http://www.antinews.gr/2012/08/15/174948/
Με ηγέτη τους τον άπιαστο Usain Bolt, οι Τζαμαϊκανοί σπρίντερ κυριάρχησαν απόλυτα στους φετινούς Ολυμπιακούς, κάτι που αποτελεί τεράστιο επίτευγμα για την μικροσκοπική πατρίδα τους.
Δεν είναι όμως έκπληξη το κατόρθωμά τους. Τα τελευταία χρόνια, τα κράτη της Δυτικής Αφρικής, καθώς και αυτά με κατοίκους που προέρχονται από την Δυτική Αφρική (ΗΠΑ, Τζαμάικα, Γρενάδα και Τρινιντάντ) έχουν εμφανίσει περισσότερους κορυφαίους σπρίντερ από όλη την λευκή Ευρώπη και την Ασία μαζί!
Το τρέξιμο είναι το απόλυτο άθλημα της ισότητας, και ένα φυσικό εργαστήριο. Σε αντίθεση με τις στολές και τα εξαρτήματα, που χρειάζεται για παράδειγμα η ξιφασκία, ή την εντατική προπόνηση που απαιτεί η γυμναστική, το τρέξιμο είναι πολύ πιο απλό. Αυτό αποδείχθηκε το 1960 στην Ρώμη, όταν ο Αιθίοπας Abebe Bikila, χωρίς προπονητή, χωρίς εμπειρία και κυρίως χωρίς παπούτσια, κέρδισε τον Μαραθώνιο.
Θεωρητικά λοιπόν, τα χρυσά μετάλλια στο τρέξιμο θα πρέπει να είναι μοιρασμένα ισότιμα. Συμβαίνει όμως το ακριβώς αντίθετο. Οι αγώνες δρόμου έχουν διαχωριστεί φυλετικά.
Στους άνδρες, κάθε σημαντικό ρεκόρ ανήκει σε αθλητές αφρικανικής καταγωγής, από τα 100 μ ως τον Μαραθώνιο. Στις τελευταίες επτά Ολυμπιάδες, σε όλους τους τελικούς των 100μ, οι 56 συμμετέχοντες κατάγονταν από την Δυτική Αφρική. Μόνο δυο μη Αφρικανοί δρομείς, ο Γάλλος Christophe Lemaire (λευκός) και ο Αυστραλός Patrick Johnson (Αβορίγινος-Ιρλανδός) ανήκουν στους 500 κορυφαίους σπρίντερ. Δεν υπάρχει κανένας κορυφαίος δρομέας των 100μ που να κατάγεται από την Ασία, ή ακόμη κι από την Ανατολική Αφρική.
Εξίσου ενδιαφέρον είναι και το ζήτημα των δρόμων αντοχής. Εκεί δεν τα πάνε καλά οι αθλητές από την Δυτική Αφρική, αλλά κυριαρχούν οι αθλητές από την Βόρεια και την Ανατολική Αφρική. Στο Λονδίνο διέπρεψαν οι Κενυάτες και οι Αιθίοπες, που όμως δεν λένε και πολλά στο σπριντ.
Τι συμβαίνει λοιπόν; Η πιο συνηθισμένη εξήγηση είναι ότι οι μαύροι αθλητές προπονούνται πιο εντατικά στο τρέξιμο. Όπως ακούγεται κατά κόρον, τα αγωνίσματα αυτά τους προσφέρουν μια σπάνια διέξοδο από τις περιορισμένες ευκαιρίες της ζωής τους. Και επίσης, υπάρχει πλέον μια ολόκληρη παράδοση δρομέων, που τα παιδιά θέλουν να μιμηθούν και να συνεχίσουν. Τρέχουν από μικροί, προπονούνται πιο σκληρά από τους υπόλοιπους, ενώ οι υπόλοιποι αθλητές πάσχουν πλέον από σύμπλεγμα κατωτερότητας απέναντί τους και άλλα τέτοια πολλά.
Πρόσφατα, τόσο το National Public Radio, όσο και το CNN δημοσίευσαν απόψεις για το φαινόμενο της Τζαμάικας. Περιέργως, ο όρος «γενετική» δεν ακούστηκε καν. Όλα είναι ανατροφή, κατέληγαν τα άρθρα, μια επιστημονική θεωρία που έχει πλέον απορριφθεί.
Αυτήν όμως την άποψη την πιστεύουν μόνο όσοι κινούνται εντός των αυστηρά πολιτικά ορθών κύκλων. Οι επιστήμονες όχι. Ο διευθυντής του εργοφυσιολογικού ινστιτούτου της Κοπεγχάγης Bengt Saltin, πιστεύει πως το περιβάλλον του αθλητή αναλογεί στο 25% της ικανότητάς του. Τα υπόλοιπα όλα είναι γενετική, με την κάθε πληθυσμιακή ομάδα να έχει και ορισμένα ξεχωριστά πλεονεκτήματα. Με άλλα λόγια, η επιτυχία στους αγώνες δρόμου οφείλεται στα γονίδια.
Ιδού τα πραγματικά στοιχεία: Τα γενετικά διασυνδεδεμένα κληρονομικά χαρακτηριστικά όπως είναι η σκελετική δομή, η κατανομή μυϊκής μάζας και ινών, τα αντανακλαστικά, ο καλός μεταβολισμός και η χωρητικότητα των πνευμόνων, είναι στοιχεία άνισα κατανεμημένα στις διάφορες πληθυσμιακές ομάδες.
Πρόκειται για αμφιλεγόμενα ζητήματα. Ο κάτοχος του παγκοσμίου ρεκόρ στα 400 μ Michael Johnson, είπε πρόσφατα πως οι μαύροι σπρίντερ ωφελούνται από την υψηλή παρουσία του «γονιδίου της ταχύτητας», όπως αποκαλείται η πρωτεΐνη ACTN3, που κάνει τους μύες πολύ πιο εύκαμπτους και με πιο γρήγορα τραβήγματα και συσπάσεις. Η έλλειψη της δεν επηρεάζει αρνητικά την υγεία, αλλά επηρεάζει την ικανότητα στο τρέξιμο. Οι επιστήμονες συμφωνούν πως αποκλείεται να πιάσει την κορυφή, κάποιος δρομέας που παρουσιάζει έλλειψη σ’ αυτή την πρωτεΐνη. Ονομάζεται το «γονίδιο του σπριντ» και είναι πολύ πιο διαδεδομένη στους οργανισμούς των καταγόμενων από την Δυτική Αφρική απ’ ότι των Ευρωπαίων, σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύτηκε στο American Journal of Human Genetics.
Είναι λοιπόν αυτή η εξήγηση; Μάλλον όχι. Η αθλητική ικανότητα, όπως και η νοημοσύνη, αποτελεί προϊόν πολλών γονιδίων, που επηρεάζονται και αλληλεπιδρούν με το περιβάλλον, καθορίζοντας το βασικό μας DNA. Πάντως, όσον αφορά στην απόδοση, τα γονίδια μετράνε.
Ο διάσημος Jared Diamond του UCLA λέει: «Ακόμη και σήμερα, ελάχιστοι επιστήμονες τολμούν να μελετήσουν την φυλετική καταγωγή, για να μην χαρακτηριστούν ρατσιστές…». Δεν έχουμε όμως άλλη επιλογή, από το να ασχοληθούμε με το θέμα. Την τελευταία δεκαετία, η γονιδιακή έρευνα πέρασε από την μελέτη των ανθρώπινων ομοιοτήτων, στις διαφορές των πληθυσμιακών ομάδων. Αυτού του είδους οι έρευνες συντελούν στην καταπολέμηση των ασθενειών, που αποτελεί το Άγιο Δισκοπότηρο της γενετικής.
Γιατί λοιπόν αποδεχόμαστε με μεγάλη ευκολία το γεγονός ότι η εξέλιξη οδήγησε τους Εβραίους στην κληρονομικότητα της νευρολογικής ασθένειας Tay-Sachs, τους κατοίκους της Ν.Α. Ασίας στην μεσογειακή αναιμία και τους νέγρους στον καρκίνο του ορθού και στην δρεπανοκυτταρική αναιμία, την ώρα που θεωρείται ρατσιστικό να δεχτούμε ότι η επιτυχία του Usain Bolt οφείλεται στην δυτικοαφρικανική καταγωγή του;
Ο φόβος και η αντίδραση οφείλονται στην υπερβολή και όχι στην πραγματικότητα της παραδοχής ότι υπάρχουν ανθρώπινοι «πληθυσμοί». Το δύσκολο είναι να ξεκαθαρίσουμε πόσο μέρος ενός χαρακτηριστικού είναι γενετικά προδιαγεγραμμένο και πόσο καθορίζεται από το περιβάλλον και τον πολιτισμό.
Σύμφωνα με τον ανθρωπολόγο Robert Malina του Michigan State University, ο οποίος ήταν και εκδότης του επιστημονικού περιοδικού Journal of Human Genetics, «οι διαφορές μεταξύ κορυφαίων αθλητών είναι τόσο ελάχιστες, που αν διαθέτεις το κατάλληλο σώμα ή την ικανότητα να εκμεταλλεύεσαι πιο αποδοτικά τους μύες και τις μυϊκές ίνες σου, κάτι που ίσως να είναι γενετικά προσχεδιασμένο, τότε αυτό θα παίξει σημαντικό ρόλο, αφού η διαφορά μεταξύ του χρυσού μεταλλίου και της τέταρτης θέσης, είναι συνήθως ένα κλάσμα του δευτερολέπτου».
Πραγματικά, τα εμπειρικά στοιχεία καταρρίπτουν την άποψη ότι το περιβάλλον κάνει τον αθλητή. Ας δούμε για παράδειγμα την Κένυα: Με 43 εκατομμύρια πληθυσμό, η χώρα αυτή διαθέτει περισσότερους από το 1/3 των κορυφαίων δρομέων αντοχής στον κόσμο. Πως εξηγείται κάτι τέτοιο; Πολλοί κοινωνικοί επιστήμονες το αποδίδουν στην κενυάτικη κουλτούρα, επειδή, όπως λένε, από μικροί τρέχουν μεγάλες αποστάσεις για να πάνε ακόμη και στο σχολείο.
«Αυτά είναι σαχλαμάρες», μου λέει ο Κενυάτης Wilson Kipketer, που κατέχει 8 από τα 17 καλύτερα ρεκόρ των 800 μ όλων των εποχών. «Εγώ μεγάλωσα δίπλα στο σχολείο μου, στο οποίο πήγαινα περπατώντας χαλαρά…», λέει γελώντας.
Τι ήταν αυτό όμως που του έδωσε το κίνητρο για να τρέχει; Όπως πολλοί άλλοι νεαροί Κενυάτες, έτσι κι αυτός από μικρός έλπιζε να τον εντοπίσει κάποιος κυνηγός ταλέντων, απ’ αυτούς που χτενίζουν την χώρα απ’ άκρη σε άκρη, προετοιμάζοντας την επόμενη γενιά αθλητών. Το όνειρό του λοιπόν ήταν να τον επευφημούν τα πλήθη στο εθνικό στάδιο του Ναϊρόμπι.
Υπήρχε μόνο ένα μικρό πρόβλημα. Η λατρεία των θεατών, η ηρωποίηση του αθλητή και τα πολλά οφέλη, ανήκουν στο εθνικό σπορ της Κένυας που είναι το ποδόσφαιρο και όχι οι αγώνες δρόμου. Όμως ο Kipketer, όπως και πολλοί Κενυάτες, δεν τα πήγαινε καλά με το ποδόσφαιρο. Και οι Κενυάτες, μάλλον δεν έχουν ούτε το γενετικό πακέτο που θα τους έκανε καλούς σπρίντερ. Όμως, οι κάτοικοι της Ανατ. Αφρικής τα πάνε πολύ καλά στα αθλήματα μεγάλων αποστάσεων, με πολλούς να πιστεύουν ότι σ’ αυτό συντελεί η μεγαλύτερη χωρητικότητα των πνευμόνων τους, ή οι μύες που συστέλλονται και διαστέλλονται πιο αργά. Αυτό είναι το ιδανικό εργοφυσιολογικό πακέτο για δρόμους αντοχής, που όμως δεν βοηθά καθόλου σε αθλήματα που απαιτούν μη αερόβιες εξάρσεις, όπως είναι το ποδόσφαιρο και το σπριντ. Το κενυατικό ρεκόρ στα 100 μ είναι 10.26, που είναι μισό δευτερόλεπτο πίσω από το παγκόσμιο ρεκόρ του Bolt. Μεταξύ των δυο αυτών χρόνων, μεσολαβούν τουλάχιστον 5.000 άλλοι!
Αν και τα μέλη μιας πληθυσμιακής ομάδας πάντα διαφέρουν μεταξύ τους, οι σωματότυποι και τα φυσικά χαρακτηριστικά ακολουθούν μια συγκεκριμένη καμπύλη, που είναι αποτέλεσμα εξελικτικών προσαρμογών των προγόνων μας στα ακραίως διαφορετικά περιβάλλοντα. Οι κορυφαίοι αθλητές αναδεικνύουν αυτές τις διαφορές.
