Το κορίτσι της παράγκας

http://kourdistoportocali.com/read-this/koritsi-tis-paragkas/

Γράφει η Αλεξάνδρα Τσόλκα

«Όλα τα σπουδαία και πολύτιμα πράγματα είναι μοναχικά» αφόριζε ο Τζον Στάιμπεγκ και στο κοινό τόπο της μοναξιάς του ατόμου που συγκεντρώνεται και ακούει τη δική του σκέψη και όχι τους θορύβους ενός πλήθους που αναδεύεται με τον άνεμο της μόδας των αντιλήψεων.

Στο απόφθεγμα του συναντιούνται, οι σπουδαιότεροι των ανθρώπων απ τους συγγραφείς της Παλαιάς Διαθήκης και τους δικούς μας Αρχαίους μέχρι τον γιγάντιο, τον μέγα Αισθαντικό, τον Οδυσσέα Ελύτη ή τον πολύτιμο Καμύ!

Γράφει η Αλεξάνδρα Τσόλκα

Εμείς οι μικροί μπροστά σ αυτούς, σχολιάζουμε συμφώνα με τον συρμό, συμφωνώντας με την δυνατότερη και πιο άγρια φωνή και την δική μας φοβία για το ότι και οι άλλοι θα καταλάβουν την ασημαντότητα μας, συντασσόμενοι με τους πολλούς! Βλέπουμε ένα κορίτσι, 20 μόλις χρόνων, της ελληνικής επαρχίας και της ξεχασμένης ομορφιάς της, να μπαίνει στην σπουδαιότερη αθλητική διοργάνωση της ανθρωπότητας, που υμνεί την ομορφιά, την νιότη, τη θέληση, την ευγένεια, το σώμα και το νου σε συνεργασία. Αυτό το κορίτσι θα σταθεί μόνο του όχι σε ένα στάδιο αλλά στον κόσμο ολόκληρο, θα στοχεύσει, θα πυροβολήσει και οι σφαίρες του, σα μελωμένοι πόνοι, θα βρουν κέντρο στις καρδιές όλων των Ελλήνων. Των Ελλήνων που ναι, δεν έχουν να ζήσουν, να πληρώσουν, να ορθώσουν ανάστημα με αξιοπρέπεια. Και ναι, αυτό το κορίτσι, γυμνάζονταν σε παράγκες και όχι σε υπερσύγχρονους χώρους. Και ναι, όπως για όλους τους Έλληνες, σχεδόν πάντα, απουσίαζε το κράτος. Ήταν παρούσα όμως η ψυχή, η θέληση, η μοναξιά της συγκέντρωσης, το σταθερό χέρι, το αποφασισμένο και στοχευόμενο βλέμμα, η σφαίρα που φεύγει στην απολυτή σιωπή. Απ τη φτωχή αυτή χώρα. Των λαμόγιων; Των ανίκανων; Των τεμπέληδων; Ναι, ναι! Αυτών όμως, που μπορούν σαν την Άννα, να στοχεύουν στο κέντρο! Με τα 20 τους χρόνια, χρυσές σφαίρες.

Φυσικά και μετά έτρεξαν οι της εξουσίας να μοιραστούν τα μπράβο. Οι συνήθεις οργίλοι, άρχισαν να διατρανώνουν τα «ντροπή» και τα «αίσχος» και για το ότι γκρέμισαν το σκοπευτήριο και ότι ήταν μόνη της η Άννα Κορακάκη στην προσπάθεια της. Φυσικά και εκείνοι που φωνάζουν, δεν την ήξεραν! Γιατί «αθλητικά» στη χώρα, σημαίνει «μπάλα» και όταν λέμε «μπάλα» εννοούμε ποδόσφαιρο. Με τις παράγκα του, την παντοδυναμία του, τον φανατισμό του, την λαϊκή δύναμη του, τους σκοτωμούς του. Μη μου πείτε πως όλοι αυτοί που χύνουν κροκοδείλια σε σάιτ, σε αρθρογραφίες, στα σχόλια στα social media κοιμούνται και ξυπνάνε με το επίπεδο της σκοποβολής στη χώρα, της τοξοβολίας, της ξιφασκίας, της σφαίρας και του δίσκου! Και μη μου πείτε πως η Βερούλη, η Σακοράφα, η Πατουλίδου, ο Μελισσανίδης, η ομάδα της θριαμβικής εθνικής του μπάσκετ, όταν έστρεφαν τα βλέμματα επάνω τους και επέβαλλαν τα αθλήματα τους και μοιραζόμασταν τις χαρές και την ψυχάρα τους, είχαν την όποια πολιτεία μαζί τους και ήταν μέσα στη δημοφιλία με κόσμο γύρω τους και όχι σε μια εκκωφαντική, αδυσώπητη, βουβή μοναξιά προετοιμασίας και απόδειξης! Και αν οι Ολυμπιακοί αγώνες, δεν είναι τα φτωχά κράτη, οι μοναχικές όλο θέληση ψυχές που τα καταφέρνουν πάνω απ όλους τους άλλους ανθρώπους, άσχετα από τεχνολογίες, ντόπες, μάρκετινγκ, διαφημίσεις, εργαστήρια, τότε γιατί τους παρακολουθούμε;

Για τον κάθε ντυμένο τσολιά Μαρουσιώτη, γιο νερουλά, που έκανε θελήματα και την απόσταση Αμπελόκηποι – Σύνταγμα και πάλι πίσω σε ένα τέταρτο, τον Σπύρο Λούη. Για τον κάθε, γιο βοσκού που περπατούσε ημερόνυχτα για την πρωτεύουσα, Αμπέμπε Μπιγκίλα, που η Αντίντας δεν είχε παπούτσια να του δώσει και κέρδισε χρυσό τρέχοντας ξυπόλυτος, με τους συναθλητές του να τον χλευάζουν. Για την Ραφαέλα Σίλβα που απ τις φαβέλες του Ρίο, το διασυρμό της στο Λονδίνο και το ρατσισμό εις βάρος της, χαμογέλασε για πρώτη φορά δημόσια, μόλις ένιωσε το χρυσό μετάλλιο στο στήθος της. Για τον Τζέσε Οουενς που μπροστά στη μούρη του Χίτλερ, αυτός ο εγγονός σκλάβων και γιός δουλοπάροικου, ο πάμφτωχος, ο περιθωριακός, συνέτριψε κάθε ναζιστική ρητορεία περί άριας υπεροχής, για να μη δεχτεί απ την επίσημη Αμερική ποτέ συγχαρητήρια και ένα «ευχαριστώ».

Για την Άννα, μιας χώρας λεηλατημένης, ενός λάου – πειραματόζωου, που το επίτευγμα της είναι δικό της, η μοναχικότητα της δεξαμενή δύναμης και η ύπαρξη της, η ουσία των Ολυμπιακών Αγώνων. Για αυτή τη πατρίδα και τον ίδιο της την εαυτό της στόχευσε με σφαίρες από αγώνα την ιστορία των πανάρχαιων αγώνων. Όχι για τη θέση στα στρατιωτικά σώματα της χώρας. Όχι για τον έπαινο των ισχυρών και της εξουσίας. Όχι γιατί είναι δημιούργημα καμιάς πολυεθνικής ή κάποιου υπουργείου. Όχι για την αμοιβή απ τις διαφημίσεις. Αλλά για κάτι μεγαλύτερο απ όλους μας. Για τη δύναμη, την ισότητα, την ωραιότητα των σπάνιων του είδους μας! Για το ότι ωραιότερο έχουμε ή θα μπορούσαμε να έχουμε, σε αρμονία σώματος, ψυχής, σκέψης, πίστης. Και εδώ γκρίνιες, μουτρώματα και μικροπολιτικές όχι μόνο περισσεύουν, αλλά είναι και ταπεινές, βδελυρές ανουσιότητες…