Καταρρέει και ο μύθος των εξαγωγών

http://justiceforgreece.wordpress.com/2013/12/03/%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%81%CF%81%CE%AD%CE%B5%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CE%BC%CF%8D%CE%B8%CE%BF%CF%82-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B5%CE%BE%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%B3%CF%8E%CE%BD/

Του Μάκη Ντόβολου

Άλλος ένας προπαγανδιστικός μύθος, αυτός της δημιουργίας εξωστρεφούς μοντέλου ανάπτυξης μέσω της υιοθέτησης της πολιτικής της εσωτερικής υποτίμησης, καταρρέει τους τελευταίους μήνες μπροστά στα έντρομα μάτια κυβέρνησης και τρόικας.

Σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά στοιχεία, το εννεάμηνο Ιανουαρίου – Σεπτεμβρίου 2013 η αξία των εξαγωγών αγαθών, χωρίς τα πετρελαιοειδή, παρουσίασε μείωση κατά 287,8 εκατ. ευρώ ή 2,3% σε σύγκριση με το αντίστοιχο διάστημα του 2012. Αν συμπεριλάβουμε τα πετρελαιοειδή, τότε η συνολική αξία των εξαγωγών παρουσιάζει αύξηση κατά 5% αλλά είναι ιδιαίτερα εμφανής η σημαντική επιβράδυνση στους ρυθμούς ανόδου του εξαγωγικού εμπορίου της χώρας, αν υπολογίσουμε ότι το αντίστοιχο εννεάμηνο του 2012 η ετήσια αύξηση των εξαγωγών είχε ανέλθει στο 10%.

Όπως δήλωσε πρόσφατα η πρόεδρος του Πανελλήνιου Συνδέσμου Εξαγωγέων κ. Χριστίνα Σακελλαρίδη, «η διατήρηση των πιέσεων σε πολλούς κλάδους της οικονομίας καθιστούν επισφαλή τη συνέχιση της ανόδου για το προσεχές διάστημα και ενισχύουν τις ενδείξεις κόπωσης τόσο σε επίπεδο παραγωγής, όσο και δυνατοτήτων προώθησης – προβολής των ελληνικών προϊόντων στο εξωτερικό».

Επιπλέον η σημαντική, πράγματι, αύξηση των εξαγωγών καυσίμων έχει μια σημαντική παρενέργεια, αυτή της αύξησης των εισαγωγών πετρελαίου (εισάγεται αργό πετρέλαιο το οποίο διυλίζεται και στη συνέχεια εξάγεται σε άλλες χώρες, όπως για παράδειγμα στην Τουρκία). Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως αν και οι συνολικές εισαγωγές έχουν καταρρεύσει τα τελευταία χρόνια, οι εισαγωγές προϊόντων ενέργειας παρουσιάζουν εντυπωσιακή άνοδο (από 13,85 δισ. ευρώ το 2008 σε 18,28 δισ. ευρώ το 2012, ενώ σε ανάλογα ή και υψηλότερα επίπεδα θα κινηθούν και το 2013).

Η διάψευση του εξαγωγικού success story προκύπτει όμως και από μερικά άλλα στοιχεία. Σύμφωνα με τα όσα υποστηρίζει η ετήσια έκθεση του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, στο τέλος του 2013 ο όγκος των εξαγωγών αγαθών και υπηρεσιών αναμένεται ότι θα παραμείνει κατά περίπου 15% χαμηλότερος σε σχέση με το 2008, παρά την πρόσκαιρη ανάκαμψη της περιόδου 2010-2012. Επίσης οι ελληνικές εξαγωγικές επιδόσεις της τελευταίας διετίας κατέλαβαν την τέταρτη χειρότερη θέση στην κατάταξη των 27 χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ την ίδια περίοδο παρατηρήθηκε επιδείνωση της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών προϊόντων που εξάγονται. Ειδικότερα οι αγορές προορισμού των εξαγωγών αγαθών και υπηρεσιών της Ελλάδας μεγεθύνθηκαν στη διάρκεια της τριετίας 2010-2012 κατά 17% (σε όγκο).

Εάν η ανταγωνιστικότητα των ελληνικών προϊόντων που εξάγονται είχε παραμείνει σταθερή, θα αναμέναμε ότι ο όγκος των εξαγωγών θα είχε αυξηθεί κατά το ίδιο ποσοστό. Η αύξησή του όμως κατά την τριετία ανήλθε σε μόλις 5,5%. Υπήρξε επομένως επιδείνωση της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών προϊόντων που απευθύνονται στις αγορές του εξωτερικού. Η εξαγωγική επίδοση της ελληνικής οικονομίας, διορθωμένη με τη μεγέθυνση των αγορών προορισμού, στη διάρκεια της τριετίας 2010-2012, μειώθηκε σωρευτικά κατά 12,3% (-4,7% το 2010, -4,4% το 2011, -3,7% το 2012), ενώ αναμένεται να αυξηθεί οριακά κατά 1,1% το 2013.

http://www.avgi.gr/article/1407943/katarreei-kai-o-muthos-ton-exagogon

εικόνα από Το Ποντίκι 

ΣΧΕΤΙΚΑ:

Σε Αποτελμάτωση το Εξαγωγικό Εμπόριο της Χώρας

Τα ψέμματα για τις ελληνικές εξαγωγές

Η ωμή τρομοκρατία των "δύο Άκρων"! Ηθικός αυτουργός των δολοφονιών (Από πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου)

Η "Ανατροπή" και ο πρωθυπουργός - Η μεγάλη πολιτική εντροπία!

-   Η κ. Κάτια του ραδιοφώνου του Real FM

-   Η ωμή τρομοκρατία των "δύο Άκρων"! Ηθικός αυτουργός των δολοφονιών

Η "Ανατροπή" και ο πρωθυπουργός - Η μεγάλη πολιτική εντροπία!

Όπως είναι γνωστό, κάθε Δευτέρα βράδυ γίνεται η εκπομπή στο "Mega" με τον απολύτως αντιφατικό τίτλο: "Ανατροπή"!

Πρόκειται για συρροή πραγματικών, πολιτικών και εννοιολογικών αντιφάσεων και αυτοαναιρέσεων, που επιβεβαιώνουν πλήρως τον Θουκυδίδη που έγραφε: "Οι άνθρωποι για να δικαιολογούν τις αίσχιστες πράξεις τους αλλάζουν τη σημασία των λέξεων".

Για να δούμε, λοιπόν, την έννοια των λέξεων και την πολιτική πραγματικότητα. Λέει το ελληνικό λεξικό:

Ανατροπή = αναποδογύρισμα - καθαίρεση - κατάλυση - ματαίωση.

Παράγεται από το ρήμα ανατρέπω, που σημαίνει: αναποδογυρίζω - καθαιρώ - καταργώ - καταλύω.

Πρόκειται για ρήματα - έννοιες, για την πραγμάτωση των οποίων απαιτείται καταβολή υλικής δύναμης και έτσι έχουμε:

Καθαιρώ = κατεδαφίζω - γκρεμίζω - κατεβάζω κάποιον από το αξίωμά του.

Πάμε στο καταργώ, που σημαίνει καταλύω - ακυρώνω.

Προχωρούμε στο εννοιολογικό περιεχόμενο του ρήματος καταλύω = διαλύω - καταστρέφω - καταργώ.

Είναι προφανέστατο ότι:

1)   Η "ανατροπή", ως τίτλος εκπομπής, είναι έξω από κάθε εννοιολογική σημασία των λέξεων, γιατί ο οικοδεσπότης της, χρόνια και χρόνια, στηρίζει μετά πάθους το πιο σάπιο πολιτικό σύστημα που υπήρξε ποτέ στην Ελλάδα.

Συνεπώς πρόκειται για ψευδεπίγραφο τίτλο, γιατί και ο γράφων μάχεται για την ανατροπή του συστήματος αλλά δεν μπορεί να περάσει ούτε απ' έξω από το "Mega", το οποίο αποτελεί τη φωνή και το στήριγμα του συστήματος.

2)   Ερωτάται: Ο κ. πρωθυπουργός πήγε στην "ανατροπή" να καταλύσει ή να κατεδαφίσει το φαύλο σύστημα, δηλαδή τον εαυτό του;

Όμως κάτι τέτοιο δεν συνέβη.

Αντίθετα, μετά την εκπομπή της "ανατροπής" βγήκε περισσότερο ενισχυμένος με τις ευλογίες του οικοδεσπότη,  ο οποίος ψευδέστατα παριστάνει τον "ανατροπέα" για τον οποίο το λεξικό γράφει: Ανατροπέας = αυτός που ανατρέπει, που καταλύει.

Όμως, όποιος έχει τέτοιες πατριωτικές προθέσεις ούτε μεγάλα πόστα κατέχει στο σύστημα, ούτε μεγάλους μισθούς έχει, ούτε τολμά να επαναφέρει στην τάξη τους δικαστές από την εκπομπή του καναλιού, όταν σπανίως κάνουν αυτό που πρέπει.

Γι' αυτούς ακριβώς τους λόγους και ο τίτλος του σχολίου αυτού: "Πρωθυπουργός και οικοδεσπότης της "Ανατροπής" βίωσαν τη μεγάλη πολιτική εντροπία.

Εντροπία λέει το λεξικό σημαίνει: Κατάσταση αταξίας ενός συστήματος. Είναι αυτό ακριβώς που δεσπόζει στο δημόσιο βίο της χώρας όλα ετούτα τα χρόνια της ντροπής και της αρπαχτής.

Αθήνα, 03/12/2013

Ο μη καλός πατριώτης πολίτης Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου

εκτός της πολιτικής εντροπίας και του εκφυλισμένου

"δημοκρατικού τόξου"

Η κ. Κάτια του ραδιοφώνου του Real FM

Ωρύεται γιατί το πατριδοκτόνο, κοινωνιοκτόνο και εθνοκτόνο ΠΑΣΟΚ αποκαλείται εγκληματική οργάνωση! Χρόνια και χρόνια το υπηρέτησε γονατισμένη και με το αζημίωτο. Έκανε "λαμπρή" καριέρα.

Αντί να έχει σιωπήσει και να εξαφανιστεί ως πολιτική δοσίλογος, εξακολουθεί να παριστάνει τη δημοσιογράφο.

Ας όψεται ο φαύλος λαός που στερείται μνήμης.

Αθήνα, 03/12/2013

Ο αντιδημοφιλής πολίτης Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου

εκτός του εκφυλισμένου "δημοκρατικού τόξου"

Η ωμή τρομοκρατία των "δύο Άκρων"! Ηθικός αυτουργός των δολοφονιών

Η δικομματική κυβέρνηση -με τη θλιβερή και μοιραία δίδυμη ηγεσία της- στην εναγώνια προσπάθειά της να γαντζωθεί στην εθνοκτόνο αποστολή της, σοφίστηκε την αντιδημοκρατική, αντικοινωνική, αντιπολιτική και αντισυνταγματική θεωρία των "δύο άκρων"!

Με όχημα τη χυδαία προπαγάνδα όλων των επιπέδων, ηλεκτρονικής και έντυπης μορφής, και επισείοντας τον κίνδυνο της "διακοπής των δόσεων" των τοκογλύφων, οικοδόμησε την πρόστυχη αυτή θεωρία τρομοκρατώντας τον "κυρίαρχο" λαό ότι ο μόνος… δημοκρατικός δρόμος που επιτρέπεται είναι ο δικός τους.

Διακηρύσσουν ιταμά και προκλητικά ότι όποιος δεν ακολουθεί το δικό τους δρόμο, που οδηγεί στο εθνικό ολοκαύτωμα, δεν ανήκει στο εκφυλισμένο "δημοκρατικό τόξο".

Ένας ολόκληρος λαός, φοβισμένος και εκβιαζόμενος, υφίσταται νυχθημερόν την καταιονιστική προπαγάνδα του διαβόλου που ονομάζει "δύο άκρα"!

"Μετά από εμάς", διακηρύσσει το τραγικό δίδυμο, υπάρχει μόνο το χάος και η κόλαση του Δάντη.

Πρόκειται για τη θεωρία, η οποία αποπειράται δολίως να υπονομεύσει τη σάπια ήδη δημοκρατία τους και παίζει το ρόλο του κουτιού της  Πανδώρας, από το οποίο αναδύονται τα πιο άγρια μίση και τα ανθρωποκτόνα πολιτικά ένστικτα.

Πρόκειται για αναπότρεπτη συνέπεια της εμφυλιοπολεμικής θεωρίας τους, αφού όπως τονίζει και ο Κ. Μαρξ: "Η θεωρία μετατρέπεται σε υλική δύναμη".

Ναι, η "υλική τους δύναμη", που στηρίζεται στη θεωρία των "δύο άκρων" οπλίζει κάποιους που νομίζουν ότι την εφαρμόζουν σκοτώνοντας όσους βρίσκονται εκτός του "δημοκρατικού τόξου".

"Κυρίαρχε" λαέ! Κούνησε λίγο το κεφάλι σου, γιατί η γκεμπελική προπαγάνδα τους σε μετέτρεψαν σε "δοχείο για ξένο περιεχόμενο".

Αθήνα, 03/12/2013

Ο μη καλός πατριώτης πολίτης Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου

του ναζιστικού "συνταγματικού τόξου"

Η (ύποπτη) «Σιγή Ασυρμάτου»... Η (εκκωφαντική) «Φωνή της Σιγής»...Η "Απειλή που σέρνεται"...Ναι για ΣΕΝΑ...(Γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος)

http://aegeanhawk.blogspot.gr/2013/12/blog-post_2164.html




Η πιο δύσκολη, η πιο επικίνδυνη στιγμή είναι η στιγμή της Σιωπής...

Τότε που στερεύουν οι λέξεις...

Τότε που τα απανωτά χτυπήματα δεν προκαλούν πλέον κραυγές πόνου...

Τότε που δεν επικοινωνείς τα εσώψυχά σου, απλά γιατί δεν νοιώθεις την ανάγκη να το κάνεις...

Τότε που ενώ ξέρεις πως σε λίγο θα σου πάρουν το σπίτι για χρέη στην εφορία από μια εγκληματική υπερφορολόγηση τη στιγμή που ήσουν άνεργος και οικονομικά κατεστραμμένος, εσύ δεν νοιώθεις την ανάγκη ν’ αντιδράσεις φωνάζοντας...

Ταυτόχρονα όμως μέσα σου διαισθάνεσαι πως ζυμώνεται μια «άλλου είδους αντίδραση»...

Τότε που αποπνέεις την αύρα της «αυτοπαράδοσης»...τότε που ητήρηση των τύπων νοιώθεις πως είναι ανούσια πλέον...και λίγο λίγο βγαίνεις «εκτός»...ίσως γιατί «κάτι άλλο βράζει μέσα σου και όλο και παίρνει κεφάλι»...

Τότε που αν και από παντού έρχονται πλήγματα, αναρωτιέσαι κι εσύ ο ίδιος «γιατί δεν βγαίνω να ουρλιάξω;»...και σ’ ανησυχεί και σένα τον ίδιο το «γιατί»...

Τότε που μέσα σου γιγαντώνεται μια τιτάνια κατάμαυρη «Σιωπή»...ένα αίσθημα «Σκοτεινού Κενού»...μα τόσο συμπαγούς κενού...λες και κάτι άλλο, με «δική του ζωή» χτίζεται, γεννιέται εκεί μέσα σ’ αυτή την άβυσσο...

Μια «εκκωφαντική Σιωπή»...του Ελέους, λυτρωτική αυτοπαράδοση τάχα ή επιθετικός γρύπας Καταστροφής;

Τότε που ενώ ο πόνος από τα εξωθεν ανελέητα χτυπήματα είναι τεράστιος, μέσα σου πέραν μιας βαριάς ανάσας και μιας ασήκωτης θλίψης δεν λέει να θεριέψει και η φωνή, το ουρλιαχτό της διαμαρτυρίας...για την αφόρητη καταπάτηση κάθε έννοιας αξιοπρέπειας, δικής σου και των άλλων...στην τελική, αυτού του ίδιου, του περιβόητου μα συνάμα ανύπαρκτου για τον απλό ΠολίτηΣυντάγματος...

Τότε που νοιώθεις πως «και να ουρλιάξω, να διαμαρτυρηθώ θα βγει τίποτα»;

Είναι τόσο «χοντρόπετσοι», αδίστακτοι και κουφοί σε κάτι τέτοια άλλωστε...τζάμπα ο κόπος... «κάτι άλλο θέλουν αυτοί για να συνέλθουν...κάτι άλλο...»

Τότε, κάτι τέτοιες στιγμές είναι και μετά από κάτι τέτοιες σκέψεις που με φουσκωμένη την οργή μέσα του ο νους «στροφάρει με ανάποδα», προς «άλλα κανάλια δράσης»...ακατονόμαστα...τότε είναι που η «όποια εξέλιξη των πραγμάτων» επαφίεται «κάπου αλλού»...όχι στην ψυχρή λογική πάντως...

