Οι "Ρίζες" και ο Ριζοσπάστης...

http://agriazwa.blogspot.gr/2014/12/blog-post_5.html

(Warning, Αchtung και προσοχή μαζί: Σε αντίθεση με απολύτως σοβαρές αναλύσεις που έχετε συνηθίσει από μένα, το παρακάτω κείμενο είναι ντιπ για ντιπ στηρικό αν και όχι τόσο εντελώς. Κάποιες καταστάσεις παραείναι γελοίες για να προσεγγιστούν σοβαρά αν και ακόμη και οι πιο γελοίες των καταστάσεων συχνά οδηγούν σε δραματικές εξελίξεις)

Ο Τάκης ο Μπαλτάκος, μέχρι πρότινος εξ απορρήτων του Αντώνη Σαμαρά και συντονιστής του κυβερνητικού έργου, έγινε γνωστός με το Μπαλτάκος gate: μέσω υποκλοπών του Κασιδιάρη αποδείχθηκε ότι ο Μπαλτάκος ήταν και ειδικός διαμεσολαβητής της ΝΔ με τη ΧΑ. Άλλες κυβερνήσεις θα είχαν πέσει για τις σχέσεις τους με ποινικούς ακροδεξιούς, αλλά εντώ στο Ελλάντα δεν γαμείς; Ο Σαμαράς αναγκάστηκε να αδειάσει με πόνο ψυχής τον έμπιστο του ομοϊδεάτη. Μα εκείνος δεν πτοήθηκε. Το αντίθετο. Προχωρά στη δημιουργία μιας νέας δεξιάς πολιτικής πλατφόρμας την οποία κατά τη μόδα των “νέων κομμάτων” αντιπερισπασμών που δεν περιέχουν καμία ιδεολογική αναφορά στο όνομα τους όπως η “Ελιά” και το “Ποτάμι”, τη βάπτισε “Ρίζες”. Ψάχνει μάλιστα και στρατιωτικό να ηγηθεί του κόμματος, με πιθανότερους υποψηφίους τους Γιώργο Παπαδόπουλου και Δημήτρη Ιωαννίδη. Είναι προφανές ότι παρότι ως “εκ γενετής αντικομμουνιστής”, ο Μπαλτάκος είναι ακροδεξιός, μα όχι και κατ' ανάγκη ρατσιστής. Και αυτό γιατί δύο τινά μπορεί να υπάρχουν για την πηγή της έμνευσης του ονόματος του κόμματος Μπαλτάκου: Η πρώτη εκδοχή αφορά την τηλεοπτική σειρά του 1970 “Ρίζες”, βασιμένη σε ομώνυμο βιβλίο που περιέγραφε τα δεινά μιας οικογένειας αφρικάνων σκλάβων στις φυτείες του 18ου και 19ου. Δεν είναι παράδοξη μια τέτοια έμπνευση: Άλλωστε η συγκυβέρνηση μας “σκλαβώνει” με στόχο να μας απελευθερώσουν οι Ρίζες δύο αιώνες μετά. Το κόμμα του στοχεύει επίσης σε όλες τις μελαχροινές που τα βάφουν ξανθιά αλλά τις προδίδουν οι “Ρίζες” τους και τ' αντίστροφο. Για τις συνεργασίες με άλλους πολιτικούς αλλά και πολιτικούς χώρους δεν αποκλείεται τίποτα, καθώς ως γνωστόν και η Ελιά έχει βαθειές Ρίζες και πως το “Ποτάμι” βοηθά τις ρίζες να μην ξεραθούν. Επόμενο κόμμα που αναμένεται να δημιουργηθεί είναι το Λαϊκό κόμμα ο “Γκασμάς” καθώς με αυτόν ξύνουν τ' αρχίδια τους εκατομμύρια Έλληνες ψηφοφόροι που παρατηρούν την υποβάθμιση της ζωής τους σαν να ταν τουρκικό σίριαλ. Εναλλακτικές και ομοιοκατάληκτες ονομασίες που είχε σκεφθεί ο Μπαλτ-attack ήταν το “Μίζες” από τον μεγάλο οικονομολόγο Λούντβιχ Φον Μίζες αλλά απορρίφθηκε για τους προφανείς συνειρμούς διαφθοράς που αναπόφευκτα προκαλεί. Άλλη εναλλακτική που απορρίφθηκε ήταν το όνομα “Γκρίζες”, επιλογή που θα υποδήλωνε τον πατριωτικό χαρακτήρα του κόμματος και την πρόθεση του να επιλύσει υπέρ της Ελλάδας το θέμα των γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο. Απορρίφθηκε και αυτό όμως για τους προφανείς συνειρμούς που δημιουργεί με τους “Γκρίζους Λύκους”. Και τώρα ας πάμε στο σοβαρό πολιτικό ερώτημα της ημέρας: Αυτή η εκδοχή της Νέας Δημοκρατίας και το πρωθυπουργικό περιβάλλον έχει γέμισει με όχι απλά δηλωμένους αλλά ορκισμένους αντικουμουνιστές. Να ξαναφέρουμε τ' ονόματα; Γεωργιάδης, Κρανιδιώτης, Λαζαρίδης , Πλεύρης, Βορίδης, Μπαλτάκος, Γιακουμάτος, Βούλτεψη, Ντινόπουλος. Παρά το ότι η δεξιά και ισχυρή συνιστώσα της συγκυβέρνησης έχει πλημμυρίσει από αντικουμουνισμό και παρότι η de facto αντικουμουνιστική Χρυσή Αυγή μπήκε στη Βουλή, το ΚΚΕ κυνηγά ... τον ΣΥΡΙΖΑ... Ίσως να είναι το άτιμο παιχνίδι των ονομάτων: Η επίσημη κομματική εφημερίδα του κόμματος το πλησιέστερο που θα μπορούσε να βρει για να έχει ο τίτλος της μια όποια σύνδεση με την νεοελληνική πραγματικότητα ήταν να αντιλαμβάνεται τον εαυτό της ως Συριζοσπάστη. Η περίτεχνη κίνηση του Μπαλτάκου να βαπτίσει το δικό του κόμμα Ρίζες και η ανίερη συμμαχία που έχει συνάψει το ΚΚΕ με τους αντικουμουνιστές και νεοφιλελεύθερους με βάση την προγραμματική τους συμφωνία ¨κάντε όσες μεταρρυθμίσεις θέλετε στην κοινωνία, αλλάξτε της τα φώτα, ποσώς μας ενδιαφέρει, μοναχά το ΚΚΕ να μην μεταρυθμιστεί γιατί εμείς τους ρεβιζιονιστές τους καίμε και μετά θα πρέπει να αυτοπυρποληθούμε” έφερε το ΚΚΕ σε δυσχερέστατη θέση καθώς θα πρέπει να κάνει κάτι το πρωτόγνωρο: Μετά από πολλές δεκαετίες κρυογονικής ψύξης ελέω ψυρού πολέμου και καθώς οδεύουμε σε ένα ακόμη ψυχρότερο πόλεμο, το ΚΚΕ καλείται να αλλάξει κάτι, κάτι που απαγορεύεται. Οι σουνίτες του ΚΚΕ λοιπόν δεν μπορεί να έχουν εφημερίδα που να λέγεται Ριζοσπάστης όταν ο σύμμαχος τους στον κοινό αγώνα κατά του ΣΥΡΙΖΑ Μπαλτάκος θα έχει κόμμα με τ' όνομα Ρίζες. Έτσι λοιπόν θα πρέπει να αλλάξουν τον τίτλο της ιστορικής εφημερίδας σε Συριζοσπάστη. Ή έστω σε Ριζόγαλο. Αν δε θέλουν να βγάλει στη φόρα ο Κασιδιάρης στη φόρα τις συνομολίες Μπαλτάκου-ΚΚΕ.

 Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 5/12/2014

Ποιος σκότωσε τον Μένη;

http://kourdistoportocali.com/post/39939/menis

ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ-ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΣΤΗΝ ΚΥΨΕΛΗ

Μένης Κουμανταρέας-Νοέμβριος 2010 στην δημοσιογράφο Σταυρούλα Παπασπύρου για την Ελευθεροτυπία>
-Προχθές, κατεβάζοντας τα σκουπίδια, έπεσα πάνω σ' έναν αξιοπρεπέστατο 45άρη -Βούλγαρος ήταν- που προθυμοποιήθηκε να μου τα πετάξει ο ίδιος, για ένα ευρώ... Πριν από δεκαπέντε χρόνια, περπατούσαμε με τη Λιλή στο Λονδίνο και βλέπαμε τους αστέγους να κοιμούνται μέσα σε ακριβά παπλώματα. Τώρα, οι άστεγοι είναι κι εδώ καθημερινό θέαμα, μέσα σε νάιλον και σε κούτες... Ομως κι ο κόσμος της νύχτας έχει αλλάξει σύνθεση. Υπάρχουν πολλές ξένες πόρνες και αρκετά επικίνδυνα μέρη πια, όπως και στις άλλες ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις. Τα βόρεια προάστια, πάντως, μου φαίνονται πολύ πιο απωθητικά. Την Κηφισιά λες και δεν την έχει αγγίξει η κρίση. Πίσω από κάθε τζιπ, κι ένας φοροφυγάς...»
-Πώς είναι η καθημερινότητά σας, τώρα που μείνατε μόνος;
«Με τη Λιλή γνωριζόμασταν απ' το '66, παντρευτήκαμε το '80 κι είναι τόσο πρόσφατος ο θάνατός της που σαν να βρίσκεται ακόμα δίπλα μου. Της χρωστάω πάρα πολλά. Με πήρε από τη μάνα μου και μ' έμαθε να ζω έξω απ' τους δικούς μου, μ' έμαθε με το αλάθητο ένστικτό της να ξεχωρίζω τους φίλους τους πραγματικούς και μ' έβαλε μέσα στην οικογένειά της που έγινε και δική μου, με δεσμούς πολύ πιο ισχυρούς κι από τους συγγενείς μου εξ αίματος. Παρηγοριέμαι στη σκέψη πως υπάρχουν άλλοι δύο χήροι κοντά μου, ο Τίτος Πατρίκιος κι ο Αλέξης Πανσέληνος. Για να μην πω και πόσες χιλιάδες άλλοι, που δεν τους ξέρω, και που δεν έχουν συντροφιά την τέχνη τους».
Τον Μάρτιο του 2013 η Σταυρούλα Παπασπύρου είχε ρωτήσει τον Μένη Κουμανταρέα στην διάρκεια μιας ακόμη συνέντευξης στην Ελευθεροτυπία>
-Ζείτε μόνος. Η μητέρα σας έφυγε πλήρης ημερών, πρόσφατα χάσατε και τη Λιλή, τη γυναίκα σας. Οι περισσότεροι της γενιάς σας έχουν αποχωρήσει. Σε ποιον δίνετε λογαριασμό, ενδόμυχα;
-Εχω πάρα πολλούς συγγενείς από τη μεριά της Λιλής, εξαιρετικούς ανθρώπους, που τους θεωρώ οικογένειά μου. Αυτοί μου δίνουν τη δύναμη να μπορώ να έχω μέτρο σε ό,τι κάνω. Στο καινούργιο, όμως, το ανέκδοτο μυθιστόρημά μου, δεν έχω την παραμικρή αναστολή να πω πράγματα που ίσως θα μπορούσαν να ενοχλήσουν είτε εκείνους είτε φίλους μου. Το ότι είμαι μόνος μού δίνει περισσότερη δύναμη ν' αποφασίζω ποιος είμαι, πού βρίσκομαι και τι θέλω να κάνω πραγματικά. Το λέμφωμα δε που με ταλαιπώρησε πέρσι, πιστεύω ότι με όπλισε με ακόμα μεγαλύτερη συναίσθηση».
Ο Μένης Κουμαντερέας  βρέθηκε νεκρός τα ξημερώματα στο διαμέρισμά του, στην οδό Ζακύνθου 3, στην Κυψέλη.

Σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά μέχρι στιγμής, βρέθηκε από συγγενικό του πρόσωπο στις 00:45, και έφερε εκδορές στο πρόσωπο.
Οι πρώτες εκτιμήσεις της αστυνομίας μιλούν για ληστεία, καθώς το σπίτι βρέθηκε αναστατωμένο, χωρίς ωστόσο να υπάρχουν ίχνη παραβίασης.

Ο Μένης Κουμανταρέας είχε γεννηθεί στην Αθήνα το 1931 και εκτός από την πεζογραφία είχε ασχοληθεί με αρθρογραφία και μεταφράσεις. Ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων, είχε τιμηθεί το 1967 με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος και το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος το 1976. 

Είχε μεγαλώσει στην Αθήνα και ήταν απόφοιτος του Πρότυπου Λυκείου Αθηνών Κάρολος Μπερζάν, ενώ φοίτησε στη Νομική και Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Αν και εργαζόταν κατά καιρούς σε ναυτιλιακές και ασφαλιστικές εταιρείες, από το 1982 ζούσε αποκλειστικά από τη συγγραφική του δραστηριότητα.

Mιλώντας στα ΝΕΑ και τον Μανώλη Πιμπλή θα πει για την την κρίση «Κάποτε αναγκαία, αν σκεφτεί κανείς την πάλαι ποτέ μανία των γυναικών να γεμίζουν το πρωινό τους με αγορές ακριβών φορεμάτων. Με τις κάρτες τους. Το βλέπω και ως τιμωρία. Για μια μερίδα του κόσμου που ζούσε βολεμένος σε έναν ηδονικό τρόπο ζωής. Η δική μας η μεσαία αστική τάξη έχει ίσως πληγεί με τους φόρους περισσότερο από τη λαϊκή τάξη. Νομίζω ότι στο μέλλον θα πρέπει να διαγράψουμε μια λέξη από το λεξιλόγιό μας: τη λέξη "Μνημόνιο" που έχει γίνει τρόμος, φόβος και καραμέλα μαζί. Το μέλλον της Ελλάδας το βλέπω αβέβαιο, όμως αβέβαιο είναι και το μέλλον της Ευρώπης. Θα πρέπει να αποφασιστεί κατά πόσο η Ευρώπη θα είναι μια οικονομική μόνο ένωση ή μια ομοσπονδία κρατών. Εξού και ο καβγάς με την προεδρία του Γιούνκερ. Ολα αυτά όμως είναι πολιτική. Εγώ κοιτώ τη δουλειά μου, το γράψιμο, μια δουλειά στην οποία μπορώ να αποδώσω. Χωρίς ντρίπλες και χωρίς πουλημένα παιχνίδια. Θα πρέπει όλοι τους να φροντίζουν τις δουλειές τους και μόνο. Τον κ. Καμίνη, τον οποίο ψήφισα, τον παρακαλώ να γκρεμίσει την Ομόνοια και να την ξαναχτίσει. Διότι είναι ένα αίσχος αυτό στον ομφαλό της πόλης. Ευτυχώς που μέσα στο Δημοτικό Συμβούλιο είναι άνθρωποι όπως ο Βασίλης Βασιλικός και η Μάρω Δούκα. Αν πάντως με ρωτάγατε αν θα έμπαινα κι εγώ, θα σας έλεγα "όχι, με τίποτα". Γιατί δεν κάνω γι' αυτή τη δουλειά. Πρέπει να έχεις κανείς συνείδηση των δυνατοτήτων του».
Για το ίδιο θέμα στη Βάνα Λυκομήτρου για τον 9,84 «Η οικονομική κρίση είναι απόρροια μιας ηθικής κρίσης στο βάθος. Η ηθική του μεταπολεμικού κόσμου, η οποία άραξε στα βράχια ενώ ταξίδευε-επειδή ακριβώς ήταν αμέριμνη πήγε και προσάραξε. Φταίνε πάρα πολλά πράγματα για τη σημερινή κατάσταση και όχι μόνο οι πολιτικοί που, εντάξει, έχουν χάσει την αξιοπιστία τους, αλλά και ο μέσος άνθρωπος αφέθηκε σε αυτόν τον κατακλυσμό της κατά φαντασίαν ευημερίας που ζήσαμε... όπως αποδείχθηκε. Φταίει κι αυτός! Επομένως είναι μια εποχή πέρα από την όποια αντίδραση του μέσου ανθρώπου και κατ' επέκτασιν και του συγγραφέα, ο οποίος αποτελεί οδηγό γι αυτόν που τον διαβάζει. Είναι το μάζεμα μέσα σε μια τακτοποίηση ιδεών, των ιδανικών που έχουν κουρελιαστεί, όλων των σημάτων που δίνουν μια κατεύθυνση στην ανθρωπότητα».
 Ο Κουμανταρέας ξεκινάει την καριέρα του ως λογοτέχνης στα τριανταένα του χρόνια, το 1962, με τα «Μηχανάκια». Το έργο αυτό αποτελεί μια προσωπογραφία της γενιάς του, προεικονίζοντας τους ήρωες που θα πρωταγωνιστήσουν στα επόμενα έργα του.
Στο πρώτο διήγημα με τον ομώνυμο τίτλο πρωταγωνιστής είναι ένας νεαρός που βρίσκεται μετέωρος και συμπιεσμένος ανάμεσα σε δυο κυρίαρχους τύπους: τον «γκομενάκια» και τον «κουλτουριάρη», που τυχαίνει επί πλέον να είναι και χριστιανός. Ο δεύτερος αυτός, λειτουργώντας ως υπερεγώ, δεν θα τον αφήσει να απολαύσει τη γυναικεία συντροφιά, που θα του προμηθεύσει η συναναστροφή του με τον άλλο τύπο.
  Στο «Λουτρό», ένα από τα λίγα αισιόδοξα έργα του, ο νεαρός εξεγείρεται ενάντια στην υπερπροστατευτική μητέρα του. Είναι ο μόνος από τους εξεγερμένους ήρωες του Κουμανταρέα, από τον ωραίο λοχαγό που τα βάζει με το στρατιωτικό κατεστημένο μέχρι τον Σερέτη που σπάζει τη ρουτίνα της καθημερινότητας φιλοδοξώντας να κάνει καριέρα ποδοσφαιριστή, που πετυχαίνει.
  Στην «Επαρχία Λοκρίδος» ο νεαρός ήρωας είναι ένα πρόπλασμα του Σερέτη της «Φανέλας με το εννιά». Ο τελικός θάνατός του φαίνεται ως αποτέλεσμα της άτης, λόγω της ύβρεως μιας αλαζονικής συμπεριφοράς. Όμως, όπως έχει επισημάνει ήδη η κριτική για την «Φανέλα με το εννιά» και τον «Ωραίο λοχαγό»,1 το κυρίαρχο θέμα δεν είναι το θέμα της άτης που έρχεται ως αποτέλεσμα της ύβρεως (που δεν υπάρχει άλλωστε στον «Ωραίο λοχαγό»), αλλά το θέμα του «Πορτραίτου του Ντόριαν Γκρέυ» του Όσκαρ Ουάιλντ, μια ελεγεία για τα νιάτα, τη δύναμη και την ομορφιά που αδήριτες νομοτέλειες καταδικάζουν στη φθορά και στην παρακμή.
  Ο «Σκαπανέας» εισάγει στη μακρά σειρά περιθωριακών που θα πρωταγωνιστήσουν στο «Χερουβείμ και Σεραφείμ» (1981), ταλαιπωρημένα από τη ζωή πρόσωπα, τα οποία ο συγγραφέας βλέπει με συμπάθεια και κατανόηση, ακόμη και τον «Πολύβιο», τον επιδειξία στο ομώνυμο διήγημα. Δεν θα χάσει όμως την ευκαιρία να καταφερθεί ενάντια στον στρατοκρατικό αυταρχισμό, λες και είχε υποψιαστεί από τότε ότι επρόκειτο να κυριαρχήσει και στην πολιτική μας ζωή πέντε χρόνια αργότερα, με μια έξυπνη αφηγηματική τεχνική. Η κυρίως αφήγηση αποτελεί τη λεκτική μεταγραφή μιας  κινηματογραφικής ταινίας, την προβολή της οποίας, σε μια παράσταση μπροστά σε μια επιτροπή λογοκρισίας, διακόπτει κατά διαστήματα ένας αξιωματικός, για να αποκαλύψει με τα σχόλιά του το χαρακτηριστικό εκείνο στρατοκρατικό πνεύμα το οποίο θέλει να σατιρίσει ο Κουμανταρέας.
  Όταν αυτό θα επιβληθεί με τη δικτατορία του 67, θα πέσει θύμα της και ο ίδιος, με το δεύτερο βιβλίο του, το «Αρμένισμα», μια συλλογή από τρία διηγήματα. Στη συλλογή αυτή ο Κουμανταρέας χρησιμοποιεί το παρελθόν για να σχολιάσει το παρόν. Φουκαράδες όπως οι «αρμένηδες» στο «Αρμένισμα», και ο πιτσιρίκος του «Μέρα του 1638», είναι τα θύματα ενός στυγνού και ανελέητου κόσμου, στον οποίο είναι αναπόδραστα «ερριγμένοι», χωρίς οι ίδιοι να μπορούν να πιάσουν καθόλου το νήμα της τύχης τους στα χέρια τους. Το ίδιο θύματα ενός διεφθαρμένου κόσμου είναι και τα πρόσωπα του «Γάμου του Σπόρου και της Ποπαίας», ένα μίνι «Σατιρικόν», όπου εδώ ο παρελθοντικός χρόνος εισβάλει με μια αντικατοπτρική (mise en abyme) ιστορία από τα ρωμαϊκά χρόνια της παρακμής.
  Τα «Καημένα» (1972) είναι δυο κακόμοιρα, «καημένα» αλητάκια, που κάηκαν σε ένα καίκι (Το ίδιο εφέ δισημίας στον τίτλο είχε χρησιμοποιήσει και στο «Αρμένισμα» ο συγγραφέας). Στην «Αγία Κυριακή στο βράχο», το δεύτερο διήγημα αυτού του βιβλίου, οι κάτοικοι ενός ολόκληρου χωριού πέφτουν θύματα πειρατών που ήλθαν μεταμφιεσμένοι σε θεατρίνους.
  Κύριο υφολογικό στοιχείο αυτών των πρώτων έργων είναι το εφέ της επανάληψης σε λεκτικό επίπεδο, που φτάνει σε ολόκληρες περιόδους. Όμως στα «Καημένα» παρατηρούμε μια αλλαγή στην αφηγηματική τεχνική, που θα χαρακτηρίσει τα επόμενα έργα του συγγραφέα. Μέχρι τώρα ο αφηγητής ήταν εξωδιηγητικός-ετεροδιηγητικός, ο κλασικός τριτοπρόσωπος αφηγητής. Τώρα οι αφηγητές είναι μεν ετεροδιηγητικοί, είναι όμως ενδοδιηγητικοί. Αυτό το πετυχαίνει ο Κουμανταρέας στα «Καημένα» με το να δημιουργεί μέχρι και τρίτο επίπεδο αφήγησης, σε διαδοχικά εγκιβωτισμένες μαρτυρίες/διηγήσεις. Στο «Χερουβείμ και Σεραφείμ» ο αφηγητής είναι ενδοδιηγητικός, όμως είναι ετεροδιηγητικός, αφού πρωταγωνιστές είναι άλλα πρόσωπα, γνωστά στον αφηγητή.
  Και ενώ στο έργο αυτό ο αφηγητής ταυτίζεται περίπου με τον συγγραφέα, στο τελευταίο έργο του Κουμανταρέα «Η μυρωδιά τους με κάνει να κλαίω» αφηγητής είναι ένας κουρέας που αφηγείται ιστορίες πελατών του.  (σελ. 32)
  Η «Βιοτεχνία υαλικών» (1975) εισάγει στην αστική θεματολογία των επόμενων έργων του, με μια μυθοπλασία που τοποθετείται στο παρόν και σε συγκεκριμένους πια, κατονομαζόμενους χώρους. Το θέμα της είναι η διαδρομή προς τον μικροαστικό συμβιβασμό της πάλαι ποτέ αγωνίστριας Μπέμπας, που παράτησε τον αγώνα για κοινωνική αλλαγή για να αφοσιωθεί στο εξής στην ανόρθωση της βιοτεχνίας υαλικών της, με αποτέλεσμα να καταντήσει γνήσιος εκπρόσωπος του μικροαστισμού εκείνου εναντίον του οποίου αγωνίστηκε στα νιάτα της. Θέμα ήδη πολυδουλεμένο από τον Κώστα Μουρσελά στα θεατρικά του, δεν θα το ξαναπιάσει ο Κουμανταρέας. Όμως πίσω από το θέμα αυτό του συμβιβασμού υπάρχει επίσης η κυρίαρχη θεματική του, αυτή της ανελέητης φθοράς, που αν και εδώ πρόκειται για φθορά ιδανικών, ο συγγραφέας δεν παραλείπει να τη συμβολοποιήσει με τη σωματική φθορά της γερασμένης πια Μπέμπας.
  Στο έργο αυτό ο Κουμανταρέας θα φλερτάρει για πρώτη και τελευταία φορά με τον ελεύθερο πλάγιο λόγο, συμφύροντας μάλιστα υφολογικά και τον ευθύ λόγο των προσώπων με τον πλάγιο της αφήγησης καταργώντας τα εισαγωγικά με τα οποία εγκιβώτιζε μέχρι τότε τον ευθύ λόγο των προσώπων. Ακόμη, επίσης για πρώτη και για τελευταία φορά, θα τεμαχίσει τον ευθύγραμμο χρόνο της αφήγησης με ευρείες αναδρομές στο παρελθόν, που τίθεται αντιστικτικά στο παρόν.
  Στην «Κυρία Κούλα» (1978) και το «Κουρείο» (1979) κυρίαρχο είναι το θέμα της φυγής από την καθημερινότητα, με τη μορφή του μοτίβου της αναζήτησης ενός (άλλου) συντρόφου.
  Η κυρία Κούλα θα φλερτάρει με τον μικρότερό της νεαρό, όμως δεν θα τολμήσει να προχωρήσει στη σχέση. Επίσης, δυο τουλάχιστον από τις ηρωίδες της Μάρως Βαμβουνάκη, στο τρίτο μυθιστόρημά της με τον παραπλανητικό τίτλο «Το χρονικό μιας μοιχείας» και στο τελευταίο της έργο «Ο πιανίστας και ο θάνατος», θα υποχωρήσουν επίσης από μια ερωτική σχέση που η κοινωνία φαίνεται να καταδικάζει. Και οι δύο συγγραφείς εκδραματίζουν ίσως πραγματικές καταστάσεις και διλήμματα του γυναικείου αναγνωστικού κοινού, του οποίου οι υπερεγωτικές αντιστάσεις φαίνονται να είναι πάρα πολύ ισχυρές, ικανοποιώντας ταυτόχρονα το αίσθημα ενός ανδρικού αναγνωστικού κοινού, που θα δυσφορούσε μπροστά σε ανεπίτρεπτες κοινωνικά σχέσεις. Τις σώζουν έτσι κι από το θάνατο. Δεν είναι τυχαίο ότι σε σημαντικά έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, η γυναίκα με την ανεπίτρεπτη σεξουαλικότητα τιμωρείται. Στον «Αλέξη Ζορμπά» σκοτώνεται. Ο Τολστόι και ο Φλωμπέρ βάζουν τις ηρωίδες τους ’ννα Καρένινα και μαντάμ Μποβαρύ να  αυτοκτονήσουν. Ούτε και η «Τες ντ’ Ωμπερβίλ» του Τόμας Χάρντυ θα γλιτώσει το θάνατο.
  Στην παραλογοτεχνία τα πράγματα δεν θα συνέβαιναν ακριβώς έτσι. Ίσως μια διαφοροποιούσα αρχή, πέρα από την ποιότητα του λόγου, ανάμεσα στη λογοτεχνία και την παραλογοτεχνία, να είναι και η εξωκειμενική λειτουργία της μυθοπλασίας. Η λογοτεχνία έχει ως καθήκον να εκδραματίζει πραγματικά προβλήματα, δίνοντας τις λύσεις που δίνει στις περισσότερες περιπτώσεις η ίδια η ζωή. Η παραλογοτεχνία αντίθετα, όπως και ο εμπορικός κινηματογράφος, προσφέρεται ως φαντασίωση, ως ικανοποίηση στο φανταστικό επίπεδο της τέχνης απωθημένων αισθημάτων, και κυρίως ενός ανικανοποίητου ερωτισμού. Στην ταινία "Σαράντα καράτια" του Μilton Katselas, από το ομώνυμο θεατρικό έργο των Barillet & Gredy, με την Λιβ Ούλμαν στον πρωταγωνιστικό ρόλο, μια παρόμοια ερωτική σχέση ανάμεσα στην σαραντάρα και τον εικοσάρη δεν ματαιώνεται, αλλά ικανοποιείται. Τολμούμε να πούμε ότι μόνο χάρις στο πρόσωπο της Λιβ Ούλμαν δεν σκανδαλίζει τους αρσενικούς θεατές.
  Η «αρσενική» κυρία Κούλα του «Κουρείου», ο Μενέλης, θα χάσει την «Ευτυχία» μέσα από τα χέρια του. Ασφαλώς δεν ήταν για τα δόντια του. Θα γυρίσει σαν βρεγμένη γάτα στην νόμιμη αγαπημένη του, τη Λίτσα, αν και ίσως είναι αργά.
  Ο «Ωραίος λοχαγός» (1982) είναι ένα αντίγραφο του Joseph K. του Κάφκα, χωρίς όμως να έχει το δικό του δραματικό τέλος.
  Ή μήπως το έχει; Το σφρίγος και η ομορφιά του ωραίου λοχαγού χάνονται ανεπιστρεπτί, θύμα και αυτός ενός αδυσώπητου μηχανισμού, του στρατού, που αποφασίζει, διατάσσει και επιβάλλει, χωρίς καμιά δύναμη να μπορεί να τον λυγίσει (εδώ οι αποφάσεις του Συμβουλίου Επικρατείας), την αποπομπή του λοχαγού από το στράτευμα με τη μορφή της πρόωρης συνταξιοδότησης για λόγους υγείας.
  Η ιστορία του «Ωραίου λοχαγού» δίνεται με φόντο τις εκάστοτε πολιτικές εξελίξεις, στις οποίες αναφέρονται φλύαρα τα πρόσωπα του έργου. Ο συγγραφέας σε συνέντευξή του λέγει ότι ήθελε μέσα από την ιστορία του λοχαγού να περάσει ένα κομμάτι της νεότερης ιστορίας μας από το ’59 έως το ’68.2
  Ο αναγνώστης δεν αποκομίζει μια τέτοια αίσθηση. Αν το πετύχαινε, ο ωραίος λοχαγός θα έχανε την οικουμενικότητα που έχει ως αντίγραφο του Joseph K. To ιστορικό φόντο λειτουργεί τελικά ως βάθος, χρονολογώντας έμμεσα, όπως αρμόζει στη λογοτεχνία, τα επεισόδια της ιστορίας του λοχαγού. Ως σύζευξη του ατομικού με το κοινωνικό, όπου η ατομική περίπτωση φαίνεται ως αναπόφευκτη απόρροια μιας συγκεκριμένης κοινωνικοπολιτικής κατάστασης, λειτουργεί αρκετά αμυδρά.
  Ο Σερέτης στη «Φανέλα με το εννιά» (1986) είναι κι αυτός ένας έντονα «ωραίος» έφηβος. Διαφέρει όμως από τον «ωραίο» λοχαγό. Δεν κατακτά τη συμπάθειά μας. Η αλαζονική συμπεριφορά του είναι εκείνη που τον οδηγεί στην τελική πτώση, και όχι οι εξωτερικές πιέσεις ενός αδυσώπητου μηχανισμού, όπως τον λοχαγό.
  Ο κόσμος του ποδοσφαίρου που απεικονίζεται είναι ελάχιστα πειστικό. Το ότι ο Σερέτης πούλησε τον αγώνα ήδη στο δεύτερο ματς που έδινε με την ομάδα του φαντάζει ελάχιστα αληθοφανές.3 Έτσι, δικαιολογημένα (σελ. 33) θα έλεγα, η κριτική δέχθηκε το έργο αυτό με κάποιο σκεπτικισμό, ενώ το κοινό αναμφίβολα θέλκτηκε περισσότερο από το φόντο του έργου, τον κόσμο του ποδοσφαίρου, που το έργο αυτό αποτελεί την πρώτη του εξεικόνιση στη νεοελληνική λογοτεχνία. Αυτό μάλλον αποτέλεσε και το κίνητρο για την κινηματογραφική μεταφορά του.
  Στη «Συμμορία της άρπας» (1993) ο Κουμανταρέας κάνει ακόμη μια στροφή, προς το γκροτέσκ και το θρίλερ, που θα τα συναντήσουμε και στο επόμενο έργο του «Η μυρουδιά τους με κάνει να κλαίω». Όλο το έργο κινείται μέσα σε μια ατμόσφαιρα σασπένς και μυστηρίου, γύρω από το πρόσωπο του μαέστρου, ενός φιλόμουσου, σεξουαλικά περιθωριακού, όπως είναι κάποιοι από τους ήρωες του «Χερουβείμ και Σεραφείμ», χωρίς όμως να ανήκει στην τάξη τους. Και εδώ ο ήρωας δεν αποτελεί πρόσωπο με το οποίο θα μπορούσε να ταυτισθεί ο αναγνώστης και να το αγαπήσει. Και καθώς δεν είχε το ελκυστικό φόντο της φανέλας, δεν αποτέλεσε ιδιαίτερη εκδοτική επιτυχία. Το αντίθετο συνέβη με το «Η μυρωδιά τους με κάνει να κλαίω» (1996). Κατά τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, βρίσκεται ήδη στη δέκατη έκδοση, ενώ η «Συμμορία της άρπας», εκδομένη το 1993, βρίσκεται μόλις στην τρίτη. Και αυτό γιατί τα άτομα που πρωταγωνιστούν, περιθωριακά ή μη εξίσου ταλαιπωρημένα, αποτελούν γνήσιες τραγικές φιγούρες.
  Ο Κουμανταρέας είναι περισσότερο διηγηματογράφος, κι ας είναι αρκετά εκτεταμένα τα διηγήματά του, και όχι μυθιστοριογράφος. Το μυθιστόρημα είναι πολυπρόσωπο, και ο Κουμανταρέας νιώθει άνετα μόνο με τον κεντρικό του ήρωα, δεν έχει μάτια παρά μονάχα γι αυτόν. Τα υπόλοιπα πρόσωπα, όταν δεν είναι αφηγητές, είναι απλώς φιγούρες φόντου. Τα πιο εκτεταμένα έργα του, για να χρησιμοποιήσουμε μια μουσική μεταφορά, είναι κονσέρτα για ένα όργανο και ορχήστρα, και όχι συμφωνίες, με όλα τα όργανα να παίζουν περίπου ισότιμα. Ένα κονσέρτο για βιολεντσέλο και ορχήστρα είναι ο «Συμμορία της άρπας», με βιολεντσέλο τη σκοτεινή προσωπικότητα του μαέστρο. Κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα είναι η «Φανέλα με το εννιά», με το πιάνο σε μπετοβενικούς χειμάρρους, σαν τη χειμαρρώδη προσωπικότητα του Σερέτη.
  Το κονσέρτο για βιολί λείπει. Τα υπόλοιπα έργα είναι μουσικές δωματίου, duo (ο «Ωραίος λοχαγός» και η «Κυρία Κούλα»), ή κουαρτέτα (Η «Βιοτεχνία υαλικών» και το «Κουρείο»). Όσο για το «Χερουβείμ και Σεραφείμ» και «Η μυρωδιά τους με κάνει να κλαίω», δεν είναι παρά διηγήματα που με την επινόηση του ενιαίου αφηγητή πλασάρονται ως μυθιστορήματα. Ανάλογη επινόηση κάνει και η Αλκυόνη Παπαδάκη στο τελευταίο έργο της «Οι κάργες». Οι κάργες, παίζοντας το ρόλο του αφηγητή, συνδέουν μεταξύ τους άσχετες ιστορίες. Ως γνωστό το διήγημα στις μέρες μας θεωρείται αντιεμπορικό είδος, ενώ πολύ εμπορικότερο θεωρείται το πολυσέλιδο μυθιστόρημα.
  Ο Κουμανταρέας δεν περιορίστηκε μόνο στην αφηγηματική πεζογραφία. Έχει γράψει και άλλα κείμενα, κυρίως νεκρολογίες προσφιλών προσώπων, τα οποία δημοσιευμένα κατά καιρούς σε διάφορα περιοδικά, εκδόθηκαν κάτω από τον συλλογικό τίτλο «Ο πλανόδιος Σαλπιγκτής» (1989). Οι λογοτεχνικές τους αρετές είναι ολότελα προφανείς, σε βαθμό που να παρασύρεται ο Δημοσθένης Κούρτοβικ και να χαρακτηρίσει το Play, μια πλασματική συνέντευξη στον εαυτό του, ως διήγημα.
  Πόσο από το μυθοπλαστικό υλικό του Κουμανταρέα είναι πραγματικό και πόσο φανταστικό;
  Στην εποχή της λατρείας του ντοκουμέντου, των απομνημονευμάτων και των μυθιστορηματικών βιογραφιών (το βιβλίο της Δήμητρας Λιάνη και τα έργα του Φρέντυ Γερμανού με τα υψηλά τιράζ νομίζω ότι αποκαλύπτουν του λόγου το αληθές) είναι δικαιολογημένο να αναρωτιέται  κάθε αναγνώστης. Βέβαια, μόνο ο συγγραφέας μπορεί να αποκαλύψει πόσο από το υλικό του είναι πλασματικό και πόσο πραγματικό. Για τα «Καημένα» ξέρουμε ότι πρόκειται για πραγματικό γεγονός. Πόσοι όμως από τους ήρωες του «Χερουβείμ και Σεραφείμ» υπήρξαν υπαρκτά πρόσωπα, τα οποία γνώρισε ο συγγραφέας-αφηγητής; Και πόσες από τις ιστορίες του «Η μυρωδιά τους με κάνει να κλαίω» είναι αληθινές;
  Για μια απ’ αυτές μπορούμε να αποφανθούμε με σιγουριά. Το ομολογεί εξάλλου και ο συγγραφέας. Είναι η ιστορία εκείνου του μαύρου που έφαγε μια καμαριέρα στο Χίλτον, κάπου στα μέσα της δικτατορίας, περιστατικό που «ψιθυρίστηκε»  ευρέως τότε. Για τις υπόλοιπες δεν ξέρουμε.
   Η «Μυρωδιά τους με κάνει να κλαίω», το καλύτερο κατά τη γνώμη μου έργο του μέχρι στιγμής, θα άξιζε την τιμή ενός Κρατικού Βραβείου. Όμως έχει κερδίσει ήδη το βραβείο στις καρδιές των αναγνωστών, με τις αλλεπάλληλες εκδόσεις που πραγματοποιεί. (σελ. 34)
Ο ΑΓΙΣ ΜΠΡΑΤΣΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΕΝΗ ΚΟΥΜΑΝΤΑΡΕΑ
Σας καλωσορίζω στον αφηγηματικό κόσμο του Μένη Κουμανταρέα.
Ποιος ξέρει, ίσως αν χιόνιζε σήμερα, όπως στα διηγήματα του Παπαδιαμάντη, θα γινόμασταν άσπροι κι εμείς σαν τον μπαρμπα-Γιαννιό (Η Γυναίκα που Πετάει, σ.35). Η άφιξή μας στο έργο κάθε λογοτέχνη δίνει ερεθίσματα να χαρτογραφήσουμε εσωτερικά τοπία, να διευθετήσουμε τη σχέση μας με το αδιανόητο. Αυτό το σημαδιακό ταξίδι, είτε χιονίζει είτε όχι, μπορεί να το επιχειρήσει κανείς με οποιοδήποτε βιβλίο του Κουμανταρέα, γιατί όλα τα έργα του διακρίνονται από συνεκτικότητα, τόσο υφολογική όσο και θεματική.
Στον πυρήνα της πεζογραφίας του βρίσκεται ο Άνθρωπος. Εκείνο το άγνωστο πρόσωπο που προσδίδει στα πράγματα και στη φύση μας μιαν ανώτερη υπόσταση, γιατί ντύνει τη ζωή με σκέψη και αίσθημα.
Ο Ίμρε Κέρτες πιστεύει ότι: «Το πραγματικό μέσο έκφρασης του ανθρώπου είναι η ζωή του». Αυτό φαίνεται έκδηλα και στην τελευταία συλλογή διηγημάτων του Κουμανταρέα. Κυριαρχούν μεν σε αυτά βιωματικά γεγονότα και πρόσωπα που καθόρισαν τον συγγραφέα. Όμως εκείνος με αφορμή την ιδιωτική του σφαίρα δε γράφει, φυσικά, για τη ζωή του, αλλά, όπως σε όλα του τα γραπτά, μας μιλά ευρύτερα για την ύπαρξη. Αποκωδικοποιεί αρχέγονα αινίγματα. Αινίγματα όπως: η μετέωρη σχέση που μας συνδέει με τον Άλλο, οι αντιφάσεις που χρωματίζουν κάθε χαρακτήρα, η ακραία μας πορεία προς την ωριμότητα.
Ο Κουμανταρέας δε θα διαφωνούσε με την ομολογία του Fernando Pessoa ότι «η ουσία του κόσμου δεν είναι η πρωτοτυπία αλλά η ανανέωση». Έτσι, από τα Μηχανάκια κιόλας ο θεματικός άξονας των βιβλίων του παραμένει σταθερός και το ζητούμενο ένα: με χειρισμούς εξαίσιους να τον ανανεώνει κάθε φορά.
Σε όλα του τα κείμενα συναντάμε πρόσωπα που πιάνουν τον εαυτό τους λυπημένο και ένοχο, σαν κάτι να τους έλειψε από παλιά. Κάτι αναντικατάστατο(Το Κουρείο, σ.34). Όπως διαλύονται οι χίμαιρες, πέφτουν τα οράματά τους και σκοτώνονται (Το Κουρείο, σ.22). Τη μέρα κινούνται στο άπλετο φως της κοινωνίας και τη νύχτα βρίσκονται ξαφνικά στο σκοτεινό κατώγι των αισθήσεων (Νώε,σ.25). Είναι γι’ αυτούς ο χρόνος τέλεια καταστροφή, η χρυσή επιφάνεια με τους λαμπερούς ωροδείχτες, και μέσα τα γρανάζια σκουριασμένα (Το Αρμένισμα, σ.159). Πονάνε από μια φυσική και αναπότρεπτη αιτία, γιατί ζούνε με μεταχειρισμένα αγγίγματα (Το Αρμένισμα, σ.164).
Όπου και να στραφούν αντικρίζουν καθρέφτες που δυναμώνουν την απουσία. Οι καθρέφτες έχουν μια ιδιάζουσα λειτουργία στα μυθιστορήματα του Κουμανταρέα. Δε μεγαλώνουν το χώρο. Επάνω τους ανακλώνται συνειρμοί, επιθυμίες, κρυφές αμφιβολίες, το πέρασμα του χρόνου. Κι όταν κανείς αναρωτιέται τι ώρα είναι, το είδωλό του απαντά: Ό,τι ώρα ήταν δυστυχώς πάντα. Είτε πολύ αργά, είτε πολύ νωρίς (Νώε, σ.194). Πρόκειται για πρόσωπα που φοβούνται μη σε κάποιον απ’ όλους τους καθρέφτες μια μέρα χαθούν (Το Κουρείο,σ.61). Γι’ αυτό γελάνε στη στιλπνή επιφάνεια με την ελπίδα να τους κάνει ένα νόημα φιλικό (Το Αρμένισμα,σ.141). Καθρεφτίζονται σα να θέλουν να βεβαιωθούν για την αρτιμέλεια του κορμιού τους (Βιοτεχνία Υαλικών, σ.25).
Και ξαφνικά βλέπουν μέσα τους κακόφημους δρόμους. Μισοσκόταδο. Μια γυναίκα λιπόσαρκη, κιλοτάκι ξεχειλωμένο, πεσμένα στήθια. Κάθεται κι αυτή μπρος σ’ ένα ραγισμένο καθρέφτη δοκιμάζοντας ένα ψεύτικο κολιέ. Με την είσοδο των πελατών, αφήνει το κολιέ να της πέσει (Νώε, σ.78). Αλήθεια, βίωσαν ποτέ μια τέτοια σκηνή ή μήπως την έζησαν σ’ ένα μυθιστόρημα; Δεν μπορούν να θυμηθούν. Ίσως γι’ αυτό ζούνε με χάπια, κι οι φράσεις τους μυρίζουν νικοτίνη (Βιοτεχνία Υαλικών,σ.118). Καμιά φορά σκέφτονται να πάνε σ’ ένα ξενοδοχείο, να μείνουν εκεί με ψεύτικο όνομα (Νώε, σ.185), σαν να παίζουν σε ταινία του Antonioni. Είναι σημαδεμένοι από μια φράση που τους ψιθύρισαν κάποτε: «Η ευτυχία είναι μια λέξη που υπάρχει στα λεξικά».
Κατά βάθος τους αρέσει κάθε τι που δύει, που βουλιάζει (Το Αρμένισμα,σ.102). Ακόμα και η νύχτα είναι ένα πέλαγος που διασχίζουν με βυθισμένη τη συνείδηση (Ο Ωραίος Λοχαγός,σ.43). Ό,τι έχει απομείνει από τα παλιά και λησμονημένα, τις διαδηλώσεις περασμένων δεκαετιών, τα κλομπ που βαρούσαν στο ψαχνό, τα υπόγεια στην Ασφάλεια τις νύχτες (Βιοτεχνία Υαλικών, σ.170), τους έχει αφήσει μια γεύση σκουριάς, αυτήν που πιάνουν τα ύφαλα στα πλοία, οι στριφογυριστές σκάλες στα παλιά σπίτια (Βιοτεχνία Υαλικών,σ.170). Ακούνε από παντού συμβουλές ότι  χρειάζεται υπομονή και χρόνος. Αλλά υπομονή και χρόνος είναι αυτά που τους σακάτεψαν τόσον καιρό (Βιοτεχνία Υαλικών,σ.114). Αν λυπούνται για κάτι, είναι γιατί δεν έμαθαν αυτό που θα ’πρεπε να  ’ναι απ’ τα πρώτα μαθήματα στη ζωή: να διαλέγουν τους ανθρώπους που τους περιστοιχίζουν (Το Αρμένισμα, σ.123). Γιατί όλο προσπαθούν να νιώσουν κάτι που δεν το έχουν, όπως θα σχολίαζε και η Virginia Woolf.
Έτσι, ο Άλλος έχει πάντα κάτι από το άπιαστο, το φευγαλέο, που τα όνειρα και οι αυταπάτες συντηρούν (Το Κουρείο,σ.52). Δεμένοι κι εξαρτημένοι από οικογένειες πώς να είναι αυτάρκεις; (Το Κουρείο, σ.63). Είναι πρόσωπα που ξέρουν τι κάνουν, μόνο που δεν ξέρουν πώς να το κάνουν (Το Αρμένισμα, σ.121). Χαρακτήρες με μια έμφυτη εξάρτηση: τη νεότητα. Διότι οι άνθρωποι ζούνε μια φορά. Όταν είναι νέοι. Ή αρκετά νέοι. Έπειτα, όλα τ’ άλλα που έρχονται τους είναι ξένα (Η Μυρωδιά τους με Κάνει να Κλαίω, σ.198). Κι όλη η αγωνία είναι να γίνουν ώριμοι, χωρίς να χάσουν την πρώτη δροσιά. Θέλουν να γίνουν σοφοί, μαζί κι αθώοι. Γίνεται; (Η Συμμορία της Άρπας,σ.198). Κι όμως, υπήρξαν κάποτε ευτυχισμένοι. Μα η ευτυχία είναι μια κατάσταση που τη φτιάχνεις εκ των υστέρων στο μυαλό (Η Συμμορία της Άρπας, σ.184). Το πέρασμά τους από τη ζωή εξαγνίζεται, γίνεται λυτρωτικό για τον αναγνώστη (Η Γυναίκα που Πετάει,σ.237). Ο θαυμαστός τρόπος που οι λέξεις ξετυλίγονται μας λύνει από τα δεσμά με τα οποία η μοίρα έχει καθηλώσει κι εμάς τους ίδιους (Νώε,σ.151).
Ο Κουμανταρέας θέλγεται από καταστάσεις και πρόσωπα που έχουν φτάσει στα ύψη μιας θριαμβευτικής απελπισίας (Ο Ωραίος Λοχαγός,σ.184). Πιστεύει ότι κάθε πλάσμα στο σύμπαν δικαιούται μια περίοδο χάριτος, μια στιγμή αποκάλυψης, ένα διάστημα στη διάρκεια του οποίου τα πράγματα του φανερώνονται στην πρωτεϊκή τους μορφή (Νώε, σ.216). Ίσως γι’ αυτό ο θίασός του κι όταν σωπαίνει, είναι οι σιωπές του σαν τα παλιά βιολιά μέσα σε σκονισμένες θήκες (Βιοτεχνία Υαλικών,σ.154). Να μη μας διαφύγει: τα δομικά υλικά του Κουμανταρέα δεν είναι μόνο ο εσωτερικός ρυθμός των φράσεων, αλλά και η έμμεση επίδραση της κλασικής κυρίως μουσικής, που συχνά ενσωματώνει στα έργα του. Γράφει για να αναδείξει «το μουσικό χαρακτήρα της φύσης και της πραγματικότητας», όπως θα έλεγε και ο Γιώργος Χειμωνάς.
Όσο για τις ίδιες τις λέξεις, πηγάζουν αβίαστα από ένα λόγο που ανάγεται τόσο στον Ευριπίδη –όπως η φράση «αποφώλιον τέρας»– όσο και σε κουβέντες που μαθαίνει κανείς στο δρόμο. Και ο Κουμανταρέας αγαπάει πολύ τις κουβέντες αυτές. Δεν είναι, λοιπόν, παράδοξο που μας έχει δώσει την πιο απροσδόκητη προέκταση του ρήματος «καυλώνω». Γράφει για τους θαμώνες ενός οίκου ανοχής: Έμπαιναν καυλωμένοι κι έβγαιναν μαγεμένοι.
Ας προσέξουμε και κάτι άλλο: γνωρίζουμε από τον Wallace Stevens ότι:«Ο άνθρωπος είναι η φαντασία ή μάλλον η φαντασία είναι ο άνθρωπος». Η αφηγηματική ανάπτυξη αυτής της θέσης, όπου φαντασία και πραγματικότητα αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία, αποτυπώνεται πλήρως στα τελευταία κείμενα του Κουμανταρέα. Αναφέρομαι στο μυθιστόρημα Νώε και στο εκτενές διήγημα «Κουαρτέτο». Όλα τα έργα του αποτελούν μιαν αδιάσπαστη ενότητα. Ενδεικτικά αναφέρω ότι η κοσμοαντίληψη που διατρέχει τα Μηχανάκια αναπτύσσεται σαν σπόρος για να καρποφορήσει στα μελλοντικά του μυθιστορήματα. Γράφει στα Μηχανάκια: Φτάνει να κάνεις κάτι όχι απλά και μόνο για να  λες πως το ’κανες, αλλά γιατί μέσα σου θα το θέλεις και ο ίδιος. Και είναι αδύνατο να μη θέλει κανείς κάτι σ’ αυτή τη ζωή (Τα Μηχανάκια, σ.204). Και επανέρχεται στον Νώε, στο ίδιο μοτίβο: Πρέπει να είναι κανείς ταγμένος κάπου. Σ’ ένα θεό. Κι αν δεν υπάρχει; Τότε, τον δημιουργείς μόνος σου. (Νώε, σ.235).
Σε όλα τα αφηγήματά του η σκηνογραφία είναι αθηνοκεντρική.
Αλλά ο ήλιος που στη δεκαετία του ’60 αντανακλούσε στις προσόψεις των κτιρίων, στερώντας τις κολόνες από κάθε βάρος, κάνοντας τις στέγες χάρτινες σαν σκηνικό (Ο Ωραίος Λοχαγός, σ.169) γίνεται στη Φανέλα με το Εννιά το ίδιο απέραντο μυστήριο που έχει γίνει και η Αθήνα (Η Φανέλα με το Εννιά, σ.209). Μυστήριο που ο Κουμανταρέας θέλει να ξεδιαλύνει στο τελευταίο του διήγημα «Παντός Ελεήμονος». Εκεί μας οδηγεί πίσω από το σκηνικό της πόλης. Είναι μια πρόσοψη που δεν κρύβει, όπως άλλοτε, την αποξένωση αλλά μια πιο διαβρωτική αλήθεια: τον αποκλεισμό του άλλου μόνο και μόνο επειδή είναι διαφορετικός από εμάς.
Ήρθε η ώρα τώρα να αποχαιρετήσουμε τα μέλη του θιάσου του. Δεν είναι πρόσωπα απαισιόδοξα. Νιώθουν πανέτοιμα για κάθε γόνιμη χαρά, κι ας βρίσκεται αυτή στο στιγμιαίο και στο εφήμερο. Γι’ αυτό εάν τα ρωτούσαμε τι θα  ’θελαν πιο πολύ, θα μας απαντούσαν με μια φωνή: Θα ’θελα να ’ταν χτες. (Αρμένισμα, σ.90).
Νομίζω ότι υπάρχει ένα motto που διαχέεται στην ατμόσφαιρα του Κουμανταρέα. Το δανείζομαι από τον Raymond Carver: «Τα πράγματα αλλάζουν. Δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό. Όμως, αλλάζουν, χωρίς εσύ να το καταλαβαίνεις ή να το θέλεις.» Είναι γνωστό ότι ο επιμελητής του Raymond Carver ισχυριζόταν ότι ήταν αποφασιστική η συμβολή του στα πρώτα διηγήματα του Αμερικανού συγγραφέα, φτάνοντας ως την ακρότητα να διεκδικεί και ένα μέρος της πατρότητάς τους. Αλήθεια, τα σχόλια, οι διαγραφές ολόκληρων σελίδων και οι προσθήκες στα δοκίμια ενός κειμένου τι μπορεί να υποκρύπτουν;
Ως επιμελητής αρκετών βιβλίων του Κουμανταρέα θα πω επιγραμματικά: Είναι αδύνατον να εμφυσήσεις πνοή, ρυθμό και ύφος σε οποιοδήποτε άτεχνο γραπτό. Του προσίδεις μονάχα αναγνωσιμότητα για εμπορική χρήση. Κανείς δεν είναι σε θέση να καθοδηγήσει έναν συγγραφέα στη θεμελίωση του έργου του. Ο Γιώργος Χειμωνάς γράφει πως «ό,τι γυμνότερο έχει ο άνθρωπος είναι ο λόγος». Εάν ο συγγραφέας δεν μπορεί να χειριστεί αυτή τη γύμνια, κανένας επιμελητής δε θα τον διασώσει. Ο επιμελητής παίζει το ρόλο που διαδραματίζουν οι σύμβουλοι ενός ηγέτη. Όσο καίριος κι αν είναι αυτός ο ρόλος, δε γίνεται ποτέ αποφασιστικός. Θεωρώ μάλιστα ότι η πεμπτουσία των παρεμβάσεων σε ένα αφήγημα είναι ευθέως ανάλογη με την αξία του κειμένου. Δηλαδή, όσο περισσότερες προοπτικές διανοίγονται στον επιμελητή καθώς το διαβάζει, τόσο περισσότερες ιδέες συλλαμβάνει που θα βοηθήσουν τον συγγραφέα στην οριστική επεξεργασία του λόγου του. Κι ο συγγραφέας χρειάζεται αυτή τη βοήθεια, γιατί όπως έχει πει και ο Κινέζος ποιητής Λου Τσι:

Μόνο γράφοντας και μετά διορθώνοντας
και διορθώνοντας
μπορεί κανείς να κερδίσει την απαραίτητη
ενόραση.

Από τη συνεργασία μου με τον Κουμανταρέα συγκράτησα την πρωτοφανή του ευχέρεια να προτείνει πολλαπλές και ισοδύναμες εναλλακτικές λύσεις, όποτε του επεσήμανα ότι κάποια πρόταση χρειαζόταν επαναδιατύπωση. Και κάτι ακόμη: στην ποίηση ο τελευταίος στίχος έχει ιδιαίτερη βαρύτητα, διότι σηματοδοτεί την έξοδο προς το φως. Ας μην ξεχνάμε ότι τα διηγήματα έχουν μια φυσική κλίση προς τα ποιήματα. Κι αυτό διαφαίνεται στην τελευταία τους παράγραφο, που έχει μια ανάλογη βαρύτητα. Ο Κουμανταρέας, ο οποίο δεν παραλείπει να εγκιβωτίζει στα περισσότερα έργα του στίχους ποιητών – της Σαπφούς, του Κάλβου, του Καβάφη, του Rilke -, καταφέρνει ώστε η τελευταία παράγραφος στα διηγήματά του να είναι όπως ακριβώς και η ποίηση: μια ενδοφλέβια ένεση.
Θυμάμαι επίσης κάτι χαρακτηριστικό από την εποχή που διορθώναμε τη νέα έκδοση της Βιοτεχνίας Υαλικών. Υπήρχε μια παρομοίωση που δε μου άρεσε: Ο ήλιος χαμήλωνε, έπαιρνε χρώματα βαθυκόκκινα, σα να είχαν πετάξει κανένα σφαχτάρι μέσα. Του είπα: «Μένη, γιατί δεν το αλλάζεις; Τι το θέλεις αυτό το σφαχτάρι;». Αυθόρμητα ξεσπάσαμε και οι δυο σε γέλια. Στο τέλος μού είπε: «Άγη, δεν πειράζει, άσ’ το όπως είναι». Ήξερα από τον Wallace Stevens ότι η ποίηση, η λογοτεχνία είναι μια θεραπεία του μυαλού. Κι ίσως το γέλιο μας σήμαινε ότι αυτή η θεραπεία δε χρειάζεται πολλές εξηγήσεις.
Κύριε Κουμανταρέα, σας ευχαριστούμε γι’ αυτό που κάνετε.
Γιατί ό,τι κάνετε κάνει καλύτερο ό,τι έχετε κάνει.
Αυτό δεν είναι κολακεία.
Είναι στίχος του Σαίξπηρ.
Οι σελίδες που αναφέρονται αντιστοιχούν στην 1η έκδοση των βιβλίων.

Στο Ξυλόκαστρο, 1997

ΣΥΡΙΖΑ: Περίεργη “προτεραιότητα” στην λαθρομετανάστευση (Γράφει ο Λεωνίδας Κουμάκης)

http://koumakis.analyst.gr/?p=656

Η καλύτερη υπηρεσία στα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδος όλων των κομμάτων που θέλουν να μας κυβερνήσουν, είναι μια συνεννόηση για το εφιαλτικών διαστάσεων πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης χωρίς ανεύθυνες υπερβολές και διχαστικούς χαρακτηρισμούς που εκτοξεύονται συστηματικά εκατέρωθεν, προκειμένου να δικαιολογήσουν την μέχρι σήμερα ανικανότητα ή ανεπάρκεια τους να το επιλύσουν!

.

Με το εφιαλτικών διαστάσεων πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης που αντιμετωπίζει η Ελλάδα εδώ και δύο περίπου δεκαετίες, έχουμε ασχοληθεί στο παρελθόν με σειρά άρθρων μας (4 Ιουλίου 2011 με τίτλο «Προβλήματα καθημερινότητας και πιθανές λύσεις με την …. κοινή λογική!», 10 Ιουνίου 2013 με τίτλο «O πολυπολιτισμικός εποικισμός της σύγχρονης Ελλάδος με την ανοχή όλων μας» και 7 Μαρτίου 2014 με τίτλο «Στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα!».

Οι σύγχρονοι πολιτικοί μας φαίνονται χαμένοι μέσα στις πάσης φύσεως και κατηγορίας «ψηφοθηρικές προτεραιότητες» και δίνουν την εντύπωση πως  εμπνέονται από μια θολή εικόνα «ουμανισμού» και ψεύτικης «κουλτούρας» που ενδιαφέρεται για τους απανταχού δυστυχισμένους συνανθρώπους μας στον πλανήτη γη…. εκτός από τους Έλληνες που ζουν μέσα στην ίδια τους την πατρίδα!

Πως αλλιώς θα μπορούσε να εξηγήσει κανείς το γεγονός ότι η κατά τις αλλεπάλληλες δημοσκοπήσεις επόμενη Κυβέρνηση της Ελλάδας, συμπεριλαμβάνει μέσα στις κυριότερες μεταρρυθμίσεις που προγραμματίζει αμέσως μόλις αναλάβει την εξουσία και την παροχή υπηκοότητας σε ακόμα «περισσότερους μετανάστες»;

Πράγματι, στην παρουσίαση που έκαναν στην Βρετανική πρωτεύουσα στελέχη της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης της χώρας μας σε θεσμικούς επενδυτές τον Νοέμβριο του 2014, παρουσίασαν το «Πρόγραμμα ανάπτυξης για την Ελληνική και την Ευρωπαϊκή οικονομία» (A GROWTH AGENDA FOR THE GREEK & EUROPEAN ECONOMY) το οποίο υπογράφεται από τον Καθηγητή Πολιτικής Οικονομίας Γιώργο Σταθάκη, Βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ.

Για την αξιολόγηση των οικονομικών παραμέτρων της παρουσίασης υπάρχει ήδη ένα τεράστιο «υλικό» σχολίων από οικονομικούς αναλυτές. Αντικείμενο όπως του παρόντος είναι η απερίφραστη και ανεπιφύλακτη αναφορά του προγράμματος και μάλιστα στην ενότητα των πιο βασικών κρατικών μεταρρυθμίσεων, οι οποίες περιλαμβάνουν ένα Εθνικό Σχέδιο κατά της διαφθοράς σε πρώτη προτεραιότητα, αποτελεσματική χρήση των ανθρώπινων πόρων του κρατικού τομέα, παροχή αποτελεσματικών υπηρεσιών για όλους τους πολίτες, καταπολέμηση της γραφειοκρατίας και του πελατειακού κράτους (υπηρεσίες μιας στάσης, καταπολέμηση συναλλαγών μαύρου χρήματος) και την «Χορήγηση υπηκοότητας σε περισσότερους μετανάστες»!

Τέτοια πρεμούρα για την νομιμοποίηση λαθρομεταναστών και μάλιστα μέσα στις μετρημένες στα δάκτυλα «πιο βασικές κρατικές μεταρρυθμίσεις» της (πιθανότατα) επόμενης Κυβέρνησης της Ελλάδος, είναι βέβαιο πως προκαλεί ανατριχίλα σε πολλούς Έλληνες και χρήζει ανάλυσης για τους λόγους που την «επιβάλλουν».

Σύμφωνα με την κυβερνητική εκπρόσωπο Σοφία Βούλτεψη (δηλώσεις 28/11/2014), ο Γιώργος Σταθάκης κατά την διάρκεια των παρουσιάσεων του «Προγράμματος ανάπτυξης για την Ελληνική και την Ευρωπαϊκή οικονομία» του ΣΥΡΙΖΑ, υποσχέθηκε σε επενδυτικά κεφάλαια στο Λονδίνο να προσφέρει υπηκοότητα σε μετανάστες προκειμένου να δημιουργηθεί δεξαμενή φτηνού εργατικού δυναμικού στην Ελλάδα. Η άποψη όμως αυτή δεν στέκει στην λογική, αφού στην Ελλάδα έχουμε τρομακτικά υψηλή ανεργία (1.300.000 άνεργοι) και επί πλέον η επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, η οποία αποτελεί δέσμευση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, κάθε άλλο παρά «δεξαμενή φθηνού εργατικού δυναμικού» δημιουργεί.

Μια άλλη «εξήγηση» που διατυπώνεται από στελέχη της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης είναι ότι με την χορήγηση υπηκοότητας «σε περισσότερους μετανάστες» θα δημιουργηθεί μεγάλη αποσυμφόρηση μέσα στην Ελλάδα αφού το συντριπτικό ποσοστό των ξένων που θα λάβουν την Ελληνική υπηκοότητα θα φύγουν ελεύθερα και νόμιμα σε χώρες της Κεντρικής Ευρώπης. Ούτε όμως η άποψη αυτή αντέχει στην λογική για πολλούς και διαφορετικούς λόγους:

• Για τα συνεχιζόμενα αλλεπάλληλα κύματα λαθρομεταναστών που δέχεται η Ελλάδα από «τρίτες χώρες» και μπροστά στον κίνδυνο δημιουργίας ενός «νόμιμου» παλιρροιακού κύματος μετανάστευσης προς την Κεντρική Ευρώπη τα επόμενα χρόνια, υπάρχει το πολύ σοβαρό ενδεχόμενο η Ελλάδα να «εκπαραθυρωθεί» από την Συμφωνία Σένγκεν κατά το «πρότυπο» Βουλγαρίας, Ρουμανίας και Κύπρου (αναστολή).
• Ενδεχόμενη παροχή υπηκοότητας σε μετανάστες, είναι απόλυτα βέβαιο πως θα «ανάψει πράσινο φως» σε ατέλειωτα καραβάνια λαθρομεταναστών από τις «εμπόλεμες ζώνες» Συρίας, Ιράκ, Κουρδιστάν, Παλαιστίνης, Σομαλίας, Τσαντ, Νότιου Σουδάν, Μιανμάρ, ΛΔ του Κονγκό, Υεμένης – χωρίς να υπολογίζουμε καθόλου όσους συνεχίζουν να καταφθάνουν από Ινδία, Μπαγκλαντές, Πακιστάν, Ιράν, Αίγυπτο, Μαρόκο, Αλγερία, Αφγανιστάν, κεντρική Αφρική ή από τα Βαλκάνια που βρίσκονται δίπλα μας. Όποιος πιστεύει ότι δεν πρόκειται να συμβεί αυτό πρέπει, κατά τη γνώμη μας, να αναρωτηθεί αν βρίσκεται σε άλλο πλανήτη ή αν έχει πραγματική επαφή με την οδυνηρή πραγματικότητα.
• Ενδεχόμενη (νέα) παροχή υπηκοότητας σε μετανάστες (το μεγαλύτερο ποσοστό του πρώτου κύματος λαθρομετανάστευσης της δεκαετίας του 1990 από Αλβανία, Ρουμανία και Βουλγαρία έχει ήδη εγκατασταθεί μόνιμα και ζει στην Ελλάδα) και η πιθανότατη επανάληψη της «παροχής υπηκοότητας» στο προσεχές μέλλον, θα ισοπεδώσει άπαξ δια παντός την Ελλάδα των 10.000.000 κατοίκων με την απίστευτη πολιτιστική κληρονομιά, αφού με τους συνεχιζόμενους εντατικούς ρυθμούς άφιξης λαθρομεταναστών, οι Έλληνες στο καθόλου, μα καθόλου μακρινό μέλλον, θα μετατραπούν σε μειονότητα μέσα στην ίδια τους την χώρα.
• Τα οξύτατα προβλήματα που δημιουργεί στην καθημερινότητα των απλών Ελλήνων το φαινόμενο της ασταμάτητης λαθρομετανάστευσης και η ενθάρρυνση του μέσα από την «παροχή υπηκοότητας», είναι ηλίου φαεινότερο ότι θα γιγαντώσει την πολιτική δύναμη της Χρυσής Αυγής ή κάποιου νέου «υποκατάστατου» της.

http://koumakis.analyst.gr/?p=656&page=2

Μια «προχωρημένη» όσο και αποκρουστική άποψη σχετικά με την «πρεμούρα» της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να χορηγήσει, έτσι αόριστα,  υπηκοότητα σε «περισσότερους μετανάστες», υποστηρίζει ότι η σημερινή Αξιωματική Αντιπολίτευση με την παροχή υπηκοότητας σε «περισσότερους μετανάστες» στοχεύει στην σίγουρη εξασφάλιση μελλοντικών ψήφων που θα της επιτρέψουν την μακροημέρευση στην επικείμενη κατάληψη της εξουσίας. Εμείς αρνούμαστε να πιστέψουμε ότι υπάρχουν Έλληνες με τόσο αρρωστημένα μυαλά και τέτοια ψύχωση για μόνιμη εξουσία, ώστε να θυσιάζουν συνειδητά την ίδια τους την πατρίδα!

Στις 26 Ιανουαρίου 2014 ο πρόεδρος της Κ.Ο. του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης γνωστοποίησε την πρόθεση του «να καταθέσει πρόταση νόμου -ανακούφιση για το μεταναστευτικό ζήτημα», με φιλοσοφία αντίθετη από τους «φράκτες, την καταστολή και τις μαζικές απελάσεις». Στην ίδια συνέντευξη, ο πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ επικαλούμενος τα στοιχεία της Eurostat είπε ότι οι μη κοινοτικοί μετανάστες στην Ελλάδα ανέρχονται στους 800.000 από τους οποίους οι μισοί είναι χωρίς χαρτιά.

Στην πρόταση νόμου που κατατέθηκε από την Αξιωματική Αντιπολίτευση προβλέπεται η δυνατότητα «παροχής άδειας διαμονής πενταετούς ισχύος» με διάφορες υποκατηγορίες «δικαιούχων» και παροχή «προσωρινής άδειας διαμονής ενός έτους σε όσους βρίσκονται στη χώρα μας πριν από τις 30.12.10 με σκοπό την ανεύρεση εργασίας». Δεν κατανοούμε αν η πρόταση αυτή έλαβε υπ΄ όψη το γεγονός ότι στην Ελλάδα υπάρχουν 1.300.000 καταγεγραμμένοι άνεργοι και συνεπώς πως θα «βρουν δουλειά» ανειδίκευτοι άνθρωποι που δεν μπορούν να μιλήσουν ούτε την γλώσσα μας. Φυσικά, δεν υπάρχει καμιά πρόβλεψη για την (πιθανότερη) περίπτωση που δεν θα βρουν καθόλου δουλειά!

Είναι όμως απογοητευτικό, ο πιθανότατα επόμενος πρωθυπουργός της Ελλάδος να αγνοεί ότι σήμερα στην Ελλάδα τα εκατομμύρια λαθρομεταναστών που καταφθάνουν και εγκαθίστανται ασταμάτητα εδώ και 20 χρόνια σε ολόκληρη τη χώρα, με πολύ συντηρητικές εκτιμήσεις, ήδη ξεπέρασαν το 20% του συνολικού της πληθυσμού. Πριν 5 χρόνια (2010) το ΕΛΙΑΜΕΠ που πάντα κάνει πολύ «συντηρητικούς» υπολογισμούς, υπολόγιζε τους «καταγεγραμμένους» αλλοδαπούς στην χώρα μας (κοινοτικοί και μη κοινοτικοί) από 1.050.000 έως 1.140.000, ενώ η Ελληνική Αστυνομία σε έκθεσή της πριν από 4 χρόνια (Μάρτιος 2011) υπολόγιζε τους μη «καταγεγραμμένους» παράνομους λαθρομετανάστες σε (επί πλέον) 480.000 άτομα!

Ο πυρήνας του εφιαλτικών διαστάσεων προβλήματος της λαθρομετανάστευσης οφείλεται κυρίως στην συνθήκη Δουβλίνο ΙΙ που μετάτρεψε την Ελλάδα σε αποθήκη δυστυχισμένων ανθρώπων με ανυπολόγιστες συνέπειες στην ανθρωπιστική, κοινωνική, οικονομική και πολιτική συνοχή της Ελληνικής κοινωνίας και με πολύ επικίνδυνες συνέπειες στην Εθνική Ασφάλεια η οποία  ήδη απειλείται σοβαρά από το «μουσουλμανικό τόξο» που δημιουργεί μεθοδικά γύρω μας η γειτονική Τουρκία.

Η ανεπάρκεια ή η ανικανότητα των πολιτικών που χειρίστηκαν το κρίσιμο αυτό θέμα επί ολόκληρες δεκαετίες συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις. Η διοίκηση όμως από πολιτικούς, και μάλιστα νέους, που θα αναδειχτούν στο μέλλον με τα ίδια ακριβώς ευδιάκριτα χαρακτηριστικά της ανεπάρκειας, προκαλούν θλίψη και σκεπτικισμό.

Οι Έλληνες υπήρξαν ανέκαθεν φιλόξενος λαός. Οι αρχές του ανθρωπισμού, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ο σεβασμός της ανθρώπινης δυστυχίας και (πολύ περισσότερο) της ανθρώπινης ζωής αποτελούν διαχρονικά πρωτεύουσες αξίες στην συνείδηση του συντριπτικού ποσοστού του Ελληνικού λαού. Η εισβολή όμως που δέχεται η χώρα μας εδώ και δύο δεκαετίες από συνανθρώπους μας που καταφθάνουν συνεχώς από κάθε γωνιά της Ασίας, της Αφρικής και των Βαλκανίων, ξεπερνούν υπερβολικά τις δυνατότητες οποιασδήποτε, έστω και στοιχειώδους, «φιλοξενίας».

Αυτό είναι μια αντικειμενική αλήθεια την οποία οι Έλληνες ζουν επώδυνα στην καθημερινότητα τους, από το πρωί ως το βράδυ. Υποβαθμίζουν διαρκώς την ποιότητα της ζωής τους και «συμβιβάζονται» δια παντός με διαφορετικούς ανθρώπους που δεν μιλούν την γλώσσα τους, δεν πιστεύουν στην θρησκεία τους, δεν σέβονται τις συνήθειες, τα έθη και τα έθιμα τους, δεν υπακούουν στους νόμους τους. Και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, είναι αναγκασμένοι να «συμβιβάζονται» και με την ανασφάλεια, την εγκληματικότητα, τις υπαίθριες αγορές λαθραίων εμπορευμάτων, την πορνεία, τα «ελεύθερα» πλέον ναρκωτικά και πολλά, πολλά άλλα. Μα θα μου πείτε, δεν υπήρχαν όλα αυτά πριν από την «εισβολή» λαθρομεταναστών; Ναι πάντα υπήρχαν, αλλά πάντα υπήρχαν σε «περιθωριακά» πλαίσια – ποτέ στο παρελθόν δεν υπήρξαν ο κανόνας που μας επιβάλλεται σήμερα!

.

.

Συμπέρασμα:

Φαίνεται πως οι μόνοι που δεν αντιλαμβάνονται τις διαστάσεις του προβλήματος της λαθρομετανάστευσης και τις οδυνηρές συνέπειες που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες πολίτες στην βασανιστική τους καθημερινότητα, ιδίως μέσα στις μεγάλες πόλεις, είναι οι πολιτικοί τους οποίους ψηφίζουμε.

Πιθανότατα κανένας πολιτικός που θέλει να μας κυβερνήσει, δεν αφιέρωσε λίγες ώρες για να κάνει μια βόλτα στην «αθέατη πλευρά» των Ελληνικών πόλεων με την βοήθεια των ανθρώπων που διαθέτουν κάθε μήνα την Σχεδία,  το περιοδικό του δρόμου. Δεν περπάτησε νύχτα στην οδό Αχαρνών ή στην Αριστοτέλους για να αναρωτηθεί αν βρίσκεται στην πρωτεύουσα της Ελλάδος ή στο Αφγανιστάν, στο Πακιστάν ή σε κάποια πόλη της Αφρικής.

Είναι λοιπόν βέβαιο πως δεν γνωρίζουν ποια είναι η κατάσταση στα αυξανόμενα γκέτο που δημιουργούνται από την ασταμάτητη λαθρομετανάστευση σε μια χώρα με τεράστια έκταση αφύλακτων συνόρων (ακτογραμμή 13.676 χιλιομέτρων -11.η στον κόσμο-, 2.500 νησιά και βραχονησίδες εκ των οποίων κατοικούνται 165). Από τις κατά καιρούς προτάσεις και τις «προσεγγίσεις» των πολιτικών μας φαίνεται πως δεν αντιλαμβάνονται ούτε το μέγεθος του προβλήματος, ούτε το μέγεθος του κινδύνου που περιέχει για το μέλλον της Ελλάδος σε πολλά και διαφορετικά «μέτωπα» τα οποία έχουν ήδη αναλυθεί σε προηγούμενα άρθρα μας.

Η λαθρομετανάστευση αποτελεί ένα τεράστιο πρόβλημα που απαιτεί ένα συμπαγές Εθνικό Μέτωπο και ένα Εθνικό Στρατηγικό Σχεδιασμό ο οποίος θα λειτουργεί στις γερές βάσεις της εθνικής συνεννόησης και της υπευθυνότητας, με μοναδικό κριτήριο το Ελληνικό Εθνικό Συμφέρον, χωρίς να εμπλέκεται καθόλου στα καθημερινά ζητήματα της εσωτερικής αντιπαράθεσης των κομμάτων.

Στα πολύ επικίνδυνα προβλήματα που δημιουργεί η Τουρκική επιθετικότητα στο Αιγαίο, την Θράκη και την Κύπρο υπήρξε –επί τέλους- στοιχειώδης και νηφάλια συζήτηση, συνεννόηση και αλληλοενημέρωση μεταξύ άσπονδων κομματικών «αντιπάλων».

.

Η καλύτερη υπηρεσία στα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδος όλων των κομμάτων που θέλουν να μας κυβερνήσουν, είναι μια ανάλογη συνεννόηση για το εφιαλτικών διαστάσεων πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης χωρίς ανεύθυνες υπερβολές και διχαστικούς χαρακτηρισμούς όπως «φασίστας», «ρατσιστής», «αριστερός» ή «αναρχικός» που εκτοξεύονται συστηματικά εκατέρωθεν, προκειμένου να δικαιολογήσουν την μέχρι σήμερα ανικανότητα ή ανεπάρκεια των πολιτικών μας στο κρίσιμο αυτό πρόβλημα!

Ο Ρωμανός πρέπει να πεθάνει (του συγγραφέα Πέτρου Αργυρίου)

http://agriazwa.blogspot.gr/2014/12/blog-post.html

Τις τελευταίες μέρες νομίζω ότι ζω σε μια άλλη χώρα, τη Ρωμανία.
Η χώρα διχάστηκε- πάλι- ανάμεσα σε δύο παρατάξεις: τους Ρωμανοκλάστες και τους Ρωμανολάτρες, ουσιαστικά μια νέα έκφραση παλιότερων και ανθεκτικών στο χρόνο διχασμών που υφέρπουν μέχρι να βρουν το κατάλληλο έδαφος να επαναεμφανιστούν με νέες μορφές, κάτι σαν μια χρόνια και επίμονη ιδεολογική λοίμωξη που κάνει τους κύκλους της.
Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν δεξιοί νοικοκυραίοι και άρχοντες του δόγματος τάξη και ασφάλεια, παρότι η πρώτη υποκατηγορία απειλείται πολύ περισσότερο από τη δεύτερη υποκατηγορία από ότι από τους Ρωμανούς τους οποίους η άρχουσα δεύτερη υποκατηγορία χρησιμοποιεί ως άλλοθι για να πείθει ότι βρίσκεται στο πλευρό της πρώτης ώστε να μπορεί να περιστέλλει μαζικά ανθρώπινα δικαιώματα περιφρονώντας πρώτα επιδεικτικά τα ατομικά δικαιώματα αμφιλεγόμενων ατόμων ή ομάδων ατόμων για να μπορεί να επιβάλλει την τάξη και ασφάλεια προνομιακά για τον εαυτό της. Αυτό αποτελεί άλλωστε το χουντικό παράδειγμα. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν και αντικοινωνικά στοιχεία του κοινωνικού δαρβινισμού, ακόμη και του σεξουαλικού δαρβινισμού που δεν έχουν καταφέρει ακόμη να ανελιχθούν στην εξουσία και που νομίζουν ότι η έλλειψη ανθρωπιάς αποτελεί εξελικτικό πλεονέκτημα. Όλοι αυτοί με φωνή λένε: Ο Ρωμανός πρέπει να πεθάνει. Ανήκουν επίσης και κάποιοι πρώην αριστεροί που θέλουν να σκοτώσουν τον αφελή αριστερό έφηβο μέσα τους και μαζί με αυτόν οποιονδήποτε άλλο έφηβο ή οτιδήποτε άλλο τους τον υπενθυμίζει, άνθρωποι όπως ο Γρηγόρης ο Ψαριανός, που εξισώνει το Ρωμανό με ισοβίτες δολοφόνους, με κατά συρροή δολοφόνους, με παιδεραστές ακόμη ακόμη και με τον… Κασιδιάρη.
Στη δεύτερη κατηγορία έχουμε μπόλικη αριστερά και λίγη μαμαδίστικη δεξιά που θέλει το Ρωμανό να είναι σαν τα παιδιά όλου του κόσμου. Σε κάτι τέτοια πρόσωπα κομμάτι της αριστεράς κάνει ακριβώς το αντίθετο που κάνει πλέον ο Ψαριανός: αν ο Ψαριανός θέλει να αποτελειώσει το Ρωμανό που είχε μέσα του- και όχι μόνο, άλλοι αριστεροί που είναι ενταγμένοι αλλά δεν έχουν καταφέρει να σκοτώσουν τις ενοχές της ένταξης μέσα τους, θέλουν να αναβιώσουν για λίγο το Ρωμανό που κάποτε είχαν μέσα τους, τον επαναστάτη, τον ήρωα και προχωρούν ένα βήμα παραπάνω προβάλλοντας αυτές τις ποιότητες και τα απωθημένα τους στο Ρωμανό: “παιδί μου να ξέρεις πως δε συμφωνούμε με αυτά που κάνεις αλλά έχεις κάνει πολύ περισσότερα από ότι ποτέ μας εμείς τολμήσαμε να φανταστούμε- και σε αγαπάμε με πάθος για αυτό” και όλα τέτοια που κάνουν τον Ρωμανό να ξερνάει μέσα από τη φυλακή. Ο Ρωμανός για αυτούς αποτελεί όχι μόνο εφηβικό ίνδαλμα, αλλά και εξομολόγο. Μιλάνε σε επιστολές τους προς αυτόν για το άδικο στην κοινωνία, για αυτό που κάνει τον άνθρωπο να κονταίνει, να γίνεται μια σπιθαμή, μια σταλιά, να γίνεται ανθρωπάκι και κάνουν το Ρωμανό να φαίνεται τεράστιος, γίγαντας. Ξεχνούν βέβαια αυτό που ο Ρωμανός τους έγραψε στην επιστολή του- αν φυσικά τις έγραψε ο ίδιος κι όχι ο άγνωστος σε μας αναρχικός πνευματικός του πατέρας: “Προς όλους τους «αγωνιστές» των σαλονιών, τους επαγγελματίες ανθρωπιστές, τις «ευαίσθητες» προσωπικότητες της διανόησης και του πνεύματος: προκαταβολικά στα τσακίδια.”

Έτσι όμορφα και ωραία στη δημόσια σφαίρα οι πρωταγωνιστές παίζουν καουμπόιδες και Ινδιάνους, κλέφτες και αστυνόμους. Όλοι θέλουν να κλέψουν κάτι από τον κλέφτη τραπεζών, άλλοι λίγο από την αίγλη του, άλλοι από την αγάπη του, άλλοι από τον οίκτο του, άλλοι από τη ζωή του, ξεχνώντας πως η δημόσια εικόνα που ο ίδιος προβάλει, έχει στερέψει από όλα αυτά. Λογικό είναι: Ο Ρωμανός έχει πεθάνει: πάνω από μια φορά. Πέθανε όταν ο Κορκονέας σκότωσε τον κολλητό του. Πέθανε όταν οι μπάτσοι τον σπάσαν στο ξύλο. Πέθανε όταν η ΕΛΑΣ ρετούσαρε το μπλαβιασμένο πρόσωπό του. Και τώρα εκβιάζει να πεθάνει- για τελευταία φορά. Ότι έχει συναντήσει ο Ρωμανός και ότι συνάντησε το Ρωμανό στη ζωή του τον σκότωνε, τον βύθιζε ακόμη βαθύτερα στο σπιράλ της αντικοινωνικής μηδενιστικής ιδεολογίας του. Ότι συνάντησε δικαίωνε την ιδεολογία του. Όχι, ο Ρωμανός δεν είναι το παιδί που σωφρονίστηκε και επιδιώκει μια δεύτερη ευκαιρία όπως έγραφε ένας ηλίθιος σκατόμυαλος στο Proktagon. Τον μπερδεύετε με το Βορίδη που κυκλοφορούσε με τσεκούρια και σήμερα είναι υπουργάρα.
Τι από αυτά που γράφει δεν καταλαβαίνετε; “Γι’ αυτό και η επιλογή που κάνω θέλω να είναι όσο το δυνατόν πιο ξεκάθαρη: δεν υπερασπίζομαι τη νομιμότητά τους· αντίθετα, απευθύνω έναν πολιτικό εκβιασμό, ώστε να κερδίσω ανάσες ελευθερίας από την ισοπεδωτική συνθήκη του εγκλεισμού.” Και με αυτό τον πολιτικό εκβιασμό κρατάει πλέον ομήρους αρκετούς αριστερούς, τουλάχιστον συναισθηματικά. Τους δίνει μια δυνατότητα αυτοκάθαρσης.
Ο Ρωμανός έχει δίκιο: αυτό είναι πόλεμος: και όλοι είμαστε εχθροί- όλοι. Και όλοι είμαστε όμηροι. Η μορφή αυτού παρακράτους έχει σκοτώσει, έχει ληστέψει και συνεχίζει να κυβερνά. Μα ο Ρωμανός δεν κάνει ότι κάνει για την κοινωνία. Εχθρό του τη θεωρεί αυτήν την εκφυλισμένη μορφή κοινωνίας ο Ρωμανός. Μα στο τέλος της ημέρας, είναι ο εκφυλισμός αυτός που θα εκμεταλλευτεί το Ρωμανό και θα τον κρατάει όμηρο του σε ένα ιδεολογικό πλέον πόλεμο που ελάχιστη σχέση έχει με τη δική μας πραγματικότητα, σε ένα ανελέητο πόλεμο ιδεών.

Όλοι εκμεταλλεύονται το Ρωμανό: Το σύστημα για να χει μπαμπούλες, οι αριστεροί για να χουν καινούριους ήρωες, οι αναρχικοί για να χουν καινούριους ηγέτες. Ο ίδιος ο Ρωμανός χρησιμοποιεί τον Ρωμανό, το σώμα του για να θρέψει την ιδεολογία του. Ο Ρωμανός δεν είναι μόνο όμηρος του παρακράτους. Οι περισσότεροι από εμάς άλλωστε το ίδιο είμαστε. Είναι και όμηρος του εαυτού του. Το ίδιο και εμείς.
Θέλω το Ρωμανό να παίρνει ανάσες ελευθερίας. Θέλω να συνοδεύεται από μπάτσους διακριτικά για να μη βλάψει περισσότερο τον εαυτό του βλάπτοντας κι άλλους. Δε θέλω ειδικούς φρουρούς να φυλάνε ασύγκριτα μεγαλύτερους εγκληματίες που έχουν ρημάξει κόσμο και κοσμάκη, εγκληματίες πολιτικούς και επιχειρηματίες. Αλλά αυτό φυσικά παραβιάζει τη θέληση του ίδιου του Ρωμανού αλλά και τη θέληση της εξουσίας. Εγώ θέλω να είναι έξω ο Ρωμανός, γιατί έχει υπάρξει θύμα πριν γίνει θύτης. Γιατί ο Ρωμανός επιχείρησε να κλέψει Τράπεζα χωρίς να σκοτώσει κάποιον. Οι τράπεζες και κλέψαν και πολλοί χάσαν τη ζωή τους από τη δική τους ανομία. Θέλω το Ρωμανό έξω και τους τραπεζίτες μέσα. Ξεχνούν όμως οι αριστεροί αρθρογράφοι ότι δεν υπάρχει τέτοιο νομικό πλαίσιο για υπόδικους με το κατηγορητήριο του. Ξεχνούν ότι κάτι τέτοιο θα επιβάλλει μια ρύθμιση για όλους τους υπολοίπους που έχουν τέτοιο κατηγορητήριο.
Θέλω το Ρωμανό έξω. Αλλά πιο πολύ θέλω έξω όλους τους Έλληνες που μπήκαν μέσα για χρέη που τους φόρτωσε το οργανωμένο παρακράτος. Θέλω έξω και εκείνους τους λίγους Αγιάννηδες που κλέψαν όχι από ιδεολογία αλλά από ανάγκη. Και θέλω μέσα τους τραπεζίτες και τους πολιτικούς και τη μεγαλύτερη και πιο επικίνδυνη συμμορία που γνώρισε η νεώτερη Ελλάδα. Αλλά αυτό δεν προβλέπεται, έτσι;
Θέλω επίσης και τα άλλα παιδιά να έχουν πρόσβαση στη παιδεία, τα παιδιά που δεν έχουν πλέον αρκετούς δασκάλους. Θέλω τους γέρους να μην πεθαίνουν περιμένοντας τη μέρα που θα μπουν στο χειρουργείο όσο θέλω ο Ρωμανός να μην πεθάνει περιμένοντας να βγει έξω. Αν ο Ρωμανός πεθάνει, το οργανωμένο παρακράτος θα έχει σκοτώσει έναν ακόμη- το μόνο που αλλάζει είναι ότι θα το έχει κάνει μπροστά στα μάτια μας. Ας πετάξουμε τους νεκρούς και τους αρρώστους κάτω από το χαλάκι και ας γίνει ο Ρωμανός το μόνο ανθρώπινο πλάσμα που έχει σημασία. Ας μιλάμε για μια αλληλεγγύη που δεν είναι φιλανθρωπία γιατί το πρώτο είναι πολιτική θέση και σε αυτήν ανθρωπιά δεν χωράει. Ας μιλάμε για τις επιλεκτικές ευαισθησίες.

Κατάλαβες Ρωμανέ γιατί δεν πρόκειται να αλλάξεις τίποτε είτε ζήσεις είτε πεθάνεις; Καταλαβαίνεις ότι είσαι μονομάχος πλέον στην Αρένα του Θεάματος; Η ζωή σου εξαρτάται από το πόσοι αντίχειρες θα σηκωθούν προς τα πάνω και πόσοι θα κατέβουν κάτω και πόσο θα λάβει υπόψιν του τη γνώμη του φιλοθεάμονος κοινού ο έπαρχος. Δε σε λέω Νίκο ή παιδί μου, ή φίλε ή τις παπαριές που κάποιοι αριστεροί που θέλουν με το ζόρι να γίνουν σύντροφοι σου εκστομίζουν για να σε γλύψουν. Εσύ ξέρεις ποιοι είναι οι σύντροφοι σου. Μια χούφτα άνθρωποι είναι, φανατισμένοι όσο και εσύ.

Οι μέρες περνάν Ρωμανέ. Η ζωή σου λιγοστεύει Ρωμανέ. Και από αυτό, αυτοί που πολεμάς κερδίζουν χρόνο. Σε χρησιμοποιούν ως αντιπερισπασμό γενναίε μου. Θα περάσουν κι άλλες μισάνθρωπες πολιτικές. Το αν θα ζήσεις ή θα πεθαίνεις εσύ θα είναι στην τελική για αυτούς άνευ σημασίας όσο άνευ σημασίας είναι το αν θα ζήσει ή θα πεθάνει ο γέρος της διπλανής πολυκατοικίας.

Όταν θα φύγεις από το κάδρο, θα ξεχαστείς.

Είναι αποφασισμένοι Ρωμανέ. Παρότι είναι δειλοί, είναι αποφασισμένοι. Πιο αποφασισμένοι από σένα, από εμένα από όλους τους πολίτες και τους αναρχικούς μαζί και τους κουμουνιστές και τους πατριώτες μαζί. Δες την περίπτωση σου: εσύ τους έδωσες τη δύναμη να σε πατήσουν κάτω στο όνομα της αυτοδιάθεσής σου. Το ίδιο έκανε και ο λαός.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwablogspot.com, 5/12/2014

Δώρησε μου μετάνοια, Κύριε...

http://www.agioritikovima.gr/proeuchi/item/49052-%CE%B4%CF%8E%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%B5-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CE%B1,-%CE%BA%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%B5

Νύν έτι και σήμερον κατησχυμένω προσώπω και εις γήν νεύοντι, τολμώ λαλήσαι προς σέ τον Δεσπότην και Δημιουργόν τών απάντων. Εγώ δέ είμι γη και σποδός, όνειδος ανθρώπων, σκώληξ τω όντι και ούκ άνθρωπος, όλως κατεγνωσμένος και κατώδυνος.

Πώς ατενίσω σοι, Δέσποτα; Εν ποία καρδία; Εν ποίω συνειδότι; Εν ποία γλώσση λαλήσω σοι; Πώς δέ τήν αρχήν ποιήσω της εμής εξομολογήσεως; Ποίων αμαρτιών άφεσιν ο τάλας αιτήσω πρότερον; Τών έν γνώσει ασυγγνώστως και τών έν παραβάσει αγίων Σου εντολών, ή τών έν καταθέσει πονηρών λογισμών;
Άλλ' ώ Δέσποτα, ώς έχων της μακροθυμίας τό πέλαγος έμφυτον και της ευσπλαγχνίας τήν άβυσσον, μή παραχώρησης κοπήναι με τον αχάριστον ώς τήν συκήν τήν άκαρπον μηδέ αρπάσης με ανέτοιμον, μηδέ παραστήσης τήν ψυχήν μου στηλίτευμα ελεεινών τω φοβερώ και αδεκάστω σου βήματι. Άλλ' ώς αγαθός Θεός και φιλάνθρωπος, ελέησόν με τόν αχάριστον, τόν πεπωρωμένον, τόν αναπολόγητον, τόν καταδεδικασμένον, τόν άξιον πάσης κολάσεως και τιμωρίας.
Πώς επικαλέσομαί σε, Δέσποτα τών απάντων, τάς εντολάς σου μή φυλάξας; Μετά γάρ τό λαβείν με τήν επίγνωσιν της αληθείας, γέγονα θυμώδης, ανελεήμων, μάλιστα δέ έν ρυπαροίς λογισμοίς, και έτι έν γαστριμαργία, έν αδηφαγία, έν υπερηφανία, έν καταλαλιά, έν υποκρίσει; Ψευδόμενος γάρ εγώ επί τους ψεύτας άχθομαι• κρίνω τους πταίοντας ό πλήρης πταισμάτων• εάν υβρισθώ, αμύνομαι εάν μή τιμηθώ, βδελύττομαι, και τους τάληθή μοι λέγοντας ώς εχθρούς λογίζομαι• μή κολακευόμενος αηδιάζω• ανάξιος ών τιμάς απαιτώ.
Εάν μή τις λειτουργή μοι, κακολογώ αυτόν ώς υπερήφανον ασθενούντα αδελφόν αγνοώ, εγώ δέ ασθενών, φιλείσθαι και υπηρετείσθαι θέλω. Μειζόνων περιφρονώ και ελάττονας υπερορώ• εάν κρατήσω βραχύ τι εμαυτόν από της αλόγου επιθυμίας, κενοδοξώ• έάν κατορθώσω αγρυπνίαν, τη αντιλογία παγιδεύομαι. Εάν εγκρατεύσω εμαυτόν από βρωμάτων, τω τύφω καταποντίζομαι• εάν εις αρετήν προκόψω τι, κατά των αδελφών μου επαίρομαι. Έξωθεν ταπεινοφρονώ και τη ψυχή υψηλοφρονώ...
Κύριε, διά τους απείρους σου οικτιρμούς δώρησαί μοι μετάνοιαν.
Άγιοι Πάντες, πρεσβεύσατε υπέρ εμού του αμαρτωλού, εκχέατε τήν δέησιν υμών προς τόν οικτίρμονα Θεόν, ίνα επιστρέψη τήν ψυχήν μου, τω άδη προσκολληθείσαν υπό τών ατίμων παθών. Πρεσβεύσατε, Άγιοι, υπέρ εμού, ίνα διά τών αγίων υμών ευχών άξιος μετανοίας γένωμαι. Έργον γάρ έστιν υμών, Άγιοι, πρεσβεύειν υπέρ αμαρτωλών, Θεού δέ τό τους απεγνωσμένους ελεείν. Όσιοι και Δίκαιοι, οί καλώς τόν αγώνα τελέσαντες, συνέλθετε επί εμοί τω δυστήνω, και ή ώς νεκρόν με θρηνήσατε, ή ώς ημιθανή οικτειρήσατε• επεί εγώ ούκ έχω προς Θεόν παρρησίαν διά τάς πολλάς μου αμαρτίας. Εκχέατε έλεος έπ' εμοί, Άγιοι, ώς είς αιχμάλωτον καί τραυματίαν. Οίδα γάρ ότι, εάν υμείς του Θεού δεηθήτε, πάντα μου τά πλημμελήματα συγχωρηθήσονται τη αφάτω αυτού ευσπλαγχνία ώσπερ γάρ αυτός φιλάνθρωπος έστιν, ούτω και υμείς.
Μόνον μή υπερίδητέ με. Πρόσδεξαι, Κύριε, τήν ταπεινήν μου δέησιν ταύτην και ελέησόν με διά πρεσβειών τής πανάχραντου σου Μητρός και πάντων σου των Αγίων, ίνα κάγώ μετά πάντων τών σωθέντων τω άφάτω σου ελέει προσκυνώ σε τόν έν Πατρί και Πνεύματι δοξαζόμενον Θεόν Λόγον.
Αμήν.
Όσιος Εφραίμ ο Σύρος

Ο «γεροπόρνος» μοναχός (συγκινητική ιστορία)

http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2014/12/blog-post_27.html



Μια από τις ωραιότερες ιστορίες του Λαυσαϊκού περιγράφει το βίο ενός μοναχού, που αφού εγκατέλειψε το μοναστήρι, δούλευε σαν φορτοεκφορτωτής στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας.

Και όπως από κάθε λιμάνι, ούτε απ’ αυτό έλειπαν οι πόρνες. Ο «μοναχός» δούλευε όλη την ημέρα, και το βράδυ ξόδευε όλα όσα κέρδιζε, «αγοράζοντας» την συντροφιά μιας πόρνης για όλη τη νύχτα.

Ήταν η ντροπή των χριστιανών της πόλης, ήταν το σκάνδαλο της Εκκλησίας. Τα χρόνια πέρναγαν και παρά τις εκκλήσεις και τις συστάσεις, αυτός συνέχιζε την αμαρτωλή του ζωή. Κάποτε, όπως σε όλους μας, ο θάνατος ήρθε σαν λύτρωση, σαν φάρμακο που θα τον έσωζε από τις αμαρτίες που δεν σταμάτησε να κάνει ακόμη και λίγο πριν πεθάνει.

Και πώς να τον αφήσουν χωρίς ταφή για χριστιανό;

Οι παπάδες της πόλης τον πήραν να τον κηδέψουν και μαζί του να θάψουν το σκάνδαλο. Το νέο μαθεύτηκε: Ο «γεροπόρνος» μοναχός πέθανε. Ποιος άραγε θα πήγαινε στην εκκλησία να τον αποχαιρετήσει;

Η εκκλησία στην κηδεία του γέμισε από γυναίκες της Αλεξάνδρειας, τίμιες γυναίκες, χριστιανές, που ήρθαν να τον αποχαιρετήσουν, μα όχι σαν έναν οποιοδήποτε νεκρό, σαν άγιο! Κάποιος γνώρισε σε κάποια από αυτές το πρόσωπο μιας πόρνης, που είχε καιρό να δει στο λιμάνι… δεν ήταν όμως, όπως την θυμόταν. Κάποιες άλλες, απλά τους θυμίζαν κάτι απόμακρο.

Τότε η πόλη έμαθε πως ο «γεροπόρνος» μοναχός ήταν ένας άγιος, που με τα λεφτά που κέρδιζε, εξαγόραζε μια νύχτα χωρίς αμαρτία, αγόραζε το «δικαίωμα» στο σώμα τους για να κερδίσει την ψυχή τους.

Τότε η πόλη έμαθε, ότι αυτός που νομίζαν ότι είναι το «σκάνδαλο» ήταν η αγνότητα, η άδολη αγάπη, η αυταπάρνηση, ο άνθρωπος, ο λόγος του Θεού, η προσευχή και η θέωση. Γιατί ο άνθρωπος του Χριστού δεν κρίνεται στη διάρκεια της ζωής του, αλλά στο τέλος της.


Πηγή: http://alliotikathriskeytika.blogspot.gr/search/label

Όταν λέμε το Κομποσχοίνι…

http://www.agioritikovima.gr/perizois/item/49042-%CF%8C%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CE%BB%CE%AD%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%83%CF%87%CE%BF%CE%AF%CE%BD%CE%B9%E2%80%A6

Όταν λέμε το Κομποσχοίνι και σκεφτόμαστε αυτούς για τους οποίους θέλουμε να προσευχηθούμε, κίνητρό μας είναι η αγάπη.
«Θεέ μου, Εσύ ξέρεις πόσο αγαπώ αυτόν τον άνθρωπο. Η αγάπη μου αυτή δεν είναι δική μου, γιατί Εσύ είσαι η Πηγή της Αγάπης. Απ’ αυτήν την Πηγή της Αγάπης παίρνω κι εγώ, και Σου τον προσφέρω αυτόν τον άνθρωπο.

Και Σε παρακαλώ να του δώσεις Φώτιση, να του δώσεις Πίστη, να του δώσεις όλα τα πλούσια Ελέη Σου που Εσύ δίνεις.
Εγώ, μόνο την ταπεινή μου αγάπη μπορώ να προσφέρω. Και Σε παρακαλώ για (τον τάδε)…., την τάδε κ.ά»
Και να φέρνεις νοερά στα πόδια του Χριστού αυτά τα πρόσωπα, σαν να είναι γονατιστοί και να προσεύχονται μπροστά Του, αυτοί οι ίδιοι πραγματικά, όπως λέει ο Προσκυνητής.

Έχω εμπειρία πολλών ετών, ότι κάνει ο Θεός πολλά θαύματα μ’ αυτήν την προσευχή. Γιατί ο Θεός μας θέλει Συνεργούς. Όσο τιποτένιοι κι αν είμαστε, γιατί είμαστε τα Πλάσματά Του και μ’ αυτά τα Πλάσματα έχει να δουλέψει…..
Πηγή: Από το βιβλίο της μοναχής Γαβριηλίας «Γερόντισσα Γαβριηλία: Η Ασκητική της Αγάπης»

Έσκασε η βόμβα. Ποινική δίωξη σε 16 για εγκληματική οργάνωση

http://www.antinews.gr/ANTISPORTS/eskase-i-bomba-poiniki-dioksi-se-16-gia-egklimatiki-organosi/

Ίσως είναι η χρυσή ευκαιρία να σπάσει το απόστημα στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Ίσως είναι η χρυσή ευκαιρία να σπάσει το απόστημα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Αρκεί να μην κάνουν πίσω οι δικαστές για άλλη μια φορά.
Βαρύτατες κατηγορίες σε βαθμό κακουργήματος για 16 συνολικά άτομα για την υπόθεση με τους στημένους αγώνες και τους εξαγορασμένους διαιτητές στο ελληνικό ποδόσφαιρο άσκησε η Εισαγγελία Αθηνών.
Μεταξύ των κατηγορούμενων βρίσκονται επτά παράγοντες του ποδοσφαίρου, περιλαμβανομένων στελεχών της ΕΠΟ και εν ενεργεία διαιτητές. Αλλά και δύο πρόεδροι ποδοσφαιρικών ΠΑΕ που φέρεται να είναι επικεφαλής της οργάνωσης.
Ανάμεσα στις κατηγορίες βρίσκονται αυτές της συγκρότησης, ένταξης και διεύθυνσης εγκληματικής οργάνωσης.
Σύμφωνα με το πόρισμα του εισαγγελέα Αριστείδη Κορέα, που διεξήγαγε την ερευνά που απαριθμεί 173 σελίδες, στο ελληνικό ποδόσφαιρο δρούσε οργανωμένη εγκληματική οργάνωση η οποία «έστηνε» διαιτητές αλλά και αγώνες.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, όπως αναφέρεται στο πόρισμα, την αλλοίωση του αποτελέσματος σε συγκεκριμένους αγώνες και την εξαπάτηση του φίλαθλου κοινού που έπαιζε ποδοσφαιρικά στοιχήματα, καθώς και την αποκομιδή τεράστιων χρηματικών ποσών ως κέρδη.
Στο πόρισμα αναφέρονται εκβιαστικές κινήσεις και άλλες παράνομες ενέργειες που χρησιμοποιούσε η εγκληματική οργάνωση για να εξαναγκάσει διαιτητές να στήσουν ποδοσφαιρικούς αγώνες.
Ενδεικτική είναι η περίπτωση του διαιτητή Πέτρου Κωνσταντινέα στην Καλαμάτα, του οποίου ανατινάχτηκε ο φούρνος που κατείχε, γιατί δεν δέχτηκε να υπακούσει στις εντολές της οργανωμένης συμμορίας.
Οι καμπάνες άρχισαν να βαράνε πολύ δυνατά στον Πειραιά κι όχι μόνο. Φαίνεται ότι οι εισαγγελείς έχουν δέσει την υπόθεση, τα στοιχεία είναι ατράνταχτα και κάποιοι ήδη θα χάσουν τον ύπνο τους. Για να μην πούμε και την ελευθερία τους, όσα λεφτά κι αν έχουν, όσους εκβιασμούς και απειλές κι αν εκτοξεύουν.
Ίσως είναι η χρυσή ευκαιρία να σπάσει το απόστημα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Αρκεί να μην κάνουν πίσω οι δικαστές για άλλη μια φορά. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι και πριν δύο χρόνια είχε αρχίσει επιχείρηση κάθαρσης του ποδοσφαίρου και τελικά ο Μπέος έγινε… δήμαρχος.
Είμαστε σε μια χώρα που μπορεί ο επόμενος κατηγορούμενος για τη βρομιά στο ποδόσφαιρο να γίνει… πρωθυπουργός.

Ο Όσιος Πατήρ ημών Σάββας ο Ηγιασμένος (+5 Δεκεμβρίου)

http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2014/12/5.html

 

«Ο όσιος Σάββας ζούσε επί Θεοδοσίου του μικρού σε μία κώμη της Καππαδοκίας, που λεγόταν Μουταλάσκη, και οι γονείς του ονομάζονταν Ιωάννης και Σοφία. Ήδη λοιπόν από την αρχή του βίου του πρόστρεξε στη μοναχική ζωή, σε μοναστήρι που λεγόταν Φλαβιανές, και τόσο πολύ από τη νεαρή του ηλικία έγινε εγκρατής, ώστε όταν είδε στον κήπο κάποια φορά... ένα μήλο και το επιθύμησε, είπε: «Ήταν ωραίος στην όραση και καλός στη βρώση ο καρπός που με θανάτωσε». Πήρε το μήλο στα χέρια του, αλλά δεν το έφαγε. Αντίθετα το καταπάτησε με τα πόδια του και έθεσε όρο στον εαυτό του να μη φάει ποτέ μήλο. 
Αλλά και σε φούρνο όταν μπήκε κάποια φορά, βγήκε αβλαβής, χωρίς η φωτιά να αγγίξει ούτε τα ιμάτιά του. Στην ηλικία των δεκαοκτώ ετών, τον γνώρισε ο μέγας όσιος Ευθύμιος και τον έστειλε σε κοινόβιο, προς τον όσιο Θεόκτιστο. Από όλους όσους συναντούσε, προσλάμβανε και μάθαινε τους τρόπους και την αρετή τους. Βλέποντάς τον ο άγιος Ευθύμιος τον προσφωνούσε «παιδαριογέροντα», λόγω της πέρα από τα κοινά μέτρα πνευματικής του καταστάσεως.
Όσο περνούσε η ηλικία του, τόσο και αύξανε την αρετή του. Γι’ αυτό και έκανε πολλά θαύματα, όπως και έβγαλε νερό με την προσευχή του σε άνυδρους τόπους. Έγινε μάλιστα και καθηγητής πολλών μοναχών, κι όταν ήλθε στην Κωνσταντινούπολη, δύο φορές έστειλε πρέσβεις και προς τον βασιλιά Αναστάσιο και προς τον Ιουστινιανό, καθώς παρακλήθηκε γι’ αυτό από τους κατά καιρούς πατριάρχες των Ιεροσολύμων. Έφθασε στο ακρότατο της κατά Χριστόν ηλικίας και σε ηλικία ενενήντα τεσσάρων ετών εξεδήμησε προς τον Κύριο».

 

Είναι βασική αλήθεια της χριστιανικής πίστεως ότι τον άγιο τον καταλαβαίνει ένας επίσης άγιος. Μόνον όποιος έχει ανεπτυγμένες πνευματικές αισθήσεις μπορεί να «οσφρανθεί» την ευωδία που εκπέμπει η ζωή ενός αγίου. Διαφορετικά, ένας άγευστος της πνευματικής ζωής πορεύεται σαν τυφλός στον κόσμο, συνεπώς αδυνατεί να δει το φως που εκπέμπει η ύπαρξη ενός αγίου. Γιατί το αναφέρουμε αυτό εν σχέσει με τον όσιο Σάββα; Για τον απλούστατο λόγο ότι εκείνος που αμέσως τον κατάλαβε και τον «οσφράνθηκε», που είδε την προχωρημένη πνευματική του κατάσταση ήταν ο μέγας όσιος Ευθύμιος. Ο όσιος αυτός προσφωνούσε «παιδαριογέροντα» τον νεαρό Σάββα, που σημαίνει ότι στην πραγματικότητα αναγνώριζε την εκ νεότητος αγιότητά του. Από κει και πέρα τα μάτια του μεγάλου Ευθυμίου έγιναν και τα μάτια των υπολοίπων συμμοναστών του, άρχισαν δηλαδή και οι άλλοι να διακρίνουν τα εκ Θεού χαρίσματά του, τα οποία επιβεβαιώθηκαν περίτρανα με τα θαύματα που ο Θεός επέτρεψε να γίνονται μέσω αυτού, όπως και από τη μυροβολία του αγίου λειψάνου του.
Τα παραπάνω προβάλλει και ο υμνογράφος του οσίου, άγιος Θεοφάνης. Και του οσίου Ευθυμίου τη διάκριση καταγράφει («Ιλαρωτάτη σε ψυχή και προσηνεί διαθέσει, αρεταίς κατακοσμούμενον βλέπων ο λαμπρότατος φωστήρ Ευθύμιος εδέξατο», δηλαδή: ο λαμπρότατος πνευματικός ήλιος Ευθύμιος σε δέχτηκε με ιλαρότατη ψυχή και αγαθή διάθεση, βλέποντάς σε να κατακοσμείσαι από αρετές), και τα πάμπολλα θαύματα του αγίου Σάββα αναφέρει («Ξένα τα σα θαυμάσια. Τους γαρ θήρας ημέρωσας…προλέγεις τα μέλλοντα, προφητικώ χαρίσματι, στίφη των δαιμόνων φυγαδεύων ελαύνεις…», δηλαδή: Παράδοξα τα θαυμάσια που γίνονται από εσένα: ημέρωσες τα θηρία, προλέγεις τα μέλλοντα με προφητικό χάρισμα, διώχνεις μακριά τα στίφη των δαιμόνων), και την ευωδία των μύρων από τη θήκη του εξαγγέλλει, που ευφραίνει τους πιστούς («Μυρίζει σου η θήκη πνευματικήν ευωδίαν, πλουσίως ευφραίνουσα τους σους υιούς»).

 

Η εκ παιδός σοφία του οσίου Σάββα, σοφία βεβαίως κατά Θεόν - την οποία σημειωτέον ερμηνεύει ο άγιος υμνογράφος και σε αναφορά με τη μητέρα του καλουμένη Σοφία: «Σοφίας υπάρχων βλάστημα, Σάββα όσιε, παιδιόθεν επόθησας Σοφίαν την ενυπόστατον», δηλαδή: Ήσουν παιδί της Σοφίας, Σάββα όσιε, γι’ αυτό και πόθησες από παιδί την ενυπόστατη Σοφία, τον Χριστό – αποδεικνύεται ανάγλυφα από το γεγονός ότι όπου πήγαινε είχε ανοικτά τα μάτια του για να βλέπει την κατά Χριστόν πολιτεία των αφιερωμένων στον Θεό και να αντιγράφει τους άθλους και τις αρετές τους. Δεν επικέντρωνε στις αδυναμίες των άλλων, που ασφαλώς ως άνθρωποι είχαν. Η έγνοια του, λόγω του μεγάλου πόθου του για τον Θεό, ήταν πώς να προχωρεί πνευματικά. Κι αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να εκμεταλλευτεί κάθε τι που παρουσιαζόταν στον δρόμο του.
Θυμίζει η περίπτωσή του τον μέγα Γέροντα των αιώνων, τον όσιο Αντώνιο, ο οποίος και εκείνος προσπαθούσε να μαζέψει σαν τη μέλισσα ό,τι καλό του προσέφεραν οι άγιοι αφιερωμένοι στον Θεό άνθρωποι της εποχής του. Κι όπως εκείνος, γι’ αυτόν τον λόγο, έγινε «θεοφιλής», τον αγαπούσε δηλαδή ο Θεός, το ίδιο και ο όσιος Σάββας. Μέγα δίδαγμα για όλους τους χριστιανούς, ιδίως της εποχής μας, που δυστυχώς σε ένα μεγάλο ποσοστό η προσοχή μας είναι στραμμένη στα αρνητικά των άλλων, στις αδυναμίες τους, χωρίς να μπορούμε να βλέπουμε τα θετικά τους και τις αρετές τους προς παραδειγματισμό. Για να χρησιμοποιήσουμε την εν προκειμένω έκφραση του Γέροντος Παϊσίου του αγιορείτου, μεγάλου αγίου της εποχής μας, ο όσιος Σάββας ζούσε και λειτουργούσε στον κόσμο ως μέλισσα που συλλέγει τον καλό καρπό, και όχι ως μύγα, που επιζητεί πάντοτε την ακαθαρσία.

 

Αποτέλεσμα αυτής της σοφίας και της σύνεσης του οσίου ήταν ακριβώς να γεμίσει ο όσιος Σάββας με όλες τις αρετές. Όπως σημειώνει και ο σχετικός ύμνος: «μέτριος, άκακος, πράος, απλούς, ησύχιος, ως χρηματίσας, Πάτερ, υπέρ άνθρωπον όντως, και άυλος εν ύλη, οίκος Θεού καθωράθης» (Πάτερ, φάνηκες οίκος Θεού, διότι υπήρξες μέτριος, άκακος, πράος, απλός, ήσυχος, πράγματι πάνω από τα ανθρώπινα, και σαν άυλος μέσα σε ύλη). Ο υμνογράφος του όμως έχει επίγνωση ότι όλες οι αρετές από μόνες τους δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία, αν δεν καταλήγουν στο πλήρωμα των αρετών, την αγάπη. Αν η αγάπη δεν αποτελεί την κατάληξη της όποιας αρετής, παύει αυτή να χαρακτηρίζεται χριστιανική.
Διότι βεβαίως λείπει ο ίδιος ο Θεός που είναι αγάπη. Γι’ αυτό και επισημαίνει: «Αγάπην προς τον Θεόν και τον πλησίον κτησάμενος, του Νόμου και των Προφητών πληροίς το κεφάλαιον.

 

Την γαρ υπερέχουσαν πασών ασυγκρίτως αρετήν, Πάτερ, κατώρθωσας». (Απόκτησες την αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον, γι’ αυτό και συγκεφαλαιώνεις τον Νόμο και τους Προφήτες. Διότι κατόρθωσες, Πάτερ, την μεγαλύτερη, κατά ασύγκριτο τρόπο από όλες, αρετή). Και ξέρει βεβαίως επίσης ο υμνογράφος ότι κανείς δεν μπορεί να φτάσει σ’ αυτήν την αγάπη, αν δεν την κτίσει με τον φόβο του Θεού, που κάνει τον άνθρωπο να τηρεί τις άγιες εντολές Του. «Αρχήν σοφίας επόθησας, τον φόβον τον του Θεού. Ω και στοιχειούμενος, προς την τελειότητα, την ενδεχομένην τοις ανθρώποις, Πάτερ, έφθασας». (Πόθησες την αρχή της σοφίας, δηλαδή τον φόβο του Θεού. Με αυτόν τον φόβο έκτισες τη ζωή σου κι έφτασες, Πάτερ, στην τελειότητα, αυτήν που μπορούν βεβαίως οι άνθρωποι).

Μία τέτοια αγιασμένη ζωή, σαν του αγίου Σάββα, επάνω δηλαδή στα ίχνη του Χριστού και των Αποστόλων, ήταν ευνόητο να εξακτινωθεί και να γίνει ιεραποστολική φλόγα. Οι συμμοναστές του, όπως και ο υπόλοιπος κόσμος που τον γνώρισε, κυρίως με το παράδειγμά του, αλλά και με τον λόγο του – ο άγιος κήρυσσε τα δόγματα της Εκκλησίας μας με πολλή δύναμη και πειθώ: «κήρυξ θείων δογμάτων μεγαλοφωνότατος κεχειροτόνησαι» - άλλαζαν και μεταστρέφονταν. Πολλοί μάλιστα εγκατέλειπαν την ενασχόλησή τους με τα πράγματα του κόσμου και γίνονταν μοναχοί. «Του αγίου εγένου συνόμιλος Πνεύματος. Όθεν και προς ζήλον τους λαούς διεγείρων, τας πόλεις εκένωσας και ερήμους επόλισας, θεοφόρε Πατήρ ημών». (Έγινες συνόμιλος του αγίου Πνεύματος. Γι’ αυτό και διέγειρες τον ζήλο των λαών, με αποτέλεσμα να αδειάσουν οι πόλεις και να γίνουν πόλεις οι έρημοι, θεοφόρες πατήρ ημών).
«Ταις πρεσβείαις του οσίου πατρός ημών Σάββα, Χριστέ ο Θεός ημών, ελέησον και σώσον ημάς».

http://pgdorbas.blogspot.gr

http://armenisths.blogspot.gr

Επιχείρηση αποσταθεροποίησης: «Δεκέμβρης 2014»

http://www.antinews.gr/Antitheseis/epixeirisi-apostatheropoiisis-dekembris-2014/

Η πολιτική αποσταθεροποίηση της χώρας επιχειρείται τόσο από το εξωτερικό, την Τρόϊκα και το ΔΝΤ, όσο και από το εσωτερικό, με πρόσχημα την «υπόθεση Ρωμανού», στο παρασκήνιο της οποίας γίνονται χοντρά πολιτικά μαγειρέματα.

Τυπικώς, οι αφόρητες πιέσεις του ΔΝΤ και τα επεισόδια με αφορμή την υπόθεση Ρωμανού, δεν φαίνονται να έχουν άμεση σχέση μεταξύ τους. Ως προς τον στόχο όμως, έχουν τον ίδιο. Την πολιτική αποσταθεροποίηση της χώρας. Μάλιστα, τα επεισόδια των τελευταίων ημερών στην Αθήνα, αφήνουν έντονη την ίδια αίσθηση επιχείρησης αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης Καραμανλή, το 2008, με την Αθήνα να καίγεται, εξαιτίας της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, από τον ειδικό φρουρό, Κορκονέα. Τηρουμένων των αναλογιών και συνθηκών, βέβαια, οι οποίες διαφέρουν θεαματικά.
Προσθέστε σε αυτές τις κινητοποιήσεις του ονομαζόμενου αναρχικού, αντιεξουσιαστικού χώρου, με την υποστήριξη –άμεση ή έμμεση- της εξωκοινοβουλευτικές αριστεράς, αλλά και του Συριζα, για τον Ρωμανό, ότι απ΄έξω τραβάνε συστηματικά το χαλί κάτω από τα πόδια του Σαμαρά, και έχετε την εικόνα της προσπάθειας αποσταθεροποίησης. Μην ξεχάσετε να βάλετε στον καμβά και την προ ημερών επαφή Τσίπρα - Βενιζέλου, που αν και για μήνες τώρα ανταλλάσσουν δημόσια σχεδόν υβριστικές εκφράσεις μεταξύ τους, αίφνης συναντήθηκαν για να συζητήσουν, όπως υποστήριξαν, μόνον τα εθνικά θέματα. Βέβαια, σε μια συνάντηση σχεδόν δυο ωρών, όπου κανένας τρίτος δεν υπήρχε στο γραφείο του Ευ.Βενιζέλου στο υπουργείο Εξωτερικών, είναι φυσικό να πιστεύει κανείς ότι συζητήθηκαν και τα της Τρόϊκας και της εκλογής Προέδρου.
Αυτή είναι η μια ανάγνωση. Η άλλη, η ανάποδη που υποστηρίζουν κάποιοι, λέει ότι η κυβέρνηση εσκεμμένα τραβάει το σκοινί με τον Ρωμανό, προκειμένου να προκληθούν ταραχές, και έτσι να αποσπάσει την προσοχή από τα μεγάλα προβλήματα. Το εξής ένα, δηλαδή, την Τρόϊκα. Εάν είναι έτσι, από τα έως τώρα γεγονότα, έχει αποκομίσει κέρδη, αλλά έχει και ζημιές. Το κέρδος είναι ότι, εξαιτίας των επεισοδίων, τα ΜΜΕ «παίζουν» πρώτο θέμα τις συγκρούσεις και τις καταστροφές στο κέντρο της Αθήνας από μια σχετικά μικρή μερίδα «αντιεξουσιαστών». Να σημειωθεί πως η διαδήλωση συμπαράστασης στον Ρωμανό που έγινε στο Μοναστηράκι, και η πορεία στο Σύνταγμα, ήταν ειρηνική. Το δε μέγεθός της ήταν ιδιαίτερα σημαντικό (4000-5000). Και προφανώς, δεν ήταν μόνον αναρχικοί, οι οποίοι είχαν κάνει μεγάλη κινητοποίηση, αλλά και αριστεριστές και σίγουρα Συριζαιοι. Από την άλλη, η ζημιά που υφίσταται η κυβέρνηση είναι ότι επικοινωνιακά, σε μερίδα της κοινωνίας φαίνεται να κερδίζει ως έναν βαθμό έδαφος η άποψη ότι υπάρχει μεγάλη υπερβολή στους κυβερνητικούς χειρισμούς στην περίπτωση Ρωμανού.
Όπως και να’ χει, όσα έγιναν στα Εξάρχεια μετά τη διαδήλωση στο Μοναστηράκι, μάλλον αποτελούν προεόρτια του τι θα ακολουθήσει τις επόμενες ημέρες μέχρι τις 6 Δεκεμβρίου, ημέρα επετείου της δολοφονίας Γρηγορόπουλου. Να σημειωθεί ότι σήμερα και αύριο στην Αθήνα θα βρίσκεται και ο πρωθυπουργός της Τουρκίας, Νταβούτογλου. Να σημειωθεί πως εδώ και καιρό το ονομαζόμενο «αντιεξουσιαστικό μπλόκ», λόγω της δυναμικής –συχνά σκληρής- αντιμετώπισής του από την αστυνομία, αλλά και λόγω «πολιτικών επιλογών», ως όλα δείχνουν, έχει αποφύγει την ανοικτή αντιπαράθεση και τα επεισόδια. Ενδεικτικά είναι όσα έγιναν στην διαδήλωση της τελευταίας επετείου του Πολυτεχνείου, όπου το μπλόκ των αναρχικών – αριστεριστών, αν και δέχθηκε σκληρή επίθεση από τα ΜΑΤ δεν απάντησε, αλλά και δεν ήταν προετοιμασμένο (δεν υπήρχαν μολότωφ, κ.λ.π.) για να απαντήσει.
Να ληφθεί υπόψιν ότι ο αναρχικός χώρος, καθώς και αυτός της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, καθώς και ο χώρος της τρομοκρατίας, έχει δεχθεί τα τελευταία χρόνια πολύ σοβαρά κτυπήματα από αστυνομία. Επίσης, δέχεται συνεχώς αστυνομικές επιθέσεις, ακόμα και «σκούπες» μέσα στην πλατεία Εξαρχείων. Οι δε, αντιδράσεις ήταν έως τώρα υποτονικές, ίσως για λόγους αδυναμίας, εξαιτίας των κτυπημάτων που είχε δεχθεί, είτε επειδή έχει πέσει γραμμή για ήπιες αντιδράσεις στην προοπτική ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Μην ξεχνούμε ότι παρόμοια συμπεριφορά είχαν επιδείξει οι συγκεκριμένοι χώροι (εξωκοινοβουλευτική αριστερά, ΕΛΑ, 17Ν, αναρχικοί), πριν την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, το 1981. Τα' χει γράψει άλλωστε όλα αυτά ο ίδιος ο Κουφοντίνας στο βιβλίο του. Μόνον που σήμερα και άλλες είναι οι εποχές, και άλλα είναι τα πρόσωπα σε όλα τα μήκη και πλάτη του πολιτικού και κοινωνικού σκηνικού, ενώ η Ελλάδα, σε αντίθεση με εκείνη την εποχή, κρέμεται στον γκρεμό.
Τώρα, λοιπόν, φαίνεται να επιλέγεται η κλιμάκωση της αντίδρασης αυτού του χώρου στην αδιάλλακτη στάση της κυβέρνησης, που δηλώνει πως «η Δημοκρατία δεν εκδικείται, αλλά και δεν εκβιάζεται». Το σενάριο κινείται κατά τον γνωστό και απολύτως προβλεπόμενο τρόπο. Η απεργία πείνας φέρνει τις μικρές διαδηλώσεις και μοτοπορείες συμπαράστασης, ακολουθούν οι συνεντεύξεις Τύπου από δικηγόρους, συγγενείς, και γιατρούς, συνεχίζεται με μεγαλύτερες διαδηλώσεις, καταλήψεις κτηρίων, όπως του Πολυτεχνείου, και πάει λέγοντας. Η απεργία πείνας του Ρωμανού σίγουρα έχει γίνει αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης, παράλληλα όμως και παιχνίδι με τη φωτιά. Και για τη χώρα, και για την υγεία του νεαρού.