Ρωσία και η Απειλή του Πανσλαβισμού, π. Γ.Δ.Μεταλληνού

http://aegeanhawk.blogspot.gr/2014/12/blog-post_87.html

(κεφ.2 από το βιβλίο «Πολιτική κι Θεολογία», του ιδίου, σ. 227, εκδ. Τέρτιος, 1990, Ιδεολογία και Πράξη του ριζοσπάστη πολιτικού Γεωργίου Τυπάλδου-Ιακωβάτου)

....σύντομη σύνδεση με τα προηγούμενα....(σ.226)

«...Ως βασικό μέσο άμυνας του Γένους απέναντι στους Ξένους και τα όργανά τους θεωρούσε ο Ιακωβάτος τη φανερή διαφοροποίηση του Γένους από τη Δύση και τον πολιτισμό της. Αυτή η τάση του φαίνεται ιδιαίτερα στην περίπτωση του ημερολογίου. Τόσο στη Θ’ Βουλή, όσο και στα 1864/65 στο Ελληνικό Κοινοβούλιο θα αγωνισθεί για την καθιέρωση του «παλαιού» (ή ανατολικού – ρωμαίϊκου) έτους. Στην συνείδησή του η χρήση διαφορετικού ημερολογίου (και εορτολογίου) συνιστούσε μόνιμη υπενθύμιση της διαφοράς ανάμεσα στο Ρωμαίϊκο και τη Φραγκιά....Ανατολικό Ημερολόγιο και Ανατολική Θρησκεία ήταν για τον Ιακωβάτο ευδιάκριτα διαφοροποιητικά στοιχεία από τη δυτική «Ξενοκρατία».

Συμπερασματικά, οι Ξένοι και οι Ξενόδουλοι με τη δράση τους στην Ελλάδα συνιστούσαν για τον Ιακωβάτο ανασταλτικούς παράγοντες στην ομαλή πορεία του Γένους/Έθνους προς την πραγμάτωση των στόχων του. Οι αναστολές δε αυτές ενισχύονταν από τον εξωτερικό επηρεασμό της Χώρας εκ μέρους της Ρωσίας...»

2. Η απειλή του Πανσλαβισμού:

Η παρουσία της Ρωσίας στα ελληνικά πράγματα ήταν, ήδη από την εποχή της Ελληνικής Επαναστάσεως, ιδιαίτερα αισθητή. Μετά την Επανάσταση η «ομόδοξος» Ρωσία συνδέθηκε με τα αλυτρωτικά οράματα του Ελληνικού Κράτους στα πρόσωπα των οπαδών της ρωσικής πολιτικής, που ήταν συνάμα και οπαδοί του Ρωσικού Κόμματος. Εξ’ άλλου, οι παραδοσιακοί Έλληνες  και κυρίως οι λαϊκές τάξεις, στενότερα δεμένοι με τη ζωή της Εκκλησίας και την Ορθοδοξία, θα προσβλέπουν συνεχώς στην «ομόδοξη» Ρωσία, διότι στις επεμβάσεις της στην ελληνική πολιτική σκηνή διέκριναν και τη δυνατότητα ανασχέσεως του επιδιωκομένου από την ηγεσία των άλλων κομμάτων εκδυτικισμού της κρατικής μηχανής και αποσυνδέσεως της Χώρας από την ανατολική παράδοση για χάρη του εξευρωπαϊσμού της. Η επιτυχία όμως μιας τέτοιας προσπάθειας ανησυχούσε όχι μόνο την «ανατολική παράταξη», αλλά και την ίδια τη Ρωσία, αφού θα περιορίζονταν ή και θα χάνονταν σε μια τέτοια περίπτωση οι δυνατότητές της να ασκεί μέσω του Κλήρου και του «φιλορωσικού» κόμματος τις επιρροές της στην πορεία του Ελληνικού Κράτους. Μορφές, όπως ο Κωνσταντίνος Οικονόμος ο εξ Οικονόμων και ο Κοσμάς Φλαμιάτος, αλλά και η πλειονοψηφία του Κλήρου, ως φιλορθόδοξοι και «αντιδυτικοί», θα είναι μόνιμα προσανατολισμένοι στη Ρωσία, για την προάσπιση κυρίως των συμφερόντων της Εκκλησίας.

Όχι όμως μόνο οι οπαδοί των φιλοδυτικών κομμάτων, αλλά και από τους «ανατολικούς» και παραδοσιακούς πολλοί, επηρεάζονταν αρνητικά έναντι της τσαρικής Ρωσίας και της ελληνικής πολιτικής της, διαπιστώνοντας τους επεκτατικούς στόχους της, τους οποίους προωθούσε η κίνηση του Πανσλαβισμού. Η ιδέα του σλαβικού κινδύνου δε γεννήθηκε, βέβαια, στην Ελλάδα, αλλά είχε γίνει αντιληπτή στη Δ. Ευρώπη, ήδη στο β’ μισό του 18^ου αιώνα. Η πολιτική δε των δυτικών Δυνάμεων φρόντιζε να επισημαίνει ιδιαίτερα αυτόν τον κίνδυνο. Οι Ευρωπαϊκές Δυνάμεις ήθελαν την Ελλάδα ως «προπύργιο ενάντια στη ρωσική επιρροή» και μεταπρατικό τους χώρο. Η Μ. Βρετανία, μάλιστα, διατεινόταν, ότι μόνο αυτή μπορούσε να πραγματοποιήσει τα ελληνικά όνειρα, ζητώντας από την Ελλάδα ως αντάλλαγμα τη μόνιμη συνεργασία της με την Τουρκία, ώστε να υπάρχει σταθερός φραγμός στη ρωσική επέκταση προς τη Μεσόγειο. Αυτή την πολιτική εξυπηρετούσαν άμεσα ή έμμεσα και διάφορες προπαγάνδες, όπως εκείνη του Φαλμεράϋερ. Διαμορφώθηκε, έτσι, σε πολλούς η συνείδηση, ότι Ελληνισμός και Πανσλαβισμός ήταν φυσικοί αντίπαλοι, απέναντι δε στον Πανσλαβισμό και τα σχέδιά του έπρεπε να αντιτάσσεται ο Πανελληνισμός.

Ο Γ. Ιακωβάτος είναι γνωστός αντίπαλος της Ρωσίας και του Πανσλαβισμού. Ήδη ο Βλάσης Γαβριηλίδης, από τους πρώτους εγκωμιαστές του Ιακωβάτου, επισήμανε αυτή την όψη της πολιτικής του: «...Οξυδερκέστερος όλων των Ελλήνων πολιτευομένων ο Ιακωβάτος, συνορών τον πόλεμον, ον θα ανελάμβανεν η Ρωσσία κατά της αποστολής της Ελλάδος δια της εθνολογικής κινήσεως, εζήτει να υπονομεύση την πανσλαβιστικήν αυτήν ενέργειαν δια της δια μέσου της Ελλάδος ενισχύσεως του Οικουμενικού Πατριαρχείου».

Έχοντας πείρα της αγγλικής πολιτικής, όπως αυτή λειτούργησε στα Επτάνησα, αλλά και της Ρωσικής προπαγάνδας, όπως αναπτυσσόταν μέσω της ρωσόφιλης παρατάξεως, όχι μόνο στα Επτάνησα, αλλά και στο ελληνικό κράτος, κατέληξε στην παραπάνω επιλογή του, μετά από ρεαλιστική εκτίμηση όλων των όψεων της διεθνούς πολιτικής της εποχής του. Προοδευτικά οργανώθηκε η αντιρωσική στάση του και αυτή την πορεία θα ψηλαφήσουμε στη συνέχεια. Προκαταβολικά όμως πρέπει να επισημανθεί, ότι και ο αντιρωσισμός του Ιακωβάτου σχετίζεται με την όλη ρωμαίϊκη ιδεολογία του και δεν επηρεαζόταν από κομματικές ή άλλες παραταξιακές προϋποθέσεις. Αποδεικνύεται μάλιστα, ότι η «ρωσσοφοβία», για την οποία τον κατηγορούσαν, δεν ήταν απροϋπόθετη ή αθεμελίωτη.

Οι θεολογικές – πνευματικές καταβολές του Ιακωβάτου του έδιναν τη δυνατότητα να διακρίνει κατ’ αρχήν μια πολύ ειδική όψη του ρωσικού κινδύνου για την Ελλάδα, η οποία έμενε δυσδιάκριτη ή αθέατη από πολλούς άλλους πολιτικούς – και όχι μόνο αυτούς. Ο Ιακωβάτος διέβλεπε τον κίνδυνο της Χώρας από τη Ρωσική επιρροή πρώτα στο καθαρά εκκλησιολογικό και πνευματικό επίπεδο. Από κάποιες θέσεις του φαίνεται να έχει συνειδητοποιήσει τη διαφοροποίηση της Ρωσικής Εκκλησίας από την ορθοδοξοπατερική παράδοση στους προηγούμενους αιώνες. Έτσι, δεχόταν, ότι η ρωσική εκκλησιαστική πραγματικότητα δεν μπορούσε να λειτουργήσει ως πρότυπο της Ελληνικής Εκκλησίας. Ενώ ο Κοραής και οι ευρωπαϊστές οπαδοί του προέβαλλαν ως ανάγκη για τον «εκσυγχρονισμό» της Ελλαδικής Εκκλησίας τη μίμηση του ρωσικού εκκλησιαστικού προτύπου (που είχε προκύψει από τις δυτικότροπες μεταρρυθμίσεις του Μ. Πέτρου), ο Ιακωβάτος πίστευε, ότι ακριβώς η ρωσική μίμηση συνιστούσε απειλή για την εκκλησιαστική παράδοση της Ελλάδος.

Ο Ιακωβάτος, σε ένα αντιρωσικό του δημοσίευμα, επισημαίνει την αφετηρία της αλλοτριώσεως της ρωσικής εκκλησιαστικής παραδόσεως στη Σύνοδο Φερράρας – Φλωρεντίας (1438/39). «Οι πατριάρχαι σας και οι Ισίδωροί σας απέσεισαν από των ώμων την Ορθοδοξίαν, αι άτιμοι αυτών χείρες παρέδωκαν την παρακαταθήκην, προδόντες συνείδησιν και πατρίδα. Μόνος δε στύλος έμεινεν ο Μάρκος της Εφέσου και μόναι τίμιαι χείρες αι χείρες του Μάρκου...». Για τον Ιακωβάτο ο Ισίδωρος (αγνοείται η ελληνική καταγωγή του) εξέφραζε τους Ρώσους, μόνο δε ο Μάρκος Εφέσου ήταν γνήσιος Ρωμηός.  Με την επισήμανσή του όμως αυτή επιβεβαιώνεται συγχρόνως και η υπεροχή του Οικουμενικού Πατριαρχείου στη διαφύλαξη της ορθοδόξου παραδόσεως, στο πρόσωπο του αγίου Μάρκου του Ευγενικού.

Στο κείμενο της ανακρίσεώς του από τις Αρχές στα 1867 αποκαλεί τη Ρωσική Εκκλησία «αυτολεγομένην Ορθόδοξον» (φ.7), επισημαίνει δε όψεις της αλλοτριώσεώς της: «Η Ορθόδοξος Ρωσσία στέλλει οστινσόρια ως τάματα εις τους εν Ρώμη Ιησουΐτας και λειτουργεί εν τοις προτεσταντικοίς ναοίς της Ν.Υόρκης της Αμερικής, δι’ ορθοδόξων ιερέων και επισκόπων». Κατηγορεί επίσης ανοικτά τη Ρωσία για την εισαγωγή της πολιτειοκρατίας στην Επτάνησο: «Την αρχήν της δημεύσεως της ιδιοκτησίας της πτωχής Εκκλησίας ημών εισήγαγον εις την Επτάνησον πρώτοι οι Ρώσσοι το 1800 περίπου (σημ. Γ.Μ: άρα προηγήθηκαν των Βαυαρών!), ως και παν ό,τι κακόν κατ’ αυτής και του Ελληνισμού» (φ.8).

Στα 1879, στην κορύφωση του αντιρωσικού και αντιπανσλαβιστικού αγώνα του, θα ονομάσει τον Τσάρο Αλέξανδρο «αφωρισμένον», και στα 1880 τους Ρώσους «αφωρισμένους από την Σύνοδον». Τη ρωσική «αυλήν» επίσης αποκαλεί «αφωρισμένην από τη Μ. Εκκλησίαν», διότι είναι «άθρησκος, αντίχριστος και άτιμος» και «παίζει με χριστιανισμόν και ορθοδοξίαν».

Είναι φανερό, βέβαια, ότι ο Ιακωβάτος εκτοξεύει όλους αυτούς τους αφορισμούς του όχι στο ρωσικό λαό, αλλά στην ηγεσία του. Μια φράση του δε, βοηθεί να εντοπίσουμε την αναφορά του αναθεματισμού της «ρωσικής αυλής». Γράφει στη συνέχεια: «...είναι δε αναθεματισμένη, όπως είναι αναθεματισμένοι και οι Βούλγαροι». Εννοεί, συνεπώς τη συνοδική καταδίκη του εθνοφυλετισμού ή εθνικισμού στην Κωνσταντινούπολη το 1872 με την αφορμή του «βουλγαρικού σχίσματος» (1870 – 1945). Είναι δε γνωστό, ότι το «βουλγαρικό ζήτημα» υπήρξε μία από τις χαρακτηριστικότερες και οδυνηρότερες για τον Οικουμενικό Θρόνο και την Ορθοδοξία ενσαρκώσεις του Πανσλαβισμού. Πρώτη, λοιπόν, αλλοίωση ο ρωσικός φυλετισμός.

Ο Ιακωβάτος διακρίνει, περαιτέρω, αλλοίωση της Ρωσικής Εκκλησίας λόγω της κρατούσης εκεί πολιτειοκρατίας. Στη Ρωσία «Εκκλησία και Αστυνομία είναι έν», συνεπώς είναι όργανο της Πολιτείας. Ο πολύ καλά δε ενημερωμένος Ιακωβάτος, πρέπει να γνώριζε, ότι και ο Κοραής στις κρίσεις του για το προσωρινό πολίτευμα της Ελλάδας κατέληξε «εις την πλήρη υποταγήν της Εκκλησίας εις την Πολιτείαν, και δη και εις τον Λειτουργόν, δηλαδή τον Υπουργόν της Δημοσίου Παιδείας, εις την αρμοδιότητα του οποίου συνυπήγοντο υπ’ αυτού μετά της Θρησκείας και η Αστυνομία και η Δικαιοσύνη». Η ρωσική απολυταρχία προκαλούσε έντονα τη δημοκρατική συνείδηση του Ιακωβάτου. «Ας συνταγματισθή η Ρωσσία – θα πει στη Βουλή – και τότε, όστις ομιλήση εναντίον του Τσάρου, ας φυλακίζεται». Τη μίμηση αυτής της ρωσικής εκκλησιαστικής πραγματικότητας απέκρουε ο Ιακωβάτος. Γι’ αυτό κάνει λόγο για «σουλιμιωτικήν κατάστασιν της Ελλαδικής Εκκλησίας κατά το λαππονικόν πρωτότυπον». Διαπίστωνε δηλαδή τη μίμηση σε προχωρημένο ήδη στάδιο.

Ζώντας τον προβληματισμό της εποχής του, δεν ήταν δύσκολο να αντιληφθεί ο Ιακωβάτος την άσκηση της ρωσικής επιρροής στην Ελλάδα μέσω της Εκκλησίας. Έτσι, καταγγέλλει την επιδίωξη της Ρωσίας να υποτάξει την Ελλαδική Εκκλησία, μεταβάλλοντάς την σε «μοσχοβιτικήν παγόδαν», τους αρχιερείς σε «αστυνομικούς υπαλλήλους» και τους Ιερείς «εις βόνζους κατασκόπους», εργαζομένους δηλαδή για τα συμφέροντά της. Καθολικός, άλλωστε, στόχος της ρωσικής πολιτικής ήταν η ανάδειξη της Μόσχας «ως κέντρου πολιτικού και εκκλησιαστικού». Διαβλέπει δηλαδή, αμετάβλητη την περί «τρίτης Ρώμης» θεωρία, στα πλαίσια της οποίας εκδιπλωνόταν η ρωσική πολιτική και στο 19^ο αιώνα.

Αναζητεί όμως τις συνέπειες της πολιτικής αυτής και τις εντοπίζει – αναπόδεικτα, όπως συνήθιζε – σε σημαντικά ελλαδικά εκκλησιαστικά γεγονότα, τα οποία θεωρεί αποτελέσματα ρωσικών επεμβάσεων. Το ζήτημα των «σιμωνιακών», λ.χ. (1879) θεωρεί δάκτυλο της Ρωσίας, για να αποδειχθεί, ότι «μόνη η Ρωσσία κρατεί την Ορθοδοξίαν». Το σκάνδαλο αυτό, που το πρόβαλε ιδιαίτερα η αντίδραση του Απ. Μακράκη, κατά τον Ιακωβάτο «το εγέννησε και προήγαγεν» η πολιτική εκείνη, «η οποία είχε σκοπόν να ωφεληθή», δηλαδή η Ρωσική (σημ.Αγορεύσεις, σ.229: « Αν δεν διαλύσω το ελληνικόν έθνος, αν δεν εξευτελίσω την εκκλησίαν του ελληνικού γένους, αν δεν κάμω υπομισθίους μου και πατριάρχην και επισκόπους, αν δεν δυσφημίσω την Σύνοδον της Ελλάδος, αν δεν καταδικάσω επισκόπους, δεν εδραιούται η ιδέα εις τον λαόν, ότι εις την Μόσχαν λατρεύεται ΜΟΝΟΝ ο Θεός, ότι η Ρωσία ΜΟΝΗ κρατεί την Ορθοδοξίαν»).

Έργο της Ρωσίας θεωρούσε και το ελλαδικό αυτοκέφαλο (1850), δηλαδή υπηρετικό των ρωσικών σχεδίων. Και είμαστε σε θέση σήμερα να γνωρίζουμε την ανάμειξη του ρώσου Πρέσβη στην Κωνσταντινούπολη Τιτώφ κατά την κανονική ανακήρυξη του αυτοκεφάλου της Ελλαδικής Εκκλησίας. Στην περίφημη παραίτησή του (25.09.1867) ο Ιακωβάτος καταγγέλλει ως στόχο της Ρωσίας – σχετιζόμενο άμεσα με το αυτοκέφαλο – να καταστεί «η Ελλάς ρωσσική γκουμπέρνιγια και αι Αθήναι νέα Γνέζνα, και νέον Κισνόβιον Νέας Βεσσαραβίας». Οι παραβολές είναι προσεκτικά επιλεγμένες. Είναι γνωστό, ότι η κατάληψη από τους Ρώσους της Βεσσαραβίας (συνθήκη Βουκουρεστίου 1812) συνιστούσε απόδειξη του γεγονότος, ότι «κάθε φοράν που οι Ρώσσοι κατέκτων εδάφη, τα οποία ανήκον εις το Οικουμενικόν Πατριαρχείον, τα απορροφούσαν οι ίδιοι, αφού τα έκαμνον μέρος της Ρωσικής Εκκλησίας, ή τα έκαμναν ανεξάρτητα από το Οικουμενικόν Πατριαρχείον». Άλλα παραδείγματα «σκανδαλώδη τοιούτου αφομοιωτικού εκκλησιαστικού ιμπεριαλισμού» ήταν η Ουκρανία και η Κριμαία. Γι’ αυτό είχε τη δυνατότητα – έστω και αναπόδεικτα – να εντάσσει σ’ αυτές τις περιπτώσεις και την ελλαδική αυτοκεφαλία (1850), όπως καρπό της πολιτικής της Ρωσίας θεωρούσε και την εκκλησιαστική αφομοίωση της Επτανήσου (1866). Μνέσα δε σε ποιά προοπτική έβλεπε τη ρωσική ανάμειξη στο αυτοκέφαλο του 1850, φαίνεται στην ανάκριση του 1867 (φ.9), όπου κάνει ένα σημαντικό υπαινιγμό: Μήπως «η αγία Ρωσσία διά μεν της δεξιάς χειρός συνέταττεν εν Κων/λει τον ανθελληνικόν τόμον του 1850 (σημ. Γ.Μ: «ανθελληνικόν» λόγω του χωρισμού από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το «κέντρο» της Ρωμηοσύνης), δια δε της αριστεράς συνέρραπτεν εν Αθήναις τον αντορθόδοξον αντίτομον (=του Φαρμακίδη) επί ανεμοζάλη;» (= για να δημιουργήσει σύγχυση).

Το συμπέρασμα του Ιακωβάτου για την εκκλησιαστική πολιτική της Ρωσίας ήταν, ότι χρησιμοποιούσε το «ομόδοξον», για την παραπλάνηση του ελληνικού λαού, ενώ η ρωσική αυλή περιφρονούσε «και Χριστόν και ηθικήν». Και εδώ τολμούσε ο κεφαλονίτης πολιτικός να κρημνίσει άλλο ένα είδωλο, που συγκέντρωνε τις ελπίδες πολλών ελλήνων, και μάλιστα του λαού. Αλλά σ’ αυτό ακριβώς το σημείο εντόπιζε συγκεκριμένα τη ρωσική απάτη: Το «πνεύμα του Βορρά» - σημειώνει – ενεργεί «πότε δια των αναμνήσεων, πότε δια της θρησκείας, πότε δια των αποπλανήσεων». Ο επηρεασμός, μάλιστα, των λαϊκών στρωμάτων διευκολυνόταν από δη διάδοση της χρησμολογίας, που είχε ανανεωθεί το 19^ο αιώνα.

Όπως ειπώθηκε όμως, η εκκλησιαστική πολιτική της Ρωσίας στην Ελλάδα αποτελούσε για τον Ιακωβάτο μέρος της γενικότερης ρωσικής εξωτερικής πολιτικής, που εκφραζόταν ως Πανσλαβισμός. Ο μεγαλοϊδεατισμός του Ιακωβάτου έβλεπε στα πανσλαβιστικά σχέδια την ισχυρότερη απειλή του. Ο Ιακωβάτος διέκρινε, ΄πως άλλωστε και ο Φαρμακίδης, δύο συγγενή μεταξύ τους ρεύματα, το σλαβισμό και τον πανσλαβισμό. Κατά τον ορισμό, που δίνει ο Φαρμακίδης στα χειρόγραφά του, «πανσλαβισμός» είναι η ένωση «εις μέγα σλαβικόν έθνος των υπό τα άλλα έθνη τελούντων σλαβικών εθνών». «Σλαβισμός» δε η ένωση «των εν τη Οθωμανική επικρατεία σλαβικών εθνών» (σημ.: Αγορεύσεις, σ.222: Ο Θ. Φαρμακίδης διακρίνει «σλαβική» και «πανσλαβιστική» ιδέα και καθορίζει χρονικά τη διαμόρφωσή της στο τέλος του ρωσοτουρκικού πολέμου (1829) και την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους (1830)).

Στα πλαίσια της διπλής αυτής (οικουμενικής και στενότερης) στοχοθεσίας, συνειδητοποίησε ο Ιακωβάτος το ρωσικό/σλαβικό κίνδυνο. Επρόκειτο καθαρά για αντιποίηση της ρωμαίϊκης ιδέας. Εντάσσοντας δε τις απόψεις του για τον κίνδυνο του Πανσλαβισμού σε περιστασιακές βουλευτικές αγορεύσεις, δεν είχε τη δυνατότητα να αναπτύξει συστηματικά την ιδεολογία του, αλλά μόνο αποσπασματικά και μέσα σε κλίμα πάντα έντονης αντιπαράθεσης ή και σύγκρουσης. Έτσι κατανοούνται και οι οποιεσδήποτε υπερβολές του σε όσα «αγωνιστικώς» (κατά την πατερική θεολογία) έλεγε. Από τις σποραδικές, συνεπώς, θέσεις του θα προσπαθήσουμε να αναπαραγάγουμε την αντιπανσλαβιστική του θεωρία.

Η Ρωσική πολιτική, λόγω των πανσλαβιστικών τάσεών της, αποτελούσε για τον Ιακωβάτο μόνιμη παγκόσμια απειλή. «Όπου πατήσουν οι Ρώσοι, όλα τα καταστρέφουν». Μόνιμο ήταν κατ’ αυτόν το μίσος της Ρωσίας εναντίον του Ελληνισμού. Η Ρωσία του 19^ου αιώνα υπέσκαπτε τα θεμέλια του Ελληνικού Κράτους, χρησιμοποιώντας το για την εξυπηρέτηση των δικών της συμφερόντων, που συνοψίζονταν στην κάθοδο στην Κωνσταντινούπολη, για να «καταβροχθίση την Ελλάδα» και «τα λοιπά εθνάρια», προφανώς τα βαλκανικά. Μ’ αυτά ο Ιακωβάτος δείχνει πλήρη γνώση της σύγχρονής του διεθνούς πολιτικής. Η Ρωσία σχεδίαζε πράγματι να γίνει υπερδύναμη, στην κορυφή μνιας τεράστιας ομοσπονδίας σλαβικών χωρών, με κέντρο την Κωνσταντινούπολη. Στη συνομοσπονδία μπορούσαν να μετάσχουν και οι Έλληνες με δέλεαρ τη Θεσσαλία, την Ήπειρο και τα Νησιά.

Έτσι εξηγείται η διαφορετικά ακατανόητη και ασυμβίβαστη με το μεγαλοϊδεατισμό του θέση του Ιακωβάτου (1879) εναντίον της διεξαγωγής επιχειρήσεων στη Θεσσαλία και την Ήπειρο. Η σχετική επιχειρηματολογία των αγορεύσεών του – σκανδαλιστική εκ πρώτης όψεως – απλώς προϋποθέτει τη σλαβική πλεκτάνη. Για τη διευκόλυνση δε των επιδιώξεών της αυτών η Ρωσία χρησιμοποιούσε – κατά τον Ιακωβάτο – ακόμη και την ιστορική επιστήμη, αλλοιώνοντας την ελληνική ιστορία μέσω των πρακτόρων της.

Μέρος του πανσλαβιστικού σχεδίου ήταν, κατά τον Ιακωβάτο, η μόνιμη πολεμική κινητοποίηση της Ελλάδας και μάλιστα εναντίον της Τουρκίας. Η Ελλάδα βρισκόταν, έτσι, σε διαρκή πολεμικό συναγερμό «εναντίον όλου του κόσμου», χωρίς όμως να καθίσταται δυνατή η εξασφάλιση συμμάχων, αναγκαίων για κάθε αλυτρωτική της βλέψη. Σημαντικό όμως ήταν, ότι ο πολεμικός βρασμός, σύμφωνα με την «επιτηδείαν εκείνην πολιτικήν», στρεφόταν και εναντίον της ίδιας της Ρωσίας και του πανσλαβισμού. Στόχος όμως ήταν η συντήρηση του πολεμικού μένους για την απομόνωση της Ελλάδας, ώστε να διευκολυνθεί η τελική επικράτηση της Ρωσίας. Και είναι γεγονός, ότι από τον Κριμαϊκό πόλεμο και την ελληνική εκστρατεία της Θεσσαλίας, που είχε προκληθεί από τον Τσάρο, η Ελλάδα βρισκόταν σε συνεχή πυρετό πολέμου για την πραγμάτωση της Μ. Ιδέας.

Η Ρωσία, συνεχίζει ο Ιακωβάτος, χάρη της δικής της πολιτικής, χρησιμοποιεί, παράλληλα με την Ελλάδα και τη Βουλγαρία, απειλώντας «δια των Βουλγάρων να καταβή μέχρι Μακεδονίας». Αυτά ελέχθησαν το 1880, είχε δε προηγηθεί η Μεγάλη Βουλγαρία της συνθήκης του Αγίου Στεφάνου, επίτευγμα της Ρωσίας. Αν επιτύχει, συνεπώς, η ρωσική στοχοθεσία – συμπληρώνει ο Ιακωβάτος – κινδυνεύει η Ελλάδα να γίνει όχι απλώς μια «γκουμπέρνιγια», αλλά «δήμος» της (μεγάλης) Βουλγαρίας. Και το ευνόητο συμπέρασμά του: Όλα τα κακά της Ελλάδας προέρχονται από αυτό το «καταχθόνιον βόρειον πνεύμα», που κατευθύνει την ελλαδική εξωτερική πολιτική. Χαρακτηριστική περίπτωση ελληνικής συμφοράς, οφειλομένης στην πολιτική της Ρωσίας, ήταν για τον Ιακωβάτο ο πόλεμος της Κρήτης (1866 – 69). Γι’ αυτό προσπαθούσε, με όλες του τις δυνάμεις, να εμποδίσει τη Βουλή να «γείνη όργανον» και μάλιστα «τυφλόν» της Ρωσικής διπλωματίας.

Ο Ιακωβάτος θεωρούσε εστία αναπτύξεως της ρωσικής πολιτικής στην Ελλάδα τα ανάκτορα. Βέβαια, κατ’ αρχήν αυτό ηχεί περίεργα, αφού είναι γνωστό, ότι ο Γεώργιος Α΄ πήρε το στέμμα της Ελλάδος με την προϋπόθεση, ότι η Ελλάδα θα έμενε μακριά από κάθε επιθετική διάθεση εναντίον της Τουρκίας σύμφωνα με την πάγια αγγλική πολιτική. Ο Ιακωβάτος όμως δε δίστασε να συσχετίσει τα ανάκτορα με τη ρωσική πολιτική, παρόλες τις συνέπειες, που εγκυμονούσε μια τέτοια θέση. Η ασκουμένη πάνω στο Γεώργιο ρωσική επιρροή οφειλόταν, κατά τον Ιακωβάτο, στο γάμο του με τη ρωσίδα Όλγα (ο Γεώργιος έγινε «γαμβρός» της Ρωσίας). Από τότε ο Βασιλιάς νοσούσε «την ρωσικήν νόσον» και κατάντησε «κράλης». Είναι ευνόητος ο αντίκτυπος στη Βουλή τέτοιων διακηρύξεων, αλλά και γενικότερα.

Η πολεμική του Ιακωβάτου εναντίον του Πανσλαβισμού βοηθεί περαιτέρω στην κατανόηση της στάσεώς του απέναντι σε υπεροχικά πρόσωπα της ελληνικής κοινωνίας, όπως λ.χ. ο Ι. Καποδίστριας και ο Κ. Οικονόμος. Στα 1850 έπλεκε το εγκώμιό του. Στα 1879 όμως, μέσα από το πρίσμα της σχέσεως του Κυβερνήτη με τη Ρωσία, θα είναι «Σκλαβούνος», «Γκουμπερνάτωρ» και «πράκτορας» της Ρωσίας, «επάρατος και αιμοβόρος». Ο Κ. Οικονόμος, παρόλο που στις περισσότερες εκκλησιολογικές και κανονικές θέσεις δε διέφερε από τον Ιακωβάτο, στα 1879 θα είναι «ο εν επαράτω τη λήξει», θα ονομασθεί δε «Ρώσος υπήκοος και αγύρτης». Πρέπει όμως να γνώριζε ο Ιακωβάτος, ότι ο Οικονόμος υποστήριζε τη λύση του ανατολικού ζητήματος, με τη δημιουργία μιας αυτοκρατορίας με επικεφαλής ορθόδοξο ρώσο μονάρχη και γι’ αυτό αιτιολογείται η όψιμη αγανάκτησή του.

Η αντίδραση του Ιακωβάτου επεκτάθηκε και σ’ όλους εκείνους από τους συγχρόνους του, που, κατά τη γνώμη του, άμεσα ή έμμεσα, σχετίζονταν με τη Ρωσία ή είχαν εμπλακεί στα σχέδιά της. Όχι άδικα κατηγορήθηκε για υπερβολές στις κρίσεις του, γιατί σ’ αυτή την ομάδα κατέταξε όλους τους πολιτικούς αντιπάλους του. Θα μπορούσε όμως να αντιπαρατηρηθεί, ότι γι’ αυτό ακριβώς ήταν αντίπαλοί του, γιατί ανήκαν σ’ αυτή την ομάδα των «ρωσοφρονούντων». Δεν είναι αναγκαίος όμως ο έλεγχος όλων των επιμέρους περιπτώσεων. Περισσότερο ενδιαφέρον έχει η χρησιμοποιούμενη σ’ αυτό το χώρο ορολογία. Στα κείμενά του οι επηρεαζόμενοι από τη Ρωσία αποκαλούνται «μονομανιακοί και άθρησκοι μουζίκοι». Ο όρος «μουζίκος» (χωρικός) θα γίνει terminus technicus των σχετικών κειμένων του. Μιλεί ακόμη για «Ρωσσάρχοντες» και για «Βολταιριανούς βρωμόμοσχους», που ισοδυναμεί με το «άθεοι ρωσόφιλοι». Προβαίνει όμως και σε ονομαστικές επισημάνσεις: «Θέλουσι δώσει λόγον εις τον Θεόν και εις την ιστορίαν οι Κοζάκοι, οι Σκαλτσούναι, οι Μουστοξύδαι, τινές των εν Αθήναις Μεταξάδων και τα τούτων φονικά εργαλεία». Η εφημερίδα ΑΙΩΝ αποκαλείται από τον Ιακωβάτο «μουζικοκέφαλος» και «απαταιών», ως τύπος των Μουζίκων. Σε τέτοιες κρίσεις όμως αναδύεται κάποτε η ρωμαίϊκη ιδεολογία, απόδειξη της συνειδησιακής συνέχειας του Ιακωβάτου. Κρίνοντας, έτσι, σε σημείωμά του το φ. 3610 του «Αιώνα» της 3.8.1881 σχολιάζει: «Ο Αιών κηρύττεται λάτρις των αρχαίων και βρίζει τον βυζαντινισμόν». Και είναι γνωστό, ότι ο αρχικά «ναππαίϊκος» Αιών έγινε μετά κουμουνδουρικός, για να σβήσει τελικά στα 1884. Γι’ αυτό θα καταγγείλλει μέσα στη Βουλή τον Α. Κουμουνδούρο για τη «σλαβομανία» του.

Κατά τον Ιακωβάτο ούτε αυτό το Άγιον Όρος είχε μείνει άθικτο από τη σλαβική προπαγάνδα, όπως και άλλα ελληνικά μοναστήρια. Γι’ αυτό στα 1882 υπάρχει στη «Διαμαρτύρησίν» του η φράση: «του λεγομένου αγίου Όρους». Μια ακόμη συνάντηση του Ιακωβάτου με το Φαρμακίδη, αλλά από άλλες αφετηρίες. Γιατί και ο Θ. Φαρμακίδης θεωρούσε το Άγιον Όρος «ορμητήριον της Εταιρίας του πανσλαβισμού», χαρακτηρίζοντάς το: «το κατ’ αντίφρασιν άγιον λεγόμενον όρος». Καθολική ήταν, συνεπώς, η διάβρωση, που ο πανσλαβισμός είχε επιτύχει στην Ελλάδα.

Ένα πρόβλημα όωμς, που χρειάζεται απάντηση, είναι πότε εμφανίζεται ο αντισλαβισμός του Ιακωβάτου, ποιά πορεία είχε μέχρι την τελική διαμόρφωσή του. Στα πρώτα γραπτά του Ιακωβάτου δεν απαντούν σχετικές νύξεις. Μόνο μια φράση της «Ιστορίας» θα μπορούσε να θεωρηθεί, ότι δείχνει κάποια έμμεση αντιρωσική τοποθέτηση. Το «ξανθό γένος», που θα ελευθερώσει την πόλη, δεν είναι «ο Μόσκοβος» της χρησμολογικής γραμματείας, αλλά «το ξανθό γένος του Όθωνα», δηλαδή οι Έλληνες. Μάλλον όμως από το κείμενο αυτό του νεαρού Ιακωβάτου απηχείται η γνωστή ήδη από τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό άποψη, ότι το Γένος όφειλε να στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις και όχι στην ξένη βοήθεια.

Μια έμμεση – αλλά οπωσδήποτε θετική – μαρτυρία βρίσκουμε σε ένα σημείωμά του, που γράφτηκε ως σχολιασμός σε κείμενο του Ανδρέα Μουστοξύδη, αναφερόμενο στη δίωξη Επτανησίων για τη δήθεν συμμετοχή τους στη «Φιλορθόδοξο Εταιρεία», ανάμεσα στους οποίους και ο Κωνσταντίνος Ιακωβάτος. Σε σχετικό σχόλιο του Μουστοξύδη σημειώνει ο Ιακωβάτος: «Ο Παπάς δεν είχε σέβας ούτε σχεδόν με τους Καποδ(ίστριες) και πολύ μάλλον με τον Γεώργιον, διό αδύνατον ήτο να είναι φιλορθόδοξος». Το σημείωμα οπωσδήποτε γράφηκε μετά τον Ιανουάριο του 1840, όταν ο Κωνσταντίνος ήταν ήδη εξόριστος. Με το παραπάνω σχόλιό του ο Ιακωβάτος αμφισβητεί απλώς την ανάμειξη του Κωνσταντίνου στη «Φιλορθόδοξο Εταιρεία» και – έμμεσα – τη σχέση του με τη ρωσική πολιτική. Αντίθετα, αργότερα – όπως θα δούμε παρακάτω – θα αποδοθεί από το Γεώργιο και το Χαραλάμπη ο διωγμός του Κωνσταντίνου στη ρωσική πολιτική. Ίσως, λοιπόν, εδώ έχουμε την αρχή της αποστασιοποιήσεως του Γεωργίου από τη Ρωσική πολιτική, αλλά όχι όμως και διαμορφωμένη την αντισλαβική του ιδεολογία. Μάλιστα στις 13.9.1848 γράφει στον Κωνσταντίνο στη Χάλκη: «ο υιός του φίλου μας Γεωργίου Τυπάλδου Κοζάκη απεβίωσεν εν Αθήναις». Αν όχι τίποτε άλλο, η αναφορά αυτή δείχνει, ότι δε σκιάζει ακόμη τίποτε τις σχέσεις του Ιακωβάτου με τους Κοζάκηδες, που θα τους κατηγορεί αργότερα ως όργανα της Ρωσίας.

Στα απόγραφά του – πάντως – βλέπουμε να παρακολουθεί ανάμεσα στ’ άλλα και τις εξελίξεις της ρωσικής πολιτικής. Στα 1850 λ.χ. αποδελτιώνει άρθρα για τη Ρωσία και το σλαβισμό, όπως άρθρο της Revue dew deux Mondes, της 1.5.1850, με τίτλο: La Russie et le Slavisme... Άρα γύρω στα 1850 δείχνει ενδιαφέρον για τα ρωσικά πράγματα, φαίνεται δε ότι είχε αρχίσει να επηρεάζει ο προβληματισμός αυτός ευρύτερα το ριζοσπαστικό χώρο. Ο Κριμαϊκός πόλεμος πρέπει να έπαιξε σημαντικό ρόλο στην τοποθέτηση του Ιακωβάτου έναντι της Ρωσίας, δεδομένου μάλιστα ότι τότε φάνηκαν καθαρά και τα ρωσικά σχέδια για την Πόλη και τον Ελληνισμό, έγινε δε αισθητή η ύπαρξη και σημασία του Πανσλαβισμού.  Ακόμη, πρέπει να επηρέασε τον Ιακωβάτο το ταξείδι του στη Ρωσία το 1856, που του έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσει από κοντά τη ρωσική απολυταρχία. Η αποτυχία του αγώνα του για άρση του ελλαδικού αυτοκεφάλου (1864), η εκκλησιαστική αφομοίωση της Επτανήσου (1866) και ο γάμος του Γεωργίου Α΄ με τη ρωσίδα πριγκίπισσα Όλγα (1867), ήταν ισχυρές προκλήσεις, ώστε να διαμορφωθεί η αντισλαβική ιδεολογία του και να λάβει το συγκεκριμένο περιεχόμενο, που είδαμε παραπάνω. Από το 1870 μάλιστα το βουλγαρικό ζήτημα πρέπει να ενίσχυσε την αντισλαβική διάθεσή του, αφού το σχίσμα των Βουλγάρων συνέτεινε στην αποδυνάμωση του Οικουμενικού Πατριαρχείου και απέδειξε την αδυναμία των βαλκανικών λαών να συμπράξουν για την ανάσταση της Ρωμηοσύνης. Μεταξύ 1870 και 1875, άλλωστε, ο Πανελληνισμός λειτουργούσε ως ανασχετικό μέσο στα σχέδια του Πανσλαβισμού για τη Βαλκανική.

Εναντίον της Ρωσίας, της πολιτικής της και των Ελλήνων οπαδών της συνέταξε ο Ιακωβάτος, στα πλαίσια του πολιτικού του αγώνα, διάφορα κείμενα, τα οποία κυκλοφορήθηκαν ανώνυμα. Το πρώτο από αυτά με τον τίτλο «Ο Ντζαλίμης και ο Μόσχος ή κατά του ανθελληνισμού, εν Κεφαλληνία 1867 (σσ. 44)» υπερασπιζόταν το μητροπολίτη Κεφαλληνίας Σπυρίδωνα, εναντίον ενός άρθρου, που είχε δημοσιευθεί στην εφημερίδα Αναμόρφωσις των Αθηνών, στις 26.8.1866, για τη στάση του εναντίον της εκκλησιαστικής αφομοιώσεως της Επτανήσου. Το δεύτερο έχει τον τίτλο: «Οι Έλληνες και οι Μουζίκοι. Τραγούδι του Λαού. Ερραψώδησαν οι Ομηρίδαι Γασπαράτος, Λιοσάτος και Γιακουμακάτος», βουλευτική εκλογή των Ιακωβάτων τον Ιανουάριον του 1868, Εν Κεφαλληνία 1869 (σσ. 38) και είναι σε ποιητική μορφή. Το έργο φέρει το γραφικό υπότιτλο «Πρώτη προς Μουζίκους», απευθύνεται δε σε επώνυμους πολιτικούς του αντιπάλους, που κατατάσσονται στους πράκτορες της πολιτικής της Ρωσίας. Τα κείμενα αυτά προκάλεσαν πολλές αντιδράσεις, λόγω της σφοδρότητας και καυστικότητάς τους, δείγμα της εξάψεως των πνευμάτων. Την τελευταία επιβεβαιώνουν και οι απαντήσεις στα κείμενα αυτά από αντιπάλους του Ιακωβάτου, ώστε η υπόθεση να λάβει τη μορφή ενός «πολέμου φυλλαδίων». Για το δεύτερο κείμενο καταγγέλθηκε ο Ιακωβάτος και στη Βουλή, στην οποία έγινε μακρά σχετική συζήτηση και ακούστηκε μια από τις πιο προσωπικές αγορεύσεις του Ιακωβάτου.

Με τον αντισλαβικό αγώνα του Ιακωβάτου σχετίζονται περαιτέρω και μια σειρά αντιγράφων ανακρίσεων του Γεωργίου και του Χαραλάμπη ενώπιον των δικαστικών αρχών της Κεφαλληνίας από το 1867 μέχρι το 1876. Αιτία των ανακρίσεων ήταν η συμπεριφορά των δύο αδελφών απέναντι στο Νομάρχη Κεφαλληνίας Νεράντζη στις 8 Ιουλίου 1867, μετά την αναγνώριση του Τόμου της εκκλησιαστικής αφομοιώσεως της Επτανήσου από τον Κεφαλληνίας Σπυρίδωνα. Ο Γ. Ιακωβάτος κατηγόρησε την Εκκλησία της Ελλάδος ως «αιρετική». Δε θα επεκταθούμε στην περιγραφή της υποθέσεως, γιατί μια πρώτη γεύση παίρνει κανείς διαβάζοντας τον Ηλ. Τσιτσέλη, πρόκειται δε συν Θεώ να επανέλθουμε σ’ αυτή με νέα στοιχεία. Θα περιορισθούμε όμως σε μερικές θέσεις των αδελφών Ιακωβάτων στα κείμενα αυτά, που φωτίζουν το βασικό μας θέμα.

Στην ανάκριση του Χαραλάμπους στα 1873 σημειώνεται: «Οσάκις επλησίαζον βουλευτικαί και δημοτικαί εκλογαί, πάντοτε ηνοίγετο μια τοιαύτη ανακριτική σκηνή εναντίον ημών(...)και πάντοτε αφίεται η ανάκρισις εκκρεμής ήδη από εξ ετών και επέκεινα, καίτοι ούσα παραγεγραμμένη». Ως αιτία των διωγμών των θεωρεί το γεγονός, ότι «ωδήγησαν και οδηγούν τα ιδέας του ελληνικού έθνους κατά των ελληνοκτόνων ρωσσικών ιδεών και συστημάτων». Ως προς την προέλευσή τους δε σημειώνει, ότι προέρχονται «εκ της αφανούς ενεργείας του εν Αθήναις κεντρικού διευθυντηρίου των μισελλήνων πανσλαβιστών και του ενταύθα τοπικού ρωσσικού διευθυντηρίου, του καταδιώκοντος παν ότι φιλόπατρι και ελληνικόν». Σημαντικό όμως είναι, ότι στην πολιτική της Ρωσίας αποδίδουν τους διωγμούς και του αδελφού τους Κωνσταντίνου επί αρμοστή Douglas (εξορία 1840 – 41): «Ο διωγμός ούτος ενεργείται καθ’ ημών (...) υπό των πρακτόρων, φανερών τε και αφανών, της μισέλληνος, μισοχρίστου και απίστου πολιτικής της Ρωσσίας. Τοιούτος ήτο και ο κατά του αδελφού ημών Μητροπολίτου Κωνσταντίνου αδιάλειπτος ρωσσικός διωγμός, όστις από ραδιουργίας εις ραδιουργίαν τον εφυλάκιζεν εις διαποντίους δεκαοκταμήνους εξορίας επί σκοπέλων της Επτανήσου και παρέδιδεν αυτόν επί θανάτω εις τους Τούρκους, οίτινες όμως απεδείχθησαν χριστιανικώτεροι, φιλανθρωπότεροι και μάλλον πολιτισμένοι ή οι ορθόδοξοι Ρώσσοι».

Είναι, βέβαια,  περίεργος ο συσχετισμός του διωγμού του Τυπάλδου με τη ρωσική πολιτική, διότι είναι γνωστό, ότι ο αρμοστής Douglas, γι’ αυτό ακριβώς εδίωξε τον Κ. Τυπάλδο μαζί με άλλους, γιατί τους θεωρούσε όργανα της Ρωσίας και οπαδούς του Ρωσικού Κόμματος. Να υποθέσουμε, ότι οι Ιακωβάτοι απλώς, στο αντιρωσικό τους πάθος απέδιδαν στη Ρωσία και όσα είχαν υποφέρει επί αγγλικής προστασίας; Δεν είναι εύκολη αυτή τη στιγμή η οριστική απάντηση. Άλλωστε, και οι ίδιοι αντιλαμβάνονταν την αδυναμία αυτής της θέσεως και γι’ αυτό φρόντιζαν να την κάνουν πιο πιστευτή, όπως ο Χαραλάμπης στην ανάκρισή του: «....οι επί προστασίας παντοειδείς και άτιμοι διωγμοί κατά του οίκου ημών, υποκινηθέντες και ενεργηθέντες επιβούλως και δολίως υπό των πρακτόρων, φανερών τε και αφανών, της μισέλληνος, μισοχρίστου και απίστου πολιτικής της Ρωσσίας, συνεργαζομένης μετά της αγγλικής πολιτικής»!

Σκοπός της έρευνάς μας στο σημείο αυτό δεν είναι ο έλεγχος της αξιοπιστίας των καταγγελιών των Ιακωβάτων, ούτε είμαστε αυτή τη στιγμή σε θέση, με βάση αρχειακό και μάλιστα διπλωματικό υλικό, να απαντήσουμε με απόλυτη βεβαιότητα στο ερώτημα, αν επρόκειτο για αθεμελίωτη «ρωσσοφοβία» του Ιακωβάτου, όπως δέχεται ο Ηλ. Τσιτσέλης, ή για σκόπιμο ξενοκίνητο διωγμό, όπως διατείνονται οι ίδιοι οι Ιακωβάτοι. Μένουν μόνο οι ενδείξεις για οργανωμένη εναντίον τους αντιπολίτευση, της οποίας όμως οι εξαρτήσεις δεν μπορούν να προσδιοριστούν με βεβαιότητα. Αυτό που προέχει εδώ, είναι η καθολική αντίθεση και αντίσταση των Ιακωβάτων στον πανσλαβισμό, τον οποίο θεωρούσαν ως αίτιο τόσο της προσωπικής τους κακοδαιμονίας, όσο και των περιπετειών της Ελλάδας.

Σε πρόσφατο δημοσίευμά μας για τον Θ. Φαρμακίδη και τις αναφορές του στον Πανσλαβισμό διαπιστώσαμε την σύμπτωσή του με τον Γ. Ιακωβάτο «στην κατανόηση του πανσλαβιστικού κινήματος και στην εκτίμηση των στόχων του έναντι του Ελληνισμού». Λόγω όμως των διαφορετικών προϋποθέσεών τους οι δύο  «πολιτικοί θεολόγοι», κατέληξαν σε διαφορετικούς δρόμους. Ο Φαρμακίδης – φοβούμενος τη Ρωσία – απομακρύνθηκε τελείως από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ενώ ο Ιακωβάτος έμεινε πιστός στον Οικουμενικό Θρόνο, τον οποίο, ως πνευματικό κέντρο και φάρο του Ελληνισμού, θεωρούσε ως το μεγαλύτερο εμπόδιο στην εκδίπλωση των πανσλαβιστικών σχεδίων. Η Ρωμαίϊκη – Ελληνορθόδοξη Ιδέα του Ιακωβάτου αποστασιοποιούσε ριζικά το Έθνος από τα σλαβικά σχέδια, ενώ ο Φαρμακίδης αντιτασσόταν στον πανσλαβισμό, γιατί έμενε δεμένος με την ευρωπαϊκή ιδέα και την πολιτική της Αγγλίας. Και ο Ιακωβάτος, βέβαια, πολεμώντας τον πανσλαβισμό, συνέπιπτε κατ’ ανάγκη με θέσεις της αγγλικής πολιτικής, χωρίς όμως να ταυτισθεί ποτέ μαζί της, όπως θα δούμε στη συνέχεια.

Αντί επιλόγου – μια μικρή σύνδεση με τα επόμενα του ιδιαιτέρως ενδιαφέροντος βιβλίου:

Στα 1812 ο άγγλος περιηγητής H. Holland πληροφορήθηκε από τον Ι. Βηλαρά στα Γιάννενα, ότι υπήρχαν τρία ιδεολογικά ρεύματα στην Ελλάδα: έμποροι, νησιώτες και μωραΐτες συμπαθούσαν τους Άγγλους...ρουμελιώτες και λόγιοι τους Γάλλους...ενώ τα λαϊκά στρώματα και ο κλήρος τη Ρωσία. Αυτό σημαίνει, ότι ακόμη πριν από την Επανάσταση ο Ελληνισμός βρέθηκε αντιμέτωπος με τον ανταγωνισμό των Μ. Δυνάμεων στο χώρο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Όλο το 19^ο αιώνα οι Έλληνες πολιτικοί θα βρίσκονται συνεχώς αναγκασμένοι να επιλέγουν ανάμεσα στη Ρωσική και Αγγλική πολιτική για την πραγμάτωση των στόχων του Έθνους.

Ένας από εκείνους τους πολιτικούς, που βρέθηκε μπρος σ’ αυτό το δίλημμα, ήταν και ο Ιακωβάτος.

Και παραπάνω αναλύθηκε η τοποθέτησή του απέναντι στη Ρωσία.

Μένει τώρα να δούμε πως διαμορφώθηκε η στάση του έναντι της Αγγλίας, επιχειρώντας πρώτα μια σύντομη θεώρηση της πορείας της αγγλικής επιρροής στην Ελλάδα του 19^ου αιώνα.

....η συνέχεια στο βιβλίο....

σχετικά:

Η Ρωσία πήρε σκληρά αντίμετρα κατά των Ελληνικών αγροτικών προϊόντων - αν και δεν θα έπρεπε, ακόμη και λόγω του εμπάργκο της ΕΕ. Όμως, το «Ιστορικό Ρωσικό (κρυπτοανθελληνικό) Παράδοξο» είναι γνωστό από παλιά. Η Ελληνική κυβέρνηση παρ’ότι τα περίμενε, δεν πήρε προληπτικά αμυντικά μέτρα. Αν και μπορούσε. Ηλίθιοι ή πληρωμένοι προδότες;

«Ελλάδα – Ρωσία» και περί....«ΡωσικούΠαραδόξου»

"Σεργκέι πολύ μας μπαίνετε στην Ελλάδα...Προασπίζουμε τα συμφέροντά μας Νίκολας"

Αποστολόπουλος Gate και το τέλος της μεταπολίτευσης (του συγγραφέα Πέτρου Αργυρίου)

http://agriazwa.blogspot.gr/2014/12/gate.html

Όταν ο Σερ Πάρσιβαλ Λόουελ είδε τον 19ο αιώνα με το τηλεσκόπιο του κανάλια στην επιφάνεια του Άρη, φαντάστηκε ότι κάποιος μεγάλος αρειανός πολιτισμός δημιουργούσε αρχιτεκτονήματα στον κόκκινο πλανήτη.

Όταν κάποιος βλέπει Ελληνικά κανάλια με την τηλεόραση του, μπορεί και να φανταστεί ότι στην Ελλάδα σήμερα υπάρχει κάποιος πολιτισμός που παράγει δημοκρατία.

Η κουβέντα για ενεργή δημοκρατία στην Ελλάδα έχει τόσο νόημα όσο αυτή για ενεργό πολιτισμό στον Άρη. Μπορεί να γίνεται μόνο όσον αφορά το παρελθόν, γιατί στο παρόν μόνο ψήγματά της μπορεί να βρεθούν και όχι κατα ανάγκη ζωντανά.

Το ανθρώπινο είδος όμως, έχοντας τη μοναδική ικανότητα να λειτουργεί με συμβολισμούς μπορεί να πειστεί για την πραγματικότητα του φανταστικού.

Αυτόν το μηχανισμό χρησιμοποιήσε το 1935 ο Ορσον Γουέλς διαβάζοντας στο ραδιόφωνο αποσπάσματα του “πολέμου των δύο κόσμων” Χ.Τζ. Γουελς, βυθίζοντας στον πανικό πολλούς κατοίκους των ΗΠΑ που θαρρούσαν πως οι Αρειανοί είχαν κάνει εισβολή στις ΗΠΑ.

Τα τελευταία 5 χρόνια, η “Δημοκρατία” επιτίθεται στους πολίτες της χώρας. Και παρότι η επίθεση είναι πραγματική με πραγματικές απώλειες ζωών, το φανταστικό της υπόθεσης είναι η ταυτότητα του εισβολέα: Σε αντίθεση με τη Δημοκρατία που εξαφανίστηκε εδώ και χιλιάδες χρόνια από τη χώρα, ο πραγματικός εισβολεάς ήταν πάντα μαζί μας, δίπλα μας, φορές φορές και μέσα μας.

Είναι ένα γήινο παράσιτο που τρώει μυαλά και συνειδήσεις για πρωινό και ως εκ τούτο μπορεί μέσα από το έλλειμα αντίληψης και ηθικής που δημιουργεί να διαμορφώνει τις ιδανικότερες συνθήκες για την επιβίωση του:

Καθώς αυτές οι συνθήκες με την εκλογή προέδρου απειλούνται, τις τελευταίες μέρες ο εισβολέας

υπήρξε εξαιρετικά ενεργός: Οι δημοκρατικές αγορές επιτέθηκαν στο χρηματιστήριο της χώρας προκαλώντας δολιοφθορές, δημοκρατικοί πολιτικοί άλλων χωρών την απείλησαν με οικονομικό πόνο σε περίπτωση που δεν συμμορφωθεί σε νέες δόσεις οικονομικού πόνου, ο δημοκρατικός διοικητής της δημοκρατικής Τράπεζας της Ελλάδας απείλησε και αυτός με τη σειρά του, δημοκρατικοί δημοσιογράφοι παραδοσιακών δημοκρατικών εφημερίδων φτιάξαν μοντάζ του Τσίπρα με ολιγάρχισες και τον συνέτισαν βάζοντας στο πελώριο στόμα του δημοκράτη αντιπροέδρου της δημοκρατικής συγκυβέρνησης την ατάκα “γιατί θες να μπεις από τόσο νωρίς στα σκατά βρε παιδί μου;”.

Περίπου 70 χρόνια μετά, τα κανάλια επαναλαμβάνουν το πείραμα του Γουελς. Μόνο που αυτή τη φορά οι πολίτες από μόνοι τους πρέπει να καταλάβουν ότι είναι φάρσα. Αν συνεχίσουν να μην το καταλαβαίνουν, τότε η φάρσα θα εξακολουθήσει να είναι ένα φρικαλέο πείραμα.

Το μόνο που μπορεί να αναχαιτίσει την εισβολή του μυαλοφάγου είναι μερικές γενναίες δόσεις αλήθειας.

Και επειδή στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αλήθειες, μόνο απόψεις, την αλήθεια μπορούν πλέον να διαφυλλάτουν μόνο τα οπτικοακουστικά μέσα.

Έτσι το ηχητικό ντοκουμέντο Μπαλτάκου διαφύλαξε την αλήθεια του ότι η Σαμαρική ΝΔ είχε πάρε-δώσε με τη ΧΑ.

Και το οπτικοακουστικό ντοκουμέντο Αποστολόπουλου διαφύλαξε από την έριδα των απόψεων την αλήθεια του ότι επιχειρούνται εξαγορές συνειδήσεων βουλευτών ενόψει της συνέχειας των προεδρικών εκλογών.

Μια μικρή παρέμβαση μόνο πριν προχωρήσουμε στην ουσία της υπόθεσης: Απολογούμαι στον Παύλο Χαϊκάλη γιατί τον παρουσίασα στο άρθρο μου “Σκατά Μελά(τα)” ως υποψήφιο Μελά.

Ο Αποστολόπουλος ήταν πρόθυμος να χρηματίσει το Χαϊκάλη - ανάμεσα σε άλλους βουλευτές για να εκλέξει πρόεδρο.

Τα βασικά ερωτήματα είναι δύο: Ποιος είναι ο Αποστολόπουλος και ποια τα αφεντικά του.

Ο Αποστολόπουλος είναι ένα μικρόβιο που ευδοκιμεί σε συνθήκες ασοβαρότητας και απληστίας.

Ένας αεριτζής που φτιάχνει το βιογραφικό του on the go και το χρησιμοποιεί για να εμφανίζεται ως “πράκτορας επιρροής” και σύμβουλος όπου περνάει η μπογιά του.

Χρησιμοποίησε τις διασυνδέσεις του με τον πολιτικό κόσμο για να γίνει εξωτερικός συνεργάτης της

Deutsche Bank για να την ενημερώνει για τις κινήσεις του πολιτικού κόσμου. Χρησιμοποιεί έπειτα τη σχέση του με τη Deutsche Bank για να τοποθετείται ως ειδικός περί οικονομίας σύμβουλος σε πολιτικούς και ούτω καθ εξής.

Αν και δε γνωρίζουμε την ακριβή σειρά συμβάντων, καταλαβαίνουμε το ευρύτερο σχήμα τους.

Από σύμβουλος του ΓΑΠ τις κρίσιμες πρώτες μέρες της διαπραγμάτευσης το 2010 (άλλη διαπραγμάτευση δεν υπήρξε έκτοτε), σύμβουλος του “αντιμνημονιακού” Σαμαρά. Από εκεί, σαν ιός που για να τον ξεφορτωθεί κάποιος πρέπει να τον κολλήσει σε κάποιον άλλο, πάσα στον Καμμένο για να τον “βοηθήσει” στη διελεύκανση του σκανδάλου των CDS. Ξέρουμε τι έγινε με όλες αυτές τις υποθέσεις: Ειδικότερα στην περίπτωση των CDS και την εμπλοκή του οικογενειακού φίλου των Παπανδρέου Figueres σε αυτή - ένα σκάνδαλο εσωτερικής πληροφόρησης, η συμβολή του Αποστολόπουλου φαίνεται να ήταν το να αλλάξει εκθετικά η κλίμακα των εκτιμήσεων των κερδών των κατόχων των CDS και να πληγεί η αξιοπιστία του Καμμένου.

Αφού λοιπόν ο Αποστολόπουλος έκαψε ακόμη και τον Καμμένο, επέστρεψε στο Σαμαρά, κερδίζοντας και μια εξωτερική συνεργασία με την Πειραιώς ενώ παράλληλα τρύπωσε και στον καινούριο πολιτικό χώρο που εμφανίστηκε αρχικά ως “κίνημα” δανειοληπτών, την Υπέρβαση, στην ηγετική ομάδα της οποίας βρέθηκε και ο ορφανός πολιτικά μετά το ΛΑΟΣ τηλεπλασιέ Κυριάκος Βελόπουλος.

Στο ενδιάμεσο, μέσω της σχέσης που είχαν αναπτύξει στελέχη των ΑΝΕΛ με το Hot Doc λόγω της κοινής λάσπης που δέχτηκαν αμφότεροι από το σύστημα εξουσίας, ο Αποστολόπουλος φέρεται να προσεγγίζει και το Hot Doc αρχικά ως πληροφοριοδότης για να του κάνει τελικά μια πρόταση “διαγραφής δανείων” μετά την οποία το Hot Doc προσβεβλημένο διακόπτει κάθε επαφή μαζί του.

Η σταδιοδρομία του δεν είναι κρυφή λοιπόν. Το σημαντικότερο ερώτημα είναι το ποια είναι τα αφεντικά του κου Αποστολόπου. Είναι ένας τυχοδιώκτης που κινείται ανάλογα με το που έχει καταφέρει να τοποθετηθεί ή έχει από πίσω του κέντρα και παράκεντρα;

Ο ίδιος στο ηχογραφημένο απόσπασμα της απόπειρας εξαγοράς του Χαϊκάλη αναφέρεται σε ένα τραπεζίτη. Αλλά αυτό που γεννά απορίες είναι ο προτεινόμενος στο Χαϊκάλη τρόπος πληρωμής του για τις υπηρεσίες του στη “Δημοκρατία”: πέρα από το δια βίου πάγωμα του Δανείου του, του προτείνονται “παλιά λεφτά”.

Με ιδιαίτερη ανησυχία και άνευ λόγου, ο Αποστολόπουλος αναφέρεται ξανά και ξανά σε προσημειωμένα νομίσματα. Αναφέρεται επίσης σε σχέση με αυτά στα λίτρα της απαγωγής του επιχειρηματία Παναγόπουλου.

Μερικές λεπτομέρειες για την υπόθεση αυτή: Το ύψος των λύτρων που δόθηκε στο εγκληματικό κύκλωμα ήταν 30 εκατομμύρια ευρώ. Σε αντίθεση με άλλες απαγωγές, τα προσημειωμένα λύτρα δεν εντοπίστηκαν. Τι έγιναν αυτά τα λύτρα; Όπως περιέγραφε το Βήμα το 2012:

“Σε... επενδύσεις, με αγορές ακινήτων και δημιουργία καταστημάτων στην Κρήτη, αξιοποιούνται τα λύτρα της απαγωγής του εφοπλιστή Περικλή Παναγόπουλου.

Η ΕΛ.ΑΣ. διαπιστώνει ότι ύποπτοι για συμμετοχή στην απαγωγή του 75χρονου εφοπλιστή έχουν ανοίξει τις τελευταίες ημέρες καφετέριες και μαγαζιά με «κουλοχέρηδες» σε Χανιά και Ρέθυμνο.

Παράλληλα προχωρούν σε αγορές ακινήτων στους δύο αυτούς νομούς, ενώ επιχείρησαν να ανοίξουν ακόμα και κατασκευαστική εταιρεία! Τα στοιχεία αυτά, που προέρχονται απο την Κρήτη, «προστίθενται» σε άλλα της Ασφάλειας Αττικής, σύμφωνα με τα οποία, κατηγορούμενοι για την απαγωγή του εφοπλιστή σκορπούν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ σε νυκτερινά κέντρα της Αθήνας, των οποίων - σε περίοδο κρίσης - έχουν γίνει οι καλύτεροι πελάτες.

Ολα αυτά οδηγούν τους αστυνομικούς στο συμπέρασμα ότι ένα μεγάλο μέρος των προσημειωμένων χαρτονομισμάτων από τα λύτρα της απαγωγής του κ. Παναγόπουλου έχουν "ξεπλυθεί" σε γειτονική χώρα. Και τώρα με καθαρά λεφτά στα χέρια οι ποινικοί ξοδεύουν αφειδώς στην αγορά τα "κέρδη" τους από την εγκληματική ενέργεια.”

Πως λοιπόν, σύμφωνα πάντα με τους ηχογραφημένους ισχυρισμούς του ίδιου του Αποστολόπουλου, έχει ο ίδιος και οι εντολείς του πρόσβαση σε τέτοιου είδους προϊόντα εγκληματικής δραστηριότητας; Ποιοι είναι αυτοί που ξεπλένουν λεφτά;

Η εισαγγελεία έχει πολύ δουλειά να κάνει: Ο Αποστολόπουλος περιγράφει ολόκληρο κύκλωμα με το οποίο φέρεται να συνδέεται.

Μια άλλη ενδιαφέρουσα πτυχή της απόπειρας δωροδοκίας, είναι η αναφορά του Αποστολόπουλου ότι μέρος της αμοιβής Χαϊκάλη θα γίνει με κατάθεση σε “φθηνό χρυσό”. Τι εννοεί ο Αποστολόπουλος λέγοντας φθηνό χρυσό; Σε ποια πυραμίδα έχει εμπλακεί και θέλει να εμπλέξει και άλλους;

Είπαμε, η εισαγγελία έχει πολύ δουλειά να κάνει.

Ένα ακόμη ενδιαφέρον σημείο των αποκαλύψεων έχει να κάνει με τη βιομηχανία παραγωγής καινούριων κατα παραγγελία κομμάτων για τις ανάγκες του συστήματος. Ο Χαϊκάλης αναφέρει πως ο Αποστολόπουλος του είπε πως θα φρόντιζε και για το πολιτικό του μέλλον με τη δημιουργία ενός κόμματος προθαλάμου της ΝΔ. Το κόμμα των ημερών εκείνων ήταν φυσικά οι Ρίζες του Μπαλτάκου και η πρόθεση του η ηγεσία του να επανδρωθεί από πρώην στρατιωτικούς μας φέρνει στο μυαλό ένα όνομα: ΝΤΑΒΡΗΣ.

Αλλά ας επιστρέψουμε στο κυρίως θέμα μας. Ο Χαϊκάλης γνώριζε το ποιόν του ανθρώπου που εμφανίστηκε ως μεσάζοντας πολιτικής δωροκίας και αλλοίωσης πολιτεύματος: Σύμφωνα με τον ίδιο τον Χαϊκάλη, το 2013 ο βουλευτής είχε εμπιστευτεί τυφλά στον Αποστολόπουλο 5000 ευρώ μετά από πρόταση του δευτέρου για να τα παίξει σε ξένα χρηματιστήρια: Ο Αποστολόπουλος ήδη από το 2013 έχει βάλει το χεράκι του σε ένα μικρό Βank Run. Και όπως φαίνεται από την περίπτωση Χαϊκάλη, τα λεφτά τα κράτησε για την πάρτη του αφού ένα χρόνο μετά και μάλιστα μετά και από πιέσεις, μόλις 1300 ευρώ επιστράφηκαν από τον Αποστολόπουλο στο Χαίκάλη. Ακόμη και αν κάποιος ήθελε να τα πάρει για να εκλέξει πρόεδρο, τον τελευταίο άνθρωπο που θα εμπιστευόταν για να του τα δώσει θα ήταν ο Αποστολόπουλος.

Υπάρχουν λοιπόν ακόμη τόσο μαλάκες στην Ελλάδα της κρίσης; Ναι, και είναι και βουλευτές.

Αρχηγοί κομμάτων. Και πρωθυπουργοί. Τόσο μαλάκες που εμπιστεύτηκαν τον Αποστολόπουλο με ζητήματα πολύ σημαντικότερα από τα πέντε χιλιάρικα του Χαικάλη και αφορούσαν το ίδιο το μέλλον της χώρας. Αυτά είναι τα πολιτικά κριτήρια της χώρας ακόμη και στα υψηλότερα επίπεδα. 

Βέβαια το να είσαι μαλάκας δεν σημαίνει ότι δεν είσαι και έντιμος. Όπως και το να είσαι μαλάκας δεν αποκλείει παράλληλα το να είσαι και ανέντιμος.

Και το δεύτερο όλο και περισσότεροι φαίνεται να πιστεύουν για τον Πρωθυπουργό: Ποιος να τους αδικήσει;

Ενώ ο ίδιος ο Χαϊκάλης δεν εμπλέκει πουθενά το Σαμαρά – είναι ο Αποστολόπουλος που τον εκθέτει μιλώντας για προγραμματισμένο ραντεβού Σαμαρά-Χαϊκάλη- ο ίδιος ο Σαμαράς κάνει μήνυση στον ... Χαϊκάλη αντι να κάνει στον Αποστολόπουλο. Και αντί ο Σαμαράς να πιέσει για να διελευκανθούν οι ισχυρισμοί Αποστολόπουλου που εκθέτουν το Σαμαρά, το Μαξίμου επιχείρησε να βάλει το καπάκι στη χύτρα που βράζει και επικαλέστηκε ... θεωρίες συνομωσίας...

Ένα βίντεο, είναι ένα βίντεο, είναι ένα βίντεο.

Ο Σαμαράς, ο κύριος ¨πες στον ψηλό τον παναθηναϊκάκια, οι επόμενοι τρεις που θα πάνε να τους γαμήσει” (αλήθεια, τι έκανε ο κύριος Σαμαράς για αυτήν την παράνομη ηχογράφηση;) κρατάει μια καυτή πατάτα στο χέρια του. Σε αντίθεση με άλλες πολύ μεγαλύτερες πατάτες, αυτή, μόλις έχει βγει απο τη χύτρα και βρίσκεται σε κοινή θέα αμέσως μετά το μαγείρεμα της. Όσο και να τη φυσάει ο Σαμαράς και οι μηχανισμοί εξουσίας, αυτή δεν θα κρυώνει. 

Είναι μόνο δίκαιο, μια κυβέρνηση και μια εποχή τόσο μακάβρια γελοία να πεθάνει με εξίσου γελοίο τρόπο.

Οι ΑΝΕΛ λύτρωσαν τη χώρα από ένα "προσημειωμένο" πολιτικοοικονομικό λαμόγιο. Η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να κόψει και να καυτηριάσει όλα τα υπόλοιπα κεφάλια της λερναίας ύδρας προτού αυτή προλάβει και αναγεννηθεί.  

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com 20/12/2014

ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ: Ολόκληρο το Προεδρικό Διάταγμα 182 του 1978, που παρέχει ΦΟΡΟΕΙΣΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΕΣ στο Κ.Ι.Σ!!!

http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2014/12/182-1978.html


ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Από τον Μάρτιο του 2010 (δείτε εδώ) έχουμε δημοσιεύσει τα συγκλονιστικά στοιχεία που εμπεριέχει το άρθρο και παρά τις συνεχείς απειλές για να το κατεβάσουμε, ΤΟ ΞΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ για να μάθει όσο το δυνατόν περισσότερος κόσμος κάτι που ακούγεται απίστευτο, αλλά είναι αληθινό: Πως δηλαδή, το Κ.Ι.Σ (Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο) λειτουργεί ως ΦΟΡΟΕΙΣΠΡΑΚΤΟΡΑΣ εντός της ελληνικής επικράτειας...και με το Νόμο!!!


Επειδή κάποιοι αμφισβήτησαν την προηγούμενη ανάρτησή μας σχετικά με το σκάνδαλο της είσπραξης φόρων από το ΚΙΣ με Προεδρικό Διάταγμα, σήμερα φέρνουμε στο φως της δημοσιότητας τον σχετικό Νόμο, όπως δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (ΠΑΤΗΣΤΕ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΕΓΓΡΑΦΑ):



Βλέπουμε λοιπόν πως:

- Μέλη της Κοινότητας είναι "αυτοδικαίως" όλοι οι Εβραίοι της Αθήνας (τότε) {ΕΓΓΡΑΦΟ 1}.

- Υποχρεούνται να καταβάλουν ηθικά και υλικά, "για την επίτευξη των σκοπών της Κοινότητας" (ΕΓΓΡΑΦΟ 1).

- Ο ετήσιος φόρος ονομάζεται Πέτσια και καταβάλλεται από όσους έχουν συμπληρώσει το 21ο έτος της ηλικίας τους, με ορισμένες εξαιρέσεις (ΕΓΓΡΑΦΟ 2).

- Επίσης, φορολογούνται το τυρί, το κρασί, η ζάχαρη κλπ μέσω άλλης εισφοράς, της Γκαμπέλλα (ΕΓΓΡΑΦΟ 2).

- Άλλοι φόροι έχουν να κάνουν με το Πάσχα, καθώς και με όλες τις κοινωνικές τελετές (ΕΓΓΡΑΦΟ 2).

- Φορολούνται επίσης οι δωρέες προς την Κοινότητα (ΕΓΓΡΑΦΟ 2).



- Τέλος, εισπράττουν φόρους ακόμα και από τις Κρατικές επιχορηγήσεις για κοινωφελείς σκοπούς (ΕΓΓΡΑΦΟ 2)!

Από αυτές τις εισφορές δεν μπορεί να γλιτώσει κανείς εγγεγραμμένος στην Κοινότητα Εβραίος: Πρέπει να καταθέσει ένσταση (!!!) εναντίον της Πέτσια και μετά, αν στα επόμενα 2 χρόνια διαγραφεί από την Κοινότητα, απαλάσσεται (ΕΓΓΡΑΦΟ 5)!

Στο Διάταγμα υπάρχουν και άλλες ρυθμίσεις σχετικές με τη διαδικασία εκλογών,τα επίτιμα μέλη κλπ (ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΕΓΓΡΑΦΑ).




Διαβάστε τα υπογραμμισμένα με κόκκινο σημεία που αναφέρονται στο θέμα της φορολόγησης.

ΠΡΟΚΑΛΟΥΜΕ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΜΜΕ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΓΓΡΑΦΑ ΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑ,ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΤΟΥ.

Και βέβαια,καλούμε όλους τους Έλληνες του Διαδικτύου να διαδώσουν τα συγκλονιστικά αυτά ντοκουμέντα, που περίτρανα αποδεικνύουν πως ΤΟ ΙΔΙΟ το Ελληνικό Κράτος έχει δώσει στους «Ελληνοεβραίους» του Κ.Ι.Σ αρμοδιότητα...ΦΟΡΟΕΙΣΠΡΑΚΤΟΡΑ!!!

Οι επτά σωματικές πράξεις της μετανοίας.(Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού)

http://www.diakonima.gr/2014/12/20/%CE%BF%CE%B9-%CE%B5%CF%80%CF%84%CE%AC-%CF%83%CF%89%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CF%80%CF%81%CE%AC%CE%BE%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%AF-2/ 
Απόσπασμα από το βιβλίο «Άσκηση” του Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού
Στην πρακτική των Πατέρων, που αναλύουμε αναφέρονται επτά σωματικές πράξεις στις οποίες στηρίζονται οι τρόποι και τα έργα της μετάνοιας.
Ως πρώτη πράξη στη μετάνοια οι Πατέρες τοποθετούν την η σ υ χ ί α. Είναι η απερίσπαστη διαγωγή. Η απομάκρυνση από τα αίτια, που δημιουργούν τις αφορμές της πτώσης και της ήττας, ειδικά σε όσους είναι ασθενείς χαρακτήρες, αλλά και από αυτόν τον «ὡς λέοντα περιπατοῡντα καί ζητοῡντα νά μάς καταπιή» (“ Πέτρ. ε” 8). Με την ησυχία απέχει ο αγωνιστής από τη μάταιη και άσκοπη μέριμνα και του επιτρέπεται αν θέλει να στρέψει τη σκέψη και ασχολία του προς το Θεό, απ΄όπου φωτιζόμενος από τη θεία Χάρη ανακαλύπτει τον εαυτό του, που είναι απαραίτητο καθήκον.
Δεύτερη πράξη θεωρείται η ν η σ τ ε ί α. Με αυτήν καταβάλλεται και δεσμεύεται ένας από τους γίγαντες της διαστροφής – η γαστριμαργία – ο ακαταγώνιστος σύμμαχος της φύσης και του διαβόλου. Με αυτήν αιχμαλωτίζει ο τελευταίος τα πλείστα των θυμάτων του. Το πόσο απαραίτητη είναι αυτή η πράξη το απέδειξε ο Κύριος μας, όταν ανέλαβε με την παρουσία του την ανάπλασή μας, μετά το θείο βάπτισμα στον Ιορδάνη. Ποιος τώρα μπορεί να αμφισβητήσει το βάθρο αυτό της μετανοίας, της ανάπλασης, της ανάστασης, της σωτηρίας; Εάν ο αναμάρτητος και απαθής νηστεύει – και μάλιστα παρατεταμένα – ποιος θα προφασιστεί αδυναμία ή άρνηση; Αφήνω και την άσκηση της δίψας που οι έμπειροι της εγκρατείας προβάλλουν ως άριστο άθλημα κατά των παράλογων ορέξεων.
Την α γ ρ υ π ν ί α, ως τρίτη πράξη, συνιστούν οι Πατέρες. Είναι το αποτελεσματικότερο μέσο φωτισμού του νου και γεννήτρια της προσευχής. Ο κόρος της υπνηλίας υποβιβάζει άμεσα τη διαύγεια του νου. Μειώνεται η διανοητική ικανότητα της λογικής φύσης να συγκρίνει, διακρίνει, επιλέξει και εφαρμόσει όσα η νόμιμη άσκηση απαιτεί. Η αγρυπνία, ως μέσο της φίλης των Πατέρων μας φιλοπονίας, πάντοτε προηγείτο στους ασκητικούς αγώνες. Και είναι γνωστή η υπερβολική άσκηση των Πατέρων στην αγρυπνία. Επέμεναν στα πολλαπλά οφέλη αυτής της αρετής, επειδή συντελούσε άριστα στη διανοητική εργασία από την οποία εξαρτώνται όλα εφ΄όσον «νοῡς ορᾶ καί νοῦς ακούει» και εκλέγει και εκτελεί.
Τέταρτη και πέμπτη πράξη τοποθετούν οι Πατέρες την π ρ ο σ ε υ χ ή και την ψ α λ μ ω δ ί α. Πράγματι διαιρούσαν την εργασία της προσευχής σε δύο τρόπους, που επικρατούν στην τόσο σημαντική αυτή παναρετή. Στο όνομα της προσευχής χάραξαν την έννοια της εσωστρέφειας και ειδικά της «κατά μόνας» προς το Θεό συνομιλίας. Εκεί ο καθένας επιρρίπτει τον εαυτό του μπροστά στη θεία ευσπλαχνία και αγαθότητα και με επίμονη εξομολόγηση, δέηση, ικεσία, παράκληση ή και ευχαριστία αναφέρει τον πόνο και τον πόθο του προς «τόν δυνάμενον σῴζειν» Χριστό, το Θεό μας. Η ψ α λ μ ω δ ί α χρησιμοποιείται στις ομαδικές συναθροίσεις των πιστών. Με την υμνολογία επιτελείται εορταστικότερα η κοινή προσευχή και αυτό είναι περισσότερο αποδεκτό και εφαρμόσιμο από το λαό.
Έκτη πράξη θεωρούν οι Πατέρες την α ν ά γ ν ω σ η και μελέτη λόγων και παραγγελμάτων που μας κατευθύνουν στην εν Χριστώ πνευματική μας ζωή. Ο λόγος τους Κυρίου μας «ὁ ἔχων τάς ἐντολάς μου» αυτό σημαίνει: Να μάθει και να κατανοήσει τις εντολές μου το θέλημά μου και μετά να γίνει τηρητής (τηρών αυτάς). Και αυτός «ἐστιν ό ἀγαπῶν με». Στο Μωσαϊκό νόμο απαιτητικότερα διέταζε ο Θεός τη μελέτη του θελήματός του και την ενασχόληση με αυτό για να μη παραλείπεται, ως καθήκον, η ακριβής τήρηση και εφαρμογή του. «Ἐν τῷ νόμῳ αὐτοῦ μελετήσει ἡμέρας καί νυκτός» (Ψαλμ α” 2). Μια από τις σπουδαιότερες φροντίδες αυτού που θέλει να απαλλαγεί από τη λύσσα του «ὠρυομένου ὡς λέοντος» εναντίον μας, κατά τον Παύλο, είναι το να «μή ἀγνοώμεν τά νοήματα αὐτοῦ» (πρβλ Β” Πετρ. α” 21). Επειδή οι φίλοι και δούλοι του Θεού «οὐκ ἰδίῳ θελήματι ἀλλά Πνεύματι Ἁγίῳ φερόμενοι ἐλάλησαν καί ἔγραψαν» (πρβλ Β’ Πετρ. α’ 21), είναι πλέον καθήκον η μελέτη και έρευνα των λόγων και των συγγραφών τους προς πλήρη διαφώτιση και μάθηση του αόρατου πολέμου που ασίγαστα διεξάγουμε.
Έβδομη πράξη θεωρούν οι Πατέρες την ε π ε ρ ώ τ η σ η  τ ω ν  ε μ π ε ί ρ ω ν για κάθε λόγο και πράξη. Με αυτόν τον τρόπο επισφραγίζεται το ταπεινό φρόνημα. Απουσιάζει ή αυταρέσκεια και η απειρία. «Τοῖς ταπεινοῖς» δίνει ο Κύριος το φωτισμό και τη Χάρη του. Το τέλος όλης αυτής της προσπάθειας και ετοιμασίας είναι η υπομονή, ώστε «μήτε θαρρεῖν, μήτε ἀπογιγνώσκειν» απ” όσα συνήθως συμβαίνουν είτε χαροποιά είτε επίπονα.
Πηγή:  tokandylaki.blogspot.gr

Χριστούγεννα, χωρίς Εξομολόγηση; Δεν γίνεται!!!

http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2014/12/blog-post_408.html



Είναι απαραίτητη η Εξομολόγηση για όλους;

Μόνο ένας αναμάρτητος δέ χρειάζεται Εξομολόγηση. Ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος γράφει ότι όποιος θεωρεί τόν εαυτό του αναμάρτητο βρίσκεται σε πλάνη και μακριά από τήν αλήθεια (Α' Ιω. 1, 8). Αλλά και ο μόνος άναμάρτητος, ο Χριστός, δέχτηκε τό βάπτισμα της μετανοίας από τόν Πρόδρομο και έδειξε τήν αναγκαιότητα του μυστηρίου. Γι' αυτό η Εξομολόγηση αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο τής ορθόδοξης χριστιανικής ζωής.

Όπως προαναφέραμε, η Εξομολόγηση γίνεται σε έναν πνευματικό. Δηλαδή σε ιερέα ο οποίος έχει επιλεγεί ειδικά γι' αυτό τό έργο. Χρειάζεται βέβαια να επικοινωνήσουμε μαζί του για να μας ορίσει τον χρόνο και τόν τόπο, εκτός και αν εξομολογεί σέ καθορισμένες τακτικές ημέρες και ώρες, οπότε δεν είναι απαραίτητη η προηγούμενη συνεννόηση.

Ο πνευματικός δέ συγχωρεί τις αμαρτίες μας με τή δική του αγιότητα ή δύναμη, αλλά με τή χάρη πού του δόθηκε από τόν Θεό· αυτός μεσολαβεί μόνο. ΤΙς δικές του αμαρτίες φροντίζει νά τις εξομολογείται και αυτός σέ κάποιον άλλον πνευματικό.

Τι πρέπει να πώ στην Εξομολόγηση;
Στην Εξομολόγηση εξετάζουμε τα αισθήματα, τις σκέψεις, τα λόγια, τις πράξεις, τη συμπεριφορά, τις συνήθειες, τις αξίες, τις προτεραιότητες, τους στόχους, την κατεύθυνση και τον τρόπο της ζωής μας. Δέν περιοριζόμαστε στην προσωπική μας πνευματική ζωή, αλλά συνεξετάζουμε τις οικογενειακές σχέσεις, τις κοινωνικές σχέσεις, την εργασία, ακόμα και τη διασκέδασή μας.


Και αυτό επειδή όλη μας η ζωή πρέπει να φωτιστεί από το Άγιο Πνεύμα. Όχι για να καταδικάσουμε τον εαυτό μας, αλλά για να εξασφαλίσουμε τήν πορεία μας προς τον Χριστό. Μπορούμε λοιπόν να θέσουμε στην κρίση του πνευματικού ζητήματα που μας απασχολούν, ώστε νά πάρουμε αποφάσεις και νά κάνουμε επιλογές πού μας προάγουν πνευματικά αποφεύγοντας ταυτόχρονα άλλες που μπορούν να ζημιώσουν τήν ψυχή μας.

Δε σκότωσα, ούτε έκλεψα... τί νά εξομολογηθώ;
Όταν έχουμε τέτοια απορία, αποκαλύπτουμε ότι δε γνωρίζουμε τή διδασκαλία του Χρίστου. Επειδή ο Χριστός μας διδάσκει ότι και οί αμαρτωλοί λογισμοί ακόμα μας απομακρύνουν από τον Θεό. Επίσης, αμαρτάνουμε όχι μόνο όταν πράττουμε κάτι κακό, άλλα και όταν δέν εφαρμόζουμε τό καλό. Άραγε ποιος μπορεί νά ισχυριστεί ότι εκπληρώνει πραγματικά την εντολή της αγάπης και μάλιστα προς τους εχθρούς του;

Μου φαίνεται δύσκολο νά μιλήσω για τόσο προσωπικά Θέματα. Αισθάνομαι ντροπή. Τί θα σκεφτεί ο πνευματικός;
Πρέπει νά βλέπουμε τό εξομολογητήριο σαν ιατρείο και τον πνευματικό σάν γιατρό. Για εμάς η Εξομολόγηση είναι θέμα ψυχικής -συχνά και σωματικής- υγείας. Για τον πνευματικό πάλι είναι κάτι τό συνηθισμένο. Δεν πρόκειται νά σοκαριστεί από τις δικές μας αμαρτίες. Σίγουρα έχει ακούσει χειρότερες. Εξάλλου, δεν είναι περίεργο η ντροπή, πού μας λείπει την ώρα της αμαρτίας, νά μας κυριεύει τήν ώρα της μετανοίας;

Φοβάμαι μήπως ο πνευματικός φανερώσει τις αμαρτίες μου.
Ο πνευματικός έχει ιερό καθήκον να τηρεί τό απόρρητο της Εξομολογήσεως, τό οποίο μάλιστα αναγνωρίζεται και από τόν νόμο. Σε περίπτωση παράβασης αυτού του καθήκοντος ελέγχεται από τόν Επίσκοπο του και τήν Εκκλησιαστική Δικαιοσύνη.

Όπως αναφέραμε πρωτύτερα, τόν πνευματικό θα πρέπει νά τόν αντιμετωπίζουμε ως θεραπευτή. Έτσι χρειάζεται νά τόν περιβάλλουμε και με ανάλογη εμπιστοσύνη. Γιά τον λόγο αυτόν επιλέγουμε ελεύθερα και με δική μας ευθύνη τον πνευματικό, ώστε νά είναι πρόσωπο μέ πίστη και αρετή και νά έχει τήν καλή μαρτυρία των πιστών.

Μάλιστα η παράδοση τής Εκκλησίας μας συνιστά τήν τακτική εξομολόγηση στον ίδιο πνευματικό και τήν αποφυγή της εναλλαγής του. Εξάλλου, έχει διαπιστωθεί ότι συνήθως εμείς οί ίδιοι γινόμαστε αιτία κοινοποίησης τής προσωπικής μας ζωής, όταν τήν εμπιστευόμαστε σε ακατάλληλα πρόσωπα, τά οποία δεν έχουν καν τήν ιδιότητα του πνευματικού.

Μετά τήν ευχή του πνευματικού έχουν συγχωρεθεί όλες οι αμαρτίες μου; Μήπως κάποιες θα πρέπει νά τις εξομολογηθώ πάλι;
Η ευχή του πνευματικού δίνει τήν άφεση όλων των αμαρτιών πού έξαγορεύσαμε. Συνεπώς τυχόν αμφιβολία μας για τό θέμα αυτό δείχνει έλλειψη πίστης στο μυστήριο και στή δύναμη του Θεού. Αν πάλι δέν αναφέραμε κάτι βασικό σε σχέση με κάποια αμαρτία, χρειάζεται τήν επόμενη φορά νά τό διευκρινίσουμε.

Αν ξεχάσω κάποια αμαρτία; Αν κρύψω κάποια από ντροπή;
Αν ξεχάσαμε κάτι και εφόσον δεν είναι σοβαρό, μπορούμε νά το αναφέρουμε στην επόμενη εξομολόγηση. Αν όμως παραλείψαμε κάποια αμαρτία εσκεμμένα, τότε δεν πρέπει να θεωρούμε ότι μας δόθηκε άφεση και δεν πρέπει νά κοινωνήσουμε, ακόμη και αν πήραμε την άδεια του πνευματικού.

Είναι απαραίτητη η Θεία Κοινωνία μετά την Εξομολόγηση;
Η μετάνοια δεν περιορίζεται στο μυστήριο της Εξομολογήσεως. Η «συμφιλίωση» και η ενωσή μας με τον Θεό δεν ολοκληρώνεται χωρίς τη Θεία Κοινωνία. Αύτη είναι ή μυστηριακή ένωση με τον Θεάνθρωπο Χριστό. Το αποκορύφωμα των μυστηρίων. Η Εξομολόγηση μας προετοιμάζει για τη Θεία Κοινωνία.

Μπορώ νά κοινωνήσω λοιπόν αφού εξομολογήθηκα;
Μετά τήν εξομολόγηση θα πρέπει νά ζητήσουμε από τον πνευματικό τήν άδεια νά μεταλάβουμε. Αυτός θά ορίσει τον χρόνο, τή συχνότητα και τον τρόπο της προετοιμασίας μας (νηστεία, προσευχή, συγχώρεση - συμφιλίωση με τους άλλους).

Όμως, τί νόημα έχει νά εξομολογούμαι τακτικά, όταν γνωρίζω ότι θά επαναλάβω τις ίδιες αμαρτίες;
Όπως κάποιος πού πάσχει από χρόνια ασθένεια δεν παύει νά προσπαθεί για τήν απαλλαγή του, έτσι και εκείνος πού επιθυμεί πραγματικά τήν πνευματική υγεία φροντίζει αδιάκοπα νά τήν αποκτήσει. Αυτός είναι ο πνευματικός αγώνας του ανθρώπου· η διά βίου μετάνοια.

Το μυστήριο της Εξομολόγησης εξασφαλίζει ότι καμμιά αμαρτία δε μπορεί νά μας απομακρύνει από τό έλεος του Θεού. Μόνο η έλλειψη μετανοίας μπορεί νά μας καταδικάσει στην αίώνια στέρηση Του.

ΠΗΓΗ 

To αίμα της Θεοτόκου (συγκλονιστικό περιστατικό!)

http://www.diakonima.gr/2014/12/19/to-%CE%B1%CE%AF%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CF%85/
Βρισκόμαστε στα 1922. Η επανάσταση του ’17 στη Ρωσία έχει οριστικά επιβληθεί. Οι ερυθροί παρτιζάνοι (κομμουνιστές αντάρτες) νίκησαν τους λευκούς (τσαρικούς αντάρτες) και έπέ6αλαν νέα τάξη πραγμάτων, καταργώντας έθιμα και παραδόσεις.
Στο χωριό Τοργίνσκ, πολύ κοντά στην πόλη Νερτσίνσκ, έκλεισαν τον ενοριακό ναό και κάρφωσαν με σανίδες τις πύλες του. Ήταν ένας ναός φημισμένος σ’ όλη την περιοχή Ζαμπαϊκάλ, για μια θαυματουργή εικόνα της Θεομήτορος, την οποία τιμούσαν όχι μόνο οι κοζάκοι, αλλά και οι ξένοι.
Ο ναός πανηγύριζε στις 8 Ιουλίου. Πλήθος πιστών συνέρρεε απ’ όλη την περιοχή. Μετά την Παράκληση, έβγαιναν όλοι από τον ναό και λιτάνευαν την ιερή εικόνα στα γύρω χωριά. Τώρα όμως δεν γίνεται πιά λιτανεία, γιατί η νέα εξουσία έχει σφραγίσει την εκκλησία.
Εκείνη τη χρονιά είχε πέσει φοβερή ξηρασία στην περιοχή Ζαμπαϊκάλ. Η γη άνοιξε από τη ζέστη, και στέρεψαν οι πηγές, τα ποτάμια και τα πηγάδια. Τα φύλλα των δέντρων κιτρίνισαν και μαράθηκαν σαν να είχε περάσει φωτιά. Τα σπαρτά στους κάμπους ξεράθηκαν.
Πλησίαζε η 8η Ιουλίου, που άλλοτε πανηγύριζε η Παναγία του Τοργίνσκ. Την παραμονή, στη λαϊκή συνέλευση του Τοργίνσκ, οι ασπρογένηδες γέροι κοζάκοι άκουγαν σκυθρωποί τον Στέφανο Καμένστσικωφ, πρώην κόκκινο παρτιζάνο και τώρα γραμματέα του χωρίου να φλυαρεί:
– Λοιπόν σύντροφοι, είπε συμπερασματικά ο γραμματέας, πιστεύετε πως έχουμε ξηρασία, επειδή απαγόρευσε η εργατική εξουσία να λιτανεύεται η εικόνα της Παναγίας! Επειδή απαγόρευσε στους ελεεινούς παπάδες να ζαλίζουν τον λαό, κι επειδή κάρφωσε με σανίδες την εκκλησία!
– Ακριβώς! συμφώνησαν όλοι.
– Στέφανε! φώναξε ένας παλιός επίτροπος του ναού του Τοργίνσκ. Εφέτος επιθυμούμε να λιτανεύσουμε την εικόνα της Παναγίας στους αγρούς μας. Τίποτε κακό δεν πρόκειται να συμβεί. Ζήτησε λοιπόν την άδεια από τους υπευθύνους.
– Καλά σύντροφοι. Αφού επιμένετε τόσο πολύ, θα ενεργήσω σύμφωνα με την επιθυμία σας. Πάντως μην περιμένετε βροχή. Έτσι θα καταλάβετε στην πράξη ότι Θεός δεν υπάρχει.
Η αίτηση έγινε από τον γραμματέα, και η απάντηση ήρθε θετική από τα μέλη της G.P.U. Η χαρμόσυνη είδηση, πως θα πανηγυρίσουν και πάλι όπως τα παλιά καλά χρόνια και θα λιτανεύσουν τη θαυματουργή εικόνα στους αγρούς για να βρέξει, διαδόθηκε σαν αστραπή.
Την επομένη το πρωί πλήθος λαού είχε κατακλύσει τον ναό και τον γύρω χώρο. Κατέφθασαν όλοι ντυμένοι στα γιορτινά τους, ενώ οι κωδωνοκρουσίες συμπλήρωναν τον εορταστικό τόνο της ημέρας. Μοναδική παραφωνία αποτελούσε η παρουσία των πρακτόρων της G.P.U. με τα κασκέτα και το ειρωνικό τους ύφος.
Σε λίγο λευκογένειοι κοζάκοι βγήκαν απ’ τον ναό κρατώντας το βαρύ κιβώριο με την εικόνα της Θεοτόκου. Ακολουθούσαν οι ιερείς με τα χρυσοποίκιλτα άμφιά τους.
Ο λαός γονάτισε. Όλων τα μάτια ήσαν δακρυσμένα. Η μεγάλη εικόνα με τα πολύτιμα πετράδια και τα ακτινοβόλα μάτια της Θεοτόκου περνούσε μπροστά από τους πιστούς.
Κάποια στιγμή αυτά τ’ ακτινοβόλα μάτια συναντήθηκαν με το βλοσυρό βλέμμα του Καμένστσικωφ και τον συγκλόνισαν. Ένοιωσε πως τον κοίταζαν στα μύχια της ψυχής του. Έκανε όμως τον αδιάφορο. Διόρθωσε το κασκέτο του κι άρχισε να καπνίζει.
Η Παράκληση είχε αρχίσει, και ο πολιός π. Ιωάννης πρόφερε αργά και καθαρά τις αιτήσεις:
— Δος υετόν τη διψώση γη, Σώτερ!
Πόσο λαχταρούσαν άνθρωποι και φύση την ευεργετική βροχούλα! Ο ανυπόφορος καύσωνας την ώρα έ- κείνη έφθανε μέχρι τρέλλας. Οι ιερείς ράντιζαν με το αγιασμένο νερό το κιτρινισμένο σιτάρι και την κατάξερη γη.
Μέχρι το βράδυ λιτάνευσαν την εικόνα της Θεοτόκου σ’ όλα τα χωράφια κι έκαναν αδιάκοπες παρακλήσεις, ενώ το πλήθος ακολουθούσε ακούραστο σε λόφους, σε δρόμους, σε πλαγιές.
Ο Καμένστσικωφ, καβάλα στ’ άλογό του, χαμογελούσε ειρωνικά. Κάποια στιγμή πέταξε το τσιγάρο και μουρμούρισε θυμωμένος:
– Θα σας δείξω εγώ ποιός είναι ο Χριστός και η Παναγία σας.
Τώρα η λιτανεία πλησίασε στα σπίτια του χωρίου Τοργίνσκ. Στη μέση ακριβώς βρισκόταν το σπίτι του Καμένστσικωφ. Στην πόρτα περίμενε ευλαβικά η ηλικιωμένη μητέρα του.
– Γριά! της φώναξε. Μην τολμήσεις να βάλεις στην αυλή μας αυτή την τσιγγάνα!
– Τι λόγια είναι αυτά, Στέφανε! Τρελλάθηκες; διαμαρτυρήθηκε εκείνη.
Στο μεταξύ παρουσιάστηκαν στον ουρανό συννεφάκια, που διαρκώς μεγάλωναν. Κάποια στιγμή ο ιερέας στάθηκε για τη συνηθισμένη δέηση. Τότε ο Στέφανος, κατακόκκινος, έτρεξε κοντά του φωνάζοντας:
– Φτάνει πιά η κωμωδία! Σύντροφοι, κυκλώστε αυτή την παλιοκασέλα! Τώρα θα σας δείξω πως δεν υπάρχει Θεός και Παναγία.
Και λέγοντας αυτά, έπιασε τον π. Ιωάννη από τα γένεια και τον έσπρωξε με ορμή. Ο λευκασμένος λευίτης κυλίστηκε στη γη, ενώ ο χρυσός σταυρός που κρατούσε γλύστρησε από το χέρι του. Ο Καμένστσικωφ κλώτσησε με τη μπότα του τον σταυρό κι ύστερα τράβηξε το καυκασιανό του σπαθί και χτύπησε μ’ όλη του τη δύναμη το πλαίσιο της εικόνας.
Ο κόσμος ταράχτηκε. Μεσολάβησε μια στιγμή, και
υστέρα ακούστηκαν κραυγές:
– Αίμα, αίμα!
– Θαύμα, θαύμα!
Ο Στέφανος κοίταξε τριγύρω αγριεμένος. «Γιατί φωνάζουν;» αναρωτήθηκε.
– Στέφανε! φώναξε έξαλλη η μητέρα του. Αμαρτία θανάσιμη! Κοίτα τη Δέσποινα!
Έριξε μια ματιά στην εικόνα και πάγωσε. Από το δεξί μάγουλο της Θεοτόκου έτρεχε αίμα σταγόνα-σταγόνα. Έτρεχε προς τα κάτω και πορφύρωνε το ασημένιο της πουκάμισο.
Ξαφνικά, σαν με ξένη φωνή, φώναξε ο ίδιος ο Καμένστσικωφ:
– Δάκρυα, δάκρυα!
Από τα μεγάλα μάτια της Παναγίας έτρεχαν μεγάλα, καθαρά σαν διαμάντια δάκρυα. Κι αμέσως άρχισε να πέφτει από τον ουρανό η ευλογημένη βροχή.
Τρεις ημέρες έβρεχε συνέχεια. Η ποτιστική βροχή έπεφτε ακατάπαυστα στη διψασμένη γη, κι εκείνη ρουφούσε με απληστία το ζωογόνο νερό. Την τέταρτη μέρα ανέτειλε στον ουρανό ένας ολόλαμπρος ήλιος. Έλαμψε δείχνοντας στους ανθρώπους το θαύμα της ζωής και της ανακαινίσεως.
Η Παναγία του Τοργίνσκ είχε κάνει το θαύμα της. Τα μέλη της G.P.U., ταπεινωμένα για το πάθημά τους, σφράγισαν και πάλι την εκκλησία και απήγαγαν την ιερή εικόνα σε μια μακρινή πόλη.
Το μεγαλύτερο όμως θαύμα συντελέστηκε στον Καμένστσικωφ, στον άθεο εκείνο μπολσεβίκο. Η Παναγία με το αίμα και το δάκρυ της πότισε την άπιστη αλλά διψασμένη ψυχή του, κι εκείνη δεν άργησε να καρποφορήσει την πίστη και τη μετάνοια..
Πέρασαν χρόνια. Μια φθινοπωρινή νύχτα του 1930 μπήκε αθόρυβα στο Τοργίνσκ ένα μικρό έφιππο απόσπασμα από λευκούς παρτιζάνους. Στο κέντρο του χωριού σταμάτησαν, έβγαλαν τα κασκέτα τους και σταυροκοπήθηκαν. Ο αρχηγός, με σπασμένη από τη συγκίνηση φωνή, άρχισε να λέει:
— Στο σημείο αυτό, σύντροφοι, υψωνόταν άλλοτε ο φημισμένος ναός της Παναγίας του Τοργίνσκ. Τώρα δεν υπάρχει τίποτε, παρά αυτό το μαύρο οργωμένο χωράφι. Πριν οκτώ χρόνια ήμουν αυτόπτης μάρτυς του τελευταίου θαύματος που έκανε η χάρη της. Από την η- μέρα εκείνη, συγκλονισμένος για την ανήκουστη ιεροσυλία μου στην άγια εικόνα της, δεν εύρισκα ανάπαυση πουθενά. Εκείνα τ’ ακτινοβόλα μάτια, εκείνο το ζωντανό αίμα και τα δάκρυα στο πρόσωπο της, με παρακολουθούσαν παντού. Κι αυτά έγιναν η αιτία της μεταστροφής μου. Εγώ, ο Στέφανος Καμένστσικωφ, ο άθεος μπολσεβίκος και διώκτης της ‘Ορθοδοξίας, έγινα τώρα πιστός χριστιανός. Τώρα, αγαπητοί μου, όπως γνωρίζετε, η σοβιετική εξουσία έχει προκηρύξει τεράστια αμοιβή για το κεφάλι μου, καθώς και για τα δικά σας. Τώρα έχουμε καταλάβει όλοι τι σημαίνει ρωσική πραγματικότητα, και τι σημαίνει να σηκώνεις τον σταυρό του Κυρίου.
Ο Στέφανος σώπασε. Σπηρούνισε τ’ άλογο του και ξεκίνησαν όλοι για το πατρικό του σπίτι. ‘Επιθυμούσε ν’ ανταμώσει τη μητέρα του ύστερα από οχτώ χρόνια χωρισμού. Μπήκε στην αύλή και προχώρησε στον εξώστη, χωρίς να γνωρίζει ότι τον παραμονεύει ο θάνατος.
Τ’ ακτινοβόλα όμως μάπα της Παναγίας τον παρακολουθούσαν και θ’ αποσοβούσαν ιόν κίνδυνο. Τα σανίδια έτριξαν κάτω από τα πόδια του. Σήκωσε το μάνταλο και χτύπησε δυνατά.
– Ποιος είναι; ακούστηκε μια φωνή.
– Εγώ, μητέρα, ο Στέφανος! αποκρίθηκε χαμηλόφωνα.
– Στεφανάκο μου, αγαπημένο μου παιδί!
Η πόρτα άνοιξε και η μητέρα έπεσε με λαχτάρα στην αγκαλιά του γιου της. Αμέσως όμως τον έσπρωξε, κάνοντας νόημα με τα χέρια και πνίγοντας τους λυγμούς της.
Ο Στέφανος δεν κατάλαβε. Στεκόταν αποσβολωμένος στον σκοτεινό εξώστη.
– Ενέδρα! φώναξε άγρια η γριούλα. Φύγε γρήγορα! Οι κακούργοι σε περιμένουν εδώ από το Βράδυ. Κάποιος δικός σου σε κατέδωσε.
– Παλιόγρια! ακούστηκε μια φωνή. Μας πρόδωσες! Κι αμέσως έπεσαν τρεις πιστολιές.
Η μητέρα σωριάστηκε αιμόφυρτη, ενώ ο γιός της πετάχτηκε έξω. Οι σύντροφοι του όρμησαν στην αυλή.
– Χειροβομβίδες! βρυχήθηκε ο Στέφανος.
Δεκάδες χειροβομβίδες ρίχτηκαν μονομιάς στην ανοιχτή πόρτα και στα παράθυρα. Το σπίτι σείστηκε από τις εκρήξεις. Άνδρες της G.P.U. έτρεξαν να κόψουν την υποχώρηση των παρτιζάνων, αλλά εκείνοι βρίσκονταν ήδη έξω απ’ το χωριό. Απόμακρα ακούγονταν ποδοβολητά άλογων και πυροβολισμοί. Ύστερα όλα ησύχασαν. Ήταν ακόμη νύχτα, και το φεγγάρι έκανε τα νερά του ποταμού Τόργα να λαμποκοπούν.
Καλοκαίρι του 1932. Το τραίνο σταματά στον σταθμό του Χαρμπίν, στη Μαντζουρία της Κίνας. Ανάμεσα σ’ αυτούς που άπο6ι6άζονται είναι κι ένας άνδρας μετρίου αναστήματος, με γκρι καπέλο και μια βαλίτσα στο χέρι.
Είναι ο Στέφανος Καμένστσικωφ, που κατάφερε να δραπετεύσει από τη Ρωσία στην Κίνα. Άν και διέφυγε στα ξένα, το ηθικό του δεν έχει καμφθεί. Πιστεύει πως σύντομα θα γίνει και πάλι χρήσιμος στην αγαπημένη του πατρίδα, όπου θα επιστρέψει κάποτε για να ξεπληρώσει και το απαράγραπτο χρέος του στην Υπεραγία Θεοτόκο.
Πηγή: «Ρωσική ζωή», φυλ. 7969/14-5-1974, (ρωσική εφημερίδα).
Αναδημοσίευση από: Εμφανίσεις και Θαύματα της Παναγίας, Έκδοση Εικοστή όγδοη, Ιερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπός Αττικής 2007.

Τα Χριστούγεννα γεννήθηκε Ο ΧΡΙΣΤΟΣ...όχι η υπερκατανάλωση!

http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2014/12/blog-post_722.html

Γράφει ὁ φιλόλογος Γεώργιος Ἔξαρχος

«Τὰ Χριστούγεννα γεννήθηκε ὁ Χριστός!». Αὐτονόητο; Ἴσως γιὰ μᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους. Ὅμως καὶ αὐτὸ πλέον συζητεῖται… Πολλὲς φορὲς κατὰ τὸ πάρελθον ἐπιχειρήθηκε νὰ καταργηθεῖ ἡ ἑορτὴ τῶν Χριστουγεννων διὰ τῆς βίας ἀπὸ τὸ χριστιανικὸ πλήρωμα τῆς ἐκκλησίας. Τὸ 1644 στὴν Βρεττανία, ὁ Ὄλιβερ Κρόμγουελ καὶ τὸ κόμμα τῶν πουριτανῶν, θέλησαν νὰ καταργήσουν μὲ νόμο τὰ Χριστούγεννα. Ἔτσι ἡ ἥμερα ἀπαγορεύθηκε νὰ εἶναι ἀργία, ἡ δὲ βουλὴ συνεδρίαζε κάθε χρόνο τὴν ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων γιά περισσότερο ἀπὸ μία δεκαετία. Τὸν περασμένο αἰῶνα στὴν κομμουνιστικὴ Ῥωσσία εἶχαν ἀπαγορευθεῖ τὰ Χριστούγεννα ἀπὸ τὸ 1917 ὡς τὸ 1990 ὁπὀτε καὶ κατέρρευσε τὸ καθεστώς. Ἐπὶ κυβερνήσεως δὲ Στάλιν εἶχαν ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ τὰ σταλινούγεννα! Ἡ χειρότερη ὅμως πολεμικὴ τῶν Σιωνιστῶν εἲναι αὐτὴ τῆς ἐκκοσμικεύσεως τῶν Χριστουγέννων, ἡ ὁποία μεταβάλλει τὸ ὑπερκόσμιο γεγονὸς σὲ ἐγκόσμιο καὶ ὑλιστικό. Φθάσαμε σήμερα, νὰ προβάλουμε μία ἐντελῶς εἰδωλολατρικὴ ἀτμόσφαιρα στὰ σπίτια μας καὶ ὡς ἐκ τούτου καὶ στὴν κοινωνία μας, ἀφοῦ ἔτσι μᾶς προτιμᾷ ἡ παγκοσμιοποίηση.

Στὶς ΗΠΑ οἱ λεγόμενοι «πολιτικὰ ὀρθοὶ Ἀμερικανοί», ὑπὸ τὸ πρόσχημα τῆς μὴ προσβολῆς τάχα τῶν ἀλλοθρήσκων (βλέπε καὶ τοὺς ἐν Ἑλλάδι διαννοουμένους) ἔχουν ἐπιδοθεῖ σὲ ἔναν ἀγῶνα ἀπαλείψεως κάθε ἀναφορᾶς στὰ Χριστούγεννα. Ὅμως καὶ στὴν ὀρθοδόξη πατρίδα μας εἶναι δυσεύρετες πλέον οἱ εὐχετήριες κάρτες ποὺ ἀναγράφουν «καλὰ Χριστούγεννα», ἀφοῦ βεβαίως ὁ νεοέλληνας μόνον ὡς ἀπλὲς γιορτὲς ἤ διακοπὲς ἐκλαμβάνει τὰ Χριστούγεννα. Ἀκόμη καὶ ἡ «ΑΤΤΙΚΗ ΟΔΟΣ» συγχρονισμένη σὲ αὐτὸ τὸ πνεῦμα καὶ ὄχι στὸ ἑλληνορθόδοξο (ρωμαίικο) γράφει ἀπὸ τὰ Χριστούγεννα τοῦ 2004 σὲ ὅλες τὶς φωτεινὲς ἐπιγραφὲς της «καλὲς γιορτὲς».

Ἐπιπροσθέτως κατάφερε δυστυχῶς ἡ παγκοσμιοποίηση νὰ πιστέψουμε πὼς Χριστούγεννα χωρὶς δένδρο δὲν ὑφίστανται!!! Τὸ δένδρο κατέληξε νὰ εἶναι τὸ παγκόσμιο σύμβολο τῶν Χριστουγέννων καὶ ταυτοχρόνως κατέληξε νὰ βρίσκεται στὸ ἐπίκεντρό τῆς ἑορτῆς, μετατοπίζοντας τὴν προσοχή μας καὶ ἀπὸ Αὐτὸ τὸ Θεῖο Βρέφος. Τὸ ἔθιμο αὐτὸ δὲν ἔχει καμμία σχέση μὲ τὶς ἑλληνορθόδοξες παραδόσεις μας, πρὶν ἀπὸ δύο αἰῶνες ἦταν τελείως ἄγνωστο σὲ ὅλο τὸν κόσμο πλὴν τῆς Γερμανίας καὶ ἔχει παντελῶς παγανιστικὲς ρίζες. Γράφει ὁ π. Θ. Ζήσης, καθηγητὴς πανεπιστημίου στὴν θεολογικὴ σχολή: «Ἀπὸ τὶς πληροφορίες τῶν πηγῶν, τῆς βιβλιογραφίας καὶ τῆς ζωντανῆς ἐμπειρίας καὶ παραδόσεως δὲν ἀπομένει ἴχνος ἀμφιβολίας περὶ τοῦ ὅτι τὸ χριστουγεννιάτικο δένδρο εἶναι ξενόφερτο ἔθιμο. Ἀποτέλει αὐτὸ κατασταλλαγμένη καὶ ἀμάχητη γνώση». 2 Ὅπως ἔγραψε καὶ ὁ καθηγητὴς λαογραφίας Δ. Λουκάτος ἐμφανίστηκε γιὰ πρώτη φόρα τὸ 1833 στὸ Ναυπλιο ἐπὶ Ὀθωνος, καὶ τὰ Χριστούγεννα τοῦ 1843 στὴν Ἀθήνα, στὸ σπίτι τοῦ Ι. Παπαρηγοπούλου, τοῦ προξένου τῆς Ρωσσίας. 3 Τὸ περιστατικὸ διασώζει καὶ ὁ στρατηγὸς Μακρυγιάννης. Εἶχε προσκληθεῖ ὁ ἴδιος τὴν ἥμερα τῶν Χριστουγέννων ἀπὸ τὸν γνωστὸ Ἀθηναίο πρόξενο τῆς Ρωσσίας. Φθάνοντας στὸ σπίτι τοῦ Παπαρηγοπούλου μαζὶ μὲ τὸν φίλο του καὶ συναγώνιστη του Κῶτσο Λιδωρικιώτη, ὁ στρατηγὸς μὲ ἐκπλήξη εἶδε ἕνα δίμετρο ἔλατο στὸ σαλόνι τοῦ προξένου, κούνησε τὸ κεφάλι του καὶ τοῦ εἶπε: «Ὡραῖο εἶναι κὺρ Γιάννη. Καὶ τοῦ χρόνου νὰ εἴμαστε καλά. Ἀλλὰ τὰ δένδρα μου ἔγω δὲν τ' ἀφήνω νὰ φυτρώνουν μέσα στὴν καμάρα!... Μόνο τ' ἅρματά μου φυτρώνουν ἐκεῖ!...» 4 Ἀπὸ τότε τὸ Δένδρο ἐπεκτάθηκε στὶς λίγες ἀριστοκρατικὲς οἰκογένειες τῶν Ἀθηνῶν. Ἕναν αἰῶνα μετά, κατὰ τὴν γερμανικὴ κατοχή, ἐπεκτάθηκε καὶ στὰ εὐρύτερα λαϊκὰ στρώματα. Μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση καὶ μάλιστα μετὰ τὸ 1950 διεδόθηκε περισσότερο ἀπὸ τοὺς Ἀγγλους καὶ τοὺς Ἀμερικανοὺς ποὺ παρέμειναν στὴν Ἑλλάδα.

Κι ἂν δὲν νοοῦνται Χριστούγεννα χωρὶς δένδρο, ὁμοίως δὲν νοοῦνται Χριστούγεννα χωρὶς «Ἀη Βασίλη»! Ἀκόμη καὶ ὡς πρὸς τὸ ὄνομά του ἡ παγκοσμιοποιημένη ἐκδοχὴ τοῦ ἅη Βασίλη προκαλεῖ σύγχυση. «Σάντα Κλάους» τὸν λένε οἱ Δυτικοί, ὄνομα ποῦ παραπέμπει στὸν Ἅγιο Νικόλαο. Ὑπάρχει ὅμως σύγκριση; Ἀπὸ τὴν Ἑσπερία (Σκανδιναυία) ὁ ἕνας, ἀπὸ τὴν Ρωμανία (Βυζάντιο) ὁ ἄλλος. Λίαν στρουμπουλὸς ὁ ἕνας, μᾶλλον ἀσκητικὸς καὶ ὀλιγαρκὴς ὁ δεύτερος. Γέρος μὲ λευκὴ γενειάδα ὁ φράγκος, νέος μὲ μαῦρα μακριὰ γένεια ὁ δικός μας. Ὅταν κάποιοι μιμοῦνται τὴν ζωὴ ἑνὸς Ἅγιου κατὰ τὴν προτροπὴ τῆς ἐκκλησίας μας «ἑορτὴ Ἅγιου, μίμησις Ἅγιου», κάποιοι ἄλλοι ντύνονται μὲ τὴν στολὴ τοῦ «χονδροβασίλη» καὶ κυκλοφοροῦν στοὺς δρόμους σὰν καρνάβαλοι, διότι δὲν ὑπάρχει κάτι ἀνώτερο νὰ τοὺς ἐμπνεύσει!

Ὁ «Ἀη Βασίλης» ὅμως συνεπάγεται καὶ πολλὰ δῶρα! Στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται ὅτι τὰ δῶρα ὑπερβαίνουν τὸ 0,5% τοῦ ΑΕΠ. Στὴν Ν. Ὑορκη, μάλιστα, ἡ τελετὴ τῆς ἁφῆς τοῦ χριστουγεννιάτικου δένδρου, ἐγκαινιάζει ἐπισημως μία περίοδο ξέφρενων ἀγορῶν ποὺ τελειώνουν μὲ τὶς ἐκπτώσεις στὶς ἀρχὲς τοῦ χρόνου! Ἡ ὑπερκατανάλωση, δηλαδή, σὲ ὅλο της τὸ μεγαλεῖο! Τὸ χειρότερο ὅμως εἶναι ὅτι ἡ παραδοσιακὴ Θεία Λειτουργία τῶν Χριστουγέννων ἀντικαθίσταται ἀπὸ τὰ ξενύχτια, τὰ «ρεβεγιὸν» καὶ τὴν χαρτοπαιξία. Τόσο ὅμως ὁ 43ος κανόνας τῶν Ἀποστόλων, ὅσο καὶ ὁ 50ος τῆς ΣΤ Οἰκουμενικῆς Σύνοδου καταδικάζουν μὲ ἀφορισμὸ τοὺς πιστοὺς ποὺ παίζουν μὲ χρήματα! Συνεπῶς, στὴν «ὅλη μαγεία τῶν Χριστουγέννων» εἶναι ἐντεταγμένα καὶ τὰ παιχνίδια τῆς τύχης, τὰ ὁποία μαζὶ μὲ ὅλα τὰ παραπάνω, θὰ μᾶς κάνουν νὰ νοιώσουμε ὡραία καὶ κάπως διαφορετικὰ ἀπὸ τὶς ἄλλες μέρες! Πραγματικά, μὲ πόσο κατώτερα ἀλλὰ καὶ πόσο ἐπιβλαβῆ πράγματα ἐπιχειρεῖται νὰ ὑποκατασταθῆ ἡ Πίστη τοῦ Χριστοῦ!

Ἡ παγκοσμιοποίηση, ὅμως, καὶ ἡ Νέα Ἐποχὴ δὲν θὰ παύσουν νὰ παραγάγουν ἑορτὲς δῆθεν Χριστιανικὲς (ὅπως τοῦ υπάρκτου βεβαίως Ἁγίου Βαλεντίνου, μὲ διαφορετικὴ ὅμως χροιά) ἤ καὶ νὰ προσπαθοῦν νὰ καταργοῦν μὲ τὸν τρόπο τους τὶς Χριστιανικὲς (ὅπως αὐτὴ τῶν γενέθλιων μὲ τὴν ὁποία ἐπιχειρεῖται ἡ κατάργηση τῆς ὀνομαστικῆς ἑορτῆς). Ἡ μίμηση ἐξάλλου ποὺ ἀκρίτως, ἀκατακρίτως καὶ ἀδιακρίτως ποὺ «τιμοῦμε» ὡς νεοέλληνες, μᾶς κάνει νὰ πιθηκίζουμε! Ἔχουν καλλιεργηθεῖ στὸν λαό μας σὲ ὑπερβολικὸ βαθμὸ συναισθήματα μειονεξίας ἔναντι τῶν εὐρωπαίων. 5 Ἐν κατακλείδι, ὅταν ἀποδίδουμε στὰ Χριστούγεννα τὸ πραγματικό τους νόημα καὶ ὅταν τὰ ἑορτάζουμε πνευματικά, τότε ἐπιτυγχάνεται καὶ ὁ μέγας σκοπὸς τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ. Ὅσον ἀφορᾷ τὸ λεγόμενο χριστουγεννιατικο κλίμα, δεν ἐχουμε ἀνάγκη τὰ ξενόφερτα-φράγκικα ἔθιμα. Πῶς μποροῦμε νὰ ἑρμηνεύσουμε τὸ γεγονὸς ὅτι τὰ Χριστούγεννα τιμῶνται καὶ στὴν Κίνα, στὴν Ἰνδία, στὴν Κορέα μέχρι καὶ σὲ αὐτὴ τὴν Ἀφρικὴ; Τιμῶνται βεβαίως σὲ ὅλες αὐτὲς τὶς ἀλλόθρησκες περιοχές, διότι δὲν τιμοῦν τὴν γέννηση τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ μία γιορτὴ καθαρὰ ὑλιστικὴ καὶ παγκοσμιοποιημένη. Ἀντὶ τοῦ στολισμοῦ ἑνὸς δένδρου ἂς καταφύγουμε στὸν στολισμὸ ἑνὸς καραβιοῦ, ὅπως ἔκαναν καὶ οἱ πρόγονοί μας, τὸ ὁποῖο συμβόλιζε τὴν ἐκκλησία. Ἂς ψάλλουμε τὰ κάλαντα, μιμούμενοι τὰ κάλαντα τῶν ἀγγέλων, ποὺ ἐκεῖνο τὸ βράδυ στὴν Βηθλεὲμ ἀνήγγειλαν τὸ χαρμόσυνο γεγονὸς τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ. Ἂς κόψουμε τὴν βασιλόπιττα τιμῶντας ἔτσι τὸν Μέγα Βασίλειο. Μὰ πάνω ἀπὸ ὅλα ἂς προσευχηθοῦμε νὰ γεννηθῇ καὶ φέτος ὁ Χριστὸς στὴν καρδιὰ μας…

Ἀπὸ τοῦδε καὶ στὸ ἑξῆς ἄς ζήσουμε τὰ Χριστούγεννα πιό… ρωμέῃκα, σκεπτόμενοι πὼς τὰ Χριστούγεννα γεννήθηκε ὁ Χριστός!!!!!!

Πρέπει νὰ «ἐκσυγχρονιστοῦμε», δηλαδή να… χαλαστούμε! (του Φώτη Κόντογλου)

http://olympia.gr/2014/12/20/%CF%80%CF%81%CE%AD%CF%80%CE%B5%CE%B9-%CE%BD%E1%BD%B0-%E1%BC%90%CE%BA%CF%83%CF%85%CE%B3%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%E1%BF%A6%CE%BC%CE%B5-%CE%B4%CE%B7%CE%BB%CE%B1%CE%B4/
Οἱ σημερινοὶ «ἀνήσυχοι» Ἕλληνες δὲν καταστρέφουν καταργώντας ὅτι βρήκαμε ἀπὸ τοὺς πατεράδες μας, ἀλλὰ τὸ καταστρέφουν «τελειοποιώντας» το, «ἐξελίσσοντας» ὅτι σώθηκε ὡς ἐμᾶς ἀπὸ τοὺς παλαιότερους, τοὺς ἐνδιαφέρει μονάχα νὰ τὸ «συγχρονίσουνε», νὰ τὸ «τελειοποιήσουνε», δηλαδή, μ᾿ ἄλλα λόγια νὰ τὸ χαλάσουνε.
«Τελειοποιεῖται» ἡ λαϊκή μας μουσικὴ μὲ «ἐνορχηστρώσεις» καὶ μὲ διάφορες «ἐναρμονίσεις», μὲ τὶς ὁποῖες ὁ Λύγκος ὁ λεβέντης γίνεται μασκαρὰς τῆς ὄπερας μὲ σελάχι καὶ καπελαδούρα στὸ κεφάλι, μὲ φουστανέλα καὶ μπότες ἀλὰ Ἀρτανιάν, βγάζοντας ἀπὸ τὸ στόμα του κάτι κορῶνες ποὺ ξεταβανώνουνε σπίτι.
Κοντὰ σ᾿ αὐτὰ «τελειοποιεῖται» καὶ ἡ μουσικὴ στὶς ἐκκλησίες μας μὲ τετραφωνίες, μὲ μπολιάσματα ἀπὸ τὴ Νόρμα τοῦ Μπελίνι κι ἀπὸ διάφορα ἰταλικὰ τραγούδια, σὲ τρόπο ποὺ τὸ τροπάρι τῆς Κασσιανῆς νὰ γίνεται ὄπερα ἀλαμπουρνέζικη καὶ τὸ «Σὲ ὑμνοῦμεν» νὰ γίνεται «ἡ ἀνθισμένη ἀμυγδαλιά».
«Τελειοποιοῦνται» ἀκόμα οἱ εἰκόνες στὶς ἐκκλησιές. Κάποιοι ζωγράφοι παίρνουνε τὶς βυζαντινὲς εἰκόνες, κ᾿ ἐπειδὴ ὅπως λένε, ἔχουνε μὲν δυνατὴ ἔκφραση, ὡραῖες στάσεις, σπουδαία σύνθεση, ἀλλὰ κατὰ τὰ ἄλλα εἶναι ἄτεχνες, δηλαδὴ «ἀφύσικες», τις τελειοποιοῦνε δίνοντας τους ὅτι δὲν ἔχουνε, δηλαδὴ «προοπτική, ἀνατομία, φυσικότητα». Μ᾿ ἄλλα λόγια ὅτι πετάξανε οἱ βυζαντινοὶ ἀπὸ τὴν τέχνη τους σὰν περιττὸ καὶ βλαβερό, γιὰ νὰ μπορέσουνε νὰ δώσουνε στὰ ἔργα τους σοβαρόν, αὐστηρόν καὶ λειτουργικὸν χαρακτῆρα, αὐτὰ ἴσα-ἴσα τὰ ξαναβάζουνε στὰ ἔργα τῆς εἰκονογραφίας αὐτοὶ οἱ προκομένοι «συγχρονισταὶ» καὶ «τελειοποιεῖται» ποὺ κάνανε καὶ κάνουνε ἐκεῖνες τις ἀναιμικὲς καὶ ἀνούσιες ἁγιογραφίες ποὺ γεμίζουνε τὶς ἐκκλησιές μας.
Ἀλλά, ἐκτὸς ἀπὸ τὴ μουσική, οἱ μοντέρνοι ψάλτες καὶ παπάδες ἔχουνε «τελειοποιήσει» καὶ τὴν ἀπαγγελία τῶν εὐχῶν καὶ τῶν ἀναγνωσμάτων, ποὺ τὰ λένε μὲ ἕνα ὕφος, ποὺ θαρρεῖς πῶς εἶναι «κομφερανσιέ». Μεγάλη πρόοδος τέλος πάντων!
Ἀκόμα «τελειοποιοῦν» τὰ σκεύη τοῦ ναοῦ τὸν φωτισμό (τὸ ἰδεῶδες τους εἶναι νὰ γίνει ἡ ἐκκλησιὰ σὰν αἴθουσα κινηματογράφου)…

Έκθεση-σοκ για τις δραματικές συνέπειες της λιτότητας στην Ελλάδα

http://www.antinews.gr/KOINONIA/ekthesi-sok-gia-tis-dramatikes-sunepeies-tis-litotitas-stin-ellada/

«Από το 2009, που η οικονομική κρίση χτύπησε την Ελλάδα και υιοθετήθηκαν τα μέτρα λιτότητας τα οποία θα έσωζαν τη χώρα από την οικονομική κατάρρευση, τα ανθρώπινα δικαιώματα τέθηκαν υπό αμφισβήτηση και παραβιάστηκαν και η δημοκρατία έχει γίνει πιο φτωχή» υποστηρίζει η Έκθεση της Διεθνούς Ομοσπονδίας για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (FIDH) με θέμα «Υποβαθμίζοντας τα Δικαιώματα- Το Κόστος της Λιτότητας στην Ελλάδα», που παρουσιάστηκε σήμερα στην Αθήνα.

«Από το 2009, που η οικονομική κρίση χτύπησε την Ελλάδα και υιοθετήθηκαν τα μέτρα λιτότητας τα οποία θα έσωζαν τη χώρα από την οικονομική κατάρρευση, τα ανθρώπινα δικαιώματα τέθηκαν υπό αμφισβήτηση και παραβιάστηκαν και η δημοκρατία έχει γίνει πιο φτωχή» υποστηρίζει η Έκθεση της Διεθνούς Ομοσπονδίας για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (FIDH) με θέμα «Υποβαθμίζοντας τα Δικαιώματα- Το Κόστος της Λιτότητας στην Ελλάδα», που παρουσιάστηκε σήμερα στην Αθήνα.
Στην έκθεση «απεικονίζεται μια χώρα στην οποία τα δικαιώματα -ατομικά, πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά- βάλλονται ανοιχτά και έχουν παραβιαστεί σε όλα τα επίπεδα. Αυτό γίνεται αισθητό όχι μόνο σε τομείς όπως η εργασία και η υγεία, στους οποίους το κράτος επέβαλε μέτρα λιτότητας που είχαν αρνητικές επιπτώσεις στα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά είναι ορατό και στην περιστολή των θεμελιωδών ελευθεριών, όπως η ελευθερία των μέσων ενημέρωσης ή το δικαίωμα της έκφρασης τής διαφωνίας μέσω μιας ειρηνικής δημόσιας διαδήλωσης».
Όπως υπογραμμίζεται, «όσον αφορά τα οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα, οι πολιτικές λιτότητας δεν κατάφεραν να ικανοποιήσουν τις προϋποθέσεις που θέτει το Σύμφωνο για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Πολιτιστικά Δικαιώματα του ΟΗΕ σε σχέση με τα περιοριστικά μέτρα».
Αναφορικά με τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα, «οι περιορισμοί σε θεμελιώδη δικαιώματα και ελευθερίες, οι οποίοι τεκμηριώνονται στην παρούσα έκθεση, δεν εκπληρώνουν τις προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες το πεδίο άσκησης των δικαιωμάτων αυτών μπορεί κατ' εξαίρεση να περιοριστεί σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο». Η έκθεση επισημαίνει, επίσης, «σοβαρές παραβάσεις των βασικών αρχών της δημοκρατικής συμμετοχής και του δημοκρατικού ελέγχου, παραβάσεις οι οποίες συντελέστηκαν με τις πολιτικές και τα μέτρα που εκπονήθηκαν κατά της κρίσης, και υλοποιήθηκαν περιφρονώντας κατάφωρα τις κανονικές διαδικασίες λήψης αποφάσεων».
«Ο τρόπος με τον οποίο υιοθετήθηκαν και εφαρμόστηκαν οι ασκούμενες πολιτικές δεν σεβάστηκαν, από τη σκοπιά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα διεθνή πρότυπα, ακόμα και υπό το φως των εξαιρετικών περιστάσεων που χαρακτηρίζουν τη χρηματοπιστωτική κρίση».
Όπως αναφέρεται, «η έρευνα στην οποία βασίζεται η παρούσα έκθεση διαπιστώνει ότι η οικονομική κρίση και τα μέτρα λιτότητας που τη συνόδευαν δεν μπορούν να θεωρηθούν ο μοναδικός υπεύθυνος της σημερινής κατάστασης. Ωστόσο, είναι φανερό ότι η κρίση και η λιτότητα έχουν διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην επιδείνωση των προϋπαρχόντων προβλημάτων στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
Η έκθεση χαρακτηρίζει εσφαλμένο τον συλλογισμό που παρουσιάζουν «όσοι συνέβαλαν στην εκπόνηση σχεδίων αντιμετώπισης της κρίσης ότι, υπ' αυτές τις συνθήκες, ο τρόπος αντιμετώπισης που επιλέχθηκε τελικά ήταν ο μόνος εφικτός δρόμος προς τα μπρος και ότι οποιαδήποτε αρνητική συνέπεια στα ανθρώπινα δικαιώματα ήταν αναπόφευκτη, και επομένως δικαιολογημένη».
Δεν αποδίδει ευθύνες για τις παραβιάσεις που προέκυψαν από τα προγράμματα λιτότητας μόνο στο ελληνικό κράτος, αλλά και στην τρόικα που, όπως αναφέρει, «λειτούργησε ως ένα παραπέτασμα καπνού, προστατεύοντας για μεγάλο χρονικό διάστημα τα μέρη που το απάρτισαν από την ευθύνη για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ωστόσο, η τρόικα δεν είναι ένα κενό κέλυφος. Αποτελείται από διεθνείς οργανισμούς και μέσω αυτών από τα κράτη-μέλη τους: όλα και όλοι είναι επιφορτισμένοι με συγκεκριμένες υποχρεώσεις έναντι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
Η FIDH, η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου στην Ελλάδα, απευθύνει έκκληση προς την Ελλάδα, την Ευρωπαϊκή Ένωση και ιδιαιτέρως τα κράτη-μέλη της να εξετάσουν από κοινού τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τις συναφείς ευθύνες που παρουσιάζονται στην έκθεση, και τους προτρέπει «να δράσουν προληπτικά για την αποτροπή παρόμοιων παραβιάσεων σε άλλες χώρες που βρίσκονται σε παρόμοια κατάσταση», προτείνοντας, μεταξύ άλλων, αυτό να γίνει «διασφαλίζοντας την έναρξη ενός πανευρωπαϊκού ουσιαστικού διαλόγου».
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Δεκέμβρης 1980: Μινιόν και Κατράντζος τυλίγονται στις φλόγες

http://attikanea.blogspot.gr/2014/12/1980.html

Δύο από τα πιο ιστορικά πολυκαταστήματα της Αθήνας παραδίδονται στις φλόγες στις 19 Δεκεμβρίου 1980. Τα «Μινιόν» και «Κατράντζος» καταστρέφονται στην αιχμή της εορταστικής περιόδου από δύο ταυτόχρονες πυρκαγιές, ενώ πολλοί κάνουν λόγο για «κύκλους της ανωμαλίας», «εμπρηστές της ομαλότητας» και «σκοτεινές δυνάμεις».

Τρεις ώρες μετά τα μεσάνυχτα, εκείνης της Παρασκευής, ακούγονται εκρήξεις και τα πολυκαταστήματα τυλίγονται στις φλόγες, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, όπως περιέγραψαν αυτόπτες μάρτυρες. 

Η πυρκαγιά ξεκινά από τους υψηλότερους ορόφους, όπου βρίσκονται τα πλέον εύφλεκτα υλικά, γεγονός που βεβαιώνει ότι πρόκειται για εμπρησμό. 

Η ηλεκτροδότηση στην περιοχή της Ομόνοιας διακόπτεται, καθώς
κατέρρευσαν οι κολώνες της ΔΕΗ μπροστά στα δύο καταστήματα.

Σαράντα δύο οχήματαμ 135 άνδρες της πυροσβεστικής και όλοι οι μαθητές της Πυροσβεστικής σχολής καταφθάνουν στο σημείο, όμως η καταστροφή είναι εκτεταμένη. Από το «Μινιόν» έχει απομείνει μόνο ο σκελετός του κτιρίου ενώ το «Κατράντζος» καταρρέει. Η πυροσβεστική υπολογίζει ότι οι ζημίες ανέρχονται στα δύο δισ. δραχμές.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου από την αξιωματική αντιπολίτευση κατηγορεί την κυβέρνηση ότι επιτρέπει σε παρακρατικά και εγκληματικά στοιχεία να επιδίδονται σε καταστροφές που θίγουν επαγγελματίες και εργαζόμενους, καθώς και τη γαλήνη του κόσμου ενώ το ΚΚΕ μιλά για «σκοτεινή υπόθεση». 

Ο πρωθυπουργός, Γεώργιος Ράλλης, που λίγες ώρες πριν από την πυρκαγιά υπερασπιζόταν στη Βουλή τον πρώτο και τελευταίο προϋπολογισμό της πρωθυπουργικής του θητείας, απαντά στον Ανδρέα Παπανδρέου μιλώντας για «εκμετάλλευση του τραγικού γεγονότος» ενώ ενημερώνει σχετικά τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Καραμανλή.

Με προκήρυξη που έφτασε μέσω ταχυδρομείου στις εφημερίδες, στις 22 Δεκεμβρίου, η οργάνωση-φάντασμα «Επαναστατική Οργάνωση Οκτώβρης 80» ανέλαβε την ευθύνη του εμπρησμού. 

Μεταξύ άλλων, στην προκήρυξη αναφερόταν ότι «κάθε επιχείρηση, έτσι και αυτές στηρίζονται στην εκμετάλλευση των προλετάριων. Τα αφεντικά εκμεταλλεύονται της ανάγκη των προλετάριων να έχουν ένα εισόδημα για να ζήσουν και τους στριμώχνουν στο μεροκάματο, την αλλοτρίωση και τη μιζέρια».

Η πρώτη σύλληψη δεν άργησε να γίνει από την αστυνομία, όμως ο ύποπτος αφέθηκε ελεύθερος καθώς δεν προέκυψαν επαρκή στοιχεία εις βάρος του. 

Λίγο αργότερα συλλαμβάνονται η Αικατερίνη και Ευαγγελία Τσαγκαράκη, δύο αδελφές 23 και 20 ετών αντίστοιχα, καθώς η μία φερόταν ότι «είχε επαφές με άτομα του αντιεξουσιαστικού χώρου».  

Ο ανακριτής της υπόθεσης, Μιχάλης Μαργαρίτης, τις απαλλάσσει. Οι προσαγωγές πολλαπλασιάζονται χωρίς αποτέλεσμα.

Το πολιτικό κλίμα στη χώρα φορτίζεται επικίνδυνα. Έκτακτα μέτρα φρούρησης λαμβάνονται σε σούπερ μάρκετ, πολυκαταστήματα και τράπεζες. Για πρώτη φορά στα ελληνικά χρονικά, γίνεται έλεγχος των τσαντών στις εισόδους των πολυκαταστημάτων. Στην πρωτεύουσα επικρατεί φόβος.

Τον επόμενο χρόνο πραγματοποιούνται τέσσερις ακόμα εμπρησμοί σε πολυκαταστήματα. Στις 3 Ιουνίου 1981, πυρπολούνται τα «Κλαουδάτος» και «Ατενέ», ενώ μέσα στις επόμενες τέσσερις μέρες το σκηνικό επαναλαμβάνεται για τα καταστήματα «Δραγώνα» και «Λαμπρόπουλος».

Τον εμπρησμό του «Μινιόν» και «Κατράντζος» κατήγγειλε ο ΕΛΑ. 

Παράλληλα, η 17Ν άσκησε κριτική για την ενέργεια, μέσω προκήρυξης στις 24 Ιουλίου 1981, υποστηρίζοντας ότι οι επιθέσεις «ήταν επιχειρησιακά ασυντόνιστες, όχι κατάλληλα προετοιμασμένες και πολιτικά επιβλαβείς». 

Οι επιθέσεις στα πολυκαταστήματα δεν έχουν εξιχνιαστεί μέχρι σήμερα και έχουν παραγραφεί δικαστικά.


Πηγή