Πρέπει
Επειδή ολημερίς και ολονυχτίς, πολιτικάντηδες, λαοπλάνοι και λαός αναμασούν αυτό το περίφημο «Πρέπει» η πραγμάτωση του οποίου σημαίνει έναν ολόκληρο κόσμο στο ατομικό, οικογενειακό και κρατικό επίπεδο, σκέφτηκα να παραθέσω το ομότιτλο ποίημα της λογοτέχνιδας Ελευθερίας Παπαγαρυφάλλου (Δημοσιεύθηκε στην Τρίτη ποιητική της Συλλογή: «Προσεγγίσεις», εκδ. «Πελασγός» - Γιαννάκενας – Αθήνα 2013, σελ. 10).
Όμως έκρινα χρήσιμο να μεταφέρω προηγουμένως τι λέει το λεξικό γι’ αυτό το «Πρέπει», για το οποίο ο διανοητής Γ. Γκαίτε είπε ότι: «το πρέπει είναι σκληρό».
Γράφει το λεξικό: Πρέπει: απρόσωπο ρήμα, γ’ ενικό πρόσωπο του ρήματος πρέπω δηλαδή ταιριάζω και ακόμη: Επιβάλλεται, είναι σωστό, αναγκαίο, δίκαιο.
Να λοιπόν, το «Πρέπει» από τη σκοπιά της ποίησης.
«ΠΡΕΠΕΙ»
Το «πρέπει» βασιλεύει στη ζωή
στα χείλη των ανθρώπων
στα χείλη των πολιτικών
και των πλάνων δημοκόπων
Μια τόση δα μικρούλα λέξη .
που καθορίζει τη ζωή, χιονίζει βρέχει
με το «πρέπει» ξυπνούν οι άνθρωποι
μ' αυτό προγραμματίζουν
μ' αυτό πορεύονται κι όνειρα χτίζουν.
Όμως το «πρέπει» είναι σκληρό, όπως έλεγε ο Γκαίτε
απαιτεί προσπάθειες και μόχθο μεγάλο
αλλά δεν πραγματώνεται ολότελα το δίχως άλλο.
Άλλο τι θέλουν οι άνθρωποι λέγοντας «πρέπει»
μα η άτεγκτη ζωή τα πάντα ανατρέπει.
Αιώνιος νόμος διαλεκτικός της μοίρας του ανθρώπου
το «πρέπει» πάντα κυνηγά, το «πρέπει» ονειρεύεται
και θέλει δε θέλει μ' αυτό πορεύεται.
Χωρίς αυτό τ' αμείλικτο το «πρέπει» δεν θα υπήρχε ιστορία
θα ήταν όλα στάσιμα σε πλήρη ακινησία
γι' αυτό κι αν μοιάζει άφθαστο το «πρέπει το σκληρό».
Το κυνηγούν οι άνθρωποι πεθαίνοντας μ' αυτό.
Αθήνα 19/10/2015
Πολιτικές υποθήκες
Δ. Βερναδάκης: «Ενώ όλα σχεδόν, τα έθνη του κόσμου αναγιγνώσκουσιν εις την εθνικήν των γλώσσαν τον Όμηρον, τον Σοφοκλέα, τον Πλάτωνα, τον Ξενοφώντα, και όλους τους άλλους Έλληνας ποιητάς και συγγραφείς, δι’ ημάς δεν υπάρχει μια καν αξία λόγου ενός τινός των ποιητών τούτων και συγγραφέων μετάφρασις».
Ο ίδιος: «Η επανειλημμένη και ολέθρια κατά της Ελλάδος επιδρομή του συνταγματικού πολιτεύματος κατέστρεψε τα πάντα διότι ου μόνον οίκοθεν επέδρασεν ολεθρίως εις το όλον της πολιτείας ο αγγλικός ούτος πιθηκισμός, αλλά και άφηκεν ελεύθερον το στάδιον και εις τον επίλοιπον εκ της Δύσεως ψευδοπολιτισμόν».
Ο ίδιος: «Αγγλία και Ελλάς, είναι και θα μείνωσι δια παντός, με όλην την κοινότητα του πολιτεύματος, δύο όλως διάφορα και αντίθετα κράτη».
Ο ίδιος: «Ουδεμία συνταγματική πολιτεία έχει τόσον πολλούς λειτορυγούς, όσους η ελληνική… δυστυχώς όμως τρέφει εκατονταπλάσιους, διότι εκάστη νέα φάσις της σελήνης ευρίσκει και εσμούς όλους νέων κηφήνων πειναλέων, δια τους οποίους δημιουργούνται νέαι θέσεις και αφού ούτοι κενώσωσι το ταμείον, διαδέχονται αυτούς άλλοι έτι μάλλον πειναλέοι και ούτω καθεξής».
ΣΗΜ: Αυτά γράφονται το 1875 στο έργο του: «Καποδίστριας και Όθων», επανέκδοση από «Γαλαξία», Αθήνα 1962, το οποίο μου χάρισε σε φωτοτυπία ο καλός φίλος Κ. Παπαζαχαρίου.
ΣΗΜ: Όποιος δεν θέλει τα σχόλιά μου πατάει το κουμπί και ζητά διαγραφεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου