Κόντρα Δύσης – Ρωσίας: Αγώνας μέχρι το νοκ άουτ;

http://www.antinews.gr/KOSMOS/kontra-dusis-rosias-agonas-mexri-to-nok-aout-/

Ενώ η Ουκρανία βυθίζεται κάθε μέρα στο σκοτάδι, εξαιτίας των χαοτικών διακοπών ρεύματος που οφείλονται στην έλλειψη ενεργειακών πόρων, η Ρωσία βλέπει το ρούβλι, όπως και τις τιμές του πετρελαίου, να κάνουν βουτιά. Πόσο πιθανή είναι η «έκρηξη» στο Κίεβο ή τη Μόσχα;

Τον Ιανουάριο του 2015, κλείνουν 110 χρόνια από τη ρωσική επανάσταση του 1905. Πρόκειται για την αιματηρή καταστολή των λαϊκών διαμαρτυριών που οδήγησαν αρχικώς στην εκχώρηση κάποιων δημοκρατικών –για την εποχή και τη Ρωσία- ελευθεριών, για να υπάρξει πισωγύρισμα στη συνέχεια εκ μέρους της τσαρικής εξουσίας, με αποτέλεσμα μια δεκαετία αργότερα, εξαιτίας και σειράς άλλων ιστορικών και πολιτικών αιτιών, να οδηγηθεί η χώρα στην Οκτωβριανή επανάσταση του 1917. Άραγε, είναι πιθανό να συμβεί μια εξέγερση στη Ρωσία;
Από τον Αύγουστο του 2014, οπότε παγιώθηκαν τα «σύνορα» στις ρωσόφιλες περιοχές της Ανατολικής Ουκρανίας, με την καθοριστική συμβολή, ως όλα δείχνουν, μονάδων Ρώσων εθελοντών και, σύμφωνα με τις Δυτικές καταγγελίες, τακτικών ρωσικών δυνάμεων, σε συνδυασμό με τις οικονομικές κυρώσεις σε βάρος της Ρωσίας, πολλοί εκτίμησαν ότι πλέον ο στόχος της Δύσης είναι η ανατροπή του Πούτιν. Ρώσοι πολιτικοί αναλυτές, αντιπολιτευόμενοι στο Κρεμλίνο, επίσης βλέπουν βίαια σύγκρουση στη Ρωσία, μπροστά στην οποία το Μαϊντάν του Κιέβου θα ωχριά. Όλα αυτά βέβαια, από το νέος έτος, και αφού χειροτερεύσουν περαιτέρω τα οικονομικά μεγέθη στη χώρα.
Αυτό που δεν βλέπουν οι αναλυτές σε Δύση και Ανατολή είναι ότι μπολσεβίκοι σήμερα στη Ρωσία δεν υπάρχουν. Δεν υπάρχει μια οργανωμένη αντιπολιτευόμενη δύναμη για να αποτελέσει πρωτοπορία, να καθοδηγήσει τις μάζες και να ανατρέψει τον Πούτιν. Για να μην μιλήσει κανείς για τους Κομμουνιστές, οι οποίοι σε πάρα πολλά σημεία, και ειδικά στα εθνικά και στην εξωτερική πολιτική, στηρίζουν το Κρεμλίνο. Εκτός των άλλων, το ΚΚ, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του συστήματος. Πολύ περισσότερο, οι ίδιες οι μάζες δεν δείχνουν διάθεση να κατεβούν στους δρόμους και να συγκρουστούν με την πλήρως ελεγχόμενη από το Κρεμλίνο κατασταλτική μηχανή.
Προς το παρών όλα αυτά. Διότι ουδείς μπορεί να προβλέψει τι θα γίνει εάν η κατάσταση στην οικονομία χειροτερεύσει. Και μπορεί ο Πούτιν στη μεγάλη συνέντευξη που έδωσε χτες να εμφανίστηκε … «ερωτευμένος», και τα διεθνή ΜΜΕ να το «κιτρίνισαν» το θέμα, δείχνοντας και λίγες φωτογραφίες-τσόντα της Καμπάεβα, αλλά η ουσία των απαντήσεών του βρισκόταν στα εξής: 1.Η ρωσική κοινωνία θα περάσει από οικονομική στενωπό για τουλάχιστον μια διετία. 2.«Όσον αφορά τα παλατιανά πραξικοπήματα, μην ανησυχείτε. Σε μας εδώ δεν υπάρχουν παλάτια. Μόνο το Κρεμλίνο, κι’ αυτό είναι πολύ καλά προστατευμένο».
Προσπάθησε να διοχετεύσει μια εικόνα απόλυτης ηρεμίας και ελέγχου της κατάστασης, αλλά την ίδια στιγμή έδειξε την ανησυχία του. Κάτι που φάνηκε, όταν μιλούσε για πλήρη και άνευ όρων αμνηστία στις offshore και στους Ρώσους επιχειρηματίες που έχουν βγάλει τα χρήματά τους στο εξωτερικό (κατά αμερικανικές εκτιμήσεις, ανέρχονται σε τουλάχιστον 500 δις. δολάρια), εφόσον τα γυρίσουν στη Ρωσία. «Το θέμα -είπε- είναι να νομιμοποιηθούν τα κεφάλαια (σ.σ. χρήματα). Δηλαδή, να επιστρέψουν και να καταγραφούν εδώ. Προσωπικά, εγώ ο ίδιος θα παρακολουθώ τη διαδικασία για να μην υπάρξουν παραβιάσεις. Με τον πιο αυστηρό τρόπο θα φροντίσουμε να εφαρμοστεί απόλυτα. Δεν θα υπάρξει κανένα φιλτράρισμα (σ.σ. έλεγχος) στα κεφάλαια. Πρέπει να νομιμοποιηθούν, όχι μόνον οι περιουσίες που υπάρχουν στις offshore, αλλά και το χρήμα που είναι εντός της Ρωσίας. Πρέπει να γυρίσουμε αυτή τη σελίδα και να πάμε παρακάτω».
Δεν χρειάζεται κάτι άλλο για να γίνει κατανοητό πόσο μεγάλη ανάγκη σε χρήμα έχει η Ρωσία, τη στιγμή μάλιστα που πέφτουν οι τιμές του πετρελαίου. Βέβαια, μέγα θέμα είναι για πόσο ακόμα θα αντέξει η Σαουδική Αραβία, και άλλες φίλα προσκείμενες στις ΗΠΑ χώρες, να κρατάνε τόσο χαμηλά τις τιμές. Πάντως, η εικόνα που μεταφέρουν από τη Ρωσία Έλληνες επιχειρηματίες, είναι ότι, εξαιτίας της ραγδαίας πτώσης του ρουβλιού, υπάρχει σοβαρή ανησυχία στους επιχειρηματικούς κύκλους και στον λαό. Όχι πάντως, πανικός. Τουλάχιστον, όχι ακόμη. Κάτι που, εκτός των άλλων, οφείλεται και στην ιδιοσυγκρασία των Ρώσων, αλλά και στην εικόνα που καλλιεργείται από το Κρεμλίνο, και έχει πιάσει στις συνειδήσεις του κόσμου, ότι η Ρωσία δέχεται επίθεση.
Όχι πίσω στο ‘90
Το 1998, η Ρωσία πέρασε μια σοβαρότατη οικονομική κρίση, εξαιτίας και επιθετικών κινήσεων των κερδοσκοπικών funds. Ακόμα είναι άγνωστο εάν η σημερινή κατάσταση φτάσει σε αντίστοιχα επίπεδα. Τότε, λοιπόν, ωρίμασε η άποψη, τόσο στην κοινωνία, όσο και σε σημαντική μερίδα της ελίτ, ότι είχε έλθει η ώρα να αποχωρήσει άρον – άρον ο Γιέλτσιν. Όπως και έγινε. Ένα χρόνο μετά, με «βελούδινο» τρόπο, έφευγε η «οικογένεια Γιέλτσιν», και ανέβαινε στην εξουσία ο Πούτιν και το «σύστημα» που τον στήριζε. Η απόλυτη διάλυση που βίωνε η κοινωνία τη δεκαετία του 1990, η διεθνής απαξίωση της Ρωσίας, η υποχώρηση της θέσης της σε όλα τα επίπεδα, είναι κάτι που έχει αποτυπωθεί έντονα στη συνείδηση των Ρώσων, οι οποίοι θυμούνται πολύ καλά εκείνη την εποχή και σίγουρα δεν θέλουν να ξαναγυρίσουν πίσω.
Στη συνέχεια, στοιχειωδώς μπήκαν κάποιοι κανόνες, πέραν των πολιτικο-οικονομικών διαπλοκών που υπάρχουν εκεί, η πολιτική σε σημαντικό βαθμό έχει πάρει το πάνω χέρι επί της «οικονομικής Ολιγαρχίας», όπως συνηθίζουν να ονομάζουν οι Ρώσοι τους μεγαλοεπιχειρηματίες που λήστεψαν τη χώρα το ’90 και έγιναν πάμπλουτοι, και πολύ περισσότερο οι Ρώσοι πέρασαν μια 15ετία ευμάρειας και υπερκατανάλωσης. Και αυτή η περίοδος, θέλουμε ή όχι, είναι ταυτόσημη με την «εποχή Πούτιν». Άρα, η δεκαετία ’90 και η τωρινή περίοδος, σίγουρα δεν συγκρίνονται.
Εθνική αυτοπεποίθηση
Την περίοδο Πούτιν οι επιτυχίες δεν ήταν μόνον οικονομικές. Τελείωσε, προς όφελος της Ρωσίας, ο πόλεμος στην Τσετσενία (αν και στον Καύκασο –Νταγκεστάν κυρίως- μένει ανοικτή η ισλαμιστική πληγή), έγινε ένας νικηφόρος πόλεμος κατά της Γεωργίας του τότε φιλοαμερικάνου προέδρου της, Σαακασβίλι, αν και πολλοί θεωρούν επιβεβλημένη πια την αποκατάσταση των σχέσεων με τους «ομόδοξους Γεωργιανούς», αποκαταστάθηκε σε μεγάλο βαθμό το διεθνές διπλωματικό κύρος της Μόσχας (π.χ. Συρία), και τομείς, όπως οι αμυντική βιομηχανία, που δεν είχαν ισοπεδωθεί μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, άρχισαν να δίνουν σημαντικά αποτελέσματα και εξαγωγές.
Στο μεταξύ, οι πολύ καλές, υψηλές τιμές στους ενεργειακούς πόρους, και οι εξαγωγές κυρίως στη Δύση, πάχαιναν την αγελάδα, με αποτέλεσμα να μοιράζονται καλοί μισθοί, συντάξεις και πολλές θέσεις εργασίας, κυρίως στις 5-6 μεγαλύτερες πόλεις της Ρωσίας. Την ίδια στιγμή, άρχισε να αναγεννάται το αίσθημα της μεγάλης δύναμης, το οποίο, πάντως, ουδέποτε είχε ξεχαστεί, και να ισχυροποιούνται τα εθνικά – πατριωτικά αισθήματα. Όλα αυτά, βέβαια, σιγοντάρονται και εξακολουθούν να καλλιεργούνται από την πολιτική ηγεσία της χώρας.
Σημείο σταθμός η Ουκρανία
Αποκορύφωμα ήταν το Ουκρανικό. Εκεί φάνηκε ότι, ναι μεν η Ρωσία είχε αρχίσει να ισχυροποιείται, αλλά ότι είναι μακράν του να επιβάλλει τη θέλησή της. Πολύ περισσότερο, αποδείχθηκαν οι διαρθρωτικές αδυναμίες του οικονομικού, κρατικού και πολιτικού συστήματός της. Το γεγονός επίσης, ότι δέχεται σκληρό πλήγμα, εξαιτίας των πεσμένων τιμών του πετρελαίου, δείχνει την απόλυτη εξάρτησή της από τις εξαγωγές των ενεργειακών πόρων. Γεγονός απαράδεκτο, το οποίο με τη σειρά του καταδεικνύει ότι τα έσοδα που είχε η χώρα τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια από την ενέργεια, είτε δεν επενδύθηκαν εκεί που έπρεπε, είτε πολλά από αυτά ροκανίστηκαν. ‘Η και τα δυο μαζί.
Στη Δύση είναι συνηθισμένη η πρακτική της προπαγανδιστικής μηχανής να καλλιεργεί την εικόνα μιας παντοδύναμης Ρωσίας, που προσπαθεί να ξαναστήσει την ΕΣΣΔ ή τουλάχιστον να ξαναποκτήσει τον έλεγχο στα εδάφη (κράτη πλέον) της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Σε αυτό βέβαια, βοηθάει η «αγαρμποσύνη» των ανθρώπων του Κρεμλίνου, που για εσωτερική κατανάλωση και για να ενισχύσουν το πατριωτικό αίσθημα της μεγάλης δύναμης, προπαγανδίζουν τα «σοβιετικά μεγαλεία» και πρότυπα. Στην πραγματικότητα, όμως, η Ρωσία, όπως φαίνεται και τώρα με την κρίση, είναι γίγαντας με πήλινα πόδια. Γίγαντας πάντως. Να σημειωθεί πως η ουκρανική σύγκρουση έδωσε νέα, πολύ ισχυρότερη ώθηση στα ρωσικά εθνικά αισθήματα, με αποτέλεσμα σήμερα οι οποιεσδήποτε φωνές διαμαρτυρίας για εμπλοκή της Μόσχας στην Ουκρανία, αλλά και φιλοδυτικές φωνές, να είναι … θλιβερή μειοψηφία.
Στην πραγματικότητα, ωστόσο, η Ρωσία είναι δεν είναι η επιτιθέμενη. Είναι σαν τη στριμωγμένη αρκούδα. Αμύνεται, δείχνοντας τα δόντια της και τα νύχια της. Όμως, στην Ουκρανία, την οποία θεωρεί αυλή της, μπήκαν οι Δυτικοί. Επιθυμία εξάλλου, που είχαν εκδηλώσει οι σχεδιαστές της γεωπολιτικής της Ουάσιγκτον ήδη από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Και αν δεν έκανε τίποτε σε αυτή την περίπτωση το Κρεμλίνο, άραγε δεν θα το πλήρωνε με την εκδήλωση πρωτοφανούς δυσαρέσκειας σε βάρος του;
Όπως και να’ χει, αυτό που προσπαθεί να αποκρύψει συστηματικά η Μόσχα είναι ότι, εξαιτίας ολέθριων πολιτικών κινήσεών της στην Ουκρανία, και της στήριξής της στο «σύστημα» του διεφθαρμένου πρώην πρόεδρου της χώρας, Γιαννουκόβιτς, άνοιξε την Κερκόπορτα στη Δύση. Υπήρξε λαϊκή δυσαρέσκεια, εξέγερση και ανατροπή, με την υποστήριξη βεβαίως των ΗΠΑ. Και τώρα, Ρωσία και Δύση είναι παγιδευμένες. Ούτε η Ρωσία έχει τη δύναμη να επιβληθεί, ούτε η Δύση, και κυρίως η Ευρώπη, έχουν τη διάθεση να βάλουν την Ουκρανία στους κόλπους τους, αλλά και να διαθέσουν οικονομικά μέσα. Κι’ όμως, η ρήξη αυτή, μπορεί να μετατραπεί σε σύγκρουση με απρόβλεπτες συνέπειες.
Προς το παρών, πάντως, οι ΗΠΑ πιέζουν τη Ρωσία να παράσχει ενέργεια στην Ουκρανία, η οποία καθημερινά ζει το δράμα των διακοπών ρεύματος. Η Μόσχα από τη μεριά της, με όπλο το «ενεργειακό εμπάργκο» θεωρεί ότι μπορεί να διογκώσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια κατά της ηγεσίας του Κιέβου, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει νέα εξέγερση, και να την ανατρέψει. Να σημειωθεί πως τα σημαντικότερα κοιτάσματα και μονάδες επεξεργασίας άνθρακα που έχει η Ουκρανία, καθώς και σιδηροδρομικές γραμμές μεταφοράς, ελέγχονται από τους αυτονομιστές της Ανατολικής Ουκρανίας.
Γιουγκοσλαβοποίηση
Ο Πούτιν πρόσφατα μίλησε ότι στόχος της Δύσης είναι να διαλύσει τη Ρωσία, όπως τη Γιουγκοσλαβία. Πράγματι, και σε βιβλία του Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκιπαρατίθενται τέτοια σχέδια. Όμως, πράγματι θέλει κάτι τέτοιο η Δύση, ή και αυτό είναι προς εσωτερική κατανάλωση για τη ρωσική κοινή γνώμη; Κοντολογίς, μήπως ο εύκολος τρόπος για να καλύπτονται τα μεγάλα προβλήματα στον οικονομικό, κρατικό και πολιτικό τομέα, είναι να τα ρίχνουν όλα στον «αμερικανικό μπαμπούλα»;
Η αλήθεια μάλλον βρίσκεται στη μέση. Πράγματι, εφόσον ξαναπατάει στα πόδια της η αρκούδα, θέλουν να της κόψουν τη φόρα για μερικά χρόνια ή και δεκαετίες. Σε ποιο βαθμό -αν δηλαδή αποσκοπεί η Δύση στην ανατροπή Πούτιν, ή ακόμα χειρότερα στη γιουγκοσλαβοποίηση της Ρωσίας- άγνωστο. Οι Αμερικάνοι από τη μεριά τους υποστηρίζουν ότι ο Ομπάμα ακολούθησε και στην περίπτωση της Ρωσίας, όπως παντού, το «σχέδιο μίνιμουμ», δηλαδή του μικρότερου πλήγματος, και ότι για όλα τα υπόλοιπα φταίει το «κακό του κεφαλιού» της Μόσχας, και οι λάθος γεωπολιτικές και οικονομικές κινήσεις.
Πάντως, ούτε λίγο ούτε πολύ για «κακό του κεφαλιού μας» μίλησε προ ημερών και ο οικονομικός σύμβουλος του Κρεμλίνου, Σεργκέϊ Γκαζιέφ, αναφερόμενος στην υποτίμηση του ρουβλιού. Το πιο ενδιαφέρον στις αναφορές του ήταν ότι, ναι μεν θεωρεί ως παράγοντες αποσταθεροποίησης της οικονομίας, τις Δυτικές κυρώσεις, λόγω Ουκρανίας, και την πτώση των τιμών του πετρελαίου, αλλά περισσότερο έριξε το βάρος των επικρίσεών του στην Κεντρική Τράπεζα της Ρωσίας, την οποία, όχι απλά κατηγόρησε ότι δεν έχει κάνει τα πρέποντα, αλλά ότι έχει καθυστερήσει θεαματικά, «ακολουθώντας τις συνταγές που έμαθαν τα στελέχη της κάπου εκεί στην … Ουάσιγκτον».
Τι θα συμβεί λοιπόν, εάν μια κοινωνία, όπου σχεδόν ο μισός πληθυσμός της (στις μεγάλες πόλεις) την τελευταία δεκαπενταετία έχει ζήσει σε συνθήκες υπερκαταναλωτισμού, πληγεί οικονομικά; Πως θα αντιδράσει η μεσαία τάξη που θα δεχθεί καίριο κτύπημα σε περίπτωση οικονομικής κρίσης, όταν βλέπει πως σημαντικές δομές του συστήματος διακυβέρνησης είναι διεφθαρμένες, και το άνοιγμα της ψαλίδας ανάμεσα στον πλούτο και τη φτώχεια (όσο κι’ αν αυτό μειώθηκε επί Πούτιν), στους Ολιγάρχες, την διαπλοκή, και την υπόλοιπη κοινωνία, θα διευρύνεται; Κάποιοι σπεύδουν να καθησυχάσουν ότι η οικονομική κατάσταση στη Ρωσία δεν θα κλιμακωθεί θεαματικά. Αλλά και να γίνει, λόγω των πολλών ιδιαιτεροτήτων της Ρωσίας, δεν θα εκδηλωθεί εξέγερση. Έτσι φαίνεται σήμερα.
Σε όλο αυτό το σκηνικό, οι δηλώσεις περί στροφής της Ρωσίας προς Ανατολάς και συμμαχίας με την Κίνα και άλλες αναπτυσσόμενες χώρες, μπορεί να ηχούν ωραία, αλλά δεν θεωρούνται άμεσα υλοποιήσιμες. Για να μην πει κανείς, μακράν της πραγματικότητας. Ούτε έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για μια Ένωση μεταξύ αυτών των χωρών, παρ’ ότι πολλά από τα συμφέροντά τους συμπίπτουν, αλλά ούτε και η Κίνα φαίνεται να θέλει κάτι τέτοιο. Προφανώς, η Ρωσία είναι μια μεγάλη χώρα που πατάει (ιστορικά, οικονομικά, πολιτισμικά) με το ένα πόδι στη Δύση και το άλλο στην Ανατολή. Αλλά όσο έχει ανάγκη την Ανατολή, άλλο τόσο έχει και τη Δύση. Όπως και η Δύση και η Ανατολή, την έχουν ανάγκη.

Ξενοφών Ζολώτας: «Αυτοί οι δύο θα χρεοκοπήσουν τη χώρα»

http://attikanea.blogspot.gr/2014/12/blog-post_331.html

Περικλής Βασιλόπουλος

Ήταν 3 Ιανουαρίου 1990, αργά το βράδυ και ενώ οι διάδρομοι της Βουλής ήσαν σχεδόν άδειοι, στο γραφείο του πρωθυπουργού της οικουμενικής κυβέρνησης Καθηγητή Ξενοφώντα Ζολώτα επικρατούσε μια απίστευτη ένταση και υπερκινητικότητα. 

Το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών (Κωνστ. Μητσοτάκης, Ανδρέας Παπανδρέου, Χαρίλαος Φλωράκης - πρόεδρος Συνασπισμού της Αριστεράς) δεν ενέκρινε το έκτακτο σχέδιο 10 σημείων που πρότεινε ο κ. Καθηγητής και η χώρα κινδύνευε με άμεση χρεοκοπία και στάση πληρωμών.
 

Το ήξεραν ή το υποψιάζονταν ελάχιστοι και η καθημερινότητα στην χειμωνιάτικη Αθήνα ήταν απολύτως ομαλή παρά τις γνωστές και οικείες έντονες πολιτικές αντιπαραθέσεις. Άλλωστε παντού στον δυτικό κόσμο η πτώση του τείχους του Βερολίνου, η διάλυση του υπαρκτού σοσιαλισμού και το άνοιγμα των βόρειων συνόρων της χώρας είχαν προκαλέσει μια γενικευμένη αίσθηση αισιοδοξίας.

Στην Ελλάδα είχαν προηγηθεί δύο εκλογικές αναμετρήσεις με
την πρώτη να οδηγεί στην συγκρότηση της κυβέρνησης Τζαννετάκη με συνεργασία ΝΔ-Συνασπισμού και η δεύτερη στην οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα. 
Ήταν μια κυβέρνηση γέφυρα που θα οδηγούσε την χώρα ομαλά στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση μέσα όμως από ένα σχέδιο συναινετικής Εθνικής Ανασυγκρότησης που θα οδηγούσε τη χώρα σε μια νέα πορεία. Γι’αυτό ο Ζολώτας αποφάσισε ως πρωθυπουργός να συγκροτήσει την περίφημη τότε άγνωστη σήμερα Επιτροπή Αγγελόπουλου (Άγγελος Αγγελόπουλος, Καθηγητής Οικονομίας, νεανικός φίλος του Ξ. Ζολώτα, υπουργός της «Κυβέρνησης του  Βουνού» ΠΕΕΑ και της Κυβέρνησης Εθν. Ενότητας τον Οκτώβριο Δεκέμβριο 1944).

Στόχος του ήταν να πείσει επιτέλους όλα τα πολιτικά κόμματα να συμφωνήσουν σε ένα ελάχιστο κοινό πρόγραμμα που συμπύκνωνε την έμμονη ιδέα του Καθηγητή από το 1924, όταν έγινε - ο νεότερος στη ιστορία - Καθηγητής Οικονομικών. Νομισματική σταθερότητα μαζί με γρήγορη οικονομική ανάπτυξη και εκβιομηχάνιση. 

Κάτι που το κατόρθωσε προσωρινά ως διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας την περίοδο 1955-1967, όταν η Ελλάδα σημείωσε ποσοστά ανάπτυξης του ΑΕΠ με τον «ιαπωνικό» ρυθμό  του 6-7% ετησίως. Σε στενή συνεργασία και με την υποστήριξη του Κων. Καραμανλή που έγινε πρωθυπουργός το 1955, προώθησε ένα επιτυχημένο μείγμα κρατικής παρέμβασης και αγοράς που μόνον η Ιαπωνία και η Νότιος Κορέα κατόρθωσαν να επιτύχουν.

Αυτό ήταν το όραμα Ζολώτα. Βιομηχανία τύπου Νότιας Κορέας (το 1960 ήταν φτωχότερη από την Ελλάδα) δημοκρατία αναπτυγμένης χώρας και στόχευση στην καρδιά της Ευρώπης. Αν και δεν εξέφραζε ποτέ ανοικτά τις πολιτικές του προτιμήσεις και τηρούσε με θρησκευτική ευλάβεια την αμερόληπτη ουδετερότητα που του επέβαλλε η θέση του ως Διοικητή της ΤτΕ και ο δυναμικά μειλίχιος χαρακτήρας του, δεν ανήκε ποτέ στην Δεξιά Παράταξη. Ήταν πάντοτε ένας κεντρώος της σύνθεσης.

Έκανα αυτή την παρενθετική παρέμβαση του κεντρικού αφηγηματικού νήματος του άρθρου για τρεις λόγους. Ο πρώτος είναι η εξαιρετική έκθεση για το έργο και την ζωή του Ξενοφώντα Ζολώτα που εγκαινιάστηκε προχθές στο νέο κτίριο της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ) στην οδό Αμερικής και θα διαρκέσει αρκετούς μήνες. 

Προτείνω σε όλους και ιδίως στους νεότερους που μάλλον δεν ξέρουν καν της ύπαρξή του να την επισκεφτούν. Πρόκειται για τον μεγαλύτερο Έλληνα οικονομολόγο και - για μένα - τον πιο συνειδητό Έλληνα πρωθυπουργό που προσέγγισε την έννοια του «Δημόσιου Συμφέροντος» περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον.

Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει και αυτός με την επικαιρότητα των πιο σκληρών πλευρών της ιστορίας μας.  Με αφορμή τα 70 χρόνια από τα Δεκεμβριανά του 1944 και την συζήτηση που άνοιξε θα πρέπει να εξεταστεί και η προσπάθεια ενός τρίτου, σοσιαλιστικού και δημοκρατικού πόλου που συνετρίβη πρόωρα μέσα στην μέγγενη του εμφύλιου πολέμου που ακολούθησε. 

Άλλωστε ο Ξεν. Ζολώτας θεωρούσε ιδανικό οικονομικό σύστημα και για την Ελλάδα – με σταδιακά βήματα και εφόσον το επέτρεπαν οι συνθήκες – τον «Δημιουργικό Σοσιαλισμό» (βλέπε βιβλίο του με τον ίδιο τίτλο το 1943) που θα ήταν μια σύνθεση φιλελεύθερης (όχι αρρύθμιστης ή όπως λέμε σήμερα νεοφιλελεύθερης) αγοράς με ένα ισχυρό κοινωνικό κράτος και γι’αυτό μαζί με τον Άγγελο Αγγελόπουλο ίδρυσαν κατά την διάρκεια της Κατοχής το 1942 τον όμιλο Σοσιαλιστική Ένωση (στην οποία από πρόταση της Ιωάννας Τσάτσου συμμετείχε για λίγο και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής).

Ο τρίτος λόγος και πιο σημαντικός ακολουθεί. Ας ξαναγυρίσουμε  λοιπόν στην αρχή της ιστορίας.
  «Είναι καλοί άνθρωποι αλλά είναι άρπαγες του κράτους»

Όταν στις 23 Νοεμβρίου 1989 ο Καθηγητής Ζολώτας ανέλαβε  ύστερα από ομόφωνα πρόταση των κομμάτων την πρωθυπουργία της οικουμενικής Κυβέρνησης, τα οικονομικά στοιχεία που του δόθηκαν ήταν από ασαφή έως θολά. Σίγουρα πολύ χειρότερα απ' ότι του είχαν ειπωθεί. Είχε προηγηθεί η τρίμηνη θητεία της κυβέρνησης Τζαννετάκη, ένα καθεστώς ημικυβερνησίας. Υπουργός Οικονομικών ήταν ο Αντ. Σαμαράς με βασική καινοτομία της υπουργίας του την εισαγωγή των αφορολόγητων κόκκινων πινακίδων αυτοκινήτων ΑΜΟ που πλημμύρισαν τη χώρα, παρότι προορίζονταν αρχικά για τους εργαζόμενους στο εξωτερικό (βλ άρθρο ΑΔ Παπαγιαννίδη στον Οικ. Ταχυδρόμο Σεπτ 1999). 

Μεταπήδησε στην συνέχεια και στην οικουμενική ως υπουργός Εξωτερικών. 

Την ίδια θέση διατήρησε και στην κυβέρνηση Μητσοτάκη που ήλθε στην εξουσία τον Απρίλιο του 1990, όταν έγινε ο «μοιραίος» άνθρωπος για την εμπλοκή στο Σκοπιανό αλλά και για την πτώση της κυβέρνησης της ΝΔ το 1993. Και μετά ήλθε πάλι στην εξουσία ο ΑΓ Παπανδρέου και πάλι τα γνωστά. Στην Ελλάδα ένας κλειστός αριθμός ατόμων επανέρχονται εναλλάξ στην εξουσία.

Γενικά η κυβέρνηση Τζαννετάκη - όπως και όλες οι προηγουμένως -  δεν παρέδωσε τίποτα. Όταν ο πρωθυπουργός μου ζήτησε να βρω τα αρχεία αποφάσεων και ομιλιών για να τα συμβουλευτεί, οι δέκα, προϋπάρχουσες, κυρίες γραμματείς του Γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού - «τρελάθηκα» με τον αριθμό - με κοίταξαν με απορία. «Ποια αρχεία, δεν υπάρχουν αρχεία» μου είπε η προϊσταμένη. «Τα παίρνουν όλα οι Πρωθυπουργοί στο σπίτι τους». 

Τρελάθηκα για δεύτερη φορά αλλά όπως αποδείχτηκε ήμουν απλά στον πρόλογο. (Τελικά το 2002 ψηφίσθηκε νόμος για τα Αρχεία του Πρωθυπουργού με πρωτοβουλία του καθηγητή Γιώργου Παπαδημητρίου, νομικού συμβούλου επί πρωθυπουργίας Κώστα Σημίτη, αλλά μάλλον δεν εφαρμόζεται πλήρως ακόμη. Ίσως το 2050). 

Όταν  μετέφερα το νέο στον Καθηγητή Ζολώτα, παρότι τυπικά το θέμα ήταν ήσσονος σημασίας για την εποχή, εξερράγη. «Είμαι 86 ετών. Έχω γράψει  40 βιβλία αλλά μόνο τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω τις βαθιές παθογένειες της χώρας. Είναι θαύμα που επιβιώνει αυτό το κράτος» Και ήταν μόνο  η αρχή.

Στις 3 Ιανουαρίου του 1990 η κατάσταση στα δημοσιονομικά πράγματα έτεινε να γίνει απελπιστική. Το ΑΕΠ της χώρας σε ευρώ ήταν περίπου στα 70 δις (σήμερα είναι 184 δις) ενώ το Δημόσιο χρέος ακόμη ήταν μόνο στο 70% με ραγδαία όμως αυξητική τάση (σήμερα είναι ως γνωστόν στο 176% του ΑΕΠ). 

Ο πληθωρισμός γύρω στο 15% (σήμερα έχουμε αρνητικό πληθωρισμό ή αποπληθωρισμό) τα επιτόκια εσωτερικού στο 24% το δημόσιο έλλειμμα κτύπαγε το 13% (όπως το 2009) και περίπου στο 10-12% ήταν το έλλειμμα του εξωτερικού ισοζυγίου πληρωμών. Είχαν αρχίσει σταδιακά εξαγωγές κεφαλαίων με ταξίδια στην Ελβετία κα το κυριότερο κινδυνεύαμε με αθέτηση  διεθνών πληρωμών και με μη πληρωμή μισθών και συντάξεων. 

Ουσιαστικά υπήρχε διορία 2 ή 3 ήμερών πριν το πρόβλημα πάρει μεγάλες διαστάσεις και υπήρχε ο άμεσος κίνδυνος γενικευμένης ανησυχίας των πολιτών για την «υγεία» και την ισοτιμία της δραχμής. (Αποκτήσαμε τελικά το 2001 το ευρώ αλλά ήδη είχαν ξεπροβάλλει τα τρία περίφημα κριτήρια του Μάαστριχτ που θεσπίστηκαν το 1993.)

Με δεδομένη την άρνηση των τριών πολιτικών αρχηγών να συναινέσουν στα 10 έκτακτα μέτρα Ζολώτα, το μόνο που έμενε ήταν η έκτακτη σύναψη Syndicated Loan από Διεθνείς Τράπεζες (η αγορά Ομολόγων δεν ήταν τότε πολύ αναπτυγμένη). Πράγμα ιδιαιτέρως δύσκολο να πραγματοποιηθεί σε ένα λογικό και μη αστρονομικό επιτόκιο.

Όταν μπήκα στο γραφείo του καθηγητή Ζολώτα στο ισόγειο της Βουλής, τον είδα για μια και μόνη φορά στην 18χρονης γνωριμίας μας (τον γνώρισα το 1986 όταν έκανα μαζί του μια συνέντευξη εφ’όλης της ύλης για τα 70 χρόνια του ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ) να κάθεται «σε αναμμένα κάρβουνα».  Είχε μπροστά του δυο μεγάλα καλογραμμένα λογιστικά φύλλα κάτι σαν έσοδα - έξοδα υποχρεώσεις του κράτους και δίπλα κράταγε σημειώσεις με συνεχείς αναπροσαρμογές. 

Είχε έρθει για δεύτερη φορά ένας παλιός μαθητής του από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους με άλλα δυο λογιστικά τεφτέρια υπό μάλης. Τηλεφώνησε στον από χρόνια στενότερο συνεργάτη του Ν.Α. από την Τράπεζα της Ελλάδας

 «Μόνο σε αυτούς του δύο έχω εμπιστοσύνη για την αξιοπιστία των στοιχείων. Είναι οι μόνοι που δεν μου πασάρουν "αλλοιωμένα" στοιχεία για τις πραγματικές υποχρεώσεις του κράτους». 

«Μα κύριε Καθηγητά του αντέτεινα αυτά δεν είναι επίσημα στοιχεία. Είστε Πρωθυπουργός της χώρας θα έπρεπε να είχατε σε πέντε λεπτά τα πραγματικά μεγέθη του Κράτους».

«Παιδί μου, είπε (προσφιλής προσφώνηση του Καθηγητή στους στενούς του συνεργάτες ανεξαρτήτως ηλικίας) δεν υπάρχει πλέον ενιαίο κράτος στην Ελλάδα. Το κράτος είναι κάτι σαν αδειανό πουκάμισο για τα μάτια του κόσμου. Γνωρίζω από παλιά τον Ανδρέα και τον Μητσοτάκη και είναι καλοί άνθρωποι ως άτομα. Αλλά με τα κόμματά τους έχουν γίνει άρπαγες του κράτους που το λαφυραγωγούν εναλλάξ. 

Έχουν φτιάξει δύο παράλληλους κομματικούς μηχανισμούς υποκαθιστώντας το επίσημο κράτος. 

Συγκρούονται αδυσώπητα αλλά ξέρουν ότι είναι μια ο ένας μια ο άλλος. 

Και κρατάνε τις κρίσιμες πληροφορίες μόνο για τον εαυτό τους.  

Οι της ΝΔ δραματοποιούν τα στοιχεία προς το χειρότερο γιατί θέλουν άμεσα εκλογές, οι του ΠΑΣΟΚ κάνουν το ακριβώς αντίθετο γιατί δεν θέλουν τώρα εκλογές και είναι ικανοί μέσα στην αδιάφορη ανευθυνότητά τους να καταγγέλλουν ο ένας τον άλλο δημοσίως και να εκθέτουν τη χώρα διεθνώς. Να το θυμάσαι ότι αυτό οι δύο σε πέντε σε δέκα ίσως και λίγο περισσότερα χρόνια θα χρεοκοπήσουν την Ελλάδα».

«Το δράμα», συνέχισε «η τραγωδία είναι ότι αυτός που είναι ο πιο λογικός αυτός που με στηρίζει περισσότερο στο Συμβούλιο Αρχηγών που είναι αυτός που έχουμε τις μεγαλύτερες διαφορές. 

Ο Χαρίλαος Φλωράκης ίσως επειδή έζησε την άγρια εποχή του εμφύλιου δείχνει την μεγαλύτερη ευαισθησία για την κρισιμότητα της κατάστασης. Αλλά και αυτός δεν μπορεί να τα πει δημοσίως. 

Τις προάλλες μου είπε: «Ξενοφώντα αν σε στηρίξω δημοσίως θα με φάνε οι δικοί μου». Ίσως τελικά να μας σώσει η Ευρώπη με τις νέες Συνθήκες αλλά με διαλυμένο και αρπακτικό κράτος η ιδιωτική οικονομία θα μείνει απροστάτευτη και θα καταστραφεί μέσα στον θυελλώδη ανταγωνισμό».
  Συγκρουσιακή λαφυραγώγηση εναλλάξ και ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Σοφά, προφητικά λόγια ενός ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ  Έλληνα που δυστυχώς αποδείχτηκαν στο σύνολο τους αληθινά. Δεκατέσσερα χρόνια μετά, το 2004 ο Γ. Αλογοσκούφης καταγγέλλει ως υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή την προηγούμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ότι έκρυβε ελλείμματα κάτω από το χαλί. 

Πρώτη διεθνής δυσφήμηση της χώρας. 

Το 2009 ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου ως υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου καταγγέλλει τον Γ Αλογοσκούφη (και  Γ Παπαθανασίου) ότι και αυτοί με την σειρά τους έκρυβαν το κολοσσιαία δημόσιο έλλειμμα στο 13,5% του ΑΕΠ. Τα στοιχεία ήσαν αληθινά αλλά πρέπει να δούμε τον «φαύλο κύκλο» και των δυο μαζί στο ίδιο πλαίσιο. Είναι οι δυο όψεις της ίδιας συγκρουσιακής λαφυραγώγησης του κράτους εναλλάξ που έλεγε κι ο καθηγητής Ζολώτας.

 Δεύτερη διεθνής δυσφήμηση της χώρας. 

Μετά πανικός, μερική χρεοκοπία, αποκλεισμός από τις αγορές, ΜΝΗΜΟΝΙΟ. Όσοι έζησαν από κοντά και μέσα στο εσωτερικό της τότε κεντρικής εξουσίας περιγράφουν μια εικόνα απίστευτης σύγχυσης, πρωτοφανούς ερασιτεχνισμού και τσαπατσουλιάς και δυστυχώς δεν υπήρχε ένας Ζολώτας με μαεστρικές κινήσεις να σώσει την χώρα όπως το έκανε το 1990.

Ο Α Σαμαράς και η ΝΔ ήταν κατά του Μνημονίου μέχρι το 2012. Μετά ανέλαβε την εξουσία μαζί με το ΠΑΣΟΚ και έγινε υπέρ αναφανδόν. Συνεχίσθηκε η ίδια παράλογη υφεσιακή περιοριστική πολιτική σε καθεστώς αποπληθωρισμού που στραγγάλισε την ιδιωτική οικονομία και η οποία είναι ομόρροπη μόνο με τα βραχυπρόθεσμα συμφέροντά της Γερμανίας και των χωρών του Βορρά. 

Ακολούθησαν θυελλώδεις, σπασμωδικές δήθεν «αλλαγές», μαζική περικοπή εισοδημάτων και υπερφορολόγηση που αφορούσαν μόνον τους «πολλούς άλλους», αλλά όχι το κομματικό τους δυναμικό μαζί με τις οικογένειές τους. Σύμφωνα με ορισμένες αδημοσίευτες έρευνες, το ποσοστό ανεργίας τους ανέρχεται μόνο στο 4-5% ενώ το συνολικό είναι 27%.

Αυτό φαίνεται λογικό γιατί ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (περίπου 6000 στελέχη και 150.000 μέλη) έχουν γίνει τα τελευταία 20 χρόνια αποκλειστικοί «ιδιοκτήτες» του ελληνικού κράτους.  Έχουν «αποικιοποιήσει» το κράτος.  Σε συνδυασμό με προσωρινά ευνοϊκές γι αυτούς ευρωπαϊκές συμμαχίες και μαζί με το 20% των πιο πλούσιων Ελλήνων που έχουν πληγεί λίγο η καθόλου από την κρίση είχαν συγκροτήσει ένα σκληρό μπλοκ εξουσίας που μοιάζει με στάσιμη ολιγαρχία και ελέγχει το σύνολο σχεδόν των επικοινωνιακών διαύλων της χώρας. 

Αποτελούν ένα είδος «vested interests» (καθεστωτικά συμφέροντα) που υπονομεύουν την παραγωγικότητα του κράτους, την κοινωνική κινητικότητα και την επιχειρηματική ανανέωση. Γιατί να δουλέψει κάποιος περισσότερο και πιο παραγωγικά όταν ξέρει ότι ο κομματικός θα πάρει όλα τα εύσημα  και τις θέσεις έτσι κι αλλιώς; Γιατί να δεχτεί κάποιος αξιολόγηση όταν ξέρει ότι την αξιολόγηση την ελέγχει ο μηχανισμός ΝΔ - ΠΑΣΟΚ;

Η Ελληνική Δημοκρατία που δημιουργήθηκε με τόσες προσδοκίες το 1974 πρέπει να βρει με άψογες δημοκρατικές και κοινοβουλευτικές διαδικασίες ένα τρόπο να απελευθερώσει το Ελληνικό κράτος από την «αποκλειστική ιδιοκτησία» τους προσπαθώντας επιτέλους να του δώσει δίκαιες «απρόσωπες» δομές σε κοινό κτήμα έτσι ώστε κανένας να μην μπορεί να γίνει μόνιμα αποκλειστικός κυρίαρχος. 

Ένα σύγχρονο δημοκρατικό κράτος στην καρδιά του πρέπει να παραμένει πάντοτε ένας «κενός χώρος» με προσωρινή καθοδήγηση αυτών που επιλέγουν οι πολίτες. Χωρίς να είναι ιδιοκτησία κανενός. Αυτή είναι η μία και μόνη κεφαλαιώδης «Διαρθρωτική Αλλαγή» η  πιο σημαντική μεταρρύθμιση που πρέπει να γίνει και είναι πολύ πιο σημαντική από οποιαδήποτε εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ για τις επιμέρους αγορές ή την ασφαλιστική μεταρρύθμιση των ταμείων.

Για να κλείσουμε εαυτό το μακροσκελές και βιωματικό άρθρο που είναι αφιερωμένο στα 10 χρόνια από το θάνατο του Καθηγητή Ζολώτα (πέθανε πλήρης ημερών το 2004 σε ηλικία 100 ετών) να πούμε ότι την 3 Ιανουαρίου 1990 μέσα σε λίγες ώρες με απανωτές, συντονισμένες κινήσεις ο πρωθυπουργός Ζολώτας έσωσε την χώρα από μια άτακτη   χρεοκοπία. 

Με τηλεφωνικές επικοινωνίες με 3 κεντρικούς τραπεζίτες, τον Ζακ Ντελόρ, τον Μίνω Ζομπανάκη και ιδίως με τον τότε Διοικητή της ΤτΕ Γ. Χαλικιά για την αποτροπή οποιασδήποτε ανησυχίας του κοινού για την δραχμή και την κινητοποίηση του προσωπικού με εποπτεία των τραπεζών (τότε δεν υπήρχαν online συστήματα και πολλά ΑΤΜ) και ιδίως  με την σύναψη δολλαριακού δάνειου με το υψηλό επιτόκιο 10,4% (πληρώσαμε παραπάνω αλλά σώθηκε προσωρινά η χώρα) η απειλή χρεοκοπίας απεχώρησε από το προσκήνιο.

Οι εκλογές έγιναν ομαλά στις 8 Απριλίου 1990 και εξελέγη πρωθυπουργός ο Κων Μητσοτάκης. Εκείνη την ημέρα αφού ψήφισε στο εκλογικό κέντρο κοντά στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου κάτσαμε σε ένα καφενεδάκι για έναν ήρεμο καφέ. 

Ήταν εύθυμος, σφύριζε με τον δικό του μελωδικό σκοπό, κάπνισε το καθιερωμένο τσιγάρο Benson Royal των 100 εκατοστών με τον καφέ - χωρίς ποτέ να κατεβάζει τον καπνό - σχολίαζε και συζήταγε με δεκάδες θαμώνες που του μιλούσαν με σεβασμό. Ήταν 87 ετών και ένιωθε πενηντάρης. 

«Έκανα το καθήκον μου και παρέδωσα την χώρα χωρίς κανένα επιπλέον πρόβλημα. Θα μπορούσα να κάνω πολλά ακόμη αν με άφηναν και αν είχα χρόνο. Αλλά αυτός ο Μητσοτάκης βιαζότανε να πάρει την εξουσία και απέσυρε τους υπουργούς του πρόωρα. 

Τι να κάνουμε αυτά έχει η ζωή και  η πολιτική. Αλλά μην ξεχάσεις ότι σου είπα την πρώτη ημέρα που σε διόρισα στο γραφείο μου. Ό,τι είδες, ό,τι ακούσεις, ό,τι σου είπα θα τα ξεχάσεις. Τουλάχιστον για 20 χρόνια. Έως τότε θα έχουμε ίσως διορθωθεί και άλλωστε μάλλον και οι τέσσερις μας στο Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών θα έχουμε αποδημήσει εις Κύριον».

Μόνο μια αστοχία πρόβλεψης. Ο Κων. Μητσοτάκης ζει και βασιλεύει κα είναι πλέον ο μόνος εν ζωή πολύπειρος πρώην πρωθυπουργός. 

Λίγα χρόνια μετά  ρώτησα τον Κων. Μητσοτάκη ποια είναι η γνώμη του για τον Ξενοφώντα Ζολώτα. «Ο Ξενοφών Ζολώτας είναι ένας πεπεισμένος κρατιστής. Γι’αυτό διαφωνούσαμε τόσο συχνά». Ναι αλλά τι είδους κρατιστής; ¨Ένα τέτοιο δημιουργικό κρατιστή με μετριοπαθείς φιλελεύθερες απόψεις και πίστη στον δημιουργικό Σοσιαλισμό που συνδυάζει το κράτος με την αγορά και την επιχειρηματική καινοτομία μάλλον χρειάζεται ακόμη και σήμερα η χώρα, 110 χρόνια μετά τη γέννησή του.
  Περικλής Βασιλόπουλος

Δημοσιογράφος, Αντιπρόεδρος της Ένωσης Πολιτών για την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ. Διατέλεσε Διευθυντής του Γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού στην Οικουμενική Κυβέρνηση Ζολώτα (1989-90)

Πηγή

Το χρονικό του «Γουότεργκεϊτ»-Βρείτε τις ομοιότητες και κερδίστε την πτώση του Έλληνα Νίξον!

http://online-pressblog.blogspot.gr/2014/12/blog-post_700.html

Στις 17 Ιουνίου 1972, πέντε διαρρήκτες εισέβαλαν στα γραφεία του Δημοκρατικού Κόμματος που στεγαζόταν στο κτιριακό συγκρότημα του Watergate, και προσπάθησαν να τα παγιδεύσουν με «κοριούς». Οι πέντε άνδρες συνελήφθησαν χάρη στην έγκαιρη δράση του φύλακα ασφαλείας του κτιρίου, όμως τα πραγματικά σπουδαία δεν είχαν αρχίσει ακόμη.
Ανάμεσα στους διαρρήκτες ανακαλύφθηκε πως ήταν ένας πρώην πράκτορας της CIA καθώς και ένας υπάλληλος ασφαλείας του κόμματος των Ρεπουμπλικανών (G.O.P.), σύμφωνα με το ρεπορτάζ της εφημερίδας «Washington Post». Το μεγαλύτερο σκάνδαλο όλων των εποχών στην ιστορία της Αμερικής είχε μόλις ξεσπάσει.

Δύο άσημοι μέχρι τότε δημοσιογράφοι της «Washington Post», οι Bob Woodward και Carl Bernstein αρχίζουν μια μεγάλη έρευνα στην προσπάθειά τους να ξεσκεπάσουν την απάτη του κόμματος του νεοεκλεγέντος Προέδρου των ΗΠΑ, Richard Nixon.
Γενικά, η εφημερίδα τους αντιμετώπισε με αρκετή επιφύλαξη και πολλές φορές οδηγήθηκαν σε αδιέξοδο και σκέφτηκαν, μήπως θα έπρεπε να τα παρατήσουν. Είναι χαρακτηριστικό πως, τότε, κατά τη διάρκεια της διετούς έρευνας, η εκδότρια της εφημερίδας, Katherine Graham ζητούσε επιτακτικά κάθε πληροφορία να διασταυρώνεται από τρεις (3) τουλάχιστον διαφορετικές πηγές.

Την 1η Αυγούστου του 1972 οι Μπομπ Γούντγουορντ και Καρλ Μπέρσταϊν δημοσιεύουν στην Washington Post το πρώτο άρθρο με το οποίο αποκαλύπτεται το σκάνδαλο «WaterGate», που «έριξε» κατόπιν τον πρόεδρο των ΗΠΑ, Ρίτσαρντ Νίξον. Οι δημοσιογράφοι της Washington Post σηκώνουν την αυλαία του σκανδάλου, με άρθρο στο οποίο αποκαλύπτεται πως επιταγή 25.000$ προοριζόμενη για την εκλογική καμπάνια του προέδρου Νίξον βρίσκεται στον τραπεζικό λογαριασμό ενός εκ των διαρρηκτών των γραφείου του Δημοκρατικού Κόμματος, ενάμιση μήνα νωρίτερα.
Η «Washington Post» τιμήθηκε το 1973 με το βραβείο Πούλιτζερ προσφοράς υπηρεσιών στο κοινό καλό για την έρευνα της πάνω στο Watergate.

Στις 8 Αυγούστου 1974 ο Richard Nixon γίνεται ο πρώτος πρόεδρος στην ιστορία των Η.Π.Α. που παραιτείται από το αξίωμά του. Ο αντιπρόεδρος Gerald Ford αναλαμβάνει τα ηνία της χώρας. Είναι χαρακτηριστικό πως ο Ford αργότερα απένειμε χάρη στον Νίξον μέσω επίσημης διακήρυξης για το σκάνδαλο, ενώ αξιοσημείωτο είναι πως την ημέρα που ανέλαβε τα καθήκοντά του δήλωσε πως: «Επιτέλους, ο εθνικός εφιάλτης έλαβε τέλος».

ΠΗΓΗ

Ποιος είναι ο Γιώργος Αποστολόπουλος

http://attikanea.blogspot.gr/2014/12/blog-post_950.html

 

Ο Γιώργος Αποστολόπουλος ο οποίος φέρεται ως μεσάζοντας στην απόπειρα χρηματισμού του Παύλου Χαικάλη, εργάστηκε για διάφορα ξένα funds και την Deutsche Bank. Λίγο πριν την άφιξη του ΔΝΤ στην Ελλάδα, παίρνει μέρος σε κλειστές συσκέψεις υπό τον Γιώργο Παπανδρέου, που αφορούσαν την κρίση. Μετά την ένταξη στο μνημόνιο, ο Αποστολόπουλος εμφανίζεται στο περιβάλλον του Αντώνη Σαμαρά. Ο ίδιος ο Σαμαράς τον συστήνει στον Πάνο Καμμένο ο οποίος ήταν τότε στη ΝΔ, ως τον άνθρωπο που θα κάνει αποκαλύψεις για το θέμα των CDS και την εμπλοκή της οικογένειας Παπανδρέου.

Με την υπόδειξη του Δημήτρη Σταμάτη, ο Αποστολόπουλος έδωσε στοιχεία στον Πάνο Καμμένο για να δημοσιοποιηθεί το “σκάνδαλο των CDS “.

O Αποστολόπουλος δέχθηκε και κατέθεσε για το θέμα στην Εισαγγελία.

Όταν ο Πάνος Καμμένος αποχώρησε από τη ΝΔ, ο Γιώργος Αποστολόπουλος τον συνάντησε αρκετές φορές και του ζήτησε να τον βοηθήσει σε θέματα οικονομικής πολιτικής.

Την ίδια περίοδο, δίνει στοιχεία για την υπόθεση των CDS στη δημοσιογραφική ομάδα του HOT DOC και αρθρογραφεί με το ψευδώνυμο “Δευκαλίων” .

Πριν από ένα χρόνο μεταξύ σοβαρού και αστείου προτείνει στον εκδότη του περιοδικού Κώστα Βαξεβάνη να μην τα βάζει με τραπεζίτες θηρία και θα κανονίσει αυτός να του σβηστούν τα δάνεια. Μετά από αυτή την προσέγγιση, η ομάδα του HOT DOC σταματά κάθε επαφή μαζί του.

Ο Αποστολόπουλος το επόμενο διάστημα ανακοινώνει στον Πάνο Καμμένο πως επιστρέφει στη ΝΔ και πιάνει δουλειά στην Τράπεζα Πειραιώς. Στις αρχές Δεκεμβρίου αρχίζει επαφές με τον Παύλο Χαικάλη κάνοντάς του τις προτάσεις χρηματισμού οι οποίες έχουν βιντεοσκοπηθεί

[www.koutipandoras.gr]


Πηγή

ΕΡΩΤΗΣΗ – ΒΟΜΒΑ! Στουρναρα, τι γίνονται τα «βρώμικα» Ευρω; Π.χ. της απαγωγής Παναγοπουλου;

http://olympia.gr/2014/12/20/%ce%b5%cf%81%cf%89%cf%84%ce%b7%cf%83%ce%b7-%ce%b2%ce%bf%ce%bc%ce%b2%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%bd%ce%b1%cf%81%ce%b1-%cf%84%ce%b9-%ce%b3%ce%af%ce%bd%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%b1%ce%b9/

Νόμιμα αποθέματα «σπασμένων» χαρτονομισμάτων του Ευρώ Σε video που δημοσιοποιήθηκε σήμερα από τον διαδικτυακό τόπο parapolitika.gr με τίτλο “απόπειρα χρηματισμού Χαϊκάλη” εμφανίζεται άτομο με τα στοιχεία Γ.Α το οποίο κάνει λόγο για «βαλίτσα με 700.000 ευρώ» την οποία μπορεί να προσκομίσει άμεσα, εξασφαλίζοντας ότι δεν θα περιέχει «σπασμένα μετρητά». Το ίδιο άτομο αναφέρεται και σε άλλα ομοίως φιλτραρισμένα «πακέτα» τα οποία προετοίμασε πρόσφατα για αυτό το σκοπό, εμφανιζόμενος επομένως να έχει πρόσβαση σε ένα τεράστιο χρηματικό απόθεμα τάξης μεγέθους πολλών εκατομμυρίων ευρώ που όμως ισχυρίζεται ότι οφείλει να φιλτράρει λόγω της ύπαρξης «σπασμένων μετρητών»!
Ως «σπασμένα» το ίδιο άτομο προσδιορίζει τα χαρτονομίσματα του Ευρώ προερχόμενα από εγκληματικές ενέργειες, των οποίων οι αριθμοί έχουν καταγραφεί από την ΕΛ.ΑΣ ή πλαστά υψηλής ποιότητας, τα οποία περνούν τους βασικούς ελέγχους γνησιότητας των τραπεζών.
Τίθεται επομένως το ερώτημα πως θα μπορούσε ένας οιοσδήποτε ιδιώτης να έχει πρόσβαση σε ένα απόθεμα εκατομμυρίων ευρώ, το οποίο μάλιστα να περιέχει και τέτοιου είδους «σημασμένα» χαρτονομίσματα, αν υποθέσουμε ότι πρόκειται για άτομο περιορισμένων οικονομικών δυνατοτήτων (υπάλληλο) που έχει αποχωρήσει από την εργασία του. Συνεπώς ερωτάσθε:
1. Ποια είναι η τύχη των χαρτονομισμάτων του Ευρώ που περνούν από τα γκισέ των τραπεζών και χαρακτηρίζονται εκ των υστέρων ως «σπασμένα» μετά από εσωτερικούς ελέγχους των ίδιων των τραπεζών;
2. Κάνει η αρμόδια νομισματική αρχή (ΤτΕ) ελέγχους στις τράπεζες για να διαπιστώσει την τύχη των «σπασμένων» χαρτονομισμάτων; Τι συμβαίνει για παράδειγμα σε σχέση με την καταστροφή των πλαστών υψηλής ποιότητας;
3. Ποιοι άλλοι – δημόσιοι ή ιδιωτικοί – οργανισμοί εκ των πραγμάτων (εκτός των τραπεζών) σωρεύουν εξαιτίας της νόμιμης δραστηριότητας τους μεγάλα χρηματικά αποθέματα που περιέχουν και «σπασμένα» χαρτονομίσματα;
Αθήνα, 19.12.2014
H Ερωτώσα Βουλευτής
Μαρίνα Χρυσοβελώνη, Βουλευτής Μαγνησίας

Κατάντια κομμάτων και δημοκρατίας. (του Πέτρου Χασάπη)

http://hassapis-peter.blogspot.gr/2014/12/blog-post_794.html

Σύμφωνα με την πολιτική επιστήμη: «πολιτικό κόμμα είναι μία ομάδα ανθρώπων που στόχο έχουν την κατάληψη της εξουσίας». Κάνοντας πιο πραγματιστικό αυτόν τον ορισμό θα λέγαμε ότι: «πολιτικό κόμμα είναι ένα ιδιωτικό κλάμπ που νέμεται τη λαϊκή κυριαρχία με το τέχνασμα της αντιπροσώπευσης».

Ε, λοιπόν στην Ελλάδα, αυτό το ιδιωτικό κλάμπ είναι πάνω από

Σύνταγμα και νόμους, πλήρως ατιμώρητο, ενώ ταυτόχρονα αντιμετωπίζεται σαν ανώτατος κρατικός θεσμός, το οποίο συντηρεί ο λαός με τους φόρους του.

Αυτό το κλειστό κομματικό σύστημα με το κληρονομικό πολιτικό προσωπικό, έχει φτιάξει το Σύνταγμα των Ελλήνων αυτό μόνο έχει την αποκλειστική αρμοδιότητα να το αναθεωρεί όποτε θέλει και φυσικά μπορεί να παραβιάζει το ίδιο το δικό του Σύνταγμα κατά το δοκούν, παραμένοντας πλήρως ατιμώρητο.

Κατάσχουν το σπίτι άνεργου για χρέος 837 ευρώ! ΞΥΠΝΕΙΣΤΕΕΕΕΕ!!!

http://olympia.gr/2014/12/20/%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC%CF%83%CF%87%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%80%CE%AF%CF%84%CE%B9-%CE%AC%CE%BD%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%85-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%87%CF%81%CE%AD%CE%BF%CF%82-837/

 

Αμεση παρέμβαση της Λαϊκής Επιτροπής Μενεμένης και του Συνδικάτου Οικοδόμων στην Εφορία Αμπελοκήπων
Από παλιότερη κινητοποίηση ενάντια στην κατάσχεση σπιτιού για χρέη, στη Μυτιλήνη Στην κατάσχεση του σπιτιού άνεργου οικοδόμου, το οποίο κληρονόμησε από τη μητέρα του, προχωρά η Εφορία Αμπελοκήπων στη Θεσσαλονίκη, υλοποιώντας τις κυβερνητικές κατευθύνσεις, που προβλέπουν κατασχέσεις ακόμη και πρώτης κατοικίας για χρέη προς το δημόσιο.Συγκεκριμένα, ο Ι.Γ., κληρονόμησε το 2009 από τη μητέρα του το σπίτι που μένει, μετά το θάνατό της. Επρεπε να πληρώσει φόρο κληρονομιάς 495 ευρώ, οφειλή την οποία δεν κατάφερε ούτε να διακανονίσει, καθώς είναι χρόνια άνεργος, χωρίς κανένα εισόδημα και δεν μπορεί να εξασφαλίσει ούτε τα απαραίτητα για την επιβίωση. Ολα αυτά τα χρόνια, συντηρείται χάρη στην αλληλεγγύη φίλων και γειτόνων.
Το χρέος των 495 ευρώ, έφτασε σήμερα στα 837 ευρώ. Στις 16 Δεκέμβρη, ο δικαστικός επιμελητής του επέδωσε την απόφαση της Εφορίας για κατάσχεση και πλειστηριασμό του σπιτιού του. Στο σχετικό έγγραφο αναφέρεται ότι ο πλειστηριασμός θα γίνει με τιμή πρώτης προσφοράς τα 4/5 της αξίας εκτίμησης (η εκτίμηση έγινε από τον δικαστικό επιμελητή και ένα μάρτυρα), τις 76.751 ευρώ, ποσό που είναι ίσο με την αντικειμενική αξία του διαμερίσματος.
Δηλαδή, πάνε να του πάρουν ένα σπίτι αντικειμενικής αξίας 76.751 ευρώ, για χρέος 830 ευρώ και παράλληλα να αφήσουν άστεγο έναν άνεργο οικοδόμο.
Η Λαϊκή Επιτροπή Μενεμένης, μαζί με το Συνδικάτο Οικοδόμων Θεσσαλονίκης, έκαναν χτες το πρωί παράσταση διαμαρτυρίας στην Εφορία Αμπελοκήπων και απαίτησαν να σταματήσει η διαδικασία του πλειστηριασμού. Με την παρέμβασή τους, κατάφεραν και απέσπασαν τη δέσμευση ότι η διαδικασία κατάσχεσης και πλειστηριασμού θα αναβληθεί για τρεις μήνες.
Η απόφαση αυτή δε λύνει το βασικό ζήτημα, δηλαδή την ανάγκη του άνεργου να έχει το σπίτι του, καθώς και πάλι αδυνατεί να πληρώσει το χρέος. Δεν μπορεί να δίνει ούτε 50 ευρώ, που προσδιορίζεται ως το ελάχιστο μηνιαία, για να υπαχθεί σε σχετική ρύθμιση για την εξόφληση του συνολικού ποσού.
Η Λαϊκή Επιτροπή Μενεμένης καταγγέλλει ότι την ίδια ώρα που η κυβέρνηση χαρίζει με διάφορους τρόπους δισεκατομμύρια σε τραπεζίτες, βιομηχάνους, εφοπλιστές και άλλους μεγαλοεπιχειρηματίες, δίνει εντολή να κατάσχονται σπίτια των μακροχρόνια ανέργων και φτωχών. Καλεί όλους τους ανέργους, τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους «να συσπειρωθούν στα σωματεία τους, στις Λαϊκές Επιτροπές, να μη μείνει κανένας μόνος του απέναντι στην εφορία, στις τράπεζες και σε κάθε έναν που του κλέβει τη ζωή».
ΑΠΟ ΤΟΝ ΡΙΖΟ
http://skopelos-news.blogspot.gr

AΠOKΛΕΙΣΤΙΚΟ_ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΙΣ 18 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ> Δεν θα γίνει η 3η ψηφοφορία. Ο κρυφός άσσος του Σαμαρά

http://kourdistoportocali.com/post/40272/moni

 

Nick Paleologos / SOOC
Aποκάλυψη-βόμβα από το Κουρδιστό Πορτοκάλι.
Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες ο Σαμαράς αποφάσισε να μην πάει στην 3η ψηφοφορία για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Μετά την 2η, το βράδι της Τρίτης, θα ανακοινώσει την προκήρυξη εκλογών.
Οσο για τις εκλογές αυτές θα διεξαχθούν στις 18 Ιανουαρίου του 2015. Τι σημαίνει αυτή η απόφαση του Σαμαρά;
Οτι για να εκλεγεί Πρόεδρος Δημοκρατίας από την επόμενη βουλή θα πρέπει να βρεθούν ξανά 180 ψήφοι. Μύλος!
Ο Σαμαράς εκτιμά ότι είναι πολύ δύσκολο να συμπληρωθεί αυτός ο αριθμός βουλευτών από το κόμμα που θα έλθει πρώτο.
Με την απόφαση του Σαμαρά συμφωνεί και ο Βενιζέλος γιατί η διεξαγωγή των εκλογών στις 18 Ιανουαρίου στερεί από το κόμμα του Παπανδρέου την δυνατότητα πολλών προεκλογικών συγκεντρώσεων ώστε να γίνει γνωστό στο λαό...
Το πολιτικό παιγνίδι γίνεται πιο συναρπαστικό από ποτέ στην Κολομβία των Βαλκανίων...

Ευεργεσία στην αχαριστία

http://www.agioritikovima.gr/thlogos/item/50028-%CE%B5%CF%85%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B5%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CF%87%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%B1

Η Πάτρα είναι μεγάλη, ευρωπαϊκή πόλη, πρωτεύουσα της Πελοποννήσου, το μέγιστο λιμάνι της χώρας μετά τον Πειραιά.

Πολλά καράβια αναχωρούν από δω για Ιταλία, Ευρώπη, Αφρική, Ασία.

Εδώ δουλεύει σε μεγάλο εστιατόριο ο Λ..Α. και γνωρίζει τέλεια την εργασία του εστιάτορα. Ένας φίλος του, ευσεβέστατος, καλότατος, αρκετά ευκατάστατος, μια μέρα του λέγει:
- Λ., εσύ ξέρεις άριστα τα του εστιατορίου. Θέλεις ν’ ανοίξομε ένα νέο, σύγχρονο ρεστωράν; Εγώ θα βάλω όλα τα χρήματα για να στηθεί και εσύ θα έχεις όλη τη διαχείρισή του. Τα καθαρά κέρδη μισά-μισά! Δέχεσαι;
- Και βέβαια δέχομαι, Ν.! Συμφωνούμε απόλυτα.

Ο Ν.Ν., Κύπριος τω γένει, γεννήθηκε στη Λεμεσό, σπούδασε ηλεκτρολόγος μηχανικός, παντρεύτηκε στην Πάτρα και σύντομα απέκτησε πολλά χρήματα. Ο Κύπριος αγόρασε ένα παλιό παραλιακό κτίριο και το μεταμόρφωσε σ’ ένα σύγχρονο, υπέροχο εστιατόριο! Σύντομα άρχισαν αρκετά κέρδη. Ο Λ. με μοναδική εντιμότητα έκανε κάθε μήνα «ισολογισμό» και έδινε στον Ν. τα μισά χρήματα.

Κάποια μέρα ο Δ.Α., εικοσάχρονος, έρχεται στην Πάτρα να σπουδάσει. Είναι Λεμεσιανός. Μόλις πληροφορείται την κατάσταση του συμπατριώτου του Ν., αποφασίζει να ζητήσει τη βοήθειά του.
- Κημέραν, κύριε Ν. Ίντα που κάμνετε;
- Καλά, ευχαριστώ. Είσαι Κύπριος;
- Ναι, από τη Λεμεσό, από την «Τσαμούδα». Κατέεις την;
- Αμέ; Από κειά είμαι και γω!

Τελικά ο Δ. παρακαλεί τον Ν.
- Ψάχνω για δουλειά! Μήπως, κύριε Ν., μπορείτε να με βοηθήσετε;
- Λογιστικά ξέρεις καθόλου;
- Κάτι λίγα!
- Μπορείς ν’ αναλάβεις τα οικονομικά του εστιατορίου μας; Δεν είναι δύσκολη δουλειά.
- Νομίζω πως μπορώ!
Έτσι ο Κύπριος Δ. άρχισε να εργάζεται στο εστιατόριο του Ν.!

Κάποτε ο Ν. προσβάλλεται από την ασθένεια του αιώνα μας! Οι κληρονόμοι του φρόντισαν να απομακρύνουν τον εργατικό ιδρυτή της επιχειρήσεως, τον καλότατο Λ.
Ο Δ. πήρε το μέρος των κληρονόμων του Ν. και ο Λ. βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση. Ο Χριστός όμως προστατεύει τον αδικούμενον! Ένας φίλος του Λ. τον βοήθησε να ανοίξει ένα μικρό εστιατόριο.
Οι κληρονόμοι φέρθηκαν σκληρά και προς τον Δ. και τον απομακρύνουν από την εργασία του.
Σαν βρεγμένη γάτα επισκέπτεται τον κ. Λ., που τόσο πολύ είχε κατηγορήσει. Ταπεινά ζητά να εργαστεί κοντά του.
Ο ανεξίκακος Λ. προσλαμβάνει στην υπηρεσία του τον αχάριστον Δ.
Ευεργεσία στην αχαριστία.

Από το βιβλίο: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
ΤΡΕΙΣ ΟΜΙΛΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΞΙΚΑΚΙΑ ΤΟΥ ΔΑΒΙΔ
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΩΦΕΛΙΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΞΙΚΑΚΙΑ»
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΒΓΟΝΤΖΑΣ
ΤΕΥΧΟΣ 13ΟΝ
Αθήνα

ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΛΥΧΝΙΑ»

Το νόημα της απώλειας της ζωής και της ψυχής.

http://www.agioritikovima.gr/thlogos/item/50039-%CF%84%CE%BF-%CE%BD%CF%8C%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8E%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B6%CF%89%CE%AE%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%88%CF%85%CF%87%CE%AE%CF%82

«Ο χριστιανισμός δεν μπορεί να προβάλλεται ως μια κοινωνική διασφάλιση. Πολύ περισσότερο δεν πρέπει να προβάλλεται η δελεαστική πρόταση πως διά μέσου του χριστιανισμού θα πετύχουμε κοινωνικά, επαγγελματικά και οικονομικά.

Αφού θα είμαστε καλοί άνθρωποι, δεν μπορεί παρά ο Θεός να μας χαρίσει υγεία και ν’ αυξήσει τα πλούτη μας και τα αγαθά μας.

Ακόμη, δεν πρέπει να προβάλλεται η ιδέα με τη χριστιανική μας ιδιότητα θα αποκτήσουμε ένα καλό όνομα στην κοινωνία κι έτσι όλα θα πορεύονται ευεργετικά για μας.

Αυτή είναι μια καθαρά κοσμική αντίληψη και στηρίζεται στην λογική της συνδιαλλαγής. Περιμένω επιβράβευση γι’ αυτό που είμαι και γι’ αυτά που κάνω. Η συλλογιστική της καθημερινής ευαγγελικής είναι εντελώς αντίθετη. Όχι η αμοιβή, αλλά η απώλεια. «Όστις θέλει» ν’ επακολουθήσει τον Ιησού Χριστό πρέπει να είναι έτοιμος και αποφασισμένος ν’ απωλέσει τα πάντα, όχι μόνο αγαθά και πλούτη, αλλά και κάτι περισσότερο, τη ζωή του και την ψυχή του.

Αφού ο Χριστός με την ενανθρώπησή Του κινήθηκε από μια ύψιστη απόφαση απέκδυσης και κένωσης από τη θεία δόξα στην ανθρώπινη ατίμωση των παθών και του σταυρού, δεν μπορεί να είναι διαφορετική η απόφαση και η πορεία των μαθητών Του…

Ο πιστός καλείται στην άρνηση της ανούσιας καθημερινής ζωής για να κερδίσει την όντως ζωή. Όχι μόνο με την έννοια της αιώνιας ζωής, αλλά και της παρούσας. Καλείται απαλλαγεί από την αγχωτική και καταστροφική μέριμνα για την απόκτηση αγαθών. Να υπερβεί τον εαυτό του και τη λογική του κόσμου, που οδηγούν σε πραγματική τυραννία για πλούτο, δύναμη και δόξα.

Ο άνθρωπος καλείται σε μια πραγματική ποιότητα ζωής. Με αυτήν την έννοια ο Χριστός κάνει χρήση του όρου «ψυχή». Καλεί τον άνθρωπο ν’ απολέσει την «ψυχήν» του, δηλ. τη βιολογική ζωή του, που έρπεται στα χαμηλά και τετριμμένα. Όποιος αποκτά την όντως ζωή, πρέπει να είναι έτοιμος να θυσιάσει αρκετά πράγματα από την καθημερινή ζωή του παρόντος κόσμου».

Πηγή: Γ. Πατρώνου, καθ. Παν. «Κήρυγμα και Θεολογία» τ. Β΄

Ο κανόνας του πνευματικού δεν λύνεται από κανέναν! (θαυμαστό γεγονός με τον γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη)

http://www.agioritikovima.gr/perizois/item/50041-%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%BD%CE%B5%CF%85%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%BB%CF%8D%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CE%BD

Ο γέροντας 'Ιάκωβος Τσαλίκης (1991) εξομολόγησε κάποτε μία γερόντισσα και της έβαλε κανόνα νά μην κοινωνήσει για τρία χρόνια.

Γιατί δεν κοινωνάς; τη ρώτησε μία μέρα ο ιερέας της ενορίας της. Μου έβαλε κανόνα ο π. 'Ιάκωβος, απάντησε

Εκείνη, και του είπε την αιτία. Όχι γιαγιά, μη στενοχωριέσαι. Αυτός είναι αγράμματος καλόγερος.

Εγώ είμαι μορφωμένος και σου λύνω τον κανόνα. Νά έρθεις την Κυριακή νά σε κοινωνήσω.

Καθώς όμως πλησίασε ή γιαγιά νά μεταλάβει, ένιωσε στο στόμα της την άγία λαβίδα άδεια και κρύα, δεν κατάλαβε τη γεύση της-θείας Κοινωνίας.

Το θαυμαστό γεγονός επαναλήφθηκε άλλες δύο Κυριακές, όπότε ή γυναίκα ανησύχησε και ξαναπήγε στο γέροντα 'Ιάκωβο.

Παιδί μου, της είπε εκείνος, ο κανόνας δεν λύνεται. Πρέπει νά κάνεις τον κανόνα πού σου έβαλα.

Το 1987, ο π. Ιάκωβος εξομολόγησε μία κοπέλα, αλλά της απαγόρευσε νά κοινωνήσει.

Εκείνη τότε επισκέφθηκε κάποιον επίσκοπο, πού της επέτρεψε τη θεία μετάληψη.

Όταν όμως πλησίασε νά κοινωνήσει, ή άγία λαβίδα μπήκε άδεια στο στόμα της.

Αυτό ο παράδοξο και θαυμαστό επαναλήφθηκε κι άλλη φορά, όπότε ή κοπέλα τρόμαξε, μετανόησε και πήγαινα εξομολογηθεί πάλι στον π. 'Ιάκωβο.

Όταν κοινωνώ τούς ανθρώπους, διηγιόταν χαρακτηριστικά άλλοτε ο μακαριστός γέροντας Ιάκωβος, ποτέ δεν κοιτάζω τα πρόσωπά τους.

Μερικές φορές όμως μου λέει ο λογισμός νά τα κοιτάξω.

Τότε βλέπω μερικά πρόσωπα νά έχουν μορφή σκύλου, πιθήκου ή άλλων ζώων.

Είναι φοβερή ή μορφή τους. Βλέπω όμως και μερικά ήρεμα και ιλαρά πού μετά τη θεία μετάληψη λάμπουν σαν τον ήλιο.

Μία φορά του είπε κάποιος συλλειτουργός του:Μ' έκαψε ή θεία Κοινωνία!...

Εγώ, απάντησε ο γέροντας, δεν αισθάνθηκα νά με καίει.

Αντίθετα, ζούσε τόσο έντονα τη μέθεξη του δεσποτικού Σώματος, ώστε ανακαινιζόταν ψυχικά και σωματικά.

Σήμερα πού κοινώνησες, είπε σ' ένα πνευματικό του παιδί, βλέπεις πώς αισθάνεσαι; Εγώ αισθάνομαι έτσι πάντοτε. Ό Χριστός βρίσκεται μέσα μου πάντα.

ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
Έκδοση Ιεράς Μονής Παρακλήτου Αττικής