Μνήμη Αγίου Εφραίμ: Πώς ανακαλύφθηκε το θαυματουργό σκήνωμα του Οσίου στη Νέα Μάκρη Αττικής

http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2015/01/blog-post_3.html



Χρειάστηκαν 524 ολόκληρα χρόνια από το μαρτυρικό του θάνατο μέχρι να φανερωθεί. Με μια σειρά γεγονότων όπως οράματα, σημάδια του Θεού και εμφανίσεις του ίδιου του Αγίου, βρέθηκαν στις 3 Ιανουαρίου 1950 τα Ιερά του Λείψανα και έγινε σταδιακά γνωστή η ζωή του. Χιλιάδες πιστοί κατακλύζουν κάθε χρόνο τη Νέα Μάκρη, ελπίζοντας σε ίαση ψυχική, σωματική και πνευματική. Εκεί η Ηγουμένη Μακαρία και οι Μοναχές της, με πολλή ευσέβεια δέχονται τους επισκέπτες στην Ιερά Μονή, όπου φυλάσσονται τα Ιερά Λείψανα του Αγίου Εφραίμ.

Η Ηγουμένη ήταν εκείνη που είχε την αξίωση να βρει το Άγιο σκήνωμα, όταν ήτα νεαρή. Η Θεία Πρόνοια την είχε οδηγήσει το 1945 στα ερείπια του Μοναστηριού του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Βλέποντας το ερημωμένο Μοναστήρι αποφάσισε να μείνει εκεί και να προσπαθήσει σταδιακά να αναστηλώσει την παλαιά Μονή. Καθώς εργαζόταν στο προαύλιο άκουσε μια απόκοσμη βαθιά φωνή να λέει: «Σκάψε εκεί και θα βρεις». Η Μοναχή φώναξε έναν εργάτη και του ζήτησε να σκάψει στο συγκεκριμένο σημείο της αυλής. Εκεί υπήρχε ένας μισογκρεμισμένος τοίχος, ένα μέρος που έμοιαζε με παλαιό κελί Μοναχού. Σκάβοντας ανακάλυψε ο εργάτης ένα κρανίο, που εξέπεμπε γλυκιά ευωδία. Η Μοναχή κατάλαβε ότι βρήκαν το λείψανο κάποιου Αγίου και το ασπάστηκε ευλαβικά. Κατόπιν βρήκε ολόκληρο το σκήνωμα του Αγίου. Τα πήρε και τα τοποθέτησε σε μια θυρίδα. Το βράδυ που βρισκόταν στην παλαιά Εκκλησία άκουσε βήματα από την πλευρά που είχε βρεθεί ο τάφος, να διασχίζουν την αυλή και να κατευθύνονται προς την Εκκλησία. Την κυρίευσε φόβο και ξαφνικά άκουσε μια φωνή να της λέει: «Μέχρι πότε θα με αφήσεις εκεί πέρα; Και ποιος μου έβαλε το κεφάλι έτσι…»

Στράφηκε προς τη φωνή και τον είδε να στέκεται στην πόρτα. Ήταν ψηλός, αδύνατος, πολύ μελαχρινός, με μικρά στρογγυλά μάτια που είχαν ρυτίδες στις άκρες, γενειάδα που έφτανε ως το στήθος του και φορούσε ράσο. Με το δεξί του χέρι την ευλογούσε, ενώ από το αριστερό έβγαινε ένα φως απόκοσμο. Αγαλλίασε η ψυχή της μπροστά στη μορφή του και με θάρρος του απάντησε: «Συγχώρησέ με. Μόλις ξημερώσει με το καλό, θα τα φροντίσω όλα».

Πράγματι το πρωί η Μοναχή πήρε τα οστά, τα καθάρισε προσεκτικά από το χώμα, τα έβαλε σε μια θυρίδα στο Ιερό της Εκκλησίας και τους άναψε κι ένα καντηλάκι. Την ίδια νύχτα είδε στο όνειρό του τον ίδιο Μοναχό. Κρατούσε στην αγκαλιά του μια εικόνα του, φτιαγμένη από ασήμι. Δίπλα του βρισκόταν ένα μανουάλι. Η Μοναχή πλησίασε, άναψε μια λαμπάδα και άκουσε τη φωνή του: «Σε ευχαριστώ πολύ. Το όνομά μου είναι Εφραίμ».

Με διάφορες οπτασίες και οράματα, ο Άγιος Εφραίμ φανέρωνε στις αδελφές του Μοναστηριού την ιστορία της ζωής του. Η Μοναχή Μακαρία αφηγείται: Ένα μεσημέρι λαγοκοιμόταν από την κούραση. Ξαφνικά βλέπει: «Μια ιερή πομπή να πλησιάζει προς το κελί της, ψάλλοντας ύμνους. Έφτασαν μέσα στο κελί, πήραν το σώμα του Αγίου που το κουβαλούσαν στους ώμους τους και το απόθεσαν στην αγκαλιά της. Οι ιερείς ξεκίνησαν να κάνουν την κηδεία και όλοι μαζί βρέθηκαν μέσα σε μια Βυζαντινή Εκκλησία, με περίτεχνο διάκοσμο, αφιερωμένη στον Άγιο».

Ένα μικρό κοριτσάκι που ζούσε στο ίδρυμα της Μονής μαζί με τη γιαγιά του, ένα βράδυ που ήταν ξαπλωμένο στο κρεβάτι του, είδε τον Άγιο να το πλησιάζει. Εκείνος το είδε φοβισμένο, του χάιδεψε το κεφάλι και του είπε: «Μη με φοβάσαι παιδί μου. Είναι ο Άγιος Εφραίμ».

Η γιαγιά του κοριτσιού ένα βράδυ αργά άκουσε κάποιον να στέκεται έξω από την πόρτα του θαλάμου. Πιστεύοντας πως ήταν η αδελφή Μακαρία της φώναξε. Ξαφνικά μια λάμψη φώτισε όλη την περιοχή του Μοναστηριού. Μέσα από το φως εμφανίστηκε ο Άγιος. Κρατούσε στα χέρια του μια μικρή Βυζαντινή Εκκλησία, που είχε τέσσερις τρούλους στις άκρες κι έναν μεγάλο στο κέντρο με ένα φωτεινό Σταυρό. Αμέσως η γιαγιά γονάτισε μπροστά του και ο Άγιος της μίλησε: «Είμαι ο Μεγαλομάρτυρας Εφραίμ. Γεννήθηκα 14 Σεπτεμβρίου, ανήμερα του Σταυρού και πάλι 14 Σεπτεμβρίου ημέρα του Σταυρού, άρχισε το μαρτύριό μου. Να πεις στην αδελφή Μακαρία, πως θέλω να μου φτιάξει ένα τέτοιο προσκυνητάρι, στη στροφή του δρόμου, εκεί που καθόμουν και ξεκουραζόμουν».

Πράγματι οι Μοναχές έφτιαξαν το προσκυνητάρι, ένα κομψοτέχνημα, μικρογραφία Βυζαντινής Εκκλησίας.

Είναι αναρίθμητες οι μαρτυρίες για τις εμφανίσεις και τα θαύματα του Αγίου Εφραίμ. Ένα από αυτά αφορά την Εκκλησία του. Όταν έφτασε η ευλογημένη ώρα, που αξίωσε ο Κύριος, να χτιστεί ο Ναός του Αγίου, βρέθηκε από Θεία Πρόνοια, παλιά πέτρα που στόλιζε άλλοτε ένα οικοδόμημα στην Αθήνα. Η Ηγουμένη Μακαρία αναρωτιόταν, πού ακριβώς θα ήθελε ο Άγιος να χτιστεί η Εκκλησία του. Φτάνει τότε μια προσκυνήτρια στο Μοναστήρι και της λέει: «Είδα στο όνειρό μου τον Άγιο Εφραίμ και μου είπε: «Να πας να πεις στη Γερόντισσα, ότι τον τάφο μου τον θέλω μέσα στην Εκκλησία μου».

Πεντέμισι αιώνες φύλαγε η γη, σαν πολύτιμο θησαυρό στους κόλπους της τον Άγιο Εφραίμ, μέχρι που ο πολυεύσπλαχνος Θεός μας τον φανέρωσε, για να τον έχουμε βοηθό και οδηγό στις δύσκολες μέρες που ζούμε. Ας αναγνωρίσουμε όλοι μας τη δύναμη της πίστης και της προσευχής και ας προστρέχουμε σε Αυτόν, με ταπεινή καρδιά, παρακαλώντας Τον να μας ελεήσει. Και όλοι μαζί, ας ζητήσουμε από Αυτόν τον Άγιο του Θεού Εφραίμ, να είναι πάντα δίπλα μας, να μας φωτίζει, να μας στηρίζει και να μας καθοδηγεί.



Πηγή υλικού

Βίοι Ορθόδοξων Αγίων, Ο Άγιος Εφραίμ, Εκδόσεις «Ένθεος Βίος»

πηγή

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΙΩΝΑ ΤΗΣ ΟΔΗΣΣΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΔΟΛΑΡΙΟ

http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2015/01/blog-post_60.html

«οι Καθολικοί θα έρθουν στη χώρα μας…
Δεν θα παραμείνουν πολύ αλλά θα κάνουν μεγάλο κακό και θα χύσουν τόσο πολύ αίμα… αλλά θα φύγουν ντροπιασμένοι με τα κεφάλια κάτω».
σχόλιο Γ.Θ : Να υπενθυμίσουμε το δόγμα της Ορθοδοξίας μας για τις προφητείες... Τις αναγνωρίζουμε και τις παραδεχόμαστε ότι είναι γνήσιες (εκ Θεού) μόνο κατά την πραγματοποίησή τους.

« O IOYΔΑΣ ΔΕΝ ΚΟΙΜΑΤΑΙ :

 OΡΘΟΔΟΞΙΑ ή ΔΑΙΜΟΝΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟ 2015 »

Πορφύρης Δ Σταφυλά Π

  « καὶ ἤκουσα ὡς φωνὴν ἐν μέσῳ τῶν τεσσάρων ζῴων λέγουσαν· Χοῖνιξ σίτου δηναρίου, καὶ τρεῖς χοίνικες κριθῆς δηναρίου· καὶ τὸ ἔλαιον καὶ τὸν οἶνον μὴ ἀδικήσῃς ………καὶ οἱ ἔμποροι τῆς γῆς κλαίουσι καὶ πενθοῦσιν ἐπ’ αὐτῇ, ὅτι τὸν γόμον αὐτῶν οὐδεὶς ἀγοράζει οὐκέτι,” (Αποκάλυψη Ιωάννου 6, 6/ 18,11)

Όποια κι αν είναι η εθνικότητά μας όλοι οι ορθόδοξοι χριστιανοί που γνωρίζουν κι ακολουθούν την Παράδοση είναι υπό μία έννοια « Ρώσσοι ».Βέβαια όλα αυτά δεν είναι ζήτημα εθνικότητας ή διαβατηρίου γιατί υπάρχουν πολλοί που έχουν την εθνικότητα και το διαβατήριο αλλά δεν είναι ρώσοι με την δική μας έννοια. Υπό μία πνευματική έννοια το να ανήκεις σ΄ένα πολυεθνικό ρώσικο κόσμο,στον ορθόδοξο κόσμο σημαίνει είσαι αληθινός χριστιανός,πραγματικός ορθόδοξος εκτιμώντας την ορθόδοξη κουλτούρα και προυποθέτει να διαθέτεις μια γενναιόδωρη καρδιά.

Όπως ένας μουσουλμάνος είπε πρόσφατα σ΄ένα φίλο τώρα το 2014 είναι η ώρα της απόφασης:είμαστε με την Washington ή είμαστε με την ορθόδοξη Ρωσία ; Eίμαστε με αυτούς που θέλουν να εγκαθιδρύσουν μια παγκόσμια δικτατορία (demonocracy ) δαιμονοκρατία άθεη ηγεμονία σε ολόκληρον τον κόσμο ή με αυτούς που υπερασπίζονται την πίστη στο Θεό και την πνευματική ζωή ;

Στο πλαίσιο της ορθόδοξης ρωσικής αποστολής εκτός της Ρωσίας υπεραμυνόμαστε επίσης της Αγίας Ρωσίας, την πνευματική πατρίδα μας και τις πολιτισμικές μας αξίες. Η επιλογή έγκειται ανάμεσα στον κόσμο άνευ Θεού και του νεόκοπου μαμονισμού απο τη μια και του κοινοτισμού και του ορθόδοξου κόσμου της Αγίας Ρωσίας από την άλλη.Μεταξύ του πρωτείου αυτού του κόσμου και του πρωτείου του άλλου κόσμου. Η Αγία Ρωσία οφείλει να υπερισχύσει σε αυτήν την μνημειώδη μάχη και σε ολόκληρο τον κόσμο ή η νύχτα θα πέσει πάνω μας και μέχρι την Δευτέρα Παρουσία. Το 2015 προσευχόμαστε για τη νίκη της Αγίας Ορθοδοξίας και των συμμάχων μας επί των λατρευτών του χρήματος ηγεμονιστών,του εγωκεντρικού ατομοκισμού τους και του εγωιστικού ηδονισμού επί των μαριονέτων του Κιέβου και τη Μόσχας των ονομαζόμενων Ποροσένκο και του δισεκατομμυριούχου Navalnys ή ακόμη επί του Ιούδα που επαγρυπνά..

Σήμερα υπάρχει ο ρώσικος κόσμος η (Orthosphere) oρθοδοξόσφαιρα με τους συμμάχους της και τους συμπαθούντες που ξεσηκώθηκαν το 2014 λόγω της δυτικής εισβολής στην Ουκρανία και των επιθέσεων της προπαγάνδας και κατά του νομίσματος της Ρωσίας και όλα τα υπόλοιπα. Ο καθένας που λέγεται ορθόδοξος και που επιλέγει το ανατίθετο επιλέγει την αποστασία και την Γέενα. Όσο για την Ευρώπη αυτή βρίσκεται μεταξύ αυτών των κόσμων,ανάμεσα στην κυρίαρχη ελευθερία και την παγκόσμια διακτατορία,ανάμεσα στη Μόσχα και την Washington, ανάμεσα στην Ιερουσαλήμ και τη Βαβυλώνα ,ανάμεσα στο Χριστό και το σατανισμό ανάμεσα στην Εκκλησία και την Σοδομοποίηση. Όποιος δεν είναι εναντίον μας είναι μαζί μας .Οι ευρωπαίοι δεν μπορούν να σωθούν παρά από την Αγία Ρωσία. Το 2015 οι υγειείς δυνάμεις της Ευρώπης όπως και αλλού μπορούν να μαζευτούν γύρω από τη Ρωσία και τους Αγίους της γηραιάς Ευρώπης ενάντια στο πλανητικό κακό και ο ρώσικος κόσμος μπορεί να επεκταθεί. Το 2015 θα δούμε είτε την ανάπτυξη ενός κόσμου ελεύθερων και πατριωτικών εθνών ή μια δικτατορία σε ολόκληρον τον κόσμο. Και αυτή η εξέλιξη είναι υπ΄ευθύνη μας. 

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ:

Ως μια παρηγοριά αλλά και ως προειδοποίηση έχουμε τις προφητείες του γέροντα Ιωνά της Οδησσού (+ 2012). Το 2007 είπε: «οι Καθολικοί θα έρθουν στη χώρα μας…Δεν θα παραμείνουν πολύ αλλά θα κάνουν μεγάλο κακό και θα χύσουν τόσο πολύ αίμα…αλλά θα φύγουν ντροπιασμένοι με τα κεφάλια κάτω. » Αναφορικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία αυτός προέβλεψε ότι « αυτός θα είναι ένας πνευματικός πόλεμος και ο πρωταρχικός σκοπός του είναι να καταστρέψει την Ουκρανία απομακρύνοντάς της από την Αγία Ρωσία και να καταστρέψει αυτήν την ίδια την ορθοδοξία». Αναφορικά με το δολάριο είπε : «o άνεμος θα φυσήξει τα δολάρια κατά μήκος του δρόμου σαν φθινωρινά φύλλα και κανείς δεν θα τα κυνηγάει αυτά θα είναι σαν κομμάτια φθηνόχαρτου «. Και είπε ότι «αν ο Κύριος οφείλει να δώσει στους Ρώσους έναν ορθόδοξο τσάρο τότε πρέπει να μετανοήσουμε και να προσευχηθούμε πολύ σκληρά και τότε μόνο δια του τσάρου του προερχόμενου από το Θεό η Ρωσία θα μπορούσε να βρεί τη σωτηρία». 

(events.orthodoxengland 2/1/15)

http://dimpenews.com/2015/01/03

Συμπληρώνονται σήμερα 104 χρόνια από την κοίμηση του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2015/01/100.html



ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΜΑΣ ΜΕ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ, ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΕΔΩ.

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

H 3η Ιανουαρίου, είναι η ημέρα κοίμησης του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη.

Η Εκκλησία της Ελλάδος ήταν που πρώτη, το 2001, επί μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, διοργάνωσε εκδηλώσεις στη μνήμη του, για τα 150 χρόνια από την γέννηση του.

Επίσης ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος συνέβαλε στο να αναστηλωθεί ο Ναϊσκος του Αγίου Ελισαίου, στο Μοναστηράκι, όπου οι δυο εξάδελφοι Αλέξανδροι (Παπαδιαμάντης και Μωραϊτίδης) έψελναν συχνά, με ιερουργό τον Άγιο παπά Νικόλα Πλανά.

Σαν σήμερα λοιπόν έσβησε το αγιοκέρι των Γραμμάτων μας, ο μεγάλος συγγραφέας Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στο νησί του, τη Σκιάθο, σε ηλικία 60 ετών. Τον Δεκέμβριο του 1910 προσεβλήθη από γρίππη, ινφλουέντσα την έλεγαν τότε, και δεν υπήρχαν τα αντιβιοτικά για να τον θεραπεύσουν. Έτσι ταχέως το εξασθενημένο από τις κακουχίες κορμί του δεν άντεξε, αλλά η διάνοια του έμεινε μέχρι τέλους σε εγρήγορση και η ψυχή του καθαρή. Ο ιερέας Γεώργιος Ρήγας για τα χριστιανικά τέλη του κυρ Αλέξανδρου έγραψε ότι ο ίδιος ζήτησε να τον επισκεφθεί ο ιερέας της Σκιάθου παπά Ανδρέας Μπούρας και οι αδελφές του ζήτησαν να πάει μαζί και ο γιατρός του νησιού. Μόλις είδε τον ιατρό τον ερώτησε: "Τι θέλεις εσύ εδώ;" - Ήρθα να σε ιδώ" του απάντησε ο ιατρός. "Να ησυχάσεις", του είπε, " θα κάμω πρώτα τα εκκλησιαστικά και ύστερα νάρθεις εσύ". Τον ιερέα τον θέλησε δια να τον κοινωνήσει και του εξήγησε: "Ξεύρεις! Μήπως αργότερα δεν καταπίνω…". Κατά τον εξάδελφο του, Αλέξανδρο Μωραϊτίδη, του Αγίου Βασιλείου κοινώνησε για τελευταία φορά και την παραμονή του θανάτου του μαθεύτηκε στο νησί ότι του είχε απονεμηθεί το παράσημο του Σταυρού του Σωτήρος.

Το απόγευμα της 2ας Ιανουαρίου του 1911 είπε στις αδελφές του να ανάψουν ένα κερί και να του φέρουν ένα εκκλησιαστικό βιβλίο. Το κερί το έφεραν και το άναψαν, αλλά να διαβάσει δεν μπορούσε και τους είπε: «Αφήστε το βιβλίο. Απόψε θα ειπώ όσα ενθυμούμαι απέξω». Την ύστατη ώρα της στη γη ζωής του απομάκρυνε τις αδελφές του και τους άλλους οικείους του και στραφείς από το άλλο μέρος εξέπνευσε υποψάλλων το Δοξαστικό της Ενάτης Ώρας των Θεοφανείων:

«Την χείρα σου την αψαμένην την ακήρατον κορυφήν του δεσπότου μεθ' ης και δακτύλω ημίν Αυτόν καθυπέδειξας, έπαρον υπέρ ημών προς αυτόν, Βαπτιστά, ως παρρησίαν έχων πολλήν' και γαρ μείζων των προφητών απάντων υπ' αυτού μεμαρτύρησαι. Τους οφθαλμούς σου πάλιν δε, τους το Πανάγιον Πνεύμα κατιδόντας ως εν είδει περιστεράς κατελθόν, αναπέτασον προς αυτόν Βαπτιστά, ίλεων ημίν απεργασάμενος. Και δεύρο στήθι μεθ' ημών επισφραγίζων τον ύμνον και προεξάρχων της πανηγύρεως».

Ήταν η 2α πρωινή ώρα της 3ης Ιανουαρίου 1911. Σημειωτέον ότι κατά το Τυπικό της Εκκλησίας μας από της 2ας Ιανουαρίου αρχίζουν τα προεόρτια της μεγάλης εορτής των Φώτων, τα οποία περιλαμβάνουν την παραμονή της εορτής και το εν λόγω Δοξαστικό, το οποίο ο Αναγνώστης έρχεται στο μέσο του Ναού και το απαγγέλλει ολόκληρο κατά το ύφος του Ευαγγελίου. Στη συνέχεια το ψάλλουν εναλλάξ κατά στίχο οι δύο Χοροί.

Ένα χρόνο μετά το θάνατο του Παπαδιαμάντη, το 1912, η "Λογοτεχνική Βιβλιοθήκη Φέξη" εξέδωσε τα "Πασχαλινά Διηγήματα" του, "μετά βιογραφίας και κριτικού σχολιασμού του συγγραφέως Ι. Ζερβού". Ο εν λόγω κριτικός έγραψε μεταξύ άλλων:

"Χριστιανός εκ πεποιθήσεως, πιστεύων εις τα δόγματα της Ορθοδοξίας και συγκινούμενος από τας τελετάς και τους τύπους αυτής, εγνώρισε πλέον παντός άλλου να μεταγγίση την πίστιν και την συγκίνησιν του μέσα εις τα έργα της τέχνης του, που τα ζωντανεύει όλα και τα φωτίζει και τα φαιδρύνει της θρησκευτικής γαλήνης η χαρά. Πολλά του διηγήματα πλέκονται εις παραμονάς και εις ημέρας εορτών και τα πλείστα περιέχουν περιγραφάς εκκλησιών, μοναστηρίων, ναϊσκων ερημωμένων. Συχνά πρόσωπα της διηγήσεως του είναι ιερείς, ψάλται, καλόγηροι, γυναίκες ευλαβείς, συνήθη δε παρεντιθέμενα επεισόδια είναι θρύλοι, παραδόσεις και συναξάρια θρησκευτικά. Όλα αυτά θαυμασίως συναρμολογημένα, δροσερά, ήμερα, ως η ελληνική φύσις, γαλήνια, ως η θρησκεία των πατέρων μας. Κανείς ποτέ από τους παλαιούς χρόνους έως τώρα δεν έφθασε να περιγράψη και να ψάλλη της Ελληνικήν Ορθοδοξίαν όχι ως ιδέαν ή ως δόγμα, αλλ' ως κοινωνικόν παράγοντα και συντελεστήν του λαού μας και του έθνους μας όσον αυτός. Και από της απόψεως αυτής ο Παπαδιαμάντης είναι ο μεγάλος ραψωδός της Ορθοδοξίας".

Και σε άλλο σημείο του κριτικού του σημειώματος ο Ι. Ζερβός σημειώνει ότι ο Παπαδιαμάντης ήταν φίλος των πτωχών, των απλοϊκών, των αδυνάτων, ειρωνευτής του πλούτου και του αξιώματος και γνώστης της ζωής του απλού λαού, που έμενε είτε στη Σκιάθο, είτε στο Κλεινόν Άστυ. Ο Ι. Ζερβός επιχειρεί να σκιαγραφήσει την προσωπικότητα του Παπαδιαμάντη με ρεαλισμό και χωρίς φτιασίδια. Γράφει λ.χ. πως το 1880, όταν υπηρέτησε ως στρατιώτης, ήταν εκτός κλίματος, γι' αυτό και πολλές φορές τιμωρήθηκε πειθαρχικά. Φαίνεται όμως ότι οι ανώτεροι του αντελήφθησαν ότι είχαν να κάνουν με μιαν ιδιάζουσα φυσιογνωμία και τον τοποθέτησαν στο Υπουργείο των Ναυτικών, όπου τον χρησιμοποίησαν στη μετάφραση των διεθνών ναυτικών όρων… Έτσι απηλλάγη των δεσμών της άλογης πειθαρχίας και μέχρι της ολοκληρώσεως της θητείας του πέρασε ήρεμα...

Προς τους ανθρώπους που δεν γνώριζε καλά ο Παπαδιαμάντης ήταν επιφυλακτικός και στενοχωριόταν από τις φιλοφρονήσεις και τους επαίνους τους. ΄Όταν στον κύκλο του προσερχόταν κανένας που δεν τον γνώριζε γινόταν δύσθυμος και σιωπούσε. Μια συνηθισμένη στάση του ήταν να σταυρώνει τα χέρια λίγο κάτω από το στήθος του και να χαμηλώνει το κεφάλι, με κλίση προς τα αριστερά. Άλλοτε, όταν ήταν μόνος και έψελνε σιγά, βαρύς και απρόσιτος τότε, συνήθιζε να ακουμπά το κεφάλι του στο αριστερό του χέρι. Κι ενώ απέφευγε τις συναναστροφές του καλού κόσμου, όταν ερχόταν υποχρεωτικά σε επαφή μαζί του ήταν ευγενής και γλυκομίλητος, "χαριτωμένος ομιλητής και ανεκδοτολόγος", όπως είχε χαρακτηριστεί. Χαριτωμένη είναι και η περιγραφή του Ζερβού, πώς όταν μια μορφωμένη και λογία κυρία από το εξωτερικό, θαυμάστρια του Παπαδιαμάντη, «έτυχε» ( Σημ. Ή επιδίωξε;…) να τον γνωρίσει και του εξέφρασε την επιθυμία να τον παντρευτεί εκείνος αν και έρημος τότε και χωρίς χρήματα και ταλαιπωρημένος χαμογέλασε και αρνήθηκε ευγενώς...

Τη ζωή του γενικά την πέρασε ως κοσμοκαλόγερος. Του άρεσαν οι μακρές ακολουθίες της Εκκλησίας μας και να ψέλνει ο ίδιος. Μόνο όταν εργάσθηκε στις εφημερίδες των Αθηνών, ως μεταφραστής, διηγηματογράφος και χρονογράφος κέρδιζε αρκετά χρήματα, έως και 300-400 δραχμές τον μήνα… Όμως και τότε ζούσε πενιχρά, γιατί τα περισσότερα χρήματα τα έστελνε στην οικογένεια του, στη Σκιάθο και κυρίως γιατί ήταν ελεήμων και αδεξιότατος στην οικονομική διαχείριση. Ο ίδιος έγραψε ότι όταν είχε 15 δραχμές για να περάσει μιαν εβδομάδα δαπανούσε τις 12 την πρώτη ημέρα και με τις άλλες 3 έπρεπε να περάσει τις υπόλοιπες... Λέγεται ότι κάποτε ο διευθυντής του στην εφημερίδα «Ακρόπολις» Βλ. Γαβριηλίδης αναγνωρίζοντας την προσφορά του, του είπε ότι θα του κάνει αύξηση στο μισθό του και ο κυρ Αλέξανδρος αρνήθηκε, λέγοντας ότι τα όσα παίρνει του είναι αρκετά… Και όταν ήταν να τον τιμήσουν σε κοινωνική εκδήλωση εκείνος προτίμησε την παρέα του μανάβη της Πλάκας και της συζύγου του. Όχι από σνομπισμό, αλλά από αδιαφορία για τα πρόσκαιρα… Ήταν γενικά γεμάτος καλοσύνη και αγάπη, αλλά αδέξιος στις κοινωνικές του σχέσεις και δεν φρόντιζε ποτέ την περιβολή του. Χρειαζόταν πολλές φορές οι φίλοι του και κυρίως ο συνώνυμος αγαπημένος του εξάδελφος Μωραϊτίδης, που ήταν εξαιρετικά τακτικός και τον "κηδεμόνευε" επί πολλά χρόνια, να τον πάρουν σε κατάστημα ετοίμων ενδυμάτων για να φορέσει κάτι καινούργιο…

Ο Παπαδιαμάντης δεν επιδίωξε ούτε φήμη, ούτε αξιώματα, ούτε θέσεις. Έζησε στο περιθώριο της κοινωνικής, πολιτικής και λογοτεχνικής (αμφι)λεγόμενης ελίτ. Όμως ενώ τα πλείστα από τα μέλη αυτής της ελίτ έχουν ξεχαστεί ο κυρ Αλέξανδρος, αν και πέθανε πριν από 104 χρόνια, μένει πάντα στις ψυχές του Ελληνικού Λαού, ως γνήσιος εκφραστής της ψυχής του, των οραμάτων του, της Παράδοσης του και η μνήμη του θα υπάρχει όσο θα υπάρχει Ελληνισμός. Βέβαια πολλοί κάνουν το παν να ξεχαστεί. Από καιρό έχουμε φτάσει στο σημείο να χρειάζονται …μετάφραση τα κείμενα του και οι νέοι άνθρωποι να είναι αποξενωμένοι από τον πλούτο του ταλέντου του και από την πνευματική του εμπειρία. Αλλά θα υπάρχουν πάντα οι εστίες αντίστασης που δεν θα επιτρέπουν η Παράδοση του Γένους να σβηστεί, όσο κι αν αυτό δεν αρέσει στους όποιους εξουσιαστές αυτού του τόπου.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: «ΜΗ ΦΟΒΑΣΤΕ! ΜΙΑ ΜΠΟΡΑ ΕΙΝΑΙ, ΛΙΓΟ ΘΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΧΡΟΝΙΑ!»

http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2015/01/blog-post_88.html

Σύγχυση μεγάλη υπάρχει. Μύλος γίνεται ∙ είναι ζαλισμένοι οι άνθρωποι. Ο κόσμος είναι όπως οι μέλισσες. Αν χτυπήσης την κυψέλη, οι μέλισσες βγαίνουν έξω και αρχίζουν «βούου…» και γυρίζουν γύρω από την κυψέλη αναστατωμένες. Ύστερα η κατεύθυνσή τους θα εξαρτηθή από τον άνεμο που θα φυσήξη. Αν φυσήξη βοριάς, θα πάνε μέσα. Έτσι και τον κόσμο τον φυσάει… «Εθνικός Βοριάς», «Εθνικός Νοτιάς», και είναι ο καημένος ζαλισμένος. Όμως, αν και γίνεται τέτοιο βράσιμο, νιώθω μέσα μου μια παρηγοριά, μια σιγουριά.
Μπορεί να ξεράθηκε η ελιά, αλλά θα πετάξη νέα βλαστάρια. Υπάρχει μια μερίδα Χριστιανών, στους οποίους αναπαύεται ο Θεός. Υπάρχουν ακόμη οι άνθρωποι του Θεού, οι άνθρωποι της προσευχής, και ο Καλός Θεός μας ανέχεται, και πάλι θα οικονομήση τα πράγματα. Αυτοί οι άνθρωποι της προσευχής μας δίνουν ελπίδα...
Μη φοβάσθε. Περάσαμε σαν έθνος τόσες μπόρες και δεν χαθήκαμε, και θα φοβηθούμε την θύελλα που πάει να ξεσπάση; Ούτε και τώρα θα χαθούμε. Ο Θεός μας αγαπά. Ο άνθρωπος έχει μέσα του κρυμμένη δύναμη για ώρα ανάγκης. Θα είναι λίγα τα δύσκολα χρόνια. Μια μπόρα θα είναι.
Δεν σας τα λέω αυτά για να φοβηθήτε, αλλά για να ξέρετε πού βρισκόμαστε...Για μας είναι μια μεγάλη ευκαιρία, είναι πανηγύρι οι δυσκολίες, το μαρτύριο. Να είστε με τον Χριστό, να ζήτε σύμφωνα με τις Εντολές Του και να προσεύχεσθε, για να έχετε θείες δυνάμεις και να μπορέσετε να αντιμετωπίσετε τις δυσκολίες. Να αφήσετε τα πάθη, για να έρθη η Θεία Χάρις. Αυτό που θα βοηθήση πολύ είναι να μπη μέσα μας η καλή ανησυχία: πού βρισκόμαστε, τί θα συναντήσουμε, για να λάβουμε τα μέτρα μας και να ετοιμασθούμε.
Η ζωή μας να είναι πιο μετρημένη. Να ζούμε πιο πνευματικά. Να είμαστε πιο αγαπημένοι. Να βοηθούμε τους πονεμένους, τους φτωχούς με αγάπη, με πόνο, με καλωσύνη. Να προσευχώμαστε να βγουν καλοί άνθρωποι.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΪΟΣ - ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ

 http://stratisandriotis.blogspot.gr/2015/01/blog-post.html

Η αγωγή των νέων στην Αρχαία Αθήνα

http://archaia-ellada.blogspot.gr/2014/12/blog-post_45.html

Η αγωγή των νέων στην αρχαία Αθήνα είναι παρόμοια με την αγωγή των νέων σε άλλες ελληνικές πόλεις, με εξαίρεση την Σπάρτη. Απλώς γίνεται ιδιαίτερη μνεία στην αγωγή των Αθηναίων νέων, γιατί η αρχαία Αθήνα του 5ου π.Χ. αιώνα αποτελεί γενικότερο πρότυπο σε αυτό το βιβλίο.



Στην αθηναϊκή οικογένεια, την αγωγή αναλάμβανε ο πατέρας ο οποίος ήταν και ο αρχηγός της οικογενείας. Μπορούσε, όμως, η αγωγή να ανατεθεί σε άλλους. Μέχρι τα 7 τους έτη τα αγόρια και τα κορίτσια μεγάλωναν μαζί στον γυναικωνίτη και έπαιζαν μαζί διάφορα ευχάριστα παιχνίδια. Από τα 7 τους έτη τα αγόρια, με τη συνοδεία του παιδαγωγού, πήγαιναν στο σχολείο. Ο παιδαγωγός ήταν ένας ηλικιωμένος και έμπιστος δούλος της οικογενείας. Σε ό,τι αφορά τα κορίτσια, αυτά έμεναν στο σπίτι και η μητέρα τους τα δίδασκε ανάγνωση, γραφή, μουσική, χορό και την οικοκυρική τέχνη.

Φυσικά, ο αναγνώστης θα αναρωτηθεί γιατί τα κορίτσια δεν πήγαιναν σχολείο μαζί με τα αγόρια. Η απάντηση είναι ότι οι γυναίκες την εποχή εκείνη ασχολούνταν με το νοικοκυριό και την οικογένειά τους και όχι με κάποιο επάγγελμα. Δεν είχαν πολιτικά δικαιώματα, γιατί όπως και οι δούλοι στερούντο μορφώσεως, κάτι που είναι απαραίτητο στην άμεση δημοκρατία. Αν λάβουμε υπόψιν ότι η σημερινή εκπαίδευση είναι απαράδεκτη παγκοσμίως, με το παραπάνω σκεπτικό, κανείς δεν θα είχε δικαίωμα ψήφου στις εκλογές!!!

Στην αρχαία Αθήνα οι άνδρες ήταν αυτοί που εργάζονταν και συντηρούσαν την οικογένεια και συμμετείχαν, όντας πνευματικά καλλιεργημένοι, στις πολιτικές αποφάσεις. Η θέση της γυναίκας ήταν – με εξαίρεση την Σπάρτη και την μινωική Κρήτη – μέτρια στην αρχαία Ελλάδα όπως και στις άλλες χώρες, τότε. Ουσιαστικά, στις περισσότερες – βασικά στις δυτικές – χώρες, μόλις στα μέσα του 20ου αιώνα άρχισαν οι γυναίκες να αποκτούν πολιτικά δικαιώματα και ισότητα με το ανδρικό φύλο, σε όλους τους τομείς.

Επιστρέφοντας στην αγωγή των νέων στην αρχαία Αθήνα, οι γονείς ήταν υποχρεωμένοι να πληρώσουν κάποιον δάσκαλο που θα αναλάμβανε την αγωγή των παιδιών τους.

Τα μαθήματα δεν γίνονταν σε κάποιο σχολείο, αλλά στην οικία του δασκάλου. Κάτι σαν ιδιαίτερο ολιγομελές φροντιστήριο! Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειωθεί ότι γίνεται αναφορά στα ανήλικα παιδιά και όχι στους ενηλίκους που μπορούσαν να σπουδάσουν δίπλα σε φιλοσόφους και σε φιλοσοφικές σχολές, μοναδικές και ανεπανάληπτες για την ανθρωπότητα.

Οι ανήλικοι, λοιπόν, διδάσκονταν την βασική εκπαίδευση από 4 δασκάλους: τον ``γραμματιστή΄΄, τον δάσκαλο της μουσικής, τον γυμναστή και τον χοροδιδάσκαλο. Η γυμναστική αγωγή των νέων αναλύθηκε στην προηγούμενη ενότητα.

Τα παιδιά διδάσκονταν από τον γραμματιστή ανάγνωση και γραφή. Επίσης, τα παιδιά διδάσκονταν ποίηση όπως του Ομήρου και του Ησιόδου και μάθαιναν από την αρχή της εκπαίδευσής τους να αποστηθίζουν ποιήματα. Όταν μάθαιναν ανάγνωση και γραφή, τότε διάβαζαν και αποστήθιζαν ποιήματα μεγάλων ποιητών της εποχής. Πέρα από την ανάγνωση, την γραφή και την διείσδυση των νέων στα κείμενα των σοφών της εποχής, η μουσική θεωρείτο απαραίτητο στοιχείο στην αγωγή τους.

 Στην αρχαία Ελλάδα ο ``μουσικός ανήρ΄΄ ήταν ο μορφωμένος άνθρωπος. Ως γνωστόν, η διδασκαλία της μουσικής στην αρχαία Ελλάδα προηγήθηκε από αυτή των γραμμάτων. Η μουσική εκπαίδευση περιλάμβανε την διδασκαλία μουσικού οργάνου, τραγουδιού και χορού. Τα παιδία διδάσκονταν από τον ``κιθαριστή΄΄ λύρα ή αυλό.Το παίξιμο της λύρας συνοδευόταν από την απαγγελία στίχων λυρικών ποιημάτων ή από τραγούδια συχνά ηρωικά κατορθώματα. Από εκεί βγήκε και η λυρική ποίηση.

Στην αρχαία Ελλάδα δεν επικρατούσε η αδιαφορία, η φασαρία και η ανοησία των σύγχρονων μαθητών. Κατά την διάρκεια των μαθημάτων οι νέοι στέκονταν σοβαροί, δεν μιλούσαν μεταξύ τους και παρακολουθούσαν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την διδασκαλία. Κανένα εκπαιδευτικό σύστημα και κανένας δάσκαλος δεν κατάφερε ποτέ στην ιστορία να κρατήσει πραγματικά το ενδιαφέρον των μαθητών.

Στην αρχαία Ελλάδα οι μαθητές αγαπούσαν το σχολείο το οποίο δεν τους πίεζε να βαθμοθηρούν για να φοιτήσουν σε κάποιοι πανεπιστήμιο, ούτε τους πίεζε και τους καθιστούσε ανταγωνιστές από την τρυφερή τους ηλικία με διάφορες εξετάσεις, ``credits΄΄ και βαθμολογίες που τα σύγχρονα γελοία εκπαιδευτικά συστήματα όλου του κόσμου κάνουν.

Εξάλλου, όπως προαναφέρθηκε, σήμερα η εκπαίδευση αποσκοπεί στην μετάδοση στείρων γνώσεων και στην παραγωγή επαγγελματιών. Επίσης, ο εκπαιδευτικός με την υποκειμενική του αξιολόγηση κολλάει μια ταμπέλα στον νέο λέγοντας του ότι είναι ``καλός΄΄ ή ``κακός΄΄ μαθητής ή φοιτητής, τουτέστιν άχρηστος … Ποίος, όμως, είναι ο αλάνθαστος που θα κρίνει έναν άνθρωπο και μάλιστα έναν νέο και θα καθορίσει την μετέπειτα επαγγελματική και κοινωνική του ζωή;

Η αγάπη των Αθηναίων νέων για το σχολείο φαίνεται από το μάθημα της μουσικής στο οποίο πήγαιναν παραταγμένοι σε ομάδες και σιωπηροί, χωρίς να οχλαγωγούν – όπως οι σημερινοί νέοι.

Στα μαθήματα αναφέρθηκε ότι οι νέοι παρέμεναν κόσμιοι και σοβαροί, δεν έκαναν αστεία και ποτέ δεν αντιμιλούσαν στον δάσκαλο, κάτι που γίνεται κατά κόρον σήμερα. Εντούτοις, αν κάποιος μαθητής έδειχνε ασέβεια στο μάθημα και γελούσε ή έκανε φασαρία, τότε ο δάσκαλος τον χτυπούσε. Σήμερα, οι δάσκαλοι φοβούνται να ρίξουν ένα χαστούκι ή με το ραβδί να χτυπήσουν τα χέρια ενός άτακτου μαθητή, για να μην μηνυθούν από τους γονείς του και χάσουν την δουλεία τους από την πειθαρχική επιτροπή του υπουργείου παιδείας. Και όμως, χωρίς να προτείνεται το (πάλαι ποτέ) δεσποτικό γερμανικό σύστημα, είναι εμφανές ότι η αντιμετώπιση των άτακτων μαθητών στην αρχαία Αθήνα σωφρόνιζε τους ιδίους και παραδειγμάτιζε τους άλλους.

Οι νέοι στην αρχαία Ελλάδα, εν αντιθέσει με τους σημερινούς νέους, έδειχναν σεβασμό στους μεγαλυτέρους και τους δασκάλους τους, και ας λέει ο κωμωδιογράφος Αριστοφάνης (445 -385 π.Χ.) ότι πείραζαν τους γέροντες. Ο Αριστοφάνης, επί τη ευκαιρία, είναι γνωστός για την υπερβολή του (…ποιητική αδεία) και δεν μπορεί να προσφέρει αξιόπιστες ιστορικές πληροφορίες.

Γνωστό παράδειγμα είναι το πώς παρουσιάζει τον Σωκράτη. Επιστρέφοντας στους νέους της Αθήνας, οι ``σωφρονιστές΄΄ και οι παιδαγωγοί ήταν αυτοί που επέβλεπαν τη συμπεριφορά τους που έπρεπε να ήταν κοσμία. Οι νέοι στέκονταν μπροστά στους ηλικιωμένους σιωπηρά, χωρίς να μιλούν – εκτός αν τους ρωτούσαν κάτι. Αν ήθελαν να πουν κάτι το έλεγαν χαμηλοφώνως, μιας και η δυνατή φωνή (που έχουν οι νέοι σήμερα) έδειχνε κακή αγωγή. Η ζωή των νέων στην αρχαία Ελλάδα ήταν γενικά συγκρατημένη, ενώ οι σύγχρονοι νέοι έχουν χάσει το μέτρο.

Οι Έλληνες έφηβοι είχαν για διασκέδαση τις παλαίστρες, τα δημόσια γυμναστήρια και τις εορτές. Μάλιστα στα Παναθήναια της Αθήνας, εορτή προς τιμήν της πολιούχου θεάς Αθηνάς, συμμετείχαν στην πομπή του πέπλου της προς το Ερέχθειο, ως αναβάτες σε άλογα, γεμίζοντας με μεγάλη περηφάνια τους Αθηναίους πολίτες. Οι νέοι δεν είχαν δικαίωμα να μπουν στην αγορά (τόπος συνάθροισης των Αθηναίων), ούτε στην Ηλιαία (δικαστήριο της Αθήνας).

Όπως προαναφέρθηκε, οι νέοι σέβονταν τους δασκάλους τους. Αυτό το έκαναν, όχι από φόβο ή ιδιοτέλεια όπως οι σύγχρονοι νέοι που άλλωστε η πλειοψηφία τους δεν σέβεται τους δασκάλους, αλλά επειδή συνειδητοποιούσαν τον παιδαγωγικό ρόλο του δασκάλου και γοητεύονταν από την μαγεία της εκπαίδευσης που δέχονταν. Αναγνώριζαν ότι η σωματική και η ηθικοπνευματική τους αγωγή τους οδηγούσε στην ευδαιμονία, όπως άλλωστε συμφωνούσε και ο Πλάτωνας.

Οι νέοι της Αθήνας συμμετείχαν στις εορτές της πόλεως με χορούς και χορωδίες. Τις εορτές αυτές αναλάμβαναν να χρηματοδοτήσουν υποχρεωτικά οι χορηγοί που ήταν εύποροι Αθηναίοι!!! Η χρηματοδότηση αυτή ονομαζοταν ``χορηγία΄΄ και δεν έχει καμία σχέση με τους συγχρόνους χορηγούς (μάλλον σπόνσορες να τους αποκαλούμε), δηλαδή τις πολυεθνικές και τις μεγάλες εταιρίες που αυτοπροβάλλονται και πλουτίζουν από την διαφήμιση.

Στην αρχαία Αθήνα οι χορηγοί, οι πλούσιοι της πόλης, με δικά τους έξοδα πλήρωναν χοροδιδασκάλους που μάθαιναν στους νέους χορό και τραγούδι λυρικών ποιημάτων τα οποία και παρουσίαζαν στα θέατρα και στις διάφορες εορτές, μπροστά στο περήφανο για τα νιάτα του αθηναϊκό κοινό. Σήμερα ποίο κράτος δίδει σημασία στην αγωγή των νέων και αισθάνεται για αυτούς περήφανο;

Δεν είναι αλήθεια ότι η σημερινή κοινωνία προτιμάει μια νεολαία με μονοδιάστατη υπερεξειδικευμένη παιδεία και αδιάφορη για τα πάντα εκτός από την καλοπέραση, την καριέρα και το χρήμα; Στις θεοκρατικές χώρες τους προτιμάνε αμόρφωτους και θρησκευτικά φανατισμένους, έρμαια του κάθε δικτάτορα … Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίο ότι η ενότητα αυτή είναι σημαντική.

Στην αρχαία Αθήνα ο πολίτης είχε σχέση παιδιού προς μητέρας με την πολιτεία και απολάμβανε τα αγαθά της όπως την εκπαίδευση και της φιλοσοφικές της σχολές, το θέατρο, τους αγώνες, τις εορτές, τον αθλητισμό και γενικά τον πολιτισμό της. Γι’ αυτό, όπως προαναφέρθηκε, οι Αθηναίοι αυτοθυσιαζόταν στον πόλεμο, όχι μόνον για να μην χάσουν οι ίδιοι τα αγαθά της πόλης τους, αλλά να μην τα χάσουν οι επερχόμενες γενιές. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της αρχαιοελληνικής παιδείας: η αρμονική, διαλεκτική σχέση πολίτη πολιτείας και η ανάδειξη της νέας γενιάς.

Οι νέοι στην Αθήνα, έπειτα από την βασική τους εκπαίδευση, έπαιρναν ανώτερη μόρφωση. Διδάσκονταν γεωμετρία, μαθηματικά, φυσική, αστρονομία, ιατρική, ρητορική, φιλοσοφία και διάφορες τέχνες. Στην αρχαία Αθήνα οι νέοι μπορούσαν να μαθητεύσουν δίπλα σε κάποιον φιλόσοφο ή σοφιστή. Αυτοί δίδασκαν επί πληρωμή, με κάποιες εξαιρέσεις όπως του Σωκράτη και του σκυλοσόφου Διογένη.

Οι σοφιστές και οι φιλόσοφοι δίδασκαν συνήθως στις στοές. Στην αρχαία Αθήνα υπήρχε η Ακαδημία του Πλάτωνα, η Περιπατητική σχολή του Αριστοτέλη, η ρητορική σχολή του Ισοκράτη, η σχολή του Επίκουρου, η Στοά του Ζήνωνα, η Κυνική σχολή του Αντισθένη, η Κυρηναϊκή σχολή του Αρίστιππου από την Κυρήνη (ελληνική αποικία στη Λιβύη) και η Μεγαρική σχολή του Ευκλείδη από τα Μέγαρα. Ιατρικές σχολές υπήρχαν στο νησί Κω – υπό την διεύθυνση του Ιπποκράτη, στην Πέργαμο (ελληνική πόλη στην Μ.Ασία), στην Κυρήνη, στον Κρότωνα (ελληνική αποικία στην Κάτω Ιταλία) υπό την διεύθυνση του Αλκμαίονα, και αλλού.

Στην αρχαία Ελλάδα δινόταν τεραστία σημασία στην αγωγή, την εκπαίδευση και την παιδεία των νέων. Σήμερα δίδεται έμφαση μόνον στην στείρα και μονοδιάστατη εκπαίδευση που αποτελεί υποσύνολο της παιδείας … Τελικά, η αρχαιοελληνική παιδεία προβάλλεται ως ανεπανάληπτο επίτευγμα, μιας και αναδεικνύεται ως η μοναδική που ανέδειξε την προσωπικότητα των νέων και δεν τους αντιμετώπισε ως νούμερα ενός σχολείου.

Σκοπός της αρχαιοελληνικής παιδείας ήταν η απόκτηση του αγαθού και του κάλλους, δηλαδή η ανάπτυξη του πνεύματος, της ψυχής και του σώματος. Έτσι, η πολιτεία αποσκοπούσε στην συγκρότησή της από ώριμους πολίτες με ηθικοπνευματική καλλιέργεια και σωματική ευεξία. Άλλωστε, οι Αθηναίοι πολίτες του 5ου π.Χ αιώνα, μεσώ της εκκλησίας του δήμου και της Βουλής των πεντακόσιων, αποφάσιζαν για την τύχη της πόλης. Δεν αποφάσιζε κάποιος τύραννος ή βασιλιάς ή αρχηγός ή με τα σημερινά δεδομένα κάποια κυβέρνηση που ``αντιπροσωπεύει΄΄ το λαό...

Η αγωγή των Αθηναίων έφηβων περιλάμβανε και την τέχνη του πόλεμου, γιατί ήταν οι μελλοντικοί στρατιώτες που θα προστάτευαν την πόλη από τους πολέμιούς της.

Έτσι, ο λαός όριζε τους ``παιδοκρίτες΄΄ και ειδικούς δασκάλους που μάθαιναν στους εφήβους να μάχονται σαν οπλίτες και τους ασκούσαν στα όπλα (ξίφος, ακόντιο, δόρυ, τόξο, σφενδόνα).

Η αγωγή των νέων στην Αθήνα κρατούσε ως τα 18 τους χρόνια, δηλαδή ως την ενηλικίωσή τους. Στα 18 τους οι νέοι γίνονταν πλέον Αθηναίοι πολίτες (αν οι γονείς τους ήταν Αθηναίοι), αποκτούσαν πολιτικά δικαιώματα και εντάσσονταν στην στρατιωτική δύναμη της πόλης.


Όταν έφτανε τα 18 του ο Αθηναίος έφηβος έδινε τον ``όρκο των εφήβων΄΄ στο ιερό της Αλιαύρου που βρισκόταν βόρεια της Ακροπόλεως.

Ο όρκος των εφήβων έλεγε:

``Δεν θα ντροπιάσω τα ιερά μου όπλα, δεν θα εγκαταλείψω στη μάχη τον συμπολεμιστή μου, θα αγωνισθώ για τα ιερά και την πόλη μου και θα την παραδώσω, όχι μικρότερη απ ότι την παρέλαβα, αλλά μεγαλύτερη και ισχυρότερη, όσο οι δυνάμεις μου και οι συμπολίτες μου με βοηθήσουν. Θα υπάκουω στους άρχοντες και στους νόμους, τόσο τους ισχύοντες, όσο και σε αυτούς που θα θεσπιστούν στο μέλλον. Αν οποιοσδήποτε προσπαθήσει να ανατρέψει τους νόμους, θα τον εμποδίσω με σθένος και με την βοήθεια των συμπολιτών μου. Θα τιμώ πάντοτε τους πατέρες (προγόνους) μου και παίρνω για μάρτυρές μου: τους θεούς, τα όρια της πατρίδος μου, τα σιτηρά, τα αμπέλια, τις ελιές, τις συκιές, τα κριθάρια και όλα τα αγαθά που αυτή προσφέρει΄΄.

Η αρχαία Αθήνα φρόντιζε οικονομικά τις χήρες και τα ορφανά των πεσόντων στον πόλεμο. Σημειώνεται ότι η Αθήνα ήταν η μοναδική πόλη όπου γινόταν η μεγαλειώδης τιμητική πομπή του ``Επιταφίου΄΄ για τους πεσόντες στη μάχη οι οποίοι θάβονταν σε περίλαμπρο τάφο και η αυτοθυσία τους για την πόλη ήταν η μέγιστη τιμή που μπορούσε να νιώσει η οικογένειά τους και οι απόγονοί τους.

Σε ό,τι αφορά την ανατροφή των ορφανών των νεκρών ανδρών, αυτή άρχιζε από τη στιγμή του θανάτου του πατέρα τους και κρατούσε μέχρι τα 18 τους χρόνια, όποτε και ενηλικιώνονταν. Η πολιτεία, λοιπόν, γινόταν κηδεμόνας των ορφανών. Το τέλος της κηδεμονίας αυτής γινόταν με μια δημόσια εκδήλωση στο θέατρο του Διονύσου, κατά την διάρκεια της εορτής των Μεγάλων Διονυσίων.

Κατά τον Αθηναίο ρήτορα Αισχύνη (389 - 314 π.Χ.), πριν αρχίσουν στο θέατρο οι δραματικοί αγώνες των ποιητών (το δράμα που δημιουργήθηκε στην αρχαία Ελλάδα περιλαμβάνει την τραγωδία, την κωμωδία και το σατυρικό δράμα) κάποιος κήρυκας παρουσίαζε στο κοινό τους ορφανούς εφήβους που πλέον είχαν ενηλικιωθεί. Οι νέοι αυτοί κρατούσαν στα χέρια τους την πανοπλία του οπλίτη που η πολιτεία τους είχε δωρίσει τιμητικά.Τότε ο κήρυκας σήμαινε τη λήξη της κηδεμονίας από την πολιτεία και έλεγε ότι οι νέοι αυτοί μπορούσαν να συνεχίσουν μόνοι τη ζωη τους, με την αγάπη όλων των Αθηναίων συμπολιτών τους.

Προαναφέρθηκε ότι η καθημερινή ζωή των νέων στην αρχαία Ελλάδα περιλάμβανε την σχολική εκπαίδευσή τους σε δασκάλους και αργότερα σε φιλοσόφους ή σοφιστές, την μουσική αγωγή τους, την ενασχόλησή τους με τον χορό, την απαγγελία και το τραγούδι ποιημάτων και επών και την αθλητική αγωγή τους στα γυμναστήρια (για αθλητισμό βλ.Κεφ. ``Ο αθλητισμός στην αρχαία Ελλάδα΄΄).

Επιπρόσθετα, οι νέοι συμμετείχαν σε ομαδικά παιχνίδια, βοηθούσαν τον πατέρα τους στο επάγγελμα που ασκούσε και πήγαιναν για κυνήγι ή αλιεία, ανάλογα με το αν η περιοχή που διέμεναν ήταν κοντά στο βουνό ή στην θάλασσα. Μέρος της ζωής των νέων ήταν και η συμμετοχή τους σε αθλητικά γεγονότα, καθώς και εορτές.

pathfinder

Είτε Σαμαράς, είτε Τσίπρας, πάντα θα έχουμε Πρωθυπουργό - Αύγουστο. (του Πέτρου Χασάπη)

http://hassapis-peter.blogspot.gr/2015/01/blog-post_88.html

Στο δικό μας πρωθυπουργοκεντρικό πολιτικό σύστημα, ο πρωθυπουργός κατέχει στην πραγματικότητα τη θέση του παλιού Ρωμαίου Αυγούστου. Ειδικότερα:

1) Είναι ο αρχηγός της εκτελεστικής εξουσίας και ολόκληρης

της δημόσιας διοίκησης.
2) Είναι ο αρχινομοθέτης, αφού κανένας νόμος, τροπολογία, ΠΔ, ΠΝΠ, υπουργική απόφαση κ.λ.π., δεν περνά, αν δεν είναι και δική του βούληση.
3) Είναι ο αρχιδικαστής της χώρας, αφού αφενός η κορυφή της υπαλληλικής συγκρότησης Δικαιοσύνης είναι της δικής του επιλογής και αφετέρου δεν υπάρχει ανεξάρτητο Συνταγματικό Δικαστήριο που να ακυρώνει τους νόμους του πρωθυπουργού.

Και όλα αυτά δεν είναι, θα έλεγε κάποιος και τόσο κακά, όσο το γεγονός ότι αυτός ο απόλυτος Ηγεμόνας δεν είναι έστω μια αυτόνομη ισχυρή προσωπικότητα, αλλά είναι κάθε φορά ένα πρόσωπο πολιτικά αναλώσιμο, το οποίο έχει αναρριχηθεί στην κορυφή μέσα από τον κομματικό σωλήνα και πάνω από το οποίο κυριαρχεί η οικονομική ολιγαρχία, ντόπια και διεθνής.

Αυτό το πολιτικό σύστημα που κυριαρχεί στη χώρα μετά την απελευθέρωση από την τουρκοκρατία μέχρι σήμερα, λίγες φορές έδωσε κάποιες ισχυρές προσωπικότητες, κυρίως γιατί υπήρξαν έκτακτες συνθήκες και η ολιγαρχία έχασε προς στιγμήν τον έλεγχο, αλλά γρήγορα και αυτές οι προσωπικότητες είτε ελέγχθηκαν απόλυτα είτε εκδιώχθηκαν.

Μέσα σε όλο αυτό το σάπιο σύστημα, προσθέστε και το γεγονός ότι τα προβλήματα σήμερα είναι πολυάριθμα, πολύμορφα και πολύπλοκα, απαιτώντας όχι έναν ηγεμόνα πρωθυπουργό, που είναι αδύνατο να γνωρίζει τις λύσεις τους, αλλά επίλυση των προβλημάτων επί τόπου από τις ενδιαφερόμενες κοινωνικές ομάδες.

Μέχρι τώρα είχαμε Πρωθυπουργό – Αύγουστο τον κ. Σαμαρά (και πριν από αυτόν κάποιους άλλους) με τα γνωστά αποτελέσματα. Σε λίγες μέρες θα έχουμε Πρωθυπουργό – Αύγουστο τον κ. Τσίπρα. Πιστεύετε πραγματικά ότι θα μπορέσει να αλλάξει κάτι, αν δεν αλλάξει και δεν ανοίξει στο λαό αυτό το κλειστό υπερσυγκεντρωτικό πολιτικό σύστημα;

Δυστυχώς, η δυνατότητα αναθεώρησης του Συντάγματος, με την οποία κάτι θα μπορούσε να γίνει, ενταφιάστηκε οριστικά από τον κ. Σαμαρά. Τώρα τι κάνουμε; Μόνη λύση είναι το Συνταγματικό Δημοψήφισμα. Αλλά και αυτό εξαρτάται από τη βούληση του ηγεμόνα πρωθυπουργού. Άρα φαύλος κύκλος.

Η ΑΝΕΚ ΕΧΕΙ ΕΚΧΩΡΗΣΕΙ ΠΡΟΪΟΝ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗΣ, ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΔΑΝΕΙΣΤΡΙΑΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ; … ΠΡΙΝ Η ΤΡΑΠΕΖΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕΓΑΛΟΜΕΤΟΧΟΣ ΤΗΣ !!!

http://attikanea.blogspot.gr/2015/01/blog-post_8.html

Εφιστούμε την προσοχή σας στη σημείωση 2 της ετήσιας οικονομικής έκθεσης και ειδικότερα στο γεγονός ότι το κεφάλαιο κίνησης του Ομίλου είναι αρνητικό κατά 287,7 εκατ. ευρώ, η κεφαλαιακή επάρκεια του Ομίλου έχει επιδεινωθεί σημαντικά και έχουν εφαρμογή για την Εταιρεία οι διατάξεις του άρθρου 48 του Κ.Ν.2190/20, ενώ παράλληλα υφίστανται ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις προς το προσωπικό και τρίτους. 

Τα παραπάνω γεγονότα και οι γενικότερες δυσμενείς συνθήκες στην οικονομία και τον κλάδο υποδηλώνουν την ύπαρξη ουσιώδους αβεβαιότητας για την ικανότητα του Ομίλου να συνεχίσει απρόσκοπτα τη δραστηριότητά του.

Οι αναφορές των ορκωτών για την χρήση του 2013 αποκαλύπτουν όχι μόνο ότι τα ίδια κεφάλαια της εταιρίας είναι αρνητικά αλλά ακόμη ότι οι εργαζόμενοι στην εταιρία παραμένουν απλήρωτοι ! Ταυτόχρονα χρωστά ασφαλιστικές εισφορές, φόρους, με τεράστιους δανεισμούς εκατοντάδων εκατομμυρίων από τις τράπεζες και ζημιές εκατομμυρίων των τελευταίων ετών.

Δεδομένου ότι το  “NORMAN ATLANTIC”  δεν αποτελεί περιουσιακό στοιχείο της ΑΝΕΚ και ότι η ΑΝΕΚ στο πλαίσιο της ναύλωσης από την πλοιοκτήτρια Ιταλική εταιρία, έχει προβεί σε πλήρη ασφαλιστική κάλυψη, το lobbystas ρωτά:

Τι προβλέπει η πλήρη ασφαλιστική κάλυψη;

Σε ποια ασφαλιστική έχει γίνει το συμβόλαιο;

Πόσες είναι και ποιες, οι εκχωρήσεις προϊόντος ασφαλιστικής αποζημίωσης προς την τράπεζα Πειραιώς ως δανείστριας τράπεζας πριν αυτή καταστεί μεγαλομέτοχος λόγο κατάπτωσης των ενεχύρων της SEA STAR;

Ποιος θα απαντήσει στα (πρώτα) καυτά ερωτήματα του lobbystas;

Συνεχίζεται…

Πηγή

Συγκλονιστική μαρτυρία για το Norman Atlantic.. Ήθελαν να μας βουλιάξουν!

http://olympia.gr/2015/01/03/%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CF%84%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF-norman-atlantic-%CE%AE%CE%B8%CE%B5/
 

Ο Παπανδρέου ως κολπίτιδα (του συγγραφέα Πέτρου Αργυρίου)

http://agriazwa.blogspot.gr/2015/01/blog-post.html

Όσες από εσάς έχετε κολλήσει κολπίτιδα, ξέρετε περίπου για τι μιλάω.

Είναι κακός μπελάς, παίρνεις αντιβίωση για να φύγει. Νομίζεις ότι έφυγε –για πάντα- να σου την όμως που επανέρχεται γιατί η αντιβίωση σου χει γαμήσει την μικροβιακή χλωρίδα του κόλπου σου που ναι ο φυσιολογικός φραγμός απέναντι σε «κακόβουλα» μικρόβια.

Έτσι κι ο Παπανδρέου: Αφού Αποτελείωσε την πολιτική χλωρίδα του τόπου μετατρέποντας την από μερικώς σε πλήρως σαπροφυτική, κατέστρεψε πλήρως την μερικώς παρασιτική οικονομία της χώρας εισάγοντας τον πιο κακόβουλο των διεθνών οργανισμών παρουσιάζοντας τον μάλιστα και ως «αντιβίωση» και ολοκλήρωσε τον άθλο του να φέρει μια κρίση σε ολόκληρη ήπειρο, ο Παπανδρέου «αυτοεξορίστηκε» όντως βουλευτής και για μήνες σιδέρωνε το τσαλακωμένο προφίλ του διηπειρωτικά, διδάσκοντας σωτηριολογία, υπέρβαση των κρίσεων και ανακοικοδόμηση της Ευρώπης, τα ακριβώς αντίθετα από όσα έπραξε δηλαδή. Και τώρα επιστρέφει… Σαν κολπίτιδα.

Γράφαμε από νωρίς ότι ο Παπανδρέου «… θα κάνει την ταχυδακτυλουργία … και θα εξέλθει από μια χώρα που βουλιάζει με το μικρότερο δυνατό κόστος κι έχοντας επιτελέσει την αποστολή του θα βλέπει πλέον ένα καλύτερο μέλλον σε κάποιον διεθνή οργανισμό, μακριά από τη θητεία του σε μια διεφθαρμένη επαρχία…»

Τα είδαμε όλα στην κρυστάλλινη μας σφαίρα. Δεν μας ενδιέφερε τότε να δούμε παραπέρα, να δούμε και την επιστροφή του την οποία είχε προβλέψει ο εξαιρετικός αναλυτής Ιωάννης Μιχαλέτος.

Βλέποντας ένα παράθυρο ευκαιρίας, η κολπίτιδα επέστρεψε και χθες ίδρυσε το νέο της κόμμα. Βλέπετε, με το ανοσοποιητικό σύστημα της χώρας κατεστραμμένο, ευκαιριακές λοιμώξεις κάθε είδους εγκαθίστανται μόνιμα. Εδώ απατεώνες του κοινού ποινικού δικαίου όπως ο Σώρρας το παίζουν Μεσσίες, δε θα επέστρεφε κοτζάμ Παπανδρέου που τον γνωρίζουν και τον εμπιστεύονται οι μισές και βάλε από τις ελίτ του διατλαντασμού και που η οικογένεια του αποτελεί μια από τις πιο σοβαρές κληρονομικές ασθένειες που μαστίζει αυτόν τον τόπο για πάνω από μισό αιώνα με συνέπεια;   

Το κόμμα του Παπανδρέου θα έπρεπε κανονικά να ονομαστεί λοιπόν, ΚοΚο, Κόμμα της Κολπίτιδας. Ιατρικώς δε θα πρεπε να σας παραξενεύει κάτι τέτοιο:  Όταν βρώμικα τσουτσούνια μπαινοβγαίνουν όποτε γουστάρουν σε ένα κόλπο, η κολπίτιδα είναι ένα ενδεχόμενο, κυρίως όταν αυτά τα τσουτσούνια φιλοδοξούν να έχει η χώρα την τύχη των χωρών του Κόλπου.

Ο Παπανδρέου επιστρέφει λοιπόν, επιδιώκοντας να γίνει ξανά παίχτης στη χώρα που κατέστρεψε. Πάλι πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες, πουλάει πανάκριβα φθηνή αποκριάτικη στολή σοσιαλισμού όταν η οικογένεια του όπως θα δούμε σε επόμενο άρθρο μας για την γενεαλογία του ΓΑΠ σχετίζεται εξ αίματος με βασιλικές οικογένειες της Ευρώπης και εξ αγχιστείας με τις πλουτοκρατικές ελίτ της δύσης.

Με άλλα λόγια ο Παπανδρέου ήταν ο τέλειος μαντζουριανός υποψήφιος με αποστολή τη δολοφονία των λαών, με τη διαφορά ότι την πλύση εγκεφάλου την έχει πάθει ο λαός κι όχι ο ίδιος.

Αυτός λοιπόν επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος.  

Στόχος του προς το παρόν ένας: να μην επιτρέψει κυβέρνηση αριστεράς- πάση θυσία. Αυτός ήταν άλλωστε ο στόχος του ΠΑΣΟΚ εξαρχής. Να μην δει ποτέ η Ελλάδα κυβέρνηση αριστεράς και να φτιάξει ένα σύστημα εξουσίας που θα υπονόμευε και θα διάβαλε και τα υγιή τμήματα της δεξιάς.

Του αρέσουν του ΓΑΠ οι θυσίες: θυσίασε την ελληνική κοινωνία, το κόμμα των προγόνων του και τώρα πάει να το διαλύσει εντελώς για να αποτρέψει την άνοδο του Σύριζα στην εξουσία: Κλασσικοί Παπανδρέου.

Επιστρέφει λοιπόν η οικογένεια που παράγει ψευδαισθήσεις δημοκρατίας, το όπιο του λαού επιστρέφει. Εν καιρώ ο Παπανδρέου θα κάνει καγιάκ στα βρώμικα νερά του Ποταμιού και θα επιδιώξει μια ευρύτερη συναίνεση των δυνάμεων της διαφθοράς στο όνομα της διαφάνειας και του καινούριου. Δεν υπάρχει όμως τίποτα το καινούριο στο Κόμμα της Κολπίτιδας.

Η δήλωσή του για το νέο του κόμμα δε διαφέρει σε τίποτε από το προφίλ που έστησε προεκλογικά ο «Γιωργάκης» το 2008. Και επειδή αρκετοί από σας δεν καταλάβατε τι σας έταζε το 2008, επιτρέψτε μου να σας μεταφράσω την ιδρυτική διακήρυξη του Κόμματος της Κολπίτιδας. Η μετάφραση μου θα είναι σε παρενθέσεις.

Το ξέρω ότι ματαιοπονώ, γιατί για όσους από εσάς είστε τόσο κρετίνοι ή λέρες που δεν σας νοιάζει το κληροδότημα πόνου που άφησε η διακυβέρνηση ΓΑΠ και υποδέχεστε τον ΑΡΧΗΓΟ μετά βαϊων και κλάδων , τι να σας κάνει ένα άρθρο; Είστε κλινικές περιπτώσεις αντάξιες μιας κολπίτιδας κι έτσι ακριβώς οφείλουν οι συμπολίτες σας να σας συμπεριφέρονται: Σαν αρρώστια.

Δήλωσε λοιπόν χθές ο Παπανδρέου (είπαμε, οι παρενθέσεις δικές μου)

«Νέα χρονιά,
Νέο ξεκίνημα.
(και Νέα Δημοκρατία)
Ήρθε η ώρα για το επόμενο μεγάλο βήμα των προοδευτικών δυνάμεων του τόπου.
(το προηγούμενο ήταν η μετατροπή της χώρας σε αποικία χρέους και η υπαγωγή της σε μόνιμο καθεστώς μνημονίων)
Ήρθε η ώρα για να οικοδομήσουμε, όλοι μαζί, το νέο πολιτικό σπίτι που θα στεγάσει τις προοδευτικές μας αξίες, τις αξίες που μας ένωσαν και μας ενώνουν.
 (το νέο πολιτικό μαντρί που θα στεγάσει το βρώμικο και παλιό πολιτικό τζάκι και όλους όσους τους ενώνουν η διαφθορά και η εξάρτηση από τον αμερικανικοαγγλικό άξονα)
Αφουγκραζόμενοι τη δική σας φωνή,
(τις κραυγές απόγνωσης και τις προθανάτιες σιωπές)
την απαίτηση χιλιάδων πολιτών από όλη την Ελλάδα
(να σαπίσει στη φυλακή Ο ΓΑΠ και οι συνεργοί του)
παίρνουμε την πρωτοβουλία και απευθύνουμε κάλεσμα συμμετοχής σε όλους τους προοδευτικούς πολίτες σε αυτό το νέο ξεκίνημα
(κάλεσμα συμμετοχής στα πρώην κομματόσκυλα και τους κρετίνους)
Αύριο, στις 5:30 μμ, στο αμφιθέατρο του Μουσείου Μπενάκη – Πειραιώς 138, δεν ιδρύουμε ένα ακόμη κόμμα.
(τα κόμματα εξάρτησης από το διεθνή παράγοντα είναι τόσο παλιά όσο η νεοελληνική δημοκρατία- ακόμη πιο παλιά)
Από αύριο, συμμετέχουμε στην αφετηρία ενός Κινήματος, που μπορεί και πρέπει να ανταποκρίνεται ουσιαστικά στα μεγάλα διακυβεύματα που αφορούν τη χώρα και τον Ελληνικό λαό.
 (Από άυριο «στήνουμε» ένα κόμμα που θα φροντίσει να συνεχιστεί η ζημιά στον ελληνικό λαό)
Ενός Κινήματος που θέλουμε να διασφαλίσει την παρουσία των πραγματικών δυνάμεων της προόδου στο επόμενο Κοινοβούλιο,
(εννοεί τις ΗΠΑ και τις αγορές)
 των δυνάμεων που πιστεύουν και το έχουν αποδείξει στην πράξη με πραγματικές δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις, ότι η Ελλάδα δεν θα υπερβεί οριστικά την κρίση, δεν θα ανακάμψει οριστικά,
(στη διακυβέρνηση του το 2009 με 2011 αναφέρεται και τους επιγόνους της)
αν δεν αλλάξει οριστικά, αν δεν αλλάξει συθέμελα,
(αν δεν βουλιάξει συθέμελα)
με βάση ένα «Ελληνικό Σχέδιο» και Θεσμούς που λειτουργούν – με τον πολίτη συμμέτοχο
(με τον πολίτη συνένοχο, βλ και «Μαζί τα φάγαμε»- συνταγή παλιού καλού ΠΑΣΟΚ).
Ενός Κινήματος που θα εργαστεί στην επόμενη Βουλή για να διασφαλιστούν όλες οι αναγκαίες προϋποθέσεις για μια ασφαλή και οριστική έξοδο από την κρίση (ήδη έχουν διασφαλιστεί από τη διακυβέρνηση ΓΑΠ και τις διάδοχες της, όλες οι αναγκαίες προϋποθέσεις για να μην μπορέσουμε να βγούμε ποτέ από την κρίση)
Ενός Κινήματος, που θα δώσει όλες του τις δυνάμεις για να γίνει πράξη η μετάβαση στη Μεταπελατειακή Ελλάδα, με όραμα την οικοδόμηση μιάς Ελλάδας Δικαιοσύνης και Δημιουργίας.
(Μιας Ελλάδας χωρίς Έλληνα πρωθυπουργό, μιας Ελλάδας πελάτη των ΗΠΑ και των αγορών)
Ενός Κινήματος, η συγκρότηση του οποίου θα ολοκληρωθεί με ανοιχτό, συμμετοχικό Συνέδριο – που θα προσδιοριστεί μετά τις εκλογές, όπου θα αποφασιστούν τα πάντα.
(στα συνέδρια της Κύμης αναφέρεται που διοργανώνει η οικογένεια Παπανδρέου που είναι κάτι σαν μικρή σοσιαλιστική Μπίλτενμπεργκ)
Κινηματικά, συμμετοχικά, με αρχές αυτοοργάνωσης, από τη βάση
(Τη βάση της Σούδας;).
Όπως αξίζει σε ένα Κίνημα που ανταποκρίνεται στις αρχές της Δημοκρατίας, του Σοσιαλισμού και της Βιώσιμης Ανάπτυξης.
(Όπως αξίζει σε ένα κόμμα συμμετοχικής προσωπολατρίας)
Ενός Κινήματος, που βάζει πρώτα την Ελλάδα και τους πολίτες της – όχι τα πάσης φύσεως πελατειακά ή άλλα συμφέροντα.
(Ενός μορφώματος που βάζει πρώτα την αποικιοκρατία και τις ελίτ)
Με τις ευχές μου για καλή χρονιά σε όλους τους Έλληνες και τις Ελληνίδες, απευθύνω κάλεσμα συμμετοχής,
 (Και γελάω σαν τον πούστη αφού ξέρω τι κολασμένη χρονιά θα έχουν οι Έλληνες)
Από αύριο, 3 του Γενάρη,
Πάμε».

Από αύριο, 3 του Γενάρη.

Πάμε.

Να πνιγούμε.

Πάμε στο καινούριο που είναι το παλιό μεταμφιεσμένο.

Πάμε στο Ποτάμι, πάμε στο κόμμα της Κολπίτιδας, πάμε να γαμηθούμε και άλλα 5 πέντε χρόνια.

Πάμε να δώσουμε κι άλλη λευκή επιταγή στους βιαστές μας.

Δεν βλέπω την ώρα.

Η κολπίτιδα επέστρεψε.

Σαν καλός επιστήμονας που είμαι, το μόνο που μπορώ να κάνω για εσάς είναι να σας εξηγήσω το πως πρωτοδημιουργήθηκε η κολπίτιδα.

Στις 15 του Γενάρη, θα σας παρουσιάσω τη γενεαλογία του ΓΑΠ.

Πάμε!

Let’s go που λενε κι οι Αμερικάνοι.

Ο φόβος της Γερμανίας και το φυτίλι της Ελλάδος (γράφει ο κ. Γεώργιος Εμ. Δημητράκης)

Εδώ και 6 χρόνια ο Λαός μας βιώνει μία πρωτόγνωρη εις την σύγχρονη ιστορία εξαθλίωση. Εξαιτίας μίας οικονομικής κρίσης και ως επακόλουθο αυτής την χρεοκοπία της χώρας μας. Το ξέσπασμα μίας οικονομικής κρίσης, με παγκόσμιες ή περιφερειακές διαστάσεις όπως π.χ. το ευρωπαϊκό πεδίο, έχει διφορούμενες αιτίες και συνέπειες. Όμως εις την Παγκόσμια Οικονομία  μία περιορισμένη και ελεγχόμενη οικονομική κρίση θεωρείται ως ένα απλό συμβάν π.χ. στραβοπάτημα μίας μερίδας των επενδυτών οι οποίοι διακινούν σε ετήσια βάση δεκάδες τρισεκατομμύρια δολάρια. Η τεράστια αυτή διακίνηση κερδοσκοπικών κεφαλαίων συνδέεται με την ασφάλιση του ρίσκου αυτών για τον περιορισμό απωλειών. Είναι μία απλή διαδικασία και ένα ρίσκο το οποίο αντιμετωπίζει και ο καθείς από εμάς εις την καθημερινότητα.  

Όμως αξιοπερίεργο είναι, ότι εις την συγκεκριμένη περίπτωση της χρεοκοπίας της χώρας μας, από την έναρξη της κρίσης εδόθησαν τεράστιες πολιτικές και οικονομικές διαστάσεις. Οι οποίες προέρχονται από διεθνείς κύκλους και ενδογενείς παράγοντες οι οποίοι εξυπηρετούν διάφορα συμφέροντα εξωτερικών κυρίως παραγόντων. Από ότι είναι γνωστόν, σε άλλες χώρες οι οποίες βίωσαν ανάλογες κρίσεις, το όλο πρόβλημα αντιμετωπίστηκε επιστημονικά, με ρεαλισμό και σύμπνοια, από τις κοινωνίες και τους πολιτικούς. Για πρώτη φορά εις την χώρα μας συμβαίνει κάτι το διαφορετικό. Η χρησιμοποίηση μίας ασύμμετρης και καταστροφικής προπαγάνδας με πληροφορίες παροδηγητικές ή ψευδείς οι οποίες υποστηρίζουν πολιτικές σκοπιμότητες ή προστατεύουν συμφέροντα αυτών που κατέχουν την εξουσία ή εκείνων που επιδιώκουν αυτήν.  Αυτό που ξεχωρίζει την προπαγάνδα από άλλες μορφές συνηγορίας είναι ότι ο προπαγανδιστής είναι πρόθυμος να αλλάξει την άποψη του κοινού μέσω σύγχυσης και εξαπάτησης και όχι μέσω πειθούς και κατανόησης.

Ως εκ τούτου η χώρα μας εδώ και 6 χρόνια δεν είναι μόνον θύμα οικονομικής εκτροπής, λόγω ευθύνης του πολιτικού συστήματος, και παράλληλα του στραβοπατήματος των διεθνών επενδυτών, αλλά και θύμα της επικίνδυνης προπαγάνδας-τρομοκρατίας των Μνημονιακών και Αντιμνημονιακών που ασκείται με αμείωτο βαθμό εις βάρος της Ελληνικής Κοινωνίας, η οποία βιώνει καθημερινώς τον κίνδυνο της ολοκληρωτικής εξαθλίωσης και φτωχοποίησης. Όμως τι κρύβεται πράγματι πίσω από αυτήν την βία της προπαγάνδας-τρομοκρατίας που ασκείται εις βάρος του Λαού μας;

Η παγκόσμια ιστορία μας έχει διδάξει, ότι ο ανταγωνισμός των οικονομικών συμφερόντων ορισμένων χωρών έχει ως συνέπεια τις πολεμικές συγκρούσεις, με ότι αυτό συνεπάγεται. Μετά τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο παρατηρείται η διαμόρφωση μίας νέας φιλοσοφίας η οποία περιορίζει τις πολεμικές συγκρούσεις, τώρα με το έλεγχο ή υποταγή μίας άλλης χώρας μέσω του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Η όλη πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.), μετά την ενοποίηση της Γερμανίας το 1990, έχει τώρα όλα αυτά τα χαρακτηριστικά της νέας αυτής φιλοσοφίας. Η οποία είναι προϊόν της πρωταγωνίστριας εις την Ευρώπη Γερμανίας. Όμως για να γίνει πιο κατανοητή η όλη μεταστροφή η οποία παρατηρείται εδώ και 25 χρόνια εις την Ευρωπαϊκή Ήπειρο, η οποία και θέτει σε κίνδυνο τις ευρωπαϊκές Αρχές, Αξίες και Παραδόσεις των Λαών, οφείλουμε να ανατρέξουμε και πάλιν εις την Ιστορία.

Ως γνωστόν, πρωταγωνιστικό ρόλο εις την διερεύνηση των Ηπείρων του Πλανήτη και τον Αποικισμό των, και ως συνέπεια αυτού την ενδυνάμωση της παγκόσμιας οικονομίας, έπαιξαν οι χώρες Ισπανία, Πορτογαλία, Μ. Βρετανία, Ολλανδία, Γαλλία, Ιταλία και Βέλγιο. Η Γερμανία, αν και διέθετε δυναμισμό σε όλους τους τομείς του πνεύματος και της τεχνολογίας, για διάφορους λόγους έμεινε εκτός αυτής της μεγαλειώδους προσπάθειας. Όμως δεν συγχώρησε τον εαυτό της για αυτή την αποχή της, η οποία έκτοτε την συνοδεύει εφιαλτικά ως «σύνδρομο της χαμένης ευκαιρίας».Παράλληλα και  η μεγαλειώδης Επανάσταση του 1789 η οποία ανέδειξε την Γαλλία ως χώρα και μητέρα  του Διαφωτισμού.

Προς αντιμετώπιση αυτού του συνδρόμου στράφηκε κατά πρώτον εναντίον της Γαλλίας με τον Γερμανο-Γαλλικό πόλεμο του 1870/71, με την ταπείνωση της Γαλλίας. Η νίκη αυτή της έδωσε φτερά για να προκαλέσει εντός μόλις 20 χρόνων 2 συνεχόμενους Παγκοσμίους Πολέμους, η προετοιμασία του 2^ου Παγκοσμίου Πολέμου του οποίου, για την επίτευξη του μεγάλου οράματος της Χιλιετούς Αυτοκρατορίας (Tausendjähriges Reich), διήρκεσε μόλις 6 χρόνια (1933-1939). Όμως δυστυχώς για τους Λαούς οι οποίοι υπέστησαν  τα πάνδεινα, η έναρξη του Ψυχρού Πολέμου ευνόησε και πάλιν την ηττηθείσα Γερμανία, οποία απαλλάχθηκε σε μεγάλο ποσοστό από την καταβολή πολεμικών αποζημιώσεων.

Η Συμφωνία των 2 (Δυτική και Ανατολική Γερμανία) + 4 (ΗΠΑ, Σοβιετική Ένωση, Γαλλία, Μ.Βρετανία) η οποία δεν συμπεριέλαβε τις άλλες χώρες της Ευρώπης, για την Ενοποίηση της Γερμανίας, έδωσε το έναυσμα εις το Βερολίνο για την ολοκληρωτική τώρα αλλαγή της πολιτικής της απέναντι της Ευρώπης και την ενορχήστρωση ενός Σχεδίου για την κυριαρχία της εντός της Ε.Ε..

Παραβίασε το Σύμφωνο Σταθερότητας εντός της Ε.Ε. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 έως σήμερα  επέβαλε εντός της Γερμανίας την απαγόρευση αυξήσεων σε μισθούς, αμοιβές και συντάξεις και σχεδόν το μηδενισμό των τόκων εις τις τραπεζικές καταθέσεις, αλλά και την σταθερότητα των τιμών. Αυτό είχε ως συνέπεια τον χαμηλότοκο δανεισμό του Γερμανικού Τραπεζικού Συστήματος προς τις Τράπεζες των Ε.Ε.-Εταίρων οι οποίες διέθεταν τεράστια κεφάλαια για την αγορά καταναλωτικών προϊόντων, τα οποία εις την κυριολεξία προέρχονται από την Γερμανία. Αυτό είχε ως συνέπεια την αύξηση της παραγωγικότητας της Γερμανίας, η οποία εξάγει τώρα πλέον του 63% της παραγωγής της εις τις χώρες της Ε.Ε., με την συσσώρευση τεραστίων πλεονασμάτων, πλέον 25 δις Ευρώ μηνιαίως. Παράλληλα οι δανείστριες χώρες της Ε.Ε., κυρίως του Νότου, όχι μόνον απώλεσαν την παραγωγικότητά τους, αλλά και χρεοκόπησαν.

Η εμμονή του Προέδρου Μιτεράν της Γαλλίας για την καθιέρωση του Ευρώ ως Νόμισμα της Ε.Ε., για την «εξουδετέρωση» του βαρύτατου όπλου της Γερμανίας, δηλαδή του Μάρκου, και ως αντάλλαγμα την αποδοχή της Φρανκφούρτης ως Έδρα της ΕΚΤ, απέβη ως ο Δούρειος Ίππος της Γερμανίας. Διότι η ΕΚΤ ελέγχεται εις την κυριολεξία από το πνεύμα και φιλοσοφία της αυστηρότατης Νομισματικής Πολιτικής και Δημοσιονομικής Πειθαρχίας, αλλά και της αυστηρής Λιτότητας της Γερμανίας. Εκ του λόγου αυτού το Ευρώ κατέστη το πυρηνικό όπλο της Γερμανίας με το οποίο ελέγχει την Ε.Ε. Αυτή η φιλοσοφία της αυστηρής λιτότητας και το νέο πυρηνικό όπλο το Ευρώ της Γερμανίας στραγγαλίζει τώρα τις υπερχρεωμένες χώρες της Ε.Ε. οι οποίες δέχονται τις εξοντωτικές πιέσεις και την θανατηφόρο λιτότητα της Γερμανίας, η οποία παίζει και τον ρόλο του «Εξολοθρευτή» για τις χρηματαγορές.

Όμως την Πατρίδα μας δεν πρέπει να την φοβίζουν οι πιέσεις  και οι απειλές της Γερμανίας. Είναι πλέον διεθνώς αποδεκτό, ότι το χρέος των 325 δις Ευρώ δεν είναι βιώσιμο ούτε σε 5 γενεές. Οι δανειστές οι οποίοι διακινούν 50 τρις δολάρια ετησίως, δεν θα είχανε ουδεμία αντίρρηση εάν η Ελληνική Κυβέρνηση με δική της και μόνον πρωτοβουλία πρότεινε την διαγραφή του χρέους, το οποίο αποτελεί μόλις το 0,10% των διακινούμενων κερδοσκοπικών κεφαλαίων. Διότι η απώλεια για τους διακινητές των κερδοσκοπικών κεφαλαίων είναι σχεδόν μηδενική.

Γνωστόν είναι ότι η Γερμανία, λόγω της φιλοσοφίας  της και των αυστηρών Αρχών και Πειθαρχίας, όταν θέλει κτυπάει χωρίς προειδοποίηση. Δεν απειλεί ποτέ. Όμως οι απειλές του κ. Σόϊμπλε και του Βερολίνου, οι οποίες θυμίζουν την ρήση «σκύλο που γαυγίζει μη τον φοβάσαι»,  υποκρύπτουν τον φόβο της Γερμανίας. Ότι το φυτίλι της Ελλάδος θα οδηγήσει σε μία ηφαιστειακή έκρηξη  εις την Ε.Ε., εις την οποία βράζει τώρα το καζάνι, κατά της Γερμανίας,  με την κατάρρευση των υποχθόνιων σχεδίων της για τον έλεγχο και κατάκτηση της Ευρώπης.

Γεώργιος Εμ. Δημητράκης

Υποσημείωση: Ο αρθρογράφος σπούδασε Πολιτικές, Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία εις την Βόννη και Πολιτιστική Κληρονομιά εις την Αθήνα. Απασχολήθηκε επί 5 χρόνια εις την Ομοσπονδιακή Βουλή της Γερμανίας

  

Υποθερμία: Μια κατάσταση, που μπορεί να οδηγήσει σε θάνατο (περιγραφή βήμα βήμα της άμυνας και της κατάρρευσης του οργανισμού κατά την πτώση της θερμοκρασίας του)

http://aegeanhawk.blogspot.gr/2015/01/blog-post_71.html

Του Μάκη Ματιάτου

Το κρύο ήταν πάντα ένας από τους μεγαλύτερους εχθρούς του ανθρώπινου γένους. Στο κρύο οφείλονται πάρα πολλοί θάνατοι, ακόμα και στη σημερινή εποχή που η επιστήμη μας δίνει όλα τα μέσα για την αντιμετώπισή του.

Ο άνθρωπος μπορεί να διατηρηθεί στη ζωή χωρίς νερό για αρκετές μέρες, χωρίς τροφή για βδομάδες, αλλά χωρίς τη ζέστη δεν μπορεί να αντέξει πάρα πάνω από μερικές ώρες. Παρόλο που θεωρούμε τη ζέστη κυρίως σαν μια από τις ανέσεις στη ζωή μας, στην ουσία είναι αυτή που διατηρεί τα κύτταρα του οργανισμού μας ζωντανά.

Παρόλα αυτά, πολύ λίγος κόσμος γνωρίζει το ρόλο που παίζει η θερμοκρασία του σώματος στην υγεία και τη διατήρηση της ζωής.

Ένας λόγος που οι περισσότεροι αγνοούν τις συνέπειες που μπορεί να έχει το κρύο στον ανθρώπινο οργανισμό, είναι το ότι μόλις πρόσφατα η επιστήμη ασχολήθηκε σοβαρά με τον έλεγχο της θερμοκρασίας του σώματος. Ο έλεγχος της θερμότητας είναι ο τρόπος με τον οποίο ο οργανισμός μας κανονίζει και διατηρεί μια σταθερή θερμοκρασία με διαφορά 1-2 βαθμών Κελσίου.

Κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου οι γιατροί των Ναζί έκαναν πειράματα στο Νταχάου πάνω σε ανθρώπους, για την ανθεκτικότητα του οργανισμού σε χαμηλές θερμοκρασίες. Η μακαβριότητα όμως των πειραμάτων και η αποστροφή των μεταγενέστερων ερευνητών γι’ αυτά που στοίχησαν τη ζωή εκατοντάδων αιχμαλώτων, είχε σαν αποτέλεσμα να αποσιωπηθούν τα αποτελέσματα των ερευνών για πάρα πολλά χρόνια.

Οι μετέπειτα όμως ανάγκες της ανθρωπότητας έφεραν δειλά – δειλά στην επιφάνεια τ’ αποτελέσματα των πειραμάτων των Ναζί κι έτσι σήμερα αρκετά Πανεπιστήμια και Ιατρικά Κέντρα έχουν ήδη ερευνητικά προγράμματα πάνω στο θέμα αυτό.

Για τη διατήρηση της θερμοκρασίας του σώματος στους 37 βαθμούς Κελσίου, συνεργάζονται πολλά συστήματα του οργανισμού μας, όπως το κυκλοφοριακό, το αναπνευστικό, το νευρικό κ.ά. Η διατήρηση της θερμοκρασίας του σώματος στους 37 βαθμούς Κελσίου επιτρέπει σ’ όλα τα κύτταρα του οργανισμού μας να εργάζονται και ν’ αποδίδουν σωστά.

Καθένα από τα δισεκατομμύρια κύτταρα του ανθρώπινου οργανισμού παράγει θερμότητα. Ένα μέρος  της θερμικής αυτής ενέργειας κρατάει το σώμα μας, ενώ την υπόλοιπη την αποβάλλει με διάφορους τρόπους. Όταν το σώμα μας ζεσταθεί ή κρυώσει πολύ, οι λειτουργίες του οργανισμού μας επηρεάζονται, τα κύτταρα παθαίνουν βλάβη και σταδιακά επέρχεται το τέλος.

Έτσι, ενώ ο οργανισμός μας μπορεί να δεχτεί μια διαφορά θερμοκρασίας απ’ αυτή των 37 βαθμών, που ονομάζουμε ιδεώδη, και που κυμαίνεται από 1 μέχρι 2 βαθμούς Κελσίου για μικρά χρονικά διαστήματα, δεν μπορεί ν’ αντέξει σε μεγαλύτερες διακυμάνσεις για μεγάλα χρονικά διαστήματα.

Εδώ θα εξετάσουμε τις μεταβολές που προκαλούνται από την έκθεση του ανθρώπου σε θερμοκρασίες κάτω από τη φυσιολογική των 37 βαθμών και που ονομάζουμε υποθερμία.

Η υποθερμία προκαλείται από διάφορους παράγοντες, όπως είναι ο ψυχρός αέρας, το κρύο νερό, η μεγάλη ηλικία του ατόμου, η ακατάλληλη διατροφή, τα οινοπνευματώδη ποτά, τα φάρμακα και τα ναρκωτικά, ο τραυματισμός σε κάποιο μέρος του σώματος κ.ά.

Επειδή το θέμα της υποθερμίας παρουσιάζει τεράστιο ενδιαφέρον, όχι μόνο για τις περιπτώσεις που παρά τη θέλησή μας μπορεί κάποτε ν’ αντιμετωπίσουμε στη θάλασσα, αλλά κι επειδή λίγο – πολύ όλοι μας έχουμε σίγουρα υποστεί τα συμπτώματα της υποθερμίας στην καθημερινή μας ζωή, θα προσπαθήσουμε ν’ αναπτύξουμε την κατάσταση αυτή, όσο ο χώρος μας επιτρέπει.

Θα δούμε, δηλαδή, τι προκαλεί την υποθερμία, ποια είναι τα συμπτώματά της, πως την προλαβαίνουμε και πως την αντιμετωπίζουμε σε περίπτωση ανάγκης.

Τι είναι η υποθερμία

Η υποθερμία χωρίζεται σε δύο κατηγορίες, ανάλογα με τον τρόπο που προκαλείται, την πρωταρχική τυχαία υποθερμία και τη δευτερεύουσα τυχαία υποθερμία.

Στάδια υποθερμίας

Η πρωταρχική τυχαία υποθερμία είναι η υποθερμία που προκαλείται στο εσωτερικό μέρος του σώματός μας – δηλαδή μια διαφορά θερμοκρασίας μεγαλύτερη από 2 βαθμούς Κελσίου από την ιδανική – από την έκθεση σε ψυχρό περιβάλλον, όπως στην περίπτωση που θα βρεθούμε μέσα σε παγωμένο νερό, είτε από ναυάγιο, είτε από τυχαία πτώση από το σκάφος, είτε από έκθεση σε ψυχρό αέρα, είτε ακόμα και από υποβρύχιο ψάρεμα.

Προϋπόθεση για την περίπτωση αυτή είναι να βρισκόμαστε σε μια συνηθισμένη υγιή κατάσταση και όλα τα συστήματα του οργανισμού να λειτουργούν κανονικά.

Δευτερεύουσα τυχαία υποθερμία ονομάζουμε το ίδιο ακριβώς πράγμα που αναφέραμε παραπάνω, με τη μόνη διαφορά πως, μία ή περισσότερες από τις ενέργειες του οργανισμού μας, που χρησιμεύουν στο να διατηρούν μια σταθερή θερμοκρασία, δεν γίνονται κανονικά λόγω κακής λειτουργίας ενός ή περισσοτέρων συστημάτων.

Ουσιαστικά, η διαφορά των δύο κατηγοριών υποθερμίας είναι ότι στην πρώτη περίπτωση η έκθεση σε ψυχρό περιβάλλον προκαλεί το πρόβλημα, ενώ στη δεύτερη είναι άλλοι οι παράγοντες που προδιαθέτουν το θύμα στην υποθερμία.

Η θερμότητα του σώματος

Για να καταλάβουμε καλύτερα και να προλάβουμε ή ν’ αντιμετωπίσουμε την υποθερμία, πρέπει ν’ αναφέρουμε τους τρόπους με τους οποίους το σώμα μας διατηρεί τη θερμοκρασία του. Ο έλεγχος της θερμότητας γίνεται από τον εγκέφαλο, το νωτιαίο μυελό κι ένα εκτεταμένο σύστημα από νεύρα.

Ο εγκέφαλος είναι το κέντρο που διευθύνει δύο ξεχωριστά συστήματα, το εκούσιο ή σωματικό νευρικό σύστημα και το αυτόνομο νευρικό σύστημα. Το πρώτο είναι το σύστημα που μας επιτρέπει να ζυγίζουμε μια κατάσταση και να ενεργούμε ανάλογα, όπως π.χ. στην περίπτωση της υποθερμίας να βάλουμε ένα παλτό ή να σηκώσουμε το γιακά του ή ν’ ανάψουμε κάποια εστία θέρμανσης.

Το δεύτερο σύστημα είναι αυτό που ελέγχει τα εσωτερικά όργανά μας, τις φλέβες και τις αρτηρίες μας. Επίσης, ελέγχει την έκκριση της αδρεναλίνης και αντιδρά αυτόματα με κάποιο συγκεκριμένο τρόπο, όταν αντιμετωπίζει μια κατάσταση.

Το τμήμα του εγκεφάλου που ονομάζεται υποθάλαμος, κατευθύνει τις περισσότερες από τις αντιδράσεις του συστήματος αυτού, ενώ ο εγκεφαλικός φλοιός κατευθύνει τις περισσότερες από τις αντιδράσεις του πρώτου συστήματος.

Εάν π.χ. πέσουμε σε παγωμένο θαλασσινό νερό το χειμώνα, οι παλμοί της καρδιάς αυξάνονται μαζί με την πίεση του αίματος. Αυτή είναι η φυσική αντίδραση του ακούσιου ή αυτόνομου νευρικού συστήματος, που δεν επηρεάζεται από τη σκέψη μας ή τη θέλησή μας ν’ αντιδράσουμε.

Το νευρικό σύστημα ελέγχει την παραγωγή θερμότητας και το μηχανισμό του ελέγχου αυτής της θερμότητας στο σώμα μας. Ο έλεγχος δεν θα ήταν δυνατός, εάν το νευρικό σύστημα δεν έδινε στον εγκέφαλο τη δυνατότητα να παρακολουθεί κάθε λειτουργία του σώματος, μία από τις οποίες είναι και η θερμοκρασία.

Το νευρικό σύστημα είναι σε θέση ν’ αντιλαμβάνεται ακόμα και την ελάχιστη διαφορά θερμοκρασίας από την ιδεώδη των 37 βαθμών.

Μόλις διαπιστωθεί έστω και κάποια μικρή διαφορά, τα δύο παραπάνω συστήματα τίθενται σε λειτουργία.

Το πρώτο σύστημα μας λέει ότι πρέπει, σε περίπτωση που κρυώνουμε, να βάλουμε κάτι πάνω μας, ενώ συγχρόνως μπαίνουν σε λειτουργία και άλλα συστήματα του οργανισμού μας, που ελέγχονται από το ακούσιο ή αυτόνομο νευρικό σύστημα (αναπνευστικό, κυκλοφορικό κι ενδοκρινικό) σε μια προσπάθεια άριστα συντονισμένη για την προφύλαξη της ζωή μας.

Ο έλεγχος αυτός και η διατήρηση της θερμοκρασίας του σώματος στους 37 βαθμούς γίνεται, λοιπόν, από το νευρικό σύστημα, που παρακολουθεί αδιάκοπα και συγκρίνει τη θερμοκρασία ανάμεσα στον εγκέφαλο την καρδιά και την επιδερμίδα/μυς. Αυτή η σύγκριση ορίζει και τον τρόπο που το σώμα μας αντιδρά, όταν υποβάλλεται σ’ ένα ψυχρό ή θερμό στρες.

Όταν π.χ. η επιδερμίδα μας κρυώνει από μια ψυχρολουσία ή μια βουτιά στην κρύα θάλασσα, το νευρικό σύστημα μεταβιβάζει την πληροφορία στο νωτιαίο μυελό και στον εγκέφαλο. Η χαμηλή θερμοκρασία της επιδερμίδας συγκρίνεται με τη θερμοκρασία της καρδιάς και του εγκεφάλου και αμέσως το νευρικό σύστημα βάζει σε λειτουργία διάφορες ενέργειες για την παραγωγή και διατήρηση της θερμότητας.

Στο παραπάνω παράδειγμα η αντίδραση του οργανισμού είναι να κολυμπήσουμε με γρήγορες χεριές για να «συνηθίσουμε» το νερό.

Αν πάλι είμαστε ξαπλωμένοι πάνω στο κατάστρωμα κάνοντας ηλιοθεραπεία, η θερμοκρασία της επιδερμίδας αυξάνεται, οπότε αρχίζουμε να ιδρώνουμε. Αυτός είναι ένας τρόπος να αποβάλουμε θερμότητα.

Υπάρχουν πολλοί άλλοι τρόποι για τον έλεγχο και τη διατήρηση της κανονικής θερμοκρασίας του σώματος όπως, η άσκηση, το τρεμούλιασμα (ρίγος), το ανατρίχιασμα, η εφίδρωση ακόμα και η αλλαγή της θέσης μας στο χώρο, για ν’ αποφύγουμε τις καυτές ακτίνες του ηλίου ή τον ψυχρό αέρα που φυσάει.

Οι αλλαγές αυτές της θερμοκρασίας στο σώμα μας «συλλαμβάνονται» με τη βοήθεια χιλιάδων θερμικών δεκτών, που είναι εξειδικευμένα μέρη του νευρικού μας συστήματος και που βρίσκονται σε στρατηγικά σημεία σ’ όλο μας το σώμα, συμπεριλαμβανομένων της επιδερμίδας, των εσωτερικών οργάνων, του νωτιαίου μυελού και μερικών περιοχών του εγκέφαλου. Ακόμα, υπάρχουν τέτοιοι δέκτες στη γλώσσα μας και στο αναπνευστικό μας σύστημα.

Υπάρχουν διαφορετικοί δέκτες θερμότητας και ψύχους που όταν ενεργοποιούνται αρχίζουν να στέλνουν ηλεκτρικά σήματα στον εγκέφαλο. Το πως και που μεθοδεύονται αυτές οι πληροφορίες στον εγκέφαλο δεν είναι γνωστό.

Εκείνο όμως, που ξέρουμε είναι ότι μεταβιβάζονται άμεσα, όπως επίσης άμεσα μεταβιβάζονται και οι εντολές για την αντιμετώπιση της κατάστασης, οπότε έχουμε σαν αποτέλεσμα, ανάλογα με την περίπτωση, το τρεμούλιασμα, την εφίδρωση ή την αυξομείωση της κυκλοφορίας του αίματος.

Όπως θα δούμε και παρακάτω, το κάθε κύτταρο μας παράγει θερμότητα. Αυτές σι χημικές ενέργειες των κυττάρων είναι αυτό που λέμε μεταβολισμό των κυττάρων μας.

Ένα μέρος απ’ αυτή τη θερμότητα μεταφέρεται στα διάφορα σημεία του σώματός μας με την επαφή των κυττάρων, αλλά ο κύριος μηχανισμός διανομής θερμότητας είναι το κυκλοφοριακό μας σύστημα.

Λειτουργώντας με τις εντολές του αυτόνομου νευρικού συστήματος και τον απ’ ευθείας έλεγχο της ορμόνης επινεφρίνης (αδρεναλίνης), οι αρτηρίες διαστέλλονται και συστέλλονται, ανάλογα με τις ανάγκες των διαφόρων μελών του σώματος, για περισσότερη ή λιγότερη θερμότητα.

Εάν η θερμοκρασία του εσωτερικού του σώματος είναι υψηλή, οι αρτηρίες που εξυπηρετούν την επιδερμίδα και τα άκρα διαστέλλονται, για να επιτρέψουν στο θερμό αίμα να πλησιάσει την επιφάνεια του δέρματος, όπου η παραπανίσια θερμότητα μπορεί ν’ αποβληθεί.

Εάν πάλι η θερμοκρασία του εσωτερικού του σώματος πρέπει να διατηρηθεί, τότε το αυτόνομο νευρικό σύστημα κλείνει τη δίοδο του αίματος προς την επιδερμίδα, συστέλλοντας τις αρτηρίες.

Η ενέργεια αυτή είναι τόσο αποτελεσματική, που η κυκλοφορία του αίματος στα δάχτυλα π.χ. περιορίζεται κατά 99%.

Ο εγκέφαλος ενεργεί έτσι ώστε να διαφυλάσσει τη θερμοκρασία του σώματος, σε περίπτωση που αυτό εκτεθεί σε ψυχρό περιβάλλον.

Καθώς το σώμα εργάζεται πιο σκληρά για να κρατήσει μια θερμική ισορροπία με το περιβάλλον, το φυσιολογικό στρες του οργανισμού αυξάνεται, με αποτέλεσμα πολλές φορές να χάνει τα αποθέματα ενέργειάς του.

Ακόμα και σ’ αυτή την περίπτωση ο εγκέφαλος παίζει ένα σημαντικό ρόλο, στο να διατηρήσει στη ζωή εκείνα τα όργανα που έχουν μεγαλύτερη σημασία για την επιβίωση, θυσιάζοντας άλλα, λιγότερο απαραίτητα.
 
Ο εγκέφαλος και η καρδιά είναι τα κυριότερα όργανα με αξιοκρατικά κριτήρια, ακολουθούμενα από τα άλλα εσωτερικά όργανα που έρχονται σε δεύτερη μοίρα και τέλος από τα άκρα, τα οποία είναι και τα πρώτα που θυσιάζονται στην πάλη κατά της υποθερμίας.
 
Καθώς η θερμοκρασία του εσωτερικού του σώματος πέφτει, ο εγκέφαλος πασχίζει να διατηρήσει όλα τα μέρη του σώματος σε κατάσταση καλής λειτουργίας.
Όταν, όμως τα πράγματα χειροτερεύουν, ο εγκέφαλος αποφασίζει να κάνει θυσίες, γιατί το μόνο που θα πετύχαινε, αν δεν έπαιρνε την απόφαση να θυσιάσει κάποιο άλλο μέρος του σώματος, θα ήταν να επισπεύσει το θάνατο.

Έτσι ο εγκέφαλος σταματά την κυκλοφορία του αίματος προς τα άκρα.

Αν το παρατεταμένο κλείσιμο της κυκλοφορίας στα κάτω άκρα έχει σαν αποτέλεσμα το χάσιμο ενός ποδιού, αλλά η θερμοκρασία του εσωτερικού του σώματος, οπότε και η ζωή, έχουν διατηρηθεί, τότε το τίμημα είναι συγκριτικά μικρό.

Η όλη αντίδραση βέβαια του οργανισμού δεν είναι το χάσιμο κάποιου ποδιού για να διατηρηθεί στη ζωή. Μια σειρά από ενέργειες αρχίζουν από τη στιγμή που ο εγκέφαλος θα πάρει το μήνυμα.

Νιώθοντας την ανάγκη να προφυλαχθούμε από την υποθερμία, συνειδητά βάζουμε ένα πιο βαρύ ρούχο πάνω μας, ανάβουμε κάποια εστία θέρμανσης, κάνουμε κάποιο τροχάδην ή κουλουριαζόμαστε για να περιορίσουμε την επιφάνεια του σώματός μας, που εκτίθεται στο ψυχρό περιβάλλον.

Οι συνειδητές ενέργειες, που αναφέραμε παραπάνω, δεν είναι βέβαια αρκετές. Το αυτόματο νευρικό σύστημα φροντίζει για τα περαιτέρω. Τα νεύρα που ελέγχουν την καρδιά, την κάνουν να επιταχύνει το ρυθμό της, ενώ οι αρτηρίες αποκλείουν συστελλόμενες, τη διέλευση του ζεστού αίματος προς τις ψυχρές περιοχές.

Το σύστημα της αναπνοής επιταχύνεται.

Σαν μια επιπλέον βοήθεια, το σοκ από το ψύχος πυροδοτεί το ενδοκρινικό σύστημα.

Έτσι η παραγωγή θερμότητας κι ενέργειας από τα κύτταρα αυξάνεται, καθώς το σώμα μετατρέπει το ζωικό άμυλο που είναι αποθηκευμένο στους ιστούς σε γλυκόζη, τη χημική ουσία που χρησιμοποιείται από τα κύτταρα σαν καύσιμο.

Σε αυτές τις καταστάσεις υποθερμίας η αναπνοή, ο εξαερισμός και η κυκλοφορία του αίματος πρέπει να συγχρονιστούν. Το ενδοκρινικό, το νευρομυϊκό, ακόμα και το πεπτικό σύστημα πρέπει να είναι σε ετοιμότητα για ν’ αντιδράσουν όταν χρειαστεί.

Καθώς όλα αυτά τα συστήματα ενεργοποιούνται για ν’ αντιδράσουν στο κρύο, το σώμα υποβάλλεται σ’ ένα διπλό στρες.

Το πρώτο βέβαια είναι από το ίδιο το κρύο, ενώ το δεύτερο από την προσπάθεια για την άμυνα, που όμως μπορεί να παραταθεί για περιορισμένο χρονικό διάστημα.

Για παράδειγμα, το τρεμούλιασμα συνήθως σταματάει, όταν η θερμοκρασία του εσωτερικού του σώματος πέσει στους 30 βαθμούς Κελσίου.

Τα αποτελέσματα της υποθερμίας αρχικά φαίνονται σαν αποτέλεσμα μιας υπερφόρτωσης του αμυντικού βιολογικού μηχανισμού μας, όπως είναι τα κρυοπαγήματα.

Πολύ αργότερα, όταν πια όλα τα συστήματα έχουν εξαντληθεί ή παραλύσει, τότε η υποθερμία μας δίνει το τελειωτικό της κτύπημα.

Εδώ πρέπει να πούμε ότι, καθώς το σώμα περνάει από τα διάφορα στάδια της υποθερμίας, η λειτουργία των συστημάτων προοδευτικά επιβραδύνεται και σε μερικά σε τέτοιο σημείο, που το θύμα φαίνεται σχεδόν νεκρό.

Η βιολογία της θερμότητας του ανθρώπινου σώματος

Ένας από τους πιο κοινούς τρόπους να προφυλαχτούμε από την υποθερμία, πριν εκθέσουμε τον εαυτό μας σε ψυχρό περιβάλλον, είναι να φάμε καλά.

Ο τρόπος αυτός έχει γίνει πλέον τρόπος ζωής στους Βόρειους λαούς, που έχουν καθιερώσει το πρόγευμα σαν ίσως το πιο σημαντικό γεύμα της ημέρας. Τρώγοντας ένα καλό και δυναμωτικό πρωινό, ο οργανισμός τους παίρνει όλα τα απαραίτητα συστατικά για ν’ αντιμετωπίσει το χάσιμο της ενέργειας της ημέρας καθώς και το κρύο.

Σε γενικές γραμμές μπορούμε να πούμε πως, η τροφή που παίρνουμε ισοδυναμεί με την ενέργεια που καταναλώνουμε, συν την ενέργεια που αποθηκεύουμε μέσα μας, συν το χάσιμο της θερμότητας που αποβάλλουμε.

Με δυο λόγια, ο οργανισμός μας μετατρέπει την τροφή (υδατάνθρακες, πρωτεΐνες, λίπη) σε πολύτιμη ενέργεια που χρειαζόμαστε για να ζήσουμε. Υπάρχουν διαφόρων ειδών τροφές, που όλες αποτελούνται από ένα ή περισσότερα στοιχεία, δηλαδή πρωτεΐνες, υδατάνθρακες και λίπη. Η ενέργεια όμως που παίρνουμε από τις τροφές διαφέρει. Τα φαγητά που περιέχουν λίπη δίνουν περισσότερη ενέργεια απ’ αυτά που περιέχουν υδατάνθρακες.

Μονάδα μέτρησης της ενέργειας είναι η θερμίδα. Μια θερμίδα ή Calorie (με κεφαλαίο C) είναι η ποσότητα της θερμότητας που απαιτείται, για ν’ αυξήσει τη θερμοκρασία ενός λίτρου νερού κατά ένα βαθμό Κελσίου.

Επίσης ένα calorie (με μικρό c αυτή τη φορά) είναι η ποσότητα της θερμότητας, που απαιτείται για ν’ αυξήσει τη θερμοκρασία ενός χιλιοστού του λίτρου νερού κατά ένα βαθμό Κελσίου. Επομένως 1.000 (με μικρό c ) είναι ίσα με 1 C (με κεφαλαίο C) ή μεγάλη θερμίδα ή kilocalorie, ή θερμίδα. Οι διάφορες δίαιτες αναφέρονται σε θερμίδες ή kilocalorie.

Η τροφή λοιπόν είναι εκείνη που δίνει την ενέργεια και τη θερμότητα στον οργανισμό μας. Όπως είδαμε πιο πάνω ο οργανισμός παρακρατεί τη θερμότητα που του χρειάζεται, αποβάλλοντας ό,τι περισσεύει.

 http://www.ortsa.gr/

σχετικά:

Τι να κάνω σε έκτακτες καταστροφές...ναυάγιο - υποθερμία - κρυοπαγήματα - πυρκαγιά - ασφυξία - διαφυγή με ασφάλεια

Οδηγίες για επιβίωση στο κρύο νερό