Η 25 Μαρτίου και η 28η Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη και στη Λάρισα στα χρόνια της κατοχής. (Πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου)

Η 25 Μαρτίου και η 28^η Οκτωβρίου στη Θες/νίκη και στη Λάρισα στα χρόνια της κατοχής.

Αντιγράφω: «Σε κάθε κατοχική χρόνια οι εκπαιδευτικοί έπαιρναν μέρος στο γιορτασμό της 25^ης Μάρτη μαζί με το λαό, που δε διαλυόταν παρά ύστερα από βίαιες επιθέσεις των κατακτητών. Χαρακτηριστική είναι και η περίπτωση του γιορτασμού της 25^ης Μάρτη του 1943 στη Θεσσαλονίκη, όπου όλο το Πανεπιστήμιο συγκεντρώθηκε στην εκκλησία της Αγίας Σοφίας, και αφού τελείωσε η λειτουργία ξεχύθηκε στους δρόμους τραγουδώντας εμβατήρια. Καυτευθύνονται οι φοιτητές στο Λευκό Πύργο, στεφανώνουν το μνημείο του ήρωα Βότση, εκφωνούν πατριωτικούς λόγους και τραγουδούν τον εθνικό ύμνο». Μα δε διαλύονται. Θέλουν να στεφανώσουν, αν μπορούσαν όλους τους ήρωες… στη διαδρομή περνούν έξω από το σπίτι του καθηγητή του Παν/μίου Θεσσαλονίκης Χ. Θεοδωρίδη (σ.σ. πρόκειται για πολύ, παλιό κομμουνιστή) και ζητούν να τους μιλήσει. Αυτός φέρνει στο μπαλκόνι του την ελληνική σημαία και τη ρίχνει στους φοιτητές. Η σημαία γίνεται λάβαρο και πίσω της ακολουθούσαν τραγουδώντας οι διαδηλωτές ώσπου οι Γερμανοί τους διάλυσαν με τη βία» (βλ. Γιάννη Κατσαντώνη: «Εκπαιδευτικοί και Εθνική Αντίσταση», εκδ. «Καρανάση», Αθήνα 1984, σελ. 28-30, όπου και η φωτογραφία του καθηγητή που πετά τη σημαία στους φοιτητές»). Ναι, αυτά γίνονταν τότε που τα εθνικά σύμβολα και οι ήρωες του Έθνους ετιμώντο από αληθινούς προοδευτικούς και αγωνιστές και όχι από τους σημερινούς… προοδευτικούς που σιτίζονται στα κόμματα και στο πρυτάνειο. Όμως, από τη Θεσ/νίκη θα πάω στη Λάρισα όπου τον Οκτώβριο του 1942, με εντολή του ΕΑΜ ο αντιστασιακός Γιάννης Παπαγαρυφάλλου, που μόλις αποφυλακίστηκε από τις φυλακές Τρικάλων, που τον έκλεισαν οι Ιταλοί, θα συνδιοργανώσει τούτη την επικίνδυνη αντιστασιακή πράξη. Με την ευκαιρία της 28^ης Οκτωβρίου στεφανώνει το Μνημείο των αγωνιστών – ηρώων στο «Αλκαζάρ» της πόλης. Όπως έγραφε η εφημερίδα «Αλήθεια» της Λάρισας (φ. 28-10-1945) το στεφάνωμα αυτό «ήταν η πρώτη επέτειος που γιορτάστηκε από το λαό της πόλης μας». Το γεγονός το καταγράφει ως δημοσιογράφος μετά την απελευθέρωση ο Παπαγαρυφάλλου, γράφοντας: «… και παίρνεται η απόφαση να στεφανωθεί το Ηρώο του Αλκαζάρ. Στις 9 το πρωί μια ομάδα από νέους που ήταν οργανωμένοι τότε στον Ιερό Θεσσαλικό Λόχο περνούν το μπλόκο της γέφυρας. Το στεφάνι το κρατούσε κρυμμένο κάτω από την καμπαρτίνα ο Ιερολοχίτης Ματζανής που σήμερα σαπίζει στις φυλακές (σ.σ. Αυτά γράφονται από το Γιάννη στις 28 Οκτωβρίου 1945)… το ιταλικό μπλόκο απέχει μόλις 50 μέτρα από το Ηρώο. Δύο ιερολοχίτες απασχολούν τους Ιταλούς… Οι άλλοι κάνουν το καθήκον τους. Έχουν παραταχθεί μπρος στο Ηρώο γονατιστοί, ενώ ένας απ’ αυτούς στεφανώνει… ένα λεπτό σιγή και η αποστολή τελείωσε… το ΕΑΜ της πόλης μας δίνει το σύνθημα του προσκυνήματος του Ηρώου. Χιλιάδες λαού με τα γιορτινά του περνάει από το Αλκαζάρ, και ατενίζει για μια στιγμή το Ηρώο, στο οποίο υπάρχει σωρός από λουλούδια… Στις 11 π.μ. ο καθηγητής του Γυμνασίου Αρρένων, ο Γιάννης Σιμόπουλος οδηγεί όλο το Γυμνάσιο μπροστά από το Ηρώο και αφού το παρατάσσει απέναντί του, με ένα νόημα 1000 μαθητές κρατούν ένα λεπτό σιγή. Ο Σιμόπουλος τώρα (1945), απ’ το μεταδεκεμβριανό κράτος, ετέθη σε διαθεσιμότητα γι’ αυτή του την πράξη». Συνεχίζει η περιγραφή του Παπαγαρυφάλλου στην «Αλήθεια»: «Οι Ιταλοί θορυβήθηκαν. Η «Ελληνική» Ασφάλεια κινητοποιείται και «Έλληνας» χωροφύλακας, ύστερα από εντολή των «Ελλήνων» ανωτέρων του βεβηλώνει την ιερή μέρα ξεκρεμώντας το στεφάνι. Ο λαός είναι αγανακτισμένος απ’ αυτή την προδοσία… την επαύριο η Ασφάλεια βρίσκεται σε συναγερμό. Πήρε εντολή από την καραμπιναρία να πιάσει οπωσδήποτε τους οργανωτές και καθοδηγητές της πατριωτικής αυτής πράξης… συλλαμβάνουν πατριώτες σαν οργανωτές του στεφανώματος και σαν ανθρώπους που ήξεραν τη «δουλειά» κατά πως είπε ο διοικητής Ασφαλείας. Πιάνουν τον Γιάννη Παπαγαρυφάλλου, που μόλις 8 μέρες πριν είχε αφεθεί ελεύθερος από το στρατόπεδο Τρικάλων, τον Ν. Παπαϊωάννου, τον Α. Βουζαλή και τον Γ. Καραβάκο…οδηγούνται στην Ασφάλεια και απ’ εκεί στην Καραμπιναρία… όπου βασανίζονται με φάλαγγα». Και τα «περίεργα» της Ελλάδος: τον χωροφύλακα Γ.Τσατίρη, που συνέλαβε τους πατριώτες το 1942, το μεταπελευθερωτικό κράτος, τον προήγαγε και τον τίμησε και έτσι το Μάρτη του 1948 τον ξαναβλέπουμε μάρτυρα κατηγορίας, ως … πούρο πατριώτη να καταθέτει εναντίον του «ανθέλληνος» διευθυντού της «Αλήθειας» Γιάννη Παπαγαρυφάλλου, στο εύτακτο Στρατοδικείο. Με καταθέσεις τέτοιας πατριωτικής υφής, ο Γιάννης, αφού γλίτωσε από τα Ιταλικά Στρατόπεδα και τις φυλακές και αφού έζησε μέσα από πολλές παρανομίες τα χρόνια της Αντίστασης θα καταδικαστεί σε θάνατο και θα εκτελεστεί το Μάρτη του 1948. Η κατηγορία ήταν μια και μόνη: Κομμουνιστής αρνούμενος ν’ αποκηρύξει το Κ.Κ.Ε.! Ελλάδα της αθλιότητας και των αθλίων, την οποία – με τον τρόπο τους – αναπαράγουν οι δήθεν προοδευτικοί που αρνούνται και την ιστορία της και τους ήρωές της και τα εθνικά της σύμβολα. Ρε… προοδευτικάριοι. Λίγος σεβασμός δεν βλάπτει. (Το περιστατικό αυτό το καταγράφω με λεπτομέρειες στο έργο μου: «Γιάννης Παπαγαρυφάλλου. Θύμα Διπλής Δολοφονίας», εκδ. «Ergo», Αθήνα, 220, σελ. 29-32, όπου και η φωτοτυπία του φ. της «Αλήθειας» της 28 Οκτωβρίου 1945).

Υ.Γ. Όπως θα πρόσεξε ο αναγνώστης, ο Γιάννης αφηγείται το γεγονός χωρίς να φαίνεται ότι ήταν κι αυτός εκεί. Και μάλιστα ως μελλοθάνατος. Κάποτε υπήρχαν κομμουνιστές!

 

Αθήνα 28/10/2014

 

Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου

(Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως επί των Εθνικών Θεμάτων)

-Για επικοινωνία πατήστε το λινκ της επιτροπής.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Όποιος ενδιαφέρεται για περισσότερα

 θέματα, μπορεί να επισκεφθεί την ιστοσελίδα της Επιτροπής. (http://ethnikonthematon.blogspot.gr)

 

 

Μια εξήγηση του γράφοντος

Γράφω: Για να υπενθυμίζω στους εναλλασόμενους εξουσιαστές ότι δεν είμαι πολιτικός Αυστραλοπίθηκος.

Για να θυμίζω τη μνήμη εκείνων που θυσιάστηκαν άδικα για την Ελλάδα, που πρόδωσαν οι σύγχρονοι Εφιάλτες. Γιατί η σιωπή σημαίνει συνενοχή και έγκριση.

Πολίτης Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου