Ερημώνουν τα ακριτικά νησιά γιατί κάποιοι αρνούνται την τηλεκπαίδευση
«Θα πρέπει ή να αφήσω τα παιδιά μου αμόρφωτα ή να εγκαταλείψουμε την ΓΑΥΔΟ. Και αν εγκαταλείψω την Γαύδο, όπως γίνεται σε όλα τα μικρά νησιά, θεωρώ υπόλογο το Υπουργείο Παιδείας»
Μητέρα ανήλικου από την Γαύδο
του Ευάγγελου Ρήγου, Προέδρου του ΙΗΑ
Διαβάζοντας κανείς για το μένος των εκπροσώπων των εκπαιδευτικών εναντίον της τηλεκπαίδευσης δεν μπορεί παρά να εκφράσει την έκπληξή του, αφού είναι πλέον γνωστό ότι σε προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες, στην Αμερική και σε άλλα μέρη του κόσμου, όλοι έχουν σήμερα την δυνατότητα να αποκτήσουν ακόμα και διδακτορικό, μέσω της τηλεκπαίδευσης.
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΠΡΕΒΕΖΗΣ
20. ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΕΠΤΑΗΜΕΡΟ (30 ΙΑΝ.-5 ΦΕΒ. 2022)
Η ΘΥΡΑΘΕΝ ΠΑΙΔΕΙΑ (π. Δημητρίου Μπόκου)
Έχουν περισσέψει στις μέρες μας οι κατηγορίες κατά των Χριστιανών, ότι είναι αυτοί που κατέστρεψαν τον αρχαίο μας πολιτισμό. Η αλήθεια όμως είναι ακριβώς το αντίθετο. Οι Χριστιανοί στην πλειονότητά τους (οι εξαιρέσεις πάντοτε υπάρχουν), διέσωσαν με υποδειγματικό ζήλο την αρχαία ελληνική κληρονομιά. Και μάλιστα κέντρα αντιγραφής, διάδοσης και σπουδής της όλης αρχαιοελληνικής γραμματείας υπήρξαν τα ορθόδοξα χριστιανικά μοναστήρια με τα οργανωμένα αντιγραφεία τους. Ό,τι διασώθηκε, οφείλεται στη φιλότιμη προσπάθεια της Ορθόδοξης Εκκλησίας, παρά τα εντέχνως, υπούλως ή και ανιστορήτως λεγόμενα.
του Δημήτριου Βόγγολη, Υποστρατήγου ε.α., μέλους του ΙΗΑ
Μια κατάπτυστη προδοσία συνεχίζεται εις βάρος του μεγαλουργήματος της Ελληνικής γλώσσα.
Ίσως ήρθε η ώρα μετά από τέτοια άρθρα όπως της Washington Post που εξηγεί γιατί η υφήλιος μαθαίνει Ελληνικά, να είναι η στιγμή της Αναγέννησης την οποία προτείνω στους ακαδημαϊκούς από καιρό.
https://www.antinews.gr/action.read/antitheseis/mexri-na-dusei-o-ilios-stin-anatoli-/10.154828
Προσοχή, ακολουθεί παραλήρημα...
Παρακολουθώντας την κοινωνία μας εδώ και δεκαετίες, αντί να βλέπω πρόοδο, παρατηρώ μια οπισθοδρόμηση, ένα regression δηλαδή, τουλάχιστον αναφορικά με την εκάστοτε νεολαία, η οποία βέβαια δεν φταίει. Απλά έτσι εξελίσσεται ο κόσμος και η κοινωνία.
της Ουρανίας Κάππου
Δασκάλα του Δημοτικού σχολείου της Θύμαινας.
Η Θύμαινα είναι ένα ακριτικό νησί του Βορείου Αιγαίου. Άγνωστη σε πολλούς. Ανήκει στο νησιωτικό σύμπλεγμα των Φούρνων, λίγο πιο νότια από την Ικαρία και τη Σάμο. Ένα νησί με μόλις 136 μόνιμους κατοίκους, 3 παιδιά στο Δημοτικό και 2 στο Νηπιαγωγείο.
Στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας όπου εργάστηκα
για το μεγαλύτερο χρονικά μέρος της καριέρας μου ως καθηγητής και με αρκετές
θητείες ως εκλεγμένος Πρόεδρος του Τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης
Επιχειρήσεων βρέθηκα συχνά αντιμέτωπος με «αρνητές» κάθε προσπάθειας εισαγωγής
κριτηρίων και συστημάτων αξιολόγησης ατόμων και Δομών.
Για να το πω με απλά λόγια, ήμουν πάντα
στην περιορισμένου αριθμητικού μεγέθους ομάδα που υποστήριζε την ανάγκη
εφαρμογής αξιολόγησης του έργου μας και αντιμέτωπος με αρκετές κατά πολύ
μεγαλύτερες αριθμητικά ομάδες «αρνητών».
Τα επιχειρήματα ήταν και παραμένουν σχεδόν
τα ίδια ενώ τα δεδομένα έχουν αλλάξει πολύ. Ένα βασικό επιχείρημα των «αρνητών»
ήταν και παραμένει εκφρασμένο στο, προδήλως λογικό αλλά και πασιφανώς «πονηρό»
ερώτημα:
«Ποιος, πως
και με ποια κριτήρια θα επιλέξει τους Αξιολογητές;»
Με την κατάθεση του ερωτήματος αρχίζει να
αιωρείται στην ατμόσφαιρα η «καχυποψία» που τρέφεται και στρέφεται στα Κόμματα,
στις κάθε λογής «φατρίες» στο ομολογουμένως ανέκαθεν «μεροληπτικό» Πολιτικό μας
σύστημα που, υποστηρίζουν δυναμικά οι «αρνητές», θα φροντίσει «τα παιδιά του»
και θα καταρρακώσει τους αντιπάλους…
Και έτσι ΠΑΓΩΝΟΥΝ κάθε φορά οι προθέσεις
εφαρμογής αξιολόγησης, επιστρέφουν νικητές από τα δικά τους «πολεμικά μετερίζια
και χαρακώματα» και τις διαδηλώσεις οι «αρνητές» και με εμφανή «δειλία» δεν
τολμούν να προχωρήσουν σε εφαρμογή δοκιμασιών
και συστημάτων «αξιολόγησης» ΟΛΑ τα Κόμματα…
Να σημειώσω εδώ καθώς τη χρησιμοποίησα
παραπάνω ότι η «καχυποψία» είναι λέξη ελληνική γνωστή σε κάθε γωνιά της δικής
μας Πατρίδας Ελλάδας. Και να προσθέσω ότι μια άλλη ελληνική λέξη είναι γνωστή
όχι μόνο εδώ αλλά σε κάθε γωνιά της γης μας και αυτή είναι η «παράνοια». Η
μεταξύ των δύο λέξεων διαφορά είναι καταστροφική…
Και όταν κυριαρχήσει η «παράνοια» δεν
εφαρμόζονται δοκιμασίες και συστήματα αξιολόγησης για άτομα και δομές με
αποτέλεσμα για την άμεση πλήρωση θέσεων, συχνά χρησιμοποιείται το κριτήριο της «Αρχαιότητας στην Υπηρεσία»
ΠΑΡΑΒΛΕΠΟΝΤΑΣ το γεγονός ότι η οποιαδήποτε «χρονική» υπηρεσία, 5, 10, 15 ή 20
ετών στην διεκδίκηση μιας ανώτερης θέσης στην διοικητική ιεραρχία οποιασδήποτε
Δημόσιας Υπηρεσίας είναι τελικά ΣΥΝΟΛΟ χρόνων υπηρεσίας στη διάρκεια του οποίου
ΔΕΝ υπήρξε καμία αντικειμενική ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ…
Με απλές αλλά
«καθαρές» κουβέντες μπορεί ένα άτομο να έχει τα απαιτούμενα για εξέλιξη χρόνια
προϋπηρεσίας έστω και εάν οι επιδόσεις του ήταν χαμηλής ποιότητας και ίσως
αντιπαραγωγικές! Αυτό ΔΕΝ το γνωρίζουμε εφόσον ΔΕΝ υπάρχουν στοιχεία
αντικειμενικής και υπεύθυνης αξιολόγησης εκτέλεσης καθηκόντων…
Αυτή η εικόνα περιγράφει τον Δημόσιο τομέα και όλα τα
Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου αλλά, ΔΕΝ ισχύει κατά κανόνα σε ιδιωτικές
μικρού, μεσαίου ή μεγάλου μεγέθους επιχειρήσεις…
Η προσμέτρηση επιδόσεων σε διάφορους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας, που χαρακτηρίζεται ως δοκιμασία ή διαγώνισμα ή ακόμη, κατά το ξενόφερτο και
λίαν προσφιλές στην εποχή μας «τεστ». έχει ως στόχο τη διαφοροποίηση ανδρών, γυναικών και παιδιών
και την κατάταξή τους σε κάποιες συμβολικές πυραμίδες επιδόσεων και επιτυχίας που αντικατοπτρίζουν και
πραγματικές πυραμίδες καθημερινών κοινωνικών, οικονομικών, επιστημονικών, επαγγελματικών,
πολιτιστικών και αθλητικών δραστηριοτήτων.
Συχνά ακούγεται η κριτική που αποδοκιμάζει
όλες ή έστω κάποιες προσπάθειες προσμέτρησης και διαφοροποίησης
προβάλλοντας, προφανώς όχι ως ουσία αλλά καταφανώς ως επίφαση, επιτακτικά την
ανάγκη διασφάλισης δημοκρατικής ισότητας που επιφέρει νομοτελειακά και
αναγκαστικά ως αποτέλεσμα τη θεώρηση όλων ως… ίσων!
Τίποτε δεν θα
μπορούσε να είναι περισσότερο ανακριβές και άδικο για τον καθένα και την
καθεμιά μας ως άτομα με το χαρακτηριστικό της ανεπανάληπτης μοναδικής
προσωπικότητάς και αντιπαραγωγικό για ολάκερη την κοινωνία που
ως σύνολο συνθέτουμε.
Οι άνθρωποι διαφέρουμε στο μπόι, στο βάρος και το πάχος, στο κάλλος, δηλαδή
στην αισθητική της εποχιακής ή διαχρονικής σημασίας «ομορφιάς» όπως διαφέρουμε και στις
επιδόσεις που διαφοροποιούν τις σωματικές και τις διανοητικές (ενίοτε φυσικά
και τις ψυχολογικές) δεξιότητες και ικανότητές μας.
Αυτό το γεγονός και αντικειμενικά εμφανές
είναι και αναλλοίωτο παρέμεινε ως δεδομένο στο πέρασμα του χρόνου. Θα ήμουν,
όμως, ανιστόρητος ίσως και επικίνδυνα υποκριτικός εάν δεν παραδεχόμουν ότι
υπήρξαν εποχές στις ανθρώπινες κοινωνίες όπου οι διαδικασίες αξιολόγησης διαβρώθηκαν με στόχο να
υποτιμηθούν άτομα ή ομάδες και να υπερτιμηθούν άλλοι.
Με αφορμή τους αναβληθέντες
Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020 του Τόκυο που πραγματοποιήθηκαν το 2021 με
περιορισμένη συμμετοχή κοινού λόγω της πανδημίας covid-19 για να μην
ΑΔΙΚΗΘΟΥΝ αθλητές και αθλήτριες που είχαν προετοιμαστεί τα περασμένα 4 χρόνια
θα σας θυμίσω τους Νέγρους της Αμερικής ως ένα κραυγαλέο παράδειγμα ανάμεσα σε
πολλά διαχρονικά άλλα παρόμοια.
Αυτά δεν αναιρούν ούτε τη χρησιμότητα των κάθε λογής δοκιμασιών
δηλαδή των «τεστ» ούτε, φυσικά, και το δεδομένο των ανθρώπινων διαφορών σε
διάφορα αντικειμενικά μετρήσιμα χαρακτηριστικά και τις ανισότητες που εύλογα
προκύπτουν όταν εφαρμόζονται αντικειμενικές μετρήσεις και συστήματα
αξιολόγησης.
Είμαστε εδώ και δεκαετίες χώρα-μέλος της
Ευρώπης των 28 (τώρα πια 27 μετά το Βρετανικό BREXIT) και όμως
συνεχίζουμε να έχουμε τεράστιους αριθμούς «αρνητών» σε κάθε συζήτηση για
εισαγωγή δοκιμασιών και συστημάτων αξιολόγησης.
Σίγουρα ζούσαμε και, δυστυχώς κατά την
ταπεινή μου άποψη, συνεχίζουμε να ζούμε σε ένα Κράτος και σε ένα κοινωνικό
σύστημα έντονα πολιτικοποιημένο (θα έπρεπε να πω Κομματικοποιημένο) αλλά όχι
υγειές και είναι από μια άποψη δικαιολογημένη η καχυποψία που εστιάζεται στο
ερώτημα που ανέφερα παραπάνω:
«Ποιος, πως και με ποια κριτήρια θα επιλέξει τους
Αξιολογητές;»
Έχουμε καθυστερήσει πολύ και χρειάζεται
επιτέλους να συμφωνήσουν πάνω στο θέμα της αξιολόγησης ΟΛΑ τα Κόμματα της
Βουλής διασφαλίζοντας την απαραίτητη ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ στην αξιολόγηση ατόμων
και δομών στο Δημόσιο…
Θα μου επιτρέψετε να θυμίσω στους γνήσιους
υποστηρικτές του Δημοκρατικού Πολιτεύματος ότι Δημοκρατία σημαίνει να διασφαλίζουμε την ισότητα των ευκαιριών βοηθώντας άτομα και ομάδες να επιδείξουν τα ταλέντα, τις δεξιότητες και ικανότητές τους και να επιβραβεύουμε τους καλλίτερους
και τις καλλίτερες για να προκύπτει έτσι κοινό όφελος!
Αντίθετα, η έλλειψη καταμέτρησης των ατομικών επιδόσεων, με την ΑΡΝΗΣΗ εφαρμογής δοκιμασιών και συστημάτων
αξιολόγησης μας έχουν οδηγήσει επί δεκαετίες και θα
συνεχίσουν να μας οδηγούν στην αρνητική κατεύθυνση όχι μόνο σε εξίσωση της
αντικειμενικής πραγματικότητας με την ψευδαισθητική πραγματικότητα αλλά, ακόμη
χειρότερα για τον καθένα και την καθεμιά μας χωριστά και για όλους μας
συνολικά, θα μας εξισώνει προς χαμηλότερους κοινούς παρονομαστές...
Στην πρώτη περίπτωση, δηλαδή στην
Δημοκρατικά και αντικειμενικά κατοχυρωμένη διασφάλιση της ισότητας ευκαιριών κάποιοι, που το αξίζουν, θα πάρουν ..Άριστα!...
Στη δεύτερη περίπτωση της κίβδηλης, ψευδαισθητικής επιβεβαίωσης
ίσων επιδόσεων χωρίς ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ
και τα κριτήρια και τα αποτελέσματα τόσο μυωπικής στρατηγικής ήταν και θα είναι ...Άρρωστα!
* Επίτιμος Καθηγητής Μάνατζμεντ &
Μάρκετινγκ, στο Βρετανικό Durham University
Να που πέρασε ένας μήνας κοινής ζωής στο νησάκι Ερείκουσα. Πλέον όλα αλλάζουν μορφή, ακολουθούν τους νόμους του Θεού ως δημιούργημά του. Περάσαμε έναν Σεπτέμβρη καλοκαιρινό με πολύ δημιουργικό μάθημα και καταφέραμε, δόξα τω Θεώ, πολλούς οργανωτικούς μας στόχους. Μαζί με τους 3 μαθητές μου τελειώνοντας το σχολείο υπήρξαν φορές συνάντησής μας στην παραλία με παιχνίδι και χαρά. Απολαύσαμε το λιμανάκι και τις βόλτες μας ως παρέα ή ως ατομική ώρα χαλάρωσης, προσευχής, συγκέντρωσης και γυμναστικής.
του Καθηγητή Ηλία Σταμπολιάδη, Μηχανικού Μεταλλείων, Μεταλλουργού, Μέλος ΙΗΑ
Η Δημοκρατία είναι το πολίτευμα που συνίσταται από κανόνες λειτουργίας και λήψης αποφάσεων σε μία κοινωνία ισότιμων, ελεύθερων και ενάρετων προσώπων που εμφορούνται από την αγάπη για το καλό της πόλης και κατ’ επέκταση το καλό όλων των πολιτών.
Καθώς σήμερα 5 Οκτωβρίου 2021 γιορτάζουμε
την Παγκόσμια Ημέρα των Εκπαιδευτικών που καθιερώθηκε το 1994 από την UNESCO για να τιμηθεί το πολύτιμο έργο των εκπαιδευτικών τόσο στις λεγόμενες
οικονομικά ανεπτυγμένες όσο και στις ‘φτωχές’ οικονομικά χώρες, αισθάνθηκα
την ανάγκη να γράψω κάτι θετικό, κάτι που το θεωρώ απαραίτητο επειδή ΔΕΝ το
αναδεικνύουμε συχνά, και το κάνω με λυρική διάθεση ελπίζοντας να συγχωρήσετε σε έναν συνταξιούχο
πανεπιστημιακό «δάσκαλο»: για τους ‘χαρισματικούς’ δασκάλους και δασκάλες και
των 3 βαθμίδων της Παιδείας μας…
*********************************
Ονομάζομαι Ελευθερία Βύζα, κατάγομαι από την Βέροια και είμαι 28 ετών. Ξεκίνησα για το Μαθράκι της Κέρκυρας στις 2 Σεπτεμβρίου του 2021, μετά από την ανάληψη υπηρεσίας μου στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση Κέρκυρας την προηγούμενη ημέρα. Είχα προσληφθεί ως αναπληρώτρια δασκάλα δημοτικής εκπαίδευσης, στην περιφέρεια Κέρκυρας και Διαποντίων Νήσων και όρισα το μονοθέσιο δημοτικό σχολείο Μαθρακίου ως πρώτη μου επιλογή. Οι λόγοι ήταν αρκετοί , με τους δύο σημαντικότερους όμως να αποτελούνται αφενός από την μοναδική εμπειρία ζωής που θα προσκομίσω σε αυτό το μικρό νησί και αφετέρου την ξεχωριστή επαγγελματική εμπειρία που θα βιώσω, όντας και δασκάλα σε ένα σχολείο με έναν και μοναδικό μαθητή αλλά και διευθύντρια σε ένα σχολείο που είχα να λειτουργήσει 21 ολόκληρα χρόνια.
Ονομάζομαι Ρούση Αποστολία και πριν λίγες ημέρες έφτασα στο νησί Ερείκουσα των Διαποντίων νήσων, δήμου Κεντρικής Κερκυρας και Διαποντίων. Ο λόγος ήταν ο μόνιμος διορισμός μου στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση.
Σήμερα, παραμονή της Ύψωσης του Τιμίου & Ζωοποιού Σταυρού, ακούγονται μύρια χτυποκάρδια, χαρές και προσδοκίες καθώς ξεκινά, χωρίς αναβολή, η νέα σχολική χρονιά και σύντομα, ηλεκτρονικά, αρχίζουν οι εγγραφές στα ελληνικά Πανεπιστήμια για τα παιδιά που με τις επιδόσεις τους στις φετινές, πρωτόγνωρης μορφής, Πανελλήνιες Εξετάσεις πέτυχαν μια θέση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Το ακόλουθο άρθρο είναι μια αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα του HUMAN STORIES. Η Ερείκουσα είναι ένα από τα Διαπόντια νησιά που ανήκουν στο Δήμο Κεντρικής Κέρκυρας και ΔΙΑΠΟΝΤΙΩΝ.
https://emmadimitris.blogspot.com/2021/09/blog-post_26.html
ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
ΠΡΟΣ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΚΗΔΕΜΟΝΕΣ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ
Αγαπητοί γονείς και κηδεμόνες μαθητών και μαθητριών που φοιτούν στα ελληνικά σχολεία - όχι μόνο της Μακεδονίας, χαίρετε!
Η πιο άχαρη σχολική χρονιά πλησιάζει. Είναι η πρώτη φορά, μετά από τρεις δεκαετίες διδασκαλίας, που νιώθω, και πολλοί συνάδελφοι το συμμερίζονται, αγωνία, ακεφιά, «ακηδία» θα την ονόμαζα, χρησιμοποιώντας μια λέξη της νηπτικής θεολογίας. ( Η λέξη ακηδία παράγεται από το άλφα το στερητικό και το ρήμα κήδω-κήδομαι, που σημαίνει φροντίζω, μεριμνώ. Από δω και ο κηδεμών και η κηδεία. Ακηδία σημαίνει αμέλεια, αφροντισία. Κατά την «Κλίμακα» του αγίου Ιωάννου του Σιναϊτου, «ακηδία εστί πάρεσις ψυχής και νοός έκλυσις, ολιγωρία ασκήσεως, μίσος του επαγγέλματος…». Δηλαδή, παράλυση της ψυχής και ατονία του νου, αδιαφορία για την άσκηση και μίσος για τις υποσχέσεις που έδωσες…).
Σε άλλες εποχές, στην ευλογημένη-ταλαιπωρημένη χώρα που λέγεται Ελλάδα:
κάποια παιδιά πήγαιναν στο γυμνάσιο για να τελειώσουν μετά από 6 χρόνια και με εκείνο
το απολυτήριο μπορούσαν να προσληφθούν σε Τράπεζες, σε Επιχειρήσεις και στο
Δημόσιο,
κάποια παιδιά πήγαιναν σε τεχνικές σχολές που προϋπήρχαν των ΚΑΤΕ (μετά ΚΑΤΕΕ) για
να μαθητεύσουν και να αποκτήσουν τεχνικές δεξιότητες που τους επέτρεπαν να
ενταχθούν στις παραγωγικές διαδικασίες,
Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός – Μέλος του ΙΗΑ
«Ουδέν καινόν και όλα κενά»
Μ. Χάκκας
Στα τριάντα περίπου χρόνια που είμαι δάσκαλος μάχιμος, «με την κιμωλία στο χέρι», πέρασαν από το πολύπαθο υπουργείο Παιδείας δεκάδες υπουργοί, υφυπουργοί, «γραμματείς και Φαρισαίοι» ων ουκ έστιν αριθμός. Από την μεταπολίτευση και έως σήμερα υπολογίζονται σε καμμιά τριανταριά, διπλάσιοι οι υφυπουργοί, όλοι τους μεταρρυθμιστές, ανακαινιστές, αναπτερωτές και στο τέλος… «μηδέν στο πηλίκιο» που θα έλεγε και ο ΓΑΠ, που διετέλεσε και αυτός, δύο φορές μάλιστα, υπουργός στο πιο κρίσιμο κυβερνητικό πόστο, μετά τον πρωθυπουργό.
