Νέα ήττα για τον Παναιτωλικό, 1-0 στη Βέροια, και βαθμολογικής κατρακύλας συνέχεια...

http://www.gazzetta.gr/football/article/569348/veroia-panaitolikos-1-0

Η Βέροια πήρε δίκαια μια πολύτιμη νίκη-ανάσα (1-0), κόντρα στον Παναιτωλικό που δεν παρουσίασε απολύτως τίποτα και συνεχίζει να... κατρακυλά! 

Πως ξεκίνησαν 

Για την Βέροια, κάτω από τα δοκάρια βρέθηκε ο Αναστασόπουλος, με τους Μπάρμπα, Σισοκό μπροστά του και τους Γεωργιάδη, Αμαραντίδη στα άκρα της άμυνας. Στον άξονα ήταν ο Τραπ με τον Ζεζίνιο, ενώ λίγο πιο μπροστά βρέθηκε ο Όστοϊς. Στην κορυφή έπαιξε ο Μεν, με τους Καλτσά και Μπαργκάν να είναι στα... φτερά. 

Στην αντίπερα όχθη, ο Ράφαελ υπερασπίστηκε την εστία του Παναιτωλικού, με τους Κάλι, Κούσα στο κέντρο  της άμυνας και τους Γκάλο, Κούσα στα άκρα. Στον άξονα αγωνίστηκε ο Μουμίν με τον Γοδόι, ενώ μπροστά τους ήταν ο Μπελόν. Στην κορυφή της επίθεσης επέστρεψε ο Ιωάννου, με τους Καμαρά και Παπουτσγιαννόπουλο να τον πλαισιώνουν. 

Το παιχνίδι είχε πολύ καλό ρυθμό από τα πρώτα λεπτά, καθώς οι δύο ομάδες μπήκαν με ξεκάθαρη πρόθεση να ψάξουν το γκολ και να μην κλειστούν στα μετόπισθεν. Στα πρώτα λεπτά ο Παναιτωλικός έπαιζε καλύτερα, είχε τον έλεγχο του κέντρου και θα μπορούσε να ανοίξει το σκορ, όμως ο Αναστασόπουλος έσωσε την εστία του σε προσπάθεια του Γκάλο, ενώ και ο Ιωάννου στο 13' αστόχησε από πλεονεκτική θέση. 

Η Βέροια απάντησε και δημιούργησε ευκαιρίες, με τους Μπεργκάν, Καλτσά και Μπεν να σπαταλούν μοναδικές στιγμές για να βάλουν την «Βασίλισσα του Βορρά», καθώς σε πολλές στιγμές ήταν υπερβολικά άστοχοι, ενώ βρήκαν απέναντί τους και τον πολύ καλό Ράφαελ, που πραγματοποίησε μερικές πολύ καλές επεμβάσεις. 

Καλύτερη η Βέροια στην επανάληψη 

Η γηπεδούχος ομάδα, όσο περνούσε η ώρα ανέβαζε στροφές και ειδικά στην επανάληψη πήρε τα ηνία του αγώνα, καθώς οι παίκτες του Χάβου οπισθοχώρησαν αρκετά και έδωσαν χώρους στους αντιπάλους τους. 

Μάλιστα, η Βέροια κατάφερε να εκμεταλλευτεί τελικά αυτή την υπεροχή που είχε και να ανοίξει το σκορ, κάτι που έμοιαζε... θέμα χρόνο με την εικόνα της αναμέτρησης. Ήταν το 71ο λεπτό, όταν ο Καλτσάς εκτέλεσε ένα μακρινό φάουλ, με την άμυνα του Παναιτωλικού να... κοιμάται και να αφήνει μόνο του τον Μπεν, ο οποίος αυτή τη φορά δεν γινόταν να αστοχήσει, ανοίγοντας το σκορ για την «Βασίλισσα». 

Το τέρμα αυτό... ξύπνησε τα «καναρίνια», με τον Χάβο να περνάει στο παιχνίδι τους Θεοδωρίδη και Μπόγιοβιτς, αντί τον Ιωάννου και Μουμίν. Οι δύο αυτές αλλαγές βελτίωσαν κάπως την εικόνα του Παναιτωλικού, όμως ήταν πλέον αργά, καθώς οι φιλοξενούμενοι δεν κατάφεραν να αντιδράσουν, με αποτέλεσμα να γνωρίσουν ακόμα μία ήττα, την τρίτη στα τέσσερα τελευταία παιχνίδια, δημιουργώντας προβληματισμό στο Αγρίνιο. Από την άλλη, η Βέροια άφησε πίσω την «τριάρα» από την Ξάνθη, πήρε την δεύτερη νίκη της στα τρία τελευταία της παιχνίδια και έδειξε πως βρίσκεται σε αρκετά καλή περίοδο. Με την νίκη αυτή η «Βασίλισσα του Βορρά» έφτασε τους 13 βαθμούς και άφησε στον πάτο της βαθμολογίας τον Άρη. 

Βέροια: Αναστασόπουλος, Σισοκό, Γεωργιάδης, Μπεν, Αμαραντίδης, Μπαργκάν, Τραπ, Ζεζίνιο (74’ Παυλίδης), Καλτσάς, Όστοϊτς, Μπάρμπας 

Παναιτωλικός: Ράφαελ, Γκόλιας, Καλί, Κούσας, Μουμίν (78’ Μπόγιοβιτς), Καμαρά, Γοδόι, Γκάλο, Παπουτσογιαννόπουλος, Ιωάννου (74’ Θεοδωρίδης), Μπελόν 

MVP Ο Μπεν κατάφερε τελικά να βρει δίχτυα, σφραγίζοντας μία ακόμα πολύ καλή εμφάνισή του στην σεζόν. Ο επιθετικός της Βέροιας, αν και έχασε μερικές πολύ καλές ευκαιρίες, στο τέλος έκανε την δουλειά του και χάρισε το τρίποντο στην ομάδα του. 

Στο ύψος του. Το κέντρο την Βέροια πραγματοποίησε μία πολύ καλή εμφάνιση, καθώς μετά τα... νεκρά πρώτα λεπτά, κατάφερε να πάρει τον έλεγχο και να δημιουργήσει πολλές καλές στιγμές για τους γηπεδούχους. 