Είναι τότε που αρχίζει να φλερτάρει με «άλλες διαδρομές»...

Είναι τότε που το φουσκωμένο στα μηνίγγια αίμα, η «ανεβασμένη πίεση» δίνει το αντίστοιχο «κόκκινο χρώμα» και στον καμβά των οργισμένων σκέψεων....

Είναι τότε το «μεταίχμιο» αυτή η Σιωπή και η έλλειψη «εκτονωτικής λεκτικής αντίδρασης»...

Και ναι...Συνειδητοποιείς τότε αποσβολωμένος από την σφοδρότητα συναισθημάτων και «εσωτερικών μεταλλάξεων», πως η «Σιωπή» είναι απλά το Σκοτεινό μεταίχμιο για «κάτι άλλο»....πιθανότατα εξίσου «Σκοτεινό»...

Είναι τότε που στο ξεκίνημά του, ο Λογικός (ακόμη) Νους αποδιώχνει αυτό το «κάτι άλλο» πριν θεριέψει...ακόμη και την «υποψία του κάτι άλλου»...

Αλλά που νοιώθει ότι αυτό το «κάτι άλλο» στις σκέψεις, όσο και να το διώχνει, εκείνο επιμένει να επανέρχεται....

Φουντωμένο, φουσκωμένο, ατίθαση φουσκονεριά, σπίθα που μέρα την μέρα, οργή την οργή, οργιά την οργιά, άγος το άγος, άλγος χωρίς γιατρειά, γίνεται φωτιά που φουντώνει ανεξέλεγκτη και που τον καίει μέσα του....

Στροφή και Σπονδή σ’ έναν λυτρωτικό Πατριωτισμό που αγωνιά σε όρους κοινωνικού συνόλου;

Ή Φωτιά και παλίρροια που παρασέρνει τα υπολείμματα της λογικής...και που προτάσσει άλλα, «κατώτερα εκδικητικά ένστικτα»;...με κατέστρεψες; Θα σε καταστρέψω...κι αν δεν σε καταστρέψω, θα πάρω μαζί μου όσους περισσότερους από τους δικούς σου μπορέσω...

Μήπως όλα αυτά μαζί;

Άγνωστο...ποτέ δεν ξέρεις πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους...

Όπως και να’ χει, είναι τότε που στερεύουν αμείλικτα οι λέξεις...

Και παίρνουν κεφάλι τα συναισθήματα...

Είναι τότε που ο Θυμός διεκδικεί την Αρχηγία επί όλων των άλλων συναισθημάτων...

Είναι τότε που αυτός, ο Θυμός ψάχνει για να πάρει σάρκα και οστά....

Ψάχνει για το πως να ενσαρκωθεί σε Νέμεση αυτού που προκάλεσε τον ανείπωτο πόνο, την μιζέρια, την εξαθλίωση...την δική σου...τωνΕλλήνων...των παιδιών σου...όλων των φτωχών αναξιοπαθούντων γύρω σου...Που έσπειρε την στέρηση και την οδύνη σε κάθε γωνιά του κόσμου σου....

Είναι τότε που κανείς δεν ξέρει τι πραγματικά γίνεται μέσα του...ή μήπως ξέρει καλά και φοβάται να το παραδεχτεί;...

Είναι τότε που κανείς γίνεται πραγματικά επικίνδυνος...


Είναι τότε που ακούς από το διπλανό δωμάτιο τα ανήλικα παιδιά σου την ώρα που η μάνα τους τα βάζει για ύπνο – και που δικαιούνται να κοιμηθούν με γαλήνη και ασφάλεια - να τη ρωτάνε τρομαγμένα:


«...μαμά θα μας πάρουν το σπίτι;».....


Κι εκείνη απλώς να ψελλίζει:


«...ησυχάστε...τίποτα δεν θα συμβεί...όλα θα πάνε καλά...κοιμηθείτε...»


Είναι εκείνη η ώρα που νοιώθεις να σου κόβεται η ανάσα...να σου παγώνει η καρδιά....κι αμέσως μετά να «γυαλίζει το βλέμμα σου»...

Σκέφτεσαι πως οι Μεγάλοι υποχρεούνται να παρέχουν ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟ αυτή την ασφάλεια στα παιδιά τους...έναντι οποιουδήποτε επίβουλου...ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ...

Κι ο νους σου ασυναίσθητα πηγαίνει σε κείνη την καραμπίνα που όλο γυρνάς το βλέμμα από την άλλη να μην την αντικρύσεις κι όλο προς τα κει λοξεύει, όλο και πιο συχνά τελευταία...


Ιδίως εκείνες τις άδειες άγρυπνες ώρες πριν τα χαράματα...τότε, εκείνες τις σκοτεινές ώρες που επιλέγει ο δαίμονας της εξαθλίωσης νασου πνίγει το μυαλό...


Και να σου θυμίζει πως μπροστά σου ανοίγεται άλλη μια μέρα ανεργίας...αγωνίας...φτώχειας κι εξαθλίωσης...

Άλλη μια μέρα που θα πρέπει ν’ αντικρύσεις τα παιδιά σου και να τα πείσεις πως όλα θα πάνε καλά...πως πρέπει να μάθουν ν’αντιστέκονται και να νικάνε...να επιβιώνουν...


Ενώ δεν έχεις πείσει τον εαυτό σου καλά καλά για το πως μπορεί να γίνει αυτό...με ποιόν τρόπο...όντας έρμαιο της φτώχειας...και της εξαθλίωσης...της μιζέριας που μέρα τη μέρα σας γραπώνει όλο και πιο γερά στα νύχια της...


Κι αυτοί οι εγκληματίες «εκεί πάνω» επιμένουν...όλο και περισσότερο...κάθε μέρα γίνονται όλο και πιο αδίστακτοι...
Όλο και πιο φονικοί...


Πόσο ακόμη θα κρατιέται το μυαλό στα συγκαλά του;


Πόσες φορές ακούς αυτή την κουβέντα κάθε μέρα; Όπου κι αν πάς...
Αρχίζεις ν’ αναρωτιέσαι πια...

«Σαν πολύ μου έχει καρφωθεί αυτή η ιδέα στο κεφάλι...δεν είναι καλό αυτό...πρέπει να την βγάλω...»


Αλλά δεν βγαίνει...είναι σαν να έχει αποκτήσει δική της αυτοδύναμη πορεία...
Αυτοτροφοδοτούμενη...λες και αυτοπρογραμματίστηκε για κάτι και χρησιμοποιεί γι’ αυτό κάθε μέσο...
Κάτι που απλά αναβάλλεται διαρκώς...χωρίς να ακυρώνεται... Αντιθέτως...δυναμώνει...


Θυμάσαι επίσης και μια άλλη φράση που ακούς κάθε τρεις και λίγο:


«ας πάρει μωρέ κάποιος πρώτος το ντουφέκι εναντίον τους κι εγώ θα είμαι ο δεύτερος»....


Θυμάσαι κιόλας ότι την πρωτόγραψε κάποιος που αυτοκτόνησε στο Σύνταγμα...την σφράγισε στην κυριολεξία με το αίμα του...

Κι αναρωτιέσαι μετά αν είναι αλήθεια ή απλά μια «εύσχημη διαφυγή» η επανάληψή της...για όλους...
Εσύ αναρωτήθηκες; Αναρωτιέσαι...

Όχι...δεν θα πάρεις απάντηση...

Έχεις μια τάση να μην πιστεύεις αυτά που συμβαίνουν...όπως όλοι...
Απλή στοιχειώδης ψυχολογία: το πολύ κακό, ο νους του ανθρώπου αρνείται να το πιστέψει, να το αποδεχτεί. Έχει μια τάση να το βλέπει «απόμακρα». Σαν τρίτος. Σαν να μην συμβαίνει σ’ αυτόν...
...Και όντως...είναι τόσο απροκάλυπτα ωμά και κτηνωδώς βίαια αυτά που συμβαίνουν, που λες δεν είναι αλήθεια..δεν είναι δυνατόν να είναι αλήθεια...

Μα δεν φοβούνται τίποτα; Πως είναι δυνατόν να μας εξαθλιώνουν έτσι;

Δεν αναλογίζονται πως αν του την βαρέσει ενός και πάρει το πιστόλι – κατά οποιουδήποτε από δαύτους που θα φανεί τυχαία βολικός στόχος - δεν αργεί να γίνει το κακό;

Έτσι, εκεί απάνου στην ώρα που έχει μια ομιλία στο κοινό του, στην περιοχή του, σε μια ταβέρνα την ώρα που ξεκοκκαλίζει αυτά που μόνος του έφαγε αλλά που τώρα επιχειρεί ξεδιάντροπα να σε πείσει ότι μαζί τα φάγατε και να σε βάλει να πληρώσεις το λογαριασμό...το πως δεν τον ενδιαφέρει...πούλα τα παιδιά σου, την γυναίκα σου, ότι θες...αδιαφορεί ο αδίστακτος...

Δεν το αναλογίζονται καθόλου; Μα τόσο ψυχροί είναι; Δεν φοβούνται;

Κι εκεί λες:

Ε, δεν μπορεί....για να μην φοβούνται, ρε μήπως είναι της ιδέας μου όλα αυτά; Μήπως δεν συμβαίνουν στ’ αλήθεια; Και ποιός επιχειρείέτσι εύκολα να χαλάσει τη ζωή του; Είτε αυτοί εκεί πάνω είτε ο άλλος, ο μικρός από κάτω...

Και πας αμέσως κι ανοίγεις το ψυγείο. Χαράματα....μπας και συνέβη κάποιο θαύμα και τελικά όλα αυτά τα μαύρα είναι παιγνίδια του μυαλού σου...

Όχι όμως...άλλη μια φορά που στέκεσαι σαν ηλίθιος, χαράματα μπροστά στο ψυγείο...

Όχι...δεν λάθεψες...δεν τρελλάθηκε το μυαλό σου...είναι πραγματικά άδειο το ψυγείο...

Κι αφού αυτό είναι όντως άδειο, κι αφού εσύ δεν τρελλάθηκες, τότε αυτοί είναι φονιάδες...αδίστακτοι φονιάδες....


Και το μάτι σου ξαναπέφτει στο ίδιο σημείο...και στην κάνη που εξέχει πίσω από την καρέκλα με τα ρούχα...


Ξέρεις πως από την ώρα που θα το κάνεις, δεν θα υπάρχει πισωγύρισμα...η πράξη αυτή θα καταλύσει τα πάντα στη ζωή σου...δεν θα ξαναδείς τα παιδιά σου...τουλάχιστον όχι όπως πριν...είτε γιατί θα σε φάνε, είτε γιατί θα σε χώσουν φυλακή, είτε γιατί θα γίνεις φυγάς...

«Οπότε, πάρε όσους μπορείς περισσότερους μαζί σου»,

απαντάει πάλι αυτή η σκοτεινή φωνή που τόσο συχνά την ακούς τον τελευταίο καιρό.... «αν είναι να το κάνεις, τουλάχιστον κάντο καλά. Ν’ αξίζει...».

Ή πέρνα στην επίθεση και τράβα και παραφύλαξε κάποιον απ’ αυτούς με ένα πιστόλι ή απλά περίμενέ τους...και μόλις έρθουν να σου πάρουν το σπίτι ρίξτους...έχεις πέντε φισίγγια στη θαλάμη...και μόλις κλείσει η πόρτα την ξαναγεμίζεις...αν μάλιστα πιάσεις ζωντανό ένα απ’ αυτά τα τομάρια όμηρο μέσα στο σπίτι σου, θα έχεις την ευκαιρία για ένα, ίσως και δύο γεμίσματα ακόμη...μπορείς ακόμη να προμηθευτείς φιάλες γκαζιού, ν’ ανοίξεις το γκάζι, να βάλεις τη μάσκα οξυγόνου και να τους περιμένεις στο τελευταίο δωμάτιο...αφού θέλουν τόσο πολύ το σπίτι σου ας έρθουν να το πάρουν...και κάν’ το Κούγκι μόλις γεμίσει το σπίτι από εισβολείς...

Τα κανάλια θα το ευχαριστηθούν...τέτοια θέλουν για ν’ αναδείξουν το θέμα...ΑΙΜΑ...πολύ ΑΙΜΑ...τα «υπόλοιπα» λοιπόν θα.... τ’ αναλάβουν αυτοί...η δίψα τους για αιματηρό θέαμα είναι τόση που θα στραφούν ακόμη και ενάντια στ’ αφεντικά τους προκειμένου να γεμίσουν τις εικόνες τους από τα αιματηρά συντρίμμια του «απονενοημένου διαβήματός» σου...

Πιθανότατα μετά απ’ αυτό δεν θα τολμήσει κανείς τους να ξαναπειράξει σπίτι της φτωχολογιάς...

Πιθανότατα θα εξαφανιστούν από προσώπου γης...

Ή μήπως είναι τόσο αναίσθητοι που δεν θα χαμπαριάσουν ούτε από κάτι τέτοιο;

Ποιός ξέρει; Ίσως το ανακαλύψουμε σύντομα...ίσως και όχι...

Όπως και να’ χει ήταν να μην ξεκινήσει αυτή η διαδικασία σκέψης...σε πολλούς όπως φαίνεται «εκεί έξω»...

Ήταν να μην μπουν σ’ αυτή την φάση «σιγής ασυρμάτου», σ’ αυτή την φάση της «εκκωφαντικής Σιγής» τόσες εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών...

Ήταν να μην θεριέψει όλο αυτό το ΜΙΣΟΣ κατά εκείνων «εκεί πάνω»...όλη αυτή η ΟΡΓΗ, ο ΘΥΜΟΣ...


Το νοιώθεις πως πολλοί, πάρα πολλοί απ’ αυτούς είναι συντονισμένοι στην μαυρισμένη τους ψυχή με κείνη την «στιγμή»....

Τελούν εσωτερικά σε στάση αναμονής...

Έτοιμοι ν’ ακολουθήσουν τη Βία....ότι κι αν σημαίνει αυτό...

Το «πρωτοβόλι» περιμένει αδημονώντας ο κατεστραμμένος, απελπισμένος ραγιάς...κι όποιον πάρει ο χάρος το κατόπι απ’ όσους έκλεψαν το βιός του και κατέστρεψαν τον κόσμο του...

Είναι να μην ξυπνήσει η δίψα του φτωχού για δικαιοσύνη, εκδίκηση και ΑΙΜΑ....

Και είναι να μην γευτεί ΑΙΜΑ το εξημερωμένο σκυλί...ξαναγίνεται ΛΥΚΟΣ...



Γιώργος Ανεστόπουλος

ΟΔΕΥΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ: Επιλεκτικό “Κούρεμα” στα θαλασσοδάνεια των ΜΜ”Ε”!

http://olympia.gr/2013/12/03/%CE%BF%CE%B4%CE%B5%CF%85%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%85%CF%84%CE%B7-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CE%BA/

ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΥΚΝΕΙΟ ΑΣΜΑ ΤΟΥ ΣΤΟΥΡΝΑΡΑ;

Ένα άθλιο ιερατείο τραπεζιτών, πολιτικών και νταβατζήδων των ΜΜ”Ε” εξυφαίνει το απόλυτο σκάνδαλο που θα μπορούσε να ζήσει η Ελληνική κοινωνία αυτές τις στιγμές.

Πίσω λοιπόν από την φημολογία για “κούρεμα” δανείων επιχειρήσεων, δεν κρύβεται τίποτε άλλο από τα θαλασσοδάνεια των μεγαλοβαρώνων των ΜΜ”Ε”. Αυτά δηλαδή που θα έπρεπε να είχαν οδηγήσει στην φυλακή τους κακούργους δυνάστες της κοινής γνώμης. Αυτοί που συνέβαλαν στην καταστροφική πολιτική του μνημονίου ώστε δόλια να οδηγήσουν στον όλεθρο την πραγματική

οικονομία, νομοτελειακά δεν είχαν κανένα μα κανένα έσοδο πέραν της τραπεζικής διαφήμισης και του δανεισμού. Με αυτόν τον τρόπο, οι τράπεζες κρατούσαν ζωντανούς τους νοσογόνους επιχειρησιακούς οργανισμούς με αντάλλαγμα την προώθηση πολιτικών και πολιτικών (προσώπων) που θα διαιώνιζαν την σκανδαλώδη εύνοια προς τις τράπεζες.

Τώρα που τα ποσά των οφειλών τους είναι ιλιγγιώδη, με πρόσχημα την “επανεκκίνηση” της οικονομίας, θα επιχειρήσουν να κουρέψουν τα δάνεια των ΜΜ”Ε” ώστε να επιτύχουν δύο πράγματα:

1. Τον απολυτο, πλήρη έλεγχο εμπρός στον όλεθρο που έρχεται.

2. Την επιβίωση των συγκεκριμένων καθεστωτικών διαύλων, κατά τα πρότυπα που έγινε στην κατοχή ή την δικτατορία.

Με το χρήμα των φορολογουμενων βεβαίως, αφού αυτό είναι το μόνο ρευστό (ανακεφαλαιοποιημένο ή μη) που υπάρχει στις τράπεζες. Ενδέχεται μάλιστα αυτή η επαίσχυντη κίνηση να είναι η τελευταία του Στουρνάρα που μετά θα “θυσιαστεί” για να αναχαιτισθούν οι αντιδράσεις, χωρίς όμως να αντιστραφεί αυτή η δόλια υπεξαίρεση δημόσιου πλούτου.

Αναμένουμε τις εξελίξεις. Δυστυχώς είμαστε μικροί για να τις αποτρέψουμε, θα φροντίσουμε όμως να γίνει γνωστό κάθε βήμα. Ώστε να χρησιμοποιηθεί όποτε και όταν γίνουν τα ειδικά δικαστήρια.

“Μαμά μην κλαίς, θα τα λέμε στο Skype” είναι η νέα ταινία του 1ου ΕΠΑΛ Άργους. Δείτε την!

http://www.syllogosperiklis.gr/%CE%BC%CE%B1%CE%BC%CE%AC-%CE%BC%CE%B7%CE%BD-%CE%BA%CE%BB%CE%B1%CE%AF%CF%82-%CE%B8%CE%B1-%CF%84%CE%B1-%CE%BB%CE%AD%CE%BC%CE%B5-%CF%83%CF%84%CE%BF-skype-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%BD/

“Μαμά μην κλαίς, θα τα λέμε στο Skype” είναι η νέα ταινία του 1ου ΕΠΑΛ Άργους

Η ταινία των μαθητών του τομέα Ηλεκτρονικής-Ηλεκτρολογίας και του τομέα Μηχανολογίας πραγματεύεται τη μετανάστευση των νέων Ελλήνων επιστημόνων στο εξωτερικό για ένα καλύτερο μέλλον.

Το σενάριο της ταινίας βασίζεται σε ένα άρθρο του δημοσιογράφου Απόστολου Λυκεσά.

“Παλιά οι Έλληνες μετανάστευαν εξαιτίας της φτώχειας, της ανέχειας.

Κουβαλούσαν τις αναμνήσεις τους σαν ξόρκια, για τους δράκους της ξενιτιάς κι έσερναν, εκτός από τους ταπεινούς τους μπόγους, πιότερο την υπόσχεση για επιστροφή.

Όλα για αυτή τη μέρα του γυρισμού…

Αν είναι αλήθεια ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται είτε ως φάρσα είτε ως τραγωδία, στην περίπτωση της Ελλάδας ισχύει σαφώς το δεύτερο.

Εγκλωβισμένη στη δίνη της κρίσης και με την ανεργία να απογειώνεται, σπρώχνει στο περιθώριο τα παιδιά της.

Παλιά στη ξενιτειά ζητούσαν δυνατά κορμιά.

Τώρα ζητούν δυνατά μυαλά. Τα Ελληνικά μυαλά..

Οι Έλληνες παίρνουν και πάλι το δρόμο της μετανάστευσης…

Η οικονομική κρίση «σκότωσε» τα όνειρα των νέων. Η λέξη ανεργία τους στοίχειωσε.

Πολλοί δεν αναγνωρίζουν πια τον τόπο που μεγάλωσαν. Αγωνία, θλίψη, και ανεργία. Έτσι πήραν τη μεγάλη απόφαση να φύγουν και να αναζητήσουν τη δική τους Ιθάκη, που θα τους επιτρέπει τουλάχιστον να ονειρεύονται….

Φεύγουν κατά χιλιάδες. Νέοι με μεταπτυχιακά, διδακτορικά, έμπειροι τεχνικοί αλλά και απελπισμένοι μεσήλικες.

Παρηγορούν τους δικούς τους «μην κλαις, βρε μαμά, θα τα λέμε στο σκάιπ»” …. Η συνέχεια στην ταινία.

Η πρώτη προβολή της ταινίας έγινε στην εκδήλωση του 1ου ΕΠΑΛ Άργους για τον εορτασμό της επετείου του Πολυτεχνείου.

Η επίσημη προβολή της ταινίας θα γίνει στις 30 Νοεμβρίου, στο 16ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για νέους και παιδιά.

Η ταινία :

Ένα συγκλονιστικό γράμμα για ένα ιδιαίτερο παιδί

 από e-mail

Όταν έμαθα ότι ήμουν έγκυος, δεν προσευχόμουν να γεννήσω ένα όμορφο μωρό.
Αυτό ίσως το ονειρευόμουν, αλλά το μόνο πράγμα που με απασχολούσε ήταν να γεννήσω ένα υγιές παιδί.
Έτρεμα στη σκέψη ότι μπορεί το μωράκι μου να είχε αυτισμό, σπαστικότητα, νοητική στέρηση. Έτρεμα, γιατί έχω ζήσει από κοντά τον πόνο της μάνας που κλαίει μερόνυχτα για τον ρατσισμό που δέχεται το παιδάκι της.
Οικογένειες διαλύονται γιατί δεν αντέχουν το βάρος…
Παιδιά ζουν σαν μπαλάκια, πότε στο ένα ίδρυμα και πότε στο άλλο γιατί δεν τα δέχονται στα σχολεία. Άνθρωποι τους συμπεριφέρονται σαν μιάσματα, σχεδόν τους φοβούνται και τους απεχθάνονται…
Κάθε φορά που συναντώ μαμάδες με αυτιστικά παιδάκια, διαλύομαι.
Πώς να περιγράψεις τον πόνο τους;
Πώς να τον νιώσεις τη στιγμή που το δικό σου παιδί χαίρει άκρας υγείας, παίζει με τα υπόλοιπα παιδάκια στην παιδική χαρά, πάει καθημερινά στο σχολείο…
Αυτές οι μαμάδες, είναι σύγχρονες ηρωίδες και σε αυτές τις μαμάδες είναι αφιερωμένο το σημερινό μου post.
Αυτό που θα διαβάσετε, είναι το γράμμα που έγραψε η Κατερίνα για την καλή της φίλη που αγωνίζεται να μεγαλώσει αξιοπρεπώς το αυτιστικό παιδί της. Η Κατερίνα δεν είναι δημοσιογράφος, ούτε συγγραφέας. Όμως θα εκπλαγείτε με το συγκινητικό γράψιμό της, με την αληθινή της γραφή που ξεχειλίζει σε περιγραφικότητα και συναίσθημα.
Κατερίνα, σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό που διάβασα!
Όταν ήμουν στην Έκτη Δημοτικού έγινε κάτι μαγικό! Γνώρισα τον Τάκη! Ο Τάκης ήταν ένα παιδί με ειδικές ανάγκες, κάποια χρόνια μεγαλύτερός μου. Ήταν η μασκότ της περιοχής με την κακή, κάκιστη έννοια… Τα παιδιά τον κορόιδευαν, οι μεγάλοι τον κορόιδευαν, όλοι τον κορόιδευαν και τον περιγελούσαν κι έκαναν πλάκα με τον Τάκη.
Με τον τρόπο που μιλούσε ή προσπαθούσε να μιλήσει, με τις άναρθρες κραυγές του, με τις άτσαλες κινήσεις και τους μανιερισμούς του, με το γέλιο του και το ορθάνοιχτο στόμα του. Κι εκείνος γελούσε ακόμη περισσότερο προκαλώντας ακόμη περισσότερο τις κοροϊδίες και τα πειράγματα.
Ήταν η πρώτη ημέρα στην Έκτη τάξη και θυμάμαι την μαμά του Τάκη να τον κρατά από το χέρι ολόκληρο άντρα και να μιλά με το δάσκαλο.
Έκλαιγε, έκλαιγε γοερά και θυμάμαι μια φράση που άκουσα στα κλεφτά “Θα γονατίσω εδώ μπροστά σας, να σας φιλήσω τα πόδια. Σας ικετεύω, σας παρακαλώ, σας παρακαλώ”. Δεν το ήξερα τότε, μα έβλεπα μια Ικέτιδα…
Αμέσως μετά ο Τάκης μπήκε στην τάξη με το δάσκαλο κι έγινε χαμός. Γέλια, φωνές, λες κι ήρθε το τσίρκο… Ο δάσκαλος δεν μας μάλωσε, δεν είπε τίποτε. Έβαλε τον Τάκη να καθίσει στο πρώτο θρανίο και μας ανακοίνωσε πως κάθε λίγες ημέρες ένα νέο παιδί από όλους εμάς θα καθόταν δίπλα στον Τάκη και θα είχε την ευθύνη του, έτσι ώστε ο Τάκης να μη χάνει τα μαθήματα, να βρίσκει τα μολύβια και να μαζεύει τα πράγματά του, να έχει βοήθεια στο διάβασμα…
Φρίξαμε! Θα καθόμασταν μαζί με τον Τάκη; Μα ο Τάκης έχει σάλια. “Θα του μάθετε να τα σκουπίζει!”, μας είπε ο δάσκαλος. Μα ο Τάκης μας πειράζει, μας χτυπάει, μας ενοχλεί. “Θα σταματήσετε να τον πειράζετε, να τον χτυπάτε, να τον ενοχλείτε!”, έλεγε εκείνος. Μα ο Τάκης δεν ξέρει να διαβάζει καν! “Θα τον βοηθήσετε εσείς, να μάθει να διαβάζει!”.
Κι έτσι η τάξη στην Έκτη Δημοτικού εκείνη την αξέχαστη χρονιά… ανέλαβε τον Τάκη. Κάθισα κι εγώ μαζί του σαν ήρθε η σειρά μου και τον θυμάμαι τόσο χαρούμενο και γελαστό, τόσο γενναιόδωρο για τη βοήθεια, τόσο αγωνιστή και τόσο ευτυχισμένο για πρώτη φορά!
Θυμάμαι να προσπαθώ να τον κάνω να πει το όνομά μου κι όταν τα κατάφερε τι απίθανο ήταν εκείνο το χειροκρότημα και το άναρθρο δυνατό του γέλιο με το λαμπερό πρόσωπο! Θα μου μείνει αξέχαστο!
Στο τέλος της χρονιάς ο Τάκης είχε μάθει να διαβάζει, μάζευε τα πράγματά του και πάντα ερχόταν προετοιμασμένος για την επόμενη ημέρα! Και το πιο σημαντικό: Είχε φίλους! Έπαιζε μαζί με τα αγόρια ποδόσφαιρο και με τα κορίτσια κυνηγητό κι αν και ήταν άτσαλος και αργός πάντα ήταν μαζί μας στα ομαδικά παιχνίδια. Έκανε για πρώτη φορά παρέλαση, περήφανος κι όλοι τον χειροκροτούσαν παρόλο που έχανε το βήμα του, επιτέλους αποδεκτός μπροστά σε όλους εκείνους που τον είχαν σαν παιχνίδι.
Στο τέλος της χρονιάς ο Τάκης ήταν ο προστατευόμενός μας, κανείς δεν τον πείραζε, κανείς δεν τον ενοχλούσε, δεν ανεχόμασταν λέξη για εκείνον… Ο Τάκης είχε γίνει από ιδιαίτερος ξεχωριστός… Σπάνιος! Κι ήταν δικός μας και νιώθαμε κι εμείς ξεχωριστοί μαζί του.
Την τελευταία ημέρα στο σχολείο, θυμάμαι την μαμά του Τάκη. Κρατούσε στα χέρια της τα χέρια του δασκάλου, είχε το πρόσωπό της κολλημένο σε εκείνα τα ντροπαλά του χέρια, τα φιλούσε κι έκλαιγε με λυγμούς, ψιθυρίζοντας “ευχαριστώ, ευχαριστώ…”.
Ήταν η τελευταία του χρονιά στο σχολείο η Έκτη Δημοτικού. Δεν πήγε ποτέ στο γυμνάσιο ο Τάκης… Η μαμά μου ακόμη τον θυμάται και κλαίει κι ακόμη θυμόμαστε εκείνον το δάσκαλο, τον καταπληκτικό εκείνο άνθρωπο που μας έκανε το μεγαλύτερο δώρο που μπορούσε να κάνει ένας δάσκαλος… Μας έκανε υπεύθυνους ανθρώπους. Μας έκανε ανθρώπους! Εκείνον τον απίθανο μπουρλοτιέρη που έβαλε φωτιά στα όνειρα μας… Δραγανίδης ήταν το όνομα του. Δεν έχω γράψει ποτέ μου ονόματα μα θα κάνω μιαν εξαίρεση για αυτόν τον ξεχωριστό παιδαγωγό. Ο κύριος Δραγανίδης… νέος, ξανθός, μουσάτος, ψηλός, αδύνατος κι όμορφος, σαν το Χριστό τον ίδιο. Όπου κι αν είσαι δάσκαλε, καλή σου ώρα και σε ευχαριστώ!
Πριν λίγα χρόνια γεννήθηκαν τα παιδιά μας κι ήμασταν ευτυχισμένοι μα για ένα αγαπημένο μας ζευγάρι η ευτυχία είχε πίκρα και πόνο όταν διαπιστώθηκε πως ο πανέμορφος γιος τους μεγαλώνοντας ανέπτυσσε κάποιες ιδιαιτερότητες στη νοητική και κινητική του ανάπτυξη.
Ο δρόμος είναι ατελείωτος για το γονιό, μα όλα τα μπορεί για το παιδί του. Μαθαίνει πως ο δρόμος έχει αγώνα και προχωρά προσπερνώντας εμπόδια, ιδιαίτερα στη χώρα μας κι εκεί που όλα μπαίνουν σε ένα ρυθμό και ο γονιός χαλαρώνει λίγο, έρχεται η ώρα το παιδί να μπει στην Δημόσια Εκπαίδευση και ο γονιός να γίνει, η μαμά του Τάκη!
Έτσι με φρίκη διαπιστώσαμε εν έτη 2000 και κάτι, γονείς να μαζεύουν υπογραφές για να φύγει από τα νήπια το ιδιαίτερο παιδί που ρίχνει το επίπεδο Χάρβαρντ των παιδιών τους… Ένα παιδί γελαστό κι ήσυχο, χωρίς ίχνος επιθετικότητας, που το μόνο του έγκλημα ήταν πως ήταν αργό και καθυστερούσε το ρυθμό στην τάξη. Και ξαφνιαστήκαμε ακόμη περισσότερο, γιατί αυτοί οι γονείς που έβαλαν τις υπογραφές τους, δεν μας ήταν άγνωστοι.
Ζήσαμε από τους φίλους μας να αντιστέκονται, να παλεύουν με ένα θηρίο… Και το σύστημα να νικά ξανά και ξανά!
Ζήσαμε δασκάλους “μικρούς”, μικρότερους των περιστάσεων, να μην θέλουν να παλέψουν για ένα παιδί που έχει ανάγκη, πολύ μεγαλύτερη από τα υπόλοιπα νήπια του επιπέδου Χάρβαρντ, που ήξεραν κιόλας να κόβουν, να κολλούν και να λένε βου και α, βα! Πολύ πιο γρήγορα από εκείνον τον μικρό ξεχωριστό γιο των φίλων μας…
Και τα κατάφεραν! Τον έδιωξαν…
Κι οι γονείς συντετριμμένοι σαν τη μαμά του Τάκη έψαχναν να βρουν κάποιον γενναίο, κάποιον με όραμα, κάποιον άνθρωπο… Και βρήκαν. Βρήκαν πολλούς! Γιατί υπάρχουν…
Θυμάμαι τη φίλη μου, τη μαμά, με πόση αξιοπρέπεια να στέκεται μπρος μου με τα μάτια θολά λέγοντάς μου ” Κάθε αρχή της χρονιάς ο ίδιος αγώνας… Κάθε αρχή της χρονιάς τρέμω…”.
Τρέμει γιατί στην χώρα αυτή δεν υπάρχει σχέδιο ή πρόγραμμα για τους ιδιαίτερους ανθρώπους. Ελπίζεις να πέσεις σε καλό δάσκαλο, σε καλό διευθυντή, σε καλό άνθρωπο…
Το αγόρι μας τα κατάφερε κι έμαθε να γράφει και να διαβάζει και να μιλάει και να λύνει μαθηματικές ασκήσεις, γιατί έχει για μαμά, “την μαμά του Τάκη” και για δασκάλους ανθρώπους μα Α κεφαλαίο….
Όμως, όλα αυτά τα έγραψα για άλλο λόγο. Γιατί έρχεται η ώρα του θερισμού και μπορεί να γεννήσεις ένα φυσιολογικό υγιέστατο πανέμορφο στα μάτια σου παιδί μα να είσαι προσεκτικός και ταπεινός γιατί η ζωή έχει γυρίσματα πολλά.
Τα παιδιά βρίσκουν τον τρόπο να περιθωριοποιήσουν, να κοροϊδέψουν, να ταπεινώσουν και σήμερα μπορεί να είναι διαφορετικός ο Τάκης, μα αύριο ποιος ξέρει… ίσως να είναι διαφορετικό το δικό μας παιδί.
Για πολλούς και ασήμαντους λόγους… Δεν χρειάζεται να είναι κάτι σοβαρό, μην νομίζουμε πως μόνο τα σοβαρά μας κάνουν ιδιαίτερους…
Στα μάτια των παιδιών, το δικό μας παιδί, μπορεί να είναι διαφορετικό ή ιδιαίτερο γιατί έχει μακριά μαλλιά, γιατί μιλά πολύ αργά ή πολύ γρήγορα, γιατί ψευδίζει, γιατί κλαίει πολύ ή γιατί είναι φωνακλάδικο, γιατί είναι φαφούτικο, γιατί είναι γκρινιάρικο, γιατί παριστάνει το μάγκα, γιατί είναι κοντύτερο ή ψηλότερο από τα παιδιά της ηλικίας του, γιατί είναι παχουλό, ή πολύ αδύνατο, γιατί δεν μπορεί να τρέξει γρήγορα, γιατί δεν μπορεί να βάλει καλάθι στο μπάσκετ, γιατί το θεωρούν άσχημο, γιατί δεν μπορεί να διαβάσει το ίδιο καλά ή γρήγορα με τα υπόλοιπα παιδιά, γιατί δυσκολεύεται στα μαθήματα, γιατί είναι πιο σκούρο το δέρμα του ή πιο ανοιχτό… Ποιος ξέρει;
Τα παιδιά βρίσκουν λόγους για να γίνουν σκληρά με τη διαφορετικότητα και τότε θα έρθει η σειρά μας να νιώσουμε το περιθώριο μέσω του παιδιού μας… Θα νιώσουμε τον πόνο και την απόγνωση και τότε θα γίνουμε “η μαμά του Τάκη”! Κι ίσως αυτό να είναι παροδικό μιας και το παιδί μας μπορεί να αλλάξει, να ψηλώσει, να αδυνατίσει, να κόψει τα μαλλιά του και να μην είναι πια διαφορετικό, όμως ο Τάκης θα είναι για πάντα Τάκης κι η μαμά του θα έχει για πάντα να αντιμετωπίζει γονείς σαν εμάς που θεωρούμε τα παιδιά μας ανώτερα και σημαντικότερα και μπορεί να ξεχάσουμε πως είμαστε άνθρωποι και να γίνουμε κάτι άλλο. Τότε θα έχει έρθει για εμάς η ώρα του θερισμού…
Όχι, η ζωή δεν εκδικείται, η ζωή εκπαιδεύει και για κάποιους, ήρθε η ώρα της εκπαίδευσης. Η ζωή θα βρει τρόπο να μας εκπαιδεύσει κι ας μην χρειαστεί αυτό να γίνει με πόνο. Οπότε ας κάνουμε χρήσιμη μια σκληρή εμπειρία, ας εκπαιδευτούμε κι ας εκπαιδεύσουμε κι εμείς τα παιδιά μας στο να αποδέχονται την διαφορετικότητα. Μόνον έτσι θα μάθουν να αναγνωρίζουν την περιθωριοποίηση για να την αποφεύγουν είτε ως θύτες, είτε ως θύματα, είτε ως απλοί παρατηρητές.
Έχε το νου σου λοιπόν, γιατί όλα στη ζωή αλλάζουν. Να το θυμάσαι κάθε φορά που δεν θέλεις έναν Τάκη να σταθεί δίπλα στο τέλειο πλάσμα σου… Να θυμάσαι πως ίσως έρθει η στιγμή να δοκιμαστείς σκληρά, πολύ σκληρότερα από όσο αξίζει σε άνθρωπο και σε γονιό και τι θα γίνει τότε; Τι θα γίνει αν το πλάσμα σου σταματήσει να είναι “τέλειο”; Τι θα γίνει αν η ζωή θελήσει εσύ αύριο να είσαι η “μαμά του Τάκη”;
Ικέτιδα στα πόδια ενός ξένου;
Με τεράστιο σεβασμό στις μαμάδες του κάθε Τάκη και πάνω από όλα σε εσένα φίλη, γενναία μαμά του γενναίου σου παιδιού…
Αισθάνομαι πελώρια συγκίνηση σήμερα με αυτό το θέμα που ανακίνησε μνήμες και συναισθήματα πολλά…
Είμαστε όλοι γονείς του Τάκη…

Κατερίνα
Καλή σας ημέρα!

ΔΙΠΛΩΜΑ!

από e-mail

Γνωρίστε τον άνθρωπο που τρέλανε τους διατροφολόγους

  http://medicalnews.gr/2013/12/gnoriste-ton-anthropo-pou-trelane-tous-diatrofologous/

Ο David Jeffries τρέφεται αποκλειστικά και μόνο από φαστ φουντ, καπνίζει περίπου 50 τσιγάρα την ημέρα και έχει να φάει φρούτο για περισσότερα από 10 χρόνια. Και όμως, ο 66χρονος Βρετανός ισχυρίζεται ότι βρίσκεται σε άριστη φυσική κατάσταση και επιμένει ότι δεν έχει νιώσει ποτέ νεότερος.

Ο David χαρακτηρίζει ως «σκουπίδια» τις συμβουλές διατροφής και φροντίζει να συμπεριλαμβάνει στο καθημερινό του γεύμα το αγαπημένο των Βρετανών Fish and Chips, λουκάνικα, αυγά και πολλά άλλα φαγητά που σίγουρα δεν συστήνουν οι διαιτολόγοι και διατροφολόγοι.

Όσο για την άθλησή του επιλέγει να χορεύει στο σαλόνι και να τρέχει. «Ποτέ δεν ακούω τους ειδικούς. Ο κόσμος είναι γεμάτος από αυτούς – και γι ‘αυτό είμαστε σε τέτοια χάλια», δήλωσε ο 66χρονος στη Daily Mail.

Πνεύμα Θεατρικό 94ο (Νοσταλγία Ρεμπέτη+ΒlackOut+Συνέντευξη για Μήδεια) - από την Ηρώ Μητρούτσικου

Χώρος Έκφρασης και Πολιτισμού Έλιον: κάλεσμα σε καλλιτέχες: Αγ. Αναργύρων και Αγαθάρχου 5, Ψυρρη athinaioipolites2013@yahoo.gr  http://www.elion-athinaioipolites.gr/

Συνέντευξη του σκηνοθέτη Φίλιππου Κανακάρη  στην  Ηρώ Μητρούτσικου  για την εξαιρετικη παράσταση του  

Η Μήδεια γράφτηκε σε μια περίοδο κρίσης, όπως η σημερινή...

http://www.attikipress.gr/72129/h-mhdeia-grafthke-se-mia-periodo-krishs-opws-h-shmerinh

 

Ρεμπέτες σε μπαρ και ηθοποιοί σε καφενείο;

 

Δυο παραστάσεις-περφόρμανς, γεμάτες απλότητα, αγάπη και νοσταλγία, αποπνέουν κάτι από τα παλιά μπουλούκια, που γύριζαν την Ελλάδα και έπαιζαν σε καφενεία και σχολεία!

 Η ιστορία της χώρας μας, μέσα από την ματιά ενός γέρου ρεμπέτη, περιοδεύει σε μπαρ και διάφορους χώρους, ενώ ο Χρήστος Σαπουτζής άραξε Κυριακή μεσημέρι στο καφενείο «Χαλαρά»!

 

 

“Η νοσταλγία ενός ρεμπέτη”

 

 

Ο  γάλλος Jean-Jacques Tesson συναντήθηκε με τον μουσικό Γιώργο Μακρή και από κοινού αποφάσισαν να κάνουν μια παράσταση που θα σκιαγραφεί την ιστορία του ρεμπέτικου. Ο Τεσόν ερωτεύτηκε αυτή την Ελληνική μουσική του υποκόσμου, όπως είχε ερωτευτεί το blues και το fado. Σεμνή, όπως είναι γεννημένη μέσα στη μιζέρια, αλλά ξεπερνώντας την, τον κέρδισε.  Έτσι δημιουργήθηκε ένα ταξίδι που συνδυάζει ζωντανή μουσική και παντομίμα.

Η ιστορία είναι απλή, αλλά δρα σε δύο επίπεδα, όπως δύο είναι και τα μουσικά είδη για τα οποία μιλά: το Πειραιώτικο και το Σμυρναίικο. Η συνάντηση αυτών των δύο μουσικών ειδών, λόγω της Μικρασιατικής καταστροφής, θα γεννήσει το ρεμπέτικο!

Όπως η συνάντηση του μουσικού Μακρή και του σκηνοθέτη θεάτρου δρόμου,Τεσόν γέννησε αυτή την παράσταση και ένωσε δυο ομάδες: το συγκρότημα ρεμπέτικης μουσικής "Οι Παραπεταμένοι” με την θεατρική ομάδα "Παίζω-Δρόμος".

 

Το πρώτο επίπεδο της ιστορίας αφορά τον έρωτα δύο ανθρώπων (δηλ. δύο διαφορετικών μουσικών): του νεαρού Πειραιώτη ρεμπέτη και της τσαχπίνας Σμυρνιάς προσφυγοπούλας. Η συνάντηση τους συμβολίζει την αρχική αντιπαράθεση, αλλά και το μετέπειτα κράμα των δύο μουσικών ειδών, το οποίο αποτελεί σελίδα της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας. Από το 1920 έως τη δεκαετία του 1960, το ρεμπέτικο τραγούδι ακολουθεί τις περιπέτειες και τα πάθη της χώρας: Μεγάλη Καταστροφή, δικτατορία του Μεταξά, Κατοχή, Εμφύλιος.

 

Μια νοσταλγική παράσταση με μιμική και live μουσική (Γ.Μακρής, Κ.Τσόπελας, Γ.Χαρατσής, Ι.Πάτερος), που την συνοδεύει η υπέροχη φωνή της Ρένας Στρούλιου. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης υποδύεται τον ηλικιωμένο πρωταγωνιστή που αναπολεί και έτσι τον βλέπουμε και επί σκηνής σε νεαρή ηλικία (Γ.Κωσταράς), όχι μόνο να ερωτεύεται την Σμυρνιά (Φρ. Αναστοπούλου), αλλά να φεύγει και για το μέτωπο και τελικά να χάνει την αγάπη του, όπως χάθηκε και η καθαρότητα και η βιωματικότητα του λαϊκού τραγουδιού.

Αξιομνημόνευτη η στιγμή που ο ρεμπέτης Γιώργος Μακρής, με την έλευση της νέας τάξης, μετατρέπει σε σκυλάδικο το εκπληκτικό τραγούδι του, «η Τσουλάρα», σε δικούς του στίχους και μουσική του Ισίδωρου Πάτερου. Οι ρεμπέτες αρχίζουν να αποχωρούν ένας ένας από το πάλκο και έτσι σηματοδοτείται η αλλαγή του μουσικού ύφους, η οποία επήλθε σταδιακά μέσα από τις νέες διασκεδαστικές ανάγκες…. της μεσοαστικής κοινωνίας.

Η μουσικοθεατρική αυτή παράσταση δεν μιλάει, όμως, μόνο για το ρεμπέτικο τραγούδι και τον ανεκπλήρωτο έρωτα, αλλά μέσα από τις προβολές και τα παθήματα των πρωταγωνιστών, βλέπουμε, χρονολογικά, καρέ της Ελληνικής ιστορίας.

 

Η παράσταση παίζεται κάθε Τετάρτη στις 9.30

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ με οικονομική συμμετοχή.   Πληροφορίες: 6972- 335227

 

Για τις δύο επόμενες Τετάρτες μπορείτε να παρακολουθήσετε την “Νοσταλγία ενός ρεμπέτη” στο 

Cabaret Voltaire,

 Μαραθώνος 30 & Μ.Αλεξάνδρου, Μεταξουργείο  210-5227046

Και σε τρεις Τετάρτες από τώρα, στις 18/12, στο

«Σπίτι του Ηθοποιού»

Θήρας και Αλκαμένους 175, Κάτω Πατήσια
(metro Αττική ή Αγ.Νικόλαος)

 

Επίσης, το μουσικό συγκρότημα "Οι Παραπεταμένοι”, την άλλη Παρασκευή, 6 Δεκεμβρίου,

θα εμφανιστεί στην μουσική σκηνή:

«Μακάρι»

Ζωοδόχου Πηγής 125 και Κομνηνών

Νεάπολη εξαρχείων

στις 10.30μ.μ. (10 ευρώ με μπύρα, κρασί)
www.makari.gr

 

 

 

"Blackout" σε Ικαριώτικο μεζεδοπωλείο

 

Κρυμμένο σε μια στοά στην Εμμανουήλ Μπενάκη, υπάρχει ένα παλιό Ικαριώτικο καφενείο. Εκεί, για μερικά μεσημέρια Κυριακής, καθώς και Δευτερότριτα βράδυ, συμβαίνει κάτι πολύ όμορφο.  

Ο Χρήστος Σαπουντζής αφηγείται στους θαμώνες δυο από τις 16 ιστορίες που βρίσκονται στο βιβλίο «Κάτι θα γίνει, θα δεις» (Κρατικό Βραβείο Διηγήματος, 2011), του Χρήστου Οικονόμου. Πρόκειται για μια μικρή και διαφορετική παράσταση, με τον τίτλο (εμπνευσμένο από τα δυο διηγήματα)  "Blackout- Μια μικρή διαμαρτυρία".

 

Εκείνο που έκανε τους συντελεστές να ψάξουν να παρουσιάσουν την περφόρμανς τους σε κάποιο καφενείο, ήταν η πρώτη ιστορία: “Μουστακάκι με κάρβουνο”, η οποία διαδραματίζεται μέσα σε καφενείο-ουζερί, σε μια στιγμή που κόβεται το ρεύμα!

'Έτσι, λοιπόν, ο γνωστός ηθοποιός Χρ. Σαπουτζής,καθισμένος σε ένα τραπέζι μαζί με τους θεατές, που πίνουν Ικαριώτικο τσίπουρο και τρώνε μεζέ ή φρέσκο ψάρι και την σκηνοθέτιδα που σερβίρει, αφηγείται τις δύο μικρές ιστορίες με μεγάλη αμεσότητα, ενώ ο χώρος φωτίζεται μόνο με μικρές λάμπες στα τραπέζια, μια και έχουμε black-out… Κάποια στιγμή ανοίγει η τηλεόραση -όπως συνηθίζεται στα καφενεία- αλλά ο ήχος είναι οι ελάχιστες μουσικές νύξεις (Sancho 003) που βάζει από την κουζίνα η σκηνοθέτις Ειρήνη Μαργαρίτη.

Μια ιδιαίτερη, χαλαρή, εμπειρία στο καφενείο «Χαλαρά», Εμμ.Μπενάκη 26

Δευτέρα,Τρίτη 20.30

και Κυριακή 14.00. 

(10 ευρώ με μεζέ και ποτό)
Απαραίτητη η κράτηση: 6972 310 415, 6948 592574

 

 

Προτεινόμενες παραστάσεις που έχουμε δει:

Γιοί και Κόρες,                                                      Θέατρο Ν.Κόσμου

Ήταν κάποτε,                                                         Επί Κολωνώ

10cm up,                                                                   Olvio

Jazz 'N' Comedy,                                                       Skyfall

Interview,                                                              Ανάδυσις

ElizaDeth                                                                Vault

Μήδεια, Katharina Blum, Πενθεσίλεια group,   bios

Ευριδίκη,                                                               Πορεία

Ελάτε σ΄εμάς για καφέ,                                             Φούρνος

Mistero Buffo,                                                      Θησείον

Μπαρ σε καλό μας, Τα ραδίκια ανάποδα,                   ΕliArt

Χαλασοχώρηδες,                                                  Altera Pars

Πατριδογνωσία ή τίποτα πια δεν είναι για συγγνώμη,  Χυτήριο

Ανάκριση,                                                              Τζ.Καρέζη

Ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα,                              Εν Αθήναις

Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα,                               Εθνικό

 

 

Με ελεύθερη είσοδο:

Interview,                                                                              Ανάδυσις

Αιώνιος Προμηθέας,                                                           studio Οδού Πλαταιών

Το μπουλούκι,                                                                      Δήλος

Πέρσες,                                                                                  Δυναμό

Το πράσινο λεμόνι                                                               Λουκούμι bar

Αφιέρωμα στον Καβάφη,                                                   Δημ.Θέατρο Καλλιθέας

Τρωάδες,                                                                               2^ο γυμνάσιο