http://anti-ntp.blogspot.com/2011/05/blog-post_1623.html
Τα λιμάνια; Τα αεροδρόμια; Τα τρένα; Τα καύσιμα; Την ενέργεια; Την πολεμική βιομηχανία; Τις τηλεπικοινωνίες; Ίσως και το πόσιμο νερό;
Γιατί όμως ένας πραγματικός στρατός κατοχής θα έλεγχε όλα τα παραπάνω αν δεν ήταν στρατηγικής σημασίας; Στην κατοχή (1941-1944) ο κατακτητής γιατί επέλεξε να ελέγξει όλα τα παραπάνω; Σήμερα από τη λίστα αποκρατικοποιήσεων γιατί δεν λείπει καμία δραστηριότητα, έστω και μία, από αυτές που αναφέρθηκαν παραπάνω;
Δ. Α. Βουλγαρίδης
Β. Α. Ζούκος
Πληροφόρηση και Προπαγάνδα.
Ίσως ένα από τα πιο επίκαιρα και ταυτόχρονα δύσκολα θέματα που συζητούνται αυτή τη στιγμή στην κοινωνία είναι αυτό της αποκρατικοποίησης των ΔΕΚΟ. Ενώ λοιπόν υπάρχουν πολλοί συμπατριώτες μας που ενδιαφέρονται, μιλούν και εκφράζουν τη γνώμη τους, παρατηρούμε ότι οι περισσότερες απόψεις δεν βασίζονται σε συγκεκριμένα στοιχεία αλλά στην ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι διάφοροι προπαγανδιστές που εμφανίζονται στην ελληνική κοινωνία ως δημοσιογράφοι.
Αυτό βέβαια δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο, το οποίο εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη συγκεκριμένη υπόθεση. Είναι γνωστό άλλωστε πως η παραπληροφόρηση και προπαγάνδα συνοδεύει πάντα την είσοδο του ΔΝΤ σε μία χώρα.
Έτσι λοιπόν οι γνωστοί διαμορφωτές της κοινής γνώμης, με παραπληροφόρηση, στρέβλωση και προπαγάνδα, συμπαρασύρουν πολλούς συμπολίτες μας να ταυτίζονται με τις επιδιώξεις των κατοχικών δυνάμεων και των εγχώριων δωσίλογων υποστηρικτών τους.
Είναι χαρακτηριστικό πως οι ίδιοι που υποστήριζαν την είσοδο του ΔΝΤ για να μας σώσει, σήμερα υποστηρίζουν με το ίδιο πάθος την πώληση των ΔΕΚΟ.
Ούτε και αυτό βέβαια είναι κάτι πρωτόγνωρο. Οι ίδιοι άνθρωποι έδειχναν τον ίδιο ενθουσιασμό και στο παρελθών, πλασάροντας μας τους “καταλληλότερους” που θα μας οδηγούσαν στη σύγχρονη Ελλάδα με την δυνατή οικονομία, την ισχυρή Ελλάδα με την οχυρωμένη οικονομία και τελικά μας οδήγησαν στην υπό πτώχευση και υπό κατοχή Ελλάδα.
Ομοιότητες Οικονομικής & Στρατιωτικής κατοχής.
Έτσι αφού το πολιτικό σύστημα προετοίμασε, προκάλεσε και προσκάλεσε την οικονομική κατοχή, επόμενο ήταν οι νεοταξίτες εισβολείς να θελήσουν να βάλουν στο χέρι την δημόσια περιουσία που διαθέτει ακόμα η χώρα. Περιουσία πραγματική και μάλιστα πολύ κερδοφόρα. Κεφάλαιο χειροπιαστό και όχι αέρα κοπανιστό σε μορφή φωτοτυπίας και λογιστικής εγγραφής που οι ίδιοι διαθέτουν.
Αλλά δεν ενδιαφέρονται μόνο να καταλάβουν οποιαδήποτε κερδοφόρα δραστηριότητα, για να ελέγξουν οικονομικά τη χώρα, αλλά θέλουν συγχρόνως να έχουν και τον στρατηγικό έλεγχο. Μόνο τότε εξασφαλίζουν ότι η κατοχή αποκτά μόνιμο χαρακτήρα. Έτσι λοιπόν δεν είναι τυχαίο ότι παραδίδονται στις δυνάμεις κατοχής όλες οι ΔΕΚΟ που είναι πρωτίστως στρατηγικής σημασίας και δευτερευόντως κερδοφόρες. ΔΕΗ, ΔΕΠΑ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΕΑΒ, ΟΣΕ, λιμάνια και αεροδρόμια δεν είναι μόνο επιχειρήσεις αλλά στρατηγικοί στόχοι.
Βέβαια κάποιοι, δωσίλογοι προπαγανδιστές υποβαθμίζουν, ακόμα και ειρωνεύονται, την άποψη πως κάποιοι τομείς είναι στρατηγικής σημασίας για την ανάπτυξη της οικονομία, αλλά και για την ίδια την υπόσταση της χώρας. Ας κάνουμε λοιπόν μια υπόθεση. Ας υποθέσουμε πως οι χώρα καταλαμβάνεται μετά από πόλεμο από στρατό ξένης δύναμης. Οι κατοχικές δυνάμεις τι πιθανολογούμε ότι θα θελήσουν να ελέγξουν; Στην τελευταία κατοχή που γνώρισε η πατρίδα μας (1941-1944) ο στρατός κατοχής ποιούς τομείς έλεγξε; Μάλιστα τι κατέλαβε πρώτο από οτιδήποτε άλλο;
Ας απαντήσουμε πρώτα στην τελευταία ερώτηση, γιατί έχει σημασία. Κατέλαβε πρώτα τον Ραδιοφωνικό Σταθμό Αθηνών, το ΜΜΕ της εποχής.
Ας δούμε τώρα με βάση τα πραγματικά ιστορικά στοιχεία, αλλά και την αίσθησή μας, ένας στρατός κατοχής, σε μία χώρα που κατακτά, ποιους τομείς και δραστηριότητες πιστεύουμε πως θα θελήσει να ελέγξει; Τα λιμάνια; Τα αεροδρόμια; Τα τρένα; Τα καύσιμα; Την ενέργεια; Την πολεμική βιομηχανία; Τις τηλεπικοινωνίες; Ίσως και το πόσιμο νερό;
Γιατί όμως ένας πραγματικός στρατός κατοχής θα έλεγχε όλα τα παραπάνω αν δεν ήταν στρατηγικής σημασίας; Στην κατοχή (1941-1944) ο κατακτητής γιατί επέλεξε να ελέγξει όλα τα παραπάνω; Σήμερα από τη λίστα αποκρατικοποιήσεων γιατί δεν λείπει καμία δραστηριότητα, έστω και μία, από αυτές που αναφέρθηκαν παραπάνω;
Στη παραπάνω λίστα η ΔΕΗ ίσως αποτελεί το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα και σίγουρα πρωτεύοντα στόχο. Όχι μόνο εξαιτίας του αγαθού που παρέχει στην ελληνική κοινωνία, αλλά εξαιτίας πολλών άλλων παραμέτρων που την αναγάγουν στον πιο στρατηγικό στόχο.
Η ΔΕΗ και η μάχη για τη διάλυση τού συνδικάτου της.
Εξετάζοντας λοιπόν την περίπτωση της ΔΕΗ θα παρατηρήσουμε κάποιες ουσιαστικές λεπτομέρειες.
Δεν υπάρχει ΜΜΕ που να μην τονίζει πως η ΓΕΝΟΠ είναι το ισχυρότερο εργατικό σωματείο της χώρας και μάλιστα να μην αναφέρει τις διασυνδέσεις της ηγεσίας της με το κυβερνών κόμμα. Ας προσθέσουμε σ’ αυτό τις τελευταίες “αποκαλύψεις” σχετικά με τα εκατομμύρια που έδινε η ΔΕΗ στους συνδικαλιστές, όπως αναφέρουν. Ας παρατηρήσουμε ακόμα το ξαφνικό ενδιαφέρον κάποιων συγκεκριμένων πολιτικών, με πρωτοστατούσα τη κυρία Μπακογιάννη, το οποίο εκφράζεται με απανωτές ερωτήσεις στη Βουλή, συνεντεύξεις σε διάφορα τηλεοπτικά κανάλια, εφημερίδες και έχουμε την εικόνα τής περιρρέουσας ατμόσφαιρας.
Βέβαια παρατηρούμε πως τα τηλεοπτικά κανάλια, για κάποιον “άγνωστο” λόγο, δεν διαθέτουν ίσο χρόνο και σε άλλους βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου για να εκφράσουν τις απόψεις τους. Ας θυμηθούμε λοιπόν… πόσες φορές το τελευταίο διάστημα είδαμε την κυρία Μπακογιάννη και πόσες την κυρία Σακοράφα;
Η κατάσταση πάντως δεν είναι πρωτόγνωρη. Το ίδιο ακριβώς συνέβη στη Μ. Βρετανία το 1984, με πραγματικά ανατριχιαστικές ομοιότητες, όταν η πρωθυπουργός M. Thatcher κήρυξε τον “πόλεμο” εναντίον του συνδικάτου των ανθρακωρύχων.
Κατά σύμπτωση και εκεί ο “πόλεμος” ξεκίνησε από το ισχυρότερο συνδικάτο της χώρας. Κατά σύμπτωση το συνδικάτο αυτό σχετίζονταν με τη παραγωγή ενέργειας. Κατά περίεργη σύμπτωση και εκεί διοχετεύονταν διάφορες ατασθαλίες και σκάνδαλα των συνδικαλιστών στα ΜΜΕ, ώστε να επηρεάσουν την κοινή γνώμη για να μην αντιδράσει στο ξεπούλημα της επιχείρησης, που τελικά πραγματοποιήθηκε.
Το μοντέλο βέβαια δεν φαίνεται να ωφέλησε τη Μ. Βρετανία η οποία σήμερα διαθέτει μηδενική δημόσια περιουσία και βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας με συνολικό χρέος που υπερβαίνει το 500% του ΑΕΠ της. Στο σημείο αυτό θα πρότεινα στον αναγνώστη να διαβάσει το σχετικό και πολύ καλό άρθρο του οικονομολόγου κυρίου Β. Βιλιάρδου με τίτλο: “Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΔΕΗ”.
Οι πραγματικοί στόχοι.
Η ΔΕΗ λοιπόν είναι ένας ιδιαίτερος οικονομικός στόχος γιατί όποιος την αποκτήσει:
- Εξασφαλίζει τον έλεγχο της μεγαλύτερης βιομηχανικής επιχείρησης στην Ελλάδα.
- Εξασφαλίζει τον έλεγχο της μεγαλύτερης εταιρία παραγωγής και προμήθειας ηλεκτρικής ενέργειας στην Ελλάδα.
- Ελέγχει την πώληση ενός πραγματικά αναγκαίου κοινωνικού αγαθού.
- Αποκτά αυτόματα στοιχεία και πελατολόγιο 7,5 εκατομμυρίων νοικοκυριών και επιχειρήσεων.
- Ελέγχει ουσιαστικά όλη την οικονομία της χώρας, αφού όλες οι δραστηριότητες απαιτούν ενέργεια. Διαμορφώνοντας τιμολογιακή πολιτική ανάλογη με την κατανάλωση του πελάτη, την επιχειρηματική του δραστηριότητα, ή τη γεωγραφική του θέση μπορεί να επιλέγει ποιες οικονομικές δραστηριότητας ή ποιες γεωγραφικές περιοχές θα αναπτυχθούν και ποιες δεν θα επιβιώσουν.
Αλλά δεν είναι μόνο η οικονομική πλευρά. Είναι σαφές ότι η απόκτηση τη ΔΕΗ εξυπηρετεί ξεκάθαρους στρατηγικούς στόχους, δηλαδή:
- Τον πλήρη έλεγχο της παραγωγής και διανομής της ηλεκτρικής ενέργειας.
- Τον έλεγχο των ενεργειακών πλουτοπαραγωγικών πηγών που διαθέτει η χώρα.
- Τον έλεγχο τον υδάτινων αποθεμάτων της χώρας. Με επακόλουθο τον έλεγχο και της γεωργικής παραγωγής.
Η μεθόδευση.
Για την επίτευξη όμως του στόχου τής απόκτησης τής ΔΕΗ είναι απαραίτητο να διαλυθούν τα σωματεία των εργαζομένων της.
‘Έτσι συγχρόνως επιτυγχάνεται και κάτι άλλο εξίσου σημαντικό. Έχει εκμηδενιστεί δια παντός η οποιαδήποτε αντίσταση – αντίδραση από την πλευρά των εργαζομένων τής χώρας. Όταν δηλαδή έχει διασυρθεί και έχει βγει εκτός μάχης το πολυδιαφημισμένο ως ισχυρότερο συνδικάτο της χώρας, στην επιχείρηση παραγωγής ενός αναγκαίου αγαθού και με διασυνδέσεις μέσα στο κυβερνών κόμμα, ποιο άλλο συνδικάτο θα είναι αυτό που θα αντιδράσει χωρίς να διακατέχεται από αυτοκτονικές τάσεις; Ή μήπως θα αντιδράσουν οι μεμονωμένοι εργαζόμενοι με τις ατομικές συμβάσεις εργασίας;
Το ξεπούλημα λοιπόν της ΔΕΗ έχει δύο στόχους, αφενός τη λεηλασία ενός στρατηγικού τομέα της πατρίδας μας και αφετέρου τον οριστικό περιορισμό κάθε εργατικού δικαιώματος, που οδηγεί απ’ ευθείας στην πλήρη “δουλοποίηση” των εργασιακών σχέσεων στη χώρα.
Για την επίτευξη των παραπάνω στόχων παρατηρούμε άλλη μία σημαντική διαφορά στη ΔΕΗ σε σχέση με τις υπόλοιπες ΔΕΚΟ. Ταυτίζονται η επιχείρηση, οι εργαζόμενοι, η συνδικαλιστική ηγεσία, ακόμα και το ίδιο το ηλεκτρικό ρεύμα στο πρόσωπο του προέδρου τής ΓΕΝΟΠ. Αλήθεια, πόσους άλλους συνδικαλιστές ΔΕΚΟ έχουμε δει στα ΜΜΕ το τελευταίο διάστημα; Ποιούς άλλους συνδικαλιστές ΔΕΚΟ γνωρίζουμε; Πόσες φορές το τελευταίο διάστημα έχουμε δει τον πρόεδρο της ΔΕΗ και πόσες τον πρόεδρο της ΓΕΝΟΠ;
Τι σημαίνει αυτό για τη κοινή γνώμη; Σημαίνει ότι αυτό που ξεπουλάμε δεν είναι ούτε η ΔΕΗ, ούτε ο λιγνίτης, ούτε τα υδροηλεκτρικά, που είναι οι ενεργειακές πηγές που διαθέτει η πατρίδα μας. Απλά ξεφορτωνόμαστε τη ΓΕΝΟΠ και την ηγεσία της. Ότι αυτό που θα ξεπουληθεί δεν ενδιαφέρει κανέναν παρά μόνο τον κύριο Φωτόπουλο και την παρέα του. Σημαίνει πως οτιδήποτε προσάπτεται στη συνδικαλιστική ηγεσία αφορά άμεσα την ίδια την επιχείρηση αφού η ταύτισή τους θεωρείται δεδομένη. Το σημαντικότερο είναι ότι προετοιμάζεται το έδαφος, γιατί τη δεδομένη στιγμή “αποκαθηλώνονται” ευκολότερα πρόσωπα, απ’ ότι ιδέες και αρχές.
ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ υπέρβαση ή διάλυση.
Οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ θα πρέπει να κατανοήσουν το πρόβλημα στη πραγματική του διάσταση. Θα πρέπει να προχωρήσουν πέρα από περιορισμούς που επιβάλλει η “ένταξή” τους στο ισχύον πολιτικό σύστημα.
Η συνδικαλιστική ηγεσία πρέπει να υπερβεί τον ίδιο της τον εαυτό, ουσιαστικά να ξεπεράσει τις προδιαγραφές με βάση τις οποίες δημιουργήθηκε από το πολιτικό σύστημα. Πρέπει να νικήσει τους φόβους της απέναντι στην ελεύθερη έκφραση των εργαζομένων και του λαού. Πρέπει να ακούσει τους εργαζόμενους της ΔΕΗ. Πρέπει να στηριχτεί σε όλους τους εργαζόμενους, εντός και εκτός ΔΕΗ και όχι σε πολιτικούς φίλους. Πρέπει να θέσει ευθέως αίτημα για ερώτηση στο λαό, μέσω δημοψηφίσματος, αν επιθυμεί να πουληθεί η περιουσία του.
Ας σταματήσει λοιπόν η ΓΕΝΟΠ να αγωνίζεται μόνο για τη διατήρηση του δημόσιου χαρακτήρα της επιχείρησης και ας αγωνιστεί και για το δημοκρατικό δικαίωμα του ελληνικού λαού να αποφασίζει για την περιουσία του. Έτσι μάλιστα θα αποδειχθεί πόσο δημοκρατικά μπορεί να σκεφτεί και να πράξει η ΓΕΝΟΠ και πόσο η κυβέρνηση. Να θέσει το θέμα τού δημοψηφίσματος σε όλα τα πολιτικά κόμματα. Να δούμε πόσο δημοκρατικά σκέφτεται και πόση αξία δίνει στο “κυρίαρχο” λαό το πολιτικό μας σύστημα.
Στη περίπτωση που προχωρήσει σε κινητοποιήσεις πρέπει να στραφεί σε στόχους που θα της υποδείξει η ίδια η κοινωνία και για κανένα λόγω και σε καμία περίπτωση να μη στραφεί εναντίον της κοινωνίας.
Σε κάθε άλλη περίπτωση αυτό που περιμένει τη ΔΕΗ είναι το ξεπούλημα. Τη ΓΕΝΟΠ η τύχη που είχε και το συνδικάτο των ανθρακωρύχων στη Μ. Βρετανία. Το λαό η μετατροπή όλων των κοινωνικών αγαθών σε είδη πολυτελείας.
Η προσφορά της ΔΕΗ στην Ελληνική Κοινωνία. Συγκριτική αποτίμηση.
Πέρα όμως από την πολιτική προσέγγιση ας μιλήσουμε και με οικονομικά στοιχεία.
Στην ιστοσελίδα http://www.energy.eu/ εμφανίζονται οι τιμές πώλησης ανά kWh σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Ας δούμε σχετικό γράφημα: Οι τιμές βασίζονται στην κατανάλωση 3.500 kWh / έτος (30% κατά τη διάρκεια των νυχτερινών ωρών).
Τα συμπεράσματα, πέρα από κάθε παραπληροφόρηση, είναι απλά.
- Η ΔΕΗ, παρά τις τελευταίες αυξήσεις, εξακολουθεί να έχει από τις φθηνότερες τιμές kWh σε όλη την Ευρώπη.
- Είναι φθηνότερη ακόμα και από τη Γαλλία που διαθέτει πυρηνικά εργοστάσια παραγωγής.
- Συγκρινόμενη ακόμα και με τον ευρωπαϊκό νότο, η Πορτογαλία είναι ακριβότερη κατά 56%, η Ισπανία κατά 63% και η Ιταλία κατά 83%.
- Στη Γερμανία, το πρότυπο της παραγωγικότητας, η τιμή είναι 115% ακριβότερη.
Ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός μας, έχει υποσχεθεί στο παρελθόν να κάνει τη πατρίδα μας Δανία του νότου. Μάλλον η υπόσχεση θα ξεκινήσει από την τιμή της ηλεκτρικής ενέργειας, μια και στη Δανία η τιμή είναι 131% ακριβότερη.
Οι λόγοι που η ΔΕΗ υπερτερεί των αντίστοιχων Ευρωπαϊκών οργανισμών.
Πώς όμως η ΔΕΗ από την ίδρυση της, το 1950, μέχρι σήμερα καταφέρνει να παρέχει το ηλεκτρικό ρεύμα σε μία από τις χαμηλότερες τιμές στην Ευρώπη;
Οι βασικός λόγος του φτηνού τιμολογίου είναι το χαμηλό κόστος παραγωγής που οφείλεται:
- Στην εκμετάλλευση εγχώριας πηγής καυσίμου που επιβαρύνεται μόνο από το κόστος εξόρυξης και μεταφοράς του λιγνίτη.
- Στα υδροηλεκτρικά έργα.
- Στο ασφαλιστικό σύστημα των εργαζομένων που ουσιαστικά χρηματοδότησε τις επενδύσεις τής επιχείρησης, με πολύ μικρό κόστος.
- Στο χαμηλό ύψος μισθών σε σχέση με τις αντίστοιχες ευρωπαϊκές εταιρείες.
Αλλά νομίζω πρέπει να εξηγήσουμε τους παραπάνω λόγους, γιατί ακόμα και για την φθηνή τιμή ρεύματος τα φερέφωνα των σαλταδόρων της δημόσιας περιουσίας βρήκαν δικαιολογία. “Η ΔΕΗ είναι φθηνότερη γιατί εκμεταλλεύεται τσάμπα το λιγνίτη“.
Δηλαδή κατά τη γνώμη τους είναι κακό μία επιχείρηση κοινής ωφέλειας να παράγει φθηνά, προς όφελος των πολιτών, ένα κοινωνικό αγαθό, εκμεταλλευόμενη μία πλουτοπαραγωγική πηγή που διαθέτει η χώρα και ανήκει στο λαό. Είναι κακό που ο λαός είχε άμεσο κέρδος από την εκμετάλλευση της περιουσίας του, χωρίς να μεσολαβούν μεσάζοντες.
Ας σημειώσουμε ακόμα ότι η Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού κατάφερε να κάνει επενδύσεις και να εκμεταλλευτεί τον ορυκτό πλούτο της χώρας, σε αντίθεση με την υπόλοιπη ιδιωτική εξορυκτική βιομηχανία που τα τελευταία 20-30 χρόνια είχε αναστολή πολλών επενδυτικών σχεδίων (πχ. αλουμίνας ή και ανοξείδωτου χάλυβα) αλλά και την διακοπή λειτουργίας ορισμένων από τις μεγαλύτερες μεταλλευτικές βιομηχανίες της χώρας μας (Συγκρότημα Σκαλιστήρη, Μποδοσάκη, ΕΛ.ΣΙ: Ελληνικά Σιδηροκράματα, Γαλλική Εταιρεία Μεταλλείων Λαυρίου κ.τ.λ.) ή την μετατροπή τους σε προβληματικές και την εξ’αυτού του λόγου κρατικοποίησής τους (π.χ. ΛΑΡΚΟ).
Σύμφωνα και με το σύνταγμα της χώρας μας, άρθρο 106 παρ. 1, τα υπόγεια και υποθαλάσσια κοιτάσματα χαρακτηρίζονται εθνικός πλούτος, θεσπίζονται ειδικοί νόμοι γι’ αυτά, το δε κράτος πρέπει να λαμβάνει όλα τα επιβαλλόμενα μέτρα για την εκμετάλλευσή τους μέσα στο πλαίσιο της εθνικής οικονομικής ανάπτυξης, καθώς με τον τρόπο αυτό εξυπηρετούνται και διασφαλίζονται η κοινωνική ειρήνη και η προστασία του κοινού οικονομικού συμφέροντος.
Το ασφαλιστικό της ΔΕΗ. Ένα πρωτότυπο και αποδοτικό παράδειγμα.
Ως αναφορά το ασφαλιστικό σύστημα, αυτό που πρέπει να επισημάνουμε είναι ότι με το νόμο 4491/1966, οι εργαζόμενοι τής ΔΕΗ ήταν ασφαλισμένοι στην ίδια την επιχείρηση. Στη ΔΕΗ λειτουργούσε η Διεύθυνση Ασφάλισης Προσωπικού και ασφαλιστικός φορέας ήταν η ίδια η επιχείρηση.
Γιατί όμως έγινε αυτό; Ποια ήταν τα πλεονεκτήματα; Ποιος ωφελήθηκε;
Η ΔΕΗ ιδρύθηκε πριν από 60 χρόνια για να λειτουργήσει “χάριν του δημοσίου συμφέροντος” και να αναλάβει το έργο του εξηλεκτρισμού της χώρας. Μέχρι τότε λειτουργούσαν στην Ελλάδα περίπου 400 εταιρίες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Η κατάτμηση της παραγωγής, σε συνδυασμό με τα εισαγόμενα καύσιμα διαμόρφωναν τιμές τριπλάσιες έως και πενταπλάσιες απ’ αυτές που ίσχυαν στις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Το ηλεκτρικό ρεύμα ήταν ένα αγαθό πολυτελείας και τις περισσότερες φορές παρεχόταν με ωράριο. Όμως το τεράστιο έργο του εξηλεκτρισμού της χώρας και η αξιοποίηση των εγχώριων πλουτοπαραγωγικών πόρων απαιτούσε τεράστιες επενδύσεις.
Η ΔΕΗ είχε τρεις κύριες πηγές άντλησης κεφαλαίων:
- Εσωτερικό δανεισμό από Έλληνες πολίτες (Ομόλογα ΔΕΗ).
- Τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων.
- Την επένδυση των κερδών.
Το μοντέλο λοιπόν που επιλέχθηκε βοηθούσε την επιχείρηση όχι μόνο να μην καταβάλλει εργοδοτικές εισφορές αλλά να επενδύει και τις ασφαλιστικές εισφορές που οι εργαζόμενοι φυσικά κατέβαλλαν κανονικά. Τις εισφορές αυτές οι εκάστοτε διοικήσεις της ΔΕΗ τις χρησιμοποιούσαν για επενδύσεις. Με αυτό το μοντέλο η επιχείρηση είχε βρει ένα τρόπο άντλησης φθηνών κεφαλαίων σε σχέση με αυτά που θα μπορούσε να αντλήσει απ’ το τραπεζικό σύστημα. Ας σημειώσουμε, πως τι σημαίνει άντληση κεφαλαίων απ’ το τραπεζικό σύστημα το βιώνουμε όλοι μας σήμερα και δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση. Ας προσθέσουμε ακόμα ότι η νεοσύστατη επιχείρηση για χρονικό διάστημα 25-30 ετών ουσιαστικά είχε μόνο έσοδα αφού δεν κατέβαλε συντάξεις, γιατί απλά δεν υπήρχαν ακόμα συνταξιούχοι. Έτσι λοιπόν το ασφαλιστικό κεφάλαιο, σχεδόν αυτούσιο, ενσωματωνόταν στην περιουσία της επιχείρησης.
Με την υπ’ αριθμό 98/96 απόφαση του ΔΣ της ΔΕΗ, μετά από αναλογιστική μελέτη των εταιριών WYATT και PRUDENTIAL, υπολογίστηκε και αναγνωρίστηκε ότι η ενσωματωμένη περιουσία των ασφαλισμένων (εργαζομένων και συνταξιούχων) στη ΔΕΗ στις 31/12/1992 ήταν της τάξης του 1,538 τρις δρχ. και το 2004 10,891 δις ευρώ.
Όταν λοιπόν κάποιοι “έκλεβαν” σχεδόν το σύνολο των ασφαλιστικών ταμείων που οι καταθέσεις τους είχαν μηδενικό επιτόκιο (προς όφελος του τραπεζικού συστήματος) και επένδυαν σε αέρα κοπανιστό, όπως τοξικά ομόλογα και μετοχές φούσκες, η ΔΕΗ, ως φορέας ασφάλισης, επένδυε σε πραγματικό κεφάλαιο, που ήταν εγκαταστάσεις και εργοστάσια ηλεκτροπαραγωγής.
Η δήμευση των ασφαλιστικών εισφορών των εργαζομένων της ΔΕΗ.
Το 2001, μετά από απαίτηση για εναρμόνιση με την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πραγματοποιείται η μετοχοποίηση της ΔΕΗ και η μετατροπή της σε Α.Ε. Η ΔΕΗ όμως αδυνατούσε να καταβάλλει το παραπάνω ποσό στον νέο φορέα ασφάλισης ΟΑΠ-ΔΕΗ και ανέλαβε το Ελληνικό κράτος, μέσω του ν.2773/1999 άρθρο 34 να υποκαταστήσει τη ΔΕΗ σε όλες τις ασφαλιστικές υποχρεώσεις προς τους ασφαλισμένους, εργαζόμενους και συνταξιούχους, του ΟΑΠ-ΔΕΗ.
Κάποιοι όμως βλέπουν πάντα σαν λεία τα ασφαλιστικά κεφάλαια που έχουν συγκεντρώσει οι εργαζόμενοι. Έτσι όταν αρχίζει η καταβολή των οφειλόμενων και συμφωνημένων με νόμο η προπαγάνδα τους πιάνει δουλειά για να κάνει το άσπρο μαύρο. Η κοινή γνώμη διαβάζει δημοσιεύματα που μιλούν για “Αφαίμαξη της εθνικής μας οικονομίας από το ταμείο του ΟΑΠ-ΔΕΗ” και ακόμα για “Χρυσές επιχορηγήσεις στους ασφαλισμένους της ΔΕΗ“.
ΔΕΗ και δημόσιο συμφέρον. Η αδιαμφισβήτητη συνεισφορά της.
Ας αφήσουμε όμως τους εργαζόμενους και ας δούμε το αποτέλεσμα. Τελικά η ΔΕΗ λειτούργησε “χάριν του δημοσίου συμφέροντος”; Πέτυχε το σκοπό για τον οποίο ιδρύθηκε; Κατάφερε να προσφέρει το ηλεκτρικό ρεύμα σαν κοινωνικό αγαθό ή σαν προϊόν πολυτελείας;
Έχουν γραφεί και ειπωθεί πολλές απόψεις σχετικά με τα παραπάνω ερωτήματα. Το να κατατεθεί ακόμα μία άποψη δεν πιστεύω ότι θα είχε καμία αξία. Ίσως είναι καλύτερο να παρατεθούν ορισμένα στοιχεία ώστε ο καθένας να μπορεί να σχηματίσει μόνος του άποψη.
Όλα τα στοιχεία που παρατίθενται βρίσκονται στον ιστοχώρο της παγκόσμιας τράπεζας.
Θεωρείται ότι το ΑΕΠ δείχνει την οικονομική ανάπτυξη καθώς και το βοιωτικό επίπεδο μιας χώρας. Έχει νόημα λοιπόν (με βάση την ετήσια ποσοστιαία μεταβολή) να το συγκρίνουμε με την κατά κεφαλήν κατανάλωση ηλεκτρικού ρεύματος.
Στο γράφημα που ακολουθεί εμφανίζεται η ποσοστιαία αύξηση του ΑΕΠ “GDP per capita (constant LCU)” και της κατά κεφαλήν κατανάλωσης ηλεκτρικού ρεύματος “Electric power consumption (kWh per capita)” σε σχέση με το έτος 1961.
Μήπως όμως η μεγάλη αύξηση της κατανάλωσης ηλεκτρικού ρεύματος στην Ελλάδα είναι κάτι που συνέβη σ’ όλο τον κόσμο; Μήπως δηλαδή και οι άλλες χώρες έχουν αντίστοιχους ρυθμούς αύξησης;
Ας συγκρίνουμε λοιπόν την ετήσια ποσοστιαία μεταβολή (με βάση το έτος 1961) του δείκτη τής κατά κεφαλήν κατανάλωσης ηλεκτρικού ρεύματος “Electric power consumption (kWh per capita)” σε διάφορες χώρες, για να δούμε ουσιαστικά το ρυθμό εξηλεκτρισμού και τη δυνατότητα χρησιμοποίησης του αγαθού (ευκολία παροχής, επάρκεια, τιμή).
Ας δούμε όμως και έναν άλλο δείκτη που σχετίζεται με την κατανάλωση ενέργειας αλλά και με το βιοτικό επίπεδο της χώρας. Ο δείκτης αυτός είναι η κατά κεφαλήν οδική κατανάλωση καυσίμων “Road sector fuel consumption per capita (liters)”. Το γράφημα που ακολουθεί παρουσιάζει την ποσοστιαία μεταβολή των δεικτών σε σχέση με το έτος 1961.
Νομίζω πως με τα στοιχεία που παρατίθενται ο καθένας μπορεί να σχηματίσει άποψη και να βγάλει τα συμπεράσματά του αν η ΔΕΗ λειτούργησε “χάριν του δημοσίου συμφέροντος”, αν πέτυχε το σκοπό για τον οποίο ιδρύθηκε, αν κατάφερε να προσφέρει το ηλεκτρικό ρεύμα σαν κοινωνικό αγαθό ή σαν προϊόν πολυτελείας.
Επίλογος-Επιμύθιο.
Είναι γεγονός ότι στις περισσότερες περιπτώσεις, είναι δύσκολο να αποκτήσουμε δική μας τεκμηριωμένη άποψη, είτε γιατί δεν διαθέτουμε όλα τα στοιχεία, είτε γιατί απλά δεν δείχνουμε μεγάλο ενδιαφέρον, έτσι η διοχετευόμενη άποψη μεταβολίζεται σε πεποίθηση, βασισμένη σε “αυτονόητες” αλήθειες και “λογικά” συμπεράσματα.
Στη δημοκρατία ο καθένας μπορεί ελεύθερα να εκφράζει την άποψή του. Ας είναι όμως η δική του και όχι αυτή που κάποιοι έχουν όφελος να του σερβίρουν.
Τέλος, θα ήθελα να θέσω έναν προβληματισμό και ευκαιρία για αναζήτηση. Πώς είναι δυνατόν μία επιχείρηση που είναι γεμάτη “τεμπέληδες”, που πουλάει το προϊόν της σε μία από τις φθηνότερες τιμές στην Ευρώπη, που παρέχει κοινωνικά τιμολόγια σε αγρότες, σεισμοπαθείς, πολύτεκνους, που παρέχει ρεύμα σε κάθε ορεινό ή ακριτικό χωριό λίγων κατοίκων, έξω από κάθε επιχειρηματική ή οικονομική λογική, τελικά να έχει καθαρά κέρδη 700 εκατομμύρια ευρώ και να έχει πληρώσει και στο ελληνικό κράτος 300 εκατομμύρια ευρώ φόρο; (χρήση 2009)
Κλείνοντας, μέσα στα τόσα “παραμύθια” με πράσινα άλογα που ακούμε και διαβάζουμε, θα αναφέρω και εγώ ένα παραμύθι για ένα μαύρο πρόβατο.
Μια φορά και ένα καιρό, ένας δαιμόνιος επιχειρηματίας δώρισε δυο χιλιάδες δενδρύλλια (2000Χ2 ευρώ) για την αναδάσωση μιας πλαγιάς. Η είδηση έκανε το γύρο όλων των τηλεοπτικών σταθμών, ώστε να μάθουν όλοι τον εθνικό τους ευεργέτη. Όταν όμως ένα μαύρο πρόβατο, με τεράστιο κόστος, κατασκεύασε τη λίμνη Πλαστήρα, αναβαθμίζοντας το περιβάλλον και δίνοντας οικονομική άνθιση σε έναν ολόκληρο νομό, αυτό δεν το έμαθε κανένας γιατί θεωρήθηκε ανέξοδο φυσικό δημιούργημα.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στις 7 Μαΐου.