Αδύναμος κρίκος. Ο Καλί. Για ακόμα μία φορά, ο αμυντικός του Παναιτωλικού ήταν κατώτερος των περιστάσεων. Όποτε παίζει, οι Αγρινιώτες έχουν σοβαρά αμυντικά προβλήματα και
δημιουργεί πολλά προβλήματα στα «καναρίνια». 

Γκάφα. Ανήκει στον Χάβο, ο οποίος επελεξε να κρατήσει στον πάγκο τους Μελισσά, Θεοδωρίδη και Μπόγιοβιτς, σε ένα δύσκολο παιχνίδι από το οποίο ήδη απουσίαζαν αρκετοί βασικοί παίκτες του Παναιτωλικού. Ο έμπειρος τεχνικός δεν δικαιώθηκε για τις επιλογές του και όταν πήγε να αλλάξει την κατάσταση ήταν αργά. 

Το στραγάλι. Κανένα πρόβλημα για τον Ιωαννίδη και τους βοηθούς του, σε ένα παιχνίδι που δεν είχε και δύσκολες φάσεις.

Διάβασε περισσότερα στο: Βέροια-Παναιτωλικός 1-0 | gazzetta.gr 
Follow us: @gazzetta_gr on Twitter | gazzetta.gr on Facebook

Οι διαπραγματεύσεις και η τελική συμφωνία της Ζυρίχης μέσα από Τουρκικές πηγές, όπως την σκιαγραφεί ο μεγάλος Έλληνας αναλυτής Νεοκλής Σαρρής

http://attikanea.blogspot.gr/2013/12/blog-post_493.html



(Σημ Φιλίστωρος: αφιερωμένο στην μνήμη του σημαντικού Έλληνα επιστήμονα Νεοκλή Σαρρή)

Το 1958 ήταν μια χρονιά κρίσιμη για τις Ελληνο-τουρκικές σχέσεις λόγω της κορύφωσης του αγώνα της ΕΟΚΑ για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, αλλά και τις έντονες αντιδράσεις της Ελληνικής κοινής γνώμης για την τουρκική διπλωματική επέμβαση στο ζήτημα. Ο αναβρασμός της κοινής γνώμης στην Ελλάδα ήταν πολύ μεγάλος και λόγω των εκτελέσεων Κύπριων αγωνιστών από τους Άγγλους, ενώ τα κόμματα της αντιπολίτευσης ανέβαζαν τους τόνους αντιπαράθεσης στη Βουλή κατά της ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Σε μια τέτοια συγκυρία, στις 14 Δεκεμβρίου 1958, ο Καραμανλής σε λόγο του στο κοινοβούλιο επεσήμανε πως το Κυπριακό είχε μεταβληθεί σε μια εθνική γάγγραινα, ότι τούτο είναι μια Εθνική περιπέτεια και ότι η "Ελλάς σύρεται σε αυτή την περιπέτεια". Άρα η μόνη λύση που απομένει είναι "μια απ΄ ευθείας συνεννόηση με τους Τούρκους".

Χρονικά αυτή είναι μάλλον η στιγμή της εκκίνησης της μυστικής διπλωματίας και των διαβουλεύσεων μεταξύ ανώτατων πολιτικών ιθυνόντων της Ελλάδος και της Τουρκίας που οδήγησαν στην συμφωνία της Ζυρίχης. Σύμφωνα με τον Τούρκο πρεσβευτή στην Ελλάδα Βεργκίν σημαντικό ρόλο στην αίσια λήξη της Κυπριακής διαμάχης υπέρ της Τουρκίας έπαιξαν οι Η.Π.Α. Σύμφωνα με τον Τούρκο διπλωμάτη υπήρχε στενή συνεργασία μεταξύ των διπλωματικών αντιπροσώπων των Η.Π.Α. και της Τουρκίας που βρίσκονταν στην Ελλάδα, ενώ οι Έλληνες σε κάθε τουρκικό αίτημα ενημέρωναν την Αμερικανική πρεσβεία για το ποια θα όφειλε να είναι η αντίδραση τους. Όταν ο Αμερικανός πρεσβευτής ζητούσε από τους Έλληνες να δεχθούν το εκάστοτε τουρκικό αίτημα, "οι Έλληνες γίνονταν περισσότερο ενδοτικοί.".
Σύμφωνα πάντα με τον Τούρκο διπλωμάτη όταν ξεκίνησαν οι μυστικές επαφές μεταξύ του Αβέρωφ και του εκάστοτε εκπροσώπου της Τουρκίας, οι επαφές αυτές γίνονταν 5 η 6 φορές κάθε μέρα, εκτός δημοσίων κτηρίων, δεν τηρούνταν πρακτικά και φυσικά δεν γίνονταν ανακοινώσεις. Πολλές φορές οι συναντήσεις γίνονταν σε φιλικά σπίτια όπου οι δύο συνομιλητές προσέρχονταν μόνοι τους και χωρίς συνοδείες. Οι πιο συχνές συνομιλίες όμως διεξάγονταν στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, όπου οι πτήσεις των τουρκικών αερογραμμών είχαν ανταπόκριση και οι Τούρκοι διπλωμάτες έβρισκαν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να συνομιλήσουν με τους ομολόγους τους.
Στις συνομιλίες αυτές, σύμφωνα πάντα με τα απομνημονεύματα του Βεργκίν, η ελληνική Κυβέρνηση και προσωπικά ο Καραμανλής έδειχναν διατεθειμένοι σε ένα μελλοντικό ανεξάρτητο Κυπριακό

Μεντερές-Καραμανλής στην Ζυρίχη
κράτος να αναγνωρίσουν δικαιώματα σε ποσοστό 30% η ακόμη και 40%. Το μόνο που ζητούσαν ήταν να μην υπάρχουν καθόλου τουρκικά στρατεύματα στο νησί, ίσως μόνο μια συμβολική δύναμη από 30 έως 50 άνδρες. Οι Τούρκοι στις μυστικές αυτές διαπραγματεύσεις ζητούσαν οι δυνάμεις του ΤΟΥΡΔΥΚ να κυμαίνονται από 1000 έως 2000 άνδρες, πάντα σε αναλογία με τις ελληνικές δυνάμεις. Οι διαπραγματεύσεις στο σημείο αυτό ήταν σκληρές και εργώδεις και το θέμα αυτό ήταν και το βασικό σημείο τριβής στις διαπραγματεύσεις που έλαβαν χώρα σε ξενοδοχείο 15 λεπτά έξω από τη Ζυρίχη.
Στη Ζυρίχη είχαν προσέλθει και οι δύο πρωθυπουργοί Καραμανλής - Μεντερές με μεγάλες αντιπροσωπείες από διπλωμάτες και τεχνοκράτες από τις δύο χώρες που θα επεξεργάζονταν και θα διαπραγματεύονταν μια τελική συμφωνία για το Κυπριακό. Ο Βεργκίν βρισκόταν και αυτός στη
Ζυρίχη και γράφει στα απομνημονεύματα του πως η Τουρκία ήταν από την αρχή θετική γιατί μια πιθανή συμφωνία ενδυνάμωνε την τουρκική θέση στην Κύπρο καθώς θα αναγνώριζε ως ισότιμη την μειοψηφούσα τουρκική κοινότητα με εκτεταμένα δικαιώματα και επομένως είτε οι Έλληνες θα σέβονταν την συμφωνία είτε οι Τούρκοι θα είχαν κάθε δικαίωμα επέμβασης που θα απέρρεε από την υπογραφείσα συμφωνία. Σύμφωνα με τον Βεργκίν το ΤΟΥΡΔΥΚ θα έπαιζε ένα ρόλο προγεφυρώματος σε μια μελλοντική στρατιωτική επέμβαση. Οι Έλληνες όμως διαισθάνονταν τον ρόλο αυτό του ΤΟΥΡΔΥΚ και στις διαπραγματεύσεις ήταν κάθετα αντίθετοι στην ύπαρξη του.

Το μενού στην Ζυρίχη με τις υπογραφές
Τελικώς η Τουρκική αντιπροσωπεία διεμήνυσε στην Ελληνική ότι είτε αποδεχόταν το ΤΟΥΡΔΥΚ να έχει δύναμη 650 ανδρών, είτε ο Μεντερές θα αποχωρούσε από την Ζυρίχη και τις διαπραγματεύσεις. Το τελεσίγραφο αυτό λειτούργησε, η Ελληνική πλευρά υποχώρησε και έτσι υπογράφτηκε η συμφωνία της Ζυρίχης στην τελική της μορφή όπως την γνωρίζουμε σήμερα. Ακολούθησε γεύμα στο οποίο για πρώτη φορά παρακάθησαν και οι δύο αντιπροσωπείες και που έγινε σε πολύ θερμό κλίμα. Μάλιστα οι δύο πρωθυπουργοί και ο Ζορλού υπέγραψαν και το μενού του γεύματος εις ανάμνηση του μεγάλου επιτεύγματος της συμφωνίας. ο Αβέρωφ απέφυγε να υπογράψει...
Σύμφωνα με τον Τούρκο διπλωμάτη:
"Η συμφωνία της Ζυρίχης ήταν μια πρωτοφανής διπλωματική επιτυχία της Τουρκίας. Το Κυπριακό από άποψης Διεθνούς Δικαίου ήταν ένα θέμα που αφορούσε δύο μέρη: την Αγγλία και την Ελλάδα. Η Αγγλία ανησυχούσε να μην χάσει μια αποικία και η Ελλάδα εκινείτο στο όνομα της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού της αποικίας αυτής. Έτσι το πρόβλημα της αυτοδιάθεσης ήταν ξεκάθαρο πρόβλημα προσάρτησης της νήσου: η ¨ΕΝΩΣΗ. Κανείς δεν είχε το δικαίωμα να αναμιχθεί άμεσα εκτός των δύο ενδιαφερόμενων χωρών και η μοναδική αρχή που θα επιλαμβανόταν του θέματος ήταν ο ΟΗΕ. Έτσι λοιπόν, η συμφωνία της Ζυρίχης ήταν η Διεθνής ληξιαρχική πράξη ενταφιασμού του προαιώνιου ονείρου των Ελληνοκυπρίων για την Ένωση με την Ελλάδα".

Ο υπεύθυνος σύμβουλος για το Κυπριακό Νιχάτ Ερήμ αναφέρει ότι "...είναι πολύ δύσκολο να ανευρεθεί άλλη χώρα στον κόσμο όπου τέτοιο ποσοστό πληθυσμού να έχει αποκτήσει τέτοια δικαιώματα όσα απέκτησαν οι Τουρκοκύπριοι με της Συνθήκες αυτές". Και ο Τούρκος Οζλέρ δεν παραλείπει να τονίσει ότι"...δομήσαμε ένα τέτοιο καθεστώς στην Κύπρο όπου δίχως τη δική μας συγκατάθεση δεν μπορεί να μετακινηθεί ούτε μια πέτρα. Και μάλιστα από σκοπιάς Διεθνούς Δικαίου δεν είχαμε απολύτως καμία σχέση, κανένα απολύτως δικαίωμα και δίχως πόλεμο, μόνο με την διπλωματία, το επιτύχαμε ύστερα από 81 ολόκληρα χρόνια!!"
(για την "συναρμολόγηση" Ι. Β. Δ.)

Πηγή
Νεοκλής Σαρρής, Η Άλλη πλευρά τόμος δεύτερος ( διπλωματική χρονογραφία του διαμελισμού της Κύπρου με βάση Τουρκικές πηγές), Εκδόσεις Γραμμή
Επίμετρον - Σύντομος αναφορά στους όρους που προβλέπονταν στην συμφωνία της Ζυρίχης για την Κυπριακή Δημοκρατία

Είναι άξιο απορίας πως τόσοι πολλοί μεγάλοι πολιτικοί, νομομαθείς διπλωμάτες, εμπειρογνώμονες και τεχνοκράτες να συνέλαβαν τέτοιο εκτρωματικό σχέδιο για την δημιουργία ενός νέου κράτους. Η λογική της νέας Κυπριακής Δημοκρατίας σύμφωνα με την συμφωνία της Ζυρίχης ήταν μια ακατάσχετη δυαρχία που πολύ δύσκολα θα μπορούσε να εφαρμοστεί στην πραγματικότητα, ακόμη και από δύο ειρηνικές κοινότητες που θα ζούσαν χωρίς εθνικές η θρησκευτικές εντάσεις.
Το πλέον βασικό πρόβλημα ξεκινάει από την εκτελεστική εξουσία την οποία ασκεί ο πρόεδρος (Ελληνοκύπριος) από κοινού με τον αντιπρόεδρο (Τούρκο) (άρθρο 46). Άρα οποιαδήποτε πολιτική απόφαση για την Κυπριακή Δημοκρατία θα χρειαζόταν συναπόφαση με δικαίωμα αρνησικυρίας και από τους δύο συμβαλλόμενους, μοντέλο διοίκησης που δεν είχε ποτέ καμία πιθανοτήτα να λειτουργήσει. Κατά το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας που σχεδιάστηκε στην Ζυρίχη, κυρίαρχος δεν ήταν ο λαός έστω κατ΄όνομα(πρωτοφανές για Συνταγματικό κείμενο), αλλά οι δύο εθνικές κοινότητες. Οι βουλευτές είναι 50 σε σύνολο αλλά οι Τουρκοκύπριοι πρέπει να είναι αναγκαστικά 15 και έτσι εκλέγονται με χωριστούς εκλογικούς καταλόγους.
Στις δημόσιες υπηρεσίες η αναλογία είναι 70% Ελληνοκύπριοι, 30% Τουρκοκύπριοι. Οι Δήμοι ορίζονταν να είναι χωριστοί με χωριστά κοινοτικά συμβούλια, ενώ κατά τον Τούρκο Οζλέρ χωρίς την σύμφωνη γνώμη των Τούρκων βουλευτών δεν μπορούσε να ψηφιστεί ούτε ένα απλό φορολογικό νομοσχέδιο.


Ένα από τα πλέον αλλόκοτα κομμάτια της συμφωνίας
προέβλεπε δύο επίσημες γλώσσες (Ελληνικά, Τουρκικά) που όφειλαν να αναγράφονται και οι δύο στο κοινό νόμισμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, ενώ τις ημέρες αργίας οι δύο κοινότητες είχαν δικαίωμα να σηκώνουν την Ελληνική η την Τουρκική σημαία ανάλογα με την περίσταση. Ακόμη και σε κώλυμμα του προέδρου της Δημοκρατίας, αυτός δεν αναπληρωνόταν από τον αντιπρόεδρο (Τούρκος) αλλά από τον Πρόεδρο της βουλής των αντιπροσώπων (Έλληνας), ενώ και σε περίπτωση κολλύματος του αντιπροέδρου, αυτός αναπληρωνόταν από τον αντιπρόεδρο της βουλής (Τούρκος).
Το πιο "ωραίο" από όλα ήταν ότι το άρθρο 182 του Κυπριακού Συντάγματος που εκπονήθηκε στην Ζυρίχη απαγόρευε στο κράτος που έμελλε να ιδρυθεί, όχι μόνο να συντάξει νέο Σύνταγμα, αλλά και απλώς να αναθεωρήσει το έκτρωμα που σκιαγραφήσαμε.


istorikathemata

Πηγή

Αυτός (ο Αρης), αυτή (η Νάνσυ) και τα μυστήρια (της εξαφάνισης στις ΗΠΑ)!

http://online-pressblog.blogspot.gr/2013/12/blog-post_1489.html

Πλήθος ερωτημάτων προκύπτει από τη στάση και τη συμπεριφορά του Αρη Σπηλιωτόπουλου, κυρίως κατά τους τελευταίους μήνες, όσον αφορά την πολιτική δραστηριότητά του τόσο εντός όσο και εκτός Βουλής.
 

Ο πάλαι ποτέ λαλίστατος βουλευτής και πρώην υπουργός έχει επιλέξει να ακολουθήσει έναν διαφορετικό δρόμο, με ελάχιστες παρεμβάσεις, μικρή συμμετοχή στις εξελισσόμενες διαδικασίες και με περιορισμένο το ενδιαφέρον του για τα καυτά ζητήματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία. Τελευταίο διπλό κρούσμα, η αδικαιολόγητη απουσία του από τη Βουλή σε δύο πολύ κρίσιμες ψηφοφορίες για την κυβέρνηση, για τον Προϋπολογισμό το προηγούμενο Σάββατο και για τους αυτοκινητοδρόμους την Τετάρτη. 

Εκμεταλλευόμενος την προ δέκα ημερών επίσκεψή του στις ΗΠΑ, όπου εκπροσώπησε τη Βουλή στη σύνοδο του ΝΑΤΟ, ο κ. Σπηλιωτόπουλος προτίμησε να μην επιστρέψει όταν έληγε η άδεια που είχε εξασφαλίσει από το Σώμα, την προηγούμενη Παρασκευή (μία ημέρα πριν από την ψήφιση του Προϋπολογισμού), αλλά να παρατείνει με δική του πρωτοβουλία την εκεί παραμονή του, αφού προγραμματίζει να γυρίσει στην Αθήνα εντός της εβδομάδας.
 

Αποτέλεσμα, η κυβερνητική πλειοψηφία να μετρά μία απώλεια -χωρίς κόστος, όπως αποδείχθηκε-, καθώς παρά την επιστολή που απέστειλε προς τον πρόεδρο της Βουλής λέγοντας ότι αν ήταν παρών θα ψήφιζε «ναι» αυτή η ψήφος δεν μέτρησε στο τελικό αποτέλεσμα της ψηφοφορίας. Τις επόμενες ημέρες ο κ. Σπηλιωτόπουλος απέφυγε να κάνει οποιαδήποτε δήλωση όσον αφορά την απουσία του, εντείνοντας έτσι τα ερωτήματα. Η στάση του πρώην υπουργού φέρεται ότι έχει ενοχλήσει τη Συγγρού, που επισήμως πάντως τον καλύπτει, ενώ τη δυσφορία τους στο πρόσωπό του εκφράζουν και συνάδελφοί του βουλευτές. «Δεν γίνεται εμείς να σηκώνουμε το βάρος των δύσκολων αποφάσεων και αυτός να κάνει τα ταξιδάκια του εδώ κι εκεί» τονίζει χαρακτηριστικά ένας εξ αυτών.
 

«Κάτι τον απασχολεί»
Το τελευταίο διάστημα, πάντως, άνθρωποι που διατηρούν επαφές μαζί του λένε ότι βλέπουν έναν «διαφορετικό Αρη» από αυτόν που είχαν συνηθίσει στο παρελθόν. Είναι προβληματισμένος, κλεισμένος στον εαυτό του, «σαν να τον απασχολεί κάτι». Τα σενάρια δίνουν και παίρνουν, με ένα απ’ αυτά να τον θέλει αγχωμένο από τα τελευταία δημοσκοπικά ευρήματα που τον δείχνουν πολύ χαμηλά στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων της Β’ Αθηνών. 

