Η μια μικρή και απλή, η άλλη τεράστια και μεγαλειώδης (σε κείμενο και παρουσίαση), η μια μιλά για απλούς ανθρώπους της κατώτερης τάξης, η άλλη για θεούς και ήρωες, στην μια η σκηνή είναι μκρή και η κίνηση ελάχιστη και στην άλλη οι ηθοποιοί αλωνίζουν την τεράστια σκηνή. Μόνο τους κοινό; Είναι και τα δύο Ελληνικά έργα, αλλά, το ένα δεν είναι θεατρικό και, επίσης, τα χωρίζουν πολλοί αιώνες...
“Ιλιάδα”
Πολλοί φοβόντουσαν την παράσταση της Ιλιάδας για την διάρκεια της. Μιλούσαν για μια πενταώρη παράσταση. Όμως, η παράσταση που έστησε ο Λιβαθινός με την ομάδα του, ήταν τετράωρη και, εκτός αυτού, δεν κούραζε λεπτό!!! Και εδώ να πούμε ότι τα διαλείματα ήταν τρία, αλλά πολλοί θα προτιμούσαμε να είναι μόνο δύο....
Ο σκηνοθέτης αφηγήθηκε, με εξαιρετικό τρόπο, το μεγαλύτερο μέρος του Ομηρικού έπους, σε μετάφραση Δ.Μαρωνίτη. Σε μια τεράστια σκηνή, απόλυτα ενταγμένη σκηνογραφικά (Ελ.Μανωλοπούλου) με το βιομηχανικό τοπίο του φεστιβάλ αθηνών, ο Λιβαθινός κατόρθωσε να χρησιμοποιήσει κάθε του σπιθαμή και να μας κάνει να βλέπουμε παλιά ελαστικά αυτοκινήτων ως τείχη, σκισμένες πολυθρόνες ως θρόνους, σακάκια, σκοινιά και μαντήλια για ξύφη και rollers και κρόσσια για τα φτερά της Θεάς Ίριδας! Τίποτα λαμπερό ή εντυπωσιακό, όπως άλλωστε συμβαίνει στα πεδία της μάχης. Υπέροχο, όμως, σκηνικό, σχεδόν χωρίς παρασκήνια, σε μια παράσταση με συνεχείς αλλαγές σκηνών, ρόλων, τόπων, κουστουμιών! Μιλιταριστικό περιβάλλον, λάστιχα, τσιγκέλια για σφάγεια μεταφέρουν στρατιωτικά αμπέχονα, μια στριφογυριστή σκάλα αυλής οδηγεί στον Όλυμπο, διαφορετικό επίπεδο για Θεούς και διαφορετικό για ανθρώπους, χάρτινα καραβάκια για τον στόλο (τί όμορφη σκηνή!) που παίρνει φωτιά. Έκπληξη αποτελεί το υγρό στοιχείο-θάλασσα επί σκηνής, που δεν παρατηρείς από την αρχή του έργου, αλλά ανακαλύπτεις όταν, μέσα από αυτό, αναδύεται η Θέτιδα!
Οι δεκαπέντε ηθοποιοί, τα δίνουν όλα, επί τέσσερις ώρες, αλλάζοντας ρόλους, τρέχοντας, πηδώντας, μα προπάντων, καταφέρνοντας να εκφέρουν σωστά τον λόγο και να ακούσουμε και να κατανοήσουμε όλο αυτό το δύσκολο κείμενο. Μια παράσταση, καθόλου φιλολογική, που βασίστηκε πολύ και στους αυτοσχεδιασμούς των ηθοποιών, αλλά και στην κίνηση που τους δίδαξε ο Μοναχός Σαολίν, ο Σι Μιαο Τζιε. Οι τρεις σκηνές μονομαχίας ήταν εξαιρετικές. Στην πρώτη οι δύο αντίπαλοι μονομαχούν βγάζοντας ο ένας το σακάκι του άλλου, στην δεύτερη θανατηφόρο οπλο γίνεται ένα κόκκινο (!) σκοινί και στην τρίτη οι ηθοποιοί, σχεδόν ακίνητοι, ισορροπούν πάνω σε ένα τεράστιο λάστιχο!
Δεν ξέρω τί να πρωτοπώ γι αυτή την παράσταση και για το πόση ενέργεια χρειάζονται αυτοί οι ηθοποιοί για να κάνουν αυτόν τον άθλο κάθε μέρα. Υπέροχη υποκριτική, αισθητική, κίνηση, λόγος, εναλλαγή ρόλων, το πως συνδέονταν η μία σκηνή με την άλλη, το πώς το κουστούμι του κάθε ηθοποιού μεταμορφωνότανε επί σκηνής, όταν άλλαζε ρόλο! Και μια και μιλάμε για ενδυματολογία (Ελ.Μανωλοπούλου), δύο κουστούμια απογοήτευσαν πάρα πολύ: του Απόλλωνα και της Αφροδίτης. Δεν έφταιγε, βέβαια, μόνο το κουστούμι, αλλά ήταν λάθος και η επιλογή των ηθοποιών για αυτούς τους ρόλους. Ο εξαιρετικός Β.Ανδρέου ήταν πολύ μεγάλος για να παίξει τον έφηβο Απόλλωνα (το δυχτυωτό, ίσως ήταν το μοναδικό φάουλ της παράστασης), και η Νεφέλη Κουρή (απόλυτα ταιριαστή για την περσινή Αρετούσα, που ενσάρκωσε υπέροχα) ήταν πολύ λίγη, πολύ μικρή, πολύ λεπτή, πολύ έφηβη για να παίζει την Θεά του έρωτα, το απόλυτο θηλυκό (εδώ μας έλειψε η ιδανική για τον ρόλο Μ.Ναυπλιώτου...). Ήταν, όμως, εξαιρετική, ως Ίριδα! Υπέροχη και η
μουσική του Λάμπρου Πηγούνη και τα live κρουστά του Μανούσου Κλαπάκη.
Δεν θέλω να αναφερθώ χωριστά σε ερμηνείες ηθοποιών (Αγαμέμνων, Θερσίτης, Πάρης, Αχιλλέας κ.α.) που ήταν όλες εξαιρετικές, παρά μόνο να επισημάνω την εξαιρετική συνολική παρουσία και το σκηνικό εκτόπισμα της Μαρίας Σαββίδου, από την πρώτη της εμφάνιση, μέχρι και την απαγγελία του ειρωνικού ποιήματος του Καβάφη “Τρώες”, το οποίο, σχολιάζοντας, κλείνει την παράσταση...
Η παράσταση τελείωσε, και είναι καθ’ οδόν για την παρουσίασή της στην Ολλανδία. Να ελπίζουμε σε τρίτη παρουσίασή της στην Αθήνα;
“Το τάβλι”
Μια παλιά Αθηναϊκή αυλή, στου Ψυρρή, γίνεται το φυσικό σκηνικό για την παράσταση του Κων/νου Κάππα που παίζεται για τρίτη συνεχή χρονιά! Μια πλακοστρωμένη εσωτερική αυλή, στην οποία έβγαιναν οι πόρτες όλων των σπιτιών στην μεταπολεμική Αθήνα, είναι το σκηνικό για το θεατρικό έργο του Δημ.Κεχαίδη, όπως και στην “Αυλή των Θαυμάτων” του Καμπανέλη. Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης επέλεξε να παρουσιάσει “Το τάβλι”, μόνο σε φυσικούς χώρους, με τους θεατές να κάθονται γύρω-γύρω σε καρέκλες, σε απόσταση αναπνοής από τους πρωταγωνιστές, δίπλα σε γλάστρες με βασιλικό, ασβεστωμένους τοίχους και από πάνω από τα κεφάλια τους να κρέμεται η μπουγάδα της γειτόνισσας!
Ο Φώντας και ο γαμπρός του, ο Κόλλιας, αρχές δεκαετίας του ’70 ή και λίγο πιο πριν, στην αυλή του σπιτιού τους, ένα αυγουστιάτικο απόγευμα με ζέστη, παίζουν τάβλι, πίνουν Ελληνικό καφέ, συνομιλούν, μαλώνουν, φιλιώνουν, κουρεύει ο ένας τον άλλον και σχεδιάζουν το πως θα κάνουν την μεγάλη μπίζνα και θα πιάσουν την καλή! Όσο περνάει η ώρα κι η κομπίνα στήνεται και ξεστήνεται συνεχώς, τόσο πιο ξεκαρδιστική γίνεται η παράσταση. Ο ήσυχος οικογενειάρχης Κόλλιας κάθε τόσο ανακαλύπτει, ότι για άλλη μια φορά του την έχει φέρει ο άεργος, ταβλαδόρος και λαμόγιο γαμπρός του, ο οποίος δεν διστάζει να βγάλει στο κλαρί ούτε την ίδια του την αδερφή, και κάθε φορά ο τελευταίος καταφέρνει να τον τουμπάρει! Ξεκαρδιστικοί διάλογοι, που όμως παρουσιάζουν, σατυρίζοντας, τον Έλληνα εκείνης της εποχής, που δυστυχώς, υπάρχει και στις μέρες μας! Ποιά είναι η μεγάλη δουλειά; Μα το εξής πολύ “απλό”: ο κομπιναδόρος σχεδιάζει να ναυλώσουν ένα πλοίο, να πάνε στη λιμοκτονούσα Μπιάφρα, να το γεμίσουν πεινασμένους νέγρους και να τους διοχετεύουν σ' όλα τα χωράφια στην Ελλάδα! Ένα πικρό σχόλιο για την κοινωνία μας, γίνεται μια εκπληκτική, γνήσια λαϊκή κωμωδία χαρακτήρων.
Οι δύο ηθοποιοί (Σωκρ.Πατσίκας, Κ.Κάππα) ζωντανεύουν υπέροχα δύο Ελληναράδες και για κάτι παραπάνω απο μία ώρα, σε μεταφέρουν σε μια άλλη εποχή! Δυνατό κείμενο, δυνατές ερμηνείες (ο Πατσίκας εξελίσσεται σε εκπληκτικό καρατερίστα), σωματικότητα, νοσταλγικό άρωμα εποχής και ένα κοινό που ξεκαρδίζεται. Δεν ήθελα να τελειώσει, ήθελα να δω και την συνέχεια, την σύζυγο να επιστρέφει και την μπίζνα να καταστρέφεται για άλλη μια φορά! Ακόμα γελάω....
Μην χάσετε αυτό το ταξίδι στην μετεμφυλιακή Ελλάδα, όσο ακόμα ο καιρός είναι καλός!
Στην Αυλή στου Ψυρρή,
Αριστοφάνους 34Β και Σαρρή, ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ 30/9.(12, 10 ευρώ) 210 8938111,
www.tickethour.com, 6973-228660, 6945977572.
“Ιλιάδα”
Πολλοί φοβόντουσαν την παράσταση της Ιλιάδας για την διάρκεια της. Μιλούσαν για μια πεντάωρη παράσταση. Όμως, η παράσταση που έστησε ο Λιβαθινός με την ομάδα του, ήταν τετράωρη και, εκτός αυτού, δεν κούραζε λεπτό!!! Και εδώ να πούμε ότι τα διαλείμματα ήταν τρία, αλλά πολλοί θα προτιμούσαμε να είναι μόνο δύο....
Ο σκηνοθέτης αφηγήθηκε, με εξαιρετικό τρόπο, το μεγαλύτερο μέρος του Ομηρικού έπους, σε μετάφραση Δ.Μαρωνίτη. Σε μια τεράστια σκηνή, απόλυτα ενταγμένη σκηνογραφικά (Ελ.Μανωλοπούλου) με το βιομηχανικό τοπίο του φεστιβάλ αθηνών, ο Λιβαθινός κατόρθωσε να χρησιμοποιήσει κάθε του σπιθαμή και να μας κάνει να βλέπουμε παλιά ελαστικά αυτοκινήτων ως τείχη, σκισμένες πολυθρόνες ως θρόνους, σακάκια, σκοινιά και μαντήλια για ξίφη και rollers και κρόσσια για τα φτερά της Θεάς Ίριδας! Τίποτα λαμπερό ή εντυπωσιακό, όπως άλλωστε συμβαίνει στα πεδία της μάχης. Υπέροχο, όμως, σκηνικό, σχεδόν χωρίς παρασκήνια, σε μια παράσταση με συνεχείς αλλαγές σκηνών, ρόλων, τόπων, κουστουμιών! Μιλιταριστικό περιβάλλον, λάστιχα, τσιγκέλια για σφάγεια μεταφέρουν στρατιωτικά αμπέχονα, μια στριφογυριστή σκάλα αυλής οδηγεί στον Όλυμπο, διαφορετικό επίπεδο για Θεούς και διαφορετικό για ανθρώπους, χάρτινα καραβάκια για τον στόλο (τί όμορφη σκηνή!) που παίρνει φωτιά. Έκπληξη αποτελεί το υγρό στοιχείο-θάλασσα επί σκηνής, που δεν παρατηρείς από την αρχή του έργου, αλλά ανακαλύπτεις όταν, μέσα από αυτό, αναδύεται η Θέτιδα!
Οι δεκαπέντε ηθοποιοί, τα δίνουν όλα, επί τέσσερις ώρες, αλλάζοντας ρόλους, τρέχοντας, πηδώντας, μα προπάντων, καταφέρνοντας να εκφέρουν σωστά τον λόγο και να ακούσουμε και να κατανοήσουμε όλο αυτό το δύσκολο κείμενο. Μια παράσταση, καθόλου φιλολογική, που βασίστηκε πολύ και στους αυτοσχεδιασμούς των ηθοποιών, αλλά και στην κίνηση που τους δίδαξε ο Μοναχός Σαολίν, ο Σι Μιαο Τζιε. Οι τρεις σκηνές μονομαχίας ήταν εξαιρετικές. Στην πρώτη οι δύο αντίπαλοι μονομαχούν βγάζοντας ο ένας το σακάκι του άλλου, στην δεύτερη θανατηφόρο όπλο γίνεται ένα κόκκινο (!) σκοινί και στην τρίτη οι ηθοποιοί, σχεδόν ακίνητοι, ισορροπούν πάνω σε ένα τεράστιο λάστιχο!
Δεν ξέρω τί να πρωτοπώ γι αυτή την παράσταση και για το πόση ενέργεια χρειάζονται αυτοί οι ηθοποιοί για να κάνουν αυτόν τον άθλο κάθε μέρα. Υπέροχη υποκριτική, αισθητική, κίνηση, λόγος, εναλλαγή ρόλων, το πως συνδέονταν η μία σκηνή με την άλλη, το πώς το κουστούμι του κάθε ηθοποιού μεταμορφωνότανε επί σκηνής, όταν άλλαζε ρόλο! Και μια και μιλάμε για ενδυματολογία (Ελ.Μανωλοπούλου), δύο κουστούμια απογοήτευσαν πάρα πολύ: του Απόλλωνα και της Αφροδίτης. Δεν έφταιγε, βέβαια, μόνο το κουστούμι, αλλά ήταν λάθος και η επιλογή των ηθοποιών για αυτούς τους ρόλους. Ο εξαιρετικός Β.Ανδρέου ήταν πολύ μεγάλος για να παίξει τον έφηβο Απόλλωνα (το διχτυωτό, ίσως ήταν το μοναδικό φάουλ της παράστασης), και η Νεφέλη Κουρή (απόλυτα ταιριαστή για την περσινή Αρετούσα, που ενσάρκωσε υπέροχα) ήταν πολύ λίγη, πολύ μικρή, πολύ λεπτή, πολύ έφηβη για να παίζει την Θεά του έρωτα, το απόλυτο θηλυκό (εδώ μας έλειψε η ιδανική για τον ρόλο Μ.Ναυπλιώτου...). Ήταν, όμως, εξαιρετική, ως Ίριδα! Υπέροχη και η μουσική του Λάμπρου Πηγούνη και τα live κρουστά του Μανούσου Κλαπάκη.
Δεν θέλω να αναφερθώ χωριστά σε ερμηνείες ηθοποιών (Αγαμέμνων, Θερσίτης, Πάρης, Αχιλλέας κ.α.) που ήταν όλες εξαιρετικές, παρά μόνο να επισημάνω την εξαιρετική συνολική παρουσία και το σκηνικό εκτόπισμα της Μαρίας Σαββίδου, από την πρώτη της εμφάνιση, μέχρι και την απαγγελία του ειρωνικού ποιήματος του Καβάφη “Τρώες”, το οποίο, σχολιάζοντας, κλείνει την παράσταση...
Η παράσταση τελείωσε, και είναι καθ’ οδόν για την παρουσίασή της στην Ολλανδία. Να ελπίζουμε σε τρίτη παρουσίασή της στην Αθήνα;
21.9.2013
Τί είδαμε φέτος στην Επίδαυρο
ΤΡΑΧΙΝΙΕΣ (Σοφοκλή, 457 και το 430 π.Χ)
Αναμφίβολα η καλύτερη παράσταση του καλοκαιριού (εξαιρουμένων των επαναλήψεων, π.χ. “Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου”, “Πρώτη Ύλη” του Παπαιωάννου ,“Γκόλφω”).
Η Δηιάνειρα περιμένει στην Τραχίνα την επιστροφή του συζύγου της : εάν ο Ηρακλής επιστρέψει μέσα στα προκαθορισμένα χρονικά όρια, τότε τα πάθη του θα λάβουν τέλος.
Επιστρέφοντας, όμως, εκείνος, φέρνει , αιχμάλωτη, την βασιλοπούλα Ιόλη, την οποία έχει ερωτευτεί.
Η Δηιάνειρα για να τον ξανακερδίσει του στέλνει έναν μανδύα ποτισμένο με το αίμα του κένταυρου, το οποίο όμως αποδεικνύεται, εν αγνοία της, δηλητηριώδες και ο ήρωας αργοπεθαίνει με φρικτούς πόνους.
Ο Θωμάς Μοσχόπουλος έστησε μια εξαιρετική παράσταση, με ονειρική έναρξη από τον χορό. Μια απλή και απέριττη παράσταση, όπου άκουγες όλο το κείμενο και τίποτα δεν προσπαθούσε να σε εντυπωσιάσει.Μια παράσταση με ζωντανή μουσική (Κορνήλιος Σελαμσής) και πρωταγωνιστή τον χορό. Θαύμασα την Άννα Μάσχα για την απλότητα, την υποκριτική της, την εκφορά του λόγου και όχι μόνο! Τόσο όμορφη πάνω στην σκηνή δεν την έχω ξαναδεί! Ένα στενό, ημιδιάφανο φόρεμα έντυνε το όμορφο κορμί της και παρέπεμπε στην ομορφιά του δέρματος των φιδιών. Η αντίζηλή της, από την άλλη, σιωπηλή και σχεδόν γυμνή. Ένα γυμνό που δεν ενοχλούσε , απόλυτα σωστό στην πρώτη της σκηνή, αλλά ίσως θα μπορούσε στην δεύτερή της εμφάνιση να της φοράνε ένα λίγο λιγότερο διαφανές, να μην είναι τόσο απροκάλυπτα σέξυ.
Όλα, ήταν εξαιρετικά: η Α.Μάσχα και η Φιλαρέτη Κομνηνού ,ο καλοδουλεμένος χορός, στην κίνηση ( Χρήστος Παπαδόπουλος) και στον λόγο, η μουσική και αυτή η καλοσύνη που κυριαρχεί μέχρι, σχεδόν, τη στιγμή που διακόπτεται από έναν θορυβώδη Ηρακλή, ο οποίος αργοπεθαίνει με φρικτούς πόνους. Δεν ξέρω πώς αλλιώς θα μπορουσε να δείξει κάποιος αυτό τον φρικτό θάνατο ενός ήρωα. Ήταν, όμως, ατυχής είτε η επιλογή του, καλού, Ξάφη, να μιλάει σαν σε όπερα, είτε αυτή η συνθήκη οδυρμού του ήρωα. Ωστόσο, ο Ξάφης κατάφερε να βγάλει την αλαζονεία του ήρωα, ο οποίος δεν μετανιώνει για το κακό που προκάλεσε στην γυναίκα του και σε ολόκληρη την πόλη της Ιόλης. Κατάφερε να δείξει την γελοιότητα και την μικρότητα αυτού του, τεραστίων διαστάσεων, ημίθεου εγωιστή, σε αντίθεση με την γυναίκα του, η οποία αναγνωρίζει το λάθος και την απερισκεψία της και αυτοκτονεί ήσυχα στα ενδότερα! Εξαιρετικό και λιτό το σκηνικό (Έλλη Παπαγεωργακοπούλου), όπως και αυτή η ποιητική παράσταση. Μια πρόταση που στηρίχθηκε στους ανθρώπους της κι όχι σε εντυπωσιασμούς, όπως οι υπόλοιπες παραστάσεις για τις οποίες θα μιλήσουμε αμέσως παρακάτω!
ΜΗΔΕΙΑ (Ευριπίδη, 431 π.Χ. )
Ο 73χρονος σκηνοθέτης και θεατρολόγος Σπύρος Ευαγγελάτος στα νιάτα του ήταν πρωτοποριακός σκηνοθέτης και η καριέρα του αποδείχθηκε λαμπρή. Η φετινή παράσταση του μου θύμισε γιατί πια δεν παρακολουθώ τις σκηνοθεσίες του. Ήταν μια αξιοπρεπέστατη παράσταση που, όμως, εκτός του ότι δεν είχε τίποτα καινούριο να προσφέρει, υπήρχαν και σημεία, κυρίως στα χορικά, που μύριζαν μούχλα.
Όπως ο Δ.Λιγνάδης, φέτος, είχε, κράχτη τον Ρουβά, ως Διόνυσο, στις “Βάκχες” του, έτσι και αυτή η «Μήδεια» είχε τον Κιμούλη στον ομώνυμο ρόλο. Στην αρχαιότητα όλοι οι ρόλοι παίζονταν από άντρες και όλοι φορούσαν προσωπεία. Αυτά ήταν δύο στοιχεία που επανέφερε φέτος ο Ευαγγελάτος. Δεν ήταν, όμως εκεί το πρόβλημα της παράστασης.
Τα θέματά της ήταν δύο: ο πρωταγωνιστής και η γραμμή της σκηνοθεσίας. Ο Κιμούλης ενσάρκωσε καλά τον ρόλο, αλλά ουδέποτε είδαμε την γυναίκα Μήδεια, αλλά έναν άντρα “υποκριτή”. Ουδέποτε, η Μήδεια-Κιμούλης, επικοινώνησε με την σύζυγό της, Ιάσωνα (Οδ. Παπασπηλιωτόπουλος), ούτε με τον χορό. Σαν να μην έφτανε αυτό, τα άφυλλα κοστούμια του εξαιρετικού Μετζικόφ, αν και περίτεχνα, ήταν όπως η σκηνοθεσία: χωρίς γραμμή και θυμίζαν κοστούμια που θα σχεδίαζε και θα έραβε κάποιος για οποιαδήποτε τραγωδία του 1970, όχι, όμως, για τη δεύτερη δεκαετία του 2000. Το σκηνικό, με το τυπωμένο αναγενησσιακό άγαλμα στρουμπουλού παιδιού, μικρό,αδιάφορο και ανοίκειο με τα κουστούμια και όλο το ύφος της παράστασης.
Μια αξιοπρεπής παράσταση, χωρίς λάθη, χωρίς όμως ενδιαφέρον, καλή μόνο για ένα κοινό μιας κάποιας ηλικίας. Αναρωτιέμαι γιατί ένας σκηνοθέτης να θέλει να σκηνοθετήσει ξανά το ίδιο έργο, 12 χρόνια μετά (2001 με την γυναίκα του, Λήδα Τασοπούλου, στον ομώνυμο ρόλο), αν δεν έχει κάτι καινούριο να προσφέρει, πέρα από το ότι να πειραματιστεί με έναν καλό, άνδρα, ηθοποιό, στον πρωταγωνιστικό γυναικείο ρόλο!
ΚΥΚΛΩΠΑΣ (Ευριπίδη, 410 με 415 π.Χ.))
Και μετά την αδιάφορη παράσταση δράματος που προαναφέραμε, πάμε σε μια παράσταση σκέτο δράμα! Κι αυτή την φορά δεν μιλάμε για τραγωδία, αλλά για Σατυρικό δράμα, το ένα και μοναδικό που έχει διασωθεί ολόκληρο!
Η παράσταση, αν και διέθετε πολύ καλούς συντελεστές, δεν ήξερε τί της γίνεται. Και μόνο τα κουστούμια της να κοίταζες (Μαρί Νοέλ Σεμ), θα υποψιαζόσουν τον αχταρμά που θα ακολουθούσε: Ο κορυφαίος του χορού, ο γέρο Σιληνός (Ν.Χατζόπουλος) ντυμένος σκύλος, ο Οδυσσέας (Ν.Καραθάνος) ντυμένος Τζόνυ Ντεπ-Τζάκ Σπάροου-“ψάχνω την Καραϊβική μέσα στην μαστούρα μου”, ο χορός σαν σύγχρονοι ομοφιλόφιλοι(;) χίπστερς, ο Κύκλωπας (Δ.Πιατάς) –για να δηλωθεί η αντίθεση του πρωτόγονου με τον σύγχρονο χορό- παρουσιάστηκε με αρχαιοελληνικό χιτώνα άσπρο-ροζ και ένα τεράστιο μάτι που ανάβει! Το τελευταίο ήταν, ίσως, το μόνο που δεν με ενόχλησε στην παράσταση....
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, εκτός από τον σκηνοθέτη (Β.Παπαβασιλείου) που φάνηκε να μην νοιάζεται για τίποτα, και την ενδυματολόγο που, προφανώς, δεν της δόθηκε καμία γραμμή, φαινόταν να βαριέται και ο χορογράφος, αλλά και τα μέλη του χορού, τα οποία, σχεδόν, έκαναν αγγαρεία με το να βρίσκονται πάνω στην σκηνή! Καμία σχέση δηλ. με τους σκανταλιάρησες σατύρους ή το διονυσιακό πνεύμα του έργου....
Αναπολώ τον εξαιρετικό “Κύκλωπα” προ ετών, όπου σκηνοθετούσε και πρωταγωνιστούσε ο Θ.Καρακατσάνης (Κ.Θ.Β.Ε.) και η παράσταση παιζόταν μετά από την τραγωδία “Εκάβη”!
“Γκόλφω” κατά Ν.Καραθάνο
Κι αυτό αποτελεί για όλους ένα αναγνωρίσιμο όνομα θεατρικού έργου κι ας μην το έχουμε δει ποτέ. Πρόκειται για μια ιστορία έρωτα (Τάσος και Γκόλφω), προσωπικού πολέμου και πάλης κοινωνικών τάξεων, σε ένα ορεινό χωριό του 19ου αιώνα, όπου κυλούν τα νερά της Στύγας. Κι εδώ έχουμε μια μίνιμαλ παράσταση-αφήγηση. Υπέροχα σκηνικά, κουστούμια, μουσική, υποκριτική. ‘Ισως είναι η πρώτη φορά που, επιτυχία του χειμώνα, παίζεται στην Επίδαυρο και χωρίς καν να είναι αρχαία δραματουργία!
Ναι, καλά διαβάζετε, η καλύτερη παράσταση του Εθνικού, του χειμώνα που μας πέρασε, παίχτηκε και στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου και φέτος θα επαναληφθεί και πάλι στο Εθνικό Θέατρο (Rex), καθώς και στην Θεσσαλονίκη (Δημήτρεια, 10 & 11 Οκτώβρη)
Είδαμε «Το Μεροκάματο ενός ληστή»
Ο Άμλετ, το πάρτυ του, μια ορχήστρα και η οδός Κιάφας.....
