Πνεύμα Θεατρικό (θεατρικά νέα και δρώμενα) - της Ηρώς Μητρούτσικου

 

Κατάληψη σε Θέατρο!!!

 Αυτή την εβδομάδα είμαι πολύ χαρούμενη. Έχω δει δύο υπέροχες παραστάσεις, αλλά προπάντων έχει συμβεί κάτι στον θεατρικό κόσμο, αναπάντεχο και συγχρόνως ελπιδοφόρο. Ας ξεκινήσουμε από το τελευταίο: πέρυσι σε ένα σπίτι στη Μαβίλη, ξεκίνησε μια αυθόρμητη συνάντηση καλλιτεχνών, που μοιράζονταν τις ίδιες αγωνίες, και ονομάστηκε “Kίνηση Μαβίλη”. Την αποτελούσαν οι σκηνοθέτες: Κώστας Κουτσολέλος (ομάδα Mag), Ανέστης Αζάς (ομάδα Προτζέκτορ), Γκίγκη Αργυροπούλου (Mkultra), Γιώργος Κολιός (Προτζέκτορ), Γεωργία Μαυραγάνη (Χάπι Εντ), Βασίλης Νούλας (Nova Melancholia), Αργυρώ Χιώτη (Vasistas), αλλά υπάρχουν και πολλοί ακόμα καλλιτέχνες που τους υποστηρίζουν. Η Κίνηση Μαβίλη διαμαρτυρόταν για την παντελή έλλειψη ενιαίας πολιτικής στο θέατρο και ζητούσε νομοσχέδιο για τις επιχορηγήσεις, δεκαετές πλάνο πολιτιστικής πολιτικής, την απόδοση των χρημάτων πριν από τις παραστάσεις (όχι πολλούς μήνες μετά όπως δίνονται τώρα..), την παραχώρηση ανενεργών δημόσιων κτηρίων καθώς και άλλα πράγματα που δεν γράφω για να μην σας κουράζω.

Αφού το Φεστιβάλ Αθηνών εκτίμησε αυτή την κίνηση και τους έδωσε, το καλοκαίρι, πέντε μη θεατρικούς χώρους για να ανεβάσει ο καθένας την δική του παράσταση (στα πλαίσια του Φεστιβάλ), το φθινόπωρο αποφάσισαν να αναλάβουν μόνοι τους δράση: Κατέλαβαν το θέατρο Εμπρός, το ιστορικό αυτό κτήριο της παλιάς εφημερίδας «Εμπρός» (1896 – 1969), στην περιοχή του Ψυρρή , το οποίο, ο Τάσος Μπαντής, η Ράνια Οικονομίδου και ο Δημήτρης Καταλειφός μετέτρεψαν σε θέατρο στις αρχές της δεκαετίες του ’90. Μετά τον θάνατο του Μπαντή, το 2006, ζητήθηκε να μετατραπεί σε κέντρο διασκέδασης, αλλά πολλοί καλλιτέχνες αντέδρασαν και έτσι αυτό το βιομηχανικό κτίριο παρέμεινε στα χέρια του Υπουργείου Πολιτισμού. Κανείς, όμως, από τότε δεν το εκμεταλλεύτηκε και η υγρασία άρχισε να κατατρώει το κτίσμα και τις ελάχιστες θεατρικές παρεμβάσεις που είχε κάνει ο Μπαντής και η ομάδα του! Η Κίνηση Μαβίλη έχει ήδη ζητήσει από το ΥΠΠΟΤ να της παραχωρηθεί το συγκεκριμένο (που ούτως ή άλλως ρημάζει), ως μια πειραματική εστία που θα λειτουργεί εναλλακτικά από τις ισχύουσες συνθήκες ιδιωτικής παραγωγής, αλλά το ΥΠΠΟΤ αρκέστηκε να πει ότι «για πρακτικούς λόγους δεν μπορεί να ασχοληθεί με το κτίριο». Δεν απάντησε ούτε τώρα που η ομάδα κατέλαβε το θέατρο. Η απόφαση της κατάληψης «υπαγορεύεται από την απουσία ενός χώρου για τις παραστατικές τέχνες, που να προτείνει νέα μοντέλα δημιουργίας, έρευνας και ανταλλαγής, απεγκλωβισμένου από τις αναγκαιότητες της αγοράς». Έτσι ξεκίνησε αισίως το 12ήμερο δράσεων μέσα σε αυτό το θέατρο (αφού ελέγχθηκε η στατικότητα του και καταγράφηκαν όσα αντικείμενα βρέθηκαν μέσα) που τελειώνει την Τετάρτη. Οι δράσεις διαρκούν από τις 12 το πρωί μέχρι τις 12 το βράδυ και περιλαμβάνουν ομιλίες, προτάσεις για πρόβα, παρουσιάσεις περφόρμανς ή παλιές δουλειές καλλιτεχνών, προβολές home video, συναυλίες, μέχρι και μάθημα κινηματογράφου από τον Φ.Κουτσάφτη και παρουσίαση από τον Δημήτρη Παπαιωάννου για έργα που και ο ίδιος δημιουργούσε σε καθεστώς κατάληψης... Οι καλλιτεχνικές ομάδες, αλλά και το κοινό, θα μετέχουν εντελώς δωρεάν, δεν επιτρέπεται καμία διακίνηση χρήματος το 12ήμερο! Πληροφορίες και το πρόγραμμα για τις δράσεις στο αυτοδιαχειριζόμενο καλλιτεχνικό κέντρο του "Εμπρός" θα βρείτε στο kinisimavili.blogspot.com (ή στο FΒ).

 

Σε έναν άλλο χώρο, που δεν είναι θέατρο, είδα μια πολύ ιδιαίτερη παράσταση... Ένα παλιό σπίτι στα Αναφιώτικα της Πλάκας, με εσωτερική αυλή (ευθεία πάνω από τους κάτω “Διόσκουρους” στο Μοναστηράκι) έχει μετατραπεί σε καλλιτεχνικό χώρο. Ονομάζεται “Βρυσάκι”, λόγω της οδού στην οποία βρίσκεται. Πολύ κοντά, βρίσκεται και η εκκλησία που σύχναζε ο Παπαδιαμάντης. Εκεί, λοιπόν, παρουσιάζεται ένα από τα καλύτερα διηγήματα του Αλ.Παπαδιαμάντη: «Ο ξεπεσμένος Δερβίσης» σε σκηνοθεσία και ερμηνεία Κωνσταντίνου Ντέλλα. Όσο ήταν ακόμα καλοκαίρι, ο μονόλογος παιζόταν στην αυλή και σίγουρα η αίσθηση και οι μυρωδιές θα ήταν διαφορετικές. Τώρα παίζεται σε όλους σχεδόν τους χώρους του σπιτιού για να καταλήξει στο στροβίλισμα του Δερβίση έξω στην αυλή. Ο Ντέλλας είναι εξαιρετικός στην αφήγηση, ακόμα και η χροιά της φωνής του σε ταξιδεύει σε άλλες εποχές και πολλές στιγμές νομίζουμε ότι έχουμε μπροστά μας τον Παπαδιαμάντη, να μας μιλά για κάποιον περίεργο δερβίση που συναντούσε τα βράδια εκεί που σύχναζε, στην περιοχή του Θησείου!

Μόνο τέσσερα σκηνικά αντικείμενα –μήπως είναι αναφορά στα τέσσερα βασικά στοιχεία της φύσης;- μια βαλίτσα (γιατί ο Δερβίσης είναι ανέστιος), ένα κασσετοφωνάκι του 1980 (που αντικαθιστά το Νάι του δερβίση), νερό και ένα φως που κρατά και με αυτό δημιουργεί σκηνικές συνθέσεις.... Είναι σαν μια θρησκευτική τελετή προς τον Παπαδιαμάντη και τον ήρωά του, τον πλάνητα Δερβίση, με ρυθμό που σε παρασύρει στην αφήγηση, συμπεριλαμβάνοντας μέσα του τους ήχους της περιοχής, τις νυχτερινές καμπάνες, τα σκυλιά κι ότι άλλο ακούγεται! Μια ατμοσφαιρική και συγκινητική παρουσίαση ενός άλλου κόσμου, μιας άλλης εποχής, με μια διαφορετική, μουσική σχεδόν, γλώσσα. Ένας κόσμος όμως, που δεν απέχει πολύ από τον σημερινό, με τους κατατρεγμένους μετανάστες που στην πατρίδα τους μπορεί να είχαν και κάποια θέση, αλλά εδώ ψάχνουν να βρουν μια ζεστή γωνιά για να περάσουν άλλη μία παγωμένη νύχτα.

