http://www.dimokratianews.gr/content/84465/eyropaios-einai-o-agonizomenos-ellin
Οι Ελληνες, είτε το θέλουν είτε όχι, είναι η ακοίμητη εμπροσθοφυλακή ολόκληρου του οικοδομήματος που στηρίχτηκε στα επιτεύγματα της Ελλάδας και της Ρώμης
Ακρος της έπαινος είναι ότι δεν έσυρε το σπαθί από το θηκάρι μόνον ως Ελλάς αλλά και ως Ευρώπη, επειδή όλα τα κεφάλαια δοκιμασμένης αρετής της Ευρώπης, η οποία διά την ενέργειαν των κατοίκων της πρωτεύει εις τα άλλα μέρη του κόσμου, είχαν κάμει αρχήν να ζωογονούν και τα στήθη των νέων Ελλήνων, πόθος επιστήμης, ισονομία, απέχθεια δεισιδαιμονίας και το φιλοπόλεμο και σέβας προς την σοφήν αρχαιότητα Ελλήνων και Ρωμαίων. Νίκη Ελλήνων, νίκη Ευρώπης ή πολιτισμού. Η Ελληνική επανάστασις κρατιέται από μία άλυσον ιστορικήν πολλά μεγάλην, και συγγενεύει με το πνεύμα της Ευρώπης παρισσότερο παρ' ό,τι φαίνεται. Δεν είναι προ αιώνων ο πόλεμος της Ευρώπης εναντίον Ασίας και Αφρικής; Δεν βλέπομε την ανθρωπότητα διαμοιρασμένην εις δύο ακοίμητα στρατεύματα, εις το ένα στρατόπεδο Ελληνες, Ρωμαίοι, Γάλλοι, Γερμανοί, Αγγλοι, Ισπανοί, Ρώσσοι· εις το άλλο Πέρσες, Αιγύπτιοι, Φοίνικες, Καρχηδόνιοι, Αραβες, Οθωμανοί;».
Γεωργίου Τερτσέτη* «Απαντα - Κολοκοτρώνη Απομνημονεύματα», εκδόσεις Γ. Βαλέτα, τόμος Γ΄, σ. 52.
Από τα Μηδικά μέχρι το 1821 κι από την απώθηση των Αράβων από τους Βυζαντινούς έως τις ημέρες μας πολλά έχουν αλλάξει. Η γεωγραφία, όμως, είναι ίδια. Πάνω κάτω ίδιος είναι και ο πηγαίος πνευματικός κώδικας, βάσει του οποίου έχουν «προγραμματιστεί» οι λαοί της περιοχής μας. Ανατολικά μας και νότια είναι Ασιάτες και Αφρικανοί και στα δυτικά μας οι Δυτικοί - με τη γεωγραφική και την πολιτισμική σημασία του όρου.
Τα προβλήματα της ανθρωπότητας δεν είναι νέα. Είναι ακριβώς τα ίδια από την αυγή του χρόνου του είδους μας. Οι συνθήκες αλλάζουν. Οι τεχνολογίες προχωρούν, οι πληροφορίες συστηματοποιούνται σε επιστήμες, τα φαινόμενα ερμηνεύονται, αλλά ο άνθρωπος, ως οντότητα βιολογική και πνευματική, ελάχιστα έχει μεταβληθεί στην πάροδο των τελευταίων χιλιετιών.
Ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Νικηταράς ο Τουρκοφάγος, ο Μάρκος Μπότσαρης, ο Παπαφλέσσας, η Μπουμπουλίνα, η Μαντώ Μαυρογένους, ο Μιαούλης, ο Κανάρης, ο Μακρυγιάννης ήταν οι αληθινά πρωτοπόροι υπερασπιστές της ευρωπαϊκής ιδέας. Αυτοί, σηκώνοντας τα όπλα εναντίον του Ασιάτη δυνάστη, υπερασπίστηκαν την Ευρώπη ουσιαστικά, όχι με νεκρές, ασήμαντες και δυσνόητες συρραφές λέξεων που καμώνονται τη «φιλοσοφία» και θαμπώνουν τους ανίδεους, που δεν μπορούν να εμβαθύνουν και να φτάσουν στην ουσία των πραγμάτων.
Ο Τερτσέτης δεν έζησε μόνο την Ιστορία. Την κατανόησε αρκετά ώστε να τη γράψει με τρόπο σωστό και στιβαρό, εύληπτο και βαθύ. Οι Ελληνες, είτε το θέλουν οι ίδιοι και οι Ευρωπαίοι είτε όχι, είναι η ακοίμητη εμπροσθοφυλακή ολόκληρου του πνευματικού και υλικού οικοδομήματος που στηρίχτηκε στα επιτεύγματα της Ελλάδας και της Ρώμης. Αυτό δεν είναι νέο. Κι ο Ηρόδοτος ακόμα το έγραφε και το υποστήριζε.
Κόσμος της Ελλάδας, φυσική περιοχή της, είναι εκεί όπου πιάνουν τόπο, ριζώνουν όσα έσπειραν οι φιλόσοφοί μας, οι επιστήμονές μας και εκεί που πνέει ακόμα αέρας ελευθερίας επειδή Ελληνες θυσιάστηκαν για να απωθήσουν τα στίφη των βαρβάρων, οι οποίοι ζουν εκτός του αξιακού μας συστήματος.
Να υπερασπιστείς την Ευρώπη συνεπάγεται να πολεμάς για την Ελλάδα. Στο ένα χέρι το βιβλίο αλλά στο άλλο το σπαθί. Το ένα δίχως το άλλο δεν σημαίνει τίποτα. Δεν είναι Ευρωπαίος ο άπατρις και άκαπνος συβαρίτης, που παρανόησε τις ηδονές του για ζωή. Ευρωπαίος είναι ο αγωνιζόμενος Ελλην. Τόσο απλό, τόσο σκληρό, τόσο σπουδαίο.
Τα προβλήματα της ανθρωπότητας δεν είναι νέα. Είναι ακριβώς τα ίδια από την αυγή του χρόνου του είδους μας. Οι συνθήκες αλλάζουν. Οι τεχνολογίες προχωρούν, οι πληροφορίες συστηματοποιούνται σε επιστήμες, τα φαινόμενα ερμηνεύονται, αλλά ο άνθρωπος, ως οντότητα βιολογική και πνευματική, ελάχιστα έχει μεταβληθεί στην πάροδο των τελευταίων χιλιετιών.
Ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Νικηταράς ο Τουρκοφάγος, ο Μάρκος Μπότσαρης, ο Παπαφλέσσας, η Μπουμπουλίνα, η Μαντώ Μαυρογένους, ο Μιαούλης, ο Κανάρης, ο Μακρυγιάννης ήταν οι αληθινά πρωτοπόροι υπερασπιστές της ευρωπαϊκής ιδέας. Αυτοί, σηκώνοντας τα όπλα εναντίον του Ασιάτη δυνάστη, υπερασπίστηκαν την Ευρώπη ουσιαστικά, όχι με νεκρές, ασήμαντες και δυσνόητες συρραφές λέξεων που καμώνονται τη «φιλοσοφία» και θαμπώνουν τους ανίδεους, που δεν μπορούν να εμβαθύνουν και να φτάσουν στην ουσία των πραγμάτων.
Ο Τερτσέτης δεν έζησε μόνο την Ιστορία. Την κατανόησε αρκετά ώστε να τη γράψει με τρόπο σωστό και στιβαρό, εύληπτο και βαθύ. Οι Ελληνες, είτε το θέλουν οι ίδιοι και οι Ευρωπαίοι είτε όχι, είναι η ακοίμητη εμπροσθοφυλακή ολόκληρου του πνευματικού και υλικού οικοδομήματος που στηρίχτηκε στα επιτεύγματα της Ελλάδας και της Ρώμης. Αυτό δεν είναι νέο. Κι ο Ηρόδοτος ακόμα το έγραφε και το υποστήριζε.
Κόσμος της Ελλάδας, φυσική περιοχή της, είναι εκεί όπου πιάνουν τόπο, ριζώνουν όσα έσπειραν οι φιλόσοφοί μας, οι επιστήμονές μας και εκεί που πνέει ακόμα αέρας ελευθερίας επειδή Ελληνες θυσιάστηκαν για να απωθήσουν τα στίφη των βαρβάρων, οι οποίοι ζουν εκτός του αξιακού μας συστήματος.
Να υπερασπιστείς την Ευρώπη συνεπάγεται να πολεμάς για την Ελλάδα. Στο ένα χέρι το βιβλίο αλλά στο άλλο το σπαθί. Το ένα δίχως το άλλο δεν σημαίνει τίποτα. Δεν είναι Ευρωπαίος ο άπατρις και άκαπνος συβαρίτης, που παρανόησε τις ηδονές του για ζωή. Ευρωπαίος είναι ο αγωνιζόμενος Ελλην. Τόσο απλό, τόσο σκληρό, τόσο σπουδαίο.
*Αν οι Ελληνες δικαστές διέθεταν το ένα χιλιοστό της εθνικής ευθύνης, της ακεραιότητας, του ηθικού μεγαλείου, της πνευματικότητας και της κατάρτισης του Γεωργίου Τερτσέτη (1800-1874), η πατρίδα μας θα ήταν μια σχεδόν ιδανική Πολιτεία. Ο Τερτσέτης το 1832 δίκαζε μαζί με άλλους τέσσερις τους Κολοκοτρώνη, Πλαπούτα κ.ά. για... εσχάτη προδοσία. Ο Τερτσέτης τότε μαζί με τον πρόεδρο του δικαστηρίου Αναστάσιο Πολυζωίδη αρνήθηκε να υπογράψει την απόφαση καταδίκης τους σε θάνατο διά αποκεφαλισμού. Αυτή την ηρωική και δίκαιη πράξη τους την πλήρωσαν με οριστική παύση από το δικαστικό σώμα, φυλάκιση και βασανιστήρια. Στον Τερτσέτη αφηγήθηκε ο αρχιστράτηγος των Ελλήνων Θεόδωρος Κολοκοτρώνης τα απομνημονεύματά του και σε αυτόν οφείλουμε πολλά από τα διδάγματα που έχουμε πάρει (στον βαθμό που μπορούμε να διδαχτούμε κάτι) από την Ιστορία της Εθνεγερσίας του 1821.
Παναγιώτης Λιάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου