http://www.antinews.gr/2012/06/05/164477/
Η κρίση της Ευρώπης δεν περιορίζεται στο νόμισμα της, και καταστρέφει πολλούς τομείς της γενικότερης οικονομίας.
Και πέραν των οικονομικών επιπτώσεων, η κρίση πλήττει πρωτίστως και έναν από τους βασικούς θεσμούς της σύγχρονης δημοκρατίας: Τα πολιτικά κόμματα.
Το πρώτο σύμπτωμα αυτής της συστημικής πάθησης που χτυπάει τα κόμματα, ασχέτως απόχρωσης, είναι η ανατροπή όλων των κυβερνητικών κομμάτων, σε ολόκληρη την Ευρώπη, μετά από εκλογές.
Στη πραγματικότητα, ο κανόνας της δημοκρατίας, ότι δηλαδή υπάρχουν ανταγωνιστικές μεταξύ τους πολιτικές δυνάμεις που προσφέρουν εναλλακτικές λύσεις, έχει καταργηθεί εξαιτίας των οικονομικών εξελίξεων.
Το παραπάνω φαίνεται καθαρά στην ελληνική περίπτωση. Η γενέτειρα της δημοκρατίας πηγαίνει σε νέο γύρο εκλογών, όπου οι πολίτες θα ψηφίσουν για το τίποτα. Κανένα ελληνικό κόμμα δεν τολμάει να συμπεριλάβει στο προεκλογικό του πρόγραμμα την μόνη θέση που απομένει, και που δεν είναι άλλη από την αποχώρηση της χώρας από το ευρώ, και την χρεοκοπία της.
Αντί για αυτό, τα κόμματα διεξάγουν μια εκστρατεία που αποτελεί σκιά των ιδεολογιών τους, σαν κάποια ζόμπι από μια άλλη εποχή, όταν και υπήρχαν πράγματα για να υποσχεθούν, και να προσφέρουν.
Τα παραδοσιακά κόμματα, που συχνά ξεπήδησαν μέσα από την φτώχεια των μεταπολεμικών χρόνων, δεν δείχνουν ικανά να συλλάβουν το χάσμα μεταξύ των δημοσίων εσόδων, και των δημοσίων δαπανών. Στην Ιταλία, ο δισεκατομμυριούχος Berlusconi, ίνδαλμα της πλέμπας, εκδιώχτηκε κακήν κακώς λόγω του χρέους. Ακόμη όμως και τα αριστερά κόμματα της ιταλικής αντιπολίτευσης απέτυχαν να καλύψουν το κενό που δημιουργήθηκε.
Αντ αυτού, οι πολιτικοί παραδόθηκαν άνευ όρων, αφήνοντας την λιτότητα στα χέρια ειδικών τεχνοκρατών. Ο μεγάλος φόβος των επιχειρηματικών κύκλων τώρα είναι ότι η πολιτική κάστα θα ξαναπάρει τον έλεγχο των πραγμάτων στα χέρια της, μετά τις επόμενες εκλογές, οδηγώντας το σκάφος και πάλι προς την άβυσσο.
Οι πολίτες της Ευρώπης, μέχρι στιγμής, αντιδρούν στην κρίση με το ένστικτο της στρουθοκαμήλου. Χώνουν το κεφάλι τους στην άμμο, και ελπίζουν πως όλα θα περάσουν, και πως θα ξανάρθουν οι καλές εποχές. Το γλυκό δηλητήριο του πατερναλιστικού κράτους, που ξέρει να λειτουργεί μόνο με το χρέος, χτύπησε ακόμη και στη καρδιά της Ευρώπης, στην Γαλλία.
Ο νέος Γάλλος πρόεδρος, που είναι και οικονομολόγος, παγιδεύτηκε πολιτικά εστιάζοντας στην ανάπτυξη, και υποσχόμενος περισσότερες κοινωνικές δαπάνες, περισσότερη γραφειοκρατία, και σαν να θέλει να χειροτερέψει την κατάσταση, υποσχέθηκε και πρόωρη συνταξιοδότηση, κάτι δηλαδή που αποτελεί πλέον το κλασικό παράδειγμα της ουτοπίας του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους.
Και παρά το γεγονός ότι όλος ο κόσμος θεωρεί την σημερινή Γερμανία ως την τελευταία υγιή οικονομία, οι πλεονέκτες παραγνωρίζουν το ότι ακόμη και το γερμανικό ασφαλιστικό σύστημα κρατιέται ζωντανό με δανεικά χρήματα.
Τα πολιτικά κόμματα συμπεριφέρονται ανεύθυνα, αλλά έχουν μια λογική. Όποιος θέλει να κερδίσει στις εκλογές, πρέπει να πει ψέματα.
Στην Ολλανδία, ο πονηρός λαϊκιστής Geert Wilders παράτησε την ισλαμοφοβία, και τώρα ασχολείται με τις σπατάλες της ΕΕ, και με το κακό ευρώ, χαϊδεύοντας τα αφτιά του μέσου λευκού, μεγάλου σε ηλικία ψηφοφόρου του.
Αυτοί οι ψηφοφόροι, μαζί με εκατομμύρια συνταξιούχων σε ολόκληρη την Ευρώπη, και με άλλους προνομιούχους του κοινωνικού κράτους που χρηματοδοτούσαν οι φόροι, είναι αυτοί που αποφασίζουν με τη ψήφο τους ποιος θα κυβερνήσει που. Όσοι πολιτικοί τους μιλάνε για περικοπές δεν έχουν καμιά ελπίδα.
Πριν από λίγο καιρό, σε μια κλειστή συνάντηση των δυο μεγάλων κομμάτων της Αυστρίας, με θέμα τη λήψη μέτρων για να σωθούν τα ασφαλιστικά ταμεία, κανένα κόμμα δεν συμφώνησε σε καμία περικοπή, πλην της μείωσης των επιδομάτων για τα ανήλικα παιδιά, και της καθιέρωσης διδάκτρων για τους μαθητές! Αυτές όμως οι περικοπές πλήττουν ευθέως εκείνους που θα έπρεπε να ανακουφιστούν, και στους ώμους των οποίων έχει περάσει το μέλλον του κοινωνικού κράτους.
Στην πραγματικότητα, τα μεγάλα ευρωπαϊκά κόμματα δεν καθοδηγούνται από τους αρχηγούς τους, αλλά από τα πιο ηλικιωμένα μέλη τους, που από την δεκαετία του 1970 επιδεικνύουν μεγαλοσύνη και γενναιοδωρία, και τώρα θέλουν να βοηθήσουν τους ασπρομάλληδες συνταξιούχους οπαδούς τους να απολαύσουν την σύνταξή τους.
Δεν πρέπει να αποτελεί καθόλου έκπληξη, το ότι η μόνη ουτοπία που έχει απομείνει μετά από δεκαετίες σοσιαλισμού, περιβαλλοντισμού, και ευρωπαϊσμού, είναι ο διακαής πόθος των νέων της Γαλλίας να διοριστούν μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι. Αυτό είναι που ζητάνε από τον πρόεδρό τους οι Γάλλοι ψηφοφόροι. Ούτε μεταρρυθμίσεις, ούτε τίποτα άλλο, παρά μόνο να διοριστούν στο δημόσιο.
Στην Γερμανία, οι Πειρατές θέλουν την καθιέρωση κρατικού επιδόματος για να μην κάνουν τίποτα, παράλληλα με το ελεύθερο περιεχόμενο στο ίντερνετ, στο οποίο τα πιο δημιουργικά μυαλά του κόσμου θα προσφέρουν τις γνώσεις τους, και τον κόπο τους…δωρεάν!
Εκείνα τα πολιτικά κόμματα της Ευρώπης, που ωφελούνται από την κρίση κραυγάζουν στην ουσία «δώστε τα χρήματά μας στον λαό», που μεταφράζεται ως «η πιστωτική σας κάρτα, για εμάς».
Με αυτά και με αυτά, η πολιτική ζωή ενός θεσμού που κάποτε δομήθηκε επί της βάσης της αλληλεγγύης και της ενότητας, διολισθαίνει σήμερα σε έναν αγώνα μεταξύ λαϊκιστών και εκβιαστών. Η Ευρώπη μετατράπηκε στην προσωπική αυλή ενός συνταξιούχου, που θα την υπερασπιστεί ακόμη και με βία, αν χρειαστεί.
Τα άλλοτε πανίσχυρα κινήματα, όπως οι σοσιαλδημοκράτες, έχουν ήδη απαξιωθεί ιδεολογικά, και τελειώνουν στην Ιταλία και στην Ελλάδα, επειδή απλά εξελίχτηκαν σε πελατειακά γκρουπούσκουλα των συμφερόντων των συνδικαλιστών και των δημοσίων υπαλλήλων, την ώρα που οι ανάγκες των μεταναστών, των νέων, των ανέργων, και των αμόρφωτων έχουν εξαφανιστεί από την ατζέντα της αριστεράς.
Αλλού, όπως στην Ολλανδία και στη Γαλλία, οι Χριστιανοδημοκράτες βρίσκονται σε απότομη πτώση, επειδή οι γερασμένοι πια οπαδοί τους από την επαρχία, αισθάνονται πιο ασφαλείς στο ειδύλλιο που τους υπόσχονται οι ακροδεξιοί λαϊκιστές.
Όσο η ευρωπαϊκή μπουρζουαζία παραμένει κολλημένη στην άποψη ότι η πολιτική δεν είναι παρά η αναδιανομή της πλεονάζουσας αξίας, όπως ήταν τις τελευταίες δεκαετίες, τότε η παρακμή των κομμάτων θα συνεχιστεί.
Που οδηγούμαστε; Στην Ελλάδα, η πολιτική των κομμάτων έχει καταστεί άσχετη με τις εκλογές. Παντού επικρατεί ο πανικός.
Στην Ιταλία, οι μεγαλοαστικές ελίτ φοβούνται, με το δίκιο τους, την επιστροφή μιας πολιτικής τάξης που δεν έχει την διάθεση να κάνει καμιά περικοπή, ειδικά όσον αφορά στα δικά της προνόμια.
Στην Γαλλία, κέρδισαν οι μερκαντιλιστές αναδιανομείς του πλούτου.
Στο Βέλγιο, το κράτος συνεχίζει να λειτουργεί εδώ και πολύ καιρό, χωρίς πολιτικά κόμματα, και τώρα οδεύει, χωρίς πίστωση, και χωρίς μεταρρυθμίσεις, προς την επόμενη περίοδο ακυβερνησίας.
Στην Ολλανδία, που ζει από την Ευρώπη, δυο από τα τρία μεγαλύτερα κόμματα σύντομα θα απορρίψουν την σημερινή Ευρώπη, και το σημερινό ευρώ.
Σε πολλές χώρες, που είναι διαλυμένες από την κρίση, με τεράστια ποσοστά ανεργίας των νέων τους (Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία, κλπ), δεν παίζει πλέον κανέναν ρόλο το ποιος πολιτικός σχηματισμός είναι αυτός που διαχειρίζεται την μιζέρια.
Όπου να`ναι, οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να αντιληφθούν ότι δεν φταίνε τα αποτυχημένα κομματικά προγράμματα για την δυστυχία που ζουν, αλλά πως οι ίδιοι είναι το πρόβλημα, από το οποίο μάταια προσπαθούν να ξεφύγουν.
Μέχρι να γίνει όμως αυτό, αξίζει να δούμε τι θα έχει απομείνει από το κομματικό σύστημα.
S.A.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου