Tο εγχειρίδιο που προμηνύει με τρομακτικό τρόπο το Ισλαμικό Κράτος

http://www.antinews.gr/KOSMOS/to-egxeiridio-pou-prominuei-me-tromaktiko-tropo-to-islamiko-kratos/

Ο David Ignatius γράφει για το εγχειρίδιο τρόμου που ενέπνευσε τους τζιχαντιστές.

Μπορεί να μην είναι τόσο αποκαλυπτικό όπως «Ο Αγών μου» ή το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο». Αλλά όσοι αναζητούν μια διορατικότητα στην εξτρεμιστική στρατηγική που πυροδοτεί τους μαχητές του ισλαμικού κράτους, θα μπορούσαν να ξεκινήσουν με το βιβλίο που έχει τον τρομακτικό τίτλο «Η διαχείριση της αγριότητας». Το βιβλίο δημοσιεύθηκε το 2004 από έναν τζιχαντιστή, ο οποίος αποκαλούσε τον εαυτό του Αμπού Μπακρ Νάτζι και προτείνει έναν κόσμο στον οποίο το φωτοστέφανο της υπερδύναμης των Ηνωμένων Πολιτειών έχει εξαφανιστεί και ο μουσουλμανικός κόσμος μέσα στα όρια της αποικιοκρατίας που είναι γνωστή ως η συμφωνία του Σάικς-Πικό του 1916 έχει περιέλθει σε χάος - «αγριότητα», όπως ο συγγραφέας το θέτει ωμά.
Σας θυμίζει κάτι; Διαβάστε το. Το βιβλίο, που μεταφράστηκε το 2006 από τα αραβικά από τον Γουίλιαμ ΜακΚαντς, είναι ένας τρομακτικός οδηγός για τις εξαιρετικά βίαιες τακτικές που σήμερα υιοθετεί το Ισλαμικό Κράτος και ο ηγέτης του, ο οποίος αυτοαποκαλείται Αμπού Μπακρ αλ-Μπαγκντάντι. Το βιβλίο είναι ένα τρομακτικό ανάγνωσμα. Αλλά το μόνο πράγμα που βρήκα θετικό είναι ότι, μέσα στις φρικιαστικές πρακτικές, αυτό το τζιχαντιστικό σχέδιο πολέμου είναι τόσο θερμό - και δημιουργεί τόση βαναυσότητα και αιματοχυσία – που φαίνεται να αποξενώνει τους μουσουλμάνους. Μια ένδειξη αυτού είναι η ευρεία συμμαχία των μουσουλμανικών εθνών που έχουν ενταχθεί στον αγώνα κατά του ισλαμικού κράτους.
Το εγχειρίδιο «αγριότητας», ευτυχώς, δεν είναι μπεστ σέλερ μεταξύ των μουσουλμάνων. Ένας ειδικός αντιτρομοκρατίας των ΗΠΑ λέει ότι φαίνεται «πολύ απόκρυφο» για να έχει μαζική απήχηση. Το μανιφέστο προτείνει οι τζιχαντιστές να οδηγήσουν την Αμερική σε έναν πόλεμο από τον οποίο τελικά θα «εξαντληθούν» και θα τα παρατήσουν. Αυτή η στρατηγική απαιτεί την πόλωση του μουσουλμανικού κόσμου και το να πείσει αυτούς τους μετριοπαθείς οι οποίοι ήλπιζαν στην προστασία των ΗΠΑ, ότι είναι μάταιη.
Ο Νάτζι υποστηρίζει ότι αν οι Ηνωμένες Πολιτείες επεκταθούν υπερβολικά στρατιωτικά, θα οδηγηθούν σε διάλυση. «Η συντριπτική στρατιωτική δύναμη (όπλα, τεχνολογία, μαχητές) δεν έχει καμία αξία χωρίς... τη συνοχή των θεσμών και των τομέων (της κοινωνίας)». Η απώλεια της φήμης της Αμερικής στα Μέσα ως μια κυρίαρχη υπερδύναμη «αφαιρεί την αύρα του αήττητου που προβάλει αυτή η δύναμη [και αποκαλύπτει] ότι τίποτα δεν στέκεται μπροστά της».
Το σχέδιο πολέμου του Νάτζι γράφτηκε στον απόηχο της αμερικανικής εισβολής στο Αφγανιστάν το 2001 και της εισβολής στο Ιράκ το 2003. Το θέμα του ήταν η ανάγκη να οδηγηθούν οι Ηνωμένες Πολιτείες ακόμα βαθύτερα σε σύγκρουση σε όλα τα μουσουλμανικά εδάφη. Η βάση του συγγραφέα ήταν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν ένας χάρτινος τίγρης που θα κουραστεί από έναν μακρύ πόλεμο στις μουσουλμανικές χώρες και τα κοινωνικά προβλήματα στο εσωτερικό: «Εργαστείτε για να εκθέσετε την αδυναμία της κεντρικής εξουσίας της Αμερικής, ωθώντας την να εγκαταλείψει τα μέσα ψυχολογικού πολέμου και τον πληρεξούσιο πόλεμο, μέχρι να πολεμήσει άμεσα».
Το κλειδί στην υπονόμευση της αμερικανικής ισχύος είναι η ωμή βία –όσο πιο σοκαριστική τόσο το καλύτερο, υποστηρίζει. Αυτή η υπερ-βία όχι μόνο θα εκθέσει την αδυναμία της Δύσης, αλλά και θα αναγκάσει τους μουσουλμάνους να κάνουν μια επιλογή. Στο χάος των πρώην σταθερών αραβικών εδαφών, οι τζιχαντιστές θα γίνουν αξιοσέβαστοι μέσω της «διαχείρισης της αγριότητας». Ο Νάτζι κάλεσε ακόμη τους αναγνώστες του να συμβουλεύονται βιβλία για τη διοίκηση επιχειρήσεων.
Ο Νάτζι περιφρονούσε ιδιαίτερα την μαλθακότητα των μουσουλμάνων. «Το συστατικό της μαλθακότητας είναι ένα από τα συστατικά της αποτυχίας για κάθε τζιχαντιστική δράση» έγραψε. «Είναι καλύτερα όσοι… είναι μαλθακοί να κάτσουν σπίτι τους. Αλλιώς, η αποτυχία τους περιμένει... Αν δεν είμαστε βίαιοι στη τζιχάντ μας και αν η μαλθακότητα μας κυριεύσει, αυτό θα είναι ένας σημαντικός παράγοντας στην απώλεια του στοιχείου της δύναμης».
Για να υποστηρίξει την άποψή του για τις βάναυσες τακτικές, ο Νάτζι σημειώνει ότι δύο χαλίφηδες που ακολούθησαν τον προφήτη Μωάμεθ «έκαψαν (ανθρώπους) με φωτιά, παρότι απεχθές, επειδή γνώριζαν το αποτέλεσμα της σκληρής βίας σε περιόδους ανάγκης». Σε ένα άλλο απόσπασμα, σημειώνει ότι «πρέπει να σφάξουμε» άλλους, όπως έκαναν οι μουσουλμάνοι μετά τον θάνατο του Μωάμεθ. Η βία είναι ευεργετική, υποστηρίζει ο Ντάτζι: «Για να οδηγηθούν οι μάζες στη μάχη απαιτούνται περισσότερες ενέργειες που θα πυροδοτήσουν την αντίθεση και που θα κάνουν τους ανθρώπους να εισέλθουν στην μάχη, πρόθυμα ή απρόθυμα… Πρέπει να κάνουμε αυτή τη μάχη πολύ βίαιη, τόσο ώστε ο θάνατος να απέχει μια ανάσα».
Παρακολουθούμε μια δοκιμαστική περίπτωση του επιχειρήματος του Νάτζι για τη διαχείριση της αγριότητας, ως την οδό για ένα επιτυχημένο τζιχαντιστικό χαλιφάτο. Πώς πάει, όντας λίγες εβδομάδες σε αυτή τη βάναυση νέα σύγκρουση; Δύο παράγοντες πρέπει να είναι ενθαρρυντικοί: Πρώτον, η Δύση δεν είναι τόσο εξουθενωμένη ώστε να εξαφανιστεί το φωτοστέφανο της εξουσίας της εντελώς. Και δεύτερον, τα περισσότερα μουσουλμανικά κράτη (με μικρή προφανή αντίθεση της κοινής γνώμης), φαίνονται αηδιασμένα από την υπερ-βία του ισλαμικού κράτους όσο και η Δύση - και είναι έτοιμα να συμμετάσχουν σε έναν συνασπισμό για την καταπολέμησή της.
http://www.washingtonpost.com/