"«Ανεξαρτησία» της Δικαιοσύνης: Το τέλος ενός βλαβερού εθνικού μύθου" (Του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου)

Επιτέλους! Τα όσα αποκαλύφθηκαν στη Βουλή κατά τη συζήτηση για τη Δικαιοσύνη και τη διαπλοκή, την Τρίτη της 29 Μαρτίου και τα όσα ακολούθησαν στον Τύπο, ανέδειξαν αυτό το οποίο όλοι γνώριζαν αλλά δεν τολμούσαν να το πουν: Ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός, δηλαδή ότι η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης είναι ένας μύθος και μάλιστα εθνικά βλαβερός, γιατί υπάρχουν και μύθοι που κάνουν καλό. Ο γράφων πρώτος και μόνος στην Ελλάδα ανέδειξε αυτό το μύθο της ανεξαρτησίας από το 1975 ερμηνεύοντας τη συνταγματική διάταξη παραγρ. 5 του άρθρου 102 του Συντάγματος, για τη συγκρότηση του Πειθαρχικού Συμβουλίου που αποφάσιζε για την απόλυση των δημοτικών αρχόντων. Τότε, το 1975, διατύπωνα την άποψη της μεροληψίας αυτού του Τριμερούς Συμβουλίου συγκροτούμενο από τον Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Εσωτερικών και δύο αρεοπαγίτες διορισμένους από τον Πρόεδρο του Αρείου Πάγου, ο οποίος όμως διοριζόταν και διορίζεται από το Υπουργικό Συμβούλιο. Αυτό σήμαινε – και σημαίνει – ότι ο Πρόεδρος του Α.Π. είναι εκλεκτός της εκάστοτε κυβέρνησης η οποία έτσι θα μπορούσε να απολύει τους πολιτικούς αντιπάλους από τη θέση του δημάρχου ή του δημοτικού συμβούλου. Και να γιατί: Ο Πρόεδρος του Α.Π. ως ευνοημένος της κυβέρνησης θα εκτελούσε τις επιθυμίες της, διορίζοντας στο Συμβούλιο δύο αρεοπαγίτες, που θα λειτουργούσαν σύμφωνα με τις «παρακλήσεις» - εντολές – του Προέδρου. Εν όψει αυτού του πολιτικού γεγονότος με το Τρίπτυχο: Γενικός Γραμματέας Υπουργείου Εσωτερικών – δύο αεροπαγιτών – Προέδρου Α.Π. προέκυπτε εκ των πραγμάτων το κατ’ ουσίαν τριμερές πολιτικό συμβούλιο. Για τους λόγους αυτούς ο γράφων προτείνει για τον αποκλεισμό ή περιορισμό της πολιτικής συμπεριφοράς οι δύο αρεοπαγίτες να μη διορίζονται από τον Πρόεδρο του Α.Π. αλλά να διορίζονται με κλήρωση μεταξύ των αρεοπαγιτών». Φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Όλα αυτά – και άλλα πολλά – αντιμετωπίστηκαν με απόλυτη σιωπή από παντού.Τώρα σκούζουν πολλοί και διάφοροι που επί 40 χρόνια ήταν στα … τέσσερα. Όταν ένας λαός – με όλους του τους εκπροσώπους σε όλα τα επίπεδα – ανακαλύπτει το πρόβλημα μετά από τέσσερις δεκαετίες, κατατάσσεται στο βασίλειο των υπανάπτυκτων μαζί με τους φορείς ΟΛΩΝ των φορέων και όλων των εκπροσώπων του. Βέβαια, έλεγε ο στοχαστής Δ. Γληνός στον πρόλογό του «Σοφιστής» του Πλάτωνος ότι «ένας μύθος είναι απαραίτητος να ζει ο άνθρωπος τη ζωή του», με την προϋπόθεση ότι αυτός ο μύθος θα ήταν δυναμογόνος(βλ. τον πρόλογό μου από τις εκδόσεις «Ζαχαρόπουλος» Αθήνα 1940, σελ. 217). ΣΗΜ. Όσοι έχουν ενδιαφέρον – που δεν έχουν – να ενημερωθούν γι’ αυτό το ζήτημα, που τώρα ανακάλυψε το σάπιο πολιτικό σύστημα και τα παπαγαλάκια, ας δουν το έργο μου: «Η Τοπική Αυτοδιοίκηση στα Πλαίσια του Συντάγματος», εκδ. ΚΕΔΚΕ, Αθήνα 1995, σελ. 125-128). Σημειώνω ότι η έκδοση αυτή καθυστέρησε 20 χρόνια γιατί τότε (1977) οι αρμόδιοι της Κεντρικής Ένωσης των Δήμων «την έχασαν»!!! Ευτυχώς ο γράφων είχε φωτοαντίγραφα. Στις πρώτες σελίδες καταγράφεται η Οδύσσεια αυτής της μελέτης! Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών καθολικώς κλεβόντων. Γι’ αυτό και πριν πολλά χρόνια έγραψα τούτα τα … αντιδημοκρατικά κείμενα: «Σάπισε το πολιτικό σύστημα», στα «Πολιτικά Θέματα» της 18-7-2003 και: «Αυτόν το σάπιο λαό ποιος θα τον αγοράσει;» στα ίδια, της 3-10-2003. Τον αγόρασαν αντί πινακίου φακής οι τοκογλύφοι (Βγάζω τον εαυτό μου απέξω γιατί ο «λαός»πουλήθηκε εκούσια, ενώ ο γράφων αναγκαστικά, αφού ήδη από τις 26-6-1992 είχε δηλώσει εγγράφως ότι είναι Πολίτης και δεν έχει σχέσεις με το φαύλο  πολιτικό σύστημα και τους αρχηγούς του (βλ. «Πολιτικά Θέματα», τευχ. Ιουνίου 1992).   Υ.Γ. Το σχόλιο αυτό γράφτηκε πριν συμβεί το αδιανόητο σκάνδαλο με την ουσιαστική αθώωση των εμπλεκομένων με τη Siemens.   Αθήνα 14/07/2016

Υποθήκες από το πολίτευμα της Σπάρτης: -«Ο Λυκούργος δίδασκε πως μεγάλη επίδραση στην ανάπτυξη της ανδρείας έχουν τη συνήθεια, η παιδεία, το μάθημα και ο τρόπος ζωής». -«Ο Αριστοτέλης έγραφε για τους Σπαρτιάτες πως δεν επιτρέπεται να θεωρεί κανείς ότι ένας πολίτης ανήκει στον εαυτό του, αλλά όλοι πιστεύουν πως όλοι ανήκουν στο κράτος, αφού ο καθένας είναι μέρος του και η φροντίδα για τον ένα πρέπει να συμπεριλαμβάνει και τη φροντίδα για το σύνολο». -«Όλη η φροντίδα των Σπαρτιατών επικεντρωνόταν στην εκπαίδευση των νέων και αυτό το έκαναν για το καλό του κράτους». -«Η καλλιέργεια της φυλετικής καθαρότητας και η παιδεία ήταν αλληλοσυμπληρούμενες και αδιαχώριστες μεταξύ τους έννοιες».   ΣΗΜ. Τα παραθέματα αντλούνται από το έργο του Γερμανού καθηγητού T. Brake: «H πολιτική εκπαίδευση των Σπαρτιατών» εκδ. β’ από “Το αντίδοτο”, Καλαμάτα 2014.