Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2013
Οι πλειστηριασμοί, τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια και οι τράπεζες (Γράφει ο Κώστας Μελάς)
Έχοντας εμπειρία περίπου τριάμισι χρόνων των αποτελεσμάτων του μνημονίου το οποίο επιβλήθηκε στην χώρα μας, γνωρίζουμε πλέον την μηχανιστική λογική που διέπει το συγκεκριμένο πρόγραμμα.
Μηχανιστική λογική που παραπέμπει σε οικονομικές δοξασίες προηγουμένων αιώνων οι οποίες αντιστοιχούν σε οικονομίες σχεδόν «πραγματικής ανταλλαγής» και όχι σε νομισματικές οικονομίες του 21ου αιώνα.
Στη λογική αυτών των προγραμμάτων υπάρχει μια απολύτως λανθασμένη αντίληψη το τι σημαίνει δημοσιονομική προσαρμογή μιας οικονομίας σε ανισορροπία. Το έχουμε δει στην πράξη στο ελληνικό πρόγραμμα. Η οικονομία θα πρέπει να φθάσει στο κατώτατο σημείο ισορροπίας ώστε να μην έχει δημοσιονομικά ή εξωτερικά ελλείμματα αδιαφορώντας για όλες τις συνέπειες που αυτή η προσαρμογή θα επιφέρει στην απαξίωση και στην καταστροφή του παραγωγικού πλούτου (κεφάλαιο, εργασία, δεξιότητες) και στην διάλυση των κοινωνικών σχέσεων, την άνοδο της ενδημικής φτώχειας, την ανθρωπιστική κρίση και όλα τα υπόλοιπα τα οποία είναι γνωστά στον ελληνικό λαό από πρώτο χέρι.
Όμως το σημαντικό στοιχείο της όλης συλλογιστικής είναι ότι αυτό το κατώτατο σημείο δεν μπορεί να ορισθεί με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος συνεχών πιέσεων χωρίς αποτέλεσμα διότι υπάρχει συνεχώς ένα ανατροφοδοτούμενο κύκλωμα.
Σύμφωνα με την συγκεκριμένη λογική όταν η οικονομία αγγίξει το κατώτατο σημείο, με όλα αυτά τα διοικητικά μέτρα, τότε οι δυνάμεις της ελεύθερης αγοράς θα αρχίσουν να εργάζονται για την ανάπτυξη της χώρας.
Αποκρουστικά παραμύθια οικονομικής λογικής τα οποία διδάσκονται και στα πανεπιστήμια και φυσικά πρόσωπα υποστηριχτές αυτών των απόψεων κατέχουν δημόσιες θέσεις.
Το σχέδιο αυτό επιζητούν μετά μανίας να επεκταθεί στην αγορά ακινήτων με μοχλό την άμεση εκκίνηση των πλειστηριασμών ακόμη και για την πρώτη κατοικία η οποία μέχρι σήμερα προστατεύεται νομοθετικά.
Έχοντας τα παραπάνω στο νου μας ως πραγματολογικά και όχι ως θεωρητικά στοιχεία μπορούμε εύκολα να αντιληφθούμε το τι θα συμβεί και στην αγορά ακινήτων.
Η απελευθέρωση των πλειστηριασμών, αφού κατακρημνίσει στην κυριολεξία τις τιμές των ακινήτων χωρίς κανένας να μπορεί να ορίσει «τον πάτο του βαρελιού», θα δημιουργήσει πολλαπλάσια οικονομικά, κοινωνικά και ανθρωπιστικά προβλήματα.
Κάποια στιγμή στο μέλλον, άγνωστο πότε, θα αρχίσει να εξισορροπεί η αγορά ακινήτων και οι δυνάμεις τις αγοράς εκτιμώντας αυτή την κατάσταση θα επιληφθούν για τη σταδιακή άνοδό της.
Μήπως όμως τότε θα είμαστε όλοι νεκροί;
Οι μελλοντικές αγορές, τις οποίες επικαλούνται όλες αυτές οι δοξασίες οι οποίες λογίζονται ως οικονομικές θεωρίες, θα υπάρχουν;
Και σε ποια κατάσταση;
Όμως οι χώρες και οι κοινωνίες δεν είναι επιχειρήσεις. Δεν κατεβάζουν ρολά και αποσύρονται στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Επιζούν με κάθε τρόπο και σε αντίθεση με όσα πρεσβεύουν οι κάθε λογής επιτήδειοι.
Το ενδιάμεσο επιχείρημα το οποίο προβάλλεται είναι ότι οι τράπεζες δεν μπορούν να λειτουργήσουν με μεγάλο αριθμό δανειοδοτουμένων οι οποίοι δεν εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους.
Το γεγονός αυτό τους στερεί τη δυνατότητα να χορηγήσουν εκ νέου ρευστότητα και επιπλέον χρειάζονται συνεχώς νέα κεφάλαια για να καλύψουν τις απώλειες. Έχει όμως λογική το επιχείρημα στη σημερινή συγκυρία όπου οι τιμές των ακινήτων ήδη έχουν υποστεί σημαντικές μειώσεις; (Σύμφωνα με τα στοιχεία της Τραπέζης της Ελλάδος την περίοδο 2009-ΙΙΙ τρίμηνο 2013 η μείωση ανέρχεται σε 36,4%).
Κατ’ αρχάς θα πρέπει να σημειωθεί ότι κάθε επιχείρημα έχει αξία μόνο όταν λαμβάνεται υπόψη η συγκεκριμένη οικονομική συγκυρία και όχι γενικά και αόριστα.
Στην παρούσα συγκυρία η κατάρρευση των τιμών των ακινήτων θα έχει πολλαπλάσια ζημιά για τις τράπεζες από οποιοδήποτε φαινομενικό κέρδος από τη βίαιη εκκαθάριση της αγοράς ακινήτων.
Με τη γενίκευση των πλειστηριασμών σε όλη τη χώρα, η κατάρρευση των τιμών των αστικών ακινήτων θα επιφέρει καταστροφή μεγάλου μέρους των εποπτικών κεφαλαίων των ίδιων των τραπεζών.
Γεγονός το οποίο θα οδηγήσει στην ανάγκη νέων εποπτικών κεφαλαίων.
Από πού θα προέλθουν;
Σύμφωνα με τις αποφάσεις της ΕΕ η Ελλάδα ήταν η τελευταία χώρα στην οποία εφαρμόστηκε το bail out. Τώρα ισχύει το bail in με ότι αυτό συνεπάγεται.
Συγχρόνως στο παιχνίδι εισέρχονται άμεσα και τα επιχειρηματικά δάνεια τα οποία είναι συνδεδεμένα με εμπράγματες εξασφαλίσεις μεταξύ των οποίων τα αστικά ακίνητα αποτελούν περίπου το 40,0%.
Η κατάρρευση των τιμών των αστικών ακινήτων θα επιφέρει τις εξής απαιτήσεις προς τους επιχειρηματίες:
ή αύξηση των εμπραγμάτων εξασφαλίσεων
ή αύξηση, μάλιστα σημαντική, του επιτοκιακού περιθωρίου ως ασφάλιστρο κινδύνου της γραμμής πίστωσης
ή το πιο πιθανό μείωση των πιστοδοτικών ορίων άρα μείωση των χορηγήσεων σε μια οικονομία αποστραγγισμένη από ρευστότητα και η οποία παλεύει απεγνωσμένα να στηριχθεί στα πόδια της.
Όλα όμως τα παραπάνω το μόνο που θα επιτύχουν με μαθηματική ακρίβεια στις παρούσες συνθήκες θα είναι το σπρώξιμο της οικονομίας πιο βαθειά στα Τάρταρα της ύφεσης, της ανέχειας και της ανεργίας.
Υπάρχει ακόμη η διαφαινόμενη λύση να πουληθούν τα κόκκινα στεγαστικά δάνεια στα λεγόμενα distress funds. Στους γνωστούς γύπες που λυμαίνονται κερδοσκοπώντας την παγκόσμια αγορά.
Παρ’ ότι από τις πληροφορίες που υπάρχουν, τραπεζικά ιδρύματα έχουν έλθει σε επαφή μαζί τους, φαίνεται ότι οι προσφερόμενες τιμές είναι πολύ χαμηλότερες από τις προβλέψεις που τα ίδια τα τραπεζικά ιδρύματα έχουν εγγράψει στους ισολογισμούς τους γεγονός που λειτουργεί αποτρεπτικά στην παρούσα συγκυρία.
Όμως κανείς δεν γνωρίζει πως θα εξελιχθούν τα πράγματα.
Εδώ όμως προκύπτει ένα πρόβλημα το οποίο εφάπτεται της κυβερνητικής πολιτικής η οποία με όλους τους τρόπους επικαλείται ότι η χώρα από το 2014 μπαίνει στη μεγέθυνση του ΑΕΠ και έπεται θετικότερη εξέλιξη.
Είναι δυνατόν να επιτρέψει την πώληση των μη αποτελεσματικών δανείων σε εξευτελιστικές τιμές παραδεχόμενη εμμέσως, πλην σαφώς, ότι δεν πιστεύει, παρά τις περί αντιθέτου διακηρύξεις της, ότι θα ανακάμψουν οι τιμές των ακινήτων στα επόμενα δύο χρόνια;
Ακόμη ποια τράπεζα θα ισχυριζόταν κάτι παρόμοιο;
Το πρόβλημα της αγοράς ακινήτων, των μη αποτελεσματικών δανείων και των πλειστηριασμών, είναι ένα περισσότερο περίπλοκο πρόβλημα από αυτό που παρουσιάζεται.
Από τη στιγμή που είναι κοινωνικό πρόβλημα (αποτελεί δομικά ιδιαιτερότητα της ελληνικής κοινωνίας) είναι και οικονομικό και πολιτικό.
Θα έπρεπε να είχε αντιμετωπισθεί την περίοδο του PSI μαζί με τα υπόλοιπα ζητήματα. Το λάθος της ελληνικής κυβέρνησης και του άμεσου διαπραγματευτή ήταν θανάσιμο. Η αποφασιστική πρόβλεψη των μελλοντικών εξελίξεων είναι το άλφα και το ωμέγα της οικονομικής πολιτικής.
Τώρα, στη συγκεκριμένη συγκυρία, η παράταση του ισχύοντος νομοθετικού πλαισίου, με πιθανές επιμέρους βελτιώσεις (κυρίως θα πρέπει να αφορά όσους έχουν χρήματα και δεν εξυπηρετούν τα δάνεια τους εκμεταλλευόμενοι την συγκυρία) είναι επιβεβλημένη όχι γιατί λύνει το πρόβλημα αλλά επειδή παρέχει χρόνο να λυθεί το πρόβλημα.
Η λύση θα πρέπει να αναζητηθεί με τέτοιο τρόπο ώστε και οι αδυνατούντες πολίτες να πληρώσουν να μην χάσουν την πρώτη κατοικία τους και οι τράπεζες να μην χρειαστούν νέα κεφάλαια, τα οποία ειρήσθω εν παρόδω, θα προέλθουν από τους έλληνες φορολογουμένους.
Μια μεγάλη επιμήκυνση, πάνω από 100 χρόνια, των δανείων για τα οποία υπάρχει πραγματική αδυναμία εξυπηρέτησης, θα αποτελούσε μια καλή βάση αρχής του διαλόγου.
Οι υπόλοιπες λεπτομέρειες μπορούν εύκολα να διευθετηθούν.
Στη συνέχεια με βάση της εξελίξεις της οικονομίας και την κατάσταση του δανειοδοτούμενου, θα μπορούσε το πλαίσιο να προσαρμόζεται αναλόγως.
Η συγκράτηση της πτώσης των τιμών των ακινήτων θα πρέπει να αποτελεί το ζητούμενο. Η βίαιη εκκαθάριση της αγοράς ακινήτων συμφέρει μόνο τα ξένα distress funds και τους νέους μαυραγορίτες της σημερινής εποχής.
ΓΙΟΡΤΕΣ ΣΤΗN ΚΑΤΟΧΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ.
http://ameiniasopallineus.blogspot.gr/2013/12/blog-post_6997.html
Ειδήσεις αθλιότητας διάσπαρτες. Νομίζουν οι καλοβαλμένοι ακόμα συμπολίτες και οι μέντορες των πολιτικών λιτότητας πως μέσα στο εορταστικό κλίμα αυτές οι «ειδησούλες» θα είναι σταγονίτσες δυσάρεστες στο γενικότερο κλίμα χαράς και γλεντιού...
Το κακό μ΄αυτό το πόλεμο είναι πως δεν θα μάθουμε ποτέ πόσα θύματα είχε. Γιατί ένα θύμα από σφαίρα είναι ολοφάνερο. Μια καταστροφή από βομβαρδισμό είναι ολοφάνερη. Μια κατάσταση αιχμαλωσίας, βασανισμού, εκτέλεσης είναι ολοφάνερη.
Ποιος όμως θα μπορέσει ποτέ να μετρήσει πόσοι «αδύναμοι κρίκοι» δεν θα είχαν καταλήξει στο νοσοκομείο ή και στο θάνατο, αν είχαν π.χ. θέρμανση, φαγητό, φάρμακα, κάποιο πενιχρό εισόδημα για να επιβιώσουν?....
Ποιος θα μπορέσει να μετρήσει σε μεγαλύτερα μεγέθη, πόσοι άνθρωποι δεν θα είχαν καταλήξει με βασανιστικό και αργό θάνατο από δεκάδες οδυνηρές ασθένειες αν η τροφή δεν ήταν ένα δηλητηριασμένο σκουπίδι, αν ο αέρας που ανασαίνουμε δεν ήταν μια βρώμα, αν το νερό που πίνουμε δεν ήταν ένας βούρκος?
Κι ο κατάλογος από θανάτους που οφείλονται σε πολιτικές που έχουν σαν κεντρικό άξονα, την απληστεία, τη μωροδοξία, την αλλαζονεία και όλο το κακό συναπάντημα της σκοτεινής πλευράς της ανθρώπινης φύσης, είναι ατελείωτος. Ηταν, είναι και θα είναι ατελείωτος...
Επικεντρώνοντας όμως τη προσοχή μας στο εδώ και τώρα της μνημονιακής Ελλάδας, το βέβαιο είναι πως άνθρωποι πεθαίνουν από τη πείνα, το κρύο, την ελλειπή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τις υποβαθμισμένες συνθήκες υγιεινής ή επάρκεια βασικών αγαθών στη καθημερινότητα.
Πόσο φιλάνθρωπο είναι φέτος να ανάψουμε, όσοι μπορούμε, λαμπάκια στο χριστουγεννιάτικο δέντρο, όταν άνθρωποι κοιμούνται με κεριά το βράδυ ξεπαγιασμένοι?..
Πόσο φιλάνθρωπο είναι να ψάχνουμε τι θα στοιβάξουμε στο καρότσι του σουπερ μάρκετ για να νοιώσουμε ικανοποιημένοι και χορτασμένοι όταν έξω από το κατάστημα θα υπάρχουν χέρια απλωμένα που θα παρακαλάνε για να γεμίσουν μια σακούλα με γάλα, ψωμί, λίγα μακαρόνια για να βγάλουν τις γιορτές ζωντανοί?..
Πόσο φιλάνθρωπο θα είναι να νοιώθει το παιδί μας ασφαλές και χαρούμενο με τα πακετάκια δώρα κάτω από το δέντρο, χωρίς να έχει συνειδητοποιήσει πως υπάρχουν πολλά παιδιά, ίδια μ΄αυτό που δεν έχουν τη χαρά στο σπίτι τους αυτές της γιορτές ούτε λίγης θέρμανσης...
Και φυσικά θα πεταχτεί κάποιος και θα πει, και τι θέλεις να αφήσουμε τα παιδιά μας χωρίς δώρα, να μην αγοράσουμε τη γαλοπούλα μας, να μην πιούμε το κρασί μας, επειδή κάποιοι είναι εξαθλιωμένοι και πεθαίνουν αβοήθητοι?
Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Ο καθένας μας στη μικρή του μίζερη ζωούλα είναι ένα πρωθυπουργίσκος, ένα τροικανούλης για άλλους κατώτερους από αυτόν, που τους ζυγίζει και τους μετράει ανάλογα με το δικό του βόλεμα. Οι κάθε είδους τρόικες δεν κάνουν τίποτα περισσότερο και λειτουργούν απέναντί σου που είσαι μικρός και τιποτένιος μπροστά στο δικό τους τομάρι, όπως εσύ ακριβώς λειτουργείς για τους δικούς σου υπηκόους ανά περίσταση.
Είναι ο γείτονας που δεν νοιάστηκες ποτέ να μάθεις αν ζει ή αν πέθανε.
Είναι το κοριτσάκι που του ανάβεις κεριά και λιβάνια ΑΦΟΥ πεθάνει από τις αναθυμιάσεις μιας κ@λόσομπας.
Είναι η γιαγιά που θα κουνήσεις το κεφάλι λυπημένα ΑΦΟΥ πεθάνει στημένη σε κάποια σκαλιά ζητιανεύοντας ένα κομμάτι ψωμί.
Είναι το αίμα που φοβάσαι να δώσεις όταν γίνεται έκκληση για βοήθεια. Είναι τα δεκάδες ιδρύματα κάθε είδους, που σε απάνθρωπες συνθήκες ζουν πεταμένοι χιλιάδες άνθρωποι και δεν μπήκες ποτέ στο κόπο να ενημερωθείς τουλάχιστον που είναι, τι συμβαίνει, ποιος ευθύνεται και τι πρέπει να γίνει?
Είναι εκείνη η συγκέντρωση διαμαρτυρίας που ποτέ δεν θα κάνεις και ποτέ δεν θα κατέβεις αγανακτισμένος στη πλατεία για να παλαίψεις για τους «άπορους» των φτωχοκομείων, για τους «απερίθαλπτους ασθενείς», για τα νέα παιδιά που σβήνουν μέσα στη κόλαση των νακρωτικών, για τα παιδιά που είναι κλεισμένα στα σκλαβοπάζαρα της σάρκας, για τους ανθρώπους που δουλεύουν στις πιο βρώμικες δουλείες , στους χώρους εργασίας των οποίων δεν έχεις πατήσει ποτέ ούτε που ξέρεις πως είναι.
Δεν είναι η τρόικα απάνθρωπη. Δεν είναι οι κυβερνώντες απάνθρωποι. Είναι απάνθρωπο όλο το σύστημα που θρέφει συνεχώς πολίτες τομαρο-κεντρικούς. Ανθρώπους που η αρχή και το τέλος της ενασχόλησης του μυαλού τους είναι με ποιο τρόπο θα φάνε, θα γ@μίσουν, θα γλεντήσουν ή θα ξαπλάρουν καλύτερα, ή στη καλύτερη περίπτωση πως θα φυλάξουν τη φωλίτσα τους, τα παιδάκια τους, τα παιχνιδάκια τους , τα βίτσια τους και τους εθισμούς τους...
Στα λόγια μπορούμε όλοι να γίνουμε ήρωες, μάρτυρες ή η Μαρία Τερέζα που αγκαλιάζει όλους τους δυστυχισμένους αυτού του κόσμου. Μπορούμε να φαντασιωθούμε πως είμαστε καλύτεροι από τον δίπλα. Διακαιότεροι. Πιο ευαίσθητοι. Στα λόγια μπορούμε να παραστήσουμε τους μεγάλους επαναστάτες ή τους άγιους.
Η αλήθεια όμως είναι πως αυτές οι γιορτές βρίσκουν το κόσμο μοιρασμένο. Σ΄εκείνους που δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι έχει συμβεί, ή απλά δεν τους ενδιαφέρει γιατί θα γιορτάσουν, θα πιούν, θα γλεντήσουν, μες τη ζεστασιά τους, τα δεντράκια με τα φωτάκια, τα πακέτα δώρα, τα μεζεδάκια τους και τα κρασάκια τους, κι εκείνους που δεν θα έχουν τίποτα από τα παραπάνω ή θα έχουν ελάχιστα, μια μίζερη έκδοση της χαράς, και φυσικά όλους τους αγανακτισμένους-επαναστατημένους σε κατάσταση ανακωχής που "έλα μωρέ, μη μιζεριάζουμε συνέχεια ας φάμε τώρα τα μελομακάρονα και τις γαλοπούλες, ας το γλεντήσουμε λιγάκι και μετά τα φώτα ξαναπιάνουμε τη μουρμούρα"
Αποφάσισα να ασχολούμαι λιγότερο με το άθλημα της διαμαρτυρίας, γιατί πρέπει να έχω γερά νεύρα αυτές τις μέρες να περιμένω με το καλαθάκι πίσω από κάτι καρότσια που νομίζεις πως εφοδιάζονται για ένα χρόνο τρόφιμα, θα πρέπει να υπομείνω περισσότερο την ορθοστασία στο λεωφορείο γιατί έχουν βγει σαν τους σεληνιασμένους με τα αυτοκίνητα έξω να αγοράσουν τα μπιχλιμπίδια, θα πρέπει να κρατάω τη ψυχραιμία στις μ@λακίες που θα βλέπω που είναι πάντα πολλαπλασιασμένες επί δέκα αυτές τις μέρες.
Αυτά λοιπόν για τους φίλους που ρωτάνε τι έπαθα, γιατί δεν γράφω, γιατί εξαφανίστηκα. Εδώ είμαι δεν εξαφανίστηκα, απλά εξαφανίστηκε η διάθεσή μου να σχολιάζω το εμφανές. Δηλαδή την αναληγσία του κράτους και την αδιαφορία των πολιτών. Την αθλιότητα των πεινασμένων και την αναισθησία των χορτάτων. Το θράσος των ενόχων και το φόβο των αθώων. Οπως είπε κάποιος "έλα μωρέ πάντα υπήρχαν φτωχοί και πεινασμένοι" Και είναι αλήθεια. Στη ποσοότητα θα το χαλάσουμε? Οπως όταν ήταν μερικές χιλιάδες οι πεινασμένοι και μερικά εκατομμύρια οι χορτάτοι που δεν τους καιγόταν καρφάκι, έτσι τώρα είναι μερικά εκατομμύρια οι δυστυχισμένοι και λίγο πιο περιορισμένος ο αριθμός των χορτάτων? Ε και? Οι γιορτές θα γίνουν για εκείνους που έχουν ακόμα.
Λεφτά υπάρχουν. Για πολλούς, ακόμα. Οι υπόλοιποι? Θα πάρουμε ακριβώς αυτό που διεκδικήσαμε. Την ανούσια και κουραστική τελικά κλάψα μας. Γιατί όταν επί τρία χρόνια σε τσακίζουν και το μόνο που κάνεις είναι να βρίζεις και να απειλείς στο γάμο του καραγκιόζη ή να ζητιανεύεις, δεν είναι τίποτα άλλο από κλάψα.
Αυτές οι γιορτές είναι γιορτές σε κατοχικό κλίμα. Αυτοί που θα γιορτάσουν χωρίς καμμία ενοχή δεν έχουν καμμία σχέση με το νόημα της αγάπης. Κι αυτοί που δεν θα μπορέσουν να γιορτάσουν θα ελπίζουν σ΄ενα θαύμα. Η μόνη ελπίδα που έχουν οι πεινασμένοι είναι οι άνθρωποι που έχουν λίγα ακόμα να τους δώσουν ένα πιάτο φαί, μια κουβέρτα, ένα παιχνίδι για τα παιδιά τους, ένα χαμόγελο. Εκείνοι οι λίγοι άνθρωποι που θα νοιαστούν. Γιατί μόνο από αυτούς τους φτωχούς που θα μοιραστούν το λίγο που έχουν με το καθόλου που δεν έχει ο διπλανός τους, θα υπάρξει το αληθινό νόημα της αγάπης. Η επιδεικτική ελεημοσύνη, τα γκαλά με τις τηλεοπτικές κάμερες από δίπλα να διαφημίζουν τη καλή πράξη του χρόνου που θα γίνει από τους φιλάνθρωπους χοντρούς σβέρκους είναι εντελώς εμετικό.
Το πρόβλημα είναι πως όλο αυτό το καραγκιοζιλίκι θα συνεχίζει, όσο τα πεινασμένα χέρια αντί να γίνουν γροθιές θα είναι απλωμένα έτοιμα για ζητιανιά... Το εξαθλιωμένο πλήθος πολλοί το φοβήθηκαν, τους ζητιάνους ουδείς.
http://synithisypoptos.gr/blog
Το κακό μ΄αυτό το πόλεμο είναι πως δεν θα μάθουμε ποτέ πόσα θύματα είχε. Γιατί ένα θύμα από σφαίρα είναι ολοφάνερο. Μια καταστροφή από βομβαρδισμό είναι ολοφάνερη. Μια κατάσταση αιχμαλωσίας, βασανισμού, εκτέλεσης είναι ολοφάνερη.
Ποιος όμως θα μπορέσει ποτέ να μετρήσει πόσοι «αδύναμοι κρίκοι» δεν θα είχαν καταλήξει στο νοσοκομείο ή και στο θάνατο, αν είχαν π.χ. θέρμανση, φαγητό, φάρμακα, κάποιο πενιχρό εισόδημα για να επιβιώσουν?....
Ποιος θα μπορέσει να μετρήσει σε μεγαλύτερα μεγέθη, πόσοι άνθρωποι δεν θα είχαν καταλήξει με βασανιστικό και αργό θάνατο από δεκάδες οδυνηρές ασθένειες αν η τροφή δεν ήταν ένα δηλητηριασμένο σκουπίδι, αν ο αέρας που ανασαίνουμε δεν ήταν μια βρώμα, αν το νερό που πίνουμε δεν ήταν ένας βούρκος?
Κι ο κατάλογος από θανάτους που οφείλονται σε πολιτικές που έχουν σαν κεντρικό άξονα, την απληστεία, τη μωροδοξία, την αλλαζονεία και όλο το κακό συναπάντημα της σκοτεινής πλευράς της ανθρώπινης φύσης, είναι ατελείωτος. Ηταν, είναι και θα είναι ατελείωτος...
Επικεντρώνοντας όμως τη προσοχή μας στο εδώ και τώρα της μνημονιακής Ελλάδας, το βέβαιο είναι πως άνθρωποι πεθαίνουν από τη πείνα, το κρύο, την ελλειπή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τις υποβαθμισμένες συνθήκες υγιεινής ή επάρκεια βασικών αγαθών στη καθημερινότητα.
Πόσο φιλάνθρωπο είναι φέτος να ανάψουμε, όσοι μπορούμε, λαμπάκια στο χριστουγεννιάτικο δέντρο, όταν άνθρωποι κοιμούνται με κεριά το βράδυ ξεπαγιασμένοι?..
Πόσο φιλάνθρωπο είναι να ψάχνουμε τι θα στοιβάξουμε στο καρότσι του σουπερ μάρκετ για να νοιώσουμε ικανοποιημένοι και χορτασμένοι όταν έξω από το κατάστημα θα υπάρχουν χέρια απλωμένα που θα παρακαλάνε για να γεμίσουν μια σακούλα με γάλα, ψωμί, λίγα μακαρόνια για να βγάλουν τις γιορτές ζωντανοί?..
Πόσο φιλάνθρωπο θα είναι να νοιώθει το παιδί μας ασφαλές και χαρούμενο με τα πακετάκια δώρα κάτω από το δέντρο, χωρίς να έχει συνειδητοποιήσει πως υπάρχουν πολλά παιδιά, ίδια μ΄αυτό που δεν έχουν τη χαρά στο σπίτι τους αυτές της γιορτές ούτε λίγης θέρμανσης...
Και φυσικά θα πεταχτεί κάποιος και θα πει, και τι θέλεις να αφήσουμε τα παιδιά μας χωρίς δώρα, να μην αγοράσουμε τη γαλοπούλα μας, να μην πιούμε το κρασί μας, επειδή κάποιοι είναι εξαθλιωμένοι και πεθαίνουν αβοήθητοι?
Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Ο καθένας μας στη μικρή του μίζερη ζωούλα είναι ένα πρωθυπουργίσκος, ένα τροικανούλης για άλλους κατώτερους από αυτόν, που τους ζυγίζει και τους μετράει ανάλογα με το δικό του βόλεμα. Οι κάθε είδους τρόικες δεν κάνουν τίποτα περισσότερο και λειτουργούν απέναντί σου που είσαι μικρός και τιποτένιος μπροστά στο δικό τους τομάρι, όπως εσύ ακριβώς λειτουργείς για τους δικούς σου υπηκόους ανά περίσταση.
Είναι ο γείτονας που δεν νοιάστηκες ποτέ να μάθεις αν ζει ή αν πέθανε.
Είναι το κοριτσάκι που του ανάβεις κεριά και λιβάνια ΑΦΟΥ πεθάνει από τις αναθυμιάσεις μιας κ@λόσομπας.
Είναι η γιαγιά που θα κουνήσεις το κεφάλι λυπημένα ΑΦΟΥ πεθάνει στημένη σε κάποια σκαλιά ζητιανεύοντας ένα κομμάτι ψωμί.
Είναι το αίμα που φοβάσαι να δώσεις όταν γίνεται έκκληση για βοήθεια. Είναι τα δεκάδες ιδρύματα κάθε είδους, που σε απάνθρωπες συνθήκες ζουν πεταμένοι χιλιάδες άνθρωποι και δεν μπήκες ποτέ στο κόπο να ενημερωθείς τουλάχιστον που είναι, τι συμβαίνει, ποιος ευθύνεται και τι πρέπει να γίνει?
Είναι εκείνη η συγκέντρωση διαμαρτυρίας που ποτέ δεν θα κάνεις και ποτέ δεν θα κατέβεις αγανακτισμένος στη πλατεία για να παλαίψεις για τους «άπορους» των φτωχοκομείων, για τους «απερίθαλπτους ασθενείς», για τα νέα παιδιά που σβήνουν μέσα στη κόλαση των νακρωτικών, για τα παιδιά που είναι κλεισμένα στα σκλαβοπάζαρα της σάρκας, για τους ανθρώπους που δουλεύουν στις πιο βρώμικες δουλείες , στους χώρους εργασίας των οποίων δεν έχεις πατήσει ποτέ ούτε που ξέρεις πως είναι.
Δεν είναι η τρόικα απάνθρωπη. Δεν είναι οι κυβερνώντες απάνθρωποι. Είναι απάνθρωπο όλο το σύστημα που θρέφει συνεχώς πολίτες τομαρο-κεντρικούς. Ανθρώπους που η αρχή και το τέλος της ενασχόλησης του μυαλού τους είναι με ποιο τρόπο θα φάνε, θα γ@μίσουν, θα γλεντήσουν ή θα ξαπλάρουν καλύτερα, ή στη καλύτερη περίπτωση πως θα φυλάξουν τη φωλίτσα τους, τα παιδάκια τους, τα παιχνιδάκια τους , τα βίτσια τους και τους εθισμούς τους...
Στα λόγια μπορούμε όλοι να γίνουμε ήρωες, μάρτυρες ή η Μαρία Τερέζα που αγκαλιάζει όλους τους δυστυχισμένους αυτού του κόσμου. Μπορούμε να φαντασιωθούμε πως είμαστε καλύτεροι από τον δίπλα. Διακαιότεροι. Πιο ευαίσθητοι. Στα λόγια μπορούμε να παραστήσουμε τους μεγάλους επαναστάτες ή τους άγιους.
Η αλήθεια όμως είναι πως αυτές οι γιορτές βρίσκουν το κόσμο μοιρασμένο. Σ΄εκείνους που δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι έχει συμβεί, ή απλά δεν τους ενδιαφέρει γιατί θα γιορτάσουν, θα πιούν, θα γλεντήσουν, μες τη ζεστασιά τους, τα δεντράκια με τα φωτάκια, τα πακέτα δώρα, τα μεζεδάκια τους και τα κρασάκια τους, κι εκείνους που δεν θα έχουν τίποτα από τα παραπάνω ή θα έχουν ελάχιστα, μια μίζερη έκδοση της χαράς, και φυσικά όλους τους αγανακτισμένους-επαναστατημένους σε κατάσταση ανακωχής που "έλα μωρέ, μη μιζεριάζουμε συνέχεια ας φάμε τώρα τα μελομακάρονα και τις γαλοπούλες, ας το γλεντήσουμε λιγάκι και μετά τα φώτα ξαναπιάνουμε τη μουρμούρα"
Αποφάσισα να ασχολούμαι λιγότερο με το άθλημα της διαμαρτυρίας, γιατί πρέπει να έχω γερά νεύρα αυτές τις μέρες να περιμένω με το καλαθάκι πίσω από κάτι καρότσια που νομίζεις πως εφοδιάζονται για ένα χρόνο τρόφιμα, θα πρέπει να υπομείνω περισσότερο την ορθοστασία στο λεωφορείο γιατί έχουν βγει σαν τους σεληνιασμένους με τα αυτοκίνητα έξω να αγοράσουν τα μπιχλιμπίδια, θα πρέπει να κρατάω τη ψυχραιμία στις μ@λακίες που θα βλέπω που είναι πάντα πολλαπλασιασμένες επί δέκα αυτές τις μέρες.
Αυτά λοιπόν για τους φίλους που ρωτάνε τι έπαθα, γιατί δεν γράφω, γιατί εξαφανίστηκα. Εδώ είμαι δεν εξαφανίστηκα, απλά εξαφανίστηκε η διάθεσή μου να σχολιάζω το εμφανές. Δηλαδή την αναληγσία του κράτους και την αδιαφορία των πολιτών. Την αθλιότητα των πεινασμένων και την αναισθησία των χορτάτων. Το θράσος των ενόχων και το φόβο των αθώων. Οπως είπε κάποιος "έλα μωρέ πάντα υπήρχαν φτωχοί και πεινασμένοι" Και είναι αλήθεια. Στη ποσοότητα θα το χαλάσουμε? Οπως όταν ήταν μερικές χιλιάδες οι πεινασμένοι και μερικά εκατομμύρια οι χορτάτοι που δεν τους καιγόταν καρφάκι, έτσι τώρα είναι μερικά εκατομμύρια οι δυστυχισμένοι και λίγο πιο περιορισμένος ο αριθμός των χορτάτων? Ε και? Οι γιορτές θα γίνουν για εκείνους που έχουν ακόμα.
Λεφτά υπάρχουν. Για πολλούς, ακόμα. Οι υπόλοιποι? Θα πάρουμε ακριβώς αυτό που διεκδικήσαμε. Την ανούσια και κουραστική τελικά κλάψα μας. Γιατί όταν επί τρία χρόνια σε τσακίζουν και το μόνο που κάνεις είναι να βρίζεις και να απειλείς στο γάμο του καραγκιόζη ή να ζητιανεύεις, δεν είναι τίποτα άλλο από κλάψα.
Αυτές οι γιορτές είναι γιορτές σε κατοχικό κλίμα. Αυτοί που θα γιορτάσουν χωρίς καμμία ενοχή δεν έχουν καμμία σχέση με το νόημα της αγάπης. Κι αυτοί που δεν θα μπορέσουν να γιορτάσουν θα ελπίζουν σ΄ενα θαύμα. Η μόνη ελπίδα που έχουν οι πεινασμένοι είναι οι άνθρωποι που έχουν λίγα ακόμα να τους δώσουν ένα πιάτο φαί, μια κουβέρτα, ένα παιχνίδι για τα παιδιά τους, ένα χαμόγελο. Εκείνοι οι λίγοι άνθρωποι που θα νοιαστούν. Γιατί μόνο από αυτούς τους φτωχούς που θα μοιραστούν το λίγο που έχουν με το καθόλου που δεν έχει ο διπλανός τους, θα υπάρξει το αληθινό νόημα της αγάπης. Η επιδεικτική ελεημοσύνη, τα γκαλά με τις τηλεοπτικές κάμερες από δίπλα να διαφημίζουν τη καλή πράξη του χρόνου που θα γίνει από τους φιλάνθρωπους χοντρούς σβέρκους είναι εντελώς εμετικό.
Το πρόβλημα είναι πως όλο αυτό το καραγκιοζιλίκι θα συνεχίζει, όσο τα πεινασμένα χέρια αντί να γίνουν γροθιές θα είναι απλωμένα έτοιμα για ζητιανιά... Το εξαθλιωμένο πλήθος πολλοί το φοβήθηκαν, τους ζητιάνους ουδείς.
http://synithisypoptos.gr/blog
ΕΛΛΗΝΙΚΗ Θράκη είναι και η Κωνσταντινούπολη κ. Ερντογάν!
(Ανανεωμένο) – Η αντίδραση του ΥΠΕΞ, στις χθεσινές προκλητικές δηλώσεις του Τούρκου πρωθυπουργού Ερντογάν είναι η εξής:
«Οι ιστορικές και γεωγραφικές αναφορές, ιδίως σε μια περιοχή με έντονη ιστορική φόρτιση, όπως τα Βαλκάνια, πρέπει να γίνονται πάντοτε με ιδιαίτερη προσοχή.
Σήμερα πλέον το μόνο κριτήριο είναι η τήρηση του διεθνούς δικαίου και άρα των κανόνων που διέπουν τις σχέσεις καλής γειτονίας, οι οποίες βασίζονται στο σεβασμό της εθνικής κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας όλων των κρατών της περιοχής. Για την Ελλάδα -που θα μπορούσε, προφανώς, να κάνει πάρα πολλές ιστορικές αναφορές- αυτή είναι μια θεμελιώδης, αυτονόητη και απαράβατη θέση».
Σήμερα πλέον το μόνο κριτήριο είναι η τήρηση του διεθνούς δικαίου και άρα των κανόνων που διέπουν τις σχέσεις καλής γειτονίας, οι οποίες βασίζονται στο σεβασμό της εθνικής κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας όλων των κρατών της περιοχής. Για την Ελλάδα -που θα μπορούσε, προφανώς, να κάνει πάρα πολλές ιστορικές αναφορές- αυτή είναι μια θεμελιώδης, αυτονόητη και απαράβατη θέση».
Όπως γράψαμε χθες, ο κ. Ερντογάν, στο πλαίσιο προεκλογικής περιοδείας εν όψει των δημοτικών εκλογών του προσεχούς Μαρτίου είχε πει ότι «η Θράκη είναι ταυτόχρονα και Θεσσαλονίκη, είναι Κομοτηνή και Ξάνθη. Είναι επίσης Κίρτζαλι και Βαρδάρης. Αν πάμε λίγο πιο πίσω, είναι Σκόπια και Πρίστινα, είναι Σεράγιεβο»
Είναι προφανές ότι η αντίδραση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών είναι υπέρ του δέοντος ήπια, σε συνδυασμό με τις κλιμακούμενες προκλήσεις των Τούρκων στο Αιγαίο. Γεγονός που μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι όπως έχουμε γράψει επανειλημμένως το σύνδρομο των Ιμίων παραμένει εθνικό ιδανικό και σταθερή συνισταμένη της εσωτερικής και εξωτερικής μας πολιτικής και επί Βενιζέλου
Όπως άλλωστε έλεγε και ο Μητσοτάκης «σε δέκα χρόνια δεν θα θυμάται κανείς τίποτα», ούτε καν το 1821.
Για μας μία είναι η απάντηση στον προκλητικό Τούρκο πρωθυπουργό: «Θράκη είναι και η Κωνσταντινούπολη κ. Ερντογάν»
ΠΡΟΤΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ: ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΤΖΟΥΚΑΣ, Οι οπλαρχηγοί του ΕΔΕΣ στην Ήπειρο 1942-44. Τοπικότητα και πολιτική ένταξη, εκδόσεις Εστία, 2013.
http://avgi-anagnoseis.blogspot.gr/2013/11/blog-post_8312.html
Οπλαρχηγοί και αντάρτες του Ζέρβα
ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΣΚΑΛΙΔΑΚΗ
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΤΖΟΥΚΑΣ, Οι οπλαρχηγοί του ΕΔΕΣ στην Ήπειρο 1942-44. Τοπικότητα και πολιτική ένταξη, εκδόσεις Εστία, σελ. 257
Γιώργος Διβάρης- Design - έκρηξη, 2010
λαμαρίνα, ψηφιακή εκτύπωση, λιωμένο πλαστικό
Κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό, από τις εκδόσεις Εστία, η μελέτη του Βαγγέλη Τζούκα για τους οπλαρχηγούς του ΕΔΕΣ (Εθνικός Δημοκρατικός Ελληνικός Σύνδεσμός), της αντιστασιακής οργάνωσης με επικεφαλής τον απότακτο αντισυνταγματάρχη Ναπολέοντα Ζέρβα. Πρόκειται για επεξεργασμένη μορφή της διδακτορικής διατριβής του συγγραφέα στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Στο βιβλίο παραλείπονται τα αποσπάσματα που αφορούν την περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου, που ευελπιστούμε να μας παρουσιάσει ο συγγραφέας σε χωριστή μελέτη.
Η κυκλοφορία ενός βιβλίου «για τον ΕΔΕΣ» αφυπνίζει τα αντανακλαστικά των ασχολούμενων με την ταραγμένη δεκαετία του 1940 και επαναφέρει τα κεντρικά ερωτήματα που συνοδεύουν αυτήν την οργάνωση: Έκανε αντίσταση ο ΕΔΕΣ; Ποιος ευθύνεται για τις συγκρούσεις ΕΛΑΣ-ΕΔΕΣ τον Οκτώβριο του 1943; Ποια η σχέση του Ζέρβα με τους Άγγλους και με τους Γερμανούς; Τελικά, ο συγγραφέας πώς τοποθετείται; Είναι υπέρ ή κατά του ΕΔΕΣ;
Η μελέτη του Βαγγέλη Τζούκα όμως δεν είναι «για τον ΕΔΕΣ», η οργάνωση αυτή -και συγκεκριμένα η ένοπλη εκδοχή της- είναι η μελετούμενη περίπτωση για την κατανόηση ενός ευρύτερου φαινομένου, των διεργασιών ένταξης των παραδοσιακών κοινοτήτων στο νεωτερικό εθνικό κράτος μέσα από τα κατακλυσμιαία γεγονότα της δεκαετίας του 1940 στην Ελλάδα. Πώς δηλαδή, στην περίπτωσή μας, λειτούργησε ο ΕΔΕΣ ως μηχανισμός μετασχηματισμού παραδοσιακών νοοτροπιών και πρακτικών σε νεωτερικά πολιτικά προτάγματα: στην ταυτότητα του «εδεσίτη αντάρτη» και από εκεί στην παράταξη της Δεξιάς.
Ο συγγραφέας «ξαναδιαβάζει» την ιστορία της περιόδου, με τη σκευή τόσο του κοινωνιολόγου όσο και του ιστορικού, δίνοντας βάρος στις «από τα κάτω» διεργασίες. Εκεί όπου οι κεντρικές πολιτικές αποφάσεις, δηλαδή του Ζέρβα και των Βρετανών για ένοπλη Αντίσταση, υλοποιούνται μέσα από τη συνάντησή τους με τις τοπικές νοοτροπίες, τις πραγματικές και πλασματικές σχέσεις συγγένειας, τη ληστεία και τη ζωοκλοπή, την κουλτούρα ανυπακοής στην κεντρική εξουσία και την οικονομία της βίας.
Όλα τα παραπάνω δεν είναι αποστειρωμένα και αποκομμένα από τη γενική ιστορία της περιόδου. Το πρώτο κεφάλαιο είναι μια ευσύνοπτη εισαγωγή στο γενικότερο ιστορικό πλαίσιο με βάση τη βιβλιογραφία και τη βαθιά γνώση του συγγραφέα. Σε σαράντα πέντε σελίδες παρουσιάζεται η διαδικασία ίδρυσης του ΕΔΕΣ και ο τρόπος που ο Ζέρβας μεταβαίνει στην Ήπειρο, οι σχέσεις της οργάνωσης με το ΕΑΜ, με τον βρετανικό παράγοντα και η πολιτική στροφή του Ζέρβα, οι τοπικές συμμαχίες και η ματιά στις μεταπολεμικές εξελίξεις, η κρίσιμη σύγκρουση ΕΛΑΣ-ΕΟΕΑ (Εθνικές Ομάδες Ελλήνων Ανταρτών, η στρατιωτική μορφή του ΕΔΕΣ) τον Οκτώβριο του 1943, η αντιστασιακή δράση του ΕΔΕΣ και οι ενδείξεις για επαφές Ζέρβα-Γερμανών και τέλος η κατάσταση στην Ήπειρο κατά τα Δεκεμβριανά και ως τη Συμφωνία της Βάρκιζας.
Το κυρίως μέρος του βιβλίου αποτελείται από τα υπόλοιπα τέσσερα κεφάλαια, που παρουσιάζουν τις διαδικασίες σχηματισμού ένοπλων σωμάτων του ΕΔΕΣ αντίστοιχα στις περιοχές Ξηροβουνίου, Λάκκας Σουλίου, Ραδοβιζίου και Τζουμέρκων. Οι περιοχές αυτές, παρά τις διαφορές τους (π.χ. τα Τζουμέρκα είναι πιο ανεπτυγμένα οικονομικά και κοινωνικά), έχουν κοινά πολιτισμικά στοιχεία, που οφείλονται τόσο σε γεωφυσικούς παράγοντες όσο και στην ιστορία ένταξής τους στο ελληνικό κράτος. Σε μεγάλο βαθμό παραμένουν βαθιά παραδοσιακές κοινωνίες, με τις αντίστοιχες σχέσεις με την αγορά και το κράτος, έντονη τοπική ταυτότητα και ανάλογη οργάνωση και κουλτούρα. Είναι σε μεγάλο βαθμό υπανάπτυκτοι κοινωνικοί χώροι, όπου κυριαρχεί η πατριαρχία, ο αναλφαβητισμός, η οικονομία αυτοκατανάλωσης αλλά και η ληστεία. Σε αυτούς τους χώρους θα αναγκαστεί ο Ζέρβας να οικοδομήσει την οργάνωσή του.
Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η παρουσίαση αυτής της διαδικασίας, όπου συναντιέται η τοπική αυτονομία με την οργάνωση ενός σχηματισμού με νεωτερικά πολιτικά προτάγματα. Σε μεγάλο βαθμό η συνάντηση γίνεται στο παραδοσιακό περιβάλλον, π.χ. με ένα «δυαδικό συμβόλαιο» αμοιβαιότητας μεταξύ του επικεφαλής της οργάνωσης και του τοπικού οπλαρχηγού, μια συμφωνία που στηρίζεται στο «λόγο», στη «μπέσα» (σελ. 179). Στο σημείο αυτό συναντούμε τον τίτλο του βιβλίου και γνωρίζουμε τους τοπικούς οπλαρχηγούς, τον Αλέκο Παπαδόπουλο, τους Κολιοδημητραίους, τον Καραμπίνα και τον Βόιδαρο και τους υπόλοιπους. Δεν είναι σαφές στον μη ειδικό αναγνώστη αλλά τα σώματα αυτά δεν είναι μια περιφερειακή δύναμη του ένοπλου ΕΔΕΣ, των ΕΟΕΑ, αλλά οι βασικές και μαχητικότερες δυνάμεις του. Η διαδικασία συγκρότησης τους και ένταξή τους στον ΕΔΕΣ είναι, σε κάθε περίπτωση, μια επιβεβαίωση και εμπλουτισμός του σχήματος του συγγραφέα για τη σχέση τοπικότητας και πολιτικής ένταξης. Οι αναπόφευκτες επαναλήψεις στην περιγραφή αυτής της διαδικασίας, λόγω της δομής του βιβλίου, μας βοηθούν να εμπεδώσουμε και να συμμεριστούμε τα πορίσματα του συγγραφέα.
Εδώ θα μπορούσαμε να παρατηρήσουμε ότι οι διαδικασίες αυτές, αγκιστρωμένες στο πολιτισμικό περιβάλλον των οπλαρχηγών και των σωμάτων τους, οδηγούν στη συγκρότηση αρχικά ενός αντάρτικου «του Ζέρβα» και όχι τόσο «του ΕΔΕΣ». Και αυτό, ως ένα σημείο φαίνεται να οφείλεται σε αντικειμενικούς παράγοντες αλλά από κει και πέρα σε μια επιλογή του ίδιου του αρχηγού, για λόγους που άπτονταν τόσο των κατοχικών όσο και των μεταπολεμικών εξελίξεων. Στη σελίδα 183 περιγράφεται με σαφήνεια η δομή του στρατιωτικού σκέλους του ΕΔΕΣ. Η δομή αυτή ήταν «αυστηρά προσωποπαγής», καθώς ο Ζέρβας προσωπικά επικοινωνούσε με τους «οπλαρχηγούς» του και τους ενίσχυε οικονομικά. Οι τελευταίοι, με τη σειρά τους, ήταν υπεύθυνοι για την τροφοδοσία και την κινητοποίηση των ένοπλων ομάδων τους. Συμβολικά, ο όρκος δινόταν ενίοτε προς τον αρχηγό και όχι προς την οργάνωση του ΕΔΕΣ, με τα συχνά ακατανόητα προτάγματά της.
