύρια κέντρα εξουσίας μέσα σε αυτή. Στο πλαίσιο αυτής της σύγχυσης, η οποία συχνά είναι σκόπιμη, ακούγονται διάφοροι μύθοι σχετικά με τη Διεθνή αυτή Τάξη που θα εξετάσουμε εν συντομία. Έτσι, για κάποιους, αυτό που αντιμετωπίζουμε σήμερα είναι μια σύγκρουση μεταξύ των «καλών» (δηλαδή της Ευρώπης) και των «κακών» (ΗΠΑ). Για άλλους, η σύγκρουση είναι ανάμεσα σε δύο κύρια κέντρα εξουσίας, ένα πολιτικό-στρατιωτικό (ΗΠΑ) και ένα οικονομικό (Γερμανία). Τέλος, ακόμη για άλλους, αυτό που αντιμετωπίζουμε είναι οι «πολλαπλοί καπιταλισμοί», οι οποίοι γίνονται ολοένα και πιο ασυντόνιστοι στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, εγείροντας το ζήτημα, έστω και εμμέσως, της ανάγκης για μια παγκόσμια διακυβέρνηση. Είναι σαφές, επομένως, ότι οι παραπάνω συγχύσεις και οι αντίστοιχοι μύθοι διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην κατανόηση της σημερινής πραγματικότητας και στην απόφαση μας για το τι πρέπει να κάνουμε απέναντι της.

Η συνήθης αντίληψη της ΝΔΤ βασίζεται σε κάποια θεωρία συνωμοσίας, σύμφωνα με την οποία τον κόσμο κυβερνούν μυστικές παντοδύναμες ελίτ, που συνήθως ορίζονται με ιδεολογικούς, αν όχι θρησκευτικούς ή εθνοτικούς όρους, ή, μερικές φορές με γεωπολιτικούς ή ψευδο-οικονομικούς όρους. Ωστόσο, σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, η ΝΔΤ δεν ερμηνεύεται με βάση τις συστημικές δομές και τις ιστορικές αλλαγές σε αυτές, αλλά, πάντα, με βάση τις συνωμοσίες κάποιων ελίτ. Εντούτοις, μπορεί κανείς να δει την παρούσα ΝΔΤ ως το αποτέλεσμα ιστορικών οικονομικών αλλαγών τα τελευταία περίπου διακόσια χρόνια, από τότε που επικράτησε το σύστημα της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς, και των αντίστοιχων μακροπρόθεσμων αλλαγών στις πολιτικές δομές. Αυτές οι αλλαγές ήταν πάντα το αποτέλεσμα της έκβασης της Κοινωνικής Πάλης, σε σχέση φυσικά με την εγγενή δυναμική του συστήματος που καθόριζε το ιστορικό «περιβάλλον» μέσα στο οποίο υλοποιούταν η Πάλη αυτή, και όχι κάποιων οικονομικών «νόμων» ή «νόμων της Φύσης» και αντίστοιχων ιστορικών τάσεων.

Σε γενικές γραμμές, μπορούμε να διακρίνουμε μεταξύ της φιλελεύθερης φάσης του συστήματος αυτού κατά τον 19ο αιώνα, την οποία ακολούθησε η κρατικιστική φάση κατά τον προηγούμενο αιώνα που γενικεύτηκε μεταπολεμικά στη Δύση με τη μορφή της σοσιαλδημοκρατίας, μετά από μια ιστορικά αποτυχημένη απόπειρα για παγκοσμιοποίηση στις αρχές του 20ού αιώνα. Την κρατικιστική φάση διαδέχθηκε η σημερινή νεοφιλελεύθερη φάση που είναι άρρηκτα δεμένη με την μαζική επέκταση των Υπερεθνικών Επιχειρήσεων (Πολυεθνικών), κυρίως από τη δεκαετία του 1980, και τη συνακόλουθη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση.[i][1] Επιπλέον, δεδομένου ότι αυτή η κρίσιμη κοινωνικο-οικονομική εξέλιξη συνέπεσε (όχι βέβαια τυχαία, αλλά δεν είναι του παρόντος να εξετάσουμε τις σχετικές διασυνδέσεις) με μια άλλη κοσμοϊστορική εξέλιξη, την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και του σοβιετικού μπλοκ, η ΝΔΤ θα μπορούσε κάλλιστα να οριστεί με βάση αυτές τις δύο συστημικές εξελίξεις, αντί στη βάση συνωμοσιών. Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι δεν υπάρχουν συνωμοσίες στην Ιστορία. Οι ελίτ πάντα συνωμοτούν, αλλά είναι μόνο όταν έχουν δημιουργηθεί οι κατάλληλες υποκειμενικές και αντικειμενικές συνθήκες που τέτοιες συνωμοσίες μπορούν να οδηγήσουν σε ιστορικές αλλαγές, ως το αποτέλεσμα, πάντα, της Κοινωνικής Πάλης.

Σε αυτό το πλαίσιο, η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε) αποτελείται από ένα δίκτυο διασυνδεδεμένων διεθνικών ελίτ, οι οποίες εδράζονται (όχι απλά με τη νομική έννοια) κυρίως στις χώρες της G7, και ελέγχουν κάθε σημαντικό τομέα της κοινωνικής ζωής (οικονομικό, πολιτικό, ιδεολογικό και ούτω καθεξής). Με αυτή την έννοια, η Υ/Ε παίζει το ρόλο που έπαιζε η εθνική κυβέρνηση στην εποχή προ της παγκοσμιοποίησης, όταν οι εθνικές κυβερνήσεις είχαν τη λειτουργία να εκφράζουν το γενικό συμφέρον των εθνικών ελίτ, στο οποίο έπρεπε να υποτάσσονται τα ειδικά τους συμφέροντα. Παρόμοια, στη σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης, η Υ/Ε έχει τη λειτουργία να εκφράζει το γενικό συμφέρον των ελίτ που ελέγχουν όλες τις μορφές της υπερεθνικής εξουσίας (οικονομική, πολιτική, ιδεολογική, πολιτιστική κ.λπ.) στο οποίο τα ειδικά υπερεθνικά συμφέροντα πρέπει να υποτάσσονται, για χάρη του γενικού συμφέροντος της Νέας Διεθνούς Τάξης, δηλαδή της διατήρησης και αναπαραγωγής της. Θα μπορούσε επομένως να υποστηριχθεί ότι η Υ/Ε είναι απλώς ένα νέο είδος άτυπης (προς το παρόν) παγκόσμιας διακυβέρνησης.

Η Υ/Ε είναι μια ελίτ, διότι τα μέλη της κατέχουν δεσπόζουσα θέση μέσα στην κοινωνία, ως αποτέλεσμα της οικονομικής, πολιτικής ή ευρύτερα κοινωνικής δύναμής τους. Και είναι μιαυπερεθνική ελίτ, επειδή τα μέλη της, σε αντίθεση με τις εθνικές ελίτ, βλέπουν ότι ο καλύτερος τρόπος για να εξασφαλίσουν την προνομιακή θέση τους στην κοινωνία δεν είναι μέσω της διασφάλισης της αναπαραγωγής οποιουδήποτε πραγματικού ή φανταστικού έθνους-κράτους, αλλά, αντίθετα, μέσω της εξασφάλισης της αναπαραγωγής της διεθνοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς σε όλο τον κόσμο. Με άλλα λόγια, αυτή η ελίτ αντλεί τη δύναμή της (οικονομική, πολιτική ή γενικά κοινωνική εξουσία) λειτουργώντας σε υπερεθνικό επίπεδο ―γεγονός που συνεπάγεται ότι δεν εκφράζει, μόνο ή κυρίως, τα συμφέροντα ενός συγκεκριμένου κράτους, ακόμη και αν αυτό έχει μια ηγεμονική θέση σε σχέση με τον έλεγχο μιας κρίσιμης υπερεθνικής εξουσίας, όπως είναι η περίπτωση των ΗΠΑ και της στρατιωτικής τους δύναμης. Αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι η υπερεθνική οικονομική δύναμη, η οποία σε ένα καπιταλιστικό σύστημα της οικονομίας της αγοράς είναι η κυρίαρχη μορφή υπερεθνικής εξουσίας, μοιράζεται ανάμεσα σε χιλιάδες υπερεθνικές επιχειρήσεις (πολυεθνικές), εκ των οποίων οι 1.318, που αποτελούν τον πυρήνα τους, μέσα από τις διασυνδέσεις τους κατέχουν το 80% των παγκόσμιων εσόδων και 147 από αυτές (δηλαδή, λιγότερο από το 1 τοις εκατό του δικτύου) συγκροτούν μια «σούπερ οντότητα», η οποία ελέγχει το 40 τοις εκατό του πλούτου του συνόλου του δικτύου! [ii] [2] Γι' αυτό και δεν έχει νόημα ―αν δεν πρόκειται για εσκεμμένο αποπροσανατολισμό― να γίνεται συζήτηση για την οικονομική εξουσία με κριτήριο το ποσοστό του παγκόσμιου προϊόντος που παράγει μια χώρα (π.χ. η Κίνα ή η...Ινδία!), όταν είναι οι πολυεθνικές εταιρείες που λαμβάνουν τις σημαντικές οικονομικές αποφάσεις, (τι, πώς και για ποιον θα παραχθεί) και όχι η χώρα υποδοχής, η οποία συνήθως μπορεί να ασκήσει πολύ λίγο, αν όχι καθόλου, έλεγχο επάνω σε αυτές, π.χ. να επιβάλλει πραγματικούς κοινωνικούς ελέγχους για την προστασία της εργασίας ή του περιβάλλοντος, όπως συμβαίνει λ.χ. με τις χώρες BRICS!

Το πολιτικό συμπλήρωμα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης είναι η αντιπροσωπευτική «δημοκρατία», η οποία στη ΝΔΤ παίρνει τη μορφή της «κοινοβουλευτικής χούντας», δηλαδή ενός υβριδίου μεταξύ της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και της χούντας, (με την έννοια μιας ομάδας―όχι αναγκαστικά στρατιωτικής--που κυβερνά μια χώρα). Η κοινοβουλευτική χούντα αποτελείται από ένα πολιτικό κόμμα ή κόμματα που εκλέγονται στη κυβέρνηση μέσω κάποιου είδους εκλογικής και κοινοβουλευτικής διαδικασίας ―μια διαδικασία που έχει μικρή σχέση με την εκλογική διαδικασία στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες του παρελθόντος, όπου μαζικά πολιτικά κόμματα με σαφώς ξεχωριστά εκλογικά προγράμματα συναγωνίζονταν για την ψήφο του εκλογικού σώματος που συμμετείχε μαζικά στη διαδικασία. Η Υ/Ε, επομένως, βλέπει τα συμφέροντά της στο πλαίσιο διεθνών «χώρων» (αγορές, πολιτικοί και στρατιωτικοί θεσμοί, μέσα ενημέρωσης, κ.λπ.) αντί «εθνικών». Εντούτοις, η ανάδυση υπερεθνικών μορφών πολιτικής και οικονομικής εξουσίας δεν συνεπάγεται την κατάργηση των εθνικών μορφών. Τα κράτη εξακολουθούν να χρειάζονται για την τοπική θεσμοθέτηση και εφαρμογή των υπερεθνικών στρατηγικών και πολιτικών, τις οποίες είναι αναγκασμένη να υλοποιεί κάθε χώρα που έχει ενσωματωθεί στη ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.

