«Πόσο… σωσμένη θα είναι μια χώρα που δεν θα έχει πολίτες;»
Τον Ιούνιο του 2012 η κυβέρνηση ορκίστηκε στο Σύνταγμα και τους νόμους αλλά και πίστη στην πατρίδα. Στην υπηρεσία του ελληνικού λαού ο οποίος την εξέλεξε για να βγάλει τη χώρα από το τέλμα.
Εκείνη η κυβέρνηση ανέλαβε μια Ελλάδα σε τραγική κατάσταση. Αναξιόπιστη, παραδομένη στις ορέξεις των δανειστών και με το ένα πόδι στη χρεοκοπία. Είχε μια δύσκολη αποστολή. Να κάνει τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα, να λύσει βασικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας και το κυριότερο, να δώσει ελπίδα στον ελληνικό λαό ο οποίος τέσσερα χρόνια τώρα υπομένει τα πάνδεινα.
Είναι αλήθεια ότι και ο Σαμαράς και ο Στουρνάρας, ως ο βασικός διαπραγματευτής, έκαναν καλή δουλειά στον τομέα αυτό. Με υποχωρήσεις είναι αλήθεια, αλλά ποιος θα περίμενε ότι δεν θα έβαζε νερό στο κρασί τους με μοναδικό σκοπό την αποφυγή της χρεοκοπίας και της εξόδου από το ευρώ.
Ύστερα από 18 μήνες πράγματι υπάρχει μια διαδικασία η οποία έχει διώξει το grexit και έχει κάνει κάποια σημαντικά βήματα προόδου. Ωστόσο, η επιτυχία στηρίχθηκε σε απίστευτες θυσίες, τις οποίες ο κόσμος ούτε ήταν έτοιμος να αντέξει, αλλά ούτε είναι και τώρα έτοιμος να δεχθεί.
Κι όμως, τον τελευταίο καιρό αυτό που βλέπουμε να παίζεται είναι ένα κακοστημένο θέατρο. Έρχονται οι τροικανοί, διαπραγματεύονται με τους υπουργούς, περνούν μια βόλτα από το Μαξίμου, το παίζουν σκληροί, φεύγουν από την Αθήνα, ξανάρχονται, ξαναπιέζουν, ξαναϋποχωρεί η κυβέρνηση και κλείνει η συμφωνία.
Σκεφτείτε μόνο τι έχει γίνει από τον Σεπτέμβριο και μετά. Τότε που κάποιοι στο Μαξίμου είχαν τη φαεινή ιδέα να παίξουν το επικοινωνιακό παιχνίδι του «σκληρού» και «ανυποχώρητου» απέναντι στην τρόικα. Και τι δε γράφτηκε τότε: Ότι ο πρωθυπουργός βάζει το πιστόλι στο τραπέζι, ότι η κυβέρνηση δεν θα υποχωρήσει στις απαιτήσεις των τροικανών, ότι θα γίνει πολιτική διαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους ηγέτες και άλλα πολλά.
Κι όμως, παραμονές Χριστουγέννων βλέπουμε να συνεχίζονται οι διαπραγματεύσεις αλλά με τις κόκκινες γραμμές να έχουν πέσει προ πολλού. Διαφωνούν δήθεν για τους πλειστηριασμούς αλλά η αλήθεια είναι ότι αυτοί θα απελευθερωθούν. Δεν δέχονται άλλα μέτρα, όμως, ο Ενιαίος Φόρος θα φέρει έσοδα 2,6 δις ευρώ, θα περικοπούν οι επικουρικές, θα απελευθερωθούν οι ομαδικές απολύσεις και τα ΕΑΣ θα μείνουν ανοιχτά μέχρι να κλείσουν, σε κανένα χρόνο από τώρα.
Και όλη αυτή την κακοστημένη παράσταση θα την ξαναδούμε. Να μας το θυμηθείτε. Θα φύγει η τρόικα μέσα στην εβδομάδα, θα έχουν κλείσει όλα τα μέτωπα, θα πάρουμε τις δόσεις που μας χρωστάνε από το καλοκαίρι αλλά τον Ιανουάριο θα επανέλθουν για την τελική διαπραγμάτευση, αυτή για τη βιωσιμότητα του χρέους. Κι αν έχουν τόσο παράλογες απαιτήσεις για 1 δις ευρώ δόση, για να μας κουρέψουν έμμεσα το δάνειο φανταστείτε τι θα βάλουν στο τραπέζι.
Η ουσία, όμως, πέρα από αυτή την πολυπαιγμένη κακή παράσταση, είναι ότι επί 18 μήνες τώρα η κυβέρνηση είναι περισσότερο για να ασχολείται με τις διαπραγματεύσεις παρά με την καθημερινότητα, με τον ελληνικό λαό.
Καθίστε και βάλτε κάτω πόσες ώρες ασχολήθηκε ο υπουργός Οικονομικών με θέματα άσχετα με τη διαπραγμάτευση. Ή και ο ίδιος ο πρωθυπουργός πόσες ώρες σπατάλησε για κάτι διαφορετικό από το πώς θα αντιμετωπίσει την τρόικα;
Θα πει κανείς ότι «εντάξει, αυτό ήταν το κρίσιμο διακύβευμα, τα άλλα περνούν στο περιθώριο, αρκεί να σωθεί η χώρα». Είναι η μόνιμη δικαιολογία η οποία δυστυχώς έχει μια απάντηση: «Πόσο… σωσμένη θα είναι μια χώρα που δεν θα έχει πολίτες;»
Διότι αν το 30% είναι στην ανεργία, αν το 27% δεν έχει να πληρώσει ούτε θέρμανση κι αν 11 εκατ. δεν βλέπουν φως στο τούνελ τότε δεν είναι στραβός ο γιαλός, στραβά αρμενίζουμε.
Όταν γίνονται εκλογές ο λαός ψηφίζει μια κυβέρνηση που θα τον υπηρετεί, κι όχι μια κυβέρνηση που θα τον θέσει στο περιθώριο βάζοντας πάνω απ’ όλα κάτι άλλο. Στην προκειμένη περίπτωση πρέπει κάποτε να σταματήσει να είναι κυβέρνηση της τρόικας και να γίνει κυβέρνηση του ελληνικού λαού. Υπάρχουν τόσο σοβαρά καθημερινά προβλήματα που δε λύνονται αν οι υπουργοί ασχολούνται μόνο με το αν θα συναντήσουν τον Τόμσεν. Και είδαμε ότι εξαιτίας της συνεχούς ενασχόλησης με την τρόικα σε πολλά θέματα τα έχουν κάνει μαντάρα.
Στο θέμα της Χρυσής Αυγής, στο πρόβλημα με τους μετανάστες, στο ζήτημα με το κομμένο ηλεκτρικό ρεύμα ή με την αιθαλομίχλη.
Υπουργοί που βλέπουν μπροστά τους μόνο τον Τόμσεν είναι σίγουρο ότι δε βλέπουν τίποτε άλλο. Και δεν μπορούν να εμπνεύσουν τον ελληνικό λαό, ούτε να του δώσουν ελπίδα.
Όταν θα το καταλάβουν στην κυβέρνηση θα είναι αργά. Το πουλάκι θα έχει πετάξει. Και το πουλάκι είναι η ανοχή της κοινωνίας. Εμείς τους προειδοποιούμε; Αυτοί θα το καταλάβουν;
