«Κλικ» στα άδυτα του Πιέρ Κωστό

http://zoornalistas.blogspot.gr/2013/12/blog-post_2.html

Πως προσγειώθηκαν τα ιδιωτικά τζετ που ταξίδευαν ώς το L.Α. για προμήθεια t-shirts...

Είναι αυτό που λέει η λαϊκή παροιμία: Πολλές φορές πάει η στάμνα στη βρύση, αλλά μία φορά θα σπάσει. Βλέπε και την περίπτωση του Πέτρου Κωστόπουλου, που βρέθηκε το πρωί της περασμένης Τρίτης στη ΓΑΔΑ για χρέη προς το Δημόσιο. Αυτός ήταν και ο λόγος που απουσίασε από το «Πρωινό mou», το οποίο παρουσιάζει εδώ και μερικές εβδομάδες στο Mega με σχετική, πολύ σχετική επιτυχία. Και έπεται συνέχεια...
Οι περιπέτειες για τον Πέτρο Κωστόπουλο είχαν αρχίσει από πολύ νωρίς, από τις πρώτες ημέρες έκδοσης του θρυλικού «ΚΛΙΚ».
Καινούργιο έντυπο ήταν, δεν γνώριζαν οι Ελληνες εκεί το 1988 τις χάρες του lifestyle, κοιμόταν μακάρια και η διαφημιστική αγορά, πώς να προκόψει το πράγμα; Κλυδωνιζόταν τις πρώτες μέρες το περιοδικό και δεν υπήρχε καμία εγγύηση για τη συνέχεια της έκδοσής του. Η λύση;..
Οι κακές γλώσσες της εποχής έκαναν λόγο για μια σημαντική οικονομική ενίσχυση εννιαψήφιου ύψους (για δραχμούλες μιλάμε, μην ταράζεσθε), που αφίχθη μέσω φιλικών οδών. Είναι αυτές οι παλιές πολιτικές γνωριμίες, που σε βγάζουν πολλές φορές από μια δύσκολη θέση, χωρίς μάλιστα να χρησιμοποιήσουν παράτυπες οδούς. Εκείνη την εποχή, άλλωστε, οι Ευρωπαίοι συναινούσαν σε όλα, όχι όπως σήμερα που λένε συνέχεια «όχι».
Ενας δεύτερος μεγάλος κλυδωνισμός ήρθε με την αποχώρηση της ομάδας Φώτη Γεωργελέ από το «ΚΛΙΚ». Ηθελαν μια άλλη κατεύθυνση για το περιοδικό, μια άλλη φυσιογνωμία τέλος πάντων, και δεν συμφωνούσαν διόλου με τη διαγραφόμενη παντοδυναμία Κωστόπουλου. Οπότε αποχώρησαν (η συνέχεια γνωστή σε όλους και πάλι χρόνια πολλά για τα δεκάχρονα της «Athens Voice») και το περιοδικό κόντεψε να δει τα ραδίκια ανάποδα.
Τα κατάφερε πάντως ο Πέτρος Κωστόπουλος να βρει λύσεις και συνεργάτες, τον ευνόησε και η εποχή που το γύριζε στον άγριο καταναλωτισμό και άνθησε εν τέλει αντί να λυγίσει το «ΚΛΙΚ». Και όλα πήγαν καλά επί σειρά ετών, ώς το 1994, όταν ο Κωστόπουλος ζήτησε μερίδιο στην επιχείρηση από τον εκδότη Αρη Τερζόπουλο.
Η απάντηση ήταν αρνητική και ο Πιέρ Κωστό (γαλλική εκδοχή, για φίλους και μόνο) αποχώρησε για να ανοίξει δικό του μαγαζί. Οπερ και εγένετο, καθώς συνεταιρίστηκε με τους Πάνο Μαρινόπουλο και Δάκη Ιωάννου για να φτιάξει την ΙΜΑΚΟ - όνομα προερχόμενο από τα αρχικά των επιθέτων τους. Κι εδώ ωστόσο εμφανίστηκαν δυσκολίες, όταν οι συνεταίροι αποφάσισαν κάποια στιγμή να πάρουν το καπελάκι τους και να φύγουν. Παρά τους κλυδωνισμούς, βρίσκονται λεφτά, αγοράζονται τα μερίδια, αρχίζει η επέκταση της εταιρείας, μένουν όλοι ευχαριστημένοι. Ακόμη και οι τράπεζες υποθέτω, που εκείνη την εποχή διακρίνονταν για την απλοχεριά τους.
Η τελευταία μεγάλη ζαριά του Πέτρου Κωστόπουλου παίχτηκε τον καιρό του Χρηματιστηρίου. Του τρελού χρηματιστηριακού πάρτι για να είμαι ακριβής, όταν η ΙΜΑΚΟ κατάφερε να μπει μετά βαΐων και κλάδων στο ταμπλό. Θυμάμαι ότι το είχαμε συζητήσει το θέμα εκείνη την εποχή και μου είχε πει ελαφρώς εκνευρισμένος: «Εδώ έχουν μπει αυτοί οι τύποι που τυλίγουν σάντουιτς κι έφτασαν να έχουν αξία 80 δισεκατομμύρια και δεν θα μπω εγώ;». Μπήκε λοιπόν, κέρδισε την εμπιστοσύνη του επενδυτικού κοινού, άντλησε κεφάλαια, τα σκόρπισε στους πέντε ανέμους όπως οι περισσότεροι επιχειρηματίες Τύπου εν Ελλάδι. Οι επενδύσεις τους αποδείχθηκαν περισσότερο ευκαιρία για δημόσιες σχέσεις, παρά θεμέλια λαμπρού μέλλοντος.
Και κάπως έτσι η ΙΜΑΚΟ φαλίρισε. Η εταιρεία που όρισε και καθόρισε το ελληνικό lifestyle, κατέρρευσε όταν διαλύθηκαν και οι τελευταίες ψευδαισθήσεις της ευμάρειας. Ψόφησε η διαφημιστική αγορά των περιοδικών, ξεφούσκωσαν τα παραφουσκωμένα expense accounts, προσγειώθηκαν τα ιδιωτικά τζετ που ταξίδευαν ώς το L.Α. για προμήθεια t-shirts.
Η πικρή συνέχεια δόθηκε την περασμένη Τρίτη στη ΓΑΔΑ, αφήνοντας μετέωρο το Mega και τους μανδαρίνους του, που δεν φρόντισαν να το ψάξουν λίγο καλύτερα το θέμα. Σαν μια σκηνή από αμερικανικό σίριαλ, όταν όλα πάνε ξαφνικά κατά διαόλου και ο ήρωας είναι παγιδευμένος σε ένα φλεγόμενο ασανσέρ...

Χρ. Ξανθάκης / Μέσα & media / Κ.Ε.

ΕΝΑΣ 12ΧΡΟΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΤΡΑΒΗΞΕ ΤΑ ΒΛΕΜΜΑΤΑ ΤΗΣ GOOGLE

http://www.votegreece.gr/archives/39024

Πηγαίνει Α΄ Γυμνασίου και σχεδιάζει τις δικές του εφαρμογές μεταξύ των οποίων και το ελληνικό Facebook

Ένας 12χρονος από τη Θεσσαλονίκη κατάφερε να κερδίσει το ενδιαφέρον στελεχών της Google χάρη στις ικανότητές του στον προγραμματισμό!

Ο Νίκος Αδάμ είχε βρεθεί στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης και στο περίπτερο της Google. Αφού μίλησε με υπεύθυνους της εταιρείας, κέρδισε μια πρόκληση για διοργάνωση προγραμματισμού της Google.
Ο νεαρός Θεσσαλονικιός πηγαίνει Α’ Γυμνασίου και έχει φτιάξει δύο εφαρμογές που εντυπωσίασαν την πολυεθνική εταιρεία. Αν και αυτοδίδακτος και παρά το νερό της ηλικίας, έχει τη δική του σελίδα, την οποία και έστησε ο ίδιος. Πρόκειται για το techisgame.com, στο οποίο παρουσιάζει εφαρμογές του.

Διαθέσιμο για κατέβασμα είναι ήδη το MSP και σύντομα θα γίνει διαθέσιμο το DTD. Το πιο εντυπωσιακό όμως πρόγραμμα που εξελίσσει ο νεαρός, είναι το «Tech is Social», το οποίο είναι ένα νέο μέσο κοινωνικής δικτύωσης σαν το Facebook, που θα επικεντρώνεται στην ασφάλεια του χρήστη.

Μιλώντας στην εφημερίδα «Καρφίτσα» ο Νίκος Αδάμ εξήγησε πως αν και δεν έχει διδαχτεί την επιστήμη της πληροφορικής, διαβάζει μόνος του βιβλία και καταφέρνει να σχεδιάσει τα δικά του προγράμματα.

Δείτε τι λέει ο ίδιος σε συνέντευξη που έδωσε…

 

Χειμώνας στο Άγιον Όρος. Φωτογραφίες

http://anavaseis.blogspot.gr/2013/12/blog-post_9895.html

Χειμώνα στο Άγιον Όρος. Φωτογραφίες

 

Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης: «Πως έγινα μοναχός». Συγκλονιστικό ηχητικό ντοκουμέντο

http://agioritikesmnimes.blogspot.gr/2013/12/3938.html

http://www.diakonima.gr

Οι δημοσκοπήσεις,οι εταιρείες, το δημόσιο ταμείο,οι στατιστικές, τα μικρά και τα μεγάλα ψέματα…

http://zeidoron.blogspot.gr/2013/12/blog-post_7203.html

Πού πήγαν όλες εκείνες οι εταιρίες δημοσκοπήσεων που μεσουρανούσαν στο μιντιακό σκηνικό;

του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου
Οι δημοσκοπήσεις είναι σημαντικό εργαλείο – τόσο για την καταγραφή του κλίματος που διαπνέει την κοινή γνώμη όσο και για τη χειραγώγησή της. Φανταστείτε, ας πούμε, να δημοσιεύονταν δημοσκοπήσεις που θα εμφάνιζαν τον ΣΥΡΙΖΑ με επτά ποσοστιαίες μονάδες μπροστά ή την κυβέρνηση να καταρρέει, πόσο διαφορετική θα ήταν η κατάσταση και η ψυχολογία του κόσμου. 

Φημολογείται έντονα ότι τέτοιες δημοσκοπήσεις υπάρχουν αλλά δεν δημοσιεύονται.

Να υποθέσουμε ότι δεν τις αφήνει να βγουν στο φως η κυβέρνηση για να μη διαλυθεί; Ή ότι δεν τις «κυνηγά» ούτε η αντιπολίτευση για να μην σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και πέσει η κυβέρνηση πριν το σωστό τάιμιγκ; Το ψέμα είναι βολικό από πολλές πλευρές…

_ Λάμδα Research, παρακαλώ;

_ Γεια σας, από το Mega καλούμε, θέλουμε να παραγγείλουμε μια δημοσκόπηση.

_ Βεβαίως, πώς τη θέλετε μαγειρεμένη;

Σιγή ασυρμάτου έχει πέσει τελευταία… Πού πήγαν όλες εκείνες οι εταιρίες δημοσκοπήσεων που μεσουρανούσαν στο μιντιακό σκηνικό; Γιατί τα κανάλια δεν μας παίρνουν πλέον τα αυτιά κάθε βδομάδα με το ποιος είναι ο καταλληλότερος πρωθυπουργός, ποια είναι η πρόθεση της ψήφου μας και ποιο κόμμα προηγείται;

Όχι ότι μας έλειψαν βέβαια… Για να πούμε και την αλήθεια, οι περισσότεροι από μας είναι σίγουροι ότι οι κατά παραγγελία δημοσκοπήσεις «μαγειρεύονται». Καταγράφεται μεν μια τάση από τη σχετική έρευνα που διεξάγεται, αλλά τα στατιστικά στοιχεία ερμηνεύονται κατά το δοκούν. Για παράδειγμα, η διαχείριση των «αναποφάσιστων»: πλέον καταγράφονται σε τόσο υψηλά ποσοστά που καθιστούν τα όποια συμπεράσματα αναξιόπιστα. Όπως και η διαχείριση των ερωτήσεων ή των προσφερόμενων απαντήσεων.

Δεν τα λέμε εμείς, η έκθεση της Ελεγκτικής Εταιρίας Δημοσκοπήσεων και Ερευνών Κοινής Γνώμης τα λέει, αναφερόμενη στην έρευνα της εταιρείας Κάπα-research για τους -υποτίθεται- «δημοφιλέστερους» περιφερειάρχες και δημάρχους της χώρας εν όψει των αυτοδιοικητικών εκλογών του 2014. Η έρευνα χτύπησε πρωτοσέλιδο στην εφημερίδα Το Βήμα της Κυριακής στις 15 Σεπτεμβρίου, ενώ -σύμφωνα με την ταυτότητά της- διεξήχθη διαδικτυακά μεταξύ 3 και 18 Ιουλίου 2013, σε δείγμα 30.249 ατόμων. Η έκθεση ελέγχου παραθέτει μια σειρά παραλήψεων και λαθών κατά τη διεξαγωγή της έρευνας για να συμπεράνει τελικά ότι η εν λόγω δημοσκόπηση «δεν πληροί τις προϋποθέσεις μιας αντιπροσωπευτικής έρευνας». Είδατε εσείς καμιά επανόρθωση;

Έτσι και αλλιώς κανείς δεν ζητά ευθύνες από τις εταιρείες δημοσκοπήσεων ή τα ΜΜΕ για πιθανά… «λάθη» ή παραλείψεις. Πριν από τις εκλογές του Μάη 2012, οι δημοσκοπήσεις που έβλεπαν το φως της δημοσιότητας έδιναν υψηλά ποσοστά σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (πολύ παραπάνω από αυτά που τελικά πήραν), ενώ στον ΣΥΡΙΖΑ έδιναν ποσοστό αισθητά πιο χαμηλό από αυτό που κατέγραψε. Την ίδια εποχή είχα στα χέρια μου μια αντίστοιχη έρευνα από το Πάντειο Πανεπιστήμιο, οι προβλέψεις της οποίας επιβεβαιώθηκαν πλήρως στις εκλογές. Να επισημάνουμε, βέβαια, ότι η έρευνα του Παντείου έγινε χωρίς τη χρηματοδότηση κάποιου από τα μεγάλα κόμματα ή των μίντια που τα στηρίζουν.

Δεν χωρά αμφιβολία ότι οι δημοσκοπήσεις είναι ένα πολύ σημαντικό εργαλείο. Τόσο σημαντικό, ώστε οι πληροφορίες αναφέρουν ότι ήταν ένας από τους δύο βασικούς λόγους που οδήγησαν την κυβέρνηση στην απόφαση να «τελειώσει» με τη Χρυσή Αυγή. Ο ένας ήταν η επίδειξη δύναμης των ακροδεξιών ταγμάτων ασφαλείας στους συγγενείς των θυμάτων στο Μελιγαλά και ο δεύτερος η δυναμική της Χρυσής Αυγής όπως αυτή καταγραφόταν, πριν τη δολοφονία του Κερατσινίου, στις κρυφές δημοσκοπήσεις που έχουν τα κόμματα και την έφερνε να ανταγωνίζεται σε ποσοστά ακόμη και τη ΝΔ.

Ασφαλώς όμως οι δημοσκοπήσεις αποτελούν και ένα –με επιστημονική τεκμηρίωση ενδεδυμένο– χαλινάρι που χρησιμοποιούν τα καθεστωτικά μέσα και οι κυβερνώντες για να κρατούν σε λήθαργο τους πολίτες. Φανταστείτε, ας πούμε, να δημοσιεύονταν δημοσκοπήσεις που θα εμφάνιζαν τον ΣΥΡΙΖΑ με επτά ποσοστιαίες μονάδες μπροστά ή την κυβέρνηση να καταρρέει, πόσο διαφορετική θα ήταν η κατάσταση και η ψυχολογία του κόσμου.

Φημολογείται έντονα ότι τέτοιες δημοσκοπήσεις υπάρχουν, αλλά δεν δημοσιεύονται. Να υποθέσουμε ότι δεν τις αφήνει να βγουν στο φως η κυβέρνηση για να μη διαλυθεί; Ή ότι δεν τις «κυνηγά» ούτε η αντιπολίτευση για να μην σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και πέσει η κυβέρνηση πριν το σωστό τάιμιγκ; Το ψέμα είναι βολικό από πολλές πλευρές…

Πάντως, στην «ελεύθερη αγορά» κανείς δεν χάνεται. Κι αν δεν ακούτε τόσο συχνά τις δημοσκοπήσεις τους, δεν σημαίνει ότι οι οκτώ πιο διάσημες στο κοινό εταιρείες ερευνών κοινής γνώμης (ALCO, GPO, Κάπα-Research, MARC, Metron Analysis και MRB) δεν κάνουν χρυσές δουλειές, πληρωμένες από το ελληνικό δημόσιο βεβαίως.

Μαγειρεύουν, άραγε, τις δημοσκοπήσεις οι εταιρίες που έχουν υπογράψει συμβάσεις με το δημόσιο και έχουν λάβει κονδύλια πολλών εκατομμυρίων ευρώ; Μια έρευνα που θα μέτραγε τι πιστεύουν οι πολίτες για τις ίδιες τις δημοσκοπήσεις και την αξιοπιστία τους θα είχε, νομίζω, εξαιρετικό ενδιαφέρον…
http://unfollow.com.gr/

Το μυστικό της Σύρου! Πώς η Goldman Sachs βούλιαξε την Ελλάδα!

http://tolimeri.blogspot.com/2013/12/goldman-sachs.html

Μια συγκλονιστική ομολογία έκανε πριν από λίγες ημέρες ο αντιπρόεδρος της Goldman Sachs Μάικλ Σέργουντ μιλώντας στην ιστοσελίδα του Καναλιού 4 της βρετανικής τηλεόρασης. «Είμαστε απολύτως σίγουροι ότι δεν θα κάναμε σήμερα μια τέτοια συναλλαγή όπως εκείνη» αποκάλυψε (κατόπιν εορτής ασφαλώς) αναφερόμενος στο περίφημο swap που έγινε επί εποχής Σημίτη και ευθύνεται σε τεράστιο βαθμό για την πορεία χρεοκοπίας της χώρας μας.
Αυτό το swap ήταν στην ουσία ένα σκοτεινό δάνειο που δόθηκε για να μπορέσει να εισέλθει η Ελλάδα στη ζώνη του ευρώ με τη βοήθεια της δημιουργικής λογιστικής, που έκανε συστηματικά η κυβέρνηση του κ. Σημίτη στην οικονομία. Και, όπως έγραψε πρόσφατα το πρακτορείο Bloomberg, τον Μάρτιο του 2012, ο πρώην επικεφαλής του ΟΔΔΗΧ Σπύρος Παπανικολάου έκανε μια φοβερή δήλωση αναφορικά με το θέμα: «Το 2001, την ημέρα όπου έκλεισε η συμφωνία, η ελληνική κυβέρνηση χρωστούσε στην Goldman Sachs περίπου 600.000.000 ευρώ περισσότερα από τα 2,8 δισ. ευρώ που είχε δανειστεί».

Η συμφωνία της Goldman Sachs με την τότε ελληνική κυβέρνηση πρακτικά αφορούσε ένα swap του ελληνικού δημόσιου χρέους από δολάρια και γεν σε ευρώ με τη χρησιμοποίηση των τότε συναλλαγματικών ισοτιμιών, που επέτρεψε στην ελληνική πλευρά να εμφανίσει μικρότερο ποσοστό χρέους για να καλύπτονται έτσι οι προϋποθέσεις ένταξης στην ευρωζώνη. Ειδάλλως, η χώρα μας δεν θα κάλυπτε τα αναγκαία κριτήρια.
Το κέρδος για την Ελλάδα ήταν ότι «κέρδισε» περί το 2% επί της ονομαστικής αξίας του χρέους της, ενώ για την τράπεζα μια συμφωνία σε βάθος χρόνου που της εξασφάλισε κέρδη πέντε φορές των αρχικώς προβλεπομένων.
Στον ισολογισμό για το έτος 2010, που κατατέθηκε στη Βουλή με υπουργό Οικονομικών τον Ευ. Βενιζέλο, αναφέρεται ότι τη συγκεκριμένη χρονιά εκείνο «το εκτός αγοράς» swap πρόσθεσε στο χρέος 5,2 δισ. ευρώ. Ηταν η χρονιά που το ποσόν καταγράφηκε επίσημα στο χρέος, ύστερα από πιέσεις που άσκησαν η Eurostat και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Δηλαδή με βάση αυτήν τη συμφωνία η Ελλάδα βρέθηκε να χρωστά στην τράπεζα 5,2 δισεκατομμύρια ευρώ για ένα δάνειο των 2,8 δισ.
Τα 600.000.000 ήταν η προμήθεια της Goldman Sachs, που πλήρωσε εν αγνοία του ο Ελληνας φορολογούμενος σε ένα βράδυ. Βέβαια, το κόστος εκείνου του swap δεν ήταν μόνο τα 600.000.000 της προμήθειας. Ωσπου να αποπληρωθεί το 2037 θα κοστίσει συνολικά στην Ελλάδα 16 δισ. ευρώ!
Ηταν μια από τις μαύρες σελίδες του «εκσυγχρονιστή» Κώστα Σημίτη, που τον πρόβαλε η διαπλοκή ως τον άνθρωπο που υποτίθεται ότι θα άλλαζε τη χώρα. Και μπορεί η συγκεκριμένη συμφωνία να ολοκληρώθηκε το 2001 (όταν πια τον κ. Παπαντωνίου είχε διαδεχθεί στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας ο έτερος εκλεκτός του κ. Σημίτη, Νίκος Χριστοδουλάκης), αλλά τα χρόνια εκείνα το μαγείρεμα των αριθμών ήταν εκτεταμένο και είχε ξεκινήσει από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, όταν υπουργός Οικονομικών ήταν ο Γιάννος Παπαντωνίου, ο οποίος είχε για δεξί του χέρι τον Γιάννη Στουρνάρα.  Στην ίδια πάντως κατεύθυνση (δηλαδή της υπερχρέωσης των επόμενων γενεών) ήταν εκτός του συγκεκριμένου swap και οι μέθοδοι των τιτλοποιήσεων που εφάρμοζε η κυβέρνηση Σημίτη. Παρουσιάζοντας τις τιτλοποιήσεις σαν πανάκεια προεισπράττονταν έσοδα από τα Λαϊκά Λαχεία, το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων κ.λπ. Σήμερα, στον καιρό της φοβερής κρίσης, τα έσοδα λείπουν από τους συγκεκριμένους φορείς, καθώς είναι υποθηκευμένα για πολλά χρόνια. Το αποτέλεσμα είναι να καταβάλλει στους φορείς αυτούς κονδύλια ο Προϋπολογισμός, τα οποία προέρχονται από δανεισμό.
Επί ημερών του κ. Παπαντωνίου ως υπουργού Εθνικής Οικονομίας είχαν αρχίσει άλλωστε όλες οι «προετοιμασίες» για το εκσυχρονιστικό «θαύμα» του κ. Σημίτη, που κατέληξε σε εθνική τραγωδία. Οι γνωρίζοντες μάλιστα τα παρασκήνια τονίζουν ότι το μεγάλο μυστικό βρίσκεται στο 1998, όταν ανακοινώθηκε η υποτίμηση της δραχμής στο πλαίσιο της πορείας που είχε χαραχθεί για την είσοδο στο ευρώ. (Εναν χρόνο αργότερα, το 1999, εξασφαλίστηκε η συμφωνία για την ένταξη στην ΟΝΕ και έτσι έπρεπε να ξεκινήσει η διαδικασία μετατροπής του δημόσιου χρέους σε ευρώ.) Ο κ. Σημίτης ήταν πρωθυπουργός, ο κ. Παπαντωνίου πανίσχυρος «τσάρος» της οικονομίας και ο κ. Στουρνάρας πρόεδρος του ΣΟΕ και δεξί του χέρι. Συνέβη μάλιστα τότε να προβλεφθεί με απόλυτη ακρίβεια (και πολλές απορίες στους παροικούντες) ως και το Σαββατοκύριακο της υποτίμησης από γνωστή ξένη τράπεζα, κάτι που απέφερε (εύλογα) τεράστια κέρδη σε όσους πήραν (εκ του ασφαλούς ή όχι, δεν έχει σημασία) το σχετικό ρίσκο. Λέγεται δε ότι μόνο τα νόμιμα bonus από την επιτυχή πρόβλεψη έφτασαν περί τα 10.000.000 ευρώ.
Σε κάθε περίπτωση το δίδυμο Παπαντωνίου -  Στουρνάρα ήταν οι αρχιτέκτονες της πορείας που κορυφώθηκε μετά τις εκλογές του 2000. Εκτός από στενοί συνεργάτες μάλιστα οι δυο τους έγιναν και κουμπάροι και εκείνη την περίοδο απέκτησαν και τις διπλανές πολυτελείς βίλες στη Σύρο, περνώντας μαζί τις διακοπές τους και ανταλλάσσοντας, σε απόλυτα εμπιστευτική βάση (όπως και για το θέμα του swap), σχέδια και απόψεις για την οικονομική πορεία της χώρας και το δικό τους πολιτικό μέλλον.
Ο κ. Παπαντωνίου είχε υπερασπιστεί μάλιστα, όταν χρειάστηκε, το swap λέγοντας ότι «αποτελεί συνήθη πρακτική» και -αποκρύπτοντας όμως τους ακριβείς όρους του- ότι «όλες οι χώρες της ευρωζώνης το έχουν χρησιμοποιήσει εκτενώς». Στην εισηγητική έκθεση του Προϋπολογισμού του 2001, επί των ημερών του, άλλωστε, έγραφε ότι «στόχος είναι η μείωση του κόστους εξυπηρέτησης του χρέους με τη χρήση εξελιγμένων χρηματοοικονομικών προϊόντων όπως είναι τα swaps επιτοκίων, οι ανταλλαγές επιμήκυνσης του χρέους (extension swaps) κ.τ.λ.».
Οι κύριοι με τα λευκά κολάρα που διέταζαν
Η Goldman Sachs σε ένα βράδυ από εκείνο το swap κέρδισε 600.000.000 ευρώ ντροπιάζοντας μια χώρα της Ευρώπης, της οποίας εκμεταλλεύτηκε την ανάγκη. Το περίεργο και αξιοσημείωτο είναι ότι για πολλά χρόνια μετά το 2001 (που έγινε το swap) η αμερικανική τράπεζα είχε προνομιακή πρόσβαση (τουλάχιστον έως το 2010) σε γραφεία υπουργών της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ. Σήμερα πολλοί από τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ κάνουν ότι ποτέ δεν άκουσαν για την Goldman Sachs, ο αντιπρόσωπος της οποίας στην Ελλάδα άνοιγε με το «έτσι θέλω» τα υπουργικά γραφεία διακόπτοντας συσκέψεις ή οτιδήποτε άλλο. Οι Eλληνες υπουργοί (δίκην Φιλιππινέζας) χαμογελούσαν αμήχανα και συνεργάζονταν με τον επικυρίαρχο τραπεζίτη, που έκανε το κουμάντο. Ο αέρας της Goldman Sachs κόπηκε το 2010, όταν η αμερικανική επιτροπή κεφαλαιαγοράς άρχισε να ερευνά το θέμα, μια εξέλιξη που τότε τρόμαξε αρκετούς από «τους κυρίους με τα λευκά κολάρα» στην Ελλάδα.
Η τωρινή ομολογία του κ. Σέργουντ για το «λάθος» του 2001 δίνει άλλη διάσταση σε ένα θέμα που κάθε άλλο παρά έχει περάσει στην αρμοδιότητα της Iστορίας και ζωντανεύει το φάντασμα αυτού του καταστροφικού swap. Εκ των πραγμάτων, όπως τονίζουν πολιτικοί αλλά και νομικοί παράγοντες, θέτει θέμα διερεύνησης ακόμη και σε ποινικό επίπεδο των εγκληματικών ευθυνών όσων χειρίστηκαν το ζήτημα και χρέωσαν την ελληνική κοινωνία με δισεκατομμύρια, που με τη σειρά τους έκαναν το δημόσιο χρέος της χώρας πιο δυσβάστακτο και καταστροφικό.
Ο κ. Παπαντωνίου ήδη ελέγχεται από τη Δικαιοσύνη σε βαθμό κακουργήματος για μεγάλα ποσά που δεν έχει δηλώσει, καθώς και για την κατηγορία ξεπλύματος βρόμικου χρήματος. Ο φάκελος της περιόδου 1998-2004 είναι ασφαλώς πολύ ευρύτερος και πολλές πτυχές του παραμένουν ακόμη άγνωστες ως προς τα εγκλήματα που έχουν γίνει εις βάρος του τόπου. Ο κ. Σημίτης έχει καταφέρει ως τώρα να μη λογοδοτήσει, όπως επιχειρεί να το αποφύγει και ο κ. Στουρνάρας, που βαρύνεται ασφαλώς και με όσα διαπράττει κατά την περίοδο της υπουργίας του…

Kυριακάτικη Δημοκρατία

Αμφισβητείται σοβαρά “από τα μέσα” η ηγεσία του ΚΚΕ

http://www.antinews.gr/2013/12/01/236615/

Σε ανοιχτές κινήσεις αμφισβήτησης της ηγεσίας του ΚΚΕ προχωρούν ολοένα περισσότερα στελέχη και μέλη του, βλέποντας ότι τόσο κατά τη διάρκεια του τελευταίου, 19ου Συνεδρίου του, όσο και μετά, γίνονται μαζικές εκκαθαρίσεις όλων όσων διαφωνούν με την ομάδα που αυτή τη στιγμή είναι επικεφαλής στο κόμμα. Πολλοί μάλιστα, έχουν φτάσει στο σημείο να δημιουργήσουν ακόμα και σάϊτ, μέσω των οποίων ασκούν ευθεία και δριμεία κριτική στην ηγετική ομάδα γύρω από τον γραμματέα του ΚΚΕ, Κουτσούμπα. Πίσω από αυτόν, όπως σημειώνουν οι ίδιοι οι πολυπληθείς διαφωνούντες, είναι η κ.Παπαρήγα και “η φράξιά” της.

Τέτοια σάϊτ είναι η “Νεα Σπορά” ( http://www.neaspora.gr/) που, κατά πληροφορίες απαρτίζεται από στελέχη, τα οποία συνεχίζουν να μένουν εντός του ΚΚΕ, και η αντίληψή τους είναι “η αλλαγή της κατάστασης από τα μέσα”, και ότι “δεν χαρίζουμε το ΚΚΕ στις ομαδούλες που θέλουν να μετατρέψουν το κόμμα σε μια απομονωμένη-σεχταριστική οργάνωση”. Το δεύτερο είναι ο “Εργατικός Αγώνας”, στον οποίο μετέχουν νυν αλλά και διαγραμμένα μέλη του κόμματος (http://ergatikosagwnas.gr/EA/). Υπάρχουν επίσης, και αρκετά άλλα, μεταξύ των οποίων κάποια δημιουργήθηκαν από απολυμένους δημοσιογράφους του Ριζοσπάστη.

Ενδεικτικό της στάσης των συγκεκριμένων σαϊτ, και ειδικά της “Νέας Σποράς”, είναι ότι στην ιστοσελίδα κυριαρχούν τα “τσιτάτα” του Χαρίλαου Φλωράκη, θέλοντας έτσι να στείλουν, έστω και εμμέσως, ένα μήνυμα στη σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ για τα κακώς κείμενα εντός του κόμματος, και ότι βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία με την “κληρονομιά” που άφησε ο Χ.Φλωράκης. Να σημειωθεί, όπως καταγγέλλουν, ότι η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ έχει επιδοθεί σε μια επιχείρηση μαζικής εκκαθάρισης όλων των στελεχών και μελών που διαφωνούν μαζί της. Όπως είναι γνωστό, η επιχείρηση αυτή βρίσκεται σε εξέλιξη, μεταξύ άλλων, στον Ριζοσπάστη, όπου έχει απολυθεί μεγάλος αριθμός δημοσιογράφων, ως επί το πλείστον μέλη του κόμματος που έχουν εκφράσει διαφορετικές απόψεις από την ηγεσία του.

Η κριτική που ασκείται στην ηγεσία, εκτός της λανθασμένης πολιτικής της σε αυτή την περίοδο ακραίας οικονομικής και πολιτικής κρίσης, και του απομονωτισμού που διακρίνει τον Περισσό, εστιάζεται και στις “αντιδημοκρατικές” εσωτερικές διαδικασίες στο κόμμα. Χαρακτηριστικό της σκληρής κριτικής και αντιπαράθεσης που υπάρχει στο εσωτερικό, είναι και κείμενο, το οποίο είδε το φώς της δημοσιότητας πρόσφατα στη “Νέα Σπορά”, με τίτλο “Απαράδεκτα ιδεολογικά πραξικοπήματα“. Εκεί, ούτε λίγο ούτε πολύ, αναφέρεται ότι η σημερινή ηγεσία του κόμματος κάνει ό,τι θέλει, δίχως καν να ρωτά τη βάση του ΚΚΕ. Με αφορμή λοιπόν, αυθαίρετες, όπως παρατηρείται, ερμηνείες αποφάσεων του Κόμματος από το Πολιτικό Γραφείο του, στο κείμενο αναφέρεται: “Η «Νέα Σπορά» αυτή τη στιγμή δεν μπαίνει στο περιεχόμενο του κειμένου του ΠΓ του Κόμματος. Θα επανέλθει. Βάζει, όμως, ένα θέμα κομματικής διαδικασίας, που εμφανίζει μια ηγεσία να κάνει ό, τι θέλει και να μην τηρεί στοιχειωδώς την κομματική δεοντολογία. Αυτό το «δικαίωμα» δεν το έχει η ηγεσία του Κόμματος” (αναλυτικά το κείμενο: http://www.neaspora.gr/?p=1067).

Ένα ακόμα ενδιαφέρον κείμενο που γράφτηκε φέτος τον Αύγουστο στο ίδιο σάϊτ, αφορά την πολυσυζητημένη πώληση του 902. Και σε αυτό το ζήτημα ασκείται δριμεία κριτική στην ηγεσία του ΚΚΕ (http://neaspora.blogspot.gr/2013/08/902.html). “Η ηγεσία του Κόμματος -αναφέρεται- είναι εκτεθειμένη στα μέλη του Κόμματος για το σύνολο της οικονομικής διαχείρισης που έκανε. Και οι ευθύνες αυτές θα πρέπει να αποδοθούν. Και όταν μιλάμε για ηγεσία δεν αναφερόμαστε για ένα και μόνο πρόσωπο, τη θέση του/της Γραμματέα, που έτσι κι αλλιώς έχει τις περισσότερες ευθύνες. Μιλάμε για ολόκληρο το Π.Γ. και για ολόκληρη την Κ.Ε.”. Και σε άλλο σημείο, τονίζουν οι συντάκτες του κειμένου: “Τα κομματικά μέλη δεν παραχώρησαν καμία άδεια στην ηγεσία του Κόμματος για την πώληση του ραδιοφωνικού 902, γιατί δεν ρωτήθηκαν. Με ποια, λοιπόν, εξουσιοδότηση η ηγεσία του Κόμματος αποφάσισε να εκχωρήσει και το ραδιοφωνικό 902; Τέλος, η ηγεσία του Κόμματος παρέμεινε σχεδόν η ίδια και μετά το 19ο Συνέδριο. Κατά πόσο η ηγεσία αυτή, που οδήγησε το Κόμμα στην απώλεια του 50% σχεδόν της εκλογικής του δύναμης και το έφερε στην οικονομική κατάρρευση, μπορεί να εισφέρει στην πολιτική και οικονομική του ανάκαμψη;”

Κυνισμός, αφέλεια και τηλεοπτικό bullying (Του Νίκου Ξυδάκη)

http://kapistri.blogspot.gr/2013/12/bullying.html

Η πιο πικρή γνώση που αποκομίζουμε από την πολυετή κρίση είναι η διαλυτική επίδραση από τη χρόνια απουσία ή την απίσχνανση των θεσμών και από την πνευματική ή και ηθική ανεπάρκεια της πολιτικής τάξης. Πολύ πικρή γνώση πράγματι: αποκτάται με πόνο και δάκρυα, στο έδαφος ενός ... 

πολυεπίπεδου μετασχηματισμού με δυστοπικά χαρακτηριστικά.

Οι θεσμοί παρέμειναν καχεκτικοί με κύρια ευθύνη της πολιτικής τάξης που κυβερνούσε, για να έχει στη διάθεσή της τον δημόσιο χώρο ως πεδίο αυθαιρεσίας. Δεν είναι άμοιροι ευθύνης όμως και οι κυβερνώμενοι, ο κυρίαρχος λαός, στο μέτρο που εκχωρούσε την ισοπολιτεία και την ισονομία, την κυριαρχία του, για βραχυπρόθεσμα ιδιοτελή οφέλη και βυθιζόταν όλο και βαθύτερα στην εξαχρείωση και στον ανδραποδισμό, ό,τι φάνηκε γυμνό κατά τη φάση της πτώσης. Την ώρα της πτώσης ο ετερόνομος, εθελόδουλος λαός έμεινε γυμνός και ανυπεράσπιστος, χωρίς ασπίδα θεσμών, και βεβαίως χωρίς τον πρόθυμο εταίρο της αμοιβαίας διαφθοράς: ο πρώην εκμαυλιστής είχε μεταμορφωθεί σε δυνάστη και εκτελεστή.

Καθημερινά, οι πράξεις και οι λόγοι της πολιτικής τάξης διαμορφώνουν ένα σκηνικό μαύρης κωμωδίας, στο οποίο επικρατεί εντέλει το μαύρο. Λόγου χάριν, ο δημόσιος λόγος του υπουργού Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα: σφραγίζεται από ένα μείγμα αφελούς αισιοδοξίας και ανεδαφικότητας, το οποίο αναρωτιέται κανείς αν είναι ένας άτεχνα καμουφλαρισμένος κυνισμός. Είναι ο τυπικός λόγος του τεχνοκράτη που δεν νιώθει την παραμικρή ανάγκη για δημόσια λογοδοσία, εφόσον δεν ζητάει καν πολιτική νομιμοποίηση από το ακροατήριό του.

Η πεποίθησή του ότι οι Ελληνες δεν υπερφορολογούνται ήταν η κορυφαία σε μια σειρά ανάλογων μαργαριταριών. Φυσικά, ο κ. Στουρνάρας δεν είναι αφελής ούτε αισιόδοξος· γνωρίζει ότι η χώρα βυθίζεται, γνωρίζει, αν και ίσως ασαφώς, ότι πολλοί συμπολίτες του υποφέρουν ή δεν πρόκειται να σηκώσουν κεφάλι στο ορατό μέλλον, γνωρίζει ότι η παραγωγική βάση της χώρας αποσαθρώνεται. Ισως να έχει αρχίσει να υποψιάζεται κιόλας ότι βρισκόμαστε ενώπιον ανθρωπιστικής κρίσης. Ολα αυτά τα γνωρίζει πιθανότατα. Αλλά έχει κάνει μία θεμελιώδη παραδοχή: δεν υπάρχει άλλος δρόμος, παρά ο δρόμος μιας δημιουργικής καταστροφής, μάλιστα όπως τον υποδεικνύουν οι δανειστές, ούτε καν όπως θα μπορούσαν να τον έχουν σχεδιάσει Ελληνες για Ελληνες. Το πιστεύει, δεν μπορεί παρά να το πιστεύει, για να παραμείνει σε αυτή τη θέση. Συμμετέχει λοιπόν ενεργά, με ενθουσιασμό, στην καταστροφή, θεωρώντας την ως αναγκαία πρώτη φάση. Η, σε δεύτερο χρόνο, δημιουργία δεν τον απασχολεί: δεν θα βρίσκεται σε αυτή τη θέση, επικεφαλής υπουργός. Αν η δημιουργική φάση επιτύχει, θα μπορεί να πει ότι η δική του καταστροφή συνέβαλε αποφασιστικά· αν η δημιουργική φάση αποτύχει, θα μπορεί να υποστηρίξει ότι δεν ήσαν ικανοί οι διάδοχοι και χαράμισαν τις θυσίες του ελληνικού λαού. Win-win. Ετσι ακριβώς έδρασαν και οι περισσότεροι υπουργοί της κυβέρνησης Παπανδρέου και όλοι οι υπουργοί της κυβέρνησης Παπαδήμου, εμφορούμενοι από ένα ποικίλης δοσολογίας μείγμα ιδεαναγκασμού και κυνισμού.

Ο υπουργός Παιδείας Κωνστ. Αρβανιτόπουλος πολιτεύεται πιο παραδοσιακά, με τυπικές παλινωδίες, υπαναχωρήσεις, προχειρότητες, υστεροβουλίες και, εντέλει, τυπικά καταστροφικά αποτελέσματα. Η βεβιασμένη και οριζόντια αποψίλωση των πανεπιστημίων από διοικητικό προσωπικό, χωρίς αξιολόγηση και μεσοπρόθεσμο σχεδιασμό, τυπική εφαρμογή των υποδείξεων της τρόικας, οδήγησε σε απώλεια του διδακτικού εξαμήνου και σε δική του πλήρη υποχώρηση και συντριπτική προσωπική ήττα. Ταλαιπωρία και ευτελισμός, χωρίς κανένα όφελος για κανέναν.

Τέλος, η πολιτική ως τηλεοπτικό bullying. H περίπτωση του υπουργού Υγείας Αδ. Γεωργιάδη. Ο κ. Γεωργιάδης λέγεται ότι κατά τον σχηματισμό της δικομματικής κυβέρνησης επελέγη διότι μόνο αυτός, ως «τρελός», θα μπορούσε να τα βγάλει πέρα με τις απολύσεις και περικοπές στον ευαίσθητο χώρο της δημόσιας υγείας. Πράγματι, με τις φωνές του στα κανάλια και τον προκλητικό, οιονεί αντισυμβατικό, λόγο του, συχνά και με την απαξιωτική αντιμετώπιση των συνομιλητών του, ο κ. Γεωργιάδης κερδίζει το παιχνίδι του επικοινωνιασμού. Ξεπερνά κατά πολύ τον προκάτοχό του Ανδρέα Λοβέρδο, αριστεύσαντα στις δημόσιες εκδραματίσεις: O bully υπερτερεί της drama queen. Ο λόγος του κ. Γεωργιάδη, καταγόμενος ταυτοχρόνως από τους τηλευαγγελιστές, τις τηλεπωλήσεις, τους ατακαδόρους των καφενείων και τους καβγάδες στα πηγαδάκια, αρχαϊκός και μεταμοντέρνος μαζί, επιβάλλεται ήδη ως επιτυχημένο στυλ στο απέραντο πρωινάδικο που είναι η ελληνική δημόσια σφαίρα. Αυτή είναι η Ελλάδα.

Ο μοιραίος για τον ΔΟΛ, Σταύρος Ψυχάρης και οι περιορισμένων δυνατοτήτων επίγονοι του

http://zoornalistas.blogspot.gr/2013/11/blog-post_3323.html

- Μήπως άκουσες τίποτε ονόματα; Ακουσες το δικό μου; Γιατί μου είπαν πως απολύθηκα...»
«Ποιος σου το είπε;»
- Τα παιδιά στη γραμματεία!
«Στον Καρακούση πήγες; Τι λέει;»
-Τα γνωστά, "μην ανησυχείτε και μην ακούτε τι σας λένε"... Τα ίδια όμως έλεγε και τον περασμένο μήνα και είδες τι έγινε μετά...
Κόλαση στον ΔΟΛ με τους εργαζόμενους να ζουν εφιαλτικές στιγμές. Στην κυριολεξία...
Δουλεύουν σε συνθήκες γαλέρας και με άσχημη ψυχολογία καθώς ουδείς να γνωρίζει τι του ξημερώνει κι εάν αύριο θα έχει δουλειά. Το κλίμα είναι πολύ βαρύ και επιτείνεται από τη θέα των..
«στοιχειωμένων» γραφείων σε όλους τους ορόφους της Μιχαλακοπούλου 80.
Ουδείς γνωρίζει ποιος κάνει κουμάντο και ποιος αποφασίζει για το ποιος θα απολυθεί και ποιος όχι. Ποιος θα παραμείνει κι αυτή την εβδομάδα ή αν θα απολυθεί την επόμενη.
Κανείς δεν ξέρει αν συμπεριλαμβάνεται στην... «κανονική» λίστα με τους υπό απόλυση ή αν το όνομά είναι μέσα στους «επιλαχόντες» που θα απολυθούν με την αλλαγή του μήνα.
Εργαζόμενοι που είναι σε άδεια ειδοποιούνται να επιστρέψουν για να απολυθούν. Εργαζόμενες που επιστρέφουν από άδεια εγκυμοσύνης απολύονται με συνοπτικές διαδικασίες.
Αντιδράσεις σε όλα αυτά υπάρχουν από αρχισυντάκτες και διευθυντικά(;) στελέχη που τα έχουν δει όλα, καθώς ούτε μπορούν να ελέγξουν την κατάσταση αλλά ούτε και να κάνουν τη δουλειά τους. Οι απολύσεις προσωπικού και οι νέες περικοπές μισθών έχουν αποφασιστεί και προαναγγελθεί επισήμως και «είναι μονόδρομος» όπως λένε και οι ίδιοι.
Ο γκαλερίστας σύμβουλος Π. Κουβουτσάκης  τη μια παραιτείται θυμωμένος γιατί οι απολύσεις του βγαίνουν λιγότερες από ότι υπολόγιζε και την άλλη επανέρχεται δριμύτερος.
Κι ο Ψυχάρης παρακολουθεί, υποτίθεται αποστασιοποιημένος και περιμένει. Δεν είναι και στα καλύτερά του... Το όνομά του πλέον έχει συνδεθεί άμεσα με την εκδίωξη καταξιωμένων ιστορικών στελεχών, τις μαζικές«σφαγές» εργαζομένων και τα λουκέτα. Κυρίως όμως το όνομα του Σταύρου Ψυχάρη κινδυνεύει να συνδεθεί και με την κατάρρευση του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη... Ο μεγάλος του φόβος είναι ότι θα μνημονεύεται ως ο μοιραίος εκδότης που έβαλε λουκέτο στον ΔΟΛ...

ΥΓ Προβληματισμός υπάρχει και για την μετά Ψυχάρη εποχή στον ΔΟΛ καθώς κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ποιος από τους περιορισμένων δυνατοτήτων (συγκριτικά με τον πατριάρχη) επιγόνους του θα μπορούσε να τρέξει τον Οργανισμό ή ότι έχει απομείνει από αυτόν. Καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις βέβαια θα παίξει και η νέα εταιρεία υπό την επωνυμία «Σταύρος Ψυχάρης Συμμετοχών ΑΕ» με αντικείμενο και τη συμμετοχή στα ΜΜΕ. Θυμίζουμε ότι η έδρα της εταιρείας είναι στη Μιχαλακοπούλου 80 (όπου και ο ΔΟΛ) και στο ΔΣ συμμετέχουν εκτός από τον ίδιο τον Ψυχάρη, που έχει θέση προέδρου - διευθύνοντος συμβούλου, ο γιος του Παναγιώτης και η σύζυγός του Χριστίνα Τσούτσουρα (και οι τρεις στη φωτογραφία).

Σωσίβιο για τους υπόλογους (Του Χρήστου Γιανναρά)

http://kapistri.blogspot.gr/2013/12/blog-post_2583.html

Υπάρχουν νηφάλιες φωνές, στην έντυπη τουλάχιστον δημοσιογραφία. Προειδοποιούν τους επαγγελματίες της εξουσίας για τον «θυελλώδη θυμό» που διακατέχει την ελλαδική κοινωνία. Για το όρια αντοχής και ανοχής των πολιτών (της συντριπτικής πλειονότητας) που έχουν εξαντληθεί. Bεβαιώνουν οι έντιμοι δημοσιογράφοι ότι η αστική τάξη, ... 

ραχοκοκαλιά της κοινωνικής συνοχής και της λειτουργίας του κράτους, είναι σε παραλυτική εξουθένωση – έχει καταρρεύσει κυριολεκτικά. Tο παραγωγικό δυναμικό της χώρας μοιάζει εκμηδενισμένο, δεν υπάρχει ούτε κουράγιο ούτε ελπίδα για ανάκαμψη.

Kραυγάζει απεγνωσμένα η ευσυνείδητη δημοσιογραφία ότι είναι αδύνατο στον πολίτη να εμπιστευθεί και να ελπίσει σε μια κυβέρνηση που εκδίδει, μέσα σε ένα χρόνο, 695 εγκυκλίους ερμηνευτικές των φορολογικών της αποφάσεων. H κατάρρευση της χώρας γενικεύεται, αλλά η κυβέρνηση θριαμβολογεί ότι στα νούμερα προκύπτει «πρωτογενές πλεόνασμα». Tα δύο κόμματα των υπόδικων φυσικών αυτουργών του κακουργηματικού υπερδανεισμού δεν διανοούνται επιστράτευση των αρίστων, υπερκομματική διαχείριση της κρίσης – αποδέσμευση από τις μικρονοϊκές και ανήθικες σκοπιμότητες επανεκλογής τους. H κυβέρνηση εξακολουθεί να υπηρετεί με τη σύνθεσή της τον πιο ξεδιάντροπο νεποτισμό και το ξέπλυμα «μαύρων υπηρεσιών» στο εσωκομματικό αλισβερίσι για την αρχηγία.

Oι τίμιες φωνές της έντυπης δημοσιογραφίας κομίζουν πειστήρια της εφιαλτικής τραγικότητας: Πόσο μειώθηκε η παραγωγή, πόσο η λαϊκή κατανάλωση, πόσο οι εξαγωγές, πόσο τα δάνεια των τραπεζών, πόσο δραματικά έχει εκλείψει η εμπιστοσύνη στους θεσμούς, πόσο παγιωμένη εμφανίζεται η ανελπιστία. Kυρίως: πόσο τρομακτικό είναι το κενό πίστης στη δημοκρατία, στην κοινωνική συνοχή, σε οποιαδήποτε ποιότητα ζωής έξω από τον πρωτογονισμό της κατανάλωσης.

Eξαλείφθηκαν οι ελπίδες να ξαναβρούμε την πρότερη καταναλωτική μας ευδαιμονία και δεν υπάρχει άλλη κοινωνική στόχευση που να δικαιολογεί τη συνύπαρξή μας, την ιστορική συνέχεια της συλλογικής μας παρουσίας. Aυτό πρακτικά σημαίνει: O αριθμός των ολοκληρωτικά απελπισμένων έχει αυξηθεί καταιγιστικά. Oι άνθρωποι που ζουν στο σκοτάδι και στην παγωνιά επειδή δεν έχουν να πληρώσουν τη ΔEH, είναι ικανοί για όλα. Oσοι περιμένουν να βγει το σπίτι τους στον πλειστηριασμό επειδή η δόση για την εξόφλησή του ξεπερνάει το μηνιάτικο, είναι έτοιμοι και να σκοτωθούν – η απανθρωπία του ληστρικού ξεσπιτωμού δεν αντέχεται. Oι ηλικιωμένες ευπρόσωπες αστές που σταματούν στον δρόμο τούς περαστικούς ζητώντας έστω και ένα ευρώ, έχουν στο βλέμμα τους πίκρα που ξαφνιάζει. Oι ντόπιοι και γνώριμοι που ψάχνουν στους κάδους των σκουπιδιών για αποφάγια, δεν έχουν πια ψυχισμό για αισθήματα άλλα από το μίσος.

Aυξάνεται με δυναμική χιονοστιβάδας ο αριθμός των πολιτών που νιώθουν ότι δεν χάνουν τίποτα αν η χώρα βυθιστεί στο χάος της διαρπαγής και της αιματοχυσίας. Mας χωρίζουν από τη λογική της ζούγκλας (τη λογική του: «ο θάνατός σου ζωή μου») τα ελάχιστα δευτερόλεπτα που απέχει η έκρηξη από την «τυχαία» αφορμή της. Kαι οι κυβερνητικοί πυγμαίοι είναι αδύνατο να ανοίξουν το στόμα τους για κάτι άλλο από το να καυχηθούν αραδιάζοντας διαπραγματευτικές «επιτυχίες». Mοιάζει απίστευτο, κυριολεκτικά παρανοϊκό, αλλά, ναι, περιμένοντας την έκρηξη της βίας και διαρπαγής, αυτοί συνεχίζουν να διορίζουν στο Δημόσιο την εκλογική τους πελατεία! Tο αμείλικτο χιούμορ της πολιτικής γελοιογραφίας συμβολοποιεί «προσλήψεις καλαματιανών αστροναυτών» για ενδεχόμενο «διαστημικό σταθμό Kαλαμάτας»!

Mπορεί τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων να είναι εξαγορασμένα από τη δικομματική κυβερνητική, μέχρι ναυτίας, προπαγάνδα –ούτε επί χούντας δεν ήταν τόσο μονοδρομημένη η «πληροφόρηση». Στην έντυπη όμως δημοσιογραφία, τσακίζουν κόκαλα οι σκιτσογράφοι, ξεγυμνώνουν αδυσώπητα την κυβερνητική ανικανότητα οι έντιμοι δημοσιογράφοι. Σύμπτωμα υγείας του συνόλου, δεινά δοκιμαζόμενου λαού, είναι και η οριστική πια καθήλωση του πράσινου ΠAΣOK στο 4% της προτίμησης των ψηφοφόρων. Eίναι προφανέστατο λογικά, αλλά και εμπειρικά-κοινωνικά κατάδηλο, ότι ανάλογο ποσοστό θα συγκέντρωνε και το γαλάζιο ΠAΣOK, αν η παρουσία του ΣYPIZA δεν λειτουργούσε για το συλλογικό αισθητήριο σαν απειλή.

O ΣYPIZA είναι το σωσίβιο της συγκυβέρνησης γαλάζιου και πράσινου ΠAΣOK – των κομμάτων που οδήγησαν τον Eλληνισμό στο πιο ταπεινωτικό και ντροπιαστικό φινάλε της παρουσίας του στη σκηνή της Iστορίας. Kόμματα που ιδρύθηκαν για να εξυπηρετήσουν, αποκλειστικά και μόνο, τον ναρκισσισμό ή την ηδονοθηρία των ιδρυτών τους. Για να αποκαλυφθεί δραματικά η πολιτική τους γύμνια, ολετήρια η ξιπασιά του ιστορικο-υλιστικού τους μηδενισμού, στις μέρες και στα έργα των διαδόχων τους. Oι δίδυμες ομοιοτυπίες: Mητσοτάκης - Σημίτης, Kωστάκης - Γιωργάκης και σήμερα Σαμαράς - Bενιζέλος σαρκώνουν την παρακμιακή κατιούσα μιας μεταπρατικής πολιτικής ριζικά ανυποψίαστης για τις πραγματικές ανάγκες και τις ουσιαστικές δυνατότητες αυτού του λαού, της χώρας, της ιστορίας του. Nα είσαι γεννημένος στη γλώσσα των Eλλήνων, στον «τρόπο» των Eλλήνων, και να πιθηκίζεις τον ιστορικο-υλιστικό μηδενισμό από ξιπασιά ή αγραμματοσύνη, δεν είναι απλώς αυτοκτονικό, είναι και γελοίο.

Aν δεν υπήρχε ο ΣYPIZA, θα είχε ακολουθήσει και το γαλάζιο ΠAΣOK, νομοτελειακά, την εκφυλιστική αποσύνθεση των Πρασίνων. O ΣYPIZA αναδείχθηκε πρώτη κομματική δύναμη, όχι βέβαια για την ανύπαρκτη πολιτική του πρόταση, όχι για το δραματικό του υστέρημα σε πολιτικό προσωπικό (προσωπικό ικανό να υπουργήσει τις τεράστιες κοινωνικές ανάγκες), όχι για την επιπολαιότητα και διγλωσσία της ρητορικής του. Aναδείχθηκε πρώτο κόμμα μόνο για τη δυνατότητα που σαρκώνει η χαοτική συγκρότησή του και ο (κενός αλλά) αντικονφορμιστικός λόγος του: Ψηφίζοντας ΣYPIZA οι πολίτες μετασχημάτιζαν σε απειλή την οργή τους για το σημερινό, αναξιόπιστο και αμοραλιστικό, κυβερνητικό σχήμα. Δεν ψηφίζεται για την πολιτική του αντιπρόταση ο ΣYPIZA – αφού πια μόνο αντιγράφει συμπεριφορές, πρακτικές και τη λογική του συστημικού παλαιοκομματισμού. Λειτουργεί όμως σαν χαοτικό φόβητρο, επομένως μετασχηματίζει κάθε ψήφο που του δίνεται σε χαστούκι για το σύστημα.

Aν μιλούσε ο ΣYPIZA τη γλώσσα των κοινωνικών προτεραιοτήτων και όχι της συνδικαλιστικής ιδιοτέλειας και φαυλότητας. Aν κόμιζε δουλεμένη με μόχθο πρόταση για κοινωνικό κράτος, ανυποχώρητη αξιοκρατία και έλεγχο της ποιότητας. Aν είχε τη θυσιαστική ετοιμότητα για ένα πατριωτικό EAM: να λειτουργήσει και πάλι γεύση πατρίδας για τους Eλληνες. Θα γινόταν καταλύτης ριζικής αλλαγής του πολιτικού συστήματος.

Προτιμάει όμως να αυτοκτονεί παρέα με τους πρασινογάλαζους σπιθαμιαίους ιδιοτελείς.

Ντιρκ Μίλερ: Έβαλαν τους κατάλληλους πολιτικούς για να πτωχεύσουν την Ελλάδα

http://kostasxan.blogspot.gr/2013/11/blog-post_30.html

Στόχος ήταν τα ενεργειακά κοιτάσματα της Ελλάδας
Συνέντευξη - βόμβα στο Focus 
- Όλοι γνώριζαν για τα κοιτάσματα! Κορυφαία υπουργός μου το αποκάλυψε προσωπικά!
- Ο Σόιμπλε επέτρεψε να πέσει η Ελλάδα στα χέρια του ΔΝΤ, ενώ γνώριζε!

O Γερμανός ειδικός σε θέματα χρηματιστηρίου Ντιρκ Μιούλερ - γνωστός και ως «Mr. Dax», στο νέο βιβλίο του, με τίτλο «Showdown», υποστηρίζει ότι οι ΗΠΑ προκάλεσαν την κρίση στην Ευρώπη, προκειμένου να ανακόψουν την αύξηση της επιρροής του ευρώ έναντι του δολαρίου.

Ο ίδιος θεωρεί ότι η Ελλάδα θα ήταν καλύτερα αν είχε το δικό της νόμισμα ή αν αξιοποιούσε τα κοιτάσματα φυσικού αερίου της, καθώς, όπως λέει, «στο ελληνικό υπεδάφος βρίσκονται τα μεγαλύτερα αποθέματα στην Ευρώπη», ενώ τονίζει ότι σκοπός του ΔΝΤ είναι να καταστρέψει την ελληνική οικονομία ώστε τα ελληνικά κοιτάσματα να πωληθούν φθηνά σε πολυεθνικές.

Σε συνέντευξή του στην ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού «Focus», ο κ. Μιούλερ αναλύει την θεωρία ότι «η μεγάλη αναμέτρηση, η οποία εξελίσσεται τα τελευταία χρόνια, σχετίζεται με την κυριαρχία στο πλανήτη για τις επόμενες δεκαετίες» και σημειώνει ότι «η Ευρώπη δεν λαμβάνεται πλέον υπόψιν» και «το παιχνίδι κινείται μεταξύ Αμερικής και Ασίας, δηλαδή της Κίνας, ενώ οι Ρώσοι θα ήθελαν να αναμιχθούν κι αυτοί λίγο».

Ο συγγραφέας αποδίδει ωστόσο τα προβλήματα της Ευρώπης όχι μόνο σε εξωτερικούς παράγοντες, αλλά και σε εσωτερικές αιτίες. «Το υψηλό χρέος δεν είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα. Η συνολική υπερχρέωση της Ευρώπης είναι μικρότερη από αυτή των ΗΠΑ ή της Ιαπωνίας. Από το 2008 όμως οι επιθέσεις εναντίον της Ευρώπης εξελίσσονται στοχευμένα και συντονισμένα», λέει.
Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσει ο κ. Μιούλερ και την Ελλάδα. «Ακριβώς στην φάση της ισχύος του ευρώ συμβαίνουν τα γεγονότα γύρω από τον Κ. Καραμανλή, η ανάληψη της εξουσίας από τον Γ. Παπανδρέου και η αιφνιδιαστική ακούσια καταγγελία στις Βρυξέλλες της παραποίησης των ελληνικών δημοσιονομικών στοιχείων. Ο Παπανδρέου και οι άνθρωποί του έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να στρέψουν την Ευρώπη και την Γερμανία εναντίον τους.
Καμία συμφωνία δεν τηρήθηκε, ο λαός και η οικονομία της χώρας οδηγούνταν στον κατήφορο. Το ένα σκάνδαλο διαδεχόταν το άλλο. Και μια χωρίς προηγούμενο εσωτερική ευρωπαϊκή καμπάνια μίσους εναντίον των «τεμπέληδων Ελλήνων», των «ναζί Γερμανών», των «διεφθαρμένων Ιταλών» και των «υπερχρεωμένων Ισπανών με τα πολλά ακίνητα» ξεκίνησε.

Η Ευρώπη άρχισε να αυτο-σπαράσσεται, θέαμα που στο εξωτερικό το παρακολουθούσαν με ικανοποίηση. Εναντίον της Ευρώπης δεν στέλνει κανείς τον έκτο στόλο, αλλά την Γουόλ Στριτ, τις τράπεζές της και τους οίκους αξιολόγησης και τα όπλα της μυστικής διπλωματίας. Τα χτυπήματα εναντίον του ευρώ και των χωρών της Ευρωζώνης ήρθαν με στρατιωτική ακρίβεια και προκαλούνταν πάντα από μελέτες μεγάλων τραπεζών της Γουόλ Στριτ ή των αμερικανικών οίκων αξιολόγησης.

Τα βασικά όμως προβλήματα της Ευρωζώνης ήταν εσωτερικής φύσης. Το να επιβάλλεται σε πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους κράτη ένα κοινό νόμισμα οδηγεί εξαρχής σε σημαντικά προβλήματα. Αυτή η αχίλλειος πτέρνα οφείλεται σε εμάς τους ίδιους, αλλά τα βέλη εναντίον της ήρθαν στοχευμένα και με τους ψυχρούς υπολογισμούς από την άλλη άκρη του Ατλαντικού», υποστηρίζεται στο βιβλίο.

Στο βιβλίο γίνεται εκτενής αναφορά στα ελληνικά κοιτάσματα φυσικού αέριου, στο κεφάλαιο με τον τίτλο: «Οι Έλληνες και το αέριο»: «Τι θα λέγατε αν πρότεινα η Ελλάδα να πουλάει πετρέλαιο και φυσικό αέριο; Μην ανησυχείτε, δεν ήπια πολύ ούζο την ώρα της συγγραφής», αναφέρει χαρακτηριστικά ο κ. Μιούλερ και συνεχίζει: 

«Η Ελλάδα δεν έχει στο υπέδαφός της μόνο μεγάλα αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, αλλά και μιας σειράς σημαντικών ορυκτών.Μπορεί κάνεις δικαιολογημένα να υποστηρίξει ότι η Ελλάδα διαθέτει ένα από τα μεγαλύτερα αποθέματα σε πρώτες ύλες στην Ευρώπη. Την τελική διαβεβαίωση την έλαβα στο τέλος του καλοκαιριού του 2012 στην διάρκεια μιας έντονης συζήτησης με την Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία με διαβεβαίωσε ότι η Ελλάδα διαθέτει κοιτάσματα αντίστοιχα με αυτά της Λιβύης. Και, τουλάχιστον τώρα, τίθεται αναπόφευκτα το ερώτημα: τι παιχνίδι παίζεται εδώ;Αφήνουμε την ελληνική οικονομία να εξαντληθεί μέσω δρακόντειων πακέτων λιτότητας και την χρηματοδοτούμε με εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ προκειμένου να μην πληγούν οι παλαιοί δανειστές.Χάνονται δισεκατομμύρια ευρώ σε φορολογικά χρήματα για συμφωνίες χωρίς επιστροφή και στην αναδιάρθρωση του χρέους, όταν η Ελλάδα διαθέτει κοιτάσματα πολλαπλάσια του όγκου του χρέους της».

Ο συγγραφέας υποστηρίζει σε αυτό το σημείο ότι ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου «φαίνεται σαν να ήταν εκτελεστική μαριονέτα των ΗΠΑ» και υποστηρίζει ότι «αποστολή του ήταν να επιφέρει με κάθε τρόπο την ρήξη στις σχέσεις της Ελλάδας με την Ευρώπη», ενώ προσθέτει: «Ο Παπανδρέου το 2009 δήλωνε, "δεν έχουμε πετρέλαιο ή τουλάχιστον δεν έχουμε βρει ακόμη" και ο υφυπουργός Γιάννης Μανιάτης τόνιζε, "δεν είμαστε ούτε Σαουδική Αραβία ούτε Νορβηγία" και τώρα μια έκθεση της Deutsche Bank στο Λονδίνο κάνει λόγο για πιθανά έσοδα από τους υδρογονάνθρακες, τα οποία, μόνο στην περιοχή νοτίως της Κρήτης θα μπορούσαν να ανέλθουν σε λίγα χρόνια σε 427 δισεκατομμύρια ευρώ».

Ερωτώμενος από το Focus γιατί θεωρεί ότι η Ευρώπη δεν ασχολείται με τα κοιτάσματα της Ελλάδας και της Κύπρου, ο κ. Μιούλερ αναφέρει ότι όταν οι Κύπριοι πρότειναν στον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να παραχωρήσουν στην Ευρώπη ή να υποθηκεύσουν το 30% των μελλοντικών εσόδων από το φυσικό αέριο, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών δήλωσε ότι αυτό δεν αποτελεί θέμα συζήτησης και διερωτάται για ποιον λόγο.

Σε ό,τι αφορά τον ρόλο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ο κ. Μιούλερ υποστηρίζει ότι ο κ. Σόιμπλε δεν ήθελε την συμμετοχή του στα ευρωπαϊκά προγράμματα διάσωσης, φοβούμενος ότι έτσι θα αυξανόταν η επιρροή των ΗΠΑ στην Ευρώπη, αλλά επικράτησε η άποψη του οικονομικού συμβούλου της Αγγέλα Μέρκελ, Ότμαρ Ίσινγκ, ο οποίος, επισημαίνει ο συγγραφέας, είναι και σύμβουλος της Goldman Sachs.

«Ο ρόλος του ΔΝΤ είναι να επιφέρει την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας, να κατηγορήσει την ελληνική κυβέρνηση ότι δεν εφάρμοσε ακριβώς το πρόγραμμα σταθεροποίησης της οικονομίας και να την εξαναγκάσει να παραδώσει την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων της σε πολυεθνικές εταιρείες έναντι πενιχρού τιμήματος», επισημαίνει.
Ο Γερμανός ειδικός εκτιμά ακόμη ότι τα προγράμματα εξυγίανσης που εφαρμόζονται στις χώρες που αντιμετωπίζουν κρίση είναι αναποτελεσματικά. 
«Τα προγράμματα λιτότητας είναι μια παράνοια», υποστηρίζει και συμπληρώνει ότι το αποτέλεσμα είναι μια εξέλιξη της οικονομίας όπως αυτή με τον Καγκελάριο Μπρούνινγκ. "Τα κράτη εξαντλούνται και η ελληνική οικονομία βυθίζεται στο απύθμενο".

Πηγή