Περί αναρχικών και τρομοκρατών του 19ου αιώνα και «νόμιμων» εξουσιαστών (Του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου)

Διαβάζοντας το σπουδαίο έργο του Γαλλοαλγερινού νομπελίστα Αλμπέρ Καμύ: «Ο επαναστατημένος άνθρωπος» (εκδ. «Μπουκουμάνη» 1971), στάθηκα σε μερικές σελίδες που αναφέρονται στα κινήματα αυτά που έκαναν αισθητή την παρουσία τους στην Ευρώπη και κυρίως στη Ρωσία στα μισά του 19ου αιώνα. Οι άνθρωποι αυτοί δεν ήταν γεννημένοι εγκληματίες, αλλά «ντελικάτοι φονιάδες», όπως τους αποκαλεί ο συγγραφέας του έργου (σελ. 209) στους οποίους αφιερώνει και ειδικό κεφάλαιο. Όλοι τους, σχεδόν, και ήταν πολλοί, πέρασαν από τις φυλακές και αρκετοί ανέβηκαν και στη λαιμητόμο. Μέσα από το μίσος και την καταστροφή για την υπάρχουσα κοινωνική και πολιτική κατάσταση πραγμάτων, αναδυόταν ένας κόσμος με οράματα και ηθικές αρχές για το χτίσιμο μιας άλλης κοινωνίας. Με δικαιοσύνη κοινωνική και ηθικές αρχές. Πίστευαν στην ανθρώπινη δικαιοσύνη του μέλλοντος και θυσιαζόταν γι’ αυτή, γεγονός το οποίο επισημαίνει και αναδεικνύει ο Καμύ γράφοντας: «Μέχρι τότε οι άνθρωποι πέθαιναν στο όνομα αυτού που ήξεραν ή που πίστευαν πως ήξεραν. Από τότε επικράτησε η συνήθεια, να θυσιάζονται για κάτι που δεν ξέρουν τίποτα γι’ αυτό, εκτός από το ότι πρέπει να πεθάνουν για να υπάρχει αυτό το κάτι.. Όταν διαβάζουμε τις δηλώσεις των μελλοθάνατων εκείνης της εποχής, βλέπουμε με κατάπληξη πως όλοι, χωρίς εξαίρεση, ελπίζουν πως οι δικαστές τους θα κριθούν από τη δικαιοσύνη των άλλων ανθρώπων που θα ‘ρθουν μελλοντικά. Αυτοί οι μελλοντικοί άνθρωποι ήταν η τελευταία τους ελπίδα, μιας και δεν υπήρχαν οι ανώτερες αξίες που ήθελαν… Οι άνθρωποι του 1905 σπαραγμένοι ακριώς από αντιφάσεις, έδιναν ζωή, με την άρνησή τους, κι’ ακόμα με το θάνατό τους, σε μια αξία επιτακτική εφ’ εξής που την πρόβαλαν πιστεύοντας ότι εξαγγέλλουν απλώς την έλευσή της. Έθεταν επιδεικτικά πάνω από τους δήμιους και τους εαυτούς τους αυτό το ύψιστο και οδυνηρό αγαθό που συναντήσαμε στις πρώτες εκδηλώσεις της εξέγερσης» (σελ. 211). Είναι γνωστό ότι οι εξουσίες της «νομιμότητας» - που την έλκουν από τις αγελαίες ιδιοτελείς μάζες των ψηφοφόρων – οικοδομούν τις πιο χυδαίες και άδικες κοινωνίες. Χωρίς απολύτως καμμιά αξία. Απ’ εκεί και πέρα αναδύεται ένας «παράνομος» κόσμος ποιοτικών απαιτήσεων και αξιών κοινωνικών. Είναι ακριβώς αυτός ο «παράνομος» κόσμος πουπεθαίνει γι’ αυτό που πιστεύει – τον οποίο καταδικάζουν οι «νόμιμοι», που δίνουν τις εντολές μέσα από τα πολυτελή γραφεία και την χλιδάτη ζωή τους, εισπράττοντας δόξα, τιμές και χρήμα. Δύο κόσμοι, δύο ηθικές! Το πρόβλημα αυτό παίρνει μεταφυσικές διαστάσεις ως προς το δίκαιο και το άδικο. Να π.χ. ένα τέτοιο μεταφυσικό γεγονός όπως το καταγράφει ο Καμύ (σελ. 212-213): «Ο Καλιάγεφ αποφασίζει το 1903 να συμμετάσχει στην τρομοκρατική δραστηριότητα, είναι 26 χρονών. Δύο χρόνια αργότερα ο «ποιητής», όπως τον έλεγαν, πεθαίνει στην κρεμάλα», αλλά μέσα στις αντιφάσεις του. Γράφει ο Καμύ γι’ αυτό το γεγονός: «Ο Καλιάγεφ όμως πιστεύει στον θεό: Μερικά λεπτά πριν από μια αποτυχημένη απόπειρα, ο Σαβινκώφ τον βλέπει στο δρόμο να στέκεται σε μια εικόνα κρατώντας μια βόμβα στο ένα χέρι και κάνοντας το