30.3.2012
στην free press
"ATTIKH ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ" κάθε παρασκευή
Θεωρείται
από τις καλύτερες παραστάσεις της χρονιάς κι ας είναι, σχεδόν, όλοι συντελεστές
του νέοι:
Γυάλινος κόσμος
Ίσως το πιο γνωστό θεατρικό έργο του Τενεσί Ουίλιαμς, και καθαρά
αυτοβιογραφικό! Ο Γουίλιαμς, που πριν ένα χρόνο ακριβώς έκλεισαν 100 χρόνια από
τη γέννησή του (26 Μαρτίου 1911 - 25 Φεβρουαρίου 1983),
έγραψε το έργο αυτό το 1944, ίσως θέλοντας να ξορκίσει φαντάσματα του
παρελθόντος. Η νέα και εξαιρετική σκηνοθέτις Κατερίνα Ευαγγελάτου ενσωμάτωσε
στο πρωτότυπο κείμενο αποσπάσματα από το διήγημα «Πορτρέτο κοριτσιού σε γυαλί»
και από παλιά σχεδιάσματα του συγγραφέα για τον «Γυάλινο κόσμο» του. Ο Γουίλιαμς
φαίνεται να δούλευε πολύ το έργο, μια και του είχε δώσει 15 φινάλε!
Πρόκειται για την ιστορία μιας σχετικά φτωχής οικογένειας, την οποία ο
πατέρας έχει εγκαταλείψει χρόνια πριν και η καταπιεστική, πάλαι ποτέ πανέμορφη,
μητέρα ζει με τον ονειροπόλο γυιό (που είναι και ο μόνος που έχει μια σταθερή
δουλειά) και την προβληματική (λόγω ενός μικρού προβλήματος στο ένα πόδι) κόρη
της. Μια, σχεδόν, διαλυμένη οικογένεια, όπου ο καθένας ζει στον δικό του
φανταστικό “γυάλινο” κόσμο: Η μητέρα, ξεπεσμένη πια, ζει με τις αναμνήσεις από
τον παλιό Νότο όπου μεγάλωσε∙ ο, καλλιτέχνης, γυιός που καταπιέζεται από το σπίτι,
την μητέρα και την άχαρη δουλειά του σε μια αποθήκη, έχει ως μόνη διέξοδο το σινεμά
(ο ίδιος ο Γουίλιαμς
ήταν λάτρης του κινηματογράφου)
και ονειρεύεται τη φυγή, όπως οι ήρωες που βλέπει στο σινεμά και ο πατέρας
του∙ και, το τρίτο μέλος, η φοβισμένη Λώρα η οποία ζει, μόνο, μέσα στον γυάλινο
κόσμο της που αποτελείται από την γυάλινη συλλογή ζώων, τους παλιούς δίσκους
γραμμοφώνου που άφησε πίσω ο πατέρας της και την επετηρίδα του σχολείου, ως
μόνη συναναστροφή της! Μοναδική προσγειωμένη παρουσία είναι ο επισκέπτης Τζιμ,
που έχει αποδεχτεί την μοίρα του, ότι, δηλαδή, δεν θα γίνει κάποιος σπουδαίος,
όπως όλοι πίστευαν στο σχολείο, αλλά θα μείνει ένας απλός υπάλληλος που θα
παντρευτεί μια απλή κοπέλα. Ωστόσο, όλο το έργο δεν είναι παρά μια ανάμνηση του
αφηγητή Τομ, ή μήπως ένα όνειρο της Λώρας για την επίσκεψη που περίμενε και,
που, λόγω της φυγής του Τομ, δεν ήρθε ποτέ; Μήπως τελικά την βιώνει, εκείνη, στο
μυαλό της, φαντασιωνόμενη το μοναδικό αγόρι που της είχε απευθύνει, κάποτε,
έναν γλυκό λόγο;
Η Ναταλία Τσαλίκη ήταν καταπληκτική στον ρόλο της νευρωτικής και υπερπροστατευτικής,
σε βαθμό που κουράζει, μητέρας, η οποία ζει σχεδόν μόνο μέσα από τις
αναμνήσεις, μια και δεν της έχει μείνει και τίποτα άλλο εκτός από αυτές και τα
δυο, προβληματικά, παιδιά της. Ίσως είναι ο καλύτερος ρόλος της, μέχρι τώρα,
καριέρας της. Γκροτέσκα, υστερική και στερημένη όπως θα ήταν άλλωστε και η
Αμάντα, κλέβει την παράσταση!
Ο Αντίνοος Αλμπάνης, ως γυιός, δέσμιος της ανούσιας καθημερινότητας του και αφηγητής
της ιστορίας, θεωρώ ότι ήταν υποτονικός.
Πολύ καλή σκηνική παρουσία είχε ο Κωνσταντίνος Γαβαλάς, που εισβάλει στο
σπίτι ντυμένος ροκαμπιλάς, κάνει έναν εκπληκτικό χορό και δίνει ζωή, έστω και
για λίγο, σε αυτή την απελπισμένη, γυάλινη, οικογένεια.
Η πρωτοεμφανιζόμενη Αμαλία Νίνου ως αλλόκοτη κόρη, στον ρόλο που έχει
σημαδέψει στο ξεκίνημά της η Λαμπέτη, μας δίνει μια, επίσης, εκπληκτική
ερμηνεία.
Το ψυγείο που σχεδόν δεσπόζει στην σκηνή, χρησιμεύει ως το καταφύγιό της,
αλλά και συμβολικά η Λώρα “μπαίνει στο ψυγείο” μια και όλα δείχνουν ότι θα μείνει
γεροντοκόρη... Όμως, το ψυγείο έχει και δύο άλλους συμβολισμούς: ό,τι και να κάνει
η Λώρα, δεν μπορεί να ξεφύγει από τη μιζέρια, η κρυψώνα της είναι διάφανη, σα
γυάλα, όλοι την βλέπουν τελικά, όπως κι όταν νόμιζε ότι όλοι άκουγαν τον
μηχανισμό στο πόδι της! Ο δεύτερος συμβολισμός του ψυγείου είναι το κρύο και η
ψύξη που υπάρχει την οικογένεια και στις αναμνήσεις των δύο γυναικών, στις
οποίες μένουν εγκλωβισμένες.
Όλο το σκηνικό είναι αφαιρετικό, μιας και πρόκειται για αναμνήσεις γεγονότων
από την ζωή της οικογένειας, όπως μας λέει στην αρχή ο, ξενιτεμένος, Τομ. Οι
προβολές (ας μην ξεχνάμε ότι ο Γουίλιαμς στο πρωτότυπο ζητά προβολές)
συμβάλλουν, επίσης, σε αυτό. Τέσσερις καρέκλες για καθένα από τους τέσσερις
ρόλους, είναι τα μοναδικά σκηνικά αντικείμενα, μαζί με το ψυγείο και το γυάλινο
θηριοτροφείο. Μέσα σε αυτό το, εντυπωσιακό, γαλαζοπράσινο μινιμαλιστικό σκηνικό,
σαν ένας ακίνητος βυθός κάποιας λίμνης, το σπίτι των Ουίνγκφιλντ έχει μείνει
στάσιμο και έχει "παγώσει"...
Οι αχνοί φωτισμοί (Λ.Παυλόπουλος) επιτείνουν την μη
ρεαλιστική ατμόσφαιρα και οι μουσικές νύξεις του Σταύρου Γασπαράτου, καθώς και
ο, σχεδόν ανεπαίσθητος, ήχος του γραμμοφώνου που ακούμε, αλλά δεν βλέπουμε,
είναι σαν να βγαίνουν κι αυτοί από το μακρινό παρελθόν.
Το Οιδιπόδειο της μάνας προς τον γυιό και ο αυνανισμός της
Λώρας θεωρώ ότι δεν ήταν απαραίτητο να δειχθούν τόσο εμφανώς.
Μία εξαιρετική παράσταση για μία βδομάδα ακόμα, στο θέατρο
«Δημήτρης Χορν» (Σύνταγμα), σε μία μοντέρνα σκηνοθεσία, εντελώς διαφορετική από
την θρυλική παράσταση του Δ.Μαυρίκιου (1998) στο θέατρο Εμπρός, με τους,
πρωτοεμφανιζόμενους τότε, Νίκο Κουρή και Αγγελική Παπαθεμελή!
Η μέθοδος
Gronholm
Τελευταίο δευτερότριτο για την παράσταση
που παίζεται για 5η (!) συνεχόμενη χρονιά στο Υπόγειο του Θεάτρου
Τέχνης. Τέσσερις υποψήφιοι
για μια διευθυντική θέση υποβάλλονται σε μια σαδιστικά μεθοδευμένη συνέντευξη.
Ποιός θα νικήσει τελικά; Ποιός θα πάρει την δουλειά στην πολυεθνική;
Δυνατό κείμενο, γεμάτο ανατροπές
και καλές ερμηνείες από γνωστούς ηθοποιούς (Γ. Καραμίχος, Π.
Λαγούτης, Χρ. Σαπουντζής, Β. Παπαδοπούλου)
Η έκτη Kαρυάτιδα
Επίσης, για ένα ακόμα δευτερότριτο μπορείτε να παρακολουθήσετε
στο θέατρο «Άλμα» (λίγο πιο κάτω από το Εθνικό Θέατρο) τον μονόλογο των Αντ. και Κωνστ.
Κούφαλη, στην πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του εικαστικού Κώστα Τσόκλη.
Πρόκειται για την αφήγηση της ζωής μιας ξεναγού, που απαλλοτριώνουν το σπίτι
της, κάτω από την Ακρόπολη, για να φτιάξουν το μουσείο, και μέσα σε αυτή την
εξιστόρηση μπλέκεται η ιστορία της Ελλάδας...
Η Σοφία Φιλιππίδου ερμηνεύει, μέσα σε ένα λευκό, βαρύ κοστούμι, με μεγάλη
ουρά σαν ρίζες, που την ακολουθεί όσο εκείνη πηγαινοέρχεται.
Όπως το κουστούμι έτσι και το σκηνικό είναι του Τσόκλη. Αφαιρετικό, ωραίο,
και από ψηλά να κρέμεται το κιβώτιο μέσα στο οποίο μετακομίζουν οι Καρυάτιδες!
Η αλήθεια είναι ότι περίμενα ένα ακόμη πιο ενδιαφέρον σκηνικό από έναν εικαστικό
που σκηνοθετεί κιόλας, άρα έχει την ελευθερία να κάνει ότι θέλει. Το έργο είναι
ένα δράμα που αγγίζει την κωμωδία. Δυστυχώς, όμως, εμένα, προσωπικά, δεν με ενθουσίασε.
ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ από τα προηγούμενα άρθρα:
«Το τέλος & η αρχή» Φούρνος
«Αγαπητέ αγαπημένε...» Sui Generis
«Αν αργήσω, κοιμήσου» 104 Θέατρο Κέντρου
Λόγου & Τέχνης
«Κοπεγχάγη» Άλφα
«Φόνισσα» Οδού Κεφαλλήνιας
«Κατσαρίδα» Αθηνών
«Αμερικάνικος Βούβαλος» Πορεία
«Unemployed» Bios
«I am my own wife» Bios
«Ο Ιβάν και τα σκυλιά» Αμιράλ
«Την Τρίτη στο σούπερ
μάρκετ» Από μηχανής θέατρο
«Ερωτόκριτος» Ακροπόλ
«Caveman» Coronet
«Ωχ... τα νεφρά μου» Studio Κυψέλης