Σε γενικές γραμμές, οι Ασιάτες είναι μικρότεροι, με μικρότερα άκρα, και μακρύτερους κορμούς, ως αποτέλεσμα των εξελικτικών προσαρμογών που χαρακτήρισαν τον Homo sapiens, ότανμετακινούμενος στην Β.Α. Ασία πριν από 40.000 χρόνια είχε να αντιμετωπίσει τις εκεί ακραίεςκαιρικές συνθήκες.
Η Κίνα, για παράδειγμα, διαπρέπει σε μια σειρά από ολυμπιακά αθλήματα για διαφορετικούςλόγους. Ένας λόγος, σύμφωνα με τους γενετιστές, είναι πως οι Κινέζοι είναι κατά μέσο όρο πιοελαστικοί, κάτι που τους βοηθά στις καταδύσεις, στην γυμναστική και στο καλλιτεχνικό πατινάζ.
Οι λευκοί, που κατάγονται από την Ευρασία είναι «μεσομορφικοί». Έχουν μεγάλα και σχετικάπιο μυώδη κορμιά, με συγκριτικά μικρότερα άκρα και παχύτερους κορμούς. Κάτι που δεν τουςβοηθά στα σπριντ. Αντιθέτως, οι αναλογίες αυτές προσφέρουν πλεονεκτήματα σε αθλήματαπου απαιτούν δύναμη, αντί για ταχύτητα.
Για αυτό και οι Ευρασιάτες κυριαρχούν στην πάλη, στην άρση βαρών, στην σφυροβολία, κλπ.Στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου, με την εξαίρεση της Β. Κορέας, οι κορυφαίοι αρσιβαρίστεςπροέρχονται από λίγα κράτη όπως είναι η Κίνα, το Καζακστάν, το Ιράν, η Πολωνία, η Ρωσία καιη Ουκρανία. Παρά την ωραία εικόνα του σμιλεμένου αφρικανικού αθλητικού σώματος, κανένααφρικανικό έθνος δεν κατάφερε ποτέ να κερδίσει μετάλλιο στα βάρη.
Και τι γίνεται με τους Βορειοαμερικάνους, Ευρωπαίους και άλλους μαύρους της Καραϊβικής,που κατάγονται από την Αφρική; Γενικά, διαθέτουν μεγαλύτερη και πιο αναπτυγμένη μυϊκήμάζα, στενότερες λεκάνες, λεπτότερους μηρούς, υψηλότερα επίπεδα τεστοστερόνης,γρηγορότερα ρεφλέξ επιγονατιδικού τένοντα, μεγαλύτερο ποσοστό γρήγορης σύσπασης μυώνκαι περισσότερα αναερόβια ένζυμα, που όλα μαζί συντελούν σε εκρηκτική ενέργεια. Οι μαύροιγενικά έχουν βαρύτερο σκελετό και λιγότερο σωματικό λίπος, κάτι που όμως δεν τους ευνοεί σεορισμένα αθλήματα, όπως είναι η κολύμβηση.
Ο βιολόγος της εξέλιξης Joseph Graves, του North Carolina Agricultural and Technical State University , λέει: «Η εξέλιξη σχημάτισε και διαμόρφωσε τους σωματότυπους, και ως έναν βαθμό τις αθλητικές μας δυνατότητες. Μη περιμένετε από έναν Εσκιμώο να παίξει στο ΝΒΑ, ή έναν μαύρο της φυλής των Τούτσι να πάρει μετάλλιο στην άρση βαρών. Οι διαφορές δεν είναι απαραίτητα συνδεδεμένες με το χρώμα της επιδερμίδας, αλλά μάλλον με την γεωγραφία και το κλίμα. Οι δρομείς μεγάλων αποστάσεων προέρχονται κυρίως από την Ανατ. Αφρική, ενώ οι σπρίντερ από την Δυτ. Αφρική. Αυτό είναι ένα γεγονός, για το οποίο τα γονίδια παίζουν καθοριστικό ρόλο».
Συνεπώς, δεν υπάρχει λόγος να θεωρείται ταμπού η αναφορά της φυλής σε σχέση με τον αθλητισμό. Μάλιστα, στην πραγματικότητα, ο αθλητισμός αποτελεί τον πιο αυστηρά ελεγχόμενο εργαστηριακό έλεγχο, που μπορεί να μας οδηγήσει μέσα από τον λαβύρινθο της ιδεολογικής ορθότητας.
Για αυτό χαλαρώστε και απολαύστε τους μελλοντικούς Ολυμπιακούς του DNA.
S.A.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου