Επειδή πολύς λόγος γίνεται ετούτα τα χρόνια για τη Δημόσια Διοίκησης το μισθολόγιο και την αποστολή και συμπεριφορά των δημοσίων υπαλλήλων, σκέφθηκα να παραθέσω εδώ και να θυμίσω το πώς είχαν αυτά τα ζητήματα στις αρχές της δεκαετίας του 1950.
Διαβάζοντας και κρίνοντας κανείς τις επελθούσες εξελίξεις, διαπιστώνει ότι το τότε, το μετέπειτα και το σήμερα το χωρίζει άβυσσος.
Διαβάζω, λοιπόν, και μεταφέρω από τον δάσκαλο, λογοτέχνη, δικαστή και μετέπειτα Πρόεδρο της Δημοκρατίας τούτες τις απόψεις, που καταχώρησε το 1957, στο έργο του: «Μαθήματα Διοικητικού Δικαίου» (Αθήναι 1957), εκδ. β’. Γράφει: Η αξιοπρεπής διαβίωσις των δημοσίων υπαλλήλων: «Το καθήκον της αξιοπρεπούς διαβιώσεως, επιβάλλεται εις τον υπάλληλον επειδή, λόγω της παρ’ αυτού διαχειρίσεως υψίστων συμφερόντων των πολιτών δει να τυγχάνει της εμπιστοσύνης και εκτιμήσεως αυτών, άλλως δεν είναι δυνατή η δημιουργία της απαραιτήτου ψυχολογικής προϋποθέσεως, ίνα οι πολίται οικειοθελώς προσφέρονται εις συμμόρφωσιν προς τας πράξεις των δημοσίων αρχών τηρούντες τον προς αυτάς οφειλομένον σεβασμόν».
Μερικές φράσεις, οι οποίες πλέκουν τον καμβά στο πελώριο και άλυτο ζήτημα των σχέσεων διοίκησης και διοικουμένων.
Μερικές λέξεις, μια ζωή!
Συνεχίζει ο δάσκαλος: «Το καθήκον τούτο παρακολουθεί τον υπάλληλον, ως εικός, και τις τον ιδιωτικόν βίον». Προχωρώντας θα ερευνήσει το εννοιολογικό περιεχόμενο της αξιοπρεπούς διαβίωσης του υπαλλήλου, γράφοντας πως το ζήτημα αυτό είναι «καθαρώς πραγματικόν» και ερχόμενος στο αντίστροφο, στην αναξιοπρεπή διαγωγή του υπαλλήλου, αναφέρει τις περιπτώσεις του νόμου: «Η χαρτοπαιξία, η σύναψις κοινωνικών σχέσεων μετά προσώπων των οποίων τα συμφέροντα χειρίζεται».
Επεκτείνοντας το ζήτημα γράφει: «Ως αναξιοπρεπής διαγωγή του υπαλλήλου δύναται να θεωρηθή και ηαναξιοπρεπής διαγωγή προσώπων, στενώς συνδεδεμένων προς αυτόν, π.χ. της συζύγου ή των τέκνων».
Γνωρίζοντας τα πράγματα, ως σύμβουλος επικρατείας, παραθέτει σχετικές αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου, γι’ αυτά τα ζητήματα Γράφει: «Συνιστά αναξιοπρεπή διαγωγήν ή συναναστροφή με άτομα υπόπτων φρονημάτων (απόφαση Συμβουλίου Επικρατείας, 529 του 1950)».
Είναι προφανές ότι η συναναστροφή των δημόσιων υπαλλήλων με ανθρώπους «υπόπτων φρονημάτων» δηλαδή κομμουνιστών, συνιστούσε την έννοια της αναξιοπρεπούς διαγωγής και επέσυρε πειθαρχικές κυρώσεις (Για τα διαβόητα «πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων» έγραψα σχετικά από τούτο το χώρο το κείμενό μου: «Σελίδες από την πολιτική μας ιστορία. Η Έλλη Παππά (Μπελογιάννη), οι δηλώσεις νομιμοφροσύνης και οι οικογενειακές διώξεις του γράφοντος» (13-10-2015). Ήταν πολύ νωπά τα γεγονότα του εμφύλιου και οι ηττημένοι κομμουνιστές εθεωρούντο αποσυνάγωγοι.
Συνεχίζοντας ο δάσκαλος, μας λέει ότι άλλη περίπτωση που το Ανώτατο Δικαστήριο θεωρούσε αναξιοπρεπή διαγωγή την «προσαγωγή πλαστού τίτλου σπουδών» (Απόφαση Σ.Ε. 79/1950).
Κλείνοντας το θέμα γράφει: «Εις πολλάς περιπτώσεις θα ηδύνατο κανείς να έχει δισταγμούς περί του αν ωρισμένη ιδιωτική πράξις του υπαλλήλου συνιστά ή όχι αναξιοπρεπή διαφυγήν. Ενθυμούμεθα π.χ. πόσα σχόλια προκάλεσεν άλλοτε η παρά του υπουργού Δικαιοσύνης τιμωρία δικαστικού λειτουργού, διότι μετέσχε δημοσίου αγώνος ποδοσφαίρου ή δημόσιας μουσικής συναυλίας».
Καταλήγοντας γράφει: «Παλαιότερον θα ετιμωρείτο ο υπάλληλος πιθανώς διότι συχνάζει εις καπηλεία (ταβέρνας).
Δύσκολον όμως θα ήτο να τιμωρηθεί δια την αυτήν αιτίαν σήμερον οπότε τα κέντρα του είδους τούτου έχουν μετασχηματισθή εις πολυτελή κοσμικά κέντρα» (βλ. οπ. π. σελ. 366-367 με την παρατήρηση ότι όλες οι υπογραμμίσεις είναι του γράφοντος).
Να σημειωθεί ότι ο Μ. Στασινόπουλος υπήρξε ο Πρόεδρος της Συντακτικής Επιτροπής η οποία συνέταζε τον πρώτο μεταπολεμικό υπαλληλικό κώδικα του 1951, με τον οποίο συνεστήθη το ΑΣΔΥ, στο οποίο ανατέθηκε η διεξαγωγή των γραπτών διαγωνισμών για την κατάληψη δημοσίας θέσεως (βλ. τη μονογραφία μου: Το Ανώτατο Συμβούλιο Δημοσίων Υπηρεσιών) (ΑΣΔΥ) Αθήνα 1973. Ήταν τότε που μόλις κυκλοφόρησε αυτή η εργασία, η δικτατορία Ιωαννίδη το κατήργησε).
Αθήνα 17/03/2016
Σπαρτιάτικες Υποθήκες
Λυκούργος: «Συνήθισε τους συμπολίτες του, να μην επιθυμούν αλλά ούτε και να γνωρίζουν τι σημαίνει προσωπική ζωή, αλλά να υπηρετούν πάντα το κοινωνικό σύνολο και να υπηρετούν μόνο την πατρίδα».
Ο ίδιος: «Κανένας δεν επιτρέπεται να ζει όπως θέλει… Όλοι έπρεπε να ακολουθούν έναν τρόπο ζωής και να προσφέρουν την εργασία τους για το καλό της κοινωνίας».
Ο ίδιος: «Ο πολίτης δεν ανήκει στον εαυτό του αλλά στην πατρίδα».
Πολίτευμα: «Το σύνολο των Σπαρτιατών συνέπραττε στην διακυβέρνηση της πόλης μέσω της λαϊκής διακυβέρνησης όλων των ελεύθερων ανδρών».
- «Όταν οι βασιλείς θα πηγαίνουν στον πόλεμο θα πηγαίνουν μπροστά και θα είναι οι τελευταίοι όταν επιστρέφουν στην πόλη τους».
ΣΗΜ Τα παραθέματα αντλούνται από το έργο του Γερμανού καθηγητού Τ. Brake: «Η πολιτική εκπαίδευση των Σπαρτιατών», εκδ. β’ από «Το Αντίδοτο», Καλαμάτα 2014.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου