Ελληνική «δημοσιογραφία». Να μην ξεχνιόμαστε (Του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου)

Έγραφε ο εκδότης του «βήματος» Σταύρος Ψυχάρης στις 7-1-2012: «Δεν υπάρχουν όμως εφημερίδες που να εκδίδονται για να εκφράζουν απόψεις διαφορετικές από εκείνες του ιδιοκτήτη τους ή να υπηρετούν αλλότρια συμφέροντα». Καθαρές κουβέντες με την ειλικρινή ωμότητά τους! Το ίδιο ισχύει φυσικά τόσο στους τηλεοπτικούς όσο και στους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Τι σημαίνει αυτό το ατομικό και εμπορικό καθεστώς για το κοινωνικό αγαθό της ενημέρωσης; Η ερμηνεία βγαίνει αυθόρμητα: Σημαίνει ότι τα εμπορικά καταστήματα της επικοινωνίας διαλαλούν το εμπόρευμά τους και κουμαντάρουν τα συμφέροντά τους! Ερώτημα: Αυτό το φαινόμενο είναι δημοσιογραφία που υπηρετεί την δημοκρατία και την κοινωνία ή είχε δίκαιο ο προσωπάρχης των «New York Times», ο οποίος στα 1953 τόλμησε να χαρακτηρίσει τους δημοσιογράφους «διανοούμενες πόρνες» (βλ. το μηνιαίο περιοδικό «Ρεσάλτο», τευχ. Ιανουαρίου 2008, σελ. 39). Μήπως είχε δίκιο και ο γράφων όταν το 2003, σε σχετικό του κείμενο συνέδεε την ποιότητα της δημοκρατίας με την ποιότητα της δημοσιογραφίας, γράφοντας: «Αρρωστημένη δημοσιογραφία=χυδαία δημοκρατία» (βλ. «Πολιτικά Θέματα», 24-1-2003). Δεν γνωρίζω αν και κατά πόσον η ΕΣΗΕΑ ασχολείται μ’ αυτό το θεμελιώδες ζήτημα της ενημέρωσης και των φορέων της. Ίσως, ο επικρατήσας όρος της καθημερινότητος «Παπαγαλάκια» να μην είναι άμοιρος αυτού του γεγονότος.   Αθήνα 12/12/2016

Αντιδημοφιλείς Σκέψεις, του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου  -«Μια Ελλάδα, ένας λαός, ένα έθνος και μια λαμπρή ιστορία βρέθηκαν μπροστά στις απολυταρχικές βουλές του αρχηγού Α. Παπανδρέου, που αποφάσιζε εν λευκώ για όλους και για όλα». -«Ο λαϊκισμός έχει τη δυνατότητα να εμφανίζει τον ηγέτη και την κομματική ελίτ ότι δήθεν επικοινωνεί με τον λαό, ότι συζητά με το λαό και ότι σκέφτεται μαζί μ’ αυτόν. Πρόκειται για φαινομενική κατάσταση». -«Στο βάθος της συνείδησής τους οι ελιτιστές λαϊκιστές γνωρίζουν ότι το ξύπνημα του ναρκωμένου γίγαντα, του λαού, θα τους ανατρέψει.. δημιουργούν σχέσεις εξουσιαστικές και όχι ισότιμες ανάμεσα σ’ αυτούς και το λαό». -«Οι ηγέτες του πολιτικού λαϊκισμού, αντί να βάλουν ως στόχο ν’ αγωνιστούν μαζί με το λαό.. έχουν ως μοναδικό σκοπό να τον κερδίσουν για δικό τους λογαριασμό.. που σημαίνει αντιστροφή του ρόλου τους δηλαδή αντί να υπηρετήσουν το κοινωνικό συμφέρον υπηρετούν το δικό τους.. προσαρμόζοντας τους νόμους και τα μέτρα στα χρονικά όρια της δικής τους ζωής για ν’ αναγκάσουν την ιστορία να γεννήσει συνειδήσεις και καταστάσεις, που από τα πράγματα ή είναι ανώριμες ή είναι αδύνατες» (Από το έργο μου: «Ο Λαϊκισμός στην Ελλάδα», εκδ. «Ergo», Αθήνα 2002).