Όταν έχεις ως βάση ένα καλό κείμενο και διαθέτεις πολύ κέφι και αγάπη για τη ζωή και την χαρά,
πώς να μην κάνεις υπέροχες, φρέσκιες παραστάσεις, οι οποίες μεταδίδουν αυτή τους την διάθεση και στον θεατή;
Γελώντας άγρια
To γνωστό έργο του Κρίστοφερ Ντούρανγκ, είναι το τελευταίο έργο που παρουσιάζεται στην σκηνή του θεάτρου Βικτώρια, για 6 ακόμα παραστάσεις, μια και το θέατρο κλείνει στο τέλος του μήνα!
Πρόκειται για μία άγρια κωμωδία, με πολύ γέλιο και περίεργες κωμικοτραγικές καταστάσεις. Η ατυχής συνάντηση μιας (διαταραγμένης) γυναίκας κι ενός άντρα μπροστά στα ράφια του super market, γίνεται αφορμή για να ξετυλιχτούν, επί σκηνής, τα άγχη της καθημερινής ζωής και οι ψυχώσεις του σύγχρονου ανθρώπου. Από τη στιγμή που συγκρούονται τα καρότσια τους, το έργο εκτυλίσσεται με καλπάζοντες ρυθμούς, ένα, εντελώς, απρόβλεπτο γαϊτανάκι εξομολογήσεων, συγκρούσεων και παρεξηγήσεων ακολουθεί αυτή την συνάντηση...
Εισπνοή, εκπνοή, εισπνοή, εκπνοή. Μπορεί να φαίνεται απλό, όμως αυτό είναι το κλειδί της ζωής και όλης μας της ύπαρξης. Αυτό είναι και το θέμα των ηρώων της παράστασης: η απουσία της αναπνοής, ουσιαστικής αναπνοής. Αυτής, που δεν γίνεται από συνήθεια, δεν γίνεται μέσα από τον φόβο ή μέσα από άμυνα. Εισπνοή, εκπνοή. Και η ζωή συνεχίζεται μονότονα. Και, που και που, ένα γέλιο, για να φαίνονται, τάχα, όλα καλά. Ένα άγριο γέλιο. Γέλιο χωρίς σημασία.
Οι δύο πρωταγωνιστές μιλούν ασταμάτητα για ό,τι τους ενοχλεί, τους αγχώνει, τους φοβίζει, τους εκνευρίζει. Όλα έχουν θέση στο λόγο τους. Και τούτο γιατί το μόνο που επιζητούν είναι να βρουν κάποιο δίαυλο επικοινωνίας σε ένα κόσμο παλαβό και σκληρό, ο οποίος αρνείται κάθε ανθρώπινη επαφή. Ένα κωμικό και συνάμα τραγικό πορτρέτο της σύγχρονης ζωής των μεγαλουπόλεων!
Ο γνωστός σκηνοθέτης Δημήτρης Μαλισσόβας κατάφερε να φτιάξει μια παράσταση σε τρελούς ρυθμούς, όπως, δηλαδή, τρέχει και το μυαλό των ηρώων της.
Το λιτό σκηνικό (Αρετή Μουστάκα ) αποτελείται από χρωματιστές “κονσέρβες” τόνου, και πολύχρωμα, πολυχρηστικά καρότσια σούπερ μάρκετ!
Εξίσου, εξαιρετικά και πολύχρωμα ήταν και τα κοστούμια (Χριστίνα Πανοπούλου) με ιδιαίτερο ύφος και προσοχή στις λεπτομέρειες.
Τους δύο, σχεδόν, ψυχοπαθείς ήρωες υποδύονται η Κατερίνα Χατζηκυριάκου (και μεταφράστρια του έργου) και ο πρωτοεμφανιζόμενος, αλλά εξαιρετικός, Μάρκος Τερζιδάκης.
Εξίσου, εξαιρετικά και πολύχρωμα ήταν και τα κοστούμια (Χριστίνα Πανοπούλου) με ιδιαίτερο ύφος και προσοχή στις λεπτομέρειες.
Τους δύο, σχεδόν, ψυχοπαθείς ήρωες υποδύονται η Κατερίνα Χατζηκυριάκου (και μεταφράστρια του έργου) και ο πρωτοεμφανιζόμενος, αλλά εξαιρετικός, Μάρκος Τερζιδάκης.
Μόνη μου ένσταση το φινάλε....
Μια παράσταση λιτή, αλλά φουλαρισμένη με γέλιο και χρώμα, για δύο ακόμα Δευτερότριτα στο θέατρο:
3ης Σεπτεμβρίου 119 & Μαγνησίας 5, 210-8233125 (7’ από τον σταθμό Ησάπ)
Πενθεσίλεια Group
Το αλληγορικό, αυτό, επικό έργο, το οποίο έγραψε ο Χ.Φον Κλάιστ το 1808, αναφέρεται στον παθιασμένο έρωτα του Αχιλλέα, για τη βασίλισσα των Αμαζόνων, Πενθεσίλεια, και στο τραγικό του τέλος.
Οι Αμαζόνες, σύμφωνα με την μυθολογία, ήταν μια φυλή, αποκλειστικά γυναικών, κυνηγών και πολεμιστριών, οι οποίες κατάγονταν από τον θεό του πολέμου, τον Άρη. Μάλιστα, οι Αμαζόνες ήταν τόσο ταγμένες στην τέχνη του πολέμου, που έκοβαν το ένα τους στήθος για να μην τις εμποδίζει στη χρήση του τόξου. Ωστόσο, κάθε άνοιξη ζευγάρωναν με άντρες για να αναπαράγονται.
Η συγκεκριμένη παράσταση ξεκίνησε πέρυσι, ως πτυχιακή παράσταση των τελειοφοίτων της Δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου, σε διδασκαλία Ακύλα Καραζήση, αλλά η ανταπόκριση του κοινού ήταν τέτοια, ώστε το καλοκαίρι πήγε περιοδεία και αυτή την στιγμή παίζεται στο Bios μέχρι και την Κυριακή!
Το group της Πενθεσίλειας σβήζει από ρυθμό, δύναμη και φρεσκάδα. Σε μια σκηνή πασαρέλα, οι ηθοποιοί είναι παραταγμένοι απέναντι. Πέντε αγόρια απο την μία πλευρά και πέντε κορίτσια από την άλλη, ενώ στην μέση μολυβένια στρατιωτάκια περικλωμένα από κεριά σε σχήμα μιας μεγάλης καρδιάς, μας δείχνουν ότι οι αντίπαλοι βρίσκονται σε κατάσταση πολέμου. Κι ενώ πλάι τους μαίνεται οι Τρωικός πόλεμος, οι αρχηγοί τους, Πενθεσίλεια και Αχιλλέας, μονομαχούν και συγχρόνως ερωτεύονται και ακολουθεί ένας ερωτικός παροξυσμός και στα δύο στρατόπεδα!
Ο Κλάιστ μιλάει για την Γερμανία του 19ου αιώνα, αλλά, συγχρόνως, μιλά για τους δύο αντίθετους κόσμους των αντρών και των γυναικών, που έρχονταιαντιμέτωποι με όσα τους ενώνουν και όσα τους χωρίζουν. Στο τέλος, η Πενθεσίλεια, ανίκανη να παραδεχτεί τον έρωτά της, για τον Αχιλλέα, μετά το ερωτικό παιχνίδι, αφήνει τα σκυλιά της να κατασπαράξουν τον όμορφο αρχηγό.
Οι δέκα νέοι ηθοποιοί τα δίνουν όλα: παίζουν ζωντανά μουσική, τραγουδάνε σε τρεις γλώσσες, από Doors μέχρι ρεμπέτικα και σκυλάδικα, τρέχουν πηδάνε, κάνουν μόνοι τους τον φωτισμό, μοιράζονται τους ρόλους και προπάντων μας κάνουν να γελάμε και να χαμογελάμε με ένα σοβαρό κείμενο.
Εκπληκτικά κιτσάτα eithies κουστούμια (Ιωάννα Τσάμη) και χτενίσματα, προσεγμένα στην παραμικρή λεπτομέρεια, συμπληρώνουν την σκηνοθετική άποψη του Ακύλα Καραζήση.
Μια νεανική παράσταση που δεν πρέπει να χάσουν αυτοί που τους ενδιαφέρει η φρεσκάδα επί σκηνής, το μπρίο και οι διαφορετικές αναγνώσεις τόσο κλασσικών κειμένων.
Δευτερότριτα, μέχρι τέλος Οκτώβρη.
Να θυμίσω ότι το έργο του Κλάιστ (ο οποίος αυτοκτόνησε με την ερωμένη του στα 34 του) έχει ανέβει στην Ελλάδα
από τον Χουβαρδά (1986) και τον Πέτερ Στάιν (2002).
Bios, Πειραιώς 84, Κεραμεικός.
Την τραγωδία “Τρωάδες” παρουσίασε ο Ευριπίδης το 415 π.Χ., κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου, και κέρδισε το δευτερο βραβείο.Θεωρείται σχολιασμός στην κατάληψη και την σφαγή της Μήλου από τους Αθηναίους. Ο Μιχάλης Κακογιάννης έκανε το ίδιο έργο, ομώνυμη ταινία το 1971, με τηνΚάθριν Χέπμπορν, την Βανέσα Ρεντγκρέιβ και την Ειρήνη Παππά.
«Τρωάδες» κατά Θ.Αμπαζή
Ο Θόδωρος Αμπατζής είναι σκηνοθέτης, συνθέτης και πια και καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας. Έχει ιδρύσει το Music Theatre GroupAmsterdam (1997) και την Ομάδα Θεάτρου ΟΠΕRΑ (2000) μαζί με τις ηθοποιούς Τζ. Δαλιάνη, Μ. Καλλιμάνη και Δ. Σαριδάκη.
Όσες δουλειές της Ομάδας ΟπεRα έχω παρακολουθήσει, ήταν πολύ καλές και ακόμα δεν έχει φύγει απο την μνήμη μου η εκπληκτική προπέρσυνη παράσταση “Οι έμποροι των Εθνών” του Παπαδιαμάντη.
Στην πρώτη του όμως ενασχόληση με την αρχαία τραγωδία, αν και χρησιμοποίησε 32 μουσικούς και 15 ηθοποιούς, δεν τα κατάφερε. Υπήρχαν ωραίες ιδέες και καλή πρόθεση, αλλά καμία σαφής σκηνοθετική ιδέα! Έφτιαξε ένα μουσικό έργο ενορχηστρωμένο για μαντολίνα, κιθάρες, κόντρα μπάσσο, σαξόφωνο, λυρικές φωνές, κινήσεις σωμάτων, αλλά στην πρόζα, η παράσταση έπασχε, κυρίως, σκηνοθετικά.
Η παράσταση ξεκίνησε βαρετά. Όλος ο πρόλογος ακουγόταν ηχογραφημένος απο την φωνή του Μαρμαρινού. Δεν μπορώ να καταλάβω ποιός ο λόγος να ακούμε έναν μονόλογο χωρίς να συμβαίνει κάτι επί σκηνής για τόση ώρα, χωρίς, καν, να μειωθούν τα λόγια! Έπειτα η εμφάνιστη της Αθηνάς (Κ.Καρβούνη) στα ψηλά δεν κατάφερε να πείσει. Η είσοδος χορού και μουσικών ήταν πανέμορφη. Ένα τεράστιο μπουλούκι μεταναστών μπαίνει στον χώρο παραμονής που τους έχει ορίσει ο κατακτητής και περιμένει την μοίρα του.
Μουσικοί και χορός ντυμένοι με καθημερινά ρούχα της δεκαετίας του ’20 και μουτζουρωμένα πρόσωπα από την πυρκαγιά. Τα κουστούμια της Ελένης Μανωλοπούλου ήταν υπέροχα. Το πρόβλημα ήταν η αντιμετώπιση του χορού από τον σκηνοθέτη και η εκφορά λόγου. Δεν συμπεριφερόντουσαν σαν γυναίκες που πριν λίγο έχασαν τα πάντα, αλλά σαν σπασμωδικά όντα που δεν μιλάνε καν κανονικά. Έτσι, όταν βγήκε η Κασσάνδρα (Τζωρτζίνα ∆αλιάνη) δεν είχε και μεγάλη διαφορά!
Η Εκάβη της Κοκκίνου δεν έβγαζε τον θρήνο της Εκάβης που χάνει τα πάντα και η φωνή της δεν έφτανε στις τελευταίες σειρές. Η παράσταση ήταν βαρετή μέχρι το σημείο που μπήκε ο Μενέλαος (Κων/νος Αβαρικιώτης) ως μαφιόζος. Ήταν όμως τόσο υπερβολικός, που κλώτσαγε, παρόλο που το κοινό γελούσε με την γελοιότητα του ρόλου. Όταν, όμως, μπήκε η Ελένη, έγινε πιο ανθρώπινος και όλη η σκηνή αυτή, ήταν το καλύτερο σημείο του έργου. Η Ελένη λέγοντας ότι ανακρίβεια ήθελε, κατάφερε, όχι απλά, να ρίξει τον σκληρό μαφιόζο και να γλιτώσει και τον θάνατο, αλλά στο τέλος να την φιλήσει και στο στόμα! Από την στιγμή που αποχωρήσαν, ξαναγυρίσαμε στην ίδια βαρετή κατάσταση. Η Εκάβη να μιλάει, ο χορός να κουνιέται σπασμωδικά και ο Ταλθύβιος (Απ.Πελεκάνος) να μπαινοβγαίνει. Ένα έργο, κανονικής διάρκειας (1332 στίχοι) κατέληξε να κρατάει κάπου δύο ώρες λόγω της βραδύτητας του λόγου!
Ωστόσο η μουσική που έγραψε ο σκηνοθέτης και εκτέλεσε η ορχήστρα νυκτών εγχόρδων της Πάτρας ήταν υπέροχη, αλλά δεν έφτανε μόνο αυτό, όταν κάθευποκριτής έπαιζε μόνος του και ο σκηνοθέτης δεν ήξερε τί θέλει να πει... Ωραία, επίσης, νότα το παιδάκι Αστυάνακτας.
«A little dream»: Ένα χοροθεατρικό ταξίδι στο… σώμα
Το σχετικά καινούριο θέατρο Olvio αφιέρωσε έναν μήνα (ως 20/10) στον σύγχρονο χορό.
Παρακολούθησα το «A little dream» και ενθουσιάστηκα! Επρόκειτο για ένα χοροθεατρικό σόλο performance που έχει δημιουργήσει ο ηθοποιός-σκηνοθέτης Βαγγέλης Παπαδάκης και η χορογράφος-χορεύτρια Ίριδα Κυριακοπούλου.
Το «σώμα» της χορεύτριας με ένα απόλυτα ποιητικό τρόπο, μας αφηγήθηκε την προσωπική αναζήτηση της ηρωίδας και τη διαδρομή της προς την απελευθέρωση και την κατάκτηση της ατομικής ελευθερίας, του ονείρου, αλλά την συμφιλιώση με τον εαυτό της.
Η ηρωίδα της Κυριακοπούλου ξεκινάει πανέμορφα, σχεδόν σαν παιδί, για να φάει την κατραπακιά από τον έρωτά της, να τον πενθήσει και μέσα από αυτό να βρει τον εαυτό της, να ωριμάσει σαν άνθρωπος, για να καταφέρει να αναγεννηθεί και να τον ξανακερδίσει με την νέα της προσωπικότητα.
Ποιητική σκηνοθεσία, ποιητικές προβολές στον τοίχο, θεατρική χορογραφία, λιτό σκηνογραφικά και ενδυματολογικά (Δώρα Σουμαλεύρη), λιτή και πανέμορφη παράσταση. Παρότι ξεκινάει με γέλια, έβγαινες από την αίθουσα με την αίσθηση αρμονίας και γλύκας!
Η παράσταση έχει ήδη παρουσιαστεί σε μία πρώτη εκδοχή, στο 9ο Φεστιβάλ Χορού του Σωματείου Ελλήνων Χορογράφων, τον Ιούνιο του 2010.
Προτεινόμενες παραστάσεις που έχουμε δει:
Γαμ, Ξένος, Θησείον
Γιοι και Κόρες, Θέατρο Ν.Κόσμου
Στη Σκοινί, Τσάι στην Σαχάρα
Γκιγιομ γλυκειά μου, Ίδρυμα Μ.Κακογιάννης
Ήταν κάποτε, Επί Κολωνώ
Ο μικρός Εγώ, Βρυσάκι
Η ρομαντική μου ιστορία, Θέατρο Ν.Κόσμου
Πού μπορούμε να βρούμε τον Δημήτρη Μακαλιά φέτος;
Είδαμε την πρεμιέρα του « Πάμε απ’ την αρχή; »
Το κείμενο του Νίκου Ιωαννίδη «Πάμε απ’ την αρχή ; », ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά στο ίδρυμα Μιχ. Κακογιάννης και μιλά για ένα ζευγάρι, ίσως (και) του σήμερα!
Ο Πέτρος και η Ελπίδα έχουν ανάγκη να φύγουν απ’ την κοινωνία, όπου τα πάντα ελέγχονται. Μακριά απ’ τους νόμους ενός παντοδύναμου κράτους, το οποίο αστυνομεύει τα πάντα, σαρκάζοντας τη ζωή. Μακριά από ψεύτικες ανάγκες, πακεταρισμένες χαρές και χρωματιστά περιτυλίγματα. Δεν ξέρουν για πού, άλλωστε αυτό δεν έχει και τόση σημασία, το σημαντικό είναι να αλλάξουν ζωή, τρόπους και σκέψεις. Αρνούνται να υποταχτούν σε μια καθημερινότητα που έχει φιμώσει τις ψυχές τους, που τους στερεί τα όνειρα, κατασκευάζοντας πανομοιότυπους, αδύναμους υπηκόους.
Και έφυγαν. Γυμνοί. Ακάλυπτοι πια. Με δυο σχεδόν άδειες βαλίτσες. Ένα τέτοιο ταξίδι, άλλωστε, δεν σου παρέχει εκ των προτέρων καμία ασφάλεια.
Ο Κοραής Δαμάτης έστησε μια σωστή παράσταση με υπέροχα χρωματιστά σκηνικά, τα οποία συμπλήρωναν τα ιδιαίτερα κουστούμια της Μαρία Καραπούλιου.
Οι: Αννίτα Κούλη και Νίκος Ιωαννίδης, έπαιξαν, εξαιρετικά, ένα δύσκολο κείμενο, καθώς έχει λίγη δράση και, κυρίως, μιλάει συμβολικά για βαθιά νοήματα.
Ίσως αυτή ήταν και η μόνη ένστασή μου, ότι οι ρόλοι μιλούσαν για πολλά και σοβαρά πράγματα , χωρίς, όμως, αυτά να βγαίνουν, απαραίτητα, από τον χαρακτήρα τους, αλλά φαινόταν, συχνά, η καταγγελτική διάθεση του συγγραφέα.
Να συμπληρώσω εδώ, ότι η Αννίτα Κούλη αντικατέστησε την Ευαγγελία Μουμούρη που έπαιζε περύσι τον γυναικείο χαρακτήρα.
Μια γλυκόπικρη παράσταση που θα παίζεται ως την Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013,
κάθε Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη στις 21:30, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης
Πειραιώς 206.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου