Tον έθαψε και τον Κεφαλογιάννη!

http://kourdistoportocali.com/articles/9378.htm

http://fimotro.blogspot.com/

ΣΤΑ 90 ΦΕΥΓΑ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΗΔΕΙΕΣ...

Έκανε δήλωση ο Μητσοτάκης ή δεν την πήραμε χαμπάρι; Στα 79 του άφησε το μάταιο τούτο κόσμο ο Κεφαλογιάννης. Ο Μητσοτάκης που ζει και βασιλεύει τον έθαψε και τον μπάρμπα Γιάννη. Ζωή να 'χει αλλά... βλέπουμε να θάβει και άλλους...

Share

Η ΛΥΣΗ

http://olympia.gr/2012/01/21/the-solution/

The bondholder

Όλοι εμείς που γράφοuμε στο ολύμπια πρέπει να κάνουμε μια τελευταία προσπάθεια πριν πουληθούμε για τριάντα αργύρια.

Ζητήσαμε  και έγιναν κάποιες προκαταρκτικές μελέτες και το αποτέλεσμα θα το δείτε παρακάτω. Τώρα χρειαζόμαστε την βοήθεια όλων.

1.       Πρέπει να μεταφραστή στα ελληνικά

2.       Πρέπει να φύγει με e-mail σ’ όλους

3.       Πρέπει κάποιος που ξέρει νομικά να το δώσει με επιμελητή στον πρόεδρο της βουλής και να το μοιράσει στους 300 και στην τρόικα.

4.       Πρέπει να το πάρουν όλα τα ΜΜΕ  και ας το πετάξουν

Κάποιος να το αναρτήσει στα ελληνικά. Δεν έχουμε πολύ χρόνο.

To

Mr Papadimos

Prime Minister of Greece

Mr Dalaras

IIF

Ms  Legard

IMF

CC  Mr Samaras, Mr Tsipras, Ms Paparyga, Mr Karatzaferis

Chairman of the Greek Parliament, All members of the Greek Parliament

For the past three years a program of economic measures was applied in Greece that has not been successful in reaching its objectives.

The increase in taxes, pension reductions and all the other measures that have been taken has led to a deep recession. Government revenues have essentially remained the same as two years ago while the economy has plunged from an GDP of 255 billion to 215 billion or a total reduction of 15%.

These policies have made the Greek Government debt unsustainable. The sustainability of debt as you all know is a relationship between GDP growth and interest rates. In this case the growth became negative and the interest rates increased to 32% from 3.1%.

We agree that the Greek economy was rigid, bureaucratic, and had not used its opportunities offered by its integration in the EU effectively. However despite all of the above the economy was vibrant.

The real issue of the economy was the Pension Funds inability to pay pensions and health care. In 2012 the Central Government that guarantees pensions has to pay € 14 billion out of its budget for these services.

Demographics (a problem that all western economies will face sooner than later) as well as the inability of Government to collect the pension contributions had a role to play in the inability of pension funds to meet their obligation. But the largest cause of this “bankruptcy” of the pension system was due to the mismanagement and “theft” of pension funds by the Greek governments since the 50’s.

We cannot however turn a bankruptcy of a pension fund system to a bankruptcy of a country.

Unless this fundamental issue is addressed we will continue to have PSI s restructuring etc. and the problem will not go away as demographics and reduced economic activity will require more and more funding by the Government of Greece. It is a vicious circle that has no end.

We have run our economic models that shows that if this pension liability was to disappear tomorrow from the government accounts the deficit would be 3% (including the reduction in the interest to be paid due to lower borrowing costs). In two years from now Greece will have a surplus. World renowned financial institutions have concurred with our analysis.

Our proposal is as follows:

1. The Government entity that was created to hold Greek Government assets (holding company) is endowed with all the assets of the Greek Government.

2. It issues a €30 billion bond issue with specific assets as collateral, not all of them, under English law. The proceeds of this issue are used to meet pension fund obligations for 2012-2013.

3. The holding company, constitutionally now, undertakes to pay pension funds deficits. Proper asset management and new potential sources of revenue (gas, oil) will ensure that pension obligations are met. If it cannot meet all obligations than pensions need to be reduced. Here again competent and honest management will be required. The expertise of World Bank and EU on pension fund management will be welcomed

4. Proper asset management will require that the holding company invests its cash reserves, as all pensions plan do, in the real economy. This would provide funding for new enterprises run by young innovative entrepreneurs. We cannot allow our youth to leave the country.

5. The Greek government produces a restructuring plan for all of its activities. That is where the expertise of World Bank and EU will also be required given the lack of talent in our politicians.

6. It presents this restructuring plan to the MARKETS. Having eliminated the pension liability from its books the numbers show that the country can again borrow from the markets at attractive rates without having to resort to any restructuring. Only a €30 billion loan will be required to fund the transition period.

 

This proposal in our view eliminates the root cause of the problem and allows the central Government the option to raise money from the markets without the possibility of a default.

We are a proud nation with a long history. We have been mismanaged. This proposal protects our future wealth that is hidden in our soil and seas. It allows us to have a say in our destiny. Anything else, that takes our freedom to act, will fail.

The Olympian Movement

Νίκος Μπογιόπουλος: Το δίλημμα

http://logia-starata.blogspot.com/2012/01/blog-post_1183.html

Ιδού η μέθοδος της «πειθούς» τους:

Ξεκίνησαν με το «μνημόνιο ή χρεοκοπία». Πίσω του κρύβονταν τα μέτρα για μειώσεις μισθών και συντάξεων. Τα επέβαλαν. Και μας έφεραν τη... χρεοκοπία.

Συνέχισαν με το «μεσοπρόθεσμο ή τανκς». Πίσω του κρύβονταν τα χαράτσια, η φορολεηλασία και η... «δημοκρατία» των δοτών πρωθυπουργών.

Ακολούθησε το σίριαλ της «έκτης δόσης» υπό τον... εμπνευσμένο τίτλο: «Ευρώ ή καταστροφή». Ηρθε, τελικά, η έκτη δόση και μαζί της η συγκυβέρνηση της «μαυρίλας», της απόλυτης καταστροφής, της μαζικής δυστυχίας, της πρωτοφανούς φτώχειας.

Τώρα, ενόψει της «έβδομης δόσης» μαθαίνουμε ότι τίθεται το ύστατο, το υπέρτατο δίλημμα: «PSI ή θάνατος»!Οπου ως... «ζωή» ορίζεται η κατάργηση έως και του κατώτατου μισθού, η νέα περικοπή των επικουρικών συντάξεων, η δημιουργία μιας κοινωνίας όπου ο λαός θα ψάχνει θέση στα συσσίτια των απόρων (σ.σ.: «γιορτές» κατά την έκφραση Παπαδήμου)...

Σε ένα έχουν δίκιο:

Οτι, πράγματι, διανύουμε τη φάση, την ύστατη στιγμή, όπου το δίλημμα τίθεται πλέον με τρόπο απόλυτο, οριστικό και υπαρξιακό:

«`Η αυτοί ή εμείς»!

rizospastis.gr

H χρεοκοπία της Kodak

http://kourdistoportocali.com/articles/9379.htm

Από τον Rick Wartzman

Εάν αναρωτιέστε πόσο θανάσιμα είναι τα «πέντε θανάσιμα αμαρτήματα των επιχειρήσεων» του Peter Drucker, του γνωστού οικονομολόγου και γκουρού σε θέματα διοίκησης, ρωτήστε την Eastman Kodak (EK), η οποία διέπραξε τουλάχιστον δυο από αυτά και τώρα κατέθεσε αίτηση υπαγωγής σε καθεστώς προστασίας από τους πιστωτές της.

Η είδηση βγήκε για πρώτη φορά στη δημοσιότητα στις αρχές του έτους: η Kodak, η οποία ιδρύθηκε το 1892 και για πολλές δεκαετίες έχαιρε ευρείας εκτίμησης ως μια από τις κορυφαίες εταιρείες του κόσμου, επρόκειτο να καταθέσει αίτηση υπαγωγής στο Άρθρο 11 του πτωχευτικού νόμου, εφόσον δεν κατάφερνε να συγκεντρώσει αρκετά χρήματα πουλώντας διπλώματα ευρεσιτεχνίας από το χαρτοφυλάκιό της. Η είδηση ήταν μια οδυνηρή υπενθύμιση του πόσο μεγάλη πρόκληση είναι η επιβίωση μιας επιχείρησης, ακόμη και της πιο εμβληματικής.

Πώς έφτασαν όμως εδώ τα πράγματα; Από ορισμένες απόψεις, η Kodak βρισκόταν σε θέση άμυνας ήδη από την εποχή που ξεκίνησε ο έντονος ανταγωνισμός της με την Fuji (8278:JP), εδώ και περίπου 30 χρόνια. Κατά βάση όμως, το πρόβλημα της εταιρείας ήταν ότι υπέπεσε σε δύο από τα πέντε σφάλματα που ο Drucker χαρακτήρισε σε ένα δοκίμιο του 1993 ως το κουιντέτο των «απευκταίων σφαλμάτων τα οποία πλήττουν ακόμη και τις μεγαλύτερες εταιρείες».

Το πρώτο λάθος της Kodak ήταν η προσκόλλησή της στα υψηλά περιθώρια κέρδους, ενώ το δεύτερο ήταν «η θυσία της ευκαιρίας του αύριο στο βωμό του χθες». (Τα άλλα τρία θανάσιμα αμαρτήματα, σύμφωνα με τον Drucker, είναι τα εξής: η “εσφαλμένη τιμολόγηση ενός νέου προϊόντος χρεώνοντας όσο σηκώνει η αγορά”, η «τιμολόγηση βάσει κόστους», και η «τροφή στα προβλήματα αφήνοντας τις ευκαιρίες ισχνές».

Τα μεγάλα κέρδη ήρθαν εύκολα για την Kodak

Λίγα πράγματα είναι τόσο δελεαστικά για μια επιχείρηση όσο τα μεγάλα περιθώρια κέρδους, και τα μικρά κίτρινα κουτάκια του φιλμ αποδείχτηκαν εξαιρετικά επικερδή για την Kodak για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Για μια εταιρεία σε αυτήν την θέση, «τα οικονομικά οφέλη των εναλλακτικών απλώς δεν αντέχουν στη σύγκριση», όπως δήλωσε πρόσφατα στην εφημερίδα The Australian ο Ziggy Switkowski, πρώην ανώτερο στέλεχος της Kodak.

Το πρόβλημα είναι ότι μια νέα τεχνολογία ή ένα ανατρεπτικό επιχειρηματικό μοντέλο κατά κανόνα θα κάνει διστακτικά την εμφάνισή του στην αγορά και τελικά θα πλήξει την εδραιωμένη επιχείρηση με τα μεγάλα περιθώρια κέρδους. Ο Clay Christensen περιγράφει τη διαδικασία αυτή στο βιβλίο του The Innovator’s Dilemma, ενώ ο Druckerστο έργο του είχε επισημάνει ένα παρεμφερές πρόβλημα.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας. Οι δυσκολίες που αντιμετώπισε επί μακρόν ήταν «σε μεγάλο βαθμό συνέπεια της εμμονής με τα περιθώρια κέρδους», έγραψε ο Drucker. «Έως το 1970, ο Σκαραβαίος της Volkswagen είχε κατακτήσει σχεδόν το 10% της αμερικανικής αγοράς, αντανακλώντας τη ζήτηση για ένα μικρό όχημα με καλύτερη απόδοση καυσίμων. Μερικά χρόνια αργότερα, μετά την πρώτη «κρίση πετρελαίου», η ζήτηση αυτή είχε ενισχυθεί και μεγάλωνε με γρήγορους ρυθμούς. Όμως για πολύ καιρό οι αμερικανικές αυτοκινητοβιομηχανίες αρκούνταν να αφήνουν την αγορά αυτή στους Ιάπωνες, καθώς τα περιθώρια κέρδους των μικρών αυτοκινήτων φαίνονταν να είναι πολύ χαμηλότερα σε σχέση με τα μεγάλα αυτοκίνητα. Σύντομα αποκαλύφθηκε ότι αυτό ήταν πλάνη –όπως συμβαίνει συνήθως».

Ο Drucker πίστευε ότι αντί να επικεντρώνεται στα περιθώρια κέρδους, μια εταιρεία είναι πιο σκόπιμο να δίνει βαρύτητα στο συνολικό κέρδος, το οποίο συνίσταται στο περιθώριο κέρδους επί τον όγκο των πωλήσεων, καθώς αυτό είναι που διασφαλίζει τη βέλτιστη θέση στην αγορά.

Η δεύτερη αμαρτία

Η δεύτερη αμαρτία της Kodak ήταν η υπερβολική προσκόλληση στο παρελθόν, αψηφώντας το μέλλον. «Η μεγαλύτερη αποτυχία της Kodak ήταν ότι δεν κατάφερε να αντιληφθεί ότι η εποχή των παραδοσιακών χημικών φωτογραφιών με τα μεγάλα περιθώρια κέρδους όδευε προς το τέλος της», δήλωσε ο Switkowski, ο οποίος εργαζόταν στην εταιρεία από το 1978 έως το 1996 και διηύθυνε τις επιχειρήσεις της στην Αυστραλία. «Η στρατηγική της Kodak ήταν η μεγιστοποίηση των εσόδων σε μια βιομηχανία που επρόκειτο να εξαφανιστεί».

Περίπου πριν από μια δεκαετία, η Kodak πράγματι προσπάθησε να περάσει πιο δυναμικά στις ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές. Όμως δεν μπορούσε να καταλάβει πώς να βγάλει κέρδος, ακόμη και όταν κατέλαβε την πρώτη θέση στις εγχώριες πωλήσεις. Για κάποια χρόνια έβγαζε εκτυπωτές υψηλής τεχνολογίας. Όμωςτίποταδεν «έκανε κλικ».

Από ορισμένες απόψεις είναι δύσκολο να μην δει κανείς με συμπάθεια τον αγώνα της Kodak να αποκομίσει ένα αξιοπρεπές κέρδος από τα ψηφιακά προϊόντα της. Εξάλλου, το φιλμ είναι ένα είδος που χρειάζεται διαρκή ανανέωση, όπως τα ξυραφάκια. Αντιθέτως, η ψηφιακή φωτογραφία δεν παρέχει μια αντίστοιχη διαρκή ροή εσόδων.

Ωστόσο, η ριζική αυτή αλλαγή υπογραμμίζει το γεγονός ότι η Kodak θα έπρεπε να είχε εισέλθει στον ψηφιακό κόσμο πολύ πιο γρήγορα και πολύ πιο τολμηρά. Έτσι θα κέρδιζε ίσως τον απαραίτητο χρόνο και χώρο για να αναδιαρθρώσει πλήρως τις δραστηριότητές της και να τοποθετηθεί καλύτερα στην αγορά, για να μπορέσει να λειτουργήσει με επιτυχία τον 21ο αιώνα.

Το χειρότερο είναι μάλλον ότι η Kodak είχε την ευκαιρία να κάνει μια αλλαγή πλεύσης. Στα μέσα της δεκαετίας του 1980, μια συμβουλευτική εταιρεία ονόματι Index Group υπέβαλε μια έκθεση στην Kodak, η οποία προέβλεπε ότι μέχρι το 2000 η ψηφιακή τεχνολογία θα είχε αντικαταστήσει την αναλογική. «Απέρριψαν τις προβλέψεις μας λέγοντας ότι αυτό θα συνέβαινε μετά το 2020», λέει ο Adam Crescenzi, ο οποίος συμμετείχε στην εκπόνηση της ανάλυσης της Index. «Δεν πήραν σοβαρά την προειδοποίησή μας».

Το δίδαγμα της Kodak είναι σαφές: το μέλλον πάντα καταφθάνει νωρίτερα απ’ όσο φανταζόμαστε. Όμως το να αντισταθεί μια εταιρεία στα θανάσιμα αμαρτήματα των επιχειρήσεων δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση.

Ο Rick Wartzman είναι εκτελεστικός διευθυντής του Ινστιτούτου Drucker στο Claremont Graduate University.

http://www.capital.gr/businessweek/articles.asp?id=1385548

Η λεηλασία της Ελλάδας: 90 εκ. ευρώ τα «μαύρα» του Γ.Παπανδρέου στο ΥΠΕΞ

http://www.defencenet.gr/defence/index.php?option=com_content&task=view&id=32424&Itemid=131

Εν μέσω οικονομικής κρίσης και ενώ η χώρα βούλιαζε και η κυβέρνηση επέβαλε την απάνθρωπη φορομπηχτική πολιτικής τους σε μισθωτούς και συνταξιούχους το ΥΠΕΞ μοίραζε δεκάδες εκατομμύρια ευρώ σε αγνώστους ή τα διέθετε όπως η πολιτική του ηγεσία (Γ.΄Παπανδρέου, Δ.Δρούτσας και Σ.Λαμπρινίδης) πίστευε ότι έπρεπε να τα διαθέσει.
Χωρίς υπογραφές, χωρίς αποδεικτικά, απλά ανοίγοντας το χρηματοκιβώτιο και παίρνοντας δεσμίδες από 500άρικα και δίνοντάς τα ή βάζοντας τα όπου ήθελαν ή όπου έκριναν σκόπιμο οι ίδιοι...
Το 2010 είχαν εγκριθεί από το ΥΠΕΞ κονδύλια ύψους 18 εκατ. ευρώ και τελικώς δαπανήθηκαν 56.073.300 ευρώ, δηλαδή αύξηση 200% επί του αρχικού προβλεπόμενου ποσού, ενώ για το 2011 είχε εγγραφεί πίστωση στον προϋπολογισμό του ΥΠΕΞ, ύψους 34,15 εκατ. ευρώ! Για "μαύρα" και αδήλωτα...
Με απλά λόγια 90,2 εκατ. ευρώ δαπανήθηκαν σε δύο χρόνια για σκοπούς που δεν είναι γνωστοί και σύμφωνα με τα υπάρχοντα δεδομένα τα χρήματα αυτά, δαπανήθηκαν χωρίς να έχουν υποστηριχτεί μέσω αυτών εθνικοί αντικειμενικοί σκοποί (το αντίθετο θα λέγαμε συνέβη), ενώ από όσο είναι γνωστό καμία εθνική επιτυχία δεν επετεύχθη από το υπουργείο Εξωτερικών την περίοδο 2010-2011.
Στα παραπάνω ερωτήματα ο υφυπουργός οικονομικών Φ. Σαχινίδης δηλώνει αναρμόδιος να απαντήσει, ενώ ο τότε υπουργός Εξωτερικών Σ. Λαμπρινίδης αναφέρει ότι τα σχετικά παραστατικά έχουν καταστραφεί σύμφωνα με το νόμο 3566/2007 που προβλέπει την καταστροφή τους.
Μετά από επίμονες ερωτήσεις και αποκαλύψεις από τον επικεφαλής της Κ.Ο του ΣΥΡΙΖΑ  Α. Τσίπρα ο οποίος στις 5 Σεπτέμβρη 2011 είχε ζητήσει  να ενημερωθεί για τα μυστικά κονδύλια των υπουργείων Εξωτερικών, Άμυνας και Προστασίας του Πολίτη αλλά και την παρέμβαση του βουλευτή της Ν.Δ  Π. Παυλόπουλου, ο πολιτικός προϊστάμενος του ΥΠΕΞ απέστειλε ενημερωτική επιστολή στον πρόεδρο της Μόνιμης Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής.
Μαζί με την επιστολή αυτή, ο νύν υπουργός Εξωτερικών Σ. Δήμας κατέθεσε τα σχετικά έγγραφα στη Βουλή.
Με βάση αυτά τα δεδομένα ο Γ. Παπανδρέου, οι υπουργοί που διαδέχτηκαν τον πρώην πρωθυπουργό στο υπουργείο Εξωτερικών Δ. Δρούτσας, και Σ. Λαμπρινίδης καθώς και όσοι συμμετείχαν στο ιεραρχικό επιτελείο του υπουργείου Εξωτερικών θα πρέπει να απαντήσουν σε μια σειρά σημαντικών ερωτημάτων που έχουν διατυπωθεί.
Πιο συγκεκριμένα θα πρέπει να απαντήσουν για τα κονδύλια που δόθηκαν στις ΜΚΟ, θα πρέπει να απαντήσουν γιατί μέχρι στιγμής δεν αποκαλύπτεται το αποθεματικό του Κράτους πριν από την εποχή του Μνημονίου, ποια είναι η κατάσταση με την Επιτροπή Ειδικών Δαπανών, γιατί δεν υπάρχουν έγγραφα της συγκεκριμένης Επιτροπής που να αποδεικνύουν ότι τα ποσά δαπανήθηκαν τελικά για τους απόρρητους σκοπούς που προβλέπονται, και τέλος πότε θα δημοσιοποιηθεί στο πλαίσιο της «Διαύγειας» η απόφαση για την αύξηση των κονδυλίων που δαπανήθηκαν το 2010 ;
Έτσι για άλλη μία φορά δεκάδες εκατομμύρια που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την εκπροσώπηση της χώρας και για την προώθηση των θέσεων της Ελλάδας εν μέσω συνεχόμενων επιθέσεων από τα διεθνή ΜΜΕ την επίμαχη περίοδο κατέληξαν σε άλλες τσέπες αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα της εικόνας που η Ελλάδα έχει στο εξωτερικό τα τελευταία δύο χρόνια της απίστευτης δυσφήμισης της.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Ο πόλεμος στο ίντερνετ ξεκίνησε…

http://citypress-gr.blogspot.com/2012/01/blog-post_5983.html

Η περίφημη ομάδα χάκερς με το όνομα «Anοnymous» έκανε πράξη αυτό που «απειλούσε» καιρό πως θα κάνει και έφερε τα πάνω-κάτω στον κόσμο του διαδικτύου για πολλές ώρες.

Το βράδυ της Πέμπτης στις ΗΠΑ (σε ζώνη prime time), οι «Anonymous» χτύπησαν τις ιστοσελίδες του FBI, του Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ, καθώς και πολλές ιστοσελίδες της βιομηχανίας του θεάματος  όπως είναι η Ένωση Κινηματογραφικών εταιριών mpaa.org, η Ένωση Δισκογραφικών εταιριών (δηλαδή της παγκόσμιας μουσικής βιομηχανίας) riaa.com και ηUniversal Music.
Αιτία αυτής της επίθεσης, είναι το κλείσιμο της ιστοσελίδας η οποία διαχειρίζεται και....
διαμοιράζει αρχεία, το megaupload.com καθώς και η σύλληψη της υπεύθυνης του site στη Νέα Ζηλανδία.

Σύμφωνα με τους χάκερς, αυτές οι επιθέσεις ήταν μια τιμωρία για την καταπολέμηση των προσπαθειών ενάντια στην πειρατεία τόσο από την κυβέρνηση των ΗΠΑ, όσο και από τη βιομηχανία του θεάματος.
Η ομάδα δήλωσε ότι ήταν «η μεγαλύτερη επίθεση όλων των εποχών» με τη συμμετοχή 5.635 ατόμων!
Το αμερικανικό Υπουργείο Δικαιοσύνης σε ανακοίνωσή του είπε πως: «Το υπουργείο Δικαιοσύνης και οι web server που φιλοξενούν το justice.gov αντιμετωπίζουν επί του παρόντος σημαντική αύξηση της δραστηριότητας τους, με αποτέλεσμα να υποβαθμίζεται η ποιότητα της υπηρεσίας. Η υπηρεσία καταβάλλει προσπάθειες για να γίνει και πάλι διαθέσιμη η ιστοσελίδα. Αυτή τη δραστηριότητα, η οποία αντιμετωπίζεται ως κακόβουλη πράξη, και έτσι θα αντιμετωπίζεται έως ότου μπορούμε να προσδιορίσουμε πλήρως την αιτία της διαταραχής στα συστήματά μας.»

Ένας εκπρόσωπος της MPAA, δήλωσε στο Associated Press: «Η τηλεοπτική βιομηχανία ήταν πάντα ένας ισχυρός υποστηρικτής της ελευθερίας του λόγου», και πρόσθεσε πως: «Καταδικάζουμε έντονα κάθε προσπάθεια φίμωσης από οποιαδήποτε ομάδα ή άτομα.»
Η RIAA επιβεβαίωσε ότι η ιστοσελίδα της είχε δεχθεί επίθεση, αλλά δήλωσε πως επαναλειτουργεί κανονικά από το βράδυ.
Η ιστοσελίδα του FBI, λίγα λεπτά μετά την επίθεση, ήταν σε θέση να δημιουργήσει αντίγραφα ασφαλείας. Ωστόσο το site είχε πέσει για περίπου 45 λεπτά, καθώς όποιος έμπαινε στο fbi.gov έβλεπε ένα μήνυμα σφάλματος.

Όλα αυτά, έγιναν μόλις μία μέρα μετά τις μαζικές διαμαρτυρίες από τα μεγαλύτερα site του κόσμου σχετικά με το νομοσχέδιο που προωθούν οι ΗΠΑ και το οποίο ουσιαστικά καταπατά την ελευθερία στο διαδίκτυο, κάτω υπό την σκέπη των πνευματικών δικαιωμάτων.
Οι υπάλληλοι του megaupload κατηγορούνται για 500 εκατομμύρια δολάρια από τους κατόχους των πνευματικών δικαιωμάτων και τη λήψη 175 εκατομμυρίων δολαρίων μέσω παράνομων downloads που αφορούσαν ταινίες, μουσική και άλλο περιεχόμενο, σύμφωνα με το κατηγορητήριο.
Το υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ ανέφερε σε δήλωσή του ότι Κim Dotcom ή Kim Schmitz, 37 ετών, καθώς τρεις υπάλληλοι συνελήφθησαν την Πέμπτη στη Νέα Ζηλανδία μετά από αίτηση αξιωματούχων των ΗΠΑ ενώ τρεις ακόμη κατηγορούμενοι αναζητούνται.
Από την πλευρά τους οι «Anonymous» αναφέρουν ότι ο «Κυβερνοπόλεμος τώρα ξεκίνησε» και όλοι πλέον περιμένουν πως ο επόμενος στόχος είναι ίσως το site του Λευκού Οίκου…

hotgossip69

Μας τελείωσε και το MEGAUPLOAD

http://taxalia.blogspot.com/2012/01/megaupload.html

Με μία ξαφνική κίνηση, η οποία συμπίπτει χρονικά με τη συζήτηση των νομοσχεδίων SOPA και PIPA, οι αμερικανικές αρχές προχώρησαν στο κλείσιμο της δημοφιλούς σελίδας διανομής αρχείων Megaupload, με την κατηγορία παραβίασης προσωπικών δικαιωμάτων. Οι δύο ιδρυτές της σελίδας, μαζί με δύο υπάλληλους συνελήφθησαν στη Νέα Ζηλανδία ενώ άλλα τρία άτομα αναζητούνται, όπως ..
δήλωσε το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ.

Ο «Παπουλάκος» (Μοναχός Χριστοφόρος Παναγιωτόπουλος 1780/90 - 1861)

http://opougis.blogspot.com/2012/01/178090-1861.html

      Το πρόσωπο με το οποίο θα ασχοληθούμε στην παρούσα εργασία έζησε και έδρασε στην εποχή της αντιβασιλείας και της βασιλείας του Όθωνα. Η ύπαρξη ενός ελληνικού κράτους ήταν μία αναγκαία ιστορική πραγματικότητα. Η δημόσια διοίκηση προσπαθούσε να οργανωθεί κατά τα πρότυπα των λοιπών δυτικοευρωπαϊκών κρατών.     

Ο λαός που κατοικούσε στον τότε ελλαδικό χώρο έπρεπε να δεχθεί μία νέα υπό διαμόρφωση εξουσία. Το κράτος παρεμβατικού τύπου σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής των πολιτών, δεν ήταν κάτι συνηθισμένο στους κατοίκους της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Εξάλλου, ο αγώνας του 1821 για ελευθερία είχε επιδράσει στις ψυχές των ανθρώπων, καθόσον δεν ήταν αγώνας ελευθερίας μόνο σωμάτων, αλλά και ψυχών. Στα πλαίσια αυτά, ο Παπουλάκος, μοναχός Χριστόφορος Παναγιωτόπουλος, με την ζωή του και τον αγώνα του εξέφραζε μία αντίδραση του γαλουχημένου στην Ορθόδοξη παράδοση λαού, έναντι των αλλοιώσεών από το ισχυρό κοσμικό πνεύμα του διαφωτισμού, που με την υλική του λάμψη, άρχισε να εισέρχεται και να επιβάλλεται από το νεοσύστατο κράτος, θαμπώνοντας και ανατρέποντας συθέμελα στις ψυχές των ανθρώπων τις πατροπαράδοτες αξίες.

Τα χρόνια του Παπουλάκου ως λαϊκού.

Ο μοναχός Χριστοφόρος, κατά κόσμο Χρήστος ή Χριστοφόρος Παναγιωτόπουλος, γεννήθηκε στο μικρό ορεινό χωριό Άρμπουνα της επαρχίας Καλαβρύτων, γύρω στα 1780 με 90 . Για τα πρώτα χρόνια της ζωής του δεν υπάρχουν πολλά βιογραφικά στοιχεία, καθώς ζούσε μία απλή συνηθισμένη ζωή ενός χωρικού, η οποία με τίποτα δεν προμήνυε αυτά που θα επακολουθούσαν. Από τις σωζόμενες επιστολές του, φαίνεται ότι ήξερε πολύ λίγα γράμματα, ίσως να είχε φοιτήσει στις πρώτες τάξεις δημοτικού σχολείου ή είχε διδαχτεί από κάποιον μοναχό ή ιερέα, λόγω της ανάγκης ανάγνωσης των εκκλησιαστικών βιβλίων. Η κλίση και η αγάπη του στην Ορθόδοξη λατρεία ήταν έκδηλη από την μικρή του ηλικία. Άναβε τα καντήλια σε εγκαταλειμμένες Εκκλησίες, μελετούσε με αφοσίωση τα συναξάρια και γενικώς βίωνε, απλοϊκά, τον πατροπαράδοτο Ορθόδοξο τρόπο ζωής.
Μετερχόταν το επάγγελμα του κρεοπώλη, έσφαζε ζώα και εμπορευόταν κρέατα στα γύρω χωριά του δήμου Κλειτορίας, μαζί με τα τρία αδέλφια του. Από το επάγγελμά του προσπόριζε αρκετά, ώστε να έχει μία ευπρεπής, για τα δύσκολα δεδομένα της εποχής, ζωή . Σε προχωρημένη, πλέον, ηλικία αρρώστησε βαριά, πιθανώς από τυφοειδή πυρετό και έμεινε αναίσθητος επί τρεις ημέρες. Η ανάρρωση του ήταν ξαφνική, αλλά το γεγονός αυτό, τον συγκλόνισε με αποτέλεσμα εξίσου αιφνιδιαστικά να παραδώσει την περιουσία του στα αδέλφια του και να εγκαταλείψει τα εγκόσμια.

Τα πρώτα χρόνια του ως μοναχός

Έγινε μοναχός σε αρκετά μεγάλη ηλικία και ονομάστηκε Χριστόφορος. Το πιο πιθανό είναι να εκάρη στο μοναστήρι του Αγίου Αθανασίου, μετόχι της Αγίας Λαύρας ή κατά άλλους στην ιστορική Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου , όπου και μόνασε για μικρό χρονικό διάστημα. Αμέσως μετά άρχισε να επαιτεί, περιφερόμενος στα χωριά της επαρχίας Καλαβρύτων. Λόγω του ασκητικού τρόπου ζωής του, περίσσευαν οι ελεημοσύνες που συγκέντρωνε σε είδη και χρήματα, για αυτό τα έδιδε στους πτωχούς, παρακαλώντας τους να μην διαδίδουν τις χειρονομίες του. Το 1847 εγκατέλειψε τον πλάνητα βίο και εγκαταστάθηκε σε ένα κτήμα του, σε υπερκείμενο στο χωριό του όρος, όπου έχτισε μία καλύβα και ξεκίνησε να ανεγείρει μικρό Μονύδριο - ασκητήριο, προς τιμή της κοιμήσεως της Θεοτόκου. Το ίδιο έτος και προκειμένου ολοκληρώσει το οικοδόμημα του ασκηταριού του άρχισε να περιοδεύει και να κηρύττει στα χωριά της Αχαΐας και κατόπιν της Αρκαδίας.

Η προδοσία και η σύλληψη

Ότι δεν κατάφεραν τα όπλα και η στρατιωτική επιβολή το κατάφεραν «τα παντοδύναμα χρήματα» . Ένας από τους περισσότερο πιστούς ακόλουθους του Παπουλάκου, ο Παπαβασίλαρος, από το χωριό Λαγκάδια του δήμου Λεύκτρου, υπέκυψε στο πάθος της πλεονεξίας και δέχτηκε προσφορά έξι χιλιάδων δραχμών για να τον καταδώσει. Το κρησφύγετό του στον Ταΰγετο ήταν άγνωστο και η σύλληψή του σε μέρη που τον προστάτευαν οι χωρικοί εξαιρετικά δύσκολη. Έτσι, κατόπιν διαπραγματεύσεων που έγιναν από τον έπαρχο και τον υπομοίραρχο της χωροφυλακής Οιτύλου, εξ ονόματος του νομάρχου και του γενικού αρχηγού των στρατιωτικών δυνάμεων, Γενναίου Κολοκοτρώνη, ο πλεονέκτης ιερέας συμφώνησε να τον παραδώσει με ειδικό σχέδιο που καταστρώθηκε προς τούτο. Παρέλαβε ένα χωροφύλακα, μεταμφιεσμένο σε Λάκωνα και μετέβησαν στην Μονή Βοϊδονίτσης, όπου κρυβόταν. Ο ανύποπτος Παπουλάκος, εντωμεταξύ, επειδή έβλεπε τον κλοιό να σφίγγει ασφυκτικά, σκέφτηκε να αποδράσει στην Κρήτη. Όταν είδε τον Παπαβασίλαρο του ζήτησε να μεταβή στον δήμο Κολοκυνθίου, όπου έμπιστοι άνθρωποί του να ετοιμάσουν φρουρά για να διαφύγει με ασφάλεια. Παρήγγειλε, επίσης να λάβει από τον επίσκοπο Ασήνης έγγραφο που να παρακινεί τους κατοίκους για να τον συνδράμουν στην διαφυγή του. Ο Παπαβασίλαρος ανήγγειλε την αποστολή του στον έπαρχο και στον υπομοίραρχο. Αυτοί αμέσως του έδωσαν έξι χωροφύλακες μεταμφιεσμένους σε Λάκωνες και τον εφοδίασαν με πλαστό έγγραφο δήθεν του επισκόπου Ασήνης, που τον παρακινούσε να συνεχίσει τις διδαχές του και να κηρύξει στο χωριό Κολοκύνθιον.

Το τέχνασμα πέτυχε και ο Παπουλάκος πεισθείς, ακολούθησε την «φρουρά» του Παπαβασίλαρου. Την 23 Ιουνίου 1952 αναχώρησε από την Μονή Βοϊδονίτσης. Την επομένη, 24 Ιουνίου, φτάνοντας στην Μονή του Τζέγκου, του δήμου Οιτύλου, τον συνέλαβαν χωρίς να προβάλει καμία αντίσταση. Από τα παράλια της Καρδαμύλης τον επιβίβασαν στην γολέττα «Ματθίλδη» και από εκεί στο ατμόπλοιο «Οθων», όπου παρέμενε έγκλειστος. Μεταφέρθηκε στο Γύθειο και αργότερα, την 27 Ιουνίου 1852, το ατμόπλοιο προσόρμισε στον Πειραιά. Έτσι έλαβε τέλος η έντονη κηρυκτική δράση του Παπουλάκου, η οποία είχε ως συνέπεια όλα τα προαναφερθέντα σημαντικά για την εποχή γεγονότα που ο τότε τύπος τα τιτλοφόρησε ως τα «Χριστοφορικά».
Η θλίψη διαδέχτηκε το άγγελμα της συλλήψεώς του, η παρουσία όμως των ισχυρών στρατιωτικών δυνάμεων και οι μαζικές συλλήψεις που είχαν γίνει, εμπόδιζαν τις εκδηλώσεις συμπαθείας. Το μένος των Μανιατών για την σύλληψη στράφηκε εναντίον του καταδότη ιερέα, ο οποίος φοβούμενος για την ζωή του, έφυγε στην Αθήνα για να παραλάβει την αμοιβή του. Προτάθηκε δε, να γίνει στρατιωτικός ιερέας για να απομακρυνθεί μόνιμα από την εξημμένη εναντίον του περιοχή. Μεταφέρθηκε στις Σπέτσες, αλλά όταν μαθεύτηκε ότι έφτασε το πλοίο που τον μετέφερε, συγκεντρώθηκε πλήθος με άγριες διαθέσεις. Σώθηκε από στρατιωτική φρουρά. Τελικά λίγο αργότερα φονεύτηκε από ένα νέο, ο οποίος σύμφωνα με τις εφημερίδες της εποχής, εκδικείτο την οικογενειακή του τιμή, διότι ο Παπαβασίλαρος είχε βιάσει την αδελφή του. Οι εφημερίδες έγραψαν, επίσης, ότι ο πατέρας του ιερέα, μόλις έμαθε τον θάνατο του υιού του, άμειψε σπαρτιάτικα με δύο τάλιρα τον κομιστή της ευχάριστης είδησης.

Η δίκη

Στην Αθήνα είτε από περιέργεια είτε από ευλάβεια έγιναν διάφορες αναστατώσεις για να δει ο κόσμος τον Παπουλάκο που φρουρείτο στο ατμόπλοιο. Επειδή είχε καταπονηθεί ο οργανισμός του από τις κακουχίες της συλλήψεώς του, τον εξέτασαν ιατροί, οι οποίοι συνέστησαν να αποβιβαστεί. Μετά από λίγες ημέρες μεταφέρθηκε στις φυλακές του Ρίου, όπου δόθηκε εντολή να μην επιτρέπεται η επαφή του με κανέναν.
Σε όσους συνελήφθησαν την περίοδο της εξάψεως (συμμετέχοντες στα γεγονότα της «καλογηρικής συνωμοσίας») δόθηκε χάρη με το από 9 Αυγούστου 1852 Βασιλικό Διάταγμα που δημοσιεύθηκε στις 22 του ιδίου μήνα, ενώ εννέα άτομα οι οποίοι θεωρήθηκαν πρωτεργάτες παραπέμφθηκαν σε δίκη για παραβάσεις σε βαθμό πλημμελήματος. Ο Παπουλάκος δε και ορισμένοι πιστοί ακόλουθοί του, ορίστηκε να δικαστούν για παραβάσεις σε βαθμό κακουργήματος, την 26 Ιουνίου 1853, ενώπιον του Κακουργιοδικείου Αθηνών, ως υπαίτιοι στάσεως κατά των καθεστώτων . Παρόλη την παρέλευση μεγάλου χρονικού διαστήματος, συνέρρευσαν πλήθη κόσμου στην δίκη. Ο Παπουλάκος στο δικαστήριο εύτολμος και ατάραχος, έδειξε ότι επιθυμούσε να δικαστεί και δήλωσε ότι δεν χρειαζόταν συνήγορο, διότι είχε τον Ιησού Χριστό για να αποδείξει την αθωότητά του . Οι διεθνείς συγκυρίες, με τον Κριμαϊκό πόλεμο επί θύρες, είχε προκαλέσει ανησυχία στην κυβέρνηση για την στάση της Ρωσίας. Έτσι η δίκη, λόγω της υποστήριξης που είχε ο Παπουλάκος από τους διαλυθέντες Φιλορθόδοξους και κατ' επέκταση από το ρωσόφιλο κόμμα, απέκτησε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Δόθηκε αναβολή στην δίκη, εξαιτίας της απουσίας μαρτύρων, για την 16 Σεπτεμβρίου 1853. Τελικώς, κατά τον Αύγουστο 1853, δόθηκε χάρη και όλοι οι κατηγορούμενοι απαλλάχθηκαν των ποινικών κατηγοριών με Βασιλικό Διάταγμα, επειδή (όπως έλεγε το Διάταγμα) έδειξαν φανερά σημεία μεταμέλειας . Ο Παπουλάκος όμως ιδιαιτέρως παραπέμφθηκε, για τον περαιτέρω πειθαρχικό του έλεγχο, στην Ιερά Σύνοδο, η οποία αποφάσισε τον μόνιμο περιορισμό του στην Μονή Παναχράντου στην Άνδρο.

Ο εγκλεισμός στην Μονή Παναχράντου και το τέλος

Στην Μονή Παναχράντου διαμορφώθηκε ένα ειδικό μοναχικό κελί, που το φρουρούσε ένας χωροφύλακας. Τις ημέρες μπορούσε να συμμετέχει κανονικά στο πρόγραμμα των ακολουθιών της Μονής και το βράδι εγκλειόταν, φρουρούμενος στο κελί του. Με τον χαρακτήρα του κέρδισε την υπόληψη του ηγουμένου και των μοναχών της Μονής, ενώ η φήμη του έλκυε για πολύ καιρό κόσμο. Επίσης, συνέχισε να κηρύττει στον συγκεντρωμένο κόσμο εντός της Μονής, όταν εύρισκε ευκαιρία. Από τους ανθρώπους που πίστευαν σε αυτόν, διαδιδόταν ότι ακόμα επιτελούσε θαύματα, αλλά το ενδιαφέρον των εφημερίδων και της κοινής γνώμης είχε απορροφηθεί στα δραματικά διεθνή γεγονότα του Κριμαϊκού πολέμου που επηρέαζαν άμεσα την χώρα μας. Κοιμήθηκε το βράδι της 18 προς 19 Ιανουαρίου 1861 , ησύχως και σχεδόν λησμονημένος από τον πολύ τον κόσμο.

Η μνήμη του στις μέρες μας

Ετάφη στο κοιμητήριο της Μονής Παναχράντου και από τους πρώτους χρόνους της κοίμησής του έγιναν προσπάθειες για την επίσημη αγιοκατάταξή του, την ανακομιδή των λειψάνων του και την φιλοτέχνηση της εικόνας του, χωρίς όμως αποτέλεσμα για πολλές δεκαετίες. Η «αντιεξουσιαστική» του δράση δημιουργούσε πρόβλημα στην ευρύτερη επίσημη αναγνώρισή του. Αργά αλλά σταθερά άρχισε να αποκαθίσταται η μνήμη του στην συνείδηση όχι μόνο των απλών πιστών, που ούτως ή άλλως πάντα πίστευαν στην αγιότητά του, αλλά και στην συνείδηση των ανώτατων εκκλησιαστικών Ιεραρχών. Υπάρχουν πλήθος επίσημων αναφορών επισκόπων που αναγνωρίζουν το έργο του, ακόμα και την αγιότητά του . Η ανακομιδή των λειψάνων του, τα οποία παρέμειναν στο οστεοφυλάκιο της Μονής Παναχράντου, δεν έγινε με επισημότητα. Ύστερα από επιμονή των κατοίκων του χωριού του Παπουλάκου, ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων Γεώργιος, στις 12 Σεπτεμβρίου 1973 φρόντισε να μεταφερθεί η κάρα του στο ναό του Μονυδρίου της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, στα Άρμπουνα Καλαβρύτων, που είχε κτίσει ο ίδιος. Έκτοτε πλήθος κόσμου προσέρχεται στο ορεινό χωριό και ασπάζεται την κάρα του, η οποία έχει τεθεί σε επίχρυση λειψανοθήκη και λέγεται ότι ευωδιάζει και θαυματουργεί. Έχουν συνταχθεί ιερές ακολουθίες και παρακλητικός κανών προς τιμήν του . Επίσης, έχει ιστορηθεί η εικόνα του και υπάρχει μικρό ιδιωτικό Εκκλησάκι στα Άρμπουνα και παρεκκλήσιο στην Ιερά Μονή Αγίων Αυγουστίνου και Σεραφεiμ του Σάρωφ στο Τρίκορφο Φωκίδος, που τιμώνται ανεπισήμως στο όνομά του. Πλήθος είναι και οι σύγχρονες μαρτυρίες, που έχουν παραμείνει από προφορική παράδοση, αναφορικά με τα κηρύγματά του, τις προφητείες του, τα θαύματά του εν ζωή, ακόμα και μετά θάνατον. Τέλος, το όνομά του παραμένει ακόμα προς επίσημη αγιοκατάταξη από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο πολύ σοφά περιμένει να αφουγκραστεί την συνείδηση του πληρώματος της Εκκλησιάς, ξεκαθαρισμένη με το πέρασμα του χρόνου από βραχυπρόθεσμες σκοπιμότητες, ώστε να προβεί ανεπηρέαστα στις δέουσες ενέργειες.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Τελικά ένα ερώτημα που παραμένει αιωρούμενο, μετά από αυτήν την εργασία, είναι: ήταν όντως ο Παπουλάκος άγιος ή μήπως ένας απλός κοινωνικός επαναστάτης ή μήπως ακόμα και ένας λαοπλάνος αγύρτης; Οι απλοϊκοί χωρικοί της εποχής, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, πίστεψαν ότι ήταν άγιος. Ο λόγος του, τους συνέπαιρνε, μιλούσε κατ' ουσία την «γλώσσα» που μπορούσαν να καταλάβουν και η ευθύτητα του χαρακτήρα του, σε συνδυασμό με την σεβάσμια φυσιογνωμία του, τους έδινε αυτό που αποζητούσαν στο «ράσο», την ελπίδα της σωτηρίας. Επίσης, είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι υπέδειξε «ανυπακοή» απέναντι στην Ιερά Σύνοδο και στην εξουσία του κράτους, παροτρύνοντας προς τούτο και τους πιστούς, με αποτέλεσμα οι χωρικοί να φτάσουν τα όρια της ένοπλης στάσης. Όλα αυτά στην πονηρή και συμφεροντολογική εποχή μας, δημιουργούν σύγχυση και πλήθος αμφιβολιών, αλλά πριν καταλήξουμε στο συμπέρασμά μας, θα πρέπει να προσπαθήσουμε να εξακριβώσουμε τα εσωτερικά υποκειμενικά στοιχεία που τον οδήγησαν σε αυτήν την, φαινομενικά παράδοξη, εξωτερική συμπεριφορά.

Η Ιερά Σύνοδος (γέννημα και αυτή «ανυπακοής» απέναντι στην μητέρα Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης) και η κρατική εξουσία της εποχής είναι δεδομένο ότι δεν βάδιζαν σύμφωνα με την Ορθόδοξη παράδοση. Η δεύτερη είχε υποτάξει την πρώτη στα κοσμικά της συμφέροντα και σε συνδυασμό με τον απαράδεκτο τρόπο που έγιναν οι όντως αναγκαίες θρησκευτικές μεταρρυθμίσεις, δικαιολογούν την αντίδραση του Παπουλάκου, τόσο κοινωνικά όσο και θεολογικά. Επομένως δεν μπορεί να γίνει αποδεχτή η θολή γενική άποψη που εξάγεται από τα «Ιστορικά Σημειώματα» του Μπάμπη Αννίνου, ότι ήταν ένας επικίνδυνος αγύρτης και η έπαρση υπερηφανείας από την οποία διακατείχετο τον οδηγούσε στο να πλανά με εξαιρετικά ανόητο τρόπο τους ευκολόπιστους και «απολίτιστους» χωρικούς. Ο αγώνας του δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι ήταν αποκύημα έπαρσης, εφόσον ήταν δίκαιος και περαιτέρω οι «απολίτιστοι» χωρικοί δεν πίστεψαν στον Παπουλάκο ανόητα, χωρίς λογική, αφού τους έδωσε ξανά ένα ευαγγελικό νόημα ζωής, λαμβάνοντας υπόψη ότι είχαν αρχίσει να χάνουν κάθε ελπίδα και πίστη, συνεπεία των αλλεπάλληλων συμφορών που ακολούθησαν την επανάσταση του 1821.

Επίσης, με τον τρόπο που προχώρησε στην όλη δράση του δεν διαφαίνεται να οργανώθηκε για μία μυστική ανατροπή του καθεστώτος. Παρ' όλες τις σχέσεις του με την Φιλορθόδοξη Εταιρεία, είχε ανεξάρτητη δική του πορεία. Ο στόχος του ήταν οι απλοϊκοί άνθρωποι και οι συνειδήσεις τους. Ο ανεπιτήδευτος λόγος του, η ασκητικότητά του και οι αδιαμφισβήτητες ελεημοσύνες του, του δίνουν ακεραιότητα και ευθύτητα χαρακτήρα. Επιπλέον, από τα κηρύγματά του προκύπτει η μεγάλη ηθική και λατρευτική Ορθόδοξη καλλιέργεια του λαού σε χρόνια δύσκολα. Ίσως να ήταν ατόπημα η «εκστρατεία» του στην Καλαμάτα και η ομαδική δράση ενόπλων ακολούθων του, αλλά είναι εξαιρετικά αμφίβολο κατά πόσο μπορούσε να ελέγξει απόλυτα τους σκληροτράχηλους Μανιάτες και γενικότερα τους λοιπούς χωρικούς που τον ακολουθούσαν και διέδιδαν διάφορες φήμες γύρω από το όνομά του.

Στην Ορθοδοξία οι αμφιβολίες ακολουθούν κάθε δογματική Αλήθεια και σε αυτό έγκειται η ελευθερία του ανθρώπου. Ο Ιησούς Χριστός επιθυμεί την εθελούσια ελεύθερη πίστη του ανθρώπου στην Αλήθεια, την οποία φανερώνει σκιωδώς στην αρχή και αργότερα του δίνει και τις αποδείξεις - αποκαλύψεις που χρειάζεται. Δηλαδή η πίστη πάντα προηγείται των ξεκάθαρων προσωπικών αποδείξεων, ενώ εάν θέλει κάποιος παραμένει στην διαφορετική του άποψη, η οποία τεκμηριώνεται από την σύγχυση των αμφιβολιών του. Ομοίως, ξεκάθαρη επιστημονική απόδειξη είναι αδύνατον να βρεθεί στα περί αγιότητος ζητήματα, αλλά ακόμα και αυτή εάν υπήρχε πάλι θα αμφισβητείτο. Έτσι ανεξαρτήτως, της επισήμου αναγνώρισης του Παπουλάκου ως αγίου από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το πρόσωπό του θα συνεχίσει να είναι σημείο αντιλεγόμενο. Εν ολίγοις, συμπεραίνεται ότι το ερώτημα που θέσαμε στην αρχή του επιλόγου δέχεται απάντηση και προσδιορίζεται υποκειμενικά ανάλογα με την προσωπική τοποθέτηση του καθενός στα θέματα πίστεως και την αγάπη του για την Αλήθεια.

Αποσπάσματα από το βιβλίο του ΚΩΣΤΗ ΜΠΑΣΤΙΑ, ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ - ΕΚΔΟΤΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ 1987

πηγή: http://www.egolpion.com/1283DC92.el.aspx

ΟΛΟΙ ΟΙ BLOGGERS ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΩΝ ΔΥΟ ΕΝΤΙΜΩΝ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΩΝ κ.κ. ΠΕΠΟΝΗ και ΜΟΥΖΑΚΙΤΗ

http://attikanea.blogspot.com/2012/01/bloggers.html

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ

Αγαπητοί Συνάδελφοι bloggers,

Καθημερινά αποδεικνύεται, ότι η δύναμη των blogs, είναι τεράστια.
Ας την εκμεταλλευτούμε, κι ας ξεκινήσουμε έναν αγώνα συμπαράστασης στους δυο ΕΝΤΙΜΟΥΣ και ΑΔΙΑΦΘΟΡΟΥΣ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΙΣ, τον κ. Πεπόνη και τον κ. Μουζακίτη, που ζητούν την παραπομπή του Γιώργου Παπανδρεόυ και του Γιώργου Παπακωνσταντίνου ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ.
ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ ΑΠ' ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΕΙΨΕΙ ΚΑΝΕΙΣ!


Πόπη Σουφλή

Το Π.Α.ΜΕ αποκαλύπτει έγγραφο -νομοθετική τροπολογία που συζητούσαν οι..."κοινωνικοί εταίροι"

http://tasosnastos.blogspot.com/2012/01/blog-post_2755.html

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΕΞΙΣΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΟΥ ΚΑΙ ΣΙΑ (και ο ρόλος της εφημερίδας “Καθημερινή”) - Του κ. Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

http://konstantakopoulos.blogspot.com/2012/01/blog-post_19.html

Μια ιστορική ευκαιρία για να μπει η Ελλάδα (και η Ευρώπη) στον δρόμο της πραγματικής σωτηρίας και όχι της καταστροφής της, που οι πράκτορες και απατεώνες παρουσιάζουν ως σωτηρία, εμφανίζεται τώρα. Αν είχαμε ελληνική κυβέρνηση ή αν εμφανισθούν πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα και την Ευρώπη να την αξιοποιήσουν, μπορεί να ανατρέψουν όλη την κατάσταση, ανακόπτοντας την επίθεση του Χρήματος κατά των ευρωπαϊκών λαών και περνώντας στην αντεπίθεση.

Επί 18 μήνες συζητούσαμε ως λαός μια απίστευτη σαχλαμάρα, όχι τυχαία ασφαλώς, αλλά στα πλαίσια ενός προγράμματος που αποσκοπεί στη δική μας καταστροφή και στην, δι’ ημών, κατεδάφιση όλων των δημοκρατικών και κοινωνικών κατακτήσεων των ευρωπαϊκών λαών, μετά τη νίκη τους επί του Χίτλερ to 1945. Συζητούσαμε στα σοβαρά τι κακό έχουν κάνει οι ‘Eλληνες δημόσιοι υπάλληλοι και το υπερτροφικό κράτος της Ελλάδας. Σήμερα, η μισή Ευρώπη απειλείται από τις αγορές, η ΕΕ αντιμετωπίζει τη χειρότερη κρίση της ιστορίας της και ο κόσμος μια οικονομική κρίση ανάλογη, ή χειρότερη του 1929. Προφανώς, οποιαδήποτε ελληνική ιδιότητα ήταν αδύνατο να προκαλέσει τέτοια φαινόμενα. Αν εμείς oι ίδιοι φταίγαμε για το μνημόνιο, τότε τι έγινε και μπήκαν οι Ιρλανδοί και οι Πορτογάλλοι, ποια είναι η δύναμη που απειλεί Γαλλία και Ιταλία;

Μια σκληρότατη σύγκρουση διεξάγεται στους κόλπους του ίδιου του παγκόσμιου κατεστημένου, σύγκρουση που θα έχει ιστορικές συνέπειες για την πορεία της Ευρώπης, αλλά και συνολικά του πολιτισμού μας. ‘Eνα από τα μέτωπα αυτής της σύγκρουσης είναι αυτό μεταξύ της Αυτοκρατορίας του Χρήματος, μιας ομάδας τραπεζών και κατόχων κεφαλαίου, με ιστορικά πρωτοφανή συσσωρευμένη ισχύ και των πιο παραγωγικών, εθνικών, μετριοπαθών δυνάμεων του κεφαλαίου, αλλά και των δυνάμεων που υπερασπίζονται τα παραδοσιακά κράτη. Ακόμη και στις HΠΑ, το γνωστό περιοδικό The American Interest, με εκδότη τον Φουκουγιάμα, τιτλοφόρησε το τελευταίο τεύχος του με τη φράση: “(Mην) Ακολουθείτε το Χρήμα”, αφιερωμένο στις βλαβερές συνέπειες της επιρροής του χρηματιστικού κεφαλαίου και των ιδιωτικών συμφερόντων στην αμερικανική εξωτερική πολιτική και τις διεθνείς υποθέσεις. Θραύσματα από αυτή την υπόγεια σύγκρουση βλέπουμε στις υποθέσεις Στρως-Kαν, ή τον πρόσφατο εξαναγκασμό σε παραίτηση του επικεφαλής της ελβετικής Κεντρικής Τράπεζας.

Οι δυνάμεις που ανθίστανται στον αναθεωρητισμό της “κρυμμένης Αυτοκρατορίας” των Αγορών, εξαιτίας της ταξικής τους υφής, εξαιτίας του ιδεολογικού τους εγκλωβισμού στα δόγματα των αντιπάλων τους, εξαιτίας μιας συστηματικής προσπάθειας δεκαετιών ελέγχου των πάσης φύσεως ελίτ από το Χρήμα, ώστε να μη μπορούν οι κοινωνίες να βρουν, όταν τυχόν αναζητήσουν, ηγέτες, υποκείμενα, ιδέες, για όλους αυτούς τους λόγους, οι δυνάμεις αυτές δεν μπορούν ή δεν θέλουν να αρθρώσουν πολιτικό λόγο.

Συνιστά λοιπόν μια τεράστια ευκαιρία για έναν Ευρωπαίο Πρωθυπουργό, για μια κάπως υπολογίσιμη πολιτική δύναμη στην Ευρώπη και ασφαλώς για την Ελλάδα να εκφράσει τη μεγάλη ανάγκη προστασίας της Ευρώπης και του κόσμου από την καταστροφική μανία των Αγορών, να δώσει πολιτική διέξοδο σε μισό δισεκατομμύριο Ευρωπαίους που καταλαβαίνουν σιγά-σιγά, έστω θολά και από ένστικτο, τη φοβερή απειλή που επικρέμαται πάνω από τα κεφάλια τους, που αντιλαμβάνονται ότι οι τράπεζες έχουν ξεφύγει από κάθε έλεγχο και το Χρήμα, ως νέος Μολώχ, ετοιμάζεται να κατασπαράξει την εργασία, τη σύνταξη και αύριο τη δημοκρατία και την ειρήνη στην ήπειρό μας.

Είναι τόσο μεγάλη η ανάγκη, που όποιος ηγέτης, δύναμη, χώρα την εκφράσουν και μπορέσουν να προσφέρουν καινούριο όραμα στην Ευρώπη, θα δουν τη δύναμή τους να πολλαπλασιάζεται αφύσικα, δυσανάλογα ως προς το μέγεθός τους, θα πάρουν ξαφνικά με το μέρος τους την τρομερή δύναμη της Ιστορίας, όπως τόκαναν στην εποχή τους, την εποχή που διαμόρφωσε η προηγούμενη μεγάλη κρίση, του 1929, και για πολύ διαφορετικούς σκοπούς και σχέδια ο καθένας, ηγέτες όπως ο Ρούζβελτ, ο Τσώρτσιλ, ο Χίτλερ, ο Στάλιν, ο Ντε Γκωλ. Ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Μακάριος ήταν επίσης τέτοιοι πολιτικοί.

Δυστυχώς όμως, και μόνο να τα σκέφτεται αυτά κανείς σε μια χώρα τόσο καθολικά άρρωστη όπως η δική μας, που η “ηγεσία” της έχει επιτυχώς δοκιμάσει χρόνια να τη βυθίσει σε ένα είδος βαθειάς εθνικής μειονεξίας, κατεβάζοντας την αυτοεικόνα μας στο επίπεδο των ανύπαρκτων δικών της προσόντων, αναδεικνύοντας τον ραγιαδισμό σε ύψιστη εθνική αρετή και νομίζοντας τον κουτσαβακισμό ρεαλπολιτίκ, κινδυνεύει να τον πούνε γραφικό ή αιθεροβάμονα. Είναι όμως ο μόνος τρόπος σωτηρίας της Ελλάδας, που δεν έπρεπε να μπει στην πρώτη γραμμή μιας τέτοιας τιτάνιας σύγκρουσης, τώρα όμως μπήκε και μόνο μια τέτοια απότομη και πλήρης αντιστροφή, θα της επέτρεπε να σταματήσει να αποτελεί την χρήσιμη μαύρη τρύπα στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και να μετατραπεί σε ελκυστή αντιστροφής της καταστροφικής δίνης θανάτου στην οποία μπαίνει η ΕΕ, με ελκυστή την Ελλάδα.

Εσχάτη Προδοσία με το PSI

Tι γίνεται όμως στην Αθήνα; Μια αποκαλυπτική εικόνα μας έδωσε ο Τσαρλς Νταλάρα, εκπρόσωπος των δανειστών στους Financial Times (16.1.11). Eπαινεί τον Παπαδήμο γιατί δέχεται επιτόκια κοντά στο 5% και ψέγει τη Γερμανία και το ΔΝΤ ότι θέλουν μικρότερα επιτόκια, δηλαδή ότι παρεμβαίνουν στη διαπραγμάτευση υπέρ της Ελλάδας, παρόλο που η κυβέρνησή της δεν την υπερασπίζεται!!!

Η κυβέρνηση της Αθήνας, τύποις ελληνική, με “μυαλό” χειραγωγούμενο από την αυτοκρατορία του Χρήματος, και τους ανθρώπους της, πανταχού παρόντες στον κυβερνητικό, πολιτικό και κρατικό μηχανισμό της χώρας, η κυβέρνηση των Σαμαρά, Λαζαρίδη, Παπαδήμου, Βενιζέλου, Γιαννίτση και Γιωργάκη, με τη βοήθεια του Καρατζαφέρη, με τον Ρόντο και διάφορους άλλους πάνω και πίσω της, δίκην Καραμεσίνη ή Αβρακώτου, για λογαριασμό όχι της CIA αλλά του Χρήματος, σε μια από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις χειραγώγησης ολόκληρης χώρας στην παγκόσμιο ιστορία, όχι μόνο δεν αδράχνει την ευκαιρία, ούτε καν συνειδητοποιεί την ύπαρξή της, αλλά επιδίδεται με καταστροφική (και αυτοκαταστροφική) μανία στην ολοκλήρωση του εγκλήματος της εσχάτης προδοσίας.

Τίποτα λιγότερο δεν συνιστά η υπαγωγή των ομολόγων στο αγγλικό δίκαιο και μη ελληνικά δικαστήρια. Βαριές κουβέντες ίσως πείτε. Σας υποσχόμαστε να τις τεκμηριώσουμε στη συνέχεια, με τρόπο που κανένας νομομαθής να μην μπορέσει να φέρει ούτε ίχνος αξιόπιστης αντίρρησης και προκαλούμε όποιον έχει τέτοια να τη διατυπώσει. (To άρθρο γράφεται ενώ αναμένεται η επανάληψη των διαπραγματεύσεων Ελλάδας και τραπεζών).

Διαβάζουμε στη Ναυτεμπορική (16.1): “Σύμφωνα με γαλλικές εφημερίδες, η ελληνική πλευρά προτείνει επιτόκιο 3%, το ΔΝΤ πιέζει για 2%...Στα υψηλά επιτόκια αντιδρούν και χώρες της ευρωζώνης, όπως η Γερμανία … οι πιέσεις της οποίας φέρεται να προκάλεσαν την “παύση” των συνομιλιών”. H Καθημερινή (14.1), εφημερίδα στενότατα συνδεόμενη με την κυβέρνηση και στηρίζουσα μετά μανίας τα μνημόνια, δημοσιεύει ένα επίσης εντυπωσιακό ρεπορτάζ στην πρώτη σελίδα. “Οι πιστωτές”, γράφει, “φέρεται να ζήτησαν επιτόκιο άνω του 5%, η δε ελληνική κυβέρνηση αντιπρότεινε επιτόκιο κάτω του 4%. Μάλιστα πληροφορίες αναφέρουν ότι η Γερμανία ζήτησε επιτόκιο 2%”. Η Καθημερινή και η Ναυτεμπορική θεωρούναι από τις σοβαρότερες εφημερίδες της χώρας. Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε σωρεία άλλων διεθνών δημοσιευμάτων, με συγκλίνουσες πληροφορίες.

Μόνο ως παγκόσμιο ρεκόρ μπορούν να θεωρηθούν τέτοια πράγματα. Με εξαίρεση την ηγεσία του ΕΑΜ, στις αρχές του 1945, που υπέγραψε μια συμφωνία αφοπλισμού της προτού πάει στον πόλεμο, ή του Γκορμπατσώφ, λίγα παραδείγματα παρόμοιας διαπραγματευτικής τακτικής υπάρχουν στα παγκόσμια χρονικά. Στα μέλλοντα να εκδοθούν εγχειρίδια διαπραγμάτευσης παγκοσμίως, οι Παπανδρέου και Παπαδήμος θα αναφέρονται ως κεντρικό παράδειγμα στο κεφάλαιο “Τι πρέπει να μην κάνει ο διαπραγματευτής”.

Τι λένε τα ρεπορτάζ; Πρώτον, η ελληνική κυβέρνηση, εγκατέλειψε το σοβαρότερο όπλο της χώρας και το σοβαρότερο ζήτημα που θάπρεπε να την απασχολεί, το αγγλικό δίκαιο και τα δικαστήρια, ή, εναλλακτικά, το ύψος του κουρέματος, από την αρχή της διαπραγμάτευσης. Σαμαράς, Παπαδήμος, Λαζαρίδης και Σια, άρχισαν τις διαπραγματεύσεις “κατεβάζοντας τα σώβρακα”, παρόλο που ο Παπαδήμος διαβεβαίωνε τη Βουλή ότι δεν δέχεται υπαγωγή στο αγγλικό δίκαιο. Δεύτερο, σε αντάλλαγμα της παράδοσης του μεγαλύτερου όπλου τι πήραν; Μια συμφωνία τόσο άσχημη, που διέκοψε τις διαπραγματεύσεις όχι η Ελλάδα, οι “εκπρόσωποι” του λαού που θα πληρώσει τα επιτόκια, αυτοί ήταν διατεθειμένοι να συνεχίσουν με αυτό που συνήθως ακολουθεί όταν κανείς κατεβάζει τα σώβρακα, αλλά οι Γερμανοί και το ΔΝΤ! Που δεν έχουν φυσικά φήμη ούτε φίλου των λαών, ούτε εχθρού των τοκογλύφων, ακόμα κι αυτοί όμως ανησύχησαν και αγανάκτησαν με τις απαιτήσεις των τοκογλύφων!

Να συνοψίσουμε. Η ελληνική κυβέρνηση έχει ενδιάμεση θέση, μεταξύ τραπεζιτών και Γερμανίας-ΔΝΤ, λες και η διένεξη δεν αφορά την επιβίωση του ελληνικού λαού! Ζητάει επιτόκιο 4%, όταν το ΔΝΤ και η Γερμανία ζητάνε 2%! Θα μου πείτε, ο Παπαδήμος και ο Χριστοδούλου θα το πληρώσουν; Είναι κι αυτό μια άποψη.

Αυτή υποτίθεται ότι είναι ελληνική κυβέρνηση! Εσείς τι θα κάνατε σε ένα μεσίτη που κυττάει να πουλήσει το σπίτι σας σε μικρότερη τιμή από αυτή που κατά γενική ομολογία πιάνει; Τι θα λέγατε αν ο δικηγόρος σας χειριζόταν έτσι μια διαφορά σας με τράπεζα; Δεν θα τον στέλνατε στον Εισαγγελέα και τον Δικηγορικό Σύλλογο, αν δεν τον πλακώνατε στον ξύλο, πεπεισμένος ότι “τα πιάνει” από την τράπεζα; Αν τα έκανε ο διευθυντής μιας επιχείρησης, οι μέτοχοι δεν θα τον αντικαθιστούσαν; Δεν θα τον έστελναν στον Εισαγγελέα για απιστία;

Πλύση εγκεφάλου

Πιο εξωφρενικός από όσα γίνονται, είναι ο τρόπος που τα παρουσιάζουν οι εφημερίδες, όσες έχουν μείνει τουλάχιστο. Ουδέτερα, περιγραφικά, λες και είναι φυσιολογικά πράγματα, λες και είναι απολύτως φυσικό να ζητάνε Γερμανοί και ΔΝΤ πιο ευνοϊκό επιτόκιο για την Ελλάδα από την ίδια! Αφού αφήνει μια μέρα τους αναγνώστες της να χωνέψουν την είδηση ως φυσιολογική, η Καθημερινή επανέρχεται, στην πρώτη σελίδα του φύλλου της Κυριακής 15.1, για να υποβάλλει στους αναγνώστες ξανά την κεντρική ιδέα με την οποία κανοναρχούν συστηματικά τον ελληνικό λαό από την άνοιξη του 2010 (εκμεταλλευόμενοι, είναι αλήθεια, και την ανεπάρκεια των “αντιμνημονιακών” να προτάξουν απαντήσεις στο ύψος της πρόκλησης που αντιμετωπίζει η χώρα), ότι δηλαδή δεν έχει άλλη επιλογή από το αυτοκτονήσει συνθηκολογώντας εκ των προτέρων, με οποιουσδήποτε όρους του επιβάλλουν.

“Σκληρό παζάρι σε τρία μέτωπα”, είναι ο κεντρικός πρωτοσέλιδος τίτλος της εφημερίδας, που είναι, όπως μόλις σας δείξαμε, με στοιχεία από την ίδια, μεγάλο ψέμμα. Κι αν υπάρχει σκληρό παζάρι, δεν το κάνει ο Παπαδήμος! Αφού κεντρίσει με τον τίτλο το ενδιαφέρον του αναγνώστη για το “σκληρό παζάρι”, που περιμένει να δει τώρα τι ακριβώς παίζεται και τι θα κάνει η κυβέρνησή του, τι μας πληροφορεί η εφημερίδα στο κείμενό της, από τις πρώτες κιόλας φράσεις; “Σε εξαιρετικά δυσχερή θέση”, λέει, “βρίσκεται από προχθές Παρασκευή η Ελλάδα, αναφορικά με την υπογραφή του PSI+” και “με την πλάτη στον τοίχο βρίσκεται η Αθήνα ενόψει της επίσκεψης της τρόικας”.

Ξεκινώντας από τέτοιες παραδοχές, το υποτιθέμενο παζάρι χάνει κάθε νόημα. Ας υπογράψουμε τι λένε οι τράπεζες για το PSI και η τρόικα για την οικονομία κι ας πάμε για ούζα, όσο έχουμε ακόμα να τα πληρώσουμε, είναι το απολύτως λογικό συμπέρασμα. Που στηρίζεται σε ένα χυδαίο, χονδροειδές και εγκληματικό ψέμμα. Γιατί πιστεύει η εφημερίδα ότι είναι σε εξαιρετικά δύσκολη θέση η Αθήνα και δεν είναι αίφνης ο Νταλάρα, που αντιμετωπίζει όχι μόνο τον Παπαδήμο, αλλά επίσης Βερολίνο και ΔΝΤ; Και που ασφαλώς, πολιτικά, ο Νταλάρα και οι διεθνείς υπερτράπεζες πίσω του, θα αυτοκτονούσαν, αν εμφανιζόντουσαν διεθνώς ως τορπιλίζουσες διαπραγματεύσεις και ΕΕ. Είτε ο Νταλάρα μπλοφάρει εκ του ασφαλούς, αφού έχει τον Παπαδήμο απέναντι, είτε σκοπεύει να συγκρουστεί άγρια με Γερμανία και το ΔΝΤ. Γιατί όμως η Αθήνα τον διευκολύνει; Ποιό λόγο έχει η Καθημερινή, να διασπείρει πανικό, απελπισία και ηττοπάθεια στον ελληνικό λαό, σε μια τόσο κρίσιμη μάχη για το μέλλον του; Γιατί μια ελληνική, φανταζόμαστε, εφημερίδα, προτρέπει ουσιαστικά, έστω κι αν δεν το λέει ακριβώς, σε συνθηκολόγηση τον Παπαδήμο, αντί να τον στηρίζει, να τον καλεί σε μαχητικότερη στάση, κλίμα που θα μπορούσε επωφελώς για τις ελληνικές θέσεις να επικαλεσθεί στη διαπραγμάτευση; Γιατί, απαντάει η ίδια στο κύριο άρθρο, “θα χρειασθούν σύνεση, ψυχραιμία και κυρίως σοβαρός αντίλογος απέναντι στις σειρήνες του λαϊκισμού και τους μισθοφόρους που επιδιώκουν την κατάρρευση”. Δεν καταλαβαίνω πια τίποτα. Διαπραγμάτευση μεταξύ τραπεζών και Ελλάδας γίνεται ή πολιτική μάχη λαϊκιστών και μισθοφόρων (άκουσον άκουσον). ‘Eχουμε μια καλή συμφωνία και την υπονομεύουν οι μισθοφόροι; Μήπως εξ ιδίων κρίνει τα αλλότρια και βλέπει παντού μισθοφόρους η καλή εφημερίς; Σε ένα πράγμα μπορεί κανείς να συμφωνήσει με το άρθρο, την ανάγκη σοβαρού αντίλογου. Ε, η Καθημερινή ας μας εξηγήσει γιατί θέλει αγγλικό δίκαιο, με πόσο επιτόκιο και τι κούρεμα θεωρεί βιώσιμο το ελληνικό χρέος!

Την καλύτερη απάντηση την έδωσε ο … Σόιμπλε. ‘Iσως μη διαβάζοντας την προειδοποίηση της εφημερίδας για λαϊκιστές και μισθοφόρους, καταχειρίασε τις απαιτήσεις επιτοκίων των τραπεζών, μιλώντας στη γερμανική ραδιοφωνία, την επόμενη μέρα! Ο ίδιος ο Νταλάρα, στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, επαίνεσε την ελληνική πλευρά ψέγοντας ΔΝΤ και Γερμανία για τα χαμηλά επιτόκια που ζητάνε. Τώρα, αν εγώ συμπεράνω ότι ο Παπαδήμος και τα κόμματα και εφημερίδες που τον στηρίζουν, εξυπηρετούν τα συμφέροντα των τραπεζών κατά της Ελλάδας, θα έχω άδικο;

Αγγλικό Δίκαιο: η “μικρή διαφορά” ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο

Η ζημιά που ήδη έκανε η κυβέρνηση είναι πολύ μεγαλύτερη από τη διαφορά στα επιτόκια, δεν είναι εκεί το κυρίως ζήτημα. Δεν οδηγεί μόνο σε μικρότερα επιτόκια με τη “διαπραγμάτευση” που υποτίθεται ότι κάνει, καίει εμμέσως και το σημαντικότερο χαρτί της Ελλάδας. Γιατί προκαλείται μια ρήξη, κινητοποιείται η Γερμανία και το ΔΝΤ υπέρ μας, αλλά υπέρ μιας διαπραγματευτικής θέσης που δεν μας λύνει το πρόβλημα και όχι υπέρ ενός μεγαλύτερου κουρέματος ή της μη υπαγωγής στο αγγλικό δίκαιο που θα ήταν αρχή λύσης του προβλήματος. Η διαφορά αυτή μπορεί να είναι όση και η διαφορά ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο της Ελλάδας. Παραιτούμεθα από ένα σοβαρό πολιτικό όπλο, που θα μπορούσαμε να το επικαλεστούμε γιατί οι πάντες έχουν θέσει στην ατζέντα το βιώσιμο χρέος, άρα μπορεί εύκολα να το χρησιμοποιήσει η Αθήνα, αντί να το θυσιάζει, όπως έκανε ο Παπαδήμος κι όσοι τον στηρίζουν.

Ο κ. Σαμαράς μετά τη συνάντηση με τον Βεστερβέλε δήλωσε ότι ύψιστο εθνικό καθήκον είναι να καταστεί το ελληνικό χρέος βιώσιμο, με τις συμφωνίες PSI και τη δανειακή. Κάθε λογικός άνθρωπος, κάθε πατριώτης, με στοιχειώδη επίγνωση του προβλήματος το ίδιο θάλεγε. Αλλά είναι βιώσιμα αυτά που διαπραγματεύεται η κυβέρνηση Παπαδήμου, που υπάρχει χάρη στον Σαμαρά; Οποιαδήποτε συμφωνία PSI και οποιαδήποτε δανειακή λύνουν το πρόβλημά μας;

Ο Ολιβιέ Μπλανσάρ είναι ένας από τους τέσσερις-πέντε θεωρούμενους κορυφαίους κατεστημένους οικονομολόγους του κόσμου. Kατέχει τη νευραλγική για την παγκόσμια οικονομία θέση του επικεφαλής οικονομολόγου του ΔΝΤ. Βγήκε στα κεραμίδια, εναντίον και του ΔΝΤ, λέγοντας ότι χρειάζεται κούρεμα 80%, 50% δεν είναι βιώσιμο. Ο καθηγητής Μαξ ‘Oτε, από τα γνωστότερα ονόματα της ευρωπαϊκής οικονομολογίας, απαντάει στον Νίκο Χειλά του Βήματος (15.1.2011) ότι ο ίδιος δεν θα δεχόταν σε καμία περίπτωση το αγγλικό δίκαιο. Ο εκδότης της Handelsblatt, φωνής της γερμανικής βιομηχανίας, Στάινγκαρτ, μας ικετεύει περίπου να ζητήσουμε αναθεώρηση των Μνημονίων. Διερωτώμαι εγώ τώρα, ποιόν ρώτησαν οι Παπαδήμος, Βενιζέλος, Σαμαράς, Καρατζαφέρης και τους είπε ότι έχουνε άδικο οι Μπλανσάρ, ‘Oτε, Στάινγκαρτ, μεταξύ πολλών άλλων, ότι δηλαδή φτάνει 50% και αγγλικό δίκαιο; Μήπως τον Αλογοσκούφη, τον Παπακωνσταντίνου, τους υπουργούς του ΠΑΣΟΚ που περιέγραψαν τους εαυτούς τους ως “πουτάνες” στο Βήμα τον Οκτώβριο, την καφετζού της γειτονιάς ή κανέναν από τους διεφθαρμένους υπαλλήλους που χρησιμοποιούν ως συμβούλους; Μην τους κρύβετε παιδιά, τέτοιες κορυφές της οικονομικής επιστήμης, Νόμπελ να πάρουν. Δεν θέλω να πιστέψω βέβαια ότι ο Πρωθυπουργοί και οι αρχηγοί των κομμάτων που τον στηρίζουν παίρνουν εντολές από κάποιον. Υποθέτω ότι ρωτάνε κάποιους οικονομολόγους. Ποιοι είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι η συγκεκριμένη συμφωνία PSI που διαπραγματεύονται είναι βιώσιμη;

Τι σημαίνει μη βιώσιμη συμφωνία; Σημαίνει βεβαιότητα χρεωκοπίας, υπό τους ευνοϊκότερους για τους δανειστές όρους. Σημαίνει πλήρη νομική κατοχύρωση της μετάβασης πάσης ελληνικής περιουσίας στην ιδιοκτησία τους. Σημαίνει δυνατότητα αποβολής της Ελλάδας από το ευρώ χωρίς συνέπειες για τις αξιώσεις των πιστωτών από τη χώρα. Χρειάζεται να πούμε περισσότερα για να πείσουμε για τη σημασία των όσων πάει να συμφωνήσει αυτή η κυβέρνηση;

Μια μικρότερη εκδοχή αυτού του άρθρου δημοσιεύτηκε στα Επίκαιρα της 19.1.2011

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΑΡΗ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗ ΠΡΟΣ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ (24/3/1945)

http://vathiprasino.blogspot.com/2012/01/2431945.html

Του ΑΡΗ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤH*
Η Iskra, μαζί με το απόσπασμα από την ιστορική επιστολή του Νίκου Ζαχαριάδη, που έστειλε το Σεπτέμβρη του 1945 στον τότε Γραμματέα της Κ.Ο. Θεσσαλονίκης, Θανάση Χατζή (βλέπε σχετικό άρθρο ΕΔΩ), δημοσιεύει και το τραγικό, ιστορικό γράμμα του ηρωικού αρχικαπετάνιου του ΕΛΑΣ Άρη Βελουχιώτη, το οποίο έστειλε, μετά την κατάπτυστη συμφωνία της Βάρκιζας, σε όλα τα μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ. Η Iskra θεωρεί ότι και τα δύο αυτά κείμενα δεν έχουν μόνο ιστορική σημασία, αλλά και μια ιδιόμορφη επικαιρότητα και αξία. Οι επιμελείς αναγνώστες είμαστε βέβαιοι ότι μπορούν να κάνουν τους συνειρμούς, να ξεχωρίσουν την τραγικότητα από το μεγαλείο και να αντλήσουν, ίσως, αισιόδοξα συμπεράσματα, διαψεύδοντας τη γνωστή ρήση του Χέγκελ ότι "η ιστορία διδάσκει πως ουδείς διδάσκεται από αυτήν".
Ολόκληρη η ιστορική επιστολη του Άρη Βελουχιώτη έχει ως εξής:
Προς όλα τα μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ
Αγαπητοί σύντροφοι, Με το σημείωμά μου τούτο θα προσπαθήσω να τραβήξω την προσοχή σας στα πιο κάτω.
1. Όπως πιστεύω, θα έχετε πειστεί και εσείς τώρα πως οι Έλληνες αντιδραστικοί και οι Άγγλοι κατακτητές δεν έχουν καμιά πρόθεση να εφαρμόσουν έστω κι αυτή την ετεροβαρή, επιζήμια στα συμφέροντα του λαού μας και μη δίδουσα καμιά εγγύηση –ομολογία δική σας – για το σεβασμό των ελευθεριών του λαού μας, συμφωνία της Βάρκιζας. Οι παραβάσεις είναι καθημερινές και σοβαρές. Τις ξέρετε εσείς καλύτερα και δεν συντρέχει κανένας λόγος να τις απαριθμήσω.

2. Αν δεν σας ήταν εύκολο να γνωρίζετε προοπτικά τις προθέσεις της ελληνικής αντίδρασης και των Άγγλων εχθρών της Ελλάδας, τώρα, θέλω να πιστεύω πως πρέπει να μπορείτε να τις βλέπετε. Πρόθεσή τους είναι: όχι να συμβάλουν σε προσπάθεια για ομαλή εξέλιξη της πολιτικής ζωής του τόπου, ή έστω να ανεχθούν απλώς τη δική σας προσπάθεια προς την τέτοια κατεύθυνση, αντίθετα, να οργανώσουν και να διεξαγάγουν με πλεονεκτικές γι’ αυτούς συνθήκες τον εμφύλιο πόλεμο μ’ όλα τα μέσα.

3. Η διάσκεψη και συμφωνία της Γιάλτας δεν πρέπει να έχετε καμιά αυταπάτη πως είναι δυνατό να επιδράσει σε τόσο μεγάλο βαθμό, ώστε να στρέψει το τιμόνι της χώρας που αφήσατε να κρατούν γερά στα χέρια τους οι Άγγλοι. Η Σοβιετική Ένωση, όπως πρέπει να σας είναι γνωστό, δεν μπορεί να κάνει «ελληνική» πολιτική ώστε να επέμβει ενεργά στο ελληνικό δράμα. Γιατί δεν κάνει ούτε Σέρβικη, ούτε Βουλγάρικη, ούτε Ρώσικη ακόμα πολιτική. Κάνει πολιτική παγκόσμιας επανάστασης, και δεν είναι διατεθειμένη ούτε κατ’ ελάχιστο να την διακινδυνεύσει για το μικρό αυτό ποσοστό της ανθρωπότητας που λέγονται Έλληνες, που οι ίδιοι –δια των ηγετών τους- οδηγήθηκαν στη νέα σκλαβιά και που στο κάτω κάτω, αργά ή γρήγορα, μετά την πλήρη νίκη της πολιτικής της παγκόσμιας επανάστασης της Σ.Ε. δεν μπορεί παρά να είναι στο πλευρό του σοσιαλισμού.

4. Η Σ.Ε. θα μπορούσε να επέμβει «ενεργότερα», όπως, δεν αποκλείεται, κι αυτή η Αμερική, αν εμείς –εσείς δηλαδή- ήσασταν ικανοί να δημιουργήσετε στην Ελλάδα διαφορετική κατάσταση, ανάλογη περίπου με την της Γιουγκοσλαβίας και ίσως και καλύτερη, με μια ορθή και συνεπή πολιτική και όχι γεμάτη «αριστερά» και δεξιά οπορτουνιστικά λάθη στα βασικότερα προβλήματα της χώρας. Οι δυνατότητες υπήρχαν όλες για μια τέτοια πολιτική και για δημιουργία μιας τέτοιας διαφορετικής κατάστασης στη χώρα μας. Και όποιος δεν το βλέπει και δεν παραδέχεται αυτό πρέπει να είναι ή μαρξιστικά αγράμματος ή … τι να πω.

Μπορεί όπως μου παρήγγειλε ρητά ο σ. Γιάννης δια του σ. Ζήση (Γιάννης Ιωαννίδης, Ζήσης Ζωγράφος), να υπάρχει «σαφής παραίνεση» των Ρώσων συντρόφων προς το ΚΚΕ για το κλείσιμο της συμφωνίας της Βάρκιζας. Όμως αυτό δεν αλλάζει τίποτα. Μετά τη σωρεία των σοβαρών οπορτουνιστικών τακτικών λαθών από των αρχών του 1943 στη διεύθυνση του αγώνος από μέρους σας και το εγκληματικό επιστέγασμά τους, τη μάχη των Αθηνών, έχασαν την εμπιστοσύνή τους κι αναγκάστηκαν, για να μην οδηγήσετε τη χώρα και το λαό της σε μεγαλύτερες καταστροφές, να σας «συμβουλέψουν» να υποχωρήσετε και να κλείσετε τη συμφωνία της Βάρκιζας. Τις απόψεις του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣΔ για τις δυνατότητες συνέχισης του αγώνα είμαι σίγουρος ότι δεν τις είπατε πουθενά και συνεπώς δεν γνώριζαν οι Ρώσοι σύντροφοι αν μπορούσε και σε ποιες δυνάμεις να βασιστεί μια άλλη πολιτική.

5. Το ΕΑΜ ως το Λίβανο ακολουθούσε ανιούσα γραμμή ανάπτυξης. Από εκεί κι ύστερα πήρε την κάτω βόλτα. Από τη «μάχη της Αθήνας» κι ύστερα και την ήττα και, πολύ περισσότερο, μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, χάνει σε επιρροή ραγδαία. Προβλέπω ως το δημοψήφισμα και τις εκλογές και πιθανή διάσπασή του.

6. Το ΚΚΕ έχασε από την αίγλη του και τη δύναμη συγκέντρωσης και μέσα στο ΕΑΜ και μέσα στο λαό. Ακόμα έχασε σε στενούς οπαδούς του και σε μέλη του. Τις στατιστικές εσείς τις κρατάτε και είμαι βέβαιος πως θα έχετε διαπιστώσει ήδη σημαντικό ποσοστό διαρροής. Προοπτική μου είναι ότι αυτό το ποσοστό θα δυναμώσει πολύ.

7. Η «διαφώτιση» του λαού, των οπαδών του ΕΑΜ και των οπαδών και μελών του ΚΚΕ επί της «αναγκαιότητας» της πολιτικής της Βάρκιζας είναι αστεία κυριολεκτικά και κανένα μέλος του ΚΚΕ δεν την πιστεύει. Μα και τι διαφώτιση να γίνει; Κατά ποιο ταχυδακτυλουργικό τρόπο θα μπορούσε το άσπρο να γίνει μαύρο; Αφήνω τους οπαδούς του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, δεν υπάρχει κανένα μέλος απλό, γραμματέας βάσης, αχτιδικός ή περιφερειακός, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων στους τελευταίους αυτούς, που η δύναμη της συνήθειας και η ρουτίνα δεν τους αφήνει να δούνε, που να μην έρχεται να με συναντήσει με λαχτάρα σε κάθε χωριό που περνάω και να μου ρίχνει βροχή τα ερωτήματα: Γιατί το κάνατε αυτό; Για πού πάμε, γιατί χύσαμε το αίμα μας και κάψαμε τα σπίτια μας επί τρία χρόνια; Γιατί μας παραδίνετε αμαχητί; Τί θα κάνουμε τώρα; Πού είναι η λαϊκή μας δικαιοσύνη και η αυτοδιοίκηση; Γιατί και πάλι θα μας χαρακτηρίζουν το βιός μας ως λαθραίο και θα ξαναπληρώνουμε 2.000 δραχμές για ένα τσιγάρο χωριάτικο καπνό με εφημερίδα; Τί θα κάνουμε με τους εθνοφύλακες – μπουραντάδες που άρχισαν τις έρευνες, του ξυλοδαρμούς, τις απαγορεύσεις συγκεντρώσεων, συνελεύσεων κλπ; Τί θα κάνουμε με την αντίδραση των χωριών μας που σήκωσε κεφάλι και μας απειλεί ανοιχτά ότι θα μας σφάξουν όλους; Με τι να προστατευθούμε; Με τον «εθνικό στρατό»; Μα πώς θα γίνει τέτοιος αφού εμάς δεν μας δέχονται χαρακτηρίζοντάς μας ανίκανους οι επιτροπές με χίλιες ψεύτικες δικαιολογίες; Δεν το βλέπετε πως στην περιοχή Καρδίτσας από την κλάση του 1939 δεν πήραν ούτε 20% από τους αμαρκάριστους ως δικούς των; Όλα αυτά θα ήταν ένας σίφουνας ενάντιά σας, αν εγώ για να αποφύγω διασπάσεις κλπ δεν έκανα την πρόταση να πάω έξω και να θέσω τις απόψεις μου, μη τυχόν και λυθεί κομματικά το ζήτημα, κι έβγαζα από τα χωριά τους τους 200 και πλέον αντάρτες που είχα καταγράψει στο βουνό και άρχιζα τον πόλεμο.

8. Παντού οι οργανώσεις είχαν μουδιάσει. Η αντίδραση είχε σηκώσει κεφάλι. Το πέρασμά μας δημιουργεί ρίγη συγκινήσεως και ενθουσιασμού και οι γυναίκες ακόμα βγαίνουν και μας καλωσορίζουν, μας εύχονται «καλή επιτυχία και καλή λευτεριά από το νέο κατακτητή». Η αντίδραση κρύβεται. Πολλοί φεύγουν για τις πόλεις. Το ξεκαθάρισμα ΕΔΕΣιτών στην Ευρυτανία, που είχαν έλθει με ρητή εντολή να οργανώσουν εκεί ένοπλες ομάδες αντίδρασης, επικροτήθηκε από όλους. Θα ξεκαθάριζα και την ομάδα του Π. Μελιά (Ευρυτανία – Λεπιανά) και την ομάδα Σούρλα σε μια εβδομάδα, αν δεν ερχόταν ο αντιπρόσωπός σας. Στους κομματικούς των χωριών λέμε ότι για ειδικούς λόγους δεν πρέπει να εμφανιστούμε. Περπατάμε όλη νύχτα και κρυβόμαστε την ημέρα για να φανούμε συνεπείς σ’ ό,τι συμφωνήσαμε με σας. Μα οι κομματικοί επιμένουν και με τρόπο το διαλαλούν οι ίδιοι στους χωριανούς τους: «ξαναβγήκαν αντάρτες μας. Σε λίγο θα βγούμε και πάλι όλοι, ο Άρης μας είναι εδώ μη φοβάστε. Ξέρει αυτός και θα νικήσουμε και πάλι Έλληνες αντιδραστικούς και Άγγλους κατακτητές».

9. Εσείς δεν τα βλέπετε όλα αυτά. Έχετε απομονωθεί από τη λαϊκή μάζα και έχετε χάσει τον παλμό της. Συνέλθετε έστω και τώρα. Δεν είναι αργά. Αργότερα σίγουρα θα είναι πολύ αργά και θα χρειαστούν τεράστιες θυσίες σε κόπους και σε αίμα για ν’ αρχίσει κάτι σοβαρό. Μην αφήνεται να θρονιαστεί η αντίδραση οριστικά. Μην πιστεύεται ότι η «εθνοφυλακή» είναι πραγματικά εθνικός στρατός και μην βάζετε τον κόσμο να τους δέχεται τους Μπουραντάδες ως «παιδιά του λαού», ενώ αυτοί τους δέρνουν. Μην κάνετε το έγκλημα να επιτρέψετε στην εθνοφυλακή να εγκατασταθεί παντού και να παίξει το ρόλο της παλιάς χωροφυλακής.

10. Μην αυταπατάστε ότι τα όπλα που κρύψαμε θα μπορέσετε αργότερα να τα χρησιμοποιήσετε. Όχι! Θα τα βρουν σε λίγο οι εθνοφύλακες, χρησιμοποιήστε τα –έστω και μέρος τους- από τώρα. Βγάλτε από τώρα, έστω και λίγους αντάρτες, έστω από μια ομάδα σε κάθε επαρχία. Μην τη χρωματίζετε ως δική σας ή ως συνέχεια του ΕΛΑΣ. Αφήστε την καμουφλαρισμένη, αφού δεν καταλαβαίνετε ότι πρέπει να ξαναπάρει τα όπλα ο ΕΛΑΣ. Δε θέλετε εμένα επικεφαλής τους; Βρείτε έναν άλλον. Πάντως μην κάνετε το έγκλημα να αργείτε. Ενεργήστε σύντομα και δραστήρια.

11. Εγώ συνεχίζω το ταξίδι για το Ηπειρωτικό γραφείο και από εκεί για έξω. Όμως με κάποια επιβράδυνση γιατί κινούμαστε όπως ξέρετε και λέων και πιο πάνω.

Επί όλων των ανωτέρω ελπίζω να έχω γραπτή απάντησή σας με έκτακτο σύνδεσμο ώσπου να φτάσω στο Ηπειρωτικό γραφείο. Εύχομαι να σκεφτείτε ώριμα έστω και την τελευταία στιγμή.

Εν πορεία 24/3/45
Συντροφικά Άρης Βελουχιώτης

Η έξοδος από το ευρώ ως εναλλακτική λύση: η περίπτωση της Αργεντινής

http://youpayyourcrisis.blogspot.com/2012/01/blog-post_9456.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+YouPayYourCrisis+%28You+Pay+Your+Crisis%29

ΠΗΓΗ: www.tlaxcala-int.org/article.asp?reference=6628

Vicenç Navarro

Μια θεωρία, που προωθείται από σημαντικούς χρηματοπιστωτικούς κύκλους, όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), είναι αυτή που αναπτύσσεται από δύο οικονομολόγους του , τον  Ken Rogoff και την Carmen Reinhart, που με έκπληξη είδαμε σε ένα πρόσφατο άρθρο να αποκαλούνται  "οι νέοι  γκουρού της οικονομίας ",και  οι οποίοι υποστηρίζουν ότι η ύφεση, που προκαλείται από τις οικονομικές κρίσεις, πρέπει να επιλύεται με αργό ρυθμό μετά από πολλά χρόνια αργής και επώδυνης  πορείας ανάκαμψης. Στα γραπτά τους, οι συγγραφείς τονίζουν τις λέξεις  αργό και επώδυνο. Η προώθηση αυτής της θεωρίας από το ΔΝΤ και η αποδοχή της  από τα νεοφιλελεύθερα χρηματοπιστωτικά και οικονομικά μέσα ενημέρωσης  , στηρίζεται στο συμπέρασμα  ότι είναι οι δημόσιες πολιτικές που ευθύνονται για την χαμηλή ανάκαμψη των ευρωπαϊκών οικονομιών και, ειδικότερα, οι χώρες  που αποκαλούνται  περιφρονητικά    PIIGS (Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ιταλία, Ελλάδα και Ισπανία), χοίροι στα αγγλικά.

Το πρόβλημα με αυτή τη θεωρία είναι, ότι  εύκολα μπορεί να αποδειχθεί, ότι είναι λάθος. Δηλαδή, δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν τη ορθότητά της . Πάρτε, για παράδειγμα, τι συνέβη στην Αργεντινή. Αυτή η χώρα βρισκόταν σε   τεράστια οικονομική κρίση, που οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι η αξία του νομίσματός της καθορίστηκε σε σχέση με το ευρώ (συγνώμη, εννοούσα  με το  αμερικάνικο δολάριο). Αυτή η ισοτιμία την οδήγησε σε    ένα χρέος ύψους 95.000 εκατομμυρίων  δολαρίων. Η Αργεντινή ήταν ο αγαπημένος μαθητής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου , που εφάρμοζε  κατά γράμμα τις συνταγές του   και  είχε ως  αποτέλεσμα ένα μη βιώσιμο χρέος. 

Έτσι, παρά τη θέληση του ΔΝΤ και με μεγάλη εχθρότητα από την πλευρά του, στο τέλος του 2001, η κυβέρνηση της Αργεντινής αποφάσισε να εγκαταλείψει την πρόσδεση με το  δολάριο και να μην πληρώσει το δημόσιο χρέος στην τιμή   που καθόριζε το ΔΝΤ. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα  της Αργεντινής κατέρρευσε και όλες οι προφητείες   προέβλεπαν  ότι η χώρα  θα έμπαινε σε  περίοδο οικονομικής κάμψης  και   μεγάλης  ύφεσης  ,  για πολλά, πολλά χρόνια. Αυτή είναι  και  η θεωρία των Rogoff και Reinhart.

Τα στοιχεία, ωστόσο, δείχνουν το σφάλμα  αυτών  των μελετητών. Είναι αλήθεια ότι η οικονομία της Αργεντινής συρρικνώθηκε κατά το πρώτο εξάμηνο του έτους.  Αλλά σύντομα ανέκαμψε  , και μέσα σε τρία χρόνια το επίπεδο της οικονομικής δραστηριότητας και της ανάπτυξης ήταν ίδιο με  αυτό της περιόδου πριν την ύφεση.  Μέρος της λύσης ήταν η ανάκτηση της νομισματικής πολιτικής και της  δημοσιονομικής αυτονομίας, που την εγγυήθηκε η Κεντρική Τράπεζά της. Επιπλέον, δεν πλήρωσε το απαιτητό δημόσιο χρέος , μειώνοντάς το σημαντικά.  Όλα αυτά της  επέτρεψαν να ανακάμψει με ταχύτατους ρυθμούς , επιτυγχάνοντας ένα  επίπεδο οικονομικής ανάπτυξης από τα πιο σημαντικά  στη  Λατινική Αμερική, το διπλό της Βραζιλίας, για παράδειγμα.

Η ανάπτυξη αυτή, είχε ως αποτέλεσμα την  βελτίωση της  ευημερίας των λαϊκών στρωμάτων, μέσω της αναδιανεμητικής  πολιτικής που ακολουθήθηκε. Η φτώχεια και η ακραία φτώχεια μειώθηκαν  κατά τα δύο τρίτα από το 2002. Οι  κοινωνικές δαπάνες τριπλασιάστηκαν  κατά την περίοδο 2002-2010. Και το 2009, καθιερώθηκε  ένα πρόγραμμα  οικονομικής πολιτικής   για τα παιδιά, το οποίο καλύπτει τις ανάγκες  3,5 εκατομμυρίων παιδιών, καθιστώντας αυτό το πρόγραμμα ,το πιο φιλόδοξο για την εξάλειψη  της παιδικής φτώχειας ,στη Λατινική Αμερική. Η ανισότητα έχει μειωθεί. Το 2001, οι πάμπλουτοι (στο 5% με  ανώτερο εισόδημα) είχαν εισόδημα 32 φορές μεγαλύτερο από εκείνο των φτωχών ( στο 5% του κατώτερου εισοδήματος). Το 2010 η διαφορά μειώθηκε σε 17 φορές.

 Είναι αλήθεια ότι ο πληθωρισμός ήταν πολύ υψηλός, ακόμη και για τα πρότυπα της Λατινικής Αμερικής. Ένα 20-25% ανά έτος. Αν λοιπόν, ο μισθός αυξάνεται ταχύτερα από τον πληθωρισμό (όπως ήδη συμβαίνει) και η κοινωνική προστασία, συνεχίζει να μειώνει τις ανισότητες, οι επιπτώσεις αυτού του πληθωρισμού είναι λιγότερο επιβλαβείς από ό, τι φαίνονται. Επιπλέον, αυτός ο  πληθωρισμός μπορεί και πρέπει να μειωθεί, αλλά δεν μπορεί να είναι ο λόγος για τον οποίο  θα αρνηθούμε τα μεγάλα επιτεύγματα της Αργεντινής, τα οποία ερμηνεύουν  την ευρεία λαϊκή υποστήριξη στην κυβέρνησή της , που άνετα  επανεξελέγη στις τελευταίες εκλογές .(The Argentina Success Story and its implication. Center for Economic and Policy Research. 2011)

 Για να αξιολογηθεί η εμπειρία της Αργεντινής, θα πρέπει να συγκριθεί με ό, τι θα είχε συμβεί αν δεν είχε αλλάξει την  πολιτική της. Όπως προέβλεψαν οι   Reinhart και Rogoff, θα ήταν για μεγάλο χρονικό διάστημα (δέκα ή δεκαπέντε χρόνια) σε μια αργή και επώδυνη  πορεία . Αντ 'αυτού, ανέκαμψε  και  αναπτύχθηκε  ραγδαία, διανέμοντας τον πλούτο  που παράγεται  αυτά τα χρόνια με πιο δίκαιο  τρόπο.

  

Η Ισπανία δεν είναι Αργεντινή. Αλλά είναι σημαντικό να μελετηθεί η πιθανή συνάφεια  της εμπειρίας της, με την Ισπανία. Το να φύγουμε από το ευρώ  δεν θα ήταν η πρώτη μου σκέψη για τον τερματισμό της κρίσης. Νομίζω ότι θα ήταν  καλύτερο, να προσπαθήσουμε να μετατρέψουμε  την αρχιτεκτονική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης με τη δημιουργία μιας Κεντρικής Τράπεζας (η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν είναι μια κεντρική τράπεζα, όπως θέλει να φαίνεται ότι  είναι : στην πραγματικότητα είναι ένα τραπεζικό λόμπι), ένα Υπουργείο Οικονομικών και άλλα μέτρα, συμπεριλαμβανομένου του εκδημοκρατισμού των θεσμικών οργάνων της ΕΕ με στόχο τη δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. Αλλά φοβάμαι ότι η νεοφιλελεύθερη κυριαρχία στη  δομή των κυβερνήσεων  της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν επιτρέπει την εξέλιξη αυτή, και  σε αυτή την περίπτωση η σημερινή μη βιώσιμη κατάσταση θα διαιωνίζεται (και αυτό ακριβώς  είναι που θέλει το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο).

  

Έτσι, όλες οι εναλλακτικές λύσεις πρέπει να μελετηθούν , μεταξύ άλλων και η  αποχώρηση της Ισπανίας (και της Ελλάδας, της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας και της Ιταλίας, επίσης, αν είναι δυνατόν), από το ευρώ. Η παραμονή της  στη ζώνη του ευρώ, χωρίς στοχευμένες μεταρρυθμίσεις, θα φέρει τη Μεγάλη Ύφεση για εκατομμύρια πολίτες των χωρών αυτών. Επιπλέον, η συζήτηση αυτής της επιλογής – της εξόδου από το ευρώ - θα διευκόλυνε τους χειρισμούς  της Ισπανίας στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων με την κυβέρνηση των  Μέρκελ - Σαρκοζί,  τη στιγμή που  η έξοδος από την ευρωζώνη, είναι το τελευταίο πράγμα που θέλουν αυτές οι κυβερνήσεις, επειδή   θα προκαλούσε  την κατάρρευση των τραπεζών τους . Είναι λοιπόν  επείγουσα ανάγκη να ανοίξει ο διάλογος  για την έξοδο της Ισπανίας από το ευρώ  δεδομένου ότι η απουσία αυτής της συζήτησης  κάνει τη χώρα μας  πιο φτωχή.

O Vicenç Navarro γεννήθηκε στη Βαρκελώνη , Ισπανία. Είναι απόφοιτος της Ιατρικής Σχολής του  Πανεπιστήμιου της Βαρκελώνης. Αναγκάστηκε να φύγει από την Ισπανία για πολιτικούς λόγους, λόγω της ενεργούς συμμετοχής του στον ισπανικό αντιφασιστικό αγώνα. Σπούδασε πολιτική οικονομία στο Διεθνές Ινστιτούτο Οικονομικών  και Πολιτικών Μελετών,  του London School of Economics,  Υγειονομική Διοίκηση στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου και  Πολιτικές και Κοινωνικές Επιστήμες  στο Πανεπιστήµιο Johns Hopkins.

Στην Ισπανία, έχει τη θέση του  καθηγητή Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Compentense στη Μαδρίτη, του καθηγητή Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης και του καθηγητή Πολιτικών και Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Pompeu Fabra, όπου διευθύνει το Πρόγραμμα Δημόσιας Πολιτικής με την από  κοινού χορηγία του Πανεπιστημίου  Pompeu Fabra  και του Πανεπιστημίου  Johns Hopkins.

Είναι καθηγητής Πολιτικών και Κοινωνικών Επιστηµών στο Πανεπιστήµιο Johns Hopkins.