σταυρό του με το άλλο. Αλλά απορρίπτει τη θρησκεία. Στο κελί του, πριν από την εκτέλεση αρνιέται τη βοήθειά της». Έτσι, ανέβηκε ο νεαρός «ποιητής» τα σκαλιά της λαιμητόμου! Νομιμότητα, δίκαιο, δικαιοσύνη, άδικο, ηθικό, ανήθικο, πιστός, άπιστος στο θεό, έννοιες μεταφυσικές και ιστορικά ζητούμενα. Δεν αντέχω να μην το πω: Ένας τρομοκράτης της εποχής εκείνης σκότωνε έναν αξιωματούχο. Όμως όταν ένας πρόεδρος, μέσα από το «Λευκό Οίκο» δίνει εντολή βομβαρδισμού κατά του Ιράκ ή όταν ένας αρχηγός κόμματος δίνει εντολή από το «Κρεμλίνο» να κατακτηθεί το Αφγανιστάν και σκοτώνονται χιλιάδες και χιλιάδες άνθρωποι τι είναι; Ποιος κάνει πιο μεγάλο κακό στην ανθρωπότητα; Και όταν ένας ΓΑΠ μας βάζει στα μνημόνια; Κι όμως, οι ευηπόληπτοι Πρόεδροι, κάνοντας χρήση της «νομιμότητας» μπορούν μ’ ένα νεύμα τους ή πατώντας ένα κουμπί να αφανίσουν ολόκληρους λαούς και ασφαλώς και τα παιδιά. Αυτό όμως αρνήθηκε να το κάνει ο «παράνομος» φοιτητής («Ποιητής») Καλιάγεφ, που πριν ανεβεί στο ικρίωμα, λέει στο δικαστήριο: «Θεωρώ το θάνατό μου σαν μια διαμαρτυρία υπέρτατη σ’ έναν κόσμο δακρύων και αίματος» (σελ. 218). Γράφει ο νομπελίστας συγγραφέας Αλμπέρ Καμύ – δεν ήταν τρομοκράτης - : «Η απόπειρα ενάντια στο μεγάλο δούκα Σέργιοαποτυχαίνει για πρώτη φορά, γιατί ο Καλιάγεφ, με την επιδοκιμασία όλων των συντρόφων του, αρνείται να σκοτώσει τα παιδιά που βρίσκονται στο αμάξι του μεγάλου δούκα» (σελ. 214 και επόμενες σελίδες όπου καταγράφονται ανάλογες ανθρώπινες ευαισθησίες τρομοκρατών). Ερωτάται: Αυτοί οι «νόμιμοι» που δίνουν εντολές να σκοτώνονται χιλιάδες και χιλιάδες παιδιά που ζουν χιλιάδες και χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά διαθέτουν την ευαισθησία και την τρυφερότητα του τρομοκράτη Καλιάγεφ και των συντρόφων του; Τελειώνω αυτό το αντιδημοφιλές κείμενο, μεταφέροντας τη σημείωση 1 της σελίδας 219, η οποία ερμηνεύοντας το Γερμανό φιλόσοφο Χέγκελ, λέει: «Υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων. Ο ένας σκοτώνει μια φορά και πληρώνει με τη ζωή του. Ο άλλος δικαιολογεί χιλιάδες εγκλήματα και δέχεται ν’ αμείβεται με τιμές»! Πρόκειται για τους τηλεδολοφώνους, για τους οποίους μίλησα πιο πάνω!   Αναμένω έγγραφες και δημόσιες και επώνυμες απαντήσεις. Αθήνα 14/09/2016

Υποθήκες από το πολίτευμα της Σπάρτης: -«Ο Λυκούργος δίδασκε πως μεγάλη επίδραση στην ανάπτυξη της ανδρείας έχουν τη συνήθεια, η παιδεία, το μάθημα και ο τρόπος ζωής». -«Ο Αριστοτέλης έγραφε για τους Σπαρτιάτες πως δεν επιτρέπεται να θεωρεί κανείς ότι ένας πολίτης ανήκει στον εαυτό του, αλλά όλοι πιστεύουν πως όλοι ανήκουν στο κράτος, αφού ο καθένας είναι μέρος του και η φροντίδα για τον ένα πρέπει να συμπεριλαμβάνει και τη φροντίδα για το σύνολο». -«Όλη η φροντίδα των Σπαρτιατών επικεντρωνόταν στην εκπαίδευση των νέων και αυτό το έκαναν για το καλό του κράτους». -«Η καλλιέργεια της φυλετικής καθαρότητας και η παιδεία ήταν αλληλοσυμπληρούμενες και αδιαχώριστες μεταξύ τους έννοιες».   ΣΗΜ. Τα παραθέματα αντλούνται από το έργο του Γερμανού καθηγητού T. Brake: «H πολιτική εκπαίδευση των Σπαρτιατών» εκδ. β’ από “Το αντίδοτο”, Καλαμάτα 2014. ΣΗΜ. Τα σχόλιά μου θα τα παίρνετε κάθε Τρίτη και Παρασκευή για να μην κουράζεστε.