Περί Ανωνύμου, ψευδωνύμου, κοπρωνύμου συκοφάντη... αμειβομένου ή αμοιβάδας, τρολ ή τρελαμένου...(γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος)

http://aegeanhawk.blogspot.gr/2014/04/blog-post_9602.html

Άβατη γη κι απάτητη η ηθική για κείνον...
...αβάσταχτη αποθυμιά σα φίδι να σκορπίσει το παραλυτικό του ξερατό
και κάθε τι ένα γύρω του να το κακοφορμίσει...
...λυώσ’ το κεφάλι του ερπετού, πριν να σου ξεμυτίσει...


Η Αβανγκάρντ της «λερωσύνης» ποιά είναι άραγε;


Ποιά ήταν πάντα; Ανέκαθεν...
Μήπως ο νταής; Ο πληρωμένος ή μη που πήγαινε ν’ αντιμετωπίσει κατά πρόσωπο τον αντίπαλό του;
Εντάξει...κι εκεί υπάρχουν κατηγορίες...


Υπάρχουν οι «αλέρωτες λέρες» και οι «λερωμένες λέρες» (προσπέρνα τον «καθ’ υπερβολήν νεολογισμό/ευφημισμό» και μείνε στην ουσία)...


Αυτοί που πλησιάζουν από πίσω και στην χώνουν δειλά και μπαμπέσικα...
Κι αυτοί που έρχονται από μπροστά και σου λένε «τράβα το μαχαίρι σου»...
Άστους όμως αυτούς...


Μιλάμε για τον «Βασιλιά της Λερωσύνης»...
Τον Βασιλιά Αλέρωτο...


Ή αλλιώς, «Αβάρετο»....
Πως ακούγεται άραγε;
Ο ... «Αβάρετος»...


Σύμφωνα με το λεξικό:


αβάρετος 2 -η -ο : αυτός που δεν τον χτύπησαν: Aβάρετοι στρατιώτες, απλήγωτοι. || Aβάρετο γάλα, που δεν αποβουτυρώθηκε, άδαρτο.
Μ’ άλλα λόγια, αυτός που πάντα «ξεφεύγει», πάντα την «σκαπουλάρει»...
Και δεν μπορεί κάποιος να χτυπήσει, να δείρει αυτόν που «δεν τον βλέπει»...το τομάρι, δηλαδή, που βαράει από τα «κρυφά»...από την «αφάνεια»...


Πχ ο Ανώνυμος Συκοφάντης...

Αυτός που ζει και κινείται στ’ Αβασίλευτα Σκοτάδια της ατιμίας...της υπουλίας...της ανανδρίας...εκεί που δεν υπάρχει καμία μα καμία αίσθηση Τιμής και Υπόληψης...


Φτήστο που να μη βασκαθεί: Tόσο είν’ έξυπνο και πονηρό τ΄ αβάσκαντο...
Φτήστο εσύ αν θές και γι’ άλλους λόγους...δεν καταλαβαίνει έτσι κι αλλιώς...
Πρέπει να έχεις και λίγη τσίπα και περηφάνεια πάνω σου, μέσα σου για να σε νοιάξει το φτήσιμο...


Βατεμένος ο νους κι η ψυχή του από χαμερπείς λογισμούς καταφρόνιας και μίσος άλογο για όλο το ανθρωποσυνάφι γύρω του...
Ακόμη και τον εσώψυχα λεπριασμένο εαυτό του όταν αντικρύζει στον καθρέπτη, λογικά θα πρέπει να ξερνάει...


Η Σκοτεινή Σκιά μέσα από τη Νύχτα...που φοβάται το φως της μέρας...αν τονε δεις ημέρα σίγουρα η βουτυρένια φάτσα του, οι μπάρμπικοι τρόποι του και η δειλή λαλιά του δεν θα θυμίζουν σε τίποτα τον αρρωστημένο νταή του Σκοτεινού απρόσωπου διαδικτύου...


Σκοτεινιά...αφάνεια...ο κόσμος του...αυτός, τα ποντίκια και οι νυχτερίδες...νεκροφάνεια...υποτιθέμενη νηνεμία...
Κι όμως...ο κόσμος του δονείται γύρω σου...σαν σμάρι από πιράνχας που καραδοκούν...Δεν τον βλέπεις...σε βλέπει...


Τον περιμένεις...πάντα έρχεται...δεν ξέρεις όμως το πότε...σαν το θηλυκό κουνούπι που μυρίστηκε πάλι αίμα...
Κι αυτός τ’ απολαμβάνει...ο όποιος αυτός...ή καλύτερα «το όποιο αυτό»...


Ο ανώνυμος δεν έχει στοιχεία φανερά...
Κι αυτό είναι το όπλο του...
Σε ξέρει...δεν τον ξέρεις...


Η επίθεσή του είναι στις αισθήσεις...βρωμάει και ζέχνει...είναι λάσπη...δεν έχει στην καμπούρα της αποδεικτικά στοιχεία...
Αφήνει μόνον άφθονο μελάνι, δηλητήριο και μπόχα...σιχαμερό ντουμάνι κουναβιού...
Κι ότι πιάσει...ότι ψοφήσει, ψόφησε...
Δεν τον νοιάζει...


Ζει σαν βαμπίρ...
Θρέφεται απ’ τον πόνο και την θλίψη των άλλων...καρπός των άνομων και χυδαίων επιθέσεών του...


Η ανώνυμη ύαινα ξεστομίζει ότι της καπνίσει χωρίς να δεσμεύεται ούτε να χρεώνεται το όνομά της με τίποτε...σπιλώνει, λερώνει χωρίς να λερώνεται...επιτίθεται χωρίς να κινδυνεύει από αντεπίθεση...
Το σιχαμερό τρολ είναι η άλλη του όψη...η μάσκα του της νύχτας...σαδιστής...ψυχοπαθής...αδημονεί για τον πόνο των άλλων...


Το διαδίκτυο είναι ο όψιμός του παράδεισος...το κάθε αηδιαστικό τρωκτικό που στην κατά πρόσωπο επαφή συνήθως είναι ότι πιο χαμερπές, όταν βάλει τη μάσκα του ανώνυμου για να ρίξει το φαρμακερό, σαρκαστικό, ειρωνικό, υβριστικό, συκοφαντικό του βέλος ξαφνικά νομίζει πως μετατρέπεται σε παντοδύναμο θεό/δαιμόνιο...που κανείς δεν μπορεί να τον αγγίξει...


Αφού δεν μπορεί να είναι «Κάποιος» στην πραγματική ζωή, βολεύεται με ένα εικονικό Σκοτεινό Άβαταρ...εκεί μπορεί να είναι ίδιος ο God ofWar...αμείλικτος, θανατερός...


Οι νόμοι απλά δεν υφίστανται γι’ αυτόν...εδώ σε φόνο οδηγούν ενίοτε τέτοιες ανώνυμες επιθέσεις και ουδείς ασχολείται (ακόμη και στον «ανεπτυγμένο Βορρά)...θ’ ασχοληθεί με τα «προετοιμαστικά» της «έντεχνης αποβίωσης»;


Το λέρωμα μέχρι την καταστροφή του θύματος είναι το καλύτερό του...είναι πάθος...όταν μάλιστα είναι και αμειβόμενη αυτή η δουλειά του, τότε πολύ απλά δεν είναι δουλειά αλλά ο παράδεισος...για το ανώνυμο κάθαρμα βεβαίως...για το θύμα είναι κόλαση...ιδίως όταν είναι παιδί...bullying το λένε τότε...και είναι η «προπαίδεια» για το μελλοντικό διαδικτυακό κάθαρμα...


Το χειρότερό του είναι όταν κατά λάθος πέσει σε «προστατευόμενο στόχο»...και ξαφνικά τα «ηλεκτρονικά του ίχνη» δώσουν «στίγμα»...αν το θύμα είναι εξίσου «αδίστακτο» όσο και θυμωμένο κι αν το «καθαρματίδιο ο ανώνυμος» δεν έχει «γερές πληρωμένες πλάτες», τότε μαύρο φίδι που τον έφαγε...είναι η σειρά του να γνωρίσει την κόλαση...
Και όχι «εικονική» αυτή τη φορά...τα κόκκαλά του - όσα μείνουν όρθια – θα έχουν να το θυμούνται για όλη την υπόλοιπη σιχαμένη ζωή του...


Επίσης, αν κατά λάθος πέσει σε χάκερ...ή σε θύμα που έχει γνωστό του χάκερ...ως προς τα «υπόλοιπα» ισχύουν τα ακριβώς παραπάνω...μόλις «τον εντοπίσουν» εννοείται...


Αν το θύμα του δεν έχει τα παραπάνω «προσόντα» αλλά διαθέτει χρήμα για δικηγόρους και ένδικα μέσα καθώς και διάθεση ν’ ασχοληθεί μέσα από τα αργόσυρτα νόμιμα κανάλια, κι αν ο ψυχάκιας είναι ταυτόχρονα και αρκετά ηλίθιος ώστε να «επιτίθεται από το σπίτι του», τότε θα έχει ν’ αντιμετωπίσει τη Δικαιοσύνη...ε, δεν θα κλάψει κιόλας...θα «καθαρίσει» με ένα χαρτί ψυχιάτρου και μια συγγνώμη...είναι σαφώς και απείρως πιο τυχερός από τους προηγούμενους...βλέπεις, η αστυνομία και η Δικαιοσύνη θ’ ακολουθήσουν νόμιμα μονοπάτια...αντίθετα από τους πιο πάνω που ακόμη και από internet cafe να «επιτίθεται» το τσογλάνι θα τον πιάσουν επ’ αυτοφόρω και θα ακολουθήσουν «άλλες οδούς δικαίου»...


Το παράσιτο αυτό ξενίζεται παντού...σε όποια σελίδα και αν μπεις θα βρείς και κάμποσα από δαύτα τα διαδικτυακά κωλοβακτηρίδια...διαφόρων επιπέδων «ανάπτυξης» βεβαίως...


Όπλο του – μοναδικό του όπλο – η ανωνυμία...και η δίψα των ιστοσελίδων για «συμμετέχοντες»...έστω και για να πούνε την ανοησία τους, έστω να βρίσουν, να ειρωνευτούν, να σαρκάσουν, να απαξιώσουν τον πνευματικό κόπο που κατέβαλλε κάποιος επί χρόνια να μελετάει και να γράφει για ένα ζήτημα...


Ίσως σε κάποιον πήρε 20 χρόνια να σκαλίζει ένα θέμα...και όταν κάποια στιγμή καταλήγει σε κάτι που έχει να πει, το βγάζει – ΔΩΡΕΑΝ – στο διαδίκτυο...και είναι αλήθεια πως τα σχόλια είναι καλοδεχούμενα...κυρίως τα διαφορετικής απόψεως...γιατί αυτά είναι που γονιμοποιούν την σκέψη να πάει σε νέες κατευθύνσεις...


Κι εκεί επάνω έρχεται αυτό το σιχαμερό τρολ, το ανώνυμο διαδικτυακό βακτήριο να χύσει το δηλητήριό του...και καλά, αυτό είναι απλώς ένα σιχαμερό, άχρηστο παράσιτο...οι ιδιοκτήτες των σελίδων γιατί επιτρέπουν σ’ αυτά τα σιχάματα να χύνουν το δηλητήριό τους από σελίδα σε σελίδα;


Γιατί τους δίνουν στέγη; Γιατί κάνουν τους δημιουργικούς χώρους τους «εκτροφεία σιχαμάτων»;
Εν πάση περιπτώσει, η έννοια άνθρωπος θα πρέπει να πληροί κάποια «πολιτιστικά ποιοτικά χαρακτηριστικά»...από τη στιγμή που δεν τα πληροί, θα πρέπει να αναθεωρηθεί και ο τρόπος συμπεριφοράς των υπολοίπων απέναντί του...πχ για τα μικρόβια και τα βακτήρια υπάρχουν τα αντιβιοτικά, τα φονικά αντιβακτηριακά, τα αντισώματα, κλπ


Για τα τρολ της ζωής και του διαδικτύου;


Όλος αυτός ο συρφετός δεν είναι απλώς ξέμπαρκα, χύμα, αρρωστημένα ποντίκια.
Έτσι «ξεκινούν». Στην πορεία όμως «ξεδιαλέγονται» και κάποια απ’ αυτά «στρατολογούνται»...
Στον έναν ή στον άλλον βαθμό όμως, ΟΛΑ ΑΞΙΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ...
Είναι ένας στρατός αρρωστημένων ποντικών που «κάποιοι τα χρησιμοποιούν» για «κάποιους σκοπούς».


Από τη στιγμή που Πολιτεία, Αρχές και Δικαιοσύνη αδυνατούν να τα χειριστούν, μήπως η κοινωνία αναγκαστικά θα γεννήσει νέους τρόπους και δυνάμεις αντιμετώπισης;



Άγνωστο ποιές θα είναι αυτές...σίγουρα όμως δεν θα είναι και τόσο ευχάριστες σε κάποιους....



Σχετικά:


Το ψυχογράφημα των τρολ
http://aegeanhawk.blogspot.gr/2014/02/blog-post_3792.html




Αποφθέγματα περί Βλακείας - Ηλιθίων - Ανοήτων - Μωρίας
http://aegeanhawk.blogspot.gr/2014/04/blog-post_7110.html




Γιώργος Ανεστόπουλος

Η Διδασκαλία της Αναστάσεως (Γράφει ο Αλέξανδρος Αν. Τσούμπας)

http://egertirio.org/index.php/el/topochronos-i-ellas/9-topochronos-i-ellas-cat/26-i-didaskalia-tis-anastaseos

Η εβδομάς (Δευτέρα 14/04/2014 – Κυριακή 20/04/2014) αποτελεί ορόσημο δια τους μέσω της ορθοδόξου πίστεως κοινωνούς με τον Ιησούν. Ορόσημο με πλέον της μιας συνιστωσών. Μία εξ αυτών είναι η καθαρώς θρησκευτική δια την οποίαν ομιλούν οι επί γης εκπρόσωποι της θρησκείας μας. Μία άλλη συνιστώσα είναι η με ευρύτερο πνεύμα όραση αυτής της εβδομάδος. Αυτή η άλλη όραση και η οποία κατά την ταπεινήν μας γνώμην αποσιωπάται, διδάσκει τα μάλα στον άνθρωπον. Αναφέρεται στο γεγονός της ονομασίας της Μεγάλης Εβδομάδος ή καλύτερα Εβδομάδος των Παθών, δηλαδή των δεινών τα οποία υπέστη ο Ιησούς και τα οποία δεινά κατέληξαν μέσω της Σταυρώσεώς Αυτού εις την Ανάστασή Του. Δεν προτιθέμεθα ενταύθα να αναφέρουμε λεπτομέρειες. Είμεθα όμως υποχρεωμένοι να υπενθυμίσουμε τους σταθμούς αυτής και δει τους αναφερομένους στην Μεγάλη Πέμπτη, η οποία πέραν του Μυστικού Δείπνου και της προσευχής στην Γεσθημανή περιλαμβάνει την προδοσίαν του Ιούδα, την σύλληψη, την ανάκριση, την καταδίκη του Ιησού και την άρνηση του Πέτρου, την Μεγάλη Παρασκευή ημέραν Σταυρώσεώς Του, το Μεγάλο Σάββατο ημέραν ταφής Του και την Κυριακήν ημέραν Αναστάσεώς Του. 

Εκ της μνημονευθείσης περιγραφής διδασκόμεθα τα κατωτέρω:

(α) Η Ανάσταση προαπαιτεί βάσανον, πόνον, θάρρος. Διδάσκεται ούτω ο άνθρωπος ότι εάν επιθυμεί να θρώσκει άνω (να λέγεται άνθρωπος), να επιτύχει εις την ζωήν του, να αναστηθεί, πρέπει να επιθυμεί να υποφέρει. Το τετραήμερο Μεγάλη Πέμπτη – Κυριακή της Αναστάσεως μας υπομιμνήσκει τον μύθον του Ηρακλέους περί Αρετής και Κακίας, την ρήσιν του Αριστοτέλους «Τα αγαθά κόποις κτώνται», του Ευριπίδου «σὺν μυρίοισι τὰ καλὰ γίγνεται πόνοις» ή «τα αγαθά αποκτώνται με χίλιους δύο κόπους». Οι ρήσεις αυτές των Ελλήνων μετεφέρθησαν στην ορθοδοξία μέσω των εκκλησιαστικών ακολουθιών στις οποίες συμπεριλαμβάνεται η φράσις: «τά γάρ καλά έργα κόπῳ κτώνται και πόνω κατορθούνται». Η επιρροή των Ελλήνων φιλοσόφων και τραγωδών στην ορθόδοξη πίστη είναι φανερά. Με άλλα λόγια δεν δύναται να ισχυρίζεται ο οιοσδήποτε τεμπέλης ότι είναι Έλλην ή και Χριστιανός, καθ’ ότι δεν μετέχει της ελληνικής ή και της χριστιανικής παιδείας. Ο Έλλην πρέπει να εργάζεται συνεχώς. Το ίδιο και ο Χριστιανός. Αυτό είναι το κορυφαίο μήνυμα το οποίο μεταφέρει εις ημάς η Εβδομάς των Παθών.

(β) Οι καρεκλοκένταυροι κρατούντες τιμωρούν παραδειγματικά εκείνους οι οποίοι επιδιώκουν την ανόρθωση της σκέψεως του ανθρώπου και την μέσω αυτής της ανορθώσεως πλήρωση του ανθρωπίνου γένους, διότι ως θρασύδειλοι φοβούνται το Ορθόν και χρησιμοποιούν την ισχύ του θεσμικού των ρόλου δια να αδικούν. Ο Ιωσήφ ο επονομαζόμενος «Καϊάφας» ή ταυτόν «ο Υποτάσσων», ο Αρχιερέας και πρόεδρος του Μεγάλου Εβραϊκού Συμβουλίου καταδίκασε τον Ιησού διότι δεν υπετάχθη εις αυτόν αλλά συνέχισε ενώπιόν του να κηρύττει τον Λόγον της Αληθείας, τον Λόγον του Φωτός. Αυτή η στάσις του Ιησού επαναφέρει στην μνήμη μας πολλές μορφές ανθρώπων θυσιασθέντων υπερασπιζόμενοι τον εκ του Λόγου προκύπτοντα Δίκαιον. Βρίθει τέτοιων παραδειγμάτων η ανθρώπινη ιστορία, από την Αντιγόνη του Σοφοκλέους, μέχρι τον Σολωμόν Σολωμού υπάρχουν μύριοι συνάνθρωποί μας οι οποίοι αψήφησαν την ζωήν των υπερασπιζόμενοι το Ορθόν. Διδασκόμεθα όθεν ότι είμεθα υποχρεωμένοι να υπερασπίζουμε την ελευθερίαν της σκέψεως και της εκφράσεως και των εξ αυτών απορρεουσών ενεργειών μας, έστω και εάν η υπεράσπιση αυτή οδηγήσει στην θυσίαν της ζωής μας. Ιδού το δεύτερο κορυφαίο προς ημάς μήνυμα της εβδομάδος των Παθών.

(γ) Το τρίτο μήνυμα λέγει: Οι προδότες βρίσκονται ανάμεσά μας. Κανών ζωής. Οι ενεργούντες ομαδικά καλόν είναι να γνωρίζουν ότι μεταξύ αυτών θα υπάρξουν και ένας ή πλείονες προδότeς. Η ιστορία της ανθρωπότητος γέμει τέτοιων περιπτώσεων. Καλόν επίσης είναι να υπομνήσουμε στους προδότας την ρήση: «την προδοσίαν πολλοί ηγάπησαν, τον προδότην όμως ουδείς».

(δ) Η μικροψυχία (όπως αυτή του Πέτρου) είναι μέρος του όλου σε πλείστους όσους ανθρώπους. Ας την έχουμε υπ’ όψιν, διδάσκει το τέταρτο μήνυμα. 

Στώμεν λοιπόν άνευ φόβου με λάβαρο την μετά νοήσεως εξέλιξή μας μέσω του κόπου, της υπερασπίσεως του εκ του Λόγου πηγάζοντος Ορθού, την μέριμναν απομονώσεως των προδοτών και την εμψύχωση των μικροψύχων. 

Φρονώ σκόπιμο να προσθέσω ότι η μέριμνα των γονέων δια τον εκκλησιασμόν των τέκνων των από την παιδικήν των ηλικίαν είναι επιβεβλημένη, διότι πέραν άλλων έρχονται σε άμεση επαφή με την ελληνική γλώσσα η οποία εκφράζεται μέσω των τροπαρίων με νοήματα σπανίως συναντούμενα αλλαχού. Ο νοηματικός λόγος των τροπαρίων της Μεγάλης Εβδομάδος μέχρι και της μεσημβρίας της Κυριακής της Αναστάσεως καθιστά τους κοινωνούς με αυτά όχι μόνον γνωστικά αλλά και συναισθηματικά πλουσίους. 

Είθε η Ανάστασις να είναι δι’ έναν έκαστον των Ελλήνων: προσωπική, οικογενειακή, κοινωνική και Εθνική.

 12/04/2014 

Ερχόμενος ο Κύριος προς το εκούσιον Πάθος… (με απόδοση στα νέα ελληνικά και ΗΧΗΤΙΚΟ από το Βατοπαίδι)

http://www.diakonima.gr/2010/03/29/%CE%B5%CF%81%CF%87%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CE%BF-%CE%BA%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF-%CE%B5%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B9%CE%BF%CE%BD-%CF%80%CE%AC/

Ερχόμενος ο Κύριος προς το εκούσιον πάθος, τοις αποστόλοις έλεγεν εν τη οδώ· ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και παραδοθήσεται ο Υιός του ανθρώπου, καθώς γέγραπται περί αυτού. Δεύτε ουν και ημείς, κεκαθαρμέναις διανοίαις, συμπορευθώμεν αυτώ και συσταυρωθώμεν και νεκρωθώμεν δι’ αυτόν ταις του βίου ηδοναίς, ίνα και συζήσωμεν αυτώ, και ακούσωμεν βοώντος αυτού, ουκέτι εις την επίγειον Ιερουσαλήμ δια το παθείν, αλλά αναβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα υμών και Θεόν μου και Θεόν υμών, και συνανυψώ υμάς εις την άνω Ιερουσαλήμ, εν τη Βασιλεία των ουρανών. (Όρθρος Μεγάλης Δευτέρας, στιχηρό των Αίνων, ήχος α΄)
(Ενώ ο Κύριος εβάδιζε προς το Πάθος, το οποίον θα υφίστατο με την θέλησίν Του, έλεγε καθ’ οδόν εις τους αποστόλους: Ιδού αναβαίνομεν εις τα Ιεροσόλυμα και ο Υιός του ανθρώπου θα παραδοθή (εις εκείνους που θα τον θανατώσουν), όπως έχει γραφή περί αυτού (εις τας προφητείας της Παλαιάς Διαθήκης). Εμπρός λοιπόν και ημείς, αφού καθαρίσωμεν τας διανοίας μας (από πάσαν κακήν σκέψιν), ας βαδίσωμεν μαζί με Αυτόν και ας σταυρωθώμεν μαζί Του και χάριν Αυτού ας νεκρώσωμεν τον εαυτόν μας ως προς τας ηδονάς του βίου, δια να ζήσωμεν αιωνίως μαζί με Αυτόν και να Τον ακούσωμεν να λέγη (μετά την Ανάστασίν Του): Δεν αναβαίνω πλέον εις την επίγειον Ιερουσαλήμ δια να υποστώ θυσίαν, αλλ’ αναβαίνω εις τον ουράνιον Πατέρα μου και Πατέρα σας και Θεόν μου και Θεόν σας και ανυψώνω μαζί μου και σάς εις την Άνω Ιερουσαλήμ, η οποία ευρίσκεται εν τη Βασιλεία των ουρανών.)
Πηγή: Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΣ ΜΕΤΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ, υπό π. Επιφανίου Θεοδωρόπουλου, εκδ. Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Ακούστε και τον ύμνο από την Βατοπαιδινή Χορωδία:
Erhomenos o Kyrios pros to ekousion pathos

Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός...(video)

http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2014/04/blog-post_6320.html

Στηριγμένο τό μεσονυκτικό τροπάριο ῾᾽Ιδού ὁ νυμφίος ἔρχεται...᾽ στήν παραβολή τοῦ Κυρίου τῶν δέκα παρθένων, δίνει τό στίγμα τῆς ἀπαρχῆς τῆς Μεγάλης ῾Εβδομάδας: ὁ Κύριος, ὁ νυμφίος κάθε ἀνθρώπινης ψυχῆς, ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός.



1. Αὐτό σημαίνει καταρχάς ὅτι τό κύριο γνώρισμα τῆς σχέσης τοῦ Χριστοῦ μέ ἐμᾶς εἶναι ἡ ἀγάπη. Κι ὄχι ἁπλῶς μιά ἀγάπη κινούμενη μέσα σέ συμβατικά τυπικά πλαίσια, ἀλλά μιά ἀγάπη χωρίς ὅρια, τήν ὁποία ἀκροθιγῶς μποροῦμε νά ψηλαφήσουμε στή σχέση τοῦ ἐρωτευμένου ἀπέναντι στήν ἐρωμένη του. ῾Οὕτω γάρ ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν...᾽. Καί δέν μπορεῖ νά εἶναι διαφορετικά, ἀφοῦ ὁ Κύριος μᾶς ἀπεκάλυψε - ῾᾽Εκεῖνος ἐξηγήσατο᾽ - ὅτι ῾ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί᾽. Ὁ Θεός μας λοιπόν πού ἐνανθρώπησε ἐν προσώπῳ ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ εἶναι ᾽Εκεῖνος πού γίνεται ὁ νυμφίος μας, γιατί μέσα στήν ἄπειρη ἀγάπη Του πρός ἐμᾶς, τούς ἁμαρτωλούς ἀνθρώπους, μᾶς προσλαμβάνει στόν ἑαυτό Του καί μᾶς κάνει ἕνα μ᾽ ᾽Εκεῖνον: ἀνθρωποπαθῶς μιλώντας, ἡ σκέψη Του, ἡ καρδιά Του, ἡ ἐπιθυμία Του εἶναι σέ μᾶς, ὅπως τοῦ ἐρωτευμένου εἶναι στήν ἐρωμένη του.


2. Κι ἔπειτα, μᾶς ἐπισημαίνει ὁ ὑμνογράφος, ἔρχεται ῾ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός᾽.῎Ερχεται δηλαδή:
(α) μέ τρόπο πού δέν μποροῦμε ἐμεῖς νά προσδιορίσουμε καί νά ὁριοθετήσουμε. Ὁ ἐρχομός Του πάντοτε εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἀπόλυτα ἐλεύθερης ἀγάπης Του, καρπός τῆς δικῆς Του πρωτοβουλίας, πού σημαίνει ὅτι ἐμφανίζεται ἐκεῖ πού κανείς δέν Τόν περιμένει καί μέ τρόπο πού ἴσως ποτέ δέν μπορεῖ νά ὑποψιαστεῖ: μέσα ἀπό ἕνα ἀτύχημα κάποια φορά, ἀπό τήν ἀνάγνωση κάποιου βιβλίου κάποια ἄλλη, ἀπό μιά θλίψη καί δοκιμασία ἄλλοτε, κυρίως ὅμως ἀπό τή συνάντησή μας μέ τούς πιό παραπεταμένους ἐλαχίστους συνανθρώπους μας. ῾᾽Εφ᾽ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων ἐμοί ἐποιήσατε᾽.
(β) ῎Ερχεται συνεπῶς κι ἐκεῖ πού ῾ἀντικειμενικά᾽ δέν θά ἔπρεπε νά εἶναι, μέσα δηλ. καί στό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας. Τήν ὥρα πού ἐπιτελεῖ κανείς τήν ἁμαρτία, ἐκείνη τήν ὥρα μπορεῖ νά κληθεῖ ἀπό τόν ἐρχόμενο Κύριο. Σάν τόν ἀπόστολο Παῦλο, πού κλήθηκε τήν ὥρα πού δίωκε τούς χριστιανούς, σάν τόν ἀπόστολο Ματθαῖο, πού κλήθηκε τήν ὥρα τοῦ ῾τελωνείου᾽. Μέ ἄλλα λόγια, ἡ κάθε ὥρα γιά τόν καθένα μας, μπορεῖ νά εἶναι ἡ ὥρα τῆς χάρης μας, τῆς κλήσης μας ἀπό τόν νυμφίο Χριστό.
᾽Αλλά καί (γ) ἔρχεται καί καλεῖ τόν ἄνθρωπο χωρίς τίς περισσότερες φορές νά παίρνει κανείς ἀπό τούς ἄλλους συνανθρώπους εἴδηση γιά τήν κλήση αὐτή. Σάν τήν περίπτωση τῆς ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας, πού μόνον αὐτή ἐμποδιζόταν νά μπεῖ στό Ναό, χωρίς κανείς δίπλα της νά νιώθει τό τί γινόταν στήν ψυχή της. Ὁ Κύριος πάντοτε εἶναι ὁ ἐρχόμενος καί κρούων τή θύρα τῆς ψυχῆς μας. ῾᾽Ιδού ἔστηκα ἐπί τήν θύραν καί κρούω᾽. Ἡ συνάντηση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Κύριο γίνεται στά μυστικά βάθη τῆς καρδιᾶς, τά ὁποῖα γνωρίζει μόνον ᾽Εκεῖνος. Στήν καρδιά ῾παίζεται᾽ τό ὅλο παιχνίδι τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου.

3. Κι αὐτός ὁ ποικίλος ἐρχομός σέ μᾶς τοῦ γεμάτου ἀγάπη νυμφίου Χριστοῦ συναντᾶ συνήθως δύο καταστάσεις: τήν κατάσταση τῆς ἐγρήγορσης καί τήν κατάσταση τῆς ραθυμίας. ᾽Εγρήγορση σημαίνει ν᾽ ἀνταποκριθῶ στήν ἀγάπη Του καί νά ζήσω μαζί Του τή χαρά τῆς παρουσίας Του, ψυχικά καί σωματικά, καί ἐδῶ καί αἰώνια. ῾Ἡμεῖς ἀγαπῶμεν ὅτι Αὐτός πρῶτος ἠγάπησεν ἡμᾶς᾽. Ραθυμία σημαίνει νά εἶμαι τόσο προσκολλημένος στά πάθη μου - στή φιληδονία, τή φιλαργυρία, τή φιλοδοξία μου - ὥστε νά μήν καταλάβω κἄν τόν ἐρχομό καί τήν κλήση Του, κι ἀκόμη: νά Τόν καταλάβω μέν, ἀλλά ν᾽ ἀναβάλω τήν ἀνταπόκρισή μου. Ἡ ἐκτίμηση γιά τίς δύο καταστάσεις, ὅπως μᾶς τή δίνει ὁ ὑμνογράφος, εἶναι σαφής: μακαριότητα ἡ πρώτη, ἀναξιότητα ἡ δεύτερη. Μέ τά ἀντίστοιχα βεβαίως ἀποτελέσματα. Ἡ ἐπιλογή πιά εἶναι στήν ἀπόλυτη εὐθύνη μας: ῾Βλέπε οὖν ψυχή μου...᾽!




ΠΗΓΗ.

Τi εορτάζουμε κάθε ημέρα της Μ. Εβδομάδας

http://www.agioritikovima.gr/diafora/theologikos-log/diafora/item/30705-%CF%84%CE%AF-%CE%B5%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%AC%CE%B6%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5-%CE%BA%CE%AC%CE%B8%CE%B5-%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BC-%CE%B5%CE%B2%CE%B4%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82


Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι η εβδομάδα πριν το Πάσχα, από την Κυριακή των Βαϊων το βράδυ μέχρι το Μ. Σάββατο και ονομάζεται «Μεγάλη», όχι γιατί έχει περισσότερες μέρες ή ώρες από τις άλλες εβδομάδες, αλλά γιατί τα γεγονότα όπου τελούνται και βιώνονται στους Ιερούς Ναούς είναι κοσμοσωτήρια για τον άνθρωπο!

Πώς βιώνεται ο λειτουργικός χρόνος τη Μεγάλη εβδομάδα;


Η Εκκλησία από την μεγάλη της φιλανθρωπία, για να μπορέσουν όσο είναι δυνατόν περισσότεροι πιστοί να συμμετέχουν στις Ακολουθίες, επέτρεψε από την αρχή της Μ. Εβδομάδας, να ψάλλεται ο Όρθρος της επόμενης ημέρας. (π.χ. την Κυριακή των Βαϊων το βράδυ ψάλλεται ο Όρθρος της Μεγάλης Δευτέρας).

Τι τελείται τις ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας;

Οι τέσσερις πρώτες ημέρες μας προετοιμάζουν πνευματικά για το θείο δράμα και οι Ακολουθίες ονομάζονται «Ακολουθίες του Νυμφίου».


Μεγάλη Δευτέρα (Κυριακή Βαϊων βράδυ):

Την Μεγάλη Δευτέρα κυριαρχούν δύο γεγονότα:

α) Η ζωή του Ιωσήφ του 11ου γιού του Πατριάρχη Ιακώβ, του ονομαζόμενου Παγκάλου, δηλαδή του ωραίου στο σώμα και τη ψυχή. Ο Ιωσήφ προεικονίζει με την περιπέτειά του (που πουλήθηκε σκλάβος στην Αίγυπτο) τον ίδιο τον Χριστό και το πάθος Του.

β) Το περιστατικό της άκαρπης συκιάς που ξέρανε ο Χριστός (Ματθ. 21, 18-22): Συμβολίζει την Συναγωγή των Εβραίων και γενικά την ζωή του Ισραηλιτικού λαού που ήταν άκαρποι από καλά έργα.



Μεγάλη Τρίτη (Μεγάλη Δευτέρα βράδυ):

Την Μεγάλη Τρίτη θυμόμαστε και ζούμε δύο παραβολές:

α) Των δέκα παρθένων (Ματθ. 25,1-13) που μας διδάσκει να είμαστε έτοιμοι και γεμάτοι από πίστη και φιλανθρωπία.

β) Των Ταλάντων (Ματθ. 25,14-30), που μας διδάσκει να είμαστε εργατικοί και πρέπει να καλλιεργούμε και να αυξήσουμε τα πνευματικά μας χαρίσματα.



Μεγάλη Τετάρτη (Μεγάλη Τρίτη βράδυ):

Η Μεγάλη Τετάρτη είναι αφιερωμένη στην αμαρτωλή γυναίκα (Λουκ. 7,47), που μετανιωμένη άλειψε τα πόδια του Κυρίου με μύρο και συγχωρήθηκε για τα αμαρτήματά της, γιατί έδειξε μεγάλη αγάπη και πίστη στον Κύριο. Ψάλλεται το περίφημο τροπάριο (δοξαστικό) της Υμνογράφου Μοναχής Κασσιανής.



Μεγάλη Πέμπτη (Μεγάλη Τετάρτη βράδυ):

Την Μεγάλη Πέμπτη γιορτάζουμε 4 γεγονότα :

α) Τον Ιερό Νιπτήρα, το πλύσιμο δηλαδή των ποδιών των μαθητών από τον Κύριο, δείχνοντας για το ποια πρέπει να είναι η διακονία των πιστών στην Εκκλησία.

β) Τον Μυστικό Δείπνο, δηλαδή την παράδοση του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας.

γ) Την Προσευχή του Κυρίου, στο Όρος των Ελαιών και

δ) την Προδοσία του Ιούδα, δηλαδή την αρχή του Πάθους του Κυρίου.



Μεγάλη Παρασκευή (Μεγάλη Πέμπτη βράδυ):

Την Μεγάλη Παρασκευή έχουμε την Κορύφωση του θείου δράματος, τελείται η «Ακολουθία των Παθών» και θυμόμαστε και βιώνουμε τα Σωτήρια και φρικτά Πάθη του Κυρίου και Θεού μας. Δηλαδή:

α) Τα πτυσίματα

β) τα μαστιγώματα

γ) τις κοροϊδίες

δ) τους εξευτελισμούς

ε) τα κτυπήματα

στ) το αγκάθινο στεφάνι και κυρίως την

ζ) Σταύρωση και

η) τον θάνατο του Χριστού μας.

Μεγάλο Σάββατο (Μεγάλη Παρασκευή πρωϊ και βράδυ):

Το Μεγάλο Σάββατο το πρωϊ γιορτάζουμε:

α) την Ταφή Του Κυρίου και

β) την Κάθοδο Του στον Άδη, όπου κήρυξε σε όλους τους νεκρούς. Έτσι Μεγάλη Παρασκευή το πρωϊ (ημερολογιακά), τελούνται οι εξής ακολουθίες: Ακολουθία των Μεγάλες Ωρών και στις 12.00 το μεσημέρι της Αποκαθηλώσεως, δηλαδή την Ταφή Του Κυρίου από τον Ιωσήφ τον Αριμαθαίας και το Νικόδημο τον Φαρισαίο, μέλος του Μ. Συμβουλίου και κρυφό μαθητή του Κυρίου.



Την Μεγάλη Παρασκευή το βράδυ (ημερολογιακά) ψάλλονται τα Εγκώμια και έχουμε την περιφορά του Επιταφίου!

Κυριακή του Πάσχα (Μ. Σάββατο πρωϊ και νύχτα από τις 12.00π.μ):

Το Μεγάλο Σάββατο (ημερολογιακά) το πρωϊ, έχουμε την λεγόμενη «1η Ανάσταση», δηλαδή το προανάκρουσμα της Αναστάσεως που μεταδίδουν οι ύμνοι και της προσμονής της λυτρώσεως όλης της κτίσεως από την φθορά και τον θάνατο!

Το Μεγάλο Σάββατο στις 12.00 (δηλαδή ουσιαστικά την Κυριακή), έχουμε την ζωηφόρο Ανάσταση του Κυρίου μας, την ήττα του θανάτου και της φθοράς και την αφή του Αγίου Φωτός στον κόσμο από το Πανάγιο Τάφο.

Κυριακή του Πάσχα στις 11.00 π.μ. ή το απόγευμα, τελείται ο «Εσπερινός της Αγάπης», όπου σε πολλές γλώσσες διαβάζεται το Ιερό Ευαγγέλιο και διατρανώνεται παγκοσμίως η νίκη του θανάτου και η εποχή της Καινούριας Διαθήκης, της χαράς και της Αναστάσιμης ελπίδας.

Ποιο είναι το βαθύτερο νόημα των Παθών και της Αναστάσεως για όλους εμάς τους Πίστους;

Οι πιστοί βιώνουμε τα πάθη και την ανάσταση του Χριστού συμμετέχοντας ενεργά σε αυτά με «συμπόρευση», «συσταύρωση» και «συνανάσταση»! Ο Χριστός με την θέληση του (εκουσίως), έπαθε και ανέστη για να σωθούμε όλοι εμείς! Αυτό σημαίνει ότι δεν λυπούμαστε «μοιρολατρικά» για το Πάθος του, αλλά για τις δικές μας αμαρτίες και αφού μετανοιώνουμε ειλικρινώς μπορούμε την αντικειμενική σωτηρία που χάραξε ο Χριστός να την κάνουμε και υποκειμενική – προσωπική σωτηρία!

Από τα ''ωσαννά'' στα ''σταυρωθήτω'' ( Γράφει ο Μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης)

http://www.agioritikovima.gr/eipan/item/30712-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B1-%CF%89%CF%83%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%AC-%CF%83%CF%84%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%85%CF%81%CF%89%CE%B8%CE%AE%CF%84%CF%89


Με αρκετά πρόσφατη την ανάσταση του Λαζάρου, μόλις χθες, με τη μνήμη των επί τριετία θαυμάτων του και ιλαρών κηρυγμάτων του, όλος ο κόσμος υποδέχεται στην είσοδο της πόλεως των Ιεροσολύμων, μετά βαΐων και κλάδων, τον καθήμενο επί πώλου όνου Χριστό, κραυγάζοντας συνεχώς τα “ωσαννά”.


Πρόκειται για μια απρόσμενα και απροετοίμαστα θερμή υποδοχή από το ενθουσιασμένο πλήθος. Σαν να επιστρέφει ένας βασιλιάς από περιφανή νίκη σε πόλεμο.


Η επιφυλαχθείσα θριαμβική υποδοχή προβληματίζει, ως και η σιωπηλή διάβαση του Ιησού. Το πέρασμά του από τους στενούς δρόμους της ανηφορικής Ιερουσαλήμ γίνεται δίχως στάσεις. Δεν φαίνεται καθόλου να επηρεάζεται από τις φωνές, τις ιαχές, τις ζητωκραυγές και τις επευφημίες. Δεν προκάλεσε τότε αλαλαγμούς, συλλαλητήρια, διαδηλώσεις και συγχαρητήριες εκδηλώσεις.

Δεν μιλά, δεν χαιρετά, δεν χαμογελά ικανοποιημένα. Δεν έχει κάτι άλλο να πει. Τους τα είπε με σαφήνεια κι ευκρίνεια όλα. Δεν έχει τίποτε άλλο να προσθέσει. Δεν συμφωνεί με τις θορυβώδεις εκδηλώσεις του πλήθους. Ποτέ δεν θέλησε να δημιουργήσει φανατικούς οπαδούς, φωνασκούντες, χειροκροτητές, αλαλάζοντα όχλο. Δεν σταθμεύει στο προσωρινό πανηγύρι, στον επιπόλαιο δοξασμό, στο δυνατό χειροκρότημα.


Δεν αντιλαμβάνονται οι φωνασκούντες τη διδαχή της τωρινής σιωπής του, τη θέση του πάνω σʼ ένα ονάριο, τη μη ανταπόκρισή του στις ιαχές των “ωσαννά”.
Γνωρίζει καλά ότι ο δρόμος αυτός θα καταλήξει στην κορυφή του Γολγοθά. Μόνο σε τέσσερις ημέρες τα δυνατά “ωσαννά” θα γίνουν δυνατότερα “σταυρωθήτω”. Δεν κατάλαβαν το ήθος και το ύφος του, το βάθος της ταπεινώσεώς του, την ωραιότητα της σεμνότητός του. Εκείνοι δεν τον κατενόησαν. Εκείνος όμως τους κατανόησε βαθύτατα. Τους μίλησε με αγάπη, κατανόηση, συμπάθεια και σεβασμό, αλλά δεν τους φέρθηκε, ούτε για μια στιγμή, επιφυλακτικά, καχύποπτα, διπλωματικά, προκλητικά, δεσμευτικά, ανελεύθερα και αναληθή. Δεν χάιδεψε κανενός τʼ αυτιά και μάλιστα των εξουσιαστών γραμματέων και φαρισαίων.

Δεν πήγε με τα νερά τους, δεν τους έκανε τον καλό, τον κακόμοιρο, τον συγκαταβατικό, τον ψεύτικο φίλο, τον καιροσκόπο, τον διπρόσωπο, τον φιλόδωρο, τον φοβισμένο, τον δειλό, τον ανέτοιμο, τον υποσχόμενο λαγούς και πετραχήλια.


Γνωρίζει πολύ καλά πού πορεύεται. Δεν κάνει καμία κίνηση επιστροφής ή αποφυγής. Πηγαίνει νʼ αγκαλιάσει τον σταυρό, να υψωθεί πάνω σε αυτόν, να μαρτυρήσει. Κατά ένα τροπάριο της ωραιότατης υμνολογίας μας. Ο Χριστός “γενόμενος άνθρωπος πάσχει ως θνητός και διά πάθους το θνητόν αφθαρσίας ενδύει ευπρέπειαν”. Βλέπει πάνω από το γαϊδουράκι τόση οχλοβοή και συλλογίζεται, πώς αυτά τα ίδια χείλη σε λίγο θα πουν τα φοβερά “σταυρωθήτω”; Πόσο ευόλισθος, ευκολοπαρασυρόμενος, αχάριστος, αγνώμων, αμνήμων, ασεβής και κακός γίνεται ο άνθρωπος από τη μία ώρα στην άλλη;


Ο Χριστός παραμένει καταπληκτικά νηφάλιος, ειρηνικός, γαλήνιος και ατάραχος και στα “ωσαννά” και στα “σταυρωθήτω”.

Όπως έλεγε ένας αρχαίος αββάς: Νʼ ακούς με το ίδιο αυτό και τον έπαινο και την κατηγορία… Ο Χριστός χαρίζει στους αληθινούς εραστές του την υπέρ πάνω νου ειρήνη. Στην παραζάλη των καιρών γίνεται προσπάθεια να ξεγυμνωθεί η Εκκλησία του Χριστού. Η Εκκλησία μπορεί να ζήσει γυμνή. Ο Χριστός γυμνός ήταν στον σταυρό και στη ζωή του μονοχίτων. Ο κόσμος δεν μπορεί να ζήσει γυμνός. Το να θέλει βίαια να ξεγυμνώσει την Εκκλησία, φανερώνει την εσωτερική του γύμνια. Ο Χριστός δεν θέλει ούτε “ωσαννά” ούτε “σταυρωθήτω” αλλά ειλικρινή σεμνότητα και σοβαρότητα.


(Πηγή: "ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ" Απρ 28, 2010)

Το μικρό γαϊδουράκι του Χριστού και η μητέρα του...

http://www.agioritikovima.gr/diafora/theologikos-log/diafora/item/30708-%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%81%CF%8C-%CE%B3%CE%B1%CF%8A%CE%B4%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%8D-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%BC%CE%B7%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85
 

Ο Ιησούς είχε βρει ένα γαϊδουράκι και κάθισε πάνω του, όπως λέει η Γραφή: «Μη φοβάσαι θυγατέρα μου, πόλη Σιών· να που έρχεται σ' εσένα ο βασιλιάς σου, σε γαϊδουράκι πάνω καθισμένος» (Ιωάν. Ιβ',14-15).

Οι άλλοι ευαγγελιστές περιγράφουν με λεπτομέρειες πως ο Κύριος, που ήταν φτωχός και δεν είχε τίποτα στη κατοχή Του, απόκτησε γαϊδουράκι. Γι' αυτό κι ο ευαγγελιστής Ιωάννης το προσπερνάει αυτό, με τη σιγουριά πως είναι γνωστό, και λέει μόνο πως βρήκε ένα γαϊδουράκι.


Ο Λουκάς, που είναι ο πιο περιγραφικός από τους ευαγγελιστές, διηγείται τη θαυματουργική προορατικότητα του Χριστού στον τρόπο που βρήκε το γαϊδουράκι: «Πηγαίνετε στο απέναντι χωριό και, μόλις μπείτε σ' αυτό, θα βρείτε ένα πουλάρι δεμένο, στο οποίο κανένας άνθρωπος ως τώρα δεν κάθισε. Λύστε το και φέρτε το» (Λουκά. ιθ. 30).

Οι μαθητές Του ξεκίνησαν να εκτελέσουν την εντολή Του και τα βρήκαν όλα όπως τους τα είπε. Μαζί με το ονάριο ήταν κι η μητέρα του. Γιατί ο Κύριος δεν ανέβηκε στη μητέρα του οναρίου αλλά στο μικρό πουλάρι της, όπου κανένας δεν είχε ανεβεί ως τότε; Γιατί η μητέρα δε θ' άφηνε κάποιον ν' ανεβεί πάνω της ή να την οδηγήσει. Η μητέρα του γαϊδάρου αντιπροσωπεύει τον ισραηλιτικό λαό και το μικρό γαϊδουράκι τον ειδωλολατρικό κόσμο. Αυτή την ερμηνεία δίνουν οι άγιοι πατέρες και η ερμηνεία τους είναι αναμφίβολα σωστή.

Ο Ισραήλ θ' αρνηθεί το Χριστό, ενώ οι ειδωλολάτρες θα τον δεχτούν. Οι περισσότεροι από τους ειδωλολάτρες θα γίνουν φορείς του Χριστού ανά τους αιώνες και θα μπουν μαζί Του στην άνω Ιερουσαλήμ, στη Βασιλεία των Ουρανών. «Αυτά στην αρχή δεν τα κατάλαβαν οι μαθητές του· όταν όμως ο Ιησούς ανυψώθηκε στη θεία δόξα, τότε τα θυμήθηκαν. Ό,τι είχε γράψει για κείνον η Γραφή, αυτά και του έκαναν» (Ιωάν. ιβ',16). Γενικά οι μαθητές Του καταλάβαιναν πολύ λίγα απ' όλα αυτά που συνέβαιναν στο Διδάσκαλό τους, ωσότου «τους φώτισε το νου» (Λουκά. Κδ'45), ωσότου το Πνεύμα του Θεού τους φώτισε με τις πύρινες γλώσσες. Μόνο τότε κατάλαβαν και θυμήθηκαν όλα αυτά που είχαν γίνει.

«Όλοι, λοιπόν, εκείνοι που ήταν μαζί με τον Ιησού, όταν φώναξε το Λάζαρο από τον τάφο και τον ανέστησε από τους νεκρούς, διηγούνταν όσα είχαν δει» (Ιωάν. Ιβ',17-1). Εδώ αναφέρονται δύο ομάδες ανθρώπων: η μια ομάδα ήταν εκείνοι που βρίσκονταν μπροστά στο θαύμα της ανάστασης του Λαζάρου στη Βηθανία και το ομολογούσαν η άλλη ομάδα ήταν οι παροικούντες στην Ιερουσαλήμ, οι επισκέπτες, που είχαν ακούσει από τους πρώτους το θαύμα της νεκρανάστασης του Λαζάρου.

Οι πρώτοι ήταν μάρτυρες του θαύματος οι δεύτεροι ήρθαν να συναντήσουν τον Ιησού, επειδή άκουσαν τη μαρτυρία των πρώτων. Την ώρα λοιπόν που ο καπνός από τις θυσίες ανέβαινε από το ναό του Σολομώντος· την ώρα που οι γραμματείς ερευνούσαν εξονυχιστικά το νόμο του Μωυσή· την ώρα που οι ασυγκίνητοι ιερείς ρύθμιζαν αλαζονικά το πρόγραμμα της γιορτής και οι πρεσβύτεροι του λαού προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να πείσουν τους προσκυνητές πως όλο αυτό το μεγάλο πλήθος είχε μαζευτεί εκεί για χάρη τους· την ώρα που οι Λευίτες μοίραζαν σχολαστικά το μερίδιο των θυσιών που τους ανήκε, οι απλοί άνθρωποι ακολουθούσαν το θαύμα και το Θαυματουργό.

Υπήρχαν μεγάλα κύματα ανθρώπων απ' όλο τον κόσμο που είχαν γυρίσει την πλάτη τους στο ναό του Σολομώντος, στους ιερείς και σ' εκείνους που έκαναν τις θυσίες, καθώς και σ' ολόκληρο το μηχανισμό της κοινωνίας αγοράς που οι ίδιοι είχαν δημιουργήσει. Όλα αυτά τα κύματα των ανθρώπων τους είχαν στρέψει τα νώτα κι είχαν γυρίσει τα μάτια τους προς το Όρος των Ελαιών, απ' όπου ερχόταν ο Θαυματουργός, ο Μεσσίας.

Τί αξία είχαν οι νεκροί πύργοι της Ιερουσαλήμ με τους ζωντανούς νεκρούς μέσα τους, μπροστά στις πεινασμένες και διψασμένες ψυχές του λαού που αναζητούσαν ένα παράθυρο στους κλειστούς ουρανούς, για να δουν λίγο το ζωντανό Θεό; Κι οι δύο όψεις της υπερηφάνειας (εκείνης των Ρωμαίων και της άλλης των φαρισαίων) που είχαν κατακλύσει την Ιερουσαλήμ, ήταν αδύνατες να κάνουν έστω και μια τρίχα από άσπρη μαύρη.

Και να, μπροστά τους κατέβαινε από το Όρος των Ελαιών Εκείνος που με τη φωνή Του κάλεσε από τον τάφο τον τετραήμερο Λάζαρο, τον ανάστησε και τον απάλλαξε από τη φθορά του θανάτου!

Αχ, πότε θ' απομακρύνουμε και μείς το νου μας από τους υπερήφανους και ισχυρούς μηχανισμούς αυτού του κόσμου και θα τον στρέψουμε προς το ουράνιο Όρος, προς το Βασιλιά Χριστό;

Πότε θ' αναθέσουμε κάθε ελπίδα μας σ' Εκείνον;

Η ψυχή μας αναζητά το Νικητή της αμαρτίας και του θανάτου, προβλήματα που η οικουμένη ολόκληρη δεν μπορεί να ξεπεράσει από μόνη της.

Νικητής είναι ο Χριστός.

Η ψυχή μας πεινάει και διψά για τον ταπεινό μα ισχυρό Βασιλιά, που είναι ταπεινός στην ισχύ Του, ισχυρός στην ταπείνωσή Του. Η ψυχή μας πεινάει και διψάει για το Βασιλιά που είναι φίλος του καθενός από μας, για το Βασιλιά που η Βασιλεία Του είναι αιώνια και άπειρη, που η αγάπη Του για τον άνθρωπο είναι απροσμέτρητη.

Τέτοιος Βασιλιάς είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός!

Σ' Εκείνον λοιπόν κραυγάζουμε όλοι μας: Ωσαννά! Ωσαννά!

Σ' Εκείνον πρέπει η δόξα κι ο ύμνος, μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, την ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα, τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
«Καιρός Μετανοίας»

Η εμπειρία της Μεγάλης Εβδομάδας.

http://proskynitis.blogspot.gr/2014/04/blog-post_207.html


Mια ακόμα «Μεγάλη Εβδομάδα» μας προκαλεί να αναμετρηθούμε με τη μεγαλοσύνη της, να γνωρίσουμε το Θεό καλλιεργώντας μια σχέση μαζί Του. Να φτάσουμε στη μεγάλη γιορτή.

......Αλήθεια πώς γεννιέται μια γιορτή; Κάποιος κάποτε αποφάσισε όλοι την τάδε μέρα να γιορτάσουν ; Όχι δεν νομίζω να συνέβη έτσι. Η χαρά δεν προαποφασίζεται, η χαρά ξεσπάει και γίνεται έκρηξη, ντύνει ξαφνικά τη ζωή στα γιορτινά και μεταμορφώνει την καθημερινή πραγματικότητα.

Η γιορτή γεννήθηκε όταν τα ερωτήματα των ανθρώπων για το νόημα για το σκοπό, για την ουσία της ζωής απασχολούσαν κατά κύριο λόγο τον άνθρωπο. Και γιορτή ήταν το Ευαγγέλιο: ένα συναρπαστικά ευφρόσυνο μήνυμα. Το μήνυμα έλεγε ότι χαρίστηκε στους ανθρώπους η δυνατότητα της νίκης καταπάνω στο θάνατο.
Τώρα η ζωή δεν είναι οκτάωρο, λίγος χρόνος διασκέδασης, ετήσιο εισόδημα, ετήσιες δαπάνες, συνταξιοδότηση και τελικά δύο ημερομηνίες, γεννήσεως και ταφής.
Εμείς όμως, πώς προσεγγίζουμε αλήθεια αυτό το μήνυμα.

Ακούμε, «Ο Θεάνθρωπος Χριστός σταυρώθηκε για μας, δέχθηκε τον θάνατο για να μας σώσει από την αμαρτία, ανέστη από των νεκρών για να μας χαρίσει την αιώνια ζωή».
Ποια πραγματικότητα αντιπροσωπεύει άραγες για τον σημερινό άνθρωπο κάθε μια από αυτές τις λέξεις, σε τι χειροπιαστό παραπέμπουν αν αφαιρέσουμε εξοικείωση που έχουμε με το περίεργο πραγματικά νόημά τους;


Το μόνο που εμπειρικά καταλαβαίνουμε είναι μόνο η λέξη θάνατος. Ξέρουμε αυταπόδεικτα ότι ο άνθρωπος πεθαίνει. Ότι θα έρθει για τον καθένα μας η στιγμή του τέλους δεμένη με τη φυσική αγωνία και φόβο για το άγνωστο ή για το μηδέν. Αυτή είναι η τραγική βεβαιότητα που αντιλαμβανόμαστε, δεν είναι κάποια «πεποίθηση» ούτε ψυχολογική υποβολή.

Η Μεγάλη Εβδομάδα μας δίνει την ευκαιρία της εμπειρικής ψηλάφησης της εμπειρικής κατανόησης του όντως υπαρκτού και όντως πραγματικού του πραγματικά πραγματικού. Μας δίνει την ευκαιρία να γνωρίσουμε τον Θεό καλλιεργώντας μια σχέση μαζί Του, όχι κατανοώντας Τον σαν έννοια .
Έτσι και στην εμπειρία της Μεγάλης Εβδομάδας, στην εκκλησιαστική εμπειρία γενικότερα, είναι η σχέση με τον κόσμο της ποίησης και των συμβόλων, της εικόνας και της δραματουργίας, της νηστείας και της κάθαρσης, που μας εισάγει εμπειρικά στη γνώση. Στη γνώση που προκύπτει από την ανταπόκριση μας στον έρωτα του Θεού για τον κάθε άνθρωπο.

Δεν είναι βιαστής της ελευθερίας και της προσωπικής ακεραιότητας του ανθρώπου ο Θεός, είναι Νυμφίος.

Απομένει στον άνθρωπο η ελεύθερη αγαπητική συγκατάθεση για να εισέλθει στο χώρο (Νυμφώνα) της ακατάλυτης από το θάνατο ζωής
Αυτό που ζητάει ουσιαστικά ο Θεός από τον άνθρωπο δεν είναι ούτε τα ατομικά κατορθώματα ούτε οι αξιομισθίες αλλά μια κραυγή εμπιστοσύνης και αγάπης από τα βάθη της αβύσσου μας, ή ακόμα, ίσως, μια στιγμή ανάνηψης και αγωνίας μέσα από τον κλειστή και καλοασφαλισμένη αντίληψη της ευτυχίας μας.

Το μήνυμα είναι άμεσο μέσα από κάθε φάση της ζωής της Εκκλησίας, σε κάθε μέρα της Μεγάλης Εβδομάδας. Δεν είναι μήνυμα ηθικό. Η Ηθική και η Θρησκεία εμφανίζονται από τη στιγμή που έχει καταλυθεί η οργανική και άμεση σχέση του ανθρώπου με το Θεό, είναι η προσπάθεια να αναπληρωθεί η απουσία σχέσεως με πράξεις εξιλεώσεων, είναι τα αποτελέσματα της πτώσης του ανθρώπου, της προσπάθειάς του να αυθυπάρξει (της απόφασής του να διακόψει τη σχέση μαζί Του).


Μεγάλη Εβδομάδα. Με ποιες εμπειρίες αλλά και με ποια γλώσσα να μιλήσουμε οι άνθρωποι της σημερινής εποχής, για το μυστήριο του Σταυρού του Χριστού; Τα όσα άρρητα κατορθώνει να πει η Εκκλησία στις ακολουθίες της με την ποιητική Θεολογία των Βυζαντινών, μοιάζουν ακατανόητα για την «κοινωνία της αφθονίας», την κοινωνία με μοναδικό στόχο την ευζωία, την κοινωνία με τη λογική των πέντε αισθήσεων. Είναι μωρία σύμφωνα μ’ αυτήν τη λογική η Σταυρική Θυσία και η Ανάσταση που την ακολουθεί.

Στον δικό μας τόπο και στη δική μας ελληνική παράδοση αυτή η πίστη στη Ανάσταση, η αναφορά σε έναν Θεό όχι τιμωρό και δικαστή, αλλά μανικό εραστή και Νυμφίο του ανθρώπου, ήταν ο άξονας που οργάνωνε τη ζωή και τη συνοχή της κοινωνίας. Αυτή η πίστη έδινε ταυτότητα στον Έλληνα.

Ας θυμηθούμε το πρώτο Σύνταγμα της Επιδαύρου το 1822. Μόλις έστησαν ελεύθερη πατρίδα αυτοί οι μαρτυρικοί αγωνιστές, θέλησαν να ορίσουν στο Σύνταγμα ποιος είναι ο Έλληνας πολίτης του νεοσύστατου κράτους. Και δεν είχαν αλλού να εντοπίσουν την ελληνική ιδιότητα παρά μόνο στην πίστη: «Όσοι αυτόχθονες κάτοικοι της Επικρατείας της Ελλάδος πιστεύουσιν εις Χριστόν, εισίν Έλληνες». Αν ξαναφέρναμε στο Σύνταγμα σήμερα αυτόν τον ορισμό του Έλληνα, με πόσους πολίτες θα απόμενε αυτή η δύσμοιρη η πατρίδα;
Η Ανάσταση δεν είναι σύμβολο αλλά γεγονός. Ναι μπορεί ο άνθρωπος να αντλεί την ύπαρξη όχι από τη θνητή φύση αλλά από τη σχέση με το Θεό. Μπορεί ο άνθρωπος να ελπίζει.
Αυτή την ελπίδα ψηλαφούμε στον Αναστάσιμο όρθρο, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο, μα την ψηλαφούμε όλοι, άξιοι και ανάξιοι, δίκαιοι και άδικοι, πιστοί και άθεοι, τελώνες και άγιοι. Εκεί, στο πανηγύρι της Ανάστασης, όπου πρώτοι και έσχατοι, πλούσιοι και πένητες, εγκρατείς και ράθυμοι, τρυφούν οι πάντες. Ο οικοδεσπότης λέει: εισέλθετε». Αυτός καλεί και Αυτός δέχεται τον έσχατο …. και τον πρώτον … και τον ύστερον ελεεί και τον πρώτον θεραπεύει, κακείνω δίδωσι και τούτω χαρίζεται,και τα έργα δέχεται, και την γνώμην ασπάζεται, και την πράξιν τιμά και την πρόθεσιν επαινεί., ουκούν, εισέλθετε πάντες».


Bιβλιογραφία ΄΄Εορτολογικά Παλινωδούμενα΄΄
ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ/πηγή

Κυριακή των Βαΐων!

http://www.agioritikovima.gr/diafora/vioiagiwn/item/30619-%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B2%CE%B1%CE%90%CF%89%CE%BD



Πώλω καθίσας, ο λόγω τείνας πόλον, Βροτούς εκζητεί λύσαι της αλογίας.

Την ημέρα αυτή γιορτάζουμε την πανηγυρική είσοδο του Κυρίου Ιησού Χριστού στην Ιερουσαλήμ. Τότε, ερχόμενος ο Ιησούς από τη Βηθανία στα Ιεροσόλυμα, έστειλε δύο από τους Μαθητές του και του έφεραν ένα γαϊδουράκι. Και κάθισε πάνω του για να μπει στην πόλη.

Ο δε λαός, ακούγοντας ότι ο Ιησούς έρχεται, πήραν αμέσως στα χέρια τους βάγια από φοίνικες και βγήκαν να τον υποδεχτούν.


Και άλλοι μεν με τα ρούχα τους, άλλοι δε κόβοντας κλαδιά από τα δέντρα, έστρωναν το δρόμο απ’ όπου ο Ιησούς θα περνούσε. Και όλοι μαζί, ακόμα και τα μικρά παιδιά, φώναζαν: «Ωσαννά· ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ο βασιλεύς του Ισραήλ».

Ο Χριστός εισέρχεται στα Ιεροσόλυμα «επί πώλον όνου». Πορεύεται και οι Ισραηλίτες τον υποδέχονται με τιμές ως Βασιλιά. Εκείνος δεν δίνει ιδιαίτερη σημασία στις τιμές, δεν περιορίζεται στο πανηγύρι, στην πρόσκαιρη δόξα, αλλά προχωρεί στο σταυρό και την Ανάσταση.

Η είσοδος του Χριστού στα Ιεροσόλυμα είναι τελικά η είσοδος του μαρτυρίου στην επίγεια ζωή του Κυρίου. Σε λίγες ημέρες θα μαρτυρήσει και θα θανατωθεί στο σταυρό, για να θανατώσει το θάνατο και να χαρίσει τη ζωή.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:

Ήχος δ’.

Συνταφέντες σοι διά του Βαπτίσματος, Χριστέ ο Θεός ημών, της αθανάτου ζωής ηξιώθημεν τη Αναστάσει σου, και ανυμνούντες κράζομεν· Ωσαννά εν τοις υψίστοις, ευλογημένος ο ερχόμενος, εν ονόματι Κυρίου.

Το Απολυτίκιο ψάλλει ο αρχ. π. Νικόδημος Καβαρνός




Με πληρ. από τον Ορθόδοξο Συναξαριστή


Επιμέλεια: Κυριάκος Διαμαντόπουλος

ΤΟ ΚΩΜΕΙΔΥΛΛΙΟ ΣΑΜΑΡΑ-ΜΕΡΚΕΛ (Του Γ.ΔΕΛΑΣΤΙΚ)

http://iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=16003:2014-04-12-17-41-32&catid=74:dr-topikes&Itemid=281

Ωραία, όλοι οι Έλληνες κατάλαβαν ότι η καγκελάριος της Γερμανίας ήρθε στην Αθήνα για να βοηθήσει όσο μπορεί το δούλο της Αντώνη Σαμαρά να μην καταποντιστεί εντελώς στις ευρωεκλογές. Άλλο λόγο δεν είχε φυσικά η εξάωρη (!) παραμονή της στην κατεχόμενη Αθήνα. Όλοι οι Έλληνες κατάλαβαν επίσης ότι η Μέρκελ μετέθεσε για μετά το καλοκαίρι κάθε συζήτηση περί ελληνικού δημόσιου χρέους με στόχο να εκβιάσει την… επόμενη ελληνική κυβέρνηση που θα έχει αντικαταστήσει την κατάπτυστη κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου! Ούτε καν οι Γερμανοί – οι οποίοι δεν φημίζονται καθόλου για την πολιτική τους οξυδέρκεια!- δεν πιστεύουν δηλαδή ότι μετά το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών θα μπορέσει να επιβιώσει η κυβέρνηση των σύγχρονων «Τσολάκογλου» στην Αθήνα.

Καλά και άγια όλα αυτά, αλλά τι ήθελε η Μέρκελ εκείνη την πολιτικά θανατηφόρα ατάκα στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε από κοινού με τον Σαμαρά και το νόημά την ήταν ότι, αφού η Ελλάδα βγήκε με επιτυχία και δανείστηκε 3 δις. ευρώ από τις αγορές, το χρέος της είναι βιώσιμο». Τον έστειλε αδιάβαστο τον έλληνα πρωθυπουργό! Σε απλά ελληνικά, αυτό που είπε η Μέρκελ είναι ότι δεν πρόκειται να υπάρξει «κούρεμα» του ελληνικού δημόσιου χρέους! Φυσικά, χαζοί είναι οι Γερμανοί και οι υπόλοιποι της ευρωζώνης να κάνουν «κούρεμα» του οποίου το κόστος θα καταβάλλουν αυτοί; Την προηγούμενη φορά, το 2012, με υπουργό οικονομικών τον Βενιζέλο πίεσαν και έγινε το «κούρεμα» γιατί αυτό διέλυσε τα ασφαλιστικά ταμεία της χώρας μας, τα νοσοκομεία, τα πανεπιστήμια, ακόμη και τις τράπεζες της Ελλάδας. Τώρα που αν γίνει «κούρεμα» του ελληνικού δημοσίου χρέους θα πρέπει να πληρώσουν κυρίως αυτοί – τα κράτη της ευρωζώνης, η ΕΚΤ, ο ευρωπαϊκός μηχανισμός στήριξης - δεν είναι ηλίθιοι να αποφασίσουν κάτι τέτοιο μόνοι τους! Γι’ αυτό έφτασε η Μέρκελ στο απερίγραπτο σημείο να δηλώνει ότι ένα δημόσιο χρέος που ανέρχεται στο 175% του ΑΕΠ είναι… βιώσιμο(!), ενώ το 129% του ΑΕΠ το 2009 σηματοδοτούσε τη… χρεοκοπία της Ελλάδας!

Έτσι κι αλλιώς όμως η πολιτική βοήθεια της Μέρκελ προς τον Σαμαρά δεν πρόκειται να πιάσει τόπο. Ούτε οι ψηφοφόροι θα πειστούν ότι «σώθηκαν» επειδή ο Σαμαράς δανείστηκε 3 δισεκατομμύρια, τα οποία έτσι κι αλλιώς οι έλληνες φορολογούμενοι και οι επόμενες κυβερνήσεις της Ελλάδας θα πρέπει να βρουν λεφτά για να ξεπληρώσουν, αφού μιλάμε για δεκαετή ομόλογα, ούτε όμως και οι πολιτικοί της «προσκολλήσεως» ποντάρουν πλέον στο «δίδυμο της συμφοράς» Σαμαρά – Βενιζέλου. Είναι χαρακτηριστική η στάση του Θόδωρου Πάγκαλου, ο οποίος έγινε πάμπολλες φορές υπουργός από το ΠΑΣΟΚ, αλλά την προηγούμενη εβδομάδα είχε δηλώσει ότι θα ψήφιζε τον Σαμαρά. Την Τετάρτη λοιπόν, μιλώντας στο ραδιοσταθμό Βήμα FM, ανακοίνωσε ότι αυτή την εβδομάδα ψηφίζει… Ποτάμι! «Είναι μια ενδιαφέρουσα εναλλακτική που προσφέρει διέξοδο ψήφου για κεντροαριστερούς ψηφοφόρους» δήλωσε και πρόσθεσε με τη… «σοφία» των πολιτικών που προσκολλώνται σαν βεντούζα στην εκάστοτε εξουσία: «Δεν είναι δύναμη εναντίον της κυβέρνησης το Ποτάμι. Πολλές από τις θέσεις του είναι υπέρ της κυβέρνησης». Αφοπλιστικός! Πολύ σοβαρότερο πλήγμα για τις ελπίδες επιβίωσης της επονείδιστης κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ όμως ήταν ο οριστικός, όπως φαίνεται αυτή τη στιγμή, προσανατολισμός του Φώτη Κουβέλη και της ΔΗΜΑΡ σε συμμετοχή σε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, όπως φάνηκε από τηλεοπτική συνέντευξη του στο Σκάι. Στην ερώτηση «θα ξαναμπαίνατε σε κυβέρνηση Σαμαρά;» ο Φ. Κουβέλης απάντησε: «Ούτε σε συγκυβέρνηση με τον κ. Βενιζέλο»! Τελεία και παύλα.

Στο μεταξύ, παρά το… «θρίαμβο» του Αντώνη Σαμαρά να δανειστεί 3 δις. που χρειάζονται μόνο για την προεκλογική εκστρατεία ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, η ελληνική οικονομία συνεχίζει να ζει σε συνθήκες κόλασης. Τον Ιανουάριο οι εργαζόμενοι Έλληνες, μειώθηκαν και πάλι σε 3.613.286 άτομα, ενώ οι άνεργοι αυξήθηκαν έναντι των ανέργων του Ιανουαρίου του 2013 και έφτασαν στα 1.317.848 άτομα – ποσοστό 26,7% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού. Στο 56,8% ανήλθε η ανεργία των νέων έως 24 ετών. Χαρακτηριστικό της τραγικής των ανέργων είναι ότι από αυτά 1.317.848 άτομα μόλις… 157.921 (!) πήραν τον Φεβρουάριο επίδομα ανεργίας και… 1.150.000 δεν πήραν τίποτα! Η απόλυτη οικονομική τραγωδία σηματοδοτεί αφενός την κατάρρευση του όποιου κοινωνικού κράτους υπήρχε στην Ελλάδα και αφετέρου την ένταση και το βάθος της οικονομικής κρίσης. Είναι αποκαλυπτικό ότι από τους 857.448 γραμμένους στον ΟΑΕΔ ανέργους τον Φεβρουάριο που ζητούσαν εργασία, άνω του 50% - 431.523 άτομα για την ακρίβεια – ήταν μακροχρόνια άνεργοι. Βρίσκονται δηλαδή σε κατάσταση ανεργίας πάνω από 12 μήνες. Ακόμη πιο τραγικό είναι ότι από αυτούς τους 857.448 εγγραμμένους ανέργους στον ΟΑΕΔ, οι 538.563 ανήκουν στην πιο παραγωγική ηλικία των 30 έως 54 ετών – ποσοστό 62.81%! Οι δύο στους τρείς!

Προϊούσα κατάρρευση της οικονομίας της χώρας δείχνει η κατάσταση στον τομέα της απασχόλησης. Αν προστεθούν οι μη οικονομικά ενεργοί (γέροι, παιδία, νοικοκυρές και άνθρωποι εν γένει που ούτε εργάζονται ούτε αναζητούν εργασία), οι οποίοι ανέρχονται σε 3.386.498 στους ανέργους (1.317.848) προκύπτει το άθροισμα 4.704.346 ατόμων. Είναι δηλαδή …πάνω από ένα εκατομμύριο άτομα περισσότερα από τα 3.613.826 άτομα που εργάζονται! Με τέτοια αναλογία τα πάντα σύντομα θα καταρρεύσουν – τόσο οι συντάξεις όσο και το δημόσιο σύστημα υγείας! Χωρίς υπερβολή, σε λίγα χρόνια θα πεθαίνουμε από υποσιτισμό και αρρώστιες, αν δεν διώξουμε κλοτσηδόν αυτή την κυβέρνηση και δεν αποχωρήσει αμέσως η Ελλάδα από το ευρώ και την ΕΕ.

*Δημοσιεύθηκε στο «Πριν» της Κυριακής 13 Απριλίου 2014

ΒΟΜΒΑ Καστανίδη: Ο Βενιζέλος χάρισε 220 εκατ. ευρώ στη SIEMENS!

http://www.periodista.gr/greece/item/10731.htm 

Ο Χάρης Καστανίδης

“ Έκανε όλα τα γούστα στον Σόιμπλε  ”

"Βόμβες" εκτοξεύει ο Χάρης Καστανίδης για τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, υπουργό Εξωτερικών και πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελο Βενιζέλο, σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «Δημοκρατία, το οποίο  επικαλείται το νέο βιβλίο του πρώην υπουργού.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα και το βιβλίο του Χάρη Καστανίδη ο Ευάγγελος Βενιζέλος χάρισε 220.000.000 ευρώ στη Siemens. Στο ίδιο δημοσίευμα αναφέρεται πως το συγγραφικό πόνημα του κ. Καστανίδη εμφανίζει τον κ. Βενιζέλο ως ευρισκόμενο σε ευθεία γραμμή με την υπό τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών της Γερμανίας, τις απαιτήσεις της οποίας φέρεται ότι ικανοποιούσε με ταχύτητα όταν ήταν υπουργός Οικονομικών.

ΚΥΡΙΑΚΗ: Δεν υπάρχει κανένας λόγος να ψωνίσουμε ΣΗΜΕΡΑ

http://olympia.gr/2014/04/13/%ce%ba%cf%85%cf%81%ce%b9%ce%b1%ce%ba%ce%b7-%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%cf%85%cf%80%ce%ac%cf%81%cf%87%ce%b5%ce%b9-%ce%ba%ce%b1%ce%bd%ce%ad%ce%bd%ce%b1%cf%82-%ce%bb%cf%8c%ce%b3%ce%bf%cf%82-%ce%bd%ce%b1-%cf%88/

Για μια ακόμα «εργάσιμη και νεοφιλελεύθερη» Κυριακή να θυμίσουμε ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να ψωνίσουμε…

ΣΗΜΕΡΑ το οτιδήποτε. Μπορούμε κάλλιστα να το κάνουμε ΑΥΡΙΟ ή μέχρι το Μ.Σάββατο.

Αν έχουμε απαιτήσεις για ανθρώπινο ωράριο ας μη στηρίζουμε με την συμπεριφορά μας το απάνθρωπο των 60-70 ωρών εβδομαδιαίως…

Επ' Ελπίδι Αναστάσεως (Αληθινή Ιστορία)

http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2014/04/blog-post_206.html


Α­πό­δει­πνο στο νε­κρο­τα­φεί­ο. Ο ή­λιος ε­τοι­μά­ζε­ται για βου­τιά πί­σω α­π’ το βου­νό κι εί­ναι τό­σο θελ­κτι­κό το φως του την ώ­ρα τού­τη που με προ­κα­λεί να κοι­τά­ξω α­πό το πλα­ϊ­νό μι­σο­γερ­μέ­νο πορ­τά­κι της εκ­κλη­σιάς. Φως ι­λα­ρόν πλημ­μυ­ρί­ζει τα μά­τια μου, δε­ή­σεις για τους α­δερ­φούς μου χα­ϊ­δεύ­ουν τ’ αυ­τιά μου. «Υ­πέρ των εν α­σθε­νεί­ας κα­τα­κει­μέ­νων…», η θύ­μη­ση στον πα­τέ­ρα μου και τους πο­λυ­ά­ριθ­μους κα­τοί­κους των νο­σο­κο­μεί­ων. Δά­κρυ­α στην ψυ­χή μου. «Δι’ ευ­χών» κι ό­σο να κοι­τά­ξω λί­γο ψη­λό­τε­ρα στα σύν­νε­φα χά­νε­ται κι η τε­λευ­ταί­α κου­κί­δα του η­λι­ά­το­ρα. Μέ­ρα α­κό­μα και οι λι­γο­στοί πι­στοί σκορ­πί­ζουν γρή­γο­ρα. Μό­νο η κυ­ρά Α­λε­ξάν­δρα, παίρ­νει τον κά­τω δρό­μο.



- Που πας για­γιά; την ρω­τά­ω.


- Ε­μέ­να μ’ α­ρέ­σει α­πό ‘δω, μου α­παν­τά­ει. Να περ­νά­ω α­πό τον άν­τρα μου.


- Κι ε­μέ­να μ’ α­ρέ­σει α­πό ‘δω, συμ­φω­νώ μα­ζί της. Να θυ­μά­μαι πως θα πε­θά­νω κι ε­γώ μί­α μέ­ρα.


Κα­τη­φο­ρί­ζει στο κοι­μη­τή­ριο πί­σω α­πό το να­ό, φτά­νει στο μνή­μα. Το βή­μα της στα­θε­ρό, τα μά­τια της γε­μά­τα γλύ­κα κι η­ρε­μί­α. Ού­τε έ­να δά­κρυ. Το πα­ρα­μι­κρό τρε­μό­παιγ­μα στη φω­νή της. Μό­νο χα­ϊ­δεύ­ει και φι­λά­ει την φω­το­γρα­φί­α του α­γα­πη­μέ­νου της στο μαρ­μά­ρι­νο σταυ­ρό. «Να προ­σέ­χεις τα παι­διά», τού λέ­ει κι εί­ν’ η φω­νή της σί­γου­ρη πως ο άν­τρας της εί­ναι κον­τά στο Θε­ό και πρε­σβεύ­ει γι’ αυ­τούς με­τά των α­γί­ων. Ά­γιος άν­θρω­πος ο παπ­πούς, ξε­χω­ρι­στός. Πολλοί μι­λά­νε α­κό­μα γι’ αυ­τόν, χω­ρίς να βρί­σκουν α­κρι­βώς λό­για για να πε­ρι­γρά­ψουν τις α­ρε­τές του.


Ύ­στε­ρα την ρω­τά­ω για την Βαγ­γε­λι­ώ που έ­φυ­γε λί­γες μέ­ρες τώ­ρα κι ό­σοι την α­γά­πα­γαν μνη­μο­νεύ­ουν τα χω­ρα­τά και την κα­λή της την καρ­διά. Μου δεί­χνει το φρέ­σκο μνή­μα κι ό­πως κά­νου­με να φύ­γου­με με μπά­ζει στην κά­μα­ρα με τα λεί­ψα­να ό­λων των κε­κοι­μη­μέ­νων.



- Ε­σύ ποι­ούς έ­χεις ε­δώ για­γιά;


- Ε­δώ εί­ν’ ο πα­τέ­ρας μου κι η μά­να μου μα­ζί. Ε­δώ ο γιος μου, ο Στέ­λιος μου. Ε­δώ ο α­δερ­φός μου. Ε­δώ εί­ναι η τε­λευ­ταί­α κα­τοι­κί­α, ο Θε­ός να μας σχωρ­νά­ει, ο­λο­νών μας. Ε­δώ θ’ α­να­παυ­τεί η ψυ­χού­λα μας.


Τό­σο φυ­σι­κά μου τα λέ­ει ό­λα. Κι ό­μως μι­λά­ει για το φο­βε­ρό­τε­ρο γε­γο­νός, την ση­μαν­τι­κό­τε­ρη στιγ­μή της ζω­ής της, την πιο α­κα­τα­νό­η­τη και πα­ρά­λο­γη, που δεν εί­ναι άλ­λη α­πό το ξαφ­νι­κό πέ­ρα­σμα α­πό το κα­τώ­φλι του θα­νά­του και της ζω­ής. «Έ­σχα­τος ε­χθρός κα­ταρ­γεί­ται ο θά­να­τος…» Σί­γα­σε μέ­σα της ο πό­νος της χα­ρο­κα­μέ­νης μι­κρο­μά­νας τό­σα χρό­νια τώ­ρα, στέ­ρε­ψαν τα δά­κρυ­α α­π’ τα σκαμ­μέ­να της μά­γου­λα, μέ­ρε­ψε κι ο πό­νος του χα­μού των γο­νι­ών της. Κι η α­βά­στα­χτη θλί­ψη για την α­πώ­λεια του α­γα­πη­μέ­νου της συν­τρό­φου έ­γι­νε πα­ρη­γο­ριά κι ελ­πί­δα α­να­στά­σι­μη και για το δι­κό της τέ­λος που πλη­σιά­ζει.


«Χρι­στός α­νέ­στη εκ νε­κρών θα­νά­τω θά­να­τον πα­τή­σας και τοις εν τοις μνή­μα­σι ζω­ήν χα­ρι­σά­με­νος», θα ψελ­λί­σου­με σε λί­γες μέ­ρες. Πό­σο πε­ρισ­σό­τε­ρο θα το πι­στέ­ψου­με αυ­τή τη φο­ρά; Χρό­νο με το χρό­νο που ο Ά­δης μας θυ­μά­ται πιο συ­χνά κα­τα­λα­βαί­νω πιο κα­λά τι πά­ει να πει «τοις εν τοις μνή­μα­σι». Εί­ναι μου φαί­νε­ται οι μυ­ριά­δες στρα­τι­ές α­πο­λύ­τως μο­να­δι­κών και α­νε­πα­νά­λη­πτων προ­σω­πι­κο­τή­των στην αγ­κα­λιά του Θε­ού, πλά­ι στους αγ­γέ­λους. Κι ό­σο κα­τα­λα­βαί­νω το «τοις εν τοις μνή­μα­σι», άλ­λο τό­σο με­γα­λώ­νει η ελ­πί­δα μου για την α­πέ­ραν­τη α­γά­πη του ου­ρά­νιου πα­τέ­ρα μας που πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό τον κα­θέ­να μας α­γα­πά­ει και πο­νά­ει το κά­θε πλά­σμα του ξε­χω­ρι­στά. Άλ­λο τό­σο με­γα­λώ­νει η ελ­πί­δα μου για το υ­πέρλογο γε­γο­νός της Α­να­στά­σε­ως.


«Άν­τε παι­δί μου, την ευ­χή μου, την ευ­χή του Χρι­στού και της Πα­να­γί­ας»


Γεια σου κυ­ρά-Α­λε­ξάν­δρα! Μαυ­ρο­φο­ρε­μέ­νη ό­πως μα­κραί­νεις, με τη με­γά­λη σου καρ­διά που την λεί­α­νε ο πό­νος, βάλ­σα­μο έ­γι­νες στη ρου­τί­να της κα­θη­με­ρι­νό­τη­τάς μου. Γεύ­ση αι­ω­νι­ό­τη­τας η μορ­φή σου σή­με­ρα. Άγ­γε­λος Κυ­ρί­ου το πέ­ρα­σμά σου απ το διά­βα μου. Άμ­πο­τε ν’ αν­τα­μω­θού­με με το κα­λό μί­α μέ­ρα και στον Πα­ρά­δει­σο… Α­μήν!


Αναστασία Χ”παύλου

ΠΗΓΗ