- Το ΒΕΤΟΝ 7 καλεί ομάδες χορού και μεμονωμένους καλλιτέχνες "Χορός και Τεχνολογία".
To Between The Seas Festival στη Νέα Υόρκη δέχεται προτάσεις από ομάδες
Τo Firra Tarega, ένα από τα σημαντικότερα φεστιβάλ τεχνών δρόμου και τσίρκου δέχεται προτάσεις
Επίσης ο πολυχώρος Χυτήριο, στο protasis@brainco.gr
Πνεύμα Θεατρικό
Από την Ηρώ Μητρούτσικου 4.1.2014
Κάθε Σάββατο στην «Αττική Περιφέρεια» http://www.attikipress.gr/75561/einai-h-eleytheria-ekswterikh-h-eswterikh-katastash
Είναι η ελευθερία εξωτερική ή εσωτερική κατάσταση;
Άλλος ένας χώρος, μετά το Βυρσοδεψείο, πήρε ζωή στην αναπτυσσόμενη περιοχή του Ελαιώνα. Πέρυσι, ο Βασίλης Μπισμπίκης, ο Παναγιώτης Σούλης και η Φαίη Τζήμα, με πολλή προσωπική εργασία, κατάφεραν να μετατρέψουν ένα παλιό μηχανουργείο σε ένα πολύ φιλόξενο, ένα χειροποίητο θέατρο. Ο χώρος βρίσκεται στην ευθεία του μετρό Ελαιώνας, πολύ πριν το Βυρσοδεψείο, και στους εξωτερικούς του τοίχους κυριαρχούν ζωγραφιές γκράφιτι! Ομολογώ πως ένιωσα λίγο, όπως παλιά, με τον Τεχνοχώρο του Κακλέα στην Μαυρομιχάλη, που δεν υπάρχει πια.
Ένα ζεστό φουαγιέ, στο οποίο κυριαρχεί το σκηνικό από την περσινή τους παράσταση “Εκτελεστές”, σε υποδέχεται με σαγκρία και νάτσος, πριν μεταφερθείς στην κυρίως αίθουσα. Η θεατρική σκηνή μεγάλη και ευέλικτη. Οι θέσεις αλλάζουν ανάλογα με την παράσταση, μια και στον χώρο, εκτός από θέατρο, γίνονται και μουσικές (π.χ. Δημήτρης Βασιλάκης) ή χορευτικές παραστάσεις.
«Striptease»
Η θεατρικότητα ξεκίνησε πριν την παράσταση! Η κοπέλα που μας λέει να κλείσουμε τα κινητά μας, βάζει μια κασσέτα στο κασσετόφωνο και το πετά με δύναμη στην σκηνή –σχόλιο για τα ψυχρά, ηχογραφημένα, τέλεια αρθρωμένα μηνύματα από τα ηχεία των θεάτρων.
Αμέσως, δυνατή μουσική τσίρκου και τα πρόσωπα των ηθοποιών προβάλλουν και κρύβονται πίσω από τις κουρτίνες, ενώ τα φωτίζει μόνο ένα κανόνι επιθεώρησης! Δύο τύποι γκροτέσκοι, κάτι ανάμεσα σε κλόουν και κλοζάρ, με μακιγιάζ που παραπέμπει στον κακό Τζόκερ από το “Μπάτμαν”, αλλά και στο “Κουρδιστό πορτοκάλι” του Κιούμπρικ, πετάγονται στην σκηνή.Δεν έχουν μπει, καν, στο κείμενο, και είμαι, ήδη, ενθουσιασμένη! Ωστόσο, η εμφάνιση και η διάθεσή τους δεν σε προδιαθέτει για το πόσο σοβαρό είναι το έργο που θα ακολουθήσει.
Το «Στριπτίζ» του Πολωνού συγγραφέα Slavomir Mrozek (1930-2013), αν και γραμμένο το 1962, παραμένει, δυστυχώς, επίμονα επίκαιρο. Ο Μρόζεκ έγινε γνωστός με τα έργα του, «Τάνγκο» και «Εμιγκρέδες» και απεβίωσε τον Αύγουστο που μας πέρασε. Αυτό το μονόπρακτο έργο έχει ξαναπαιχτεί στην Ελλάδα μόνο το 1972-3 (Π. Παπαϊωάννου)
Ένα πολύ ενδιαφέρον σκηνικό (Ζωή Πυρίνη) φτιαγμένο από βιομηχανικά ανακυκλώσιμα σκουπίδια, ηλεκτρικές συσκευές, καλώδια, οθόνες και τηλεοράσεις, κυριαρχεί στον χώρο.
Και τότε καταλαβαίνεις ότι απέναντί σου δεν έχεις δυο κλόουν, αλλά δύο Μπεκετικούς ήρωες, σε ένα ακαθόριστο, εσωτερικό όμως, περιβάλλον, ή έστω ένα σοβαρό δίδυμο του χοντρού-λιγνού.
Οι δύο φίλοι, που ποτέ δεν κατονομάζονται, (εξαιρετικές ερμηνείες από τον Βασίλη Μπισμπίκη και τον Παναγιώτη Σούλη) συζητάνε για την ελευθερία, αγνοώντας την μοίρα τους... Δύο εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις -ή οι δυο πλευρές τον ίδιου ατόμου- επιχειρηματολογούν και προσπαθούν να ορίσουν αυτήν την έννοια!
Ελευθερία εσωτερική όταν αποδεσμεύεσαι από τα πάθη σου ή Ελευθερία εξωτερική όταν διατηρείς την ανεξαρτησία σου; Μέχρι οι δύο ήρωες να αποφασίσουν τί είναι το σωστό, αλλά και τί θα πράξουν, διαπιστώνουν ότι κάποιοι (ίσως ο Μεγάλος Αδελφός), τους έχουν στερήσει την ελευθερία τους.
Και τότε εισβάλουν στον χώρο δυο ζωόμορφες, καλοντυμένες φιγούρες. Με καλό ή με άσχημο τρόπο οι δύο φίλοι θα ομολογήσουν, θα απαρνηθούν και κάποια στιγμή θα διαπιστώσουν ότι είναι, όχι μόνο φυλακισμένοι, αλλά τους έχει αφαιρεθεί και η ελευθερία του λόγου. Η κάμερα, που κρατά η μία φιγούρα, λειτουργεί και σαν όπλο. Με αυτό εκβιάζουν, βιάζουν και “συνεφέρουν” του ήρωες. Κάθε κίνηση του προσώπου του θύματος την παρακολουθούμε λεπτομερώς, live, από στις οθόνες και πια δεν υπάρχει προσωπική στιγμή. Ότι και να πουν οι δυο (ακόμα;) φίλοι μπορεί να προκαλέσει νέα εισβολή των "Επάνω" στον χώρο, νέα δημοσίευση στο γυαλί! Δύο εαυτοί, ενός και του αυτού ατόμου, βιώνουν μια διλημματική περιπέτεια της «Επιλογής» και της «Ελευθερίας» τους.
Αιχμάλωτοι σε μια κατεστημένη «λογική-παράλογη πραγματικότητα» που τους «φράζει τον δρόμο», αρθρώνουν πολιτικό Λόγο και Αντίλογο. Την ωμή και χυδαία εξουσιαστική δύναμη την αντικρίζουν ως ένα χέρι που τους αφαιρεί σταδιακά τα ρούχα τους και κατ' επέκταση την αξιοπρέπεια τους και φυσικά την ταυτότητά τους. Πια δεν τίθεται θέμα ελευθερίας και οι δύο ήρωες, γυμνοί,δέχονται αδιαμαρτύρητα ότι και να τους πετάνε στα μούτρα. Η τεχνολογία έχει απανθρωπίσει τους ανθρώπους... Ο φόβος, μαζί με την δύναμη της τηλεόρασης είναι πειθήνια μέσα με άμεσα αποτελέσματα· Ισοπεδώνουν και ευνουχίζουν.
Πρόκειται για μια πολιτική σάτιρα, πικρή,προφητική, αλλά με κωμικά στοιχεία, η οποία μιλά για το τί συμβαίνει σήμερα. Πώς τα ΜΜΕ εισβάλλουν στον σπίτι μας, στο μυαλό μας και στο τέλος μας κάνουν και πλύση εγκεφάλου. Να προσθέσω εδώ, ότι γράφτηκε για να στηλιτεύσει το τότε Σταλινικό καθεστώς, την ανελευθερία λόγου καθώς και την τρομοκρατία από την εξουσία!
H ομάδα Cartel αυτό-σκηνοθετείται και μας δίνει δυο αξιομνημόνευτες ερμηνείες.
Επίσης, αξιοπρόσεχτη είναι η έντονη και συνεχής κίνηση (Κική Μπάκα) των ηθοποιών, αλλά και οι υπέροχοι φωτισμοί (Κατ. Μαραγκουδάκη). Μάλιστα η σκηνή που ο Σούλης είναι σκαρφαλωμένος πάνω στο σκηνικό θυμίζει πλάνο χολυγουντιανής, underground ταινίας.
Δευτερότριτα 9.15, 10, 8 ευρώ (με 1 ποτ. κρασί)
CARTEL, Αγ. Αννης & Μικέλη 4, Βοτανικός (4’ από μετρό Ελαιώνας)
16 ρόλοι από 2 μόνο, νεαρότατους, ηθοποιούς
Την πρώτη φορά που είδα παράσταση του έργου: «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» στην υπόκλιση ρώτησα την μαμά μου πώς είναι δυνατόν οι δυο πρωταγωνιστές να σηκώνονται και να υποκλίνονται ενώ έχουν πεθάνει!!
Ήταν μπαλέτο κι εγώ πρέπει να ήμουν δευτέρα δημοτικού. Έκτοτε, αυτό το έργο, το έχω δει σε διάφορες διασκευές -ελπίζω κι εσείς- στο σινεμά, στο θέατρο, στην τηλεόραση, στην κατά Μποστ εκδοχή, (αν και ομολογώ ότι ούτε την νεανική ταινία του Μπαζ Λούρμαν με τον Ντι Κάμπριο, το 1996, έχω δει, ούτε την εφηβική παράσταση «Ρ+Ι (teen spirit)» στο “Θησείον”, το 2011 ).
Η πρώτη παράσταση που έκανε γνωστό τον Κώστα Γάκη ήταν η «Κατσαρίδα» που παιζόταν για χρόνια. Και φέτος, πάλι, ξαφνικά, όλοι με προέτρεπαν να μην χάσω την αυτή του την σκηνοθετική πρόταση….
“ΡΩΜΑΙΟΣ & ΙΟΥΛΙΕΤΑ ΓΙΑ 2”
Στο υπέροχο κτίριο του θεάτρου “104” (www.104.gr , πρώην “Σύγχρονο θέατρο” του Κιμούλη), στην μεγάλη σκηνή,
θαύμασα δυο πολύ νέα παιδιά να δημιουργούν ένα αριστούργημα!
Λέω δημιουργούν, γιατί η παράσταση σκηνοθετήθηκε και από τους τρεις μαζί (Γάκης, Αθηνά Μουστάκα, Κωνσταντίνος Μπιμπής). Αρχικά, παίχτηκε στο Low Budget festival του Κακογιάννη, μετά στο «Πορεία», όπου το είδε ο διευθυντής του Θ.Ο.Κ. (Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου) και ζήτησε από τα παιδιά να κατέβουν και να σκηνοθετήσουν εκεί δυο Κύπριους ηθοποιούς και έπειτα η παράσταση (με πολλές βελτιώσεις) ξεκίνησε την ξέφρενη πορεία της στο “104”, και πήρε και δεύτερη παράταση!
Δεν υπάρχει μόνο ένα στοιχείο που κάνει την παράσταση εξαιρετική, όλα μαζί (κι από πού να ξεκινήσω) και προπαντός οι δύο ηθοποιοί κάνουν αυτό το έργο του 1595 απόλυτα σύγχρονο και λαμπερό! Η συνθήκη είναι ότι τα φαντάσματα των δύο εραστών παίζουν ασταμάτητα, στο κοινό, την ιστορία τους (επί 418 χρόνια;) κάτι που, όμως, ξεχνάς λίγα δευτερόλεπτα μετά, όταν κάνει enter ο Ρωμαίος… Το πασίγνωστο έργο του William Sheakspeare, που περιγράφει έναν από τους μεγαλύτερους και τους πιο τραγικούς έρωτες όλων των εποχών, δεν αλλάζει καθόλου, μερικές σύγχρονες φράσεις παρεισφρήουν και όλοι οι ρόλοι παίζονται αποκλειστικά από τους δύο υπερταλαντούχους ηθοποιούς.
Λίγοι γνωρίζουν ότι το πιο γνωστό ζευγάρι του κόσμου έζησε αυτόν τον έρωτα στην εφηβεία, γι αυτό και είναι τόσο έντονος, τόσο δοτικός και τόσο απόλυτος. Είναι και ο μόνος έρωτας σε όλα τα έργα του Σαίξπηρ που είναι αληθινός, που προκύπτει από την καρδιά. Οι άλλοι έρωτες στον Σαίξπηρ γίνονται πιο πολύ για να γίνουν ή για να εξυπηρετήσουν την υπόθεση του έργου. Σαν να μας λέει ο μεγάλος συγγραφέας, ότι πραγματικός και ανιδιοτελής έρωτας μόνο στην εφηβεία μπορεί να υπάρξει! Εξάλλου, πρόκειται για ένα από τα πρώτα του έργα!
Κανείς δεν μπορεί να χωρίσει τους δυο εραστές, ούτε η βεντέτα των οικογενειών τους, ούτε η εξορία του Ρωμαίου, ούτε ο επικείμενος γάμος της Ιουλιέτας, ούτε καν ο θάνατος. Έτσι κι εμείς βλέπουμε κάθε βράδυ την ιστορία τους.
Η Αθ.Μουστάκα, με πρόσωπο, πραγματικά 14χρονης, και ο, επίσης, νεαρότατος Κων/νος Μπιμπής εκτελούν αυτόν τον θεατρικό μαραθώνιο αφήνοντας άφωνους τους θεατές.
Μια κουκούλα και κατευθείαν ο Ρωμαίος μετατρέπεται σε παραμάνα και η Ιουλιέτα σε παπά, δύο δαχτυλίδια-μάτια φτιάχνουν την μητέρα, ενώ ένα ματοκυάλι τον πατέρα, μόνο ένα καπέλο για τους συντρόφους του Ρωμαίου και μια απλή αλουμινένια σκάλα αρκεί για να χτίσει το περίφημο μπαλκόνι της Ιουλιέτας…
Ο σκηνοθέτης σε συνέντευξη (http://www.youtube.com/watch?v=dcomzW_YEFM ) είπε η ιστορία του Σαίξπηρ υπερβαίνει τον χώρο και τον χρόνο, αλλά εγώ νομίζω ότι η Μουστάκα και ο Μπιμπής υπερβαίνουν τον χώρο και τον χρόνο. Είναι απίστευτο, όχι μόνο το πόσους ρόλους υποδύονται, ασταμάτητα για 80’, αλλά ότι κάνουν και δυο και τρεις ρόλους ΜΑΖΙ και, μάλιστα, σε διάλογο μεταξύ τους! Ο ίδιος ηθοποιός ρωτάει και απαντάει συνέχεια, αλλάζοντας και θέση και ενδυματολογικό στοιχείο ασταμάτητα!
Είναι τόσο όμορφο το ότι ενώ δεν αφαιρέσανε παλαιά πράγματα από το κείμενο (άλογα, ξιφομαχίες, απόλυτη πατρική εξουσία), τα σύγχρονα στοιχεία έχουν παρεισφρήσει στους ρόλους. Ο σύντροφος του Ρωμαίου χορεύει χιπ χοπ (εκπληκτική η Αθηνά), ενώ μια βιντεοκάμερα γίνεται αφορμή να παίξει τρία διαφορετικά πρόσωπα συγχρόνως (δεν το περίμενα τέτοια εικαστική-υποκριτική σύλληψη, όταν είδα να ανοίγει η κάμερα!). Απίστευτες σωματικές και υποκριτικές ικανότητες και από τους δύο ηθοποιούς, αλλά και αμεσότητα και φρεσκάδα.
Το δεύτερο στοιχείο που παίζει μεγάλο ρόλο στην παράσταση είναι η ΖΩΝΤΑΝΗ μουσική της παράστασης (Γάκης–Λώλος–Φιλιός), που σε σημεία σε απογειώνει και ερμηνεύεται ζωντανά από τον Άκη Φιλιό, ο οποίος παίζει κιθάρα, αρμόνιο, τσέλο, φυσαρμόνικα (και δεν θυμάμαι τι άλλο) και συνοδεύει τις υπέροχες φωνές των πρωταγωνιστών σε μουσικές και σύγχρονες και άλλες που παραπέμπουν στην Αναγέννηση! Δεν θα ξεχάσω την υπέροχη φωνή της Μουστάκα στην έναρξη του έργου που μου προκάλεσε έκπληξη!
Οι πετυχημένες ενδυματολογικές πινελιές (διαφορετικές για κάθε ρόλο), λευκές κυρίως, πάνω στα μαύρα ουδέτερα ρούχα των υποκριτών, είναι της Έλλης Λιδωρικιώτη, ενώ μένεις έκθαμβος με το πώς ο Σάκης Μπιρμπίλης κατάφερε να φωτίσει ένα απλό αντικείμενο που χρησιμεύει σαν κινούμενος τοίχος και να νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε μεσαιωνικό μοναστήρι και επισκέπτεσαι κρυφά, τα μεσάνυχτα, τον πάτερ Λαυρέντιο!
