Ο Χορός της θεολογικής βροχής

http://sophia-siglitiki.blogspot.gr/2014/11/blog-post_45.html

...είχε μια έμφυτη χορευτικότητα και μια φυσική ρυθμικότητα στις κινήσεις

Ευχαριστώ ιδιαιτέρως τον καλό μου φίλο και αδελφό Φαίδωνα Χριστοδουλάκη, για την συγκινητική εμπειρία του να την μοιραστεί μαζί μας, στην «Αέναη επΑνάσταση».

Οι Καθημερινές Εμπειρίες στο Μετρό του Φαίδωνα

Ο Χορός της θεολογικής βροχής

του θεολόγου Φαίδωνα Χριστοδουλάκη, – ΜΑ. Θεολογίας

Μετρό Παρασκευή 24/10/2014 μ.Χ. Απόψε η διαδρομή μου στο μετρό που επιβεβαίωσε εκκωφαντικά το λαϊκό αξίωμα που λέει πως εδώ ειναι ο παράδεισος κι η κόλαση. (για την ακρίβεια...από δω ξεκινάνε...)

Αφού λοιπόν έπιασα εξουθενωμένος ένα κάθισμα, άρχισα να σκέφτομαι το τετραημεράκι μου μες στη γλύκα λες κι ήταν ενας μήνας διακοπές...

Ξαφνικά κι ενώ ξεφύλλιζα αδιάφορα μια πολύνεκρη μάχη του παρελθόντος, ανεβαίνει μια νεαρή κοπέλα, αφρικανικής καταγωγής, με υπέροχα ζωγραφιστά μάτια, καλοκάγαθα κι αθώα κι ένα μόνιμα χαμόγελο σχηματισμένο στο όμορφο πρόσωπο της. Είχε σπαστό μαλλί πιασμένο σε μια ογκώδη κοτσίδα και φορούσε κάτι χρυσαφί χρώματος φανταχτερά σκουλαρίκια που έκαναν μια εντυπωσιακή αντίθεση με τη σοκολατί νεανική της επιδερμίδα.

Πολύχρωμα ντυμένη σαν γαϊτανάκι, κρατούσε απ' το ένα χέρι σακούλες σουπερμάρκετ κι απ' το άλλο ένα ιδιαιτέρως ζωηρό κοριτσάκι που είχες την αίσθηση πως ήταν μικρογραφία της. Πανέμορφο στολίδι της μαύρης ηπείρου, σαν διαφήμιση της Unisef με χαμόγελο πλατύ και μόνιμο και ζωηρά, διερευνητικά ματάκια όμορφα πολύ σαν της μαμάς της. Ήταν ντυμένο κι αυτό χρωματιστά, με ένα κεφαλάκι γεμάτο κοτσιδάκια τυλιγμένα μεταξύ τους με ιδιαίτερη τέχνη.

Αυτό όμως που μου έκανε καταπληκτική εντύπωση, ήταν μια έμφυτη χορευτικότητα και μια φυσική ρυθμικότητα στις κινήσεις του παιδιού. Χόρευε ρυθμικά σχεδόν ασταμάτητα με κινήσεις συμμετρικές, βγαλμένες από έναν πολιτισμό και κόσμο, αναμφίβολα, απόλυτης εξωστρέφειας. Κάθε τόσο σταματούσε απότομα το χορό κι έλεγε σε άψογα ελληνικά με μια τραγουδιστή φωνούλα προς τους γύρω εκστασιασμένους επιβάτες: «γεια σου! Τι κάνεις;»

Παράξενο πολύ να ακούς τη λαλιά σου από χείλη άλλων πολιτισμών... παράξενο αλλά συνάμα και φυσικό λες και τα ελληνικά φτιάχτηκαν για όλα τα στόματα χωρίς διακρίσεις. Η μαμά του προσπαθούσε μάταια να το κάνει να σταματήσει και του λεγε ήπια και χαμηλόφωνα... «φρόνιμαα... να σαι καλό κορίτσι...εε;»... ενώ αυτό της έσκαγε ένα χαμόγελο colgate και ξαναγύριζε στο χορό...

Στην επόμενη στάση, από την ακριβώς πίσω πόρτα, ανέβηκε μια γυναίκα που μόνη η παρουσία της ήταν ικανή να διαλύσει σε δευτερόλεπτα το μαγικό σκηνικό... Έκατσε όρθια κοντά στην πόρτα η προσωποποίηση της δυστυχίας. Μια γυναικεία μορφή που χε πατήσει σίγουρα τα πενήντα όμως έδειχνε δραματικά μεγαλύτερη. Με ένα πρόσωπο που είχε σαν μάσκα κολλημένη την θλίψη, έντονα γερασμένο, με μαλλιά που 'χαν χάσει τη βαφή τους και πλέον είχαν σχεδόν ασπρίσει και ρούχα εμφανώς φθαρμένα αν και καθαρά.

Όλα αυτά πρόδιδαν στα μάτια μου ένα πρόσωπο πολύ πρόσφατα νεόπτωχο και τα ελάχιστα κοσμήματα της ήταν μάλλον απομεινάρια ενός εύπορου παρελθόντος. Μιλούσε χαμηλόφωνα με μια μπάσα, σπασμένη φωνή κρατώντας ένα παλιάς τεχνολογίας κινητό, με κάποιον και το μόνο που μπόρεσα να ξεχωρίσω ήταν δυο φράσεις-χαστούκια....«δηλαδή δεν έχεις ούτε δέκα ευρώ;» ...και μετά... «και τι θα δώσω απόψε στα παιδιά να φάνε;» ...και σε λίγο... «άσε, άσε κατάλαβα... μπήκα μετρό θα τα πούμε άλλη στιγμή...».

Αφού έκλεισε το τηλέφωνο, άρχισε έναν βουβό θρήνο με μορφασμούς πολλούς, ενώ ποτάμι τα δάκρυα έτρεχαν σε δυο ριτιδιασμένα μάγουλα.

Το θέαμα με συγκλόνισε κι έμεινα να κοιτώ μ' ένα στόμα ανοιχτό τη γυναίκα σχεδόν αδιάκριτα, ενώ το ένα μου χέρι έψαχνε ασυναίσθητα στη τσάντα μου το πορτοφόλι...

Εκείνη τη στιγμή το κοριτσάκι που δεν είχε πάρει χαμπάρι τίποτε από τις τραγωδίες των μεγάλων, εμφανίστηκε μπροστά μου και μου λέει κι εμένα με τη τραγουδιστή φωνούλα της...«γειά σου τι κάνεις;» και τσουπ ξανά ρυθμικός χορός...

Η μαμά της προσπαθούσε να τη πιάσει απ' το χεράκι να μην πέσει και προφανώς για να τη δελεάσει να σταματήσει, έβαλε το χέρι στη τσάντα της, κάτι να της δώσει. Σκύβοντας της λέει... «έλααα... κοίτα τι έχω να σου δώσω...» και ψάχνοντας της πέφτει μια εικονίτσα με έναν «Γλυκύ Ιησού» χαμογελαστό με χέρια ανοιχτά σαν αυτούς που βλέπει κανείς σε Εκκλησίες Καθολικών της Λατινικής Αμερικής.

Το κοριτσάκι μάζεψε γρήγορα από κάτω την εικονίτσα,τη φίλησε και συνέχισε το χορό, όλο ενθουσιασμό και πιο έντονα... επιδεικνύοντας τη σαν τρόπαιο στους γύρω που χαμογελούσαν και χαχάνιζαν.

Σηκώθηκα να κατέβω έχοντας στο χέρι λίγα χρήματα αλλά με το στρίμωγμα στη πόρτα σχεδόν παρασύρθηκα μακρια απ τη γυναίκα που έκλαιγε. Εκείνη την στιγμή, ενας νεαρός τυπάκος μουσάτος και με μαλλί κοκόρι και σκουλαρίκια, με ύφος αδιάφορο κι αστείο, έκανε κίνηση να κατέβει κολλητά με τη γυναίκα και σε δευτερόλεπτα της έβαλε στο χέρι ένα χαρτονόμισμα κι έφυγε σφαίρα.

Το μόνο που πρόλαβα να δω ενώ το τραίνο έφευγε, ήταν την γυναίκα να κοιτά με αγωνία έξω μπας και δει τον ευεργέτη της που δε πρόλαβε να ευχαριστήσει, και το παιδάκι της Αφρικής που κρατώντας την εικόνα τους χαμογελαστού Ιησού συνέχιζε να χορεύει...

Ο Θεός των εκπλήξεων μάλλον άκουσε τη προσευχή-χορό της αθώας ψυχής κι ευεργέτησε μιαν άλλη που είχε ανάγκη, ήταν η πρώτη σκέψη του θεολόγου... κι η δεύτερη... του κουρασμένου ταξιδιώτη της πόλης... ίσως να ταν και σύμπτωση.
...πολύ βροχή απόψε!

Φαίδων Χριστοδουλάκης
Επιμέλεια: Σοφία Ντρέκου

Σύντομο Βιογραφικό

Φαίδων Χριστοδουλάκης Θεολόγος – ΜΑ. Θεολογίας

Ο Φαίδων Χριστοδουλάκης γεννήθηκε στον Άγιο Δημήτριο τον Μάιο του 1976 από πολύτεκνη οικογένεια, γιος του Δημήτρη Χριστοδουλάκη και της Καίτης Κουρμούζη, με καταγωγή από τα Χανιά και το Αιτωλικό Αιτωλοακαρνανίας. Απόφοιτος του 2ου Γενικού Λυκείου Αγίου Δημητρίου το έτος 1994.

Ακολούθησε σπουδές στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών από το 1996 έως το 2001. Ανέπτυξε συνδικαλιστική δράση ως φοιτητής στο δημοκρατικό και προοδευτικό χώρο.

Ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στην ίδια σχολή μέχρι το 2007 οπότε και έγινε κάτοχος του μεταπτυχιακού τίτλου.

Πρόεδρος του συλλόγου μεταπτυχιακών φοιτητών Θεολογικής Σχολής Αθηνών, προώθησε αρκετά ζητήματα κατοχύρωσης επαγγελματικών δικαιωμάτων των συναδέλφων του.

Παράλληλα διετέλεσε πρόεδρος Θεολογικών συνεδρίων σε όλη την Ελλάδα και εργάσθηκε ως συντάκτης στο περιοδικό «Εκκλησία και Διπλωματία» και στον ιστοχώρο «RnN».

Δείτε ακόμη μια ιστορία στο Μετρό του Φαίδωνα

• Καλή σχολική χρονιά... Μετρό 11/9 2014 μ.Χ.

Ντοκουμέντο: Ομολογία Γέροντος Παϊσίου έναντι του Οικουμενισμού

http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2014/11/blog-post_942.html



Ενδιαφέρουσα ομολογιακή πατερική γραμμή του Γέροντος Παϊσίου έναντι του Οικουμενισμού:*

***

…Μετά λύπης μου, από όσους φιλενωτικούς έχω γνω­ρίσει, δεν είδα να έχουν ούτε ψίχα πνευματική ούτε φλοιό. Ξέρουν, όμως, να ομιλούν για αγάπη και ενότη­τα, ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεόν, διότι δεν Τον έχουν αγαπήσει…

***

Εν Αγίω Όρει τη 23η Ιανουαρίου 1969 Σεβαστέ πάτερ Χαράλαμπε.Επειδή βλέπω τον μεγάλον σάλον που γίνεται εις την Εκκλησίαν μας, εξ αιτίας των διαφόρων φιλενωτικών κινήσεων και των επαφών του Πατριάρχου μετά του Πάπα, επόνεσα και εγώ σαν τέκνον Της και εθεώρησα καλόν, εκτός από τις προσευχές μου, να στείλω και ένα μικρό κομματάκι κλωστή (που έχω σαν φτωχός μονα­χός), δια να χρησιμοποιηθή και αυτό, έστω και για μια βελονιά, δια το πολυκομματιασμένο φόρεμα της Μητέ­ρας μας. Πιστεύω ότι θα κάμετε αγάπην και θα το χρησι­μοποιήσετε δια μέσου του θρησκευτικού σας φύλλου. Σας ευχαριστώ.

Θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμην εν πρώτοις απ” ό­λους, που τολμώ να γράψω κάτι, ενώ δεν είμαι ούτε ά­γιος, ούτε θεολόγος. Φαντάζομαι ότι θα με καταλάβουν όλοι, ότι τα γραφόμενά μου δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας βαθύς μου πόνος δια την γραμμήν και κοσμικήν αγάπην, δυστυχώς, του πατέρα μας κ. Αθηναγόρα. Όπως φαίνεται, αγάπησε μίαν άλλην γυναίκα μοντέρνα, που λέγεται Παπική Εκκλησία, διότι η Ορθόδοξος Μητέρα μας δεν του κάμνει καμμίαν εντύπωσι, επειδή είναι πολύ σεμνή. Αυτή η αγάπη, που ακούσθηκε από την Πόλι, βρήκε απήχησι σε πολλά παιδιά του, που την ζούν εις τας πόλεις. Άλλωστε αυτό είναι και το πνεύμα της εποχής μας: η οικογένεια να χάση το ιερό νόημά της από τέτοιου είδους αγάπες, που ως σκοπόν έχουν την διάλυσιν και όχι την ένωσιν.

Με μία τέτοια περίπου κοσμική αγάπη και ο Πα­τριάρχης μας φθάνει στη Ρώμη. Ενώ θα έπρεπε να δείξη αγάπη πρώτα σε μας τα παιδιά του και στη Μητέρα μας Εκκλησία, αυτός, δυστυχώς, έστειλε την αγάπη του πο­λύ μακριά. Το αποτέλεσμα ήταν να αναπαύση μεν όλα τα κοσμικά παιδιά, που αγαπούν τον κόσμον και έχουν την κοσμικήν αυτήν αγάπην, να κατασκανδαλίση όμως όλους εμάς, τα τέκνα της Ορθοδοξίας, μικρά και μεγά­λα, που έχουν φόβο Θεού.

Μετά λύπης μου, από όσους φιλενωτικούς έχω γνω­ρίσει, δεν είδα να έχουν ούτε ψίχα πνευματική ούτε φλοιό. Ξέρουν, όμως, να ομιλούν για αγάπη και ενότη­τα, ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεόν, διότι δεν Τον έχουν αγαπήσει.

Θα ήθελα να παρακαλέσω θερμά όλους τους φιλενωτικούς αδελφούς μας: Επειδή το θέμα της ενώσεως των Εκκλησιών είναι κάτι το πνευματικόν και ανάγκην έ­χουμε πνευματικής αγάπης, ας το αφήσουμε σε αυτούς που αγαπήσανε πολύ τον Θεόν και είναι θεολόγοι, σαν τους Πατέρας της Εκκλησίας, και όχι νομολόγοι, που προσφέρανε και προσφέρουν ολόκληρο τον εαυτόν τους εις την διακονίαν της Εκκλησίας (αντί μεγάλης λαμπά­δας), τους οποίους άναψε το πύρ της αγάπης του Θεού και όχι ο αναπτήρας του νεωκόρου. Ας γνωρίζωμεν ότι δεν υπάρχουν μόνον φυσικοί νόμοι, αλλά και πνευματι­κοί. Επομένως, η μέλλουσα οργή του Θεού δεν μπορεί να αντιμετωπισθή με συνεταιρισμόν αμαρτωλών (διότι διπλήν οργήν θα λάβωμεν), αλλά με μετάνοιαν και τήρησιν των εντολών του Κυρίου.

Επίσης, ας γνωρίσωμεν καλά ότι η Ορθόδοξος Εκ­κλησία μας δεν έχει καμμίαν έλλειψιν. Η μόνη έλλειψις, που παρουσιάζεται, είναι η έλλειψις σοβαρών Ίεραρχών και Ποιμένων με πατερικές αρχές. Είναι ολίγοι οι εκλεκτοί. Όμως, δεν είναι ανησυχητικόν. Η Εκκλη­σία είναι Εκκλησία του Χρίστου και Αυτός την κυβερ­νάει. Δεν είναι Ναός, που χτίζεται από πέτρες, άμμο και ασβέστη από ευσεβείς και καταστρέφεται με φωτιά βαρ­βάρων, αλλά είναι ο ίδιος ο Χριστός. «Και ο πεσών επί τον λίθον τούτον συνθλασθήσεται, εφ” ον δ” αν πέση λικμήσει αυτόν» (Ματθ. και 44-45). Ο Κύριος, όταν θα πρέπη, θά παρουσιάση τους Μάρκους τους Ευγενικούς και τους Γρηγόριους Παλαμάδες, δια να συγκεντρώσουν όλα τα κατασκανδαλισμένα αδέλφια μας, δια να ομολο­γήσουν την Ορθόδοξον Πίστιν, να στερεώσουν την Παράδοσιν και να δώσουν χαράν μεγάλην εις την Μητέρα μας.

Εις τους καιρούς μας βλέπομεν ότι πολλά πιστά τέ­κνα της Εκκλησίας μας, μοναχοί και λαϊκοί, έχουν, δυ­στυχώς, αποσχισθή από αυτήν, εξ αιτίας των φιλενωτικών. Έχω την γνώμην ότι δεν είναι καθόλου καλόν να αποχωριζώμεθα από την Εκκλησίαν κάθε φορά που θα πταίη ο Πατριάρχης. Αλλά από μέσα, κοντά στην Μη­τέρα Εκκλησία έχει καθήκον και υποχρέωσι ο καθένας ν” αγωνίζεται με τον τρόπον του. Το να διακόψη το μνημόσυνον του Πατριάρχου, να αποσχισθή και να δημιουργήση ιδικήν του Εκκλησίαν και να εξακολουθή να ομιλή υβρίζοντας τον Πατριάρχην, αυτό, νομίζω, εί­ναι παράλογον.

Εάν δια την α ή την β λοξοδρόμησι των κατά και­ρούς Πατριαρχών χωριζώμεθα και κάνωμε δικές μας Εκ­κλησίες – Θεός φυλάξει! – θα ξεπεράσωμε και τους Προ­τεστάντες ακόμη. Εύκολα χωρίζει κανείς και δύσκολα ε­πιστρέφει. Δυστυχώς, έχουμε πολλές «εκκλησίες» στην εποχή μας. Δημιουργήθηκαν είτε από μεγάλες ομάδες η και από ένα άτομο ακόμη. Επειδή συνέβη στο καλύβι των (ομιλώ δια τα εν Αγίω Όρει συμβαίνοντα) να υπάρχη και ναός, ενόμισαν ότι μπορούν να κάνουν και δική τους ανεξάρτητη Εκκλησία. Εάν οι φιλενωτικοί δίνουν το πρώτο πλήγμα στην Εκκλησία, αυτοί, οι ανωτέρω, δίνουν το δεύτερο. Ας ευχηθούμε να δώση ο Θεός τον φωτισμόν Του σε όλους μας και εις τον Πατριάρχην μας κ. Αθηναγόραν, δια να γίνη πρώτον η ένωσις αυτών των «εκκλησιών», να πραγματοποιηθή η γαλήνη ανάμεσα στο σκανδαλισμένο ορθόδοξο πλήρωμα, η ειρήνη και η αγάπη μεταξύ των Ορθοδόξων Ανατολικών Εκκλησιών και κατόπιν ας γίνη σκέψις δια την ένωσιν μετά των άλ­λων «Ομολογιών», εάν και εφ” όσον ειλικρινώς επιθυ­μούν να ασπασθούν το Ορθόδοξον Δόγμα.

Θα ήθελα ακόμη να ειπώ ότι υπάρχει και μία τρίτη μερίδα μέσα εις την Εκκλησίαν μας. Είναι εκείνοι οι αδελφοί, που παραμένουν μεν πιστά τέκνα Αυτής, δεν έ­χουν όμως συμφωνίαν πνευματικήν αναμεταξύ τους. Α­σχολούνται με την κριτικήν ο ένας του άλλου και όχι δια το γενικώτερον καλόν του αγώνος. Παρακολουθεί δε ο ένας τον άλλον (περισσότερον από τον έαυτόν του) εις το τι θα ειπή η τι θα γράψη, δια να τον κτυπήση κατό­πιν αλύπητα. Ενώ ο ιδιος αν έλεγε η έγραφε το ίδιο πράγμα, θα το υπεστήριζε και με πολλές μάλιστα μαρτυ­ρίες της Αγίας Γραφής και των Πατέρων. Το κακό που γίνεται είναι μεγάλο, διότι άφ” ενός μεν αδικεί τον πλη­σίον του, αφ” ετέρου δε και τον γκρεμίζει μπροστά στα μάτια των άλλων πιστών. Πολλές φορές σπέρνει και την απιστία στις ψυχές των αδυνάτων, διότι τους σκανδαλί­ζει. Δυστυχώς, μερικοί από εμάς έχουμε παράλογες απαιτήσεις από τους άλλους. Θέλουμε οι άλλοι να έχουν τον ίδιο με εμάς πνευματικόν χαρακτήρα. Όταν κάποιος άλ­λος δεν συμφωνή με τον χαρακτήρα μας, δηλαδή η είναι ολίγον επιεικής η ολίγον οξύς, αμέσως βγάζομε το συμ­πέρασμα ότι δεν είναι πνευματικός άνθρωπος. Όλοι χρειάζονται εις την Εκκλησίαν. Όλοι οι Πατέρες προ­σέφεραν τας υπηρεσίας των εις Αυτήν. Και οι ήπιοι χα­ρακτήρες και οι αυστηροί. Όπως δια το σώμα του ανθρώπου είναι απαραίτητα και τα γλυκά και τα ξινά και τα πικρά ακόμη ραδίκια (το καθένα έχει τις δικές του ουσίες και βιταμίνες), έτσι και δια το Σώμα της Εκκλη­σίας. Όλοι είναι απαραίτητοι. Ο ένας συμπληρώνει τον πνευματικόν χαρακτήρα του άλλου και όλοι είμεθα υπο­χρεωμένοι να ανεχώμεθα όχι μόνον τον πνευματικόν του χαρακτήρα, αλλά ακόμη και τις αδυναμίες, που έχει σαν άνθρωπος.

Και πάλιν έρχομαι να ζητήσω ειλικρινώς συγγνώμην από όλους, διότι ετόλμησα να γράψω. Εγώ είμαι έ­νας απλός μοναχός και το έργον μου είναι να προσπαθώ, όσο μπορώ, να απεκδύωμαι τον παλαιόν ανθρωπον και να βοηθώ τους άλλους και την Εκκλησίαν, μέσω του Θεού δια της προσευχής. Αλλ” επειδή έφθασαν μέχρι το ερημητήριό μου θλιβερές ειδήσεις δια την Αγίαν Όρθοδοξίαν μας, επόνεσα πολύ και εθεώρησα καλό να γράψω αυτά που ένοιωθα.

Ας ευχηθούμε όλοι να δώση ο Θεός την χάριν Του και ο καθένας μας ας βοηθήση με τον τρόπον του δια την δόξαν της Εκκλησίας μας.


Με πολύν σεβασμόν προς όλους Παΐσιος μοναχός


*Η ανωτέρω σοφή και διακριτική επιστολή του Γέρο­ντος Παϊσίου του Αγιορείτου εστάλη στον π. Χαράλαμπο Βασιλόπουλο το 1969.

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗ­ΤΩΝ Γέροντας ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, τόμ. Α”, έκδ. Γ”, σελ. 508 του κ. Νικολάου Α. Ζουρνατζόγλου).

Γνώρισε το Μεγαλείο της Ορθοδοξίας – Αγιογραφικές και Πατερικές μαρτυρίες Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη» Θεσσαλονίκη

πηγή: http://www.impantokratoros.gr

πηγή

Κήρυγμα Κυριακή Αγίου Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου.

http://proskynitis.blogspot.gr/2014/11/blog-post_464.html

Κυριακή Αγίου Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου.

(Ιωαν. Α΄ 35-52)

Αγαπητοί μου αδελφοί, σήμερα η Εκκλησία μας τιμάει και εορτάζει την ιερά μνήμη ενός μεγάλου της Αγίου. Του Αγίου Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου. Η Ευαγγελική περικοπή που ακούσαμε σήμερα, μας μιλάει για τον τρόπο της κλήσεως του Αγίου Ανδρέα από τον Χριστό μας, και έτσι η Εκκλησία μας θυμίζει με άψογο τρόπο, ότι και εμάς μας κάλεσε ο ίδιος ο Χριστός και ότι πάντοτε πρέπει να θυμόμαστε αυτή την κλήση μας. Μάλιστα ο Απόστολος των εθνών Παύλος, προτρέπει όλους τους Χριστιανούς, να μη ξεχνούν την κλήση τους: «Βλέπετε αδελφοί την κλήσιν υμών».

Ο Άγιος Ανδρέας, ήταν αδελφός του Αγίου Αποστόλου Πέτρου και καταγόταν από τη Γαλιλαία. Τα δύο αδέλφια ασκούσαν το επάγγελμα του ψαρά, ενώ συνάμα τηρούσαν με ευλάβεια όλες τις εντολές του νόμου. Όταν ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος διέτρεχε την Ιουδαία και τις περιοχές του Ιορδάνη κηρύττοντας την μετάνοια, ο Ανδρέας προσέτρεξε σε αυτόν και έγινε μαθητής του. Όπως μας πληροφορεί το σημερινό Ευαγγέλιο, την επόμενη μέρα από την βάπτιση του Κυρίου στον Ιορδάνη ποταμό, ενώ ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος συνομιλούσε με τον Ανδρέα και τον Ιωάννη τον Ευαγγελιστή, δείχνοντας τους τον Ιησού που περνούσε από εκεί κοντά, τους είπε: «Να ο Αμνός του Θεού». Εδώ έχουμε μία θεμελιώδη μαρτυρία του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου για την Θεότητα του Κυρίου, που ασφαλώς σφράγισε θετικά την ψυχή των μαθητών του. Άκουσαν λοιπόν αυτό οι δύο μαθητές από τον διδάσκαλό τους, και ακολούθησαν τον περιπατούντα Χριστό για να μάθουν περισσότερα για το πρόσωπό του. Όταν γύρισε ο Ιησούς και τους είδε να τον ακολουθούν, τους λέει: «Τι ζητείτε;». Εκείνοι απάντησαν: «Διδάσκαλε που μένεις;» Και ο Χριστός τους είπε: «Έρχεσθε και ίδετε». Έρχονται λοιπόν οι μαθητές στο σπίτι του Ιησού, και εκεί μένουν πολλές ώρες, κάνοντας μαζί του μία αποκαλυπτική συζήτηση.

Από τότε ο Απόστολος Ανδρέας ακολουθούσε τον Κύριο όπου και αν πήγαινε. Ήταν παρών σε πολλά θαύματα που επιτέλεσε ο Χριστός μας, καθώς και μάρτυρας του σωτηρίου πάθους Του. Παρευρέθηκε μαζί με άλλους μαθητές στις εμφανίσεις του Χριστού μετά την Ανάσταση, ενώ μετά την Πεντηκοστή, και αφού έλαβε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, του έπεσε ο κλήρος για να ευαγγελίσει τις ακτές της Μαύρης Θάλασσας, τη Βυθινία, τη Θράκη, τη Μακεδονία, τη Θεσσαλία και την Αχαΐα. Σε όλα αυτά τα ταξίδια αντιμετώπισε στερήσεις, ασθένειες, κινδύνους από ληστές και κακομεταχείριση από τους Εβραίους και τους ειδωλολάτρες. Όμως είχε μαζί του το Άγιο Πνεύμα, που του χάριζε υπομονή και χαρά στις δοκιμασίες, καθώς και την δύναμη να ενεργεί διάφορα θαύματα και θεραπείες. Όπου και αν πήγαινε τραβούσε τα πλήθη στην πίστη, αναγεννούσε τις ψυχές με το Άγιο Βάπτισμα και χειροτονούσε Επισκόπους και Πρεσβυτέρους.

Στην πόλη της Πάτρας, επιτέλεσε πολλές αγαθοεργίες και θαυμαστά σημεία, και συγκρότησε μία κοινότητα μαθητών του Χριστού. Κατάφερε να οδηγήσει στην κατά Χριστόν πίστη την ίδια τη σύζυγο του Ρωμαίου ανθύπατου, τη Μαξιμίλα, θεραπεύοντας την από ανίατη ασθένεια. Κατά την απουσία του ανθύπατου, κατάφερε να κάνει χριστιανό ακόμα και τον αδελφό του. Όταν επέστρεψε ο ανθύπατος, εξοργίστηκε από την πρόοδο του χριστιανισμού που είχε φθάσει μέσα στο ίδιο του το σπίτι, και διέταξε να φυλακίσουν τον Απόστολο Ανδρέα. Λίγες ημέρες αργότερα εξεδόθη η καταδικαστική απόφαση χωρίς δίκη, και ο Άγιος σταυρώθηκε ανάποδα. Η Μαξιμίλλα με τον πρώτο Επίσκοπο Πατρών Στρατοκλέα, ενταφίασαν με μεγάλες τιμές το ιερό λείψανο του Αγίου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου.

Αδελφοί μου, σήμερα η Εκκλησία μας εορτάζει έναν Απόστολο του Κυρίου που μάλιστα τον ονομάζει Πρωτόκλητο, γιατί αξιώθηκε να κληθεί πρώτος από τον Χριστό μας. Με την ευκαιρία αυτή θέλει να θυμίσει και σε εμάς την κλήση μας. Ότι δηλαδή και εμείς έχουμε κληθεί να είμαστε μαθητές του Χριστού. Πολλές φορές υπάρχει η αντίληψη, ότι επειδή βαπτιστήκαμε έχουμε ολοκληρώσει το χρέος μας. Ισχύει όμως το αντίθετο. Η βάπτισή μας ουσιαστικά είναι το δικό μας κάλεσμα από τον Κύριο. –Τι σημαίνει ότι μας κάλεσε ο Κύριος; Όταν ο Χριστός μας καλεί, σημαίνει ότι είμαστε έτοιμοι να αλλάξουμε γιατί πλέον έχουμε μπροστά μας τον αληθινό Θεό. Ότι είμαστε έτοιμοι να μεταμορφώσουμε εσωτερικά τις ζωές μας, όπως ακούσαμε σήμερα να κάνει ο Άγιος Ανδρέας. Να αλλάξουμε τα αισθήματά μας για τους συνανθρώπους μας, τις επιθυμίες και τους λογισμούς μας. Όταν έρχεται η ώρα να πάρουμε αποφάσεις για τη ζωή μας τότε ναι, πρέπει να θυμόμαστε την κλήση μας, καθώς και Αυτόν που μας κάλεσε. Τότε οι αποφάσεις μας θα είναι αποφάσεις μαθητών του Χριστού.

Το Ευαγγέλιο μας λέει σήμερα, πως ο Κύριος κάλεσε τον Απόστολο Ανδρέα να γίνει μαθητής Του. Η κλήση αυτή, έμεινε για τον Άγιο πάντοτε ζωντανή. Το έδειξε σε κάθε βήμα της ζωής του. Αυτή η κλήση τώρα απευθύνεται ανεξαιρέτως και σε όλους τους Χριστιανούς. Ας ανταποκριθούμε αδελφοί μου στην κλήση του Χριστού μας και ας προσπαθήσουμε να την έχουμε στην καρδιά μας πάντα ζωντανή. Μόνο τότε θα ζούμε σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου. Αμήν.

π. Π.Α

πηγή

Καλοστημένο θέατρο ο «αδελφικός ασπασμός» Πατριάρχη - Πάπα στο Φανάρι!

http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2014/11/blog-post_219.html


Γράφει ο Δημήτρης Σωτηρόπουλος

Οι φωτογραφίες του «αδελφικού ασπασμού» μεταξύ του Πατριάρχη Βαρθολομαίου και του Πάπα Φραγκίσκου, ήδη κάνουν το γύρο του κόσμου αποσπώντας διθυραμβικά σχόλια: Τι για...αγάπη ακούμε, τι για «αδελφοσύνη», διαβάζουμε, τι για «ένωση» βλέπουμε! Για μια ακόμα φορά, το επικοινωνιακό κομμάτι της συνάντησης του Προκαθήμενου της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τον Ηγέτη του κοσμικού κράτους του Βατικανού, στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία!

Μάλιστα, η υπόκλιση (!!!) αυτή του Πάπα και το φιλί του Πατριάρχη στο κεφάλι του, χρησιμοποιείται ευρέως από οικουμενιστικούς κύκλους για να μας αποδείξουν (!!!) ότι «ο Πάπας είναι τόσο ταπεινός και ειλικρινής που δέχθηκε να σκύψει για να τον ασπαστεί ο Πατριάρχης, όπως κάνει ένας οποιοσδήποτε πιστός μπροστά σε έναν Αρχιερέα»! Δηλαδή, κοντολογίς μας λένε πως δεν χρειάζεται εμείς οι «φανατικοί» Ορθόδοξοι να σκανδαλιζόμαστε από τέτοιες συναντήσεις, αφού οι Παπικοί είναι...φίλοι μας και ήρθαν σ' εμάς ταπεινά, με πραγματική εν Χριστώ αγάπη και διάθεση για συμφιλίωση!

Πρόκειται για μεγάλο, άφθαστο θα λέγαμε τέχνασμα του διαβόλου: Ο Πάπας Φραγκίσκος, Ιησουίτης γαρ, πλασάρεται ως...ταπεινός από την αρχή της «διακονίας» του! Έτσι λοιπόν, έπαιξε για μια ακόμα φορά άριστα το ρόλο του στην καλοστημένη θεατρική παράσταση που είδαμε στο Φανάρι! Οπότε, δεν θα μπορούν οι «φονταμενταλιστές» Ορθόδοξοι να μιλήσουν για Πρωτεία, αλάθητα κλπ, αφού ο ίδιος ο Πάπας σκύβει ταπεινά την κεφαλή του μπροστά στον Πατριάρχη!

Σατανικό σχέδιο, σατανικότερη η εφαρμογή του! Ορίστε, τα βρήκαμε και είμαστε ίσοι τώρα, τι φωνάζετε λοιπόν; Ας προχωρήσουμε στην ένωση, θα λένε οι οικουμενιστές!



Βέβαια, όλες αυτές οι επιδέξιες φιγούρες είναι για τους αφελείς! Ο Πιστός Λαός γνωρίζει καλά τόσο τα φαρμακερά φίδια του Παπισμού, όσο και τους λυκοποιμένες της Ορθοδοξίας! Και όσους «αδελφικούς ασπασμούς» κι αν ανταλλάξουν για το θεαθήναι, η πραγματικότητα δεν αλλάζει: Ο Πάπας ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ και αν δεν μετανοήσει για τις φρικτές κακοδοξίες της «εκκλησίας» του, δεν μπορεί να υπάρξει καμία είδους ένωση!

Φυσικά, βρίσκει και τα κάνει: Εκεί όπου κρεμάστηκε ο Εθνομάρτυρας Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε', σήμερα ο διάδοχός του προχωρά σε ασχημοσύνες! Ζει Κύριος ο Θεός όμως και θα αποδώσει δικαιοσύνη, σε δικαίους και αδίκους...!

Εορτή του Αγίου και Αποστόλου Ανδρέα, του Πρωτοκλήτου

http://www.agioritikovima.gr/diafora/vioiagiwn/item/48479-%CE%B5%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%AE-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CF%84%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%AD%CE%B1,-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%BF%CE%BA%CE%BB%CE%AE%CF%84%CE%BF%CF%85

Γιορτάζουμε σήμερα 30 Νοεμβρίου, ημέρα μνήμης του Αγίου και Αποστόλου Ανδρέα, του Πρωτοκλήτου.
Ο Ανδρέας, ψαράς στο επάγγελμα και αδελφός του Αποστόλου Πέτρου, ήταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και τον πατέρα του τον έλεγαν Ιωνά. Επειδή κλήθηκε από τον Κύριο πρώτος στην ομάδα των μαθητών, ονομάστηκε πρωτόκλητος.

Ο Ανδρέας (μαζί με τον Ιωάννη τον ευαγγελιστή) υπήρξαν στην αρχή μαθητές του Ιωάννου του Προδρόμου. Κάποια μέρα μάλιστα, που βρισκόντουσαν στις όχθες του Ιορδάνη κι ο Πρόδρομος τους έδειξε τον Ιησού και... τους είπε «ίδε ο αμνός τού Θεού ο αίρων τήν αμαρτίαν τού κόσμου», οι δύο απλοϊκοί εκείνοι ψαράδες συγκινήθηκαν τόσο πολύ, που χωρίς κανένα δισταγμό κι επιφύλαξη αφήκαν αμέσως τον δάσκαλο τους κι ακολούθησαν τον Ιησού.
Η ιστορία της ζωής του Ανδρέα μέχρι την Σταύρωση, την Ανάσταση και την Ανάληψη, υπήρξε σχεδόν ίδια με εκείνη των άλλων μαθητών. Μετά το σχηματισμό της πρώτης Εκκλησίας, ο Ανδρέας κήρυξε στη Βιθυνία, Εύξεινο Πόντο (μάλιστα ο Απόστολος, είναι ο ιδρυτής της Εκκλησίας του Βυζαντίου αφού εκεί εγκατέστησε πρώτο επίσκοπο, τον απόστολο Στάχυ κι αυτού διάδοχος είναι ο Οικουμενικός Πατριάρχης), Θράκη, Μακεδονία και Ήπειρο. Τελικά, κατέληξε στην Αχαΐα.
Στην Αχαΐα, η διδασκαλία του καρποφόρησε και με τις προσευχές του θεράπευσε θαυματουργικά πολλούς ασθενείς. Έτσι, η χριστιανική αλήθεια είχε μεγάλες κατακτήσεις στο λαό της Πάτρας. Ακόμα και η Μαξιμίλλα, σύζυγος του ανθύπατου Αχαΐας Αιγεάτου, αφού τη θεράπευσε ο Απόστολος από τη βαρειά αρρώστια που είχε, πίστεψε στο Χριστό. Το γεγονός αυτό εκνεύρισε τον ανθύπατο και με την παρότρυνση ειδωλολατρών ιερέων συνέλαβε τον Ανδρέα και τον σταύρωσε σε σχήμα Χ. Έτσι, ο Απόστολος Ανδρέας παρέστησε τον εαυτό του στο Θεό «δόκιμον εργάτην» (Β΄ προς Τιμόθεον, 2: 15). Δηλαδή δοκιμασμένο και τέλειο εργάτη του Ευαγγελίου.
Οι χριστιανοί της Αχαΐας θρήνησαν βαθιά τον θάνατο του. Ο πόνος τους έγινε ακόμη πιο μεγάλος, όταν ο ανθύπατος Αιγεάτης αρνήθηκε να τους παραδώσει το άγιο λείψανο του, για να το θάψουν. Ο Θεός όμως οικονόμησε τα πράγματα. Την ίδια μέρα, που πέθανε ο άγιος, ο Αιγεάτης τρελάθηκε κι αυτοκτόνησε. Οι χριστιανοί τότε με τον επίσκοπο τους τον Στρατοκλή, πρώτο επίσκοπο των Πατρών, παρέλαβαν το σεπτό λείψανο και το 'θαψαν με μεγάλες τιμές.
Αργότερα, όταν στον θρόνο του Βυζαντίου ανέβηκε ο Κωνστάντιος, που ήταν γιος του Μεγάλου Κωνσταντίνου, μέρος του ιερού λειψάνου μεταφέρθηκε από την πόλη των Πατρών στην Κωνσταντινούπολη και κατατέθηκε στον ναό των αγίων Αποστόλων «ένδον της Αγίας Τραπέζης». Η αγία Κάρα του Πρωτοκλήτου φαίνεται πως απέμεινε στην Πάτρα.
Όταν όμως οι Τούρκοι επρόκειτο να καταλάβουν την πόλη το 1460 μ.Χ., τότε ο Θωμάς Παλαιολόγος, αδελφός του τελευταίου αυτοκράτορας Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου και τελευταίος Δεσπότης του Μοριά, πήρε το πολύτιμο κειμήλιο και το μετέφερε στην Ιταλία. Εκεί, αφού το παρέλαβε ο Πάπας Πίος ο Β, το πολύτιμο κειμήλιο εναποτέθηκε στον ναό του αγίου Πέτρου της Ρώμης.
Τον Νοέμβριο του 1847 μ.Χ. ένας Ρώσος Πρίγκηπας, ο Ανδρέας Μουράβιεφ δώρησε στην πόλη της Πάτρας ένα τεμάχιο δακτύλου του χεριού του Αγίου. Ο Μουράβιεφ είχε λάβει το παραπάνω ιερό Λείψανο από τον Καλλίνικο, πρώην Επίσκοπο Μοσχονησίων, ο οποίος μόναζε τότε στο Άγιο Όρος.
Στην πόλη της Πάτρας, επανακομίσθηκαν και φυλάσσονται από την 26η Σεπτεμβρίου 1964 μ.Χ. η τιμία Κάρα του Αγίου και από την 19ην Ιανουαρίου 1980 μ.Χ. λείψανα του Σταυρού, του μαρτυρίου του. Η αγία Κάρα του Πρωτοκλήτου ύστερα από ενέργειες της Αρχιεπισκοπής Κύπρου μεταφέρθηκε και στην Κύπρο το 1967 μ.Χ. για μερικές μέρες κι εξετέθηκε σε ευλαβικό προσκύνημα.
Όπως αναφέρει μια Κυπριακή παράδοση, σε μια περιοδεία του, ο Απόστολος Ανδρέας, πήγε και στην Κύπρο. Το καράβι, που τον μετέφερε στην Αντιόχεια από την Ιόππη, λίγο πριν προσπεράσουν το γνωστό ακρωτήρι του αποστόλου Ανδρέα και τα νησιά, που είναι γνωστά με το όνομα Κλείδες, αναγκάστηκε να σταματήσει εκεί σ' ένα μικρό λιμανάκι, γιατί κόπασε ο άνεμος. Τις μέρες αυτές της νηνεμίας τους έλειψε και το νερό. Ένα πρωί, που ο πλοίαρχος βγήκε στο νησί κι έψαχνε να βρει νερό, πήρε μαζί του και τον απόστολο. Δυστυχώς πουθενά νερό. Κάποια στιγμή, που έφτασαν στη μέση των δύο εκκλησιών, που υπάρχουν σήμερα, της παλαιάς και της καινούργιας, που 'ναι κτισμένη λίγο ψηλότερα, ο άγιος γονάτισε μπροστά σ' ένα κατάξερο βράχο και προσευχήθηκε να στείλει ο Θεός νερό.
Ποθούσε το θαύμα, για να πιστέψουν όσοι ήταν εκεί στον Χριστό. Ύστερα σηκώθηκε, σφράγισε με το σημείο του Σταυρού τον βράχο και το θαύμα έγινε. Από τη ρίζα του βράχου βγήκε αμέσως μπόλικο νερό, που τρέχει μέχρι σήμερα μέσα σ' ένα λάκκο της παλαιάς εκκλησίας κι απ' εκεί προχωρεί και βγαίνει από μια βρύση κοντά στη θάλασσα. Είναι το γνωστό αγίασμα. Το ευλογημένο νερό, που τόσους ξεδίψασε, μα και τόσους άλλους, μυριάδες ολόκληρες, που το πήραν με πίστη δρόσισε και παρηγόρησε. Και πρώτα-πρώτα το τυφλό παιδί του καπετάνιου.
Ήταν κι αυτό ένα από τα πρόσωπα του καραβιού που μετέφερε ο πατέρας. Γεννήθηκε τυφλό και μεγάλωσε μέσα σε ένα συνεχές σκοτάδι. Ποτέ του δεν είδε το φως. Δένδρα, φυτά, ζώα αγωνιζόταν να τα γνωρίσει με το ψαχούλεμα. Εκείνη την ήμερα, όταν οι ναύτες γύρισαν με τα ασκιά γεμάτα νερό κι εξήγησαν τον τρόπο που το βρήκαν στο νησί, ένα φως γλυκιάς ελπίδας άναψε στην καρδιά του δύστυχου παιδιού. Μήπως το νερό αυτό, σκέφτηκε, που βγήκε από τον ξηρό βράχο ύστερα απ' την προσευχή του παράξενου εκείνου συνεπιβάτη τους, θα μπορούσε να χαρίσει και σ' αυτόν το φως του που ποθούσε;
Αφού με θαυμαστό τρόπο βγήκε, θαύματα θα μπορούσε και να προσφέρει. Με τούτη την πίστη και τη βαθιά ελπίδα ζήτησε και το παιδί λίγο νερό. Διψούσε. Καιγόταν απ' τη δίψα. Ο απόστολος, που ήταν εκεί, έσπευσε κι έδωσε στο παιδί ένα δοχείο γεμάτο από το δροσερό νερό. Όμως το παιδί προτίμησε, αντί να δροσίσει με το νερό τα χείλη του, να πλύνει πρώτα το πρόσωπο του. Και ω του θαύματος! Μόλις το δροσερό νερό άγγιξε τους βολβούς των ματιών του παιδιού, το παιδί άρχισε να βλέπει!
Κι ο απόστολος, που τον κοίταζαν όλοι με θαυμασμό, άρχισε να τους μιλά και να τους διδάσκει τη νέα θρησκεία. Το τέλος της ομιλίας πολύ καρποφόρο. Όσοι τον άκουσαν πίστεψαν και βαφτίστηκαν. Την αρχή έκανε ο καπετάνιος με το παιδί του, που πήρε και το όνομα Ανδρέας. Κι ύστερα όλοι οι άλλοι επιβάτες και μερικοί ψαράδες που ήσαν εκεί. Πίστεψαν όλοι στον Χριστό που τους κήρυξε ο απόστολος μας και βαφτίστηκαν. Φυσικά το θαύμα της θεραπείας του τυφλού παιδιού, ακολούθησαν κι άλλα, κι άλλα. Στο μεταξύ ο άνεμος άρχισε να φυσά και το καράβι ετοιμάστηκε για να συνεχίσει το ταξίδι του. Ο απόστολος, αφού κάλεσε κοντά του όλους εκείνους που πίστεψαν στον Χριστό και βαφτίστηκαν, τους έδωκε τις τελευταίες συμβουλές του και τους αποχαιρέτησε.
Αργότερα, μετά από χρόνια, κτίστηκε στον τόπο αυτόν που περπάτησε και άγιασε με την προσευχή, τα θαύματα και τον ιδρώτα του ο Πρωτόκλητος μαθητής, το μεγάλο μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα, που με τον καιρό είχε γίνει παγκύπριο προσκύνημα. Κάθε χρόνο χιλιάδες προσκυνητές απ' όλα τα μέρη της Κύπρου, ορθόδοξοι και ετερόδοξοι κι αλλόθρησκοι ακόμη, συνέρεαν στο μοναστήρι, για να προσκυνήσουν τη θαυματουργό εικόνα του αποστόλου, να βαφτίσουν εκεί τα νεογέννητα παιδιά τους και να προσφέρουν τα δώρα τους, για να εκφράσουν τα ευχαριστώ και την ευγνωμοσύνη τους στον θείο απόστολο. Κολυμβήθρα Σιλωάμ ήταν η εκκλησία του για τους πονεμένους. Πλείστα όσα θαύματα γινόντουσαν εκεί σε όσους μετέβαιναν με πίστη αληθινή και συντριβή ψυχής.
Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!
Ανάλυση ονόματος:
ΑΝΔΡΕΑΣ: (από το ανήρ) = ο ανδρείος, ο γενναίος.
Απολυτίκιο:
Ήχος δ'.
Ως των Αποστόλων Πρωτόκλητος, και του Κορυφαίου αυτάδελφος, τω Δεσπότη των όλων Ανδρέα ικέτευε, ειρήνην τη οικουμένη δωρήσασθαι, και ταίς ψυχαίς ημών το μέγα έλεος.

Με πληρ. από τον Ορθόδοξο Συναξαριστή
 Επιμέλεια: Κυριάκος Διαμαντόπουλος

Oι Ευρωπαίοι ανατινάζουν το πολιτικό προσωπικό της Κολομβίας των Βαλκανίων με τα 11 δις του ΤΧΣ!

http://kourdistoportocali.com/post/39794/spiegel

 

Αποκάλυψη-βόμβα από το Der Spiegel. Οι Ευρωπαίοι αρπάζουν τον κουμπαρά των 11 δις του TXΣ με τον οποίο ήθελε να κάνει την γενναιόδωρη η κυβέρνηση και να μοιράσει λεφτά ο Τσίπρας, όταν έλθει στην εξουσία. Το ρεπορτάζ που ακολουθεί σκοτώνει το όνειρο>
Ανώτεροι αξιωματούχοι από κράτη-μέλη της Ευρωζώνης συναντήθηκαν την περασμένη εβδομάδα στις Βρυξέλες και συμφώνησαν ήδη για ένα τρίτο πακέτο στήριξης προς την Ελλάδα, σύμφωνα με το γερμανικό Der Spiegel, όπως άλλωστε αναφέρει από χτες και η εφημερίδα Κεφάλαιο.

Σύμφωνα με το Der Spiegel, η ελληνική κυβέρνηση στα πλαίσια προληπτικής οικονομικής βοήθειας θα έχει στη διάθεσή της περίπου 10 δισ. ευρώ από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Διάσωσης ESM, το οποίο μάλιστα δεν θα χρειαστεί να «κινητοποιήσει» επιπλέον κεφάλαια, καθώς το ποσό αυτό θα αναδιανεμηθεί από το δεύτερο πακέτο διάσωσης, από πόρους που είχαν προβλεφθεί για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών αλλά δεν χρησιμοποιήθηκαν. Για τη χρησιμοποίηση του εργαλείου της προληπτικής οικονομικής βοήθειας, αναφέρει το Der Spiegel, η Ελλάδα θα πρέπει να δεχθεί αυστηρούς ελέγχους και προϋποθέσεις.

Αντίστοιχες είναι οι πληροφορίες που από χτες δημοσιεύει η εφημερίδα «Κεφάλαιο», όπου αρμόδιο στέλεχος της Κομισιόν δηλώνει ότι «η Ελλάδα δεν θα μείνει χωρίς δίκτυο χρηματοδοτικής στήριξης» και διευκρινίζει ότι αυτό θα γίνει μέσω της υιοθέτησης ενός προγράμματος «αυξημένων όρων» όπως είναι το ECCL.

Υπηρεσιακό στέλεχος της Κομισιόν διευκρινίζει επίσης στο «Κεφάλαιο» ότι αν το ECCL περιοριστεί σε ήδη δεσμευμένα χρήματα, όπως τα περίπου 11 δισ. ευρώ που παραμένουν διαθέσιμα στο ΤΧΣ, η διαδικασία έγκρισης θα είναι εύκολη και γρήγορη, και το «πέρασμά» της από τα ευρωπαϊκά κοινοβούλια θα είναι μια «ελαφρά διαδικασία».

Σε ερώτηση μάλιστα του «Κ» προς υπηρεσιακό στέλεχος της ΕΚΤ, για το αν τα κεφάλαια του ΤΧΣ είναι πλέον «ελεύθερα» να διατεθούν αλλού, πέραν των τραπεζών, η απάντηση είναι ότι αυτό καταρχήν ισχύει, αλλά θα πρέπει να είναι μέρος μιας συνολικής διευθέτησης για την επόμενη μέρα στην Ελλάδα και όχι αποτέλεσμα μιας αυτόματης διαδικασίας.

Όταν οι γερμανική μοναρχία σταύρωνε τον Κολοκοτρωνη: Οι απίστευτες ομοιότητες με το σημερα.

http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2014/11/blog-post_9632.html

Ναι, το έκαναν και αυτο οι αιώνιοι εχθροί της Ελλαδας. Η διαχρονική κατοχική μάστιγα.

Η Δίκη Κολοκοτρώνη και Πλαπούτα, παράδειγμα προς μίμηση…
Στις 16 Απριλίου του 1834 ξεκίνησε η δίκη του Θ. Κολοκοτρώνη και του Δ. Πλαπούτα, με την κύρια κατηγορία, την συνομωσία εναντίον του βασιλιά Όθωνα (που δεν είχε σχέση με Καλαμάτα…), κατόπιν συκοφαντιών ενός πονηρού και ευτραφούς τότε (τί σύμπτωση) πολιτικού, του Ι. Κωλέττη.
Ποιες ήταν οι επί μέρους ( ψευδείς) κατηγορίες;
1. Οι κατηγορούμενοι ήταν αρχηγοί συνωμοσίας που απέβλεπε να προσβάλει την ασφάλεια του κράτους και να καταργήσει το πολίτευμα.
2. Για την παράλυση της εξουσίας παρακίνησαν διάφορους αρχιληστές σε ληστεία.
3. Ενήργησαν μυστικές συνεδριάσεις για την ανατροπή των μελών της αντιβασιλείας.
4. Υπέγραψαν αναφορά προς ξένη δύναμη (Ρωσία) για την κατάργηση της αντιβασιλείας. Η ποινή για τον Κολοκοτρώνη και τον Πλαπούτα ήταν θανατική εκτέλεση στη λαιμητόμο, εντός 24 ωρών. Στο άκουσμά της ο πρώτος σταυροκοπήθηκε, ο δεύτερος αναλύθηκε σε λυγμούς. Το ακροατήριο έμεινε άναυδο.
«Άδικα σε σκοτώνουν στρατηγέ…», ψιθύρισε στον Κολοκοτρώνη ένα από τα παλικάρια του, που του συμπαραστεκόταν και που η Ιστορία δεν έγραψε το όνομά του. Όμως κατέγραψε την απάντηση που έδωσε ο αγέρωχος πολέμαρχος:
«Γι’ αυτό λυπάσαι; Καλύτερα να σε σκοτώνουν άδικα, παρά δίκαια!».
Πρόεδρος του δικαστηρίου ήταν ο Αναστάσιος Πολυζωίδης καταγόμενος από το Μελένικο Σερρών, Μακεδόνας.
Μέλη του δικαστηρίου ο εκ Ζακύνθου Γεώργιος Τερτσέτης, ο Δ. Σούτσος, ο Α. Βούλγαρης και ο Φ. Φραγκούλης (ξεφτίλισε το όνομα του σημερινού ομώνυμου στρατηγού).
Ο αντιβασιλέας Μάουρερ είχε εκ των προτέρων αποφασίσει να πάρει τα κεφάλια των δύο ηρώων, με διάφορες ποινικές λοβιτούρες που σκαρφίστηκε γι’ αυτό το σκοπό.
Για την «ευόδωση» του στόχου του, χρησιμοποίησε τον τότε υπουργό Δικαιοσύνης Κ. Σχοινά (σας θυμίζει κάποιον Χάρη;) και τον εισαγγελέα της έδρας, τον άγγλο Εδουάρδο Μάσoν.
Όταν η ακροαματική διαδικασία ολοκληρώθηκε, ο Πολυζωίδης ως πρόεδρος, κάλεσε το δικαστήριο σε διάσκεψη. Ο Μάουρερ ήθελε να τελειώσει με συνοπτικές διαδικασίες η διάσκεψη. Όμως ο Πολυζωίδης, όπως και ο Τερτσέτης, είχε σχηματίσει ακλόνητη δικανική πεποίθηση ότι οι κατηγορούμενοι ήταν αθώοι.
Πρώτος λοιπόν πήρε τον λόγο ο Τερτσέτης και μίλησε για την αθωότητα των δύο πολέμαρχων.
Ο Σούτσος, που ήταν γαμπρός του Σχοινά, ψήφισε υπέρ της καταδίκης σε θάνατο. Το ίδιο και οι Βούλγαρης, Φραγκούλης. Μέχρι στα γόνατά τους έπεσαν ο Πολυζωίδης και ο Τερτσέτης για να τους μεταπείσουν. (Βλέπετε και τότε η Δικαιοσύνη ήταν …θεότυφλη και πολιτικά ανεπηρέαστη…)
Οι τρεις επίορκοι δικαστές έσπευσαν στον υπουργό Δικαιοσύνης για να δουν τι θα κάνουν. Αυτός έγινε έξαλλος. Τους διέταξε να επιστρέψουν στην αίθουσα συσκέψεων. Ταυτόχρονα έστειλε αστυνομικούς κλητήρες για να φέρουν πίσω τους δύο αντιρρησίες, που στο μεταξύ είχαν γυρίσει στα σπίτια τους.
Ο Σχοινάς συνεννοείται με τον Μάουρερ. Σπεύδει με την επίσημη στολή του στο δικαστήριο και διατάσσει τους δύο διαφωνούντες να υπογράψουν τη θανατική καταδίκη (δεν τους τηλεφώνησε).
– «Εν ονόματι του βασιλέως σας διατάσσω να υπογράψετε την απόφαση», φωνάζει.
– «Προτιμώ να μου κόψετε το χέρι!», απαντά ο Πολυζωίδης.
– «Δεν θα με έχετε συνεργό στον φόνο δύο αθώων ανθρώπων», λέει ψύχραιμα ο Τερτσέτης.
Έξω φρενών ο υπουργός Δικαιοσύνης παραγγέλλει στους αστυνομικούς κλητήρες να χρησιμοποιήσουν τις ξιφολόγχες για να σύρουν τους δύο νομικούς στην αίθουσα του δικαστηρίου. Οι χωροφύλακες εκτελούν την εντολή, τους χτυπούν και τους σκίζουν τα ρούχα.
Την απόφαση διάβασε ο Σούτσος, ενώ ο Πολυζωίδης κρατούσε το κεφάλι του ανάμεσα στις παλάμες του. Η απόφαση προκάλεσε μεγάλο σάλο. Λίγες ώρες αργότερα η βαυαρική αντιβασιλεία, μπροστά στην ογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια υποχρεώθηκε να μετατρέψει την ποινή σε είκοσι χρόνια κάθειρξη. Ένα χρόνο μετά ο Όθωνας με την ενηλικίωσή του, τους έδωσε χάρη. Στα απομνημονεύματά του, που διηγήθηκε στον Τερτσέτη ο Κολοκοτρώνης, αναφέρει με πόνο:
«Μ’ έβαλαν εννέα μήνες φυλάκιση, χωρίς να βλέπω κανέναν εκτός από τον δεσμοφύλακά μου. Δεν ήξερα τόσους μήνες τι γίνεται έξω, ποιος ζει, ποιος πεθαίνει, ποιον άλλον έχουν φυλακισμένο. Δεν ήξερα γιατί μ’ έχουν φυλακισμένο. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα φτάσουν σε τέτοιο σημείο να φτιάξουν ψευδομάρτυρες». Ενώ σήμερα λάμπει (;) η Αλήθεια…
Ο δικαστής λοιπόν Γεώργιος Τερτσέτης, ένας μορφωμένος και νομομαθής «ποπολάρος» από τη Ζάκυνθο, μέλος της Φιλικής Εταιρίας, που πολέμησε εθελοντικά εναντίον των τούρκων στις μάχες της Ρούμελης επί Καποδίστρια, προσωπικός φίλος του Διονυσίου Σολωμού και του Μάρκου Μπότσαρη˙ και ο ψυχωμένος Μακεδόνας Αναστάσιος Πολυζωίδης, Πρόεδρος του πενταμελούς δικαστηρίου, από το Μελένικο Σερρών, που κι αυτός είχε πολεμήσει σκληρά εναντίον των τούρκων πολιορκητών του Μεσολογγίου, επέπρωτο να σώσουν την τιμή και την υπόληψη της Ελληνικής Δικαιοσύνης.
Οι δυο άτεγκτοι δικαστές, ήταν άνθρωποι που από πολιτικής σκοπιάς αποδεδειγμένα άνηκαν σε άλλο χώρο από τον Κολοκοτρώνη, αφού ήταν φιλοβασιλικοί, δεν ήταν φιλορώσοι και διαφωνούσαν με τον Καποδίστρια. (Τί σύμπτωση, θυμίζουν τους κ.κ. Πεπόνη και Μουζακίτη…)
Δεν εννοούσαν όμως σε καμιά περίπτωση να χρησιμοποιήσουν τη θέση τους για να υπηρετήσουν πολιτικές σκοπιμότητες. (Και εδώ θυμίζουν έντονα τους κ.κ. Πεπόνη και Μουζακίτη…)
Μήπως το ίδιο δεν πρέπει να κάνουν και σήμερα κάποιοι, προκειμένου να διασώσουν την τιμή και την υπόληψη της Ελληνικής Δικαιοσύνης, που τόσο έντονα αμφισβητείται; 

ΝΤΙΝΟΣ ΜΠΑΝΟΣ

ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΒΥΣΣΟ (Tου ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ)

http://iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=18680:2014-11-30-09-48-19&catid=58:oikonomiki-politiki&Itemid=182

Πανικό προκάλεσε στην κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου μια φράση που είπε ο υπουργός Οικονομικών Γκίκας Χαρδούβελης σε πηγαδάκι με βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στη Βουλή: Οι δανειστές –δηλαδή η Γερμανία που ηγείται της Κομισιόν και της ΕΚΤ και οι ΗΠΑ που ηγούνται του ΔΝΤ– «δεν κάνουν βήμα πίσω, τους είναι αδιάφορο ποιος θα είναι στην εξουσία ή αν θα γίνουν εκλογές τον Μάρτιο»! Με άλλα λόγια, δεκάρα τσακιστή δεν δίνουν οι Γερμανοί και οι Αμερικανοί αν θα ανατραπεί η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου! Και καλά με την Ουάσινγκτον, οι πάντες έχουν καταλάβει ότι ο Λευκός Οίκος θεωρεί πολύ σωστά γερμανόδουλη και υποτελή στο Βερολίνο την κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, πράγμα που φυσικά δεν ανέχεται.

Να πουλάνε όμως και οι Γερμανοί έτσι αδίστακτα αυτή την κυβέρνηση των σύγχρονων «γερμανοτσολιάδων», συνεργατών του Δ΄ Ράιχ, είναι κάτι που ούτε η ΝΔ ούτε το ΠΑΣΟΚ το περίμεναν. Αυτό που αδυνατούν να αντιληφθούν οι έλληνες πολιτικοί ηγέτες, οι οποίοι ανέκαθεν ήταν προσκολλημένοι σε κάποια μεγάλη ξένη δύναμη, είναι ότι οι μεγάλες δυνάμεις αντιμετωπίζουν πάντοτε τους συμμάχους τους από τις μικρές χώρες όχι σαν εταίρους αλλά σαν δούλους, σαν ασήμαντα πολιτικά σκουπίδια. Ασήμαντο πολιτικό σκουπίδι θεωρούν οι Γερμανοί τον Σαμαρά ή τον Βενιζέλο, που είναι πολιτικοί σύμμαχοί τους, αλλά το ίδιο θεωρούν ότι είναι και ο Τσίπρας, που μέχρι στιγμής τάσσεται στα λόγια εναντίον τους. Οι Γερμανοί που κυβερνούν στο Βερολίνο έχουν ακράδαντη την πεποίθηση ότι θα καταστήσουν και μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τυφλό όργανό τους, όπως ασήμαντο πιόνι τους θεωρούν και την κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Το αν έχουν δίκιο ή όχι θα φανεί στην πράξη, αλλά αυτοί από αυτό το αφετηριακό αξίωμα ξεκινούν. Ούτε καν διανοούνται ότι θα ήταν ποτέ δυνατόν να υπάρξει ελληνική κυβέρνηση, η οποία να τολμήσει να αντιταχθεί στις εντολές τους! Δεν έχουν άδικο, αφού η πείρα τους τους λέει ότι ποτέ δεν υπήρξε τέτοια κυβέρνηση στην Ελλάδα, άρα γιατί να υπάρξει; Έτσι σκέπτονται οι Γερμανοί, γι’ αυτό και αδιαφορούν αν πρωθυπουργός είναι ο Σαμαράς ή ο Τσίπρας.

Καθόλου αδιάφορος γι’ αυτό όμως δεν είναι ούτε ο Σαμαράς ούτε ο Τσίπρας! Γι’ αυτό και ο Σαμαράς πανικοβλήθηκε ακούγοντας τις γερμανικές καμπάνες να χτυπούν πένθιμα για να σημάνουν το πολιτικό του τέλος. Γι’ αυτό και ο Τσίπρας είναι γεμάτος προσμονή και αδημονία, ζητώντας εκλογές τρεις φορές την ημέρα και στέλνοντας τα πιο δεξιά στελέχη του στο Σίτι του Λονδίνου, για να πείσουν τους γύπες των αγορών ότι δεν πρόκειται να πάθουν ανεπανόρθωτη ζημιά τα συμφέροντά τους, αν ο ΣΥΡΙΖΑ αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας. Όλα αυτά είναι φυσιολογικά στο πλαίσιο του συστήματος. Το ερώτημα όμως είναι άλλο. Με δεδομένη τη θεμελιώδη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ «μέσα στο ευρώ, μέσα στην ΕΕ, μέσα στο ΝΑΤΟ», υπάρχουν περιθώρια σήμερα (υπογραμμίζουμε τη λέξη «σήμερα») οι Γερμανοί να επιτρέψουν σε μια κυβέρνηση Τσίπρα να υλοποιήσει κάποιες έστω από τις φιλολαϊκές υποσχέσεις του; Αν αφαιρέσει κανείς το χρονικό προσδιορισμό τού σήμερα, βεβαίως και υπάρχουν περιθώρια να ζει κανείς καλύτερα απολύτως μέσα στο σύστημα. Το κράτος της Δεξιάς επί Κώστα Καραμανλή, για παράδειγμα, από το 2004 ως το 2009 ή το κράτος του ΠΑΣΟΚ επί Κώστα Σημίτη από το 1996 ως το 2004 ήταν ασύγκριτα καλύτερα για τις μάζες των εργαζομένων και τα λαϊκά στρώματα από το ολέθριο κράτος των Σαμαρά – Βενιζέλου που εκπροσωπούν τα ίδια κόμματα, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, στη σημερινή τους εκδοχή.

Θεωρητικά και γενικά μιλώντας, όλοι οι Έλληνες έχουν ζήσει πολύ καλύτερα από όσο σήμερα μέσα στο πλαίσιο του συστήματος. Σήμερα ζουν φριχτά, αλλά όλοι ελπίζουν ότι τα πράγματα μπορούν να πάνε πολύ καλύτερα μέσα στο σύστημα, ιδίως αν αλλάξει κυβέρνηση. Αυτό ελπίζει και νομίζει ο κόσμος, γι’ αυτό και θεωρείται βέβαιη η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, αν γίνουν εκλογές σε τρεις-τέσσερεις μήνες. Οι Γερμανοί όμως θα επιτρέψουν να βελτιωθεί η ζωή στα οικονομικά υπόδουλα στο Βερολίνο κράτη της ευρωζώνης; Το θέλουν αυτό; Υπάρχει κάτι που να τους αναγκάζει να το κάνουν, ακόμη και αν δεν το θέλουν; Μέχρι στιγμής η απάντηση είναι πως ούτε το θέλουν ούτε συμβαίνει κάτι που να τους υποχρεώνει να ανεχθούν τη βελτίωση της ζωής των ευρωπαϊκών λαών. Όλα τους δείχνουν ότι μπορούν αδιατάρακτα να συνεχίσουν την επιβολή εξοντωτικής λιτότητας σε όλες τις επαρχίες του Δ΄ Ράιχ. Αναφερόμαστε πρωτίστως στη Γαλλία, όπου ο δεξιός πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί, γνωστός σαν «σκυλάκι της Μέρκελ», αντικαταστάθηκε από τον ακόμα πιο εθελόδουλο σοσιαλιστή Φρανσουά Ολάντ. Αναφερόμαστε στην Ιταλία όπου οι Γερμανοί και οι άνθρωποί τους «καθάρισαν στεγνά» τον δεξιό πρωθυπουργό Σίλβιο Μπερλουσκόνι, που αντιστεκόταν στην πολιτική του Βερολίνου από δεξιά σκοπιά με τις πλάτες των Αμερικανών, και αντικαταστάθηκε από τον Ματέο Ρέντσι, έναν αποκρουστικό «κεντροαριστερό» τύπου Βενιζέλου, ο οποίος αποδεικνύεται εκατό φορές πιο ορκισμένος εχθρός του εργατικού κινήματος. Αναφερόμαστε στον γερμανόδουλο δεξιό πρωθυπουργό της Ισπανίας Μ. Ραχόι, ο οποίος αντικατέστησε τον ποταπό σοσιαλιστή Χ. Λ. Θαπατέρο, νικώντας στις εκλογές.

Όταν οι Γερμανοί ταπεινώνουν ακόμη και τη Γαλλία, χωρίς την οποία δεν υπάρχει ούτε ευρώ ούτε ΕΕ, όταν απομονώνουν και σπρώχνουν προς την έξοδο από την ΕΕ την Αγγλία, είναι δύσκολο να ισχυριστεί κανείς ότι προτίθεται να χαλαρώσουν τα δεσμά της Ελλάδας. Με δική τους πρωτοβουλία, απλά και μόνο συζητώντας με την όποια ελληνική κυβέρνηση, αποκλείεται να το κάνουν. Μόνο αν φοβούνται συσπείρωση των ευρωπαϊκών λαών εναντίον τους με στόχο τη συντριβή της γερμανικής πολιτικής θα υποκύψουν.

*Δημοσιεύθηκε στο «Πριν» της Κυριακής 30 Νοεμβρίου 2014

Δεν πάει άλλο...

http://www.antinews.gr/POLITIKE/den-paei-allo-_1/

Πλήρη φτωχοποίηση και υποδούλωση της χώρας επιδιώκει η τρόικα.

Ένας από τους σχολιαστές του antinews έγραψε το παρακάτω: «Όποιος υποχωρεί σ’ αισχρούς εκβιασμούς και καταπίνει βαριές προσβολές χρυσώνοντας το χάπι της ήττας του, είναι σαφές πως θα εξαναγκαστεί ταχύτατα, σε ολοσχερή εξευτελισμό».
Λίγο πολύ είναι αυτό που ζούμε και θα ζήσουμε ίσως το επόμενο χρονικό διάστημα και ενώ σήμερα η κυβέρνηση θα αποστείλει στην τρόικα τις απαντήσεις της στο τελεσίγραφο που έδωσε χθες. Ένα τελεσίγραφο ωμό, εκδικητικό, ιταμό και σε γενικές γραμμές μια ακόμη προσβλητική συμπεριφορά απέναντι σε μια χώρα περήφανη. Μια χώρα που μπορεί να είναι χύμα, μπορεί να έχει κάνει τραγικά λάθη στο παρελθόν, αλλά ταυτόχρονα που έχει κάνει απίστευτες θυσίες. Μια δημοσιονομική προσαρμογή που δεν έχει προηγούμενο στην παγκόσμια οικονομική ιστορία.
Περικοπές που εξαφάνισαν το 25% του εισοδήματος εν καιρώ ειρήνης και σε τόσο σύντομο διάστημα δεν έχει καταγραφεί πουθενά. Κι όμως, οι Έλληνες με περηφάνια και στωικότητα άντεξαν και έβαλαν τις βάσεις για την ανόρθωση της οικονομίας.
Κι έρχεται στην πιο κρίσιμη στιγμή η τρόικα και ζητά εκδίκηση. Γιατί; Πρώτα πρώτα γιατί η κυβέρνηση «τόλμησε» να μιλήσει για έξοδο στις αγορές χωρίς να τους ρωτήσει. Δεύτερον γιατί τόλμησε να μιλήσει για φοροαπαλλαγές και δεν τους ρώτησε.
Τρίτον γιατί προχώρησε τη ρύθμιση – ανάσα με τις 100 δόσεις χωρίς να τους ζητήσει άδεια.
Τέταρτον γιατί τόλμησε η κυβέρνηση να καταθέσει προϋπολογισμό χωρίς μέτρα και δεν τους έκανε συνδιαχειριστές. Και πέμπτον γιατί τόλμησε η μικρή Ελλάδα να ζητήσει από τους δανειστές να τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους για το χρέος.
Η τόλμη του Σαμαρά που θέλησε να χτίσει ένα καλύτερο μέλλον, μια πιο υποφερτή ζωή είναι αυτή που οδήγησε την εκδικητική συμπεριφορά των τροικανών. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι απαιτήσεις τους κλιμακώνονται. Όλο και ζητούν περισσότερα και οδυνηρότερα θέλοντας να μας κάνουν να πληρώσουμε με τον πιο κακό τρόπο την αποκοτιά του ελληνικού λαού.
Αν ρίξει μόνο μια ματιά κανείς στα μέτρα που απαιτούν και στο δημοσιονομικό αποτέλεσμα που έχουν θα καταλάβει τι παιχνίδι παίζεται.
Ζητούν αύξηση ΦΠΑ από 6,5% σε 10% ή 13% ή ακόμη και κατάργηση του χαμηλού συντελεστή. Πόσο όφελος θα έχουν άραγε τα δημοσιονομικά αν καταρρεύσει η αγορά φαρμάκου; Αν μείνουν οι ασθενείς από φάρμακα γιατί θα αυξηθούν πάλι; Πόσο όφελος θα έχει η Ελλάδα να αυξηθεί το βιβλίο, η εφημερίδα και το θέατρο; Το πολύ πολύ να κλείσουν επιχειρήσεις και να μείνουν χιλιάδες άνεργοι.
Τι θα κερδίσει η τρόικα αν αυξηθούν οι τιμές σε ξενοδοχεία και τουριστικά καταλύματα κι ενώ έχουν κλειστεί τα πακέτα για το 2015; Θέλουν να διαλύσουν ό,τι πιο σημαντικό έχει η ελληνική οικονομία;
Λένε θα αυξήσουν τα όρια ηλικίας ή θα καταργήσουν τις πρόωρες συντάξεις και θα εξοικονομήσουν 1,5 δις το χρόνο. Μα είναι τρελοί; Την άλλη μέρα ψήφισης του νόμου θα φύγουν 150.000 εργαζόμενοι που έχουν θεμελιώσει δικαίωμα. Ποιος θα πληρώσει περίπου 2 δις ευρώ το χρόνο για τις συντάξεις τους; Τα διαλυμένα ταμεία;
Τι θα κερδίσουν άραγε αν μητέρες με ανήλικα δεν μπορούν να βγουν νωρίτερα στη σύνταξη; Και τι θα γίνει με τους ένστολους; Αν φύγουν μερικές χιλιάδες τώρα τι θα γίνει στην Αστυνομία ή το στράτευμα;
Έναν απόλυτο παραλογισμό ζει αυτές τις ώρες η χώρα και είναι αγωνιώδεις οι προσπάθειες να βρεθούν μέτρα που δεν θα θίγουν μεγάλες ομάδες του πληθυσμού.
Όμως, αυτές οι παράλογες απαιτήσεις έχουν κι ένα άλλο νόημα εκτός από το να σπάσουν τον τσαμπουκά της κυβέρνησης. Είναι ένα ξεκάθαρο μήνυμα προς όλους, κυρίως προς τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά γενικά και προς τον ελληνικό λαό για τον τρόπο που έχουν οι τροικανοί να εκβιάζουν. Και δυστυχώς έχουν το μαχαίρι και το πεπόνι.
Σήμερα θα δοθούν στους δανειστές οι αποφάσεις της κυβέρνησης που στύβει το μυαλό της για να βρει το λιγότερο δυνατόν επώδυνα μέτρα. Θα κάνει κάποιες προσπάθειες, θα αποδεχθεί ορισμένα μέτρα, θα καταπιεί άλλα, θα διασώσει όμως και πολλά περισσότερα. Ακόμη και τα μέτρα που θα δεχθεί θα επηρεάσουν ασφαλώς τις ζωές χιλιάδων πολιτών και θα έχουν και το πολιτικό κόστος που τους αρμόζει. Σίγουρα πολύ λιγότερο από το να παραδώσει μια χρεοκοπημένη χώρα, χωρίς λεφτά στα ταμεία και με άδειες τράπεζες.
Αν, όμως, η τρόικα δεν αποδεχθεί τα μέτρα και πάει σε νέα ρήξη με την κυβέρνηση, ακόμη και μετά τις υποχωρήσεις που θα γίνουν τότε είναι ξεκάθαρο το σχέδιό τους: Πλήρη φτωχοποίηση και υποδούλωση της χώρας. Πλήρης έλεγχος στα οικονομικά της, μπλόκο στην ανάπτυξη που έρχεται με θυσίες. Φραγμός στην επιχειρηματικότητα και τις επενδύσεις που τελευταία κινούνται. Διάλυση του κοινωνικού ιστού της χώρας κι επιστροφή στην ύφεση. Και τέλος, η τρόικα θα κάνει κουμάντο και στο ποιος θα κυβερνά. Ωμή πολιτική παρέμβαση για το ποιος θα είναι στην εξουσία, πότε θα γίνονται εκλογές και πόσο καιρό θα διατηρείται στα υψηλά κλιμάκια.
Αυτά λοιπόν τα τελευταία η κυβέρνηση δεν μπορεί να τα δεχθεί. Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε κανένας άλλος. Και πρέπει να βάλουν όλοι από το δικό τους μετερίζι, πλάτη για να σωθεί η χώρα από τα γαμψά νύχια των δανειστών. Δεν πάει άλλο και το ξέρουν όλοι. Και η κυβέρνηση, και οι βουλευτές και ο λαός. Και σίγουρα η Βουλή που θα κληθεί να ψηφίσει μέτρα τα οποία είναι πέραν πάσης λογικής.

Αυτό είναι το ΑΛΒΑΝΙΚΟ όνομα της Ελένης Φουρέιρα! Πώς την λένε στην πραγματικότητα και πόσες φορές μάς είπε ψέματα;

http://www.makeleio.gr/?p=219470

Εδώ και περίπου τρία χρόνια ο κόσμος το είχε τούμπανο, ωστόσο, η Ελένη Φουρέιρα έκρυβε την καταγωγή της και υποστήριζε με πάθος πως… η μητέρα της είναι από το Μέτσοβο και ο πατέρας της από το Μεξικό!
«Το επίθετό μου προέρχεται από το Μεξικό. Δεν είπα ότι είμαι Μεξικάνα εγώ, ο πατέρας μου έχει τέτοιες ρίζες», έλεγε η σέξι τραγουδίστρια το 2010 στην εκπομπή του Πέτρου Κωστόπουλου, ενώ, στο περιοδικό «Nitro», τονΦεβρουάριο του 2011, διευκρίνιζε: «δεν είμαι Μεξικάνα ή οτιδήποτε άλλο. Είμαι Αθηναία. Αν με έλεγαν Ελένη Παπαδοπούλου δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Μπορούμε, σε παρακαλώ, να μη μιλήσουμε καθόλου για αυτό;».
Αυτές δεν ήταν οι μοναδικές φορές που η Ελένη έκρυβε την αλήθεια, την οποία όλοι γνωρίζαμε. Εξάλλου, ηεκπομπή «Super Star» του Star είχε αποκαλύψει την καταγωγή της τραγουδίστριας, που εμφανίστηκε το 2006 σε νυχτερινό κέντρο της Θεσσαλονίκης, έγινε μέλος του συγκροτήματος «Mystique» και, πλέον, ακολουθεί solo καριέρα.
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της εκπομπής του Star, που έγινε πριν από τρία χρόνια, το πραγματικό όνομά της είναι Eντέλα Φουρεράι (Entela Fourerai), ενώ ο πατέρας της ονομάζεται Kristaq (Χρήστος) και η μητέρα της Μarjeta (Μαριέτα)!
Ακόμα και μετά την αποκάλυψη, η τραγουδίστρια συνέχισε να το αρνείται και υποστήριζε ότι κάποιοι λένε ψέματα για… να της βάλουν τρικλοποδιά: «πολλές φορές με εμπόδισαν να κάνω κάποια πράγματα λόγω της καταγωγής μου. Έχει γίνει θέμα και δεν θα βγω να απολογηθώ! Ποιόν ενδιαφέρει από πού είμαι; Πουλάω αυτό που κάνω, την δουλειά μου», ανέφερε χαρακτηριστικά στο «Πρωινό» του ΑΝΤ1, στα τέλη του περασμένου Δεκέμβρη.
Το «παραμύθι» τελείωσε χθες, Πέμπτη, 27 Νοεμβρίου 2014: με μια «καυτή» φωτογράφηση, στο περιοδικό «Kool», η Ελένη παραδέχθηκε ότι γεννήθηκε στην Αλβανία, προσθέτοντας ότι δίσταζε να το πει επειδή υπάρχει ρατσισμός! Για την ιστορία, πάντως, και ο Claydee από την ίδια χώρα με εκείνη είναι, αλλά και από την πρώτη στιγμή το παραδέχθηκε και επιτυχίες κάνει (βλέπε «Sexy Papi», «Mamacita Buena» και άλλα)…

star.gr

Τα αδιανόητα λάθη της τρόικας και η «διαπραγμάτευση»

http://www.antinews.gr/Antitheseis/ta-adianoita-lathi-tis-troikas-kai-i-diapragmateusi/

Του Διογένη

Ήμουν πεπεισμένος από την αρχή της κρίσης και μέχρι σήμερα, ότι η κρίση ενορχηστρώθηκε από συγκεκριμένα κέντρα αποφάσεων πέραν του Ατλαντικού, προκειμένου να κλονιστεί το ευρώ περισσότερο από όσο είχε κλονίσει το δολάριο η κρίση της Lehman Brothers και η διαχείρισή της με «τύπωμα χρήματος».

Ήμουν πεπεισμένος από την αρχή της κρίσης και μέχρι σήμερα, ότι η κρίση ενορχηστρώθηκε από συγκεκριμένα κέντρα αποφάσεων πέραν του Ατλαντικού, προκειμένου να κλονιστεί το ευρώ περισσότερο από όσο είχε κλονίσει το δολάριο η κρίση της Lehman Brothers και η διαχείρισή της με «τύπωμα χρήματος». Το κεντρικό αυτό δεδομένο έχει λογικό του επακόλουθο ότι η κρίση κατευθύνθηκε με τρόπο ώστε να πλήξει την αξιοπιστία του ευρώ μέσω των υπαρκτών δομικών ελαττωμάτων του νομίσματος. Και επειδή η αξιοπιστία του ευρώ εκπορευόταν κυρίως από την χρηματοοικονομική αξιοπιστία της Γερμανίας, ήταν (και είναι) πεποίθησή μου ότι όλο το σκηνικό στήθηκε έτσι, ώστε να πληγεί εντέλει η αξιοπιστία της Γερμανίας.




Για το λόγο αυτό και παρά τις στενές σχέσεις που έχω με τη Γερμανία, έτεινα επί πολύ καιρό να πιστέψω ότι η παράδοση τής μιας ευρωπαϊκής χώρας μετά την άλλη στον «δαίμονα» των Μνημονίων ήταν αποτέλεσμα μιας εξωευρωπαϊκής και πάντως όχι γερμανικής συνωμοσίας. Σκεφτόμουν: Δεν μπορεί, δεν είναι δυνατόν η Γερμανία να ωθεί κάτι που σαφώς στρέφεται εναντίον της ίδιας. Πίστευα λοιπόν ότι όταν π.χ. το καλοκαίρι του 2010 εξηγούσα σε σοβαρούς Γερμανούς το ρόλο του ΓΑΠ και την άποψη που μεγάλη μερίδα του κόσμου είχε για αυτόν στην Ελλάδα, ότι ομιλούσα σε αυτιά ανθρώπων που ενδιαφερόταν να πληροφορηθούν πράγματα σημαντικά για τη χώρα τους.
Έκανα λάθος! Η Γερμανία όχι μόνον άργησε πολύ να καταλάβει ότι όλη η κρίση είχε στηθεί εναντίον της (μόλις το 2012 το αντιλήφθηκε), αλλά, κυρίως, έκανα λάθος στο ότι πίσω από τα Μνημόνια που υπονόμευαν την οικονομική ζωή και την αξιοπιστία της Ευρωζώνης βρισκόταν τάχα κάποια εξωευρωπαϊκή δύναμη. Όχι! Πίσω από τα Μνημόνια βρισκόταν τελικά η Γερμανία! Μια Γερμανία άκρως συμπλεγματική, η οποία υποσυνείδητα θεώρησε την επιβολή ταπεινωτικών όρων δανεισμού προς τις «απείθαρχες» χώρες του Νότου ως ανομολόγητη ευκαιρία για να αποδείξει στον πλανήτη πόσο καλύτερη είναι η ίδια από αυτές τις «άθλιες» χώρες!
Την ίδια στιγμή που η κρίση γονάτιζε την ευρωζώνη και δημιουργούσε προβλήματα και στην ίδια τη Γερμανία, οι ΗΠΑ, που είχαν τα πραγματικά προβλήματα, διήνυσαν πέντε-έξι χρόνια τυπώματος χρήματος χωρίς να βλαφθεί ιδιαίτερα η νομισματική πρωτοκαθεδρία του δολαρίου και, τώρα που το «τύπωμα» τελείωσε, να προβάλουν ξανά ως αδιαφιλονίκητος νομισματικός ηγέτης του πλανήτη: Ακόμη και εάν η συνωμοσία κατά του ευρώ δεν υπήρχε, πάντως χωρίς την κρίση της Ελλάδας και του ευρώ το δολάριο αποκλείεται να είχε μπορέσει να διανύσει την εξαετία 2008-2014, του τυπώματος τρισεκατομμυρίων δολαρίων, με τέτοια άνεση. Και αν δεν τη δημιούργησε το ίδιο την κρίση, πάντως η ευρωπαϊκή κρίση το εξυπηρέτησε θαυμάσια.
Πώς διέφυγε από τους Γερμανούς αυτή η εξέλιξη; Απασχολημένοι καθώς ήταν με την τιμωρία των «απείθαρχων Ελλήνων», βύθισαν στην ύφεση την οικονομία της Ευρώπης, η οποία είχε μικρότερο πρόβλημα από των ΗΠΑ. Και να ήταν μόνον τα δημοσιονομικά; Όχι, πρέπει λέει να δούμε και τις τράπεζές μας αν έχουν προβλήματα. Να κάνουμε «προσομοίωση ακραίων καταστάσεων», stress tests, για να δούμε αν αντέξουν οι τράπεζες σε περίπτωση που καταστραφεί η ζωή στον πλανήτη γη. Και αν έχουν πρόβλημα; Θα τις σώσουμε; Όχι βέβαια. Θα πάρουμε τα λεφτά των καταθετών και θα τις σώσουν οι καταθέτες. Να δανείσουμε λεφτά των φορολογουμένων για τις τράπεζες; Αποκλείεται! Κι αν βλάπτει αυτό την αξιοπιστία του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος και το καταδικάζει σε μόνιμη καχεξία; Και τι μας νοιάζει εμάς τους Γερμανούς; Εμάς μας νοιάζει μόνον να τηρείται απαρέγκλιτα ο κανόνας των μηδενικών ελλειμμάτων, που επιβεβαιώνει την ανωτερότητά μας έναντι των λοιπών αθλίων Ευρωπαίων.
Ξεκάθαρα μου είπε έγκριτος (και δεν το λέω ειρωνικά) Γερμανός επιστήμονας ότι «δεν αντιλαμβάνομαι για ποιο λόγο μια οικονομία θα πρέπει να έχει οπωσδήποτε ανάπτυξη». Ως θεωρία, εντάξει, να συζητήσουμε αυτή τη θέση. Όταν όμως αυτό γίνεται τοποθέτηση για την επίλυση της κρίσης;
Με όλα αυτά τα πελώρια γερμανικά λάθη από την αρχή της κρίσης και μέχρι σήμερα, γίνεται αντιληπτό ότι το «λαθάκι του πολλαπλασιαστή» που βύθισε στην ύφεση την ελληνική οικονομία την τριετία 2010-2012 δεν είναι σίγουρα το μεγαλύτερο γερμανικό λάθος. Είναι μεν αυτό που μας έβλαψε περισσότερο εμάς τους Έλληνες, όμως ως «ποιότητα» λάθους έχουμε δει σίγουρα πολύ χειρότερα από τη Γερμανία από το 2010 μέχρι σήμερα.
Συνεπώς, κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι ότι τα Μνημόνια κατέστρεψαν ένα σημαντικό κομμάτι του παραγωγικού ιστού της ελληνικής οικονομίας, βύθισαν στη φτώχεια και στην ανέχεια ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, κόντεψαν να διαλύσουν τη συνοχή και τους θεσμούς της χώρας. και, παράλληλα, δεν έλυσαν ούτε ένα από τα μεγάλα δομικά προβλήματα της Ελλάδας. Τα Μνημόνια ήταν και αυτά άλλη μια αποτυχημένη, γερμανικής εμπνεύσεως «λύση» στην κρίση, από την ίδια λανθασμένη συνταγή που δημιούργησε τα προβλήματα σε όλη την Ευρωζώνη. Και αν δεν ήταν η κυβέρνηση Σαμαρά να φρενάρει την καταστροφή της χώρας με επιδέξια διαχείριση της γερμανικής μνημονιακής αθλιότητας, ποιος ξέρει που θα είχε φτάσει η χώρα μας μέχρι σήμερα...
Ήδη φτάνουμε στο όριο της εξόδου από το Μνημόνιο και η συμπλεγματική Γερμανία επιμένει: Όχι, δεν μπορείτε να καταφέρετε μόνοι σας. Δεν πα να έχουμε πέσει έξω σε όλα; Δεν πα να έχουν αποτύχει όλες οι προβλέψεις μας, θετικές και αρνητικές για τη χώρα σας; Δεν πα να έχουμε πέσει μόνοι μας στην παγίδα που μας έστησε το δολάριο και να μην πήραμε χαμπάρι τι μας συνέβη; Όχι, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα μας χρειάζεστε για πάντα ως δεκανίκι. Τι; Δεν πα να λέγαμε πέρυσι ότι έχετε «δημοσιονομικό κενό» και πέσαμε έξω; Όχι, φέτος έχουμε δίκιο, παρά το ότι και πάλι βγάζετε υπερπλεόνασμα για το 2014, παρόλο που πήγανε πίσω δύο δόσεις του ΕΝΦΙΑ περί το 1 δις ευρώ και οι δυο μαζί. Παρόλο που το 2014 κοντεύετε να πετύχετε το στόχο του 2015, όπως το 2013 σχεδόν πετύχατε τον στόχο του 2014. Όχι. Το 2015 θα αποτύχετε, είναι σίγουρο.
Κάποιος λοιπόν πρέπει να πει στη Γερμανία τα εξής: Καλή μου Γερμανία, όταν εσύ εφήρμοσες το 2003-2004 κάποια «πολύ σκληρά μέτρα» (κλάσμα των δικών μας όντως σκληρών μέτρων, τα μέτρα αυτά χρειάστηκαν τρία με τέσσερα χρόνια μέχρι να αποδώσουν ολοκληρωτικά και να φέρουν την πολυπόθητη μείωση των ελλειμμάτων. Όταν το 2005 η Κομισιόν σού είπε να κάνεις πιο γρήγορα, εσύ αδιαφόρησες, διότι ήξερες ότι τα μέτρα σου θα αποδώσουν πλήρως μόνον αργότερα. Είχες δίκιο τότε για σένα, αλλά μήπως και τώρα η περίπτωση της Ελλάδας δεν είναι όμοια;
Το 2010-2014 πήραμε μέτρα δεκάδων δις ευρώ και περιμένουμε να έχουν ολοσχερή απόδοση το 2015-2016; Μα πρέπει πρώτα να αναπροσανατολιστεί το παραγωγικό δυναμικό της οικονομίας μας. Να δεχτούν οι άνεργοί μας να πιάσουν δουλειές για λιγότερα χρήματα από όσα φανταζόντουσαν ότι μπορούσαν να δεχτούν. Να δεχτεί ο Έλληνας πτυχιούχος που δεν θα θελήσει να μεταναστεύσει να ξεχάσει το «όνειρο» του ΑΣΕΠ, της πάλαι ποτέ ύψιστης προσδοκίας για επαγγελματική αποκατάσταση. Και να αναγκαστεί να βρει μια θέση εργασίας όπου θα δουλεύει σκληρά για το κάθε ευρώ που θα παίρνει. Θα γίνουν αυτά από τη μια μέρα στην άλλη; Δεν μειώνεται έτσι το 26% της ανεργίας.
Ας σκεφτούμε και το παράδειγμα των ΗΠΑ τη δεκαετία του 1990. Στην προεδρική θητεία του Μπους πατέρα επιβλήθηκε σειρά νέων φόρων που στοίχησαν την επανεκλογή του, αφού παραβίασε το προεκλογικό του «read my lips: no new taxes». Αύξηση φόρων επήλθε και στην αρχή της θητείας Κλίντον, που ανέλαβε τον Ιανουάριο του 1993. Οι νέοι φόροι βύθισαν την οικονομία των ΗΠΑ στην ύφεση, αλλά αφού προσαρμόστηκαν στο νέο φορολογικό καθεστώς και πέρασαν και ακόμη έξι χρόνια έκτοτε, το 1999 οι ΗΠΑ εμφάνισαν για πρώτη φορά δημοσιονομικό πλεόνασμα. Το 2000 το πλεόνασμα έφτασε το δυσθεώρητο ύψος των 206 δις δολαρίων. Πλεόνασμα του αμερικανικού κράτους για μία μόνον χρονιά, όσο περίπου είναι το σημερινό ΑΕΠ της Ελλάδος. Το αποτέλεσμα αυτό όμως του 1999-2000 δεν έγινε με μέτρα που ελήφθησαν το 1998. Έγινε με μέτρα που είχαν ληφθεί το 1991-1993.
Κάτι τέτοιο θα γίνει και με την ελληνική οικονομία. Η πλήρης απόδοση των μέτρων του 2010-2014 δεν θα γίνει το 2015-2016, όπως απαιτεί ανόητα, βιαστικά και εκβιαστικά το Μνημόνιο. Θα γίνει σε βάθος χρόνου. Αλλά θα γίνει και με το παραπάνω. Άλλωστε, όλοι συμφωνούν ότι η Ελλάδα σήμερα έχει μακράν το μεγαλύτερο διαρθρωτικό πλεόνασμα στην Ευρώπη. Πώς θα φανεί αυτό σε επίπεδο πραγματικών μεγεθών, εάν δεν αφεθεί η οικονομία ελεύθερη να ανασάνει και να επιστρέψει σε ρυθμούς φυσιολογικής ανάπτυξης; Πώς θα φανεί αυτό όταν κάθε νέα «διαπραγμάτευση» περί τα δημοσιονομικά διαλύει το οικονομικό κλίμα και φέρνει την ανάκαμψη μερικά βήματα πιο πίσω;
Η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη από άλλα μέτρα. Η Ελλάδα έχει ανάγκη απλώς να διατηρήσει την δημοσιονομική προσαρμογή που με πολύ κόπο και αίμα κατέκτησε και να την αφήσει να εκδηλώσει τα όντως εντυπωσιακά της αποτελέσματα όταν η οικονομία, φυσιολογικά και χωρίς νέες καταστροφικές-υφεσιακές παρεμβάσεις, έστω και μόνον λεκτικές, ξαναρχίσει διαδρομή «κανονικής» χρήσης των παραγωγικών της δυνατοτήτων. Όχι 4,5% πρωτογενή πλεονάσματα, αλλά πολύ μεγαλύτερα θα είναι σε θέση να παραγάγει στο μέλλον η Ελλάδα, εάν το σημερινό εξωφρενικό 26% της ανεργίας γίνει, επί παραδείγματι, ένα φυσιολογικό 9-10% ή και λιγότερο. Και μάλιστα, θα μπορεί να έχει υψηλά πλεονάσματα με παράλληλη εγκατάλειψη της επίσης εξωφρενικής σημερινής υπερφορολόγησης.
Για να γίνουν όμως αυτά πρέπει να σταματήσουν για πάντα οι κραυγές περί δήθεν «δημοσιονομικών κενών», να μην ξαναϋπάρξει καν τέτοια συζήτηση, και να δεσμευθεί η ελληνική πλευρά μόνον σε διατήρηση των δημοσιονομικών «κεκτημένων», με εξαίρεση την σταδιακή κατάργηση της υπερφορολόγησης.
Τότε μόνον θα μπορέσει η ελληνική οικονομία να παραγάγει τα υψηλά πλεονάσματα που πράγματι θα μπορεί να παραγάγει από εδώ και πέρα.
Το παράδειγμα της ίδιας της Γερμανίας κατά την δεκαετία του 2000, αλλά ιδίως των ΗΠΑ κατά την δεκαετία του 1999, αποδεικνύουν του λόγου το αληθές και δείχνουν το πρακτέο και στην περίπτωση της Ελλάδας.