http://feltor.wordpress.com/2013/09/12/4652-2/
Μετά φόβου λαού αποτολμώμεν την εισπήδησιν εις τα επικίνδυνα ύδατα της κοινωνιολογικής επιστήμης, γνωρίζοντες μεν ότι βρίθει σαρκοβόρων καρχαριών (ο θεός ή ο ζευς να σε φυλάει από τους σχολιαστές των ιστολογίων) ελπίζοντες δε ότι θα ανιχνεύσομεν τας εσωτέρας συνδέσεις του φιλοπροόδου σώματος του ελληνικού λαού. Δεν τρέφομεν αυταπάτας ότι θα υποκαταστήσομεν τους κολοσσούς της κοινωνιολογίας εν ελλάδι και αλλαχού. Θα ήτο ύβρις. Θέλομεν απλώς ακροθιγώς να αναπτύξομεν μιαν ετέραν ενόρασιν του περιέργου ούτου συλλογικού υποικειμένου, και να εξετάσομεν εάν εμπίπτει εις τα πορίσματα της διεθνούς βιβλιογραφίας.
Ιστορική επισκόπισις
Οι πρώτοι οι οποίοι ενδεχομένως ομίλησαν περί της κοινωνικής διαστροματώσεως του λαού, είνε πιθανώς οι αρχαίοι φιλόσοφοι. Επειδή όμως η ελληνική είνε μια γλώττα νεκρά, δεν θα ησχοληθούμεν εν τη παρούση μικρά διατριβή με τους κολλοσούς εκείνους του παγκοσμίου πνεύματος. Άλλως τε, ουδείς την σήμερον ασχολείτε με εκείνους εν ελλάδι, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Αποκλεισθέντων λοιπόν των Σωκράτηδων, Αριστοτέληδων και λοιπών, προχωρούμε εις την εποχή όπου ενεμφανίσθη στη Γαλιλαία ο Υιός του ξυλουργού κηρύττων μετά παρρησίας το φως της Αληθείας. Ιστορείται δε παρά των μαθητών αυτού τινών, επεισόδιον λαβόν χώρα εις την λίμνην της Γεσθημανή, όπου είχον μαζευθή πλήθη λαού διψώντα δια το ύδωρ της αληθείας. Αλλ΄ όμως, προ της ικανοποιήσεως του αισθήματος της δίψης προηγείται η ικανοποίησης του στομάχου. Ιδιαίτέρως δε όταν αυτός είνε κενός δημιουργούνται πέραν των ήχων εκφερομένων από του στόματος και διάφοραι άλλαι ψυχολογικαί ροπαί εις το πενόμενον πλήθος. Το μέγα λάθος, προκύπτον βεβαίως από καλήν προαίρεσιν, του Υιού του Ανθρώπου ήταν ότι επολλαλασίασε τον αριθμό των άρτων και των ιχθύων δια να τραφεί το πλήθος, του οποίον εάν δεν είχε να φάη ενδεχομένως να εγκατέλειπε τους γύρω λόφους προς αναζήτησιν τροφής πραγματικής και ουχί πνευματικής. Εδημιουργήθη έτσι εις τον λαόν ότι ημπορεί να υπάρχει κάποιος Μεσσίας ο οποίος να θρέψει αυτόν και μάλιστα δωρεάν. Ο δυστυχής Ιησούς επλήρωσεν αυτήν την παρανόησιν δια της Σταυρώσεώς του από αυτό το ίδιον πλήθος το οποίον υπεδέχετο αυτόν εις την Ιερουσαλήμ δια βαΐων και κλάδων, αφού δεν έβρε άρτον, ιχθύες και ερίφια δωρεάν ως ενόμιζε, και παραπλανηθέν από τας κεφαλάς της επισήμου εκκλησίας του Ισραήλ, παρέδωκεν αυτόν εις το έλεος των Ρωμαίων. Όμως το πρόβλημα παρέμενεν δια τας λαϊκάς τάξεις αι οποίαι υπέφερον από τας αυθαιρεσίας της ρωμαϊκής και εβραϊκής εξουσίας και ως εκ τούτου ο σπόρος ο ριφθείς εν τω χώμα της διαρκούσης λαϊκής δυσαρεσκείας εβλάστησεν. Το μικρόν αυτόν δενδρύλλιον εποτίσθη από τους μαθητάς και ισαποστόλους αυτού, προσφέροντας εις το πλήθος, όχι πλέον άρτον και ιχθύες αλλά την μετά θάνατον Βασιλείαν των Ουρανών εις τον οποία θα μετέσχε το εξαθλιωμένον πλήθος δια της νηστείας και της μετανοίας. Αλλά φεύ! Ουδείς εκ των τεθνεώτων επέστρεψε εκ του τάφου και ως εκ τούτου το ρακένδυτον πλήθος δεν ηδύνατο να γνωρίσει εάν, πράγματι, μπορούσε να απολεύσει μετά θανατον τους καρπούς της καρτερίας του. Τοιαύτην εργασίαν ανέλαβον μεσίται τινές, οίτινες ονομάσθησαν κληρικοί, και των οποίων έργον ήτον να διατηρούν άσβεστον την ελπίδαν του λαού. Παραλλήλως δε, οι μεσίται αύτοι εμεγένθυναν την περιουσίαν των αλλά και την περιφέρεια της εαυτών κοιλίας ηρπάζοντας από τον δυστυχήν λαόν το περίσσευμα της αθλιότητός του. Όσοι δε εκ του κλήρου, δεν μετείχον αυτών των αρπαγών είτε αφορίσθησαν ως αιρετικοί ή έγιναν αναχωρηταί μη δυνάμενοι να υπομείνουν τοιαύτας ενεργείας παρά των συναδέλφων των. Οι δε πλούσιοι αυτού του κσόμου συνέχιζαν την τρυφηλήν ζωήν εκμεταλλευόμενοι το πλήθος των δυστυχισμένων. Ούτω, το πρόβλημα δεν ελύθη εις την ζώσαν ζωήν και ήτο άγνωστον εάν θα λυνόταν και εις την μεταθάντιον ταύτην.
Προϊόντος του χρόνου και αφού ο κόσμος επέρασεν τους σκοτεινούς χρόνους και ανεγεννήθη, και αφού ουδεμία βελτίωσις επέστη εις την αθλίαν ζωή των ανθρώπων, ιδού νέος προφήτης ενεμφανίσθη ο οποίος υπεχέθη, ουχί την Βασιλείαν των Ουρανών αλλά την Αταξικήν Κοινωνίαν όπου, μετά την παρέλευσιν διαφόρων ιστορικών σταδίων, οι άθλιοι της ζωής θα ευτύχουν ψαρεύοντας και κυνηγώντας. Όμως ο δρόμος προς την νέαν Ουτοπίαν δεν διέρχετο μέσω της νηστείας και της μετανοίας αλλά από την επανάστασιν, ήτοι την συνειδητοποίσιν και την αυτεπίγνωσιν της καταστάσεως των μαζών και την διάλυσιν του παλαιού κόσμου. Το σκεπτικόν ήτο το εξής. Αφού είνε αδύνατον να πολλαπλσιασθούν οι άρτοι και οι ιχθύες ας τα πάρουμε από τους έχοντας. Μην ξεχνούμεν πάντα ότι εις την βάσιν της μελέτης μας είναι πάντοτε οι άρτοι και οι ιχθείς. Απεστάλησαν δε εκ νέου κληρικοί της νέας πίστεως, καλούμενοι επαναστάται, ίνα αφυπνίσουν το εξαθλιωμένον πλήθος και να κυρήξουν το δόγμα της νέας πίστεως εις πάντα τα έθνη. Αλλά φεύ εκ νέου. Ούτε ο δρόμος ούτος εστάθη ικανός να θρέψει ικανώς τις μάζες. Επειδή παραλλήλως δε, άλλη προφητεία ενεμφανίσθη εις τον κόσμον, της οποίας η Ουτοπία θεμελιούτο εις την λειτουργίαν μιας αοράτου χειρός, καλουμένης Αγοράς, την οποίαν εχρησιμοποίησαν δεόντος οι έχοντες ώστε να υπερπλουτίσουν, δίδοντας όμως εις τους μη έχοντες, ουχί μέλαναν ζωμόν αλλά αγαθά τα καλούμενα καταναλωτικά, είνε γεγονός ότι τρόπον τινά ικανοποιήθη καλύτερα η ανάγκη του πλήθους δια άρτον και ιχθύς. Και ο πολλαπλασιασμός έγινε δυνατός όχι εξ αιτίας των θαυματουργών ικανοτήτων του προφήτου αυτής, αλλά από επανάστασιν άλλου είδους την καλουμένη βιομηχανικήν.
Όμως η αθλιότης των μαζών δεν εξαλείφθη από του κόσμου τούτου ολοκληρωτικός και το όραμα της Ουτοπίας παρέμεινε εναργές.
Εις την ελληνικήν ενδοχώραν η οποία συνεστήθη εις κράτους κοινωνίαν μετά αιματηρόν και πολευετήν αγώνα οι κοινωνικαί διαστρωματώσεις της σήμερον ελαχίστη σχέση έχουν με τα προειρηθέντα. Ο βασικός διαχωρισμός ο οποίος λανθάνει της ελληνικής κοινωνίας δεν έχει σχέση με οιεσδήποτε κοινωνιολογικάς μελέτας εκπονηθείσας εις την αλλοδαπήν. Κύριον χαρακτηριστικό είνε το εάν έκαστος τις είχεν πάππον ή προπάππον εις τον πόλεμον τον καλούμενον εμφύλιον. Ουδεμίς σημασία έχει η οικονομική δυνατότης αυτού εις την κοινωνική διαστρωμάτωσιν. Εξ αυτού και μόνον του λόγου παρατηρεί κανείς πιστούς της Ουτοπίας της αταξικής κοινωνίας έχοντες πλήθος εργοστασίων ενώ παραλλήλως, ανθρώπους μη έχοντες που την κεφαλήν κλίνει να συντάσσονται με την Ουτοπία της Αοράτου χειρός. Και όχι μόνον αυτόν. Μπορεί κανείς να έβρη πιστούς της έλευσης της Βασιλείας των ουρανών αλλά και αθέους και εις τα δυο παρατάξεις. Αι ιδεολογικαί συζητήσεις αφορούσαν έναν μικρόν πυρήνα λογίων οι οποίοι συνήθως έχουν εξασφαλισμένα τα προς το ζην. Το σχήμα το σχηματισθέν αποτελείται από ένα δίπολον της καλουμένης Δεξιάς και της καλουμένης Αριστεράς και ουδεμίαν σχέσιν έχει με ανάλογα σχήματα της εσπερίας. Όμως ο διαχωρισμός περιπλέκεται ακόμα περαιτέρω. Όσοι εκ των πιστών των δύο παρατάξεων είναι φανατικοί του λαϊκού τραγουδιού εδημιούργησαν την Λαϊκήν Δεξιά και την Λαϊκήν Αριστεράν. Αλλά δεν φθάνει και αυτή η διάκρισις. Εις τον χώρον του λαϊκού τραγουδιού δυο μορφές κυριάρχησαν μεταπολεμικώς. Αύται των αοιδών Μπιθικώτσξ και Καζαντζίδη. Έτσι έχομεν λαϊκοδεξιούς μπιθικωτσικικούς και λαϊκοδεξιούς καζαντζιδικούς. Το αυτόν και δια την αριστεράν. Όσοι δεξιοί ή αριστεροί αρέσκονταν εις άσματα ευρωπαϊκά και άλλα (κλασσική μουσική, όπερα κλπ) αποτέλουν την αστικήν δεξιάν και την αστικήν αριστεράν (κοινώς ντιντήδες και φλούφληδες.) Έλα όμως που εις τις άλλος διαχωρισμός περιπλέκει ακόμα την κατάστασιν και δημιουργεί πλείστους πονοκεφάλους εις τον καλοπροαίρετον μελετητήν. Είνε ο ποδοσφαιρικός. Συνεπώς ημπορεί κανείς να συναντήσει Ολυμπιακούς της λαϊκής αριστεράς να συναγελάζονται με Ολυμπιακούς της λαϊκής δεξιάς που μπορεί να έρθουν στα χέρια για τον Καζαντζίδη και τον Μπιθικώτση κλπ. Όμως υπάρχει και άλλη ιδιότης η οποία αποτελεί σημείον διακρίσεως. Οι οπαδοί του Διαφωτισμού και οι οπαδοί της καθ’ ημάς Ανατολής. Είναι δυνατόν λοιπόν να συναντήσει κανείς αστούς δεξιούς Εγκυκλοπαιδιστές Παναθηναϊκούς που τους αρέσει ο Καζαντζίδης μαζί με αστούς αριστερούς Βυζαντινιστές Παναθηναϊκούς που τους αρέσει ο Μπιθικώτσης. Οι διαχωρισμοί ούτοι ουδεμίαν σημασίαν είχον επί της ουσίας εις τα παρελθόντα έτη αφού είχε καταστή δυνατός ο πολλαπλασιασμός των άρτων και των ιχθύων (βασικόν μέλημα του λαού εξ αρχής) μέσω άλλων μηχανισμών. Εις εξ αυτών ήτο το κράτος το οποίο ως άλλη στοργική μήτηρ εδέχετο εις τας αγκάλας της μέγα πλήθος υπηκόων εξασφαλίζοντάς τους την ατέρμονο βρώσιν και πόσιν του λεγομένου καταπετάσματος Και όλοι εξέλεγον βουλευτάς οι οποίοι υπόσχοντο την αείζωον συνέχισιν του πολλαπλασιασμού ούτου μη διδασκόμενοι από το παράδειγμα του Υιού του Ανθρώπου ο οποίος ετσαυρώθη από αυτούς τους ιδίους τους ευεργετηθέντες. Άλλος μηχανισμός ανεκαλύφθη παρά την εσπερίαν ομοιάζον με την ανακάλυψιν χρυσοφόρου κοιτάσματος πετρελαίου πλημμυρίζοντας την ευκλεήν χώραν, όχι με το ενεργοφόρον ρευστόν αλλά με ποταμούς χρημάτων.
Αλλά και πάλιν φεύ! Τα θαύματα δεν διακρίνονται δια την αειφορίαν των. Και έπαυσαν οι κρουνοί οι οποίοι ετροφοδότουν την φυσαλλίδαν δια του ζωογόνου αέρος. Έκρηξις ακόμη δεν ηκούσθη ως ανεμένετο. Άγνωστον είνε αν θα ακουσθή. Οιμωγαί και κραυγαί μόνον πλανώνται εις των κατακεκαυμένον αέρα της δυστυχούς χώρας. Και η παλαιά διαίρεσις η οποία εδράζεται σε πλάνες αλλά τρέφεται από την ατροφίαν ανέστη. Παλαιά μίση ηγέρθησαν και παλαιαί πληγαί ανοίχθησαν εκ νέου. Αι κραυγαί και οι οιμωγαί δεν πολλαπλασιάζουν όμως τον άρτον. Αλλά όπως λέγει και ο σοφός Εφέσιος αινικτής: οὐ γὰρ φρονέουσι τοιαῦτα πολλοί, ὁκόσοι ἐγκυρεῦσιν, οὐδὲ μαθόντες γινώσκουσιν, ἑωυτοῖσι δὲ δοκέουσι.
Ας κλείσομεν εδώ την μικράν τούτην πραγματείαν και ας αφήσομεν εις τους κοινωνικούς επιστήμονας του μέλλοντος το ηράκλειον έργον διαρευνήσεως της ψυχοσυνθέσεως του λαού ούτου όστις καλείται Έλλην. Το μόνον που απομένει είναι να χαμογελάμε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου