Πνεύμα Θεατρικό στην free press "ATTIKH ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ"
16.3.2012
Η Κυριακή των Βαΐων όπου τελειώνει η θεατρική σεζόν πλησιάζει, και έχω ανασκουμπωθεί και βλέπω θέατρο σχεδόν κάθε μέρα! Και όπως καταλαβαίνετε ο χώρος εδώ δεν φτάνει για να αναλύσω 5 ή 6 παραστάσεις.
της Ηρώς Μητρούτσικου
3 μονόλογοι και 10 άνεργοι
Θα σας γράψω, λοιπόν, για τις τέσσερις καλύτερες που είδα αυτή την εβδομάδα και έτυχε οι τρεις παραστάσεις να είναι υπέροχοι μονόλογοι και μάλιστα οι δύο από αυτούς με συγγενές θέμα.
Αλλά ας ξεκινήσουμε από το πιο πολυπρόσωπο έργο:
Unemployed
Αυτή η περφόρμανς, όπως λέει και ο τίτλος της, θίγει το πολύ επίκαιρο θέμα της ανεργίας! Δέκα Έλληνες συγγραφείς γράφουν δέκα ιστορίες, οι οποίες ερμηνεύονται από ισάριθμους ηθοποιούς. Η παράσταση βασίζεται στα κείμενα που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «Μητροπολιτικές Ιστορίες» (τεύχος 11, Φθινόπωρο 2011) και πρωτοπαρουσιάστηκαν φέτος στο ίδρυμα Μιχ.Κακογιάννης. Αυτή τη στιγμή και για ένα ακόμα Δευτερότριτο, η παράσταση παρουσιάζεται στη σκηνή του πολυχώρουBios (Πειραιώς & Ιερά Οδός περίπου).
Πρόκειται για μια φρέσκια δουλειά για ένα θέμα πολύ ελληνικό. Δέκα νέοι ερμηνευτές, ανάμεσα τους και οι τρεις σκηνοθέτες της παράστασης (Στ. Ζακολίκος, Ειρ. Μαργαρίτη, Κ. Φωτιάδη), αφηγούνται στο κοινό πως απολύθηκαν, παλιά ή πρόσφατα, πώς νιώθουν, τι κάνουν ή τι δεν κάνουν τώρα που είναι άνεργοι, πώς αλλάζουν οι σχέσεις τους, πώς το βλέπουν τα παιδιά, μιλάνε ακόμα και για τα καλά της ανεργίας.... Ψιθυρίζουν τους φόβους τους ή εκφράζουν δημόσια στο μικρόφωνο τις σκέψεις τους. Γίνονται ένας από εμάς, γι αυτό και κάποιοι από αυτούς κάθονται ανάμεσα μας!!!
Απλή και λιτή παράσταση, κείμενα με χιούμορ ή με αγανάκτηση, ανάλαφρα ή ευαίσθητα για ένα τόσο σοβαρό θέμα, χωρίς, όμως, να ψυχοπλακώνεσαι!!! Ίσα ίσα, τελειώνει η παράσταση και θες κι άλλο!!!. Και σκεφτείτε, ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους ηθοποιούς που ερμηνεύουν, είναι άνεργοι, (και πάντα όλοι οι ηθοποιοί είναι, για μικρές ή μεγάλες περιόδους, άνεργοι...).
Όμως, υπάρχει κι η αισιόδοξη πλευρά: ο αποκλεισμός και η απόρριψη του ανέργου συμβαδίζουν και με το ότι πια έχει χρόνο. Και εκτός από το ότι μπορείς να κάνεις και να δεις όσους δεν μπορούσες πιο πριν, η ανεργία έχει δύο στάδια, μας λέει ο Μάνος Κανναβός: Την αναζήτηση της εργασίας και την αναζήτηση της ευτυχίας!!!!
Αυτοί οι δέκα ευαίσθητοι άνεργοι, σας περιμένουν Δευτερότριτα στις 9 στο Bios, να τα πείτε, και υπόσχονται ότι θα προσπαθήσουν ξανά να τους δείτε....
I am my own wife
Το «Εγώ είμαι η γυναίκα της ζωής» είναι μία εκπληκτική παράσταση που παίζεται, επίσης στο Bios, τις ίδιες μέρες με το «Unemployed», αλλά στο πέτρινο υπόγειο του πολυχώρου! Το έργο είναι του Νταγκ Ράιτ και έχει κερδίσει δεκάδες θεατρικά βραβεία, ακόμα και το Τόνι καθώς και το Πούλιτζερ το 2004 ως το καλύτερο θεατρικό έργο.
Πρόκειται για την αληθινή ιστορία του γερμανού Lothar Berfelde που γεννήθηκε το 1928 στο Βερολίνο. Μετά το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, άρχισε να συλλέγει αντικείμενα από τα βομβαρδισμένα σπίτια και να ντύνεται γυναικεία, χωρίς να νιώθει την ανάγκη να βαφτεί για να φανεί γυναίκα. Το 1960, στην έπαυλη των Von Mahlsdorf, με τα αντικείμενα που μάζευε, άνοιξε ένα μουσείο κι έγινε γυναίκα, η Charlotte Von Mahlsdorf. Από το 1970 και μετά, το μουσείο της ήταν o μοναδικός χώρος όπου μπορούσαν να βρουν καταφύγιο οι γκέι άντρες και γυναίκες στο Κομμουνιστικό Καθεστώτος της Ανατολικής Γερμανίας. Μετά την πτώση του Τείχους της απονεμήθηκε το μετάλλιο τιμής για την προσφορά της στο gay κίνημα. Ήταν, όμως, ακριβώς έτσι τα πράγματα;
Η, σχεδόν αυτοβιογραφούμενη, Σαρλότε πάντα διεκδικούσε το χώρο της και το δικαίωμά της να ονειρεύεται κι η παράσταση δίνει ένα μάθημα ζωής (η στάση της ηρωίδας), αλλά και υποκριτικής (από τον ταλαντούχο ηθοποιό που την ερμηνεύει).
Το έργο θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε μονόλογο, γιατί παίζεται από έναν μόνο ηθοποιό, ο οποίος, ωστόσο, υποδύεται πολλούς ρόλους. Ο Χάρης Αττώνης πραγματοποιεί έναν άθλο αλλάζοντας τόσες πολλές ταυτότητες και στην ταχύτητα που το κάνει! Δεν μπορώ να πω πολλά για αυτό το δύσκολο υποκριτικά έργο, παρά να πάτε να το δείτε για να τον θαυμάσετε! Κι αν η ερμηνεία είναι δυνατή και είναι υποκριτικά δύσκολο, για το θεατή δεν ισχύει το ίδιο. Απολαμβάνει την παράσταση και αφήνεται στην ιστορία. Η Σαρλότε, παρότι έζησε σε μια κοινωνία ανατροπών και κτηνωδίας του ανθρώπου προς τον συνάνθρωπο, δεν υποτάχθηκε, δεν εγκατέλειψε τα όνειρα της κι έτσι ονειρικά μας περνάει από την μία φάση της ζωής της στην άλλη, με απίστευτη ελαφράδα, έτσι όπως περπατούσε κι η ίδια!
Η σκηνοθεσία είναι του Ιωσήφ Βαρδάκη, το πανέμορφο και μίνιμαλ σκηνικό της Ρεβέκκας Μουστάκη-Ζέη & το κουστούμι της βραβευμένης Χρ.Σκαρπέλη. Επίσης εξαιρετική είναι η μουσική (Μαριέττα Φαφούτη) και καθώς ο φωτισμός που δημιουργούσε χώρους.
Η παράσταση θα παίζεται για 2 ακόμα Δευτερότριτα στο υπόγειο του Bios
Ο Ιβάν και τα σκυλιά
Και αυτή η παράσταση είναι ένας μονόλογος που εμπνεύστηκε από μια αληθινή ιστορία. Τον χειμώνα του 1996, στην Μόσχα, ένα τετράχρονο αγόρι το σκάει από το σπίτι, τρομοκρατημένο από τον πατριό του, και επιζεί, ως εκ θαύματος, χάρη στην ένταξή του σε μια αγέλη σκυλιών! Φεύγει για να γλυτώσει από τον εφιάλτη του σπιτιού του, χώνεται σ’ ένα τοπίο πλήρους εξαθλίωσης κι εκεί, δίπλα σε μια αγέλη από σκυλιά, θα βρει τελικά την αρμονία. Μετά από τρείς αποτυχημένες προσπάθειες της αστυνομίας ‘συλλαμβάνεται’ τελικά το 1998 και κλείνεται σε άσυλο, στο οποίο υποφέρει, μέχρι τελικά να υιοθετηθεί.
Τον σύγχρονο Μόγλη στην ζούγκλα της Μόσχας, υποδύεται ο εξαιρετικός Άρης Σερβετάλης. Μία άδεια σκηνή, ένας ηθοποιός κι ένα κρεβάτι, που χρησιμοποιείται ποικιλοτρόπως και βοηθά με την κίνηση του στην εξέλιξη της ιστορίας... Ο Σερβετάλης, με το αθώο βλέμμα και την παιδικότητα που τον διακρίνει, ήταν ο πιο κατάλληλος για να ερμηνεύσει ένα παιδί χωρίς να προσπαθεί να το μιμηθεί ή να γίνει μελοδραματικός. Σηκώνεται από μια θέση στην πλατεία και με ρούχα πρόβας, ή, απλά, με τα μόνα ρούχα που ίσως θα μπορούσα να ανεχτεί ο Ιβάν, και με πολύ ενδιαφέρουσα κινησιολογία, βηματίζει, εκφράζεται και μας παίρνει μαζί του στην ιστορία. Ταξιδεύουμε με την αγέλη, φτιάχνουμε εικόνες της παγωμένης Μόσχας και χαιρόμαστε όταν τα σκυλιά δαγκώνουν τους αστυνομικούς που θέλουν να «σώσουν» αυτό το παιδάκι, το οποίο γαυγίζει και περπατά στα τέσσερα σαν σκυλί!
Η απλή και μεστή σκηνοθεσία είναι του Γιώργου Οικονόμου, κι η μόνη μου διαφωνία ήταν στο ότι θα προτιμούσα ο πρωταγωνιστής να μην είναι τόσο χαμηλόφωνος. Η παράσταση είναι γλυκιά και συγκινητική και παίζεται στο θέατρο Αμιράλ (Σύνταγμα) κάθε Δευτέρα Τρίτη και Τετάρτη.
Την Τρίτη στο σούπερ μάρκετ
Ο τρίτος και τελευταίος μονόλογος για σήμερα, έχει θέμα παρεμφερές με το «I am my own wife»: μια τραβεστί μας αφηγείται τρυφερά, την ιστορία της ζωής της. Το, επίσης, βραβευμένο έργο του Εμανουέλ Νταρλέ μιλά «για τον άνθρωπο που δεν θέλει να κρύβει αυτό που είναι, όποιες κι αν είναι οι συνέπειες». Ο συγγραφέας εμπνεύστηκε αυτόν τον σπαρακτικό μονόλογο μια Τρίτη, ενώ περίμενε στην ουρά του super-market να πληρώσει κι ήταν εκεί και μια γυναίκα που προηγουμένως ήταν άντρας, μαζί με έναν ηλικιωμένο κύριο και δεν υπήρχε πελάτης που να μην την κοιτάζει. Η παράσταση αυτού του έργου στο Παρίσι ήταν μια τεράστια εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία και ο πρωταγωνιστής εισέπραξε διθυραμβικές κριτικές. Το ίδιο συμβαίνει και εδώ με την Φαίδωνα Καστρή.
Μια μεσήλικης τρανς γυναίκα, μετά τον θάνατο της μητέρας της, επισκέπτεται, κάθε Τρίτη, τον γηραιό πατέρα της, για να του καθαρίσει, να του πλύνει, να του μαγειρέψει και να του κάνει τα ψώνια της εβδομάδας, στο σουπερ-μάρκετ, μαζί του. Κάτω από το άγρυπνο βλέμμα των κατοίκων της πόλης που μεγάλωσε και που τον γνώριζαν σαν Ζαν Πιερ κι όχι σαν Μαρί Πιερ.... (αν και πάντα ήταν κορίτσι, απλά κανείς δεν το ήξερε, όπως λέει...)
Πώς είναι να ζεις, ενώ οι πάντες σε ακολουθούν επίμονα με το βλέμμα τους;
Το έργο δεν μιλά για την αλλαγή ταυτότητας ή φύλλου, αλλά για την μοναξιά, για τη σχέση της πρωταγωνίστριας με τον πατέρα της, η οποία δεν αφορά αποκλειστικά αυτή τη μεταμόρφωση, και για την σχέση με τον εαυτό της, χωρίς ίχνος διδαχτικής διάθεσης.
Το έργο δεν μιλά για την αλλαγή ταυτότητας ή φύλλου, αλλά για την μοναξιά, για τη σχέση της πρωταγωνίστριας με τον πατέρα της, η οποία δεν αφορά αποκλειστικά αυτή τη μεταμόρφωση, και για την σχέση με τον εαυτό της, χωρίς ίχνος διδαχτικής διάθεσης.
Είναι ένας γλυκόπικρος «διάλογος» με το κοινό, μιας ευαίσθητης και ιδιαίτερης ηρωίδας. Θα γελάσεις, θα κλάψεις, θα θελήσεις να παρηγορήσεις την Μαρί Πιερ, που επί μία ώρα σου εξομολογείται τα κρυμμένα και τις φοβίες, όχι μόνο τις δικές της, αλλά και όλων όσων την περιτριγυρίζουν. Ο Φαίδων Καστρής επί σκηνής, χωρίς ούτε στιγμή να πλησιάζει την καρικατούρα -πράγμα εύκολο σε τέτοιους ρόλους- τα έδωσε όλα, γέλιο, συγκίνηση, αγάπη,. Ναι, αυτός ο μονόλογος αποπνέει τρυφερότητα και αγάπη! Κι η παράσταση που σκηνοθέτησε η Κατερίνα Μπαρδέκα σε κάνει να αγαπήσεις αυτή την γυναίκα που, από λάθος, γεννήθηκε σε ανδρικό σώμα.
Δίπλα της, ερμηνεύει και αυτοσχεδιάζει στο πιάνο o Θέμις Συμβουλόπουλος.
Δίπλα της, ερμηνεύει και αυτοσχεδιάζει στο πιάνο o Θέμις Συμβουλόπουλος.
Το μόνο αρνητικό, για μένα, σε αυτή την, φτιαγμένη με τόσο μεράκι, παράσταση, ήταν το κάπως αδιάφορο σκηνικό, που όμως στο τέλος δικαιολογείται, μια και, τελικά, καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για αίθουσα αναμονής!
Η παράσταση παίζεται από την αρχή σχεδόν της θεατρικής σεζόν στο, πανέμορφα ανακαινισμένο, «Από μηχανής θέατρο», κάθε Σαββατοκύριακο.
ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ από τα προηγούμενα άρθρα:
«Το τέλος & η αρχή» Φούρνος
«Αγαπητέ αγαπημένε...» Sui Generis
«Αν αργήσω, κοιμήσου» 104 Θέατρο Κέντρου Λόγου & Τέχνης
«Κοπεγχάγη» Άλφα
«Φόνισσα» Οδού Κεφαλλήνιας
«Κατσαρίδα» Αθηνών
«Αμερικάνικος Βούβαλος» Πορεία
«Η αυλή των θαυμάτων» Εθνικό
«Ερωτόκριτος» Ακροπόλ
«Caveman» Coronet
«Ωχ... τα νεφρά μου» Studio Κυψέλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου