«...ΚΑΙ ΕΠΙ ΓΗΣ ΕΙΡΗΝΗ...»! (απαντήσεις σε απίστους)

http://tokandylaki.blogspot.gr/2014/12/blog-post_10.html


«ΔΟΞΑ ΕΝ ΥΨΙΣΤΟΙΣ ΘΕΩ
ΚΑΙ ΕΠΙ ΓΗΣ ΕΙΡΗΝΗ, ΕΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙΣ ΕΥΔΟΚΙΑ»
ΠΕΡΙΦΡΟΝΕΙΤΑΙ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

«...ΚΑΙ ΕΠΙ ΓΗΣ ΕΙΡΗΝΗ»! Αλλά τι βλέπω, τι ακούω; Θα ήθελα να μη ζω, θα ήθελα να μη έχω αυτιά, διά να μή βλέπω και ακούω αθέους και υλιστάς ανθρώπους των ημερών μας, οι οποίοι και επί τω ακούσματι του αγγελικού αυτού ύμνου ειρωνεύονται, καγχάζουν και βλασφημούν λέγοντες·
Άκου εκεί! Ακόμη υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν τέτοια
παραμύθια; Εμεις θ' αγωνισθούμε να εξαφανισθεί αυτό το παραμύθι, τα λείψανα του παραμυθιού αυτού, από κάθε γωνία της γης. Εμείς, οι άθεοι και υλισταί, κηρύττουμε ρεαλιστικά. Εμείς -και όχι το Ευαγγέλιο, το μήνυμα των αγγέλων- θα φέρουμε τον παράδεισο πάνω στη γη. Και είναι εις βάρος του χριστιανισμού το ότι είκοσι αιώνες τώρα τίποτε δεν κατώρθωσε για την κατάργηση των πολέμων και την εγκαθίδρυση σταθερής και μονίμου ειρήνης πάνω στη γη. Εμείς θα καταργήσουμε τους πολέμους και θα εγκαταστήσουμε την ειρήνη, που θα διαρκέσει χιλιετηρίδες. Εμείς την ειρήνη, εμείς την ειρήνη, και όχι σεις που ονειρεύεστε παραδείσους στην άλλη ζωή, στον ουρανό...
Τι έχομε, αγαπητοί, ν' απαντήσωμε εις τους απίστους και αθέους, εις τους υλιστάς και τους οπαδούς του μαρξισμού;
Ο Χριστός έφερε τον παράδεισο εις την γη, έφερε την βαθειά ειρήνη. Εις ποιούς; Όχι εις όλους, αλλ' εις εκείνους, οι οποίοι, όχι διά της βίας, όχι διά του ξίφους, αλλ' όλως ελευθέρως επίστευσαν εις το αγγελικό μήνυμα, μετενόησαν ειλικρινώς διά το άθλιον παρελθόν των και εξωμολογήθηκαν μετά δακρύων τα αμαρτήματά των εις πνευματικόν πατέρα. Αυτοί άκουσαν εις τα μυστικά αυτιά της ψυχής των εκείνο που είπε ο Κύριος «Αφέωνταί σου αι αμαρτίαι... πορεύου εις ειρήνην» (Λουκ. 7, 48-50). Αμφιβάλετε; Τότε ακούσατε τον Ρώσο λογοτέχνη και φιλόσοφο Ντοστογιέφσκι, ο οποίος προηγουμένως ήτο άπιστος, αλλ' μέσα στη φυλακή εμελέτησε το Ευαγγέλιο και επίστευσε, και όταν εξωμολογήθη ειλικρινώς εις ένα στάρετς είπε· Τώρα που εξωμολογήθηκα, παράδεισος εφύτρωσε στην καρδιά μου. Ναι, παράδεισος, ειρήνη όχι επιφανειακή αλλά βαθειά ειρήνη, που πλημμυρίζει τα βάθη της ανθρωπίνης υπάρξεως.
Αλλ' οι άνθρωποι αυτοί, που πιστεύουν εις το άγγελμα του ουρανού και ζουν συμφώνως προς το ευαγγέλιο, και απ' εδώ από την γη προγεύονται των πνευματικών ηδονών και θελγήτρων μιας ωραίας, μιας παραδεισένιας ζωής, είναι ολίγοι. Αυτοί όμως οι ολίγοι, οι οποίοι εφήρμοσαν εις τον εαυτό των το Ευαγγέλιο, αρκούν δια να αποδείξουν ό,τι το πείραμα του χριστιανισμού επέτυχε. Και ό,τι κατώρθωσαν αυτοί, διατί να μη το κατορθώσουν και τα εκατομμύρια, τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων;

Δυστυχώς το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητος, και αυτοί ακόμα οι λεγόμενοι χριστιανοί, δεν θέλησαν να εφαρμόσουν το Ευαγγέλιο και να δοκιμάσουν εις τον εαυτό τους όλην την ενέργεια του δραστικού φαρμάκου που λέγεται χριστιανική πίστης, ευαγγέλιον. Εάν ο ασθενής δεν θέλει να πάρει το φάρμακο που του υποδεικνύει ο ιατρός δια την θεραπεία της ασθένειάς του και αποθάνει, ποιος φταίει; Ο ιατρός η ο ασθενής; Και εν προκειμένω ασθενής, και μάλιστα βαρύτατα ασθενής, που αιμοραγεί από αλλεπαλλήλους πολέμους, είναι η ανθρωπότης. Αλλ' η ανθρωπότης δεν θέλει. Και όχι μόνον δεν θέλει, αλλά και υβρίζει και βλασφημεί, επί τω ακούσματι του Ευαγγελίου ειρωνεύεται και λέγει· Δεν έχομε ανάγκη του Ευαγγελίου, διότι τούτο επάλιωσε πλέον, και νέα ευαγγέλια, ως τα κατά Μάρξ, Νίτσε, Φρόϋντ κ.λπ., πρέπει να επικρατήσουν.
Θέλετε ένα παράδειγμα εκ των πολλών, ενδεικτικόν αυτής της στάσεως έναντι του Ευαγγελίου;
Μετά την λήξη του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, ο υπό χριστιανικών ιδεών και αισθημάτων εμπνεόμενος τότε πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Ουϊλσον υπέδειξε εις την αίθουσα των Βερσαλιών εις όλους τους νικητάς ηγέτας τα εξής. Εάν θέλωμε, είπε, να παύσουν οι πόλεμοι, πρέπει να θεμελιώσωμε την ειρήνη επι του Ευαγγελίου. Τότε ο Κλεμανσώ, ο πρωθυπουργός της Γαλλίας, η τίγρις ως απεκαλείτο, εξηγριώθη και είπε· Τοιαύτην ειρήνην ημείς δεν θέλομεν! Ετσι η ειρήνη εθεμελιώθη επί σαθράς βάσεως. Και το αποτέλεσμα; Μία τοιαύτη αντιχριστιανική ειρήνη έσπειρε πολυ σπόρο αδικίας και επροκέλεσε τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, απείρως χειρότερο του πρώτου. Αλλά και όταν ο πόλεμος αυτός ετερματίσθη και επρόκειτο να υπογραφεί η σύμβασης της ειρήνης, και πάλι η ειρήνη δεν θεμελιώθη επί του Ευαγγελίου, αλλ' επί αρχών ξένων και αντιθέτων προς το γνήσιον πνεύμα του Ευαγγελίου. Μεγάλη μερίς, η πλειονοψηφία των εθνών, απέρριψε πρόταση να γραφεί εις το κείμενο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων άρθρο, δια του οποίου να διακηρύσσεται ότι ο άνθρωπος είναι «κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν» Θεού» (Γεν. 1, 26-27). Ωρύοντο και πάλι οι άθεοι και οι άπιστοι, των οποίων ηγείτο η μεγάλη δύναμης, η οποία καταστατικόν της χάρτη έχει την αθεϊα και την απιστία· εξουθενούσα δε αυτή τα μικρά και ανίσχυρα έθνη συχνά προβάλλει το αντιχριστιανικό της Veto εις μεγάλα και κρίσιμα θέματα, τα οποία συζητούνται εις τους διεθνείς οργανισμούς.
Πως είναι δυνατόν επί τοιούτων αντιχριστιανικών βάσεων να θεμελιωθεί η ειρήνη; Δια τούτο, μετά δε παρέλευση 40ετίας από της λήξεως του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, ο φόβος του πολέμου όχι μόνον δεν εξέλιπε, όπως ήλπιζαν οι πολλοί, αλλά και ενετάθη σφόδρα, λόγω της ανακαλύψεως και νέων όπλων τρομακτικής δυνάμεως και ενεργείας, διά των οποίων απειλείται γενική καταστροφή και αυτή ακόμη η εκτροπή του πλανήτου μας εκ της κανονικής του τροχιάς, επι της οποίας αιώνες κινείται. Φόβος, αγωνία θανάτου κατέχει τας ψυχάς των κατοίκων και των δύο ημισφαιρίων. Προς αποφυγή δε ενός νέου πολέμου συσκέψεις ηγετών μικρών και μεγάλων εθνών πραγματοποιούνται και τα θέματα της υφέσεως, του αφοπλισμού και της ειρήνης διαρκώς συζητούνται. Τριάντα και πλέον συσκέψεις έχουν πραγματοποιηθεί. Και το αποτέλεσμα; Να είπωμε μηδέν; Ας ελπίζωμε, εάν μία τοιαύτη ελπίς δεν είναι, κατά τον Θουκιδίδη, μήτηρ ξυμφορών. Αλλ' η δαμόκλειος σπάθη, η πυρηνική ενέργεια, κρέμαται εκ μιάς λεπτής τριχός υπεράνω της ανθρωπότητος.
Υπό τας φιλοφρονήσεις ανειλικρίνεια
ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ουδέποτε άλλοτε συνεζητήθη τόσο πολύ, και ουδέποτε άλλοτε εφαίνετο να ευρίσκεται τόσον μακράν. Ειρήνη, ειρήνη, ειρήνη... Εκατομμυριάκις ηκούσθη και εγράφη η λέξις αυτή. Αλλά που η ειρήνη;
Οι ηγέται των δύο υπερδυνάμεων υπογράφουν θεαματικήν συμφωνία δια την καταστροφή των πυρηνικών κεφαλών, αλλά το ποσοστό των αχρηστευομένων ατομικών όπλων μόλις υπερβαίνει το 3%. Εις τα όρη της Αμερικής και της Ρωσίας υπάρχουν ακόμη σπήλαια ετοιμα να αποθηκεύσουν χιλιάδες ατομικές βόμβες. Και μετ' ολίγον ο πόλεμος απειλείται να μεταφερθεί από την γη εις τα άστρα, ώστε, και αν όλες οι πυρηνικές κεφαλές καταστραφούν ο κίνδυνος εξακολουθεί να υπάρχει, διότι ο πόλεμος των άστρων θα είναι η νέα και φοβερωτέρα απειλή.
Πορείες ειρήνης γίνονται εις πολλές πόλεις του φιλελευθέρου και δημοκρατικού κόσμου. Αλλ' αυταί δεν θεωρούνται ειλικρινείς, διότι τοιαύται πορείαι δεν πραγματοποιούνται και εις τας χώρας των ολοκληρωτικών καθεστώτων, ωσαν οι χώρες αυτές να είναι τελείως άοπλοι και φιλειρηνικαί.
Γεννάται λοιπόν, κατόπιν τούτου, εύλογον το ερώτημα· Μήπως οι πορείες είναι τέχνασμα, πονηρόν σχέδιον των ολοκληρωτικών καθεστώτων, το οποίο αποβλέπει εις την νάρκωσιν και τον αιφνιδιασμόν των άλλων, οι οποίοι πιστεύουν αφελώς, εις τα συνθήματα της ειρήνης; Λέγεται ότι κάποια μεγάλη αράχνη της Αφρικής πριν καταβροχθίσει τα διάφορα έντομα, τα υπνωτίζει προηγουμένως με δηλητηριώδες υγρό και έτσι υπνωτισμένα τα κατατρώγει...
Δεν υπάρχει δυστυχώς εκατέρωθεν ειλικρίνεια και εντιμότης. Ειρήνη εις τα χείλη των διπλωματών μιας αισχράς, μιας σατανικής πολιτικής, αλλά σχέδια εξοντωτικά επεξεργάζονται αυτοί εις τας διανοίας των. Δι' αυτό μάλλον αρμόζει ένας λαϊκός μύθος, που δίδει ζωηράν την εικόνα του ψεύδους και της ανειλικρινείας των δήθεν φίλων.
Κατά τον μύθον το φίδι και ο κάβουρας ήσαν κουμπάροι. Ύστερα από αρκετόν χρόνο οι κουμπάροι συναντήθηκαν. Μεγάλες εκδηλώσεις αγάπης. Το φίδι προς εκδήλωσι της αγάπης του άρχισε να περιτυλίγεται γύρω από τον κάβουρα και να περισφίγει αυτόν ολοένα και περισσότερο. -Κουμπάρε, λέγει ο κάβουρας, μη με σφίγγεις τόσο πολύ, διότι θα με πνίξεις. Αλλά το φίδι εξακολουθούσε να τον σφίγγει, διότι είχε τον σκοπό του· να τον καταβροχθίσει, να τον καταφάγει. Ο κάβουρας, αντελήφθει τον κίνδυνο, άνοιξε τας λαβίδας του (τις δαγκάνες) και τον εδάγκασε θανάσιμα. Εις δε τα παράπονα του φιδιού, διατί το εδάγκασε τόσον πολύ, ο κάβουρας απήντησε· -Διότι σε αγαπώ όπως και συ αγαπάς εμένα.
Ο μύθος δηλοί· κάτι τέτοιο δυστυχώς κινδυνεύει να συνβεί και εις τας δύο υπερδυνάμεις, οι οποίες συχνά μεν ανταλλάσσουν φιλοφρονήσεις, αλλ' όπισθεν αυτών κρύπτεται άβυσσος κακίας. Οπως δε λέγει ο Πλούταρχος, σοφός ερευνητής των αιτίων των πολέμων και των συρράξεων, «ουδείς φύεται ανθρώποις πόλεμος άνευ κακίας, αλλά τον μεν φιληδονίαν, τον δε πλεονεξία, τον δε φιλοδοξία τις η φιλαρχία συρρήγνυσι» (Πλουτάρχου, Περί στωϊκών εναντιωμάτων 1049, 32Β).
Συνεπώς εάν οι καρδιές των ανθρώπων δεν αφοπλισθούν από την κακίαν, οι εξωτερικοί αφοπλισμοί των εθνών από όλα τα φονικά όπλα δεν σώζουν την κατάσταση. Διότι αυτός που μισεί δια διαφόρους λόγους, εάν δεν έχει όπλον, θα χρησιμοποιήσει και τους οδόντας του ακόμη διά να καταβάλει τον άλλον. Ιδού που πρέπει να στραφεί η προσοχή της ανθρωπότητος.
Κύριε, φέρε την ειρήνη!
ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΝ; Που καταλήγετε ύστερα από αυτά; θα ερωτήσουν οι αγαπητοί αναγνώσται μας. Ποιο το συμπέρασμά σας; Απαισιόδοξος είσθε;
Εάν ατενίσω εις την γην, γίνομαι απαισιόδοξος. Εάν όμως πιστεύσω, ότι η ανθρωπότης δεν είναι παιχνίδι σκοτεινών δυνάμεων, και στρέψω το βλέμμα μου εις τον ουρανό, τότε γίνομαι αισιόδοξος.
Ένα άστρο ρίπτει ζωογόνες ακτίνες ελπίδος εις τις κατεπτοημένες καρδιές μας. Και αυτό είναι η προφητεία του Ησαϊα (κεφ. 2, στιχ. 4 ως και κεφ. 11 στιχ. 5-10).
Τώρα, φίλοι αναγνώσται, περίλυποι ως χριστιανοί δια το σημερινόν κατάντημα της ανθρωπότητος, η οποία ευρίσκεται εγγύς ολέθρου, νοσταλγοί όσον ποτέ άλλοτε της βαθείας ειρήνης, της ειρήνης του Χριστού, κλίνομεν γόνυ και επαναλαμβάνομε και ημείς την θερμήν δέησιν του προφήτου· «Κύριε ο Θεός ημών, ειρήνην δος ημίν, πάντα γαρ απέδωκας ημίν. Κύριε ο Θεός ημών, κτήσαι ημάς. Κύριε, εκτός σου άλλον, ουκ οίδαμεν, το όνομά σου ονομάζομεν» (Ησ. 26,12-13)

ΑΠΟ ΒΙΒΛΙΟΝ «ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ» ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ (σελ. 346-354)

Άγιος Σπυρίδων: Ο ταπεινός και ανεξίκακος Επίσκοπος Τριμυθούντος

http://www.pemptousia.gr/2014/12/o-agios-spiridon-o-thavmatourgos-episk/

Το νησί της Κύπρου ήταν η γενέτειρα αλλά, και ο τόπος όπου διακόνησε την Εκκλησία ο έξοχος αυτός άγιος. Ο Σπυρίδων γεννήθηκε σε μία οικογένεια απλών χωρικών και έτσι απλός και ταπεινός παρέμεινε σε όλη τη ζωή του μέχρι την κοίμησή του. Νυμφεύθηκε σε νεαρή ηλικία και απέκτησε παιδιά, αλλά όταν πέθανε η γυναίκα του εκείνος αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στην υπηρεσία του Θεού. Χάρις στην ιδιαίτερη ευλάβεια που τον διέκρινε, εξελέγη επίσκοπος στην πόλη της Τριμυθούντος. Αλλά και ως επίσκοπος δεν άλλαξε τον απλό τρόπο ζωής του. Συνέχισε να φροντίζει ο ίδιος τα ζωντανά του και να καλλιεργεί με τα χέρια του τη γη.

Για τον εαυτό του κρατούσε πολύ λίγους καρπούς από την παραγωγή του, ενώ το μεγαλύτερο μερίδιο το μοίραζε στους ενδεείς. Έκανε μεγάλα θαύματα με τη δύναμη του Θεού: με την προσευχή του έφερε βροχή σε περίοδο ξηρασίας, σταμάτησε τη ροή ενός ποταμού, ανέστησε ανθρώπους εκ νεκρών, θεράπευσε τον αυτοκράτορα Κωνστάντιο από βαριά ασθένεια, είδε και άκουσε αγγέλους του Θεού, προφήτευσε τα μέλλοντα, διέκρινε τα κρύφια των καρδιών των ανθρώπων, μετέστρεψε πολλούς στην αληθινή Πίστη και πολλά άλλα ακόμη.

Συμμετείχε στην Α’ Οικουμε­νική Σύνοδο στη Νίκαια (325) και επέστρεψε πολλούς αιρετι­κούς στην Ορθόδοξη Πίστη, χάρις στις απλές και ξεκάθαρες απόψεις του γι’ αυτήν αλλά και στα μεγάλα θαύματά του. Ο άγιος Σπυρίδων ήταν τόσο απλός στην εμφάνισή του, ώστε, όταν κάποτε θέλησε να εισέλθει στην αυτοκρατορική αυλή ως προσκεκλημένος του αυτοκράτορα, ένας στρατιώτης τον νόμισε ζητιάνο και τον ράπισε κατά πρόσωπο. Ταπεινός και άδολος ο Σπυρίδων, του γύρισε και το άλλο μάγουλο!

Δόξαζε τον Θεό με πληθώρα θαυμάτων και ωφελούσε, όχι μόνον μεγάλο αριθμό ανθρώπων, αλλά και συνολικά την Εκκλησία του Θεού. Αναπαύθηκε εν Κυρίω το έτος 348. Τα θαυματουργά λείψανά του παραμένουν αποθησαυρισμένα στην Κέρκυρα και δι’ αυτών δοξάζεται μέχρι σήμερα ο Θεός με πολλά θαύματα που ενεργούνται.

Τίποτα δεν μπορεί να μας βοηθήσει, αν δεν είμαστε επιεικείς προς τους ανθρώπους και αν δεν συγχω­ρούμε τις αδυναμίες τους! Διότι πώς μπορούμε να ελπίζουμε ότι ο Θεός θα μας συγχωρήσει, εάν εμείς πρώτοι δεν συγχωρούμε άλλους;

Κάποτε, ο άγιος Σπυρίδων πούλησε εκατό κατσίκια σε έναν ζωέμπορο σε μια τιμή που συμφώνησαν και ο άγιος είπε στον αγοραστή να του δώσει τα χρήματα. Εκείνος, γνωρίζοντας ότι ο Σπυρίδων ποτέ δεν μετρούσε χρήματα, του έδωσε ικανό ποσόν για ενενήντα εννέα κατσίκια και έκρυψε τα χρήματα για το ένα, το εκατοστό.

Ο άγιος μέτρησε εκατό κατσίκια και του τα έδωσε. Όταν όμως ο έμπορος και οι υπηρέτες του οδήγησαν έξω το κοπάδι, ένα απ’ τα ζώα, βελάζοντας γύρισε πίσω. Αυτός το έδιωχνε αλλά εκείνο επέστρεφε. Όσο το έδιωχνε ξανά και ξανά, εκείνο γύριζε πάλι, μη θέλοντας να πάει μαζί με τα άλλα κατσίκια. Ο άγιος τότε πλησίασε τον έμπορο και ψιθύρισε στο αυτί του: «Κοίταξε, παιδί μου, το ζωντανό δεν το κάνει τυχαία αυτό. Μήπως τυχόν παρακράτησες την άξια του;». Ο έμπορος ντράπηκε και ομολόγησε την αμαρτία του. Μόλις πλήρωσε την ανάλογη τιμή που παρακράτησε, το κατσικάκι έφυγε αμέσως και πήγε μαζί με τα άλλα ζώα του κοπαδιού.

Σε άλλη περίπτωση, συνέβη κάποτε να μπουν κλέφτες μέσα στο μαντρί του αγίου Σπυρίδωνα. Αφού άρπαξαν όσα πρόβατα μπορούσαν, γύρισαν κι έκαναν να φύγουν, αλλά μια αόρατη δύναμη τους κρατούσε, σαν καρφωμένους, στο ίδιο σημείο, και ήταν αδύνατον να κινηθούν. Την αυγή ήλθε ο επίσκοπος να δει το κοπάδι του. Βρίσκοντας εκεί τους κλέφτες, τους επέπληξε με ήπιο τρόπο και τους συμβούλευσε στο εξής να πασχίζουν να ζουν με τους δικούς τους κόπους και όχι με κλοπές. Πήρε μετά ένα πρόβατο και τους είπε: «Πάρτε αυτό για τον κόπο σας, για να μην πάει χαμένη η ολονύχτια αγρυπνία σας»· και έτσι τους απέλυσε εν ειρήνη.

(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Δεκέμβριος, εκδ. Άθως, σ. 114-115, 118-119)

12 Δεκεμβρίου: Εορτή του Αγίου Σπυρίδωνος, του Επισκόπου Τριμυθούντος Κύπρου

http://www.agioritikovima.gr/diafora/vioiagiwn/item/49506-%CE%B5%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%AE-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%80%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%B4%CF%89%CE%BD%CE%BF%CF%82,-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CE%BA%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85-%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BC%CF%85%CE%B8%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85

Γιορτάζουμε σήμερα 12 Δεκεμβρίου, ημέρα μνήμης του Αγίου Σπυρίδωνος, του Επισκόπου Τριμυθούντος Κύπρου.

Ο Άγιος Σπυρίδων γεννήθηκε το 270 μ.Χ. στο τώρα κατεχόμενο χωριό Άσσια (Άσκια) της Κύπρου (και όχι στην Τριμυθούντα - σημερινή Τρεμετουσιά - όπως γράφουν πολλοί) από οικογένεια βοσκών, που ήταν κάπως εύπορη. Αν και μορφώθηκε αρκετά δεν άλλαξε επάγγελμα. Συνέχισε και αυτός να είναι βοσκός.

Σαν χαρακτήρας, ο Άγιος, ήταν απλός, αγαθός, γεμάτος αγάπη για τον πλησίον του.
Τις Κυριακές και τις γιορτές, συχνά έπαιρνε τους βοσκούς και τους οδηγούσε στους ιερούς ναούς, και κατόπιν τους εξηγούσε την ευαγγελική ή την αποστολική περικοπή. Ο Θεός τον ευλόγησε να γίνεται συχνά προστάτης χήρων και ορφανών.

Νυμφεύθηκε ευσεβή σύζυγο και απέκτησε μια κόρη, την Ειρήνη. Γρήγορα, όμως, η σύζυγός του πέθανε. Για να επουλώσει το τραύμα του ο Σπυρίδων αφοσιώθηκε ακόμα περισσότερο στη διδαχή του θείου λόγου.

Μετά από πολλές πιέσεις, χειροτονήθηκε ιερέας. Και πράγματι, υπήρξε αληθινός ιερέας του Ευαγγελίου, έτσι όπως τον θέλει ο θείος Παύλος: «Ανεπίληπτον, νηφάλιον, σώφρονα, κόσμιον, φιλόξενον, διδακτικόν, τέκνα έχοντα εν υποταγή μετά πάσης σεμνότητας» (Α' προς Τιμόθεον γ' 2-7). Δηλαδή ακατηγόρητο, προσεκτικό, εγκρατή, σεμνό, φιλόξενο, διδακτικό, και να έχει παιδιά που να υποτάσσονται με κάθε σεμνότητα. Έτσι και ο Σπυρίδων, τόσο σωστός υπήρξε σαν ιερέας, ώστε όταν χήρεψε η επισκοπή Τριμυθούντος στην Κύπρο, δια βοής λαός και κλήρος τον εξέλεξαν επίσκοπο.

Από τη θέση αυτή ο Σπυρίδων προχώρησε τόσο πού στην αρετή, ώστε τον αξίωσε ο Θεός να κάνει πολλά θαύματα.

Να σημειώσουμε εδώ ότι ο Άγιος Σπυρίδων με το κύρος της αγίας και ηθικής ζωής του στην Α' Οικουμενική σύνοδο, που έγινε στη Νίκαια της Βιθυνίας (Μικρά Ασία) και στην οποία συμμετείχε, κατατρόπωσε τους Αρειανούς και αναδείχτηκε από τους λαμπρούς υπερασπιστές της Ορθόδοξης πίστης. Μάλιστα, όπως αναφέρει η παράδοση, αφού μίλησε για λίγο, κατόπιν έκανε το σημείο του Σταυρού και με το αριστερό χέρι, που κρατούσε ένα κεραμίδι, εις τύπον της Αγίας Τριάδος είπε: «Εις τό όνομα τού Πατρός» και έκανε να φανεί προς τα επάνω απ' το κεραμίδι φωτιά, δια της οποίας είχε ψηθεί αυτό. Όταν δε είπε: «Καί τού Υιού», έρρευσε κάτω νερό, δια του οποίου ζυμώθηκε το χώμα του κεραμιδιού. Και όταν πρόσθεσε: «Καί τού Αγίου Πνεύματος» έδειξε μέσα στη χούφτα του μόνο το χώμα που απέμεινε.

Ο Άγιος Σπυρίδων κοιμήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου του 350 μ.Χ.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ήχος α'. Τού λίθου σφραγισθέντος.
Της Συνόδου της πρώτης ανεδείχθης υπέρμαχος, και θαυματουργός θεοφόρε, Σπυρίδων Πατήρ ημών· διό νεκρά συ εν τάφω προσφωνείς, και όφιν εις χρυσούν μετέβαλες, και εν τω μέλπειν τας αγίας σου ευχάς, Αγγέλους έσχες συλλειτουργούντάς σοι Ιερώτατε. Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ· δόξα τω σε στεφανώσαντι· δόξα τω ενεργούντι διά σού, πάσιν ιάματα.

Με πληρ. από τον Ορθόδοξο Συναξαριστή

Επιμέλεια: Κυριάκος Διαμαντόπουλος

Δεν υπάρχει πιο όμορφη γλώσσα από την Ελληνική...

http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2014/12/blog-post_628.html

"Η Γλώσσα της Ελευθερίας, ο Ένδοξος θησαυρός της Ελλάδος, η Δόξα της Ελλάδος, ανήκει σε όλους μας και έχει διαμορφώσει την επιστημονική και λογοτεχνική κληρονομιά του Δυτικού Κόσμου.

Η ιστορία της Ελληνικής γλώσσας αποτελεί την ιστορία της φιλοσοφικής και πολιτιστικής εξέλιξης του ανθρώπου της Δύσης. Από όλα τα ανθρώπινα δημιουργήματα, η Ελληνική γλώσσα είναι το καταπληκτικότερο.

Η γνώση της Ελληνικής γλώσσας, της ζωής και των σχέσεων στις οποίες οι Έλληνες εξέφρασαν τη σκέψη τους και τα αισθήματά τους, είναι ουσιαστικά αντιπροσωπευτικά στοιχεία για έναν υψηλό πολιτισμό. Δεν υπάρχει πιο όμορφη γλώσσα από την Ελληνική.

Έχει διατηρήσει την ομορφιά της μέσα στους αιώνες, όχι μόνο με τη μορφή και τους ήχους της, αλλά και με τις ηθικές ιδέες που εκφράζει.

Οι Έλληνες μας έδωσαν το χρυσό μέτρο και τη χρυσή τους γλώσσα.Η Ελληνική γλώσσα πρέπει να διαιωνιστεί ως πολύτιμος και ωραίος θησαυρός.

Πρέπει να ξεκινήσουμε μία νέα σταυροφορία για την υπεράσπιση της Ελληνικής γλώσσας και την διατήρηση της ιστορικής μνήμης του παρελθόντος. Η Ελληνική γλώσσα είναι ένα γερό κτίσμα όσο ο Παρθενώνας.

Ας εργαστούμε όλοι μαζί για να λαμπρύνουμε το θησαυρό της Ελληνικής Γλώσσας και να τον κάνουμε κτήμα προσιτό σε όλον τον κόσμο."

Marriane McDonald.

ΠΗΓΗ

ΠΗΓΗ

Ας μη ξεχνιόμαστε…ο Σταύρος Δήμας ήταν υπουργός Εξωτερικών του δοτού Παπαδήμου!! (βιντεο)

http://www.makeleio.gr/?p=229231

Σταύρος Δήμας ήταν υπουργός του δοτού Παπαδήμου! Τοσο γρήγορα ξεχάσαμε;…

Δείτε το βίντεο από της προγραμματικές δηλώσεις της δοτής και εγκάθετης κυβέρνησης Παπαδήμου, αυτής που κατέστρεψε τα Ταμεία, κατέστρεψε τα Νοσοκομεία, τα Πανεπιστήμια και τους Ελληνες καταθέτες με το PSI.

Αυτός ο δοτός υπουργός θα είναι ο θεματοφύλαξ της Δημοκρατίας;

netakias

ΣΑΡΩΝΕΙ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ: ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΩΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΙΑΤΙ...

http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2014/12/blog-post_904.html

Είναι από τα κείμενα που βγαίνουν συχνά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και οι χρήστες αλληλεπιδρούν τόσο πολύ σε αυτά που τείνουν να γίνουν μια αλυσίδα.
Δείτε λοιπόν μερικούς από τους εκατοντάδες λόγους που έχουμε για να αισθανόμαστε υπερήφανοι ως Έλληνες...

Γιατί μπροστά στο ούζο τι να πει η βότκα

Γιατί «λουλουδοπόλεμος» δεν υπάρχει σε καμιά άλλη χώρα

Γιατί το φλερτ είναι το εθνικό μας χόμπι

Γιατί έχουμε νοοτροπία «και αύριο μέρα είναι»

Γιατί άντε να εξηγήσεις στον ξένο τι σημαίνει «καψούρα»

Γιατί δε «μασάμε» από 400 χρόνια σκλαβιάς

Γιατί όταν οι ξένοι δεν έβρισκαν λέξεις έκλεβαν τις δικές μας

Γιατί η λέξη φιλότιμο δεν υπάρχει σε καμία άλλη γλώσσα

Γιατί καλή η κιθάρα και το όμποε αλλά μπουζούκι κ λύρα βγάζουν άλλο ήχο

Γιατί ο Σωκράτης, ο Αριστοτέλης,ο Περικλής η Μερκούρη, ο Χατζιδάκις και ο Ελύτης ήταν Έλληνες

Γιατί όταν εμείς φτιάχναμε τον Παρθενώνα οι άλλοι κοιμόντουσαν πάνω στα δέντρα

Γιατί ο Έρωτας ήταν Έλληνας Θεός. Γι αυτό ξέρουμε και να αγαπάμε

Γιατί κανένας άλλος δεν χαίρεται για την καταγωγή του όσο εμείς

Γιατί το 95% των αστεριών και των πλανητών έχουν ελληνική ονομασία

Γιατί η Ελλάδα είναι η πιο φτωχή χώρα με τους πιο πλούσιους κατοίκους

Γιατί το δικό μας μοντέλο ζωής έχει πολλέεεεεεες καμπύλες.

Γιατί το σύνθημα Ελευθερία 'η Θάνατος ήταν και θα μείνει ελληνικό..!

newsbomb.gr

Αλέξανδρος και «Ανατολή»: με το που μπήκε στην Περσέπολη «άλλαξε»...έγινε «Πέρσης»...εξόντωσε αδίστακτα το Ελληνικό Στράτευμά του...δυό χρόνια μετά έπεφτε νεκρός, θύμα της Ύβρεώς του...βρε λες; (γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος)

http://aegeanhawk.blogspot.gr/2014/12/blog-post_11.html



Πως θα σας φαίνονταν αν σας έλεγαν πως ο προσφιλής μας Αλέξανδρος πήγε να επιβάλλει στην Ελληνική κοινωνία τον «ανατολίτικο τεμενά και την μπούρκα» 1800 χρόνια πριν το Ισλάμ;

Μοιάζει λίγο με «λογικό άλμα» που δεν το αντέχει ο εγωϊσμός μας;

Καλά...τα υπόλοιπα στην...«πορεία»...

Το βιβλίο «Ο Μυστηριώδης θάνατος του Αλέξανδρου», του P. Doherty (εκδ. Ενάλιος) είναι ένα «αντισυμβατικό βιβλίο» που πάει κόντρα στην επίσημη ιστοριογραφία περί Αλεξάνδρου.

Δεν λέει βεβαίως «ξεκάθαρα» αυτό που ξεστόμισα εγώ εντελώς ωμά στην πρώτη πρώτη σειρά του κειμένου...

Πως δηλαδή, αυτό που απετράπη στον Μαραθώνα το 490 πΧ - η Περσοποίηση της Ελλάδας/Ευρώπης - παρ' ολίγον να συμβεί - εμμέσως πλην σαφώς - επί Αλεξάνδρου...(αν δεν το προλάβαινε ο "αιφνίδιος θάνατός" του - με βαρύ τίμημα όμως την ανακοπή κατάκτησης της Δύσης και τη μη συντριβή της Ρώμης...κάτι που στην πορεία στοίχησε στην Ελλάδα την απόλυτη καταστροφή της)...
Ίσως, λίγο, "απαλά", επιδερμικά και "φοβισμένα" να το "υπονοεί"...
Ίσως...
Σε κάθε περίπτωση είναι πολύ προσεκτικός ο συγγραφέας σ' αυτό, ώστε να μη σε αφήνει να βγάλεις αβίαστα ένα τέτοιο "συμπέρασμα" για την ανάλυσή του.

Ακολουθεί μια γλαφυρή, συναρπαστική «εγκληματολογική οπτική» θεώρησης κι ανάλυσης εκείνης της συνταρακτικής περιόδου που από τη μια ο Ελληνικός στρατός του Αλεξάνδρου σάρωσε την κυρίαρχη (Περσική) αυτοκρατορία της εποχής του μέσα σε λίγα χρόνια κι από την άλλη, εντελώς «αιφνίδια» ήταν σαν να γύρισε ξαφνικά ο ουρανός ανάποδα και «χάθηκε απρόσμενα ο Μέγας Στρατηλάτης».


Τα συμπεράσματά του είναι ομολογουμένως «ασυνήθη και εκρηκτικά».

Το αν είναι αυστηρά δομημένο επί τη βάση αντικειμενικών ιστοριογραφικών κριτηρίων και όχι επί συνωμοσιολογικών θεωριών και «αμφισβητούμενων προπαγανδιστικών πηγών» της εποχής των Επιγόνων, ας κάνουν τον κόπο – επιτέλους – να το αναλύσουν οι επίσημοι ιστοριογράφοι και αναλυτές αντεπιχειρηματολογώντας (δημόσια και όχι με το συνήθη απο καθ’ έδρας «στεγνό λόγο») στις θέσεις του παρόντος βιβλίου.

Επειδή όμως το μεγαλύτερο βάρος ως τώρα (επί 2.300 συναπτά έτη) έχει δοθεί στην δική τους «αποστειρωμένη» ιστοριογραφική οπτική της «εκθείασης και αγιοποίησης του Αλεξάνδρου», αξίζει να δώσουμε μια έστω «ελάχιστη προσοχή» και στην «άλλη άποψη». Την «αιρετική»...

Να λοιπόν, σύμφωνα με αυτή την ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα «άλλη άποψη», τι ήταν αυτό που οδήγησε στην δολοφονία του Αλεξάνδρου και φυσικά «ποιοί φαίνεται πως ήταν οι εκτελεστές» του...

Δεν θα μπορούσε βεβαίως εμβόλιμα να μην εμπλέξω και την «προσωπική μου οπτική χροιά» στο θέμα...τόσο διαχεόμενη σε όλο το εύρος του κειμένου όσο και συγκεντρωμένη στο τέλος του ως «πολιτικοϊστορικό συμπέρασμα».

Μυθοπλασίες δεν εμπλέκονται, αλλά σε κάθε περίπτωση ας συγχωρεθούν οι όποιοι – τυχόν – «λογοτεχνίζοντες ακροβατισμοί»...(πχ καμιά φορά ακούγεται πιο καλά το «επιστροφή στη Βαβυλώνα» από το «επιστροφή στην Περσέπολη»...)



Η «Ανταρσία»: Το ΟΧΙ του Μακεδονικού Στρατού στον Αλέξανδρο




Τέλη του 326 πΧ, ο Μακεδονικός στρατός του Αλέξανδρου και κατά την διάρκεια της εισβολής στην Ινδία είπε ένα αποφασιστικό «αρκετά, ως εδώ» .

Κάτι που ποτέ του δεν ανέχτηκε ο Αλέξανδρος.

Για πρώτη φορά στα δέκα χρόνια εκστρατείας, επήλθε αγεφύρωτη κόντρα μεταξύ του Ηγέτη και του στρατεύματος.

Παρ’ όλη την ένταση, τις απειλές, τις υποσχέσεις του Ηγέτη, το «όχι» του στρατεύματος, στρατιωτών και αξιωματικών ΔΕΝ άλλαξε.

Παρέμεινε «Όχι».

Ο Αλέξανδρος οργίστηκε.

Το «κατάπιε».

Αναγκαστικά...πλην Φαινομενικά.

Ποτέ του δεν «κατάπινε» τίποτα.

Άλλωστε, οι μέχρι τότε «θάνατοι» γύρω του («θανατώσεις» καλύτερα) Μακεδόνων Στρατηγών και Αριστοκρατών συνδέονταν εν πολλοίς με τα «δύσκολα χρόνια» της «αμφισβητούμενης διαδοχής» του Φίλιππου από τον Αλέξανδρο.

Ο Αλέξανδρος δεν τα ξέχασε ποτέ εκείνα τα χρόνια. Όπως δεν ξέχασε και αυτούς που «του εναντιώθηκαν» τότε.

Που του «έσκαβαν το λάκκο».

Που τον «υποτιμούσαν»....και τον προσέβαλλαν.

Το αν άρχισε την «επιχείρηση εκκαθάρισης» από τον ίδιο τον Φίλιππο με το φόνο του είναι ένα ιστορικό ερωτηματικό.

Ότι είχε άμεσο συμφέρον απ’ αυτόν τον φόνο, ναι, είχε.

Ότι κινδύνευε πλέον η ίδια του η ζωή (όπως και της μητέρας του Ολυμπιάδας) από τον Φίλιππο, ναι, κινδύνευαν θανάσιμα και οι δύο.

Άγνωστο όμως αν τελικά ήταν αυτοί οι δύο «πίσω από αυτή την εκκαθάριση κινδύνου»...

Πάντως, σίγουρα την άρχισε από τον Άτταλο, αμέσως μόλις ανέλαβε το Θρόνο.

Ούτε τότε λοιπόν, το 326 πΧ, μετά την «Ινδική εκστρατεία» «ξέχασε» την «ανταρσία των Μακεδόνων» κόντρα στην θέλησή του για συνέχιση της εκστρατείας προς την καρδιά της Ινδίας.

Διέταξε παρά τη θέλησή του, οργισμένος μέχρι παραλογισμού την Υποχώρηση. Την «επιστροφή» στη Βαβυλώνα.

Μόνο που ως διαδρομή επιστροφής επέλεξε την πιο επικίνδυνη που θα μπορούσε να υπάρξει.

Μέσα από την φονική Έρημο Γεδρωσία.



Η Μεγαλύτερη (εσκεμμένη) εκτέλεση «ιδίου στρατεύματος» στην ιστορία;




Αποτέλεσμα:

από τους 70,000 στρατιώτες του, επέζησαν μόλις οι 15,000, σύμφωνα με τον Αρριανό.

Περισσότεροι νεκροί, μεγαλύτερες απώλειες απ’ ότι όλα μαζί τα δέκα χρόνια της εκστρατείας του Αλέξανδρου στην Ανατολή.

Η «Μεγάλη Εκκαθάριση» των «διαφωνούντων» είχε μπει στην κορύφωσή της.

Αυτή που είχε αρχίσει καιρό πριν με την καρατόμηση των Άτταλου, Κλείτου, Παρμενίωνα, Φιλώτα, κλπ

Όλα αυτά τα χρόνια «έτρεχε συγκεκαλυμμένα» και τηρώντας τους «τύπους και τα προσχήματα νομιμότητας».

Πχ είχε αναθέσει σε «υπηρεσία λογοκρισίας» να διαβάζει τις επιστολές των πολεμιστών του προς την πατρίδα (τους οποίους ενθάρρυνε να γράφουν)...όποιος εξέφραζε το παραμικρό παράπονο έπαιρνε μετάθεση για ένα «Σώμα Ειδικών Αποστολών» που αναλάμβανε τις πιο επικίνδυνες αποστολές έχοντας πάντα τις πιο μεγάλες απώλειες...αυτό ήταν μια από τις μορφές της «συγκεκαλυμμένης εκτέλεσης των ενοχλητικών εναντιωθέντων στον Αλέξανδρο»...

Πλέον όμως «θανάτωνε» εντελώς απροκάλυπτα όποιον θεωρούσε εχθρό του.

Μετά την επιστροφή του από την Ινδία και την πανωλεθρία της Γεδρωσίας, μεταξύ πολλών άλλων, δίκασε και εκτέλεσε με συνοπτικές διαδικασίες τον στρατηγό Κλέανδρο (αυτόν που είχε εκτελέσει τον Παρμενίωνα) και μαζί του κι άλλους στρατηγούς...το πιο οικτρό όμως είναι πως μαζί τους, για «παραδειγματισμό» εκτέλεσε και το 10% των ανδρών τους...η δύναμή τους μετρούσε 6,000 άντρες...εκτέλεσε τους 600!!!

Δύο χρόνια μετά, ο Αλέξανδρος ήταν νεκρός.



«Τω Κρατίστω» ή «τω Κρατερώ»;




Εκείνη την Σκοτεινή Μέρα της 10ης Ιουνίου του 323 πΧ, το λείψανό του κείτονταν άψυχο ανάμεσα σε πανίσχυρους στρατηγούς που αλληλοσφάζονταν για την εξουσία.

Στρατηγοί που μέχρι την τελευταία στιγμή του Στρατηλάτη φοβούνταν πως θα είναι το «επόμενο θύμα» της εκδικητικής του μανίας.

Ο πονηρός Αλέξανδρος (που κάθε άλλο παρά ηλίθιος ήταν) είχε δέκα ολόκληρες ημέρες οδύνης (μα και «επαρκούς διαύγειας») μπροστά του για να αντιληφθεί πως έπεσε θύμα δηλητηρίασης.

Ξέροντας πως ο δολοφόνος του ήταν – προφανώς – πάρα πολύ κοντά του, είχε απόλυτη επίγνωση πως αν αυτό γίνει γνωστό, θα βρισκόταν την ίδια στιγμή νεκρός...μαζί και η οικογένειά του.

Πιθανότατα λοιπόν να χρησιμοποίησε την αυτοκρατορική του δύναμη σε μια ύστατη εντολή για να τους εξοντώσει όλους, ακόμη και από τον τάφο του...και να προστατέψει τους δικούς του...

Η τελευταία του «Ημερήσια Διαταγή» - λέγεται πως - ήταν :

«το Δαχτυλίδι θα πάει τω Κρατίστω»...

(έτσι είπαν τουλάχιστον οι παρόντες).

Άρα, θα έπρεπε να «αλληλοεξοντωθούν μεταξύ τους» για να «αναδειχθεί ο Κράτιστος»...(αν και εκφράστηκαν και «ψίθυροι» πως αυτός μίλησε για τον τελευταίο του έμπιστο, τον Κρατερό και όχι «έτσι γενικά»...αλλά αυτό δεν αλλάζει τίποτα στο τελικό αποτέλεσμα...αν οι «επίγονοι στρατηγοί» του το παράλλαξαν σε «τω Κρατίστω», τότε απλώς έδωσαν μια μεγαλύτερη ακόμη ώθηση στον Ματωμένο Τροχό της ιστορίας που σύντομα θα τους παράσερνε όλους στα αιχμηρά δόντια του)...

Κι αυτό θα έπαιρνε τόσο σε μάκρος και ένταση που αναμφίβολα στο τέλος δεν θα ζούσε κανείς τους.

Έτσι σκέπτονταν πιθανότατα στα τελευταία του ο κάθιδρος Αλέξανδρος.

Και δεν είχε και πολύ άδικο.

Ήταν τόσο μα τόσο ικανοί οι στρατηγοί του (Ευγενείς της Πορφύρας όπως τους χαρακτήρισε κατόπιν ο Ρωμαίος ιστορικός Κόϊντος Κούρτιος Ρούφος) που θα προκαλούσαν ο ένας στον άλλον ανείπωτη καταστροφή τα επόμενα χρόνια.

Δεν ήταν άλλωστε μόνον δικό του αποκλειστικό επίτευγμα όλος αυτός ο άθλος της κατάκτησης της Περσικής αυτοκρατορίας (και όχι μόνον).

Έβαλαν κι άλλοι το «φονικό χεράκι» τους...



Οι Εταίροι...οι Σωματοφύλακες...οι Βασιλείς...




Υπό όρους και άλλες συνθήκες, κάθε μα κάθε Εταίρος/στρατηγός του θα μπορούσε να είναι στην θέση του Αλέξανδρου, σύμφωνα με τον Ρωμαίο ιστορικό Ιουστίνο.

Ήταν όλοι τους ικανότατοι Πολεμιστές και Ηγέτες.

Ήταν δε, ένα σπάνιο καπρίτσιο της Ιστορίας που τους έφερε όλους αυτούς μαζί ταυτόχρονα ώστε να κατορθώσουν να σχηματίσουν την «κρίσιμη μάζα ισχύος» και να επιτύχουν αυτό το απίστευτο κατόρθωμα.

Αν και λιγότεροι, πέτυχαν την συντριβή του συντριπτικά ανώτερου αριθμητικά και από πλευράς πόρων Περσικού στρατού.

Να τι έγραφε τον 3ο μ.Χ. αι έκθαμβος ο Ιουστίνος γι’ αυτή την εκπληκτική ομάδα Αξιωματικών Ηγητόρων συμπολεμιστών του Στρατηλάτη:

«Οι αρχηγοί του στρατού είχαν βλέψεις για θρόνους και εξουσίες καθώς ήταν άνδρες τέτοιου κύρους και ικανοτήτων ώστε ο καθένας τους κάλλιστα μπορούσε να διεκδικήσει τον θρόνο.

Ήταν τέτοια η χαρισματικότητά τους, το επιβλητικό παράστημά τους και οι ξεχωριστές σωματικές και πνευματικές αρετές που διέθεταν όλοι τους, ώστε, όποιος δεν τους ήξερε θα νόμιζε ότι είχαν επιλεγεί ένας προς έναν, όχι μόνον από ένα έθνος αλλά από όλη την υφήλιο.

Ποτέ άλλοτε, στην ιστορία της Μακεδονίας ή κάποιας άλλης χώρας δεν είχαν συγκεντρωθεί τόσοι πολλοί διακεκριμένοι άνδρες μαζί, οι οποίοι είχαν επιλεγεί, αρχικά απ’ τον Φίλιππο, και στη συνέχεια απ’ τον Αλέξανδρο, τόσο προσεκτικά, που θαρρείς πως τους είχαν επιλέξει όχι τόσο για να τους υπηρετήσουν στον πόλεμο, αλλά για να τους διαδεχθούν στον θρόνο. Μα είναι, λοιπόν, ν’ απορεί κανείς γιατί ο κόσμος κατακτήθηκε από τέτοιους αξιωματικούς, όταν ο στρατός των Μακεδόνων έμοιαζε να διοικείται από πρίγκιπες και όχι από στρατηγούς;

Άνδρες που ποτέ δεν θα είχαν ισάξιους αντιπάλους να προκαλέσουν τη δύναμή τους, αν δεν μάλωναν μεταξύ τους....και τότε η Μακεδονία θα είχε όχι μόνον έναν αλλά πολλούς Αλεξάνδρους, αν οι Μοίρα δεν είχε σπείρει ανάμεσά τους αντιζηλίες για αλληλοεξόντωση».



Κι εδώ ακριβώς, σ’ αυτόν τον «καμβά» συνέβη κάτι που ισοδυναμούσε με «λάδι στη φωτιά»...

Ο Αλέξανδρος συνήθιζε να καρπώνεται πάντα όλη τη δόξα...ποτέ του δεν αναγνώρισε την συνεισφορά όλων αυτών των άξιων συμπολεμιστών του...

Κι αυτό γέννησε δυσαρέσκεια...Οργή...

Σε ποιούς;

Σε Πολέμαρχους σαν τους παραπάνω Λέοντες και οιονεί Αλέξανδρους σύμφωνα με τον μέγα θαυμαστή τους Ιουστίνο...



Εγώ ο Κλαύδιος...ο Μέγας Βασιλέας...ο Θεός...λατρέψτε με...




Το αποκορύφωμα αυτής της επικίνδυνης αλαζονείας του Στρατηλάτη ήταν η επιθυμία του να λατρεύεται ως Θεός.

Λες και όλα αυτά τα θαυμάσια επιτεύγματα ήταν μαγικό αποτέλεσμα της Θεϊκής του χείρας και όχι απότοκος της απίστευτης προεργασίας/προετοιμασίας επί Φιλίππου σε συνδυασμό με την δική του Ηγεσία αλλά και με όλους αυτούς τους εκπληκτικούς Πολεμιστές/Ηγήτορες γύρω του...

Η απαίτησή του, επίσης, να τον «προσκυνούν» συνδέεται με αυτό το θέριεμα της αλαζονείας του.

Οι Μακεδόνες το περιγέλασαν κι εναντιώθηκαν σ’ αυτό το «Περσοανατολίτικο μέτρο»...το «οι Έλληνες και στους Θεούς ορθοί μιλούν» εξερράγη για μια ακόμη φορά στο θυμικό των Ελλήνων Πολεμιστών...και κατακτητών (δια ξίφους και αίματος) της Περσίας...

Και το πλήρωσαν ακριβά...απ’ τον Αλέξανδρο...

Πολλοί δε απ’ αυτούς με την ζωή τους.

Άλλη μια «σταγόνα προς το ξεχείλισμα» του (πικρού) ποτηριού...που έμελλε να πιεί ο «αγαπημένος (για λίγο) των Θεών»...



Σκηνικό...στήσιμο...οι παίκτες...




Ο Πτολεμαίος, όντας ο έμπιστος σωματοφύλακας και δοκιμαστής του ήταν αυτός που θα έπρεπε να δώσει την έγκρισή του για το «ύστατο συμπόσιο του Θανάτου του Ηγεμόνος».

Όπως και για το κρασί που θα έπινε ο Αλέξανδρος.

Μόνον έτσι μπορούσε το δηλητήριο να βρει το δρόμο του προς τον καχύποπτο Στρατηλάτη.

Οι πάντες ένοιωθαν «ριγμένοι» άλλωστε από την πολιτική του Αλεξάνδρου.

Δεν ήθελε και πολύ για να βρει ο πρώτος υποψήφιος για «επόμενο θύμα», ο Αντίπατρος της Μακεδονίας/Ελλαδικής επαρχίας τους «συνεργάτες» του στο «έγκλημα»...

Κατ’ αρχήν τους ίδιους τους γιούς του, τον Κάσσανδρο και τον Ιόλαο (οινοχόο του Αλέξανδρου)...και κυρίως, τον Πτολεμαίο.

Τον άνθρωπο κλειδί της πρόσβασης στον Αλέξανδρο.

Υπήρχαν βεβαίως και άλλοι, εξίσου αν όχι πιο έμπιστοι του Ηγέτη που έπρεπε πρώτα να φύγουν αυτοί από τη μέση, προκειμένου να απομείνει το δυνατόν πιο «ακάλυπτος» ο «στόχος».

Ο πιο στενός όλων, ο «Φίλος του Αλέξανδρου» (όπως τιτλοφορούνταν επίσημα ο πιο κοντινός του) Ηφαιστίωνας πρώτος απ’ όλους.

Και όντως, «έφυγε»....με τον «ίδιο δηλητηριώδη μυστήριο τρόπο» όπως και ο Αλέξανδρος λίγο καιρό αργότερα.

Ο δεύτερος, ο Κρατερός, έφυγε κι αυτός (από τη Σκηνή) λίγο πριν την «τελευταία πράξη του δράματος».

Απομακρύνθηκε κατ’ εντολήν του Αλέξανδρου, μαζί με 10,000 βετεράνους (εναπομείναντες/επιβιώσαντες της Γεδρωσίας) προκειμένου να επιστρέψει στην Μακεδονία...με εντολές «εκτέλεσης» του Αντιπάτρου και...αντικατάστασής του...

Ήξερε λοιπόν πολύ καλά γιατί «βιαζόταν» ο Αντίπατρος...το έβλεπε μπροστά του να έρχεται το «θανατικό»...

Τίποτα, καμία δύναμη δεν θα μπορούσε να αντισταθεί στον «φίλο του Βασιλιά» (όπως «τιτλοφορούνταν») Αντιβασιλέα Στρατηγό Κρατερό και το πανίσχυρο Σώμα των Βετεράνων του.

Όπως «το έβλεπε» και ο Πτολεμαίος επίσης να (του) έρχεται κι αυτουνού (ο Πέλεκυς)...ένας «νόθος γιός» του Φιλίππου ήταν, όπως λέγονταν...πως θα μπορούσε να μην κινδυνεύει (και μόνον ένεκα αυτού);

Συνεπώς, θεωρούνταν «θαύμα» που είχε φτάσει ζωντανός ως εκεί...

Θα μπορούσε να έχει θεωρηθεί/κατηγορηθεί ως «Διεκδικητής του Θρόνου» οποιαδήποτε στιγμή...και να «καρατομηθεί»...τίποτα δεν απέκλειε πως δεν θα συνέβαινε ανά πάσα στιγμή...άλλωστε, στον Ύφασπι ποταμό, στην Ινδία, κατά την «εξέγερση» του στρατεύματος κράτησε «ουδέτερη/σιωπηρή στάση». Ούτε στήριξε την εξέγερση, ούτε όμως πήρε φανερά και το μέρος του Αλέξανδρου. Κι όσοι το έκαναν αυτό, μπήκαν ακαριαία στο στόχαστρο του Ηγεμόνα....κι ένας ένας «έφευγαν με συνοπτικές διαδικασίες». Ήξερε λοιπόν ο Πτολεμαίος, πως αργά ή γρήγορα πλησίαζε και η σειρά του.

Όχι μόνον λοιπόν ήθελαν να παραμείνουν ζωντανοί και οι δύο, αλλά επιθυμούσαν να εδραιώσουν και την ισχύ τους.

Ο ένας με την Ελλάδα και ο άλλος με την Αίγυπτο...αυτό το «τρόπαιο» επιθυμούσε διακαώς ο Πτολεμαίος.

Άλλωστε, παρ’ όλες τις μεγαλειώδεις νίκες τους, οι περισσότεροι από τους στρατηγούς του δεν είχαν τιμηθεί με λαμπρούς τίτλους διοίκησης τμημάτων της αχανούς αυτοκρατορίας του Αλεξάνδρου...Αυτά παρέμεναν ακόμη στα χέρια Περσών Σατραπών...

Κι αυτό εξόργιζε τους Στρατηγούς και τους Επιτελείς του Αλέξανδρου...

Αν ο Αντίπατρος είχε το απαραίτητο κίνητρο και δόλο γι’ αυτό, ο Πτολεμαίος διέθετε, εκτός απ’ αυτά και το «τρίτο κρίσιμο στοιχείο»: τα «μέσα».

Ήταν ο «έμπιστος παρακοιμώμενος του Βασιλιά». Ο κεντρικός του Σωματοφύλακας, αυτός που φυλούσε την πόρτα της Βασιλικής Κάμαρας.

Καμία απόπειρα κατά του Βασιλέως δεν θα μπορούσε να επιτύχει χωρίς την δική του «συναίνεση και βοήθεια».

Ο Πτολεμαίος, όντας από τους νεαρότερους ήταν ήδη σαραντατεσσάρων ετών...

Άλλοι «δυσαρεστημένοι» (που έβλεπαν τα χρόνια να περνούν) ήταν πολύ μεγαλύτεροι...όπως ο Αντίπατρος και ο Αντίγονος ο μονόφθαλμος (60 ετών και οι δύο), πατέρας του κατοπινού επίγονου Δημήτριου του Πολιορκητή...δεν θα προλάβαιναν να δουν καμία ανταμοιβή έτσι όπως το πήγαινε ο Αλέξανδρος...θα πέθαιναν και μάλιστα στα χέρια Περσών σωματοφυλάκων και βασανιστών/εκτελεστών που πλέον χρησιμοποιούσε ο Αλέξανδρος ταπεινωτικά εναντίον των «προγραφέντων» Μακεδόνων...τους σταύρωναν (προσφιλής Περσική εκτέλεση) ή τους πετούσαν αλυσσοδεμένους στο ποτάμι να πνιγούν...



Το κρίσιμο «παράθυρο ευκαιρίας»...




Το «παράθυρο ευκαιρίας» (έλλειψη Ηφαιστίωνα και Κρατερού) δεν θα περίμενε για πολύ....θα «έκλεινε» σύντομα...

Όλα έπρεπε να γίνουν προτού φτάσει ο Κρατερός με τους Βετεράνους στην Ελλάδα και εξοντώσει τον Αντίπατρο.

Και βεβαίως, προτού ξεκινήσει η εκστρατεία του Αλέξανδρου στην Βόρειο Αφρική...

Σε λίγες ημέρες ξεκινούσε ο Νέαρχος με τον στόλο για την «ανίχνευση της Αραβίας».

Ήταν κοινό μυστικό όμως πως αυτό ήταν μάλλον «παραπλανητική ενέργεια»...αντιπερισπασμός...

Καθώς ένας άλλος «γιγάντιος στόλος» χτιζόταν καιρό τώρα στις ακτές της Μεσογείου...και πως σε λίγες ημέρες θα ξεκινούσε η «εκστρατεία στην Βόρειο Αφρική» ενάντια σε Καρχηδόνα και Λιβύη...και βεβαίως συνακόλουθα (ή/και ταυτόχρονα) ενάντια στη Δύση/Ρώμη.

Κάτι τέτοιο θα μετέτρεπε την Αίγυπτο (που εποφθαλμιούσε ο Πτολεμαίος), την πιο πλούσια, στρατηγική, πιστή και ασφαλή αμυντικά επαρχία της αυτοκρατορίας σε προκεχωρημένη βάση και κεντρικό πεδίο μάχης. Σε μια τέτοια εξέλιξη των πραγμάτων, ακόμη κι αν εξοντώνονταν ο Αλέξανδρος θα ήταν πολύ δύσκολο έως αδύνατο να καταφέρει να την «πάρει στα χέρια του» ο Πτολεμαίος.

Συν τοις άλλοις, ήδη ο Αλέξανδρος είχε συστήσει ένα επίλεκτο στρατιωτικό σώμα από Πέρσες και τους είχε αναθέσει μέγα μέρος της προστασίας του...και όχι μόνον.

Στην Ώπι, το 324 πΧ είχε συγκαλέσει γενική συνέλευση του στρατού όπου συγκρούστηκε για μια ακόμη φορά μαζί τους οργισμένος όταν αυτοί αντέδρασαν στην απόφασή του να τους αντικαταστήσει με Πέρσες...

Πήδηξε από το Βήμα προς τους Στρατιώτες, άρπαξε μερικούς από τους πιο αντιδραστικούς και τους παρέδωσε στον Πέρση σωματοφύλακά του...πάνω από δέκα στρατιώτες εκτελέστηκαν άμεσα εκείνη τη μέρα...(σε ανάλογες τέτοιες συνελεύσεις είχε εξοντώσει κάποιους αντιδρώντες με το ίδιο του το ξίφος).

Εκεί τους είπε πια ξεκάθαρα πως αυτοί ήταν που τον εγκατέλειψαν κι έτσι αναγκάστηκε να «....στραφεί στους βαρβάρους»....

Με διάταγμά του όρισε ξεκάθαρα πως «...τα τάγματα των Μακεδόνων θα αντικαθίσταντο από Περσικά τάγματα με Πέρσες επικεφαλής...μεταξύ δε των Εταίρων του (επιτελών) θα συμπεριλαμβάνονταν πλέον και επιφανείς Πέρσες ευγενείς...».

Ήθελε, χρειάζονταν τους Μακεδόνες, στρατιώτες και επιτελείς, αλλά δεν τους εμπιστεύονταν πλέον.

Ταυτόχρονα όμως δεν μπορούσε και να τους αποδεσμεύσει για να γυρίσουν πίσω στην πατρίδα. Ένα τέτοιο «εκτεταμένο Σώμα Βετεράνων» θα ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο. Προτιμούσε λοιπόν να τους κρατάει κοντά του και να τους εξολοθρεύει λίγους λίγους...με μια μικρή εξαίρεση τους 10,000 βετεράνους του Κρατερού που ήδη ταξίδευαν με «ειδική αποστολή» προς την πατρίδα.

Σύντομα, δεν θα παρέμενε κανείς Μακεδόνας γύρω του...

Το Περσικό/πολυεθνικό Στρατιωτικό Σώμα των «Επιγόνων» (όπως ο Αλέξανδρος ονόμασε αυτούς τους νέους Πραιτωριανούς του) ήταν ήδη πραγματικότητα από το 324 πΧ όταν αποφοίτησαν από την σύγχρονη Στρατιωτική Ακαδημία που ο ίδιος ίδρυσε στη Βαβυλώνα οι πρώτοι 30,000 απόφοιτοι (όλοι τους από τη βορειοανατολική Περσία), με τους οποίους και συνέταξε το παραπάνω Σώμα καθιστώντας το ως την «έμπιστη Φρουρά» του...

Οι συνωμότες ήξεραν πως δεν είχαν πολύ χρόνο...



Η «Περσοποίηση» της Αλεξανδρινής Ελληνικής Αυτοκρατορίας




Η Μακεδονική Βασιλεία μετατρέπονταν τάχιστα σε Πολυεθνική Αυτοκρατορία με κυρίαρχο όμως το Περσικό/ανατολίτικο στοιχείο.

Και πρώτο απ’ όλα το Στράτευμα - σύμφωνα με τον Διόδωρο τον Σικελιώτη -

καθώς αυτή η ραγδαία εξάπλωση του Περσοπολυεθνικού στοιχείου στο στράτευμα εις βάρος του Μακεδονικού εκτείνονταν σε όλο το εύρος του. Και όχι μόνον στην Φρουρά του ή στη Βαβυλώνα.

Την ίδια στιγμή που με πρόσφατο διάταγμά του απαγόρευε στις διάφορες (και Ελληνικές) Πόλεις/βασίλεια της αυτοκρατορίας να σχηματίζουν τοπικούς στρατούς, είτε από κληρωτούς είτε από μισθοφόρους...

Έτσι, πίστευε πως θα διασφαλίζονταν ο Αλέξανδρος ότι όλοι αυτοί οι χιλιάδες αποστρατευμένοι Έλληνες πολεμιστές δεν θα περιφέρονταν στην αυτοκρατορία ένοπλοι και λεηλατώντας.

Δεν σκέφτηκε όμως πως αυτοί οι άνθρωποι δεν γνώριζαν κάτι άλλο από τον Πόλεμο να κάνουν κι έτσι θα παρέμεναν άνεργοι.

Δεν ήθελε και πολύ να φουντώσει ακόμη πιο πολύ η οργή τους εναντίον του μετά απ’ αυτό.

Έφτασε επίσης, σε σημείο ο Αλέξανδρος να υποχρεώσει τους Μακεδόνες του Στρατεύματός του να νυμφευθούν Περσίδες συζύγους.

Ιδίως τους στρατηγούς του.

Η Περσική Αριστοκρατία (και συνεπώς και αυτές οι σύζυγοι των στρατηγών του) ήταν με το μέρος του Αλέξανδρου.

Έτσι, θα είχε μέσα στο σπίτι κάθε μακεδόνα στρατηγού του κι από έναν κατάσκοπο...τον καλύτερο βεβαίως που θα μπορούσε να υπάρξει...την ίδια τη σύζυγό τους...

Οι «αναγκαστικοί αυτοί γάμοι» έγιναν δεκτοί με πίκρα και φρίκη από τους Έλληνες Στρατηγούς αυξάνοντας κατακόρυφα την δυσαρέσκεια...ήθελαν να έχουν το δικαίωμα να διαλέξουν αυτοί τις συζύγους τους και δη μέσα από την Ελληνική φυλή και κοινωνία...

Αμέσως μετά το θάνατο του Αλέξανδρου, όλοι τους – με εξαίρεση τον Σέλευκο – αποκήρυξαν ακαριαία και μετά βδελυγμίας τις Περσίδες συζύγους τους...

Οι Πέρσες – συμπερασματικά - σ’ αυτήν την υπόθεση είναι οι μόνοι που δεν θα έπρεπε να ενοχοποιηθούν για το φόνο του Αλέξανδρου.

Όλα μα όλα δούλευαν γι’ αυτούς.

Η «Περσοποίηση» της Βασιλείας (καθεστώτος) του Αλέξανδρου ήταν ραγδαία.

Θα πρέπει να έπλεαν πράγματι σε πελάγη ευτυχίας.

Ο κατακτημένος κατέκτησε πολιτιστικά τον νικητή.

Οι Πέρσες είχαν την τεχνογνωσία της Πολυεθνικής/πολυπολιτισμικής αυτοκρατορίας»...οι Έλληνες όχι...

Οι ίδιοι οι διάδοχοι του Αλέξανδρου – όλοι, εφόσον νυμφεύθηκε δύο Περσίδες πριγκίπισες, την Ρωξάνη και την Βαρσίνη – ήταν κατά το ήμισυ Πέρσες.

Οι Πέρσες, θα είχαν συνεπώς κάθε λόγο να προστατέψουν τον Αλέξανδρο και τους διαδόχους του και όχι να συμβάλλουν στο θάνατό του/τους.

Όσο λοιπόν δυνάμωναν αυτοί, τόσο αποδυναμώνονταν οι Μακεδόνες συνωμότες...

Ο χρόνος πίεζε...


Το «χρονικό κανάλι στενεύει»...πολλοί «παίκτες» στα παρασκήνια της Βαβυλώνας...



Ταυτόχρονα, ήταν γνωστά (τοις πάσι και γενικώς) τα πολεμικά σχέδια του Αλέξανδρου...

Ακόμη κι αν δεν ήταν, εύκολα «μαντεύονταν»...

Εκστρατεία προς Βορράν (Σκύθες), νότο (Αραβία) και δυσμάς (Ρώμη – Καρχηδόνα και φυσικά Μεγάλη Ελλάδα-Ιταλία)...και να μην ξεχνάμε πως ήδη είχε δείξει τις επιθετικές του διαθέσεις προς «Ανατολάς» (Ινδία)...ποιός λέει ότι δεν θα λοξοκοιτούσε μετά προς Κίνα που τότε προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της σε μια στάθμη ισχύος σαφώς κατώτερης από της Ινδίας και της Περσίας;

Πολλοί λοιπόν ήταν οι υποψήφιοι «ρυθμιστές/ενισχυτές» μιας δολοφονικής απόπειρας κατά του Αλεξάνδρου...προκειμένου να επιτευχθεί η πολυπόθητη διάσπαση της επικίνδυνης Ελληνοπερσικής αυτοκρατορίας και ο αναπόφευκτος εμφύλιος πόλεμος (των Ελλήνων υποψηφίων διαδόχων) που θα απομάκρυνε την επικείμενη εισβολή προς αυτές τις περιοχές...

Όλοι τους είχαν, από πολλά πολλά χρόνια πριν τα δικά τους εκτεταμένα δίκτυα κατασκοπείας στην Βαβυλώνα...πόσο δύσκολο θα ήταν να «εργαστούν από το παρασκήνιο» σε ένα τέτοιο σχέδιο «υποκινώντας κι ενισχύοντας» τους «άμεσα ενδιαφερόμενους Στρατηγούς Επίγονους»;

Ο Αλέξανδρος, τέλη του 324 πΧ, στο αποκορύφωμα της επιχείρησης «Εκκαθάρισης» απαίτησε από τον Αντίπατρο να παρουσιαστεί μπροστά του στην Βαβυλώνα.

Ο Αντίπατρος δεν το έπραξε.

Κανείς δεν τολμούσε, ιδίως εκείνες τις «ημέρες θανάτου» να φέρει αντίρρηση στον Αλέξανδρο.

Ο Αντίπατρος όμως ήξερε τι τον περίμενε αν πήγαινε.

Ρίσκαρε λοιπόν και έστειλε τον γιό του Κάσσανδρο σε μια απόπειρα διπλωματικού ελιγμού.

Τολμηρός και ικανός ομολογουμένως ο Κάσσανδρος έφτασε στην Αυλή του Αλέξανδρου αρχές του 323 πΧ.

Συγκρούστηκε δύο φορές με τον Αλέξανδρο προκαλώντας απερίσκεπτα την τύχη του, σε σημείο – σύμφωνα με τον Πλούταρχο - να τον πιάσει από τα μαλλιά τον Κάσσανδρο μπροστά στην Αυλή του και να τον χτυπήσει πάνω στον τοίχο.

Λίγες ημέρες μετά, Μάιο του 323 πΧ, ο Αλέξανδρος έπεφτε νεκρός μετά από δέκα οδυνηρές ημέρες.

Τους 55,000 αδικοχαμένους Έλληνες Πολεμιστές της Γεδρωσίας ερήμου καθώς και όλους τους υπόλοιπους χιλιάδες νεκρούς συμπολεμιστές εξίσου αδίκως εκτελεσθέντες με συνοπτικές διαδικασίες, ο Αλέξανδρος τους πλήρωσε μέσα σε δυό χρόνια με την ίδια του τη ζωή και τη ζωή της οικογένειάς του...


Ύβρις...Νέμεσις...Άτις...Τίσις...



Η Ύβρις που διέπραξε ο Αλέξανδρος ήταν η αλαζονική του επιμονή να «Περσοποιήσει» την Ελληνική αυτοκρατορία που έχτισαν με το αίμα τους οι Έλληνες Πολεμιστές του.

Επιχείρησε να μετατρέψει τον Ελληνικό τρόπο ζωής, πράττειν και σκέπτεσθαι σε κάτι άλλο «ανατολίτικο», πολυεθνικό, πολυπολιτισμικό...

Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως αποπειράθηκε από τότε να φορέσει ανατολίτικο ζυγό στον Έλληνα...να επιβάλλει τον ανατολίτικο τεμενά και την «μπούρκα» στη ζωή του...(ναι, υπήρχαν από τότε, πριν το Ισλάμ...αυτό απλώς τα «βρήκε βολικά» για τις «Αρχές» του και τα «οικειοποιήθηκε»)...

Κάτι που αρνούνταν μετά βδελυγμίας οι Έλληνες συμπατριώτες του.

Η Νέμεσίς του ήρθε, όπως πάντα, πρώτα με την Άτη...την «έμμεση τιμωρία» του...τον τύφλωσε και τον οδήγησε σε παραλογισμούς...Επιτάχυνε παράλογα την υλοποίηση των σχεδιασμών του...Η «ταχύτητα» αυτή τον οδήγησε σε πράξεις που εξόργισαν στο έπακρο τους συμπολεμιστές του...τόσο που να τολμήσουν το «απονενοημένο διάβημα», τον «φόνο του παραλογισμένου ηγέτη τους», φοβούμενοι πια για την ίδια τους τη ζωή αν έμενε ζωντανός...

Δεν άργησε να έρθει και η Τίσις...η «άμεση τιμωρία» του...ο θάνατός του...το ίδιο οδυνηρός όπως και όλων αυτών των «αδελφών συμπολεμιστών του» που τον στήριξαν με πάθος, ορμή και αυτοθυσία επί τόσα χρόνια στα πέρατα του κόσμου για να λάβουν ως ανταμοιβή απαξίωση, προσβολές και ταπεινωτικό θάνατο από χέρια Περσών δημίων...από τα χέρια των μισητών προαιώνιων εχθρών τους...από τα χέρια των κατακτημένων υπηκόων τους...


Αλκοόλ...(«πολιτικά ορθές») αρρώστιες...και στο βάθος «δηλητήρια»...



Πλήθος στοιχείων οδηγούν σε ασφαλές συμπέρασμα δηλητηρίασης του Αλέξανδρου από αρσενικό. Κάτι που ως προς τα συμπτώματα προσομοιάζει σε ελονοσία και χολέρα. Κάτι επίσης που πέραν των άλλων γνωστών σήμερα συμπτωμάτων που εκδήλωσε και ο Αλέξανδρος και ο Ηφαιστίωνας, έχει και το χαρακτηριστικό να μην «αποσυντίθεται το πτώμα» ακόμη και στις πιο δυσμενείς συνθήκες περιβάλλοντος...πχ στον τότε καύσωνα της Βαβυλώνας....

Η επίσημη ιστοριογραφία βεβαίως φρόντισε – για αδιευκρίνιστους λόγους – να υποβαθμίσει αυτή την (πιο λογική και τεκμηριωμένη απ’ όλες) εκδοχή και να αναδείξει την (δήθεν) «τυχαία αιφνίδια αρρώστεια και υψηλό πυρετό» που επέφεραν (τάχαμου) το θάνατο του Στρατηλάτη...όσο για την (βεβιασμένη;) «επίσημη αναφορά» των Εταίρων/επιτελών του προς τον Στρατό ήταν «υπερβολική ποσότητα αλκοόλ»...αυτό θα πρέπει να ακούστηκε πολύ ταπεινωτικό και προσβλητικό αργότερα και «παραμερίστηκε»...εύκολα φαντάζεται κανείς το πόσο πολύ τον μισούσαν οι γύρω του για να βγάλουν – εν βρασμώ ψυχής - μια τόσο ταπεινωτική διάγνωση επιχειρώντας να «γκρεμίσουν το Θρύλο του Στρατηλάτη που κατέρρευσε με μερικές κούπες κρασί σαν τον τελευταίο τυχόντα στο χειρότερο καπηλειό»!...

Ή μήπως τελικά δεν ήταν και τόσο «αδιευκρίνιστοι οι λόγοι» που κυριάρχησε ως αιτία θανάτου η «τυχαία θανάσιμη ασθένεια»;

Φυσικά, την περίοδο των πολέμων των επιγόνων, κυκλοφόρησαν πολλές «απόψεις». Ο ένας κατηγορούσε τον άλλον για το φόνο του Ηγεμόνα.

Μετά, άρχισε η «περίοδος της νομιμότητας».

Η «πολιτικά ορθή» απόδοση των γεγονότων επέτασσε να ΜΗΝ αποκαλυφθεί τίποτα από τις ντροπιαστικές εκείνες μέρες.

Ο Αλέξανδρος ήταν ένα «Σύμβολο» που δεν έπρεπε να γκρεμιστεί με τίποτα, ώστε να συντηρεί το φόβο των κατακτημένων υπηκόων τους ως προς τα Ελληνικά Όπλα...

Επίσης, τι θα γίνονταν εάν εκείνη η πράξη (η «Βασιλοκτονία») θεωρούνταν επίσημα ως «τυραννοκτονία»;

Αν θεωρούνταν επίσημα ως νομιμοποίηση της σφαγής ενός (επιπροσθέτως Μεγάλου) Ηγέτη που (εντέλει) παραλογίστηκε, τότε όλες οι επόμενες γενιές «επίδοξων επιγόνων» θα ένοιωθαν πως νομιμοποιούνται εξίσου όποτε «διαγιγνώσκουν παραλογισμό» στις πράξεις του Ηγέτη να τον «καρατομούν» με συνοπτικές διαδικασίες για να τον «διαδεχτούν στο Θρόνο»...τι πρωτότυπο!!!

Ίσως πάντως γι’ αυτό και να σεβάστηκαν την «επίσημη άποψη/εκδοχή» της «τυχαίας ασθένειας του Στρατηλάτη» όλοι οι «ενδιαφερόμενοι γεωπολιτικοί παίκτες» της εποχής...ακόμη και οι Πέρσες, μέχρι και οι κατοπινοί κοσμοκράτορες, οι Ρωμαίοι...

Τους «βόλευε»...

Αν και ακόμη κι έτσι, δεν απέφυγε κανένας Καίσαρας τον Βρούτο του...

Τουλάχιστον τότε...

Καθώς σήμερα, στην νεώτερη πολιτική ιστορία, η «συνταγή» έπιασε μια χαρά.

Ουδείς «σύγχρονος αρρωστημένος δυνάστης» δεν θεωρείται «ως τέτοιος» όσα αίσχη κι αν έχει κάνει στο λαό του και κανένας «παρακοιμώμενος», κανένας σωματοφύλακας, κανένας όχλος, κανένας τσακισμένος Πολίτης δεν νοείται να πιάσει το όπλο και να «εξαλείψει αυτό το φονικό παράσιτο» εξισορροπώντας την «ανύπαρκτη πάντα» δικαιοσύνη έναντι ενός «φονικού (πλην πανίσχυρου) Πολιτικού δυνάστη»...

Προς γνώσιν και συμμόρφωσιν;

Ποιός ξέρει;


«...πολλαί μορφαί των δαιμονίων...» (Ανδρομάχη του Ευριπίδη)


«...Το Θείο εκδηλώνεται με πολλές μορφές και οι Θεοί κάνουν πολλά που δεν τα περιμένουμε. Ό,τι προσδοκούμε εμείς ίσως ποτέ να μη γίνει, ενώ ο Θεός θα βρει τον τρόπο να καταφέρει το απροσδόκητο. Έτσι έγινε και στην ιστορία μας» (Paul Doherty, συγγραφέας του βιβλίου)



Γιώργος Ανεστόπουλος


σχετικά:
Ο Μυστηριώδης θάνατος του Αλέξανδρου - η εκδοχή της «δηλητηρίασης με Αρσενικό»...

Όταν επέστρεψε ο Αλέξανδρος από την εξορία, τίμησε όσους τον στήριξαν τα «Πέτρινα Χρόνια»....όσο για τους άλλους...

Το «παρασκήνιο» της (ενδεχόμενης) «δολοφονίας Μ.Αλεξάνδρου» στον Μακεδονικό Στρατό

Νίκος Ι. Νικολόπουλος - Ανατροπή τώρα ή ποτέ

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ
ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΟΣ

Νίκος Ι. Νικολόπουλος

ΔΕΥΤΕΡΑ 15/12/2014 - ΩΡΑ: 19:00
ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ 'ΑΣΤΗΡ'

«Αν είσαι ήρωας τότε Δάσκαλος γίνου!»!!

http://olympia.gr/2014/12/11/%CE%B1%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CF%83%CE%B1%CE%B9-%CE%AE%CF%81%CF%89%CE%B1%CF%82-%CF%84%CF%8C%CF%84%CE%B5-%CE%B4%CE%AC%CF%83%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%85/

Κωστής Παλαμάς

…κι έπειτα έρχεται στο νου μου το σχολείο με το χαμένο καιρό και τα προδομένα όνειρα των παιδιών της Πατρίδας μας, αφού η παρεχόμενη γνώση είναι απόμακρη από τη ζωή, άχρηστη, πλαστή και εν πολλοίς επικίνδυνη με τα τόσα άσχετα σχολικά βιβλία με τις αμέτρητες σελίδες τους γεμάτες γελοίες ¨εικονίτσες και λογάκια¨ κάνοντας το σημερινό σκολειό μαντρί αποβλάκωσης! Εμπρός Δάσκαλοι, καταργήστε τα…βιβλία!!

Με τ’ ασήμαντα μηνύματα, τις συνταγές και τα παρανοϊκά παραμυθάκια με τα οποία εξοβελίζουν

από το χώρο του σκολειού την ικμάδα της ζωής τη θρεμμένη με την εθνική Ιστορία, με τη σοβαρή Γνώση, με την Ελληνική τη γλώσσα που γαλούχησε τις γενιές μας με το μητρικό γάλα της ΠΑΤΡΙΔΑΣ που ακόμη κάποιοι αφελείς οι οποίοι δεν πρόκαναν και δεν είχαν την ευτυχία (οποία ατυχία!!),

να αφελληνισθούν, συγγνώμη ήθελα να πω,…να εξευρωπαϊστούν όπως εκείνος ο πατεράγιος ο…: «…δυστυχώς οι δυο λαοί διέκοψαν την υπέροχη συμβίωση των 400 χρόνων, όταν ξεσηκώθηκαν κάτι ξεβράκωτοι το 1821 και δημιούργησαν τις γνωστές προστριβές…» κι

εμείς χάσαμε! Εμ, πώς να μην τον κάνουν και…πατριάρχη;! Λιβανίστε τον ραγιάδες!

Όμως αλήθεια τι χάσαμε, μωρέ, τι χάσαμε; α, ναι! να, μωρέ, δε χάσαμε μ’ εκείνο τον αφορεσμένο ξεσηκωμό το 1821,…λίγα χάσαμε;!

Δε χάσαμε δυστυχώς (όπως λέει κι ο πατριάρχης σας;!;!) την προστασία μας από τον πολυχρονεμένο Σουλτάνο ή δε χάσαμε τη συμβίωσή μας με τους πεπολιτισμένους μας γείτονες, ενώ οι λιγοστοί αφελείς εκείνοι, δηλαδή εμείς οι κατώτεροι Έλληνες που ακόμη επιμένουμε να ’χουμε την ψευδαίσθηση˙ (άλλος προδότης), ότι είμαστε άμεσοι απόγονοι

του Περικλή, ενώ αυτός ξέρει πως δεν είναι;! ε, να μην είμαστε για τα σίδερα;! Τι λες;!

Αν είμαστε αλήθεια από τους Έλληνες δε θα μας το έλεγε ο γελοίος ο…μαζί τα φάγατε

που ξέρει τα περί Ιστορίας μας από πρώτο χέρι και γελάει με τους αδαείς κι αγράμματους εκείνους χωριάτες οι οποίοι και γι’ αυτό το λόγο (που δεν ήξεραν δηλαδή γράμματα όπως ξέρουν οι προδότες) αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα σχίσμα από την οθωμανική του αυτοκρατορία, λέει ο ογκηρός με μυαλό ποντικιού, ενώ οι οπαδοί της ίδιας συμμορίας του τον στείλανε στο ελληνικό(;!;!) κυνοβούλιο, αφού ξέρει περισσότερα από κάποιον Διάκο, κάποιον Ανδρούτσο, κάποιον Κολοκοτρώνη, κάποιον Καραϊσκάκη, κάποιον Παπαφλέσα, κάποιον Μάρκο Μπότσαρη και…άλλους ανόητους που επειδή δεν ήξεραν τόσα γράμματα

που ν’ αρκούν για να γίνουν προδότες σαν τα…παιδιά από τα Ίμια καληώρα(;!;!)…

Εκείνοι οι δύστυχοι (συγχωρήστε με Ήρωες Κολοκοτρώνη, Καραϊσκάκη, Μπότσαρη,

Ανδρούτσο, Διάκο, κι άλλοι ένδοξοι μάρτυρες του γένους μας, μα, δεν ξυπνάνε τούτοι οι Έλληνες ούτε με κεραυνούς!), για πέστε μου, γιατί αγωνιστήκατε να μας ελευθερώσετε;!

Α, ναι! Επειδή είστε αγράμματοι! Και γιατί λοιπόν μας ελευθερώσατε, χωρίς να ξέρετε γράμματα;! Μα, είσαστε σοβαροί;! Δε βλέπετε εκείνους που μάθανε πολλά πολλά σοφά γράμματα και αναθεωρούν τα έργα σας πουλώντας την Πατρίδα ανακαλώντας σας στην τάξη για την ασυνέπειά σας!! Που ακούστηκε, αγράμματοι να τολμούν να ελευθερώνουν

την Πατρίδα;! Και ιδού η συμμορία των γραμματισμένων που ήρθε στο κατόπιν σας και αφουγκράζεται ξένες φούντες και μας σκλαβώνει με γράμματα, μνημόνια διορθώνοντας

τα δικά σας ανεπίτρεπτα λάθη˙ οι ευφυέστατοι χαρισματικοί που αντί να κρυφτούν στις

οπές της Γης κομπάζουν βλακωδώς για την…μαλακήν καταγωγή τους που τους δίνει το χάρισμα να είναι…διασυρμός και ντροπή για τους ελάχιστούς Έλληνες Πατριώτες που κατοικούν ακόμη στην έρημη και χιλιοπροδομένη Ελλάδα με το λαό της να επιβραβεύει

πάλι και πάλι ελεεινούς προδότες! Περαστικά μας! Κι ο άλλος, ε, όχι και να γελιόμαστε!

