Άγιοι Προστάτες των ασθενειών

http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2014/12/blog-post_24.html



Παρακάτω παραθέτω έναν πίνακα, με ονόματα Αγίων που θα μπορούσαν να θεωρηθούν Άγιοι Προστάτες – Θεραπευτές. Στην συνέχεια του πίνακα θα γράψω πιο αναλυτικά γι” αυτούς τους Αγίους.


Ανίατες Ασθένειες: Άγιοι Ανάργυροι, Οσία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου, Άγιος Εφραίμ, Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος, Άγιος Νεκτάριος, Άγιος Παντελεήμων, Όσιος Σαμψών.
Αρθριτικά – Ρευματισμοί: Αγία Βαρβάρα, Άγιος Γεώργιος, Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, Άγιοι Ανάργυροι, Κοσμάς και Δαμιανός.

Γονιμότητα: Αγία Άννα, Αγία Δόμνα, Οσία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου, Άγιος Ευθύμιος, Αγία Μαρίνα, Άγιος Νεκτάριος, Όσιος Ρωμανός.

Γυναικολογικά Προβλήματα: Οσία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου, Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, Αγία Λουκία, Αγία Μαρίνα, Αγία Βερονίκη η αιμορροούσα.

Δερματικά: Αγία Βαρβάρα, Αγία Θέκλα, Αγία Μαύρα, Αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ, Άγιος Σπυρίδων, Άγιος Συμεών, Άγιος Τιμόθεος.

Δηλητηριάσεις: Αγία Αναστασία, Άγιος Δονάτος ο Επίσκοπος.

Εγκυμοσύνη: Αγία Μαρίνα, Αγία Βαρβάρα, Άγιοι Σαράντα, Όσιος Στυλιανός, Άγιος Συμεών, Άγιος Τρύφων.

Εγχειρήσεις – Ακρωτηριασμός: Άγιος Γεώργιος, Άγιος Δημήτριος, Αγία Λουκία,
Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος.

Ενίσχυση – Προστασία: Άγιος Βασίλειος, Άγιος Ιωάννης ο Νηστευτής, Άγιοι Κωνσταντίνος και Ελένη, Οσία Μαρκέλλα, Οσία Ματρώνα, Αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ, Μύρων ο Θαυματουργός.

Επιδημίες: Όσιος Αλέξιος, Άγιος Βησσαρίων (πανούκλα), Άγιος Δημήτριος, Άγιος Ρηγίνος (ελονοσία), Άγιος Σπυρίδων (χολέρα), Άγιος Χαράλαμπος (πανούκλα).

Επιληψία: Άγιος Ελευθέριος, Αγία Μαρίνα, Άγιος Ρηγίνος.

Καρδιολογικά: Άγιος Ελευθέριος, Άγιος Ιγνάτιος.

Καρκίνος: Αγία Αγάθη (μαστός), Άγιοι Ανάργυροι, Άγιος Εφραίμ, Άγιος Πατάπιος, Άγιοι Ραφαήλ (Νικόλαος και Ειρήνη), Άγιος Σάββας.

Κήλη: Άγιος Αρτέμιος

Λοιμώδη Νοσήματα: Αγία Βαρβάρα (ευλογιά), Άγιος Βησσαρίων (πανούκλα), Όσιος Δαβίδ, Άγιος Δονάτος ο Επίσκοπος, Προφήτης Ελισαίος (λύσσα), Όσιος Ζωτικός (λέπρα), Προφήτης Ηλίας (λέπρα), Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος (ελονοσία), Άγιος Ρηγίνος (ελονοσία), Άγιος Σπυρίδων (χολέρα).

Οφθαλμολογικά: Άγιος Ανανίας, Άγιος Αρτέμιος, Αγία Λουκία, Αγία Παρασκευή, Άγιος Παντελεήμων, Άγιος Σπυρίδων, Αγία Φωτεινή, Άγιος Άνθιμος ο νέος, Άγιος Φιλήμωνας ο μουσικός.

Παιδιατρικά: Άγιος Αιμιλιανός (προβλήματα ομιλίας), Άγιος Ακίνδυνος (γενικοί κίνδυνοι), Προφήτης Άμως (ασθενικά παιδιά), Άγιος Γεώργιος, Όσιος Ευστράτιος, Άγιος Θεόδωρος ο στρατηλάτης, Άγιος Κήρυκος (κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις), Αγία Μαρίνα (για ασθενικά παιδιά, και εξανθήματα), Άγιοι Ραφαήλ (Νικόλαος και Ειρήνη) (σοβαρές νόσοι).

Προστασία σε ταξίδια: Όσιος Ευστράτιος (οδοιπόρους), Άγιος Νικόλαος (ναυτικούς), Άγιος Χριστόφορος (οδηγούς).

Στοματικές παθήσεις: Άγιος Αντίπας.

Σωματικές Αναπηρίες: Άγιος Εφραίμ, Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος, Άγιος Παντελεήμων, Άγιος Σπυρίδων, Άγιος Χριστόφορος.

Τοκετός: Αγία Δόμνα, Άγιος Ελευθέριος, Άγιος Τρύφων, Άγιος Φανούριος.

Ψυχοπαθολογικά: Άγιος Αντώνιος, Άγιος Αθανάσιος, Άγιος Αρτέμιος, Άγιος Γεράσιμος, Αγία Θέκλα, Όσιος Θεόδουλος ο σαλός, Ευαγγελιστής Ιωάννης, Ευαγγελιστής Λουκάς, Άγιοι Κυπριανός και Ιουστίνα, Όσιος Αναστάσιος ο Ναυπλιώτης.


Ωτορινολαρυγγολογικά: Άγιος Βλάσσιος (λαιμό), Άγιος Ιάκωβος (κώφωση), Άγιοι Ανάργυροι Κύρος και Ιωάννης (λαιμό), Άγιος Σπυρίδων (αυτιά), Άγιος Αββακούμ (αυτιά), Ζαχαρίας (κωφαλαλία).


ΠΗΓΗ

ΑΜΦΙΠΟΛΗ: ΤΑ ΕΠΙΣΤΥΛΙΑ ΦΩΝΑΖΟΥΝ «ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ»

http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2014/12/blog-post_80.html

ΑΜΦΙΠΟΛΗ… Η Σουλτάνα Κιριβιτάκη έκανε μια καλή προσπάθεια ανάλυσης του κεντρικού θέματος του επιστυλίου που ανακοινώθηκε πρόσφατα. Τα συμπεράσματα είναι πολύ σημαντικά.
H εικόνα που βλέπετε έχει δουλευτεί στο Photoshop, δεν περιέχει καμία προσωπική παρέμβαση και έχει φτιαχτεί αποκλειστικά στα πατήματα των «αχνοφαινουσών» γραμμών. Οι γραμμές τονίστηκαν με κοκκίδωση ώστε να μείνω όσο πιο κοντά γίνεται στην αρχική αποτύπωση.
Τι αποκαλύπτεται:

Ο άνδρας, που είναι σε βηματισμό ρίψης, φαίνεται να ακουμπά ασπίδα με το αριστερό του χέρι, ενώ μπροστά του είναι στοιβαγμένη πολεμική εξάρτυση ίσως φαρέτρα ή θώρακας και αγγεία. Στην δεξιά πλευρά του περίτεχνου ενδύματός του είναι προσδεδεμένη θήκη με ξίφος που πατά πάνω σε μικρό σακίδιο. Στα πόδια φορά περίτεχνα σανδάλια.
Ο άνδρας φαίνεται να φορά μάσκα ή κράνος. Ή μήπως είναι λεοντοκεφαλή ;
(το χέρι κρατάει ασπίδα)

(ο άνδρας φέρει μικρό ξιφίδιο)

Η γυναίκα, έχει μεγάλο ενδιαφέρον με το τελετουργικό ντύσιμο και τη χορευτική στάση της. Φοράει ζώνη με ιερό κόμβο και είναι ζωσμένη με εντυπωσιακό ξιφίδιο με πολύτιμο λίθο στο κέντρο. Στο πλάι διακρίνεται θηκάριο από το οποίο κρέμεται αντικείμενο που καταλήγει σε φουντωτή απόληξη. Πάνω από τον δεξί της ώμο ξεχωρίζει σείστρο. Φαίνεται ότι φοράει περιδέραιο και στα μαλλιά της έχει δέσιμο με κόμπο μπροστά. Το δεξί της χέρι μάλλον συγκρατεί ύφασμα και φορά επιγονατίδα.

Ο ταύρος που αποτελεί και το κέντρο της παράστασης είναι στεφανωμένος. Στο μπροστινό τμήμα του αποκαλύπτονται κομβικά δεσίματα οριζόντια και κάθετα με κρίκους και κορδόνια, σαν πλέγμα από λωρίδες. Στο λαιμό του εμφανίζονται μεγάλα στρόγγυλα κοσμήματα.



Γενικά όλο είναι ένα εντυπωσιακό κέντημα λεπτομερειών.
Έχω την εντύπωση ότι πρόκειται για έργο πολύ μεγάλου καλλιτέχνη.
Σουλτάνα Κιριβατάκη
========
Μια παρατήρηση που μπορεί να γίνει είναι ότι επειδή η γυναικεία μορφή είναι ημίγυμνη πολύ πιθανόν να αναπαριστάνει θεά, μιας και μόνο οι θεότητες απεδίδοντο ημίγυμνες ή γυμνές σε παραστάσεις και αγάλματα.
Κοιτάζοντας πολύ προσεκτικά το κεφάλι της ανδρικής μορφής δεν μπορούμε παρά να παρατηρήσουμε ότι μοιάζει πάρα πολύ με το κεφάλι της Περσεφόνης στο ψηφιδωτό.

Όπως δε έχουμε υποστηρίξει σε παλαιότερη ανάρτηση (βλέπε ΤΟ ΨΗΦΙΔΩΤΟ ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΕΙ ΤΟΝ ΝΕΚΡΟ ) ο κατασκευαστής του ψηφιδωτού απέδωσε στην Περσεφόνη τα χαρακτηριστικά του νεκρού, που κατά την άποψη μας είναι ο Αλέξανδρος.

Η ίδια αποτύπωση υπάρχει και στην κεφαλή της Σφίγγας όπου και εκεί φαίνεται ότι αποτυπώνεται ο Αλέξαδρος. Δηλαδή το ψηφιδωτό και η Σφίγγα φωνάζουν «Αλέξανδρος».

Αν δε συνυπολογίσουμε σε αυτά τα χαρακτηριστικά την υπόλοιπη σημειολογία του ψηφιδωτού αλλά και τον ευρύτερο συμβολισμό του δεύτερου θαλάμου (βλέπε: Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΘΑΛΑΜΟΣ ΦΩΝΑΖΕΙ «ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ» ), όπως επίσης ότι τα επιστύλια ευρέθησαν στον δεύτερο θάλαμο όπου εκεί φαίνεται ότι προδιαγράφεται ο νεκρός, τότε ίσως η παρατήρηση της Σουλτάνας ότι η ανδρική μορφή φέρει λεοντοκεφαλή πάνω στο κεφάλι της (η οποία και μου «ψιθύρισε» ότι η ανδρική μορφή είναι ο Αλέξανδρος) να μην απέχει από την πραγματικότητα, μιας και είναι γνωστή η παράσταση του Αλεξάνδρου φέροντα λεοντοκεφαλή.
Όταν τελικά δημοσιευθεί η συνολική παράσταση που υπάρχει και στα επτά τμήματα του επιστυλίου, τότε θα μπορέσουμε να τοποθετηθούμε με περισσότερη σαφήνεια.

Πηγή: empedotimos.blogspot.gr

http://www.hellasforce.com/blog/amfipoli-ta-epistilia-fonazoun-alexandros/

Το ΑΠΟΡΡΗΤΟ e-mail των Τροϊκανών. Οι 17 απαιτήσεις - "ΦΩΤΙΑ"

http://online-pressblog.blogspot.gr/2014/12/e-mail-17.html

17 αξιώσεις - "φωτιά" των πιστωτών μας αποτυπώνονται στο ύφος και το περιεχόμενο του e-mail, που απέστειλε η Τρόικα στην Κυβέρνηση τα ξημερώματα της περασμένης Τετάρτης ως απάντηση στις προτάσεις του Υπουργείου Οικονομικών για το κλείσιμο της συμφωνίας.

Οι παράλογες και ανάλγητες διαθέσεις των δανειστών "εξακοντίζονται" ακόμη και μέχρι την επιβολή φόρου πολυτελείας στην περιουσία (με βάση το περιουσιολόγιο), ενώ απαιτούν την εκθεμελίωση του ασφαλιστικού.

Η Τρόικα, λοιπόν, με τη συλλογιστική ότι, «το δημοσιονομικό κενό του 2015 εκτιμάται στα 2,425 δις €, εκ των οποίων το 1,773 δις € αφορά τον Προϋπολογισμό και τα 652 εκ. € το ασφαλιστικό σύστημα» ζητά:

1. Την αύξηση όλων των μειωμένων συντελεστών Φ.Π.Α., που σήμερα είναι 6,5% (τουριστικές υπηρεσίες, φάρμακα, εκδόσεις, θέατρα).

2. Την κατάργηση της έκπτωσης φόρου στον Φ.Π.Α., που ισχύει στα νησιά. Σήμερα, στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και σε ορισμένα νησιά των Κυκλάδων (Μύκονος, Σαντορίνη) προβλέπει έκπτωση 30% επί των συντελεστών Φ.Π.Α. (οι συντελεστές είναι τρεις: 5%, 9% και 15%).

3. Την επιβολή φόρου πολυτελείας στην περιουσία, χωρίς να διευκρινίζεται αν πρόκειται για κινητή και ακίνητη, ούτε και ποιο είναι το όριο πλούτου που θα τεθεί.

4. Την κατάργηση των 100 δόσεων για τα "ληξιπρόθεσμα" προς το Δημόσιο και τα Ασφαλιστικά Ταμεία, με την ταυτόχρονη καθιέρωση εισοδηματικών και περιουσιακών κριτηρίων, για την υπαγωγή των οφειλετών στις ευνοϊκές ρυθμίσεις του νόμου.

5. Την αύξηση του φόρου σε αλκοολούχα ποτά και προϊόντα καπνού.

6. Την κατάργηση όλων των φοροαπαλλαγών.


7. Την ανατροπή της απόφασης για μείωση 30% στην «εισφορά αλληλεγγύης».

8. Την επιβολή κατάσχεσης ποσοστού άνω του 25% για μισθούς - συντάξεις άνω των 1.500 € για τους οφειλέτες του Δημοσίου και των Ασφαλιστικών Ταμείων.

9. Τη δημιουργία ενός Ασφαλιστικού Φορέα και εναρμόνιση των κανόνων λειτουργίας όλων των Ταμείων.

Η Τρόικα επιμένει ότι πρέπει όλα τα Ταμεία να ενταχθούν, άμεσα, υπό την "ομπρέλα" του ΙΚΑ, η διοίκηση του οποίου θα είναι αρμόδια για τη διαχείρισή τους, ακόμη και αν αρχικά τα συγχωνευθέντα Ταμεία διατηρούν διαφορετικές διευθύνσεις.

Στόχοι της συγχώνευσης θα είναι η σταδιακή εναρμόνιση εισφορών και παροχών, οι κοινές διαδικασίες πληρωμής και οι κανόνες λειτουργίας των Ταμείων.

Τα "βήματα" που προτείνονται είναι: Μέχρι 31 Δεκεμβρίου 2014. συγχώνευση όλων των Ταμείων στο ΙΚΑ, με τη δημιουργία ενός Δ.Σ., θέσπιση κοινών υπηρεσιών μέχρι τον Δεκέμβριο του 2015 και εναρμόνιση της βάσης εισφορών έως τον Δεκέμβριο του 2016.

10. Την ενιαία πληρωμή και είσπραξη εισφορών και φόρων, με χρονικό ορίζοντα το 2017, και δημιουργία κεντρικού μητρώου επιχειρήσεων και ιδιωτών.

11. Την αλλαγή του τρόπου εφαρμογής των ποσοστών αναπλήρωσης των συντάξεων.

12. Την κατάργηση όλων των ειδικών καθεστώτων, που επιτρέπουν την πρόωρη συνταξιοδότηση, πριν από τα 62 έτη. Μάλιστα, η Τρόικα επιμένει στην αναμόρφωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και για τους εργαζόμενους σε βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα.

13. Την κατάργηση των τμημάτων της σύνταξης, που δεν ανταποκρίνονται στις καταβαλλόμενες εισφορές.

14. Την επανεξέταση και εξορθολογισμό του συστήματος καταβολής του «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος», της βασικής σύνταξης για τους παλιούς και νέους ασφαλισμένους, λαμβάνοντας υπόψη το ύψος των μισθών.

Συγκεκριμένα, προτείνεται για όσους έχουν λιγότερα από 15 έτη ασφάλισης να λαμβάνουν το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, με την εφαρμογή ταυτόχρονα εισοδηματικών και περιουσιακών στοιχείων, καθώς επίσης και η καταβολή της βασικής σύνταξης 360 € τον μήνα, για όσους συμπληρώσουν 20 έτη ασφάλισης.

Επίσης, η Τρόικα ζητά την διακοπή καταβολής του ΕΚΑΣ και την προώθηση των κονδυλίων μόνο σε άτομα, που βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας, μέσω του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος και οι κατώτατες καταβαλλόμενες συντάξεις θα πρέπει να εναρμονιστούν με το νέο ασφαλιστικό σύστημα και το ύψος τους να ανταποκρίνεται στις εισφορές των ασφαλισμένων, σε όλα τα Ασφαλιστικά Ταμεία.

15. Την εισαγωγή ρήτρας «μηδενικού ελλείμματος» και στις κύριες συντάξεις, με την εφαρμογή βασικών παραμέτρων, που θα συνδέονται με τη μακροπρόθεσμη αναλογιστική ισορροπία του συστήματος, καθώς και την εφαρμογή "συντελεστή βιωσιμότητας", που θα επιτρέπει την αυτόματη αναπροσαρμογή των κύριων συντάξεων, με βάση την πορεία των μισθών ή του ΑΕΠ.

16. Την αύξηση των εισφορών των ασφαλισμένων του ΟΓΑ και εναρμόνισή τους με αυτά που ισχύουν για τους νέους ασφαλισμένους στον ΟΑΕΕ, από το 2010.

17. Την διεύρυνση και εκσυγχρονισμό της βάσης υπολογισμού των εισφορών, για όλους τους αυτοαπασχολούμενους (ΟΑΕΕ και ΟΓΑ) και εξίσωση των καταβαλλόμενων εισφορών.

Συγκεκριμένα, προτείνουν αναπροσαρμογή των κατώτατων συντάξεων, σύμφωνα με τις καταβαλλόμενες ασφαλιστικές εισφορές, καθώς και την ύπαρξη εισφορών, με βάση τον τζίρο, ήτοι το πραγματικό τους εισόδημα από τη δραστηριότητά τους.


ΠΗΓΗ

Ὁ Νταβούντογλου «λαλεῖ» ἀλήθεια (Γράφει ὁ Δρ. Κωνσταντῖνος Βαρδάκας)

http://amethystosbooks.blogspot.gr/2014/12/blog-post_99.html

Φῶτο ἀπὸ imiakalymnos.blogspot.gr

«Μποροῦν νὰ ἀλλάξουν τὰ πάντα, ἀλλὰ ἡ γεωγραφικὴ τοποθεσία δὲν μπορεῖ νὰ ἀλλάξει». ¨Ἀπὸ μικρὸ παιδὶ καὶ ὑπερφίαλο μαθαίνεις ἀλήθειες¨.

Ὅταν σήμερα κατέβαινε ὁ κ Νταβούντογλου ἀπὸ τὸ πρωθυπουργικὸ ἀεροσκάφος καὶ τοῦ ἔστρωναν τὸ κόκκινο χαλί… ¨ἦταν ὅλα τὰ λεφτὰ¨ γιὰ τοὺς ὀφθαλμούς μας.

Ξεφύγαμε βρὲ παιδάκι μου λίγο ἀπὸ τὸ γαϊτανάκι τῆς Τρόικας.

Ἀπὸ ἐκεῖ λοιπὸν βοὺρ γιὰ τὸ Προεδρικὸ καὶ μᾶλλον ὅπως δείχνει ἡ ἐπικαιρότητα μπορεῖ καὶ νὰ εἶναι καὶ ὁ τελευταῖος τοῦρκος πρωθυπουργὸς μὲ τὸν ὁποῖον κλείνει τὴν θητεία του...

ὁ κ. Παπούλιας.

Μήπως ὅμως εἶναι κολλητικὸ καὶ κλείσουν καὶ ἄλλοι τὶς θητεῖες τους;

Ἐκεῖ λοιπὸν ὁ prime minister εἶπε κάτι ποὺ κάποιους ἐνόχλησε, ἐνῶ δὲν θὰ ἔπρεπε γιατί ἔλεγε μία μεγάλη ἀλήθεια ποὺ ἔρχεται ἐκ τῆς περιρρέουσας γεωπολιτικῆς κατάστασης γιὰ τὴν ὁποία πολλὰ εἰπώθηκαν καὶ συνεχίζουν νὰ λέγονται.

«Μποροῦν νὰ ἀλλάξουν τὰ πάντα, ἀλλὰ ἡ γεωγραφικὴ τοποθεσία δὲν μπορεῖ νὰ ἀλλάξει», εἶπε ἀπευθυνόμενος στὸν Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας. Στὴν Ἀθήνα ἔφτασε τὸ μεσημέρι τῆς Παρασκευῆς ὁ Τοῦρκος πρωθυπουργός, Ἀχμὲτ Νταβούτογλου, γιὰ τὸ 3ο Ἀνώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας Ἑλλάδας Τουρκίας, τὸ ὁποῖο πραγματοποιεῖται σήμερα καὶ αὔριο. infognomonpolitics.blogspot.gr 5/12/14

Ἔχει ¨ἀπόλυτο δίκαιο¨ γιατί ἡ Κωνσταντινούπολη, ἡ Ἰωνία, ἡ Καππαδοκία, ὁ Πόντος θὰ  ἔχουν πάντα τὸ ἄρωμα τῆς Ρωμιοσύνης.

Ἔχει ¨δίκαιο¨ γιατί οἱ γεωγραφικὲς τοποθεσίες ὁριοθετοῦνται  ἀπὸ τὰ ἱστορικὰ μνημεῖα, τὰ μαρτυρικὰ αἵματα καὶ τὶς ἀσίγαστες μνῆμες.

Ἔχει δίκαιο γιατί ¨μποροῦν νὰ ἀλλάξουν ὅλα ἐκτὸς ἀπὸ τὶς γεωγραφικὲς τοποθεσίες¨ κατὰ τὴν ἀνωτέρω δήλωση καὶ κανεὶς φυσικὰ  δὲν ξέρει τί γίνεται τοὺς ἑπόμενους μῆνες.

Ὁ Νταβούντογλου δίχως νὰ τὸ θέλει εἶπε μία μεγάλη ἀλήθεια..

Ἡ χώρα στὴν ὁποία πρωθυπουργεύει περιλαμβάνεται μέσα στὴν γεωγραφικὴ τοποθεσία ποὺ ὁριοθετήθηκε ἀπὸ τὸ χιλιόχρονο Βυζάντιο.

Καὶ ἂν ἀμφιβάλλει ἂς δεῖ ὅλους τούς γεωγραφικοὺς χάρτες τῆς περιοχῆς ποὺ τὰ περισσότερα τοπωνύμια εἶναι παραφρασμένα ἀπὸ τὰ Ἑλληνικὰ στὰ τούρκικα.

Αὐτὴ λοιπὸν ἡ γεωγραφικὴ τοποθεσία δὲν πρόκειται νὰ ἀλλάξει ποτέ.. ΟΠΩΣ ΚΑΙ Η ΒΟΥΛΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Καληνύχτα κ. Νταβούντογλου καὶ μὴν ξεχάσεις τὸ ταξίδι σου αὐτὸ. Ἐκεῖ ποὺ θὰ ἐπιστρέψεις πάλι ¨μυρίζει¨ Ἑλλάδα.

 orthodoxia-ellhnismos

Η Παγκοσμιοποίηση, η Ρωσία και η Αριστερά. (Του Τάκη Φωτόπουλου)

http://hassapis-peter.blogspot.gr/2014/12/blog-post_96.html

Περίληψη: Το άρθρο αυτό εξετάζει τη στάση της Αριστεράς σε σχέση με την παγκοσμιοποίηση και δείχνει γιατί ήταν η θεωρητική αποτυχία της να αντιληφθεί την πραγματική σημασία ενός νέου συστημικού φαινόμενου, αυτού της ανόδου της Υπερεθνικής Επιχείρησης και της συνακόλουθης ανάδυσης της Νέας Διεθνούς Τάξης  της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, καθώς και η συνακόλουθη πολιτική χρεοκοπία της, που αποτέλεσαν τη βασική αιτία της ανόδου της εθνικιστικής δεξιάς στην Ευρώπη. Αυτή η νέα εθνικιστική δεξιά αγκαλιάζεται από τα περισσότερα  θύματα της παγκοσμιοποίησης σε όλη την Ευρώπη, ιδιαίτερα από την εργατική τάξη που υποστήριζε συνήθως την Αριστερά, ενώ η τελευταία έχει ουσιαστικά αγκαλιάσει όχι μόνο την οικονομική παγκοσμιοποίηση, αλλά και την πολιτική, ιδεολογική και πολιτιστική παγκοσμιοποίηση, έχοντας πλήρως ενσωματωθεί στη Νέα Διεθνή Τάξη.

Η Παγκοσμιοποίηση, σε συνδυασμό με την παράλληλη κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού»,

όρισαν τη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ), η οποία έχει εδραιωθεί τα τελευταία περίπου τριάντα χρόνια, ως αποτέλεσμα της Διεθνοποίησης της Οικονομίας της Αγοράς και της παράλληλης κατάρρευσης του πρώην σοβιετικού μπλοκ. Επιπλέον, μπορεί να δειχθεί ότι η παγκοσμιοποίηση της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς, που θεμελιώθηκε στη μαζική επέκταση των Υπερεθνικών Επιχειρήσεων (Πολυεθνικών), μπορεί να είναι μόνο νεοφιλελεύθερη.[1][1] Με αυτή την έννοια, ο νεοφιλελευθερισμός δεν αντιπροσωπεύει απλά μια αλλαγή πολιτικής ή ένα σατανικό δόγμα (αν όχι μια συνωμοσία!), όπως υποστηρίζει σήμερα το μεγαλύτερο μέρος της Αριστεράς, αλλά μια δομική αλλαγή που σηματοδότησε τη μετάβαση σε μια νέα μορφή νεωτερικότητας η οποία ήταν απαραίτητη για την αποτελεσματική λειτουργία των Πολυεθνικών Επιχειρήσεων.

Εδώ όμως, θα πρέπει να διακρίνουμε μεταξύ της αντισυστημικής Αριστεράς και της ρεφορμιστικής Αριστεράς. Η πρώτη (κυρίως μαρξιστικής προέλευσης), χαρακτηρίζεται από μια στρατηγική και τακτική που στοχεύουν στην άμεση ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και, ως εκ τούτου, της Διεθνούς Τάξης στο σύνολό της. Από την άλλη, η στρατηγική και τακτική της δεύτερης έχουν άμεσο στόχο την μεταρρύθμιση ή βελτίωση του υπάρχοντος συστήματος, ―έστω και αν η ρητορική τους μπορεί μερικές φορές να αναφέρεται στην τελική αντικατάσταση του καπιταλιστικού συστήματος και της Διεθνούς Τάξης που το στηρίζει.

Η αντισυστημική Αριστερά, ιδιαίτερα η παλαιά μαρξιστική Αριστερά (με την εξαίρεση ορισμένων φωτισμένων νεο-Μαρξιστικών εξαιρέσεων[1][2]) έχει προσκολληθεί σε θεωρητικά εργαλεία που αναπτύχθηκαν πριν από έναν αιώνα, και, ως εκ τούτου, έχει αποτύχει ακόμη και να συλλάβει την έννοια της ίδιας της παγκοσμιοποίησης και της πελώριας σημασίας της ανόδου ενός νέου φαινομένου, δηλαδή, της Υπερεθνικής Επιχείρησης, θεωρώντας την, αντίθετα, ως τίποτε περισσότερο από τα καρτέλ που περιγράφονται στον Ιμπεριαλισμό του Λένιν! Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι η ίδια Αριστερά δεν κατανόησε ποτέ τους οικονομικούς και πολιτικούς λόγους που οδήγησαν στην ανάδυση της Υπερεθνικής Ελίτ ―δηλαδή του δικτύου των διεθνικών ελίτ που διαχειρίζονται τη ΝΔΤ που εδράζονται κυρίως στις χώρες που απαρτίζουν το «G7». Αυτή η Αριστερά αδυνατεί επομένως να συλλάβει ότι βασικός στόχος της Υ/Ε είναι να ενσωματώσει πλήρως τις περιφερειακές χώρες ―πέρα από την αυταπόδεικτη ανάγκη της να ελέγχει όσες από αυτές διαθέτουν πλούσια ενεργειακά αποθέματα― στη Νέα Διεθνή Τάξη που όρισε η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Είναι δηλαδή φανερό ότι, γενικά, η σημερινή αντισυστημική Αριστερά, συμπεριλαμβανομένου του μεταμοντέρνου «αναρχισμού», ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με τον αντισυστημικό αναρχισμό, και φυσικά των Οικολόγων-Πράσινων, οι οποίοι σήμερα έχουν ενσωματωθεί πλήρως στην ΝΔΤ, (όπως έχει δείξει η πλήρης υποστήριξή τους σε όλους τους πολέμους της Υ/Ε) δεν έχει ιδέα (ή κάποιοι προτιμούν να μην έχουν ιδέα!) για αυτές τις παγκόσμιες σεισμικές αλλαγές.

Ωστόσο, εάν η αντισυστημική Αριστερά, παρά τα ξεπερασμένα θεωρητικά εργαλεία της, τουλάχιστον αμφισβητεί το καπιταλιστικό σύστημα καθώς και τους βασικούς οικονομικούς θεσμούς του, όπως η ΕΕ, ο ΠΟΕ κ.λπ., η ρεφορμιστική Αριστερά δεν τολμά καν να αμφισβητήσει τους εν λόγω θεσμούς! Το μόνο που συνήθως κάνει είναι να αμφισβητεί και να επικρίνει τις πολιτικές λιτότητας, σε μια προσπάθεια να διαφοροποιηθεί από τα παλιά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, τα οποία έχουν πλέον ενσωματωθεί πλήρως στη ΝΔΤ, με τη μορφή σοσιαλ-φιλελεύθερων κομμάτων. Τα εν λόγω κόμματα, μαζί με τα παραδοσιακά συντηρητικά κόμματα (Χριστιανοδημοκράτες, οι Βρετανοί Συντηρητικοί, κ.λπ.) έχουν, για παράδειγμα, συγκροτήσει ένα συμπαγές μπλοκ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το οποίο αποκλείει, στο οποιοδήποτε προβλέψιμο μέλλον, κάθε σημαντική αλλαγή στις σημερινές νεοφιλελεύθερες πολιτικές που επιβάλλονται από τις Πολυεθνικές και τη ΝΔΤ. Αυτού του είδους η «Αριστερά» προφανώς δεν μπορεί να προσφέρει καμία πραγματική εναλλακτική λύση στα θύματα της παγκοσμιοποίησης για τους παρακάτω δύο βασικούς λόγους.

Πρώτον, επειδή δεν είναι σε θέση να καταργήσει τις πολιτικές λιτότητας, οι οποίες δεν επιβάλλονται απλώς από κάποιους «κακούς», (δηλαδή τους νεοφιλελεύθερους πολιτικούς και οικονομολόγους), αλλά από τη λογική και τη δυναμική μιας διεθνοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς. Σε μια τέτοια διεθνοποιημένη οικονομία, οποιοσδήποτε σημαντικός κοινωνικός έλεγχος επάνω στις αγορές θα υπονόμευε δραστικά την ανταγωνιστικότητα ―το κριτήριο επιτυχίας για την προσέλκυση κεφαλαίων. Σε παρόμοιο πλαίσιο, οι χώρες πρέπει να ανταγωνίζονται η μία την άλλη για την προσέλκυση επενδυτικών κεφαλαίων, κυρίως από το εξωτερικό, μέσα από ανοικτές και ‘απελευθερωμένες’ αγορές που, τελικά, διασφαλίζουν απλώς την διεθνή ομογενοποίηση των πραγματικών μισθών και των συνθηκών εργασίας. Δεν προκαλεί συνεπώς ιδιαίτερη έκπληξη το γεγονός ότι δεν έχει υπάρξει σοσιαλδημοκρατική ή «Αριστερή κυβέρνηση» στην Ευρώπη που να έχει καταφέρει να απορρίψει τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της ΝΔΤ. Γεγονός βέβαια που εκ των πραγμάτων αποκλείει Κεϋνσιανές και μετα-Κεϋνσιανές πολιτικές, οι οποίες άλλωστε και εξ ορισμού αποκλειόντουσαν, εφόσον είχαν σχεδιαστεί για την περίοδο των κρατών εθνών. Αυτός είναι ο λόγος που η ρεφορμιστική Αριστερά είναι νεκρή στην Ευρώπη (εκτός από τις εξαιρετικές περιπτώσεις της Ισπανίας και της Ελλάδας που θα δούμε παρακάτω), και ο μόνος λόγος για τον οποίο σοσιαλδημοκρατικά κόμματα εξακολουθούν να επιβιώνουν σε διάφορες χώρες της Ευρώπης, είναι επειδή έχουν γίνει σοσιαλ-φιλελεύθερα κόμματα, δηλαδή, ένα είδος υβριδικών κομμάτων με «σοσιαλιστική» ρητορική και νεοφιλελεύθερη πρακτική. Όταν τα κόμματα αυτά έρχονται στην εξουσία εφαρμόζουν τις ίδιες πολιτικές με ορισμένες επουσιώδεις παραλλαγές —κάποτε συμμαχώντας και με συντηρητικά κόμματα (πχ Ελλάδα). Είναι άλλωστε το ίδιο συμπαγές μπλοκ συντηρητικών και σοσιαλ-φιλελεύθερων κομμάτων, το οποίο ελέγχει την ΕΕ και την Ευρωζώνη, και αποκλείει οποιεσδήποτε εναλλακτικές πολιτικές από τις σημερινές . Οι πολιτικές αυτές έχουν επιφέρει είτε μαζική ανοιχτή ανεργία ακόμα και σε περιφερειακές ευρωπαϊκές χώρες όπως η Ισπανία και η Ελλάδα, (η οποία αγγίζει το ένα τέταρτο του πληθυσμού και πάνω από το μισό ανάμεσα στους νέους), είτε συγκαλυμμένη ανεργία που παίρνει διάφορες μορφές: συμβάσεις μηδενικών ωρών «εργασίας», μαζική μερική ή περιστασιακή απασχόληση, και παγωμένους πραγματικούς μισθούς για όσους «τυχερούς» έχουν κάτι που να μοιάζει με πλήρη απασχόληση, όπως στη Βρετανία και τις ΗΠΑ, κ.λπ.

Δεύτερον, διότι ακόμη και αν ερχόντουσαν στην εξουσία κόμματα με προγράμματα αντίθετα στις πολιτικές λιτότητας, εφόσον εξακολουθούν να είναι μέλη οικονομικών οργανισμών όπως η ΕΕ, θα συνεχίσουν να υπόκεινται σε καταστροφικές νεοφιλελεύθερες δεσμεύσεις. Ακόμη περισσότερο αν είναι επίσης μέλη της Ευρωζώνης, οπότε δεν ελέγχουν ούτε καν το δικό τους νόμισμα, το οποίο ελέγχεται απευθείας από την Υ/Ε, μέσω των ευρωπαϊκών μελών της και κυρίως της γερμανικής ελίτ. Και αυτό, διότι ως μέλη της ΕΕ δεσμεύονται από την Συνθήκη του Μάαστριχτ και τις μετέπειτα Συνθήκες που την συμπληρώνουν, να υιοθετούν όλες τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που θεσμοθετούν τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, και ιδίως τις πολιτικές που επιβάλλουν το άνοιγμα και την απελευθέρωση των «τεσσάρων αγορών», δηλαδή των αγορών κεφαλαίου, εργασίας, αγαθών και υπηρεσιών. Αυτές είναι οι πολιτικές που εφαρμόζονται αυτή τη στιγμή σε όλη την ΕΕ και, φυσικά ―μέσω της Υ/Ε― σε όλο τον κόσμο, όσον αφορά στις χώρες που έχουν ενσωματωθεί στη ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, συμπεριλαμβανομένων εκείνων των χωρών που υποτίθεται αποσκοπούν στη δημιουργία ενός εναλλακτικού πόλου σε αυτή, όπως η «ομάδα των 20» (G20), που μόλις υπέγραψε ένα ανακοινωθέν, το οποίο γιορτάζει τις ίδιες νεοφιλελεύθερες αρχές. [1] [3]

Με αυτή την έννοια, η υποτιθέμενη αναβίωση της ρεφορμιστικής Αριστεράς σε χώρες όπως η Ισπανία και η Ελλάδα, μέσω των ανερχόμενων κομμάτων των Podemos και του ΣΥΡΙΖΑ αντίστοιχα, είναι στην πραγματικότητα άλλη μία πολιτική φούσκα έτοιμη να σκάσει μόλις έλθουν στην εξουσία. Δεν αποτελεί έκπληξη ότι αυτό το είδος της Αριστεράς προωθήθηκε ακόμη και από ένα από τα κύρια όργανα της Υπερεθνικής Ελίτ, τους Financial Times, οι οποίοι την παρουσίασαν ως την «ριζοσπαστική» αριστερά που κάνει λογικές προτάσεις.[1][4] Φυσικά, δεν υπάρχει τίποτα το ριζοσπαστικό σε αυτά τα δύο κόμματα, τα οποία όχι μόνο δεν αμφισβήτησαν ποτέ την ίδια την ΕΕ, αλλά ούτε καν τόλμησαν να δεσμευτούν κατηγορηματικά για έξοδο από την Ευρωζώνη —μολονότι βέβαια μια έξοδος από την Ευρωζώνη, που δεν συνοδεύεται από έξοδο από την ΕΕ, είναι σχεδόν εξίσου καταστροφική. Επομένως, είναι σαφές ότι αυτό το είδος της Αριστεράς παίζει ένα προφανώς αποπροσανατολιστικό ρόλο όταν επιτίθεται μόνο στις πολιτικές λιτότητας, οι οποίες, όμως, είναι απλώς η αναπόφευκτη παρενέργεια της ένταξης στην ΝΔΤ και της συνακόλουθης υιοθέτησης της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Δεν θα έπρεπε να ξεχνάμε, άλλωστε, ότι σημαντικοί σοσιαλδημοκράτες πριν από τον Τσίπρα και τον Ιγκλέσιας, οι οποίοι αντιπροσώπευαν τις σημαντικότερες χώρες του πυρήνα της ΕΕ όπως η Γαλλία και η Γερμανία, είχαν επίσης προσπαθήσει να αντιστρέψουν νεοφιλελεύθερες πολιτικές και είτε εξαναγκάστηκαν πάραυτα σε στροφή 180 μοιρών (Φρανσουά Μιτεράν, Φρανσουά Ολάντ) είτε πετάχτηκαν ακόμη και έξω από την κυβέρνηση (Όσκαρ Λαφοντέν). Ούτε, βέβαια, έχει την παραμικρή βάση το επιχείρημα των Podemos και του ΣΥΡΙΖΑ, πως τώρα οι Ευρώ-ελίτ θα αναγκαστούν να αντιστρέψουν τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, εφόσον αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο της ανόδου στην εξουσία πραγματικά αντί-ΕΕ κομμάτων (δηλαδή των εθνικιστικών κομμάτων) . Στην πραγματικότητα καμία κυβέρνηση χώρας που είναι ενσωματωμένη στη ΝΔΤ δεν έχει άλλη επιλογή από τις σημερινές νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Επομένως, ούτε οι Podemos ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ποτέ σε θέση να εφαρμόσουν αυστηρούς κοινωνικούς ελέγχους πάνω στις αγορές, παρά την απατηλή ρητορική τους, και το μόνο που θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν, είναι ένα είδος ανάπτυξης όπως αυτή της Βρετανίας, όπου η ανοικτή μαζική ανεργία έχει απλά αντικατασταθεί με συγκεκαλυμμένη ανεργία και παγωμένους μισθούς.[1][5]

Το αναπόφευκτο αποτέλεσμα αυτής της παταγώδους αποτυχίας της Αριστεράς είναι η ανάδυση μιας νέας εθνικιστικής Δεξιάς στην Ευρώπη, που αγωνίζεται για την έξοδο από την ΕΕ. Αυτό, βέβαια, εκτός από την περίεργη περίπτωση των Ουκρανών νεο-ναζί, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι είναι εθνικιστές που αντιτίθενται στην ΕΕ, και εντούτοις έχουν πλήρως υποστηριχτεί και χρηματοδοτηθεί από την ΕΕ και τις ΗΠΑ για να πολεμήσουν τους Ρώσους και την Ευρασιατική Ένωση ―δηλαδή, δυνητικά, το μόνο πραγματικό εναλλακτικό παγκόσμιο κέντρο εξουσίας στο σημερινό μονοπώλιο της εξουσίας της Υπερεθνικής Ελίτ! Με άλλα λόγια, η εθνικιστική Δεξιά, (οπουδήποτε αλλού εκτός από την Ουκρανία!) απλώς κάλυψε το τεράστιο κενό που άφησε αυτή η χρεοκοπημένη Αριστερά, η οποία, αντί να τεθεί επί κεφαλής όλων αυτών των λαών που μάχονται ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και την σταδιακή εξάλειψη της οικονομικής και εθνικής τους κυριαρχίας, απλά κατέφυγε σε έναν αναχρονιστικό διεθνισμό, δικαιολογώντας ουσιαστικά την παγκοσμιοποίηση, και μάλιστα από δήθεν Μαρξιστική σκοπιά...

Η νέα αυτή εθνικιστική Δεξιά αγκαλιάζεται από τα περισσότερα από τα θύματα της παγκοσμιοποίησης σε όλη την Ευρώπη, ιδιαίτερα την εργατική τάξη η οποία συνήθως υποστήριζε την Αριστερά,[1][6] ενώ η τελευταία έχει αγκαλιάσει ουσιαστικά όχι μόνο την οικονομική παγκοσμιοποίηση, αλλά και την πολιτική, ιδεολογική και πολιτιστική παγκοσμιοποίηση, έχοντας πλήρως ενσωματωθεί στη ΝΔΤ —πράγμα που αποτελεί καθοριστική αιτία της σημερινής πνευματικής και πολιτικής χρεοκοπίας της. Η διαδικασία της χρεοκοπίας της Αριστεράς ενισχύθηκε παραπέρα από το γεγονός ότι, αντιμετωπίζοντας τον κίνδυνο πολιτικής κατάρρευσης στις εκλογές του Μαΐου 2014 για το Ευρώ-κοινοβούλιο, συμμάχησε με τις ελίτ στον χαρακτηρισμό αυτών των κομμάτων ως φασιστικών και νέο-ναζιστικών, κάποτε ακόμη και συναινώντας στη χρήση σαφώς ολοκληρωτικών μεθόδων για την καταστολή τους (όπως π.χ. στην Ελλάδα). Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι κάποια από αυτά πράγματι χρησιμοποιούν νέο-ναζιστική ρητορική, οι μόνοι πραγματικοί νεοναζί στην Ευρώπη σήμερα, όχι μόνο από την άποψη της ρητορικής τους, αλλά προπαντός των πρακτικών τους, είναι οι Ουκρανοί νέο-ναζί, οι οποίοι, όμως, υποστηρίζονται πλήρως από την Υ/Ε και (παραδόξως;) ακόμη και από την Σιωνιστική ελίτ[1][7] (παρά τον ξεκάθαρο αντισημιτισμό τους!) στην επίτευξη του στόχου αλλαγής του καθεστώτος και μετατροπής της Ουκρανίας σε προτεκτοράτο της ΕΕ.

Ωστόσο, δεν υπάρχει τίποτε το εκπληκτικό σε αυτή τη στάση της Υ/Ε, η οποία είχε επίσης συμμαχήσει με τους Αφγανούς αντάρτες για να νικήσει τον Σοβιετικό στρατό, και στη συνέχεια με τους εγκληματίες τζιχαντιστές στη Λιβύη και τη Συρία, προκειμένου να ανατρέψει τα εθνικό-απελευθερωτικά καθεστώτα σε αυτές τις χώρες (τους γνωστούς ISIS που δέχονται σήμερα, γι άλλους λόγους, την επίθεση της Υ/Ε). Όμως, υπάρχει μια υπόρρητη συνέπεια εδώ που πρέπει να τονιστεί. Η άνοδος στην εξουσία ενός πραγματικά φασιστικού ή νέο-ναζιστικού κόμματος σήμερα είναι αδύνατη για οποιαδήποτε χώρα που είναι πλήρως ενσωματωμένη στη ΝΔΤ. Και αυτό, διότι ο πραγματικός φασισμός και Ναζισμός ήταν ιστορικά φαινόμενα της εποχής των εθνών-κρατών, πριν από την εποχή της παγκοσμιοποίησης, μιας εποχής που παρείχε σημαντικό βαθμό εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας. Εντούτοις, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης είναι ακριβώς αυτή η κυριαρχία, η οποία είναι ανέφικτη για οποιαδήποτε χώρα που έχει πλήρως ενσωματωθεί στη ΝΔΤ. Αυτό σημαίνει ότι το μόνο είδος «φασισμού» που είναι δυνατό σήμερα είναι ο ψευδο-φασισμός, ο οποίος υποστηρίζεται από την ίδια την Υπερεθνική Ελίτ, όπως η περίπτωση της Ουκρανίας έχει σαφώς δείξει!

Είναι, επομένως, ξεκάθαρο ότι ο στόχος της Υ/Ε που διαχειρίζεται τη ΝΔΤ, είναι να μετατρέψει τα έθνη-κράτη, μέσω της σταδιακής κατάργησης της οικονομικής και της εθνικής κυριαρχίας τους, στην καλύτερη περίπτωση, σε ένα είδος Νομαρχιών μέσα σε ένα σύστημα παγκόσμιας διακυβέρνησης, ή, στη χειρότερη περίπτωση, σε ένα είδος άτυπων προτεκτοράτων (όπως π.χ. η περίπτωση της Ελλάδας). Η σημερινή Κοινωνική Πάλη επομένως δεν είναι πια μόνο μια πάλη για την κοινωνική απελευθέρωση, όπως ήταν στο παρελθόν, αλλά, επίσης, ένας αγώνας για την εθνική απελευθέρωση. Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, την επιστροφή στην εποχή των εθνών-κρατών, όπου θα πολεμάει το ένα κράτος το άλλο για οικονομικούς λόγους (για το μοίρασμα των αγορών κλπ) ή για γεωπολιτικούς λόγους. Θα μπορούσε να σημαίνει, αντίθετα, την δημιουργία μιας νέας παγκόσμιας δημοκρατικής τάξης, όπως αυτή που περιέγραψα αλλού,[1][8] και η διαδικασία για την ανάπτυξη μιας Ευρασιατικής Ένωσης κυρίαρχων λαών θα μπορούσε δυνητικά να διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο προς αυτήν την κατεύθυνση. Αυτή η διαδικασία δεν έχει βέβαια καμία σχέση με την «αναδιάταξη του κόσμου με βάση τις «σφαίρες επιρροής», όπως ισχυρίζονται οι ιδεολόγοι της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και υποστηρικτές του σχεδίου για την παγκόσμια διακυβέρνηση, σε μια προφανή προσπάθεια να δυσφημίσουν τον αγώνα των λαών για κυριαρχία[1][9] και αυτοκαθορισμό. Κάποιοι βέβαια θα μπορούσαν να αντιτείνουν εδώ τον κίνδυνο που μπορεί να προκύψει σε ένα τέτοιο σενάριο, καθώς, όταν ένα έθνος σπάει τα δεσμά του από τη ΝΔΤ, νέες δυνάμεις μπορεί να προκύψουν που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν την ανάκτηση της εθνικής-οικονομικής κυριαρχίας, προκειμένου να εφαρμόσουν π.χ. ρατσιστικές πολιτικές. Ωστόσο, αναρωτιέται κανείς αν τα επιχειρήματα αυτά μπορούν ακόμη να υποστηριχθούν σήμερα, όταν οι υποτιθέμενοι φάροι της δημοκρατίας στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ, έχουν δείξει ξεκάθαρα το πραγματικό ρατσιστικό τους πρόσωπο. Οι πρώτες, όταν φανερώνουν ότι δεν είναι μόνο η εγγενής οικονομική βία που ασκείται κατά των Αφρο-Αμερικανών αλλά και ότι η ίδια η φυσική βία δεν σταμάτησε ποτέ αλλά απλά είχε γίνει πιο συγκαλυμμένη, ενώ το Σιωνιστικό κράτος επικυρώνει τώρα και με τη στάμπα του νόμου το καθεστώς δεύτερης κατηγορίας για τον γηγενή πληθυσμό, τους Παλαιστινίους.

Η περίπτωση της Ουκρανίας είναι ιδιαίτερα σημαντική όχι μόνο γιατί φανέρωσε τη μονοπολική φύση της σημερινής παγκόσμιας τάξης, όπως εκφράζεται από την «διεθνή κοινότητα», (δηλαδή την Υ/Ε μαζί με τις διαπλεκόμενες πελατειακές ελίτ), αλλά, επίσης, γιατί μπορεί να είναι και προάγγελος του τέλους της παρούσας διεθνούς τάξης και της εμφάνισης ενός νέου δι-πολικού κόσμου. Από την άλλη πλευρά, η αναχρονιστική Αριστερά, στερούμενη από σύγχρονα θεωρητικά εργαλεία για ν αναλύσει την παγκοσμιοποίηση, αδυνατεί να εξηγήσει πώς η Υ/Ε μπορεί και επιβάλλει, και μάλιστα χωρίς καμιά ουσιαστική διαφωνία από τα μέλη της , την πλήρη πολιτική, οικονομική και ιδεολογική απομόνωση της Ρωσίας, απλώς και μόνο επειδή τόλμησε να αντιταχθεί στα σχέδιά της για την πλήρη ενσωμάτωση της Ουκρανίας στη ΝΔΤ, μέσω της ΕΕ. Πράγμα βέβαια καθόλου περίεργο όταν η ίδια «Αριστερά» ακόμη προσπαθεί να «εξηγήσει» τον σημερινό μονοπολικό κόσμο με αναχρονιστικές θεωρίες για ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις!

Στη πραγματικότητα, δεν ήταν όμως καθόλου δύσκολο έργο για την Υ/Ε να εξοστρακίσει τη Ρωσία, δεδομένου ότι, μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και την παράλληλη χρεοκοπία της Αριστεράς, αυτή ελέγχει πολύ περισσότερα από την παγκόσμια οικονομία (μέσω των Υπερεθνικών Επιχειρήσεων).

Έτσι, η Υ/Ε ελέγχει επίσης:

την διεθνή πολιτική, μέσω των προτεκτοράτων και ημι-προτεκτοράτων που έχει εγκαθιδρύσει σε όλο τον κόσμο, και των πολυποίκιλων διεθνών οργανισμών που επηρεάζει αποφασιστικά, (από τον ΟΗΕ μέχρι διεθνή δικαστήρια κ.λπ.).

την παγκόσμια ιδεολογία και την αντίληψη της ίδιας της πραγματικότητας, μέσα από τον έλεγχο που ασκεί διαμέσου των ΜΜΕ (που ανήκουν σε οικονομικούς μεγιστάνες ή σε πολυεθνικές), των διεθνών Πανεπιστημίων και ερευνητικών κέντρων (των οποίων η έρευνα χρηματοδοτείται άμεσα ή έμμεσα απο την Υ/Ε), των διαφόρων ιδιωτικών «δεξαμενών σκέψης» (think tanks), των διεθνών ΜΚΟ κ.λπ..

την διεθνή κουλτούρα, μέσω του ελέγχου που ασκεί η Υ/Ε στην παραγωγή και τη διανομή των πολιτιστικών αγαθών.

Τέλος, ιδιαίτερης σημασίας είναι το γεγονός ότι η Υ/Ε έχει εξασφαλίσει την αποτελεσματική ανοχή της αναχρονιστικής «Αριστεράς» σε πολέμους και προσχεδιασμένες εξεγέρσεις, αφού η στάση της Αριστεράς σε αυτά τα θέματα είναι, στην καλύτερη περίπτωση, μια στάση «ίσων αποστάσεων» μεταξύ των ανταγωνιστικών «ιμπεριαλισμών», και, στη χειρότερη περίπτωση, μια στάση ανοιχτής υποστήριξης προς τους υποτιθέμενους «επαναστάτες» στη Συρία, τη Λιβύη κ.λπ. ―στάση που τήρησαν Τροτσκιστές και μεταμοντέρνοι «ελευθεριακοί» διαφόρων ειδών. Και δεν είναι δύσκολο ν αντιληφθεί κανείς ότι αυτή η στάση αφήνει δυνητικά την Υ/Ε ελεύθερη να καταστρέψει την τελευταία σημαντική προσπάθεια για αποτελεσματική αντίσταση κατά της ΝΔΤ, μέσω της δημιουργίας ενός εναλλακτικού παγκόσμιου πόλου κυρίαρχων εθνών, όπως η Ευρασιατική Ένωση είχε αρχικά σχεδιαστεί. Όμως η εθνική και οικονομική κυριαρχία είναι η αναγκαία συνθήκη (αν και όχι επίσης επαρκής) για οποιαδήποτε συστημική αλλαγή ―μια αλλαγή που εξακολουθεί υποτίθεται να είναι ο στόχος της αντισυστημικής Αριστεράς!

Υ.Γ. Στο άρθρο μου σχετικά με το «Διαδίκτυο και την ελευθερία του λόγου», αναφερόμουν στην περίπτωση της πολιτικής λασπολογίας ως μία από τις χειρότερες μορφές κατάχρησης της ελευθερίας του λόγου που υποτίθεται ότι παρέχεται από το διαδίκτυο. Φαίνεται τώρα ότι ένας λασπολόγος, που συμβαίνει επίσης να είναι ένα υπερήφανο μέλος της Διεθνούς Οργάνωσης για μια Συμμετοχική Κοινωνία (International Organization for a Participatory Society - IOPS), εμπνεύστηκε τόσο πολύ από αυτό το άρθρο ώστε να γράψει σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης πως τώρα «γράφω για», «και λαμβάνω χρήματα από» την βρώμικη φυλλάδα του Ρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος », (Σ.Σ. εννοεί προφανώς την «Pravda» του ΚΚΡ που είναι βέβαια διαφορετική έκδοση από την Pravda.ru που δεν είναι κομματικό όργανο κανενός, μολονότι στη Συντακτική Ομάδα υπάρχουν βέβαια και κομουνιστές) και ότι αυτό με καθιστά «εγκάθετο ενός τμήματος της ρωσικής ελίτ»(sic!) Όμως, καθώς, «κατά σύμπτωση», στο παρελθόν είχα ασκήσει εμπεριστατωμένη κριτική στο συγκεκριμένο πολιτικό πρόταγμα (Πάρεκον) (χωρίς ποτέ να έχω λάβει απάντηση σε αυτή), ελπίζω το παραπάνω να μην σημαίνει ότι αυτό το είδος της «Αριστεράς» που έχει μια μικρή ομάδα και στην Ελλάδα, καταφεύγει τώρα στη λασπολογία για να επιτεθεί στους επικριτές της!

* Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε αρχικά στην ηλεκτρονική εφημερίδα Pravda.ru. Η μετάφραση είναι του Πάνου Λιβιτσάνου.

---

[1] [1] Βλ. Takis Fotopoulos, Ukraine, the Attack on Russia and the Eurasian Union (προς δημοσίευση σύντομα από τον Progressive Press), κεφ. 1

[1] [2] Ένας πολύ σημαντικός νέο-Μαρξιστής όπως ο Leslie Sklair (βλ. The Transnational Capitalist Class (Oxford: Blackwell, 2001), ο οποίος επιχείρησε να ερμηνεύσει την άνοδο του νέου φαινομένου των Υπερεθνικών/Πολυεθνικών Επιχειρήσεων, με όρους μιας ανανεωμένης Μαρξιστικής θεωρίας, εν πολλοίς αγνοήθηκε από τον σκληρό πυρήνα της Μαρξιστικής Αριστεράς, η οποία προτίμησε να προσκολληθεί στην «Παλαιά Διαθήκη», ίσως επειδή έτσι θα μπορούσε να δικαιολογήσει καλύτερα την πλήρη αδράνεια της ενάντια στην παγκοσμιοποίηση!

[1] [3] Βλ. “Η Ρωσία σε Σταυροδρόμι”, ελληνική μετάφραση από Pravda.ru, 30/11/2014

[1] [4] Wolfgang Münchau, “Radical left is right about Europe’s debt”, Financial Times, 23/11/2014

[1] [5] Βλ. λ.χ. “Low-paid Britons now number five million, think tank concludes”, BBC News 26/10/2014 και “Lowest paid stuck in ‘poverty trap’ as UK govt mulls fresh £30bn austerity round”, RT, 11/11/2014

[1] [6] Francis Elliott et al. “Working class prefers Ukip to Labour”, The Times, 25/11/2014

[1] [7] “Communists seek Jewish denouncement of oligarch over E. Ukraine raid sponsorship”, RT, 7/11/2014

 [1] [8] “Towards a new Democratic World Order”, Pravda.ru, 3/11/2014 και συντομότερη εκδοχή στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία

[1] [9] Gideon Rachman, “China, Russia and the Sinatra doctrine”, Financial Times, 24/11/2014

Πηγή:  inclusivedemocracy.org

Εκφράσεις από τα Αρχαία Ελληνικά που χρησιμοποιούμε σήμερα

http://master-lista.blogspot.gr/2014/12/blog-post_19.html



Μπορεί η επαφή των νεοελλήνων με την αρχαιοελληνική παράδοση και γλώσσα να είναι εξαιρετικά προβληματική, ωστόσο υπάρχουν λέξεις και εκφράσεις που πέρασαν αυτούσιες στην καθημερινότητά μας και ευτυχώς μας θυμίζουν το δοξασμένο παρελθόν.

Αιδώς Αργείοι: όταν θέλουμε να καταδείξουμε αισθήματα ντροπής αναφερόμενοι σε κάποιον άλλο.Ειπώθηκε από τον Στέντορα (σε έντονο ύφος) προς τους Αργείους κατά τη διάρκεια του Τρωικού πολέμου, με σκοπό να τους ανυψώσει το ηθικό όταν ο Αχιλλέας αποχώρησε από τη μάχη. (Ομήρου Ιλιάδα – Ε 787)

Αντίπαλον δέος: όταν αναφερόμαστε σε ισχυρό αντίπαλο. (Θουκυδίδης – Γ 11)
Από μηχανής θεός: μη αναμενόμενη βοήθεια – λύση – συνδρομή σε κάποιο πρόβλημα ή δύσκολη κατάσταση. Προέρχεται από θεατρικό τέχνασμα στην αρχαία Ελλάδα που χρησιμοποιούσαν οι τραγικοί ποιητές όταν ήθελαν να δώσουν διέξοδο στη πλοκή του έργου και στο οποίο κατά τη διάρκεια της παράστασης εμφανιζόταν ένας Θεός επάνω σε εναέρια κατασκευή (γερανός).
Αρχή άνδρα δείκνυσι: όταν οι πράξεις – έργα χαρακτηρίζουν τον άνθρωπο στον οποίο αναφερόμαστε. (Βίας ο Πριηνεύς – Σοφοκλής…. Αντιγόνη 62)
Ασκός του Αιόλου: σε περιπτώσεις επικείμενων δεινών – καταστροφών. Ο Αίολος έδωσε έναν ασκό στον Οδυσσέα ο οποίος περιείχε ανέμους. Όταν λοιπόν οι σύντροφοι του Οδυσσέα άνοιξαν τον ασκό, απελευθερώθηκαν οι άνεμοι και παρέσυραν το πλοίο στο νησί των Λαιστρυγόνων. (Ομήρου Οδύσσεια Κ 1-56)
Αχίλλειος πτέρνα: αδύνατο σημείο. Η φράση προέρχεται από το μύθο του Αχιλλέα, σύμφωνα με τον οποίο, όταν τον βύθιζε στο αθάνατο νερό η μητέρα του, επειδή τον κρατούσε από τη φτέρνα, στο συγκεκριμένο σημείο του σώματός του παρέμεινε θνητός.
Βίος αβίωτος : ζωή ανυπόφορη. (Χίλων Ο Λακεδαιμόνιος)
Γαία πυρί μειχθήτω: σε περιπτώσεις καταστροφής, όταν θέλουμε να δώσουμε έμφαση.
Γη και ύδωρ: υποδηλώνει περιπτώσεις υποταγής , πλήρους υποχώρησης, παράδοσης άνευ όρων. Η φράση προέρχεται από τον Ηρόδοτο, σύμφωνα με τον οποίο οι Πέρσες απεσταλμένοι ζήτησαν από τους Σπαρτιάτες γη και ύδωρ σε ένδειξη υποταγής. (Ηροδότου Ιστορία V 17-18)
Γόρδιος δεσμός: αναφέρεται σε περιπτώσεις δύσκολων προβλημάτων (άλυτων). Η φράση λέγεται σε περιπτώσεις δύσκολων καταστάσεων, όπως αυτή που αντιμετώπισε ο Μέγας Αλέξανδρος, όταν προσπάθησε να λύσει ένα πολύπλοκο κόμπο, το «γόρδιο δεσμό» τον οποίον σύμφωνα με τον χρησμό όποιος τον έλυνε θα γινόταν κυρίαρχος της Ασίας. (Αρριαννού 11 3)
Δαμόκλειος σπάθη: απειλητικές καταστάσεις Η φράση προέρχεται από επεισόδιο που συνέβη μεταξύ του τυράννου των Συρακουσών Διονυσίου και του Δαμοκλή, ενός αυλικού κόλακα , όταν ο πρώτος θέλοντας να δείξει στο Δαμοκλή πόσο επικίνδυνο ήταν το αξίωμα του τυράννου τον έβαλε να καθίσει στο θρόνο, ενώ από πάνω του κρεμόταν ξίφος σε μια τρίχα αλόγου.
Διέβην τον Ρουβίκωνα: σε περιπτώσεις που λαμβάνεται μία παράτολμη απόφαση. Η φράση αποδίδεται στον Ιούλιο Καίσαρα ο οποίος όταν το 49 π.Χ. αποφάσισε να κηρύξει εμφύλιο πόλεμο στην Ιταλία, πέρασε με το στρατό του τον ποταμό Ρουβίκωνα κατευθυνόμενος προς την Ρώμη.
Δούρειος Ίππος: αναφέρεται σε περιπτώσεις δολιότητας, ή δώρων τα οποία υποκρύπτουν δόλο. Η φράση προέρχεται από τον Όμηρο και αναφέρεται κατά την περίοδο των Τρωικών πολέμων τότε που οι Έλληνες ενώ χάρισαν στους Τρώες ξύλινο άλογο μεγάλων διαστάσεων ως αφιέρωμα στους Θεούς, στο εσωτερικό του ήταν κρυμμένοι ο Οδυσσέας με τους συντρόφους του, οι οποίοι άνοιξαν τις πύλες της Τροίας στους υπόλοιπους Έλληνες (Ομήρου Οδύσσεια λ 529)
Δρακόντεια μέτρα: αναφέρεται σε περιπτώσεις λήψης αυστηρών – σκληρών μέτρων Η φράση προέρχεται από τον Δράκοντα (7ος αιώνας π.Χ) αρχαίο νομοθέτη των Αθηνών, ο οποίος ήταν γνωστός για τους αυστηρούς και σκληρούς νόμους που επέβαλε.
Eξ απαλών ονύχων: αναφέρεται στην νηπιακή ηλικία κυριολεκτικά, ή σε παλαιότερη χρονική περίοδο μεταφορικά. Η φράση χρησιμοποιείται για να προσδιορίσει τη νηπιακή ηλικία κατά την οποία ο άνθρωπος έχει μαλακά νύχια.
Έπεα πτερόεντα: αερολογίες, αβάσιμα επιχειρήματα. Ομηρική έκφραση βασισμένη στην αντίληψη ότι τα λόγια όταν εκστομίζονται τα παίρνει ο αέρας. (Ομήρου Ιλιάδα Α 201)
Επί ξυρού ακμής: στην κόψη του ξυραφιού, σε πολύ κρίσιμη κατάσταση, σε κρίσιμο σημείο. Ομηρική φράση η οποία ειπώθηκε από το Νέστορα στο Διομήδη στην προσπάθειά του να τον παροτρύνει για συμμετοχή στον πόλεμο εναντίον των Τρώων. (Ομήρου Ιλιάδα Κ 173)
Εκατόμβη: Θυσία με πολλά θύματα, μεγάλη απώλεια. Εκατόμβη στην αρχαία Ελλάδα ονόμαζαν την θυσία κατά την οποία γινόταν προσφορά από εκατό βόδια στους θεούς. (Ομήρου Ιλιάδα Α 65)
Ες αύριον τα σπουδαία: Αργότερα θα ασχοληθούμε με τα σοβαρά ζητήματα – θέματα, αναβολή. Τη φράση είπε ο Θηβαίος Αρχίας, όταν έλαβε το γράμμα που τον προειδοποιούσε ότι κινδυνεύει από τον Πελοπίδα. (Πλουτάρχου Πελοπ. 10)
Ή ταν ή επί τας: Ή θα την φέρεις νικητής (ασπίδα) ή θα σε φέρουν επάνω της νεκρό……………..ή θα επιτύχουμε, ή θα αποτύχουμε. Τη φράση έλεγαν οι Σπαρτιάτισσες μητέρες στα παιδιά τους, όταν τους έδιναν την ασπίδα για τον πόλεμο. (Πλουτάρχου Λακεδαιμ. Αποφθ.16)
Ήξεις αφήξεις: Λέγεται όταν κάποιος αλλάζει συνεχώς γνώμη. Η φράση προέρχεται από το χρησμό του μαντείου των Δελφών « ήξεις αφήξεις ου θνήξεις εν πολέμω». Η θέση του κόμματος πριν ή μετά το αρνητικό μόριο ου, καθορίζει και τη σημασία του χρησμού.
Κέρβερος: Σκληρός, ανυποχώρητος. Προέρχεται από το ομώνυμο τέρας που φύλαγε τον Άδη και δεν επέτρεπε την είσοδο.
Κέρας Αμαλθείας: Παραπέμπει σε πλούτο – αφθονία υλικών αγαθών. Η φράση προέρχεται από περιστατικό όπου η Αμάλθεια έτρεφε το μικρό Δία με κέρατο κατσίκας γεμάτο γάλα και μέλι.
Και συ τέκνον Βρούτε: Φράση που απευθύνεται σε πρόσωπα που προδίδουν την εμπιστοσύνη μας.Την είπε ο Καίσαρας, όταν αναγνώρισε τον Βρούτο ανάμεσα στους δολοφόνους του.
Κόπρος του Αυγείου: Συγκεντρωμένες ατασθαλίες – καταστάσεις οι οποίες δύσκολα διορθώνονται. Η φράση προέρχεται από άθλο του Ηρακλή, κατά τον οποίο καθάρισε την κοπριά από τους στάβλους του Αυγείου.
Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα: Λέγεται για όσους υπερηφανεύονται και καυχώνται για ανεπιβεβαίωτα κατορθώματα και καλούνται να αποδείξουν ότι λένε την αλήθεια. Η φράση προέρχεται από Αισώπειο μύθο σύμφωνα με τον οποίο κάποιος ισχυριζόταν ότι κάποτε στη Ρόδο έκανε ένα πολύ μεγάλο άλμα και του ζήτησαν να το επαναλάβει λέγοντάς του την παραπάνω φράση. (Αισώπου Μύθοι «Ανήρ Κομπαστής»)

Όταν σπέρνεις ανέμους... (Του Σάββα Καλεντερίδη)

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2014/12/blog-post_888.html#.VIRqksnNmo4

Ο πολιτικός κόσμος, με τις ανάλογες ευθύνες πουν αντιστοιχούν στους πολίτες, οδήγησε τη χώρα στο γκρεμό. Πέραν της ουσιαστικής καταστροφής της ελληνικής κοινωνίας, πολλές δεκάδες χιλιάδες μορφωμένοι Έλληνες νεαρής ηλικίας εγκατέλειψαν την πατρίδα μας για να βρουν την τύχη τους σε άλλες χώρες. Το πλήγμα για την Ελλάδα διπλό, αφού από τη μια επιτείνεται το δημογραφικό και από την άλλη χάνονται δυνατά και σπουδαγμένα μυαλά, που θα δουλεύουν πλέον για την ανάπτυξη της οικονομίας άλλων χωρών.
Όλα αυτά τα χρόνια πάντα κάπου μέσα μας ελπίζαμε ότι οι πολιτικοί θα αναλογιστούν τις ευθύνες τους για την καταστροφή της χώρας αλλά και την υποχρέωση που έχουν απέναντι στους πολίτες και το έθνος να οδηγήσουν τη χώρα στην ανάκαμψη και την έξοδο από την κρίση.
Όμως δυστυχώς οι εξελίξεις δείχνουν ότι και πάλι οι πολιτικοί στο σύνολό τους αποδείχτηκαν πολύ κατώτεροι των περιστάσεων.
Οι κυβερνήσεις της κρίσεις αποδείχτηκαν ανίκανες να την διαχειριστούν, κάνοντας εγκληματικά σφάλματα και σε επίπεδο πολιτικών επιλογών και σε επίπεδο προσώπων, με σοβαρές ευθύνες του πρωθυπουργού και τους αντιπροέδρου της κυβέρνησης.
Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι ανατέθηκαν τα πιο κρίσιμα καθήκοντα, όπως αυτά ανάπτυξης και της μεταρρύθμισης σε βουλευτές που είναι ταυτισμένοι με την αναποτελεσματικότητα, τη διαφθορά (σκάνδαλο Siemens) και την οικογενειοκρατία.
Την ίδια στιγμή τα κόμματα της αντιπολίτευσης, με πρώτο και καλύτερο αυτό της αξιωματικής, έκαναν ανταγωνισμό στον λαϊκισμό, την ανευθυνότητα, την εξουσιομανία και τον οπορτουνισμό. Δεν διδάχτηκαν από τα λάθη που έγιναν σε αντίστοιχες κρίσιμες φάσεις της πρόσφατης ιστορίας της πατρίδας μας, δεν είχαν την ελάχιστη οξύνοια  να αντιληφθούν  ότι με το άθλιας ποιότητας αντιπολιτευτικό τους έργο πριόνιζαν χρόνια και τώρα το δένδρο που κάθονται και οι ίδιοι και τώρα οι δυστυχείς αρχίζουν να αντιλαμβάνονται τη σκληρή πραγματικότητα, που και οι ίδιοι δημιούργησαν με τις επιλογές τους.
Γιατί κανείς τους δεν αντιλήφθηκε ότι το επίπεδο του κυβερνητικού έργου είναι ευθέως ανάλογο με το επίπεδο της αντιπολίτευσης που ασκούν τα κόμματα που υπηρετούν αυτόν τον σκοπό.
Γιατί κανείς δεν αντιλήφθηκε ότι παίζοντας με τον ανώτατο θεσμό, αυτόν του Προέδρου της Δημοκρατίας, δημιουργείς σκηνικό πολιτικής αστάθειας, το οποίο χρησιμοποιεί τώρα ως όπλο εναντίον ολόκληρης της Ελλάδας αυτός που μέχρι χθες χαρακτήριζαν ως εχθρό της πατρίδας μας. Και εννοούμε την Τρόικα, τους δανειστές και τις αγορές.
Και τώρα έρχεται ο λογαριασμός. Μόνο που δεν θα τον πληρώσουν οι ίδιοι, αλλά οι πολίτες και οι δύσμοιρη πατρίδα.
Χαρακτηριστικό της κατάστασης που έχουν οδηγήσει τη χώρα οι πολιτικοί και τα κόμματα είναι το παράδειγμα της απαγόρευσης των διαδηλώσεων κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Νταβούτογλου και των υπουργών στην Αθήνα.
Η αντιπολίτευση, παίζοντας -εκτός από τους θεσμούς- στην κυριολεξία και με τη φωτιά, δημιούργησε ένα εκρηκτικό κλίμα με την υπόθεση του Ρωμανού. Ίσως αυτό να ήταν ένας από τους λόγους που η κυβέρνηση αποφάσισε δια του αρμοδίου αστυνομικού οργάνου την απαγόρευση των διαμαρτυριών και των διαδηλώσεων για την επίσκεψη του υποστηρικτή της Αλ Κάιντα και των τζιχαντιστών Αχμέτ Νταβούτογλου.
Δηλαδή, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, με τις επιλογές τους, στέρησαν τη δυνατότητα και το δικαίωμα των Ελλήνων πολιτών να διαμαρτυρηθούν και να διαδηλώσουν για τον συνεχιζόμενο βιασμό της κυπριακής γης, την παραβίαση της κυπριακής ΑΟΖ από το «Μπαρμπαρός» και από τα τουρκικά πολεμικά πλοία αλλά και για την επιθετική και προκλητική πολιτική που ακολουθεί εν γένει η Τουρκία απέναντι στην Κύπρο και την Ελλάδα.
Η Ελλάδα μπαίνει σε ακόμα πιο επικίνδυνα μονοπάτια κύριοι πολιτικοί και οι ευθύνες που σας βαραίνουν είναι ακέραιες.
Καιρός να σοβαρευτείτε, να αρθείτε στο ύψος των περιστάσεων και να αναλάβετε τις ευθύνες σας.

Δημοσιεύθηκε στην "κυριακάτικη δημοκρατία"

2ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ "ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ", ΑΘΗΝΑ 15 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2014 - ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

http://voithiastospiti.blogspot.gr/2014/12/2.html

Οι «δέκα συμβουλές» για τον καταναλωτή εν όψει των χριστουγεννιάτικων εορτών

 

Τις εορταστικές ημέρες, σε όλους μας προκαλείται η διάθεση για… αγορές νέων προϊόντων τόσο για εμάς όσο και για τα αγαπημένα μας πρόσωπα.

Το μέλος του Δ.Σ. ΙΝΚΑ/Γ.Ο.Κ.Ε  κ. Φώτης Αλεξόπουλος θεώρησε αναγκαίο να επιστήσει την προσοχή των καταναλωτών σε δέκα πράγματα, τα οποία εάν τα ακολουθήσουν οι καταναλωτές θα μπορέσουν να βγουν κερδισμένοι και χωρίς να ξοδέψουν πολλά χρήματα να καταφέρουν να προσφέρουν όμορφα δώρα στους αγαπημένους τους.

Έτσι για να αποφύγετε περιττά έξοδα αλλά και ταλαιπωρία θα μπορούσατε:
1. Να καταγράψετε τις ανάγκες σας πριν τις αγορές.
2. Να κάνετε μια μικρή έρευνα αγοράς σε διάφορα καταστήματα για τα προϊόντα που ενδιαφέρεστε να αγοράσετε και να συγκρίνεται τις τιμές αλλά και την ποιότητα, πριν προβείτε σε οποιαδήποτε αγορά.
3. Να είστε ιδιαίτερα προσεκτικοί στις προσφορές που εντοπίζεται.
4. Να μην παρασυρθείτε από τις διαφημίσεις και τις μάρκες.
5. Να είστε ιδιαίτερα προσεκτικοί όταν βλέπεται πολύ χαμηλές τιμές και ιδιαίτερα όταν δεν είναι προσφορές.( Ίσως να είναι ελαττωματικά ή χαμηλής ποιότητας.)
6. Να μην ψωνίζετε από πλανοδίους, διότι ενδέχεται τα προϊόντα να είναι χαμηλής ποιότητας ακόμη και επικίνδυνα, όπως και ενδέχεται η αύξηση του παραεμπορίου.
7. Να αποφύγετε να αγοράσετε με χρήση πιστωτικής κάρτας. Αν πάλι είναι αναγκαίο να χρησιμοποιηθούν να προσέξετε ιδιαίτερα τους όρους πληρωμής.
8. Να δώσετε ιδιαίτερη προσοχή στην αγορά παιδικών παιχνιδιών. Πρέπει να φέρουν το σήμα CE.
9. Να μη ξεχάσετε να πάρετε και να φυλάξετε τις αποδείξεις για ότι αγοράζετε.
10. Τέλος, να θυμάστε πάντα ότι η πραγματική αξία ενός δώρου δεν είναι η χρηματική του.

Αγία Παρασκευή 6/12/2014

ΦΩΤΗΣ Ν. ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΣ
ΜΕΛΟΣ Δ.Σ. ΙΝΚΑ/Γ.Ο.Κ.Ε. &Υπεύθυνος Γραμματέας για θέματα Τοπικής Αυτοδιοίκησης

Ο Άγιος Νικόλαος και ο ζήλος του Θεού

http://www.agioritikovima.gr/diafora/agioi-protates/item/49148-%CE%BF-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CE%B6%CE%AE%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CF%8D

Του Πρωτ. Θεμιστοκλή Μουρτζανού
Η μνήμη Αγίων, όπως ο Άγιος Νικόλαος, φέρνει στην μνήμη μας την εικόνα του ζήλου που ένας άνθρωπος έχει για το Θεό και για τα έργα του Θεού. Σ’ ένα από τα απόστιχα της εορτής ψάλλουμε: «Χαίροις ο ζήλου θείου πλησθείς». Ο Άγιος Νικόλαος ήταν γεμάτος από θεϊκό ζήλο.

Αυτό σημαίνει ότι η καρδιά του είχε κάποια χαρακτηριστικά, τα οποία σήμερα δεν είναι εύκολο να τα συναντήσουμε. Αυτά ήταν η επιθυμία να αρέσει στο Θεό ακόμη κι αν δεν ήταν αυτό ευχάριστο για τους ανθρώπους, η χαρά της κοινωνίας του Θεού στη ζωή ως η ανώτατη μορφή ηδονής και την ίδια στιγμή ο αγώνας για διάδοση της Αλήθειας που είναι ο Θεός και του τρόπου της που είναι η πίστη σε όλους τους ανθρώπους.
Ο άνθρωπος δεν μπορεί να νοήσει τη ζωή του χωρίς τους συνανθρώπους του. Έτσι πλασθήκαμε από το Θεό, να είμαστε υπάρξεις που κοινωνούμε την ζωή στα πρόσωπα των άλλων. Δεν είναι μόνο ότι κατανοούμε ότι είμαστε έτεροι, διαφορετικοί ατενίζοντάς τους. Είναι ότι δεν μπορούμε να υπάρξουμε ουσιαστικά αν δεν αγαπούμε, αν δεν κοινωνούμε, αν δεν μοιραζόμαστε ό,τι είναι εφικτό μαζί τους. Για να το πετύχουμε αυτό, χρειάζεται να κάνουμε συμβιβασμούς. Δεν είναι οι άλλοι όπως τους θέλουμε. Και για να μην μας απομονώσουν, αισθανόμαστε την ανάγκη να αρέσουμε σ’ αυτούς, δηλαδή να μας αποδεχτούν γιατί στις ιδέες, την συμπεριφορά μας, τους στόχους μας, ακόμη και στις αξίες μας, μπορούμε να βρούμε την τομή με τις αντίστοιχες δικές τους προτεραιότητες. Οι συμβιβασμοί πολλές φορές είναι επώδυνοι. Κρίνουμε ότι πρέπει να αφήσουμε στο περιθώριο τα δικά μας, προκειμένου να αποφύγουμε την απόρριψη. Ενίοτε κρύβουμε αυτό που πιστεύουμε, για να αποφύγουμε συνέπειες δυσάρεστες, οι οποίες φτάνουν ακόμη και στο μαρτύριο του αίματος, της συνειδήσεως, της μοναξιάς. Ο πεπλησμένος όμως θείου ζήλου δεν βλέπει τα πράγματα έτσι. Κρίνει ότι οφείλει να αγαπά την δόξα του Θεού και όχι την δόξα των ανθρώπων. Τολμά να έρχεται σε ρήξη με τα ανθρωπίνως κατεστημένα, τα ανθρωπίνως πολιτικώς ορθά, τα ανθρωπίνως αποδεκτά, όταν αυτά έρχονται σε αντίθεση, σε ρήξη με ό,τι αγαπά και ζητά ο Θεός.
Αρκεί να γνωρίζει το θέλημά Του. Και αυτό γίνεται όταν ο ζηλωτής είναι ενταγμένος στην Εκκλησία.

Ο άνθρωπος, από την φύση του, επιδιώκει τη ηδονή, την ευχαρίστηση σε ό,τι κάνει. Και δεν είναι μόνο η ηδονή του σώματος και της σαρκός. Είναι και η ηδονή του πνεύματος, του νου και της καρδιάς, η οποία επέρχεται όταν ο άνθρωπος προοδεύει, όταν γίνεται αποδεκτός, όταν εκπληρώνει τους στόχους του και τις φιλοδοξίες του, όταν βλέπει ότι μπορεί ο εαυτός του να είναι ευχαριστημένος. Ο πεπλησμένος θείου ζήλου δεν προσκολλάται στις ανθρώπινες ηδονές. Επιλέγει την υπέρτατη ηδονή της κοινωνίας με το Θεό. Καιαυτό σημαίνει ότι θέλει την καρδιά του όσο το δυνατόν καθαρή από τους λογισμούς της ματαιότητας, εναποθέτει πάσαν βιοτικήν μέριμναν, «μη στρατευόμενος ταις του βίου πραγματείαις» και την ίδια στιγμή μνημονεύει Αυτόν που αγαπά, Τον κοινωνεί εν τοις μυστηρίοις και αναπαύεται όταν βρίσκεται στο ναό Του και όταν η ύπαρξή Του γίνεται ναός του Θεού. Δεν ελκύεται από την ηδονή του κακού, αλλά αναζητεί στη σχέση με το Θεό την ηδονή του καλού. Ο Θεός είναι ο πλέον ελκυστικός και επιζητεί την συναρπαγή της προσευχής, της αγάπης, της συνάντησης μαζί Του. Κι εδώ κύρια προϋπόθεση είναι η σχέση με την Εκκλησία.

Ο άνθρωπος, τέλος, έχει ως στοιχείο της ύπαρξής του την αναζήτηση της αλήθειας. Όχι μόνο για τον κόσμο και τη ζωή, αλλά και για τον εαυτό του, για κάθε πτυχή της ύπαρξής του. Για να βρει όμως την αλήθεια ο άνθρωπος καλείται να απαντήσει στο ερώτημα περί Θεού, αν ο Θεός υπάρχει, Ποιος και τι είναι για τη ζωή του. Αλλιώς ο άνθρωπος βρίσκει αλήθειες, όχι όμως την Αλήθεια. Αποθεώνει το μερικόν, το περιστασιακό, όχι όμως το συνολικό, το συνεχές και την ίδια στιγμή άχρονο. Ο πεπλησμένος θείου ζήλου έχει βρει στον Θεό την Αλήθεια που αναζητά. Διότι ο Θεός είναι η Αλήθεια και στο πρόσωπο του Χριστού αυτή η Αλήθεια όχι απλώς ενσαρκώνεται, αλλά οδηγεί τον άνθρωπο στην θέωση. Και αξίζει να αγωνιστεί κανείς αυτή η Αλήθεια, ακέραιη, ακαινοτόμητη, υγιαίνουσα να γίνει κατανοητή, να γνωσθεί στους άλλους ανθρώπους. Γι’ αυτό και ο ζηλωτής δεν αρκείται στην προσωπική του σωτηρία. Εντάσσεται στο Σώμα του Χριστού που είναι η Εκκλησία και αγωνίζεται οι πάντες να φωτιστούν από το Χριστό. Γι’ αυτό και όταν η Αλήθεια αμφισβητείται, είναι έτοιμος να μαρτυρήσει περί Αυτής. Να επιχειρηματολογήσει, να την υπερασπιστεί. Πάντως, δεν επαναπαύεται στα του εαυτού. Και την ίδια στιγμή ζει όντας αληθινός. Κοινωνός της Αληθείας, φωτισμένος και φωτίζων, κεκαθαρμένος και καθαίρων.

Αυτό έκανε και ο Άγιος Νικόλαος στη ζωή του. Υπήρξε ο κατά Θεόν ζηλωτής. Βρήκε την Αλήθεια και αγωνίστηκε γι’ αυτήν να τη ζήσει στη ζωή του. Και δεν αρκέστηκε στην προσωπική του σωτηρία, αλλά αγωνίστηκε οι πάντες να γνωρίσουν τον Χριστό ως την μοναδική σώζουσα Αλήθεια και κατέστη κανόνας πίστεως. Και η πίστη του έγινε εικόνα της πραότητος, έγινε η διδαχή της εγκρατείας και της ταπεινώσεως. Την ίδια στιγμή η αληθινή απόλαυσή του ήταν η κοινωνία με το Θεό. Τον ζούσε στην Θεία Ευχαριστία, στην διακονία της Αγάπης, της προσευχής, της υπομονής, της νίκης κατά της αμαρτίας, στην πτωχεία του κακού. Και ο ζήλος του τον έκανε να μην υπολογίζει ούτε την ανθρώπινη εξουσία, όταν υπερασπίστηκε την αλήθεια της Αγίας Τριάδος και του προσώπου του Χριστού κατά την Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο, ακόμη και φυλακιζόμενος για την πίστη, αλλά και όταν ό,τι έκανε δεν ήθελε να μαθαίνεται από τους ανθρώπους, για να μην χάσει τον μισθό του εν ουρανοίς.

Ζούμε σε μια εποχή στην οποία ο ζήλος ενίοτε χρησιμοποιεί τον μανδύα της εκκλησιαστικότητας, αλλά δεν είναι πάντοτε γνήσιος. Άλλοτε πάλι ως χριστιανοί είμαστε ευχαριστημένοι με την δική μας σωτηρία, με την δική μας θρησκευτικότητα, χωρίς να έχουμε αγωνία για την Αλήθεια, χωρίς να μοιραζόμαστε ό,τι μας δόθηκε. Συχνά ζούμε εντελώς εκκοσμικευμένα, με αποτέλεσμα η σχέση με το Θεό να είναι ένα καθήκον μέσα σε όλα τα άλλα και όχι η μεγαλύτερη χαρά. Γι’ αυτό και εύκολα κρυβόμαστε από τους άλλους ή σιωπούμε όταν η Αλήθεια της πίστης αμφισβητείται. Χρειάζεται περισσότερη και γνησιότερη μετοχή στην εκκλησιαστική ζωή και την ίδια στιγμή να έχουμε προ οφθαλμών μας το παράδειγμα των Αγίων, όπως ο Άγιος Νικόλαος, για να μπορούμε να θερμαίνουμε τον ζήλο της αγάπης προς τον Θεό και να είναι αυτός κατ’ επίγνωσιν. Το χρειαζόμαστε σε μία γενικά άγευστη ουσιαστικής χαράς και παραδομένη σε απρόσωπες επιθυμίες πραγματικότητα, από την οποία μόνο η πίστη και η αγιότητα μπορούν να μας βγάλουν.

Τό ἀριστερὸ χέρι τοῦ Θεοῦ και η τιμωρία πού έρχεται επάνω μας…

http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2014/12/blog-post_96.html


Τά Σόδομα καίγονται!

Καί ο δίκαιος Λώτ απομακρύνεται με την οικογένειά του γιά να γλιτώση. Καί σώθηκαν όλοι πλήν τής γυναίκας του πού ώς στήλη άλατος καταστράφηκε από τήν περιέργειά της...

«…Έκείνο το βράδυ έβλεπα μιὰ παρέλαση παράδοξη. Τὴν παρακολούθησα ἄφωνος. Ἀξημέρωτα ἀκόμη, λίγο πρὶν σκάσει ὁ Αὐγερινός, ἀνάμεσα στὸν ὕπνο καὶ τὸν ξύπνιο. Δὲν ξέρω ἂν ἦταν ὄνειρο ἢ μοναχὰ τοῦ νοῦ μου φαντασία.

Περνοῦσαν πλῆθος ολόκληρο...

Μὰ ἦταν τὸ πλῆθος μετρητὸ καὶ πρόσωπα τὰ πιὸ πολλὰ γνωστὰ κι ὅλα προβεβλημένα· κάθε λαοῦ καὶ κάθε ἔθνους:

Ναβουχοδονόσορας καὶ Δαρεῖος, Ξέρξης καὶ Ἀρταξέρξης, Ἀντίοχοι καὶ Πτολεμαῖοι, ὁ Ἡρώδης καὶ ὁ Νέρωνας, Δέκιος καὶ Διοκλητιανός.

Θάμπωσα!

Φαραὼ καὶ Τσάροι, βασιλιάδες κι αὐτοκράτορες, τύραννοι καὶ στρατηγοί, Ἰουλιανὸς καὶ Μωάμεθ, Χίτλερ καὶ Μουσολίνι, Λένιν καὶ Στάλιν, Χότζα καὶ Μάο καὶ Πόλ-Πὸτ καὶ τόσοι άλλοι ἀκόμα. Κι ἀκόμα...

Ἔβλεπα τὰ Σόδομα μέσα στὸ θειάφι καὶ τὴ φωτιά, κι ὁ τόπος τους νὰ γίνεται θάλασσα τοῦ θανάτου...

Ἔβλεπα πόλεις τρομερὲς νὰ ὑψώνονται – τὴ Βαβυλώνα – κι ἔπειτα σὲ μιὰ στιγμὴ νὰ πνίγονται στὴν ἄμμο τῆς ἐρήμου – νεκρικὸ σάβανο!

Εἶδα τὴν Ἱερουσαλὴμ νὰ τὴν ὀργώνουν τοῦ Τίτου οἱ λεγεῶνες, τὴν Πόλη, τὴν Ἁγια-Σοφιὰ νὰ πνίγεται στὸ αἷμα. Εἶδα τὸν Ναζισμό, τὰ Σοβιέτ – τέρατα ἀλλόκοτα – νὰ κείτονται νεκρὰ κι ἀκέφαλα, τὰ πολυκέφαλα.

Καί κάπου ἐκεῖ τὸ ὄνειρο, ἡ φαντασία ἔσβησε...

Ἦταν ἀλήθεια, ἦταν ὄνειρο, ή τοῦ νοῦ μου φαντασία; Ἦταν παρέλαση; Εἴτε ὄνειρο εἴτε φαντασία εἴτε παρέλαση... Ἦταν... Τί ἦταν;

Ἦταν τὸ ἀριστερὸ τιμωρό χέρι τοῦ Θεοῦ !

Μὲς στὴ Γραφὴ ὁ Θεός – γιὰ τὴν ἀκρίβεια οἱ ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ – παρουσιάζεται μὲ εἰκόνες ἀνθρωπομορφικές. Ἔτσι, γίνεται συχνὰ ἀναφορὰ στὰ μάτια, τὰ αὐτιά, τὸ στόμα, τὰ χέρια, τὰ πόδια, τὴν καρδιά, τὰ σπλάχνα τοῦ Θεοῦ κ.τ.λ.

Ὁ Θεὸς βέβαια εἶναι πνεῦμα, ἀσώματος, ἀόρατος, ἀσχημάτιστος. Κατὰ συνέπειαν τίποτε ἀπὸ τὰ παραπάνω δὲν ἔχει. Ὅλα αὐτὰ εἶναι εἰκόνες ποὺ χρησιμοποιοῦμε ἐμεῖς, γιὰ νὰ φανερώσουμε τὴν ἀλήθεια ὅτι ὁ Θεὸς βλέπει, ἀκούει, αἰσθάνεται, μιλάει, παρακολουθεῖ, ἐνεργεῖ τὰ πάντα.

Μία λοιπὸν ἀπὸ τὶς πιὸ συχνὰ χρησιμοποιούμενες τέτοιες ἀνθρωπομορφικὲς ἐκφράσεις εἶναι ἐκείνη ποὺ κάνει λόγο γιὰ τὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Συνήθως ἀναφέρονται ἀορίστως τὰ χέρια Του, ἀρκετὲς ὅμως φορὲς γίνεται ἀναφορὰ πιὸ συγκεκριμένα στὸ δεξί Του χέρι.

Ἡ ἔκφραση «δεξιὰ τοῦ Κυρίου» χρησιμοποιεῖται πάντοτε γιὰ νὰ δηλωθεῖ ἡ δύναμή Του, ἡ συμπαράστασή Του καὶ ἡ προσφορὰ ἀφθονίας εὐλογιῶν στους ανθρώπους.

Ἔτσι ἀφήνεται νὰ ἐννοηθεῖ ὅτι ἀντίστοιχα οἱ τιμωρητικὲς ἐνέργειές Του γίνονται ἀπὸ τὸ ἀριστερό Του χέρι: «Ἀποκτέννει μὲν διὰ τῆς ἀριστερᾶς... σῴζει δὲ καὶ εὐεργετεῖ διὰ τῆς δεξιᾶς» (Κλήμης Ρώμης, Ἀμφιβαλλ., Ὁμιλία 20, 3· PG 2, 450).

Μέσα στὴν ἱστορία τὸ ἀριστερὸ χέρι τοῦ Θεοῦ ἐπέπεσε ἀρκετὲς φορὲς τιμωρητικό.

Αὐτὸ συνέβαινε ὅταν ἡ ἀσέβεια κάποιου προσώπου ἢ λαοῦ ξεπερνοῦσε τὰ ὅρια τῆς συνηθισμένης ἁμαρτωλότητας καὶ ἔφτανε στὴ μανικὴ θρασύτητα τὴν ὁποία οἱ ἀρχαῖοι ὀνόμαζαν «ὕβρη».

Σὲ τέτοια κατάσταση εἶχαν φτάσει τὰ πρόσωπα καὶ οἱ λαοὶ ποὺ παρήλασαν στὴν ἀρχὴ τοῦ ἄρθρου μας, γι ̓ αὐτὸ καὶ τὸ ἀριστερὸ χέρι τοῦ Θεοῦ σκόρπισε φωτιὰ καὶ θειάφι, θανάτωσε παραδειγματικά, ἐξαφάνισε σὰν σκόνη στὸν ἄνεμο τὶς αὐτοκρατορίες τους, ταπείνωσε ἐξευτελιστικὰ τὴν ἐπηρμένη καὶ μανικὴ ἀσέβειά τους.

Σὲ τέτοια ὑβριστικὴ ἔπαρση ἔχει ἐκτιναχθεῖ τούτη τὴν ὥρα καὶ ἡ Εὐρώπη, ὁ δυτικὸς λεγόμενος κόσμος γενικότερα.

Περιφρονεῖ τὸν Χριστό, χλευάζει τὸ Εὐαγγέλιο, εὐτελίζει καὶ καταπατεῖ τοὺς νόμους τοῦ Θεοῦ.

Καὶ οἱ πολιτικοὶ ἡγέτες τοῦ τόπου μας, ἀσπόνδυλοι καὶ δουλικοί, ἐκτελοῦν πρόθυμοι τὶς ἐπιταγὲς τῆς ἀποστάτριας. Μέχρι πότε;

Ἂν συνεχιστεῖ ἡ ἀσεβὴς πορεία, τὸ ἀριστερὸ χέρι τοῦ Θεοῦ θὰ ὑψωθεῖ δίκαιο καὶ ἀπειλητικό. Θὰ ἐπιπέσει τιμωρητικὸ «ἐπὶ σὲ τὴν ὑβρίστριαν», ὦ Εὐρώπη (Ἱερ. κζ ́ 31)!

Θὰ ραπίσει αὐστηρὰ καὶ τὴ μεθύστρια Ἑλλάδα, τὴν παραδομένη στὴν τοξικομανὴ εὐδαιμονία ἐλάχιστων εὐρωδολαρίων.

Τὸ χτύπημα θὰ εἶναι τρομερό!

Ὄχι γιὰ νὰ ἐξοντώσει ἀλλὰ γιὰ νὰ θεραπεύσει. Διότι ὁ Θεὸς εἶναι εὔσπλαχνος καὶ ἐλεήμων. Τιμωρεῖ γιὰ νὰ εὐεργετήσει. «Αὐτὸς, μόνος διὰ τῆς ἀριστερᾶς ἀναιρῶν, διὰ τῆς δεξιᾶς ζωοποιῆσαι δύναται» (Κλήμης Ρώμης, PG 2, 220).

Αὐτὸ ποὺ μὲ τὸ ἀριστερό Του χέρι ἐξοντώνει, μὲ τὸ δεξί Του ἔχει τὴ δύναμη νὰ τὸ ζωογονήσει. «Ζωοποιῆσαι δύναται». Δύναται!

Ἀλλὰ τὸ ἂν τελικῶς θὰ τὸ κάνει, ἐξαρτᾶται καὶ ἀπὸ μᾶς, ἀπὸ τὸν καθένα μας. Ἀπὸ τὴ μαρτυρία καὶ τὸν ἀγώνα μας. Ἀπὸ τὸ ἀσυμβίβαστο φρόνημά μας. Καὶ αὐτὸ εἶναι τούτη τὴ ζοφερὴ ὥρα τὸ ὕψιστο χρέος μας!


Περιοδικό " O ΣΩΤΗΡ"