Ο κώδωνας του κινδύνου είχε χτυπήσει από τις περσινές βουλευτικές εκλογές, όταν εξελέξη όγδοος από πρώτος που ήταν στην αμέσως προηγούμενη διαδικασία. Στην ανασφάλεια που έχει για την τύχη του στην Β’ Αθηνών αποδίδουν ορισμένοι και την ερώτηση που είχε κάνει πριν από περίπου δύο μήνες στη Βουλή προς τον υπουργό Δημόσιας Τάξης Νίκο Δένδια (η υποψηφιότητα του οποίου πιθανολογείται στην ίδια εκλογική περιφέρεια κατά τις επόμενες εκλογές) για τις διαρροές στοιχείων σχετικά με τις παρακολουθήσεις βουλευτών της Χρυσής Αυγής από την ΕΥΠ και την προστασία των μαρτύρων. Για τον σκοπό αυτό, μάλιστα, είχε ζητήσει τη διενέργεια ΕΔΕ για τις διαρροές «για να δούμε εάν υπάρχουν κάποιοι στην ΕΥΠ που καταπατούν τον όρκο τους». Κάποιοι άλλοι συνδέουν τη συγκεκριμένη ερώτηση με τις υπόνοιες που φέρεται ότι εκφράζει -κατά τρόπο αρκετά ευφάνταστο, πάντως- σε συνομιλητές του ο πρώην υπουργός ότι είναι και αυτός θύμα παρακολουθήσεων. Στο πλαίσιο αυτό μπορεί να ενταχθεί και άρθρο που ανάρτησε ο κ. Σπηλιωτόπουλος στην ιστοσελίδα του στις 29 Οκτωβρίου με τίτλο «Η διασφάλιση της ιδιωτικότητας πιο επίκαιρη τώρα παρά ποτέ».
 

Εκτός από την αγωνία για την τύχη του ως βουλευτής, ο κ. Σπηλιωτόπουλος δεν έχει πια και ζωτικό χώρο για να κινηθεί πολιτικά. Ουσιαστικά, έχει περιέλθει σε απομόνωση από όλες τις εσωκομματικές πτέρυγες και αυτό φαίνεται ότι έχει επαυξήσει την πολιτική «μελαγχολία» του. Ετσι, κατ' άλλους, η διπλή απουσία του από τις κρίσιμες ψηφοφορίες στη Βουλή υποδηλώνει μια τάση αναχωρητισμού εκ μέρους του νέου σε ηλικία βουλευτή, ο οποίος βλέπει τις πολιτικές φιλοδοξίες του να σβήνουν πρόωρα. Επίσης, κάποιοι υποστηρίζουν ότι επιχείρησε με τον τρόπο αυτό να στείλει ένα ύστατο «διαπραγματευτικό» μήνυμα προς το Μαξίμου, ποντάροντας στο γεγονός της μικρής πλειοψηφίας που διαθέτει η παρούσα συγκυβέρνηση στη Βουλή.
 

Οσον αφορά την προσωπική του ζωή, ο 46χρονος πρώην υπουργός δείχνει να απολαμβάνει τη σχέση του με την εδώ και τουλάχιστον δύο χρόνια σύντροφό του, εφοπλίστρια Νάνσυ Λεονάρδου. Οι κοινές δημόσιες εμφανίσεις τους έχουν πληθύνει, κυκλοφορούν και φωτογραφίζονται μαζί χωρίς πρόβλημα τόσο στην Αθήνα (με έμφαση στο Κολωνάκι και στη Γλυφάδα) όσο και σε νησιά και καλοκαιρινά θέρετρα, όπου απόλαυσαν τις διακοπές τους.
 

Εχασε και δύο πολύτιμους συνεργάτες του
Στο κακό κλίμα ήρθαν να προστεθούν και οι αποχωρήσεις πριν από λίγο καιρό από το πολιτικό γραφείο του δύο στενών συνεργατών του, του επί πολλά χρόνια διευθυντή του γραφείου Θανάση Κοτταρά και του Γιώργου Καραγιάννη, προκαλώντας έκπληξη εξαιτίας των ισχυρών δεσμών που αυτοί διατηρούσαν με τον βουλευτή.
 

Ο κ. Σπηλιωτόπουλος μπορεί να μην έχει έντονη δραστηριότητα στη Βουλή και στα ΜΜΕ, ωστόσο τελευταία επιχειρεί να αξιοποιήσει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δύο από τις τελευταίες παρεμβάσεις του ήταν αυτή μέσω του facebook, με την οποία τάχθηκε κατά των πλειστηριασμών, καθώς και άλλη μία, μέσω twitter, κατά της τρόικας, τονίζοντας: «Οσο και αν μας εκβιάζουν, περιθώρια για άλλα μέτρα δεν υπάρχουν».

Φίλιππος Πανταζής - Kυριακάτικη Δημοκρατία

Η στρατηγική του παλλαϊκού Μετώπου (του ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ)

http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2013/2013_12_15.html

Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (15 Δεκεμβρίου 2013)

Ενώ κορυφώνεται η τεχνητή κρίση που δημιούργησε η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε) στην Ουκρανία για να επιτύχει την ενσωμάτωσή της στην Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, τα διδάγματα που περιέγραψα την περασμένη εβδομάδα επιβεβαιώνονται. Θρασύτατοι λακέδες της Υ/Ε, όπως εκπρόσωποι του Στέητ Ντιπάρτμεντ και η ίδια η Άστον, (η πραγματική Υπουργός Εξωτερικών «μας»), δεν δίστασαν να ενθαρρύνουν «διαδηλωτές» που απαιτούν το ξήλωμα ολόκληρης της πολιτειακής και πολιτικής ηγεσίας της χώρας, δηλαδή την «αλλαγή καθεστώτος»! Όταν μάλιστα τόλμησε η Ουκρανική κυβέρνηση να κάνει μια προσπάθεια να διαλύσει διαδηλωτές που είχαν αποκλείσει κυβερνητικά κτίρια βγήκε αμέσως ο αρχηγός του Στεητ Ντιπάρτμεντ να εκφράσει την «αηδία» του. Τώρα, Αμερικάνοι και Ευρωπαίοι απειλούν με εξοντωτικά εμπάργκο την Ουκρανία αν δεν ενσωματωθεί στην ΕΕ, (η οποία ισοπεδώνει κάθε έννοια εθνικής κυριαρχίας των μελών της), αντί να ενταχθεί στην Ευρασιατική Ένωση, (η οποία τόσο στη πράξη, όσο και στη θεωρία, οπως εδειξε με τον βαρυσήμαντο λόγο του ο Πούτιν στην Ομοσπονδιακή Συνέλευση ―12/12/2013)) σέβεται την εθνική κυριαρχία.

Όμως, υπάρχει και άλλο δίδαγμα από τα γεγονότα στην Ουκρανία: ότι φανερώνει την ανοησία των «Μαρξιστών της συμφοράς» που ακόμη μιλούν για ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις μεταξύ Ρώσων και Δυτικών, ή αντίστοιχα των διαφόρων γεωπολιτικών «ειδικών» που μιλούν για άξονα ΗΠΑ-Ρωσίας μετά τη συμφωνία με το Ιράν! Στην πραγματικότητα, η Ρωσία υπό τον Πούτιν βρίσκεται σε ρόλο αμυνόμενου, όπως και πολλές άλλες χώρες  που μάχονται για την εθνική κυριαρχία τους (από την Βενεζουέλα και την Κούβα μέχρι το Ιράν και τη Συρία) μπροστά στην μαζική προσπάθεια της Υ/Ε να επιβάλλει την παγκόσμια διακυβέρνησή της και να δημιουργήσει παντού Ελληνικά προτεκτοράτα…

Όλα αυτά είναι ιδιαίτερα σημαντικά για την στρατηγική ενός παλλαϊκού Μετώπου γιατί συνεπάγονται ότι, πριν από την έξοδο από την ΕΕ, θα πρέπει να έχουμε κάνει τις αναγκαίες συμμαχίες, ώστε να αντιμετωπίσουμε μια αδίστακτα εγκληματική Υ/Ε που θα κάνει το παν για να μας κρατήσει στην θέση ενός άτυπου προτεκτοράτου. Σε αυτό της παρέχουν αμέριστη βοήθεια οι ντόπιοι λακέδες της και τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα, που είναι λιγότεροι απο το 1/3 του πληθυσμού, με το άλλο 1/3 να κατατάσσονται επίσημα φτωχοί και οι υπόλοιποι να εξαθλιώνονται καθημερινά περισσότερο.

Το κοινωνικό υποκείμενο, επομένως, ενός παλλαϊκού Μετώπου με τους στόχους που ήδη περιέγραψα, είναι όλα τα θύματα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης: οι άνεργοι και οι υποαπασχολούμενοι, οι μισθωτοί στο όριο επιβίωσης και οι λιμοκτονούντες συνταξιούχοι, οι άρρωστοι χωρίς ιατρική ασφάλιση (1/3 του πληθυσμού σήμερα) και τα παιδιά χωρίς Παιδεία, γιατί δεν έτυχε να γεννηθούν από «βολεμένους» γονείς.

Το πολιτικό υποκείμενο είναι, βέβαια, το ίδιο το παλλαϊκό Μέτωπο Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης (ΜΕΚΕΑ), στο οποίο πρέπει να ενταχθούν σαν απλοί πολίτες, ανεξάρτητα από κομματική ταυτότητα και ιδεολογία, όλα τα θύματα της παγκοσμιοποίησης (δηλαδή η μεγάλη πλειοψηφία του λαού) εφόσον δεσμεύονται από τους στόχους που περιέγραψα και αποβλέπουν στην κοινωνική απελευθέρωση μέσα από την οικονομική και εθνική κυριαρχία. Εάν υπήρχε ένα τέτοιο Μέτωπο σήμερα δεν θα υπήρχαν χιλιάδες συμπολίτες μας να παγώνουν γιατί τους έκοψαν το ηλεκτρικό ρεύμα. Οργανωμένα και συλλογικά, επιτροπές του Μετώπου θα επανασυνέδεαν όποιον αδυνατούσε να πληρώσει τον λογαριασμό της ΔΕΗ και ας τολμούσε η κοινοβουλευτική Χούντα κατόπιν να κάνει μαζικές συλλήψεις διότι δήθεν παρανομούν, όταν οι ίδιοι έχουν κάνει κάθε είδους εγκληματική παρανομία σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη παρανομία από το να καταδικάζεις κάποιο σε θάνατο με την οικονομική βία, ό,τι και να λένε οι «Νόμοι» που ψήφισε ένα κοπάδι βολεμένων επαγγελματιών πολιτικάντηδων.

 Αντίστοιχα, αν υπήρχε παρόμοιο ισχυρό Μέτωπο, κανένας Υπουργίσκος δεν θα μπορούσε να στρέψει τους φοιτητές (που εάν καταλάβαιναν το καθήκον τους σαν πολίτες θα έπρεπε να ηγούνται του αντιχουντικού αγώνα) ενάντια στους απολυμένους διοικητικούς υπαλλήλους, ή να στρέφει τους αρρώστους κατά των γιατρών. Είναι φανερό ότι τόσο οι υπάλληλοι όσο και οι γιατροί, άμεσα η έμμεσα, αγωνίζονται να προστατεύσουν τον κοινωνικό χαρακτήρα βασικών αγαθών, όπως η Παιδεία και η Υγεία. Ούτε καμιά δύναμη ΜΑΤ θα μπορούσε να σταματήσει τα εκατομμύρια ανέργων και πεινασμένων να κλείσουν  τους δρόμους ―όπως στην Αργεντινή, αναγκάζοντας την εκεί κοινοβουλευτική Χούντα να φύγει με ελικόπτερα...

Το Μέτωπο αυτό, με παρόμοιες δράσεις, θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν καταλύτης για θεμελιακές  πολιτικές και οικονομικές αλλαγές που είναι οι μόνες που θα μπορούσαν να μας βγάλουν από τον σημερινό βούρκο, ενώ θα έδειχνε την επιχειρούμενη (με το αζημίωτο) εξαπάτηση του Λαού από κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι μέσα στην ΕΕ θα μπορούσαμε ποτέ να βγούμε από την καταστροφή. Έτσι, θα μπορούσε, αρχικά, να απαιτήσει την άμεση διεξαγωγή εκλογών, όπου το Μέτωπο θα κατέβαινε με πρόγραμμα την υλοποίηση των στόχων που ανέφερα στο προηγούμενο άρθρο. Οι στόχοι αυτοί θα γινόντουσαν  εφικτοί αν η Κυβέρνηση Λαϊκού Μετώπου συγκαλούσε Συντακτική Συνέλευση, η οποία θα ακύρωνε όλες τις ληστρικές και αποικιοκρατικές συμβάσεις με ΕΕ, ΝΑΤΟ κ.λπ., τα Μνημόνια και τους συνακόλουθους εγκληματικούς «Νόμους». Τότε, θα μπορούσε να αρχίσει ένας πραγματικός  αγώνας για την οικονομική αυτοδυναμία, μέσα από την ριζική αναδιάρθρωση της παραγωγικής μας δομής, χωρίς τις δόλιες «ντιρεκτίβες» των ελίτ της ΕΕ, ώστε να καλύπτονται οι ανάγκες όλων των πολιτών. Ακόμη, τότε, οι πολίτες θα μπορούσαν να απολαμβάνουν τα αγαθά της κοινωνικής Υγείας, Παιδείας και Ασφάλισης (μέσα από νέους οργανισμούς που θα τους έλεγχαν άμεσα οι ίδιοι), με επανακτημένο τον κοινωνικό μας πλούτο που σήμερα ληστεύουν πολυεθνικές και μεγαλοκαρχαρίες.

Παρόμοια Λαϊκή Κυβέρνηση θα δημιουργούσε και τις προϋποθέσεις για να λυθεί στο μέλλον δημοκρατικά από τον ίδιο τον λαό το θέμα του κοινωνικο-οικονομικού συστήματος (Περιεκτική Δημοκρατία ή Κρατικός Σοσιαλισμός ή κάποια ριζοσπαστική μορφή σοσιαλδημοκρατίας). Αλλά θα επανέλθω.

http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

Antinews: Κυβέρνηση σωτηρίας του λαού ή του συστήματος;

http://www.antinews.gr/2013/12/15/238372/

(Sympathy for The Devil)

Έγραφε το Antinews τον Μάρτιο του 2010: 

“…Με δόλια «ανικανότητα» εξωθούν τη χώρα σε διακηρυγμένη χρεοκοπία που θα χρεώσουνστη ΝΔ…Με διάχυτο τον κίνδυνο χρεοκοπίας απαλείφουν από τη συλλογική μνήμη ταανομήματα της διακυβέρνησης 1981-2004 και κυρίως την ευθύνη του ΠΑΣΟΚ για τηνπρωτογενή δημιουργία του χρέους. Με άλλοθι την «οικονομική χρεοκοπία» επιβάλλουν μείωσητης εθνικής κυριαρχίας...

Στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό πριμοδοτούν τυχόν διασπαστικές κινήσεις της ΝτόραςΜπακογιάννη, ώστε να καταστεί αδύνατη μελλοντική εκλογική συσπείρωση της ΝΔ, τέτοια πουνα διεκδικεί την εξουσία. Μιλώ για το τέλος του δικομματισμού. Με την κατεδάφιση του ενόςαπό τα κόμματα εξουσίας και την όδευση σε τυχοδιωκτικές κυβερνήσεις συνεργασίας, μεσταθερό πρωτεύοντα εταίρο το ΠΑΣΟΚ. Μια «Νέα Μεταπολίτευση», όχι όπως την διακηρύσσει ο κ. Σαμαράς. Μια «Νέα Μεταπολίτευση» άλλης κοπής, συστημικής…”

Και ακολουθούσε η εκπληκτική προφητεία για τον κ. Σαμαρά: “Εάν όλα αυτά υλοποιηθούνσύμφωνα με τις επιδιώξεις τους, ακόμα και να σε κάνω αύριο, με «μαγικό ραβδί», πρωθυπουργόδεν θα μπορέσεις να κάνεις τίποτα από την πολιτική ατζέντα που έχεις σήμερα…” (εννοούσαμε την αντιμνημονιακή ατζέντα και το υπόλοιπο πρόγραμμα με το οποίο ο κ. Σαμαράς είχε αναδειχτεί αρχηγός της ΝΔ)

«Η Ιστορία είναι σαν την απατημένη σύζυγο, δεν ξεχνάει και στο τέλος σ’ εκδικείται για ό,τι έκανες!» έγραψε κάποτε  ο Κώστας Ροδινός. Και κατά τα φαινόμενα μας …εκδικήθηκε. Γιατί όσα προβλέπαμε ως καταστροφικά τότε, έγιναν στην συνέχεια και συνεχίζουν να γίνονται σήμερα πραγματικότητα.

“Η καθεστωτική πολιτική του ΠΑΣΟΚ αντιπαλεύετεαι μόνο με κοινωνικό μέτωπο…” έγραφε το Antinews την ίδια περίοδο. Λίγοι όμως θα περίμεναν το 2010 ότι το 2014 θα έβρισκε τη Νέα Δημοκρατία να ασκεί καθεστωτική πολιτική μαζί με το ΠΑΣΟΚ, στην ίδια μάλιστα κυβέρνηση. Έχοντας απέναντί τους εν δυνάμει το μέτωπο όλης της κοινωνίας.

Κατάφεραν έτσι η διαπλοκή και το «σύστημα ΠΑΣΟΚ» να κάνουν τη ΝΔ συνένοχο στο έγκλημα.

Αυτός ο δικομματικός συνασπισμός εξουσίας λειτουργεί κυρίως ως όχημα διάσωσης αυτού που αποκαλείται “σύστημα”, το οποίο προσφέρει αφειδώς την στήριξη του στο κυβερνητικό εγχείρημα, προσπαθώντας να διασώσει την προνομιακή και παρασιτική θέση του, μετακυλώντας το κόστος των μέτρων στα κορόιδα.

Ναι, αλλά η κυβέρνηση Σαμαρά έσωσε την χώρα από  το χείλος της καταστροφής και σταθεροποίησε την Ελλάδα ανακτώντας τη χαμένη της αξιοπιστία, θα πει κάποιος. Πως το έκανε όμως; Με ανάπτυξη και διαρθρωτικές αλλαγές του σάπιου κράτους της μεταπολίτευσης που έφτιαξε το ΠΑΣΟΚ και ενίσχυσε η ΝΔ, ή με “εσωτερικό κανιβαλισμό” , όπως σωστά τον χαρακτήρισε ο Ν. Αργεάδης; Και ποιος σταθεροποιήθηκε; Η Ελλάδα, ή η πίστη των δανειστών ότι η παρούσα κυβέρνηση θα συνεχίσει την καταστροφική πολιτική τους για να μας δανείζουν;

Στις προηγούμενες εκλογές η διαδικασία ψήφισης των νέων μέτρων οδήγησε σε μια πρώτη δραματική ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού. Νέα κόμματα εμφανίστηκαν στην Βουλή (ΧΑ, ΑΝΕΛ), το ΠΑΣΟΚ σχεδόν εξαφανίστηκε, η δύναμη της ΝΔ μειώθηκε δραματικά, ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε αξιωματική αντιπολίτευση.

Η λογική υποδεικνύει ότι το ίδιο θα συμβεί και στις νέες εκλογές. Με την ανεργία να κτυπά και νέο ρεκόρ κάθε μήνα, τους νεόπτωχους να αυξάνουν, τον κόσμο να καίγεται στα σπίτια του επειδή δεν έχουν ρεύμα, την κοινωνία να αποσαθρώνεται και το νόμο της ζούγκλας να επικρατεί, τις τελευταίες ελπίδες να καταρρακώνονται.

Δεν ξέρουμε αν ανησυχούν στο Μαξίμου, αλλά είναι γεγονός ότι τα εκδοτικά, τραπεζικά και επιχειρηματικά συμφέροντα ανησυχούν και μάλιστα πολύ από την ογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια  σε συνδυασμό με τα παρακάτω δεδομένα:

Πρώτον, από την δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ

Δεύτερον, από την διάλυση του ΠΑΣΟΚ και την πλήρη απαξίωση του Βενιζέλου.

Τρίτον, από τη νέα άνοδο της Χρυσής Αυγής, παρά τις προφυλακίσεις και τις αποκαλύψεις

Τέταρτον, από την πλήρη αδυναμία των αστικών κομμάτων όχι μόνο να επηρεάσουν τις κοινωνικές εξελίξεις, αλλά να διατηρήσουν τις σημερινές τους δυνάμεις.

Με βάση αυτά τα δεδομένα το «σύστημα» σχεδιάζει μια ευρείας κλίμακας ….αναπαλαίωση για να διασωθεί!

Πως θα γίνει αυτό; Καταρχήν με μια νέα Κεντροαριστερά στην οποία φιλοδοξούν να μετεξελιχθεί η “Κίνηση των 58″, η ελληνική “Ελιά”. Δεύτερον με ένα νέο κόμμα στο χώρο της ΝΔ που θα έχει κεντροδεξιά-εκσυγχρονιστικά και πατριωτικά χαρακτηριστικά. Επομένως, θα χωράνε μέσα όλα τα  «ορφανά» από τα δεξιά, μέχρι το ΠΑΣΟΚ και πιο …αριστερά! Τον πυρήνα του νέου  κόμματος εννοείται ότι θα αποτελέσουν τα στελέχη που βρίσκονται πολύ κοντά στον Αντώνη Σαμαρά και είναι της απόλυτης εμπιστοσύνης του.

Εννοείται ότι το …κόμμα αυτό όταν δημιουργηθεί  θα έχει την αμέριστη συμπαράσταση των νταβατζήδων και της διαπλοκής και σχεδόν του συνόλου της οικονομικής νομενκλατούρας!

Θέλουμε να ελπίζουμε ό,τι αυτά δεν απηχούν τις προθέσεις του Αντώνη Σαμαρά. Όχι τουλάχιστον του Σαμαρά που ξέραμε εμείς. Γιατί αυτό δεν θα είναι νέο κόμμα! Θα είναι ένα σχήμα για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες του συστήματος που με αγωνία αναζητά όχημα να διασωθεί. Αυτό το σχήμα δεν θα είναι το νέο και ριζοσπαστικό που διακήρυξε ο Σαμαράς. Θα είναι η αναπαλαίωση του παλιού.

Θυμηθείτε επίσης ότι αν έχει αποδειχθεί κάτι τα τελευταία χρόνια είναι η ανικανότητα του “συστήματος” να προβλέψει και επιβάλει καταστάσεις. Θυμηθείτε τι έγινε με την πρώτη προσπάθεια του Βενιζέλου να γίνει αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. Θυμηθείτε την βαρειά ήττα της Ντόρας και την επικράτηση του Σαμαρά στον εσωκομματικό αγώνα της ΝΔ.

Για όλα αυτά, η  άποψή μας παραμένει σταθερή και αναλλοίωτη, η ίδια που υποστηρίξαμε όταν στηρίξαμε την εκστρατεία Σαμαρά για την ηγεσία της ΝΔ: Μόνο ένα νέο πατριωτικό κόμμα, μια νέα και μεγάλη Κεντροδεξιά μπορεί να αποτελέσει τον πόλο συσπείρωσης του χειμαζόμενου λαού. Ένας νέος  Πατριωτικός Συναγερμός που θα σταθεί στο πλευρό των «αθώων» του αίματος. Που θα διαρρήξει τους δεσμούς με το αμαρτωλό παρελθόν και θα οδηγήσει σταθερά τη χώρα στις απαραίτητες βαθιές δομικές αλλαγές, χωρίς τις οποίες είναι αδύνατον αυτή να ορθοποδήσει είτε με ευρώ είτε με δραχμή, είτε με μνημόνιο είτε χωρίς μνημόνιο, είτε μέσα στην Ευρώπη είτε εκτός. Αυτή η νέα Κεντροδεξιά δεν μπορεί παρά να είναι ταυτόχρονα βαθιά πατριωτική και λαϊκή επειδή εκτός των άλλων οφείλει να συσπειρώσει τις μεγάλες μάζες της λαϊκής δεξιάς που χάθηκαν το 2009 με τις μεσαιοχωρίτικες αντιλήψεις και τώρα με την συγκυβέρνηση και το μνημόνιο.

Το θεωρείτε αδύνατο;

Πόσοι, εκτός από έναν στενό πυρήνα, πίστευαν τον Σεπτέμβριο του 2009 ότι σε δυο μήνες ο Σαμαράς θα γινόταν αρχηγός της ΝΔ;

FactorX

ΥΓ. Pleased to meet you, hope you guess my name …

(Sympathy for The Devil, Rolling Stones)