Το άεργο αρχοντολόι που μας κυβερνά φτύνοντας την ΕΛΛΑΔΑ, γιατί λέτε να σκύβει δουλικότατα στον Αδόλφο;! (…να ’χει κάποια σχέση ή κάποια εκλεκτική συγγένεια λέτε

με το τέρας του ναζισμού;! Τι;! το κάνει από…χόμπι;! Όχι, όχι, καμιά σχέση, απλά είναι το…φάντασμα του Χίτλερ που έλαβε σάρκα και οστά βρικόλακα, για να μας σώσει!!

Αμ, κι οι άλλοι οι πανεπιστήμονες ιστορικοί μ’ εκείνο το…συνωστισμό στη Σμύρνη δε

θα μας το διατυμπάνιζαν, εάν είχε ανοίξει έστω μια μόνο μύτη το 1922, σ’ εκείνη την υπέροχη συμβίωση των δυο λαών;! Ααα, Όχι, όχι, μην τα θέλουμε όλα δικά μας εμείς

οι γραφικοί! Οι αγωγιάτες μας, ήθελα να πω προδότες της Πατρίδας, δε θα μας λέγανε

τις αλήθειες;! Όχι. όχι!! Μη γένοιτο!! Κι εμείς οι λίγοι αφελείς που επιμένουμε Ελληνικά

κι εξακολουθούμε να πιστεύουμε στη φωνή του χιλιοπροδομένου Έλληνα φωνάζουμε

στον ύπνο μας και στο ξύπνιο μας: Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ, που μαθαίναμε κάποτε στα Ελληνικά σκολειά της Πατρίδας μας, να μη παραχαράζουμε την Αλήθεια, να μη διαστρέφουμε τη γλώσσα, να μην εξοστρακίζουμε την Ελληνικότητα από τη συνείδησή μας…κι όχι όπως

ετούτοι με τα πολλά τα γράμματα που διώχνουν τα ελληνικά νιάτα από την ΕΛΛΑΔΑ…

Τ’ ανθελληνικά προγράμματα των σκολειών μας που απαγορεύουν στο Ελληνόπουλο να γνωρίσει τις Ιστορικές αλήθειες του Λαού μας γεμίζοντας τα μυαλά τους με νόθες αλήθειες και επίπλαστες, γιατί λέτε να

δεσπόζουν στα σκολειά μας;! Τα μίσθαρνα όργανα υπηρετούν όποια…χυδαία σκοπιμότητα!

Προσοχή! Προσοχή! Έχω να κάνω μια πρόταση στην ελληνική(;!;!) βολή (λάθος, λάθος! Θέλω να πω στη ναζιστική βολή πασών των χιτλερικών ορδών, σαν το δικό μας κυνοβούλιο…πέρδεται!) να ψηφίσουν Νόμο

να διώχνουν από τούτη την Πατρίδα τις γριές και τους γέρους, τους πάνω από τα 75 χρόνια (εγώ μπαίνω το

το Γενάρη του ’15 μόλις στα 79,…) ως άχρηστους για τη προδομένη χώρα μας για να μείνουν στην Πατρίδα

τα ελληνικά νιάτα, επ’ αγαθώ ημών αυτών και σφων αυτών…των ιδίων!!!

Μην οργίζεστε γιαγιάδες και παππούδες! Το λαθραίο αρχοντολόι μας δεν τρέμει εμένα τον παππού, τα παιδιά μας και πιότερο τα εγγόνια μας τρέμει˙˙˙ αν καταλάβατε(;!) Η Πατρίδα σβήνει κι εμείς˙ μεγαλώνουμε!

Με τις άπειρες κι άχρηστες μεταρρυθμίσεις διαλύουν μεθοδικά τα Ελληνικά σχολεία στοχεύοντας στην ολοσχερή απαξίωση και του αγνότερου δάσκαλου-καθηγητή μπερδεύοντας νόμους με υπονόμους με τη μόνη επιδίωξή τους σκολειά αγραμματοσύνης, για το επιτυχέστερο παιδο-διώξιμο των ελληνικών μυαλών εις την αλλοδαπή με τις ευλογίες των…ειδικών, (σε τη είναι οι έρημοι ειδικοί;!) που τη μια τους φταίει η γλώσσα μας

την άλλη ο δάσκαλος, οπότε να το νέο φρούτο της ώρας, η τράπεζα των αναθεμάτων, λες και ξέρουν μέσα

από τα γραφεία και τις παχιές πολυθρόνες τους πιότερο από το Δάσκαλο τα ελληνόπουλα, τις δυνατότητές

του, την ύλη, τις δυσκολίες της, την συχνή απαγόρευση και τη δυσλειτουργία κάποιων σχολειών, πολλών δυστυχώς, αφού άλλοτε από τα καιρικά φαινόμενα, άλλοτε από την έλλειψη των δασκάλων και καθηγητών κλείνουν τα σχολεία επ’ αόριστον, με υπεύθυνο πάντα το…δια βίου αμάθειας˙ και να η σοφότατη πρόταση˙

που μόλις άκουσα από τους παλιότερους˙ να κλείσουμε το διά,…με γκορτσιές ως επιβλαβές και μάλιστα ως

άκρως επικίνδυνο για την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ,…που τη σέβεται ολάκερη η Γη εκτός από το…διά βίου!! και

ν’ αφήσουμε το Δάσκαλο να κάνει τη δουλειά που την ξέρει πολύ καλύτερα από τους… ειδικούς που κατά καιρούς ομολογούν την αποτυχία τους και μ’ έκπληξη υπόσχονται ηλιθίως ηλίθια την επιδιόρθωση που θα,… θα,… θα,…επιφέρουν στη χαλασμένη βρύση(;!) θέλω να πω την τράπεζα των αναθεμάτων που όπως λέμε

που λειτούργησε˙ (πείτε μου μια λέξη ευγενίζουσα, ίνα μη,…) Λίαν ελλιπώς(!!) ας πούμε˙ αν μη τι άλλο,…

…κι όσο για τους ειδικούς που φυσικά αγνοούν παντελώς τον τρόπο λειτουργίας (υπολειτουργίας) των Ελληνικών σχολείων, αφού τη μια τα παιδιά πεινάνε, την άλλη κρυώνουνε, την άλλη οι διδάσκοντες που

λόγω παιδιάς δεν καταδέχονται να περάσουν από την αίθουσα˙ (τι λέξη και τούτη! Αίθω=λάμπω, φωτίζω

και κυρίως πυρώνω) για να ζεστάνουν με την πνοή της γνώσης τη σχολική παγωνιά με ευθύνη των σοφών μανδαρίνων του διά βίου,…που με τον τρόπο τους απαξιώνουν και τον καλύτερο Δάσκαλο κι άντε μετά εσύ μαθητή μου, να γίνεις ικανός ν’ αγαπήσεις τη ζωή, την αλήθεια, τους τίμιους αγώνες και ν’ αγωνιστείς για

το καλό της οικογένειας, της κοινωνίας, της Πατρίδας που δολοφονούν οι ντόπιοι…ανειδίκευτοι επαΐοντας

εις τα περί την Παιδεία, αλλά…κατ’ εντολήν!

Η εκπαίδευση που μεταπλάθει το μαθητή από δροσερό άνθος σ’ ένα αντικείμενο άβουλο κι άτολμο, σε πειραματόζωο, σε βαρυποινίτη, που μαθαίνει τόσα ανούσια και περιττά χώνοντάς τον σε απάνθρωπα και πνιγηρά σχολεία με δεύτερη και τρίτη βάρδια, γεμάτα ανταγωνισμό με τη μόνη επιθυμία ν’ αποτύχει ο ένας,

για να χωθεί ο άλλος για μια παγωμένη σχολή με μια υπόσχεση δίχως αύριο!

Τι μπορεί να πει ο δάσκαλος, αφυδατωμένοι μου δοκησίσοφοι, στο παιδάκι του δημοτικού για κείνες τις σύνθετες λέξεις που παλιά έπαιρναν κάτι που λέγαμε ίσως…δασεία;! Πώς ακούμε, μωρέ, τα πρωτάκουστα;!
Μα, βαλθήκατε να τρελάνετε την Πατρίδα μου! Και γιατί θα πει το παιδάκι αφαίμαξη, όταν δε μαθαίνει στο σκολειό του ότι παλιά το αίμα έπαιρνε δασεία, και μη τολμήσουν, αλλά τι να μην τολμήσουν που τόλμησαν βλακωδώς να σημειώσουν σε μια ανθυποϋποσημειοσούλα ότι κάποτε κάπως κάποιες λέξεις…(ποιες, μωρέ, σκοταδιστές!), κι άντε μετά εσύ Ελληνάκι μου, να λες και να γράφεις εφορμώ κι όχι επί+ορμώ>…επορμώ, υφήλιος κι όχι υπό+ήλιος>ηπήλιος που κατά τα θέσφατα πρέπει να ’ναι και το μόνο…σωστό κατά διαταγήν
του υπουργείου εθνικής παιδείας (τρομάρα του), επί το αληθέστερον, χυδαϊστί λέγω, το δια βίου…θου, θου, Κύριε, φυλακήν τω στοματί μου, ίνα μη ξεστομίσω τα δέοντα…
Τα ακούτε μαθητριούλα και μαθητάκο μου; Επειδή λέει κάποτε τότε τα…παλιά υπήρχε σε κάποιες λέξεις
ένας φθόγγος, πες το σημαδάκι που το λέγανε και δασεία (παναπεί ένα παχύ ρεύμα αέρα που έβγαινε από
το στόμα μας κατά την εκφώνηση των γραμμάτων και μας έδειχνε τον τρόπο που έπρεπε να εκφωνούμε τα φωνήεντα και κάποια σύμφωνα (χ,φ,θ.) για την ορθή μουσικότητά τους, αφού η γλώσσα μας είναι η μάλλον μελωδική γλώσσα;! Τώρα δε βγαίνει τέτοιος αέρας;! Σιωπά το…διά βίου;! Έχουμε τη…χαρτορίχτρα!
Κυρίως όμως τα δασυνόμενα φωνήεντα ρυθμίζουν την παραγωγή συνθέτων λέξεων) που ’χει τεράστια σημασία, και οι δοκησίσοφοι έκριναν σωστό να πετάξουν μετά την προσωδία, τη διάκριση δηλαδή κάποιων φωνηέντων (κυρίως των ε, ο &’ η, ω) σε βραχέα και τα μακρά που σημαίνει ότι στην εκφώνηση η φωνή μας διαρκεί ένα χρονικό διάστημα για το βραχύ και δύο για το μακρόν, (που αν δεν είναι μουσική αυτή η πάλαι ποτέ, μαγεία της γλώσσας μας ˙ ε, τότε τι στο καλό˙ είναι η μουσική;!), η σοφή απλοποίησή τους εξόντωσε
και το πνεύμα που λέμε δασεία˙ έτσι για να απλουστεύσουν τη…γλώσσα μας και την αγραμματοσύνη μας,
λέγοντας την ανοησία τους απλοποίηση(;!;!) Μα, δεν ακούτε πως η μητρική γλώσσα μαθαίνεται απ’ το παιδί ακόμη, (και κυρίως αυτό) κι από τις πρώτες ημέρες της εμβρυϊκής διαδρομής του στη μητρική γαστέρα μέχρι
τα πέντε του χρόνια (από τη μάνα, τον πατέρα, τη γιαγιά, τον παππού) κι όχι από τους σοφολογιότατους;!
Κι έλα μετά εσύ, καλέ μου μαθητή, ως μαθητευόμενος μάγος, να αυτοσχεδιάσεις τη σύνθεση των λέξεων
με το β΄ συνθετικό δασυνόμενο που δε σου δίδαξε το…δια βίου αμάθειας, όπως οι λέξεις μας: καθημερινός, εφεδρεία, μέθεξη, μεθεπόμενο, εφίδρωση, αλλά, γιατί όχι επίδρωση από το επί+ίδρώτας, σαν αγνοείς αυτά
τα επάρατα περί…δασείας, δάσυνσης και,… Συνεχίστε ν’ απλοποιείτε το δίκιο, το δικαίωμα, την αλήθεια,
τη δημοκρατία και κυρίως τη γλώσσα! Έχετε αποστηθίσει καλά το μάθημά σας (εκείνο το…κατά Τζίτζικερ
ευαγγέλιο!!), για να καταστρέψετε ένα Λαό, σκοτώστε τη γλώσσα του! Εύγε, ελληνοειδή! Το παλεύετε, μα…
Κι εδώ ανακύπτει το θέμα του δάσκαλου του πειθήνιου στο στρεβλό σύστημα που τον χρησιμοποιεί μόνο

και μόνο, για να βγαίνουν φουρνιές αγράμματων και κρέας για τα…κανόνια˙ το έργο του δειλού δάσκαλου

και του συμβιβασμένου και του άλλου του ασυμβίβαστου, του…Ήρωα!

Το σχολείο στενάζει από τον αντιηρωικό και λειψό δάσκαλο πού…αποτρέπει το μαθητή, (χωρίς ίχνος

ενθάρρυνσης) από το να παλέψει (όσο δέκα ώριμοι) για να βρει το δρόμο το σωστό χαμένος σ’ έναν τυφλό κυκλώνα μιας παρανοϊκής βίας κι αδιαφορίας των…καθοδηγητών του στον ιερό χώρο του σχολείου! Και η ευθύνη του δάσκαλου για την πορεία των σκολειών μας σήμερα;! Αν δε γίνουν οι δασκάλες μας Ηρωΐδες

και οι Δάσκαλοί μας Ήρωες ουκ έσται δεινών παύλα που λέει κι ο Πλάτωνας. Ο Δάσκαλος γνωρίζει πιο

καλά από τους καρεκλοκένταυρους γραφειοκράτες τις καιταιγίδες που συγκλονίζουν την ψυχή του παιδιού,

του έφηβου, του νέου! Μόνο αν ο Δάσκαλος γίνει ο ίδιος σπίθα θ’ ανάψει πυρκαϊά να κάψει το σάπιο που απλώνεται γύρω μας! Έχει στα χέρια του την ίδια τη ζωή που αν την πυρώσει με τη φλόγα του θα γίνει φως

που θα φεγγίσει το βηματισμό των νέων μας έτσι που να ’ναι ικανοί να κατακαίνε τα σκοτάδια που χτυπούν

ανελέητα τη σκέψη, μα, μόνο τότε όταν ο Ήρωας Δάσκαλος αλλάξει το χαμένο δρόμο του σκολειού του!

Δάσκαλε μου, ενστερνίσου την κραυγή του Κωστή Παλαμά: «Αν είσαι Ήρωας, τότε Δάσκαλος γίνου…»

και τη ρήση του Σοφού Πλάτωνα: «είπον ουν, ω άριστε, μη βία αλλά παίζοντας τρέφε τους νέους!»!!!

Τι δουλειά έχει η βία στον ιερό χώρο της παιδείας που την είπανε εκπαίδευση για ν’ απαξιώσουν το έργο

της εξισώνοντας το παιδί με το σκυλί και τη μαϊμού;! Η Παιδεία γεννιέται στον ιερό χώρο του σχολείου όπου κυοφορεί και γεννάει τον Άνθρωπο! Τι σπουδαιότερο υπάρχει στη Γη από το Δάσκαλο που γίνεται αγωγός

που θα μεταγγίζει στο νέο με τη σοφία του τη δύναμη ν’ αγωνιστούνε για το ευ ζην;! Και μη λησμονείς ποτέ,

Δάσκαλέ μου, ότι «…πρέπει να γίνεις κάτι, για να κάνεις κάτι!»…

Πάντα χτυπιέται ο Δάσκαλος που ’ναι ο φορέας του Ωραίου, του Μεγάλου και του Αληθινού,… κατά τον Παλαμά, και μη λησμονείς, Δάσκαλέ μου, «…πετροβολούνε τα δέντρα που ’ναι φορτωμένα καρπούς!»

Ξέρεις, Δάσκαλέ μου, το σκυλί εκπαιδεύεται μιμήσει, ενώ το παιδί παιδεύεται νοήσει κι ότι το σκυλί θέλει

(εκ)-παίδευση, αλλά το παιδί παιδεία;! Αλλά πού ο Ήρωας Δάσκαλος που τολμάει να πλησιάσει το μαθητή

με σοφία, ειλικρίνεια και αγάπη, για να περπατήσουν μαζί στο ανηφόρι της αλήθειας, της ελευθερίας, της κριτικής σκέψης, της δημιουργίας;! Αλλά και…προσοχή στην παθολογία, στις εξαιρέσεις που… κι άκου,…

Πώς ξέρασε τόση κόπρο το στόμα σου, αθυρόστομη δασκαλίτσα, στο πρόσωπο ενός δωδεκάχρονου παιδιού που σου εμπιστεύτηκε βλακωδώς η πολιτεία συστήνοντάς του μόλις πάρει τους βαθμούς του από

τη δική σου αξιολόγηση να κάνει πάρτι και να σε καλέσει;! (Χάρισμα στο δια βίου…αμάθειας)…

Η εμπάθεια του δάσκαλου που ’χει ρίζα τα έντονα συναισθήματα μειονεξίας τραυματίζει ανεπανόρθωτα

την ψυχή του μαθητή αποθαρρύνοντάς τον από το κύριο έργο του, την ωρίμανση της προσωπικότητάς του

με την πνοή του Δάσκαλου! Δεν έτυχε ν’ ακούσεις ότι αυτό που οφείλεις είναι πρώτα είναι η ενθάρρυνση

(αν γνωρίζεις τη λέξη) του μαθητή και όχι η συσσώρευση ψευδογνώσεων, δογματισμών και καθήλωσης

που είναι η χειρότερη μορφή βιασμού και ασέλγειας στην πνευματική, ηθική και κοινωνική ανέλιξή του;!

Μαθήτεψε μακριά από το εγώ σου και μάθε ανύπνωτη ότι σύμφωνα με τη φιλοσοφία της επιστήμης
των μαθηματικών κάθε διαδικασία-τρόπος λύσης προβλημάτων που οδηγεί στο σωστό αποτέλεσμα είναι
χρέος σου, ¨κυρία δασκάλα¨ να τον αποδεχτείς και ούτε διαγράφεις (μάλλον λόγω αγνοίας) τον ανώτερο
τρόπο επίλυσης προβλημάτων-ασκήσεων που χρησιμοποιεί ο μαθητής που έμαθε από την προηγούμενη
τάξη, γιατί τον αποθαρρύνεις στην ανάπτυξη της νοημοσύνης του και των δεξιοτήτων του και μάλιστα τη
στιγμή που ο τρόπος του είναι ευθύς, σύντομος και άρα ορθότερος του δικού σου με το απαίσιο εκείνο
ετσιθελικό εγώ σου που συντρίβει τον ήδη συντετριμμένο μαθητή!
Εγώ θέλω το δικό μου˙ (πού τον βρήκες, ω ’γαθή, που θα ’λεγε κάποιος Σωκράτης, αν τον έχεις ακουστά
που ολάκερη ζωή δεν έκαμε τίποτα άλλο από το να γνωρίζει την άγνοιά του που κατά το Φοίβο, το Θεό του
φωτός και της αρμονίας: «σοφός Σοφοκλής, σοφώτερος», [εεε,…δε μου πάει να το γράψω με όμικρον…], Ευριπίδης, ανδρών δ’ απάντων σοφώτατος Σωκράτης;!) Μεγάλο προσόν να γνωρίζεις, Δασκάλα μου,
την άγνοια σου!! Να ξέρεις τι δεν ξέρεις! Η Φιλοσοφία των μαθηματικών δέχεται τρόπους κι όχι τρόπο για τη λύση του μαθηματικού προβλήματος!
Δεν έμαθες για τον πρώτο και τον δεύτερο και τον τρίτο,…τρόπο κι έγινες δασκάλα του εγώ κι όχι του Εμείς,…παναπεί ανίκανη για την ουσιαστική ανέλιξη του μαθητή, άρα επιζήμια και επικίνδυνη(;!;!)
Κι όσο για τη γλώσσα ακόμη χειρότερα δεν εξετάζεις το μαθητή αν αποστήθισε το μάθημά του για την
ορθογραφία λέξεων που ’ναι αμέτρητες μα, διδάσκεις τους κανόνες με τις εξαιρέσεις τους που δυστυχώς η γραμματική καταστρατηγεί, αφού δεν τις αναφέρει όλες γράφοντας το βλακώδες κ.τ.λ., κ.τ.λ. δικαιώνοντας εκείνον που λέει ότι τα τρία κακά του Έλληνα είναι: η Γραμματική, ο καφενές, και η Δημόσια Διοίκηση…
βοήθειά μας οι μεταρρυθμίσεις των ανειδίκευτων ειδικών! Η γλώσσα είναι ζωντανή και αενάως εξελίσσεται μέσα στη λαλιά του λαού και ποτέ δεν αλλάζει με…νομοθετήματα ή με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου
ούτε ταριχεύεται σε κενοτάφια!! Η Πατρίδα μας χάνεται και συ συμπράττεις με το κάλπικο σύστημα που
αλλάζει τα νοήματα των λέξεων για να δικαιώσει τις πατριδοκτόνες ενέργειές του!
«και την ειωθυΐαν αξίωσιν των ονομάτων ες τα έργα αντήλλαξαν τη δικαιώσει»!! όπως
μα διδάσκει Θουκυδίδης 3.82.4…
Σήμερα που το σκολειό προσφέρει στείρες γνώσεις σ’ ένα 50% τελείως άχρηστες κι ένα 30% επικίνδυνες

πώς να ενταχθεί ο μαθητής σωστά στην παιδική ομάδα και κυρίως στο στίβο της ζωής;! Μόνο ένας Ήρωας Δάσκαλος θα βοηθήσει το παιδί ν’ απαγκιστρωθεί από την ψευδογνώση, να κάνει τον ξεσηκωμό του, την επανάστασή του,… (όχι, όχι,…δε υπάρχουν όπλα ανώτερα από τη σκέψη! Αρκετά με τους εμφυλίους που σφάχτηκε η Πατρίδα μας), αλλά ναι στην επανάσταση, στον ξεσηκωμό της σκέψης (που είναι φυσικά και η ανώτερη μορφή επανάστασης), για να βρει την αληθινή και φωτεινή πορεία στο δρόμο της Ελευθερίας, της Δικαιοσύνης και κυρίως το αρχέτυπο της Αλήθειας ως το πρότυπο της ανήσυχης Ανθρώπινης σκέψης!!

Ξέρεις, Δάσκαλέ μου, ότι το πρώτιστο χρέος σου είναι η φιλοσοφημένη σου στάση ζωής στο πλαίσιο του

ιερού χώρου του σχολείου που αρχιερέας του είσαι εσύ πετώντας στον κάδο των απορριμμάτων εκείνη την ακατάσχετη φλυαρία της έδρας κι ότι αυτό που πρέπει να δώσεις στο μαθητή με τον ιδρώτα, την αγάπη, το

ήθος, τη γνώση σου είναι να μάθει να μαθαίνει που θα του ανοίξει διάπλατα την κριτική του σκέψη!

Ο δάσκαλος που ειρωνεύεται την αμάθεια του μαθητή και προδικάζει το μέλλον του, γίνεται νεκροθάφτης

της παιδικής αναζήτησης, γιατί δάσκαλος που δεν ωφελεί το μαθητή δολοφονεί με τα χέρια του το αύριο της ανθρωπότητας! Άλλο πάλι οι…φροντιστές των ιδιαιτέρων που τα λένε καλύτερα από ό,τι στο πλαίσιο του

σχολείου,…φυσικά επί τη εμφανίσει,…Μας είχε πει κάποτε σε μια απεργία 45 ημερών ένα υποκείμενο του

διά βίου,…μη ζητάτε αυξήσεις, γιατί εσείς τα…πιάνετε αλλιώς και είπα κι εγώ τότε ένας ταπεινός καθηγητής,

αφού τα ξέρουν οι γελοίοι, γιατί,… αλλά, Δάσκαλέ μου, όλα γίνονται ερήμην των έντιμων Ελλήνων!!

Είσαστε άραγε ισοδύναμοι με το μικρο μαθητή, θέλω να πω συγκρίσιμοι περί το δέμας και τη δύναμη,…

αν ναι, καθ’ Υμάς, τότε,…κι όταν καμιά φορά αν ο μαθητής σε προσβάλει, άκου τι έκανε ένας εκλεκτός Παιδαγωγός-Δάσκαλος ο Φώτης Βαρέλης! Αγόρασε τα Άπαντα του Παπαδιαμάντη και τα χάρισε σ’ εκείνον

τον αυθάδη μαθητή μη λησμονώντας ότι ο Δάσκαλος ετοιμάζει το αύριο της γης που θα είναι ό,τι γίνουν οι σημερινοί νέοι μας που θα το οφείλουμε όλοι στο φωτισμένο Δάσκαλο που γίνεται στον αγώνα του με τους νέους ο πυρσός κι ο ανώτερος μάρτυρας της Μάνας Γης, αφού: «Το μελάνι του Δάσκαλου είναι ανώτερο από το αίμα του μάρτυρα!!»

Ο Δάσκαλος θα διδάξει το Εμείς σ’ έναν κόσμο παγερού ανταγωνισμού που πασχίζει καθένας τη βολή του

αδιαφορώντας για το μικρό μαθητή που περιμένει μια σταλιά ενθάρρυνση και δυο σταγόνες αλήθεια;!!

Ποιος θα τσακίσει τον εκμεταλλευτή του ανθρώπου αν όχι ο ελεύθερος Δάσκαλος με την τεράστια δύναμη
της Γνώσης, όταν η Γνώση είναι η υπέρτατη δύναμη στα χέρια του Σοφού Δάσκαλου;! Μα, ποιος θα φτιάξει
τον κόσμο, αν όχι ο ελεύθερος Δάσκαλος που είναι ο φορέας της Υπέρτατης Αλήθειας, της Επιστήμης;!
Αλίμονο στο δάσκαλο που βρίσκεται μακριά από την παιδική ευαισθησία και δεν αντέχει κι ούτε που θέλει, λησμονώντας την αποστολή του, ν’ ατενίσει το Εμείς! Αν δε σε ευαισθητοποιεί η παιδική αθωότητα˙ φύγε!
Μπορείς να γίνεις πολιτικός, βολευτής (δεν είναι λάθος, κυριολεκτώ), υπουργός κι όταν μάθεις τι σημαίνει Παιδεία κι όχι εκπαίδευση, γιατί το παιδί σου ζητάει ενθάρρυνση, γνώση, κριτική σκέψη, καθαρό στοχασμό
για την ανέλιξή του, κι ούτε εκπαιδεύεις το παιδί όπως το σκυλί και τη μαϊμού, αλλά το παιδί το Παιδεύεις τιμώντας το πρόσωπό σου, το λειτούργημά σου, το παιδί που σου εμπιστεύεται η ζωή για να το μορφώσεις˙
όχι να το…εκπαιδεύσεις κι εδώ προφανώς υπάρχει κάποια…διαφορά!
Δάσκαλέ μου, αν δεν είσαι ήρωας, γιατί να γίνεις δάσκαλος;! Ραγιάδες έχουμε πολλούς που είναι αρκετοί
για να…ταφίσουν την Πατρίδα μας! Στάσου σε μια γωνιά μονάχος με τη συνείδησή σου, αν τη συναντήσεις
στο δρόμο σου, ζήτα της συγγνώμη για τα όποια σου λάθη, αρνήσου το νοθεμένο εγώ σου, γίνου Ελεύθερος, Λογικός, Δίκαιος κι Ανδρείος και τότε πια μπες πάλι στην αίθουσα διδασκαλίας με φόβο και τρόμο κι όχι ως δάσκαλος, σαν δε έχεις να διδάξεις κάτι δικό σου ή σαν καθηγητής αφού δεν…καθοδηγείς το μαθητή, αλλά γίνου ΣΥΜΜΑΘΗΤΗΣ του μαθητή σου! όπως μας διδάσκει ο σοφός Σαίρεν Κίρκεγκωρ, ο πρώτος υπαρξιστής φιλόσοφος με τη σεμνότητα που τον χαρακτήριζε πως όταν τον προσφωνούσαν οι φοιτητές του Δάσκαλο και καθηγητή τους έλεγε πως δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο, αφού δεν του δίδασκε δικές του σοφίες και ούτε τους καθοδηγούσε στην ανύπαρχτη Εδέμ κι όταν εκείνοι απορούσαν και του ζητούσαν να τους πει τι είναι γι’ αυτούς ο Κίρκεγκωρ και πώς θα μπορούσαν να τον προσφωνούν τους απάντησε πως θα προτιμούσε να τον προσφωνούν συμμαθητή τους! έτσι κι εσύ, Δάσκαλέ μου, ταπεινός, γλυκύς κι ολόφωτος μπες στην Αίθουσα,
το πλαστήρι της ανθρωπιάς κι άπλωσε πρώτα εσύ την καρδιά σου να γίνει ΕΜΕΙΣ πέρα από το στείρο εγώ…
Εμπρός, Δάσκαλέ μου! Οι δειλοί δεν ξεκίνησαν ποτέ!!!
ένας Έλληνας