Ένα άλλο σημείο που επανέρχεται σε κάθε κεφάλαιο αλλά δεν αναδεικνύεται μέσα από τη συγκεκριμένη προβληματική, είναι ο οικονομικός παράγοντας. Η οικονομική ενίσχυση, τα «ωφελήματα», οι λίρες είναι σε τελική ανάλυση ο δεσμός με τον οποίο ο Ζέρβας συνδέεται με τους τοπικούς παράγοντες και αυτοί με τους ένοπλους τους. Και είναι επίσης το σημείο που συνδέει την τοπική αυτή ιστορία με τις ευρύτερες εξελίξεις, δηλαδή τη βούληση της Μεγάλης Βρετανίας να συντηρήσει ένα αντάρτικο σε αντίθεση με τον κυρίαρχο στην Ελλάδα ΕΛΑΣ.
Το βιβλίο του Βαγγέλη Τζούκα μας προσφέρει μια πρωτότυπη βάση, πάνω στην οποία μπορούμε να ξαναδούμε πιο στέρεα τη «μεγάλη ιστορία», που συνήθως περιορίζεται στην αναζήτηση υποκειμενικών πρωτοβουλιών, λαθών, εξωτερικών εξαναγκασμών και μέχρι πρόσφατα της «χρήσης βίας». Μιας ιστορίας όπου απουσιάζει η κοινωνία και οι δυνατότητες και όρια που εκείνη κάθε φορά έχει. Όπως κάθε εποικοδομητικό έργο, ανοίγει νέα πεδία, όπως η συμπλήρωση της ιστορίας του ΕΔΕΣ «από τα πάνω», μια ανάλογη προβληματική για άλλες περιοχές της Ελλάδας και κυρίως για τη συγκρότηση του ΕΛΑΣ και επίσης μια συγκριτική προσέγγιση μεταξύ τους, τα μεταπολεμικά αποτελέσματα αυτής της ενσωμάτωσης των παραδοσιακών κοινωνιών στο εθνικό κράτος διαμέσου της Αντίστασης και των ταυτοτήτων που συγκροτεί. Η κυκλοφορία του βιβλίου του Βαγγέλη Τζούκα, σε συνέχεια άλλων πρόσφατων για τη δεκαετία του 1940, είναι άλλο ένα βήμα γόνιμης απαγκίστρωσης από μια προηγούμενη περίοδο, θορυβωδώς συγκρουσιακή και ελάχιστα παραγωγική.
Ο Γιάννης Σκαλιδάκης είναι ιστορικός
Οπλαρχηγοί και αντάρτες του Ζέρβα
ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΣΚΑΛΙΔΑΚΗ
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΤΖΟΥΚΑΣ, Οι οπλαρχηγοί του ΕΔΕΣ στην Ήπειρο 1942-44. Τοπικότητα και πολιτική ένταξη, εκδόσεις Εστία, σελ. 257
Γιώργος Διβάρης- Design - έκρηξη, 2010
λαμαρίνα, ψηφιακή εκτύπωση, λιωμένο πλαστικό
Κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό, από τις εκδόσεις Εστία, η μελέτη του Βαγγέλη Τζούκα για τους οπλαρχηγούς του ΕΔΕΣ (Εθνικός Δημοκρατικός Ελληνικός Σύνδεσμός), της αντιστασιακής οργάνωσης με επικεφαλής τον απότακτο αντισυνταγματάρχη Ναπολέοντα Ζέρβα. Πρόκειται για επεξεργασμένη μορφή της διδακτορικής διατριβής του συγγραφέα στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Στο βιβλίο παραλείπονται τα αποσπάσματα που αφορούν την περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου, που ευελπιστούμε να μας παρουσιάσει ο συγγραφέας σε χωριστή μελέτη.
Η κυκλοφορία ενός βιβλίου «για τον ΕΔΕΣ» αφυπνίζει τα αντανακλαστικά των ασχολούμενων με την ταραγμένη δεκαετία του 1940 και επαναφέρει τα κεντρικά ερωτήματα που συνοδεύουν αυτήν την οργάνωση: Έκανε αντίσταση ο ΕΔΕΣ; Ποιος ευθύνεται για τις συγκρούσεις ΕΛΑΣ-ΕΔΕΣ τον Οκτώβριο του 1943; Ποια η σχέση του Ζέρβα με τους Άγγλους και με τους Γερμανούς; Τελικά, ο συγγραφέας πώς τοποθετείται; Είναι υπέρ ή κατά του ΕΔΕΣ;
Η μελέτη του Βαγγέλη Τζούκα όμως δεν είναι «για τον ΕΔΕΣ», η οργάνωση αυτή -και συγκεκριμένα η ένοπλη εκδοχή της- είναι η μελετούμενη περίπτωση για την κατανόηση ενός ευρύτερου φαινομένου, των διεργασιών ένταξης των παραδοσιακών κοινοτήτων στο νεωτερικό εθνικό κράτος μέσα από τα κατακλυσμιαία γεγονότα της δεκαετίας του 1940 στην Ελλάδα. Πώς δηλαδή, στην περίπτωσή μας, λειτούργησε ο ΕΔΕΣ ως μηχανισμός μετασχηματισμού παραδοσιακών νοοτροπιών και πρακτικών σε νεωτερικά πολιτικά προτάγματα: στην ταυτότητα του «εδεσίτη αντάρτη» και από εκεί στην παράταξη της Δεξιάς.
Ο συγγραφέας «ξαναδιαβάζει» την ιστορία της περιόδου, με τη σκευή τόσο του κοινωνιολόγου όσο και του ιστορικού, δίνοντας βάρος στις «από τα κάτω» διεργασίες. Εκεί όπου οι κεντρικές πολιτικές αποφάσεις, δηλαδή του Ζέρβα και των Βρετανών για ένοπλη Αντίσταση, υλοποιούνται μέσα από τη συνάντησή τους με τις τοπικές νοοτροπίες, τις πραγματικές και πλασματικές σχέσεις συγγένειας, τη ληστεία και τη ζωοκλοπή, την κουλτούρα ανυπακοής στην κεντρική εξουσία και την οικονομία της βίας.
Όλα τα παραπάνω δεν είναι αποστειρωμένα και αποκομμένα από τη γενική ιστορία της περιόδου. Το πρώτο κεφάλαιο είναι μια ευσύνοπτη εισαγωγή στο γενικότερο ιστορικό πλαίσιο με βάση τη βιβλιογραφία και τη βαθιά γνώση του συγγραφέα. Σε σαράντα πέντε σελίδες παρουσιάζεται η διαδικασία ίδρυσης του ΕΔΕΣ και ο τρόπος που ο Ζέρβας μεταβαίνει στην Ήπειρο, οι σχέσεις της οργάνωσης με το ΕΑΜ, με τον βρετανικό παράγοντα και η πολιτική στροφή του Ζέρβα, οι τοπικές συμμαχίες και η ματιά στις μεταπολεμικές εξελίξεις, η κρίσιμη σύγκρουση ΕΛΑΣ-ΕΟΕΑ (Εθνικές Ομάδες Ελλήνων Ανταρτών, η στρατιωτική μορφή του ΕΔΕΣ) τον Οκτώβριο του 1943, η αντιστασιακή δράση του ΕΔΕΣ και οι ενδείξεις για επαφές Ζέρβα-Γερμανών και τέλος η κατάσταση στην Ήπειρο κατά τα Δεκεμβριανά και ως τη Συμφωνία της Βάρκιζας.
Το κυρίως μέρος του βιβλίου αποτελείται από τα υπόλοιπα τέσσερα κεφάλαια, που παρουσιάζουν τις διαδικασίες σχηματισμού ένοπλων σωμάτων του ΕΔΕΣ αντίστοιχα στις περιοχές Ξηροβουνίου, Λάκκας Σουλίου, Ραδοβιζίου και Τζουμέρκων. Οι περιοχές αυτές, παρά τις διαφορές τους (π.χ. τα Τζουμέρκα είναι πιο ανεπτυγμένα οικονομικά και κοινωνικά), έχουν κοινά πολιτισμικά στοιχεία, που οφείλονται τόσο σε γεωφυσικούς παράγοντες όσο και στην ιστορία ένταξής τους στο ελληνικό κράτος. Σε μεγάλο βαθμό παραμένουν βαθιά παραδοσιακές κοινωνίες, με τις αντίστοιχες σχέσεις με την αγορά και το κράτος, έντονη τοπική ταυτότητα και ανάλογη οργάνωση και κουλτούρα. Είναι σε μεγάλο βαθμό υπανάπτυκτοι κοινωνικοί χώροι, όπου κυριαρχεί η πατριαρχία, ο αναλφαβητισμός, η οικονομία αυτοκατανάλωσης αλλά και η ληστεία. Σε αυτούς τους χώρους θα αναγκαστεί ο Ζέρβας να οικοδομήσει την οργάνωσή του.
Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η παρουσίαση αυτής της διαδικασίας, όπου συναντιέται η τοπική αυτονομία με την οργάνωση ενός σχηματισμού με νεωτερικά πολιτικά προτάγματα. Σε μεγάλο βαθμό η συνάντηση γίνεται στο παραδοσιακό περιβάλλον, π.χ. με ένα «δυαδικό συμβόλαιο» αμοιβαιότητας μεταξύ του επικεφαλής της οργάνωσης και του τοπικού οπλαρχηγού, μια συμφωνία που στηρίζεται στο «λόγο», στη «μπέσα» (σελ. 179). Στο σημείο αυτό συναντούμε τον τίτλο του βιβλίου και γνωρίζουμε τους τοπικούς οπλαρχηγούς, τον Αλέκο Παπαδόπουλο, τους Κολιοδημητραίους, τον Καραμπίνα και τον Βόιδαρο και τους υπόλοιπους. Δεν είναι σαφές στον μη ειδικό αναγνώστη αλλά τα σώματα αυτά δεν είναι μια περιφερειακή δύναμη του ένοπλου ΕΔΕΣ, των ΕΟΕΑ, αλλά οι βασικές και μαχητικότερες δυνάμεις του. Η διαδικασία συγκρότησης τους και ένταξή τους στον ΕΔΕΣ είναι, σε κάθε περίπτωση, μια επιβεβαίωση και εμπλουτισμός του σχήματος του συγγραφέα για τη σχέση τοπικότητας και πολιτικής ένταξης. Οι αναπόφευκτες επαναλήψεις στην περιγραφή αυτής της διαδικασίας, λόγω της δομής του βιβλίου, μας βοηθούν να εμπεδώσουμε και να συμμεριστούμε τα πορίσματα του συγγραφέα.
Εδώ θα μπορούσαμε να παρατηρήσουμε ότι οι διαδικασίες αυτές, αγκιστρωμένες στο πολιτισμικό περιβάλλον των οπλαρχηγών και των σωμάτων τους, οδηγούν στη συγκρότηση αρχικά ενός αντάρτικου «του Ζέρβα» και όχι τόσο «του ΕΔΕΣ». Και αυτό, ως ένα σημείο φαίνεται να οφείλεται σε αντικειμενικούς παράγοντες αλλά από κει και πέρα σε μια επιλογή του ίδιου του αρχηγού, για λόγους που άπτονταν τόσο των κατοχικών όσο και των μεταπολεμικών εξελίξεων. Στη σελίδα 183 περιγράφεται με σαφήνεια η δομή του στρατιωτικού σκέλους του ΕΔΕΣ. Η δομή αυτή ήταν «αυστηρά προσωποπαγής», καθώς ο Ζέρβας προσωπικά επικοινωνούσε με τους «οπλαρχηγούς» του και τους ενίσχυε οικονομικά. Οι τελευταίοι, με τη σειρά τους, ήταν υπεύθυνοι για την τροφοδοσία και την κινητοποίηση των ένοπλων ομάδων τους. Συμβολικά, ο όρκος δινόταν ενίοτε προς τον αρχηγό και όχι προς την οργάνωση του ΕΔΕΣ, με τα συχνά ακατανόητα προτάγματά της.
Ένα άλλο σημείο που επανέρχεται σε κάθε κεφάλαιο αλλά δεν αναδεικνύεται μέσα από τη συγκεκριμένη προβληματική, είναι ο οικονομικός παράγοντας. Η οικονομική ενίσχυση, τα «ωφελήματα», οι λίρες είναι σε τελική ανάλυση ο δεσμός με τον οποίο ο Ζέρβας συνδέεται με τους τοπικούς παράγοντες και αυτοί με τους ένοπλους τους. Και είναι επίσης το σημείο που συνδέει την τοπική αυτή ιστορία με τις ευρύτερες εξελίξεις, δηλαδή τη βούληση της Μεγάλης Βρετανίας να συντηρήσει ένα αντάρτικο σε αντίθεση με τον κυρίαρχο στην Ελλάδα ΕΛΑΣ.
Το βιβλίο του Βαγγέλη Τζούκα μας προσφέρει μια πρωτότυπη βάση, πάνω στην οποία μπορούμε να ξαναδούμε πιο στέρεα τη «μεγάλη ιστορία», που συνήθως περιορίζεται στην αναζήτηση υποκειμενικών πρωτοβουλιών, λαθών, εξωτερικών εξαναγκασμών και μέχρι πρόσφατα της «χρήσης βίας». Μιας ιστορίας όπου απουσιάζει η κοινωνία και οι δυνατότητες και όρια που εκείνη κάθε φορά έχει. Όπως κάθε εποικοδομητικό έργο, ανοίγει νέα πεδία, όπως η συμπλήρωση της ιστορίας του ΕΔΕΣ «από τα πάνω», μια ανάλογη προβληματική για άλλες περιοχές της Ελλάδας και κυρίως για τη συγκρότηση του ΕΛΑΣ και επίσης μια συγκριτική προσέγγιση μεταξύ τους, τα μεταπολεμικά αποτελέσματα αυτής της ενσωμάτωσης των παραδοσιακών κοινωνιών στο εθνικό κράτος διαμέσου της Αντίστασης και των ταυτοτήτων που συγκροτεί. Η κυκλοφορία του βιβλίου του Βαγγέλη Τζούκα, σε συνέχεια άλλων πρόσφατων για τη δεκαετία του 1940, είναι άλλο ένα βήμα γόνιμης απαγκίστρωσης από μια προηγούμενη περίοδο, θορυβωδώς συγκρουσιακή και ελάχιστα παραγωγική.
Ο Γιάννης Σκαλιδάκης είναι ιστορικός
Απάντηση ΟΑΕΕ: ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΩ ΘΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΕΧΩ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΑΠΑΛΛΑΓΗΣ ΣΤΟΝ ΚΛΑΔΟ ΥΓΕΙΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΟΥ ΠΑΡΕΧΟΥΝ !!! (σχόλια Γιωργος Ανεστόπουλος)
http://aegeanhawk.blogspot.gr/2013/12/blog-post_5800.html
Ε, δεν παίζονται με τίποτε αυτοί οι γραφειοκράτες του Δημοσίου. Ιδίως αυτοί του ΟΑΕΕ. Εδώ ο κόσμος χάνεται, άνθρωποι πεθαίνουν από την θανάσιμη ανυπαρξία αυτού του άτιμου (μη) ασφαλιστικού φορέα κι αυτοί τολμάνε ακόμη να απαντάνε με τέτοιες αθλιότητες σαν την παραπάνω απάντηση προς Έλληνα Πολίτη και ασφαλισμένο του ΟΑΕΕ.
Για άλλη μια φορά η νοοτροπία του
"...δεν ξέρω τίποτα εγώ κύριέ μου...εγώ την δουλειά μου κάνω..."
Ρε φίλε, εσύ που κάθεσαι πίσω από το γραφείο, μέσα στη ζέστη σου και πληρώνεσαι τον παχυλό μισθό σου από το χαράτσι που πληρώνει ο άνεργος (πρώην έμπορος ενίοτε) για το παγωμένο του σπίτι....
...πως θα νοιώσεις αν αυτός (ο όποιος αυτός) ο άνεργος έμπορος "πάρει ανάποδες" μια μέρα κι έρθει να "σου το πει από κοντά";
Θα του πεις πάλι τις ίδιες μαλακίες;
Ρε δεν καταλαβαίνετε ότι έχει ξεφύγει από κάθε λογική αυτή η κατάσταση και πως θα την πληρώσετε εσείς στο τέλος από τους οργισμένους Πολίτες;
Το λιγότερο (σώφρον) που θα έπρεπε να είχατε ήδη κάνει θα ήταν να σηκωθείτε να φύγετε από κει. Να ζητήσετε μετάταξη...προτού την πληρώσετε εσείς για αίσχη άλλων...
Αλλά ποιός έχασε την λογική για να την βρούν κάμποσες χιλιάδες βολεμένων δημοσίων υπαλλήλων;
πηγή απάντησης ΟΑΕΕ : http://oaeevictims.blogspot.gr/
Ε, δεν παίζονται με τίποτε αυτοί οι γραφειοκράτες του Δημοσίου. Ιδίως αυτοί του ΟΑΕΕ. Εδώ ο κόσμος χάνεται, άνθρωποι πεθαίνουν από την θανάσιμη ανυπαρξία αυτού του άτιμου (μη) ασφαλιστικού φορέα κι αυτοί τολμάνε ακόμη να απαντάνε με τέτοιες αθλιότητες σαν την παραπάνω απάντηση προς Έλληνα Πολίτη και ασφαλισμένο του ΟΑΕΕ.
Για άλλη μια φορά η νοοτροπία του
"...δεν ξέρω τίποτα εγώ κύριέ μου...εγώ την δουλειά μου κάνω..."
Ρε φίλε, εσύ που κάθεσαι πίσω από το γραφείο, μέσα στη ζέστη σου και πληρώνεσαι τον παχυλό μισθό σου από το χαράτσι που πληρώνει ο άνεργος (πρώην έμπορος ενίοτε) για το παγωμένο του σπίτι....
...πως θα νοιώσεις αν αυτός (ο όποιος αυτός) ο άνεργος έμπορος "πάρει ανάποδες" μια μέρα κι έρθει να "σου το πει από κοντά";
Θα του πεις πάλι τις ίδιες μαλακίες;
Ρε δεν καταλαβαίνετε ότι έχει ξεφύγει από κάθε λογική αυτή η κατάσταση και πως θα την πληρώσετε εσείς στο τέλος από τους οργισμένους Πολίτες;
Το λιγότερο (σώφρον) που θα έπρεπε να είχατε ήδη κάνει θα ήταν να σηκωθείτε να φύγετε από κει. Να ζητήσετε μετάταξη...προτού την πληρώσετε εσείς για αίσχη άλλων...
Αλλά ποιός έχασε την λογική για να την βρούν κάμποσες χιλιάδες βολεμένων δημοσίων υπαλλήλων;
πηγή απάντησης ΟΑΕΕ : http://oaeevictims.blogspot.gr/
Ο ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ (Γράφει ὁ Μοναχὸς Μωυσῆς, Ἁγιορείτης)
Ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης θεωρεῖται καὶ εἶναι ὁ σπουδαιότερος πεζογράφος μας. Τὴν ἄποψη αὐτὴ ὑποστηρίζουν τὰ μεγάλα ὀνόματα τῶν ποιητῶν μας, Γιῶργος Σεφέρης καὶ Ὀδυσσέας Ἐλύτης. Εἶναι ἕνας ἐξαιρετικὸς ἠθογράφος, ποὺ ἀπὸ νωρὶς δήλωσε ἀπερίφραστα: “Τὸ ἐπ’ ἐμοί, ἐνόσω ζῶ καὶ ἀναπνέω καὶ σωφρονῶ, δὲν θὰ παύσω πάντοτε, ἰδίως δὲ κατὰ τὰς πανεκλάμπρους ταύτας ἡμέρας, νὰ ὑμνῶ μετὰ λατρείας τὸν Χριστόν μου, νὰ περιγράφω μετ’ ἔρωτος τὴν φύσιν καὶ νὰ ζωγραφῶ μετὰ στοργῆς τὰ γνήσια ἑλληνικὰ ἤθη”. Χαρακτηρίστηκε εὔστοχα ὡς ὁ “ἅγιος τῶν νεοελληνικῶν γραμμάτών” μας. Ὁ ἔξοχος διηγηματογράφος μᾶς συχνὰ θεολογεῖ καὶ κηρύττει ἀλήθειες τῆς πίστεώς μας μ’ ἕναν ὡραῖο τρόπο. Στὶς σελίδες τῶν ἔργων τοῦ κυκλοφορεῖ ἕνα πλῆθος ἀνθρώπων ποὺ ἔκαναν κακὴ χρήση τῆς ἐλευθερίας τους, ἁμάρτησαν μὲ τὸν ἕναν ἢ μὲ τὸν ἄλλο τρόπο. Τοὺς συμπαθοῦμε γιατί τοὺς βρίσκουμε πονεμένους καὶ γιατί στὰ πρόσωπά τους συναντοῦμε τοὺς ἑαυτούς μας. Περιδιαβαίνουν ὑψηλόφρονες ἄθεοι, ταραγμένοι μηδενιστές, δυστυχεῖς αὐτόχειρες, βλάσφημοι, ἱερόσυλοι, τοκογλύφοι, μέθυσοι, λαίμαργοι, πλουτοκράτες, παιδοκτόνοι, ἅρπαγες, ἄδικοι, ὑποκριτές, φθονεροί, ζηλότυποι, ὑλιστὲς καὶ σκανδαλοποιοί. Τοὺς ἀγαπᾶμε τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἥρωές του γιατί συνήθως εἶναι μετανοημένοι. Ὁ Χριστὸς ἦλθε στὸν κόσμο γιὰ τοὺς ἀσθενεῖς, τοὺς ἁμαρτωλούς, τοὺς πονεμένους. Ὁ Παπαδιαμάντης κρίνει τοὺς λαθεμένους ἐκφραστὲς τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὸν σκανδαλισμὸ ποὺ προκαλοῦν, ἀλλὰ καταλήγει: “Ἐγὼ εἶμαι τέκνον γνήσιόν της Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐκπροσωπουμένης ὑπὸ τῶν ἐπισκόπων της”.
Ὁ Παπαδιαμάντης βρίσκει ὅτι ἡ πατρίδα μᾶς κινδυνεύει ἀπὸ τὴν εἰσβολὴ τοῦ δυτικοῦ τρόπου ζωῆς, μὲ τὴν ἀλλοίωση τῶν ἠθῶν, τὴν ὑποτονικότητα τῆς εὐσέβειας τοῦ λαοῦ καὶ τὴ νόθευση τῆς γλώσσας μας.
Γι’ αὐτὸ φωνάζει: “Κηρύττεται πλέον φανερὰ ἡ ἀγραμματοσύνη καὶ τὸ ἀνωφελές του ὀρθῶς γράφειν ἢ ὁμιλείν”.
Γι’ αὐτὸ γράφει ὡραιότατα χριστουγεννιάτικα διηγήματα. Στὸν Παπαδιαμάντη ὀφείλουμε πολλὰ οἱ Νεοέλληνες. Διέσωσε τὴ λαϊκὴ εὐσέβεια στ’ ἀριστοτεχνικά του διηγήματα. Συνετέλεσε στὴν ὀρθὴ ἀνακαίνιση τοῦ κόσμου.
Μπορεῖ νὰ χαίρεται γιὰ τὴν προσφορά του, ἀλλὰ καὶ νὰ λυπᾶται γιὰ τὴ μὴ ἐκμετάλλευσή του. Σὰν τὸν Χριστὸ ποὺ ἦλθε, καὶ τὰ Χριστούγεννα ἑορτάζονται ξανὰ καὶ ξανὰ δίχως Χριστό. Ὁ πάπα-Φραγκούλης μὲ κίνδυνο τῆς ζωῆς τοῦ πῆγε νὰ λειτουργήσει στὸν Χριστὸ στὸ Κάστρο τὰ Χριστούγεννα γιὰ λίγες ψυχές.
Ὁ ἐξαίσιος Παπαδιαμάντης περιγράφει: “Ἔλαμψε τότε ὁ ναὸς ὅλος, καὶ ἤστραψεν ἐπάνω εἰς τὸν θόλον ὁ Παντοκράτωρ μὲ τὴν μεγάλην κ’ ἐπιβλητικὴν μορφήν, καὶ ἠκτινοβόλησε τὸ ἐπίχρυσον καὶ λεπτουργημένον μὲ μυρίας γλυφᾶς τέμπλον, μὲ τὰς περικαλλεῖς της ἀρίστης βυζαντινῆς τέχνης εἰκόνας του, μὲ τὴν μεγάλην εἰκόνα τῆς Γεννήσεως, ὅπου ‘Παρθένος καθέζεται τὰ Χερουβεὶμ μιμουμένη’, ὅπου θεσπεσίως μαρμαίρουσιν αἳ μορφαὶ τοῦ θείου βρέφους καὶ τῆς ἀμώμου Λεχούς, ὅπου ζωνταναὶ παρίστανται αἳ ὄψεις τῶν ἀγγέλων, τῶν μάγων καὶ τῶν ποιμένων καὶ βαλσαμώνει ἡ σμύρνα, καὶ ὅπου, ὡς ἐὰν ἡ γραφικὴ ἐλάλει, φαντάζεται τὶς ἐπὶ μίαν στιγμὴν ὅτι ἀκούει τό, Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῶ!”.
Ὁ Παπαδιαμάντης εἶναι ἕνας γνήσιος καὶ ἀτόφιος ἄνθρωπος, πιστὸς χριστιανός, ἀληθινὸς Ἕλληνας, ἐξαιρετικὸς λογοτέχνης, χριστουγεννιάτικος διηγηματογράφος, νατουραλιστὴς ἠθογράφος, ἐκλεκτὸς πεζογράφος, ποὺ παρότι πέρασαν ἑκατὸ ἔτη ἀπὸ τὴ θανὴ τοῦ παραμένει ἀγαπητός, ζωντανός, γιατί μιλᾶ στὴ διψασμένη καρδιά μας γιὰ ἦθος, τιμιότητα, εἰλικρίνεια, πίστη καὶ ἁπλότητα.
Τὰ Χριστούγεννα τοῦ Παπαδιαμάντη εἶναι ὀρθόδοξα, εἶναι ἑλληνικά, εἶναι ἀληθινά.
Τὰ Χριστούγεννα σήμερα εἶναι ἀργία, γαλοπούλα, ἐκδρομή, “Χρόνια πολλὰ” καὶ “τοῦ χρόνου”. Ἄχ, κὺρ Ἀλέξανδρε, ἀναπαύσου ἐν εἰρήνη ἐν Σκιάθω, ἐν Ἰησοῦ Χριστῷ Γεννηθέντι, Σαρκωθέντι ἐκ Παρθένου Μαρίας διὰ τὴν τοῦ κόσμου ζωὴν καὶ σωτηρίαν…
H παθογένεια του πολιτικού μας συστήματος (Του Χρήστου Γιανναρά)
http://hassapis-peter.blogspot.gr/2013/12/h.html
Η λέξη «παθογένεια» χρησιμοποιείται όλο και συχνότερα όταν πρόκειται για το πολιτικό μας σύστημα.
Tι σημαίνει η λέξη «παθογένεια» στη γλώσσα μας; Σημαίνει ότι κάτι πάσχει από γεννησιμιού του, είναι αρρωστημένο, δυσλειτουργικό καταγωγικά, από το ξεκίνημα της ύπαρξής του. Oτι μια πάθηση (παθολογική κατάσταση) – αρρώστια – δυσλειτουργία δεν είναι «επίκτητη», δεν οφείλεται σε αιτίες και συγκυρίες μεταγενέστερες της...
σύστασης-συγκρότησης του φυσικού ατόμου ή του συλλογικού (θεσμικού) μορφώματος που σήμερα νοσεί. Oι παράγοντες που προξενούν το νόσημα υπήρχαν καταγωγικά, εξ υπαρχής.
Σε κάποιους από τους σημερινούς Eλλαδίτες η παθογένεια του πολιτικού μας συστήματος άρχισε να γίνεται αντιληπτή (ή να βεβαιώνεται) κυρίως με την περίπτωση του ΠAΣOK. Διότι το κόμμα αυτό επαγγέλθηκε προγραμματικά, από το ξεκίνημά του, μια σαφέστατη και οργισμένη ρήξη με τον «παλαιοκομματισμό» – δηλαδή με κομματικά σχήματα και πρόσωπα που σάρκωναν τη νοσηρότητα του πολιτικού μας συστήματος πριν από τη δικτατορία (1967-1974), ενώ επιχείρησαν να επιβιώσουν και στη μεταπολίτευση. Διέρρηξε το ΠAΣOK κάθε σχέση με τα υπάρχοντα τότε κεντρώα και αριστερά κόμματα – βασίστηκε αποκλειστικά σε πρωτόβγαλτους στον πολιτικό στίβο: κυρίως σε ανθρώπους που αναμίχθηκαν στα κοινά μόνο για να αντισταθούν (πραγματικά ή κατά δόκησιν) στη χούντα. «Παλαιοκομματικές» πρακτικές, νοοτροπίες, συνήθειες, συμπεριφορές καυτηριάζονταν από τους «πασόκους» αμείλικτα, απερίφραστα.
Oλα αυτά όμως μέχρι που το ΠAΣOK έγινε κυβέρνηση. Xρειάστηκαν ελάχιστοι μήνες παραμονής του στην εξουσία, για να γίνει ολοφάνερο (τουλάχιστον στους νοήμονες) ότι όλα τα παθολογικά στοιχεία του παλαιοκομματισμού συγκρότησαν σε μεγέθυνση τη χαρακτηριστική φυσιογνωμία-ταυτότητα του ΠAΣOK. Aποκαλύφθηκε αυτό το «κίνημα» όχι απλώς απομίμηση, αλλά τερατώδης διόγκωση, υπερπλασία και γιγαντισμός της παλαιοκομματικής ασυδοσίας, της διαφθοράς και αχρειότητας, σε σημείο που κανένας δεν μπορούσε ώς τότε να διανοηθεί. Nομιμοποιήθηκε με ρήση πρωθυπουργική η καταλήστευση του κοινωνικού χρήματος, πήρε εξωφρενικές διαστάσεις η «διαπλοκή» της κυβέρνησης με το επικατάρατο ώς τότε «μεγάλο κεφάλαιο», ο αμοραλισμός, η εξαχρείωση, η φαυλότητα έγιναν αυτονόητο σύνδρομο της εξουσίας.
H περίπτωση του ΠAΣOK κατέδειξε, δραματικά και επώδυνα, την παθογένεια του πολιτικού συστήματος. Oχι μόνο απουσιάζουν από το σύστημα δικλίδες προστασίας του από την ανθρώπινη πανουργία και κακουργία, αλλά προσφέρεται καταγωγικά το σύστημα να υπηρετεί αντικοινωνικές επιδιώξεις: την παθολογία της κομματικής ασυδοσίας, τον πρωτογονισμό της ιδιοτέλειας. O Δεληγιαννισμός, ο Tσαλδαρισμός, ο Παπανδρεϊσμός ή όποια άλλη σελίδα ντροπής στην ιστορία του Eλλαδισμού, είναι παράγωγα της αφετηριακής νοσηρότητας των πολιτικών μας θεσμών.
Oμως το οφθαλμοφανές της παθογένειας δεν υποχρεώνει και σε κοινή παραδοχή της. Eτσι τα παράγωγα της ενδημικής στην Eλλάδα πολιτικής νοσηρότητας διαιωνίζονται και κυριαρχούν με ευρεία ανοχή. O εκπασοκισμός της «Nέας Δημοκρατίας» αποτέλεσε ένα επιπλέον τεκμήριο της δυναμικής που διατηρεί η παθογένεια του πολιτικού βίου. Eνιωσε να μειονεκτεί η N.Δ. που το ΠAΣOK προσάρμοσε επιδέξια τον παλαιοκομματισμό στις σύγχρονες μεθόδους φενακισμού των ψηφοφόρων, εξόπλισε την εξαπάτηση με τις ακαταμάχητες τεχνικές και τα ευρήματα της πανουργίας του μάρκετινγκ επεκτείνοντας τη «διαπλοκή» σε χρυσοφόρα πεδία. Στις τρεις παρενθετικές ανόδους της στην εξουσία η N.Δ. (με Mητσοτάκη, Kαραμανλή τον βραχύ και Σαμαρά) προσπάθησε να υπεραναπληρώσει την καθυστέρηση σε εκσυγχρονισμό της διαφθοράς της (ασυδοσίας και διαπλοκής), να υπερκεράσει σε απληστία το ΠAΣOK. Σήμερα, με την Eλλάδα κατεστραμμένη και εκτός ιστορικής σκηνής, ο πρωθυπουργός Σαμαράς εξακολουθεί να μοιράζει διορισμούς στην εκλογική του περιφέρεια διακωμωδούμενος από τους γελοιογράφους.
H παθογένεια του πολιτικού συστήματος στο νεωτερικό ελλαδικό κράτος, ολοφάνερη για τους οξυδερκείς στα εκατόν πενήντα χρόνια (1832-1982), απροσχημάτιστα ξεγυμνωμένη επί ΠAΣOK και προκλητικότερα από τη N.Δ., βεβαιώνει αμείωτη την παρακμιακή της δυναμική και στην περίπτωση του ΣYPIZA. Oχι (ακόμα) με ρουσφέτια διορισμών – αυτά ώς τώρα τα πρόσφερε μόνο η ΔHMAP, που γέννησε τον ΣYPIZA. (Στη ληξιαρχική πράξη πολιτικού θανάτου της «συνιστώσας» Kουβέλη θα αρκέσει να σημειωθούν ως αιτία οι αριθμοί 4.2.1 – η συμφωνημένη με N.Δ. και ΠAΣOK «ποσόστωση» των ρουσφετιών). O ΣYPIZA απλώς επαγγέλλεται διορισμούς και επαναπροσλήψεις στο Δημόσιο, δηλαδή υπόσχεται να υπερασπίσει, με νύχια και με δόντια, το πελατειακό κράτος, την τυραννική αναξιοκρατία, την ασύδοτη κομματοκρατία.
O κατάφωρος εκπασοκισμός και της Aριστεράς όταν γεύεται ή προγεύεται εξουσία, παραπέμπει απευθείας στην παθογένεια του πολιτικού μας συστήματος. Mιλάει πια και ο ΣYPIZA τη γλώσσα του ΠAΣOK, αναπαράγει την πασοκική νοοτροπία, τις προτεραιότητες του εντυπωσιασμού, του αμοραλιστικού λαϊκισμού. Oι εξαγγελίες κοινωνικών στοχεύσεων είναι μόνο ρητορεύματα, δεν προδίδουν στέρεη προετοιμασία επιτελικού σχεδιασμού, μελετημένων ενεργημάτων. H στήριξη του σαδιστικού, αντικοινωνικού συνδικαλισμού των προνομιούχων «ρετιρέ» του Δημοσίου είναι προκλητική – ο ΣYPIZA διαφημίζει (και αυτός) αντιπαλότητα στον παλαιοκομματισμό, αλλά παίζει στο γήπεδό του. Tα πρόσωπα που εκπροσωπούν τη «ριζοσπαστική» Aριστερά στο Kοινοβούλιο και στα τηλεοπτικά «παράθυρα», ενσαρκώνουν τυπικά την παθογένεια του συστήματος – θέαμα αποκαρδιωτικό καθημερινά.
Mια ελάχιστη μαγιά πολιτών, τουλάχιστον αυτή, να συνειδητοποιεί το ρεαλιστικό αυτονόητο: Oτι η εφιαλτική καταστροφή που ζούμε θα μπορούσε να είναι ευκαιρία. H παθογένεια του πολιτικού συστήματος, ο μεταπρατισμός, η παθητική απομίμηση, ο πιθηκισμός, οι εισαγόμενες συνταγές σωτηρίας, αποκλείεται να εξαλείψουν ποτέ την παθογένεια - αναπηρία μας. H καταστροφή είναι ευκαιρία να ωριμάσει η ανάγκη για τη συνειδητοποίηση της ιδιαιτερότητας των αναγκών μας, των δυνατοτήτων μας. Kάθε κοινωνία έχει ιδιαιτερότητα αναγκών και δυνατοτήτων, δεν είναι εθνικιστικό ιδεολόγημα η ιδιαιτερότητα, είναι πολιτικός ρεαλισμός, στοιχειώδης.
Aνταποκρίνεται στις ανάγκες μας το συγκεντρωτικό κράτος; Tον μεταπρατισμό και τα παράγωγά του: επαρχιωτισμό, μειονεξία, ξιπασιά, ποιοι δεσμοί θα μπορούσαν να τον αντιπαλέψουν; Ποιο σύστημα τίμιας αποκέντρωσης θα μπορούσε αποτελεσματικά να εξαρθρώσει και εξαλείψει το πελατειακό κράτος, την αιτία όλων των δεινών μας, δύο αιώνες τώρα; Mε ποιες δημοκρατικές διαδικασίες θα μπορούσε να οργανωθεί η μετάβαση από τη σημερινή ευτέλεια και παρακμή στην εξ υπαρχής ίδρυση δημοκρατίας κοινωνικά ελεγχόμενης (αντιπροσωπευτικής); Ποιο Σύνταγμα, ποιοι θεσμοί θα κυοφορήσουν κράτος δικαίου, κοινωνικό κράτος, αξιοκρατία, προτεραιότητα της ποιότητας και της αριστείας;
Nα ξανασυλλαβίσουμε τις ανάγκες μας.
Πηγή: kathimerini.gr
Το ενοίκιο με μηδενικό ευρώ είναι ο νέος τρόπος ενοικίασης
ZΩΗ ΧΩΡΙΣ ΕΝΟΙΚΙΟ
Από την Πέρσα Νικηφόρου
Η φίλη μας η Β. ξεκίνησε ένα ιντερνετικό μαγαζάκι σε ένα διαμέρισμα που νοίκιασε χωρίς ενοίκιο. Όταν χρειάστηκε να αποκτήσει ένα χώρο όπου θα αποθηκεύει τα εμπορεύματά της αφού δε χώραγε πια στο σπίτι της, η γιαγιά του φίλου της τής παραχώρησε το μικρό διαμέρισμα που καθόταν χωρίς ενοικιαστή επί τέσσερα χρόνια και βάλε, με μοναδική υποχρέωση να πληρώνει μόνο το χαράτσι. Μάζεψε και 2-3 κολλητούς, του έριξαν και ένα βαψιματάκι και μπήκε μέσα.
Η Μ. άλλαξε τρία σπίτια τα τελευταία δύο χρόνια, διότι δε μπορούσε να πληρώνει ενοίκιο και λογαριασμούς. Έτσι, κάθε φορά μεταφερόταν σε μικρότερο διαμέρισμα. Η τελευταία ιδιοκτήτρια, που είδε κι έπαθε να νοικιάσει το σπίτι, όταν άκουσε ότι η Μ. θα φύγει για να συγκατοικήσει μ’ ένα φίλο της, της αντιπρότεινε να μείνει εκεί και να πληρώνει μόνο τους λογαριασμούς και το χαράτσι. Αμοιβαία εξυπηρέτηση δηλαδή.
Ο φίλος μας ο Γ., που έχει μανία με τη μαγειρική και όνειρο να την κάνει επάγγελμα, ανοίγει με τον ίδιο τρόπο ένα μικρό εστιατόριο στο Χαλάνδρι. Θα του κοστίσει τους λογαριασμούς του ακινήτου, συν το χαρτόσημο της επαγγελματικής στέγης. Το μοιράζεται με τον κολλητό του που είναι επαγγελματίας μάγειρας κι έτσι το ποσό διαιρείται διά του δύο. Ο ιδιοκτήτης συμφώνησε να τους το δώσει με μηδενικό ενοίκιο και την προϋπόθεση, εκτός από το να πληρώνουν χαράτσια και λογαριασμούς, να το φρεσκάρουν λίγο. Περιμένουμε να μας καλέσουν στα εγκαίνια από μέρα σε μέρα.
Κάπως έτσι προσφέρονται όλο και περισότερα σπίτια σε οργανώσεις, όπως οι Ανθρώπινοι Ανθρωποι που έφτιαξαν την Πολυκατοικία των Αστέγων. Μόλις διαδόθηκε το νέο, άρχισαν να προσφέρονται διαμερίσματα κλειστά, τα οποία αράχνιαζαν και γέμιζαν υγρασία. Για κάποια χρόνια αυτά τα σπίτια θα διατηρούνται με τη βοήθεια των δήμων, των εθελοντών και της οργάνωσης, ώστε να στεγάζουν οικογένειες, υπερήλικες και ανθρώπους που δεν έχουν εργασία.
Το ενοίκιο με μηδενικό ευρώ είναι ο νέος τρόπος ενοικίασης. Ο ενοικιαστής πληρώνει το χαράτσι και τους λογαριασμούς και μεριμνεί -όσο γίνεται- για την καλή συντήρηση του χώρου. Η συμφωνία γίνεται με συμβόλαιο για μηδενικό ενοίκιο και ο ενοικιαστής πληρώνει το χαρτόσημο και το φόρο του ιδιοκτήτη. Φυσικά, ο πιο σίγουρος τρόπος για να πετύχεις μια καλή συμφωνία είναι από στόμα σε στόμα, κι όχι από μεσιτικά γραφεία ή αγγελίες. Τ’ αυτιά μας ανοιχτά και ξεκινάμε από τους γνωστούς μας.
Η Μ. άλλαξε τρία σπίτια τα τελευταία δύο χρόνια, διότι δε μπορούσε να πληρώνει ενοίκιο και λογαριασμούς. Έτσι, κάθε φορά μεταφερόταν σε μικρότερο διαμέρισμα. Η τελευταία ιδιοκτήτρια, που είδε κι έπαθε να νοικιάσει το σπίτι, όταν άκουσε ότι η Μ. θα φύγει για να συγκατοικήσει μ’ ένα φίλο της, της αντιπρότεινε να μείνει εκεί και να πληρώνει μόνο τους λογαριασμούς και το χαράτσι. Αμοιβαία εξυπηρέτηση δηλαδή.
Ο φίλος μας ο Γ., που έχει μανία με τη μαγειρική και όνειρο να την κάνει επάγγελμα, ανοίγει με τον ίδιο τρόπο ένα μικρό εστιατόριο στο Χαλάνδρι. Θα του κοστίσει τους λογαριασμούς του ακινήτου, συν το χαρτόσημο της επαγγελματικής στέγης. Το μοιράζεται με τον κολλητό του που είναι επαγγελματίας μάγειρας κι έτσι το ποσό διαιρείται διά του δύο. Ο ιδιοκτήτης συμφώνησε να τους το δώσει με μηδενικό ενοίκιο και την προϋπόθεση, εκτός από το να πληρώνουν χαράτσια και λογαριασμούς, να το φρεσκάρουν λίγο. Περιμένουμε να μας καλέσουν στα εγκαίνια από μέρα σε μέρα.
Κάπως έτσι προσφέρονται όλο και περισότερα σπίτια σε οργανώσεις, όπως οι Ανθρώπινοι Ανθρωποι που έφτιαξαν την Πολυκατοικία των Αστέγων. Μόλις διαδόθηκε το νέο, άρχισαν να προσφέρονται διαμερίσματα κλειστά, τα οποία αράχνιαζαν και γέμιζαν υγρασία. Για κάποια χρόνια αυτά τα σπίτια θα διατηρούνται με τη βοήθεια των δήμων, των εθελοντών και της οργάνωσης, ώστε να στεγάζουν οικογένειες, υπερήλικες και ανθρώπους που δεν έχουν εργασία.
Το ενοίκιο με μηδενικό ευρώ είναι ο νέος τρόπος ενοικίασης. Ο ενοικιαστής πληρώνει το χαράτσι και τους λογαριασμούς και μεριμνεί -όσο γίνεται- για την καλή συντήρηση του χώρου. Η συμφωνία γίνεται με συμβόλαιο για μηδενικό ενοίκιο και ο ενοικιαστής πληρώνει το χαρτόσημο και το φόρο του ιδιοκτήτη. Φυσικά, ο πιο σίγουρος τρόπος για να πετύχεις μια καλή συμφωνία είναι από στόμα σε στόμα, κι όχι από μεσιτικά γραφεία ή αγγελίες. Τ’ αυτιά μας ανοιχτά και ξεκινάμε από τους γνωστούς μας.
New York Times: Το τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας
Η υπογεννητικότητα και τα καθόλου αισιόδοξα δημογραφικά στοιχεία της Ελλάδας βρίσκονται στο επίκεντρο άρθρου των New York Times, που υπογράφει ο αρχισυντάκτης της Καθημερινής Νίκος Κωνσταντάρας. «Οι Έλληνες βρίσκονται σε μια μάχη για την σωτηρία τους και οι πιθανότητες είναι εναντίον τους» γράφει ο δημοσιογράφος, τονίζοντας ότι η μάχη της Ελλάδας δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά και δημογραφική, καθώς «οι θάνατοι είναι περισσότεροι από τις γεννήσεις, αρκετοί άνθρωποι φεύγουν από την χώρα και ο πληθυσμός γερνάει τόσο γρήγορα, κάτι που σημαίνει πως σε μερικές δεκαετίες η Ελλάδα μπορεί να μην μπορεί να παράγει αρκετό πλούτο για να φροντίσει τους ανθρώπους της και μπορεί να πάψει να είναι ένα βιώσιμο έθνος- κράτος».
Το πρόβλημα αυτό εντοπίζεται σε ολόκληρη την ΕΕ και όχι μόνο στις χώρες του Νότου οι οποίες μαστίζονται από την κρίση. Τα βασικά αίτιά του είναι τα υψηλά κόστη υγειονομικής περίθαλψης και οι συντάξεις. Όπως επισημαίνεται, «στην Ελλάδα, η μάχη για την οικονομική επιβίωση είναι τόσο πιεστική που δεν υπάρχει χρόνος για να κοιτάξουμε το μεγάλο κάδρο. Έχοντας ανάγκη να κόψουν τις δαπάνες και να σταματήσουν τις σπατάλες, οι Έλληνες δεν μπορούν να κάνουν πράγματα τα οποία ίσως να ενθαρρύνουν τους πολίτες να κάνουν παιδιά». Το άρθρο τονίζει πως η δημογραφική μείωση του πληθυσμού σχετίζεται άμεσα με την οικονομική κρίση, τις μειώσεις μισθών και την υψηλή φορολόγηση και προσθέτει πως ακόμη και οι μετανάστες από το Μπαγκλαντές και το Πακιστάν που ήρθαν στην Ελλάδα αναζητώντας μια καλύτερη ζωή, φεύγουν.
«Ακόμη και χωρίς στατιστική επιβεβαίωση, η κατάσταση που επικρατεί είναι εμφανής. Αρκετά μαιευτήρια έχουν κλείσει πτέρυγες και τις έχουν μετατρέψει για άλλες ιατρικές ειδικότητες, ενώ αρκετά σχολεία στην επαρχία και τα νησιά έχουν πολύ λίγους μαθητές. Από χωριό σε χωριό, οι υπερήλικες ξεπερνούν τους ντόπιους και τους μετανάστες της εργατικής ηλικίας», σημειώνει το δημοσίευμα. «Το πιο τρομακτικό νούμερο της Eurostat δείχνει ότι το 2050, το 32,1% του ελληνικού πληθυσμού θα είναι πάνω από 65, σε σύγκριση με το 16,6% το 2000. Και αυτή η εκτίμηση έγινε το 2007, προτού η κρίση πλήξει τους Έλληνες» γράφει το άρθρο.
Κλείνοντας ωστόσο, επισημαίνεται πως η Ελλάδα έχει δύο «δυνατούς λόγους για να ελπίζει: έχει μια δυναμική διασπορά κυρίως σε ΗΠΑ και Αυστραλία και είναι μέλος της ΕΕ, ένας πυλώνας υποστήριξης σήμερα, που όμως με τα ανοιχτά της σύνορα είναι και μια πιθανή πηγή μετανάστευσης. Εάν μπορέσουμε να μείνουμε σταθεροί μέσα στην κρίση και δουλέψουμε προς την αισιοδοξία και τις ευκαιρίες, τότε θα έρθουν και οι άνθρωποι».
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!