 

Η παράσταση του αξιόλογου Κωνσταντίνου Ντέλλα, θα παίζεται για τρία ακόμα Δευτερότριτα, οπότε ανασκουμπωθείτε. Όσο για την άλλη εξαιρετική παράσταση που είδα (“Pillowman”) θα σας κρατήσω σε αγωνία μια βδομαδούλα ακόμα..

 

  FilmSpirit του Χρήστου Μωραϊτη

Δρακουλίνια…!

Θυμάμαι, όταν ήμουν μικρός, πόσο μας διασκέδαζαν αυτά τα πικάντικα, ανθυγιεινά αλλά νοστιμότατα σνακ, που όταν τα έβαζες ζευγαρωτά (και με την κατάλληλη διάταξη) στο στόμα, από παιδουλίνι γινόσουν δρακουλίνι! Και τότε σαν αίλουρος ανέβαινες την κλίμακα της ιεραρχίας στο παιχνίδι!

Αυτά θυμήθηκα, καλό μου φιλαράκι, όταν έν μέσω οδοντόβουρτσας και αχτένιστης καράφλας ειδοποιήθηκα ένα πρωί του Αυγούστου… πως στο επόμενο μέρος του θρυλικού πλέον Λυκόφωτος, ο Έντουαρντ και η Μπέλλα, όχι μόνο τακιμιάζουν με παπά και με κουμπάρο, αλλά αναπάντεχα  «τηλεφωνεί ο πελαργός» γιατί τους έχει δρακουλίνι!

Προσωπικά, θα ομολογήσω πως, αν εξαιρέσεις το δεύτερο μέρος της σειράς, τα υπόλοιπα μια χαρά τα ευχαριστήθηκα. Και εγώ και … η συνοδός! Οπότε, αυτή την εβδομάδα θα επαναλάβω το εγχείρημα και μάλιστα με ελαφρότερη την καρδία, αφού θα τολμήσω να πω πως πρόκειται για το καλύτερο μέρος της σειράς. «Λυκόφως» λοιπόν, «Χαραυγή» και μέρος 1^ο!

 
Στο δρόμο που χάραξε ο «Χάρι Πότερ», η «Χαραυγή», το τέταρτο και τελευταίο βιβλίο της σειράς του «Λυκόφωτος», κόβεται στα δυο στην κινηματογραφική του μεταφορά και ολοκληρώνει τον επί της οθόνης κύκλο του στις 16 Νοεμβρίου του 2012. Η  Μπέλλα και ο Έντουαρντ   παντρεύονται! Το αγέννητο παιδί τους, όμως, αποτελεί απειλή τόσο για τους Ινδιάνους όσο και για τους Βολτούρι, οι οποίοι κυκλώνουν το νεαρό ζεύγος απειλητικά. Η καλύτερη συγγραφική στιγμή της Στέφανι Μέγιερ ευτυχεί έχοντας στη σκηνοθετική καρέκλα τον, βραβευμένο με Όσκαρ, Μπιλ Κόντον («Θεοί και Δαίμονες», «Dreamgirls»). Ο φίλος Μπιλ δίνει, στο γοτθικό αυτό ρομάντζο, το απαραίτητο βάθος στους χαρακτήρες, οδηγεί τις ερμηνείες μακριά από κλισέ, αλλά ταυτόχρονα κρατά το χαρακτηριστικό στυλ της ταινίας που είναι και κουλ και λατρεμένο από τους θαυμαστές! 

Σκηνοθεσία: Μπιλ Κόντον. Με τους: Κρίστεν Στιούαρτ, Ρόμπερτ Πάτινσον, Τέιλορ Λότνερ

Οι υπόλοιπες ταινίες της εβδομάδας:

«Τρίο»

Η Χάνα και ο Σάιμον είναι ένα τυπικό μεσοαστικό Βερολινέζικο ζευγάρι γύρω στα 40. Ο καθένας ξεχωριστά, εν αγνοία του άλλου, θα συναντήσει και θα ερωτευτεί τον Άνταμ, μια τραβηγμένη σύμπτωση την οποία ο  Τομ Τίκβερ χειρίζεται με διακριτικό χιούμορ και απόλυτη πειστικότητα. Ανάμεσα στην ενοχή και την απόλαυση, ο σκηνοθέτης του «Τρέξε, Λόλα, Τρέξε» και του «Αρώματος», παρατηρεί με ελαφρότητα τα αντιφατικά συναισθήματα των ηρώων του και αποτυπώνει με ειλικρίνεια τα ηθικά διλήμματα της γερμανικής κοινωνίας. Πειστικές ή όχι, οι απαντήσεις είναι διασκεδαστικά σέξι.      

Σκηνοθ.: Τομ Τίκβερ. Με τους Ντέβιντ Στρίσοου, Σόφι Ρόις, Σεμπάστιαν Σίπερ.

 «Ανώνυμος»
Βρισκόμαστε στην Αγγλία της Ελισαβετιανής περιόδου, σε μια εποχή όπου οι πολιτικές ίντριγκες, οι ερωτικές ατασθαλίες και οι κάθε είδους δολοπλοκίες αποτελούν κομμάτι της καθημερινότητας της Βασιλικής Αυλής. Όταν ο πολυγραφότατος συγγραφέας και διανοούμενος Edward De Vere, Κόμης της Οξφόρδης χάνει την εύνοια της Βασίλισσας Ελισάβετ εξαιτίας ενός ατυχούς περιστατικού, αποφασίζει να υποκινήσει εξέγερση εναντίον της. Όμως, στην προσπάθειά του να κινηθεί παρασκηνιακά, θα εξασφαλίσει τις υπηρεσίες κάποιου William Shakespeare...

Σκηνοθεσία: Ρόλαντ Έμεριχ. Με τους: Ρις Ίβανς, Βανέσα Ρεντγκρέιβ, Τζόλι Ρίτσαρντσον

«Δεμένη Κόκκινη Κλωστή»
Στο προσκήνιο ένας παράλογος εμφύλιος πόλεμος, όπως κάθε εμφύλιος, για τον οποίο ο καθηγητής Γιώργος Μαργαρίτης γράφει ότι «ουδείς ζήταγε κάτι συγκεκριμένο από τον αντίπαλό του, με τον οποίο όμως είχε εμπλακεί σε έναν μέχρι τελικής καταστροφής αγώνα».   Το ζοφερό παραμύθι για το οποίο μας προετοιμάζει ο τίτλος, μας μεταφέρει σε ένα ορεινό χωριό της ελληνικής επαρχίας μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, όπου ένοπλοι παρακρατικοί με αρχηγό τον Μίχα προβαίνουν σε εκφοβισμούς, δολοφονίες, και χυδαιότητες απέναντι σε όσους αριστερούς δεν έχουν δηλώσει την υποταγή τους. Ανάμεσά τους είναι και ο Λάμπρος με τη γυναίκα του. Η ιστορία θα φέρει κοντά αυτά τα πρόσωπα και θα τα δέσει σε μια κόκκινη κλωστή. Αυτή είναι η δεύτερη ταινία του σκηνοθέτη, ο οποίος βραβεύτηκε ως πρωτοεμφανιζόμενος στη Θεσσαλονίκη για το γλυκό «Αγάπη στα 16».    

Σκηνοθ.: Κώστας Χαραλάμπους. Με τους Θάνο Σαμαρά, Τάσο Νούσια, Στεφανία Γουλιώτη, Έφη Γούση.