‘’Απεργίες’’ ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ (Toυ πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου)

Δύο ανυπόληπτες συνδικαλιστικές οργανώσεις που αποτελούν τη χλεύη της πλειοψηφίας των εργαζομένων.

Χρόνια και χρόνια αποτέλεσαν τον ιμάντα μεταβίβασης και εφαρμογής των κομματικών εντολών υπονομεύοντας τις διεκδικήσεις των εργαζομένων τους οποίους υποτίθεται ότι εκπροσωπούν.

Το γεγονός αυτό καυτηρίαζα ήδη από το 1992 στο «κατηγορώ ενός πολίτη» («Πολιτικά Θέματα» της 2 και 9 Οκτωβρίου 1992).

Σ’ εκείνο το καταγγελτικό κείμενο έγραφα και τα εξής: «Κατηγορώ τους συνδικαλιστές της Ελλάδας γιατί μετέτρεψαν τους συνδικαλιστικούς και εργατικούς αγώνες από κοινωνικό εργαλείο προστασίας των καλώς νοούμενων συμφερόντων των εργαζομένων σε μέγγενη στραγγαλισμού των κοινωνικών και οικονομικών δικαιωμάτων του συνόλου των Ελλήνων. Κατηγορώ τους συνδικαλιστές γιατί όντας οι ίδιοι πολλαπλά προνομιούχοι επιμένουν να υπερασπίζουν άκριτα και άδικα τα συντεχνιακά προνόμια πολλών χιλιάδων συναδέλφων τους σε βάρος των ήδη φτωχών Ελλήνων. Κατηγορώ τους συνδικαλιστές γιατί είναι γατζωμένοι στα ατομικά τους προνόμια…» (βλ. το πλήρες κείμενο αυτού του «Κατηγορώ», στο έργο μου: «Ο Λαϊκισμός στην Ελλάδα», εκδ. «Ergo», Αθήνα 2002, σελ. 82-94 και επ’ όπου καταγράφονται τα έργα και ημέρες της Γ.Σ.Ε.Ε. και Α.Δ.Ε.Δ.Υ.).

Πρόκειται για κορυφαίες συνδικαλιστικές οργανώσεις που υπηρέτησαν με επιμονή και για πολλά χρόνια τον εργατοκτόνο λαϊκισμό.

Με τις δυσάρεστες αυτές σκέψεις πήγα στην Πλατεία Κλαυθμώνος όπου αντίκρυσα ένα θέαμα για κλάμα από πλευράς συμμετοχής και αγωνιστικού παλμού, πολύ εκκωφαντικό τραγούδι με της «Αμύνης τα παιδιά» και πολλά άσπρα μαλλιά.

. Όταν μιλάμε για απόλυτη παρακμή κυριολεκτούμε, γιατί γυρίσαμε πίσω στον αλίστου μνήμης Πρόεδρο της ΓΣΕΕ της δεκαετίας του ’50 Τ. Μακρή.

Σε μια θανατηφόρα περίοδο στην οποία όσο ποτέ η ελληνική κοινωνία χρειάζεται ένα ρωμαλέο και ενιαίο συνδικαλισμό, αυτός βρίσκεται πολυδιασπασμένος χρεωκοπημένος και πολύ αρρωστημένος.Στο πιο πάνω έργο μου μετέφερα και τούτη τη γνώμη του Άγγλου φιλόσοφου Ηοbbs: για τις συνδικαλιστικές συντεχνίες «Οι συντεχνίες είναι σαν τα σκουλήκια στα έντερα του ανθρώπου».

Αθήνα 09/12/2015

Πολιτικές υποθήκες

(Από το έργο μου: «Η κομμουνιστική Ουτοπία»)

Φ.Νίτσε: «Δεν έχω γνωρίσει πρόσωπα που εμπνέουν τέτοιο δέος όπως οι Έλληνες φιλόσοφοι».

Επίκουρος: «Ασεβής δεν είναι όποιος καταργεί τους θεούς του πλήθους, παρά όποιος τις δοξασίες του πλήθους τις αποδίδει στους θεούς».

Μ. Μ. Ρόζενταλ: «Η γνώση έχει ιστορικό περιεχόμενο και δεν βγαίνει ξαφνικά όπως βγαίνει η σφαίρα από την κάννη του όπλου».

Τ. Αντρόνο: «Με την πολιτιστική βιομηχανία οι μάζες όχι μόνο οδηγούνται στον κομφορισμό της σκέψης αλλά και στον πνευματικό ευνουχισμό που τις μετατρέπει σε αντικείμενό της και τις χαλιναγωγεί, με αποτέλεσμα να εξαφανίζεται η κριτική τους σκέψη».

Ομάδα Κοινωνιολόγων: «Οι μάζες μοιάζουν αγέλες αγρίων ζώων που ψάχνουν απεγνωσμένα για τον θηριοδαμαστή τους».

Δ. Γληνός: «Ένας μύθος χρειάζεται πάντα για να ζει ο άνθρωπος τη ζωή».

Π. Παπαγαρυφάλλου: «Όταν ο άνθρωπος πιστεύει ειλικρινά και δυνατά στο μύθο αντέχει πολλά και όσο αυτός είναι πιο μεγάλος, τόσο περισσότερο πιστεύει σ’ αυτόν και δίνεται σ’ αυτόν».