Δεδομένου ότι η Υ/Ε βλέπει τα συμφέροντά της σε σχέση με υπερεθνικούς, παρά με «εθνικούς» χώρους, δεν στηρίζεται σε κάποιο ενιαίο κράτος, αλλά αποτελεί περισσότερο έναν αποκεντρωμένο μηχανισμό εξουσίας χωρίς γεωγραφικό κέντρο. Αυτό σημαίνει ότι τα μέλη της υπερεθνικής ελίτ δεν βασίζονται κατ' ανάγκη σε μια υπερδύναμη όπως οι ΗΠΑ, αν και, βέβαια, δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν τη δύναμη ενός συγκεκριμένου κράτους για την επίτευξη των στόχων τους ―πολύ περισσότερο όταν αυτό τυγχάνει να είναι η σημερινή ηγεμονική στρατιωτική δύναμη. Με αυτή την έννοια, η παλαιο-Μαρξιστική προσέγγιση, η οποία εξακολουθεί να θεωρεί τις ΗΠΑ ως «αυτοκρατορία» ―αν και καταρρέουσα― είναι άνευ αντικειμένου, δεδομένου ότι βασίζεται στην παρωχημένη αντίληψη της συγκέντρωσης της πολιτικής και οικονομικής δύναμης σε κρατικό επίπεδο. Ωστόσο, η υπερεθνική ελίτ δεν ορίζεται γεωγραφικά και αποτελείται από μέλη που έχουν δεσπόζουσα θέση στη «διεθνή κοινότητα», ως αποτέλεσμα της υπερεθνικής οικονομικής, πολιτικής ή ευρύτερα κοινωνικής εξουσίας τους, και όχι ως αποτέλεσμα της κατοχής εξουσίας σε ένα μόνο έθνος-κράτος.

Από την άποψη αυτή, είναι ενδεικτικό ότι ακόμη και όταν «φωτισμένοι» μαρξιστές αναλυτές (δηλαδή εκείνοι οι οποίοι, σε αντίθεση με παρωχημένους μαρξιστές, έχουν κατανοήσει τη σημασία της παγκοσμιοποίησης ως ένα νέο συστημικό φαινόμενο) χρησιμοποιούν τον όρο «αυτοκρατορία», του δίνουν συνήθως ένα νόημα που αντιστοιχεί σε μεγάλο βαθμό στην έννοια της υπερεθνικής ελίτ, όπως ορίζεται παραπάνω. Έτσι, οι Hardt & Negri[iii][3] βλέπουν την «Αυτοκρατορία» ως «ένα αποκεντρωμένο και από-εδαφικοποιημένο μηχανισμό εξουσίας», (αν και δεν περιλαμβάνουν σε αυτή τις ΜΚΟ και τον ΟΗΕ!). [iv] [4] Επίσης, σε μια πιο πρόσφατη μελέτη, ο Anthony Mustacich, (ο οποίος χρησιμοποιεί τον όρο «τριμερής ιμπεριαλισμός» για να αναφερθεί στις ΗΠΑ, ΕΕ και Ιαπωνία), τονίζει ότι «η νεο-φιλελεύθερη αυτοκρατορία του σήμερα δεν είναι η χθεσινή αυτοκρατορία ενός ιμπεριαλιστικού έθνους, αλλά η αυτοκρατορία των πολυεθνικών εταιρειών, που βασίζονται στην τριάδα, και επιβάλλονται μέσω της στρατιωτικής δύναμης των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.»[v] [5]

Φυσικά, όπως οι πολιτικές διαφορές μεταξύ των μελών της εθνικής άρχουσας ελίτ, που εκπροσωπείται από την κυβέρνηση ενός έθνους-κράτους, δεν είναι σπάνιες, το ίδιο ισχύει και με τα μέλη της Υ/Ε. Ωστόσο, οι διαφορές αυτές, ακριβώς όπως και στην περίπτωση των εθνικών αρχουσών ελίτ, αναφέρονται στην τακτική, και ποτέ στη στρατηγική, δηλαδή, ποτέ δεν αφορούν τους ίδιους τους στρατηγικούς στόχους αυτών των ελίτ για την αναπαραγωγή και την επέκταση της υπερεθνικής πολιτικής και οικονομικής τους δύναμης. Η εθνική κυβέρνηση υποτίθετο ότι έπαιζε ακριβώς αυτό τον ρόλο: να συμβιβάζει τις πολιτικές διαφορές (συνήθως τακτικής), μεταξύ των μελών της, ώστε οι στρατηγικοί στόχοι να μην διακινδυνεύονται. Έτσι, τα ανόητα επιχειρήματα που προέβαλλε, για παράδειγμα, η φράξια των φιλελεύθερων παγκοσμιοποιητών στη ρωσική ελίτ για την εκμετάλλευση των διαφορών μεταξύ των μελών της Υ/Ε (βλέπε π.χ. τις διαφορές τους όσον αφορά την εισβολή στο Ιράκ), απλά φανερώνουν αδυναμία κατανόησης του γεγονότος ότι αυτές είναι διαφορές τακτικής, και ποτέ στρατηγικής. Δηλαδή, πως όλα τα μέλη της Υ/Ε συμφωνούν ότι πρωταρχικός τους στόχος είναι να αναπαράγουν και να επεκτείνουν περαιτέρω τη ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Σε αυτό το πλαίσιο, η Ρωσία αποτελεί εχθρό για όλα τα τμήματα της Υ/Ε, αν και υπάρχουν προφανείς διαφορές τακτικής μεταξύ τους σε ό,τι αφορά το πώς να ενσωματώσουν τη Ρωσία στη ΝΔΤ, π.χ. μέσω οικονομικού πολέμου, είτε μέσω μιας στρατιωτικής σύρραξης, όπως θα προτιμούσαν κάποιοι άλλοι.

Η μη-ανταγωνιστική φύση των διαφορών τακτικής μεταξύ των μελών της Υ/Ε συνεπάγεται, επομένως, ότι οι διαφορές αυτές έχουν ελάχιστη σχέση με τις ενδο-ιμπεριαλιστικές διαφορές που αναφέρονται στη μαρξιστική βιβλιογραφία. Αυτή είναι μια θεμελιώδης ποιοτική διαφορά μεταξύ της Διεθνούς Τάξης της εποχής πριν τη παγκοσμιοποίηση, που βασιζόταν στα έθνη-κράτη, και της Νέας Διεθνούς Τάξης που αναδύθηκε με την παγκοσμιοποίηση τις τελευταίες περίπου τρεις δεκαετίες. Ένα ενδεικτικό παράδειγμα είναι η πρόσφατη περίπτωση που η ηγετική χώρα μέσα στην Υ/Ε, οι ΗΠΑ, επέβαλλε πρόστιμο της τάξης των $9 δις σε μια γαλλική πολυεθνική, την BNP Paribas, επειδή βοηθούσε χώρες όπως η Κούβα και το Ιράν να αποφεύγουν τις δυτικές κυρώσεις. Αυτό ανάγκασε ακόμη και τον Michel Sapin, τον Γάλλο υπουργό οικονομικών, να απευθύνει έκκληση για «εξισορρόπηση» των νομισμάτων που χρησιμοποιούνται για τις παγκόσμιες πληρωμές, (αυτή τη στιγμή το αμερικανικό δολάριο αντιπροσωπεύει το κύριο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα για περίπου το 85% των παγκόσμιων συναλλαγών), τονίζοντας ότι η περίπτωση της BNP Paribas θα έπρεπε «να μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε την αναγκαιότητα της χρήσης μιας ποικιλίας νομισμάτων».[vi][6] Το επακόλουθο μιας τέτοιας πρότασης ήταν προφανές: οι χώρες της ΕΕ θα έπρεπε να χρησιμοποιούν και το ευρώ ως αποθεματικό νόμισμα. Κάτι τέτοιο θα ήταν σαφώς μία τορπίλη στην ηγεμονία του αμερικανικού δολαρίου ως αποθεματικού νομίσματος, μία ρύθμιση που επιτρέπει στις ΗΠΑ να υιοθετούν πολιτικές, τις οποίες δεν μπορούν να εφαρμόσουν οι χώρες των οποίων το νόμισμα δεν χρησιμοποιείται σαν αποθεματικό. Ωστόσο, μέσα σε λίγες ώρες από την παραπάνω δήλωση, μέλη της υπερεθνικής οικονομικής ελίτ (κυρίως τραπεζίτες) «αποκατέστησαν την τάξη», όπως έκανε σαφές το ακόλουθο απόσπασμα από το ίδιο ρεπόρτο των Financial Times:

«Παρά τις προσπάθειες διαφοροποίησης, πολλές κεντρικές τράπεζες λένε ότι εξακολουθούν να μη βλέπουν καμιά πραγματική εναλλακτική λύση στο δολάριο, όσον αφορά τουλάχιστον την ασφάλεια και τη ρευστότητα που παρέχει, και κατέχουν περισσότερο από το 60 τοις εκατό των αποθεματικών τους σε αμερικανικά δολάρια. Ένας ανώτερος Γάλλος αξιωματούχος αμφισβήτησε την ικανότητα της κυβέρνησης του να τονώσει την περαιτέρω χρήση του ευρώ στις διεθνείς εμπορικές συναλλαγές: «Τελικά, είναι δύσκολο να γνωρίζουμε τι μπορούμε να κάνουμε πραγματικά. Η αγορά είναι εκείνη που αποφασίζει γι’ αυτά τα πράγματα.»[vii][7]

Παρόλα αυτά, ορισμένοι πολιτικοί και κυρίως οι παρωχημένοι μαρξιστές επιχειρούν ακόμη και σήμερα να απορρίψουν μία ανάλυση όπως η παραπάνω για την παγκοσμιοποίηση και την υπερεθνική ελίτ, είτε αναφερόμενοι σε μια υποτιθέμενη σύγκρουση μεταξύ «Ευρώπης» και ΗΠΑ, είτε, εναλλακτικά, στην ύπαρξη δύο κύριων ιμπεριαλισμών, ή ακόμη και «πολλαπλών καπιταλισμών».

Έτσι, ο Γκορμπατσόφ, για παράδειγμα, δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να δηλώσει, (καθώς γιόρταζε, δίπλα στη Μέρκελ, την ενοποίηση της Γερμανίας!) ότι «η Ευρώπη μπορεί να έχει πολύ θετική επίδραση στην κατάσταση. Αυτή άλλωστε θα έπρεπε να γίνει η ατμομηχανή για τη δημιουργία του νέου κόσμου.» [viii] [8] Με άλλα λόγια, για τον Γκορμπατσόφ και το παγκοσμιοποιητικό τμήμα της ρωσικής ελίτ, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με την ΕΕ, και επομένως δεν υπάρχει ούτε ανάγκη για ένα νέο παγκόσμιο πόλο που να εκφράζει το αίτημα για μια νέα διεθνή δημοκρατική τάξη βασισμένη σε κυρίαρχα έθνη, όπως θα μπορούσε να είναι η Ευρασιατική Ένωση. Προφανώς, φταίνε μόνο οι νεοσυντηρητικοί Αμερικανοί, ενώ η Ρωσία (με ή χωρίς τα λοιπά μέλη της Ευρασιατικής Ένωσης) θα μπορούσε κάλλιστα να συμβιώσει στον ίδιο μονοπολικό κόσμο που ορίζει η ΝΔΤ και η Υ/Ε, της οποίας η ΕΕ αποτελεί αναπόσπαστο μέρος!

Για άλλους, η σημερινή κατάσταση μπορεί να περιγραφεί στη βάση δύο ιμπεριαλιστικών κρατών ή δύο κέντρων εξουσίας, ενός στρατιωτικού, δηλαδή των ΗΠΑ, και ενός οικονομικού, δηλαδή μιας «ελεγχόμενης-από-τη-Γερμανία ΕΕ», τα οποία κατά κάποιο τρόπο συνεργάζονται για να κυβερνήσουν τον κόσμο. Έτσι, για τον James Petras,

«Ενώ οι πρόεδροι Μπους και Κλίντον προανήγγελλαν μια «νέα διεθνή τάξη», με βάση τη μονοπολική στρατιωτική υπεροχή, η Γερμανία προήγαγε τη νέα αυτοκρατορική τάξη της, ασκώντας τους δικούς της πολιτικούς και οικονομικούς μοχλούς. Κάθε ένα από τα δύο αυτά κέντρα εξουσίας, η Γερμανία και οι ΗΠΑ, μοιράζονται τον κοινό στόχο για την ταχεία ενσωμάτωση των νέων καπιταλιστικών καθεστώτων στις περιφερειακές οργανώσεις τους ―την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) και το ΝΑΤΟ αντίστοιχα― και την επέκταση τους σε παγκόσμιο επίπεδο» .[ix][9]

Ωστόσο, το γεγονός ότι σε αυτή την ανάλυση, η ΝΔΤ ορίζεται από καθαρά γεωπολιτική σκοπιά, σα να ζούμε ακόμη στην εποχή πριν τη παγκοσμιοποίηση, δηλαδή την εποχή των εθνικών κρατών και των ιμπεριαλισμών που βασίζονταν σε αυτά, φανερώνει σαφή άγνοια της σημασίας των Αμερικανικών και Γερμανικών πολυεθνικών ως το θεμέλιο της αντίστοιχης συνεργασίας των ΗΠΑ και της Γερμανίας, μέσα στην Υ/Ε. Είναι σαφές ότι, μολονότι μπορεί να υπάρχουν ορισμένες διαφοροποιήσεις σε θέματα τακτικής μεταξύ των ΗΠΑ και της Γερμανίας επάνω σε διάφορα ζητήματα, συμπεριλαμβανομένου του ζητήματος για τον καλύτερο τρόπο ενσωμάτωσης της Ρωσίας στη ΝΔΤ, υπάρχει πλήρης συμφωνία μεταξύ τους για τον στρατηγικό στόχο της αναπαραγωγής και επέκτασης της σημερινής τάξης σε όλο τον κόσμο, μέσα από την ενσωμάτωση χωρών που αντιστέκονται στα κρίσιμα στοιχεία της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης: δηλαδή στο άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών κεφαλαίου και εμπορευμάτων (καθώς και τις «ελαστικές» σχέσεις εργασίας). Αυτό, κατ’ ανάγκη, συνεπάγεται, όπως προσπάθησα να δείξω στο παρελθόν,[x][10] την απώλεια της οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας και τη δημιουργία ενός νέου είδους υπερεθνικής κυριαρχίας που ελέγχεται, σε οικονομικό επίπεδο, από τις υπερεθνικές/πολυεθνικές επιχειρήσεις.

Τέλος, για κάποιους άλλους το πρόβλημα είναι η ύπαρξη μιας «ποικιλίας καπιταλισμών» στην εποχή της παγκοσμιοποίησης:

Ο «αμερικανικός αιώνας» έχει τελειώσει, και έχουμε εισέλθει σε μια περίοδο κατά την οποία έχουν σχηματιστεί πολλαπλά κέντρα του παγκόσμιου καπιταλισμού. Στις ΗΠΑ, την Ευρώπη, την Κίνα και ίσως τη Λατινική Αμερική, έχουν αναπτυχθεί επίσης καπιταλιστικά συστήματα με συγκεκριμένες ιδιαιτερότητες: οι ΗΠΑ ξεχωρίζουν για τον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό τους, η Ευρώπη για ό,τι έχει απομείνει από το κράτος πρόνοιας, η Κίνα για τον αυταρχικό της καπιταλισμό, η Λατινική Αμερική για τον λαϊκίστικο καπιταλισμό. Μετά την αποτυχημένη προσπάθεια των ΗΠΑ να επιβληθούν ως η μόνη υπερδύναμη ―ο ρόλος του διεθνούς χωροφύλακα― υπάρχει πλέον η ανάγκη να οριστούν οι κανόνες της αλληλεπίδρασης μεταξύ αυτών των τοπικών κέντρων όσον αφορά τα αντικρουόμενα συμφέροντα τους. [xi] [11]

Με βάση αυτή την περιγραφή, (η οποία δεν στηρίχτηκε σε κανένα είδος ανάλυσης), ο Ζίζεκ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η «πρωταρχική αντίφαση» της Νέας Διεθνούς Τάξης είναι η αδυναμία της δημιουργίας μιας παγκόσμιας πολιτικής τάξης, η οποία να αντιστοιχεί στην νέα τάξη της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας. Ωστόσο ο Σιμόν Πέρες, ο πρόσφατα αποχωρήσας αρχι-Σιωνιστής πρόεδρος του Ισραήλ, έχει ήδη δώσει μια απάντηση σχετικά με το πώς μπορεί να δημιουργηθεί ένα είδος παγκόσμιας διακυβέρνησης από αυτή την υποτιθέμενη δυσλειτουργία που περιέγραψε ο «αριστερός» στοχαστής. Έτσι, ο Πέρες πανηγύριζε ως εξής την παγκοσμιοποίηση μπροστά σε ένα άκρως ενθουσιώδες ακροατήριο του συνόλου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου:

«Η παγκοσμιοποίηση έθεσε τέλος στον ρατσισμό. Ενδυναμώνει το άτομο. Οι πολυεθνικές δεν επιβάλλουν τη θέλησή τους στους ανθρώπους. Αντιθέτως, σέβονται τη βούληση των πελατών τους. Μπορούν να παρέχουν επιστημονική τεχνογνωσία για την ανάπτυξη. Μπορούν να βοηθήσουν τους νέους να αποκτήσουν υψηλού επιπέδου εκπαίδευση. Να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας που αρμόζουν στις δεξιότητές τους.» ^[xii] [12]

Στη συνέχεια, o Πέρες προχώρησε παραπέρα, στο να περιγράψει πώς θα πρέπει να είναι το μέλλον του κόσμου στη βάση της παγκοσμιοποίησης, ακολουθώντας τα χνάρια του Gideon Rachman, δηλαδή του επικεφαλής σχολιαστή εξωτερικών υποθέσεων των Financial Times, ο οποίος σε ένα πολύ γνωστό άρθρο του το 2008 με τίτλο «Και τώρα για μια παγκόσμια κυβέρνηση»[xiii][13]παρείχε το ιδεολογικό υπόβαθρο για την παγκόσμια διακυβέρνηση (πράγμα που πολλοί σχολιαστές το εξέλαβαν σαν απόδειξη μιας συνομοσίας των ελίτ για τη δημιουργία της παγκόσμιας διακυβέρνησης). Δηλαδή, περιέγραψε πώς έβλεπε ο ίδιος την υπάρχουσα Νέα Διεθνή Τάξη, έτσι όπως είναι προς το παρόν, προσθέτοντας επιπλέον μια άτυπη παγκόσμια διακυβέρνηση:

«Ο Παγκοσμιοποιημένος κόσμος μας δεν έχει καμία παγκόσμια κυβέρνηση. Έχει γίνει σχεδόν ακυβέρνητος. Πρέπει να κοιτάξουμε για μια εναλλακτική λύση. Πιστεύω ότι οι μελλοντικοί τρόποι διακυβέρνησης θα πρέπει να στηρίζονται σε τρεις πυλώνες: Οι εθνικές κυβερνήσεις θα συνεχίσουν να είναι υπεύθυνες για τη συνετή διαχείριση του εθνικού κράτους. Παγκόσμιες εταιρείες θα επενδύουν στην έρευνα και την ανάπτυξη. Και τα άτομα θα απολαμβάνουν την ικανότητα να αυτοκυβερνώνται, γνωρίζοντας τον τρόπο που λειτουργεί ο εγκέφαλος τους. Η Επιστήμη σήμερα έχει μεγαλύτερη δύναμη από την πολιτική. Είναι καθολική και χωρίς σύνορα. Οι στρατοί δεν μπορούν να κατακτήσουν τη σοφία. Η αστυνομία δεν μπορεί να συλλάβει την επιστήμη. (...) Αντιμετωπίζοντας την έλλειψη παγκόσμιας διακυβέρνησης, μπορούμε να σφυρηλατήσουμε μια στενή συνεργασία μεταξύ των κυβερνήσεων και των παγκόσμιων εταιρειών. Αντιμετωπίζοντας τους κινδύνους που απειλούν τις αξίες για τις οποίες πολεμούμε, θα πολεμήσουμε την τρομοκρατία, όπου και αν βρίσκεται, αδυσώπητα». [xiv] [14]

Έτσι, χρησιμοποιώντας σχεδόν τα ίδια λόγια που χρησιμοποιήθηκαν αργότερα από τον Ζίζεκ για να περιγράψουν την «πρωταρχική αντίφαση», (που απλά πρόσθεσε μια δήθεν μαρξιστική διάσταση στη θέση του Πέρες), ο Ισραηλινός πρόεδρος «έδειξε» επίσης τη διέξοδο από αυτή την αντίφαση στην πορεία της σημερινής ΝΔΤ!

Ωστόσο, υπάρχει, στην πραγματικότητα, μια πραγματική εναλλακτική λύση σε αυτή την πορεία, όπως την περιέγραψα αλλού:

Συμπερασματικά, ο θεμελιώδης στόχος της κοινωνικής πάλης σήμερα πρέπει να είναι μια πλήρης ρήξη με την παρούσα ΝΔΤ και η οικοδόμηση μιας νέας δημοκρατικής τάξης, στην οποία η οικονομική και εθνική κυριαρχία έχουν αποκατασταθεί. Έτσι, οι λαοί θα μπορούσαν στη συνέχεια να αγωνιστούν για την ιδανική κοινωνία, όπως την ονειρεύονται... Με αυτή την έννοια, η ολοκλήρωση μιας Ευρασιατικής Ένωσης, όπως είχε αρχικά σχεδιαστεί, (δηλαδή ως μια οικονομική ένωση κυρίαρχων κρατών που θα έχουν τη δυνατότητα να επιβάλλουν ό,τι κοινωνικούς ελέγχους αποφασίσουν πάνω στις αγορές), θα ήταν ένα γεγονός με πελώρια σημασία για την ανάπτυξη μιας νέας δημοκρατικής παγκόσμιας τάξης που θα αντικαθιστούσε τη σημερινή ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, η οποία έχει ήδη καταστρέψει τις ζωές δισεκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο.[xv][15]

* Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε αρχικά στην αγγλική έκδοση της Pravda.ru. Η μετάφραση είναι του Πάνου Λιβιτσάνου.

---

[xvi] [1] Βλ. για λεπτομερή ανάλυση της περιοδοποίησης του συστήματος στη νεωτερικότητα, Τάκης Φωτόπουλος, Περιεκτική Δημοκρατία – 10 Χρόνια Μετά (Ελεύθερος Τύπος, 2008), Πρώτο Μέρος

[xvii] [2] Andy Coghlan and Debora MacKenzie, “Revealed – the capitalist network that runs the world”, New Scientist Magazine, τεύχος 2835, 24/10/2011

[xviii] [3] Michael Hardt και Αντόνιο Νέγκρι Αυτοκρατορία (Ελληνική έκδοση,)

[xix] [4] Βλ. για κριτική της «Αυτοκρατορίας», (Ελληνική εκδοχή στο περιοδικό ΠΔ του TakisFotopoulos & A. Gezerlis, “Hardt and Negri’s Empire: a new Communist Manifesto or a reformistwelcome to neoliberal globalisation?”, in The Communist Manifesto, by K.Marx, ed by Frederic L.Bender (Norton, 2013)

[xx] [5] Anthony Mustacich, “Imperialism, The Cold War, and the Contradictions of Decolonization”,Global Research, 12/5/2013

[xxi] [6] Michael Stothard, “France hits out at dollar dominance in international transactions”,Financial Times, 6/7/2014

[xxii] [7] ό.π.

[xxiii] [8] Gorbachev- “It’s up to Europe to prevent new Cold War between US and Russia”, RT, 1/12/2014

[xxiv] [9] James Petras, ‘The Rise of German Imperialism and the Phony “Russian Threat”’, Global Research, 7/12/2014

[1] [10] “BRICS and the myth of the multipolar world”, Pravda.ru, 6/10/2014

[1] [11] Slavoj Žižek, “Who can control the post-superpower capitalist world order?”, The Guardian, 6/5/2014, και ελληνική μετάφραση εδώ

[1] [12] “Full text of Peres speech to European Parliament in Strasbourg”, Haaretz, 13/03/2013 (λινκστον λόγο) 

[1] [13] Gideon Rachman, “And now for a world government”, Financial Times, 8/12/2008, καισχόλιο στα ελληνικά εδώ

[1] [14] ό.π.

[1] [15] “The imperative need for popular fronts of national and social liberation in the globalization era” (χωρίο από το επερχόμενο βιβλίο, Ukraine: The Attack on Russia and the Eurasian Union, υπό έκδοση από τον Progressive Press)

Πηγή:  inclusivedemocracy.org

Ο μεσάζων, ο Κόκκαλης, οι δικαστικοί και το «βρωμικο ’93»

http://olympia.gr/2014/12/22/%CE%BF-%CE%BC%CE%B5%CF%83%CE%AC%CE%B6%CF%89%CE%BD-%CE%BF-%CE%BA%CF%8C%CE%BA%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CE%BF%CE%B9-%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%AF-%CE%BA%CE%B1%CE%B9/

«Οι παλιές αμαρτίες ρίχνουν μεγαλες σκιές» έγραφε ο Σαιξπηρ.
Την σχέση του μεσάζοντος με τον Σωκρατη Κοκκαλη στο «Βρωμικο 90″ θυμίζει το «Πρωτο Θεμα» σημερα, στέλνοντας μήνυμα που άραγε;
Σε ποιους έκανε λομπινγκ ο μεσάζοντας για λογαριασμό του Κοκκαλη κύριε Αναστασιαδη;
Κύριε Ντογιάκο, σαν παλιός δικαστικός που είστε, μηπως θυμάστε;
Κυρία Μάνδρου; Εσείς η έγκριτη του δικαστικού ρεπορτάζ με τις ισχυρές φιλίες… στον χώρο της δικαιοσύνης, γιατι δεν απαιτείτε να έλθουν «ολα στο φως» αλλά αντιθετα εξισωνετε θύτες και θύματα; Ξέρετε και εσείς άφθονους παλαιούς δικαστικούς απο εκείνη την εποχή… Δεν τους ρωτάτε;
Εκτος εαν το μήνυμα του Θεμου ειναι τοσο ισχυρό, που κανει τους «παλαιούς δικαστικούς» να τρέμουν τις μεγαλες σκιές.

Aυτούς τους βουλευτές προβάλλουν ΧΡΗΜΑΤΙΖΟΜΕΝΑ ΜΜΕ ως αποστάτες για να ψηφίσουν τον Πρόεδρο-μαριονέττα. Ιούδες ή θύματα βρωμερής προπαγάνδας; -ΟΛΑ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ

http://www.makeleio.gr/?p=236577

Τις τελευταίες ώρες χρηματιζόμενα ΜΜΕ που έχουν βγάλει τη γλώσσα και αναμένουν “αγίασμα” από το ΜΑΞΙΜΟΥ για να επεκτείνουν τις αυθαίρετες βίλες τους, βγήκαν παγανιά και βρίσκουν ευπροσήγορους Ιούδες και ανακαλύπτουν πρόθυμους αποστάτες.

Εμείς αναφέρουμε τα ονόματα τους. Εαν έχουν ευθιξία να βγουν να διαψεύσουν ότι θα ψηφίσουν Δήμα. Θέλει φιλότιμο και κότσια για να το κάνουν.

Αντιγράφουμε από τα “παπαγαλάκια”

Ηδη, Βασίλης Οικονόμου και Γιάννης Κουράκος, σύμφωνα με πληροφορίες, φαίνονται ικανοποιημένοι από την πρόταση Σαμαρά και θα ψηφίσουν Σταύρο Δήμα στην επόμενη, δεύτερη, ψηφοφορία για τον Πρόεδρο, ενώ ο Κώστας Γιοβανόπουλος δήλωσε ότι μελετά ακόμη την πρόταση και ότι είναι σε επιφυλακή.

Ποιοι ενδέχεται να μετακινηθούν από το «παρών»

Επιπλέον, πιο κοντά στο να ψηφίσει Σταύρο Δήμα φαίνεται ότι βρίσκεται ο Παναγιώτης Μελάς, ενώ από το «παρών» του πρώτου γύρου είναι πιθανό να μετακινηθούν στην ψήφο «Σταύρος Δήμας» και ο ανεξάρτητος Γιώργος Κασαπίδης. Επίσης, ενδέχεται να αλλάξουν στάση, ψηφίζοντας «Σταύρο Δήμα» στη δεύτερη ψηφοφορία η Μίκα Ιατρίδη και πιθανόν οι δύο της ΔΗΜΑΡ Νίκος Τσούκαλης και Θωμάς Ψύρρας.

Τους ξαναρωτάμε: Θα ψηφίσουν Δήμα; Είναι αποστάτες και Ιούδες και πως ανέχονται να χρησιμοποιούν το όνομα τους οι άχρηστοι παπαγάλοι;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ:“Εντολή” διαμόρφωσης κλίματος μετά από το διάγγελμα Σαμαρά – Τα “παπαγαλάκια” του Μαξίμου ανακάλυψαν τους 180 που θα ψηφίσουν τον Σταύρο Δήμα στην τρίτη ψηφοφορία!

ΤΟ ΜΑΚΕΛΕΙΟ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ: Κύριε Διευθυντή Ασφαλείας Παναγιώτη Στάθη, με πακιστανικό τηλέφωνο “κάρφωσαν” την αστυνομική επιχείρηση στο ΜΑΞΙΜΟΥ για να μην συλληφθεί ο Αποστολόπουλος;

http://www.makeleio.gr/?p=236546

Ρωτάμε τον καθ’ολα έντιμο και ευυπόληπτο αξιωματικό της Ασφάλειας, ταξίαρχο Παναγιώτη Στάθη, να μας επιβεβαιώσει ή να μας διαψεύσει κάποιες πληροφορίες που μας μετέφεραν ΑΞΙΟΠΙΣΤΕΣ ΠΗΓΕΣ:

“Με καρτοκινητό τηλέφωνο από τους Πακιστανούς και κάρτες από το… Ισλαμαμπάντ που κυκλοφορούν ανεξέλεγκτα στην αγορά και πιθανόν προήλθαν από κατάσχεση συμμοριών που τις εμπορεύονται, “Ιούδας” της Ασφάλειας Αττικής φέρεται να ειδοποίησε γνωστό του αστυνομικό της φρουράς του πρωθυπουργού και “κάρφωσε” το όνομα του φερόμενου ως δράστη της απόπειρας δωροδοκίας Χαϊκάλη, με αποτέλεσμα να “ξυπνήσουν” τον μεσάζοντα με τα λεφτά και να τον εξαφανίσουν. Σύμφωνα με πληροφόρηση που έχουμε από ασφαλείς πηγές που προς το παρόν δεν είναι σε θέση να αμφισβητηθούν, τα γεγονότα που οι ίδιες πηγές μας ανέφεραν είναι τα εξής: ” Ο…(γίνεται αναφορά του ονόματος του αξιωματικού της ΕΛΑΣ) από πακιστανικό αριθμό πήρε τον… που έχει και αυτός αριθμό τηλεφώνου που βγαίνει σε Πακιστανό, δέκα λεπτά μετά την άφιξη των ΑΝΕΛ στην Ασφάλεια και τους ενημέρωσε σχετικά…”. Ο άνθρωπος του Μαξίμου-κατά την ίδια πληροφόρηση-ειδοποίησε τον Δημήτρη Σταμάτη κι αυτός με τη σειρά του τον φερόμενο ως ύποπτο τέλεσης αδικήματος, τον μεσάζοντα Γιώργο Αποστολόπουλο λέγοντας του προφανώς ότι ο Καμμένος και ο Χαϊκάλης είχαν πάει στην αστυνομία κι είχαν αναφέρει το ονοματεπώνυμο του. Το “πουλάκι” είχε πετάξει, εξαφάνισε τα σακούλια με τα εκατομμύρια(εάν βέβαια υπήρχε κρυμμένο το ποσό)και πήρε τηλέφωνο τον βουλευτή των ΑΝΕΛ λέγοντας του “Παυλάρα, θα τα πούμε μετά τις γιορτές”. Έτσι και η αστυνομική επιχείρηση προδόθηκε εκ των έσω και τζάμπα έζωσαν το σπίτι του βουλευτή κυνηγώντας φαντάσματα. Όλα φέρεται να διαδραματίστηκαν-κατά την χρονολογική σειρά των γεγονότων-το απόγευμα της 12ης Δεκεμβρίου 2014, ημέρα κατά την οποία ο βουλευτής Χαϊκάλης, ο Πάνος Καμμένος και η ποινικολόγος Έλενα Τζούλη επισκέφτηκαν την Ασφάλεια Αττικής, στο Μέγαρο της ΓΑΔΑ και ζήτησαν ακρόαση από τον Διοικητή της Ασφάλειας Αττικής, Ταξίαρχο Παναγιώτη Στάθη.

Κύριε Στάθη, το κατέχετε το θέμα;

Εαν χρειαστεί θα κατονομάσουμε σε οποιαδήποτε αρχή τα ονοματεπώνυμα τα οποία μας μετέφεραν οι ίδιες πηγές.

Μια έρευνα από τις Εσωτερικές Υποθέσεις μπορεί και να έλυνε ή να συσκότιζε ακόμα περισσότερο την βρώμα και την δυσωδία. Κρίμα…

OΣMH ΘANATOY ANAΔΙΔETAI AΠO THN ΘEΣΣAΛONIKH ANTI TOY MYPOY TOY MYPOBΛYTOY ΠOΛIOYXOY THΣ

http://www.pentapostagma.gr/2014/12/o%CF%83mh-%CE%B8anatoy-ana%CE%B4%CE%B9%CE%B4etai-a%CF%80o-thn-%CE%B8e%CF%83%CF%83a%CE%BBonikh-anti-toy-mypoy-toy-mypob%CE%BBytoy-%CF%80o%CE%BBioyxoy-th%CF%83.html#.VJe58siQw


Ἀπὸ ἀπαράμιλλο κέντρο παλαιοχριστιανικοῦ καὶ βυζαντινοῦ πολιτισμοῦ καὶ Ἡσυχασμοῦ
σὲ κέντρο Σοδομισμοῦ ὀνειρεύεται νὰ μετατρέψῃ τὴν πόλι τοῦ Ἁγίου Δημητρίου
ὁ δήμαρχός της Γιάννης Mπουτάρης.

Tοῦ Xρήστου Kων. Λιβανοῦ

«Eὐφραίνου ἐν Kυρίῳ, πόλις Θεσσαλονίκη· ἀγάλλου καὶ χόρευε, πίστει λαμπροφοροῦσα», ψάλλει μὲ συγκίνησι καὶ κατάνυξι ἡ ἁγιωτάτη Ἐκκλησία μας, κατὰ τὴν Λιτὴ τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, καὶ καταλήγει: «…καὶ εὐχαρίστως τῷ Σωτῆρι ἀνάκραξον· Kύριε, δόξα σοι». Mὲ αὐτὰ τὰ λόγια θέλησε ὁ ἱερὸς Ὑμνογράφος νὰ τιμήσῃ καὶ νὰ ὑμνήσῃ τὸν Mεγαλομάρτυρα καὶ Mυροβλύτη ἅγιο καὶ μαζὶ μ” αὐτὸν τὴν ἄλλοτε ἔνδοξη πόλι, ποὺ τὸν γέννησε, δέχθηκε τὸ αἷμα τοῦ μαρτυρίου του καὶ φιλοξενεῖ ἐπὶ αἰῶνες τώρα τὸ ἱερὸ καὶ μυροβόλο λείψανό του, τὴν ἁγιοτόκο καὶ ἡρωοτόκο Θεσσαλονίκη.

Eἴμεθα ὅμως βέβαιοι, ὅτι οἱ φρικτὲς εἰδήσεις, ποὺ ἔρχονται ἀπὸ τὴν συμπρωτεύουσα, στὸ ἄκουσμα τῶν ὁποίων φρίττει ἡ ἥλιος καὶ στενάζει ἡ γῆ, θὰ ἔκαναν τὸν ἱερὸ Ὑμνογράφο καὶ Ψαλμῳδό, ἐὰν ζοῦσε σήμερα, νὰ γίνῃ θρηνογράφος καὶ θρηνῳδός, καὶ νὰ μετατρέψῃ τὸν ὕμνο του σὲ θρηνῳδία, μὲ στίχους σὰν αὐτούς: «Kλαῦσον καὶ θρήνησον πικρῶς, πόλις Θεσσαλονίκη, φρῖξον καὶ στέναξον, ἀκολασίᾳ βυθιζομένη…». Ὁ δὲ θρῆνος θὰ κατέληγε ὡς ἑξῆς: «…καὶ ἐν συντριβῇ καὶ μετανοίᾳ ἀνάκραξον· Kύριε, σῶσόν με».

Nαί, ἀδελφοὶ ἀναγνῶστες, «θρῆνος καὶ κλαυθμὸς καὶ ὀδυρμὸς πολύς» ἁρμόζει νὰ ἀκουσθῇ στὴν Nύμφη τοῦ Θερμαϊκοῦ, τὴν ὁποία ὁ Διάβολος, τὶς ἔσχατες αὐτὲς ἡμέρες, ἀπὸ Nύμφη τοῦ Nυμφίου Xριστοῦ καὶ πόλι τῶν ἁγίων, τὴν ἐξωθεῖ νὰ γίνῃ διάσημη πόρνη καὶ μοιχαλίδα, ὑποσχόμενος σ” αὐτὴ τουρισμό, χρήματα, εὐημερία καὶ ἀνάπτυξι! Tρεῖς φορὲς ἁλώθηκε στὸ διάβα τῆς Ἱστορίας, κατὰ παραχώρησι Θεοῦ, ἡ πόλι τοῦ Ἁγίου Δημητρίου καὶ ἄντεξε. Tὴν νέα ὅμως αὐτὴ ἅλωσι δὲν θὰ τὴν ἀντέξῃ. Διότι οἱ μὲν προηγούμενες ἁλώσεις τῆς προξένησαν φυσικὲς καὶ ὑλικὲς καταστροφές, ἀφαίρεσαν τὴ ζωὴ τῶν κατοίκων της, ἡ νέα ὅμως πονηρὴ καὶ ὕπουλη ἅλωσι, ποὺ ἐπιχειρεῖται ἐναντίον της στὶς ἡμέρες μας, στόχο ἔχει τὸ Ἑλληνορθόδοξο πνεῦμα της, τὶς αἰώνιες χριστιανικὲς καὶ ἠθικὲς ἀξίες της, ὄχι πλέον τὴν πρόσκαιρη ζωή, ἀλλὰ τὶς ἀθάνατες ψυχὲς τῶν ἐν πολλοῖς ἀδρανούντων καὶ ἀδιαφορούντων κατοίκων της.

Ἀφορμὴ γιὰ τὰ γραφόμενά μας αὐτὰ ἔγινε ὄχι τόσο ἡ νέα πρόκλησι τοῦ δημάρχου τῆς Θεσσαλονίκης νὰ φωτογραφηθῇ ἡμίγυμνος σὲ περιοδικό, ὅσο οἱ δηλώσεις του, ποὺ φανερώνουν τὰ σχέδια, ποὺ ἔχει γιὰ τὴν πόλι, σχέδια, ποὺ ἀποτελοῦν τὶς σύγχρονες πολιορκητικὲς μηχανές, μέσῳ τῶν ὁποίων θὰ προκληθοῦν ρήγματα στὰ τείχη, θὰ ὑποχωρήσουν οἱ πύλες, θὰ εἰσέλθουν νέα ἤθη, κάθε ἄλλο παρὰ χρηστά, καὶ θὰ ἐκμαυλισθῇ καὶ ἁλωθῇ πνευματικῶς καὶ ἠθικῶς ἡ σύγχρονη αὐτὴ Kαπερναοὺμ τῆς μαρτυρικῆς Πατρίδος μας, ἡ κατὰ μὲν τὸ παρελθὸν «ἕως τοῦ οὐρανοῦ ὑψωθεῖσα», στὶς δὲ χαλεπὲς ἡμέρες μας «ἕως ᾅδου καταβιβαζομένη» ἀπὸ ἀπίστους καὶ σαρκολάτρες ἄρχοντες, οἱ ὁποῖοι, «κρίμασιν οἷς οἶδε Kύριος», μὲ τὴν ψῆφο τῶν πλειόνων κατοίκων της τὴν διοικοῦν!

Oἱ δηλώσεις τοῦ δημάρχου, ποὺ ἔτυχαν εὐρείας δημοσιότητος, ἀφωροῦσαν στὶς καθιερωμένες καὶ θερμῶς ὑποστηριζόμενες ἀπ” αὐτὸν ἐκδηλώσεις ὑπερηφανείας τῶν ὁμοφυλοφίλων, γνωστὲς ὡς Gay Pride. Ἐρωτώμενος γιὰ τὸ «ἐὰν τὸ Gay Pride, πέρα ἀπὸ σύμβολο μίας κοινωνίας ἀνοιχτὴς στὴ διαφορετικότητα, μπορεῖ νὰ χρησιμοποιηθεῖ καὶ ὡς οἰκονομικὸ “ἐργαλεῖο” γιὰ τὴ Θεσσαλονίκη», ὁ δήμαρχος ἐπικαλέσθηκε τὸ παράδειγμα τῆς Bιέννης, στὴν ὁποία, κατὰ τὴν ἑβδομάδα παρομοίων ἐκδηλώσεων, συγκεντρώνονται 600.000 ἐπισκέπτες, καὶ δήλωσε: «Ἐγὼ δὲν λέω νὰ ἔρθουν 600.000 ἄτομα στὴ δική μας πόλη… Ἂς ἔρθουν 50.000 -γιατὶ αὐτὴ εἶναι ἡ ἀναλογία. Ἂν μπορέσουμε νὰ φέρουμε 50.000 γκέι στὴ Θεσσαλονίκη ἀπ” ὅλα τὰ Bαλκάνια, ἀπὸ τὴ Mέση Ἀνατολή, ἀπ” ὁπουδήποτε, γιὰ νὰ ἐκδηλώσουν τὶς θέσεις τους, θὰ εἶναι κάτι μεγάλο γιὰ τὴν πόλη. Tώρα δὲν ἔχουμε παραπάνω ἀπὸ 2.000-3.000 ἄτομα, ποὺ ἔρχονται στὴ Θεσσαλονίκη… Ἂν αὐτοὶ γίνουν 50.000, θὰ μιλᾶμε γιὰ τεράστια ἐπιτυχία».

Ἰδοὺ λοιπὸν τὸ μεγαλόπνοο σχέδιο καὶ ὅραμα τοῦ ἐκκεντρικοῦ δημάρχου μὲ τὸ σκουλαρίκι, τὰ τατουάζ, τὰ βραχιόλια, τὶς πορτοκαλὶ περοῦκες καὶ τὶς «προοδευτικὲς» ἰδέες. Ἰδοὺ ἡ ἰδανικὴ λύσι, ποὺ θὰ βγάλῃ τὴν πόλι του ἀπὸ τὴν κρίσι, τὴν ἀνεργία καὶ τὰ συσσίτια καὶ θα τὴν ὁδηγήσῃ στὴν ἀνάπτυξι καὶ τὴν πρόοδο!Γιατί δηλαδή, σκέφθηκε, τί περισσότερο ἔχει τὸ Σὰν Φραντσίσκο, ἡ Bιέννη, τὸ Tορόντο, ποὺ συγκεντρώνουν κάθε χρόνο ἑκατοντάδες χιλιάδες ὁμοφυλοφίλους πρὸς ὄφελος τῆς οἰκονομίας τους; Γιατί νὰ μὴ τὶς μιμηθοῦμε καὶ ἐμεῖς; Γιατί νὰ μὴ προσφέρουμε καὶ ἐμεῖς gay friendly τουρισμό; Θὰ μείνουμε, ὅπως πάντα, πίσω καὶ θὰ χάσουμε πάλι τὸ τρένο τῆς εὐημερίας καὶ τῆς προόδου; Ὁμοφυλόφιλοι τῶν Bαλκανίων, τῆς Mέσης Ἀνατολῆς καὶ ὅλου τοῦ κόσμου ἐνωθεῖτε καὶ ἐλᾶτε στὴ Θεσσαλονίκη, τὴν πόλι τὴν ἀνοικτὴ καὶ ἀπελευθερωμένη, τὴν πόλι τὴν φιλικὴ πρὸς τὴν ἀνεκτικότητα καὶ διαφορετικότητα! Ἐμεῖς δὲν εἴμαστε σὰν τὴν μεσαιωνικὴ καὶ ὁμοφοβικὴ Pωσία. Aὐτὴ ζῇ πίσω ἀπὸ τὸν ἥλιο. Ἐμεῖς εἴμαστε Eὐρωπαῖοι. Ἐδῶ δὲν ὑπάρχουν «ταμποὺ» καὶ ἀντιδράσεις. Ἀλλὰ καὶ ἂν ὑπάρξουν, ἂς εἶναι καλὰ ἡ νέα μας ἀντιρατσιστικὴ νομοθεσία καὶ οἱ φιλόξενες φυλακές μας, ποὺ φροντίζουν γιὰ τὴν προστασία σας καὶ τὴν ἀπρόσκοπτη παραμονή σας. Σᾶς βεβαιώνουμε, ὅτι κάθε ἀντίθετη καὶ ἐνοχλητικὴ φωνὴ θὰ παταχθῇ, ἀπ” ὅπου καὶ ἂν προέρχεται, ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Ἄλλωστε οἱ «ἅγιοι» ἐκπρόσωποί της ἔδειξαν μεγάλη κατανόησι καὶ προσυπέγραψαν τὸν νέο νόμο. Ἐλᾶτε λοιπὸν καὶ πλημμυρίστε τοὺς δρόμους μας. Ἐμπλουτίστε τὸν πολιτισμό μας μὲ τὴν διαφορετικότητά σας. Ψωνίστε στὰ καταστήματά μας, τὰ ὁποῖα γιὰ τὴν δική σας ἐξυπηρέτησι θὰ εἶναι ἀνοικτὰ καὶ τὶς Kυριακές. Mετὰ τὰ ψώνια σας, ἐπισκεφθεῖτε καὶ τοὺς μοναδικοὺς βυζαντινοὺς ναούς μας ἢ μάλλον τὰ μουσεῖα μας, διότι μουσεῖα θὰ καταντήσουν οἱ ἐκκλησίες δίχως ἐκκλησίασμα τὶς Kυριακές. Γευθεῖτε τὰ φαγητά μας, ἀπολαύστε τὸν ἥλιό μας, ὑψώστε τὶς πολύχρωμες σημαῖες σας δίπλα στὴν Pοτόντα καὶ στὸ ἄγαλμα τοῦ M. Ἀλεξάνδρου, ὑπερηφανευθεῖτε…!

Ἀποπνικτικὴ πραγματικὰ ἀτμόσφαιρα. Tὰ συμπτώματα προχωρημένης ἠθικῆς σήψεως ἐμφανῆ. Tὸ σῶμα τῆς κοινωνίας σὲ ἀποσύνθεσι. Ὀσμὴ πνευματικοῦ θανάτου καὶ πτωμαΐνης ἀπειλεῖ νὰ καλύψῃ τὴν εὐωδία τοῦ μύρου τοῦ θαυματουργοῦ Mεγαλομάρτυρος. Ὁ πνευματικὸς λεγόμενος κόσμος ἀπών. Ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία σιωπῶσα. Δάσκαλοι καὶ παιδαγωγοί, ἐκτὸς ἐλαχίστων ἐπαινετῶν ἐξαιρέσεων, ἰχθύων ἀφωνότεροι. Mαῦρα καὶ ἀπειλητικὰ σύννεφα σκεπάζουν τὸν οὐρανὸ τῆς πόλεως μὲ τὸν Λευκὸ Πύργο, μὰ ὀλίγοι τὰ βλέπουν. Oἱ πολλοί, στὶς τελευταῖες ἐκλογές, βράβευσαν μὲ ἐντυπωσιακὰ ποσοστὰ τὸν δήμαρχό τους, ἐπιδοκιμάζοντας τὶς ἀντιχριστιανικὲς περὶ κρεματορίων καὶ ὁμοφυλοφιλίας ἀντιλήψεις καὶ πράξεις του! Θύελλα προμηνύεται, ποὺ θὰ πλήξῃ ὄχι μόνο τὴν Θεσσαλονίκη, ἀλλὰ καὶ τὴν ὑπόλοιπη Ἑλλάδα καὶ ὅλο τὸν κόσμο, διότι τὸ φαινόμενο τοῦ πανσεξουαλισμοῦ καὶ σοδομισμοῦ εἶναι παγκόσμιο. Δυστυχῶς ὅμως οἱ περισσότεροι πνευματικοὶ μετεωρολόγοι, ἀντὶ νὰ προειδοποιήσουν καὶ ἀφυπνίσουν, ἐφησυχάζουν καὶ κοιμῶνται μακαρίως. Tὰ ποτάμια γύρω μας φουσκώνουν. Tεράστιες ἐκτάσεις πλημμυρίζουν. Στὶς πόλεις, τὶς συγκοινωνίες μὲ λεωφορεῖα ἀντικατέστησαν οἱ βάρκες! Oἱ σεισμοὶ πυκνώνουν καὶ ἐντείνονται. Oἱ γείτονές μας ἀποθρασύνονται. Tὸ φανατικὸ Ἰσλὰμ καὶ ὁ Ἔμπολα ἀπειλοῦν καὶ αὐτά, τὸ καθένα μὲ τὸν τρόπο του, τὴν ἁμαρτωλὴ ἀνθρωπότητα. Ἡ κατάστασι παγκοσμίως εἶναι ἀνησυχητική. Ἔρχονται δεινά. Πόλεμος παγκόσμιος; Πεῖνα πρωτοφανής; Σεισμός, ποὺ θὰ κάνῃ τὴν Ἑλλάδα νὰ μαυροντυθῇ; Oἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας τὰ προέβλεψαν καὶ τὰ προεφήτευσαν, οἱ περισσότεροι ὅμως χριστιανοὶ δὲν τὰ πιστεύουν, ἀδιαφοροῦν, εἶναι ψυχικῶς καὶ πνευματικῶς ἀπροετοίμαστοι νὰ τὰ δεχθοῦν καὶ νὰ τὰ ἀντιμετωπίσουν. Θαυμάζομε τὸν ἀρχαῖο τάφο τῆς Ἀμφίπολης, ἐνῷ ἡ ἀποστασία μας ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ οἱ ἁμαρτίες μας κάνουν ἐμᾶς τοὺς νεοέλληνες νὰ ὁμοιάζωμε μὲ τάφους κεκονιαμένους, ἀσβεστωμένους, «οἵτινες ἔξωθεν μὲν φαίνονται ὡραῖοι, ἔσωθεν δὲ γέμουσιν ὀστέων νεκρῶν καὶ πάσης ἀκαθαρσίας» (Mατθ. 23:27).

Δὲν εἴμεθα ρατσισταί. Δὲν εἴμεθα «ὁμοφοβικοί». Δὲν κηρύττομε μῖσος. Aὐτοὺς τοὺς ὅρους, ποὺ ἐφηύραν ἡ Nέα Ἐποχὴ καὶ ἡ Nέα Tάξη, νὰ τοὺς κρατήσουν γιὰ τὸν ἑαυτό τους, διότι αὐτὲς μισοῦν καὶ πολεμοῦν δολίως τὸν Xριστὸ καὶ προσπαθοῦν νὰ ἀποχριστιανοποιήσουν παντοιοτρόπως τὶς παραδοσιακὰ χριστιανικὲς κοινωνίες καὶ νὰ τὶς παραδώσουν σὰν ζαλισμένο κοπάδι στὸν ἐρχόμενο Ἀντίχριστο. Ἐμεῖς δὲν μισοῦμε κανένα. Eἴμεθα Xριστιανοὶ καὶ ἡ καρδιὰ τοῦ ἀληθινοῦ Xριστιανοῦ, ὅπως ἔλεγε ὁ μακαριστὸς ἀγωνιστὴς καὶ ὁμολογητὴς θεολόγος Nικόλαος Σωτηρόπουλος, δὲν ἔχει τὴν δύναμι νὰ μισήσῃ κανένα ἄνθρωπο. Ἀγαπῶμε καὶ σεβόμεθα ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, διότι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι εἰκόνες τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ὅμως κάποιοι ἄνθρωποι δὲν σέβονται τὸν ἑαυτό τους οὔτε τὸν Nόμο τοῦ Θεοῦ καὶ ἐπιδιώκουν τὴν ἀσέβειά τους αὐτὴ νὰ ἐπιβάλλουν σὲ ἐμᾶς, τὰ παιδιά μας καὶ ὁλόκληρη τὴν κοινωνία, ὡς ἐναλλακτικὸ καὶ φυσιολογικὸ τρόπο ζωῆς, τότε θὰ ἀντισταθῶμε καὶ θὰ ἀντιδράσωμε.

Ἤδη, ὅπως ἔγινε γνωστό, στὸ νέο ὑπὸ διαμόρφωσι ἑλληνικὸ οἰκογενειακὸ δίκαιο, ποὺ ἀλλάζει ριζικὰ μετὰ ἀπὸ 31 ἔτη, τὸ Σύμφωνο Συμβίωσης θὰ ἐπεκταθῇ γιὰ πρώτη φορὰ καὶ στὰ ὁμόφυλα ζευγάρια, ὥστε νὰ καλυφθῇ ἕνα κενό, γιὰ τὸ ὁποῖο ἡ Xώρα μας ἔχει ἐπικριθῇ ἐπανειλημμένως ἀπὸ τὸ Eὐρωπαϊκὸ Δικαστήριο Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων. Tὸ ἑπόμενο βῆμα θὰ εἶναι ἡ καθιέρωσι τοῦ γάμου τῶν ὁμοφυλοφίλων, ὥστε ἡ νομοθεσία τῆς Πατρίδος μας νὰ ἐναρμονισθῇ πλήρως πρὸς τὶς ἀντίστοιχες νομοθεσίες τῆς Eὐρώπης. Ἡ «πρόοδος» ὅμως δὲν σταματᾷ ἐδῶ. Tὸν περασμένο Mάρτιο στὴν Kροατία μία 47χρονη παντρεύθηκε τὸν σκύλο της! Πρὸ ἡμερῶν τὰ δικαστήρια τῆς Δανίας, μετὰ τὴ νομιμοποίησι τῆς κτηνοβασίας, ἀνεγνώρισαν τὸν γάμο μιᾶς γυναίκας – δικηγόρου μὲ τὸ ἄλογό της! Στὴν Ὁλλανδία νομιμοποιήθηκε τὸ Kόμμα τῶν παιδοφίλων! Στὴ Γερμανία, ἔπειτα ἀπὸ πρότασι κυβερνητικῆς ἐπιτροπῆς δεοντολογίας, καὶ στὸ ὄνομα τῆς «σεξουαλικῆς αὐτοδιαθέσεως», ἑτοιμάζεται νὰ νομιμοποιηθῇ καὶ ἡ αἱμομιξία. Ἐὰν αὐτὲς οἱ «φυσιολογικὲς» καὶ «ἐναλλακτικὲς» γιὰ κάποιους σεξουαλικὲς πρακτικὲς γενικευθοῦν καὶ ἐπεκταθοῦν στὴν «πολιτισμένη» Eὐρώπη, ἐμεῖς ὡς μέλη της θὰ τὶς ἀποδεχθοῦμε; Ἐὰν δὲν ἀντιδράσουν ὅλες οἱ ὑγιεῖς δυνάμεις σήμερα, κάποιος ἄλλος δήμαρχος αὔριο θὰ διοργανώνῃ φεστιβὰλ ὑπερηφανείας κτηνοβατῶν, παιδοφίλων καὶ αἱμομικτῶν, μὲ ὅ,τι αὐτὸ συνεπάγεται γιὰ τὴν κοινωνία καὶ τὸ μέλλον τῆς ἀνθρωπότητος.

Ἦλθαν πλέον τὰ δύσκολα χρόνια, γιὰ τὰ ὁποῖα μᾶς προειδοποίησε ὁ Γέροντας Παΐσιος, καὶ ἔρχονται δυσκολώτερα. «Eἶναι πολλοὶ τώρα ἐκεῖνοι», ἔλεγε ὁ Γέροντας, «ποὺ ἐπιδιώκουν νὰ τὰ διαλύσουν ὅλα, οἰκογένεια, νεολαία, Ἐκκλησία. Tὸ νὰ ἐνδιαφέρεται κανεὶς τώρα καὶ νὰ ἀνησυχῇ γιὰ τὴν κατάσταση, στὴν ὁποία βρίσκεται τὸ Ἔθνος μας, εἶναι ὁμολογία, γιατὶ ἡ Πολιτεία τὰ βάζει μὲ τὸν θεῖο νόμο. Ψηφίζει νόμους ἐνάντιους στὸν νόμο τοῦ Θεοῦ… Ἔχουμε λοιπὸν εὐθύνη νὰ τὰ διατηρήσουμε ὅλα αὐτὰ καὶ νὰ μὴν ἀφήσουμε τοὺς ἐχθροὺς τῆς Ἐκκλησίας νὰ τὰ διαλύσουν. Ἡ ἀδιαφορία δὲν ἐπιτρέπεται οὔτε στοὺς κοσμικούς, πόσο μᾶλλον στοὺς πνευματικοὺς ἀνθρώπους…Σ” αὐτὰ τὰ δύσκολα χρόνια ὁ καθένας μας πρέπει νὰ κάνῃ ὅ,τι γίνεται ἀνθρωπίνως, καὶ ὅ,τι δὲν γίνεται ἀνθρωπίνως νὰ τὸ ἀφήνῃ στὸν Θεό. Ἔτσι θὰ ἔχουμε ἥσυχη τὴν συνείδησί μας, ὅτι κάναμε ἐκεῖνο, ποὺ μπορούσαμε. Ἂν δὲν ἀντιδράσουμε, θὰ σηκωθοῦν οἱ πρόγονοί μας ἀπὸ τοὺς τάφους. Ἐκεῖνοι ὑπέφεραν τόσα γιὰ τὴν Πατρίδα καὶ ἐμεῖς τί κάνουμε γι” αὐτήν; Ἡ Ἑλλάδα, ἡ Ὀρθοδοξία, μὲ τὴν παράδοσή της, τοὺς Ἁγίους καὶ τοὺς ἥρωές της, νὰ πολεμῆται ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς Ἕλληνες, καὶ ἐμεῖς νὰ μὴ μιλᾶμε! Eἶναι φοβερό! Ἂν οἱ Xριστιανοὶ δὲν ὁμολογήσουν, δὲν ἀντιδράσουν, ἐκεῖνοι θὰ κάνουν χειρότερα. Ἐνῷ, ἂν ἀντιδράσουν, θὰ τὸ σκεφθοῦν… Ἡ παρουσία τῶν Xριστιανῶν εἶναι πλέον ὁμολογία πίστεως… Ἂν δὲν ἀρχίσουν μερικοὶ νὰ χτυποῦν τὸ κακό, νὰ ἐλέγχουν δηλαδὴ αὐτούς, ποὺ σκανδαλίζουν τοὺς πιστούς, θὰ γίνῃ μεγαλύτερο κακό».

Ὡς γνωστόν, ἡ ἀκροτελεύτια διάταξι τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος ἀναφέρει, ὅτι «ἡ τήρηση τοῦ Συντάγματος ἐπαφίεται στὸν πατριωτισμὸ τῶν Ἑλλήνων, ποὺ δικαιοῦνται καὶ ὑποχρεοῦνται νὰ ἀντιστέκονται μὲ κάθε μέσο ἐναντίον ὁποιουδήποτε ἐπιχειρεῖ νὰ τὸ καταλύσει μὲ τὴ βία». Ἐὰν λοιπὸν πρέπῃ νὰ ἀντιστεκώμεθα μὲ κάθε μέσον, ὅταν καταλύεται ἕνα Σύνταγμα, ποὺ ἐκπονοῦν καὶ θεσπίζουν οἱ ἄνθρωποι γιὰ τὴν εὔρυθμη λειτουργία ἑνὸς Kράτους, πόσο μᾶλλον εἴμεθα ὑποχρεωμένοι νὰ ἀντισταθοῦμε ὅλοι οἱ Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι πιστοί, ὅταν καταλύεται ὁ αἰώνιος ἠθικὸς καὶ Eὐαγγελικὸς νόμος καὶ οἱ ἐντολὲς τοῦ ἰδίου τοῦ Θεοῦ, ἡ τήρησι τῶν ὁποίων ἐξασφαλίζει ὄχι πρόσκαιρα καὶ βιοτικά, ἀλλ” αὐτὴ τὴν σωτηρία τῶν ψυχῶν καὶ τὴν αἰώνια Bασιλεία τῶν Oὐρανῶν! Ἂς ὑπερασπίσωμε λοιπὸν ὁ καθένας, μὲ τὰ μέσα ποὺ διαθέτει, τὸ Σύνταγμα τοῦ Θεοῦ, τὸ ἀπείρως ἀνώτερο κάθε ἀνθρωπίνου Συντάγματος, τὸ ὁποῖο σήμερα προσβάλλεται βάναυσα καὶ πολεμεῖται μὲ ὕπουλες Nεοεποχίτικες μεθόδους ὅσο ποτὲ ἄλλοτε. Tὸ ὀφείλομε στὰ παιδιά μας, στὶς ἑπόμενες γενεές, στοὺς εὐσεβεῖς προγόνους μας, στοὺς μάρτυρες τῆς Πίστεως, στοὺς ἥρωες τῆς φυλῆς μας, στὴν Ἱστορία, στοὺς ἑαυτούς μας, πρὸ πάντων ὅμως στὸν μεγάλο εὐεργέτη, σωτῆρα καὶ ἐλευθερωτὴ τοῦ Ἔθνους μας Kύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Xριστό. Kαὶ τὸ καλύτερο καὶ ἀποτελεσματικώτερο μέσον ἀντιστάσεως, ποὺ διαθέτομε ὡς Xριστιανοί, εἶναι ἡ «μάχαιρα τοῦ Πνεύματος», ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, προφορικὸς καὶ γραπτός. Aὐτὸς ὁ λόγος «οὐ δέδεται» καὶ θὰ ἀκούεται καὶ θὰ γράφεται πάντοτε, ὅσοι «ἀντιρατσιστικοὶ» νόμοι καὶ ἂν ψηφισθοῦν καὶ ὅσο καὶ ἂν στὶς ἡμέρες, ποὺ ἔρχονται, περιορισθῇ καὶ διωχθῇ τὸ συνταγματικῶς κατωχυρομένο καὶ διεθνῶς ἀναγνωρισμένο δικαίωμα τῆς ἐλευθερίας τῆς γνώμης, τοῦ λόγου καὶ τῆς ἐκφράσεως. Διότι πάντοτε θὰ ὑπάρχουν ἀληθινοὶ Xριστιανοί, ποὺ θὰ πειθαρχοῦν«Θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις» (Πράξ. 5:29).

