Παλιοί και νέοι τσοπάνηδες της ενημέρωσης (Του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου)

Η πολιτική ιλαροτραγωδία έληξε: Οι «εθνικοί» καναλάρχες «νίκησαν». Έδωσαν 246 εκ. ευρώ και αγόρασαν τέσσερις τηλεοπτικούς σταθμούς. Δύο παλιοί και δύο νέοι. Σαράντα χρόνια της μεταπολίτευσης τα παλιά κανάλια έκαναν πλύση εγκεφάλου στον «κυρίαρχο» λαό τον οποίο χλωροφορίασαν ποικιλότροπα τόσο πολύ ώστε ένα μεγάλο τμήμα του να πιστεύει ότι «τον ψεκάζουν οι νεφελίν»! Μια χλωροφορμίαση που συνετέλεσε στην εθνική τραγωδία που βιώνει ο «κυρίαρχος» λαός με τα μνημόνια. Μ’ άλλα λόγια, οι τσοπάνηδες της «ενημέρωσης» σφυρηλάτησαν κοπρίτες – πρόβατα και όχι πολίτες. Συνεπώς: Το πρώτο και κύριο καθήκον και η πατριωτική αποστολή των ΜΜΕ που αρχίζουν το νέο ξεκίνημα είναι τούτο:  Αποπροβατοποίηση – αποκοπριτοποίηση των ευνουχισμένων ψηφοφόρων της Ελλάδος. Σ’ αυτό το μεγίστης εθνικής σημασίας θέμα θα κριθούν. Η ανείπωτη ζημιά που προκάλεσαν τα ΜΜΕ στην Ελλάδα όλα ετούτα τα χρόνια της σήψης είναι ΑΝΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ. Εκείνο το οποίο θα έλεγα ως προς το μοναδικο κριτήριο της επιλογής που ήταν «τα πιο πολλά λεφτά», για να γίνει κανείς ιδιοκτήτης του καναλιού – και συνεπώς οδηγός και διαμορφωτής της πολιτιστικής και ηθικής και πολιτικής διαμόρφωσης του λαού – πρόκειται περί ενός χυδαίου υλισμού (τη διαφορά ανάμεσα στον μαρξικό υλισμό και τον χυδαίο υλισμό, βλ. στο «Φιλοσοφικό λεξικό των Ρέζενταλ – Γιουντίν, Α’ εκδ. Μόσχα 1945 και επανέκδοση «Γ. Οικονόμου», Αθήνα 1956, λήμμα «Υλισμός»). Πρόκειται για μια πρακτική και μια θεωρία της χυδαιότητας, η οποία αγνοεί καθετί το κοινωνικά παραδεκτό και το ανθρώπινο και τους στοιχειώδεις κανόνες δικαίου, οι οποίοι ισχύουν προκειμένου να γίνει κανείς κλητήρας σε υπουργείο. Ανάμεσα στα προσόντα του δημοσίου υπαλλήλου είναι και «η έλλειψις ποινικής καταδίκης» και το «ήθος». Ο δάσκαλός μου στην Πάντειο Ανωτάτη Σχολή Μ. Στασινόπουλος, πρόεδρος του Συμβουλίου Επικρατείας και μετέπειτα της Δημοκρατίας που υπήρξε πρόεδρος της Επιτροπής Συντάξεως του Υπαλληλικού Κώδικα του 1951, αναλύοντας τα εννοιολογικά στοιχεία ορισμένων προσόντων - προϋποθέσεων, που συνιστούν κωλύματα διορισμού δημοσίου υπαλλήλου γράφει: «Η υποδικία: Είναι ιδιαίτερος λόγος ανικανότητας προς διορισμόν ήτοι η δια τελεσίδικου βουλεύματος παραπομπή επί κακουργήματι ή επί τινί των πλημελημάτων, τα οποία μνημονεύονται αμέσως ανωτέρω» και τα παραθέτει στο άρθρο 18. Ήτοι: Επί κλοπή, απάτη, υπεξαιρέσει, εκβιάσει, πλαστογραφία, δωροδοκία, εγκλήματι κατά των ηθών κ.λπ.». Προχωρώντας και αναλύοντας την έννοια του ήθους θα πει: «Τι είναι το προσήκον ήθος, αποτελεί ζήτημα ουσιαστικής εκτιμήσεως. Προς μόρφωσιν της έννοιας ταύτης πρέπει βεβαίως να λαμβάνωνται υπ’ όψιν οι κρατούσαι αντιλήψεις της κοινής γνώμης και δη ο μέσος όρος των υγιώς σκεπτόμενων μελών της ελληνικής κοινωνίας περί της ηθικής ποιότητας, ή τις δέον να ενυπάρχη εις το πρόσωπον, ίνα τούτο έμπνευση την εμπιστοσύνην και την εκτίμησιν των πολιτών, άνευ της οποίας ούτε ευχερής ούτε επωφελής είναι η άσκησις της δημοσίας υπηρεσίας…» (βλ. Μ.Δ. Στασινοπούλου: «Μαθήματα Διοικητικού Δικαίου» Αθήναι 1957, σελ. 296-297 και 299). Περαιτέρω, ο αείμνηστος δάσκαλος αναπτύσσει την υποχρέωση των δημοσίων υπαλλήλων για την υποβολή δηλώσεως των περιστασιακών στοιχείων κατά την είσοδον και έξοδον από την δημόσια υπηρεσία (σελ. 368). Συμπέρασμα: Όταν δρακόντειοι ποινικοί και ηθικοί κανόνες ισχύουν για τον κλητήρα του υπουργείου, τι θα έπρεπε να ισχύουν για τους καναλάρχες οι οποίοι ουσιαστικά κρατούν τις τύχες ενός ολόκληρου λαού στα χέρια τους; Έχω τη γνώμη ότι αυτοί θα έπρεπε να είναι εφτά φορές πιο αγνοί από τον Άγιο Πέτρο! Είναι; Ως προς τα όσα συνέβησαν κατά τον ταπεινωτικό εγκλεισμό τους στην αίθουσα του πλειστηριασμού, μου ήρθαν στο νου τούτα τα λόγια του Γερμανού διανοητού Γκαίτε: Ήρθε ο καιρός ν’ αποδείξουμε με πράξεις ότι η αξιοπρέπεια του ανθρώπου ισούται με το μεγαλείο των θεών! Αξιοπρέπεια! Ένα αίσθημα ανθρώπινο άγνωστο παρά τοις Ελλήσι, βιούντων εις το πλέον διεφθαρμένον υποπροτεκτοράτο της Οικουμένης. Κοστίζει ακριβά, πολύ ακριβά, πάνω από την τιμή ενός καναλιού! Ήδη οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης – τσοπάνηδες της «ενημέρωσης» - άρχισαν να δυστροπούν στην καταβολή της Α’ δόσης! Τι έχουμε να … διδαχθούμε.   Αθήνα 7/9/2016

Σπαρτιατική εκπαίδευση: -«Η σωματική αγωγή καταλάμβανε ένα μεγάλο μέρος της ζωής των παιδιών, ωστόσο, όμως, ήταν απλώς ένα μέρος της συνολικής εκπαίδευσης και ιδιαίτερα της πειθάρχησης του χαρακτήρα». -«Η διαμόρφωση του χαρακτήρα ήταν ο πιο σημαντικός και ο πρωταρχικός πάντα στόχο της Σπαρτιατικής εκπαίδευσης». -«Τα βασικά χαρακτηριστικά που καθορίζουν το χαρακτήρα του νεαρού Σπαρτιάτη ήταν η υπακοή, η γενναιότητα και το φιλότιμο». -«Εκτός από την υπακοή και την πειθαρχία, στόχοι της εκπαίδευσης του χαρακτήρα ήταν και η χαρά του αγωνίζεσθαι και η γενναιότητα». -«Όταν ρώτησαν τον Λυκούργο γιατί η πόλη δεν προστατεύεται από τείχη, αυτός απάντησε: Είναι αδιανόητο μια πόλη να μην έχει τείχη φτιαγμένα από άνδρες αντί για τούβλα».