Ο μυστηριώδης τραπεζίτης που κατέθεσε για τα CDS, ο Ψυχάρης, ο Παπανδρέου και τα… καλαμπόκια!

http://olympia.gr/2012/02/22/%CE%BF-%CE%BC%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B7%CF%81%CE%B9%CF%8E%CE%B4%CE%B7%CF%82-%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%B6%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AD%CE%B8%CE%B5%CF%83/

ΣΑΠΙΑ ΚΑΛΑΜΠΟΚΙΑ ΚΑΙ ΛΕΥΚΑ ΚΟΛΑΡΑ

Σοκ στον Παναιτωλικό: Να αποχωρήσει σκέφτεται ο πρόεδρος κ. Φώτης Κωστούλας, ο άνθρωπος που ξαναέκανε την ομάδα μας ΜΕΓΑΛΗ...

http://allsportsagrinio.gr/2012/02/22/%CF%84%CE%B9-%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%AF-%CE%BD%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%BF%CE%B4%CE%B7%CE%B3%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%AD%CE%BE%CE%BF%CE%B4%CE%BF/

Τι μπορεί να τον οδηγήσει στην έξοδο;

Τις τελευταίες ημέρες έχει έρθει στο προσκήνιο κάτι που μπορεί για κάποιους να αποτελεί έκπληξη, αλλά για όσους παρακολουθούν τον Παναιτωλικό είναι γνωστό από καιρό.
Πως ο Φώτης Κωστούλας ενδέχεται να φύγει. Για να μην παρεξηγηθούμε δεν υπάρχει κάποια τέτοια απόφαση ή σκέψη του ίδιου, όπως αναφέρετε από ορισμένους. «Οι σκέψεις να σταματήσω δεν είναι φρέσκιες. Δεν ήρθα για να γίνω πολίτης Αγρινίου, αλλά για να βάλω τις βάσεις σε μία ομάδα. Είμαι χρόνια στον Παναιτωλικό, αλλά δεν είμαι και δεν νιώθω παράγοντας του ποδοσφαίρου. Κάποια στιγμή θα πρέπει να ασχοληθώ με τα δικά μου. Το πώς και πότε θα έρθει αυτή η στιγμή δεν μπορώ να το πω. Οταν έρθει αυτή η ώρα θα προσπαθήσω τουλάχιστον ο Παναιτωλικός να περάσει σε χέρια άξια και ικανά», είπε ο ίδιος την Τρίτη στον «NovaΣΠΟΡ FM 94,6». Κάτι ανάλογο είχε επαναλάβει πολλές φορές παλαιότερα.

Στο sday.gr προσπαθήσαμε να ζυγίσουμε τα δεδομένα. Τι μπορεί να οδηγήσει τον ισχυρό άνδρα της ομάδας στην έξοδο. Σας παραθέτουμε αυτά που καταλάβαμε, ξεκαθαρίζοντας παράλληλα πως δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή κάποια σχετική απόφαση. Ας τα μοιραστούμε μαζί σας.

1) Ο Κωστούλας δεν είναι τύπος που του αρέσει να πιέζει καταστάσεις. Δηλαδή. Δεν θα κάτσει να συζητήσει αν θα φύγει ή αν θα μείνει, ώστε στο τέλος να γίνει αυτό που θέλει. Οπως για παράδειγμα να «ηρεμήσει» ο κόσμος ή κάτι άλλο παρεμφερές. Οταν θα πει «φεύγω», θα το εννοεί και δεν θα κρύβεται κάτι άλλο από πίσω.

2) Η απόφασή του δεν θα εξαρτηθεί από τα οικονομικά δεδομένα. Δηλαδή το πρόβλημα δεν είναι τα χρήματα, κάτι που σημαίνει πως αν τελικά ο Παναιτωλικός μείνει στην Σούπερ Λίγκα αυτό θα αλλάξει μία τυχόν απόφασή του. Θα αφορά τον ίδιο. Αλλωστε αυτή τη στιγμή αν τα «καναρίνια» υποβιβαστούν πρόθεση είναι να γίνει ότι καλύτερο για άμεση επάνοδό τους. Και μόνο ότι υπό αυτές τις συνθήκες η άποψή του «να μείνει για χρόνια ο Λεμονής», παραμένει αναλλοίωτη σημαίνει πολλά.

3) Το θέμα της διάδοχης κατάστασης. Ο Κωστούλας σε καμία περίπτωση δεν θέλει να φύγει και να βρεθεί ο Παναιτωλικός στα αζήτητα. Θα μετρήσει πάρα πολύ το αν θα υπάρχει κάποιος άλλος να αναλάβει την ομάδα.

4) Αν μετά την ήττα από τον Λεβαδειακό γίνονταν χαμός – ακόμη και ο Λεμονής είπε στην συνέντευξη Τύπου ότι περίμενε χειρότερη αντίδραση από τον κόσμο – ίσως τώρα να γράφαμε για το ποιος ενδιαφέρεται να αγοράσει την ομάδα. Δεν του αρέσει να βλέπει έκτροπα. Για αυτό αν υπάρξουν στο μέλλον «μπάχαλα», αυτό μπορεί να μετρήσει σε μία ενδεχόμενη απόφασή του. Αυτό όμως δεν αναιρεί το «1» που σας γράψαμε. Δεν θα βγει να πει «αν δεν ηρεμήσει ο κόσμος» και τέτοια. Απλά…θα φύγει.

5) Η κατάσταση των συνεργατών του. Ο Κωστούλας είναι άνθρωπος, όπως λέγεται στην πιάτσα, που δεν ξεχνά. Υπάρχουν κοντά του άνθρωποι από την πρώτη ημέρα που βρέθηκε στην ομάδα που μαζί έφτασαν τον Παναιτωλικό εκεί που είναι τώρα. Αν τους δει απογοητευμένους ή με τάσεις φυγής, μπορεί και ο ίδιος να τα βροντήξει. Εχει μάθει να μην «αδειάζει» όσους είναι κοντά του, σε επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο.

6) Για φινάλε πολλά θα εξαρτηθούν από την διάθεσή του. Αν αισθανθεί κουρασμένος ψυχολογικά, τότε όλα θα είναι ανοικτά. Εχει κολλήσει «Παναιτωλικοτίτιδα», αλλά αν καταλάβει πως πλέον δεν έχει την ίδια τρέλα, τότε θα φύγει.

sday.gr

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ: Η ΚΑΚΕΚΤΥΠΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ «ΕΛΙΑ», Η ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ Η ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΔΙΕΞΟΔΟΣ

http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=6729:kefalis-dimar&catid=83:aristera&Itemid=200
του ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΕΦΑΛΗ*

Όταν τον Ιούνιο του 2010 ο Φ. Κουβέλης και η ομάδα στελεχών που αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ ίδρυσαν τη Δημοκρατική Αριστερά (ΔΗΜΑΡ), οι περισσότεροι σχολιαστές, παρακινημένοι από τα χαμηλά δημοσκοπικά ποσοστά που κατέγραφε τότε το κόμμα, θεώρησαν πως επρόκειτο για ένα εξαρχής αποτυχημένο εγχείρημα καταγραφής μια συστημικής «Αριστεράς». Η εξέλιξη απέδειξε ότι ο κ. Κουβέλης ήταν πιο διορατικός από όσο νομιζόταν και ότι διάλεξε την κατάλληλη στιγμή για να ξεκινήσει ένα εγχείρημα που δεν είναι εντελώς χωρίς προοπτικές. Η φύση αυτών των προοπτικών, που δεν είναι άλλη από την προσπάθεια του συστήματος να στηθεί ένα νέο ανάχωμα στα «αριστερά» του καταρρέοντος ΠΑΣΟΚ ώστε να εμποδιστεί μια γνήσια ριζοσπαστικοποίηση του κόσμου, επιβάλλει να δοθεί μια ιδιαίτερη προσοχή στο θέμα από τους μαρξιστές και τους προοδευτικούς σχολιαστές.

 Η ΔΗΜΑΡ δεν είναι το μόνο κόμμα που φιλοδοξεί να καλύψει το πεδίο συστημικής «Αριστεράς» (ή την «αριστερή» πτέρυγα της κεντροαριστεράς, για να χρησιμοποιήσουμε την καθιερωμένη ορολογία). Υπάρχουν μερικές ακόμη συγγενικές δυνάμεις όπως οι Οικολόγοι-Πράσινοι και το Άρμα Πολιτών. Είναι όμως το κόμμα που σημειώνει τη μεγαλύτερη επιτυχία και συγκεντρώνει σαφώς την προτίμηση του κατεστημένου, όπως φανερώνει η ευνοϊκή μεταχείρισή της στα ΜΜΕ και τα φουσκωμένα ποσοστά στις δημοσκοπήσεις – παρότι βέβαια είναι αλήθεια ότι προηγείται σαφώς των ανταγωνιστών της.

Αυτή η προτίμηση του συστήματος προς τη ΔΗΜΑΡ δεν είναι τυχαία. Σχετίζεται με το εκ πρώτης όψης παράδοξο και όχι πλήρως κατανοημένο γεγονός, ότι από όλες τις συστημικές «αριστερές» δυνάμεις, η ΔΗΜΑΡ είναι η πιο ισχυρά ενταγμένη στο σύστημα. Τα άλλα δυο κόμματα είναι πιο επαμφοτερίζοντα και άμορφα, ώστε να κερδίσουν την αποδοχή και υποστήριξη του κατεστημένου [1]. Το «Άρμα», ένα μέρος του στελεχικού δυναμικού του οποίου δείχνει να απορροφάται ήδη από τη ΔΗΜΑΡ, δεν έχει το «συγχρονιζέ» προφίλ που χρειάζονται τα μίντια. Στους Οικολόγους-Πράσινους, από την άλλη, θα βρει κανείς από οπαδούς της πράσινης ανάπτυξης που κινούνται στη λογική του «καλού καπιταλισμού» ως ριζοσπάστες ακτιβιστές του αγώνα ενάντια στην κλιματική αλλαγή – και αυτό το τελευταίο ακτιβιστικό στοιχείο μοιραία προκαλεί δυσπιστία, καθώς δεν είναι εύκολο να ελεγχθεί σε συνθήκες κρίσης. Αντίθετα, η ΔΗΜΑΡ παρουσιάζει μια πιο εύτακτη και ενιαία εικόνα που την τοποθετηθεί στη δεξιά άκρη αυτών των δυνάμεων, ενώ ταυτόχρονα, τα αριστερά εύσημα του όγκου των στελεχών της από την προηγούμενη θητεία τους στον ΣΥΡΙΖΑ βοηθούν να δημιουργείται η ψευδαίσθηση πως πρόκειται για έναν πιο «αριστερό» σχηματισμό. Ακριβώς αυτή η ιδιομορφία της, σε συνδυασμό με το «χαρισματικό» προφίλ του αρχηγού της, κάνει σήμερα τη ΔΗΜΑΡ ιδιαίτερα χρήσιμη στις προσπάθειες για μια αντιδραστική ανασύνταξη του πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης που καταρρέει.

Μια ματιά στο στελεχικό δυναμικό της ΔΗΜΑΡ και τις δυνάμεις που προσχωρούν τελευταία σε αυτήν από το χώρο του αποσυντιθέμενου ΠΑΣΟΚ, θα τεκμηριώσει την παραπάνω εκτίμηση. Το πραγματικό πιστεύω των πολιτευτών της ΔΗΜΑΡ το αποτύπωσε καθαρά ο βουλευτής Γ. Ψαριανός, με την προθυμία του να αποδώσει δημοκρατικά εύσημα ακόμη και στην ακροδεξιά, και τη δηλωμένη ετοιμότητά του για συμμετοχή στην κυβέρνηση. Η πανηγυρική δήλωση του Ψαριανού υπέρ της επιλογής του Παπαδήμου, επειδή «είναι ένας άνθρωπος που μπορεί να αποτελεί εγγύηση, γιατί είναι αποδεκτός και από την κοινωνία και από το πολιτικό κατεστημένο» [2], εξέφρασε ανοιχτά την προσήλωση στο σύστημα και την ανακαίνισή του, που τα υπόλοιπα στελέχη της ΔΗΜΑΡ φροντίζουν στοιχειωδώς να αποκρύβουν.

Στις προσωπικότητες που προσχώρησαν πρόσφατα, στις αρχές Φεβρουαρίου στη ΔΗΜΑΡ βρίσκουμε πολλά στελέχη και θιασώτες του «εκσυγχρονιστικού» ΠΑΣΟΚ του Σημίτη. Ανάμεσά τους ο υφυπουργός στην κυβέρνηση Σημίτη Νίκος Μπίστης και «φωτισμένοι» ταγοί του συστήματος όπως ο για πολλά χρόνια επικεφαλής της ΕΡΤ Παναγιώτης Παναγιώτου του Έθνους και ο Ριχάρδος Σωμερίτης του Βήματος [3]. Ακόμη πιο χαρακτηριστική όμως είναι η ισχυρά πιθανολογούμενη τοποθέτηση του πρώην υπουργού Αλέκου Παπαδόπουλου ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας, και η, πιθανολογούμενη επίσης, συμμετοχή στα ψηφοδέλτια της Μιλένας Αποστολάκη, του πρώην υφυπουργού του ΠΑΣΟΚ Θ. Κολιοπάνου και σειράς δημοσιογράφων και πανεπιστημιακών σαν τους κ. κ. Μ. Γιομπαζολιά, Ν. Γαλανό (και οι δυο πρώην στελέχη του κόμματος του Δημαρά, ο Γαλανός αφού είχε περάσει πριν από τον ΣΥΝ και το ΠΑΣΟΚ), Β. Σκουντή, Γ. Πανούση, Γ. Βλαστάρη, κ.ά [4]. Τόσο ο Αλ. Παπαδόπουλος, όσο και οι Παναγιώτου, Σωμερίτης, κ.ά., διαφοροποιούνταν και ασκούσαν κριτική στο παρελθόν στο ΠΑΣΟΚ από την άποψη ενός ανοιχτού, καθαρού νεοφιλελευθερισμού, χωρίς τις δημαγωγικές υποσχέσεις του τύπου «λεφτά υπάρχουν» που δίνουν ψεύτικες ελπίδες και δημιουργούν υποχρεώσεις καταδικασμένες να παραμείνουν ανεκπλήρωτες. Όλα αυτά συνθέτουν την εικόνα ενός κόμματος που βρίσκει στήριγμα και πρόσβαση στο κατεστημένο μέσω της ενσωμάτωσης της πιο συντηρητικής μερίδας του ΠΑΣΟΚ και που κινητοποιεί επίσης μια μερίδα του πολιτικού και μιντιακού προσωπικού του συστήματος με μάλλον δευτερεύοντες ρόλους ως τώρα και ανυπόμονη να πάρει τη θέση των φθαρμένων εκπροσώπων του που αποχωρούν.

Η σχέση ανάμεσα στη ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου αναπαράγει έτσι διαφοροποιημένα και με αντίστροφη χρονική σειρά τη σχέση ανάμεσα στο σημιτικό και παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ. Είναι εν πολλοίς η διαφορά ανάμεσα σε έναν πονηρό πραματευτή που διαλαλά το σκάρτο εμπόρευμά του και έναν επιμελή, συνετό λογιστή, που διαπιστώνει μετά ότι οι πωλήσεις δεν φτάνουν και προσπαθεί να βρει τρόπο να καλύψει το έλλειμμα. Ενώ όμως στον καιρό του Σημίτη μπορούσε, μέσω του δανεισμού, να βρεθεί προσωρινά ένας τρόπος, σήμερα η «επιχείρηση» έχει φτάσει σε πλήρες αδιέξοδο, γεγονός που απαιτεί ο λογιστής να είναι λίγο «κόκκινος» για να φαίνεται πως προασπίζει τα συμφέροντα των εργαζόμενων. Αυτό ασφαλώς θέτει το ερώτημα κατά πόσο η ΔΗΜΑΡ μπορεί να δώσει μια προσωρινή ανάσα στο σύστημα, μέσα από μια αναδιάρθρωση του πολιτικού σκηνικού όπως αυτή που έγινε στην Ιταλία στα μέσα της δεκαετίας του '90, ή είναι ένα εγχείρημα εξαρχής καταδικασμένο σε αποτυχία.

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό – την οποία μπορεί να διακινδυνεύσουμε χωρίς ουσιαστικό κίνδυνο διάψευσης από τώρα – είναι αρνητική. Δεν υπάρχει ρεαλιστική δυνατότητα μιας βιώσιμης ιταλικού τύπου αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού της χώρας μας. Όταν ακόμη και το ΔΝΤ ομολογεί στη χτεσινή του έκθεση [5] ότι η αναιμική ανάπτυξη θα ξεκινήσει το 2014, και το όποιο αποτέλεσμά της στην αναστροφή της τωρινής καταβαράθρωσης εμφανώς δεν θα μπορεί να έχει φανεί πριν περάσει μια πενταετία, είναι σαφές ότι η υπομονή του κόσμου θα εξαντληθεί και θα υπάρξουν δραστικές εξελίξεις, είτε ριζοσπαστικές είτε αντιδραστικές, προτού διαμορφωθούν οι όροι για μια «καθώς πρέπει» εξυγίανση του συστήματος. Μια σύγκριση όμως με την ιταλική εμπειρία θα μας πείσει παραπέρα επ' αυτού.

Στην Ιταλία, η ανασύνταξη του πολιτικού σκηνικού, με την εμφάνιση του κόμματος του Μπερλουσκόνι και της «κεντροαριστεράς» της Ελιάς (που συνένωσε – σε κτυπητή αναλογία με τη ΔΗΜΑΡ – τη δεξιά πτέρυγα του ΚΚ Ιταλίας με τα υπολείμματα από τους σοσιαλδημοκράτες του Κράξι, ένα μέρος από τα τότε μιντιακά παράγωγα του συστήματος, κ.ά.), έλαβε χώρα στις αρχές της δεκαετίας του '90. Εκείνα τα χρόνια ήταν η «χρυσή περίοδος» του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης, καθώς μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού ο καπιταλισμός γιόρταζε την παγκόσμια παντοκρατορία του και επεκτεινόταν στις νέες ανατολικές αγορές. Στις συνθήκες αυτές το σύστημα είχε στη διάθεσή του όλα τα μέσα για να κάνει την αναγκαία αναδιάταξη του πολιτικού προσωπικού του, προωθώντας εκείνους τους εκπροσώπους του που το εκπροσωπούσαν επαρκέστερα στις νέες συνθήκες. Αυτό έγινε με έναν ιδιόμορφο τρόπο στην Ιταλία, μια χώρα με έντονες αντιφάσεις, αλλά και ένα σχετικά υψηλό επίπεδο καπιταλιστικής ανάπτυξης, επαρκές για μια κάπως σταθερή ρύθμισή τους. Εκεί η διαδικασία αυτή συνδυάστηκε με τη λεγόμενη «επιχείρηση καθαρά χέρια», που ήταν στην ουσία ένα βίαιο παραμέρισμα των παλιών εκπροσώπων του συστήματος για να αδειάσει ο τόπος για τους νέους. Μέσα σε λίγους μήνες, παραδοσιακά κόμματα της αστικής τάξης όπως οι χριστιανοδημοκράτες, κυρίαρχοι στο πολιτικό σκηνικό για δεκαετίες, διαλύθηκαν και πολλοί παράγοντες του κατεστημένου, βιομήχανοι, πολιτικοί, κ.λπ., βρέθηκαν στη φυλακή. Μ' όλο τον κατευθυνόμενο χαρακτήρα της υπόθεσης, ωστόσο, δόθηκε έτσι και μια εικόνα «εξυγίανσης», που διασφάλισε μια φθίνουσα κοινωνική συναίνεση για τα επόμενα χρόνια, με τις διαδοχικές εναλλαγές του Μπερλουσκόνι με όλο και πιο συντηρητικά σχήματα της «κεντροαριστεράς» υπό τον Πρόντι.

Η ιδιομορφία της Ελλάδας αντίθετα είναι ότι η αναδιάταξη του πολιτικού συστήματος – ενός συστήματος ακόμη πιο διεφθαρμένου και απολιθωμένου από το ιταλικό – δεν εκπληρώθηκε στην περίοδο όπου υπήρχαν οι συγκριτικά πιο ευνοϊκές προϋποθέσεις γι' αυτή. Το κατεστημένο επέμεινε στο παλιό πολιτικό του προσωπικό, διασφαλίζοντάς του μάλιστα πλήρη ασυδοσία και ατιμωρησία με τους νόμους που ψήφιζε. Αν εξαιρέσουμε τον Κουτσόγιωργα, πρακτικά ούτε ένας εκπρόσωπος των δυο κομμάτων του δικομματισμού δεν τιμωρήθηκε ενώ όλα τα τεράστια οικονομικά σκάνδαλα και οι απάτες κουκουλώθηκαν και παραγράφηκαν.

Φυσικά, αυτή η διαφορετική εξέλιξη δεν ήταν τυχαία. Συνδέεται με τη σαθρή βάση του ελληνικού καπιταλισμού και ήταν μια από τις αιτίες που η κρίση ξέσπασε με τέτοια τραχύτητα. Αν όμως το κατεστημένο απέτυχε να κάνει οποιοδήποτε «εκσυγχρονισμό» και «εξυγίανση» όταν υπήρχαν ορισμένες δυνατότητες, είναι δέκα φορές πιο βέβαιο ότι θα αποτύχει και τώρα, σε μια περίοδο βαθιάς κρίσης και όταν οι δυνατότητες έχουν πρακτικά εκλείψει ή στενέψει ασφυκτικά. Σε μια τέτοια κατάσταση κρίσης, μια διαδικασία «κάθαρσης» για την οποία λείπει και το νομικό πλαίσιο, θα ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνη για το σύστημα, ανοίγοντας απρόβλεπτα τις βαλβίδες ασφαλείας που πιέζονται αφόρητα ήδη.

Από την άλλη μεριά, όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι η ΔΗΜΑΡ δεν έχει κανένα ρόλο να επιτελέσει. Ο ρόλος αυτός όμως δεν είναι εκείνος του εξυγιαντή και του αναμορφωτή, αλλά ο πολύ πιο σεμνός, άχαρος και κακέκτυπος ρόλος ενός παραβάν και μιας ελκυστικής βιτρίνας. Της βιτρίνας πίσω από την οποία θα συντελείται η αντιδραστική, επιθετική δεξιά αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού που έχει ανάγκη σε καιρό μεγάλης κρίσης και προωθεί ήδη το κατεστημένο.

Η σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα έχει συγκριθεί όχι άστοχα από πολλούς – μεταξύ άλλων πρόσφατα και τον ίδιο τον Α. Σαμαρά – με το τέλος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Αυτή η αναλογία πάει όμως πολύ πιο πέρα από την οικονομική κατάρρευση και την «ενίσχυση των άκρων» που επισήμανε επιλεκτικά ο πρόεδρος της ΝΔ. Επεκτείνεται επίσης στις μορφές διακυβέρνησης και τις συνταγές εξόδου από την κρίση που εφαρμόζει το κατεστημένο. Οι τεχνοκρατικές κυβερνήσεις του Μόντι και του Παπαδήμου, με την άγρια αντιλαϊκή πολιτική τους και το παραμέρισμα της συνταγματικής και κοινοβουλευτικής νομιμότητας, θυμίζουν έντονα τις αδύναμες βοναπαρτιστικές κυβερνήσεις του Τζιολίτι και του Μπρίνινγκ, που προηγήθηκαν της ανόδου του φασισμού στην εξουσία στην Ιταλία και τη Γερμανία στο Μεσοπόλεμο. Και οι δυο τους αποτελούν το αρχικό στάδιο μιας αντιδραστικής πολιτικής και κοινωνικής αναδιάταξης, την οποία η αστική τάξη δεν έχει την ικανότητα να προωθήσει με τα συνηθισμένα κοινοβουλευτικά μέσα λόγω της κρίσης.

Αυτή η αναδιάταξη θα βαθύνει αναπόφευκτα και θα γίνει πιο ανοικτά αντιδραστική, με ακόμη πιο ισχυρά στοιχεία αυταρχισμού και εκτροπής από την αστική δημοκρατία στα επόμενα στάδια. Η προώθησή της, ωστόσο, σκοντάφτει σε μια σημαντική δυσκολία, ότι για την ώρα η ελληνική κοινωνία – οι εργαζόμενοι και τα πλατιά λαϊκά στρώματα που θίγονται από την κρίση – μετατοπίζεται όχι προς τα δεξιά αλλά προς τα αριστερά. Στις συνθήκες αυτές ο ρόλος ενός κόμματος όπως η ΔΗΜΑΡ δεν μπορεί να είναι άλλος από το να δώσει μια ψευδή διέξοδο ώστε να εμποδιστεί η αποτελεσματική αποκρυστάλλωση της λαϊκής δυσφορίας και να κερδίσει έτσι το κατεστημένο το χρόνο που χρειάζεται για να προετοιμάσει τις δικές του αντιδραστικές λύσεις. Άσχετα από το αν είναι η συνειδητή επιδίωξη του κ. Κουβέλη και των συνεργατών του, αυτός ο ρόλος απορρέει αναπόδραστα από τις συγκεκριμένες συνθήκες ως ο μόνος ρόλος που μπορεί να διαδραματίσει ένα κόμμα με τη δική του πολιτική πλατφόρμα: μια πλατφόρμα που υπόσχεται μια διέξοδο στα πλαίσια του συστήματος και χωρίς καμιά ουσιαστική ρήξη με το τωρινό εσωτερικό και διεθνές πλαίσιο.
 

Η προγενέστερη ιστορική εμπειρία της χώρας μας, με την επιβολή των δικτατοριών του Μεταξά και των συνταγματαρχών δεν αφήνει αμφιβολία για την αστάθεια του κοινοβουλευτισμού και την ικανότητα και προθυμία του κατεστημένου να καταργεί τη δημοκρατική νομιμότητα όταν γίνεται επικίνδυνη. Ήδη τα έμβρυα, οι όροι και τα σημάδια μιας μελλοντικής εξαλλαγής υπάρχουν διάχυτα γύρω. Το ΛΑΟΣ παρά τις πρόσφατες διαρροές του προς τη ΝΔ φαίνεται να αντέχει ως βασικός φορέας της ελληνικής ακροδεξιάς. Η Χρυσή Αυγή διεκδικεί με αξιώσεις την είσοδό της στη Βουλή. Η ΝΔ, παράλληλα με την ένταξη των Βορίδη και Γεωργιάδη, μετατοπίζεται προς τα δεξιά με την έντονη προβολή του θέματος της «ασφάλειας», υιοθετώντας στοιχεία από την ατζέντα της ακροδεξιάς, σε μια κίνηση που θυμίζει την αντίστοιχη τακτική του Σαρκοζί απέναντι στον Λεπέν στη Γαλλία. Το αποτέλεσμα θα είναι η διαμόρφωση μιας πτέρυγας μέσα στη ΝΔ η οποία δεν θα έχει πλέον καμιά αναστολή για μια μόνιμη συνεργασία με το ΛΑΟΣ, το οποίο έτσι είτε αλλιώς κέρδισε πόντους νομιμοποίησης μέσα από τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Το νέο κόμμα που θα δημιουργηθεί ενδεχόμενα από την πλειοψηφία των διαγραμμένων «αντιμνημονιακών» βουλευτών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ θα είναι αναπόφευκτα ένα εθνικιστικό δεξιό κόμμα τοποθετημένο ανάμεσα στη ΝΔ και το ΛΑΟΣ. Η συνένωση όλων αυτών των στοιχείων μελλοντικά, αν δεν προληφθεί από το κίνημα με το άνοιγμα του δρόμου για τη δική του διέξοδο, θα δώσει στο κατεστημένο τον αναγκαίο μοχλό για να επιβάλει αντιδραστικές λύσεις της αρεσκείας του.

Δεν μπορεί φυσικά να προβλέψουμε από τώρα τα μελλοντικά βήματα της εξέλιξης. Μια πιθανή όμως βαθμίδα της θα μπορούσε να είναι ο σχηματισμός μιας δικομματικής ή πολυκομματικής κυβέρνησης με πρωταγωνιστικό ρόλο της ΝΔ και της ΔΗΜΑΡ, αν η τελευταία βγει δεύτερο κόμμα. Μια τέτοια μετεκλογική επανάληψη της κυβέρνησης του Παπαδήμου, με τη ΔΗΜΑΡ να παίρνει τη θέση του ΠΑΣΟΚ και το ΛΑΟΣ ή/και κάποιο νέο ακροδεξιό κόμμα να συνεισφέρει, θα ήταν μια προσωρινή λύση που θα λειτουργούσε αντικειμενικά ως εφαλτήριο για μια πιο αντιδραστική διάδοχη κατάσταση μετά την αναπόφευκτη αποτυχία της. Στις συνθήκες αυτές, η ΔΗΜΑΡ θα έπαιζε έμπρακτα το ρόλο του δημοκρατικού παραβάν για την προώθηση της αντίδρασης, στον οποίο ήδη αναφερθήκαμε.

Η χρεοκοπία μιας τέτοιας μανούβρας θα ήταν βέβαια αναπόφευκτη. Όπως όλες οι επιλογές του κατεστημένου, θα αποτύχαινε και αυτή μπροστά στην αδιαλλαξία των «ευρωπαίων εταίρων» και το βάθος της κρίσης που δεν επιτρέπει ενδοσυστημικές λύσεις, ιδιαίτερα στις πιο αδύναμες χώρες. Υπάρχει, ωστόσο, μια διαφορά σε σχέση με την ιταλική εμπειρία, η οποία είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη. Στην Ιταλία οι λύσεις τύπου Ελιάς εφαρμόστηκαν για χρόνια και έχουν γίνει ήδη ανυπόληπτες, παρότι η ανόητη συμμετοχή της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης σε αυτές έδωσε ένα ισχυρό χτύπημα στην Αριστερά από το οποίο θα χρειαστεί κόπος και χρόνος για να συνέλθει. Στην Ελλάδα αντίθετα η «αριστερή» εκδοχή της κεντροαριστεράς δεν έχει δοκιμαστεί και θα μπορούσε να δημιουργήσει ψευδαισθήσεις για μια μικρή αλλά κρίσιμη περίοδο, εμποδίζοντας τη γνήσια ριζοσπαστικοποίηση και βοηθώντας έτσι την αντίδραση να οργανωθεί πρώτη.

Μια αναφορά στις διεργασίες που συντελούνται στο κοινωνικό επίπεδο θα καταστήσει πιο σαφή τη φύση αυτού του κινδύνου. Πραγματικά, ενώ οι μετατοπίσεις στη βάση της ελληνικής κοινωνίας είναι σήμερα κυρίως προς τα Αριστερά, καθοριζόμενες από τη λαϊκή αφύπνιση και τον πηγαίο ριζοσπαστισμό που εκφράζει το κίνημα των Αγανακτισμένων, δεν υπάρχει καμιά εγγύηση για τη μελλοντική διατήρηση αυτής της τάσης. Ο ριζοσπαστισμός των μικροαστών που καταστρέφονται από την κρίση συχνά, τουλάχιστον στα αρχικά στάδια, είναι συγκεχυμένος και ρηχός. Όχι σπάνια μπορεί να εξαντλείται σε φραστικές καταδίκες της εξαθλίωσής τους και στην απόφαση, ας πούμε, να ψηφίσουν το κόμμα του Κουβέλη αντί για το ΠΑΣΟΚ, ενώ συνδέεται και με αντιδραστικές συγχύσεις και πλάνες όπως η προκατάληψη ενάντια στους μετανάστες. Βέβαια, τα στρώματα αυτά, εφόσον καταστρέφονται, έχουν αντικειμενικά συμφέρον να συνταχθούν με την πραγματική Αριστερά και να αγωνιστούν για μια ριζική αλλαγή της κατάστασης. Η λογική τους όμως, καθορισμένη από την επιδίωξη του προσωπικού βολέματος στην οποία ήταν συνηθισμένα για δεκαετίες, καθυστερεί σε σχέση με την ύπαρξή τους και τα εμποδίζει να εξάγουν τα αναγκαία πολιτικά συμπεράσματα. Αν οι ελπίδες τους διαψευστούν, στο επόμενο στάδιο θα στραφούν δεξιά και κατά μεγάλο μέρος θα μετατραπούν σε ένα από τα στηρίγματα της αντίδρασης ή ακόμη και του φασισμού. Αυτό τουλάχιστον έδειξε η εμπειρία του Μεσοπολέμου και της κρίσης του 1929, και δεν υπάρχει κανένας λόγος να υποθέσουμε ότι τα πράγματα θα εξελιχθούν διαφορετικά τώρα.

Αυτό μας φέρνει στο θέμα του ρόλου και της ευθύνης της ριζοσπαστικής Αριστεράς, η οποία καλείται με την παρέμβασή της να αποτρέψει ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Μιας ευθύνης, η οποία συνίσταται στην παρουσίαση μιας αξιόπιστης εναλλακτικής επιλογής, ικανής να πείσει και να τραβήξει από την παθητικότητα όσο το δυνατό ευρύτερες λαϊκές μάζες, από εκείνες τουλάχιστον τις δυνάμεις που έχουν την ωριμότητα και την τόλμη να αποκριθούν στο κάλεσμα των καιρών.

Η Σοφία Σακοράφα διατύπωσε κατά τη γνώμη μας εξαιρετικά εύστοχα την ουσία αυτού του ζητήματος στην πρόσφατη συνέντευξή της στη Μαρξιστική Σκέψη: «Το σύστημα», είπε, «βρίσκεται σε οργασμό ανασυγκρότησης των δυνάμεών του, θυσιάζοντας στο βωμό της επιβίωσής του τους αναλώσιμους. Εάν δεν σπάσουμε τις διαδικασίες αυτής της ανασυγκρότησης θα μιλάμε για άλλη μία ιστορική ευκαιρία χαμένη... θα λογοδοτήσουμε απέναντι στην ιστορία και το λαό μας. Πρώτος στόχος, κυρίαρχος στόχος είναι να μην επιτρέψουμε στο σύστημα να μετατρέψει αυτή την καταστροφή σε ευκαιρία ανασυγκρότησης... Εάν δεν καταφέρουμε σήμερα να συγκροτήσουμε ένα πολιτικό μέτωπο, τότε η Αριστερά θα έχει αρνηθεί τον ιστορικό της ρόλο, με συνέπειες βαρύτατες για τον ελληνικό λαό. Η ιστορική συγκυρία είναι επιτακτικά ώριμη για τη συγκρότηση ενός νέου ΕΑΜ. Η Αριστερά έχει την ιστορική υποχρέωση να αφουγκραστεί και να αξιοποιήσει τις αντικειμενικές συνθήκες και να καθυποτάξει την όποια υποκειμενική παθογένεια ή αδυναμία στην παρούσα πολιτική αναγκαιότητα» [6].

Το γεγονός ότι η αντιδραστική αναδιάταξη, ακριβώς επειδή βοηθιέται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο από όλες τις δυνάμεις του συστήματος, εγχώριες και ξένες, μπορεί να σπάσει μόνο με τη μέγιστη συγκέντρωση δυνάμεων του κινήματος, δείχνει τον καταστροφικό, ελεεινό ρόλο όσων όχι μόνο προβάλλουν σήμερα αχρείαστα εμπόδια στη μορφοποίηση της εναλλακτικής προοπτικής αλλά δυναμιτίζουν εκ των προτέρων ακόμη και κάθε σοβαρή συζήτησή της, δηλαδή πρώτα και κύρια της ηγεσίας του ΚΚΕ. Στην πράξη, όσοι ενεργούν έτσι, ενεργούν σαν υποχείρια του συστήματος.

Το μοναδικό αποτέλεσμα της δράσης τους είναι να συμβάλλουν στο να χάνεται ο ελάχιστος χρόνος που απομένει για την εσωτερική αναδιοργάνωση της Αριστεράς, την ώρα που οι δυνάμεις του κατεστημένου προωθούν αποφασιστικά τη δική τους αναδιοργάνωση.

Εκείνο που μπορεί να πει κανείς είναι ότι η ΔΗΜΑΡ, εκφράζοντας εύσχημα το λάθος και τον ψευδεπίγραφα αριστερό δρόμο, μπορεί άθελά της να συμβάλει στην αποκάλυψή του. Αυτό όμως προϋποθέτει την ύπαρξη μιας γνήσια αντισυστημικής Αριστεράς, που θα είναι ικανή σε κάθε βήμα να ενισχύει τους δεσμούς της με τον κόσμο και να αντιπαραθέτει ριζοσπαστικές λύσεις που οδηγούν μακροχρόνια έξω από τα όρια του συστήματος.

Το 1922 σε μια ανάλογη περίσταση ο Λένιν, προειδοποιώντας τους ιταλούς κομμουνιστές απέναντι στους τότε φορείς της «αριστερής πτέρυγας» του αντίπαλου στρατοπέδου όπως ο Σεράτι, σημείωνε ότι η νίκη των κομμουνιστών θα ήταν εξασφαλισμένη, μεταξύ άλλων, «αν δεν ξεκοπούν από τις μάζες, αν δεν χάσουν την υπομονή τους... αν δεν υποχωρήσουν προς μια εξαιρετικά εύκολη και εξαιρετικά επικίνδυνη λύση: όταν ο Σεράτι λέει "α", αυτοί να λένε "πλην α"» [7].

Απέναντι στην προσπάθεια του συστήματος να εμφανίσει μια ψευδο-Αριστερά, αυτοί είναι δυο από τους όχι λιγότερο σημαντικούς όρους για τη διαμόρφωση μιας σύγχρονης, μαρξιστικής και επαναστατικής Αριστεράς.

Σημειώσεις

1. Σε προηγούμενο άρθρο μας, «Και μετά τη 12/2 τι;», που δημοσιεύθηκε στο Πολιτικό Καφενείο, την Ίσκρα και μερικά ακόμη σάιτ, δεν κάναμε αυτή τη διάκριση, έτσι που η ανάλυσή μας, όσο έθιγε αυτό το θέμα, ήταν σε κάποιο βαθμό ελλιπής.
 

2. «Αναφανδόν υπέρ του Παπαδήμου ο Ψαριανός», Ελευθεροτυπία, 10/11/2011.

3. Βλέπε, π.χ., Στέλιος Μπάμιατζης, «Στο ίδιο μετερίζι πρώην Σημιτικοί και ΔΗΜΑΡ», http://news247.gr/ellada/politiki/sto_idio_meterizi_prwhn_shmitikoi_kai_dhmar.1634437.html.

4. «Ψηφοδέλτια-έκπληξη ετοιμάζει η ΔΗΜΑΡ», Ισοτιμία, 19/2/2012.

5. «Επιστροφή της Ελλάδας στην ανάπτυξη το 2014 βλέπει το ΔΝΤ», http://www.capital.gr/News.asp?id=1416802.

6. Σ. Σακοράφα, «Οι άρχοντες φοβήθηκαν μην πάθουνε ζημιά», Μαρξιστική Σκέψη, τόμ. 4, σελ. 51, 49. Θα προσθέσουμε μόνο σε αυτό, ως ένα μάθημα της ιστορίας, ότι η παθογένεια δεν ξεπερνιέται από τους ίδιους τους φορείς της. Αυτό που μπορεί να ξεπεραστεί από τον κάθε φορέα είναι επιμέρους λάθη και αδυναμίες, εκεί που υπάρχει παράλληλα μια σωστή βάση. Η παθογένεια στο εσωτερικό ενός χώρου παραμερίζεται όχι από τους φορείς της αλλά από τους άλλους, εφόσον έχουν την ειλικρίνεια να την αναγνωρίσουν και να την αποκαλύψουν ως τέτοια.

7. Λένιν, «Σημειώσεις ενός δημοσιολόγου», στα Άπαντα, εκδ. ΣΕ, τόμ. 44, σελ. 422.

* Ο Χρήστος Κεφαλής είναι χημικός, μέλος της ΣΕ της Μαρξιστικής Σκέψης

Γέροντας Παϊσιος: «Θα δούμε φοβερά πράγματα»

http://www.prionokordela.gr/rokanidia/gerontas-paisios-tha-doume-fovera-pragmat/

Πριν φύγει ο Γέροντας Παϊσιος από τη ζωή, είχε προβλέψει τα δύσκολα χρόνια που ζούμε. Διαβάστε τι ακριβώς έγραψε:
Ο Θεός επιτρέπει να γίνει τώρα ένα τράνταγμα γερό. Έρχονται δύσκολα χρόνια. Θα έχουμε δοκιμασίες μεγάλες… Να το πάρουμε στα σοβαρά, να ζήσουμε πνευματικά. Οι περιστάσεις, μας αναγκάζουν και θα μας αναγκάσουν να δουλέψουμε πνευματικά. Καλό όμως είναι να το κάνουμε χαρούμενα και προαιρετικά και όχι από θλίψεις, αναγκαστικά…
Τώρα, πάμε ή για τον Χριστό ή για τον διάβολο. Είναι καθαρό μέτωπο. Στην Κατοχή γινόσουν ήρωας, γιατί δεν χαιρετούσες έναν Γερμανό. Τώρα γίνεσαι ήρωας, γιατί δεν χαιρετάς τον διάβολο. Πάντως θα δούμε φοβερά γεγονότα. Θα δοθούν πνευματικές μάχες. Οι Άγιοι θα αγιασθούν περισσότερο και οι ρυπαροί θα γίνουν ρυπαρώτεροι. Νιώθω μέσα μου μια παρηγοριά. Μια μπόρα είναι και ο αγώνας έχει αξία, γιατί τώρα δεν έχουμε εχθρό τον Αλή Πασά ή τον Χίτλερ ή τον Μουσουλίνι, αλλά τον διάβολο. Γι’ αυτό θα έχουμε και ουράνιο μισθό…»

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ! Ο Bob Marley είχε ασπασθεί την Ορθοδοξία και είχε βαπτιστεί έναν χρόνο πριν πεθάνει! (video)

http://olympia.gr/2012/02/22/bob-marley-conversion-orthodox-christia/

 

Και ο Bob Marley λοιπόν είχε βαπτιστεί Χριστιανός Ορθόδοξος. Παρά το ότι είχε ασπασθεί την Ορθοδοξία όπως η γυναίκα του και τα παιδιά του αρκετά χρόνια πριν, η επίσημη βάπτιση του έγινε στις 4 Νοεμβρίου 1980, έναν χρόνο σχεδόν πριν δολοφονηθεί από το πολιτικό κατεστημένο της Τζαμάικα.

Δείτε στην εικόνα (κλικ) το ντοκουμέντο της Ορθόδοξης Κηδείας του και περισσότερες λεπτομέρειες στο βίντεο που ακολουθεί.

ΤΟ ΞΕΣΚΕΠΑΣΜΑ ΤΩΝ ANONYMOUS: ΣΑΤΑΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΝΕΟΤΑΞΙΤΕΣ, ΜΕΤΑΜΦΙΕΣΜΕΝΟΙ "ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ"!

http://hellas-orthodoxy.blogspot.com/2012/02/anonymous_22.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+blogspot%2Fhellas-orthodoxy+%28Hellas-Orthodoxy%29

"We are Anonymous. We are Legion. We do not forgive. We do not forget. Expect us!"

Η πασίγνωστη (πλέον) υπογραφή των Anonymous, βρίσκεται σχεδόν παντού: Σε ιστοσελίδες, σε ιστολόγια, σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, στα ΜΜΕ, ακόμα και σε τοίχους! Πόσοι όμως ξέρουν τι ΑΚΡΙΒΩΣ σημαίνει;

Εκείνο που προκαλεί εντύπωση είναι το "ΕΙΜΑΣΤΕ ΛΕΓΕΩΝΑ" (We are Legion): Οι γνωρίζοντες λίγη Ιστορία, αμέσως κατανοούν πως πρόκειται για την περίφημη ρωμαική λεγεώνα, που έμεινε ως συνώνυμο της οργανωμένης στρατιωτικής και όχι μόνο δύναμης, ικανής να κατατροπώσει τους εχθρούς της.

Αυτή είναι η πρώτη, επιφανειακή ανάγνωση του "σλόγκαν". Για να πάμε λίγο βαθύτερα, ας δούμε την Ευαγγελική περικοπή της θεραπείας του δαιμονισμένου της χώρας των Γαδαρηνών (Κατά Λουκάν, η' 26 - 39):

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθόντι τῷ Ἰησοῦ εἰς τὴν χώραν τῶν Γαδαρηνῶν, ὑπήντησεν αὐτῷ ἀνήρ τις ἐκ τῆς πόλεως, ὃς εἶχε δαιμόνια ἐκ χρόνων ἱκανῶν, καὶ ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο καὶ ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ᾿ ἐν τοῖς μνήμασιν. 

ἰδὼν δὲ τὸν Ἰησοῦν καὶ ἀνακράξας προσέπεσεν αὐτῷ καὶ φωνῇ μεγάλῃ εἶπε· τί ἐμοὶ καὶ σοί, Ἰησοῦ, υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου; δέομαί σου, μή με βασανίσῃς. 

παρήγγειλε γὰρ τῷ πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ ἐξελθεῖν ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου. πολλοῖς γὰρ χρόνοις συνηρπάκει αὐτόν, καὶ ἐδεσμεῖτο ἁλύσεσι καὶ πέδαις φυλασσόμενος, καὶ διαρρήσσων τὰ δεσμὰ ἠλαύνετο ὑπὸ τοῦ δαίμονος εἰς τὰς ἐρήμους. 

ἐπηρώτησε δὲ αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς λέγων· τί σοί ἐστιν ὄνομα; ὁ δὲ εἶπε· λεγεών· ὅτι δαιμόνια πολλὰ εἰσῆλθεν εἰς αὐτόν· 

καὶ παρεκάλει αὐτὸν ἵνα μὴ ἐπιτάξῃ αὐτοῖς εἰς τὴν ἄβυσσον ἀπελθεῖν. 

Όπως βλέπουμε, το όνομα Λεγεών χρησιμοποιείται στη συγκεκριμένη εαγγελική περικοπή από τον ίδιο τον Διάβολο, προκειμένου να απαντήσει στην ερώτηση του Ιησού ποιο είναι το όνομά του!

Και καλά όλα αυτά, θα πει κάποιος. Τι σχέση έχουν όμως με τους Anonymous;

Το 2008, εξέδωσαν "μήνυμα" εναντίον των Σαιεντολόγων (δείτε το εδώ): Εκ πρώτης όψεως αυτό πιθανόν να φαίνεται άξιο επαίνου, μιας και είναι γνωστός ο ρόλος της συγκεκριμένης "Εκκλησίας". Όμως, σε αυτό το μήνυμα ακούγονται τα εξής:

If you want another name for your opponent, then call us Legion, for we are many.

ΒΛΕΠΕΤΕ ΚΑΠΟΙΑ...ΟΜΟΙΟΤΗΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ;

Για να γίνει καλύτερα κατανοητή η ομοιότητα, ας δούμε πώς μεταφράζεται στα Λατινικά το επίμαχο σημείο του Ευαγγελίου:

"Legio mihi nomen est, quia multi sumus."

Και στα Αγγλικά:

"My name is Legion, for we are many."

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΕ ΝΑ ΤΑ ΘΕΩΡΕΙΤΕ ΟΛΑ...ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ;;;

Γιατί άραγε οι Anonymous επέλεξαν ως "εναλλακτικό" τους όνομα αυτό που ονοματίζει τον ίδιο τον Σατανά;

Ο καθένας, βγάζει τα συμπεράσματά του!

Υ.Γ. Αναγνώστης του ιστολογίου μας έστειλε και τα παρακάτω ενδιαφέροντα:

Αν γράψουμε τη λέξη "anonymous" ανάποδα βγαίνει η φράση "suomynona", που αν το σπάσουμε σε λέξεις γίνεται "suo my nona" στα λατινικά, που στα ελληνικά σημαίνει "του ένατου μου". Έπειτα όλη την ώρα αναφέρουν "we are a legion". Εντέλει καταλήγουμε σε μια φράση " 9η Λεγεώνα". 

Η 9η Λεγεώνα ιστορικά υπήρξε μια Ρωμαϊκή λεγεώνα που στάθμευε στη Βρεττανία και που εξαφανίστηκε ξαφνικά στις αρχές του 2ου μ.Χ. αιώνα χωρίς να αφήσει ίχνος. Υπάρχουν πολλοί μελετητές που πιστεύουν ότι απλά οργανώθηκαν σε μυστική οργάνωση και αποτέλεσαν τους προπομπούς των μετέπειτα Σταυροφόρων και αργότερα των τεκτονικών στοών του Μεσσαίωνα. Μάλιστα, το 2002 ο Valerio Massimo Manfredi στο λογοτεχνικό του έργο " L'ultima legione" αποκαλύπτει ότι η 9η Ρωμαϊκή λεγεώνα που χάθηκε είναι στην πραγματικότητα η ομάδα των ιπποτών της στρογγύλης τραπέζης του μυθικού βασιλιά Αρθούρου! Ο θρύλος του βασιλιά Αρθούρου είναι η ιερή αρχαία ιστορία των Μασόνων.

Οπότε βλέπουμε πως συνδέεται η Μασονία με τους anonymous. Ας μην ξεχνάμε ότι όλες οι πετυχημένες επαναστάσεις(Αμερικανική-1774, Γαλλική-1789) ήταν απόρροια Μασονικής συνομωσίας και οργάνωσης.

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ ΒΡΕΤΑΝΙΚΟΥ GUARDIAN!!! «Οι Υπουργοί Οικονομικών στο Eurogroup πρέπει να κάπνισαν κάτι πολύ δυνατό…»!

http://exomatiakaivlepo.blogspot.com/2012/02/guardian-eurogroup.html

 economikos

«Αυτό που κάπνισαν οι Υπουργοί Οικονομικών στο Eurogroup πρέπει να ήταν πολύ δυνατό» σχολιάζουν οι Βρετανικοί Guardian!

Στο άρθρο τους για το νέο πακέτο της Ελλάδας ύψους 130 δις ευρώ, που συμφωνήθηκε στο Eurogroup, με αυτό τον τρόπο προσπαθούν να δώσουν μια εξήγηση για τα όσα περιλαμβάνονται μέσα στη συμφωνία.

Ο τίτλος τα λέει όλα: "το πακέτο των 130 δις για την Ελλάδα την αφήνει ανεξάρτητη μόνο στο όνομα."

Μάλιστα, επισημαίνει ότι η συμφωνία αυτή έχει χτιστεί πάνω σε σαθρά θεμέλια, ενώ όλα γίνονται για να αποδείξουν ότι ο μηχανισμός του ευρώ δουλεύει κανονικά!

Επίσης, αναφέρει ότι τόσο το ΔΝΤ όσο και οι Ευρωπαίοι εταίροι της Ελλάδας γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν πρόκειται με αυτά τα μέτρα που συνοδεύουν τη δανειακή σύμβαση, να φέρουν ανάπτυξη στην Ελλάδα μετά το 2014, κάτι το οποίο αναφέρει και για τους Έλληνες πολιτικούς οι οποίοι πανηγυρίζουν για την συμφωνία.

Και οι τελευταίοι, όπως λέει το άρθρο, ξέρουν καλά ότι η ανεργία θα αυξηθεί, η ύφεση θα ενταθεί και στις πλάτες του ελληνικού λαού θα προστεθεί ένα ακόμα τεράστιο δάνειο ύψους 130 δις ευρώ.

Φτάνει η ώρα της Πορτογαλίας... - Του Γιώργου Δελαστίκ

http://hassapis-peter.blogspot.com/2012/02/blog-post_8355.html

Οι Ευρωπαίοι ηγέτες και οι κομισάριοι των Βρυξελλών δεν φείδονται επαίνων για την κυβέρνηση της Πορτογαλίας. Ο δεξιός Πορτογάλος πρωθυπουργός Πέδρου Πάσους Κοέλιου είναι υπόδειγμα πολιτικής δουλοφροσύνης. Οχι μόνο εκτελεί ακαριαία κάθε απαίτηση της εκεί τρόικας, αλλά κάνει μόνος του κι άλλα....

περισσότερα - σε βαθμό που θεωρείται «υποδειγματικός μαθητής» του Βερολίνου στη νέα εποχή. Τόσο που όπως αναφέρει ακόμη και το γερμανικό περιοδικό «Σπίγκελ», το οποίο μάλιστα δημοσιεύει και σχετική φωτογραφία μισής σελίδας, οι Πορτογάλοι διαδηλωτές τον αναπαριστούν σε πλακάτ... γυμνό, πεσμένο στα τέσσερα, με λαιμαριά σκύλου στον λαιμό του και ένα μαστίγιο στο στόμα για να τον δείρει με αυτό η Γερμανίδα καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ!

Μόνο που αυτή η «ειδυλλιακή» εικόνα της Πορτογαλίας στο κλαμπ των ηγετών της ευρωζώνης, καθόλου δεν προστατεύει τη χώρα από τους Ευρωπαίους κερδοσκόπους.

«Ανεξάρτητα από τις εκτιμήσεις των Ευρωπαίων πολιτικών ηγετών και στην περίπτωση της Λισαβόνας θα επακολουθήσει ανάμειξη του ιδιωτικού τομέα (σ.σ.: δηλαδή «κούρεμα» κατά το ελληνικό πρότυπο του PSI) ή θα επέλθει ακόμη και στάση πληρωμών» αναφέρει ξερά έκθεση της γερμανικής «Ντόιτσε Μπανκ».

«Πρέπει αμέσως και αξιόπιστα να καταρτιστούν σχέδια ανάγκης για την περίπτωση που η Πορτογαλία δεν μπορεί να επιστρέψει στην αγορά κεφαλαίων» τονίζει έκθεση της μεγάλης ελβετικής τράπεζας Κρεντί Σουίς.

Στο 71% υπολογίζουν πλέον την πιθανότητα χρεοκοπίας της χώρας οι κερδοσκόποι του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Παρά δε τα παραμύθια που λένε η πορτογαλική κυβέρνηση και οι τροϊκανοί στον πορτογαλικό λαό ότι δήθεν η χώρα θα επιστρέψει στις αγορές το δεύτερο εξάμηνο του 2013, εσωτερική εκτίμηση της Κομισιόν που αποκαλύπτει το «Σπίγκελ» εμφανίζει μια πολύ διαφορετική κατάσταση. «Μόλις το 2015 ή το 2016 θα είναι πιθανώς η χώρα αξιόπιστη στην αγορά κεφαλαίου. Αυτό σημαίνει ότι οι Ευρωπαίοι και το ΔΝΤ πρέπει να δώσουν άλλα 25 δισεκατομμύρια δολάρια στην πιο ευνοϊκή περίπτωση» υπογραμμίζει το γερμανικό περιοδικό.

Νέο πακέτο, δηλαδή νέα μέτρα λιτότητας, την ώρα που και τα μέτρα της εν εξελίξει «διάσωσης» της Πορτογαλίας ξεσηκώνουν όλο και περισσότερες αντιδράσεις. Πάνω από 200.000 άτομα συγκεντρώθηκαν προ δεκαημέρου στην Πράσα ντου Κουμέρσιου (πλατεία Εμπορίου) της Λισαβόνας.

Οι μισθοί διαρκώς μειώνονται, οι μορφωμένοι νέοι φεύγουν στο εξωτερικό, οι κοινωνικές παροχές καταρρέουν σταδιακά. Παρ' όλο που λόγω των πολύ φτηνών μεροκάματων, στην Πορτογαλία υπήρχαν πολύ περισσότερες και πολύ μεγαλύτερες βιομηχανίες από όσες στην Ελλάδα, είναι δεκαετίες τώρα που νέες επενδύσεις στον βιομηχανικό τομέα δεν γίνονται από τότε που άνοιξαν οι αγορές της Ασίας ως τόπος παραγωγής και καταργήθηκαν όλοι οι δασμοί για την ελεύθερη πώληση στην Ευρώπη όλων των προϊόντων που παράγονται με μεροκάματα του ενός ευρώ στην Κίνα, στο Βιετνάμ και γενικά στη νοτιοανατολική Ασία.

Κατά τα άλλα, η Πορτογαλία εμφανίζει προβλήματα ανάλογα με της Ελλάδας. Εισάγει πολύ περισσότερα προϊόντα από όσα εξάγει - ακόμη και στον αγροτικό τομέα. Παραδοσιακά αγροτική χώρα, η Πορτογαλία εισήγαγε αγροτικά προϊόντα αξίας 2,5 δισεκατομμυρίων ευρώ περισσότερα από όσα εξήγαγε.

Οι χαμηλές τιμές του λαδιού και των εσπεριδοειδών σε συνάρτηση με τις υψηλές επιδοτήσεις της ΕΕ, έχουν οδηγήσει τους Πορτογάλους αγρότες σε παρασιτική κατάσταση. Δεν μαζεύουν τις ελιές και τα πορτοκάλια και αρκούνται να εισπράττουν τις επιδοτήσεις, κρίνοντας ότι δεν τους συμφέρει να μαζέψουν τον καρπό επειδή «ακρίβυναν τα μεροκάματα των... Ρουμάνων (!) που απασχολούσαν ως εργάτες γης».

Παραλλαγές του έργου αυτού έχουμε δει κι εμείς να παίζονται πολλές στην ελληνική ύπαιθρο -και όχι μόνο, φυσικά- τις τελευταίες δεκαετίες.

Ισπανία
1.000.000 λαού στους δρόμους!

Βούλιαξε η Ισπανία από τα πλήθη που κατέκλυσαν τους δρόμους και τις πλατείες 57 πόλεων της χώρας για να διαμαρτυρηθούν κατά του νέου κώδικα εργασίας που κατάρτισε η δεξιά κυβέρνηση του Μαριάνο Ραχόι. «Περισσότεροι από ένα εκατομμύριο Ισπανοί στους δρόμους εναντίον του νέου κώδικα εργασίας» ήταν ο χαρακτηριστικός τίτλος της γαλλικής εφημερίδας «Λε Μοντ». Στόχος της κυβέρνησης είναι η διευκόλυνση με πολύ μικρότερο κόστος των απολύσεων, σε μια χώρα που έχει ήδη ποσοστό ανεργίας 23% - δηλαδή 5.300.000 ανέργους και μέσα στο 2012 αναμένεται οι άνεργοι να ξεπεράσουν το απίστευτο φράγμα των 6.000.000 ατόμων. «Αυτές οι αλλαγές επιβλήθηκαν από το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και τις κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Γαλλίας» κατήγγειλαν τα ισπανικά συνδικάτα.

Από:  ethnos.gr

Τι έχει συμφωνηθεί από την Ελληνική κυβέρνηση και την Ε.Ε, να γίνει το 2014 ;;

http://olympia.gr/2012/02/22/%CF%84%CE%B9-%CE%AD%CF%87%CE%B5%CE%B9-%CF%83%CF%85%CE%BC%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B7%CE%B8%CE%B5%CE%AF-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%BA%CF%85/

Τα 130 δις του νέου δανείου, θα τα πάρουμε σε δόσεις μέσα στην επόμενη τριετία. 

Τρία χρόνια εκβιασμών ακόμη…

Το 2014, όταν λήγει η παροχή των πόρων του νέου δανείου…

Τι έχει συμφωνηθεί όμως, από την Ελληνική κυβέρνηση και την Ε.Ε να γίνει το 2014 ;;

Δείτε στο βίντεο που ακολουθεί…

Δείτε προσεκτικά τι είχε δηλώσει ο Υφυπουργός Εσωτερικών Πάρις Κουκουλόπουλος, στις 8/6/2011,στον ΑΝΤ1 και στον Γιώργο Παπαδάκη…

 

“Στο χθεσινό ΚΤΕ είχαμε μια πολύ σημαντική  ανακοίνωση από τον ΥΠΟΙΚ..που ο καθένας μπορεί να την κρίνει !!!

Φαίνεται ότι το ζήτημα της επαπειλούμενης χρεοκοπίας, μετατέθηκε για μετά από 3-4 χρόνια..

Έχει γίνει επιλογή από την Ε.Ε σε συμφωνία με την χώρα μας…να μετατεθεί η επαπειλούμενη χρεοκοπία σε 3-4 χρόνια…

Κ. Παπαδάκη σας λέω όλη την αλήθεια, δεν σας λέω την μισή…”

Πότε είπαμε ότι σταματάει η χρηματοδότηση του νέου δανείου ;;;
To 2014…
Για πότε είπε ο κ. Κουκουλόπουλος ότι έχει μετατεθεί η χρεοκοπία..;
Τυχαίο;;

Δεν νομίζω…

Ψηφίστε τώρα κορόιδα ΝΑΙ σε όλα.

Ψηφίστε ΝΑΙ κ. Σαμαρά για να σκάσει η χειρομβοβίδα στα χέρια σας.
http://exomatiakaivlepo.blogspot.com/2012/02/2014.html

Την Παρασκευή η Ιδρυτική Διακήρυξη του κόμματος του Πάνου Καμμένου. Θα φτάσει με επαναστατικό τρόπο και στον τελευταίο πολίτη...

http://kourdistoportocali.com/articles/9932.htm

Σήμερα είναι μια ιστορική στιγμή στη πολιτική καριέρα του Πάνου Καμμένου.
Στο σπίτι του ανεξάρτητου Έλληνα βουλευτή γράφεται αυτή τη στιγμή η Ιδρυτική Διακήρυξη του κόμματος.
Την ώρα που η δικηγόρος μαμά  Έλενα Τζούλη θηλάζει το νέο τέκνο της οικογένειας, τη κοράκλα που ήρθε πρόσφατα στο κόσμο, η συνεργάτης του Πάνου Κατερίνα Τσατσαρώνη χτενίζει το τελικό κείμενο της Ιδρυτικής Διακήρυξης.
Η Έλενα συνέταξε το καταστατικό του κόμματος, το οποίο θα παρουσιασθεί με «επαναστατικό» τρόπο μέσω διαδικτύου τη Παρασκευή.
Σε λίγο περισσότερα…

Αγωνία στο Αιγαίο: Τουρκική "σφήνα" μεταξύ Λέσβου-Χίου-Ψαρών - Σε επιφυλακή Ναυτικό-αμφίβιοι καταδρομείς

http://www.defencenet.gr/defence/index.php?option=com_content&task=view&id=34969&Itemid=139

Μεγάλες ασκήσεις του τουρκικού Ναυτικού με την συμμετοχή μονάδν ειδικών δυνάμεων στο βόρειο και κεντρικό Αιγαίο που ξεκινούν από την ευρύτερη περιοχή του κόλπου της Σμύρνης  και "κλειδώνουν" με επιχειρήσεις θαλάσσιας απαγόρευσης με πραγματικά πυρά την περιοχή μεταξύ Λέσβου-Χίου-Ψαρών, πραγματοποιούνται από χθες και ολοκληρώνονται σήμερα.
Όπως αναφέρει η τουρκική NAVTEX NAVIGATIONAL WARNING NUMBER  116/12 οι ασκήσεις θα πραγματοποιηθούν σε τρείς περιοχές (AREA 072, AREA 073, AREA 074) από τις 05.00 μέχρι το απόγευμα 17.00.
Ακολουθεί η τουρκική NAVTEX
ZCZC IA48
161359UTC FEB 12
IZMIR TURK RADIO
NAVTEX NW NR: 116/12
AEGEAN SEA
GUNNERY EXERCISE ON 21 AND 22 FEB, FROM 0500 TO 1700Z IN AREAS
BOUNDED.
AREA 072 (MODIFIED -1)
38 40.83 N, 026 34.00E
38 51.00 N, 026 36.10 E
39 51.25 N, 026 46.25 E
38 44.50 N, 026 45.00 E
38 40.00 N, 026 44.50 E
AREA 073 (MODIFIED -1)
39 00.00 N, 025 48.00E
38 45.00 N, 025 41.00 E
38 42.73 N, 026 10.00 E
38 53.53 N, 026 10.00 E
AREA 074 ( MODIFIED-1)
38 40.83 N, 026 34.00 E
38 40.00 N, 026 44.50 E
38 37.10 N, 026 46.00 E
38 33.75 N, 026 38.75 E
WIDE BERTH ADVISED.
Πρόκειται για την δεύτερη άσκηση που πραγματοποιείται στην συγκεκριμένη από τον περασμένο Σεπτέμβριο όταν τα τουρκικά πλοία είχαν δεσμεύσει την περιοχή 073 (AREA 073)  για την πραγματοποίηση ασκήσεων με αληθινά πυρά, στο αποκορύφωμα της κρίσης των κοιτασμάτων.
Ελληνικά πολεμικά σκάφη παρακολουθούν στενά τα τουρκικά (χθες είχαν βγει μόνο κορβέτες), ενώ σε αυξημένη επαγρύπνηση βρίσκονται τα παρατηρητήρια του Ναυτικού. Μονάδες αμφίβιων δυνάμεων έχουν αυξήσει επίσης το επίπεδο ετοιμότητάς τους. 
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr 
Η δέσμευση της περιοχή αυτής μεταξύ της Λέσβου και της Χίου – Ψαρών περιορίζει σημαντική την δίοδο ναυσιπλοΐας μεταξύ των δύο ελληνικών νησιών σε μόλις 3 μίλια και είναι μία κλασική κίνηση της Άγκυρας να εκδίδει NΑVTEX που να οδηγούν τα τουρκικά πολεμικά σε επιχειρήσεις "σφήνας" μεταξύ των ελληνικών νησιών.
Ειδικά στην βόρεια περιοχή της τουρκικής άσκησης τα τουρκικά πολεμικά απέχουν μόλις 6,8 μίλια από τις ακτές της Λέσβου δηλαδή μόλις 1500 μέτρα έξω από τα ελληνικά χωρικά ύδατα, ενώ στο νότιο τμήμα της για πρώτη φορά οι Τούρκοι πλη΄σιάζουν τόσο πολύ την περιοχή των Ψαρών.    
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr