Οι περισσότεροι Σύριοι υποστηρίζουν τον 'Ασαντ, αλλά αυτό δεν πρόκειται να το μάθετε από τα δυτικά μίντια / του Τζόναθαν Στιλ

http://www.ppol.gr/cm/index.php?Datain=7512&LID=1

Most Syrians back President Assad, but you'd never know from western media,

© The Guardian

Μετάφραση: Νίκος Μίχος

Επισκεφθείτε το group της ppol.gr στο Facebook για να σχολιάσετε, να συζητήσετε και να «μοιραστείτε» αυτό το άρθρο

  

Ας υποθέσουμε πως μια αξιοσέβαστη δημοσκόπηση έδειχνε ότι οι περισσότεροι Σύριοι επιθυμούν να παραμείνει πρόεδρος ο Μπασάρ Αλ-'Ασαντ (Bashar al-Assad). Δε θα άξιζε να γίνει πρώτη είδηση, πόσο μάλλον που τα αποτελέσματά της θα έρχονταν σε αντίθεση με την ισχύουσα αντίληψη για τη κρίση στη Συρία, και τα μέσα ενημέρωσης θεωρούν το αναπάντεχο πιο «πιασάρικο» από το προφανές;

Κι όμως, αυτό δεν ισχύει πάντα. Όταν η κάλυψη ενός εξελισσόμενου δράματος παύει να είναι αντικειμενική και μετατρέπεται σε όπλο προπαγάνδας, τα γεγονότα που δε μας εξυπηρετούν παραβλέπονται. Έτσι έγινε και με τα αποτελέσματα μιας πρόσφατης δημοσκόπησης στη Συρία, που έγινε κατόπιν παραγγελίας των «διαλόγων της Ντόχα», ενός φόρουμ ελεύθερου πολιτικού διαλόγου που χρηματοδοτείται από το κρατικό «ίδρυμα του Κατάρ». Η βασιλική οικογένεια του Κατάρ έχει τηρήσει μια από τις πιο πολεμοχαρείς στάσεις απέναντι στον 'Ασαντ (ο εμίρης κάλεσε να επέμβουν αραβικά στρατεύματα) και έτσι είναι θετικό που η δημοσκόπηση δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα των «διαλόγων». Το λυπηρό στην όλη υπόθεση ήταν ότι υπήρξε γενικευμένη αδιαφορία από όλα σχεδόν τα μέσα ενημέρωσης των δυτικών χωρών, οι κυβερνήσεις των οποίων ζητούν να φύγει ο 'Ασαντ.

Το σημαντικότερο είναι ότι την στιγμή που οι περισσότεροι 'Αραβες εκτός Συρίας θεωρούν πως ο πρόεδρος πρέπει να παραιτηθεί, οι αντιδράσεις εντός της χώρας είναι διαφορετικές. Περίπου το 55% των Σύριων επιθυμεί την παραμονή του 'Ασαντ στην εξουσία, λόγω του φόβου ενός εμφυλίου πολέμου -κάτι που επί τόπου δεν είναι θεωρητικό ενδεχόμενο, σε αντίθεση με την αντίληψη όσων ζουν εκτός Συρίας. Τα «κακά νέα» για το καθεστώς του 'Ασαντ είναι ότι σύμφωνα με τη δημοσκόπηση οι μισοί από τους Σύριους που αποδέχονται την παραμονή του στην ηγεσία πιστεύουν επίσης πως πρέπει να καταφύγει σε ελεύθερες εκλογές στο άμεσο μέλλον. Ο 'Ασαντ ισχυρίζεται πως έχει σκοπό να προχωρήσει σε κάτι τέτοιο, και το επαναλαμβάνει σε όλες του τις τελευταίες ομιλίες. Αλλά είναι ζωτικής σημασίας να εκδώσει τον εκλογικό νόμο όσο το δυνατό νωρίτερα, να επιτρέψει τη λειτουργία πολιτικών κομμάτων και να δεσμευτεί πως θα επιτρέψει ανεξάρτητους παρατηρητές στις εκλογές.

Η παραπλανητική κάλυψη των γεγονότων από τα μέσα ενημέρωσης συνεχίζει να εμποδίζει την αποστολή παρατηρητών του «αραβικού συνδέσμου» στην Συρία. Όταν ο «σύνδεσμος» ζήτησε να επιβληθεί μια ζώνη απαγόρευσης πτήσεων στην Λιβύη την περασμένη άνοιξη, η δύση αντέδρασε πολύ θετικά. Αλλά η απόφαση να λειτουργήσει ως διαμεσολαβητής στην Συρία δεν είχε την ίδια αντιμετώπιση από τις κυβερνήσεις της Δύσης, ή τις προβεβλημένες συριακές αντιπολιτευτικές ομάδες, που υποστηρίζουν μια ένοπλη -και όχι πολιτική- λύση. Έτσι η κίνηση του «συνδέσμου» αντιμετωπίστηκε αρχικά με δυσπιστία από τους δυτικούς ηγέτες -και τα περισσότερα δυτικά μίντια ακολούθησαν την ίδια γραμμή. Εκτοξεύτηκαν κατηγορίες κατά των δημοκρατικών διαπιστευτηρίων του Σουδανού αρχηγού της αποστολής. Οι επικρίσεις κατά της αποστολής παρατηρητών ενός μόνο μέλους του συνδέσμου έγιναν πρωτοσέλιδα. Υπήρξαν απαιτήσεις να αποσυρθούν οι παρατηρητές για να αφήσουν ελεύθερο το πεδίο σε επέμβαση του ΟΗΕ. Οι επικριτές της αποστολής φοβούνται πως η ύπαρξη ανεξαρτήτων Αράβων παρατηρητών στο πεδίο θα διαπιστώσει πως η ένοπλη βία δεν ασκείται πια μόνο από τις καθεστωτικές δυνάμεις και πως η εικόνα των λαϊκών διαδηλώσεων που συντρίβονται από τις ένοπλες κρατικές δυνάμεις είναι λανθασμένη.

Η πόλη Χομς και μερικές ακόμη Συριακές πόλεις αρχίζουν να γίνονται σαν την Βηρυτό της δεκαετίας του '80 ή το Σεράγεβο τη δεκαετία του '90, με μάχες μεταξύ πολιτοφυλακών που σχηματίζονται στη βάση θρησκευτικών και εθνοτικών κριτηρίων.

Όσον αφορά την ξένη στρατιωτική επέμβαση, αυτή έχει ήδη αρχίσει. Δεν ακολουθεί το μοντέλο που είδαμε στη Λιβύη, καθώς Ρωσία και Κίνα είναι οργισμένες με την εξαπάτησή τους από τη δύση πέρσι στο «συμβούλιο ασφαλείας». Δεν θα δεχθούν καμία καινούρια απόφαση του ΟΗΕ που να επιτρέπει την όποια χρήση βίας. Τούτη τη φορά ο τρόπος επέμβασης της δύσης ριζώνει πολύ παλιά, στην εποχή του «ψυχρού πολέμου», πριν ανακαλυφθούν (και χρησιμοποιηθούν, πολύ συχνά σε βαθμό κατάχρησης) οι «ανθρωπιστικές επεμβάσεις» και η «ευθύνη» για «προστασία των αμάχων». Θυμάστε τότε που ο Ρόναλντ Ρέιγκαν (Ronald Reagan) εξόπλιζε κι εκπαίδευε τους «κόντρας» για να ανατρέψουν τους «σαντινίστας» της Νικαράγουα, εξορμώντας από βάσεις στο έδαφος της Ονδούρα; Όπου Ονδούρα βάλτε Τουρκία, το ασφαλές καταφύγιο όπου έχει στηθεί ο λεγόμενος «"ελεύθερος" συριακός στρατός».

Αλλά κι εδώ τα δυτικά μέσα ενημέρωσης τηρούν σιγή ιχθύος. Κανένας ρεπόρτερ δεν ακολούθησε το παράδειγμα ενός πρόσφατου άρθρου του Φίλιπ Τζιράλντι (Philip Giraldi), του πρώην πράκτορα της CIA που αρθρογραφεί στο περιοδικό «συντηρητικός Αμερικανός», που επικρίνει το αμερικανικό πολιτικοστρατιωτικό σύμπλεγμα από μη νεοσυντηρητικές θέσεις, στη «γραμμή» του Ρον Πολ (Ron Paul) που ήρθε δεύτερος στις προκριματικές εκλογές των Ρεπουμπλικάνων στο Νιού Χαμσάιρ. Ο Τζιράλντι ισχυρίζεται πως η Τουρκία, που ανήκει στο ΝΑΤΟ, λειτουργεί ως εκπρόσωπος της Ουάσιγκτον, και πολεμικά αεροπλάνα του ΝΑΤΟ χωρίς διακριτικά προσγειώνονται στο Ισκεντερούμ, κοντά στα σύνορα της Συρίας, μεταφέροντας Λίβυους εθελοντές και όπλα που είναι λάφυρα από τις αποθήκες του μακαρίτη Μουαμάρ Καντάφι (Muammar Gaddafi). Όπως γράφει, «στην περιοχή βρίσκονται Γάλλοι και Βρετανοί κομάντος... που βοηθούν τους Σύριους αντικαθεστωτικούς ενώ η CIA και οι αμερικάνικες ειδικές δυνάμεις τους προσφέρουν τηλεπικοινωνιακό εξοπλισμό και πληροφορίες που τους επιτρέπουν να διαφεύγουν από την παρακολούθηση των ενόπλων δυνάμεων του συριακού καθεστώτος»

Καθώς κλιμακώνεται ο κίνδυνος ενός κανονικού πολέμου στη Συρία, οι υπουργοί εξωτερικών του «αραβικού συνδέσμου» συζητούν το μέλλον της αποστολής τους στη Συρία, υπό την εκτενή κάλυψη των δυτικών μίντια, που προβάλλουν όσους θεωρούν πως η αποστολή παρατηρητών του «συνδέσμου» είναι «αναξιόπιστη», ή «παραπλανάται από το καθεστώς» ή «είναι ανήμπορη να σταματήσει τη βία». Τα όποια αντεπιχειρήματα θα θαφτούν -ή θα ακουστούν πολύ περιορισμένα.

Παρά τις προκλήσεις από όλες τις πλευρές, ο «σύνδεσμος» θα έπρεπε να μείνει άκαμπτος στη στάση του. Η αποστολή του στη Συρία παρατήρησε φιλειρηνικές λαϊκές διαδηλώσεις και υπέρ και κατά του καθεστώτος. Υπήρξε μάρτυρας, και σε πολλές περιπτώσεις θύμα, από βία που προερχόταν από αντικαθεστωτικές δυνάμεις. Αλλά ως τώρα δεν είχε αρκετό καιρό -ή αρκετά μεγάλη ομάδα- ώστε να συζητήσει με ένα αντιπροσωπευτικό φάσμα Σύριων ενεργών πολιτών και μετά να καταλήξει σε προτάσεις. Πάνω από όλα, δεν έχει ξεκινήσει καν να πληροί αυτό το μέρος της διαμεσολάβησής, τη βοήθεια δηλαδή στην έναρξη διαλόγου μεταξύ του καθεστώτος και των επικριτών του. Η αποστολή του «συνδέσμου» οφείλει να μείνει στην Συρία –και να μην υποκύψει στους τραμπουκισμούς που έχουν σκοπό να την κάνουν να φύγει.

---

Ο Jonathan Steele είναι επιφυλλιδογράφος στην «Γκάρντιαν»

Πρωταθλητής των… μετεγγραφών ο Παναιτωλικός!

http://www.agrinionews.gr/?p=48969

Αναμφίβολα ήταν η ομάδα που έκανε τις πιο εντυπωσιακές κινήσεις στο χειμερινό μετεγγραφικό παζάρι. Μια πρόχειρη ματιά εξάλλου να ρίξει κανείς στα παίκτες που «πάρκαραν» στο Αγρίνιο, αρκεί για να πειστεί…
Μπορεί στον Παναιτωλικό να έχουν θέσει ως μεγάλο τους στόχο αυτή τη στιγμή την παραμονή στην Σούπερ Λιγκ, οι κινήσεις ωστόσο τις οποίες έκαναν κατά τη μετεγγραφική περίοδο που τελείωσε μόλις χθες, δεν προδίδουν σε καμία περίπτωση ομάδα που «μάχεται» για τη σωτηρία της. Εξάλλου δεν αποτελεί προνόμιο πολλών συλλόγων να μπορούν να διαθέτουν στις τάξεις τους παίκτες σαν τον Κανγκά Ακαλέ και του Aνρί Καμαρά.
Εντάξει, ο τελευταίος μπορεί να υπήρχε στο ρόστερ των «καναρινιών» απ’ το καλοκαίρι, ωστόσο παραμένει πολυτέλεια για ομάδες αυτού του μεγέθους. Όσον αφορά τον Ακαλέ, και μόνο το γεγονός ότι πριν μερικό διάστημα βρισκόταν στο στόχαστρο και του Ολυμπιακού, είναι αρκετό από μόνο του για να πει πολλά… Για τον Ονουάτσι αν μη τι άλλο είναι θετικότατα τα δείγματα γραφής του στο ελληνικό πρωτάθλημα, ενώ τα ονόματα των Φερνάντες και Βιντάλ είναι δύο δυνατά «στοίχηματα» που μπορούν ν’ αποδειχθούν «λαχεία»! Ας κάνουμε ένα σύντομο «face control» στα νέα αποκτήμετα των Αγρινιωτών.
Καναγκά Ακαλέ
Αποτελεί αναμφίβολα το μετεγγραφικό «μπαμ» του χειμώνα στο εγχώριο «παζάρι», προκαλώντας αίσθηση σε όλο το φίλαθλο κοινό. Δεν έχει άλλωστε ο καθένας την τύχη να διαθέτει στο ρόστερ του παίκτη με τόσες πολλές παραστάσεις από το γαλλικό πρωτάθλημα. Τα καλύτερά του ποδοσφαιρικά χρόνια τα πέρασε στη Λανς, η οποία και είχε δαπανήσει ποσό της τάξης των 5 εκ. ευρώ (!) για να τον εντάξει στο συναμικό της απ’ την Οσέρ στην οποία και ανήκε. Η «προαγωγή» από εκεί στη Μαρσέιγ δεν άργησε να έρθει και ήταν ένα «παράσημο» για τα όσα είχε κάνει. Στη Μασσαλία ωστόσο έμεινε μόλις για έξι μήνες. Ο τελευταίος σταθμός της καριέρας του πριν έρθει στην Ελλάδα μπορεί να ήταν η Λεκβίγια του Κατάρ ωστόσο η ηλικία (31) και η κλάση του, του επιτρέπει αν μη τι άλλο να αποδείξει ότι μπορεί ν’ ανεβάσει επίπεδο τα «καναρίνια». Κι όλα αυτά για έναν παίκτη που δεν χρειάστηκε ούτε… μισό ευρώ για την απόκτησή του! Έστω και αν η μετεγγραφή του κατέληξε να γίνει… σίριαλ μέχρι να επισημοποιηθεί.
Μπέντζαμιν Ονουάτσι
Δεδομένα αν δεν υποβιβαζόταν η Καβάλα στη Δ’ Εθνική, θα εξεκολουθούσε ν’ αγωνίζεται στη Σούπερ Λιγκ. Εξάλλου πέρυσι αποτελούσε το πρώτο «βιολί» των «Αργοναυτών», τελιώνοντας τη σεζόν ως πρώτος σκόρερ της. Ο γεννημένος στο Λάγος της Νιγηρίας επιθετικός ξεκίνησε το ευρωπαϊκό του όνειρο απ’ τους «μικρούς» της Γιουβέντους, ενώ πρώτος στην Ελλάδα τον έφερε ο Ιωνικός. Εντωπωσικές οι εμφανίσεις του με την ομάδα της Νίκαιας απ’ την αρχή και δε ήταν λίγες οι φορές που ακούστηκε τ’ όνομά του και και για τις ομάδες του πρώην ΠΟΚ. Ο Νιγηριανός ήρθε στον Παναιτωλικό απ’ την Κύπρο και την ΑΕΛ Λεμεσσού, όπου δεν μπόρεσε να βρει τον επιθυμητό χρόνο συμμετοχής, λύνοντας έτσι τη συνεργασία του με το σύλλογο. Άλλο ένα βέβαια «δώρο» για το σύλλογο, καθώς αποκτήθηκε ως ελύθερος υπογράφοντας για τους επόμενους έξι μήνες και με οψιόν για ένα ακόμα χρόνο. Παράλληλα είναι και ο πάικτης με τη μεγαλύτερη χρημαστηριακή αξία απ’ τους τέσσερις, καθώς κοστολογείται στα 1,8 εκ. ευρώ.
Ρικάρντο Φερνάντες
Αποτέλεσε χρονικά την πρώτη μετεγγραφική κίνηση των Αγρινιωτών κατά τη χειμερινή περίοδο, ερχόμενος απ’ τη Μέταλουργκ Ντόνετσκ και την Ουκρανία. Αν και καθοδική η πορεία του τα τελευταία χρόνια, πρόκειται για έναν ποδοσφαιριστή που αν μη τι άλλο «κουβαλάει» αρκετή εμπειρία στα πόδια του, δεδομένου του γεγονότος ότι ήταν μέλος της Πόρτο του Μουρίνιο, που κατέκτησε το Τσάμπιονς λιγκ το 2004. Οκ, βασικός και αναντικατάστατος μπορεί να μην ήταν, ωστόσο έστω και σαν αλλαγή του Ντέκο πρόλαβε να φορέσει 13 φορές τη φανέλα της, προσθέτοντας κι εκείνος τ’ όνομά του σε μερικές απ’ τις πιο «χρυσές» σελίδες στην ιστορία των «Δράκων». Και αυτός ήρθε ως ελεύθερος στο Αγρίνιο και καλείται με την εμπειρία του να δώσει το… κάτι παραπάνω στη μεσαία γραμμή της ομάδας του Μπάμπη Τεννέ. Αν βγει αυτό το «στοίχημα» θα είναι σίγουρα μεγάλη υπόθεση.
Γιαβάν Βιντάλ
Πρόκειται για τον πλεόν εξελίξιμο παίκτη απύ αυτούς που ήρθαν το Γεννάρη στην ομάδα και σίγουρα έναν απ’ τους πιο ελπιδοφόρους που διαθέτουν οι Αγρινιώτες στο ρόστερ τους. Γεννημένος στο Μάντεστερ της Αγγλίας, ήρθε απ’ τα τσικό της Μάντεστερ Σίτι για να υπερασπιστεί το δεξί άκρο της άμυνας του Παναιτωλικού, μετά και τον τραυματισμό του Κουτρουμάνου. Οι εντυπώσεις που άφησε στον Μπάμπη Τεννέ όσο διάστημα δοκιμαζόταν θετικότατες, γι’ αυτό άλλωστε και υπέγραψε συμβόλαιο με το σύλλογο. Έχει μπροστά του έξι ολόκληρους μήνες ν’ αποδείξει ότι άξιζει να μείνει στους «νεοφώτιστους», ενώ έκανε κι εμφανίεσεις με τις «μικρές» εθνικές ομάδες της Αγγλίας. Αν παίξει σύμφωνα με την… καταγωγή του, τότε αναμφίβολα θ’ αποτελέσει έναν παίκτη τζόκερ. Πως όχι άλλωστε, απ’ τη στιγμή που και αυτός ήρθε ως ελεύθερος στην ομάδα.
Γιώργος Φραδελάκης
www.gazzetta.gr

Επιστολή στον Κάρολο Ντίκενς (1812-1870) - του κ. Νίκου Κουνενή

http://www.aristerovima.gr/blog.php?id=3108

Αγαπητέ Κάρολε, Έχοντας από παιδί μια αγαπητική σχέση με τα βιβλία σου, παίρνω το θάρρος να σου γράψω. Αφορμή για το γεγονός αυτό είναι η συμπλήρωση διακοσίων χρόνων από τη γέννησή σου. Πραγματική αιτία, ωστόσο, είναι η επιμελώς οργανωμένη και ασύλληπτα βίαιη (απ)ώθηση της εποχής μου δύο αιώνες πίσω, ώστε να συναντήσει το ζόφο των δικών σου καιρών, αυτόν που η πένα σου τοιχογράφησε με αξιοθαύμαστη παρατηρητικότητα, ταλέντο, συνείδηση και ευαισθησία. Διαβάζοντας μικρός τα βιβλία σου είχα την αίσθηση πως μιλούσαν για κάτι το οποίο η γενιά μου ήταν μάλλον αδύνατο να ζήσει. Λίγο αργότερα, στα πρώτα ενήλικα νεανικά μου χρόνια και στρατευμένος πλέον στο όραμα του κοινωνικά απελευθερωμένου μέλλοντος της ανθρωπότητας, συνέχιζα να πιστεύω ακράδαντα πως κι αυτός ακόμη ο κερδολάγνος καπιταλισμός δεν μπορούσε παρά να γίνεται λιγότερο σκληρός, περισσότερο βιώσιμος για την ανθρώπινη συνιστώσα του δύσμοιρου τούτου πλανήτη. Οι ενδείξεις ήταν ισχυρές: από τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και δώθε το βιοτικό επίπεδο των δυτικών κοινωνιών ανέβαινε χρόνο με το χρόνο, ο εργαζόμενος απολάμβανε κατακτήσεις που τις είχε κερδίσει με ιδρώτα και αίμα και το ίδιο το σύστημα έδειχνε να μη ρισκάρει την ύπαρξή του σε αχρείαστες -και επικίνδυνες για το ίδιο- αναμετρήσεις με τους αντιπάλους του. Προτιμούσε να προσφέρει λίγο περισσότερο καρότο, ώστε να μην υποστεί τις πιθανές συνέπειες των κοινωνικών συγκρούσεων, τις οποίες θα πυροδοτούσε η κατάχρηση του μαστιγίου που, φυσικά, συνέχιζε να δίνει το «παρών», όπου και όταν κρινόταν αναγκαίο. Οι πηγές που εγγυόνταν την κερδοφορία του ήταν, άλλωστε, πάμπολλες και μέγα μέρος εξ αυτών βρισκόταν στην άλλοτε αποικιοκρατούμενη περιφέρεια που συνέχιζε να ζει περίπου όπως στη δική σου εποχή, μη μετέχοντας των κατακτήσεων ημών, των «τυχερών» του ευρωπαϊκού καπιταλισμού. Προϊόντος του χρόνου και εκλιπόντων σταδιακά των αντίπαλων δεών, η βεβαιότητα αυτή εμού και της γενιάς μου έγινε κομμάτια και θρύψαλα. Το μεγάλο πείραμα ξεκίνησε τη δεκαετία του ’70 στη Χιλή του Πινοσέτ, συνεχίστηκε στη Βρετανία της Θάτσερ και αλλού. Σήμερα κλιμακώνεται με πρωτοφανή αγριότητα στις χώρες-πειραματόζωα του Νότου (με πρώτη τη δική μου) για να επεκταθεί εν συνεχεία στο σύνολο της Ευρώπης και του λοιπού σχετικώς ευημερούντος τμήματος του κόσμου, αποσαθρώνοντας κατακτήσεις ενός αιώνα, με όχημα την ίδια ακριβώς ανθρωποφαγική μανία που χαρακτήρισε τον πρώιμο καπιταλισμό της εποχής σου. Αν μπορούσες να διαβάσεις το γράμμα μου, αν είχες τη δυνατότητα να τσεκάρεις τις διαβεβαιώσεις μου, βολτάροντας στους δρόμους της Αθήνας, της Ρώμης της Μαδρίτης και του Λονδίνου, θ’ αντιλαμβανόσουν πως τα βιβλία σου διατηρούν, δυστυχώς, μια απίστευτα επικαιρική διάσταση. Διαφορές υπάρχουν, μα είναι κατά το πλείστον εικονικές και συνδέονται με τις τεχνολογικές δυνατότητες που συνεισφέρουν πλέον στη διοργάνωση ενός περισσότερο άυλου, μα ακόμη πιο κερδοφόρου πάρτι, πάνω στις τσακισμένες πλάτες των ηττημένων: διότι ναι, άθλιοι μισθοί, άθλιες έως ανύπαρκτες κοινωνικές υπηρεσίες, άθλια ζωή υπήρχαν και τότε όπως και σήμερα. Υπήρχαν επίσης μεγαλοκαρχαρίες, τράπεζες, τοκογλυφικά δάνεια, κρατικός αυταρχισμός από τη μια και ένδεια, φόβος, απελπισία, οργή, από την άλλη. Αυτά που δεν υπήρχαν ήταν κάποιες ευφάνταστες έννοιες και πρακτικές, που θα δυσκολευόσουν σαφώς να κατανοήσεις: τα τοξικά και δομημένα ομόλογα, τα παράγωγα, οι οφσόρ εταιρίες, τα φαντς, τα σπρεντς, τα πι ες άι, τα σι ντι ες και άλλα, ων ουκ έστιν αριθμός. Η ουσία, ωστόσο, ίδια μένει και θα την καταλάβαινες διά του γυμνού και άκρως παρατηρητικού οφθαλμού σου. Διότι, απρόσμενα, η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως τραγωδία κι όχι ως φάρσα, όπως ο άλλος υπέροχος συγκαιρινός σου, Κάρολος και αυτός, είχε υποθέσει. Έτσι έχουν τα πράγματα, αγαπητέ μου Ντίκενς, διακόσια ολόκληρα χρόνια μετά τη γέννησή σου και δεδομένου του περιορισμένου χώρου, άλλο τι δεν έχω να προσθέσω. Μη πιστεύοντας στη μετά θάνατον ζωή, θεωρώ άσκοπο να σου ευχηθώ το παραμικρό για τη συμπλήρωση των δυο αιώνων από τη γέννησή σου. Σε μας, ωστόσο, τους μεταγενέστερους εύχομαι να ανασκουμπωθούμε επιτέλους, και να διεκδικήσουμε διά του κοινωνικού πολέμου το αναφαίρετο δικαίωμά μας στην προθανάτια ζωή. Έτσι ώστε τα παιδάκια τού αύριο να διαβάζουν και πάλι τα βιβλία σου με γουρλωμένα μάτια, και να αναφωνούν θορυβημένα: «Πω, πω, σε τι σκληρό κόσμο ζούσαν τότε οι άνθρωποι!» Ν. Κουνενής kounenik@yahoo.gr

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ! Μέχρι και ο βασανιστής Πινοσέτ αγνόησε το Δ.Ν.Τ.!

http://www.prionokordela.gr/diethnh/mexri-kai-o-vasanistis-agnoise-to-dnt/

Ο δικτάτορας, Αουγκούστο Πινοσέτ, της Χιλής το 1983 ρίχνει τη χώρα του στην αγκαλιά-μέγγενη του Δ.Ν.Τ.!
Ανάμεσα στις λύσεις σωτηρίας που πρότειναν οι «φωστήρες» του Ταμείου ήταν το ξεπούλημα της κρατικής εταιρίας παραγωγής χαλκού. Η  επιχείρηση ήταν κερδοφόρα και βασικός πυλώνας της οικονομίας της Χιλής.
Όμως ο βασανιστής – δικτάτορας με τις δεκάδες χιλιάδες φόνους και βασανισμούς, δεν τόλμησε να την πουλήσει!
Ακόμα και αυτός φοβήθηκε τη λαϊκή αγανάκτηση και αγνόησε τις έντονες πιέσεις ξεπουλήματος του «φιλέτου». Τα μέτρα που πάρθηκαν αμέσως, βέβαια ήταν, κατάργηση κατώτατου μισθού, απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, και ιδιωτικοποίηση κρατικών εταιριών, τραπεζών και ασφαλιστικών ταμείων σε τιμές εξευτελιστικά χαμηλότερες από την πραγματική τους αξία.
Μήπως όλα τα προαναφερόμενα σας θυμίζουν κάτι;
Ο βασανιστής είπε όχι στα αφεντικά του! Τι να υποθέσουμε για τους δικούς μας «γενναίους εγχώριους πολιτικάντηδες» που καθημερινά τεμαχίζουν  τα όνειρα εκατομμυρίων Ελλήνων;
Ακόμα και αυτός, είπε ένα όχι…

Η ΒΕΡΟΛΙΝΕΖΑ ΝΟΙΚΟΚΥΡΑ: Είναι καιρός να σταματήσει να αποτελεί η Ελλάδα το πειραματόζωο των παιδιών του Σικάγου και της πρωσικής Γερμανίας - η οποία τη θεωρούσε ανέκαθεν σαν το ιδανικό υποψήφιο θύμα για τον παραδειγματισμό των υπολοίπων «εταίρων» της - γράφει ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος

http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2521.aspx

Το απίστευτο «γερμανικό τελεσίγραφο» είναι πλέον γεγονός – προεξοφλεί δε ότι, η αποπληρωμή των δανειακών υποχρεώσεων της Ελλάδας, η οποία σχεδιάζεται να κυβερνάται από διορισμένο, ξένο επίτροπο, ως το πρώτο ίσως επίσημο προτεκτοράτο του Βερολίνου, θα προηγείται όλων των άλλων δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού. Ο γρίφος του PSI, καθώς επίσης το περίπλοκο παιχνίδι των κερδοσκόπων, τοποθετούνται πια σε δεύτερη μοίρα – αφού προέχει η ολοκλήρωση της εισβολής στην Ελλάδα, με την εγκατάσταση των δυνάμεων κατοχής.  

Με τον εκβιασμό αυτό επιχειρείται προφανώς να εμποδιστεί η Ελλάδα στο μέλλον από ενέργειες, όπως η στάση πληρωμών ή/και η επιστροφή της στο εθνικό νόμισμα – οπότε να μην έχει στη διάθεση της κανένα απολύτως διαπραγματευτικό πλεονέκτημα, απέναντι στους πιστωτές της. Στην αντίθετη περίπτωση, εάν δηλαδή η Ελλάδα δεν συμφωνήσει, τότε δεν θα λάβει άλλα δάνεια από την Τρόικα – τα οποία οι σύνδικοι του διαβόλου, το ΔΝΤ δηλαδή, τα έχει αναθεωρήσει στα 145 δις € (από τα 130 δις € που πρότεινε μέχρι σήμερα).      

Εισερχόμαστε λοιπόν στο μεγάλο τελικό – με την Ελληνική, διορισμένη και μη εκλεγμένη κυβέρνηση να εκβιάζεται, είτε να υπογράψει την εξευτελιστική δήλωση υποτέλειας στη Γερμανία, είτε να οδηγήσει τη χώρα στη χρεοκοπία. Αν και κατά την άποψη μας η Γερμανία παίζει το τελευταίο της χαρτί, ενώ κάνει το λάθος να μην προσφέρει καμία αξιοπρεπή διέξοδο στην Ελλάδα (δεν επιτρέπεται ποτέ να κλείνεις και την τελευταία «δικλείδα ασφαλείας», εάν δεν θέλεις να πυροδοτήσεις μία καταστροφική έκρηξη), η κατάσταση είναι εξαιρετικά επικίνδυνη.

Η κατάρρευση της Ευρωζώνης φυσικά φαίνεται πιο πιθανή από ποτέ, όχι μόνο λόγω των συνεχιζόμενων, εβδομαδιαίων αμερικανικών επιθέσεων μέσω των εταιρειών αξιολόγησης, αλλά και επειδή δεν φανταζόμαστε ότι, η Ελλάδα θα υποταχθεί στους εκβιασμούς – ότι δεν θα πει «ΟΧΙ» δηλαδή στους άθλιους εισβολείς, οι οποίοι την απειλούν ευθέως με την «παράδοση» της εθνικής της κυριαρχίας.     

Κατά την άποψη μας, παρά το ότι τα σύννεφα μοιάζουν να βαραίνουν απειλητικά πάνω από την Ελλάδα, ο μεγάλος χαμένος της παρτίδας (σκάκι με το διάβολο) θα είναι η Γερμανία – αφού, εάν τελικά διαλυθεί η Ευρωζώνη,  αργά ή γρήγορα θα απομονωθεί. Έτσι, αφενός μεν θα χάσει τα 500 δις €, τα οποία έχει δανείσει η κεντρική της τράπεζα στην ΕΚΤ (άρθρο μας), αφετέρου θα υποχρεωθεί στην αποπληρωμή των πολεμικών επανορθώσεων – όχι μόνο αυτών που οφείλει στην Ελλάδα, αλλά και όλων των υπολοίπων.

Παράλληλα φυσικά θα διογκωθούν και οι ζημίες του ιδιωτικού της τομέα (τράπεζες, επιχειρήσεις), ο οποίος θα υποχρεωθεί στη διαγραφή πολλών επισφαλειών του «Νότου» – ενώ η ανατίμηση του μάρκου, σε ενδεχόμενη υιοθέτηση του, θα σημάνει το τέλος της ηγεμονίας της στις εξαγωγές.

Πιθανότατα λοιπόν η Γερμανία θα οδηγηθεί σε τεράστιες, εξαιρετικά επικίνδυνες για τους Πολίτες της «οικονομικές και άλλες περιπέτειες» - ενώ δεν έχει καμία δυνατότητα/ικανότητα να ανταπεξέλθει με έναν οικονομικό, παγκόσμιο πόλεμο, επικεντρωμένο στο χρηματοπιστωτικό τομέα (εκτός του ότι δεν της ανήκει η μεγαλύτερη τράπεζα, η Deutsche Bank, έχει απόλυτη σχεδόν άγνοια και πλήρη ανεπάρκεια ή/και ανικανότητα στο χρηματοπιστωτικό τομέα).

Τόσο η αδιαλλαξία, όσο και η υπεροψία κάποτε τιμωρούνται – ενώ είναι καιρός να σταματήσει να αποτελεί η Ελλάδα το πειραματόζωο των παιδιών του Σικάγου και της πρωσικής Γερμανίας (η οποία τη θεωρούσε ανέκαθεν σαν τον «αποδιοπομπαίο τράγο», σαν το ιδανικό υποψήφιο «θύμα» καλύτερα, για τον παραδειγματισμό των υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης).

Καλώς ή κακώς λοιπόν πιστεύουμε ότι, η Γερμανία θα τιμωρηθεί τελικά για τα εγκλήματα των ναζί, για τα οποία ουσιαστικά δεν τιμωρήθηκε μετά το 2^ο  Παγκόσμιο Πόλεμο – αφού της επιτράπηκε από τους εχθρούς της η διαγραφή του 50% των δημοσίων χρεών της, η επέκταση του χρόνου αποπληρωμής των υπολοίπων με χαμηλά επιτόκια, καθώς επίσης η μη πληρωμή των πολεμικών επανορθώσεων, μέχρι την ενδεχόμενη ένωση της (ενώ επιβραβεύθηκε με το σχέδιο Marshall, για την «επανεκκίνηση» της Οικονομίας της). Αν και η αγνωμοσύνη της είναι γνωστή σε όλους, υπάρχουν και κάποια όρια – τα οποία έχει μάλλον υπερβεί.  

Ολοκληρώνοντας, ευτυχώς είπαμε για πρώτη φορά «όχι» στις νοτιοαμερικάνικες, απόλυτα αποτυχημένες μεθόδους του ΔΝΤ – μέσω των οποίων σχεδιάζει να οδηγήσει τους Έλληνες, λεηλατημένους και εξαθλιωμένους, στη χρεοκοπία (όπως συνέβη με την Αργεντινή, με την Ασία , με τη Βραζιλία κλπ.). Ιδιαίτερα η άρνηση των Ελλήνων επιχειρηματιών να αποδεχθούν την καταβαράθρωση των κατωτάτων αμοιβών, καθώς επίσης την κατάργηση των δύο μισθών (13^ου και 14^ου), αποτελεί αναμφίβολα ένα εξαιρετικά αισιόδοξο γεγονός – πόσο μάλλον αφού όλες οι αξίες (ακίνητα, ΑΕΠ κλπ.), διαμορφώνονται μεσοπρόθεσμα ανάλογα με τα μέσα εισοδήματα μίας χώρας.

Ας ελπίσουμε δε ότι θα πάψουν ορισμένα «ανεπαρκή» ή/και διατεταγμένα ΜΜΕ να μας «βομβαρδίζουν» με τις δήθεν επιτυχίες της Ιρλανδίας - το συνολικό χρέος της οποίας υπερβαίνει το 1.200% του ΑΕΠ της, έναντι μόλις 330% της Ελλάδας. Μίας «θυματοποιημένης» χώρας δηλαδή, στην οποία έχει ουσιαστικά εφαρμοσθεί η μέθοδος της μάλλον «δουλοπρεπούς» Τουρκίας (άρθρο μας) – μία μέθοδος που οδηγεί ξανά στη χρεοκοπία, μετά από χρόνια ελλειμματικά ισοζύγια εξωτερικών συναλλαγών, λόγω της δραστηριοποίησης των ξένων πολυεθνικών («ζώνες» χαμηλών εργατικών αμοιβών, φορολογικοί παράδεισοι του Καρτέλ).

Βέβαια στην υπερχρεωμένη Ιρλανδία δεν συμβαίνει ακριβώς το ίδιο, αφού έχει πλεονάσματα στο ισοζύγιο της – γεγονός όμως που οφείλεται στο ότι ανήκει στην Ευρωζώνη, οπότε «χρησιμοποιείται» ως βάση από τις αμερικανικές κυρίως πολυεθνικές, καθώς επίσης ως φορολογικός παράδεισος, έχοντας πολύ χαμηλούς  συντελεστές επί των κερδών των επιχειρήσεων.       

ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ

Σύμφωνα με την κυβέρνηση της ανατολικογερμανίδας κυρίας Merkel, η λύση της Ευρωζώνης δεν είναι άλλη από την πολιτική λιτότητας – παρά το ότι γνωρίζει ότι, τα μεγαλύτερα προβλήματα της Ευρώπης είναι η μη ισορροπημένη κατανομή ελλειμμάτων και πλεονασμάτων, η έλλειψη «λειτουργικής» κεντρικής τράπεζας, καθώς επίσης οι υπερχρεωμένες εμπορικές τράπεζες (άρθρο μας). Περαιτέρω, ο στασιμοπληθωρισμός, η ασύμμετρη παγκοσμιοποίηση και η εσφαλμένη αναδιανομή των εισοδημάτων – με την ανεργία να εξελίσσεται σε μία απίστευτα καταστροφική μάστιγα (με πρωταθλητή την Ισπανία, στην οποία ξεπερνάει επίσημα το 23%).

Στα πλαίσια αυτά, η πρόσφατη έκθεση της McKinsey, είναι αρκετά αποκαλυπτική. Οι ειδικοί ερευνητές της εταιρείας αυτής μελέτησαν μέχρι ποιο σημείο έχει φτάσει η μείωση των χρεών, σε διάφορες χώρες, μετά την κρίση του 2008 (Εικόνα Ι).

                      

Σύμφωνα λοιπόν με τη μελέτη αυτή, οι Η.Π.Α. έχουν μειώσει το συνολικό χρέος τους (δημόσιο και ιδιωτικό) πολύ περισσότερο, σε σχέση με πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες – από 296% του ΑΕΠ το 2008, στα 279% το 2011. Αντίθετα, το συνολικό χρέος της Ισπανίας αυξήθηκε στο 363%, από 337% το 2008 – με τα νοικοκυριά να μην μπορούν να περιορίσουν τα χρέη τους (όπως επίσης συμβαίνει στην Ιταλία) και την ισπανική οικονομία να βυθίζεται στην ανεργία.

Γνωρίζοντας τώρα κανείς ότι, οι Η.Π.Α. εφαρμόζουν μία επεκτατική νομισματική πολιτική, αντίθετη ακριβώς από αυτήν που επιβάλλει η Γερμανία στην Ευρώπη, συμπεραίνει εύκολα πως το «γερμανικό σύνδρομο της λιτότητας» θα καταστρέψει τελικά την Ευρωζώνη. Δυστυχώς, η καγκελάριος αδυνατεί να κατανοήσει ότι, μία οικονομία συμπεριφέρεται εντελώς διαφορετικά από μία «νοικοκυρά» - η οποία, όταν αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα, μειώνει αμέσως (πολύ σωστά) τα έξοδα του νοικοκυριού της. 

Ειδικότερα, η δυνατότητα εξυπηρέτησης των χρεών ενός κράτους, η βιωσιμότητα τους δηλαδή, εξαρτάται αφενός μεν από το ύψος τους, αφετέρου από το ακαθάριστο εθνικό εισόδημα. Όταν σε μία οικονομία λοιπόν μειώνουν όλοι μαζί τις δαπάνες τους, όπως συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα και αλλού, το ακαθάριστο εθνικό εισόδημα περιορίζεται, ακολουθεί μία εκτεταμένη ύφεση και τα χρέη είναι αδύνατον πλέον να εξυπηρετηθούν. Επομένως, αυτό που φαίνεται απόλυτα λογικό για ένα νοικοκυριό, είναι εντελώς παράλογο για ένα κράτος – ότι είναι ορθολογικό δηλαδή για τα άτομα οδηγεί, σε συλλογικό επίπεδο, στην απόλυτη καταστροφή.

Το γεγονός αυτό φαίνεται να αδυνατεί να το συνειδητοποιήσει η κυρία Merkel, η οποία θεωρεί πως ότι είναι καλό για τα άτομα, είναι ανάλογα σωστό και για τις κοινωνίες τους. Παρά το ότι λοιπόν οι περισσότεροι επιστήμονες συστήνουν ανεπιφύλακτα τις επενδύσεις και την ανάπτυξη, μέσα από μία περισσότερο «ελαστική» νομισματική πολιτική (αύξηση της ποσότητας χρήματος, χαμηλά επιτόκια, αγορά ομολόγων από την κεντρική τράπεζα, ευρωομόλογα, ελεγχόμενος πληθωρισμός κλπ.), η βερολινέζα νοικοκυρά επιμένει στη δική της άποψη – ενδεχομένως βέβαια με εντελώς διαφορετικές σκοπιμότητες.    

ΜΟΧΛΕΥΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΜΟΧΛΕΥΣΗ

Στην οικονομική θεωρία υπάρχει μία περιγραφή του φαινόμενου της μόχλευσης (leveraging), η οποία επεξηγεί το μηχανισμό που οδηγεί στη διαρκή αύξηση της ποσότητας των χρημάτων. Σύμφωνα με αυτήν έχουμε τα εξής:  

(α)  Κάποιος καταθέτει στην Τράπεζα Α ένα ποσόν 1.000 €. Η τράπεζα διατηρεί τα 200 € στους λογαριασμούς της (ρεζέρβες) και δανείζει τα 800 € στην Τράπεζα Β.

(β)  Η Τράπεζα Β που δανείζεται τα 800 €, δημιουργεί διατηρεί αντίστοιχα τα 160 € στους λογαριασμούς της και δανείζει τα 640 € στην Τράπεζα Γ.

(γ)  Η Τράπεζα Γ που δανείζεται τα 640 € διατηρεί τα 128 € και δανείζει τα 512 € που «περισσεύουν» κοκ.

Με αυτόν τον τρόπο, έχουμε στο τέλος «καινούργιες» καταθέσεις 5.000 € συνολικά, από την αρχική κατάθεση των πραγματικών 1.000 €, ρεζέρβες αυτά τα 1.000 € και νέες πιστώσεις 4.000 €. Δηλαδή, τα 1.000 € που κατέθεσε ένας και μοναδικός πελάτης έγιναν 4.000 € πιστώσεις και 1.000 € ρεζέρβες – επομένως, «ως δια μαγείας» πολλαπλασιάστηκαν.

Στο ίδιο παράδειγμα και από την αντίθετη φορά (απομόχλευση, deleveraging), εάν ο αρχικός πελάτης ζητήσει από την Τράπεζα Α να του επιστρέψει τα 1.000 €, τότε αυτή θα ζητήσει από την Τράπεζα Β τα 800 € που της είχε δανείσει, συμπληρώνοντας τα  με τα 200 € που είχε διατηρήσει (ρεζέρβες) κοκ. Έτσι λοιπόν, τα 4.000 € πιστώσεις και τα 1.000 € ρεζέρβες, συνολικά 5.000 €, θα ξαναγίνονταν 1.000 €. Φυσικά, όταν η οικονομία λειτουργεί ομαλά, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει πρακτικά, αφού εμφανίζονται συνεχώς νέοι καταθέτες, οι τράπεζες δανείζονται επί πλέον χρήματα κλπ.        

Σε κάθε περίπτωση όμως, δεν είναι τόσο εύκολη η διαδικασία της επιστροφής χρημάτων (απομόχλευσης), όσο αυτή του δανεισμού τους (μόχλευση) - ενώ εμπεριέχει πολλούς διαφορετικούς κινδύνους. Είναι λοιπόν πιθανόν, στο παράδειγμα μας, η Τράπεζα Β, η οποία για να επιστρέψει με τη σειρά της τα 800 € θα πρέπει να ζητήσει την αποπληρωμή των 640 € από την Τράπεζα Γ, να μην μπορέσει να το επιτύχει, επειδή η Τράπεζα Γ αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα ρευστότητας και αδυνατεί να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις της. Στην περίπτωση αυτή, η Τράπεζα Β είναι υποχρεωμένη (υπό κάποιες προϋποθέσεις φυσικά)

(α)  να ζητήσει από κάποιον άλλο «πελάτη» της τα 640 € και

(β) να δημιουργήσει προβλέψεις ζημιών, επίσης 640 €.

Αφ’ ενός μεν λοιπόν η πιστωτική επέκταση στην αντίθετη της φορά, η πιστωτική συρρίκνωση δηλαδή, διπλασιάζει το πρόβλημα, αφ’ ετέρου, επειδή ο «πελάτης» που επιστρέφει τελικά το δάνειο είναι συνήθως ο υγιέστερος της πιστωτικής αλυσίδας, δημιουργούνται «στρεβλώσεις» στις αγορές (πραγματική οικονομία) και «διαφοροποιημένα» προβλήματα.

Για παράδειγμα, ο αρχικός πελάτης μπορεί να ζητήσει την επιστροφή των χρημάτων του όχι γιατί πανικοβλήθηκε σε σχέση με την ασφάλεια των καταθέσεων του  (ο εφιάλτης των τραπεζών), αλλά επειδή έχει μειωθεί το εισόδημα του και θέλει να καλύψει τη διαφορά, για να διατηρήσει τις καταναλωτικές του συνήθειες. Στην περίπτωση αυτή έχουμε συρρίκνωση των αποταμιεύσεων, η οποία αναγκαστικά οδηγεί στη μείωση των επενδύσεων (αφού ο τράπεζες έχουν λιγότερα χρήματα για να δανείσουν σε επενδυτές), στην ανεργία κλπ. 

Ένα δεύτερο παράδειγμα είναι να πανικοβληθεί η Τράπεζα Β και να σταματήσει να δανείζει τους πελάτες της (ιδιώτες, επιχειρήσεις, άλλες τράπεζες), προσπαθώντας επί πλέον να περιορίσει την έκθεση της στον πιστωτικό κίνδυνο – να ερευνήσει δηλαδή τα υφιστάμενα δάνεια της, να διαπιστώσει προβλήματα, να δημιουργήσει βιαστικά μεγαλύτερες του σύνηθες προβλέψεις και να προσπαθήσει να εισπράξει όσα περισσότερα χρήματα γίνεται, από όποιους πελάτες μπορεί (από τους υγιείς συνήθως). Ο πανικός της τράπεζας Β μεταφέρεται στην υπόλοιπη αγορά (αυτό έχει συμβεί στην πραγματικότητα), με αποτέλεσμα να ενταθεί το πρόβλημα. Και από εδώ λοιπόν προκαλείται μείωση των επενδύσεων, ανεργία κλπ.  

Σύμφωνα όμως με τους ισχυρισμούς διαφόρων σήμερα, ο φόβος να λειτουργήσει περαιτέρω αντίστροφα η πίστωση έχει εξαλειφθεί, γεγονός που μεταξύ άλλων σημαίνει (στο παραπάνω θεωρητικό μοντέλο μας) ότι, 

(α) ο αρχικός πελάτης δεν ζητάει πίσω τα χρήματα του – δεν έχει πανικοβληθεί δηλαδή (διαπιστώνοντας έντρομος ότι, οι καταθέσεις του δεν βρίσκονται στο θησαυροφυλάκιο της τράπεζας, αλλά έχουν δοθεί σαν δάνειο σε τρίτους, ενώ αυτός έχει αναλάβει εν αγνοία του το ρίσκο) ή/και δεν έχει ανάγκη να συμπληρώσει το εισόδημα του,

(β) τα προβλήματα ρευστότητας της Τράπεζας Β έχουν αποκατασταθεί και

(γ) ο πανικός των τραπεζών, τουλάχιστον στις μεταξύ τους συναλλαγές, έχει εκλείψει, οι επενδύσεις θα συνεχίσουν να αυξάνονται κλπ.  

Εν τούτοις, με κριτήριο τη συμπεριφορά τόσο των τραπεζών, οι οποίες προτιμούν να διατηρούν τα κεφάλαια τους στην ΕΚΤ αντί να τα δανείζουν, όσο και των καταναλωτών (λιτότητα), καθώς επίσης των επιχειρήσεων και των επενδυτικών κεφαλαίων (αγορών), η πιστωτική συρρίκνωση συνεχίζεται – οπότε βιώνουμε μία συνεχιζόμενη περίοδο «απομόχλευσης» και αποπληθωρισμού (deflation), με αποτελέσματα μάλλον καταστροφικά για όλους μας.   

ΕΠΟΛΟΓΟΣ

Σύμφωνα με πολλές οικονομικές αναλύσεις, η διαδικασία της απομόχλευσης έχει μόλις ξεκινήσει στις περισσότερες χώρες. Με κριτήριο τα στατιστικά στοιχεία του 2^ου τετραμήνου του 2011 (McKinsey), το συνολικό χρέος (δημόσιο και ιδιωτικό) έχει αυξηθεί σε όλες σχεδόν τις δέκα μεγαλύτερες οικονομίες του πλανήτη, μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση, αυξάνοντας παράλληλα το δημόσιο χρέος. Μόνο σε τρία κράτη έχει μειωθεί το συνολικό χρέος, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ τους: στις Η.Π.Α., στην Αυστραλία και στη Ν. Κορέα.

Περαιτέρω, η διαδικασία της απομόχλευσης στη Σουηδία και στη Φιλανδία τη δεκαετία του 90, μας προσφέρει ένα αξιόλογο μάθημα, σε σχέση με αυτά που συμβαίνουν σήμερα. Σύμφωνα με τις συγκεκριμένες εμπειρίες, επίσης με άλλα ιστορικά παραδείγματα, υπάρχουν οι εξής δύο διαφορετικές φάσεις απομόχλευσης:

(α)  Κατά την πρώτη φάση, η οποία διαρκεί αρκετά έτη, τα νοικοκυριά, οι επιχειρήσεις και τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, μειώνουν σε πολύ μεγάλο βαθμό τα χρέη τους. Ενώ συμβαίνει αυτό, η οικονομική ανάπτυξη (ΑΕΠ) είναι αρνητική ή ελάχιστα θετική, με αποτέλεσμα να αυξάνεται το δημόσιο χρέος.

(β)  Κατά τη δεύτερη φάση, το ΑΕΠ αυξάνεται (rebounds) με μεγάλο ρυθμό, οπότε το δημόσιο χρέος μειώνεται συνεχώς, για πολλά έτη. Η διαδικασία αυτή ξεκινάει με τη σταθεροποίηση των τραπεζών, η οποία οδηγεί σε αύξηση των παρεχομένων δανείων, συνεχίζεται με τις διαρθρωτικές αλλαγές, οι οποίες έχουν σαν αποτέλεσμα την ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα και την τόνωση των εξαγωγών, ενώ ολοκληρώνεται με την αύξηση των επενδύσεων, σαν αποτέλεσμα των υψηλότερων αποταμιεύσεων και της επανόδου της ιδιωτικής κατανάλωσης.

Με στοιχεία του Ιανουαρίου του 2012, οι Η.Π.Α. είναι η πρώτη δυτική χώρα, στην οποία φαίνεται να πλησιάζει προς το τέλος της η διαδικασία απομόχλευσης. Το ύψος του χρέους του χρηματοπιστωτικού τομέα έχει επιστρέψει στα επίπεδα του 2000, ενώ οι οφειλές των επιχειρήσεων σε σχέση με το ΑΕΠ, έχουν περιορισθεί. Τα αμερικανικά νοικοκυριά έχουν περιορίσει τις οφειλές τους περισσότερο από τις άλλες χώρες, ενώ θα χρειαστούν περί τα δύο χρόνια ακόμη, για να επανέλθουν στα προ της κρίσης επίπεδα (2000).

Αντίθετα, η διαδικασία της απομόχλευσης στη Μ. Βρετανία, αλλά και σε πολλές άλλες χώρες της Ευρώπης, είναι πιο αργή - οπότε συμπεραίνει κανείς ότι, η μείωση του χρέους θα διαρκέσει περισσότερα χρόνια, ενώ θα οδηγήσει αρκετά κράτη στην αδυναμία εξυπηρέτησης των οφειλών τους (χρεοκοπία).

Τέλος, όσον αφορά την Ευρωζώνη, η πολιτική λιτότητας που επιβάλλεται από τη Γερμανία, σε συνδυασμό με την εσωτερική υποτίμηση που ακολουθείται, θα έχει σαν αποτέλεσμα να διαρκέσει πολύ περισσότερο η διαδικασία της απομόχλευσης – πόσο μάλλον αφού εξαρτάται από τις οικονομικές ιδιαιτερότητες της εκάστοτε χώρας. Στα πλαίσια αυτά είναι μάλλον σίγουρο ότι, εάν συνεχίσει να ακολουθείται η πολιτική λιτότητας, οι πλέον αδύναμες χώρες θα οδηγηθούν άδικα στη χρεοκοπία – με πρώτους υποψήφιους την Ελλάδα και την Πορτογαλία.

Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright)

Αθήνα, 29. Ιανουαρίου 2012

viliardos@kbanalysis.com

One Editions   Twitter     You Toube

                                         

    Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος - σύμβουλος επιχειρήσεων, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου

Το PSI δεν κλείνει λόγω των μεγάλων διαφορών Γερμανίας – ΔΝΤ

http://www.antinews.gr/2012/02/02/145793/
Λόγω των μεγάλων διαφορών μεταξύ του ΔΝΤ και της Γερμανίας όσον αφορά τη διαμόρφωση του νέου πακέτου βοήθειας για την Ελλάδα καθυστερεί η συμφωνία για το psi, αποκαλύπτει η Wall Street Journal.
Πάντως, αρκετά άτομα που βρίσκονται κοντά στις διαπραγματεύσεις υποστηρίζουν ότι η συμφωνία για το psi θα μπορούσε να επιτευχθεί μέσα σε λίγες ώρες, καθώς οι διαφορές μεταξύ των δύο πλευρών είναι μικρές.
Ωστόσο, σύμφωνα πάντα με την WSJ, το ρήγμα ανάμεσα στο ΔΝΤ και την Γερμανία- πέρα  από το θέμα που έχει προκύψει για την δέσμευση από τους Έλληνες πολιτικούς όσον αφορά τις μεγάλες δημοσιονομικές  αλλαγές που πρέπει να γίνουν  στην Ελλάδα- έχει καθυστερήσει την οριστική ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων για το psi.
Το κενό μεταξύ Γερμανίας και ΔΝΤ, που αποτελούν τους βασικούς παίχτες για την έγκριση του νέου πακέτου διάσωσης της Ελλάδας, αποκαλύπτει τις θεμελιώδεις διαφωνίες τους σχετικά με την μείωση του τεράστιου χρέους της Ελλάδας.
Το ΔΝΤ υποστηρίζει, ότι το «κούρεμα» των 200 δις. ευρώ του ελληνικού χρέους που βρίσκεται στα χέρια των ιδιωτών δεν θα είναι αρκετό ώστε να μειωθεί το ελληνικό χρέος στο 120% του ΑΕΠ μέχρι το 2020.
Το ταμείο θεωρεί ότι μια αξιόπιστη συμφωνία απαιτεί θυσίες και από τους επίσημους δανειστές της Ελλάδας στην Ευρώπη. Δηλαδή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τις εθνικές κυβερνήσεις. 
(Τι γράφουμε τόσον καιρό για τα ομόλογα της ΕΚΤ και τον πρώην αντιπρόεδρό της Λουκά Παπαδήμο;)
Από την πλευρά της, η Γερμανία βλέπει την κατάσταση υπό άλλο πρίσμα. Δεν δέχεται καθόλου την συμμετοχή των επίσημων δανειστών και αντιτίθεται στην ιδέα του συμπληρώματος των κενών της ελληνικής οικονομίας μέσω περισσότερων δανείων από τις εθνικές κυβερνήσεις της Ευρώπης. Ως λύση προτείνει  τις περαιτέρω περικοπές στον ελληνικό προϋπολογισμό.
“Σε αυτή τη λογική, δηλώνουν  αναλυτές, έγινε η πρόταση από το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών την περασμένη εβδομάδα για τον μελλοντικό μερικό έλεγχο του ελληνικού προϋπολογισμού από τις Βρυξέλλες, η οποία προκάλεσε την οργισμένη αντίδραση της Αθήνας και βρήκε μικρή υποστήριξη στη σύνοδο κορυφής της ΕΕ την περασμένη εβδομάδα”, αναφέρει η WSJ.
Αντίθετα, το ΔΝΤ υποστηρίζει ότι οι δρακόντειες μειώσεις στον προϋπολογισμό της Ελλάδας, θα χειροτερέψουν περισσότερο την κατάσταση της χώρας. Ως αντιστάθμισμα για την μείωση του προϋπολογισμού, το ταμείο επιδιώκει να διασφαλίσει την εφαρμογή διαρθρωτικών αλλαγών, όπως το να τεθεί σε ισχύ η αναμόρφωση της αγοράς εργασίας στην Ελλάδα.
Σύμφωνα με αξιωματούχους της Ευρωζώνης, συνεχίζει το δημοσίευμα, η συμμετοχή του δημόσιου τομέα εξετάζεται τώρα ενεργά. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να γίνει αυτή και το ΔΝΤ έχει δηλώσει ότι δεν έχει κάποια προτίμηση. Η πιο εύλογη- αλλά και αμφιλεγόμενη- επιλογή είναι να κάνει παραχωρήσεις η ΕΚΤ για τα ελληνικά ομόλογα αξίας 40 δισ. ευρώ που έχει στο χαρτοφυλάκιό της. Αυτή η επιλογή έχει προσκρούσει στην άρνηση της ΕΚΤ να συμμετάσχει στο PSI, ενώ και πολλές χώρες τη θεωρούν δύσκολη, επειδή θα προκαλούσε αντικίνητρο για νέες αγορές από την ΕΚΤ ομολόγων χωρών, όπως της Ιταλίας, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας. Ωστόσο, η ΕΚΤ θα μπορούσε να συμβάλει απλά με την παραίτησή της από τα κέρδη που θα είχε από τα ελληνικά ομόλογα και όχι αποδεχόμενη ζημιές. Δεδομένου ότι έχει αγοράσει τα ελληνικά ομόλογα σε τιμή 70% έως 75% της ονομαστικής αξίας τους, μία τέτοια συμβολή από την ΕΚΤ θα οδηγούσε σε μείωση κατά επιπλέον 10 δισ. ευρώ του ελληνικού χρέους. Μία άλλη επιλογή που συζητείται είναι να συμμετάσχουν στο PSI και τα ομόλογα αξίας 12 δισ. ευρώ που έχουν εθνικές κεντρικές τράπεζες της Ευρωζώνης, κάτι που θα οδηγούσε σε περαιτέρω μείωση του χρέους κατά 6 δισ. ευρώ.

Ξεβρακώνει την Τροικα ο Β.Πούτιν : “Δεν άφησαν την Ελλάδα να εξυγιάνει την οικονομία της” (ομιλία στο Φόρουμ “Ρωσία 2012″)

http://olympia.gr/2012/02/02/%CE%B2-%CF%80%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%B9%CE%BD-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%AC%CF%86%CE%B7%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1-%CE%BD%CE%B1-%CE%B5%CE%BE%CF%85%CE%B3/

(-netakias. KI ΕΜΕΙΣ ΑΝΕΧΟΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ ΤΟΥΣ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΙΕΣ ΤΗΣ 11/11/11 ! ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΩΡΑ! ΝΑ ΑΠΕΛΑΘΟΥΝ ΠΑΠΑΔΗΜΟΣ, Ο ΓΑΠ ΚΙ Η ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΟΛΑΒΩΝ)
News247.gr 
Σκληρή κριτική στην Ευρώπη και το ΔΝΤ, για την πολιτική που ακολούθησαν απέναντι στην Ελλάδα, άσκησε ο πρωθυπουργός της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν, μιλώντας στο στο διεθνές οικονομικό Φόρουμ “Ρωσία 2012″ και σχολιάζοντας την ομιλία του Μάικλ Μίλκεν, προέδρου του ομώνυμου Ινστιτούτου.
Ο κ. Πούτιν, υποστήριξε ότι η Ελλάδα στερήθηκε τεχνητά (σ.σ.!!!) της δυνατότητας να εξυγιάνει την οικονομία της και έφερε το παράδειγμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου για να υπογραμμίσει το αδιέξοδο.
“Στην εποχή του για να λύσει αυτά τα οικονομικά προβλήματα ο Μέγας Αλέξανδρος πήγε και κατέκτησε την Περσία. Τώρα η Ελλάδα δεν μπορεί κανέναν να κατακτήσει, όμως πέραν αυτού της στέρησαν και τη δυνατότητα να υποτιμήσει το εθνικό της νόμισμα, γιατί δεν έχει εθνικό νόμισμα, της στέρησαν τη δυνατότητα αύξησης της ρευστότητας, εφόσον δεν διαθέτει δικό της κέντρο έκδοσης χρήματος (emission centre)” είπε ο κ. Πούτιν.
Σημείωσε ακόμα ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο απέμεινε μόνο ένας διαθέσιμος τρόπος, “η απευθείας μείωση των κοινωνικών δαπανών και η αύξηση της ανταγωνιστικότητας σε αυτή τη βάση, γιατί για να επανεξοπλίσεις όλη την οικονομία, τη βιομηχανία, τον πραγματικό τομέα της οικονομίας ουσιαστικά χωρίς επενδύσεις είναι αδύνατο, αλλά και να προσελκύσεις επενδύσεις σε αυτήν την κατάσταση είναι επίσης αδύνατο. Σ’ αυτόν τον δύσκολο φαύλο κύκλο βρέθηκε η Ελλάδα”.
Από περικοπές σε περικοπές
Ο Ρώσος πρωθυπουργός πρόσθεσε ότι πολλές χώρες αντιμετωπίζουν παρόμοιες δυσκολίες, όμως το ζήτημα είναι ότι “στην Ελλάδα στέρησαν τη δυνατότητα εσωτερικής ανάπτυξης, σε κάθε περίπτωση την μείωσαν, και κάποια αποτελεσματική βοήθεια παρ’ όλ’ αυτά δεν προσφέρουν προς το παρόν από το εξωτερικό, δίνουν από λίγο, με έναν τρόπο παρακινώντας για τις επόμενες περικοπές”.
Ο κ. Πούτιν όμως προχώρησε και σε πολιτικό σχόλιο για την ελληνική κυβέρνηση, που κλήθηκε να πάρει και να εφαρμόσει τα σκληρά μέτρα λιτότητας.
“Η ευθεία μείωση των κοινωνικών δαπανών είναι μια βίαιη, άμεση απόφαση από πλευράς του κοινοβουλίου και της κυβέρνησης. Όταν γίνεται υποτίμηση, τότε είναι σχεδόν αντικειμενικό ότι υποφέρουν επίσης οι άνθρωποι, οι πολίτες φυσικά, αλλά δεν πρόκειται για απευθείας μείωση των κοινωνικών δαπανών. Και εδώ έχουμε απευθείας και απότομη (σ.σ. μείωση). Ευθύνεται η κυβέρνηση, το κόμμα, που κέρδισε στις εκλογές. Είναι αδύνατο να λάβεις αποφάσεις υπό αυτές τις συνθήκες και το εργαλείο, που θα επέτρεπε να λυθεί το πρόβλημα, το προσεκτικό εργαλείο, τους το αφαίρεσαν. Επί της ουσίας η φύση των προβλημάτων είναι η ίδια.
Στέρησαν την Ελλάδα από ορισμένα εργαλεία, για τα οποία είπατε, ειδικότερα την δυνατότητα να υποτιμήσουν το δικό τους νόμισμα, ενώ όταν η κυβέρνηση της Αργεντινής κάποτε συνέδεσε υπερβολικά στενά το δικό της εθνικό νόμισμα με το δολάριο στέρησε την οικονομία της από την ευελιξία. Από άποψη ουσίας είναι μάλλον πολύ όμοιες οι αιτίες” είπε χαρακτηριστικά
“Το θέμα δεν είναι ότι οι Έλληνες δεν θέλουν ή δεν ξέρουν να δουλεύουν”, συμπλήρωσε ο Β. Πούτιν, εκτιμώντας ότι “εκεί δεν έχουν δημιουργηθεί δυνατότητες υψηλής τεχνολογίας για αποτελεσματική αξιοποίηση της εργατικής δύναμης με υψηλή ειδίκευση, ή τουλάχιστον σε επαρκή αριθμό, όπως για παράδειγμα συμβαίνει στη Ρωσία και από εκεί προέρχονται τα προβλήματα”.
Οι αιτίες της κρίσης παραμένουν
Μιλώντας στο Φόρουμ ο κ. Πούτιν συμφώνησε με τον οικονομολόγο Πολ Κρούγκμαν ότι η κρίση χρέους των κρατών και των επιχειρήσεων είναι ένα από τα χαρακτηριστικά δείγματα του δεύτερου κύματος της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, ενώ κατονόμασε ως δεύτερο χαρακτηριστικό “την ανισορροπία του χρηματιστικού τομέα, υπερφουσκωμένου και κερδοσκοπικού, αποκομμένου από την πραγματική οικονομία”.
“Ούτε μία από τις αιτίες των σημερινών χρηματιστικών κλυδωνισμών μέχρι στιγμής δεν έχει εξαλειφθεί”, είπε αποτιμώντας την υπάρχουσα κατάσταση ο Ρώσος ηγέτης, ο οποίος συμμετέχει εντατικά στην προεκλογική εκστρατεία ενόψει των προεδρικών εκλογών της 4ης Μαρτίου, διαθέτοντας σημαντικό προβάδισμα έναντι των αντιπάλων του, πράγμα που του επιτρέπει να θεωρείται ως ο πιθανότερος επόμενος πρόεδρος της Ρωσίας.