Το παιχνίδι ξεκίνησε. Η Moody’s υποβάθμισε την πιστοληπτική ικανότητα της Πορτογαλίας σε επίπεδο junk. Αν τώρα κάνουν το ίδιο και οι Fitch και Standard and Poor’s, τότε η Λισαβόνα θα βρεθεί σε μια ακόμη κρίση. Τι είδους σύστημα όμως είναι αυτό, που μια ανεξέλεγκτη υπηρεσία στην άλλη πλευρά του ωκεανού, μπορεί να βλάψει μια ανεξάρτητη χώρα;
Τι θα συνέβαινε αν η Πορτογαλία έλεγε στη Moody’s να… ξεκουμπιστεί;
Πράγματι, η Πορτογαλία αντιμετωπίζει προβλήματα εξαιτίας της χρόνιας κακοδιαχείρισης του κράτους, από την εποχή της επανάστασης του 1974, είτε λόγω βλακείας, είτε λόγω ανικανότητας για στρατηγικό σχεδιασμό.
Τα χρόνια που ακολούθησαν την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ (1986), την εκσυγχρόνισαν σε επίπεδα υποδομών, αλλά έχασε πολλά αφού οι αγρότες της επιδοτούνταν για να μη παράγουν, κάτι που συνετέλεσε στον μαρασμό της βιομηχανίας και της αλιείας, αφού οι ποσοστώσεις πήγαιναν αλλού.
Αυτά όμως ανήκουν στο παρελθόν. Σήμερα, υπάρχει μια κατάσταση όπου το 30% των νέων είναι άνεργοι αφού δεν υπάρχει εργασία, και έτσι κυριαρχεί μεταξύ τους η απογοήτευση, ενώ πολλοί εξ αυτών μεταναστεύουν. Κι αυτό, παρά την ύπαρξη ενός αρκετά καλού δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος, που τους προετοίμασε κατάλληλα.
Πρόσφατα, οι Πορτογάλοι ψήφισαν δημοκρατικά μια νέα κυβέρνηση η οποία και στρώθηκε στη δουλειά. Ο νέος πρωθυπουργός Pedro Coelho υποσχέθηκε διαφάνεια, και έχει συστήσει ανεξάρτητες υπηρεσίες για να παρακολουθούν τα δημοσιονομικά ζητήματα, αλλά και τα υπουργεία.
Η κυβέρνηση εφαρμόζει κατά γράμμα τις επιταγές της τρόικας προκειμένου να αποπληρώσει τα χρέη της. Ο πορτογαλικός λαός πιέζεται οικονομικά, και τελευταία του κόπηκε το χριστουγεννιάτικο δώρο, κάτι που αποτελεί δράμα για τις οικογένειες που βασίζονται σε 14 μισθούς για να τα φέρουν πέρα.
Παρόλα αυτά, η γενική αίσθηση στη χώρα είναι πως αφού αυτό πρέπει να γίνει, άσχετα αν αρέσει ή όχι, θα το αποδεχθούν. Αρκεί να πληρώσουν όλοι εξίσου, και όχι μόνο η μεσαία τάξη, όπως γίνεται πάντα.
Και πάνω που η χώρα άρχισε να προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα, εφαρμόζοντας αυτά που της ζητάει η τρόικα, έρχεται η Moody’s και την υποβαθμίζει. Είναι σαν να το έκανε επίτηδες, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις αποτυχίας της χώρας να πετύχει τους στόχους της, και να καταλήξει σε χρεοκοπία.
Για να το πούμε πιο απλά: Οι οίκοι αξιολόγησης είναι τα μαντρόσκυλα των ΗΠΑ, που ροκανίζουν το ευρώ, προκαλώντας αστάθεια, με την ελπίδα οι υπόλοιπες χώρες να σταματήσουν να συναλλάσσονται σε ευρώ και να συνεχίσουν με το δολάριο. Μια στρατηγική που είναι προσεχτικά σχεδιασμένη να επιτρέψει στο ευρώ να είναι ισχυρό, έτσι ώστε το δολάριο να είναι υποτιμημένο, προς όφελος των αμερικανικών εξαγωγών εις βάρος αυτών της ΕΕ.
Η Πορτογαλία, η Ελλάδα, και η Ιρλανδία αποτελούν τα χαρτιά τζόκερ σε αυτή τη τράπουλα με την οποία παίζεται ένα μακροοικονομικό τυχερό παιχνίδι. Δεν θέλουν να καταστρέψουν το ευρώ, απλά το θέλουν ασταθές.
Για να αντιμετωπιστεί αυτή η κατάσταση υπάρχουν δυο στρατηγικές: Ή κάποιος αρχίζει και ρυθμίζει αυτούς τους οίκους, εξηγώντας πως καταλήγουν στα συμπεράσματά τους, ή θα πρέπει επιτέλους οι οικονομολόγοι να βρουν ένα εναλλακτικό σύστημα αξιολογήσεων, αφού το υπάρχον δεν λειτουργεί.
Ποιος στον διάολο είναι η Moody’s, η Fitch και η Standard and Poor’s, που θα υπαγορεύσουν σε ένα ανεξάρτητο κράτος πόσο αξίζει το χρέος του, μειώνοντας το επίπεδο διαβίωσης του λαού, θίγοντας τα ασφαλιστικά του ταμεία, και βλάπτοντας το μέλλον των παιδιών του; Δεν μπορεί η ΕΕ, που ούτως ή άλλως ρυθμίζει τα πάντα χωρίς να ρωτάει, να συστήσει μια δική της εσωτερική υπηρεσία αξιολόγησης, ώστε να μην χρειάζεται η Moody’s και οι άλλες;
Φανταστείτε μια Πορτογαλία (και άλλες χώρες) που θα αρχίσει να σκέφτεται σοβαρά το ενδεχόμενο αποχώρησης από την ευρωζώνη, και την επιστροφή σε ένα νόμισμα όπως το Escudo.
Φανταστείτε πως επαναδιαπραγματεύεται το χρέος της σε ευρώ, και στη συνέχεια νομοθετεί για την επιστροφή του Escudo (με κατάλληλους χειρισμούς της εσωτερικής αγοράς, ώστε οι μισθοί να παραμείνουν οι ίδιοι και να μη τριπλασιαστούν οι τιμές) χρησιμοποιώντας το για να αυξήσει τις εξαγωγές της.
Φανταστείτε επίσης πως μέσα από μια σωστή μακροοικονομική διαχείριση, καταφέρνει να ξαναζωντανέψει τις βιομηχανίες που έχει χάσει στην ΕΕ, την γεωργία, την αλιεία, κλπ. δημιουργώντας νέες θέσεις εργασίας και ένα μέλλον για τα παιδιά της.
Και αν όλα αυτά δεν αρέσουν στην Ευρώπη, τότε η Πορτογαλία θα πρέπει να θυμηθεί ότι διαθέτει τη μεγαλύτερη ΑΟΖ στον κόσμο, πως έχει φιλικά κράτη παντού που μιλάνε πορτογαλικά, και πως μπορεί μέσω της CPLP να έχει εμπορικές σχέσεις με τη Βραζιλία, την Αγκόλα, την Μοζαμβίκη, το Κάπε Βέρντε, και άλλες πολλές περιοχές του πλανήτη.
Έφτασε η ώρα που η Πορτογαλία θα πρέπει να αντιληφτεί ότι το χαζό πείραμα του ευρώ οδεύει προς το ίδιο τέλος με αυτό της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Έφτασε η ώρα να σταματήσει να αποστρέφεται το παρελθόν της, με πολλούς αιώνες ιστορίας στη διάρκεια των οποίων η χώρα αυτή άνοιξε εμπορικούς δρόμους και κυριαρχούσε στις θάλασσες.
Για αυτό και η Moody’s μπορεί να πάει να γ…..
Η Πορτογαλία την χρειάζεται (αυτήν και τις φίλες της) όσο χρειάζεται και τη … σύφιλη!
S.A.-Pravda
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου