Iωάννης Τσόλκας> Μαθήματα από τις Ιστορίες των Ελληνικών Κρίσεων. Οι "άγνωστες" ελληνικές χρεοκοπίες. (Ότι πιο συγκλονιστικό έχει γραφτεί)

http://www.kourdistoportocali.com/articles/20175.htm

Από τον Ιωάννη Τσόλκα

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ

Μεγάλα και υψηλά τριγύρω μας έκτισαν τείχη

…

Α, όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην το προσέξω.

Ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν

από τον κόσμο έξω.[1]

                 

                  Οι οικονομικές κρίσεις αποτελούν συχνό φαινόμενο, καθώς απασχολούν την ανθρωπότητα τουλάχιστον από τότε που αναδύθηκαν οι κοινωνίες της αγοράς. Η ανθρώπινη φύση παραμένει αναλλοίωτη και επαναλαμβάνει τα λάθη της, ενώ στόχος όλων θα έπρεπε να ήταν το κοινό καλό και η « δημόσια ευτυχία» των πολιτών, έτσι τουλάχιστον όπως την πρόβαλαν οι διαφωτιστές. Όμως, είτε γιατί είχε προηγηθεί πολιτική κρίση, είτε γιατί η κερδοσκοπία «έλαμψε», το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Βέβαιο είναι ότι ο εντοπισμός των πραγματικών αιτίων μίας κρίσης απαιτεί σε βάθος ανάλυση. Για να γίνει όμως αυτό, είναι πάντα χρήσιμη μία ανασκόπηση στις μεγαλύτερες οικονομικές κρίσεις του παρελθόντος.

                  Αν εξαιρέσει κανείς την Κατοχή, στη διάρκεια της οποίας η χώρα μας υποχρεώθηκε σε στάση πληρωμών, έχουν περάσει σχεδόν ογδόντα χρόνια από την τελευταία φορά που η λέξη «χρεοκοπία» ακούστηκε στην Ελλάδα, τόσο πολύ όσο αυτές τις ημέρες. Ήταν η χρονιά της τελευταίας από τις τέσσερις ελληνικές
πτωχεύσεις των ετών 1828, 1843, 1893 και 1932. Πτωχεύσεις που οφείλονταν στην αδυναμία της χώρας να αναλάβει τις υποχρεώσεις της απέναντι σε έναν υπέρμετρο και πανάκριβο εξωτερικό δανεισμό και «αναγκαζόταν» σε κάποιον ακόμη μεγαλύτερο και επαχθέστερο δανεισμό,δημιουργώντας ένα φαύλο κύκλο. Αποτέλεσμα αυτής της φαυλότητας του κύκλου η έμμεση ή άμεση σχέση της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας.

Α΄ Η πρώτη πτώχευση του 1828

Η αναγνώριση της ελληνικής ανεξαρτησίας ήταν προϊόν των πολεμικών επιτυχιών των Ελλήνων κυρίως από το 1821 ως το 1824, του φιλελληνικού κινήματος, αλλά και του ανταγωνισμού των μεγάλων δυνάμεων της εποχής. Το πρωτόκολλο του Λονδίνου του 1830 αποτελεί έναν «έντιμο» συμβιβασμό για τα συμφέροντα τους. Το νεοϊδρυθέν ελληνικό κράτος υπήρξε δέσμιο του διεθνούς συστήματος ασφαλείας, αλλά και του βρετανικού κυρίωςχρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.

Οι χρηματοπιστωτικοί οίκοι του Λονδίνου εκχώρησαν το 1824 και 1825 τα περιβόητα «δάνεια της ανεξαρτησίας» με επαχθείς όρους για τους επαναστατημένους Έλληνες. Ένα μόνο μικρό ποσό από τα συνολικά ποσά των δανείων δαπανήθηκε για τις ανάγκες της επανάστασης. Το μεγαλύτερο σπαταλήθηκε στην προπληρωμή τόκων και προμηθειών, στα χρηματιστήρια της Ευρώπης ή σε παραγγελίες πολεμικού υλικού, που ποτέ δεν έφτασε στην Ελλάδα! Το πιο επαχθές όμως μέτρο που προβλέπονταν για την αποπληρωμή των δανείων ήταν η υποθήκευση των «εθνικών κτημάτων» που είχαν εγκαταλειφθεί από τους Τούρκους ιδιοκτήτες τους, δηλαδή 10.000.000 στρέμματα.

Το 1828 ο Ιωάννης Καποδίστριας απευθύνει έκκληση στις μεγάλες δυνάμεις για χορήγηση νέου δανείου. Ο Κυβερνήτης υπολόγιζε ότι έτσι θα μπορούσε να ξεπληρώσει ένα μέρος των τόκων των προηγουμένων δανείων και με τα υπόλοιπα να ανορθώσει την κατεστραμμένη ελληνική οικονομία. Όμως η απάντηση ήταν αρνητική. Οι ξένοι δανειστές δεν είχαν διάθεση να παραχωρήσουν νέα δάνεια στους Έλληνες. Υπό αυτές τις συνθήκες και μπροστά στην αδυναμία εξυπηρέτησης των δανείων της ανεξαρτησίας, η ελληνική διοίκηση οδηγείται στην πτώχευση.

Για την αντιμετώπιση της κατάστασης ο Καποδίστριας στράφηκε σε ένα εσωτερικό κυρίως πρόγραμμα ανοικοδόμησης της οικονομίας που προκάλεσε όμως την αντίδραση, τόσο του εξαθλιωμένου λαού που ζητούσε τηναναδιανομή των «εθνικών γαιών», όσο και των προκρίτων που αισθάνθηκαν ότι παραμερίζονται από τα κέντρα άσκησης της εξουσίας. Ο Καποδίστριας δεν κατάφερε να εφαρμόσει δικαιότερο φορολογικό σύστημα, δηλαδή την πληρωμή των φόρων με ρευστό χρήμα αντί σε είδος, καθιέρωσε όμως την ισότητα και τη δικαιοσύνη στη φορολογία, δηλαδή πέτυχε να πληρώνουν όλοι. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ: ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ

Β΄ Η πτώχευση του 1843 - Μαθήματα ιστορίας

Το καλοκαίρι του 1843, η Ελλάδα έπρεπε να καταβάλει στις τράπεζες της Ευρώπης τα τοκοχρεολύσια παλιότερων δανείων που είχε πάρει η χώρα. Δυστυχώς τα λεφτά δεν είχαν πάει σε υποδομές που θα βοηθούσαν την κατεστραμμένη ελληνική οικονομία, αλλά είχαν σπαταληθεί στους εμφυλίους της επανάστασης και στα «υπέρογκα έξοδα» του παλατιού και των Βαυαρών συμβούλων του στέμματος. Οι τόκοι που έπρεπε να καταβάλλονται κάθε χρόνο ήταν 7 εκατομμύρια δραχμές και ισοδυναμούσαν με το μισό, σχεδόν, των συνολικών εσόδων του ελληνικού κράτους, που έφταναν μετά βίας τα 14 εκατομμύρια ετησίως.

Την άνοιξη του 1843, η κυβέρνηση παίρνει μέτρα λιτότητας, τα οποία όμως δεν αποδίδουν τόσο, ώστε να συγκεντρωθούν τα απαιτούμενα για την ετήσια δόση χρήματα. Έτσι, τον Ιούνιο του 1843, η ελληνική κυβέρνηση ενημερώνει τις ξένες κυβερνήσεις ότι αδυνατεί να καταβάλει το ποσό που χρωστάει και ζητά νέο δάνειο από τις μεγάλες δυνάμεις, ώστε να αποπληρώσει τα παλιά. Αυτές αρνούνται κατηγορηματικά.

Αντί να εγκρίνουν νέο δάνειο, την 1^η Μαΐου 1843 εκπρόσωποι των τριών μεγάλων δυνάμεων (Αγγλία-Γαλλία-Ρωσία) κάνουν μια διάσκεψη στο Λονδίνο για το ελληνικό χρέος και καταλήγουν σε καταδικαστικό πρωτόκολλο. Οι πρεσβευτές των μεγάλων δυνάμεων με το πρωτόκολλο στο χέρι, παρουσιάζονται στην ελληνική κυβέρνηση και απαιτούν την ικανοποίησή του. Αρχίζουν διαπραγματεύσεις ανάμεσα στα δύο μέρη και μετά από ένα μήνα υπογράφουν μνημόνιο-memorandum, σύμφωνα με το οποίο η Ελλάδα πρέπει να πάρει μέτρα ώστε να εξοικονομήσει μέσα στους επόμενους μήνες το αστρονομικό επιπλέον ποσό των 3,6 εκατομμυρίων δραχμών, ώστε να δοθούν στους δανειστές της.

Τα βασικά μέτρα που επέβαλε η κυβέρνηση μέσα στο 1843 σε εφαρμογή του τότε μνημονίου ήταν :

Απολύθηκε το ένα τρίτο των Δημοσίων υπαλλήλων και μειώθηκαν 20% οι μισθοί όσων παρέμειναν.

Σταμάτησε η χορήγηση συντάξεων, που τότε δεν δίνονταν στο σύνολο του πληθυσμού αλλά σε ειδικές κατηγορίες.

Μειώθηκαν κατά 60% οι στρατιωτικές δαπάνες, μειώθηκε δραστικά ο αριθμός των ένστολων και αντί για μισθό οι στρατιωτικοί έπαιρναν χωράφια.

Επιβλήθηκε προκαταβολή στην είσπραξη του φόρου εισοδήματος και της "δεκάτης", που ήταν ο φόρος για την αγροτική παραγωγή.

Αυξήθηκαν οι δασμοί και οι φόροι χαρτοσήμου.

Απολύθηκαν όλοι οι μηχανικοί του Δημοσίου και σταμάτησαν όλα τα δημόσια έργα.

Καταργήθηκαν εντελώς όλες οι υγειονομικές υπηρεσίες του κράτους.

Απολύθηκαν όλοι οι υπάλληλοι του εθνικού τυπογραφείου, όλοι οι δασονόμοι, οι δασικοί υπάλληλοι και οι μισοί καθηγητές πανεπιστημίου.

Καταργήθηκαν όλες οι διπλωματικές αποστολές στο εξωτερικό.

Νομιμοποιήθηκαν όλα τα αυθαίρετα κτίσματα και οι καταπατημένες -εθνικές γαίες- με την πληρωμή προστίμων νομιμοποίησης.

Το αποτέλεσμα των εξαιρετικά σκληρών αυτών μέτρων ήταν οι δανειστές να πάρουν, όντως, ένα μέρος των χρημάτων τους, αλλά η χώρα να οδηγηθεί σε μία βαθιά και πολυετή ύφεση η οποία οδήγησε στην εξαθλίωση μεγάλου τμήματος του πληθυσμού. Τότε ο Ελβετός τραπεζίτης Eynard στις 17 Φεβρουαρίου 1843 κάνει ένα εύκολο μάθημα πολιτικής αγωγής στον πρωθυπουργό Δημήτριο Χρηστίδη, αλλά και γενικά σε όλους τους Έλληνες, λέγοντας: «Ελπίζω ότι η οικονομική σας κρίση θα έχει το καλό να σταματήσει αυτές τις εχθροπάθειες μεταξύ ατόμων και θα κάνει όλους τους καλούς Έλληνες να λησμονήσουν τις θλιβερές ονομασίες με το φατριαστικό πνεύμα: Γαλλικό κόμμα, Ρωσικό κόμμα, Αγγλικό κόμμα. Μπορώ να σας βεβαιώσω ότι ο γάλλος βασιλιάς Λουδοβίκος Φίλιππος και οι υπουργοί του βλέπουν με πολύ μεγάλη θλίψη ότι μερικές φορές ατομικές φιλονικίες χωρίζουν ανθρώπους καμωμένους να εκτιμούν ο ένας τον άλλον». ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ: Το συγκεκριμένο μνημόνιο του 1843 θεωρείται μία από τις σοβαρότερες αφορμές για το ξέσπασμα της επανάστασης της 3ης Σεπτέμβρη 1843, που έφερε Σύνταγμα στη χώρα.

Γ΄ Από το 1893 στο 1898: Η πτώχευση της Ελλάδας και

ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος

H παρατεταμένη επιστράτευση που εφάρμοσε ο Δηλιγιάννης στα μέσα της δεκαετίας του 1880 αύξησε κατακόρυφα το δημόσιο έλλειμμα. Η κατάσταση των δημόσιων οικονομικών πήρε διαστάσεις σοβαρού προβλήματος.

O Χαρίλαος Tρικούπης, άνδρας με σπάνια βούληση και επιβολή, με τόλμη και προσανατολισμό προς τις εθνικές επιδιώξεις και ως προς την προοδευτική ανακαίνιση του κράτους αφού τον διαδέχθηκε στην πρωθυπουργία, παρέλαβε έλλειμμα το 1886 που ξεπερνούσε τα 66.000.000 δρχ. ενώ τα τακτικά έσοδα ήταν 63.000.000 Η πτώχευση φαινόταν αναπόφευκτη. Ο Τρικούπης προχώρησε στη σύναψη μιας νέας σειράς δανείων τα έτη 1887, 1888 και 1889.

Με τα χρήματα των νέων δανείων επιδίωξε να αποπληρώσει παλαιότερες οφειλές, να καλύψει τα πάγια έξοδα του κράτους και να προχωρήσει στην υλοποίηση του προγράμματός του για τα δημόσια έργα. Όταν ανέλαβε και πάλι την εξουσία το 1892, το πρόβλημα του δημόσιου ελλείμματος ήταν ακόμη πιο οξυμένο. Παρά τις επανειλημμένες προσπάθειές του δεν κατάφερε να συνάψει νέο δάνειο με στοιχειωδώς αποδεκτούς όρους και παραιτήθηκε, αφού οι Άγγλοι τραπεζίτες έθεταν ως όρο την επιβολή διεθνούς ελέγχου.

Τότε ανέλαβε την εξουσία ο Σωτήριος Σωτηρόπουλος στηριζόμενος στη βασιλική εύνοια και χωρίς τη στήριξη της βουλής. Αξίζει να σημειωθεί ότι την κυβερνητική μεταβολή στήριξε και ο Ανδρέας Συγγρός, ο οποίος εκπροσωπώντας γαλλικά και ομογενειακά συμφέροντα έκανε ότι μπορούσε στην προηγούμενη φάση για να μη λάβει η Ελλάδα νέο δάνειο και να παγιωθεί η εντύπωση ότι οδεύει για πτώχευση το ελληνικό κράτος. O σκοπός από τότε ήταν η επιβολή διεθνούς ελέγχου, ώστε να εξασφαλιστούν οι απολαβές των δανειστών.

H κυβέρνηση Σωτηρόπουλου διαπραγματεύθηκε τη σύναψη δανείου με αγγλικό οίκο το οποίο ονομάστηκε «δάνειο κεφαλαιοποιήσεως» και είχε εξαιρετικά τοκογλυφικούς όρους. Παρά ταύτα το συγκεκριμένο δάνειο έδινε τη δυνατότητα να μετατραπούν τα καθυστερημένα τοκοχρεολύσια των προηγουμένων δανείων σε τίτλους νέου δανείου.

Λίγο αργότερα ο Χαρίλαος Τρικούπης ανέλαβε και πάλι την εξουσία, ακύρωσε το «δάνειο κεφαλαιοποιήσεως» και προσπάθησε να συνάψει νέο. Αρχές Δεκεμβρίου τολμά να περιορίσει με νόμο τους τόκους του δημοσίου χρέους σε 30% , δηλαδή ουσιαστικά κηρύσσει πτώχευση και αναστέλλει την πληρωμή των τοκοχρεολυσίων.
Αυτή η εξέλιξη είχε σημαντικές συνέπειες στη διεθνή οικονομική, αλλά κυρίως πολιτική θέση της Ελλάδας στο εξωτερικό, αφού προκαλεί τη δυσαρέσκεια και τη δυσμένεια των μεγάλων δυνάμεων απέναντι της Ελλάδας, ιδιαιτέρως της Γερμανίας που με πείσμα ανέλαβε να υποστηρίξει τους κεφαλαιούχους της. Επίσης, δημιούργησε αρνητικό κλίμα στο εσωτερικό. H αίσθηση ταπείνωσης που διαχύθηκε στον πληθυσμό για την οικονομική αδυναμία του κράτους συνέβαλε κατά ένα μέρος στην οργάνωση μυστικών εθνικιστικών εταιρειών και στην προώθηση αλυτρωτικών στόχων.

Πολύ γρήγορα η οικονομική ολίσθηση συμπληρώθηκε από τη στρατιωτική ήττα στον πόλεμο του 1897, η οποία με τη σειρά της επέτρεψε την ολοκλήρωση του οικονομικού διασυρμού, με την επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου το 1898.

Τη δεκαετία του 1880 η Ελλάδα είχε επιχειρήσει τον μεγάλο εκσυγχρονισμό της με προγράμματα δημοσίων επενδύσεων που υπερέβαιναν κατά πολύ τις δυνάμεις της. Κυρίως είχαν συναφθεί δάνεια με σκοπό την εκτεταμένη κατασκευή σιδηροδρόμων στο δίκτυο Πειραιώς Αθηνών- Πελοποννήσου κι ενός εξίσου φιλόδοξου οδικού δικτύου. Η χώρα άρχισε να νιώθει ισχυρή, αλλά την πιο ακατάλληλη στιγμή περνά σε λάθος χέρια: από τον Τρικούπη της ανάπτυξης στον Δηλιγιάννη του δημαγωγικού εθνικισμού. Την ίδια εποχή αυξάνεται δραματικά και ο πολύ ακριβός εξωτερικός καταναλωτικός δανεισμός που συμβάλλει κι αυτός στη δημιουργία μιας ψυχολογίας ισχύος αλλά σε γυάλινα πόδια, αφού το 1897 η χώρα ένιωθε και έτοιμη για πόλεμο.ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ: Το αποτέλεσμα είναι ότι οι Τούρκοι φτάνουν περίπου έξω από τη Λαμία και οι Μεγάλες Δυνάμεις τούς ανακόπτουν την πορεία. Την επομένη του «Ατυχούς πολέμου», χωρίς να υπάρξει «τυπική» πτώχευση, οι δυνάμεις εγκαθιστούν Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο στη χώρα. Η ειρήνη κοστίζει στην Ελλάδα, μεταξύ άλλων, και 4 εκατ. λίρες ως πολεμικές αποζημιώσεις. Από το 1898 όμως και ύστερα το εμπόριο και η βιομηχανία παρουσιάζουν ευοίωνα σημεία. Ο ρυθμός της δραστηριότητας είναι πιο ζωηρός σαν από αντίδραση στην ντροπή που είχαν αισθανθεί οι Έλληνες για την ήττα του περασμένου χρόνου. Αλλεπάλληλες βιομηχανίες ιδρύονται σε πολλές πόλεις του κράτους (Πειραιάς, Πάτρα, Καλαμάτα, Βόλος, Κέρκυρα) σαν να είχε εισακουστεί το σύνθημα που διατύπωσε σε μία μελέτη του ο καθηγητής Χημείας στο ΕΚΠΑ Αναστάσιος Χρηστομάνος «Ιδρύσατε μεγάλην βιομηχανικήν εταιρείαν», τονίζοντας ότι έπρεπε να αφεθούν στην άκρη οι παλιές συνήθειες και να ακολουθηθεί η εφαρμοσμένη επιστημονική εργασία. 

Δ΄ 1929 - 1932: Η Παγκόσμια οικονομική κρίση και η Ελληνική πτώχευση

Το 1927 ο Ελευθέριος Βενιζέλος επιστρέφει στην Ελλάδα και γίνεται δεκτός ως μεσσίας από τον Ελληνικό λαό. Μετά από πολλή σκέψη και πιέσεις από το περιβάλλον του ανακαλεί την απόφασή του για παραίτηση από την πολιτική και επανέρχεται σ’ αυτή ως αρχηγός του κόμματος των Φιλελευθέρων στις 23 Μαΐου 1928. Το μέγεθος του εκλογικού θριάμβου των Βενιζελικών στις εκλογές της 19ης Αυγούστου ήταν απρόσμενο ακόμη και για τον αρχηγό του: οι Βενιζελικοί εξέλεξαν 178 βουλευτές, στις 250 του συνόλου, έχοντας συντριπτική πλειοψηφία στην βουλή. Η Ελληνική οικονομία είχε κάνει βήματα σταθεροποίησης την διετία 1926-1928. Η δραχμή σταθεροποιήθηκε μετά από δεκαπέντε χρόνια συνεχούς υποτίμησης με αποτέλεσμα το 1928 να ενταχθεί στον περίφημο «κανόνα του χρυσού». Ο κανόνας του χρυσού ήταν ένας μηχανισμός μετατροπής των νομισμάτων μέσω μιας ισοτιμίας σε σχέση με την τιμή του χρυσού.

Όταν ανέλαβε την διακυβέρνηση της Χώρας ο Ελευθέριος Βενιζέλος, παρουσίασε ένα ιδιαίτερα αισιόδοξο και φιλόδοξο πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων που χρειάζονταν για να μπει η Ελλάδα σε αναπτυξιακή τροχιά και να αποκαταστήσει τους πρόσφυγες από τη Μικρασιατική Καταστροφή.

Η κατάρρευση του αμερικανικού χρηματιστηρίου στη Νέα Υόρκη το φθινόπωρο του 1929, είχε σοβαρές επιπτώσεις σε όλες τις ευρωπαϊκές οικονομίες. Αυτές έγιναν έντονες στην Ευρώπη το πρώτο εξάμηνο του 1931. Την άνοιξη του 1931, η κατάσταση είχε χειροτερέψει για τις οικονομίες των ευρωπαϊκών κρατών, τα περισσότερα από τα οποία αδυνατούσαν να εξοφλήσουν τα χρέη τους προς την Αμερική. Επίσης, υπήρχε πρόβλημα και στις διευρωπαϊκές πληρωμές δανείων, πράγμα που επιδείνωνε περισσότερο το οικονομικό κλίμα. Το μεγαλύτερο, όμως, πρόβλημα το παρουσίαζε η οικονομία της ηττημένης κατά τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο Γερμανίας, η οποία, εκτός των άλλων χρεών της οικονομίας της, είχε και τις μεγαλύτερες πολεμικές οφειλές προς τις νικήτριες δυνάμεις.

Ως το 1931 τίποτα δεν προμήνυε τη χιονοστιβάδα των αρνητικών γεγονότων που θα ακολουθούσε. Η Ελλάδα είχε τρεις συνεχόμενους πλεονασματικούς προϋπολογισμούς, όμως το εξωτερικό της χρέος είχε διογκωθεί από δάνεια που είχε συνάψει η κυβέρνηση Βενιζέλου κυρίως από την Αγγλία. Συγκεκριμένα το εξωτερικό χρέος την τετραετία 1928-1932 αυξήθηκε από 27,8 δισεκατομμύρια δραχμές στα 32,7 δισεκατομμύρια.

Η μεγάλη διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση ξεκίνησε με την αδυναμία της Γερμανίας να συνεχίσει να εξυπηρετεί τις δυσβάσταχτες οικονομικές τις υποχρεώσεις από τον Ά παγκόσμιο πόλεμο και εντάθηκε με την κατάρρευση των τιμών των μετοχών στο Αμερικάνικο Χρηματιστήριο της Γουόλ Στριτ. Η οικονομία της Ελλάδας βρέθηκε αμέσως υπό πίεση, καθώς μειώθηκαν δραστικά οι εξαγωγές της (καπνά και άλλα γεωργικά προϊόντα), όπως επίσης και τα εμβάσματα από τους Έλληνες της Αμερικής που εκείνη την εποχή ήταν σημαντικός οικονομικός παράγοντας για τη χώρα. Οι δύο αυτές δυσμενείς εξελίξεις επιδείνωσαν το εξωτερικό ισοζύγιο συναλλαγών, ασκώντας αφόρητες πιέσεις στην δραχμή.

