Ζητείται Πατρίς ... ζητείται Ελπίς - του κ. Βαγγέλη Πασιά

http://www.mycitynet.gr/web/article.php?id=6282&cat=2000&subcat=2004&subsubcat

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΠΑΤΡΙΣ ... ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ.. «Νιώθω για σε, πατρίδα μου, στα σπλάχνα χαλασμό.».. Αυτός είναι ο στίχος του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη ύστερα από 140 χρόνια. Τι άλλο μπορεί να νιώσει κάποιος από τη δική μας γενιά, τη γενιά των 20 και 30, όταν βλέπει ότι η Ελλάδα, η πατρίδα μας, έχει καταντήσει περίγελος περιοδικών, όπως της γερμανικής έκδοσης του “Focus”, εφημερίδων και τηλεοπτικών εκπομπών εξαιτίας των μέγιστων πολιτικών σφαλμάτων που διαδραματίζονται καθημερινά; Τι άλλο μπορεί να νιώσει κανείς όταν βλέπει ανθρώπους που μέχρι χτες έβλεπε καθημερινά κοντά του να μεταναστεύουν στην Αυστραλία για μια καλύτερη ποιότητα ζωής; Μόνο μια πατρίδα που καταστράφηκε και χάθηκε.. Είχαμε όνειρα και ελπίδες για αυτή την πατρίδα που ξεπουλήθηκαν εξαιτίας κομματικών συμφερόντων!   Όταν βγαίνουμε στο δρόμο για να διεκδικήσουμε την άμεση δημοκρατία και την ελευθερία, οι μεγαλύτεροι μας μιλάνε για τους δικούς τους αγώνες και μας παροτρύνουν να αγωνιστούμε πολιτισμένα, όπως και εμείς θέλουμε. Πόσο πολιτισμένα να αγωνιστούμε ακόμα όταν ο πολιτικός πολιτισμός έχει εκφυλλιστεί από τις εκπομπές μέχρι και τη Βουλή, από το «Τζάμπα μάγκες» μέχρι και το «Σιγά την καλτσοδέτα»; Πόσο πολιτισμένα μπορούμε να αγωνιστούμε όταν τα αυτιά των πολιτικών έχουν τσιμενταριστεί και ακούν μόνο σε αγγλική, γερμανική και γαλλική γλώσσα; Ο Ηράκλειτος έλεγε πως για να υπάρξει επανάσταση χρειάζονται τρεις προϋποθέσεις: κοινωνική αδικία, πενία και ηγέτης. Προς το παρόν, έχουμε τα δύο πρώτα..Τον ηγέτη; Ακόμα..   Φοβάμαι ότι ο λόγος του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην αντιπαράθεσή του με τον Ανδρέα Παπανδρέου στη Βουλή το 1977, σχετικά με το πού ανήκει η Ελλάδα, ήταν προφητικός.. Η Ελλάδα ανήκει στη Δύση, πλέον, παρόλο που προτιμούμε να λέμε ότι η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες. Η οικονομία της, η εξωτερική και εσωτερική πολιτική της περνάει από το κόσκινο των δυτικών ηγεμονιών και η φωνή των Ελλήνων έχει πια σιγήσει.. Πώς μπορούμε να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο όταν το κάτι χειρότερο είναι καθοδόν; Φοβάμαι πως το φως στο τούνελ που προσδοκούμε δεν θα είναι τίποτα περισσότερο από μια πυγολαμπίδα στο δρόμο της αδιεξόδου..   ..Ὅπου καὶ νὰ ταξιδέψω ἡ Ἑλλάδα μὲ πληγώνει παραπετάσματα βουνῶν ἀρχιπέλαγα γυμνοὶ γρανίτες... τὸ καράβι ποὺ ταξιδεύει τὸ λένε ΑΓΩΝΙΑ 937. (Από το ποιήμα «Με τον τρόπο του Γ.Σ.» του Γιώργου Σεφέρη») Το καράβι για το οποίο μίλησαν προεκλογικά και ήθελαν να το αναλάβουν ονομάζεται «Αγωνία». Αυτό το καράβι το είχαν δει πολλοί.. Είχαν ταξιδέψει μαζί τους πάρα πολλοί.. Από αυτό το καράβι πρέπει να αποβιβαστούμε σε μια στεριά, σε μια γη της επαγγελίας όπου δεν θα αποδειχτεί ότι είναι ένα παγόβουνο το οποίο λιώνει σιγά σιγά. Θυμούνται τα λόγια του πατέρα: εσύ θα γνωρίσεις καλύτερες μέρες Δεν έχει σημασία τελικά αν δεν τις γνώρισαν, λένε το μάθημα οι ίδιοι στα παιδιά τους Ελπίζοντας πάντοτε πως κάποτε θα σταματήσει η αλυσίδα Ίσως στα παιδιά των παιδιών τους ή στα παιδιά των παιδιών τους…. ….Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει, έλεγε κι ο Ποιητής Η Ελλάδα με τα ωραία νησιά, τα ωραία γραφεία, τις ωραίες εκκλησιές Η Ελλάς των Ελλήνων. (Από το ποίημα «Θεσσαλονίκη, Μέρες του 1969 μ.Χ.» του Μανώλη Αναγνωστάκη) Θα σταματήσει επιτέλους αυτή η αλυσίδα; Θα γνωρίσουμε επιτέλους τις καλύτερες μέρες; Ίσως γνωρίσουμε καλύτερες μέρες όταν οι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών αναλάβουν τα ηνία του λαϊκού άρματος και το οδηγήσουν στη σωτηρία. Από αυτούς περιμένουμε να ανάψει μια σπίθα φωτός για να αρχίσουμε να ελπίζουμε, να αρχίσουμε να ελπίζουμε πως τελικά έχουμε πατρίδα για την οποία έχουμε αναφαίρετα δικαιώματα και υποχρεώσεις..   Βαγγέλης Πασιάς