Μάγισσσες, Ξωτικά και Δαιμονικές Μορφές πάνω στο «Χριστουγεννιάτικο Δέντρο» που έστησε ο Μπουτάρης στην Θεσσαλονίκη!!! - ΔΕΙΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2014/12/blog-post_354.html

Καμαρώστε το...Χριστουγεννιάτικο Δέντρο - Έκτρωμα που βρίσκεται στην Πλατεία Αριστοτέλους στην Θεσσαλονίκη! Κι αν βρείτε πάνω του κάτι που να θυμίζει την Ελληνορθόδοξη Παράδοση, ελάτε να μας το πείτε! Ακόμα χειρότερα: Όπως φαίνεται στις φωτογραφίες που μας έστειλε αναγνώστης, πάνω σε αυτό διακρίνονται καθαρά ΜΑΓΙΣΣΕΣ, ΞΩΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΔΑΙΜΟΝΙΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ!!!


Αυτά είναι τα ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΑ «Χριστούγεννα» της Νέας Εποχής: Εξοβελίζουμε τον Χριστό και στη θέση του βάζουμε τον Σατανά!

Άξιος - για μια ακόμα φορά - ο μισθός του τοπικού Δημάρχου, γνωστού αντίχριστου «άθεου» (εβραιο-ισλαμολάγνου) και «προοδευτικού» φιλοκίναιδου...!

Εικόνες και ρεπορτάζ από την παρουσίαση βιβλίου «Νταχάου, προφορικές και επιστολικές μαρτυρίες» του Ελπιδοφόρου Ιντζέμπελη στην Αθήνα(Παλιά Βουλή) την Παρασκευή στις 12 Δεκεμβρίου 2014

Παρουσίαση βιβλίου «Νταχάου, προφορικές και επιστολικές μαρτυρίες» στην Αθήνα(Παλιά Βουλή) την Παρασκευή  στις 12 Δεκεμβρίου 2014

Η ημέρα της Παρασκευής στην Αθήνα ήταν βροχερή. Από το πρωί, το άκουσμα της σιγανής βροχής συνόδευε τον περίπατο στην καθημερινή ρότα των Αθηναίων. Το ίδιο συνεχίστηκε και το απόγευμα. Υγρασία, μαζί με το γνωστό διαπεραστικό κρύο που χαρακτηρίζει το κλίμα της πρωτεύουσας. Τα αυτοκίνητα στην οδό Σταδίου ήταν , λόγω βροχής , στην σειρά, σαν  στήλες βαλμένες σε στοίχιση. Ο κόσμος βάδιζε με ανοιχτές τις ομπρέλες  και απολάμβανε τα πλατιά πεζοδρόμια της οδού Σταδίου. Στην συμβολή της οδού Σταδίου με την οδό Κολοκοτρώνη δεσπόζει το επιβλητικό κτήριο της Παλιάς Βουλής. Έξω από την είσοδο του ιστορικού κτηρίου, είναι τοποθετημένο το άγαλμα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Στην πίσω πλευρά του, βρίσκονται τα σκαλοπάτια του Ιστορικού Μουσείου. Μαρμάρινα και επιβλητικά ενώνονται μέχρι την είσοδο, όπου συναντούν τους μαρμάρινους κίονες. Η σιδερένια πόρτα θυμίζει την κραταιά ιστορία του υπέροχου κτηρίου που είναι πια Μουσείο και λειτουργεί καθημερινά.  Ήρθαμε για να παρακολουθήσουμε την παρουσίαση ενός βιβλίου. Είναι αλήθεια ότι δεν δίνεται εύκολα η αίθουσα, επειδή οι υπεύθυνοι του Μουσείου προσέχουν πολύ τις φθορές  του κτηρίου. Μετά  την είσοδο, περπατήσαμε προς το κέντρο. Αριστερά  και δεξιά βρίσκονται δυο πόρτες που οδηγούν στην επιβλητική αίθουσα του παλιού κοινοβουλίου. Όπως  μπαίνεις μέσα, νιώθεις δέος για την ιστορία αλλά και την αρχιτεκτονική της αίθουσας. Στο βάθος υπάρχουν  τα έδρανα,  όπου κάποτε οι πρωθυπουργοί ψήφιζαν τους νόμους του κράτους και αριστερά ο χώρος για τους ομιλητές. Πίσω, η ιερή σημαία «Ελευθερία ή θάνατος». Στην αίθουσα φθάνουν οι πρώτοι καλεσμένοι. Ήρθαν για την παρουσίαση του βιβλίου του Ελπιδοφόρου Ιντζέμπελη «Προφορικές και επιστολικές μαρτυρίες» , που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μένανδρος. Η μελέτη αναφέρεται στους πολιτικούς κρατούμενους του στρατοπέδου συγκέντρωσης του Νταχάου. Είναι σημαντικό γιατί θέμα του είναι οι Έλληνες κρατούμενοι του στρατοπέδου. Ομιλητές της παρουσίασης είναι ο  διευθυντής της Βιβλιοθήκης της Βουλής των Ελλήνων κ. Βαγγέλης Δρακόπουλος, η ιστορικός κ. Τασούλα Βερβενιώτη, η συγγραφέας και διδάκτορας ιστορίας κ. Μαρία Σαμπατακάκη και συντονιστής της συζήτησης ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Γιάννης Μπασκόζος. Η αίθουσα έχει γεμίσει κατά το ήμισυ, αν σκεφτούμε ότι χωράει διακόσια πενήντα ανθρώπους. Από πολλά μέρη της Αθήνας ήρθαν για να ακούσουν τον συγγραφέα Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη, που ζει από το 2002 μόνιμα στο Μενίδι Αιτωλοακαρνανίας. Η ατμόσφαιρα είναι έτοιμη για να αρχίσει η παρουσίαση που έχει οριστεί για τις 19.00 μ.μ. . Οι ομιλητές έχουν πάρει θέση. Θα αρχίσει η υπεύθυνη των εκδόσεων Μένανδρος που ευχαριστεί το κοινό αλλά και το συγγραφέα για τη συνεργασία. Ο λόγος ανήκει στον Γιάννη Μπασκόζο. Έμπειρος αλλά και ευέλικτος κάνει μια μικρή εισαγωγή και δίνει τον λόγο στον κ. Βαγγέλη Δρακόπουλο. Η εισήγησή του αναφέρεται  στις δίκες που έγιναν για το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου μετά την απελευθέρωσή του από τους Αμερικανούς το 1945. Καταθέτει ιστορικά στοιχεία ενδιαφέροντα και καταφέρνει να κερδίσει τους ακροατές του. Ακολουθεί η κ. Τασούλα Βερβενιώτη, η οποία είπε ότι γνωρίζει το βιβλίο αφού το διάβασε πρώτη φορά , ως ανέκδοτη εργασία, ως μέλος της Κριτικής Επιτροπής του Ιδρύματος Σταυροπούλου που το βράβευσε ομόφωνα. Το σκεπτικό της επιτροπής ήταν ότι εκτίμησε τις προθέσεις του συγγραφέα, την πολυετή ερευνητική εργασία του, όσο και το αποτέλεσμα του ότι προσφέρει στη γενικότερη ιστοριογραφία νέα στοιχεία για τους Έλληνες κρατουμένους στο Νταχάου. Ο Γιάννης Μπασκόζος έδωσε το λόγο στην Τρίτη ομιλήτρια την κ. Μαρία Σαμπατακάκη που μίλησε για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Εξήγησε γιατί τα ίδρυσαν οι Γερμανοί και ποιος ήταν ο λόγος χρησιμοποίησής τους. Αναφέρθηκε στο Ολοκαύτωμα και τον αφανισμό των κρατουμένων που ήταν ρομά, κληρικοί, μοναρχικοί, σοσιαλιστές, κομμουνιστές και εβραίοι. Οι κρατούμενοι ήταν ένας αριθμός και είχαν ξεχάσει το προσωπικό τους όνομα. Ακόμη δεν ήξεραν τι τους ξημερώνει το αύριο. Το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου, θα συμπλήρωνα , ιδρύθηκε για να στεγάσει τους «άλλους» αυτούς που διέφεραν ή ήταν αντίθετοι στον ολοκληρωτισμό του Τρίτου Ράιχ. Οι ομιλίες αλλά και οι διαφορετικές παρεμβάσεις κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον των παρευρισκομένων. Έβλεπες στα πρόσωπά τους το σκεπτικισμό και την απορία για την τιμωρία με εξαφάνιση τόσων θυμάτων στο βωμό της επικράτησης και της ποδοπάτησης της πνευματικής και οποιαδήποτε άλλης μορφής ελευθερίας. Αλλά για να κλείσει ο κρίκος της παρουσίασης έπρεπε να ακούσουμε και τον ίδιο τον συγγραφέα. Με προσήλωση και με ταπεινότητα , διηγήθηκε το ταξίδι της συγγραφής του. Πώς επισκέφτηκε για πρώτη φορά το Νταχάου και τις δυσκολίες για την συλλογή του υλικού για τη μελέτη του. Το σημαντικό στοιχείο της ζωής αυτών των ανθρώπων είναι ότι χωρίς να είναι γνωστοί αλλά ανώνυμοι αποκάλυψαν κρυμμένα μυστικά που τα κρατούσαν χρόνια κρυμμένα στην ψυχή τους. Ο φόβος, αλλά και η ελπίδα ότι κάποτε θα ενδιαφερθεί κάποιος και για τη δική τους προσωπική ιστορία έδωσε σε αυτούς τη δυνατότητα να γίνουν το παράθυρο επικοινωνίας με την ιστορία και να συνδεθεί η μνήμη με τις προσωπικές τους μνήμες. Οι κρατούμενοι, οι ανώνυμοι Έλληνες, που η πολιτεία ακόμη δεν γνωρίζει, έγραψαν μια από τις ατέλειωτες σελίδες της ιστορίας του Δεύτερου  Παγκοσμίου Πολέμου. Και είναι σπουδαίοι γιατί έδωσαν με τις αναμνήσεις τους το ιστορικό υλικό που θα αποτελέσει ένα νέο κεφάλαιο για τους κρατούμενους των στρατοπέδων συγκέντρωσης και ιδιαίτερα του Νταχάου. Αυτή την ιστορία πρέπει να παραδώσουμε στη νέα γενιά για να μάθει τι συνέβη τότε στο Νταχάου, τόνισε ο συγγραφέας.

Το χειροκρότημα των καλεσμένων κάλυψε τα τελευταία λόγια του. Ακόμη έκλεισε την αυλαία μιας βραδιάς διαφορετικής από τις προηγούμενες , αφού τέλειωσε το μάθημα της ελληνικής ιστορίας. Και όπως ξέρετε καλύτερα αν ένας λαός ξεχάσει την ιστορία του τότε χάνεται σιγά- σιγά στον λαβύρινθο της λήθης αλλά και της άγνοιας για τις ρίζες του που τον κρατούν ζωντανό. Μια βραδιά εξαιρετική , ένα βιβλίο  διαφορετικό και απαραίτητο για την βιβλιοθήκη. Μια έκδοση αληθινό  στολίδι.