στην free press "ATTIKH ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ"
Φέτος, ο θείος Βάνιας παρουσιάστηκε στην Αθηναϊκή Σκηνή από τρεις τελείως διαφορετικούς θιάσους.
Η μεγαλύτερη παραγωγή ήρθε από την Ρωσία, την πατρίδα του Τσέχωφ, και παρουσιάστηκε πριν λίγο καιρό στο θέατρο Μπάτμιντον. Παρ’ ότι το έργο ήταν στο πρωτότυπο και παρ΄ ότι οι Ρώσοι ηθοποιοί θεωρούνται πολύ καλοί, η παράσταση δεν ενθουσίασε το Ελληνικό κοινό.
Η δεύτερη παραγωγή είναι του σκηνοθέτη Βασίλη Πλατάκη και παίζεται στο θέατρο Άλεκτον. Ρεαλιστική σκηνοθεσία με τονισμένα τα ερωτικά στοιχεία του έργου, που όμως δεν μου άρεσε.
Η τρίτη παραγωγή είναι η παράσταση:
Θείος Βάνιας - Σκηνές από τη ζωή στην ύπαιθρο
Μια πολύ ιδιαίτερη παράσταση από την οποία βγήκα ειλικρινά ενθουσιασμένη!
Τρεις αφηγητές επιχειρούν να παρακολουθήσουν και να ζωντανέψουν τα εννέα πρόσωπα του έργου και την απόπειρά τους να αποκαταστήσουν την αδικία. Για να το πετύχουν όμως είναι υποχρεωμένοι, ως πρόσωπα από τη φύση τους δευτερεύοντα, να αρθούν στο ύψος σκηνών που έχουν κανονικά για πρωταγωνιστές.
Πρόκειται για μια παράσταση δωματίου! Η μικρή σοφίτα του θεάτρου του Νέου Κόσμου βάφτηκε άσπρη και οι θέσεις των θεατών μεταφέρθηκαν. Προσωπικά νομίζω ότι αν καθόμασταν όλοι γύρω από ένα τραπέζι ή έστω σε ένα συνδυασμό διαφορετικό από αυτόν των καθισμάτων θεάτρου, η ιδιαιτερότητα αυτής της τόσο απλής παράστασης θα αναδεικνυόταν ακόμα περισσότερο. Θα έσπαγε αυτό το φράγμα μεταξύ σκηνής-υποδύομαι και πλατείας-παρακολουθώ-το-θέαμα-που εκτυλίσσεται....
Κι αυτό γιατί δεν πρόκειται για μια κανονική παράσταση. Οι τρείς εξαιρετικοί ηθοποιοί: ο Θύμιος Κούκιος, η Ελίνα Ρίζου και ο Έκτορας Λυγίζος ο οποίος μαζί με τον Δημήτρη Καραντζά έκαναν και την σκηνοθεσία, δεν υποδύονταν τα πρόσωπα του έργου. Με μετωπικό παίξιμο, εναλλαγές ρόλων και συχνά φράσεις όπως «είπε η Μαρίνα» ή «ο Βάνιας λέει» μας παρουσίασαν τις περισσότερες σκηνές του έργου του Τσέχωφ απευθύνοντάς τες προσωπικά στους θεατές, που κάθονται σε απόσταση ενός-δύο μέτρων από τους ηθοποιούς! Δύσκολο εγχείρημα, μια και συχνά η ερμηνεία τους θα εξαρτάται από την διάθεση αλλά και την ενέργεια που τους στέλνουν οι ίδιοι οι θεατές. Αυτή η λύση της εκφοράς των διαλόγων, έδινε την ελευθερία στους ηθοποιούς να μπαίνουν και να βγαίνουν από τον ρόλο, να τον βλέπουν κριτικά ή να τον διασκεδάζουν! Να μην είναι μόνο φορείς συναισθημάτων, όπως ήθελε ο Στανισλάφκι (που πρώτος έπαιξε όλα τα έργα του Τσέχωφ), αλλά και φορείς λόγου.
Προσωπικά, είναι η πρώτη φορά, νομίζω, που βλέπω ένα έργο του Τσέχωφ, «διαβασμένο» όπως ίσως να το φανταζόταν ο συγγραφέας. Ο Άντον Τσέχωφ (1860-1904) είναι από τις πιο σημαντικές μορφές της παγκόσμιας δραματουργίας. Πίστευε ότι έγραφε κωμωδίες, αλλά τα έργα του πάντα παρουσιάζονταν στην σκηνή ως δράματα, με ήρωες αστούς που “ξοδεύουν” τη ζωή τους μέσα στην πνιγερή ατμόσφαιρα της ρώσσικης επαρχίας, αρνούμενοι να κάνουν κάτι για να ξεφύγουν από τη μιζέρια τους! Όμως, σε αυτή την παράσταση δεν είδαμε ανθρώπους να περιφέρονται άσκοπα μέσα στο σπίτι του θείου Βάνια, αλλά ιδιαίτερους χαρακτήρες, που συχνά άγγιζαν το γκροτέσκο και αυτό ήταν το πιο απολαυστικό μέρος της παράστασης!! Γενικά, ήταν τόσο οικεία που κρατιόμουν να μην γελάσω, γιατί πίστευα ότι θα παρασύρω και τους ηθοποιούς που εκείνη τη στιγμή μου απηύθυναν τον λόγο, αν και τελικά αυτό ήταν το ζητούμενο....
Έτσι, σε αυτή την τόσο φρέσκια και νεανική παράσταση είδαμε τους ήρωες από μία εντελώς διαφορετική οπτική: τον δάσκαλο Αστρόφ τόσο μα τόσο αστείο, μερικές φορές και στα όρια, σχεδόν, του αυτιστικού∙ τον Βάνια καθόλου μίζερο, να λύνεται στο πάτωμα από το γαργαλητό και την Έλενα όχι ως την μοιραία γυναίκα που ερωτεύονται όλα τα αρσενικά.
Αυτή η οικειότητα (αλλά και η απεύθυνση) είναι και ο λόγος που η παράσταση δεν έχει ούτε φωτισμούς, ούτε κλείνουν τα φώτα της πλατείας κατά την έναρξη της περφόρμανς. Οι ηθοποιοί βλέπουν τους θεατές, όσο κι εκείνοι βλέπουν τους ηθοποιούς!
Τα κουστούμια της Ιωάννας Τσάμη πολύ όμορφα, μοντέρνα και χαρούμενα. Παιδικά και σίκ μαζί! Μοναδικό σκηνικό ένας ζωγραφικός πίνακας από μοκέτα (Κλειώ Μπομπότη), της οποίας το τελείωμα χρησίμευε και ως κάθισμα στους ηθοποιούς. Το ρολό της μοκέτας εκτός από το τέλος του καλοκαιριού, ίσως συμβόλιζε και την αδυναμία των ηρώων να βγουν από τον συνεχή χειμώνα που έχουν επιβάλει στις ζωές τους, αλλά και την μετακόμιση που ποτέ δεν τολμούν να κάνουν οι ήρωες του Τσέχωφ (εκτός ίσως από τον τραγικό ξεριζωμό στον Βυσσινόκηπο.)
Τα δύο παράθυρα της σοφίτας περίμενα ότι κάποια στιγμή θα ανοίξουν (κι ότι γι’ αυτόν το λόγο είχαν γυρίσει και προς τα εκεί την σκηνή), αλλά δεν έγινε ποτέ...Μαζί με το ξύλινο πάτωμα, ήταν τα μοναδικά, σκηνικά, στοιχεία σπιτιού.
Είναι μια υπέροχη, διαφορετική παράσταση του Θείου-Βάνια, που όμως δεν θα την συνιστούσα αν δεν ξέρετε ή δεν έχετε διαβάσει το κείμενο! Θα παρουσιάζεται για τρεις ακόμα μέρες στο Θέατρο Ν.Κόσμου (Συγγρού-Φιξ)
Υ.Γ. Μια κοντινή σε αυτή την ματιά ανάγνωση του θείου Βάνια, χωρίς όμως τα κωμικά στοιχεία που ανέδειξαν εδώ οι δύο σκηνοθέτες, είναι η εκπληκτική ταινία « Ο Βάνια στο Μπρόντγουέι» (1994), σε σκηνοθεσία του Λουί Μαλ, με την Τζούλιαν Μουρ και άλλους γνωστούς ηθοποιούς.
ΤΕΛΟΣ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΣΕΖΟΝ
Τυπικά, η θεατρική σεζόν τελειώνει την Κυριακή των Βαΐων. Δηλαδή, για το χειμερινό θέατρο η σεζόν ήταν από τον Οκτώβρη έως το Πάσχα και το καλοκαίρι είχαμε τα θερινά θέατρο και τις περιοδείες των χειμερινών επιτυχιών. Τα τελευταία χρόνια όμως, ευτυχώς, η σεζόν έχει παραταθεί. Οι παραστάσεις που άργησαν να κάνουν πρεμιέρα ή που πηγαίνουν πολύ καλά, ξαναρχίζουν μετά την εβδομάδα του Πάσχα. Έχουμε, ακόμα, και καινούριες πρεμιέρες. Επίσης, μετά την καθιέρωση των παραστάσεων Δευτερότριτα, πολλές παραγωγές που παίζονταν αυτές τις ημέρες, παίζουν και στις αρχές της Μεγάλης εβδομάδας (μέχρι και Μεγάλη Τετάρτη).
Ας πούμε δυο λόγια για παραστάσεις που είδα αυτήν την εβδομάδα και τελειώνουν την Κυριακή των Βαΐων (μεθαύριο δηλαδή).
Μια τεράστια έκρηξη
Υ.Γ.Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου, γνωστός από την «Κατσαρίδα», αυτή την φορά αυτοβιογραφείται, γράφοντας άλλη μια τρελή και παράλογη ιστορία, και την μουσική φυσικά συνθέτει ο Κώστας Γάκης. Η παράσταση παίζεται ως την Κυριακή, στο υπόγειο του Θεάτρου Ν.Κόσμου, για 2η χρονιά, και μετά από μία πολύ μεγάλη περιοδεία σε όλη την Ελλάδα! Σε όσους από εσάς άρεσε η Κατσαρίδα, θα λατρέψετε κι αυτή την νεανική παράσταση, και θα ακολουθήσετε τον Βασίλη στην αναζήτηση την εφηβικής ανεξαρτησίας, του έρωτα ακόμα στην πάλη του με τον Χάρο και το ταξίδι του στον Κάτω Κόσμο, όπου κλητήρας είναι ένα μεγάλο άσπρο πρόβατο!!!!
La Chunga
Το έργο του Μάριο Βάργκας Γιόσα, σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη, παίζεται κι αυτό για 2η χρονιά στο Θέατρο Επί Κολώνω. Θεωρήθηκε μεγάλη επιτυχία και μάλιστα πριν μερικές βδομάδες ο Δημήτρης Λάλος τιμήθηκε με τον σταυρό του Δημήτρη Χορν, για την ερμηνεία του σε αυτή την παράσταση. Πρωταγωνιστεί η Καριοφυλλιά Καραμπέτη στο ρόλο μιας λεσβίας που διατηρεί ένα κακόφημο μπαρ σε κάποια επαρχία. Η Καραμπέτη, επιτέλους, κατάφερε να ξεφύγει από τους ρόλους που μέχρι τώρα επέλεγε (ή την επιλέγαν). Η παράσταση είναι αρκετά καλή, αλλά δεν ενθουσιάστηκα, ούτε θεωρώ ότι είναι τόσο εξαιρετική όσο ακουγόταν από πέρυσι ότι είναι....
Η κακιά, η καλή και η άσχημη
Μια ηλίθια κωμωδία γραμμένη σε στυλ επιθεώρησης, που όμως, σχεδόν, δεν έχει κείμενο!! Φράσεις της σειράς και παροδικά αστεία, ραμμένα για να φτιάξουν ένα ανούσιο έργο για τέσσερις γριές που ζούνε μαζί στο ίδιο σπίτι. Οι τρεις πρώτοι ρόλοι ερμηνεύονται από άντρες (Γ. Μακρής, Ν. Ζιάγκος, Θ.Λιούνης) και ο τέταρτος από την Ευαγγελία Σαμιωτάκη η οποία δείχνει να βαριέται καθ’ όλη την διάρκεια της παράστασης. Ο πρωταγωνιστής είναι καλός ηθοποιός, αλλά τι να το κάνεις; Έφυγα στην μέση της παράστασης...
ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ (τρέξτε να προλάβετε) από τα προηγούμενα άρθρα:
«Το τέλος & η αρχή» Φούρνος
«Αγαπητέ αγαπημένε...» Sui Generis
«Αν αργήσω, κοιμήσου» 104 Θέατρο Κέντρου Λόγου & Τέχνης
«Κοπεγχάγη» Άλφα
«Φόνισσα» Οδού Κεφαλλήνιας
«Κατσαρίδα» Αθηνών
«Αμερικάνικος Βούβαλος» Πορεία
«Unemployed» Bios
«I am my own wife» Bios
«Ο Ιβάν και τα σκυλιά» Αμιράλ
«Unemployed» Bios
«I am my own wife» Bios
«Ο Ιβάν και τα σκυλιά» Αμιράλ
«Την Τρίτη στο σούπερ μάρκετ» Από μηχανής θέατρο
«Η μέθοδος Gronholm» Θέατρο Τέχνης
«Η μέθοδος Gronholm» Θέατρο Τέχνης
«Caveman» Coronet
«Ωχ... τα νεφρά μου» Studio Κυψέλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου