https://www.dimokratianews.gr/content/98604/varos-tis-apostasis-apo-ton-theo
Η μαύρη τρύπα είναι ένας κύκλος γνόφου στεφανωμένου από φως. Κι ένα ακάνθινο στεφάνι οδήγησε στη νίκη επί του θανάτου και στη βασιλεία του φωτός του Χριστού
Mαύρη τρύπα (ή μελανή οπή, αγγλικά: black hole) ονομάζεται το σημείο του χωροχρόνου στο οποίο οι βαρυτικές δυνάμεις είναι τόσο μεγάλες ώστε τίποτε -ούτε καν τα σωματίδια και η ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία, όπως το φως- να μην μπορεί να ξεφεύγει από αυτό. Ο όρος “μαύρη τρύπα” είναι ευρύτατα διαδεδομένος και επινοήθηκε το 1967 από τον Αμερικανό αστρονόμο και θεωρητικό φυσικό Τζον Γουίλερ. Δεν αναφέρεται σε τρύπα με τη συνήθη έννοια (οπή), αλλά σε μια περιοχή του χώρου από την οποία τίποτα δεν μπορεί να επιστρέψει».
(Ορισμός των μαύρων τρυπών από τη διαδικτυακή εγκυκλοπαίδεια Wikipedia)
Η φωτογραφία της μαύρης τρύπας που ελήφθη από τη NASA και δημοσιεύτηκε στον παγκόσμιο Τύπο φαντάζει ανησυχητικά γνώριμη σε πολλούς. Κάτι απροσδιόριστο και άσχημο θυμίζει. Μία από τις ερμηνείες για τούτο το παράδοξο φαινόμενο είναι κι αυτή που ακολουθεί.
Μαύρες τρύπες: Σημεία στον χώρο όπου συνωστίζεται η μάζα και δεν είναι δυνατή η επιστροφή από αυτά. Ούτε το φως δεν μπορεί να ξεφύγει. Το απορροφούν, αλλά δεν το εκπέμπουν. Η περιγραφή σε ορισμένες συνειδήσεις που έχουν κάπως εντρυφήσει στην αρχαία ελληνική γραμματεία φαντάζει πλουτώνια. Στα ανήλιαγα δώματα του Αδου, στον τόπο αυτόν τον οριστικό (;) αλλά και... αόριστο, το φως καταπίνεται από το βάρος και οι δεσμώτες δεν φαίνεται να μπορούν να αποδράσουν. Η μαύρη τρύπα είναι ένας τόπος ύλης. Τόση μεγάλη σώρευση μάζας σε τόσο μικρό χώρο δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να έλκει γύρω της ό,τι υπάρχει και να το εγκιβωτίζει σε μια άχρονη φυλακή. Η μάζα τραβάει τη μάζα και καταπίνει το φως...
Το βάρος, η δύναμη την οποία παράγει η βαρύτητα, από τότε που η ανθρωπότητα θυμάται τον εαυτό της ταυτίζεται με την ανελευθερία. Το ίδιο και η ύλη, με τις φραγές που βάζει στο πνεύμα. Το βάρος, η ύλη και το σκοτάδι μπορεί να ειπωθεί ότι απαρτίζουν τη βέβηλη τριάδα της ανελευθερίας. Οι λαοί γνωρίζουν τούτη τη βασική, πρωταρχική αλήθεια πριν καν σκεφτούν να διατυπώσουν νόμους και υποθέσεις για το φαινόμενο των μαύρων τρυπών - αυτό που φωτογραφήθηκε στις μέρες μας και αφήνει τα ίχνη του πάνω στις τυπωμένες σελίδες εφημερίδων, βιβλίων και περιοδικών, και χάσκει το έρεβός του στις οθόνες των τηλεοράσεων και των υπολογιστών.
Βάρος είναι η ύλη, αλλά βάρος ψυχικό είναι και οι εμπειρίες που προκύπτουν από τη θνητή, ατελή σωματική υπόστασή μας. Το σώμα με τα πάθη του εγκλωβίζει την ψυχή στα αισθητηριακά δεσμά των πλανημένων αισθήσεων. Ο Karl Bormann στο βιβλίο του «Πλάτων» (Αθήνα: 2006, εκδόσεις Ινστιτούτο του βιβλίου - Α. Καρδαμίτσα, σελ. 142) γράφει για την πλατωνική θέαση των δεσμών της ψυχής:
«Οσο η ψυχή είναι στο σώμα είμαστε δέσμιοι της αισθητηριακής εμπειρίας. Πρέπει να έχουμε αποκτήσει τη γνώση του αμετάβλητου όντος, του καθεαυτό ίσου, αγαθού και ωραίου και όλων των ειδών σε κάποια χρονική στιγμή που η σκέψη μας δεν είχε συσκοτιστεί από την εμπειρία, αλλά μπορούσε να δει τις ίδιες τις ουσίες. Τούτο όμως μπορεί να έχει συμβεί μόνο πριν από την είσοδο της ψυχής στο σώμα».
Και ο Πλούταρχος («Ηθικά, Περί Ειμαρμένης», 570B) ταυτίζεται σχεδόν με τον Πλάτωνα: «Οποιαδήποτε ψυχή, που τύχει να γίνει πιστή οπαδός του θεού, αντικρίσει κάποιο από τα αληθινά όντα μέχρι και την επόμενη περίοδο δεν θα πάθει τίποτα και, αν μπορεί να το κάνει συνέχεια, τότε θα μένει πάντα απείραχτη».
Η συνεχής επαφή με την αλήθεια της θείας ουσίας αφήνει την ψυχή ελεύθερη και απείραχτη. Οταν δημιουργείται απόσταση από το αγαθόν τότε η ψυχή εγκλωβίζεται. Το βάρος που συγκεντρώνουν τα σφάλματα σωρεύει κι άλλο βάρος σε ελάχιστο χώρο και η ψυχή, ο ακοίμητος σπινθήρας μας, παγιδεύεται σε έναν παράδοξο κλωβό απ’ όπου δεν φαίνεται εφικτή η διαφυγή.
Κι όμως, κάποια στιγμή ακόμα κι αυτά τα δεσμά σπάνε. Στους «Πέρσες» του μυημένου τραγικού ποιητή Αισχύλου ο Χορός ζητάει (στ. 627-630) να αφήσουν την ψυχή του Δαρείου να βγει στο φως: «Αλλά άγιοι θεοί του κάτω κόσμου, Γη κι Ερμή, βασιλέα των νεκρών, από κάτω στείλε την ψυχή του πάνω στο φως».
Κι έτσι φαίνεται τελικά η μαύρη τρύπα. Στο κέντρο σκοτάδι και έξω η λάμψη. Είναι ένας κύκλος γνόφου, στεφανωμένου από φως. Κι ένα ακάνθινο στεφάνι οδήγησε στη νίκη επί του θανάτου και στη βασιλεία του φωτός του Χριστού.
Μαύρες τρύπες: Σημεία στον χώρο όπου συνωστίζεται η μάζα και δεν είναι δυνατή η επιστροφή από αυτά. Ούτε το φως δεν μπορεί να ξεφύγει. Το απορροφούν, αλλά δεν το εκπέμπουν. Η περιγραφή σε ορισμένες συνειδήσεις που έχουν κάπως εντρυφήσει στην αρχαία ελληνική γραμματεία φαντάζει πλουτώνια. Στα ανήλιαγα δώματα του Αδου, στον τόπο αυτόν τον οριστικό (;) αλλά και... αόριστο, το φως καταπίνεται από το βάρος και οι δεσμώτες δεν φαίνεται να μπορούν να αποδράσουν. Η μαύρη τρύπα είναι ένας τόπος ύλης. Τόση μεγάλη σώρευση μάζας σε τόσο μικρό χώρο δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να έλκει γύρω της ό,τι υπάρχει και να το εγκιβωτίζει σε μια άχρονη φυλακή. Η μάζα τραβάει τη μάζα και καταπίνει το φως...
Το βάρος, η δύναμη την οποία παράγει η βαρύτητα, από τότε που η ανθρωπότητα θυμάται τον εαυτό της ταυτίζεται με την ανελευθερία. Το ίδιο και η ύλη, με τις φραγές που βάζει στο πνεύμα. Το βάρος, η ύλη και το σκοτάδι μπορεί να ειπωθεί ότι απαρτίζουν τη βέβηλη τριάδα της ανελευθερίας. Οι λαοί γνωρίζουν τούτη τη βασική, πρωταρχική αλήθεια πριν καν σκεφτούν να διατυπώσουν νόμους και υποθέσεις για το φαινόμενο των μαύρων τρυπών - αυτό που φωτογραφήθηκε στις μέρες μας και αφήνει τα ίχνη του πάνω στις τυπωμένες σελίδες εφημερίδων, βιβλίων και περιοδικών, και χάσκει το έρεβός του στις οθόνες των τηλεοράσεων και των υπολογιστών.
Βάρος είναι η ύλη, αλλά βάρος ψυχικό είναι και οι εμπειρίες που προκύπτουν από τη θνητή, ατελή σωματική υπόστασή μας. Το σώμα με τα πάθη του εγκλωβίζει την ψυχή στα αισθητηριακά δεσμά των πλανημένων αισθήσεων. Ο Karl Bormann στο βιβλίο του «Πλάτων» (Αθήνα: 2006, εκδόσεις Ινστιτούτο του βιβλίου - Α. Καρδαμίτσα, σελ. 142) γράφει για την πλατωνική θέαση των δεσμών της ψυχής:
«Οσο η ψυχή είναι στο σώμα είμαστε δέσμιοι της αισθητηριακής εμπειρίας. Πρέπει να έχουμε αποκτήσει τη γνώση του αμετάβλητου όντος, του καθεαυτό ίσου, αγαθού και ωραίου και όλων των ειδών σε κάποια χρονική στιγμή που η σκέψη μας δεν είχε συσκοτιστεί από την εμπειρία, αλλά μπορούσε να δει τις ίδιες τις ουσίες. Τούτο όμως μπορεί να έχει συμβεί μόνο πριν από την είσοδο της ψυχής στο σώμα».
Και ο Πλούταρχος («Ηθικά, Περί Ειμαρμένης», 570B) ταυτίζεται σχεδόν με τον Πλάτωνα: «Οποιαδήποτε ψυχή, που τύχει να γίνει πιστή οπαδός του θεού, αντικρίσει κάποιο από τα αληθινά όντα μέχρι και την επόμενη περίοδο δεν θα πάθει τίποτα και, αν μπορεί να το κάνει συνέχεια, τότε θα μένει πάντα απείραχτη».
Η συνεχής επαφή με την αλήθεια της θείας ουσίας αφήνει την ψυχή ελεύθερη και απείραχτη. Οταν δημιουργείται απόσταση από το αγαθόν τότε η ψυχή εγκλωβίζεται. Το βάρος που συγκεντρώνουν τα σφάλματα σωρεύει κι άλλο βάρος σε ελάχιστο χώρο και η ψυχή, ο ακοίμητος σπινθήρας μας, παγιδεύεται σε έναν παράδοξο κλωβό απ’ όπου δεν φαίνεται εφικτή η διαφυγή.
Κι όμως, κάποια στιγμή ακόμα κι αυτά τα δεσμά σπάνε. Στους «Πέρσες» του μυημένου τραγικού ποιητή Αισχύλου ο Χορός ζητάει (στ. 627-630) να αφήσουν την ψυχή του Δαρείου να βγει στο φως: «Αλλά άγιοι θεοί του κάτω κόσμου, Γη κι Ερμή, βασιλέα των νεκρών, από κάτω στείλε την ψυχή του πάνω στο φως».
Κι έτσι φαίνεται τελικά η μαύρη τρύπα. Στο κέντρο σκοτάδι και έξω η λάμψη. Είναι ένας κύκλος γνόφου, στεφανωμένου από φως. Κι ένα ακάνθινο στεφάνι οδήγησε στη νίκη επί του θανάτου και στη βασιλεία του φωτός του Χριστού.
Παναγιώτης Λιάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου