Παν. Καμμένος-video> Και ατίμωση και χρεοκοπία!

http://www.kourdistoportocali.com/articles/10026.htm

Οι 21 αντάρτες της ΝΔ στην ψηφοφορία για τον εφαρμοστικό σε Υγεία και εργασιακά

http://olympia.gr/2012/03/01/%CE%BF%CE%B9-21-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BD%CE%B4-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%88%CE%B7%CF%86%CE%BF%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1/

 

Ναι ψήφισαν οι Ελίζα Bόζενμπεργκ,  Κώστας Παπασιώζος, Γιώργος Βλάχος ( ναι επί της αρχής, όχι στα 15,21,27), Μιχάλης Γιαννάκης (ναι επί της αρχής, όχι στα 15,21,27,30,41,42), Μαργαρίτης Τζίμας (ναι επί της αρχής, όχι στο 27), Κώστας Μαρκόπουλος (ναι επί της αρχής, όχι στα 15,21,27,42), Αλέκος Δερμεντζόπουλος, Κώστας Γκιουλέκας (ναι επί της αρχής, όχι στο 27), Ζήσης Τζηκαλάγιας, Γιώργος Καρασμάνης (ναι επί της αρχής, όχι στο 27), Θεόφιλος Λεονταρίδης, Αναστάσιος Καρυπίδης,  Μαρία Κόλλια (ναι επί της αρχής, όχι στα 15,21,27,30,41,42), Μανώλης Κεφαλογιάννης και Αναστάσιος Καρυπίδης.

Όχι ψήφισαν η Έλενα Kουντουρά και ο Δημήτρης Σταμάτης, ενώ απόντες ήταν οι: Χρήστος Ζώης, Τσαμπίκα Ιατρίδη, Σπύρος Γαληνός και Παναγιώτης Μελάς.

Σαράντος Καργάκος “Ο Ελληνισμός σε κρίση – Συνταγή Απεγκλωβισμού”

http://olympia.gr/2012/02/29/%CF%83%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B3%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%82-%CE%BF-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CF%83%CE%B5-%CE%BA%CF%81%CE%AF/

(Διάλεξη του φιλολόγου, συγγραφέα, αναλυτή αλλά κυρίως δασκάλου του Ελληνισμού, κ. Σαράντου Καργάκου, που
πραγματοποιήθηκε στις 22.2.12 στο μέγαρο της ΣΕΚ στη Λευκωσία, στα πλαίσια
εκδήλωσης που διοργάνωσε το Ινστιτούτο Ελληνικού Πολιτισμού με θέμα “Ο
Ελληνισμός σε κρίση – Συνταγή Απεγκλωβισμού”).
Ας ξεκινήσουμε, αγαπητοί, από ένα εξορκισμένο σήμερα «εθνικιστή» ποιητή που
κάποτε τολμούσαμε να θεωρούμε πρώτο εθνικό μας ποιητή, τον Διονύσιο Σολωμό•
γράφει στους «Ελεύθερους Πολιορκημένους»:
«Ἀραπιᾶς ἄτι, Γάλλου νοῦς,
βόλι Τουρκιᾶς, τόπ’ Ἄγγλου
πόλεμος μέγας πολεμᾶ
βαρεῖ τό καλυβάκι…»
Εννοείτε ασφαλώς ποιο είναι το καλυβάκι στον παρόντα καιρό. Όχι η Ελλάς ή η
προέκτασή της η Κύπρος, αλλά σύμπας ο Ελληνισμός. Ο Ελληνισμός μετά τις
εξάρσεις του στον πόλεμο του ’40-’41, με την αντίστασή του κατά των αρχών
Κατοχής, με τον ενωτικό αγώνα της Κύπρου (μια δράκα μαχητές κατά μιας
αυτοκρατορίας) αποτελούσε κακό παράδειγμα για τους λοιπούς λαούς. Κακό
παράδειγμα υπήρξε και με την Επανάσταση του ’21 που διέλυσε τον ιστό της
υποταγής που είχε επιβάλει η Ιερά Συμμαχία. Όταν το 1830 έκλεινε η αυλαία
της Ελληνικής Επαναστάσεως άνοιγε η αυλαία των ευρωπαϊκών επαναστάσεων.
Γι’ αυτό ο ανυπότακτος, ο απειθάρχητος, ο μη συμμορφούμενος «τοῖς ξένων
ρήμασι» λαός, ο δάσκαλος του απροσκύνητου ήθους έπρεπε να χτυπηθεί στις
ρίζες, στις πνευματικές και ιστορικές καταβολές του. Το σχέδιο ετοιμάστηκε
την επαύριο του Πολυτεχνείου. Αλλ’ ο λαός αυτός έπρεπε να υποστεί δύο
στρατιωτικά πλήγματα για να συνετισθεί. Επτά χρόνια δικτατορίας δεν είχαν
«σιδερώσει» το φρόνημά του. Έτσι ήλθαν το 1974 ο Αττίλας και μερικά χρόνια
αργότερα η ασχήμια της Ύμιας. Κι έκτοτε άρχισε εν ονόματι ενός πολιτικού
ρεαλισμού η χαλιναγώγηση του ελληνικού φρονήματος, η καταπτόηση, η
τουρκοφοβία που τελικά – πάντα εν ονόματι του πολιτικού ρεαλισμού-
μετεξελίχθηκε σταδιακά σε τουρκολατρία. Έχουμε εδώ μια κλασσική περίπτωση
του «Συνδρόμου Στοκχόλμης», όπου το θύμα ερωτεύεται τον βασανιστή του.
Μετά την έκρηξη σε παγκόσμια κλίμακα του Ελληνισμού για το όνομα της
Μακεδονίας, μια έκρηξη που κράτησε επί μία τριετία, έπεσαν πάνω μας «λυτοί
και δεμένοι» να συμμαζευτούμε, να προσγειωθούμε, να σωφρονισθούμε. Έτσι
επροκόψαμε. Σήμερα όχι η Ελλάς, αλλ’ ο Ελληνισμός, είναι παντού
ντροπιασμένος. Χάσαμε όλες τις διπλωματικές μάχες, χάσαμε το επιχειρηματικό
μας κεφάλαιο, χάσαμε την εργατικότητά μας, το εθνικό και το κοινωνικό μας
φιλότιμο. Προτιμάμε πια την αγγλική ως γλώσσα και γραφή και όχι την
ξεπερασμένη κι ατιμασμένη Ελληνική, τη μητέρα του ευρωπαϊκού γλωσσικού
πολιτισμού.
Κι όλα αυτά πώς και γιατί; Έπρεπε και πρέπει να επιβληθεί το παγκόσμιο
ολοκληρωτικό κράτος. Και οι λαοί, όπως γράφει ο Βάρναλης, να έχουν «μια
σκέψη δετή που τους την πλάσανε οι δυνατοί». Χρειαζόταν, όμως, ένα κράτος –
πειραματόζωο. Και σαν τέτοιο επιλέχτηκε όχι απλώς το ελληνικό κράτος, αλλά
σύμπας ο Ελληνισμός. Με τρόπο μεθοδικό έσπασαν τις πνευματικές και ιστορικές
μας ρίζες, απογύμνωσαν την ελληνική γλώσσα και γραφή από τις αρχέγονες
καταβολές τους, υποβάθμισαν τη σημασία του έθνους σαν τάχα μου φαντασιακή
κατασκευή και παρουσίασαν έναν κατ’ όνομα ελληνικό κόσμο περίπου, όπως
εμφανίζονται κατ’ όνομα εδώ και 50 χρόνια οι Σκοπιανοί.
Η σύγχρονη οικονομική κρίση είναι απότοκος της πνευματικής και ηθικής.
Εξωπετάχθηκαν όλες οι προγονικές αξίες που δημιουργούσαν ανθρώπους αξίας και
εν ονόματι ενός δάνειου πλούτου βουτηχτήκαμε στο βούρκο του ανιδανισμού, του
αμοραλισμού, του καριερισμού και του πολιτικού οππορτουνισμού. Πολλοί που
βιάζονται να ψάλλουν το requiem της Ελλάδος σιγομουρμουρίζουν «η Ελλάς εν
τάφῳ». Όχι! Αν θέλουμε να είμαστε σωστοί πρέπει να πούμε «Η Ελλάς εν
βούρκῳ». Και στο βούρκο έρριξαν την Ελλάδα όχι μόνον οι ανάξιοι πολιτικοί
αλά και οι ανάξιοι πνευματικοί ταγοί της. Αυτοί που δημιούργησαν μια
πνευματική ασφυξία στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στα «μίντια» και στην
καλοπλασαρισμένη σκουπιδογραφία, έτσι που, όπως λέει στη «Χρονογραφία» του ο
Λεόντιος Μαχαιράς, «δέν ξέρουμε ἴντα συντυχαίνουμε». Δεν ξέρουμε τι μας
γίνεται, quo vadimus, quid facimus(πού πάμε, τι πράττουμε).
Και στο παρελθόν η Ελλάς έπεσε αλλ’ ουδέποτε ξέπεσε. Γλιστρούσε αλλά δεν
παραπατούσε, ούτε παραμιλούσε. Σήμερα μοιάζει με ξεπεσμένο φάντασμα και στο
εξωτερικό προβάλλεται σαν χρεοκοπημένος διάβολος. Κι εμείς –πέρα από την
οικονομική λεηλασία- ζούμε σε μια Ελλάδα χωρίς ελληνικότητα. Αυτοί που –κακῇ
τῇ τύχῃ- πήραν στα χέρια τους τα άρμα της παιδείας, το οδήγησαν στην άβυσσο
της ασυδοσίας και του μηδενισμού. Λείπει πλέον από τη ζωή μας ο
πεπαιδευμένος άνθρωπος. Ο άνθρωπος με τη βαθειά καλλιέργεια, ο μορφωμένος με
την πλήρη του όρου έννοια. Έγραφε προ 110 και πλέον ετών ο αοίδιμος
Παπαδιαμάντης, που πέρσι τιμήσαμε υποτονικά τα 100 χρόνια από το θάνατό του:
«Μορφωμένους θέλουμε· όχι εγγραμμάτους». Εγγραμμάτους, δηλαδή πτυχιούχους
και πολυπτυχιούχους έχουμε πολλούς· μορφωμένους δεν έχουμε, δηλαδή ανθρώπους
με άρτια μορφή. Έχουμε κλάσματα ανθρώπων που δεν είναι ικανοί να σηκώσουν
ούτε το βάρος του παρελθόντος, ούτε τις ευθύνες του παρόντος και πολύ
περισσότερο τις ευθύνες του μέλλοντος. Δεν έχουμε τους κατάλληλους
πνευματικούς και πολιτικούς πλοηγούς που θα μας κατευθύνουν προς κάποιον
ελπιδοφόρο ορίζοντα.
Η Ελλάς σήμερα –και με τον όρο Ελλάς εννοώ σύμπαντα τν Ελληνισμό- μοιάζει με
σκεβρωμένη περγαμηνή, μοιάζει με το δέρμα γερασμένου ελέφαντα. Η καταιγίδα
χτυπά την πόρτα μας σαν κάποιος που θέλει να μπει βίαια μέσα κι εμείς
«δειλοί, άβουλοι και μοιραίοι αντάμα προσμένουμε ίσως κάποιο θαύμα», για να
επανέλθω στον Βάρναλη. Η λέξη θαύμα, που ομόρριζό της δεν υπάρχει σε καμμιά
ευρωπαϊκή γλώσσα, παρότι πιθανώς συγγενεύει με το θεῶμαι (=παρατηρώ) και με
τη θέα, δεν μας προσφέρει την προσδοκία για θέα ελπίδος. Διότι σήμερα δεν
βλέπουμε τίποτε· παρατηρούμε μηδενικά επί μηδενικών, τα οποία δεν προσφέρουν
προοπτική μέλλοντος. Συχνά έχω γράψει και πιο συχνά έχω διδάξει πως, αν
θαύματα γίνονταν στο παρελθόν, γιατί να μη γίνουν και στο παρόν; Ο λόγος
είναι απλός: το θαύμα δεν έρχεται ως μάννα από τον ουρανό. Ο Θεός δεν είναι
Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ούτε έχει τη μεγαθυμία του Στρως Καν και της
Μέρκελ να μας χορηγεί δόσεις, όπως η Κίρκη το βελανίδι στους χοιρόμορφους
συντρόφους του Οδυσσέα. Δεν λέω, με τα επιδόματα, με τα προγράμματα, τις
επιδοτήσεις και όλα τα «κολπατζίδικα» συναφή «φάγαμε καλά» κατά την πάγκαλη
ρήση, αλλά έτσι εγίναμε Κίρκειοι χοίροι και τρεφόμαστε με βελανίδι. Πού
είναι η παλιά μας αρχοντιά που έκανε τον Κύπριο αγρότη με 10 «τσιρούες» να
νιώθει σαν βασιλιάς, όταν σε φιλοξενούσε στο ταπεινό σπιτικό του; Κάποτε
ζούσαμε τον πλούτο της φτώχειας, επί μερικά χρόνια ζήσαμε τη φτώχεια του
πλούτου και τώρα το παίζουμε «Άσωτοι υιοί». Αλλά δεν υπάρχει κανείς
στοργικός και συγχωρητικός πατέρας να σφάξει για μας τον «μόσχο τον
σιτευτόν». Θα σφάξει εμάς. Κι εννοώ ότι όπως τεμαχίστηκε η Κύπρος
(αρχόντισσα Κερύνεια και πώς να σε ξεχάσω;) σχεδιάζεται να τεμαχισθεί και ο
λοιπός ελλαδικός χώρος.
Ουσιαστικά η Δυτ. Θράκη ανήκει περισσότερο στην Τουρκία και τυπικά ανήκει
στην Ελλάδα. Μέγας αφέντης της περιοχής είναι ο Τούρκος πρόξενος της
Κομοτηνής. Το ίδιο ισχύει και για το νομό Φλωρίνης.
Οικονομικά έχει αλυσοδεθεί στα Σκόπια.
Ας μη στρουθοκαμηλίζουμε και ας μην παριστάνουμε τους ξεπεσμένους αγγέλους.
Μας έλειψε η ηρωική στάση ζωής που διέκρινε στις καλές ώρες της την ελληνική
φυλή. Το είχε πει ο Χάιντεγκερ αλλά πράξη το είχαμε κάνει εμείς: για να
ζήσει κανείς μια αυθεντική ζωή, αυτό που χρειάζεται είναι η αποφασιστική
αντιμετώπιση του θανάτου. Αυτό είναι που δίνει ζωή στη νιότη. Σήμερα ποιος
είναι περισσότερο ζωντανός στην Κύπρο από το Γρηγόρη Αυξεντίου; Οι πεθαμένοι
ή οι ζωντανοί; Ή μήπως, οι κονιοποιητές της πνευματικής μας παραδόσεως, που
έβγαλαν και τον Βασίλη Μιχαηλίδη εθνικιστή; Όταν διαβάζω αυτά που γράφονται
κι εδώ και στο λοιπό ελληνικό χώρο από τις εθνομηδενιστικές πέννες, άθελα
μού έρχεται στο νου το περίφημο ποίημα του Έλιοτ «Οι κούφιοι άνθρωποι».
Αυτοί μας κυβερνούν και διαβουκολούν τη νεολαία μας. Για να φθάσεις ψηλά,
πρέπει να είσαι σήμερα κούφιος πνευματικά και ψυχικά. Και όχι μόνον κούφιος
αλλά και κούφος, δηλαδή επηρμένος και κατά προέκταση αλλοπαρμένος που
σημαίνει από άλλους παρμένος, για να μην πω πουλημένος.
Τι είναι σήμερα αυτοί που εκπροσωπούν επίσημα τον Ελληνισμό; Ένα όρθιο
λείψανο. Αυτό το όρθιο λείψανο έκανε τον Ελληνισμό να μοιάζει με σπασμένο
καθρέφτη. Πού είναι ο ψυχικός ιμάντας που μας ένωνε παλιά; Πού είναι η
αδελφοσύνη που μας έδενε όταν βγήκαμε στο νησί κρυφά με ψεύτικα ονόματα το
1964 και μετά; Γιατί καλλιεργείται τόσο μίσος στη Β. Ελλάδα εναντίον της Ν.
Ελλάδος; Μήπως σχεδιάζεται διαμελισμός; Μήπως η περιβόητη κρίση είναι
τεχνητή για να θολώσει ο νους μας και η Ελλάς να διαμελισθεί; Γιατί
προπαγανδίζεται επί δεκαετίες η αυτονομία της Κρήτης; Ο λόγος είναι απλός:
κάποιοι θέλουν να ρουφήξουν για λογαριασμό τους το μαύρο χυμό που έχει
ολόγυρά της.
Συνάντησα πριν από καιρό έναν ευπορήσαντα παλαιό μου μαθητή και νυν πολιτικό
που θέλησε να με αντιμετωπίσει με ύφος υπεροπτικό. «Τι είσαι συ, ποιος είμαι
εγώ». Τον αποστόμωσα μακρυγιαννικώς: «Συ είσαι ένας όρθιος νεκρός· πάει
καιρός που έχεις πεθάνει, αλλά δεν το έχεις μάθει». Εγώ μένω ζωντανός, διότι
με τη γραφή και τη διδαχή μου ζω με τους νεκρούς μας. Σήμερα δυστυχώς στην
Ελλάδα – κι από τον όρο αυτό δεν εξαιρώ την Κύπρο- ζωντανούς μπορείς να
βρεις μόνο στα νεκροταφεία. Οι ζωντανοί σας είναι στα «Φυλακισμένα μνήματα»
και στη «Μακεδονίτισσα». Νεκροφιλία ή νεκρολατρία θα πουν τα τσιράκια του
εθνομηδενισμού. Όχι, απαντώ. Όπως είπε ο μεγάλος Ιω. Συκουτρής που εδίδαξε
κι εδώ, πολιτισμός είναι η συναναστροφή με τους νεκρούς. Η συναναστροφή με
το ήθος, το ύφος, το πνεύμα των προγόνων. Αντίθετα, κάποιοι, παρότι δεν τους
έχει γίνει νεκροψία, έχουν από καιρό πάρει το δρόμο προς την κόλαση χωμένοι
ως το λαιμό στα ψέματα των ισχυρών. Ο τόπος μας δεν θα γίνει ποτέ καθαρός,
εφόσον θα κατευθύνεται πολιτικά και πνευματικά από τους γόνους των Νενέκων
και των Εφιαλτών.
Διάβασα προ ημερών σε μια μεγαλοφυλλάδα των Αθηνών, που υπηρέτησε δουλικά
τόσο τις γερμανικές αρχές Κατοχής όσο και το χουντικό καθεστώς, ότι δεν
αξίζει να πεθάνει κανείς για ένα πατριωτικό ιδανικό. Έστειλα μια επιστολή,
που φυσικά δεν δημοσιεύτηκε και ο λόγος είναι απλός. Έγραψα: «Το χειρότερο
είναι πως τίποτε δεν αξίζει όταν κανείς ζει χωρίς αυτό. Και πως ακόμη πιο
αισχρό είναι το να ζει κανείς για το νέο ιδανικό, για την καινούργια μεγάλη
ιδέα, την έκτη δόση του δανείου. Εμείς που μέχρι πρόσφατα είμαστε η ψυχή της
υφηλίου ζούμε με ξένα ψίχουλα και με δανεική ψυχή.»
Μας είπαν ψέματα πολλά, μας είπαν ψέματα αισχρά. Μας είπαν πως μπαίνοντας
στην ΕΟΚ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα γίνουμε Ευρωπαίοι. Λες και πριν ήμαστε
Ασιάτες και Αφρικανοί. Και τελικά εγίναμε χειρότεροι από αυτούς, όταν
μπήκαμε στον ευρωπαϊκό λάκκο των εχιδνών. Διότι δεν μπήκαμε στην Ευρώπη του
Γκαίτε, μπήκαμε στην Ευρώπη του Γκαίμπελς. Δεν μπήκαμε στην Ευρώπη του
Σαίξπηρ, μπήκαμε στην Ευρώπη του Χάρντιγκ που έπνιξε σαν τα τσιχλόπουλα τα
Κυπριωτόπουλα. Δεν με διακρίνει πάθος κανένα κατά των Ευρωπαίων. Διδακτική
μου αρχή ήταν μια φράση του Σαίξπηρ: «Μια καλή πράξη σ’ ένα βρόμικο κόσμο».
Αυτό κατά την ταπεινή μου αντίληψη, είναι πηγή ευτυχίας για τη ζωή. Μετρήστε
τις καλές πράξεις των Βρεττανών. Την εποχή, όπου ο Σαίξπηρ έγραφε αυτά τα
υπέροχα, ο σερ Φίλιπ Σίντνεϋ, που είχε τη φήμη του τελειότερου ιππότη και
που συνέθετε σαν άγγελος ποίηση και μουσική μαζί με τον σερ Γουώλτερ Ράλεϋ,
μάζευαν κάμποσους Ιρλανδούς σε κάποιο βολικό μέρος και τους κατακρεουργούσαν
σαν σφαχτάρια.
Είμαι υποχρεωμένος να τα πω αυτά διότι φοβάμαι τον κακό καιρό. Και δεν το
εννοώ κλιματολογικώς. Εδώ που καταντήσαμε, βρισκόμαστε σε συνθήκες πολέμου.
Τίθεται πλέον θέμα εθνικής –και όχι μόνον- επιβιώσεως. Μαζί με τις
ναρκωτικές ιδέες η νεολαία μας πλήττεται και από τις ναρκωτικές ουσίες.
«Μαστουρωμένη» χορεύει ένα νέο χορό του Ζαλόγγου που δεν έχει τίποτε ηρωικό.
Ό, τι έχει είναι ταπεινωτικό και εξευτελιστικό. Κάποτε ακούγαμε από τα
στόματα των νέων την Ιψενική κραυγή: «Δώσ’ τε μου ένα ζευγάρι,
μεταχειρισμένα –έστω- ιδανικά». Τώρα ακούμε: «Δώσ’ τε μου ένα δεκάευρο για
να πάρω τη δόση μου». Τα παιδιά, της Ελλάδος παιδιά, που τραγούδησε κάποτε η
Βέμπο, αγοράζουν το θάνατό τους. Και μαζί τους πεθαίνει και η έννοια Ελλάς.
Την πιο βαθειά πληγή της ζωής μου εισέπραξα πέρσι (2011) όταν σ’ έναν τοίχο
των Εξαρχείων διάβασα ένα γκράφφιτι: «Έλληνας δεν γεννιέσαι, ούτε γίνεσαι·
καταντάς»!
Δεν λέω, καλές είναι οι προοδευτικές ιδέες, οι τολμηρές και οι καινοτόμες
αντιλήψεις, οι νέες θεωρίες αλλά πρέπει τουλάχιστον να μείνεις ζωντανός για
να τις εφαρμόσεις. Σήμερα, καθώς περνώ από τα κέντρα όπου προσφέρεται η
μεθαδόνη ή από κάποια σημεία –πολύ κεντρικά- των Αθηνών και του Πειραιά,
θαρρώ πως βλέπω τον «Χορό των Σκελετών» που ζωγράφισε ο μεσαιωνικός ζωγράφος
Macaber, από το όνομα του οποίου βγήκε η λέξη μακάβριος. Δεν θα προσθέσω
τίποτε καινούργιο. Το έχω γράψει σε βιβλία μου διδακτικά που εκδόθηκαν προ
35ετίας. Πρόκειται για μια κουβέντα που είχε πει ένας μεγαλέμπορος
ναρκωτικών από τη Μασσαλία: «Η πολιτική πρέπει να συνεργασθεί με τη χημεία».
Και τώρα συνεργάζονται με θαυμαστή αρμονία, με θαυμαστά αποτελέσματα και –
το κυριότερο- με θαυμαστά κέρδη. Έκαναν τη νεολαία ανίκανη ακόμη και για να
επαναστατήσει. Αυτά που γίνονται επί μία τριετία στην Αθήνα δεν είναι
επαναστατικές εκρήξεις· είναι προοίμιο ενός νέου εμφυλίου σπαραγμού. Η
κρίση, οικονομική και διανοητική – έφερε την ακρισία, έφερε το φθόνο και την
κακία, με αποτέλεσμα ο ένας Έλληνας να μισεί τον άλλο- κι όχι πια για λόγους
ιδεολογίας. Βρισκόμαστε σε τέλεια σύγχυση. Είμαστε σαν τον ναυαγό τη νύχτα
που αντί να κολυμπά προς την ξηρά κατευθύνεται απυξίδωτος προς τα βαθύτερα
νερά.
Δεν λέω πως είμαστε αβοήθητοι στον παρόντα καιρό. Δεν έχει περάσει χρόνος
πολύς που δύο Γάλλοι καθηγητές του πανεπιστημίου του Μετς, οι Τιερί Φορμέ
και Μαρτέν Στεφένς, έγραψαν στην εφημερίδα «Φιγκαρό» τα ακολουθα
συγκινητικά: «Μιλάμε διαρκώς για το ελληνικό χρέος. Χωρίς να επισημάνουμε
ότι η Ευρώπη είναι αυτή που εδώ και 2.500 χρόνια έχει ένα χρέος προς την
Ελλάδα. Ένα χρέος αιώνιο, αφού αφορά τα θεμέλιά της». Αυτό που δεν κατανοούν
ίσως οι Γάλλοι καθηγητές είναι πως αυτά τα θεμέλια θέλουν να υπονομεύσουν
αυτοί που ξεθεμέλιωσαν πρώτα πνευματικά και μετά οικονομικά με τα κάθε λογής
«τσιράκια» τους την Ελλάδα. Δεν πρέπει οι Ευρωπαίοι του αύριο να έχουν ωε
ηθικό και πνευματικό πρότυπο τον Έλληνα άνθρωπο, αλλά τον κοντινό πρόγονό
τους, τον Βάνδαλο άνθρωπο. Κι αυτός ο Βανδαλισμός, ως επαναστατική πράξη,
εισάγεται και στην Ελλάδα.
Δεν θα πω ότι οι Ευρωπαίοι πολιτικοί ταγοί, αφού, χρόνια τώρα ο Ελληνισμός
πολιτεύεται σε έγκλιση υποτακτική, δεν είναι απέναντί μας ανεκτικοί. Ούτε θα
πω ότι δεν μας προσέφεραν στη συμφορά μας «τσάι και συμπάθεια». Θα πω απλώς
ότι οι εκδηλώσεις συμπαθείας των εταίρων μας μοιάζουν με προσευχή χιτλερικού
βασανιστή. Θα προσθέσω όμως ότι την αφορμή τη δώσαμε εμείς. Την οικτρή
κατάσταση που δημιουργήσαμε την έχει περιγράψει με ενάργεια από το 2ο μ.Χ.
αιώνα ο Λουκιανός με το έργο του «Μένιππος ή Νεκυομαντεία». Όταν ο κυνικός
φιλόσοφος Μένιππος κατέρχεται στον κάτω κόσμο, ερωτάται από κάποιον
Φιλωνίδη, τι γίνεται στον επάνω κόσμο. Κι ο Μένιππος με τέσσερις λέξεις
εικονογραφεί τους τότε ανθρώπους και τους νυν: «Ἁρπάζουσιν, ἐπιορκοῦσι,
τοκογλυφοῦσιν, ὀβολοστατοῦσιν».
Μετά τη ζοφερή εικόνα που σας έδωσα, εύλογα κανείς μπορεί να αναρωτηθεί
αμλετικά: «Να ζει κανείς ή να μη ζει». Θα απαντήσω: να ζει, αλλά να ζει
ελληνικά. Δηλαδή ηρωικά. Πρέπει και πάλι να πιστέψουμε στον εαυτό μας,
πρέπει και πάλι να πιστέψουμε στο παρελθόν μας, πρέπει και πάλι να
πιστέψουμε στην ιδέα του έθνους. Η πίστη στο έθνος μας στην κρίσιμη τούτη
καμπή είναι ανάγκη ζωής. Όχι, όμως, καπηλεία του έθνους, όπως έγινε συχνά
στο παρελθόν. Το έθνος ως προσφορά θυσίας θα φέρει την αυριανή σωτηρία. Όπως
έγραψε τότε που μπαίναμε στην ΕΟΚ ένα από τα πιο φωτεινά ελληνικά μυαλά, ο
Πάνος Καραβίας, «για να γίνει το έθνος παλμός καρδιάς, ένα με το αίμα της
νιότης μας, πρέπει πρώτα η νιότη μας (Σημ. Σ.Ι.Κ. εννοεί τη νεολαία) να πάει
συνείδηση, να πεισθεί πως το έθνος και το εγώ είναι, για τον Έλληνα, έννοιες
που δένονται η μια με την άλλη, και πως υπηρετώντας το έθνος πλαταίνεις
οικουμενικά και πλουτίζεις σε βάθος το εγώ σου, δίνεις ομορφιά στη ζωή σου
και γιομίζεις αγάπη για τον άνθρωπο. Κι εμείς οι Έλληνες είχαμε πάντα τόσο
δυνατό το αίσθημα του έθνους, που το ταυτίσαμε με τη θρησκεία και τη φυλή
μας – πράγμα σπάνιο, σπανιότατο, αν όχι άγνωστο σ’ άλλα έθνη- σε μια
τρισυπόστατη φλόγα».
Θεωρώ επιτακτικό, διότι, κατά τον Θουκυδίδη, «οἱ καιροί οὐ μενετοί», να
ξαναγυρίσουμε στον ελληνισμό μας, στις αξίες που μας έθρεψαν αιώνες τώρα επί
ζωής. Η ιστορική μας μοίρα είναι συνυφασμένη με τη γεωγραφική μας θέση, στο
σταυροδρόμι τριών ηπείρων, ανάμεσα σε αλληλοσυγκρουόμενους και αρπακτικούς
ιμπεριαλισμούς. Κάποτε μας ήθελαν για τη γεωπολιτική μας θέση. Τώρα μας
θέλουν διότι στην απέραντη θαλάσσια έκτασή μας υπάρχουν πλήθη θησαυρών. Οι
κάθε λογής Αλή Μπαμπάδες με τους 40 κλέφτες τους κτυπούν την πόρτα μας. Ας
μην την ανοίξουμε ακούγοντας τη φράση «σουσάμι άνοιξε». Διότι ίσως ανοίξουμε
για μια ακόμη φορά τον ασκό του Αιόλου.
Δεν θα πω ότι έλειψε ποτέ η αγάπη για την Ελλάδα. Αλλά οι τωρινοί των
μεγάλων δυνάμεων πολιτικοί, καθότι λεπτοστόμαχοι, αγαπούν την Ελλάδα, όπως
αγαπά ο καννίβαλος το θύμα του με …σάλτσα! Ας πάψουμε κάποτε να είμαστε,
όπως λέει ο Σολωμός, ένας λαός «πάντοτε ευκολόπιστος και πάντα προδομένος».
Το 1945 ο φίλος και συμπατριώτης μου ποιητής Νικηφόρος Βρεττάκος είχε
γράψει:
«Μή γελαστεῖτε ἀπ’ τόν καημό σας καί σᾶς πάρει ὁ ὕπνος γιατί καινούργια
σύννεφα πλακῶσαν τήν πατρίδα! Μαῦρα στριφτοπλεγμένα σύννεφα κρέμωνται σάν
μολύβια πάνω ἀπ’ τά σπίτια μας, πάνω ἀπ’ τούς τάφους τῶν παιδιῶν μας!
Σε λίγο άρχισε ο «βροτολοιγός», ο «ὀκρυόεις ἐπιδήμιος πόλεμος», όπως τον
λέει ο Όμηρος. Κι έτσι δεν μοιραστήκαμε μαζί τη νίκη, όπως μας είχε
υποσχεθεί ασύστολα ψευδόμενος ο Τσώρτσιλ, όταν χρειαζόταν το αίμα μας. Και
μετά ήλθαν προστάτες οι Αμερικάνοι που άπλωσαν την προστατευτική τους αιγίδα
ως την ακρότατη ελληνική θαλάσσια έπαλξη, τη μεγαλόνησο Κύπρο. Τότε είναι
που ο δικός σας σπουδαίος ποιητής, ο Θεοδόσης Πιερίδης, έγραψε, ήταν θυμάμαι
το έτος 1956, την «Κυπριακή Συμφωνία». Συχνά το έχω πει: δεν πιστεύω στις
αλήθειες των πολιτικών· πιστεύω στις αλήθειες των ποιητών. Οι αλήθειες των
πολιτικών είναι φτερά στον άνεμο. Οι αλήθειες των ποιητών είναι τα «ριζιμιά
χαράκια» των λαών. Ας ακούσουμε λοιπόν τέσσερις στίχους του Θεοδόση Πιερίδη:
«Στῆς Μεσόγειος τί θέτε τή γλυκιά γαλανάδα;
Ἐμεῖς εἴμαστε Κύπρος, ἐμεῖς εἴμαστε Ἑλλάδα!
Ὅθεν ἤρθατε πᾶτε, φοβεροί Ἀμερικάνοι,
ἡ πατρίδα σας εἶναι κάπου ἀλλοῦ – καί σᾶς φτάνει»!
Αμ δεν τους φτάνει! Γι’ αυτό ένα νέο αμερικανικό imperium δημιουργείται στη
Μεσόγειο, το Μαγκρέμπ φλέγεται, η Συρία φλέγεται, το Ιράν τελεί υπό απειλή,
το Ιράκ ποτίζεται καθημερινά με αίμα, η Τουρκία αιματορροεί, η Ελλάς
φυλλορροεί. Τι χρειάζεται τούτη τη στιγμή ο Ελληνισμός; Έναν εθνικό
συναγερμό που να ενώνει σε μια αμφικτιονία αγάπης και αλληλεγγύης τους
Έλληνες όλης της γης. Και τότε όχι μόνο θα βγούμε από τα οικονομικά
αδιέξοδα, θα βγούμε και από την ηθική ασφυξία, από την πνευματική υπνηλία.
Όχι, ο Ελληνισμός δεν βρίσκεται εν ναρκώσει, όπως λένε μερικοί· βρίσκεται
απλώς εν υπνώσει. Καιρός να αφυπνιστούμε, να εργαστούμε και να προμηθευθούμε
νερό πολύ, διότι όπως λέγει προφητικά άλλος ποιητής, ο Μιχάλης Κατσαρός, «το
μέλλον θα έχει πολλή ξηρασία». Αν όμως είμαστε Προμηθείς και όχι Επιμηθείς,
μπορούμε να κάνουμε το μέλλον των παιδιών μας πολύ δροσερό, πολύ φωτεινό.
Σας Ευχαριστώ.
http://www.sarantoskargakos.gr/
http://lomak.blogspot.com/2012/02/blog-post_27.html

Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΣΤΡΩΜΑΤΩΝ ΚΑΙ Η ΑΠΟΙΚΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ: ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΚΑΙ ΑΔΙΕΞΟΔΑ - Του ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ

http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=6822:fotopoulos-ee-apoikia-&catid=96:2010-06-04-22-41-29&Itemid=290

Του ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
Η αδίστακτη ντόπια Χούντα, σε αγαστή σύμπνοια με την χούντα της υπερεθνικής ελίτ που εκπροσωπεί η Τρόικα, υιοθέτησαν μια δανειακή συνθήκη που ακόμη και το κύριο άρθρο της Βρετανικής Independent την παρομοίαζε με τη συνθήκη των Βερσαλλιών, (η οποία είχε στόχο το οικονομικό γονάτισμα της ηττημένης στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο Γερμανίας), ενώ η μεγάλη κεντροαριστερή Ισπανική εφημερίδα El Pais την χαρακτήριζε ως μια «πελώρια μεταφορά κυριαρχίας, πιθανώς τη μεγαλύτερη που υπέστη μια χώρα εν καιρώ ειρήνης». Φυσικά, η δική μας ελίτ, δια του δοτού Τραπεζίτη πρωθυπουργού, δήλωνε «πολύ ευτυχής» την ημέρα που προσυπέγραφε και την τυπική πια αποικιοποίηση της Ελλάδος απο την ΕΕ.

Και αυτό, τη στιγμή που δεν υπάρχει σοβαρός διεθνής οικονομολόγος που να μην παραδέχεται ότι η συνθήκη αυτή είναι απλά ένα μέσο αναβολής της τυπικής χρεοκοπίας της χώρας, μέχρις ότου θωρακιστεί η υπόλοιπη Ευρωζώνη και ιδιαίτερα οι αδύνατοι κρίκοι της στη περιφερειακή Νότια Ευρώπη από οποιαδήποτε μεταδοτικά συμπτώματα, αλλά και –το κυριότερο-να εξασφαλιστεί ότι η συνθήκη αυτή θα δέσει χειροπόδαρα, ακόμη και Συνταγματικά, τον Ελληνικό λαό για πολλές δεκαετίες, ανεξάρτητα από τις αλλαγές του πολιτικού προσωπικού στη κυβέρνηση, ότι όχι μόνο θα ξεπληρώσει (για πολλοστή φορά) όλα τα χρέη, χωρίς κανένα πια δικαίωμα νέου κουρέματος στο μέλλον, αλλά και ότι θα ξεπουλήσει κάθε κοινωνικό αγαθό και υπηρεσία στις πολυεθνικές που θα εισβάλλουν στη χώρα υπό τη μορφή «επενδύσεων» . Αυτό, αφού στο μεταξύ θα έχει γίνει και μια τυπική χρεοκοπία που θα ελέγχεται όμως πάλι από τις ελίτ και θα συνοδεύεται από προσωρινή έξοδο από την Ευρωζώνη, ώστε όχι μόνο να αγοραστεί ο κοινωνικός μας πλούτος στις σημερινές ευτελισμένες λόγω κρίσης τιμές, αλλά και σε υποτιμημένο νόμισμα !

Φυσικά, τα παραπάνω δεν σημαίνουν, όπως υποστηρίζουν και οι εθναμύντορες, ότι αντιμετωπίζουμε κάποια ξένη επίθεση και κατοχή, όπως η αντίστοιχη Γερμανική στον πόλεμο. Μολονότι και τώρα έχουμε επίσης ένα είδος κατοχής και έχουμε απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, η διαφορά είναι ότι τώρα έχουμε μια οικονομική και όχι στρατιωτική κατοχή, η δε απώλεια εθνικής κυριαρχίας που σίγουρα υφιστάμεθα δεν είναι συνέπεια στρατιωτικής καταστροφής, αλλά συνέπεια οικονομικής καταστροφής. Και η διαφορά αυτή είναι κρίσιμη. Διότι ενώ στην πρώτη περίπτωση ο εχθρός είναι ορατός διά γυμνού οφθαλμού και εύκολα συνενώνει εναντίον του ολόκληρο τον λαό της κατεχόμενης χώρας στην αποπομπή του από τις πόλεις και τα χωριά που ανδρώθηκε, στη δεύτερη περίπτωση ο «εχθρός» φαίνεται μόνο όταν έχει συνειδητοποιηθεί η φύση του ως ένα κοινωνικό-οικονομικό σύστημα, και μέχρι τότε μπορεί εύκολα να αποπροσανατολίζονται τα θύματα της κατοχής αυτής, από τους εγχώριους συμμάχους των ξένων θυτών που δεν υφίστανται στον ίδιο βαθμό τις συνέπειες της οικονομικής καταστροφής, αν δεν ωφελούνται κιόλας απο αυτές!

Και για να μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα. Η σημερινή οικονομική καταστροφή οδηγεί στην εξαθλίωση και την φτωχοποίηση της πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού, δηλαδή των λαϊκών στρωμάτων που εξαναγκάζονται να δουλεύουν για μισθούς πείνας, ή ωθούνται στην ανεργία στην οποία ήδη καταδικάζονται οι μισοί σχεδόν νέοι μας, με μόνη διέξοδο την μετανάστευση (για όσους μπορούν) ή την φτώχεια, τα ναρκωτικά και τελικά την αυτοκτονία για κάποιους. Σήμερα, τα λαϊκά στρώματα που καταστρέφονται οικονομικά δεν ανήκουν μόνο στα παραδοσιακά στρώματα των φτωχών εργατών, αγροτών καθώς και των αυτο-απασχολούμενων κάθε είδους, αλλά περιλαμβάνουν και την κρατικοδίαιτη μεσαία τάξη που δημιούργησε η ψευτοανάπτυξη «με ξένα κόλλυβα» (του ΠΑΣΟΚ κυρίως) στη μεταπολίτευση.

Γιατί είναι ακριβώς αυτή η μεσαία τάξη που σήμερα κτυπιέται αλύπητα, όχι γατί είναι οι «κακοί» Γερμανοί που το επιβάλλουν, ή η «κακιά» και «τιμωρητική» Ευρώπη, [1] σε αντίθεση με την «Ευρώπη των λαών» της «δημοκρατίας» και της «κοινωνικής δικαιοσύνης», που ήταν βεβαια απλα ένα ιδεολογικό κατασκεύασμα, στο οποίο στηριζόταν η ΕΟΚ και στη συνέχεια η ΕΕ. Ούτε γιατί, όπως εντελώς ανιστόρητα υποστηρίζεται, «η υπαρκτή κρίση των δύο τελευταίων ετών έφερε στο προσκήνιο κοινωνικές δυνάμεις, που είτε χάρη ταξικών συσχετισμών ή πραγματικών δυνατοτήτων αναδιανομής κατά το παρελθόν, ποτέ δεν είχαν αποκτήσει το προβάδισμα στην χάραξη της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής της ΕΕ". [2] Και φυσικά το ίδιο ανιστόρητος είναι ο ισχυρισμός ότι ο Κεϊνσιανισμός τέθηκε σε διωγμό απο τον σημερινό αντιδραστικό συσχετισμό δυνάμεων στην ΕΕ που επιδιώκει την αναδιανομή του πλούτου, και ότι τα μνημόνια --σε μια προσέγγιση που πλησιάζει, (με "Μαρξιστική" ορολογία) μια συνωμοσιολογική θεωρία-- δεν σχεδιαστήκαν παρά για να θέσουν το θεσμικό και οικονομικό πλαίσιο "ώστε ν' αναδιαρθρωθεί η κοινωνία σε αντιδραστική κατεύθυνση: να συσσωρευτεί ο πλούτος σε λίγα χέρια, να ενισχυθούν τα κέρδη και ο εργοδοτικός δεσποτισμός, να αποδομηθούν τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα να αυξηθεί η "ελαστικότητα" της εργασίας". [3] Και δεν είναι μόνο ανιστόρητες αυτές οι απόψεις, αλλά και προδίδουν παντελή έλλειψη κατανόησης της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, την οποία ερμηνεύουν συνήθως ως ιδεολογία ή ως κακή πολιτική, και όχι σαν δομικό καπιταλιστικό φαινόμενο, όπως σύγχρονες προσεγγίσεις που ξεπερνούν έναν ξεπερασμένο Μαρξισμό κάνουν. [4]

Στην πραγματικότητα, όπως έδειξα αλλού, [5] όλα άρχισαν πολύ νωρίτερα, σχεδόν είκοσι χρόνια πριν, με την ολοκλήρωση της Ευρωπαϊκής Αγοράς το 1993, όταν θεσμοποιήθηκε η Πράξη Ενιαίας Αγοράς, η οποία καθιέρωνε την ελεύθερη διακίνηση των εμπoρευμάτων, τoυ κεφαλαίoυ και της εργασίας μέσα στην Κoινότητα, με την κατάργηση όλων των μη δασμoλoγικών εμπoδίων. Αυτό σήμαινε, όχι μόνο το άνοιγμα, αλλά και την «απελευθέρωση» από κοινωνικούς ελέγχους των τεσσάρων αγορών (αγαθών, υπηρεσιών, κεφαλαίου και εργασίας) ―τις γνωστές «4 ελευθερίες». Η oλoκλήρωση της Ευρωπαϊκής αγoράς κρίθηκε αναγκαία στo πλαίσιo της εντεινόμενης διεθνoπoίησης της καπιταλιστικής oικoνoμίας της αγοράς και τoυ oξυνόμενoυ ανταγωνισμoύ με τα άλλα μπλόκ τoυ διεθνoύς κεφαλαίoυ, δηλαδή τo Αμερικανικό και των χωρών της Ν.Α. Ασίας. Όμως, τo πρόβλημα ανταγωνιστικότητας για τα μητροπολιτικά κέντρα της ΕΟΚ ήταν εντελώς διαφορετικό από το αντίστοιχο πρόβλημα στις περιφερειακές χώρες. Η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας στo κέντρo (με δεδoμένη την υψηλή παραγωγικότητα των μητρoπoλιτικών χωρών) εξαρτάται κυρίως από τη συγκράτηση τιμών και μισθών ώστε να μπορούν να ανταγωνιστούν τα Γερμανικά π.χ. βιομηχανικά προϊόντα τα φθηνότερα προϊόντα made in China, είτε αυτά παράγονται από θυγατρικές είτε από εγχώριες επιχειρήσεις. Αντίθετα, η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας στις περιφερειακές χώρες μέσα στην ΕΟΚ/ΕΕ, όπως η Ελλάδα, εξαρτάται από τη μέσω νέων επενδύσεων βελτίωση της παραγωγικότητας. Το πρόβλημα δηλαδή σε αυτές τις χώρες ήταν αναπτυξιακό και αφoρούσε τη δημιoυργία μιας ισχυρής παραγωγικής βάσης με αντίστoιχα επίπεδα παραγωγικότητας προς αυτά των μητροπολιτικών κέντρων.

Εντoύτoις, παρά τη ριζική διαφoρά στα αίτια της μείωσης της ανταγωνιστικότητας, η πoλιτική πoυ ακoλoυθήθηκε στo πλαίσιo της μετα-Μάαστριχτ Ευρώπης ήταν κoινή για όλα τα μέλη και καθoριζόταν από τις ανάγκες και τα συμφέρoντα τoυ κέντρoυ. Έτσι, τo Ευρωπαϊκό κεφάλαιo προχώρησε με την Ενιαία Αγορά σε μια oικoνoμική ενoπoίηση νεo-φιλελεύθερoυ χαρακτήρα (η οποία ολοκληρώθηκε στη συνέχεια με την ΟΝΕ και την Ευρωζώνη), στην oπoία προσχώρησαν αμέσως τόσο οι τ. σοσιαλδημοκράτες και νυν σοσιαλ-φιλελεύθεροι, όσο και η Ευρω-αριστερά.

«Eλεύθερες» αγoρές, όμως, σημαίνουν όχι μόνo ανοικτές αγορές (δηλ. την απρόσκoπτη κίνηση εμπoρευμάτων, κεφαλαίoυ και εργασίας) αλλά και «ελαστικές» αγoρές, (δηλ. την εξαφάνιση των «εμπoδίων» στoν ελεύθερo σχηματισμό των τιμών, αλλά και των μισθών, καθώς και τον γενικότερo περιoρισμό τoυ Κρατικoύ ρόλoυ στoν έλεγχo της oικoνoμικής δραστηριότητας) ―με άλλα λόγια, τον δραστικό περιορισμό του στοιχείου «εθνικής οικονομίας». Και αυτή ήταν η oυσία της νεοφιλελεύθερης συναίνεσης πoυ χαρακτήριζε τo νέo θεσμικό πλαίσιo της ΕΟΚ. Στην πραγματικότητα, η συνθήκη του Μάαστριχτ θεσμοποιούσε σε πανευρωπαϊκό επίπεδο τις αλλαγές που είχαν εισαχθεί από τη Θάτσερ στη Βρετανία και τον Ρίγκαν στις ΗΠΑ. Οι αλλαγές αυτές, με τη σειρά τους, είχαν ήδη επιβληθεί «από κάτω», από τις πολυεθνικές, στη διαδικασία διεθνοποίησης της οικονομίας της αγοράς (π.χ. με την αγορά Ευρω-δολαρίων, ευρω-γιέν κ.λπ.). Αντίθετα, τελείως διαφoρετική εικόνα της oλoκλήρωσης έδινε ένα παλαιότερο κείμενo της Ευρωπαϊκής Επιτρoπής [6] πoυ oυσιαστικά πρόβλεπε «ενδεικτικό σχεδιασμό» σε πανευρωπαϊκό επίπεδo. Και αυτή ήταν και η oυσία της σoσιαλδημoκρατικής πρότασης: ένα είδoς διεθνoπoιημένoυ Κεϋνσιανισμoύ (δηλαδή, Κoινoτικoύ παρεμβατισμoύ στoν έλεγχo της oικoνoμικής δραστηριότητας) πoυ αναπόφευκτα θα έπρεπε να αντικαταστήσει τoν εθνικό Κεϋνσιανισμό. Αναπόφευκτα, γιατί η Κεϋνσιανή στρατηγική είναι ανεφάρμoστη σε στενά εθνικά πλαίσια, όταν επικρατoύν συνθήκες ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίoυ και εργασίας. Ο καταπoντισμός, δηλαδή, της σoσιαλδημoκρατικής συναίνεσης, πoυ άρχισε με την άνθηση τoυ νεoφιλελευθερισμού στη δεκαετία του 1980 —όχι σαν αποτέλεσμα κάποιας συνωμοσίας, οπως υποστηρίζουν αφελείς συνωμοσιολογικές, αλλά και αποπροσανατολιστικές για το λαϊκό κίνημα, «θεωρίες» τύπου Naomi Klein [7], αλλά σαν αποτέλεσμα των προαναφερθεισών αλλαγών απο τα κάτω που είχε φέρει η αυξανόμενη διεθνοποίηση της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς— παραμέρισε και τις σχετικές πρoτάσεις για μια Ευρωπαϊκή Κευνσιανή στρατηγική.

Στη συνέχεια, η εισαγωγή του Ευρώ σήμαινε ότι για να επιτυγχάνεται η σταθερότητα των τιμών στην Ευρωζώνη έπρεπε τα δημοσιονομικά ελλείμματα να ελαχιστοποιούνται, όπως επέβαλε το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης, το οποίο ακριβώς επειδή δεν ετηρείτο απο πολλές χώρες, ακόμη και του κέντρου, οδήγησε τώρα στην ανάγκη συνταγματικής απαγόρευσης των ελλειμμάτων. Και αυτό, διότι η μόνη δυνατότητα που μένει στις ελίτ, κάτω από τις συνθήκες αυτές, για βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας είναι η συμπίεση του κόστους παραγωγής και η ελαχιστοποίηση του φορολογικού βάρους πάνω στα κέρδη και τα εισοδήματα της ίδιας της ελίτ. Όταν δηλαδ η αύξηση της παραγωγικότητας δεν είναι δυνατή, λόγω της απουσίας σημαντικών επενδύσεων σε νέες τεχνολογίες κ.λπ. (όπως ήταν η περίπτωση της χώρας μας), τότε μένει μόνο η απειλή της ανεργίας και της ανασφάλειας, καθώς και η παράλληλη «ελαστικοποίηση» της αγοράς εργασίας, στην οποία άλλωστε εξακολουθεί να στηρίζεται η «πολιτική» απασχόλησης της Ευρωζώνης, παρά τα ευχολόγια της συνθήκης του Άμστερνταμ. Με βάση τα δεδομένα αυτά δεν είναι περίεργο ότι η μεν οικονομική και πολιτική ελίτ μας είχε πάντα εναποθέσει τις ελπίδες της στις ξένες επενδύσεις, και σήμερα αυτή αποτελεί τη μόνη ελπίδα της για ανάπτυξη, οι δε Οικολόγοι Πράσινοι στην «πράσινη» ανάπτυξη και οι παλαιό-Μαρξιστές στο κίνημα αλληλεγγύης υπερ της Ελλάδος και την πάλη για την ανάπτυξη ενός πανευρωπαϊκού κινήματος που θα αλλάξει τον συσχετισμό δυνάμεων και θα οδηγήσει σε μια Ευρώπη των λαών --και άλλα παραμύθια στο σημερινό θεσμικό πλαίσιο των ανοικτών και απελευθερωμένων αγορών που επιβάλλει η διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς.

Αν λοιπόν δούμε τις αδιέξοδες, δήθεν λύσεις, που πρότεινε η αριστερά αυτή, τότε μπορούμε να καταλάβουμε πώς κατάφεραν η ντόπια και η ξένη Χούντα να περάσουν τα κτηνώδη μέτρα. Και αυτό, διότι οι «λύσεις» αυτές δεν θεμελιώνονται στη βασική διαπίστωση πως η μονομερής έξοδος, όχι απλά από την Ευρωζώνη, αλλά και από την ΕΕ, καθώς και η επιβολή αυστηρών κοινωνικών ελέγχων στις «4 αγορές», είναι αναγκαίες προϋποθέσεις για την έξοδο απο την καταστροφική κρίση, μαζί με την ακύρωση των δανειακών συμβάσεων, την αναγκαστική απαλλοτρίωση χωρίς αποζημίωση κάθε κοινού αγαθού που έχει περιέλθει, μέσα από τη διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων, στην ιδιοκτησία των ξένων και ντόπιων ελίτ. Όλα αυτά και άλλα μέτρα [8] θα έπρεπε να έχουν μακροπρόθεσμο στόχο την οικοδόμηση της παραγωγικής δομής της χώρας, (η οποία έχει καταστραφεί ολοκληρωτικά μετά την πλήρη ενσωμάτωσή της στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, και ιδιαίτερα μετά την ένταξή μας στην ΕΟΚ/ΕΕ), και τη δημιουργία ενός συναφούς καταναλωτικού πρότυπου που θα στήριζε μια αυτοδύναμη (όχι αυτάρκη) οικονομία. Η αυτοδύναμη οικονομία αποτελεί άλλωστε την μόνη δυνατή διέξοδο από τη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, που προσφέρει εναλλακτική λύση στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Και φυσικά αυτό δεν σημαίνει «απομονωτισμό» όπως διαστρεβλώνουν την αυτονομία οι «Ευρωπαϊστές» στη ρεφορμιστική Αριστερά, τα Πανεπιστήμια κ.λπ. που έχουν άμεσα ή έμμεσα οικονομικά και άλλα συμφέροντα από την παραμονή μας στην ΕΕ. Αυτή είναι η μόνη φιλολαϊκή λύση, ιδιαίτερα αν αποτελέσει τμήμα οικονομικών ενώσεων με γειτονικές χώρες σε παρόμοιο επίπεδο οικονομικής ανάπτυξης (π.χ. χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, Βαλκανικές χώρες, χώρες της Βόρειας Αφρικής κ.λπ.). Οι νέες αυτές οικονομικές ενώσεις που θα θεμελιώνονται στην αλληλεγγύη των λαών, αντί για τις σημερινές ληστρικές ενώσεις του κεφαλαίου, όπως η ΕΕ, αποτελούν τον μόνο αληθινό διεθνισμό σήμερα, σε αντιδιαστολή με τον ψευτοδιεθνισμό της ρεφορμιστικής «Αριστεράς» που δήθεν θα κτιστεί μέσα στην ΕΕ!

Ο αγώνας για να κτιστεί ένα παλλαϊκό Μέτωπο κοινωνικής και, κατά συνέπεια, εθνικής απελευθέρωσης είναι σήμερα επιτακτική ανάγκη, εφόσον μόνο ένα παρόμοιο Μέτωπο θα μπορούσε να σταματήσει τη σημερινή καταστροφή και να ανοίξει τον δρόμο, αρχικά, για μια αυτοδύναμη οικονομία και, τελικά, για τη μορφή απελευθερωτικής κοινωνίας που θα επέλεγε ο Λαός.

* Δημοσιεύτηκε στο http://www.inclusivedemocracy.org 

Τρίτη 28 Φλεβάρη

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Σ. Πεσματζόγλου, "Δεν είναι μια η Ευρώπη", "Οι εργαζόμενοι", 25/2/2012
[2] Λ. Βατικιώτης, "Η Ευρώπη των αποικιών", στο ίδιο
[3] Γ. Μηλιός, "Σωτήριο μνημόνιο θα είναι μόνο εκείνο που θα ανατραπεί"!, στο ιδιο
[4] Leslie Sclair, The Transnational Capitalist Class (Blackwell, 2001)
[5] Η Ελλάδα ως Προτεκτοράτο της Υπερεθνικής ελίτ: Η ανάγκη για άμεση έξοδο απο την ΕΕ και για μια αυτοδύναμη οικονομία, (Γόρδιος, 2010)
[6]Claude Gruson, Commission of the European Communities , Τhe challenges ahead: A plan for Europe (Office for Official Publications of the European Communities, 1979),
[7] Naomi Klein, Το δόγμα του σοκ, Η άνοδος του καπιταλισμού της καταστροφής, (Λιβάνης,2010)
[8] βλ. ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΕΘΝΙΚΟ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ http://www.inclusivedemocracy.org/brochures/2011.11.13__neo_ethniko_koinoniko_metopo_extented.html

Ο Χουντής ξεφτίλησε τον Γιούνκερ μέσα στο ευρωκοινοβούλιο!

http://olympia.gr/2012/02/29/%CE%BF-%CF%87%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%AE%CF%82-%CE%BE%CE%B5%CF%86%CF%84%CE%AF%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CE%BA%CE%B5%CF%81-%CE%BC%CE%AD%CF%83%CE%B1/

 

Έχουμε ξαναπεί ότι ο Νίκος Χουντής είναι ένας από τους ευρωβουλευτές που τιμά την Ελληνική παρουσία στο ευρωκοινοβούλιο.

Σήμερα δεν δίστασε να κάνει σκληρή επίθεση στον ανεκδιήγητο Γιούνκερ, ο οποίος πριν λίγες ώρες είχε κάνει μια πρωτόγνωρη παρέμβαση για το πολιτικό σκηνικό της χώρας μας…

Για την ακρίβεια ο Νίκος Χουντής έβαλε ..στη θέση του τον Πρόεδρο του Eurogroup, o oποίος προσπάθησε – χωρίς επιτυχία – να ανασκευάσει τα λεγόμενά του.

Τί είπε ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ προς τον Ζαν Κλοντ Γιούνκερ; «Είστε άξιος εκπρόσωπος της αυταρχικής Γερμανικής Ευρώπης, του κοινωνικού και εργασιακού Μεσαίωνα».

Μέσα στην συνεδρίαση της Επιτροπής Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, που έγινε με την παρουσία του προέδρου του Eurogroup, ο Ν. Χουντής είπε:

«Κύριε Γιούνκερ, σε συνέντευξή σας σε γερμανική εφημερίδα δηλώσατε ότι εάν στην Ελλάδα ενισχυθούν ακραία κόμματα σε βαθμό που το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία δεν μπορούν να φτιάξουν κοινοβουλευτική πλειοψηφία, και αυτοί που θα κυβερνήσουν, θελήσουν να αποχωρήσουν από το πρόγραμμα σωτηρίας, θα αποχωρήσει και η Ευρώπη. Σε άλλη συνέντευξη συμπληρώσατε ότι χρειάζεται ένας Επίτροπος για την Ελλάδα.

Θέλω να σας πω ότι ο εκβιασμός σας είναι για τους Έλληνες προφανής. Τι μας λέτε;

Πρώτον: Ή ψηφίζετε τα κόμματα που στηρίζουν σήμερα το μνημόνιο, που δεν είχαν το θάρρος, δεν είχαν την αντοχή να υπερασπιστούν τον ελληνικό λαό από την ταπείνωση ή τώρα που εξασφαλίσαμε τις τράπεζες, τώρα που εξασφαλίσαμε την επικυριαρχία με επιτρόπους και γκαουλάιντερ, τώρα που σας έχουμε σε καθεστώς επιλεκτικής χρεοκοπίας, να ξέρετε ότι δεν μπορείτε να ψηφίσετε την κυβέρνηση και το κόμμα που σας αρέσει. Δηλαδή, μας υπόσχεστε επιλεκτική δημοκρατία. Και που το λέτε αυτό; Στην χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία.

Πριν λίγους μήνες θα έλεγα στον πρόεδρο της ευρωζώνης ότι η θέση του δεν του επιτρέπει να κάνει τέτοιες ‘αγενείς’ δηλώσεις. Θα του έλεγα ότι δεν έχει κανένα δικαίωμα να χαρακτηρίζει ακραίο κάθε άλλο ελληνικό κόμμα εκτός από το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία. Θα του έλεγα ότι δεν έχει τη δυνατότητα και το δικαίωμα να μας επιβάλει ποια κυβέρνηση θα έχουμε στην Ελλάδα.

Δεν σας τα λέω αυτά, όμως, γιατί αναγνωρίζω στο πρόσωπό σας έναν άξιο εκπρόσωπο μιας Ευρώπης που έχει διαμορφώσει ένα τραπεζικό και δημοσιονομικό ‘Νταχάου’, έναν κοινωνικό και εργασιακό Μεσαίωνα. Μιας Ευρώπης της σιδηράς πειθαρχίας, μιας Γερμανικής Ευρώπης. Γι’ αυτό κ. Γιούνκερ δε σας ρωτάω από πού αντλείτε το δικαίωμα να κάνετε αυτές τις ‘αγενείς’ δηλώσεις για την πατρίδα μου».

Δρ Σταμάτης Μ. Κριμιζής. Ο Μέγας Έλληνας Αστροφυσικός της Αμερικής που ανέβασε τη Χίο στα… επουράνια

http://skeftomasteellhnika.blogspot.com/2012/02/blog-post_7035.html

Ο Δρ Σ. Κριμιζής, ο γράφων και οι διαπρεπείς νομικοί

Ευγενία και  Παναγιώτης Νικολούδης στο εξοχικό

των τελευταίων στα Μεστά (31-8-2001)

Ο Δρ Σταμάτιος Μ. Κριμιζής έχει στο ενεργητικό του μια μακροχρόνια και διακεκριμένη καριέρα σαν εκπαιδευτικός και πρωτοπόρος ερευνητής με πειράματα στα σπουδαιότερα διαστημικά προγράμματα των Η.Π.Α....

καθώς και της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας. Είναι διευθυντής του Τμήματος Διαστημικής Φυσικής του Εργαστηρίου Εφαρμοσμένης Φυσικής του Πανεπιστημίου Τζωνς Χώπκινκς των Η.Π.Α. (JHU/ALP). Από αυτή τη θέση διευθύνει τις δραστηριότητες 600 περίπου επιστημόνων, μηχανικών και τεχνικού και βοηθητικού προσωπικού.

Στις βασικές δραστηριότητες του τμήματος Διαστημικής Φυσικής που διευθύνει, περιλαμβάνεται ο σχεδιασμός, η κατασκευή, ο τεχνικός έλεγχος και η αποστολή στο διάστημα ολοκληρωμένων δορυφόρων και επιστημονικών οργάνων, τα οποία εκτελούν μετρήσεις πάνω σε διαστημικές αποστολές της NASA γύρω από τη γη, τους άλλους πλανήτες και τον ήλιο.

Τα επιστημονικά ενδιαφέροντα του Δρ Κριμιζή συμπεριλαμβάνουν περιβαλλοντολογικά προβλήματα της γης, τις μαγνητόσφαιρες της γης, των πλανητών και άλλων διαπλανητικών σωμάτων, τα ηλιακά φαινόμενα και τη φυσική πλάσματος στο διαπλανητικό χώρο. Έτσι με την καθοδήγησή του,  το  τμήμα  Διαστημικής  Φυσικής  διενεργεί πρωτοποριακή έρευνα σε όλα τα πεδία της Διαστημικής Επιστήμης, από την ατμόσφαιρα της γης  μέχρι  τον ήλιο,  το διαπλανητικό χώρο, τους πλανήτες,  τους κομήτες,  τους  αστεροειδείς  και 

άλλα διαστημικά σώματα. Μέχρι τώρα έχει εκτελέσει πάνω από 60 δορυφορικές αποστολές στο διάστημα και έχει κατασκευάσει πάνω από 100 επιστημονικά όργανα, έχοντας έτσι επιβληθεί σαν το ίδρυμα που συνδυάζει την υπεροχή στη διαστημική μηχανική με τη βαθιά επιστημονική έρευνα. Τα προγράμματα του τμήματος χρηματοδοτούνται από τη NASA, το Ναυτικό και άλλες Κυβερνητικές υπηρεσίες.

Ο Δρ Σ. Κριμιζής με τη σύζυγό του  λογοτέχνη

Μαρία Αναστασοπούλου  στο Ηραίο της Σάμου

Ο Δρ Σταμάτης Κριμιζής γεννήθηκε στο Βροντάδο της Χίου. Εκεί τελείωσε Δημοτικό και  το  Γυμνάσιο. Γιος Έλληνα μετανάστη που πηγαινοερχόταν στην Αμερική, μετά το θάνατο του πατέρα του πήγε στην Αμερική όπου και σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα, απ` όπου έλαβε το πτυχίο της φυσικής το 1961 και στο Πανεπιστήμιο της Αϊόβα, όπου υπό την καθοδήγηση του J. A. Van Allen, που ανακάλυψε τις ραδιενεργούς ζώνες Βάναλλεν γύρω από τη γη, απόκτησε Μαστερς και Διδακτορικό στη φυσική το 1963 και 1965 αντίστοιχα. Η διδακτορική διατριβή του Δρ Κριμιζή πάνω στο μοντέλο διάδοσης των πρωτονίων προερχομένων από τις εκλάμψεις του ήλιου (Krimigis, s. m., Interplanetary diffusion model for the time behavior of intensity in a solar cosmic ray event, J. Geophys. Res. 70, 2943-2960, 1965) ήταν η πρώτη μελέτη που ερμήνευσε  τη διαπλανητική διάδοση των πρωτονίων μέσα από μια διαδικασία  διάχυσης και έγινε γνωστή σαν «το μοντέλο Κριμιζή»  στην  ανάπτυξη  του  θέματος  για τις επόμενες δυο δεκαετίες. Αμέσως μετά την απόκτηση του διδακτορικού του διπλώματος, ο Δρ Κριμιζής προσελήφθη σαν επίκουρος καθηγητής στη Σχολή Φυσικής και Αστρονομίας του Πανεπιστημίου της Αϊόβα, όπου δίδαξε για τρία χρόνια. Από το 1972 προήχθη στη βαθμίδα του ισότιμου καθηγητή στο Εργαστήριο Εφαρμοσμένης Φυσικής του Πανεπιστημίου Τζωνς Χώπκινς.

Σα μεταπτυχιακός ακόμα φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Αϊόβα, ο Δρ Κριμιζής εξελέγη από τη NASA σαν συνερευνητής του Van Allen για το πείραμα του Πανεπιστημίου που εστάλη με το διαστημόπλοιο Mariner 4, που ήταν η πρώτη τότε αποστολή στον Άρη. Ο ίδιος επινόησε, σχεδίασε και κατασκεύασε τον πρώτο μετρητή στερεάς κατάστασης που εστάλη ποτέ στο διάστημα. Συμπτωματικά, το ερευνητικό όργανο του Mariner 4, εκτός από τη μελέτη των στοιχείων στην περιοχή του Άρη, ανακάλυψε την εκτόξευση ηλεκτρονίων υψηλής ενεργείας στις εκλάμψεις του ηλίου (Van Allen, J. A. and S. M. Krimigis, Impulsive Emission of ~40 kev electronics from the sun, J. Geophys. Res., 70, 5737-5751, 1966), ένα φαινόμενο που έκτοτε χρησιμοποιείται κατά κανόνα στην εξερεύνηση της απελευθέρωσης ηλιακής ενεργείας μέσω ακτίνων Χ και μικροκυμάτων.

Ο Δρ Σταματης Μ. Κριμιζής

Την ίδια χρονική περίοδο, σαν ιθύνων ερευνητής (Lead Investigator) στο πείραμα μετρήσεως ιόντων υψηλής ενεργείας του δορυφόρου Injun 4, σχεδίασε, κατασκεύασε και απέστειλε στο διάστημα (Νοέμβρης 1964) τον πρώτο μετρητή, που είχε την ικανότητα να διακρίνει πυρήνες Ηλίου από πρωτόνια, μέσω του οποίου ανακάλυψε το συστατικό Ήλιο (άλφα σωματίδιο) στις ραδιενεργούς ζώνες της γης (Krimigis, S. M. and Van Allen, Geomagnetically trapped alpha particles, J. Geophys. Res., 72, 5779-5797, 1967).

Σαν κύριος δημιουργός και ερευνητής του πειράματος  του  Μετρητή  Στερεάς  Κατάστασης   στο Injurn-5, ο Δρ Κριμιζής, εν συνεχεία, επινόησε και κατασκεύασε ένα πρωτοποριακό σύστημα, που ανακάλυψε την παρουσία πυρήνων βαρύτερων από το Ήλιο, παγιδευμένων στις ζώνες Βαναλλεν (Krimigis et al, Trapped energetic nuclei Z>3 in the Earth`s outer radiation zone, J. Geophys. Res. 75,  4210-4215, 1970).

Την άφιξη του Δρ Κριμιζή στο Εργαστήριο Εφαρμοσμένης Φυσικής του Πανεπιστημίου Τζων Χώπκινς, ακολούθησε η επιλογή του σαν Πρώτου Ερευνητή (Principal Investigator) για το πείραμα της Μέτρησης Φωρτισμένων Σωματιδίων (CPME) των διαστημοπλοίων Explorer 47 και 50, που εκτοξεύθηκαν το 1972 και 1973 αντίστοιχα.

Το όργανο του πειράματος στο διαστημόπλοιο Explorer 50 λειτουργεί ακόμα και σήμερα και παρέχει την πιο πλήρη πηγή δεδομένων για τα ηλιακά σωματίδια υψηλής ενεργείας.

Κανένα όργανο από όσα έχουν εκτοξευθεί μέχρι σήμερα στο διάστημα δεν έχει δώσει πιο πλήρη στοιχεία.

Το 1971 ο Δρ Κριμιζής ανέπτυξε προ-ενισχυτές ευαίσθητους σε πολύ χαμηλές ενέργειες, που οδήγησαν στην κατασκευή οργάνου για την εξερεύνηση σωματιδίων φορτισμένων με χαμηλή ενέργεια στους απώτερους πλανήτες. Το όργανο αυτό (Low Energy Charged Particle ή LECP) που κατετέθη μαζί με άλλες 300 προτάσεις επιστημονικών εξερευνητικών οργάνων προς έγκριση στη NASA, επελέγη μεταξύ των 10 που εστάλησαν με τα διαστημόπλοια Voyager 1 και 2. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο διαγωνισμό αυτό, το LECP του Δρ Κριμιζή θεωρήθηκε σαν τελειότερο εκείνου που είχε υποβάλει ο πρώην καθηγητής του Van Allen για το ίδιο πείραμα. Ο Δρ Κριμιζής υπήρξε τότε (1971) ο νεώτερος Principal Investigator, που εξέλεξε ποτέ η NASA. Η επιτυχία των Voyager 1 και 2, που εκτοξεύτηκαν το 1977, είναι γνωστή, ενώ τα όργανα LECP στέλλουν ακόμη πολύτιμες πληροφορίες.  Οι   ανακαλύψεις  που   οφείλονται  στα  LECP είναι πάρα πολλές για να παρουσιαστούν με λεπτομέρεια. Είναι αρκετό να αναφερθεί ότι τουλάχιστον 150 εργασίες έχουν δημοσιευθεί από τα δεδομένα που έχουν στείλει μέχρι σήμερα.

Ο Δρ Κριμιζής καθαρίζει τα χιόνια στο σπίτι του

Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ο Δρ Κριμιζής συνέλαβε την ιδέα ενός διαστημικού πειράματος που θα εξερευνούσε τις πηγές των ραδιενεργών πηγών της γης. Το πείραμα έγινε γνωστό σαν AMPTE (Active Magnetospheric Particle Tracer Explorers) και τελικά εξελίχθηκε σε μια διεθνή συνεργασία μεταξύ των ΗΠΑ, Γερμανίας και Αγγλίας. Ο Δρ Κριμιζής ήταν ο ιθύνων (Principal  Investigator) της ομάδας των ΗΠΑ.

Στα πλαίσια του ίδιου προγράμματος το 1984 εκτοξεύθηκαν 3 διαστημόπλοια, που μεταξύ άλλων δημιούργησαν και τον πρώτο τεχνικό κομήτη  του ηλιακού μας συστήματος. Το AMPTE πρόσφερε υλικό για πάνω από 500 δημοσιευμένες επιστημονικές εργασίες. Τη δεκαετία του `80 ο Δρ Κριμιζής ήταν ο βασικός παράγων στην ανάπτυξη μιας νέας τεχνολογίας για τη φωτογράφηση των Μαγνητοσφαιρικών πλασμάτων. Η τεχνική αυτή βασίστηκε σε πρωτότυπες παρατηρήσεις πάνω στις πληροφορίες που έστειλαν τα Voyager με σκοπό να εξερευνηθούν τα αφόρτιστα άτομα υψηλής ενέργειας (Energetic Neutral Atoms or ENA), που είχαν επισημανθεί στον δακτύλιο αερίων του δορυφόρου του Δία Ηώ. Ο ίδιος ηγήθηκε στην κατασκευή  μιας ΕΝΑ φωτογραφικής συσκευής με την οικονομική υποστήριξη ενός καινοτομικού ερευνητικού κονδυλίου της NASA (1985). Πάνω σ` αυτή τη φωτογραφική συσκευή βασίστηκε η κατασκευή ενός νέου οργάνου για τη φωτογράφηση των μαγνητοσφαιρών (Magnetosphere Imaging Instrument or MIMI) που εκτοξεύθηκε πάνω στο διαστημόπλοιο Cassini στην αποστολή στον Κρόνο, το 1997.

Ο Δρ Κριμιζής είναι ξανά ο ιθύνων ερευνητής ( Principal Investigator) στο πείραμα αυτό. Πάνω στις ανακαλύψεις αυτές βασίζει το τμήμα Διαστημικής της NASA άλλες αποστολές.

Παράλληλα με την προώθηση της τεχνολογίας και της επιστήμης, ο Δρ Κριμιζής κατάφερε να ανάγει το επιστημονικό πρόγραμμα του Εργαστηρίου Εφαρμοσμένης Φυσικής του Πανεπιστημίου Τζων Χώπκινς από μια ολιγάριθμη επιστημονική ομάδα

το 1968, σε ένα πολυάριθμο τμήμα διαστημικής ερευνητικής δραστηριότητας με μεγάλη ποικιλία προγραμμάτων, από θέματα Ωκεανογραφίας μέχρι Αστροφυσικής.

Η ομάδα φυσικής πλάσματος του τμήματός  του, έχει αναγνωριστεί σαν η μεγαλύτερη και η πιο πετυχημένη και πρωτοποριακή στις ΗΠΑ. Κάτω από την επίβλεψη του Δρ Κριμιζή, το ALP κατασκεύασε στο πρόγραμμα Discovery (Near or Near Earth Asteroid Rendezvous), που εκτοξεύθηκε και έφτασε μέχρι τον Αστεροειδή Έρωτα όπου και προσεδαφίσθηκε στις 12 Φεβρουαρίου 2001.

Ένας από τους κρατήρες του Έρωτα ονομάζεται Χίος (HIOS) κοντά στον μεγάλο κρατήρα Ψυχή. Έτσι τ` όνομα του νησιού, πήγε στα… επουράνια. Κι ο Δρ Κριμιζής φυσικά δεν έμεινε μόνο στη γη. Το 1979 η Διεθνής Αστροναυτική Ένωση (International Astronautical Union) έστειλε και το δικό του όνομα στον ουρανό, μετονομάζοντας τον Αστεροειδή 1979 UH,  σε 8323 KRIMIZIS.

 

Η εκτόξευση τουNEAR

Πολλές οι τιμητικές διακρίσεις πριν και μετά απ` αυτήν. Αναφέρουμε μερικές ενδεικτικά όπως το μετάλλιο της NASA για εξαιρετικό επιστημονικό επίτευγμα (NASA Medal for Exceptional Scientific Achievement) το 1980 και για δεύτερη φορά το 1986, το ομαδικό βραβείο (Group Achievement Award) για τα προγράμματα Voyager, AMPTE, Galileo και Ulysses από τη NASA, το βραβείο για εξαιρετικό επιστημονικό επίτευγμα από την Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Διαστήματος για το Πρόγραμμα Ulysses.

Η επιστημονική προσφορά του Δρ Κριμιζή έχει αναγνωριστεί από πολλούς  επιστημονικούς  οργανισμούς όπως την Αμερικανική  Εταιρεία Φυσικής (American Physical Society), που τον εξέλεξε Διακεκριμένο Μέλος (Fellow) για εξαιρετική προσφορά στην καταγραφή και ερμηνεία του πλάσματος στις μαγνητόσφαιρες των πλανητών και στην ηλιόσφαιρα, το 1983, όπως και στην Αμερικανική Γεωφυσική Ένωση (ACU), to 1980. Έχει βραβευθεί από τη Διεθνή Ακαδημία Αστροναυτών και την Ακαδημία AHEPA το 1994. Στο Παγκόσμιο Διαστημικό Συνέδριο του 2002 του παρεδόθη το Βραβείο Διαστημικών Επιστημών COSPAR , την υψίστη τιμητική διάκριση που η παγκόσμια διαστημική επιστημονική κοινότητα  έχει δώσει.

Το 1993 εξελέγη μέλος της Διεθνούς Αστροναυτικής Ακαδημίας (International Academy of Astronautics), είναι συνεργαζόμενο μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, έχει τιμηθεί από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας με τον Χρυσό Σταυρό του Φοίνικα και βραβεύθηκε επίσης από το Ελληνοαμερικανικό Ινστιτούτο.

Η επιστημονική αναγνώριση του Δρ Κριμιζή τον έχει επιβάλλει σε παγκόσμια κλίμακα σαν ομιλητή ή οργανωτή σε εθνικά και διεθνή συνέδρια για τη διαστημική φυσική. Έχει δώσει διαλέξεις σε πολλές ξένες χώρες όπως Αυστραλία, Καναδά, Κίνα, Ιαπωνία, Ρωσία, Ισραήλ και όλες τις χώρες της Ευρώπης.

Έχει υπηρετήσει σαν Πρόεδρος, Σύμβουλος ή μέλος σε Δ. Σ. πάνω από 36 επιστημονικών και τεχνολογικών επιτροπών για τη NASA, την Εθνική Ακαδημία Επιστημών των ΗΠΑ και τη Διεθνή Επιστημονική Συμβουλευτική Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων  για τη Διαστημική Φυσική (Fachbeirat) του Max-Plank-Institute.

Σαν Πρόεδρος της Επιτροπής για την Ηλιακή και τη Διαστημική Φυσική της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών (1983-86) η οποία προδιέγραψε το διαστημικό ερευνητικό πρόγραμμα της NASA για την περίοδο 1985-2001 ο Δρ Κριμιζής συνέθεσε την γνωστή «Αναφορά Κριμιζή» που είχε τέτοια απήχηση ώστε έγινε εισήγηση  στη  Βουλή  των Αντιπροσώπων (Congress) για την έγκριση του προγράμματος και ήταν η πρώτη φορά που μια αναφορά της Ακαδημίας Επιστημών στηρίχθηκε με απόφαση του Κογκρέσου.

Οι τόσες επιτυχίες του Δρ Κριμιζή όπως είναι φυσικό τράβηξαν την προσοχή των μέσων ενημέρωσης  όλου του  κόσμου.  Η συνέντευξη  τύπου  που έδωσε  για  τις  ανακαλύψεις  του   στο Voyager 1, παρουσιάστηκε στην πρώτη σελίδα των New York  Times στις 10 Ιουνίου 1979 μετά από τη συνάντηση του διαστημοπλοίου με το Δία και  δεύτερη φορά τον Οκτώβριο του 1981 μετά τη  συνάντηση του Voyager 2 με τον Κρόνο. Ανάλογες μεταδόσεις έκαναν τα  διεθνή πρακτορεία  καθώς  και  τα μεγαλύτερα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά δίκτυα της Αμερικής και όλου του κόσμου.

Το μικρό διαστημόπλοιο NEAR προσεδαφίζεται στον Έρωτα

Στις 26 Μαρτίου 1986 είχε προσκληθεί με άλλους 5 επιστήμονες σε γεύμα στον Λευκό Οίκο με σκοπό να ενημερώσει τον Πρόεδρο Ρήγκαν για το πείραμα LECP στο Voyager και το πρόγραμμα συνεργασίας AMPTE με  Γερμανία και  Αγγλία.

Πήρε επίσης μέρος στην ενημέρωση του Προέδρου Μπους στις 7 Ιουλίου 1990, για την επιτυχή συνάντηση του Voyager με τον Ποσειδώνα στις 25 Αυγούστου 1989 και τον Δεκέμβριο του 1987 ήταν ένας από τους προσκεκλημένους στη συνάντηση με τον Πρόεδρο Κορμπατσώφ στην πρώτη επίσκεψη του τελευταίου στην Αμερική.

Πολύ λίγος ο χώρος στο Περιοδικό μας κι οι γνώσεις μου πενιχρές για ένα τέτοιο αφιέρωμα, που έγινε όμως με αγάπη κι ήταν χρέος τιμής σ` εκείνον που τόσα έχει προσφέρει στην ανθρωπότητα.

Το αποφάσισα στις 16 Αυγούστου όταν ευρισκόμενος στο σπίτι του ζεύγους Κριμιζή στο  Βροντάδο της Χίου (ημέρα του Αγ. Σταματίου) πληροφορήθηκα ότι θα έφευγε επειγόντως στην Αμερική, λόγω  βλάβης στο  διαστημοπλοίου CONTOUR  και  της απαραίτητης εκεί παρουσίας του.

Η πίκρα για την απουσία του από την ωραία παρέα μας στην Παφυλίδα την μεθεπομένη, αντισταθμίστηκε από την περηφάνια που όλοι νοιώσαμε και νοιώθουμε. Τα ίδια αισθήματα αγάπης και θαυμασμού πλημμυρίζουν τις καρδιές όλων όσων είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε από κοντά (και όχι μόνο) και  να γινόμαστε κοινωνοί της γνώσης του, «τυραννώντας» τον, όσες φορές ο περιορισμένος του χρόνος επέτρεπε να μας χαρίζει  τη συντροφιά του.

Βαγγέλης Ρουφάκης

 Θερμά ευχαριστώ τη φίλη και συνεργάτιδα του περιοδικού μας λογοτέχνη Μαρία Αναστασοπούλου-Κριμιζή, μα και τον ίδιο, για το υλικό που ευχαρίστως μου παραχώρησαν.

Πάνω από 21 εκ. ευρώ θα διαθέσει η Κομισιόν για συσσίτια στην Ελλάδα

http://exomatiakaivlepo.blogspot.com/2012/02/21_29.html

Περισσότερα από 21 εκ. ευρώ θα διαθέσει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στην Ελλάδα για την ενίσχυση των συσσιτών που διατίθενται στους άπορους πολίτες, ενώ σε δήλωσή της σήμερα ανέφερε, ότι γίνεται προσπάθεια το πρόγραμμα να διατηρηθεί και το 2013. Συγκεκριμένα,το ποσό ανέρχεται σε 21.651.199 ευρώ, ενώ διευκρινίζεται ότι το πρόγραμμα Επισιτιστικής Βοήθειας (ΠΕΒ) ύψους 500 εκατ. ευρώ ετησίως υπέρ των άπορων πολιτών της ΕΕ, δηλαδή των 18 εκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν κάτω από ή στο όριο της φτώχειας και μπορούν, χάρη σε αυτό το πρόγραμμα, να έχουν τουλάχιστον τροφή, διατηρήθηκε μετά κόπων και βασάνων.

Η μάχη κερδήθηκε, με την τελική υπερψήφιση του ΠΕΒ, στην ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου κατά την πρόσφατη σύνοδο στο Στρασβούργο, στις 15/2, μετά την πολιτική συμφωνία που επήλθε στο Συμβούλιο τον Οκτώβριο του 2011 και την υποχώρηση της Γερμανίας υπό τον όρο ότι «αυτή θα είναι μία μεταβατική λύση για την επόμενη διετία», όπως δήλωσε η υπουργός Γεωργίας Ίλσε Άιγκνερ. Ωστόσο αρκετοί είναι εκείνοι που υπόσχονται ότι θα δώσουν μάχη για τη διατήρηση του προγράμματος. Η Γερμανία ήταν αυτή που, υποστηριζόμενη από άλλες πέντε χώρες (Αυστρία, Δανία, Βρετανία, Σουηδία και Τσεχία) με μία προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο είχε ζητήσει τη διακοπή της χρηματοδότης του ΠΕΒ με πόρους της Κοινής Αγροτική Πολιτικής (ΚΑΠ) και τα είχε αρχικά καταφέρει, καθώς μία πρώτη απόφαση ακύρωσε τις διατάξεις που επέτρεπαν προμήθεια προϊόντων από την αγορά. Αποτέλεσμα ήταν τα συσσίτια να περιορίζονται πλέον κατά κύριο λόγο στα αποθέματα, σχεδόν ανύπαρκτα σήμερα, που περιλαμβάνουν μόνο δημητριακά και αποβουτυρωμένο γάλα σε σκόνη. Μία δεύτερη απόφαση περιέκοπτε κατά 76% τα κονδύλια του ΠΕΒ, επαναφέροντάς τα από τα 500 εκατ. ευρώ στο επίπεδο των 114 εκατ. που ήταν πριν από το 2008. Το ΠΕΒ για τη δωρεάν διανομή τροφίμων στους απόρους της Κοινότητας είχε ξεκινήσει στο πλαίσιο της ΚΑΠ εκτάκτως κατά τη διάρκεια του εξαιρετικά ψυχρού χειμώνα του 1986/1987, όταν τα πλεονάζοντα αποθέματα γεωργικών προϊόντων, τα λεγόμενα αποθέματα παρέμβασης της ΚΑΠ, δόθηκαν σε φιλανθρωπικές οργανώσεις των κρατών μελών για να τα διανείμουν σε απόρους. Στη συνέχεια, το μέτρο καθιερώθηκε και βασίστηκε στη χρησιμοποίηση των αποθεμάτων παρέμβασης -κυρίως σε βόειο κρέας, σκόνη γάλακτος, βούτυρο και σιτηρά- τα οποία, όταν σταδιακά μειώθηκαν, συμπληρώθηκαν από προμήθειες τροφίμων της ανοιχτής αγοράς. Το 2008 το πρόγραμμα λειτουργούσε σε μόνιμη βάση με συμπληρώματα από την αγορά, διαθέτοντας ποσό μέχρι 500 εκατ. ευρώ, ενώ το 2010 τροποποιήθηκε, μεταξύ άλλων και για επίτευξη διατροφικής ισορροπίας, επεκτείνοντας το εύρος των επιλέξιμων προϊόντων, ώστε να περιλαμβάνει για πρώτη φορά φρούτα, λαχανικά και μαγειρικό λάδι. Η εξασφάλιση, λοιπόν, της χρηματοδότησης του προγράμματος, ελλείψει αποθεμάτων έγινε ζωτικής σημασίας τα τελευταία χρόνια. Η Γερμανία μαζί με τις υπόλοιπες πέντε χώρες έθεσε θέμα διακοπής του ΠΕΒ, τον Δεκέμβρη του 2008, με το επιχείρημα ότι η χρηματοδότησή του αφαιρούσε αδικαιολόγητα πόρους από την ΚΑΠ για ένα κοινωνικό ζήτημα που αφορούσε τις εθνικές πολιτικές των κρατών μελών. Βρήκε όμως απέναντί της ισχυρούς αντιπάλους: κατ' αρχάς την Επιτροπή με επικεφαλής τον αρμόδιο επίτροπο Γεωργίας Ντάτσιαν Τσιόλος, αλλά και εκπροσώπους χωρών όπως η Ισπανία, η Γαλλία, η Ιταλία και η Πολωνία. Κατά της διακοπής του ΠΕΒ κινητοποιήθηκαν και οι Έλληνες ευρωβουλευτές. Ο αντιπρόεδρος του ΕΚ και μέλος της Επιτροπής, ο καθηγητής Γιώργος Παπαστάμκος, υπήρξε ένας εκ των συντακτών του σχετικού ψηφίσματος, το οποίο υιοθέτησε τελικά η Ολομέλεια του ΕΚ. Στο πλαίσιο παρέμβασής του στην Ολομέλεια, ο ευρωβουλευτής της ΝΔ είχε εναντιωθεί στην προτεινόμενη περικοπή των πόρων για το 2012 από περίπου 500 εκατ. ευρώ σε μόλις 114 εκατ. ευρώ, καθώς και στην καθιέρωση συγχρηματοδότησης. Απευθυνόμενος δε σε όσους ζητούσαν επανεθνικοποίηση των επισιτιστικών προγραμμάτων ως υπόθεση κοινωνικής πολιτικής εκάστου κράτους μέλους, ο Γιώργος Παπαστάμκος είχε σημειώσει ότι «πέραν της κοινωνικής του διάστασης, το πρόγραμμα, μέσω της διάθεσης γεωργικών προϊόντων προέλευσης ΕΕ, συμβάλλει στη σταθεροποίηση των γεωργικών αγορών και του γεωργικού εισοδήματος στην ΕΕ, ενώ σηματοδοτεί συμβολισμό ελάχιστης έκφρασης αλληλεγγύης υπέρ των απόρων πολιτών της». Αλλά και ο ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ Σπύρος Δανέλλης επισήμανε στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ότι «η φτώχεια είναι ένα πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό πρόβλημα που επιδεινώνει η τρέχουσα οικονομική κρίση στην Ευρώπη γι' αυτό η Ευρώπη θα πρέπει να έχει μια ολοκληρωμένη αντιμετώπιση της φτώχειας, με έναν τρόπο βιώσιμο και συνεκτικό», ενώ «παράλληλα θα πρέπει όλοι μας να γίνουμε πιο υπεύθυνοι στην καθημερινότητά μας καθώς τα 179 κιλά πεταμένης τροφής που αναλογούν κάθε χρόνο στον κάθε Ευρωπαίο (ΕΕ-27) αποτελούν ύβρι για τους απόρους και τα νέα θύματα της κρίσης». Ιδιαίτερα επικριτικός επί του θέματος είναι και ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Χουντής: «Τη στιγμή που στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες της "κρίσης" περικόπτονται ό,τι κονδύλια υπήρχαν για κοινωνικές παροχές και προγράμματα πρόνοιας, τη στιγμή που σε όλη την Ευρώπη οι άποροι, οι φτωχοί και οι άστεγοι πολλαπλασιάζονται δραματικά, η Ευρωπαϊκή Ένωση, με πρωτεργάτη την Γερμανία, θέτει υπό αμφισβήτηση το μόνο πρόγραμμα επισιτιστικής βοήθειας για τους άπορους πολίτες, που διέθετε! Η Ευρώπη της "ευημερίας" και των "ίσων ευκαιριών για όλους" έχει δείξει ότι είναι μια Ευρώπη χωρίς αλληλεγγύη, χωρίς κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα, ευαισθησία, χωρίς καμία ανθρωπιά. Είναι μια Ευρώπη των λίγων σε βάρος των πολλών». Η Ελλάδα, βάσει σχετικής έκθεσης της ΕΕ με τα στοιχεία των χωρών που συμμετείχαν στο ΠΕΒ, έλαβε το 2005 5,7 εκατ. ευρώ, το 2006 7,13 εκατ., το 2007 6,69 εκατ., το 2008 13,23 εκατ., το 2009 19 εκατ., το 2010 20 εκατ. και το 2011 επίσης 20 εκατ. Το πρόγραμμα εφαρμόζεται από το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων (ΥΠΑΑΤ) και τον ΟΠΕΚΕΠΕ από τα τέλη της δεκαετίας του '90, και πραγματοποιείται με βασικά για τις διατροφικές συνήθειες των Ελλήνων τρόφιμα, όπως μακαρόνια, ρύζι και τυρί φέτα. Ως φορείς υλοποίησης ορίζονται φιλανθρωπικά ιδρύματα, μητροπόλεις της εκκλησίας, σύλλογοι παλιννοστούντων, πολυτέκνων, τριτέκνων και μονογονεϊκών οικογενειών, ατόμων με ειδικές ανάγκες και χρονίως πασχόντων, δήμοι, καθώς και μη κυβερνητικές οργανώσεις που υλοποιούν προγράμματα σίτισης απόρων ατόμων εντός της επικράτειας και μόνο. Δικαιούχοι της δωρεάν διανομής τροφίμων ορίζονται αποκλειστικά και μόνο άπορα άτομα ή άπορες οικογένειες της Ε.Ε., ανεξαρτήτως θρησκείας και υπηκοότητας που διαμένουν νόμιμα και μόνιμα στην Ελλάδα. Ως άπορα άτομα ή άπορες οικογένειες θεωρούνται τα άτομα ή οι οικογένειες που έχουν ετήσιο ατομικό ή οικογενειακό εισόδημα μέχρι και 12.000 ευρώ προσαυξανόμενο κατά 30 % για τη σύζυγο και για τα δύο πρώτα ανήλικα ή προστατευόμενα παιδιά και κατά 40% για καθένα από τα επόμενα. Στην Ε.Ε. ορίζεται ως άπορος πολίτης, που ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας, εκείνος που έχει μηνιαίο εισόδημα κάτω του 60% του μέσου κατά κεφαλήν εισοδήματος της χώρας του. Ο ορισμός της απόλυτης φτώχειας αφορά ανθρώπους που αναγκάζονται να επιβιώνουν με λιγότερο από 2 δολάρια την ημέρα και χρησιμοποιείται συνήθως για τις αναπτυσσόμενες χώρες, ενώ στις ανεπτυγμένες ισχύει σε περιπτώσεις αστέγων. Μέχρι το τέλος του μήνα ολοκληρώνεται, όπως ανακοίνωσε προ ημερών ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, Κώστας Σκανδαλίδης, με επιτυχία το ΠΕΒ για το 2011, σε συνεργασία με φορείς κοινωνικής αλληλεγγύης. Διανεμήθηκαν περίπου 14.000 τόνοι βασικών διατροφικών προϊόντων, όπως τυριά, ζυμαρικά και ρύζι, προϋπολογισμού 20 εκατ. ευρώ. Ωφελήθηκαν περίπου 250.000 δικαιούχοι, από τους οποίους οι 120.000 ήταν οικογένειες (συνολικά 351.000 άτομα), καθώς και 103.000 άπορα άτομα και 26.000 σιτιζόμενα άτομα, σύνολο 480.000 άνθρωποι που ωφελήθηκαν με τρόφιμα.  http://armageddon-news.blogspot.com/2012/02/21_28.html

Πέθανε ο Βασίλης Τσιβιλίκας σε ηλικία 70 ετών...

http://pikri-sokolata.blogspot.com/2012/02/blog-post_29.html

Η είδηση έπεσε σαν κεραυνός. Ένας από τους σημαντικότερους ηθοποιούς της γενιάς του, ένας μεγάλος κωμικός, ένας από τους πιο συμπαθείς ανθρώπους του θεάτρου και του κινηματογράφου, δε βρίσκεται πια ανάμεσά μας.

Ο Βασίλης Τσιβιλίκας έχασε τη μάχη για τη ζωή σε ηλικία 70 ετών. Ξαφνικά, αναπάντεχα τα ξημερώματα της Τετάρτης, περίπου στις 06:35.

Τον περασμένο Ιούλιο με τους Κώστα Βουτσά, Θύμιο Καρακατσάνη, Βάσια Τριφύλλη και Γιώργο Παρτσαλάκη στο Βεάκειο θέατρο

Σύμφωνα με τη διευθύντρια του Σισμανόγλειου, Όλγα Οικονόμου, ο 70χρονος ηθοποιός άφησε την τελευταία του πνοή κατά τη μεταφορά του στο νοσοκομείο. Είχε έντονο πόνο στο θώρακα. Οι νοσηλευτές του ΕΚΑΒ στο ασθενοφόρο προσπάθησαν να τον επαναφέρουν στη ζωή, έδωσαν μάχη επί 40 λεπτά και οι γιατροί του νοσοκομείου, αλλά δεν τα κατάφεραν.

Γεννήθηκε το 1942 στη Θεσσαλονίκη. Ήταν το μοναδικό αγόρι της οικογένειάς του και μεγαλύτερος από τις δύο αδελφές του. Ήταν παντρεμένος και πατέρας δυο παιδιών.

Από την παράσταση "Μεθυσμένα κουφέτα" με τον Κώστα Τερζάκη

Φοίτησε στο κολλέγιο της Θεσσαλονίκης, όπου οι καθηγητές του τον παρότρυναν να ασχοληθεί με την υποκριτική. Η αρχή έγινε από τη θεατρική ομάδα του σχολείου. Πέρασε στην Αγγλική φιλολογία, αλλά δεν την αγάπησε ούτε την ακολούθησε ποτέ! Την εγκατέλειψε νωρίς για να κατεβεί στην Αθήνα και να ασχοληθεί επαγγελματικά με την ηθοποιία.

Προσπάθησε να μπει στο Θέατρο Τέχνης αλλά δεν τα κατάφερε. Και τελικά, σπούδασε στη σχολή υποκριτικής του Πέλου Κατσέλη.

Από την ίδια παράσταση με τη Μαρίνα Τσιντικίδου

Πρώτη του εμφάνιση στο θέατρο ήταν το 1965 στη Νέα Ιωνία. Δύο χρόνια αργότερα ο Κάρολος Κουν τον καλεί στο Θέατρο Τέχνης. Στις αρχές της δεκαετίας του '70 ξεκινά να ασχολείται με την επιθεώρηση και στα μέσα της με την πρόζα.

Η πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο ήταν στην ταινία "Η θεία μου η χίπισσα" του Αλέκου Σακελλάριου, δίπλα στη Ρένα Βλαχοπούλου. Ήταν η ταινία που τον καθιέρωσε. Ακολούθησαν δεκάδες άλλες, όλες τους επιτυχίες.

ΥΠΕΓΡΑΦΗ ΝΟΜΟΣ ΣΤΗΝ ΡΩΣΙΑ ΠΟΥ ΠΡΟΒΛΕΠΕΙ ΧΗΜΙΚΟ ΕΥΝΟΥΧΙΣΜΟ ΣΤΟΥΣ ΠΑΙΔΟΦΙΛΟΥΣ!

http://hellas-orthodoxy.blogspot.com/2012/02/blog-post_59.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+blogspot%2Fhellas-orthodoxy+%28Hellas-Orthodoxy%29

Εμάς εδώ τους...δημοκράταρους δεν μας αγγίζουν τέτοιες "φασιστικές πρακτικές"!

Ο Ρώσος πρόεδρος Ντμίτρι Μεντβέντεφ υπέγραψε σήμερα νόμο, που επιτρέπει την καταδίκη σε χημικό ευνουχισμό παιδόφιλων που κρίνονται ένοχοι για τη σεξουαλική κακοποίηση παιδιών μικρότερων των 14 ετών.

Αυτός ο νόμος είχε υιοθετηθεί στις 7 Φεβρουαρίου από την Κάτω Βουλή (Δούμα) και επικυρώθηκε από το Συμβούλιο της Ομοσπονδίας ('Ανω Βουλή) στις 22 Φεβρουαρίου, σύμφωνα με ανακοίνωση στον ιστότοπο του Κρεμλίνου.

Για να καταδικαστεί ο δράστης ενός σεξουαλικού εγκλήματος σε χημικό ευνουχισμό, το δικαστήριο πρέπει να ζητήσει τη γνωμάτευση εμπειρογνωμόνων.

Ο νόμος, που ενισχύει τις ποινές για τους παιδόφιλους, προβλέπει επίσης ποινή ισόβιας κάθειρξης για όσους υποτροπιάζουν.

Το Μάιο του 2011 ο Μεντβέντεφ είχε προτείνει το χημικό ευνουχισμό "σε εθελοντική βάση". Το 2010 διαπράχθηκαν στη Ρωσία περισσότερα από 9.500 σεξουαλικά εγκλήματα σε βάρος ανηλίκων.

ΠΗΓΗ.

Τι να μας πουν κι αυτοί οι...παλιοφασίστες οι Ρώσοι!

Μα καλά, είναι δυνατόν να μην...σέβονται τα "δικαιώματα" και "ιδιαιτερότητες" των ανώμαλων;

Εμείς εδώ μέχρι και...επιδόματα τους δίνουμε!!!

Παρακαλούμε, όπως επιληφθούν άμεσα του θέματος οι "πορτοκαλί επαναστάτες", ο Σόρος, η Χίλαρυ, οι Ισλαμιστές, οι Εβραίοι μεγαλοεπιχειρηματίες και όλοι οι "προοδευτικοί" όπου Γης, προκειμένου να κατακεραυνώσουν τον Πούτιν γι' αυτή τη ΝΕΑ απόδειξη της "χούντας" που επικρατεί στην Ρωσία!

Ηχητικό ντοκουμέντο:Ο Όσιος Γέρων Παϊσιος μιλά για όσα πρόκειται να συμβούν

http://orthodox-watch.blogspot.com/2012/02/blog-post_1061.html

«Αν η Βρετανία ήταν Ελλάδα», το BBC «δείχνει» τι θα συνέβαινε...

http://exofitsio.blogspot.com/2012/02/bbc_29.html

«Αν η Βρετανία ήταν Ελλάδα θα ήμασταν στο μέσο της μακρύτερης και βαθύτερης ύφεσης στη σύγχρονη εποχή, πολύ χειρότερα από τα χρόνια της μεγάλης ύφεσης του '30 χωρίς να διακρίνεται το τέλος.


Η ανεργία θα ήταν πάνω από 70 εκατομμύρια, πάνω από το ένα πέμπτο του εργατικού δυναμικού και 2,5 εκατομμύρια θα ήταν νέοι. Οι μισοί από τους νέους θα ήταν άνεργοι.

Αν η Βρετανία ήταν Ελλάδα για τους εργαζόμενους, ιδίως τους χαμηλόμισθους, θα έρχονταν οδυνηρές ώρες. Ο κατώτατος μισθός θα μειωνόταν από 6,08 λίρες (7,19 ευρώ) την ώρα σε 4,74 λίρες (5,61 ευρώ).

Πάνω από εκατό χιλιάδες εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα θα τίθεντο σε εφεδρεία, προθάλαμος για την απόλυση, και οι μισθοί τους θα περικόπτονταν άμεσα σε ποσοστό της τάξεως του 40%. Πάνω από ένα εκατομμύριο δημόσιοι υπάλληλοι θα απολύονταν έως το 2015.

Όλοι εργαζόμενοι του δημόσιου τομέα θα έβλεπαν τους μισθούς τους όχι μόνο να «παγώνουν», αλλά να μειώνονται δραστικά.

Αν η Βρετανία ήταν Ελλάδα ο ΦΠΑ θα ανέβαινε στο 24%. Θα πληρώναμε φόρο αλληλεγγύης έως 5% του εισοδήματός μας και νέους φόρους για την ιδιοκτησία. Οι φόροι στο αλκοόλ και τον καπνό θα ανέβαιναν στο 33% και θα χρειάζονταν 120 λίρες (142 ευρώ) για να γεμίσει το ρεζερβουάρ ενός οικογενειακού αυτοκινήτου.

Για τα σκάφη και τα πολυτελή οχήματα θα πληρώναμε πρόσθετους φόρους. Οι συντάξεις θα μειώνονταν κατά 20%. Όποιος έβγαινε στη σύνταξη πριν τα 55 θα έβλεπε μειώσεις έως και 40%. Η πρόωρη συνταξιοδότηση θα ανήκε στο παρελθόν.

Η αντιστοιχία της αύξησης της ηλικίας συνταξιοδότησης στην Ελλάδα θα ήταν στη Βρετανία πάνω από 70 έτη. Όλα τα κρατικά επιδόματα θα περικόπτονταν για χρόνια.

Αν η Βρετανία ήταν Ελλάδα ο αμυντικός προϋπολογισμός θα κοβόταν κατά ένα πέμπτο, με αποτέλεσμα να μειώνεται δραστικά ο αριθμός του στρατιωτικού προσωπικού και να καθίσται δύσκολη τη διατήρηση στρατού, ναυτικού και αεροπορίες ως χωριστές οντότητες.

Οι δαπάνες για το Εθνικό Σύστημα Υγείας θα μειώνονταν κατά ένα έκτο. Δεκάδες νοσοκομεία θα έκλειναν και δεκάδες χιλιάδες ιατρικού προσωπικού θα έμενε χωρίς δουλειά. Οι δαπάνες για την εκπαίδευση δεν θα γλίτωναν το «τσεκούρι». Συγχώνευση ή κλείσιμο χιλιάδων σχολείων και μεγάλος αριθμός απολύσεων καθηγητών και βοηθητικού προσωπικού».

Και αν η Βρετανία ήταν Ελλάδα, καταλήγει ο αφηγητής με φόντο μια ηλιόλουστη ελληνική παραλία, δεν θα είχε καν τον (καλό) καιρό για να μετριάσει την κατήφεια...

Eιρωνική προθεσμία: Αύριο τελευταία ημέρα ανταλλαγής δραχμής σε ευρώ...

http://olympia.gr/2012/02/29/%CE%B1%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BF-%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B1%CE%AF%CE%B1-%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B1-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%B3%CE%AE%CF%82-%CE%B4%CF%81%CE%B1/

Εν μέσω της κλιμάκωσης της κρίσης του χρέους, οι Έλληνες αντιμετωπίζουν μια ειρωνική προθεσμία. 

Αύριο Πέμπτη είναι η τελευταία ευκαιρία τους να μετατρέψουν τους παλαιές δραχμές σε ευρώ, κάτι που υποσχέθηκαν να κάνουν περισσότερο από μια δεκαετία πριν, όταν εντάχθηκαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Σε αυτή τη φωτογραφία αρχείου από τον Ιούνιο του 1998, εμφανίζεται ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας κ. Λουκάς Παπαδήμος, να επιδεικνύει το νέο (τότε) τραπεζογραμμάτιο 5000 δραχμών.

Η Πέμπτη είναι η προθεσμία για την ελληνικό λαό να μετατρέψει τις παλιές άχρηστες δραχμές σε ευρώ.
Η Ελλάδα προσχώρησε στην ευρωζώνη της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις 1 Ιανουαρίου, 2001. Όταν το έκαναν, συμφώνησε να καταργήσει σταδιακά το παλαιό νόμισμα, τη δραχμή, υπέρ του ευρώ με την πάροδο του χρόνου.
Η δραχμή έπαψε να είναι νόμιμο χρήμα στις 28 Φεβρουαρίου 2002. Από τότε, η Τράπεζα της Ελλάδας αποδέχεται παλιές δραχμές και η αλλαγή τους σε ευρώ γίνεται με την ισοτιμία των 340 προς 1.
Μετά το κλείσιμο των εργασιών της Πέμπτης και τα 10 χρόνια της προθεσμίας αυτής της διαδικασίας, η κεντρική τράπεζα δεν θα δέχεται πλέον την δραχμή που θα είναι απλά συναισθηματικής αξίας-παλιά κομμάτια χαρτιού.

http://exomatiakaivlepo.blogspot.com/2012/02/blog-post_9374.html

Χαστούκι από τη Γερμανική βουλή για τους "Εκατομμυριούχους"!

http://kourdistoportocali.com/articles/10017.htm

http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=446110&h1=true

Εξηγήσεις σχετικά με τα δημοσιεύματα, σύμφωνα με τα οποία Έλληνες βουλευτές μετέφεραν χρήματα στο εξωτερικό, ζητεί με επιστολή του από τον πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων Φίλιππο Πετσάλνικο, ο πρόεδρος της Γερμανικής Ομοσπονδιακής Βουλής Νόρμπερτ Λάμερτ, αναφέρει η εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung.

Όπως αναφέρεται στο δημοσίευμα, ο κ. Λάμερτ σημειώνει στην επιστολή του ότι η χώρα του συμμετέχει στο πακέτο βοήθειας προς την Ελλάδα, γεγονός το οποίο, όπως επισημαίνεται, αντικρούει την εντύπωση ότι η Γερμανία δεν επιδεικνύει αλληλεγγύη.

Ο πρόεδρος της Μπούντεσταγκ τονίζει ότι οι Γερμανοί βουλευτές έχουν αναστατωθεί με την είδηση περί διαφυγής κεφαλαίων στο εξωτερικό από Έλληνες βουλευτές και παρακαλεί τον κ. Πετσάλνικο να υποδείξει τρόπους εξάλειψης των αντιδράσεων οι οποίες εκφράστηκαν από μέλη του γερμανικού Ομοσπονδιακού Κοινοβουλίου.

ΒΗΜΑ