Θέλω να μνημονεύσω τόσες σκηνές: τις σκηνές στο μοναστήρι (με την εκπληκτική χειροκίνητη χρήση του τοίχου), όταν ο Ρωμαίος κατρακυλάει στην σκάλα του, ενώ ο μοναχός τον ακολουθεί αργά (πως γίνονται αυτά σε ένα ευθύ πάτωμα; πηγαίνατε να δείτε…), όταν μαθαίνει για τον θάνατο της αγαπημένης του καθισμένος στο ανοιχτό παραθύρι του θεάτρου, ενώ κρατιέται από το δέντρο απ’ έξω, η κόκκινη ξιφομαχία, η αμετάφραστη φράση για το πρώτο φιλί (για την οποία οι λόγιοι και οι μεταφραστές διαφωνούν), η συρμάτινη καρδιά, η σκηνή με τους φίλους που ενσαρκώνονται από τον ίδιο ηθοποιό, το κυνήγι στο δάσος και η περίφημη σκηνή του μπαλκονιού. Εκεί βλέπουμε την Ιουλιέτα πρώτη φορά να επαναστατεί στα “πρέπει” και μαζί με την ρομαντική ομπρέλα και τα φτερά αγγέλου, να φορά και ζαρτιέρες και μπουφάν περφέκτο, ενώ ο Ρωμαίος να προσπαθεί να προστατευτεί από την βροχή με ένα απλό νάιλον που βρήκε πεταμένο!
Μια παράσταση που το κωμικό στοιχείο ακολουθείται από το τραγικό (χωρίς όμως δράματα και μελό) και κατευθείαν, πάλι, βρισκόμαστε στο κωμικό και όπου το γέλιο των θεατών ακολουθεί η έκπληξη, μια και πρόκειται για μια σπαζοκεφαλιά υποκριτικής για δύο ηθοποιούς που αναλαμβάνουν να αναμετρηθούν με το κείμενο του Σαίξπηρ παίζοντας όλους τους ρόλους του έργου σε ένα τρελό παιχνίδι παρενδυσίας και μεταμορφώσεων, δημιουργώντας ένα θεατρικό παζλ!
Μια παράσταση ανάλαφρη και δροσερή, που αφήνει την φαντασία σου να ταξιδέψει, με πολύ γέλιο, αλλά χωρίς να γίνεται παρωδία, με απίστευτη ροή, χωρίς τίποτα το περιττό, σαν ένα παιχνίδι τριών παιδιών που δεν σκεφτόντουσαν ότι “ανεβάζουμε τον μεγάλο Σαίξπηρ”, αλλά το πώς θα ήταν αυτοί οι ήρωες αν σήμερα ένιωθαν ποιητικά τον πρώτο τους έρωτα, αν ήμασταν εμείς και οι φίλοι μας!
Μια low budget παραγωγή που βάζει τα γυαλιά σε όλες τις φετινές υπερπαραγωγές!
Το μόνο που χρειάζεται, τελικά, είναι λίγο ταλέντο, πολύ όρεξη και αρκετή φαντασία…
Ευμολπιδών 41, Γκάζι,(2’ από metro Κεραμεικός)
|
Σάβ., Κυρ. 7 μ.μ. Τετ., Πέμ. 9.15 μ.μ. Μέχρι 16/2/
Προτεινόμενες παραστάσεις που έχουμε δει:
Γιοί και Κόρες, Αστερισμοί Θέατρο Ν.Κόσμου
Ήταν κάποτε, Αλεπούδες, Μελίνα Επί Κολωνώ
Interview, Ανάδυσις
ElizaDeth, Chat, Γέρμα Vault
Ευρυδίκη, Πορεία
Ελάτε σ΄εμάς για καφέ, Φούρνος
Μπαρ σε καλό μας, Σαίξπηρ bar
Τα ραδίκια ανάποδα, ΕliArt
Πατριδογνωσία ή τίποτα πια δεν είναι για συγγνώμη, Χυτήριο
Ανάκριση, Τζ.Καρέζη
Ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα, Εν Αθήναις
Blackout , καφενείο Χαλαρά
Η νοσταλγία ενός Ρεμπέτη, Σπίτι του Ηθοποιού
Ρωμαίος και Ιουλιέτα για 2, 104
Με ελεύθερη είσοδο:
Interview, Ανάδυσις
Αθοπετού, Τρίκυκλο
Το μπουλούκι, Δήλος
Πέρσες, Δυναμό
Το πράσινο λεμόνι Λουκούμι bar
