Βίος Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως, μιας συγκλονιστικής μορφής της νεότερης ιστορίας της Ορθοδοξίας μας

http://www.agios-nektarios.gr/01_bios.html

Ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως γεννήθηκε την Τρίτη 1 Οκτωβρίου του 1846 στην Σηλυβρία της Τουρκοκρατούμενης Θράκης, από ευσεβείς και φτωχούς γονείς -τους Δήμο (Δημοσθένη) και Μπαλού (Βασιλική) Κεφαλά. Ο πατέρας του καταγόταν από τα Ιωάννινα, ναυτικός στο επάγγελμα, και η μητέρα του καταγόταν από την Σηλυβρία. Ήταν το πέμπτο παιδί της οικογένειας και είχε πέντε ή έξη αδέρφια: τον Δημήτριο, τον Γρηγόριο, τη Σμαράγδα, τη Σεβαστή, τη Μαριώρα και τον Χαραλάμπη (το όνομα και η ύπαρξη του οποίου εμφανίζονται στην διαθήκη του Αγίου, ενώ κάποιες πηγές τον θέλουν να αντικατέστησε τον Άγιο ως διδάσκαλος στο χωριό Λιθί της Χίου). Κατά την βάπτιση του δε, του δόθηκε το όνομα Αναστάσιος. Τα πρώτα γράμματα μαζί με χριστιανικές διδαχές τα έλαβε από την μητέρα του. Στη Σηλυβρία τελείωσε το δημοτικό και το σχολαρχείο. Ήταν ένα ευφυέστατο παιδί με πολύ καλή μνήμη, που έδειξε την διδασκαλική και θεολογική του κλίση από πολύ νωρίς. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι σε ηλικία μόλις επτά ετών, έραβε φύλλα χαρτιού μεταξύ τους με σκοπό να φτιάξει βιβλία για να γράψει σε αυτά τα λόγια του Θεού, όπως ο ίδιος είπε στην μητέρα του. Κατόπιν μετανάστευσε στην Κωνσταντινούπολη, όπου εργάστηκε στην αρχή σε καπνοπωλείο, τόσο για να βοηθήσει οικονομικά την οικογένεια του όσο και για να μπορέσει να συνεχίσει τις σπουδές του. Εκείνο τον καιρό άρχισε να μελετά και να συλλέγει ρητά και αποφθέγματα Αγίων Πατέρων και κλασικών φιλοσόφων, τα οποία αποτέλεσαν το δίτομο βιβλίο «Ιερών και φιλοσοφικών λογίων θησαύρισμα», που εξέδωσε το 1895. Τα συγκέντρωνε όχι μόνο για δική του χρήση αλλά και για να μπορέσει να τα μεταφέρει στους συνανθρώπους του και να τους ωφελήσει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της πλευράς του χαρακτήρα του είναι ότι έγραφε κάποια από αυτά τα γνωμικά στις χάρτινες καπνοσακούλες του καπνοπωλείου, ώστε να τα διαβάσουν και να ωφεληθούν όσοι τις χρησιμοποιούσαν. Η πρακτική αυτή δε, έλυνε και το πρόβλημα της δημοσίευσης τους από εκείνον, ελλείψει χρηματικών πόρων. Πριν ακόμα συμπληρώσει το 20ο έτος της ηλικίας του, προσελήφθη ως παιδονόμος στο, εν Κωνσταντινούπολη, σχολείο του Μετοχίου του Παναγίου Τάφου (διευθυντής του σχολείου αυτού ήταν ο θείος του -από την πλευρά της μητέρας του- Αλέξανδρος Τριανταφυλλίδης) όπου συνέχισε τις σπουδές του, ενώ ταυτόχρονα εργαζόταν διδάσκοντας τις μικρότερες τάξεις. Την ίδια περίοδο έλαβε χώρα και το πρώτο θαύμα του Αγίου Νεκταρίου. Ενώ βρισκόταν σε ιστιοφόρο και ταξίδευε για να πάει από την Κωνσταντινούπολη στην ιδιαίτερη πατρίδα του -για να εορτάσει μαζί με την οικογένεια του τα Χριστούγεννα- έπιασε μεγάλη τρικυμία. Με την παραίνεση και τις προσευχές όμως του Αγίου, το πλοίο κατάφερε να φτάσει στον προορισμό του και έτσι γλύτωσαν την ζωή τους οι συνεπιβάτες του και φυσικά ο ίδιος. Μετά την Κωνσταντινούπολη ήρθε η σειρά της Χίου να φιλοξενήσει τον «Άγιο του 20ου αιώνα». Στην αρχή εργάστηκε ως δημοδιδάσκαλος στο χωριό Λιθί, ενώ παράλληλα κήρυττε σε Ιερούς ναούς της περιοχής. Μετά την πάροδο επτά ετών, εισήλθε ως δόκιμος μοναχός στην «Νέα Μονή», της Χίου, σε ηλικία 27 ετών. Τρία χρόνια αργότερα έγινε μοναχός (στις 7 Νοεμβρίου 1876) και έλαβε το όνομα Λάζαρος, ενώ άρχισε να εργάζεται ως γραμματέας του μοναστηριού. Λίγους μήνες αργότερα (στις 15 Ιανουαρίου 1877) χειροτονήθηκε ιεροδιάκονος από τον τότε Μητροπολίτη Χίου, Γρηγόριο. Κατά την χειροτονία του, ήταν που έλαβε το όνομα Νεκτάριος. Το ίδιο έτος (1877) έφυγε από την Νέα Μονή με άδεια και πήγε στην Αθήνα για να συνεχίσει τις σπουδές του. Αξίζει σε αυτό το σημείο να αναφέρουμε ότι τα έξοδα των σπουδών του αυτών, κάλυψαν οι αδερφοί Χωρέμη -ο Ιωάννης και ο Δημοσθένης Χωρέμης. Στο νησί της Χίου επέστρεψε μετά από τρία έτη, έχοντας στις αποσκευές του το πτυχίο του Γυμνασίου. Στα τέλη Σεπτέμβρη του 1882 μετέβη στην Αλεξάνδρεια όπου παρουσιάστηκε στον Πατριάρχη Σωφρόνιο και του εξέθεσε την επιθυμία του να συνεχίσει τις σπουδές του, δίνοντας του και μια συστατική επιστολή από τον Ηγούμενο της Νέας Μονής, Νικηφόρο. Ο Σωφρόνιος όντως τον βοήθησε (αναλαμβάνοντας το Πατριαρχείο τα ένα μέρος από τα έξοδα των σπουδών, τα υπόλοιπα τα κάλυψαν οι αδερφοί Χωρέμη) θέτοντας του όμως ως όρο μετά το πέρας των σπουδών του, να επιστρέψει στην Αλεξάνδρεια και να εργαστεί για το Πατριαρχείο. Έτσι ο Άγιος Νεκτάριος, πήρε για άλλη μια φορά τον δρόμο για την Αθήνα όπου γράφτηκε στην Θεολογική Σχολή Αθηνών, από την οποία αποφοίτησε τρία χρόνια αργότερα. Στην Θεολογική Σχολή διδάχθηκε: Δογματική, Ηθική, Παλαιά Διαθήκη, Εβραϊκά, Καινή Διαθήκη, Ποιμαντική, Πατρολογία, Χριστιανική Αρχαιολογία, Κατηχητική, Συμβολική και Ιστορία Δογμάτων. Την περίοδο των σπουδών του υπηρέτησε ως διάκονος στους ναούς: της Αγίας Ειρήνης (Αιόλου), της Παντάνασσας (Μοναστηράκι) και στου Αγίου Νικολάου (Πευκάκια). Ήταν τέλη του 1885 ή αρχές του 1886 όταν επέστρεψε στην Αλεξάνδρεια έχοντας τελειώσει τις σπουδές του στην Θεολογική Σχολή Αθηνών. Φτάνοντας εκεί ανέλαβε αμέσως καθήκοντα ιεροκήρυκα. Στις 23 Μαρτίου του 1886 χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος στον Ναό του Αγίου Σάββα από τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας, ενώ τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου ανήλθε στο αξίωμα του Αρχιμανδρίτη. Εργάστηκε ως γραμματέας του Πατριαρχείου και κατόπιν ως Πατριαρχικός Επίτροπος στο Κάιρο. Τον Ιανουάριο του 1889 ο Πατριάρχης Σωφρόνιος, αναγνωρίζοντας την αξία του Αγίου και βλέποντας την αγάπη με την οποία τον περιέβαλαν οι πιστοί, τον χειροτόνησε Μητροπολίτη Πενταπόλεως. Ο Άγιος ασκούσε τα καθήκοντα του με ζήλο και υποδειγματικό τρόπο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, το ποίμνιο του να τον αγαπά όλο και περισσότερο, ενώ -στον αντίποδα- κάποιοι στο Πατριαρχικό περιβάλλον άρχισαν να τον συκοφαντούν -ζήλευαν την αγάπη που του είχαν οι χριστιανοί αλλά και το μεγαλείο του χαρακτήρα του. Οι συκοφάντες έριξαν τους σπόρους τους, κι εκείνοι βρήκαν γόνιμο έδαφος στον υπερήλικο Πατριάρχη και φύτρωσαν. Αποτέλεσμα; Να αφαιρεθούν από τον Άγιο Νεκτάριο τα αξιώματα του, και να του επιτραπεί μόνο να διαμένει στο δωμάτιο του, χωρίς να μπορεί να κινείται στην περιοχή του Καΐρου και στις γύρω κωμοπόλεις. Οι συκοφάντες όμως δεν έμειναν ικανοποιημένοι. Συνέχισαν το βδελυρό τους έργο και έτσι, στις 11 Ιουλίου του 1890 εξεδόθη από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας «απολυτήριο», με το οποίο υποχρέωναν τον Άγιο να εγκαταλείψει την Αίγυπτο, παρόλο που εκείνος είχε συμμορφωθεί απόλυτα και χωρίς διαμαρτυρίες στις εντολές του Σωφρόνιου. Αξίζει να σημειωθεί ότι το «απολυτήριο» δεν ήταν σύμφωνο με τους κανόνες της Εκκλησίας -δεν είχε γίνει εκκλησιαστική δίκη- αλλά και δεν του καταβλήθηκαν οι μισθοί που του χρωστούσε το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας από την μέρα που χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Πενταπόλεως έως και την ημέρα που τον ανάγκασαν να αποχωρήσει από την Αίγυπτο. Έτσι ο Άγιος Νεκτάριος πήρε για τρίτη φορά τον δρόμο για την Αθήνα. Οι συκοφάντες είχαν πετύχει το στόχο τους. Από την στιγμή που έφτασε στην ελληνική πρωτεύουσα, άρχισε να αναζητά κάποια θέση που θα του επέτρεπε να προσφέρει ξανά τις υπηρεσίες του στους ανθρώπους. Μετά από ένα χρόνο -δύσκολο λόγω της άσχημης οικονομικής του κατάστασης- διορίστηκε από την Εκκλησία της Ελλάδος ιεροκήρυκας Ευβοίας, στις 15 Φεβρουαρίου του 1891. Κοντά στους εκεί χριστιανούς έμεινε δυόμιση χρόνια, έως τον Αύγουστο του 1893, όπου μετατέθηκε στο νομό Φθιώτιδος και Φωκίδος. Στην νέα του θέση παρέμεινε μόλις μισό χρόνο. Το ήθος του, ο εξαίσιος χαρακτήρας του, η ευσέβεια του, αλλά και οι πράξεις του, έκαναν το ποίμνιο του να τον αγαπά σαν πατέρα και την φήμη του να εξαπλώνεται συνεχώς. Όταν αυτή η φήμη έφτασε στα αρμόδια "αυτιά", στην Αθήνα, αποφασίστηκε ο Άγιος Νεκτάριος να διοριστεί διευθυντής της Ριζαρείου σχολής, πράγμα που έγινε τον Μάρτιο του 1894. Στην διεύθυνση της Ριζαρείου παρέμεινε για 14 ολόκληρα χρόνια. Στο διάστημα αυτών των ετών έδωσε νέα πνοή στο ίδρυμα και βοήθησε στην εκπαίδευση και την ανάδειξη πλήθους κληρικών και επιστημόνων. Παράλληλα συνέχισε -με μεγαλύτερη μάλιστα ένταση- το συγγραφικό του έργο. Μια ασχολία που τον συνόδευε από τα νεανικά του χρόνια και που χάρισε σε εμάς πνευματικούς θησαυρούς γεννημένους στο μυαλό και την ψυχή του Αγίου Νεκταρίου. Τις περισσότερες ώρες της ημέρας εργαζόταν για τις ανάγκες της σχολής και τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο του τον μοίραζε στην προσευχή, στην μελέτη, στην συγγραφή και στην αγαπημένη του ασχολία: την φροντίδα λουλουδιών και δέντρων. Κατά την διάρκεια των θερινών διακοπών της σχολής, το καλοκαίρι του 1898, ο Άγιος Νεκτάριος επισκέφθηκε το Άγιο Όρος, όπου και περιόδευσε στις εκεί μονές για σχεδόν δύο μήνες. Στο διάστημα αυτό μελέτησε εκτενώς τα χειρόγραφα στις βιβλιοθήκες των μονών, προς αναζήτηση υλικού για τις επιστημονικές εργασίες του. Παράλληλα με τα καθήκοντα του διευθυντού της Ριζαρείου, αναλαμβάνει και φιλανθρωπική δράση συνδράμοντας όσους είχαν ανάγκη σε πνευματικό και υλικό επίπεδο. Η έντονη σωματική και πνευματική δράση εκείνων των ετών, έδρασε αρνητικά την υγεία του Αγίου, ο οποίος αρρώσταινε όλο και πιο συχνά. Τότε ήταν που στο μυαλό του γεννήθηκε η ιδέα της επιστροφής στον μοναστικό βίο και ζήτησε από την Νέα Μονή Χίου το απολυτήριο του, ώστε να μπορέσει να μονάσει όπου ήθελε. Το εν λόγω απολυτήριο εστάλη από την Νέα Μονή στον Άγιο Νεκτάριο στις 24 Νοεμβρίου του 1900. Όταν κάποια στιγμή ο Άγιος γνωρίστηκε με την Χρυσάνθη Στρογγυλού (μετέπειτα Ηγουμένη Ξένη), μια τυφλή και ευσεβή γυναίκα, μπήκε το πρώτο λιθαράκι για την δημιουργία της μονής στην Αίγινα. Η Χρυσάνθη μαζί με μερικές ακόμα γυναίκες επιθυμούσαν να μονάσουν και αναζητούσαν ένα πνευματικό οδηγό, τον οποίο βρήκαν στο πρόσωπο του Αγίου Νεκταρίου. Με παραίνεση του άρχισαν να αναζητούν τόπο για την δημιουργία ενός μοναστηριού, και τελικά κατέληξαν σε μια ερειπωμένη μονή -αφιερωμένη στη Ζωοδόχο Πηγή και διαλυμένη από το 1834 με διάταγμα των Βαυαρών- στην Αίγινα. Όταν επισκέφθηκε και ο Άγιος τον τόπο εκείνο, αποφασίστηκε να επισκευαστούν τα παλαιά κτήρια της μονής και να ξανατεθεί το μοναστήρι σε λειτουργία. Οι εργασίες για τον σκοπό αυτό ξεκίνησαν το 1904, η δε μονή θα ήταν αφιερωμένη στην Αγία Τριάδα. Ο Άγιος από την Αθήνα -ήταν ακόμα διευθυντής στην Ριζάρειο- καθοδηγούσε τις μοναχές και όποτε έβρισκε χρόνο επισκεπτόταν την μονή στην οποία έμελλε να περάσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Μετά από τέσσερα χρόνια, έχοντας πλέον αποφασίσει να αποσυρθεί στο μοναστήρι της Αίγινας και να ασχοληθεί με την οργάνωση του και την πνευματική καθοδήγηση των καλογριών που το στελέχωναν, υπέβαλε την παραίτηση του στο διοικητικό συμβούλιο της Ριζαρείου στις 7 Φεβρουαρίου του 1908. Η παραίτηση έγινε δεκτή από το συμβούλιο, το οποίο τον συνταξιοδότησε -ως ελάχιστη αναγνώριση του έργου του- με το σημαντικό για την εποχή ποσό, των 250 δραχμών το μήνα. Στη μονή εγκαταστάθηκε μετά το Πάσχα του ιδίου έτους, μιας και παρέμεινε στην θέση του διευθυντή της Ριζαρείου μέχρι να βρεθεί αντικαταστάτης. Με δικά του έξοδα έκτισε μια μικτή οικία, πλησίον αλλά εκτός της μονής, στην οποία θα κατοικούσε. Αξιοσημείωτο είναι ότι έλαβε ενεργά μέρος στο κτίσιμο, κουβαλώντας χώμα ή λάσπη και σκάβοντας, βοηθώντας τους τεχνίτες. Ποτέ, σε όλη του τη ζωή, δεν θεώρησε κάποια εργασία ανάξια του. Πάντα έκανε ότι περνούσε από το χέρι του, με ιδιαίτερη χαρά, ζήλο και ταπεινοφροσύνη! Μια υπόθεση στην οποία αφιέρωσε κόπο και χρόνο ήταν αυτή της επίσημης αναγνώρισης της Μονής από την Εκκλησία της Ελλάδος. Αναγνώριση που τελικά επιτεύχθηκε τέσσερα χρόνια μετά την κοίμηση του, και ανακοινώθηκε στις μοναχές με επιστολή του Αρχιεπισκόπου Χρυσόστομου, στις 15 Μαΐου του 1924. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Άγιος Νεκτάριος έπασχε από χρόνια προστατίτιδα, η οποία του δημιουργούσε αφόρητους πόνους. Τελικά συμφώνησε στις συστάσεις των γιατρών και ήρθε στην Αθήνα στο Αρεταίειο νοσοκομείο. Εκεί νοσηλεύτηκε -στον 2ο θάλαμο του 2ου ορόφου (ήταν θάλαμος Γ θέσης: απορίας)- για δύο σχεδόν μήνες. Στο πλευρό του, καθ' όλη την διάρκεια της νοσηλείας του, ήταν συνεχώς -και εναλλάσσονταν σε βάρδιες- οι μοναχές Ευφημία και Αγαπία. Τελικά γύρω στα μεσάνυχτα της 8ης προς 9ης Νοεμβρίου του 1920 ανεχώρησε για τους Ουρανούς, σε ηλικία 74 ετών. Το σκήνωμα του Αγίου μεταφέρθηκε στην Αίγινα και από το λιμάνι μέχρι την Μονή το μετέφεραν στα χέρια τους οι πιστοί. Όλο το νησί θρηνούσε μα περισσότερο απ' όλους οι μοναχές που έχασαν τον Πατέρα και Οδηγό τους. Το ιερό του σκήνωμα ήδη είχε αρχίσει να αναδίδει ευωδία. Η ταφή του, έγινε στο προαύλιο της Μονής δίπλα στο αγαπημένο του πεύκο. Όταν μετά από έξη μήνες άνοιξαν το μνήμα για να τοποθετηθεί μια επιτύμβια πλάκα -δωρεά της Ριζαρείου- το σκήνωμα του εξακολουθούσε να ευωδιάζει χωρίς να παρουσιάζει το παραμικρό σημάδι αλλοίωσης. Ενάμιση χρόνο αργότερα το μνήμα ξανανοίχτηκε και το ιερό σκήνωμα του εξακολουθούσε να παραμένει άφθαρτο και ευωδιάζον. Το ίδιο συνέβη και τρία χρόνια μετά την κοίμηση του. Συνολικά το σκήνωμα του παρέμεινε σε αυτή την κατάσταση για είκοσι ολόκληρα χρόνια! Τριάντα δύο χρόνια, δε, μετά την κοίμηση του έγινε η ανακομιδή των λειψάνων του, στις 2 Σεπτεμβρίου του 1953, από τον Μητροπολίτη Προκόπιο. Η επίσημη αναγνώριση του, ως Αγίου της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, έγινε το 1961 με Πατριαρχική Συνοδική Πράξη από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Τότε καθορίστηκε και η 9η Νοεμβρίου ως ημέρα εορτής του Αγίου Νεκταρίου.

Μία υπογραφή χρειάζεται και ο Ρεν και η Ελλάδα - γράφει η κυρία Σοφία Βούλτεψη

http://www.elzoni.gr/html/ent/402/ent.15402.asp

Η θύελλα που ξέσπασε χθες, όταν έγινε γνωστό πως προκειμένου να εκταμιευτεί η έκτη δόση, πρέπει, κάτω από ένα δεσμευτικό επί των αποφάσεων της 27ης Οκτωβρίου κείμενο, να μπουν πέντε υπογραφές, ουδεμία σχέση έχει με το πένθιμο, πλην όμως, αυτάρεσκο κλίμα, που επικράτησε στην τελευταία συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου.

Το κύκνειο άσμα του κ. Παπανδρέου – ενώ συνεχιζόταν η περιπέτεια αναζήτησης πρωθυπουργού και «κλείδωνε» το όνομα του κ. Λουκά Παπαδήμου αλλά καθυστερούσε η ανακοίνωσή του – δεν περιλάμβανε και πάλι ούτε μία λέξη αυτοκριτικής για το απονενοημένο διάβημα του δημοψηφίσματος.

Με μια ακόμη μακροσκελέστατη εισήγησή του, ο κ. Παπανδρέου παρέθεσε τις… αρετές και τα «επιτεύγματα» της κυβέρνησής του, ενώ για την «ιδέα» του δημοψηφίσματος, επέμεινε ότι… είναι θέμα Δημοκρατίας, διότι «είναι σημαντική η φωνή των λαών».

Και επομένως, «το δημοψήφισμα είναι πολύ σημαντικό εργαλείο, παρά τις όποιες κριτικές ακούστηκαν»!

Είπε μάλιστα πως «πρέπει όχι μόνο να εδραιώσουμε τη θέση μας στην Ευρώπη, αλλά θεωρώ ότι, κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, θα πρέπει να περάσουμε και ένα μήνυμα στην Ευρώπη, διότι μπορεί να μην είναι της στιγμής να το συζητήσουμε, αλλά έχουμε μία σύγκρουση αυτή τη στιγμή μεταξύ αγορών και Δημοκρατίας, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά παντού»!

Την ώρα δηλαδή που οι Ευρωπαίοι με μια φωνή δηλώνουν πως εξαιτίας του διερράγησαν οι σχέσεις της Ελλάδας μαζί τους και πως, το επανέλαβε και χθες ο κ. Ρεν, η Αθήνα έχασε την αξιοπιστία της έναντι των εταίρων, ο ίδιος παρέδιδε μαθήματα Δημοκρατίας!

Με λίγα λόγια, ο κ. Παπανδρέου ζώστηκε με πυρομαχικά, προκάλεσε έκρηξη, διασώθηκε ο ίδιος και τώρα όχι μόνο δεν αναγνωρίζει το λάθος του, αλλά και εκθειάζει τις… αποστολές αυτοκτονίας!

Ούτε την τελευταία στιγμή δεν ανέλαβε τις ευθύνες του. Πώς θα μπορούσε να το πράξει;

Μα βγαίνοντας με γενναιότητα μπροστά, αναγνωρίζοντας το λάθος του και να λέγοντας στους Ευρωπαίους, στο Eurogroup, στον Όλι Ρεν, πως ο τρώσας και ιάσεται.

Να ζητήσει δηλαδή συγγνώμη, να αναγνωρίσει πως ο ίδιος και μόνο αυτός προκάλεσε το πρόβλημα της αναξιοπιστίας και πως – καθώς μόνο αυτός είναι αναξιόπιστος – μόνο αυτός οφείλει να θέσει την υπογραφή του κάτω από οποιοδήποτε κείμενο.

Οφείλει δηλαδή να… ανανήψει μόνος του και να μην κρύβεται πίσω από τις υπογραφές τεσσάρων ακόμη προσώπων, που δεν ευθύνονται για τις προσβολές.

Όφειλε επίσης ο κ. Παπανδρέου να εξηγήσει με γραπτή δήλωσή του πως ο δικός του λόγος ετέθη εν αμφιβόλω, ο ίδιος προέβη σε μια «αθέμιτη», όπως χαρακτηρίστηκε από τον Γιουνκέρ, κίνηση (αφού δεν είχε εγκαίρως ενημερώσει για τις προθέσεις του περί δημοψηφίσματος) και επομένως αυτός είναι ο μόνος που οφείλει να εγγυηθεί για την μελλοντική στάση του.

Όταν, μέχρι και χθες ο ίδιος και προχθές ο απερχόμενος υπουργός των Εσωτερικών, δήλωναν πως ορθώς έθεσαν θέμα δημοψηφίσματος και πως… έπρεπε να σταλεί «μήνυμα Δημοκρατίας» στην ΕΕ, κάθε αμφισβήτηση εκ μέρους αυτών που εκτός από δανειστές πρέπει και να… καθίσουν στα θρανία της Δημοκρατίας, αφορά στον κ. Παπανδρέου και μόνο σ’ αυτόν.

Τον κ. Παπανδρέου άκουσε και χθες η Ευρώπη να λέει πως όσα έκαμε ήσαν καλά καμωμένα.

Επομένως, αν κάποιος πρέπει να βάλει την υπογραφή του δεν είναι παρά μόνο ο απερχόμενος πρωθυπουργός. Όλοι οι άλλοι, με πρώτη τη Νέα Δημοκρατία, και έχουν συμφωνήσει και έχουν κάνει τις υπερβάσεις τους.

Με δεδομένο δε ότι ο κ. Παπανδρέου είπε χθες στο υπουργικό συμβούλιο ότι «σταθήκαμε στο ύψος των περιστάσεων», ας το έπραττε για άλλη μία φορά.

Τι ανάγκη υπάρχει να δώσουν τις υπογραφές τους ο κ. Παπαδήμος, που οι Ευρωπαίοι θεωρούν βέβαιο ότι θα εφαρμόσει τις συμφωνίες, ο επόμενος υπουργός των Οικονομικών, που γι’ αυτόν τον σκοπό θα έχει επιλεγεί, ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, που ουδέποτε αμφισβήτησε – ούτε μπορούσε – τις συμφωνίες και βέβαια, ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας που, αν και είναι γνωστή η στάση του απέναντι στο Μνημόνιο, δήλωσε από την αρχή πως «εκεί που φθάσαμε» η συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου πρέπει να εφαρμοστεί.

Η αλήθεια είναι, βέβαια, πως αυτό έπρεπε αμέσως να επισημανθεί.

Κάπως έτσι: Μια υπογραφή χρειάζεστε, κ. Ρεν! Αυτού που σας κοροϊδεύει δύο χρόνια τώρα και προσπάθησε να σας κοροϊδέψει για άλλη μια φορά - η οποία αποδείχθηκε μοιραία.

Η μία αυτή υπογραφή, πρέπει να δοθεί όχι μόνο επειδή την ζητά το Eurogroup, αλλά και για… μελλοντική χρήση.

Όταν δηλαδή το ΠΑΣΟΚ θα βρεθεί στην αντιπολίτευση και θα ξαναρχίσει την επαναστατική γυμναστική…

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΓΓΙΦ: "ΞΕΝΩΝΕΣ ΓΙΑ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΘΥΜΑΤΑ ΒΙΑΣ ΣΕ 15 ΔΗΜΟΥΣ"

Αθήνα, 8 Νοεμβρίου 2011

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

«Ξενώνες για γυναίκες θύματα βίας σε 15 Δήμους της χώρας»

Η Γενική Γραμματέας Ισότητας των Φύλων Μαρία Στρατηγάκη ανακοίνωσε την δημοσίευση της δημόσιας Πρόσκλησης συνολικού προϋπολογισμού 10.700.000 ευρώ προς τους Δήμους (έδρες Περιφέρειας) Αθηναίων, Ηρακλείου (Κρήτης), Θεσσαλονίκης, Ιωαννιτών, Κέρκυρας, Κοζάνης, Κομοτηνής, Λαμιέων, Λαρισαίων, Λέσβου, Πατρέων, Τρίπολης και τους Δήμους Πειραιώς, Περιστερίου και Ρόδου.

Με τη δημοσίευση της Πρόσκλησης (27/10/2011) οι Δήμοι καλούνται μέχρι 30 Νοεμβρίου 2011 να υποβάλλουν τις προτάσεις του προϋπολογισμού μέχρι 700.000 ευρώ ο καθένας, ώστε να χρηματοδοτηθούν από το ΕΠ «Διοικητική Μεταρρύθμιση» για την άμεση δημιουργία και λειτουργία Ξενώνα για γυναίκες- θύματα βίας με δυνατότητα φιλοξενίας 20 γυναικών με τα παιδιά τους. Οι Ξενώνες θα στελεχωθούν με ειδικό επιστημονικό προσωπικό το οποίο θα παρέχει ψυχοκοινωνική και νομική στήριξη για την ενδυνάμωση των γυναικών προκειμένου να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που προκύπτουν από την άσκηση ενδοοικογενειακής βίας. Ο τρόπος οργάνωσης του ξενώνα και της στήριξης των γυναικών θα ακολουθήσει τις προδιαγραφές που εκπόνησε η Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων.

Η ανακοίνωση έγινε στο πλαίσιο της ημερίδας «Η Πόλη της Ισότητας» που διοργανώθηκε τη Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011 σε συνέχεια της Υπογραφής της Ευρωπαϊκής Χάρτας για την Ισότητα των Φύλων στις Τοπικές Κοινωνίες από 126 Δήμους (7 Νοεμβρίου 2011).

Την ημερίδα παρακολούθησαν περισσότερες από 300 αιρετές και υπηρεσιακά στελέχη των Δήμων που υπέγραψαν την Ευρωπαϊκή Χάρτα. Παρεμβάσεις έκαναν οι Δήμαρχοι Μαρία Ανδρούτσου (Αγίου Δημητρίου Αττικής), Παρασκευή Βρυζίδου, (Εορδαίας), Ελένη Λαϊτσου, (Ρήγα Φεραίου), Σταυρούλα Μπότση-Μπραϊμη, (Σουλίου) Παναγιώτα Ορφανίδου-Παπακωνσταντίνου, Δήμαρχος Βοϊου, Μαρία Πετρακογιώργη-Ανυφαντάκη, (Φαιστού) καθώς και η Εφη Μπέκου, Πρόεδρος του Πολιτικού Συνδέσμου Γυναικών και η Κατερίνα Αδαμοπούλου, Γενική Γραμματέας του Δικτύου Αιρετών Γυναικών Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Παρέστησαν τα μέλη του Ελληνικού Κοινοβουλίου κυρίες Βασιλική Τσόνογλου – Βυλλιώτη (Βοιωτία), Βάσω Αλεξανδρίδου (Λαρίσα) και Μαρία Μίχου (Πιερία).

 

ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΑΙΓΙΝΗΣ (1) (αναδημοσίευση)

O Άγγελος Σικελιανός στην κηδεία του Παλαμά, εν μέσω Κατοχής : “Βογκῆστε τύμπανα πολέμου… Οἱ φοβερὲς σημαῖες, ξεδιπλωθεῖτε στὸν ἀέρα! “

http://olympia.gr/2011/11/09/aepaaaaaaa/

του netakias.wordpress.com
O Άγγελος Σικελιανός στην κηδεία του Παλαμά, εν μέσω Κατοχής

27 Φεβρουαρίου 1943 !

Απαγγέλλει πάνω από τη σωρό του ποιητή, δονώντας τη λαοθάλασσα που είχε συγκεντρωθεί και μετατρέποντας έτσι την κηδεία του μεγάλου Ποιητή, στην μεγαλύτερη αντικατοχική συγκέντρωση !
ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΕΝΑΝ ΡΕ(Ν), ΕΝΑΝ ΒΙΕΤΝΑΜΕΖΟ ΓΚΑΙΤΕ, ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΑΓΚΕΛΑΡΙΟ, ΜΙΑ ΛΟΥΓΚΡΑ ΥΠΕΞ ΚΙ ΕΝΑΝ … Ιωτά;
Η πολιτική ορθοτητα πέθανε! Οσοι δήθεν “ανατρίχιασαν”, να σκεφτούν πρώτα τα 11.000.000 ομήρους της Χώρας….Ο Σεβασμός κερδίζεται, δεν είναι ταμπέλα…..

Ἄγγελος Σικελιανός – Παλαμᾶς

Ἠχῆστε οἱ σάλπιγγες… Καμπάνες βροντερές,

δονῆστε σύγκορμη τὴ χώρα πέρα ὡς πέρα…

Βογκῆστε τύμπανα πολέμου… Οἱ φοβερὲς

σημαῖες, ξεδιπλωθεῖτε στὸν ἀέρα!

***

Σ᾿ αὐτὸ τὸ φέρετρο ἀκουμπᾶ ἡ Ἑλλάδα ! Ἕνα βουνὸ

μὲ δάφνες ἂν ὑψώσουμε ὡς τὸ Πήλιο κι ὡς τὴν Ὄσσα,

κι ἂν τὸ πυργώσουμε ὡς τὸν ἕβδομο οὐρανό,

ποιὸν κλεῖ, τί κι ἂν τὸ πεῖ ἡ δικιά μου γλώσσα;

***

Μὰ ἐσὺ Λαέ, ποὺ τὴ φτωχή σου τὴ μιλιά,

Ἥρωας τὴν πῆρε καὶ τὴν ὕψωσε ὡς τ᾿ ἀστέρια,

μεράσου τώρα τὴ θεϊκὴ φεγγοβολιὰ

τῆς τέλειας δόξας του, ἀνασήκωσ᾿ τον στὰ χέρια

***

γιγάντιο φλάμπουρο κι ἀπάνω ἀπὸ μᾶς

ποὺ τὸν ὑμνοῦμε μὲ καρδιὰ ἀναμμένη,

πὲς μ᾿ ἕνα μόνο ἀνασασμόν: «Ὁ Παλαμᾶς!»,

ν᾿ ἀντιβογκήσει τ᾿ ὄνομά του ἡ οἰκουμένη!

***

Ἠχῆστε οἱ σάλπιγγες… Καμπάνες βροντερές,

δονῆστε σύγκορμη τὴ χώρα πέρα ὡς πέρα…

Βογκῆστε τύμπανα πολέμου… Οἱ φοβερὲς

σημαῖες, ξεδιπλωθεῖτε στὸν ἀέρα!

***

Σ᾿ αὐτὸ τὸ φέρετρο ἀκουμπᾶ ἡ Ἑλλάδα! Ἕνας λαός,

σηκώνοντας τὰ μάτια του τὴ βλέπει…

κι ἀκέριος φλέγεται ὡς μὲ τ᾿ ἄδυτο ὁ Ναός,

κι ἀπὸ ψηλὰ νεφέλη Δόξας τόνε σκέπει.

***

Τί πάνωθέ μας, ὅπου ὁ ἄρρητος παλμὸς

τῆς αἰωνιότητας, ἀστράφτει αὐτὴν τὴν ὥρα

Ὀρφέας, Ἠράκλειτος, Αἰσχύλος, Σολωμὸς

τὴν ἅγια δέχονται ψυχὴ τὴν τροπαιοφόρα,

***

ποὺ ἀφοῦ τὸ ἔργο της θεμέλιωσε βαθιὰ

στὴ γῆν αὐτὴν μὲ μίαν ἰσόθεη Σκέψη,

τὸν τρισμακάριο τώρα πάει ψηλὰ τὸν Ἴακχο

μὲ τοὺς ἀθάνατους θεοὺς γιὰ νὰ χορέψει.

***

Ἠχῆστε οἱ σάλπιγγες… Καμπάνες βροντερές,

δονῆστε σύγκορμη τὴ χώρα πέρα ὡς πέρα…

Βόγκα Παιάνα! Οἱ σημαῖες οἱ φοβερὲς

τῆς Λευτεριᾶς ξεδιπλωθεῖτε στὸν ἀέρα!