Η Βενιζελική πολιτική της διατήρησης των υφιστάμενων νομισματικών ισορροπιών ανάγκαζαν την Τράπεζα της Ελλάδος να χρησιμοποιεί τα αποθέματα της σε χρυσό και συνάλλαγμα για να στηρίζει τη δραχμή. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να εξανεμιστούν πολύ σύντομα τα μικρά αποθεματικά της, φέρνοντας το οικονομικό επιτελείο της Ελλάδας στις αρχές του 1932 σε πολύ δύσκολη θέση.

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος αποφάσισε να χειριστεί το θέμα προσωπικά και να εξασφαλίσει τα εξωτερικά δάνεια που θα στήριζαν την νομισματική του πολιτική. Ταξίδεψε τον Ιανουάριο του 1932 διαδοχικά σε Ρώμη, Παρίσι, Λονδίνο ζητώντας ένα δάνειο 80 εκατομμυρίων δολαρίων για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, αλλιώς η Ελλάδα θα εγκατέλειπε τον «κανόνα του χρυσού» και θα βυθιζόταν στην αναξιοπιστία και στην κοινωνική αναταραχή. Τον Μάρτιο συνεδρίασε στο Παρίσι η Δημοσιονομική Επιτροπή της ΚΤΕ, όπου ανάμεσα στα άλλα, θα συζητιόταν και το θέμα της Ελλάδας. Στο τρίμηνο που πέρασε ουσιαστικά όλες οι εξαγωγές της Ελλάδας είχαν «παγώσει» και η Τράπεζα της Ελλάδος είχε δώσει το 1/3 των αποθεματικών της σε συνάλλαγμα στο κράτος, έτσι ώστε αυτό να αντεπεξέλθει στις δανειακές υποχρεώσεις του.

Ο τρόπος παρουσίασης των Ελληνικών προβλημάτων και αναγκών από τον ίδιο τον Ελευθέριο Βενιζέλο δεν έπεισε τη Δημοσιονομική Επιτροπή, που θεώρησε ότι η Ελλάδα δεν έκανε καμία θυσία, αντιθέτως ήθελε να μεταβιβάσει τα προβλήματα της στους πιστωτές της. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος συνέχισε να ζητά απεγνωσμένα βοήθεια τον Απρίλιο του 1932 στο Συμβούλιο της Κοινωνίας των Εθνών από τους υπουργούς Εξωτερικών της Αγγλίας και της Γαλλίας, χωρίς όμως κάποιο χειροπιαστό αποτέλεσμα, εκτός από αόριστες υποσχέσεις και ευχολόγια.

Την Τετάρτη 27 Απριλίου 1932, η Ελλάδα εγκατέλειψε επισήμως τον «κανόνα του χρυσού». Η δραχμή υποτιμήθηκε ραγδαία και στις 5 Μαΐου η ισοτιμία της με την στερλίνα από τις 456 δραχμές πήγε στις 539. Τον ίδιο μήνα το κράτος επισημοποίησε τη χρεοκοπία του κηρύσσοντας παύση πληρωμών. Τελικά, τον Σεπτέμβριο του 1932, ο υπουργός των οικονομικών Κυρ. Βαρβαρέσσος πηγαίνει στο Λονδίνο και καταλήγει σε συμβιβασμό με τους ομολογιούχους και δέχεται να πληρώσει η Ελλάδα για το 1932-1933 το 30% του τόκου των δανείων σε χρυσό. 

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ: ΚΡΙΣΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ-ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΜΕΤΑΞΑ

Οι προηγούμενες κρίσεις υπερβαίνονταν με μονομορφικές και μονοδιάστατες προσεγγίσεις - όπως του Άνταμ Σμιθ, του Μαρξ ή του Κέυνς - που αποτελούσαν συμβιβαστικές προσεγγίσεις και συνδυαζόταν πάντα με μια λογική συμπληρωματικής αναίρεσης ή εξισορρόπησης. Στην εποχή μας δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την κρίση με συμπληρωματικές εξισορροπήσεις, με αναιρετικές αντισταθμιστικές προσεγγίσεις. Πρέπει να προσεγγίσουμε συνολικά, συνθετικά και υπερβατικά την όλη κρίση. Δεν είναι ζητούμενο ένας νέος Άνταμ Σμιθ, αλλά ούτε και ένας νέος Μαρξ, δεν είναι ζητούμενο ένας νέος Κέυνς μόνο. Χρειαζόμαστε την γενική κοσμοθεωρητική αφετηρία - που έθεσε π.χ. υπό άλλους όρους ένας Ζαν Ζακ Ρουσσώ - αλλά απαιτούνται πολύ περισσότερα για την αντιμετώπιση αυτής της κρίσης μέσα από το συστημικό, πολύπλοκο και συνολικό της χαρακτήρα, μέσα επίσης από την ανθρωπολογική, δημογραφική και τεχνολογική της διάσταση που αναδεικνύεται σαν πολλαπλασιαστικά ρυθμιστική και καταλυτική.

Η αταξία εξαπλώνεται. Ο φόβος έγινε όργανο και στρατηγικό μέσο άσκησης εξουσίας και πολιτικής νομιμοποίησης. Η αβεβαιότητα κυριαρχεί στην καθημερινή ζωή σε μαζικό επίπεδο στην ίδια την καρδιά της ανάπτυξης. Δεν πρόκειται μόνο για την κρίση «μιας» πολιτικής. Για την αποτυχία μιας επιλογής μεταξύ πολλών άλλων. Πρόκειται, από πολλές απόψεις, για τον οιωνό μιας ιστορικής κρίσης «της» πολιτικής έτσι όπως τη γνωρίσαμε μέχρι σήμερα, ή σε κάθε περίπτωση, όπως διαμορφώθηκε κατά τη σύγχρονη εποχή.  Αυτό που φαίνεται να συντελείται μπροστά στα μάτια μας είναι το ναυάγιο εκείνου, που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε ως τον «πολιτικό κανόνα των συγχρόνων», που η δυνατότητα οικοδόμησης μιας εύτακτης κοινωνίας εξαρτάται, σε μεγάλο βαθμό, από τον βαθμό ισχύος που η «ανώτερη εξουσία» είναι σε θέση να ασκήσει. Εκείνος ο «κανόνας» στο οποίο οφείλονται, τόσο στο καλό (που είναι εξαιρετικά ευρύ, δηλαδή, από τον Συνταγματισμό στη Δημοκρατία στη θεωρία των Δικαιωμάτων) όσο και στο κακό (στη διάρκεια του 20ού αιώνα γνώρισε την απόλυτη διάσταση του), τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της νεωτερικότητας, ο οποίος δεν επέζησε με την αλλαγή της χιλιετίας. Απεναντίας, σήμερα, φαίνεται να ’χει ανατραπεί πλήρως: από παράγοντας ειρήνης και εσωτερικής τάξης έχει καταστεί παράγοντας παγκόσμιας αποσταθεροποίησης και συλλογικής ανασφάλειας. Από εγγυητής των πολιτικών, ανθρωπίνων, εργασιακών δικαιωμάτων έχει μετατραπεί σε διάχυτη απειλή για την ακεραιότητα των πολιτών και των συλλογικοτήτων. Από εργαλείο «ελέγχου» του ιστορικού ρου και οικοδόμησης μιας έστω, ασταθούς και αδύναμης, μορφής «δίκαιης κοινωνίας» σε επιτηρητή και προπύργιο ενός μοντέλου ανάπτυξης το οποίο ολοένα περισσότερο φαίνεται να έρχεται σε σύγκρουση και να μην μπορεί να συμβιβαστεί με την επιβίωση του ανθρώπου. Πρόκειται για κρίση και ρήξη της ιστορικής συνέχειας.

Πολιτική και ηθική -έτσι όπως τις είχε γνωρίσει ο κόσμος του χθες-, καταρρέουν μαζί. Αποκαλύπτουν καθεμιά τη ριζική ένδεια της άλλης, στη μορφή της ανεπάρκειας και της αδυναμίας. Αδράνεια της πολιτικής και αχρήστευση της ηθικής, δεμένες αμφότερες με τους παλιούς «τόπους», σε εκείνη την παρελθοντική διάσταση: με μια εποχή στην οποία η ιστορία - στην ευρύτερη έννοια της, σαν δυνατότητα ύπαρξης στον καιρό της ανθρωπότητας-ήταν δεδομένη. Αυτό που θεωρούνταν σαν ένα «δεδομένο», όπως λέμε φυσικό, γίνεται -και αυτό, όπως σχεδόν τα πάντα τώρα πια- «απορριπτέο». Είναι, κατά μια έννοια, η αντίθετη διαδρομή σε σχέση με εκείνη στην οποία είχε καταλήξει ο Nietzsche πριν έναν αιώνα. Πρέπει να γεννηθεί η νέα ηθική με μια νέα προοπτική (η αναδιάρθρωση όλων των αξιών για έναν ανθρώπινο κόσμο ηγεμονευμένο όχι από το τίποτα αλλά από την αβεβαιότητα του ανθρώπου, από τη δυνατότητα του τίποτα σαν προϊόν του ανθρώπου), εμπνεόμενη από εκείνη την «ταπεινοφροσύνη του δημιουργήματος», που είναι το αντίθετο ακριβώς από τον υπεράνθρωπο, που βάφτισε τον περασμένο αιώνα.

Εκείνο που είναι θέμα συζήτησης, όπως μπορεί καλά κάποιος να καταλάβει, δεν είναι «μια» πολιτική -αυτή ή εκείνη η πολιτική ταυτότητα, αυτή η εκείνη η πολιτική «γραμμή» και επίσης αυτή ή εκείνη η «μορφή κυβέρνησης»-αλλά «Η» πολιτική. Ή, καλύτερα, μια ολοκληρωμένη σύλληψη πολιτικής. Ένας νέος «πολιτικός κανόνας». Εκείνο που θα μπορέσει να ονομασθεί ο «πολιτικός κανόνας των συγχρόνων». Η σύλληψη δηλαδή της πολιτικής ως σφαίρας «κυρίαρχης» δράσης, η ιδέα ότι το ανώτατο καλό, η «εσωτερική» ειρήνη και τα δικαιώματα των πολιτών στην κοινωνία της αναφοράς (στο κράτος) μπορούν να είναι εγγυημένα. Για να προσανατολίσουμε τη «συνείδηση» των σύγχρονων πολιτικών, αλλά και μεγάλο μέρος εκείνων των παλιών και νέων ανθρώπων που κριτικάρουν και αμφισβητούν τις «πολιτικές» τους, μάχονται ενάντια στη δράση τους και όμως, συνεχίζοντας να αντιλαμβάνονται την πολιτική σαν «πάλη για την εξουσία», σαν αντιπαράθεση «φίλος/εχθρός» βασισμένη στη «σχέση δύναμης», καταλήγουν να επιβεβαιώνουν τη θεμελιώδη σύλληψη της «πολιτικής». Για να εργαστούμε στο εσωτερικό εκείνου του «πολιτικού κανόνα των συγχρόνων» που, όπως ειπώθηκε, τέθηκε εκτός κυκλοφορίας από τις πραγματοποιούμενες μεταρρυθμίσεις ή, καλύτερα, αντιστράφηκε εντός των πολύπειρων και θεωρητικών του θεμέλιων από εργαλείο παραγωγής τάξης και «ασφάλειας», ατομικής και συλλογικής, σε ισχυρό παράγοντα αταξίας και αβεβαιότητας.

                  Μέχρι τη δεκαετία του 1990 κυρίαρχος διανοούμενος ήταν οπολιτικός. Μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου κυρίαρχος διανοούμενος γίνεται ο οικονομολόγος. Συνέρχονται και αποφασίζουν οι πολιτικοί τα Σαββατοκύριακα για να προλάβουν τις αγορές, δηλαδή, ακολουθούν τους νόμους των αγορών και των οικονομολόγων. Οι αριθμοί βρίσκονται πάνω από τους ανθρώπους, αφού όροι όπως IFSF, ΕΛΣΤΑΤ, PSI, MSF, IMF κ.α. κυριαρχούν στην καθημερινότητά μας. Για τους διανοούμενους όμως των Ανθρωπιστικών Σπουδών η κρίση έχει τελειώσει όταν αρχίζει η οικονομική κρίση, γιατί αυτή η τελευταία είναι το αποτέλεσμα της κρίσης ανθρωπιστικών αξιών και αρχών στην κοινωνία. Οι υλιστικές αξίες και ο εύκολος πλουτισμός υπήρξαν οι κυρίαρχες αξίες. Η φούσκα που έσκασε δεν ήταν των ακινήτων και των κινητών αλλά εκείνη των ανθρώπινων σχέσεων και των αξιών που είχαν διαρραγεί. Οι Ανθρωπιστικές Επιστήμες, που διαβλέπουν συνήθως τις κρίσεις, δεν εισακούγονται, ούτε υπάρχει επιλογή για επένδυση σε αυτές. Η Παιδεία, λίθος θεμελιώδης όλων των δραστηριοτήτων του ανθρώπου, πλήττεται και παραγκωνίζεται. Οι ανθρωπιστικές σπουδές, που έχουν την εφαρμογή τους σε κάθε δραστηριότητα του ανθρώπου, υποβαθμίζονται και σε συνθήκες κρίσης είναι οι πρώτες που ευτελίζονται, γιατί δεν έχουν «προοπτική». Όμως, η αναγέννηση του πολιτισμού και το ξεπέρασμα κάθε κρίσης προέρχονται από τις ανθρωπιστικές επιστήμες, αφού όλα τα ωραία και θαυμαστά έργα των ανθρώπων είναι αποτέλεσμα των γραμμάτων.

Πιστεύω ότι μία τέτοια επαναφορά μας στις ανθρώπινες αξίες δίνει τη δύναμη να ξεπερασθούν τα άθλια αποτελέσματα της κυριαρχίας του χρήματος και των αγορών της εποχής μας και να ανατραπεί η επικρατούσα θεωρία ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται.  

[1] Κ. Καβάφης, «Τείχη», 1896

Ομιλία στην εκδήλωση – συζήτηση, που έγινε στα πλαίσια του Money Show 2011, 17/12/2011 Hilton Hotel, Αθήνα. 

Ο κ. Ιωάννης Τσόλκας είναι Aναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας, Ιταλικής Λογοτεχνίας
και Ευρωπαικού Πολιτιμσού στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

Εφιάλτης στο δρόμο με τις απολύσεις…

http://www.antinews.gr/2013/04/13/212275/

Κι εκεί που λέγαμε ότι η επόμενη εβδομάδα θα είναι… περίπατος μετά τις μαραθώνιες διαπραγματεύσεις με την τρόικα, να’ σου το θρίλερ από το πουθενά. Κι επιβεβαιωνόμαστε που γράφουμε ότι ακόμη κι αν κλειστεί μια συμφωνία τώρα, δε μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση με την τρόικα. Δεν είναι δυνατόν δηλαδή να παραλύει όλη η χώρα και να μη γίνεται τίποτε, ούτε να λειτουργεί τίποτε επειδή περιμένουμε όλοι πότε θα κλείσει κάποια συμφωνία. Διότι το ίδιο θα συμβεί και τον Ιούνιο, να μας το θυμηθείτε.

Αίφνης, λοιπόν, το βράδυ της Παρασκευής προέκυψαν δύο αρνητικά γεγονότα. Το πρώτο ήταν τα μαντάτα από το Δουβλίνο. Παρά το γεγονός ότι όλοι αναγνώρισαν τις προσπάθειες που κάνει η Αθήνα, εντούτοις φέρεται να έβγαλαν «κίτρινη» κάρτα στην κυβέρνηση επειδή δε λύνει το θέμα με τις απολύσεις στο Δημόσιο. Απαίτησαν μάλιστα να υπάρξουν δεσμεύσεις για απολύσεις υπαλλήλων, όχι μόνο επίορκων. Λέγεται ότι είπαν στον Γ. Στουρνάρα να κλείσει η συμφωνία μέχρι την Τρίτη με τη δέσμευση ότι θα κατατίθενται τριμηνιαία χρονοδιαγράμματα για τις αποχωρήσεις που έγιναν και που θα γίνουν.

Το εκβιαστικό και τελεσιγραφικό μήνυμα εκλαμβάνεται ως έσχατη μορφή πίεσης στην κυβέρνηση να λήξει το θέμα με τις απολύσεις που χρονίζει. Οι δανειστές πιστεύουν ότι τους κοροϊδεύουμε αφού δεν απολύονται ούτε οι επίορκοι, γι’ αυτό και ζητούν απολύσεις τυφλές και χωρίς σχέδιο, αρκεί να πληρούνται οι στόχοι που οι ίδιοι έχουν θέσει, για απολύσεις 25.000 μέχρι το τέλος του 2014.

Τα νέα από το Γιούρογκρουπ ήρθαν και στην Αθήνα όπου ο Αντώνης Σαμαράς είχε να αντιμετωπίσει και το δεύτερο μαντάτο. Μόλις διέρρευσαν τα βασικά σημεία της συνέντευξης του πρωθυπουργού στην «Ημερησία του Σαββάτου», όπου άνοιγε το δρόμο για απολύσεις εκεί που καταργούνται οι οργανικές θέσεις, ο Φ. Κουβέλης φέρεται να επικοινώνησε μαζί του και να διαμαρτυρήθηκε για τη συνέντευξη. Έτσι, ο πρωθυπουργός πήρε την απόφαση για τη σύγκλιση έκτακτης σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών στη 1 και μισή μετά το μεσημέρι όπου το θέμα θα είναι ένα αφού τα υπόλοιπα έχουν κλείσει: Θα μπει ξεκάθαρα στο τραπέζι το τελεσίγραφο της τρόικας για τις απολύσεις. Όποιος δε δέχεται να γίνουν αυτά που πρέπει να γίνουν τότε θα μπορεί να αρνηθεί και να αναλάβει τις ευθύνες του.

Ωστόσο, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με νέα μέτρα, φόρους ή περικοπές. Έχουμε να κάνουμε με μείωση του δημόσιου τομέα, κάτι που είχε υποσχεθεί ακόμη και η κυβέρνηση Παπανδρέου, αλλά ποτέ δεν έγινε.

Τώρα, που τα πράγματα έχουν ζορίσει, ο Αντ. Μανιτάκης εμφανίζεται μπροστάρης στην εκστρατεία προστασίας των δημοσίων υπαλλήλων, ακόμη κι αυτών που είναι καταδικασμένοι ή τους κατ’ επάγγελμα κοπανατζήδες.

Το πρόβλημα δεν είναι καθόλου απλό αλλά ιδιαιτέρως σοβαρό αφού, λένε οι πληροφορίες, ο Φ. Κουβέλης θέλει να πάρει ρεβάνς για την… κωλοτούμπα που έκανε με το χαράτσι στα ακίνητα. Ίσως, δηλαδή να στυλώσει τα πόδια για το Δημόσιο να πάμε σε σύγκρουση με απρόβλεπτες συνέπειες και φυσικά εκτός από κυβερνητική κρίση να τιναχθεί στον αέρα και όλη η συμφωνία και η εκταμίευση της δόσης.

Αλλά το επαναλαμβάνουμε: Ακόμη κι αν ξεπεραστεί κι αυτή η κρίση, πόσο ακόμη θα αντέχει η χώρα τη γενική παράλυση κάθε φορά που θα πατάει το πόδι της στην Ελλάδα η τρόικα; Ή κάθε φορά που ο Στουρνάρας θα πηγαίνει σε κάποιο Γιούργκρουπ ή ο Σαμαράς σε Σύνοδο Κορυφής;

Χαιρετισμοί στην Υπεραγία Θεοτόκο. Δ Στάση.

http://koukfamily.blogspot.gr/2013/04/blog-post_7562.html

Οι χαιρετισμοί στην Παναγία είναι υμνωδία που ο κάθε πιστός χαίρεται ιδιαίτερα να διαβάζει.Την μεγάλη Τεσσαρακοστή διαβάζονται κάθε παρασκευή και για πέντε συναπτές εβδομάδες.Τα νοήματα των χαιρετισμών είναι υψηλά και βαθειά και θεωρούμε πολύ χρήσιμη μία μικρή σύντομη ερμηνεία. 

Τείχος ει των παρθένων, Θεοτόκε Παρθένε, και πάντων των εις σε προστρεχόντων. Ο γαρ του ουρανού και της γης, κατεσκεύασέ σε ποιητής ’Αχραντε, οικήσας εν τη μήτρα σου, και πάντας σοι προσφωνείν διδάξας. 

Είσαι το τείχος των παρθένων, Παρθένε Θεοτόκε καθώς και όλων εκείνων που προστρέχουν σε σένα. Είσαι το τείχος που το κατεσκεύασε ο κτίστης του ουρανού και της γης, ο Kύριος, που κατοίκησε στη μήτρα σου κι όλους μας δίδαξε να σου απευθύνουμε αυτά τα λόγια. 

Χαίρε, η στήλη της παρθενίας. Χαίρε, η πύλη της σωτηρίας. 

Χαίρε Μαρία που είσαι η φωτεινή και ακλόνητη στήλη της παρθενίας και συγχρόνως η θύρα, από την οποία πέρασε σε εμάς ο Σωτήρας κι εμείς περνούμε στη σωτηρία. 

Χαίρε, αρχηγέ νοητής αναπλάσεως. Χαίρε, χορηγέ θεϊκής αγαθότητος. 

Χαίρε Παναγία που είσαι το πρώτο πλάσμα του αναδημιουργημένου από τον Χριστό πλάσμα. Χαίρε επίσης που μας χορηγείς τους θησαυρούς της θείας αγαθότητος.

Χαίρε, συ γαρ ανεγέννησας τους συλληφθέντας αισχρώς. Χαίρε, συ γαρ ενουθέτησας τους συληθέντας τον νουν.

Χαίρε Συ που αναγεννησες τους βαρυμένους από το προπατορικό αμάρτημα και καθάρισες εκείνους που είχαν μολυσμένο το νου από τις εμπνεύσεις του διαβόλου. 

Χαίρε, η τον φθορέα των φρενών καταργούσα. Χαίρε, η τον σπορέα της αγνοίας τεκούσα.

Χαίρε γιατί έβαλες τέλος στη δύναμη του διαβόλου, που φθείρει τη σκέψη μας. Χαίρε που γέννησες Eκείνον που μας χάρισε την αγνότητα. 

Χαίρε, παστάς ασπόρου νυμφεύσεως. Χαίρε, πιστούς Κυρίω αρμόζουσα.
Χαίρε που είσαι ο τόπος όπου αγνά ο Kύριος νυμφεύθηκε την ανθρωπότητα και με σένα στεκόμαστε στο πλευρό Tου ως νύμφη Tου. 

Χαίρε, καλή κουροτρόφε παρθένων. Χαίρε ψυχών νυμφοστόλε αγίων.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Χαίρε Κόρη που είσαι το παράδειγμά που στηρίζει και παιδαγωγεί τις παρθένους. Χαίρε που είσαι η νυμφική στολή των αγίων ψυχών, που σε μιμούνται. 

Ύμνος άπας ηττάται, συνεκτείνεσθαι σπεύδων, τω πλήθει των πολλών οικτοιρμών σου, ισαρίθμους γαρ τη ψάμμω ωδάς, αν προσφέρωμέν σοι Βασιλεύ άγιε, ουδέν τελούμεν άξιον, ων δέδωκας ημίν, τοις σοι βοώσιν.

Αλληλούια.

Kάθε ύμνος μας μένει πίσω λαχανιασμένος, προσπαθώντας να απλωθεί τρέχοντας ανάλογα με το πλήθος των πολλών οικτιρμών του Xριστού. Aκόμα κι αν οι ωδές που θα του προσφέρουμε είναι ίσες με την άμμο της θαλάσσης, τίποτε άξιο δεν κάνουμε απέναντι στον Bασιλέα και Θεό μας, διότι πολύ περισσότερες είναι οι ευεργεσίες του σε μας, που του φωνάζουμε Aλληλούια. 

Φωτοδόχον λαμπάδα, τοις εν σκότει φανείσαν, ορώμεν την αγίαν Παρθένον. Το γαρ άϋλον άπτουσα φώς, οδηγεί προς γνώσιν θεϊκήν άπαντας, αυγή τον νουν φωτίζουσα, κραυγή δε τιμωμένη ταύτα.

H Παναγία είναι ο λύχνος που έχει το άυλο φως της θεότητος κι οδηγεί στη γνώση του Θεού τους πάντες, καταυγάζοντας τον νου κι ακούοντας από όλους τα εξής: 

Χαίρε, ακτίς νοητού ηλίου. Χαίρε, βολίς του αδύτου φέγγους.

Χαίρε Μήτηρ που λάμπεις το φως του Xριστού, μας φέρνεις τη λάμψη του αβασίλευτου ηλίου, που είναι ο Yιός και Θεός σου. 

Χαίρε, αστραπή τας ψυχάς καταλάμπουσα. Χαίρε,, ως βροντή τους εχθρούς καταπλήττουσα. 

Χαίρε Μαρία είσαι η αστραπή που μονομιάς και πέρα ως πέρα φωτίζεις τις ψυχές. Eίσαι ακόμη η βροντή που καταπλήσσεις τους εχθρούς της πίστεώς μας. 

Χαίρε, ότι τον πολύφωτον αναβλύζεις φωτισμόν. Χαίρε, ότι τον πολύρρυτον αναβλύζεις ποταμόν. 

Χαίρε γιατί από σένα ανέτειλε ο Xριστός που είναι το μέγα φως και ο πλούσιος ποταμός που αναβρύζει από σένα. 

Χαίρε, της κολυμβήθρας ζωγραφούσα τον τύπον. Χαίρε, της αμαρτίας αναιρούσα τον ρύπον.

Χαίρε Δέσποινα είσαι η έμψυχη εικόνα της κολυμβήθρας, εκείνη που μας πλένεις από τους ρύπους της αμαρτίας. 

Χαίρε, λουτήρ εκπλύνων συνείδησιν. Χαίρε, κρατήρ κιρνών αγαλλίασιν.

Χαίρε που είσαι τό λουτρό, πού ξεπλένει τη συνείδηση. Eίσαι ο κρουνός που που κερνάς την ευφροσύνη και την αγαλλίαση. 

Χαίρε, οσμή της Χριστού ευωδίας. Χαίρε, ζωή μυστικής ευωχίας.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Eυωδιάζεις πάναγνη από το άρωμα του Xριστού και μας χορηγείς τη ζωή των μυστικών αιωνίων απολαύσεων. 

Χάριν δούναι θελήσας, οφλημάτων αρχαίων, ο πάντων, χρεωλύτης ανθρώπων, επεδήμησε δι’ εαυτού, προς τους αποδήμους της αυτού χάριτος. Και σχίσας το χειρόγραφον, ακούει παρά πάντων ούτως.

Αλληλούια.

O Kύριος ημών Iησούς Xριστός, απέναντι του οποίου όλο το ανθρώπινο γένος ήταν ένοχο, ήλθε να σχίσει το χρεώγραφο της ενοχής μας. Eίχαμε απομακρυνθεί από την χάρη Tου και ήλθε να μας βρει. Kαι τώρα ακούει από όλους Aλληλούια. 

Ψάλλοντες σου τον τόκον, ανυμνούμεν σε πάντες, ως έμψυχον ναόν Θεοτόκε. εν τη ση γαρ οικήσας γαστρί, ο συνεχών πάντα τη χειρί Κύριος, ηγίασεν, εδόξασεν, εδίδαξε βοάν σοι πάντας.

Ψάλλοντας τη θεική γέννηση σε ανυμνούμε Θεοτόκε ως έμψυχο ναό του Θεού. Στα σπλάχνα σου κατοίκησε ο Kύριος που στην παλάμη Tου κρατεί τα σύμπαντα. Σε αγίασε, σε δόξασε και μας διδάσκει να σου φωνάζουμε τα εξής: 

Χαίρε, σκηνή του Θεού και Λόγου. Χαίρε, αγία αγίων μείζων.

Χαίρε Μαρία είσαι η σκηνή που κατοίκησε ο Yιός και Λόγος του Θεού. Eίσαι ανώτερη από τα άγια των αγίων. 

Χαίρε, κιβωτέ χρυσωθείσα τω Πνεύματι. Χαίρε, θησαυρέ της ζωής αδαπάνητε.

Eίσαι η Kιβωτός της Kαινής Διαθήκης, που τη χρύσωσε το ίδιο το Άγιο Πνεύμα. Eίσαι ο θησαυρός ο ανεξάντλητος της ζωής. 

Χαίρε, τίμιον διάδημα βασιλέων ευσεβών. Χαίρε, καύχημε σεβάσμιον ιερέων ευλαβών.

Χαίρε που στολίζεις τη δύναμη των ευσεβών βασιλέων και είσαι το καύχημα των ευλαβών ιερέων. 

Χαίρε, της Εκκλησίας ο ασάλευτος πύργος. Χαίρε, της βασιλείας το απόρθητον τείχος.

Συ είσαι Κόρη το ασάλευτο κάστρο της Eκκλησίας και της ευσεβούς πολιτείας μας το απάτητο τείχος. 

Χαίρε, δι’ ής εγείρονται τρόπαια. Χαίρε, δι’ ής εχθροί καταπίπτουσι.

Mε τις μεσιτείες σου κάνουμε νίκες θαυμαστές και με τις μεσιτείες σου κατατροπώνουμε τους εχθρούς. 

Χαίρε, χρωτός του εμού θεραπεία. Χαίρε, ψυχής της εμής σωτηρία.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Χαίρε αγνή Μαρία είσαι η γιατριά του σώματός μου και η σωτηρία της ψυχής μου. 

Ω πανύμνητε Μήτερ, η τεκούσα των πάντων αγίων αγιώτατον Λόγον (εκ γ’) δεξαμένη την νυν προσφορών, από πάσης ρύσαι συμφοράς άπαντας. Και της μελλούσης λύτρωσαι κολάσεως, τους συμβοώντας.

Αλληλούια. 

Ω Πανύμνητη Mητέρα του Yιού και Λόγου του Θεού, που είναι ο αγιώτατος των αγίων.

Δέξου την προσφορά των ύμνων μας και σώσε από κάθε συμφορά κι από την κόλαση όσους σου φωνάζουν Aλληλούια.

πηγή

ΣΟΚ! ΝΑ ΓΙΑΤΙ Η ΑΛΒΑΝΙΑ ΕΠΙΤΕΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!

http://www.makeleio.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=14423:2013-04-12-07-33-51&catid=4:2012-02-11-12-49-59&Itemid=2

Η πρώτη οργανωμένη, ένοπλη στρατιωτική επιχείρηση μελών του UCK στην Ελλάδα και μάλιστα κατά οχυρωμένου στόχου και ύπαρξης ένοπλων φρουρών με άριστα αποτελέσματα,

έγινε στις φυλακές Τρικάλων, κατά την οποία απέδρασαν 11 Αλβανοί βαρυποινίτες! Όπως αναφέρει το Aftonomi.gr και ο στρατηγός ε.α. Μακρυγιάννης, οι Αλβανοί κομάντος ήταν αυτοί που συνέβαλαν στην απόδραση των φυλακισμένων. Ήταν αυτοί που άνοιξαν πυρ εναντίον των φρουρών των φυλακών! Υπολογίζεται ότι στην επιχείρηση-σοκ έλαβαν μέρος 15 Αλβανοί UCKάδες οι οποίοι είχαν ήδη από καιρό οργανώσει την απόδραση των εγκληματιών ομοεθνών τους, σε απόλυτη συνεννόηση μαζί τους.

Στοιχεία αναφέρουν ότι οι συγκεκριμένοι κομάντος Αλβανοί είναι εμπειροπόλεμοι από τις συγκρούσεις στο Κοσσυφοπέδιο ή στην αλβανική περιοχή του Τέτοβου στα Σκόπια. Αυτή η στρατιωτική επιχείρηση στη χώρα μας αποτελεί το προϊμιο των όσων σχεδιάζονται εις βάρος της Ελλάδος από την Αλβανία, πιθανόν και τα Σκόπια, με την καθοδήγηση της Τουρκίας.

Εάν όλα αυτά, τα συνδυάσετε με τις πρόσφατες δηλώσεις Μπερίσα ότι "η Αλβανία φτάνει ως την Πρέβεζα", μπορείτε να καταλάβετε πού πάει το πράγμα.

Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση κλείνει-ξεπουλάει την πολεμική ναυτική βάση της Κασιόπης στην Κέρκυρα, μια Κέρκυρα την οποία συχνά η Αλβανία συμπεριλαμβάνει στους χάρτες της!

πηγή: indobserver.blogspot.gr

Η έξοδος από το ευρώ και τα κόμματα

http://hassapis-peter.blogspot.gr/2013/04/blog-post_12.html

Η συζήτηση για την ενδεχόμενη έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και την επιστροφή στη δραχμή έρχεται ξανά στο προσκήνιο εξαιτίας των αρνητικών οικονομικών, διεθνοπολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων. Και σε αυτό το μεγάλο θέμα –παραμονή στο ευρώ ή επιστροφή στο εθνικό νόμισμα– τα κόμματα αποφεύγουν να...

πουν την αλήθεια στο λαό, ανεξάρτητα από τη θέση που υποστηρίζουν.

Το σχέδιο Β

Η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ δεν λένε την αλήθεια στο λαό όταν υποστηρίζουν ότι η συμμετοχή στο ευρώ είναι μονόδρομος και πως δεν μπορεί να υπάρξει σχέδιο Β. Με την πολιτική που εφαρμόζεται και το ευρωπαϊκό περιβάλλον που διαμορφώνεται, η Ελλάδα είναι πρακτικά αδύνατο να παραμείνει στο ευρώ. Στα τέλη του 2013 θα έχουμε διαπιστώσει την πλήρη αποτυχία στην εφαρμογή του τρίτου μνημονίου και την πρακτική αδυναμία επανεκκίνησης της ελληνικής οικονομίας με τους ευρωπαϊκούς κανόνες που έχουν επιβληθεί στις υπερχρεωμένες χώρες του Νότου. Με την ευρωπαϊκή πολιτική που εφαρμόζεται, αυξάνεται συνεχώς η διαφορά στο κόστος του χρήματος υπέρ των βορείων και σε βάρος των νοτίων, μετακινούνται κεφάλαια από το Νότο προς το Βορρά, και έτσι μεγαλώνουν η έλλειψη ρευστότητας και επενδυτικών πρωτοβουλιών που μπορεί να φέρουν την ανάκαμψη, παραμένει το ευρώ υπερβολικά ισχυρό για τις ελληνικές εξαγωγές και τον τουρισμό, περικόπτεται κατά 25% το άθροισμα των αναπτυξιακών και αγροτικών κονδυλίων που θα εξασφαλίσει η Ευρωπαϊκή Ένωση στη χώρα μας κατά την περίοδο 2014-2020, σε σύγκριση με την περίοδο 2007-2013.

Επομένως, δεν φτάνει να είσαι  Έλληνας πολιτικός και να δηλώνεις πίστη στο ευρώ, ούτε να είσαι Ευρωπαίος πολιτικός και να δηλώνεις ότι θέλεις την Ελλάδα στην Ευρωζώνη. Πρέπει να το αποδεικνύεις εφαρμόζοντας μια πολιτική που επιτρέπει την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ.

Το πιθανότερο είναι ότι το 2014 θα κυριαρχήσει στον δημόσιο διάλογο το θέμα της ενδεχόμενης εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ. Και εδώ αρχίζουν οι μισές αλήθειες και τα ψέματα των κομμάτων, που δεν αποκλείουν ή και υποστηρίζουν αυτό το σενάριο.

Μεγαλύτερες θυσίες

Για να φύγει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη χωρίς να υποστεί πλήρη οικονομική και κοινωνική καταστροφή, θα πρέπει να εφαρμοστεί ένα οικονομικό πρόγραμμα που θα είναι, για ένα διάστημα, πολύ σκληρότερο από τα μνημόνια που προκαλούν τη δικαιολογημένη λαϊκή διαμαρτυρία.

Η περίοδος προσαρμογής από το ευρώ πίσω στο εθνικό νόμισμα, τη δραχμή, θα είναι αναγκαστικά εξαιρετικά δύσκολη. Η προβληματική ελληνική οικονομία θα υποστεί την αντίδραση ισχυρών κέντρων αποφάσεων, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, που έχουν επενδύσει στην παραμονή της χώρας στο ευρώ, θα εκτεθεί στην ασύδοτη κερδοσκοπία σε διάφορους στρατηγικής σημασίας τομείς της οικονομίας και θα γνωρίσει ένα σωρό απρόβλεπτες αναταράξεις.

Όλη αυτή η ταλαιπωρία που περιγράφουμε μπορεί να συμφέρει, γιατί θα εξασφαλίσει, υπό προϋποθέσεις, την επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας, την τόνωση της εξαγωγικής δραστηριότητας και τη μεγάλη ενίσχυση του τουριστικού τομέα. Το κοινωνικό κόστος θα είναι τεράστιο και θα εκφραστεί μεταξύ των άλλων με διψήφια ποσοστά πληθωρισμού, που θα «ροκανίζουν» μισθούς και συντάξεις, για αρκετά χρόνια. Ιστορικά, πάντως, τα πολιτικά συστήματα και οι κοινωνίες μπορεί να αντέχουν περισσότερο στην προγραμματισμένη πληθωριστική χρηματοδότηση της ανάπτυξης, παρά σε μεγάλες περιόδους ύφεσης, που συνοδεύονται από ανεργία-ρεκόρ. Η γερμανική Δημοκρατία άντεξε, μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στις πιέσεις της περιόδου του υψηλού πληθωρισμού, κατέρρευσε όμως στις αρχές της δεκαετίας του ’30, όταν το «κραχ» που εκδηλώθηκε στις ΗΠΑ το 1929 πέρασε στη δυτική Ευρώπη οδηγώντας τη Γερμανία σε ρεκόρ ύφεσης και ανεργίας.

Υποχρεωτική διαπραγμάτευση

Η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ περνάει υποχρεωτικά και από τη διαπραγμάτευση με τους ισχυρούς της Ευρωζώνης. Θα πρέπει όχι μόνο να συμφωνήσουν στην οργανωμένη έξοδο της χώρας μας από το ευρώ αλλά και να την επιδοτήσουν διαγράφοντας τουλάχιστον τα 2/3 του χρέους του ελληνικού Δημοσίου.

Εάν φύγουμε από την Ευρωζώνη με ένα δημόσιο χρέος της τάξης του 170% του ΑΕΠ, θα οδηγηθούμε σε καταστάσεις που θα κάνουν τη χρεοκοπία της Αργεντινής να μοιάζει ειδυλλιακή, εφόσον η υποτίμηση του εθνικού νομίσματος θα εκτοξεύσει το ελληνικό χρέος στο 250% ή και στο 300% του ΑΕΠ.

Προτού λοιπόν ενεργοποιηθεί το σενάριο της δραχμής, θα πρέπει να έχουν συμφωνήσει οι Ευρωπαίοι εταίροι και πιστωτές στη μείωση του χρέους του ελληνικού Δημοσίου στο 60% του ΑΕΠ, ώστε να διαμορφωθεί μετά την υποτίμηση του εθνικού νομίσματος γύρω στο 90%-100% του ΑΕΠ.

Η έξοδος από το ευρώ και η επιστροφή στη δραχμή μπορεί, έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, να αποδειχθεί αναγκαία. Περνάει όμως υποχρεωτικά από την εφαρμογή μίας πολιτικής που θα είναι σκληρότερη από τα μνημόνια, σοβαρές δυσκολίες στη διάρκεια της μεταβατικής περιόδου αλλά και υποχρεωτική διαπραγμάτευση με τους ισχυρούς της Ευρωζώνης για τη μείωση του χρέους του ελληνικού Δημοσίου τουλάχιστον κατά τα 2/3.

Πηγή:  citypress.gr

Γιατί στη Σουηδία το χρήμα τείνει να εξαφανιστεί εντελώς!

http://www.pentapostagma.gr/2013/04/giati-sth-souhdia-to-xrhma-teinei-na-exafanistei-entelws.html

 

Στη Σουηδία, οι τράπεζες δεν δίνουν πια στους πελάτες τους μετρητά. Όχι εξαιτίας κάποιας κρίσης, που επέφερε περιορισμούς στη διακίνηση του χρήματος, όπως συμβαίνει στην Κύπρο, αλλά πολύ απλά, γιατί δεν είχαν ζήτηση για το χρήμα, με αποτέλεσμα  να αποφασίσουν να γυρίσουν την πλάτη σε αυτού του είδους τις υπηρεσίες.

Η SEB, η Swedbank και η Nordea Bank έχουν διακόψει τις υπηρεσίες μετρητών στο 65-75% των καταστημάτων τους στη Σουηδία.

Με τους Σουηδούς να χρησιμοποιούν περισσότερο τις πιστωτικές κάρτες τους, το web και mobile banking, η ζήτηση για μετρητά μειώθηκε τόσο πολύ, ώστε οι τράπεζες αποφάσισαν να σταματήσουν να ασχολούνται με αυτό το κομμάτι της αγοράς!

Τα χαρτονομίσματα της χώρας, χρησιμοποιούνται μόλις στο 20% των εμπορικών συναλλαγών. Και οι τράπεζες ισχυρίζονται ότι μόλις το 5% των πελατών τους επιθυμούν να κάνουν συναλλαγές με μετρητά στο γκισέ, όπως αναλήψεις και καταθέσεις.

Έτσι και αλλιώς, οι σουηδικές τράπεζες αποτελούν μια μάλλον ειδική περίπτωση στην Ευρώπη, καθώς εμφανίζουν πορεία καλύτερη των υπόλοιπων τραπεζικών κλάδων αφότου χτύπησε η κρίση.

Η μετοχή της Nordea, για παράδειγμα, έχει ενισχυθεί κατά 22% από τις αρχές του έτους, την ώρα που ο ευρωπαϊκός τραπεζικός δείκτης σημειώνει κέρδη 2,3%. Η Swedbank κερδίζει 17% και η SEB 22%.

Οι σουηδικές τράπεζες είναι ανάμεσα στις καλύτερα κεφαλαιοποιημένες στην Ευρώπη, λόγω των αυστηρών εποπτικών κανόνων που ακολουθούνται στη χώρα, θέτοντας το ελάχιστο απαιτούμενο core tier 1 στο 10%.

Και η κατάργηση των υπηρεσιών με μετρητά βοηθά τον κλάδο να περιορίσει το κόστος λειτουργίας του αλλά και να αυξήσει τα κέρδη από τον τομέα των πιστωτικών καρτών.

Από τις τέσσερις μεγαλύτερες σουηδικές τράπεζες, η  Svenska Handelsbanken είναι η μοναδική που εξακολουθεί να προσφέρει υπηρεσίες μετρητών σε όλα της τα καταστήματα. Είναι, όμως, και εκείνη που υπέστη τις περισσότερες από τις τελευταίες ληστείες τραπεζών (αν και τα σχετικά περιστατικά είναι μειωμένα το τελευταίο διάστημα στη χώρα).

Αλλά και τα καταστήματα της Σουηδίας τείνουν προς την κατάργηση του χρήματος. Η αλυσίδα καταστημάτων λευκών ειδών Kungsaengen και τα καταστήματα κινητής τηλεφωνίας 3 αρχίζουν να αποκλείουν τα μετρητά από τα καταστήματά τους. Η TeliaSonera σταμάτησε να δέχεται πληρωμές με μετρητά από το Σεπτέμβριο.

Για λόγους σύγκρισης σημειώνεται ότι στη Βρετανία, η οποία φιλοξενεί το μεγαλύτερο χρηματοοικονομικό κέντρο της Ευρώπης, το 58% των συναλλαγών πραγματοποιείται με μετρητά.


ΠΗΓΗ

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2013/04/giati-sth-souhdia-to-xrhma-teinei-na-exafanistei-entelws.html#ixzz2QH5fdZRF

ΜΑΚΕΛΕΙΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ: Ο ΜΠΑΤΖΑΝΑΚΗΣ ΤΟΥ ΣΑΜΑΡΑ ΚΑΙ Ο ΚΑΤΑΖΗΤΟΥΜΕΝΟΣ ΜΙΧ.ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΑΚΟΣ ΜΑΖΙ ΣΤΟ ΜΟΝΑΧΟ. ΑΝΤΩΝΗ ΕΧΕΙΣ ΠΑΚΕΤΟ...

http://www.makeleio.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=14451:2013-04-12-16-58-41&catid=4:2012-02-11-12-49-59&Itemid=2(ΦΩΤΟ1 : Σέκερης και Χριστοφοράκος)

 ΜΕΙΖΟΝ ΘΕΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΔΟΣΙΛΟΓΩΝ.

Μέσα στον Μάρτιο ο σύζυγος της αδερφής της γυναίκας του κυρίου πρωθυπουργού της χώρας(της κυρίας Κρητικού), και μπατζανάκης του Αντώνη Σαμαρά, Ευάγγελος Σέκερης, υιός ευπατρίδη της χώρας και πρώην κορυφαίου στελέχους του ΟΤΕ, επισκέφτηκε το Μόναχο. Τις πληροφορίες αυτές τις είχαμε γράψει σε προηγούμενη ανάρτηση και κάποιοι αποπειράθηκαν να τις υποβαθμίσουν. Δυστυχώς όμως για αυτούς (που οι περισσότεροι είναι έμμισθα παπαγαλάκια της Συγγρού)το ΜΑΚΕΛΕΙΟ και ως τηλεοπτική εκπομπή αλλά και ως site παρακολουθείται τουλάχιστον από μισό εκατομμύριο ανθρώπους σε όλο το κόσμο. Κάποιος φίλος λοιπόν(ένα από τα καθαρά μάτια του makeleio.gr) απαθανάτισε τον πρώην επικεφαλής της Μίζενς στην Ελλάδα και στρατηγικό εγκέφαλο της δωροδοκίας Ελλήνων πολιτικών, Μιχάλη Χριστοφοράκο, δίπλα -δίπλα με τον κ. Σέκερη. Τον μπατζανάκη του Σαμαρά. Το μέλος της οικογένειας του. Και βέβαια το στέλεχος της Siemens που έχει καταθέσει στο παρελθόν στην διάτρητη εξεταστική επιτροπή.

Αν αυτό το γεγονός είχε συμβεί σε άλλη χώρα(ακόμα και στη Ζιμπάμπουε)θα είχε γίνει της κοινής το κάγκελο. Στην Ελλάδα όμως της μίζας και της αρπαχτής, του βάλτου και της γενικής διαφθοράς και του χρηματισμού των πάντων, οι εισαγγελείς και οι ανακριτές κάνουν 3 χρόνια να καλέσουν για ανάκριση αυτούς που εξευτέλισαν το πολιτικό σύστημα με αποτέλεσμα ο λαός να υποφέρει. Άρα ποιος θα ασχοληθεί με τον στενό συγγενή του πρωθυπουργού που καθόταν πλάι-πλάι στον υπ'αριθμόν έναν καταζητούμενο στην Ελλάδα, Χριστοφοράκο;

φωτο 2: (Ο καταζητούμενος από τις ελληνικές αρχές Μιχάλης Χριστοφοράκος)

Οι φωτογραφίες του ΜΑΚΕΛΕΙΟ είναι αδιάψευστος μάρτυρας. Ο κύριος με την άσπρη μπλούζα, ο κ. Σέκερης, συνομιλεί στο κινητό του και ο κ. Χριστοφοράκος κοιτάζει το άπειρο. Μέσα στο γνωστό εστιατόριο του Μονάχου που συνηθίζει να πηγαίνει ο πρώην «βαρόνος» της Siemens και κολλητός της Μέρκελ.

Η συνάντηση αυτή δημιουργεί ένα επιπλέον ζήτημα αφού μόλις σήμερα, τρία χρόνια μετά, η ανακρίτρια Μαρία Νικολακέα και οι Γιάννης Φιοράκης και Νίκος Πιπιλίγκας απέστειλαν κλήσεις στον πρώην πρόεδρο της Siemens στη Γερμανία, σε δύο άλλοτε μέλη του διοικητικού συμβουλίου καθώς και σε υψηλόβαθμα στελέχη της διεύθυνσης τηλεπικοινωνιών την περίοδο 1998-2004.

Οι κατηγορίες που αντιμετωπίζουν είναι ξέπλυμα μαύρου χρήματος και δωροδοκία σχετικά με τη σύμβαση 8002 του ΟΤΕ για την ψηφιοποίηση των κέντρων του οργανισμού αλλά και τις επεκτάσεις της, οι οποίες φέρονται να προκάλεσαν μεγάλες ζημιές στο ελληνικό Δημόσιο.

Ανάμεσα σε αυτούς που κλήθηκαν για απολογία είναι το πρώην διευθυντικό στέλεχος της Siemens Ράινχαρντ Ζίκατσεκ και οι Μίχαελ Κουτσενρόιτερ, Ρίχτερ, Νόιμπεργκερ, Νιντλ, Κοχ, Γιάγκεμαν, Γκεμπάουερ, Γιουνγκ, Γκανσβιντ, Μπεντζάου και Γιάσπερ.

Από ελληνικής πλευράς κλήσεις από τους ανακριτές θα λάβουν οι καταζητούμενοι Μιχάλης Χριστοφοράκος και Χρήστος Καραβέλας .

Μπορεί λοιπόν να μας πει ο κ. Σέκερης τι συζητούσε με τον καταζητούμενο Μιχάλη Χριστοφοράκο; Δεν αποτελεί σκάνδαλο πρώτους μεγέθους μια τέτοια συνεύρεση; Δεν πρέπει η κ. Νικολάκεα να καλέσει τον συνδαιτυμόνα του Χριστοφοράκου να πει το αντικείμενο της συζήτησης; Ο κ. Σέκερης δεν ήταν ένας από τους βασικούς συνομιλητές στις συμφωνίες του ΟΤΕ την προηγούμενη δεκαπενταετία με τη Siemens σαν υπάλληλος της που είναι;

Κύριε Σαμαρά, είστε για μια ακόμα φορά έκθετος. Μέλη της οικογένειας σας σε κοινή θέα με έναν καταζητούμενο που έφυγε νύχτα από τη χώρα. Μέλη της οικογένειας σας τετ-α-τετ με βαρόνους και φυγόδικους σε μια Ελλάδα που την κάνατε να περπατάει στα τέσσερα, ανυπόληπτη και ξεφτιλισμένη.

Ο Μιχάλης Χριστοφοράκος, ο πρώτος καταζητούμενος εκτός Ελλάδος σας στέλνει χαιρετίσματα μέσω του μπατζανάκη σας. Ντροπή σας που θέλετε να λέγεστε και πρωθυπουργός.

Σ.Χ

Και ένα βίντεο δώρο από την "καταδίωξη' που κάναμε στον καταζητούμενο Χριστοφοράκο. Ας πάνε να τον βρούνε. Να τους δώσουμε και την διεύθυνση. Ρόμπες, ε Ρόμπες...

Share on faceboo

ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

http://iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=11674:germanikes-apozimiwseis-nikolakopoulos-kallinikos&catid=80:koin-dikaiomata&Itemid=180

Του ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ Κ. ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ*

Η μόνη χώρα της ευρωζώνης, που δεν υπέγραψε την δανειακή σύμβαση Ελλάδας– χωρών ευρωζώνης (έχει επικρατήσει να αναφέρεται ως μνημόνιο Νο1) απευθείας με την Ελλάδα ήταν η Γερμανία (αντ’ αυτής υπέγραψε η γερμανική κρατική επενδυτική τράπεζα ειδικού σκοπού KFW). Ο προφανέστατος λόγος, είναι η ύπαρξη του γερμανικού κατοχικού δανείου και των γερμανικών επανορθώσεων (όχι οι γερμανικές κατοχικές αποζημιώσειςγια τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν κατά την γερμανική κατοχή, που πρέπει να διεκδικηθούν). Το ύψος τους κατά το έτος 2010, χωρίς συνυπολογισμό των τόκων, εκτιμάτο σε 162 δις ευρώ.

Η απόφαση της 19μελούς Διασυμμαχικής Επιτροπής των Παρισίων του 1946, καταλόγισε στη Γερμανία ότι οφείλει να καταβάλλει στην Ελλάδα:

- 7,1 δις δολάρια, αγοραστικής αξίας 1938, δηλαδή αξίας 108 δις ευρώ το 2010 χωρίς συνυπολογισμό των τόκων, που είναι επανορθώσεις για καταστροφές στις υποδομές κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής και οφείλονται στο ελληνικό δημόσιο.

- Το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο ύψους 3,5 δις δολαρίων, αγοραστικής αξίας 1938, δηλαδή αξίας 54 δις ευρώ το 2010 χωρίς συνυπολογισμό των τόκων. Το δάνειο αυτό, υπολογιζόμενο κάθε έτος, τόσο από την τράπεζα της Ελλάδας, όσο και από την γερμανική κρατική τράπεζα, προκάλεσε καθοριστικά την πείνα και τους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς από την γερμανική κατοχή.

Η Γερμανία δεν έχει προβεί σε εξόφληση αυτών των αναγνωρισμένων οφειλών της προς την Ελλάδα, ενώ έχει εξοφλήσει όλες ανεξαιρέτως τις χώρες με τις οποίες βρέθηκε σε εμπόλεμη κατάσταση. Και τα δύο αυτά ποσά δεν έχουν παραγραφεί, ούτε μπορούν να παραγραφούν, γιατί είναι αναγνωρισμένες οφειλές με διεθνείς συμφωνίες και διεθνείς συμβάσεις και είναι αρκετή η έγγραφη απαίτησή τους από την εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση. Εάν αυτό συνέβαινε και η γερμανική κυβέρνηση αρνιόταν την καταβολή τους, η όποια ελληνική κυβέρνηση θα στοιχειοθετούσε δικαίωμα προσφυγής στα διεθνή δικαστήρια και αναμφισβήτητης δικαίωσής της για την λήψη τους.

Η σχετική δανειακή συμφωνία του αναγκαστικού γερμανικού κατοχικού δανείου υπογράφηκε την 14/3/1942 από τους πληρεξούσιους της Γερμανίας και της Ιταλίας στην Ελλάδα, Άλτενμπουργκ καιΓκίτζι. Η Ελλάδα δεν είχε προσκληθεί και δεν ήταν παρούσα. Στην Ελλάδα την ανακοίνωσε μετά από εννιά μέρες ο Άλτενμπουργκ με την ρηματική διακοίνωση 160/23-3-1942 και ο Γκίτζι με το σημείωμά του Νο4/6406/461/23-3-1942.

Σύμφωνα μ’αυτήν:

- Η ελληνική κυβέρνηση υποχρεούται μηνιαία να καταβάλλει έξοδα κατοχής 1,5 δισ. δρχ. (άρθρο 2).

- Οι αναλήψεις από την Τράπεζα της Ελλάδος, άνω του ποσού αυτού θα χρεώνονται στις κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Ιταλίας ως άτοκο, σε δραχμές, δάνειο της Ελλάδας προς αυτές (άρθρο 3).

- Η επιστροφή του δανείου θα γινόταν αργότερα (αρθ. 4).

- Η συμφωνία είχε αναδρομική ισχύ από 1/1/1942 (άρθρ. 5).

Η δανειακή σύμβαση αποτελούσε μια συμφωνία μεταξύ Γερμανίας και Ιταλίας που επιβαλλόταν στην Ελλάδα ως υποχρεωτικά εκτελεστή (αναγκαστική). Οι δανειακές αναλήψεις θα είχαν την μορφή μηνιαίων προκαταβολών, το ύψος και η διάρκεια των οποίων δεν προσδιοριζόταν. Επίσης δεν προσδιοριζόταν πότε θα άρχιζε η εξόφληση του, ενώ προσδιοριζόταν ότι ήταν άτοκο και σε δραχμές. Με το εμπιστευτικό έγγραφο 409/2-4-1942 ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών έδινε εντολή στην Τράπεζα Ελλάδος να συμμορφωθεί με τη ρηματική διακοίνωση του Άλτενμπουργκ και να αρχίσει να καταβάλει τις δανειακές προκαταβολές.

Την αρχική αυτή αναγκαστική σύμβαση ακολούθησαν τρεις τροποποιήσεις με κοινή βούληση των συμβαλλομένων. Αυτές μετατρέπουν την αρχική αναγκαστική σύμβαση σε συμβατική. Δηλαδή το δάνειο παύει να είναι αναγκαστικό και μεταπίπτει σε κοινό συμβατικό δάνειο. Με την πρώτη τροποποίηση (2/12/1942) ορίζεται ότι τα δανειακά ποσά είναι αναπροσαρμοζόμενα και θα αρχίσουν να επιστρέφονται από τον Απρίλιο του 1943 (άρθρο β, παράγραφοι 2 και 3). Μάλιστα κατέβαλαν καιδύο εξοφλητικές δόσεις του δανείου και στη συνέχεια σταμάτησαν την επιστροφή του, οπότε μεταπίπτει σε έντοκο λόγω υπερημερίας. Δηλαδή το δάνειο είχε μετατραπεί σε σταθερού νομίσματος και έντοκο. Επομένως το κατοχικό δάνειο είναι συμβατικό και όχι αναγκαστικό, σταθερού νομίσματος και από τον Απρίλιο του 1943 έντοκο. Αποτελεί συμβατική υποχρέωση της Γερμανίας έναντι της Ελλάδας και όχι επανορθωτική. Συνεπώς δεν εντάσσεται στη συμφωνία του Λονδίνου 1953 που ανέστειλε την καταβολή των επανορθώσεων και αποζημιώσεων μέχρι την επανένωση της Γερμανίας.

Η σημερινή Γερμανία δεν πρέπει να ξεχνά ότι δανείσθηκε από το ελληνικό κράτος κατά παράβαση του άρθρου 49 της σύμβασης της Χάγης του 1909, που ισχύει και σήμερα. Δανείσθηκε από ένα κράτος που η ίδια η ναζιστική Γερμανία είχε χαρακτηρίσει ακατάλυτο και ότι οι ναζί δεν αμφισβήτησαν ποτέ το δάνειο αλλά και άρχισαν την αποπληρωμή του, ενώ και ο καγκελάριος Έρχαρντ το 1964 είχε δεσμευθεί για την επιστροφή του μετά την επανένωση της Γερμανίας. Η Γερμανία δεν πρέπει να ξεχνά ότι η γερμανική κατοχή είναι υπεύθυνη για το οικονομικό ελληνικό ολοκαύτωμα της περιόδου 1940-44, για την αύξηση του πληθωρισμού 15,3 εκατομμύρια φορές και ότι μόνο η Ελλάδα υποχρεώθηκε να καταβάλει στην τότε Γερμανία πολεμικές αποζημιώσεις. Για την επανόρθωση η Ελλάδα θα χρειαζόταν 33 φορές το εθνικό εισόδημα του 1946. Αυτό η Ελλάδα μετά την λήξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου θα το αναζητούσε στον εξωτερικό δανεισμό. Από την άλλη πλευρά αυτή που αμφισβητεί και αρνείται την επιστροφή του κατοχικού δανείου είναι η μετά το 1990 ενωμένη και δημοκρατική Γερμανία

Ο Γερμανός ιστορικός Albrecht Ritchl, σε συνέντευξή του στο γερμανικό περιοδικό Spiegel, ανέφερε εμφατικά ότι εάν η Γερμανία πιέσει την Ελλάδα τότε η χώρα μας μπορεί να αξιώσει την καταβολή των γερμανικών επανορθώσεων και του αναγκαστικού κατοχικού δανείου, ανοίγοντας τους ασκούς του Αιόλου. Ο Γάλλος οικονομολόγος Jacques Delpla, σε συνέντευξή του στην γαλλική εφημερίδα Les Echos το 2010, υποστήριξε ότι σύμφωνα με υπολογισμούς του το συνολικό ποσό που οφείλει η Γερμανία στη Ελλάδα ανέρχεται στο ποσό των 575 δις ευρώ, με συνυπολογισμό των τόκων. Κατ’ άλλους οικονομολόγους αυτό το ποσό υπερβαίνει σήμερα τα 1,1 δις ευρώ, με συνυπολογισμό των τόκων. Το προκύπτον ποσό είναι άμεσα απαιτητό από την γερμανική κυβέρνηση, μετά την ενοποίηση της Ομοσπονδιακής Γερμανίας και της Λαικής Δημοκρατίας της Γερμανίας το 1990, σύμφωνα με τους κανόνες του διεθνούς δικαίου.

Η ελληνική κυβέρνηση δικαιούται και οφείλει να εγγράψει την γερμανική οφειλή στις ανείσπρακτες οφειλές προς το ελληνικό Δημόσιο και στον Κρατικό Προυπολογισμό, με την αιτιολόγηση ότι πρόκειται για άμεσα απαιτητό ληξιπρόθεσμο χρέος. Οι υπηρεσίες του Υπουργείου Οικονομικών, κατόπιν σχετικής εντολής, μπορούν να προβούν σε όλες τις απαραίτητες σχετικές άμεσες ενέργειες για την είσπραξη του ληξιπρόθεσμου γερμανικού χρέους. Το γεγονός αυτό θα έχει ως άμεσο αποτέλεσμα την μετατροπή του προυπολογισμού της χώρας σε εντονότατα πλεονασματικό, την ολοσχερή εξάλειψη του δημόσιου χρέους και την μετατροπή του σε μεγάλο δημόσιο σωρευτικό πλεόνασμα. Συνεπώς θα σήμαινε την έξοδο της Ελλάδας από την δημοσιονομική παρακολούθηση-εποπτεία της ΕΕ, την εκπλήρωση των κριτηρίων της συνθήκης του Μάαστριχτ, την αναβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας σε ΑΑΑ, την ραγδαία εξαφάνιση των spreads δανεισμού κλπ. Την ίδια στιγμή, σύμφωνα με τους κανονισμούς της Eurostat, η Γερμανία θα υποχρεωνόταν να εγγράψει στον δικό της Κρατικό Προυπολογισμό το οφειλόμενο δημόσιο χρέος προς την Ελλάδα. Με αυτό τον τρόπο θα θέτονταν ζήτημα δημοσιονομικής επιτήρησης της Γερμανίας από την ΕΕ, λόγω μη εκπλήρωσης των κριτηρίων της συνθήκης του Μάαστριχτ και των όρων του Ευρωπαικού Συμφώνου Σταθερότητας, που προσπαθεί να επιβάλει με κάθε τρόπο και με την απειλή ποινών στις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης.

* Οικονομολόγος (πτυχιούχος οικονομικών επιστημών, 2ετές μεταπτυχιακό διοίκησης επιχειρήσεων στην τραπεζική/χρηματοοικονομική) – Αναλυτής Πληροφοριακών Συστημάτων (2ετές μεταπτυχιακό δίπλωμα ειδίκευσης στα πληροφοριακά συστήματα).

Πέμπτη 11 Απριλίου 2013.

Τρομακτική ανακοίνωση της NASA για την Τουρκία!

http://www.pentapostagma.gr/2013/04/tromaktikh-anakoinwsh-ths-nasa-gia-thn-tourkia.html

 

Η Nasa ανακοίνωσε πως η απώλεια του γλυκού νερού στην περιοχή στην οποία περιλαμβάνεται και η Τουρκία, έχει φτάσει σε επίπεδα συναγερμού.

Σε έρευνα που δημοσιεύεται στο περιοδικό της Αμερικανικής Γεωφυσικής Ένωσης της ΝΑΣΑ ¨Water Resources Research¨, αναφέρεται πως η κακή διαχείριση στην Μέση Ανατολή, η αυξημένη ζήτηση σε υπόγεια νερά και οι επιπτώσεις της ξηρασίας του 2007, έχουν προκαλέσει απώλεια νερού σχεδόν ίση με το μέγεθος της Νεκράς θάλασσας

Οι ερευνητές εστιάζουν πως τα αποθέματα νερού κατά μήκος της κοιλάδας των ποταμών Τίγρη και Ευφράτη σε Τουρκία, Συρία, Ιράκ και Ιράν, έχουν μειωθεί κατά 144 εκ. κυβικά μέτρα.

Στην έρευνα στην οποία εξετάζονται δεδομένα επταετίας αρχής γενομένης από το 2003, διαπιστώνεται πως το 60% αυτής της απώλειας προέρχεται από την άντληση των υπόγειων υδάτων, το 1/5 από τις μειωμένες χιονοπτώσεις, και το υπόλοιπο από την ξηρασία.

ΠΗΓΗ

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2013/04/tromaktikh-anakoinwsh-ths-nasa-gia-thn-tourkia.html#ixzz2QH18AOIV

7+1 νέα κόμματα στα σκαριά> Αλαβάνος, Λοβέρδος, Ζώης, Ραγκούσης, Φλωρίδης, Power to the People, Χάρυ Κλυν, Άρης

http://www.kourdistoportocali.com/articles/20165.htm

Ένα τσουνάμι από 7+1 νέα κόμματα θα ξεσπάσει τους επόμενους δύο μήνες στην Ελλάδα καθώς διάχυτη είναι η η αίσθηση ότι πάμε σε πρόωρες εκλογές.

Το «Κουρδιστό Πορτοκάλι» λοιπόν επιχειρεί μια πρώτη προσέγγιση στο νέο κομματικό χάρτη.

Αλέκος Αλαβάνος>Είναι ίσως το κόμμα με την πιο σαφή πολιτική πρόταση: Έξοδος από το ευρώ. Μετά βλέπουμε...

Ανδρέας Λοβέρδος>Ο «κόκκινος» Ανδρέας έρχεται με γκολ από τα αποδυτήρια καθώς η αγάπη του για τον Ολυμπιακό περιμένει να μετουσιωθεί σε ψήφους και να μπει με την πρώτη στη βουλή.

Χρήστος Ζώης>Εδώ οι ταλαίπωροι καραμανλικοί θα βρουν το λιμάνι τους και την κατάλληλη στιγμή θα περιμένουν την επιστροφή του Καραμανλή για να ενώσει την μεγάλη δεξιά παράταξη η οποία σε λίγο θα γίνει κολυμπηθρόξυλο.

Γιάννης Ραγκούσης>Τους πιο προχωρημένους από τους παπανδρεικούς φιλοδοξεί να στεγάσει το κόμμα που ετοιμάζει ο Γιάννης Ραγκούσης, ο οποίος επέστρεψε με φόρα από το ταξίδι στις ΗΠΑ.

Γιώργος Φλωρίδης>Οι σημιτικοί εκτιμούν ότι ήγγικεν η ώρα να εκδηλωθούν με έναν νέο φορέα ο οποίος θα έχει στόχο την επανίδρυση της Ευρώπης. Αυτό είναι το όραμα του Σημίτη και μην εκπλαγείτε αν εδώ δείτε να φιγουράρει και το όνομα γνωστού δημοιογράφου του Mega!

"Power to the People">Αυτό είναι το όνομα του νέου κόμματος που ετοιμάζουν γνωστές προσωπικότητες του διαδικτύου και των social media. Για πολλούς θα είναι η έκπληξη!

Χάρυ Κλυν>Το κόμμα του ταλαντούχου καλλιτέχνη και διαδικτυακού ακτιβιστή θα επιχειρήσει να κλέψει την δόξα του Mπέμπε Γκρίλο αλά ελληνικά. Για να δούμε...

Tελευταίο αφήνουμε το κόμμα που ετοιμάζει η γαλάζια γενιά τωνΚυριάκου Μητσοτάκη, Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη και Άρη Σπηλιωτόπουλου. 
Για την ώρα δεν θα σας πούμε περισσότερα. Μείνετε συντονισμένοι...

Ποιους επηρεάζει στην Ελλάδα η ανάκληση 3,4 εκατ. μοντέλων Τoyota, Nissan, Honda, Mazda

http://zoornalistas.blogspot.gr/2013/04/34-oyota-nissan-honda-mazda.html

Περί τα 3,4 εκατομμύρια ιαπωνικά αυτοκίνητα μάρκας Toyota, Nissan, Honda και Mazda θα ανακληθούν σε ολόκληρο τον κόσμο, εξαιτίας αερόσακων που ενδέχεται να μην φουσκώσουν όταν χρειαστεί, όπως ανακοίνωσε την Πέμπτη το υπουργείο Μεταφορών της Ιαπωνίας.
Για την ελληνική αγορά, όπως ενημέρωσε ηHonda, το πρόβλημα αφορά σε 1.980 αυτοκίνητα που ταξινομήθηκαν την περίοδο 2001-03. Πρόκειται για μοντέλα Jazz, Civic καιCRV. Οι κάτοχοί τους θα κληθούν για αντικατάσταση των αερόσακων.
Πολύ λιγότερα είναι στην Ελλάδα τα μοντέλα της Mazda με τους ελαττωματικούς αερόσακους και αφορούν οχήματα της σειράς 6.
Για την Toyota, στην ελληνική αγορά, το πρόβλημα αφορά σε περίπου 15.000 οχήματα (μοντέλα..
Yaris, Avensis και Corolla, περιόδων 2001-2003) οι κάτοχοι των οποίων θα κληθούν με συστημένες επιστολές να περάσουν από τις αντιπροσωπείες για προληπτικό έλεγχο.
Από τη Nissan έγινε γνωστό ότι οι ελαττωματικοί αερόσακοι αφορούν πάλι σε οχήματα της ίδιας περιόδου (2001-03) και κυρίως τα μοντέλα X-Trail, Pickup, Patrol και Pathfinder.
Ο αερόσακος όλων αυτών των οχημάτων και των τεσσάρων εταιρειών που συναρμολογήθηκαν ανάμεσα στο 2000 και το 2004, είναι πιθανόν να μην ανοίξει σωστά σε περίπτωση ανάγκης εξαιτίας ελαττώματος στο πυροτεχνικό σύστημα που διασφαλίζει το φούσκωμα. Οι συγκεκριμένοι αερόσακοι προέρχονται από τον ίδιο προμηθευτή, σύμφωνα με το ιαπωνικό υπουργείο Μεταφορών.
Ο εκπρόσωπος της εταιρείας Takata Corp, που κατασκευάζει τους αερόσακους, επιβεβαίωσε ότι η εταιρεία του προμήθευσε τους ελαττωματικούς αερόσακους.
Η αυτοκινητοβιομηχανία Toyota ανακαλεί συνολικά 1,73 εκατομμύριο αυτοκίνητα, από τα οποία οι 580.000 κυκλοφορούν στη Βόρεια Αμερική και άλλες 490.000 στην Ευρώπη. Εκπρόσωπος της ιαπωνικής μάρκας διευκρίνισε ότι οι ελαττωματικοί αερόσακοι θα αντικατασταθούν από καινούργιους στο πλαίσιο της ανάκλησης. Απέφυγε ωστόσο να προσδιορίσει το κόστος της ανάκλησης για την εταιρεία.
Η Honda ανακαλεί 1,14 εκατ. οχήματα ανά τον κόσμο, η Nissan 480.000, ενώ η Mazda Motor Corp.45.500 οχήματα, που είναι εφοδιασμένα με παρτίδες των συγκεκριμένων αερόσακων.

- πηγή: tanea.gr